View allAll Photos Tagged COMPOSITOR
“TILINTEANDO, nuevas canciones de Navidad” es el segundo disco de los compositores tijuanenses: KLEYTON+TRILLO.
Incluye trece canciones originales de Navidad con música de KLEYTON y letras de Alfredo TRILLO.
A este proyecto se suma el talento combinado de los mejores músicos de Tijuana: cinco arreglistas: Kike DÍAZ, Jorge VILLALOBOS, Tavo Valdez, Joshua Marentes y Víctor Gastélum; tres coristas: Bogar, Elim y Joshua; y doce músicos -entre quienes destaca Alejandro Carballo- arreglista y trompetista de Luis Miguel; y la Sinfónica Juvenil de Tijuana.
MADE IN TIJUANA.
Gilberto Gil
Cantor, compositor e ministro da Cultura brasileiro
Formado em administração de empresas, o primeiro emprego foi na Gessy Lever, em São Paulo. Iniciou a carreira como músico da bossa nova, mas logo começou a compor músicas que reflectiam um novo foco de preocupação política e ativismo social, ao lado do parceiro Caetano Veloso. Foi a irmã de Caetano, a já reconhecida cantora Maria Bethânia, que lançou Gilberto Gil nacionalmente como compositor nos anos 60. Nos anos 70, Gil acrescentou elementos novos, da música africana e norte-americana, ao já vasto repertório, e continuou lançando álbuns como Realce e Refazenda. João Gilberto gravou a música Eu Vim Da Bahia, de Gil, no clássico LP João Gilberto.
Gilberto Gil é um dos principais defensores do Software Livre e da Liberdade Digital. Em 29 de janeiro de 2005, durante um debate sobre Software Livre no Fórum Social Mundial 2005, foi muito aplaudido após defender o Software Livre e a Liberdade Digital. Algumas de suas palavras neste debate:
«A batalha do software livre, da Internet livre e das conexões livres vão muito além delas, de seus interesses. É a mais importante, e também a mais interessante, e a mais atual das batalhas políticas. Claro que há uma revolução francesa, ou várias revoluções francesas, a fazer no planeta, seja dentro dos países, seja no comércio internacional. Ainda nos defrontamos não apenas com discursos do século XIX, mas também com realidades do Século 19. Mas não podemos secundarizar o presente. E o futuro.»
(William Bruce Rose Jr., nacido el 6 de febrero de 1962) es un compositor e intérprete de música rock estadounidense, que alcanzó la popularidad tras integrar y triunfar con el grupo Guns N' Roses.
Axl nació en Lafayette, Indiana el 6 de febrero de 1962, hijo de L. Stephen y Shanon Bailey. Axl creyó hasta su adolescencia que Stephen era su verdadero padre, cosa que no era cierta. Al descubrir la verdad decidió hacer una modificación en su nombre, ya no sería William Bailey, a partir de ese momento sería W. Axl Rose, el Axl proviene de una de las bandas de garaje de su juventud y el Rose era el apellido de su padre biológico. Es interesante el hecho de que su primer nombre sea sólo la letra W, pero según el decidió ponerlo así ya que el William no era de su agrado.
Creció pues en el seno de un estado del medio oeste americano y en un ambiente familiar profundamente religioso y violento, cantaba en el coro de la escuela parroquial aunque ciertamente unas canciones muy diferentes a las que años más tarde lo catapultarían al estrellato. Ya desde mediados de los '70 su personalidad rebelde se iría forjando, le encantaba escuchar a bandas como Aerosmith, Queen, Rolling Stones y Lynyrd Skynyrd entre otras, y en el colegio cuando le preguntaban que quería ser de mayor, él lo tenía muy claro: estrella de rock. Allí y con uno de sus pocos amigos de infancia, Izzy, que encima era un buen guitarrista y tenía gustos similares comenzaría su andadura; ambos formaron un grupo en el que tocaban heavy metal. Todo ello en un Estado donde la música country era la preferida.
En su estado natal, Indiana, fue precisamente arrestado en más de 20 ocasiones, cumpliendo en total unos tres meses de reclusión, la mayoría de las ocasiones era por beber alcohol en la calle (cosa penada en Estados Unidos), aunque tiempo después el diría que los polícias de su pueblo lo arrestaron siendo inocente la mayoría de las veces, su relación con sus padres, se fue deteriorando, hasta que se marcho a Los Angeles como poco antes había hecho su amigo Izzy Stradlin con el cual formaría la banda de su vida: Guns & Roses.
Después de unos años muy duros en Los Ángeles, Axl junto a los otros cuatro miembros conseguirían su sueño: tener un disco. Primero un EP de 4 canciones en directo, y luego por fin un disco grande el “Appetite for destruction”, lanzado en 1987, y que no tuvo, precisamente, un camino de rosas, con el primer single, "Welcome to the jungle", el disco no despegaba en las listas de ventas y la reacción de la crítica y público fue bastante apática. El álbum se mantuvo en los últimos lugares del top 100 durante casi un año, para desesperación de la Geffen Records, que no veía retribuida su inversión, pero con la publicación del tema "Sweet Child O´Mine", todo cambiaría para siempre. Aquí comienzan los días de esplendor y mayores excesos sin freno, arropados ahora sí, por un montón de dólares.
En 2004 hizo la voz de uno de los trasmisores de radio en el videojuego Grand Theft Auto San Andreas
El 23 de noviembre del 2008 , despues de 15 años de su ultimo album de estudio , salio a la venta el sexto album de la banda , Chinese Democracy. El cual se vende como pan caliente en todas las discotiendas de America.
Discografía [editar]
Guns N' Roses
* 1986: Live Like A Suicide (EP)
* 1987: Appetite For Destruction
* 1988: G N' R Lies
* 1991: Use Your Illusion I
* 1991: Use Your Illusion II
* 1993: The Spaghetti Incident?
* 1999: Live Era: '87-'93
* 2004: Greatest Hits (Guns N' Roses)
* 2008: Chinese Democracy
Colaboraciones
* 1989: Fire And Gasoline de Steve Jones
* 1994: Pawnshop Guitars de Gilby Clarke
* 1999: Anxious Disease (The Outpatience)
* 2007: Angel Down de Sebastian Bach
Videografia [editar]
* 1992: "Use Your Illusion I" (En vivo en Japón).
* 1992: "Use Your Illusion II" (En vivo en Japón).
* 1992: "Dont Cry Video" (Makin off del video clip "Don't Cry").
* 1993: "November Rain Video" (Makin off del video clip " November Rain")
* 1993: "Estranged Video" (Makin off del video clip "Estranged").
* 1998: "Welcome To The Videos"
Compositor e maestro brasileiro Antonio Carlos Gomes (escultura de Pedro Dantas Rodrigues)
-------------------------------------------------------------------
Carlos Gomes, Brazilian renowned composer of opera of 19th century (sculpture)
-------------------------------------------------------
Antonio Carlos Gomes (1836-1896)
The music of Carlos Gomes, a Brazilian theme and style mostly Italian inspired the operas of Giuseppe Verdi, beyond the borders of Brazil and triumphed with the European public.
Antonio Carlos Gomes was born in Campinas SP, on July 11, 1836.
He studied music with his father and was a success in St. Paul with the scholar and the Hymn fad Who knows? ("Tão longe, de mim distante")=("So far, far away from me"), 1860.
He continued his studies at the Conservatory of Rio de Janeiro, where his first operas were presented: The night the castle (1861), with libretto by Fernandes dos Reis, Joanna of Flanders (1863), with libretto by Salvador de Mendonca.
With a grant from the conservatory, he studied in Milan with Lauro Rossi and graduated in 1866.
On March 19, 1870 debuted at the Teatro La Scala its best-known opera, Il Guarani (Guarani), with libretto by Antonio Scalvini and based on the novel by José de Alencar.
Staged after the main European capitals, this opera has made the author and gave him a reputation as one of the greatest opera composers of the time.
The European success of "The Guarany" repeated in Brazil, where Carlos Gomes remained for a few months before returning to Milan with a scholarship to D. Pedro II, to start the composition of Fosca, melodrama in four acts that made use of leitmotif, then an innovative technique, which premiered at La Scala in 1873.
Poorly received by audiences and critics, this would be considered later as the most important of his works.
After Salvatore Rosa (1874) and Mary Tudor (1879), Gomes returned to Brazil and was received triumphantly.
Brazil this season, drove in Bahia and Rio de Janeiro II Guarany mounting and Salvatore Rosa.
Also in Bahia had Camões and Hymn to St. Paul performed at the Teatro San Jose, the first assembly of the Il Guarany home state.
From 1882, Carlos Gomes has split his time between Brazil and Europe.
In the Opera House opened in Rio de Janeiro Lo Schiavo (1889; The slave), Brazilian theme.
With the proclamation of the republic, the official support and lost hope of being appointed director of the School of Music in Rio de Janeiro.
He then returned to Milan and premiered The Condor (1891), at La Scala. Ill and in financial difficulties, he composed his last work, Colombo, in four acts oratorio for chorus and orchestra which he called vocal symphonic poem and dedicated to the fourth centenary of the discovery of America.
The work was staged in 1892 at the Lyric Theatre of Rio de Janeiro.
In 1895 Carlos Gomes II Guarany directed at the Teatro São Carlos in Lisbon, a city that received the ultimate accolade: he was knighted by King Charles I.
In the same year arrived in Para, already sick, to fill the directorship of the Conservatory of Music of Belem, a position created by the governor Lauro Sodré to help you.
The Modernists of 1922 despised Carlos Gomes, but the Brazilian public has always valued its romantic ditties - Beautiful nymph of my soul, the soul sighs, Who knows? --, .
The most authentically national of his work, and openness ("protofonia") Il Guarany.
In 1993 this opera, half-forgotten, returned to European stages to be mounted by Werner Herzog, the Bonn Opera, with Placido Domingo in the role of Peri. Carlos Gomes died in Belem on 16 September 1896.
www.e-biografias.net/biografias/carlos_gomes.php (translated with google)
Decoy é o trio instrumental do músico matogrossense Ebinho Cardoso. Ebinho Cardoso é contrabaixista, compositor e pesquisador. Inovador em sua criação utiliza elementos musicais atípicos ao baixo elétrico, mostrando as possibilidades do baixo como instrumento de acompanhamento, solo e principalmente de harmonia, característica de suas execuções ao instrumento, aplicando essa técnica de forma inovadora. Há sete anos pesquisa as possibilidades do baixo como instrumento harmônico, trabalho que resultou no livro “Harmonia e Dicionário de Acordes para Baixo Elétrico”, primeiro livro específico sobre a técnica editado no país, revisado por Ian Guest e Sidnei Duarte, com prefácio de Arthur Maia. Na obra, Ebinho mostra inúmeras possibilidades de aplicação de acordes e progressões em um dicionário com mais de 400 formações, mostrando também a técnica utilizada na execução dos acordes, com cd demonstrativo. O músico acaba de gravar seu primeiro cd, intitulado “Verticais”. O cd possui oito faixas onde o baixo é responsável por grande parte das harmonias e melodias, explorando a essência de ritmos brasileiros, como baião, afoxé, maracatu, samba, samba funk entre outros, sempre com a influência jazzística, deixando evidente as potencialidades do baixo elétrico como instrumento solista. Ebinho foi selecionado pelo programa Rumos Itaú Cultural e terá sua música em um CD que será enviado gratuitamente a instituições culturais e educacionais, emissoras de rádio e demais veículos de comunicação no Brasil e no exterior, difundindo seu trabalho. Também participa da coletânea “The Essential Mato Grosso”, lançada no Miden, França, no ano de 2005. O músico já dividiu o palco com grandes nomes da música brasileira como Arthur Maia, Glauton Campelo, Renato Braz, Marcela Mangabeira, Erivelton Silva, Carlos Negreiros, Daniel Santiago, Hamilton Pinheiro, André Vasconcellos, Di Steffano, Marcos Ninrichter, Ademir Juniooh entre outros. Ebinho Cardoso já estudou com Nico Assumpção, Arthur Maia, Arismar do Espírito Santo, Jorge Helder, Adriano Giffonni, Jeff Andrews, Lula Galvão, Genil Castro, harmonia e arranjo com Ian Guest, Leandro Braga e Renato Vasconcellos. Em sua trajetória, fundou a Volume – Voluntários da Música – por meio do Instituto Cultural Espaço Cubo, em 2001, criou a Semana da Música, evento que reúne nomes consagrados da música instrumental brasileira. É também coordenador musical do Festival de Inverno de Chapada dos Guimarães; em 2004 foi eleito pela classe artística do Estado como um dos conselheiros de cultura do Estado de Mato Grosso e acaba de assinar contrato como endorsement das cordas Soles e Groove. É também endorsement da power click e dos baixos Condor. O livro “Harmonia e Dicionário de Acorde para Baixo Elétrico” de Ebinho Cardoso é um marco na história do baixo elétrico brasileiro, sendo o primeiro livro editado sobre o assunto na América Latina. Algumas opiniões sobre o livro e seu autor: “O objetivo de um trabalho de pesquisa em qualquer área é dar um passo a mais na estrada do conhecimento. Ebinho Cardoso conseguiu isto, tendo como maior obstáculo o fato de não existir nenhum material de referência para auxiliá-lo. Todo estudo do que funciona e que não funciona foi testado diariamente em 6 anos de pesquisa, sendo ele mesmo o resultado final de seu trabalho. E, antes de ser algo mirabolante, houve o trabalho de colocar no papel o passo à passo do funcionamento e o caminho de como tocar harmonia no contrabaixo, dando a nós, “meros mortais”, a oportunidade de provar deste novo campo do conhecimento musical em nosso instrumento. Ou seja, além de criar a estrada, nos mostra como andar por ela. O resumo de tudo isso é: Ebinho, sua música, seu livro e nosso novo desafio.” Hamilton Pinheiro “O livro Harmonia e dicionário de acordes de Ebinho Cardoso é um trabalho sério, uma homenagem à música e ao contrabaixo contemporâneo brasileiro”. Arismar do Espírito Santo “Recentemente estive em Mato Grosso e vi o autor tocar, e aquilo mais que me impressionou me fez ver o quanto Ebinho e seu livro podem ser uma luz para todos os caras que gostam, assim como eu, de harmonia”. Arthur Maia “Ebinho Cardoso vem compartilhar conosco suas experiências, resultado de seu trabalho como músico, compositor e pesquisador, preenchendo assim, uma lacuna existente até então; na bibliografia musical brasileira específica para o instrumento contrabaixo. OBRIGADO EBINHO!”. Aroldo Araújo “ Desnecessário dizer de nosso entusiasmo no que diz respeito à arte deste músico que tanto nos surpreendeu com sua musicalidade e virtuosismo. A Vison tem em seu catálogo alguns dos maiores instrumentistas brasileiros, como: Turíbio Santos, Wagner Tiso, Sebastião Tapajós, entre tantos outros e nosso sentimento pela música de Ebinho é o melhor possível”. Carlos Andrade – Vison Digital “Ainda é raro ver baixistas fazendo uso dos acordes na música popular. Entretanto, esta técnica foi (e esta sendo) demonstrada e usada por grandes nomes do instrumento: Abram Laboriel, John Patitucci, Jaco Pastorius, Steve Harris, Eddie Gomes, Steve Bailey, Michael Manring; no Brasil, Arthur Maia, Celso Pixinga, Chico Gomes, Arismar do Espírito Santo, Adriano Giffoni, Jorge Pescara, Ebinho Cardoso e muitos outros”. Sérgio Pereira – COVER BAIXO 42
Andrés Godoy
Compositor y guitarrista Chileno
Nacido en San Antonio (Chile) en 1953, a los 13 años forma su primera banda con compañeros del colegio y amigos del barrio. A los 14 años en un accidente laboral, pierde la totalidad de su brazo derecho. Este brutal hecho para la vida de cualquier ser humano no impidió que en el futuro Andrés desarrollara su propia técnica para guitarra.
La Cosmovisión musical de Andrés Godoy incorpora en sus composiciones lo popular, lo clásico, lo étnico y el rock otorgándole a su disco y a sus presentaciones una sonoridad, poesía, carácter y una atmósfera única en su amplia diversidad". En 1978 forma junto a Ernesto López el dúo Andrés & Ernesto con quien decide emigrar a Santiago. En 1980 se les une la banda Alejaica conformando así Andrés, Ernesto & Alejaica.
En 1984 emigra a Buenos Aires (Argentina) y allí tiene la oportunidad de compartir escenario junto a destacados músicos de la escena trasandina como Piero, Baglietto, Fito Páez, Fabiana Cantilo, etc...
aqui pueden ver un video de él
www.youtube.com/watch?v=YObkSjD6RUo
-----------------------------------------------------------------------
Andrés Godoy Composer and Chilean guitarist Been born in San Antonio (Chile) in 1953, to the 13 years he forms his first band with companions of the school and friends of the district. To the 14 years in a labor accident, he loses the totality of his right arm. This brutal fact for the life of any human being did not prevent that in the future Andrés it developed his own technique for guitar. The musical Cosmovisión of Andrés Godoy incorporates in its compositions the popular thing, the classic thing, ethnic and the rock granting to him to its disc and its presentations a loudness, poetry, character and a unique atmosphere in its ample diversidad;. In 1978 the pair forms next to Ernesto Lopez Andrés & Ernesto with whom decides to emigrate to Santiago. In 1980 the Alejaica band is united to them thus conforming Andrés, Ernesto & Alejaica. In 1984 it emigrates to Buenos Aires (Argentina) and there has the opportunity to share scene next to musical outstanding of the trasandina scene like Piero, Baglietto, Fito Páez, Fabiana Cantilo, etc…
here you can see a video of him
Cantor, compositor, multi-instrumentista, arranjador e produtor internacionalmente reconhecido, Ed Motta faz show solo onde apresentou suas canções na forma em que elas ganharam vida: sozinho com apenas um teclado e uma guitarra por companhia. São Paulo. 21.08.18
Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2018/08/21/ed-motta-solo/
Palestra com a Atleta Olímpica Rosemar Coelho Neto Menasse, a cantora e compositora Adyel Silva (filha de Adhemar Ferreira da Silva) e abertura da exposição "Projeto Atletismo: A Força do Esporte" do Instituto Salto para a Vida - Adhemar Ferreira da Silva, com monitoria dos alunos da EE “Poeta Domingues Bauer Leite”.
16 de maio de 2016
Auditório da Diretoria de Ensino da Região de Miracatu
Adhemar Ferreira da Silva foi o primeiro ganhador de uma medalha olímpica de atletismo na história do Brasil em 1952. Nasceu em São Paulo em 29 de setembro de 1927, conquistou as medalhas de ouro no salto triplo nos Jogos de Helsinque 1952 e de Melbourne 1956, sendo o primeiro bicampeão olímpico do país. Em 2012, foi imortalizado no Hall da Fama do atletismo. Ele é o único brasileiro a representar o país no salão da Federação Internacional de Atletismo (IAAF), faleceu em São Paulo em 12 de janeiro de 2001.
Adyel Silva, por força das atividades profissionais do pai, foi criada entre o Brasil, Europa e África, e formou-se pelo Conservatório Dramático e Musical de São Paulo. Inciciou a carreira de cantora profissional no início da década de 80, ao ser convidada para acompanhar o pianista Guilherme Vergueiro no bar One More Time. Nos anos seguintes se dedicou ao teatro, tendo participado dos espetáculos "O País dos Elefantes", estrelado pelo ator Antônio Fagundes, o musical "Emoções Baratas", dirigido por José Possi Neto (irmão de Zizi Possi), e "Cristal", espetáculo escrito po Ronaldo Bastos e dirigido por José Maurício Machline. Participou também de produções cinematográficas, como "O Efeito Ilha", de Luis Alberto Pereira, e o curta-metragem vencedor do Festival Internacional "Open Door", realizado pela BBC, "O Menino, a Favela e as Tampas de Panela", de Cao Hambúrguer. Também fez participações em programas de TV. O primeiro CD, "Chic da Silva" foi gravado somente em 2003, e tem composições da própria Adyel, além de algns clássicos de Caetano Veloso, Gilberto Gil, Gonzaguinha e Roberto Menescal. O CD foi incicado ao Grammy Latino de Melhor Álbum de MPB. Em 2011 Adyel participou do Cd "A Voz da Mulher na Obra de Taiguara", cantando a música "Coisas" (Taiguara).
Rosemar Coelho Neto Menasse, nasceu em Juquiá em 2 de janeiro de 1977, foi aluna nas Escolas Estaduais "Poeta Domingues Bauer Leite" e "Professor Armando Gonçalves". Jogava vôlei na escola, mas não se adaptou ao esporte. Estimulada pelo Professor de Educação Física Paulo Itioka, migrou para o atletismo. "Ele foi mais que um professor, foi como um pai, não sossegou enquanto não encontrou um clube para mim", conta Rosemar. Numa competição escolar, por um erro nas inscrições, correu com os meninos e venceu. O resultado rendeu o convite do técnico Roberto Dik para integrar a equipe de Cubatão, seu primeiro clube.
Carreira
Melhor marca pessoal:
100 m - 11s23 (Bogotá/2004)
200 m - 23s10 (Tunja/2001)
Resultados importantes:
100 m
7ª na Universíade de Daegu/2003
8ª no Troféu Brasil/2012 (11s91)
Revezamento 4x100 m
Medalha de prata no Troféu Brasil/2013 (43s63, com Lucimar de Moura, Thaíssa Presti e Ana Cláudia Lemos Silva)
5ª no Mundial de Berlim/2009
4ª nas Olimpíadas de Pequim/2008
Medalha de bronze na Universíade de Daegu/2003
Medalha de prata na Universíade de Pequim/2001
Tricampeã do Troféu Brasil, em 2010, 2011 e 2012 (44s65)
O Instituto Salto para a Vida - Adhemar Ferreira da Silva é uma instituição sem fins lucrativos que acredita que o esporte é uma importante plataforma para o desenvolvimento humano.
A prática esportiva aproxima o jovem do trabalho em equipe, da cooperação,disciplina, hábitos saudáveis e inclusão sócio-cultural.
Os projetos do Instituto buscam manter jovens e crianças inclusos na sociedade, afastando-os da criminalidade, colaborando para um Brasil mais saudável.
O projeto Atletismo - A Força do Esporte promove entre jovens estudantes a modalidade do atletismo e suas provas além de aproxima-los de atletas brasileiros. Uma exposição e atividades multidisciplinares colaboram para uma nova visão sobre o esporte, instigando a sua prática e seus valores. Acreditamos que o esporte é uma importante ferramenta na construção da cidadania.
Para incentivar o esporte não apenas como atividade física, mas também profissional, o projeto irá colocar atletas e estudantes , para um conversa honesta sobre o impacto positivo do esporte em suas vidas.
16 de maio de 2016
Núcleo Pedagógico
Diretoria de Ensino da Região de Miracatu
Fontes:
www.adhemarferreiradasilva.org
www.clubedeatletismo.org.br/bmf-bovespa/feminino/artigo19...
en.wikipedia.org/wiki/Rosemar_Coelho_Neto
www.cantorasdobrasil.com.br/cantoras/adyel_silva.htm
Fotografia: Paulo Henrique Zioli
Este tema habla por sí solo. IMPRESIONANTE
"Live Forever" es una canción la banda británica Oasis, escrita por el guitarrista y compositor Noel Gallagher. Esta canción fue el tercer sencillo de su álbum debut Definitely Maybe, lanzado el 8 de agosto de 1994, justo antes del lanzamiento del álbum.
Gallagher escribió esta canción en 1991, antes de estar en Oasis. Se inspiró en "Shine a Light" de The Rolling Stones; con sonidos básicos y una letra con visión optimista, "Live Forever" contrasta con la actitud de las bandas de grunge de la época. La canción fue el primer sencillo de Oasis en entrar al top ten en el Reino Unido, y fue aclamado por la crítica.
Recientemente fue colocada en primera posición en la lista 50 mejores himnos del indie por la revista NME.
También elegida como la mejor canción de la historia de la música británica.
"Live Forever" is a song by British rock group Oasis. Written by guitarist Noel Gallagher, the song was released as the third single from their debut album Definitely Maybe on 8 August 1994, just prior to that album's release.
Gallagher wrote the song in 1991, before he joined Oasis. Inspired by The Rolling Stones' "Shine a Light," "Live Forever" features a basic song structure and lyrics with an optimistic outlook that contrasted with the attitude of the grunge bands popular at the time. The song was the first Oasis single to enter the top ten in the United Kingdom, and garnered critical acclaim.
Background and recording
Noel Gallagher wrote "Live Forever" in 1991, while working for a building company in his hometown of Manchester. After his foot was crushed by a pipe in an accident, he was given a less-strenuous job working in the storeroom, allowing him more time to write songs. One night he was listening to The Rolling Stones' album Exile on Main St. While playing one of his own chord progressions, Gallagher noted that it sounded good against one of the vocal melodies from the album: "It was the bit from 'Shine a Light' that goes [sings], 'May the good lord shine a light on you,'" Gallagher recalled. Gallagher incorporated the melody, changing the line to "Maybe I don’t really want to know". For a period afterwards, that was the only part of the song Gallagher had completed.
The song was later instrumental in helping the band secure their record deal with Creation Records. Reflecting on when he first heard the song, Creation boss Alan McGee recalled "It was probably the single greatest moment I've ever experienced with them."
The demo version of "Live Forever" begins with an acoustic guitar intro. While recording the album version, the record's producer Owen Morris cut out this intro and replaced it with a drumbeat played by Tony McCarroll. Morris further cut a second section in Noel's guitar solo. Although Gallagher was upset, Morris felt the part had sounded "a bit like fucking Slash from Guns N' Roses".
Reception
"Live Forever" was released on 8 August 1994 as the band's third single, a month before the release of their debut album Definitely Maybe. The song had been part of the band's set for longer than a year at that point, and had amassed so many mentions in reviews of the group that "its release [as a single] had long seemed inevitable." In its review of the single, NME found "Live Forever" to be an improvement over Oasis' previous singles, concluding, "Basically, what thus far looked like obnoxious Manc arrogance suddenly looks like sheer effortlessness. A terrific record."
While Oasis' first two singles, "Supersonic" and "Shakermaker", were modestly received, it was "Live Forever" that "got the world's attention." "Live Forever" became Oasis' first top ten hit, reaching number ten on the British singles charts in 1994. In 1995, the song became the band's first chart success in the United States, reaching number two and ten on Billboard's Modern Rock Tracks and Mainstream Rock Tracks charts, respectively.[8] Noel Gallagher commented on the praise given to the song: "People said to me after 'Live Forever', 'Where are you gonna go after that?' And I was like, I don't think it's that good. I think it's a fucking good song, but I think I can do better."
"Live Forever" has garnered additional acclaim years after its release. In 2006, "Live Forever" was named the greatest song of all time in a poll released by Q; the song had ranked ninth in a similar Q poll three years before.[9] In 2007, "Live Forever" placed number one in the NME and XFM poll of the 50 "Greatest Indie Anthems Ever".[10] The song was selected by Noel Gallagher for inclusion on Oasis' compilation album Stop the Clocks in 2006.
www.librosyeditores.com/tiendalemoine/musica-y-danza/689-...
Editores y distribuidores
La humanidad encontrará siempre en Mozart un bálsamo para sus dolencias, un ejemplo de la grandeza y fortaleza de espíritu, y la esperanza de un mundo mejor para todos. No se puede olvidar que el compositor creó obras inmortales en medio de dificultades de toda índole, y que éstas nunca pudieron menoscabar aquellas. Y este libro está llamado a contribuir en forma significativa a la divulgación de una obra sin par y a facilitar su comprensión y aprecio por parte de los aficionados y aún de los conocedores.
Completa así el maestro Pérez González una trilogía que con anterioridad incluyó sendos libros sobre Beethoven y Bach, todo ello producto de un trabajo sistemático, perseverante y desinteresado. Y expresión de un magisterio ejemplar que honra a Colombia y merece la perenne gratitud de los amantes de la música.
From: De Grafiske Fag 1925
Here some info from an article in "De Grafisske Fag 1925"
Invented by the German American engineer D. Petri-Palermo and Benjamin F. Bellow from Cleveland.
4 double magazines – total 8 different type faces. 1016 characters on the machine – split over the 4 magazines. 6 to 24 pkt. All 8 typefaces can be used on the same line despite the pt. size. No hand matrices.
5 casting forms. 127 typesetting keys on the keyboard.
Typefaces: Baskerville, Bodoni, Old Style, Caslon & Gothe etc. - in cooperation with Bauersche Gisserei in Frankfurt a.M.
Dejar ir a nuestros seres queridos, es también un acto de amor. Descansa en paz, mi abuelito, músico, poeta y compositor. Foto tomada durante el homenaje que se le hizo en el Festivalito Ruitoqueño de Música Colombiana, 2011. Junio de 2011
"Hasta luego Rafael,
Cumplidor de su deber,
Con su guitarra y sus versos,
Hizo grande a Santander.
Lo acompaña su familia,
Y un Bucaramanga entero,
Como dijera Morales,
Frente a su parque Romero.
Recuerdo a mi gran amigo,
Sus versos y sus historias,
Su ejemplo queda por siempre,
Grabado en nuestras memorias.
Escribió canciones bellas,
Para el pueblo colombiano,
Este es un gran homenaje,
Para el santandereano.
Hasta luego Rafael,
Te despide Santander."
Alberto Florez Florez
Trovadores y folcloristas de Santander
Tumba del compositor Gioachino Rossini en la basílica de la Santa Croce de Florencia (Italia). Fue diseñada por el escultor florentino Giuseppe Cassioli (1865 -1942) y realizada entre 1900 y 1902. Además del medallón de mármol blanco y mosaico dorado con la efigie del compositor, en la tumba se aprecian relieves decorativos con motivos musicales: una franja formada por puentes y clavijas de violín y otra con liras compuestas por claves de sol y una palma.
El compositor italiano Gioachino Rossini (1792-1868) falleció en París, siendo sepultado en el Cementerio del Père Lachaise. En 1887 sus restos fueron trasladados a la Basílica de la Santa Cruz de Florencia, verdadero panteón de celebridades italianas donde están los monumentos fúnebres de Dante, Maquiavelo, Miguel Ángel o Galileo entre otros muchos. Rossini cuenta, pues, con dos tumbas: la parisina (vacía, pero donde sigue recibiendo homenaje) y la florentina, diseñada por Cassioli.
Florencia (Italia) 17/7/2023
28 JAZZTERRASSA FESTIVAL
Pícnic-Jazz - Parc de Vallparadís
Actuación: DANI NEL.LO & MYRIAM SWANSON
Francisco Suárez Casanova nacido en Santiago de Chile, comenzó los estudios de piano y armonía a temprana edad. Luego de completar estudios clásicos de Piano, y ya con un catálogo importante de composiciones tanto para piano como para formaciones de cámara diversas, continúa sus estudios en los Estados Unidos. Se gradúa en el prestigioso Berklee College of Music de Boston, EEUU, con la máxima distinción académica de su promoción (Summa Cum Laude y Commercial Arranging Achievement Award), especializándose en arreglos y composición para un amplio espectro estilístico (jazz, rock, clásica, música para cine).
En 1996 se traslada a España, y actualmente vive en Barcelona, donde desarrolla su faceta de pianista y compositor/arreglista conjuntamente con su labor docente en la escuela MusicActiva en Gracia y el Conservatorio del Liceu de Barcelona.
Sus últimos trabajos incluyen la composición de la banda sonora original para la película “Asmita B&B” (2010), arreglos y producción del CD “Ciudades Lejanas” de Ana Finger, pianista y Hammond en el CD “Noir” de Dani Nel.lo cuarteto, pianista en el CD “Caminando” de Gabriel Báez, y la pronta grabación (agosto 2011) de su nuevo trío de órgano (Jazz/Funk) Dr. GO, junto a Ramón Díaz e Ignasi Cussó.
Compositores y músicos saludan al público, tras la conferencia y el concierto ofrecidos en la Sede Antonio Machado de la UNIA, dentro del ciclo "Música en La Internacional".
Sede Antonio Machado. Baeza. 18 de febrero de 2010.
Más información: www.unia.es/content/view/1602/165/
O compositor e principal vocalista dos Racionais MCs, Mano Brown, foi nascido e criado no Capão Redondo, periferia de São Paulo. Foi lá que conheceu a realidade das favelas brasileiras, cantada sem eufemismos em suas músicas. Um dos nomes mais importantes da música brasileira nos últimos anos, Brown elevou seus Racionais MCs ao status de mais importante conjunto de hip hop brasileiro, lançando álbuns já clássicos, como "Sobrevivendo no Inferno".
sábado 29
Conferência:
Cultura e desenvolvimento
Gavin Hood, Youssou N'Dour e MV Bill
mediadora Kátia Lund
Shows:
MV Bill
Banda Black Rio em show tributo a Tim Maia (convidados especiais: Ed Motta, Mano Brown e MC Ice Blue (Racionais MCs))
Encontro das Periferias
Funk Carioca (DJ Sany Pitbull e bailarinos)
Kuduro de Angola (DJ Znobia e bailarinos)
Krumping de Los Angeles (DJ Goofy, Miss Prissy, Deuce, Bad Newz e Out Law)
Em todos os dias do Back2Black, será apresentada a instalação inédita da diretora Bia Lessa: SOMOS TODOS AFRICANOS. SOMOS TODOS HUMANOS. BACK TO BLACK.
Acquerello Ettore Roesler Franz;
Cola di Rienzo
Cola di Rienzo, al secolo Nicola di Lorenzo Gabrini o in romanesco medievale Cola de Rienzi (Roma, 1313 – Roma, 8 ottobre 1354), è stato un tribuno e studioso italiano. Divenne noto perché, nel Tardo medioevo, tentò di restaurare il comune nella città di Roma straziata dai conflitti tra papi e baroni. Si autodefiniva "l'ultimo dei tribuni del popolo". Alla sua figura il compositore Richard Wagner ha dedicato l'opera lirica Rienzi, l'ultimo dei tribuni.
Era nato nel rione Regola, figlio di un taverniere e di una Maddalena «la quale visse de lavare panni e acqua portare», in una casa davanti a Ponte Rotto, «canto fiume, fra li mulinari» (i mulini sul Tevere hanno funzionato fino alla costruzione dei muraglioni), dunque di condizione assai modesta. Pasquale Adinolfi tuttavia nella descrizione del Rione Arenula fornisce maggiori dettagli sul luogo di origine del tribuno posto presso il Monte dei Cenci, il Tempio dei Giudei, i molini e il Tevere.
Luigi Torelli, nei suoi Secoli agostiniani (Bologna 1659-1686), lo cita come "Nicola di Lorenzo, detto però volgarmente Cola di Renzo di Casa Gabrini, come vuole il Bzovio".
Si mostrò fin da giovanissimo, oltre che di bell'aspetto, di intelligenza assai vivace, e appassionato dell'antichità in mezzo ai cui ruderi viveva: «Tutta dìe se speculava nelli intagli de marmo li quali iaccio intorno a Roma. Non era aitri che esso, che sapessi leiere li antiqui pataffi. Tutte scritture antiche vulgarizzava. Queste figure de marmo iustamente interpretava».
Ottimo oratore, divenne notaio, e in questa veste fu mandato ad Avignone alla corte papale come ambasciatore del governo popolare di Roma, detto dei «Tredici buoni uomini», presso papa Clemente VI. Il papa lo apprezzò molto ed egli colse l'occasione di questa familiarità per lamentare i soprusi dei baroni romani («lli baroni de Roma so derobatori de strada: essi consiento li omicidii, le robbarie, li adulterii, onne male; essi voco che la loro citate iaccia desolata.»), attirandosi così le ire del cardinale Giovanni Colonna.
Tornò tuttavia a Roma nel 1344 con l'incarico di notaio della Camera Apostolica, istituzione dello Stato pontificio che attraverso i suoi componenti - camerlengo, tesoriere, commissario, chierici di camera ed altri - amministrava le finanze e osservava le competenze legislative e giudiziarie.
La campagna mediatica: gli affreschi[modifica | modifica wikitesto]
Ora aveva diritto di parlare pubblicamente nel palazzo senatorio, e cominciò con l'ammonire «li officiali e li rettori che dovessino provvedere allo buono stato della citate».
Per farsi capire anche dalla stragrande maggioranza analfabeta dei romani fece dipingere sul Campidoglio, vòlto verso il mercato in modo che tutti lo vedessero, un grande affresco dove si vedeva un mare tempestoso: in mezzo c'era Roma, dolente e vestita a lutto, e circondata da altre donne già morte che rappresentavano le antiche città potenti e cadute: Babilonia, Cartagine, Troia, Gerusalemme. A sinistra, su due isolette, l'Italia e le virtù cardinali, tristi e spaventate. A destra, su un'altra isoletta, la Fede cristiana che pregava: «O summo patre, duca e signor mio, se Roma père dove starraio io?». A minacciarla, sullo stesso lato, vari piani di animali: leoni, lupi e orsi a rappresentare i baroni; cani, porci e caprioli a rappresentare i loro clienti; pecoroni, dragoni e volpi a rappresentare i popolari intenti, all'ombra dei precedenti, ai propri affari ingiusti.
A beneficio di chi sapeva leggere, tutte le figure avevano il loro cartiglio, a mo' di fumetto moderno. Il popolo, riferisce il cronista, guardava e stupiva.
In Laterano ritrovò poi, utilizzata come tavola d'altare, la lex de imperio Vespasiani, nella quale il Senato romano investiva Vespasiano del potere imperiale. Cola la pubblicò installandola al centro di un altro affresco che rappresentava il Senato romano e convocando in Laterano una grande assemblea dei potenti di Roma, a cui la lesse, intendendo con ciò sostenere che dovevano essere i romani a conferire il potere all'imperatore.
Il successivo exploit iconografico fu un terzo affresco fatto eseguire nella chiesa di Sant'Angelo in Pescheria, dove erano rappresentati sulla sinistra una gran fiamma quasi infernale nella quale ardevano nobili e popolari, e Roma nella figura di una vecchia donna che cercava di scampare al fuoco. Sulla destra, in cima all'altissimo campanile di una chiesa da cui usciva l'Agnello, stavano San Pietro e San Paolo che invocavano salvezza «alla albergatrice nostra». Una colomba portava una corona di mortella e la passava ad un uccellino assai piccolo per mandarla, in segno di salvezza, all'antica donna.
L'ascesa al Campidoglio
La città pativa intanto, da secoli, grandi violenze e miserie:
« Rettori non avea. Onne dìe se commatteva. Da onne parte se derobava. Dove era luoco, le vergine se vitoperavano. Non ce era reparo. Le piccole zitelle se furavano e menavanose a desonore. La moglie era toita allo marito nello proprio lietto. Li lavoratori, quanno ivano fòra a lavorare, erano derobati, dove? su nella porta de Roma. Li pellegrini, li quali viengo per merito delle loro anime alle sante ciesie, non erano defesi, ma erano scannati e derobati. Li prieti staievano per male fare. ... Quello più avea rascione, lo quale più poteva colla spada. Non ce era aitra salvezza se non che ciascheuno se defennieva con parenti e con amici. Onne dìe se faceva adunanza de armati. »
I ragionamenti di Cola sul bisogno di sollevare la città dalla prepotenza dei baroni e dalla miseria che ne nasceva fecero breccia in un gruppo di cittadini che si erano riuniti a discutere con lui in un monastero sull'Aventino, forse Sant'Alessio. Lo stesso vicario del papa consentiva. Alla fine di aprile del 1347 Cola di Rienzo salì al Campidoglio con un centinaio di uomini di scorta, preceduto da tre gonfaloni che rappresentavano:
il primo, rosso a lettere d'oro, Roma seduta tra due leoni con il mondo in una mano e la palma della vittoria nell'altra;
il secondo, bianco, rappresentava san Paolo con la corona della giustizia e la spada in mano;
il terzo, san Pietro, "con le chiavi della concordia e della pace".
Il popolo andò ad ascoltare, e Cola proclamò i suoi ordinamenti dello buono stato.
L'obiettivo di Cola era fare anche di Roma, nonostante fosse sede del papa e teoricamente anche dell'imperatore, un Comune dotato di propri ordinamenti e risorse, governato da rappresentanti del popolo di Roma, animato dalla memoria della sua grandezza.
Gli ordinamenti prevedevano quindi un sistema di regole finalizzato a:
limitare la violenza privata (applicando la legge del taglione per l'omicidio, chiunque ne fosse l'autore; infliggendo al propugnatore di false accuse la pena che questi reclamava per il calunniato; istituendo milizie rionali mantenute a spese pubbliche, e guardie pubbliche per la sicurezza dei mercanti);
destinare le risorse pubbliche al sostegno dei cittadini (aiuti ad orfane, vedove, monasteri; granai pubblici ai quali ricorrere in caso di bisogno; divieto di demolizione degli antichi edifici, che dovevano essere conferiti al Comune);
stabilire nuovi rapporti politici con i baroni e con le città vicine (che essi tenevano infeudate):
«che lle rocche romane, li ponti, le porte e lle fortezze non deiano essere guardate per alcuno barone, se non per lo rettore dello puopolo»;
«che nullo nobile pozza avere alcuna fortellezze»;
«che li baroni deiano tenere le strade secure e non recipere li ladroni e li malefattori»;
«che lle citate e lle terre, le quale staco nello destretto della citate de Roma, aiano lo reimento dello puopolo de Roma».
Questo programma di governo era l'esatto contrario di quanto concretamente accadeva, ed entusiasmò il popolo, che conferì a Cola la signoria del comune (associandogli tuttavia il rappresentante del papa).
Il conflitto con i baroni[modifica | modifica wikitesto]
La prima reazione dei baroni fu rabbiosa: Stefano Colonna, che l'editto di Cola aveva sorpreso a Corneto, tornò precipitosamente a Roma a stracciarlo pubblicamente proclamando «io lo farraio iettare dalle finiestre de Campituoglio!».
Il popolo però, richiamato dalle campane a stormo, intervenne con furore e mise in fuga il Colonna, e anzi, il giorno dopo Cola comandò che i baroni si ritirassero nei loro castelli fuori città abbandonando i ponti che occupavano, e così fu fatto. Dopodiché, Cola fece giustizia sommaria dei loro uomini trovati in città e che si erano resi protagonisti di violenza, facendosi poi nominare «Tribuno del popolo romano» (l'altro era il vicario papale).
I baroni tentarono allora di organizzare una congiura contro il tribuno ma, rissosi e competitivi com'erano, non riuscirono ad accordarsi neppure contro il nemico comune.
Forse preoccupati per la piega presa dalla situazione, ma soprattutto convinti, ognuno, di poter avere personalmente ragione di Cola in danno dei propri pari, vennero invece, uno per volta, ad arrenderglisi, accettando di giurare sul Vangelo fedeltà al Tribuno e ai Romani.
Per primo arrivò Stefano Colonna, poi Rinaldo Orsini, poi Giovanni Colonna, poi gli Orsini di Monte Giordano, e infine anche Francesco Savelli, nel cui territorio Cola era nato, e al quale doveva quindi particolare soggezione.
La rinascita della città[modifica | modifica wikitesto]
Cominciò allora un breve periodo in cui sembrò che Roma, partendo dalla memoria dell'antica grandezza, potesse sviluppare una civiltà comunale: le classi che allora rappresentavano la modernità e altrove conducevano le città fuori dal Medioevo - giudici, notai, mercanti - vennero a giurare fedeltà al nuovo Comune; in Campidoglio si amministrava una giustizia equa, severa contro i baroni ma anche contro i popolani che avessero approfittato del proprio ufficio; i vessatori fuggivano dalla città.
L'Anonimo romano ne riferisce, nella sua Cronica scritta poco dopo i fatti, con commosso entusiasmo
« Allora le selve se comenzaro ad alegrare, perché in esse non se trovava latrone. Allora li vuovi [i buoi] comenzaro ad arare. Li pellegrini comenzaro a fare loro cerca per le santuarie. Li mercatanti comenzaro a spessiare li procacci e camini [moltiplicare gli affari e i viaggi]. [...] In questo tiempo paura e timore assalìo li tiranni. La bona iente, como liberata da servitute, se alegrava. »
Tutta Roma, compresa la maggior parte dei nobili, mostrava a Cola grande rispetto e attaccamento e pagava al Comune senza protestare i tributi prima prelevati dai signori feudali. Non mancarono guerre, ai pochi che non volevano assoggettarsi come il signore di Viterbo, con i quali Cola, forte della propria armata e della propria fama, concluse una pace equa. Cola intraprese anche una sua politica estera, mandando messi per l'Italia a città e nobili, all'Imperatore e al Papa, ad annunciare la nuova Roma. I messi venivano onorati ed assai bene accolti, ambascerie arrivavano da tutta l'Italia centrale e fino da Venezia, da Milano e dalla Puglia, e c'era chi veniva a Roma a chiedergli giustizia fin da Perugia e dalla Toscana.
La caduta
Poi l'incantesimo si ruppe: in Cola il sentimento della grandezza, di Roma e sua propria, cominciò a sconfinare nel delirio. Si proclamò cavaliere, nel battistero di San Giovanni, tra grandi festeggiamenti e proclamazioni (che cominciavano a suscitare resistenze e mormorii). Poi, in Campidoglio, fece arrestare i Colonna e gli Orsini che lo avevano sostenuto minacciandoli di esecuzione. Per quella volta fu convinto a soprassedere, ma quelli ripararono nei loro castelli e i Colonna da Marino cominciarono a fare scorrerie contro Roma. Cola prima gli devastò le terre poi li sconfisse nella Battaglia di Porta San Lorenzo (20 novembre 1347), ma intanto la sua mente svaniva: si convertì in tiranno, si abbandonò al lusso e alla gola e spesso non faceva parlamento per la paura che aveva dello furore dello puopolo. Il legato pontificio lo abbandonò, i baroni rialzarono la testa, il popolo non accorse più alle scampanate. Spaventato a morte e dicendosi vittima dell'invidia («Ora nello settimo mese descenno de mio dominio»), Cola si rifugiò a Castel Sant'Angelo, mentre il legato lo dichiarava eretico e nominava nuovi senatori.
Il ritorno e la morte ignominiosa[modifica | modifica wikitesto]
Cola riuscì a fuggire da Roma, travestito da frate, rifugiandosi prima in Boemia presso il re Carlo IV (1346-1378), dove riprese la vita di studioso ed ebbe grandi onori, poi, contro l'opinione generale, decise di andare a presentarsi al papa in Avignone. Il papa era allora Innocenzo VI, che prima imprigionò blandamente Cola, poi lo esaminò, riconobbe che non era eretico e si convinse a revocare il suo processo e a rimandarlo a Roma, con il cardinale di Spagna Egidio Albornoz suo legato: «Cola de Rienzi con questo legato iessìo de Avignone purgato, benedetto e assoluto». Era il 24 settembre 1353.
Durante il viaggio verso Roma fu fatto segno a grandi manifestazioni di meraviglia per essere scampato e, almeno a parole, di consenso politico. Ma il potere chiede denaro. A Perugia il legato non sborsò uno scudo, ma nominò Cola senatore e lo autorizzò a rientrare a Roma. Cola riuscì con qualche fatica a farsi finanziare il viaggio e una compagnia di qualche centinaio di armati, fra mercenari tedeschi e cittadini di Perugia, da un Arimbaldo de Narba, perugino, che aveva convinto di poter diventare, con lui, signore di Roma ("lo fantastico piace allo fantastico", chiosa l'Anonimo).
Arrivato a Roma, il popolo gli uscì incontro con grande cordialità, mentre «li potienti stavano alla guattata», e lo accompagnò festoso dalla porta di Castello fino a Campidoglio, ascoltò entusiasta il suo discorso - tuttavia alla fine delle cerimonie di rientro «non fu chi li proferissi uno povero magnare.» Presto però si vide che l'uomo, pur mantenendo la sua grande abilità oratoria, era diventato un grasso ubriacone incline a straparlare, assetato di vendetta contro chi lo aveva scacciato da Roma, traditore per giunta, giacché fece condannare i suoi sostenitori perugini per confiscarne i beni, e, costretto com'era a procurarsi denaro per mantenere i suoi soldati, anche esoso.
Le nuove gabelle che infliggeva lo resero presto inviso. L'8 ottobre 1354, un suo capitano che aveva destituito sollevò il popolo e lo condusse a Campidoglio. Là Cola, abbandonato da tutti i suoi, tentò per l'ultima volta di arringare i romani, che risposero dando fuoco alle porte. Cola allora cercò di scampare travestendosi da popolano pezzente, alterando anche la voce. Ma fu riconosciuto dai braccialetti che non si era tolto («Erano 'naorati: non pareva opera de riballo»), smascherato e condotto in una sala per essere giudicato. «Là addutto, fu fatto uno silenzio. Nullo uomo era ardito toccarelo», finché un popolano «impuinao mano ad uno stocco e deoli nello ventre.»
Gli altri seguirono, ad infierire, ma Cola era già morto. Il cadavere fu trascinato fino a San Marcello in via Lata, di fronte alle case dei Colonna, e lì lasciato appeso per due giorni e una notte. Il terzo giorno fu trascinato a Ripetta, presso il Mausoleo di Augusto, che era sempre un territorio dei Colonna, lì bruciato (commenta l'Anonimo: «Era grasso. Per la moita grassezza da sé ardeva volentieri»), e le ceneri disperse.
La memoria
Il ritorno e la morte ignominiosa[modifica | modifica wikitesto]
Cola riuscì a fuggire da Roma, travestito da frate, rifugiandosi prima in Boemia presso il re Carlo IV (1346-1378), dove riprese la vita di studioso ed ebbe grandi onori, poi, contro l'opinione generale, decise di andare a presentarsi al papa in Avignone. Il papa era allora Innocenzo VI, che prima imprigionò blandamente Cola, poi lo esaminò, riconobbe che non era eretico e si convinse a revocare il suo processo e a rimandarlo a Roma, con il cardinale di Spagna Egidio Albornoz suo legato: «Cola de Rienzi con questo legato iessìo de Avignone purgato, benedetto e assoluto». Era il 24 settembre 1353.
Durante il viaggio verso Roma fu fatto segno a grandi manifestazioni di meraviglia per essere scampato e, almeno a parole, di consenso politico. Ma il potere chiede denaro. A Perugia il legato non sborsò uno scudo, ma nominò Cola senatore e lo autorizzò a rientrare a Roma. Cola riuscì con qualche fatica a farsi finanziare il viaggio e una compagnia di qualche centinaio di armati, fra mercenari tedeschi e cittadini di Perugia, da un Arimbaldo de Narba, perugino, che aveva convinto di poter diventare, con lui, signore di Roma ("lo fantastico piace allo fantastico", chiosa l'Anonimo).
Arrivato a Roma, il popolo gli uscì incontro con grande cordialità, mentre «li potienti stavano alla guattata», e lo accompagnò festoso dalla porta di Castello fino a Campidoglio, ascoltò entusiasta il suo discorso - tuttavia alla fine delle cerimonie di rientro «non fu chi li proferissi uno povero magnare.» Presto però si vide che l'uomo, pur mantenendo la sua grande abilità oratoria, era diventato un grasso ubriacone incline a straparlare, assetato di vendetta contro chi lo aveva scacciato da Roma, traditore per giunta, giacché fece condannare i suoi sostenitori perugini per confiscarne i beni, e, costretto com'era a procurarsi denaro per mantenere i suoi soldati, anche esoso.
Le nuove gabelle che infliggeva lo resero presto inviso. L'8 ottobre 1354, un suo capitano che aveva destituito sollevò il popolo e lo condusse a Campidoglio. Là Cola, abbandonato da tutti i suoi, tentò per l'ultima volta di arringare i romani, che risposero dando fuoco alle porte. Cola allora cercò di scampare travestendosi da popolano pezzente, alterando anche la voce. Ma fu riconosciuto dai braccialetti che non si era tolto («Erano 'naorati: non pareva opera de riballo»), smascherato e condotto in una sala per essere giudicato. «Là addutto, fu fatto uno silenzio. Nullo uomo era ardito toccarelo», finché un popolano «impuinao mano ad uno stocco e deoli nello ventre.»
Gli altri seguirono, ad infierire, ma Cola era già morto. Il cadavere fu trascinato fino a San Marcello in via Lata, di fronte alle case dei Colonna, e lì lasciato appeso per due giorni e una notte. Il terzo giorno fu trascinato a Ripetta, presso il Mausoleo di Augusto, che era sempre un territorio dei Colonna, lì bruciato (commenta l'Anonimo: «Era grasso. Per la moita grassezza da sé ardeva volentieri»), e le ceneri disperse.
La memoria
Da Wikipedia, l'enciclopedia libera.
Raccolta Foto de Alvariis
“Não se apague esta noite” novo CD/DVD do cantor e compositor Flavio Venturini, reforça a velha máxima de que o palco é a extensão da casa do artista. Noite de lançamento em São Paulo. 05.06.09
Instrumentista, compositor, arranjador, regente e professor de música, Ademir Souza Araújo, conhecido popularmente como Maestro Formiga, nasce no dia 16 de outubro de 1942, no Recife, no bairro do Derby. Filho de Hemetério de Araújo e Maria Souza Araújo, ainda criança começa a ter os primeiros contatos com a arte, através da pintura. Inicia-se na música com o professor José Gonçalves de Lima (da Banda Musical da Escola Industrial Agamenon Magalhães) em meados da década de 1950. Começo de uma longa trajetória que transformaria o jovem Ademir num dos mais respeitados músicos do Brasil e ícone do Frevo pernambucano.
Em 1958, com outros companheiros músicos, funda a Banda Municipal do Recife, atuando como saxofonista e posteriormente como diretor. Na década de 1960, conquista diversos títulos nas categorias Maracatu e Frevo dos Concursos de carnaval promovidos pela Prefeitura do Recife. Nos anos de 1970 vence o Festival de Frevo dos Diários Associados como o frevo de rua “Alô Recife” e logo depois participa das comemorações dos 150 anos do Diário de Pernambuco. Em 1977, torna-se regente da Orquestra Popular do Recife, idealizada por Ariano Suassuna em 1975. Pioneiro na pesquisa e transcrição de gêneros tradicionais (maracatus, cocos, cirandas, reisados, caboclinhos e frevos) foi a primeira a tocar na Frevioca, em 1980.
Integrante da comitiva brasileira que participou do XVII Festival de La Cultura Caribeña, em Santiago de Cuba, o maestro Ademir idealizou e coordenou diversos projetos tais como: Curso Ambulante de Música e Curso de Capacitação de Instrumentistas de Bandas. Atualmente, o Maestro Formiga é membro da Academia Pernambucana de Música, diretor da Federação das Bandas de Músicas do Estado de Pernambuco, regente da Banda Amigos da Cidade do Recife, arranjador da Banda da Cidade do Recife, integrante do Instituto do Frevo da Faculdade Mauricio de Nassau e diretor musical e maestro da Orquestra Popular do Recife.
PREFEITURA DO RECIFE. Abelardo da Hora, Ademir Araújo, Hugo Martins. Recife: Centro de Formação, Pesquisa e Memória Cultural – Casa do Carnaval, 2008. (folder)
*Oficina de Harmonia
CURRÍCULO
Professor de Música, Físico, Arranjador, Compositor, Violonista e Guitarrista.
Formação Profissional
Graduado em Licenciatura Plena em Física pela Universidade Federal de Mato Grosso.
Carga horária de 2595 horas.
Acadêmico do Curso de Licenciatura Plena em Letras na Universidade Federal de Mato Grosso.
Especialização de Nível Técnico em Harmonia, Guitarra e Violão.
Curso Internacional de Verão da Escola de Música de Brasília nos anos de 1992, 1997,2000 e 2001.
Carga horária de 326 horas.
Cursos
Masterclass sobre Técnica e interpretação com o violonista Fábio Monteiro no período de 7 e 8 de agosto de 2000.
Carga horária de 12 horas.
1a Escola Mato-grossense de Física realizada entre 18 a 22 de outubro de 2004. Carga horária de 40 horas.
56a Reunião anual da SBPC realizada de 18 a 23 de julho de 2004.
Mini-curso sobre Gravitação, Cosmologia e Buracos negros no período de 18 a 23 de junho de 2004 na UFMT.
Carga horária de 8 horas.
Curso Intensivo de Harmonia Aplicada na MPB, ministrada pelo professor Ian Guest (graduado em Berkeley) no período de 18 a 23 de setembro de 2000. Carga horária de 12 horas.
Estudou com Lula Galvão, Toninho Horta, Ian Guest, Mário Ulloa, Nelson Farias, Alexandre Carvalho, Pollaco, Paulo Bellinati, Genil Castro, Oscar Herrera, Renato Vasconcellos, Nico Assumpção, Dário Galante, Tony Fernandes e Carlos Menezes.
Participou da palestra realizada na UFMT pelo Físico phd. H. Moysés Nussenzveig.
Aulas particulares com Tony Fernandez e Carlos Menezes.
Produção Artística e Científica
Bolsista de iniciação científica do CNPq no período de agosto/2005 a julho2006, orientado pelo professor Dr. Sérgio Roberto de Paula.
Resumos publicados pelo CNPq sobre “Medidas de trocas gasosas em períodos sazonais e interanuais em floresta tropical de transição no sudoeste da floresta Amazônica” e “Um estudo sobre a interdependência entre o fluxo de carbono e a concentração de água no ar na floresta de transição de Sinop”.
Participou na gravação de cd`s de vários artistas regionais e do Brasil.
Fez os arranjos para os trabalhos de Gentil Bussik, Papo Amarelo, Dorotéia (trabalho infantil), João Ormond, Juliano Lima, Paula do Anjos entre outros.
Revisor do livro “Harmonia e dicionário de acordes para o baixo elétrico” de Ebinho Cardoso.
Participou do cd instrumental "Verticais" de Ebinho Cardoso.
Atualmente esta preparando um cd instrumental com composições próprias.
Experiência Profissional
Preparou e ministrou um curso de Teoria Musical on-line juntamente com a Orka e ABRASSA no ano de 2006.
Foi professor de música nos conservatórios Sol Maior, Villa Lobos, Be bop e no CEFET.
Foi coordenador pedagógico no conservatório Sol Maior no ano de 2000.
Professor de Harmonia na 1a, 2 a e 3 a Semana da Música em Mato Grosso nos anos de 2004, 2005 e 2006.
Realiza vários Workshops de Guitarra pelo Estado de Mato Grosso.
Foi professor de Teoria Musical do Projeto Ciranda (ponto cultural) no ano de 2006.
Foi professor de Teoria no curso de Regência do Estado de Mato Grosso em 2006.
Atualmente trabalha com o Sidnei Duarte Trio, Ebinho Cardoso Trio, Iambu Latin Jazz e no projeto “Jazz Brasil” que está na 4 a edição.
Tocou com vários músicos, como Toninho Horta, Nelson Farias, Carlos Malta, Daniel D`Ancantra, Dário Galante, Renato Vasconcellos, Thiago Espírito Santo, Pixinga, Marcelo Maia, Wilson Bebel, Herivelton, André Vasconcellos, Pollaco, Hamilton Pinheiro, Di Stefano, Sérgio Galvão, Marquinhos Gomes, Assaf Borba, Marcela Mangabeira, Sandro Souza, Ademir Juniooh, Alex Texeira, Ebinho Cardoso, Amoy Ribas entre outros.
Contatos
Telefones: (65) 3665-7374 / 8112-3531 / 3621-2069.
E-mail: sidneiduartefis@hotmail.com e sidneiduartemusic@pop.com.br .
C. E. Compositor Luiz Carlos da Vila em Manguinhos, no Rio de Janeiro;
Foto: Divulgação/Fernanda Almeida (maio de 2009)
La presencia holandesa en el Ajazzgo
El joven trompetista holandés Rik Mol llega a esta edición del Ajazzgo, con su quinteto integrado por los músicos Ben Van Den Dungen (saxofón), Joost Swarts (piano), Marius Beets (bajo) y Eric Hoeke (batería).
El evento se ha caracterizado por presentar diferentes grupos de jazz del viejo continente, en una especie de cruzada musical que el Festival ha denominado Eurojazz. En anteriores ediciones, músicos y melómanos de la ciudad hemos descubierto la existencia de agrupaciones sin mayor visibilidad en nuestro medio, pero con una alta calidad y profundo desarrollo musical, los cuales nos han dejado un agradable sabor de boca. Por tanto, en esta edición la visita de agrupaciones de ese lado del mundo suscita significativas expectativas, dados los antecedentes y a sabiendas del buen tino de la organización para dar en la nota adecuada a la hora de la escogencia.
El trompetista Rik Mol ha trabajado no sólo con su grupo, sino también con bandas de alto reconocimiento como las históricas Nueva Manteca y Cubop City Big Band, así como con el cuarteto del timbalero Lucas Van Merwijk. Su disco What’s on tonight, contiene músicas de diversa índole, tales como el hip hop, jazz y Dance las cuales junto a los elementos latinos, le permiten moverse con libertad por diferentes direcciones, construyendo un discurso decididamente ecléctico.
Mol, forjó su educación musical en el Conservatorio de La Haya con maestros como Huug Steketee, luego tomó clases particulares con Theo Mertens y Maurice André. Ha recibido orientaciones también del trompetista Winton Marsallis. Su trabajo con bandas de jazz latino puede ser apreciado en el magnífico disco Resurrección de la banda danesa Panchito dirigida por André Van Berlo, en la cual Mol figura con una labor muy interesante.
El saxofonista Ben Van Den Dungen se convirtió en músico profesional en 1984. Junto al trompetista Jarmo Hoogendijkcodirigió el grupo Van Dunge-Hoogendijk Quintet, luego pasó al grupo Brand New Orleans. En 1986 se vinculó al grupo de jazz Nueva Manteca.
Se interesó por el Worldmusic y se dedicó a estudiar la música clásica de la India en Mumbai, lo cual dio como resultado una grabación con músicos holandeses e indios. Como jazzmen ha trabajado con músicos reconocidos como Mal Waldron, Art Taylor, Woody Shaw, Jimmy Knepper, Kirk Lightsey, Lester Bowie, entre otros. Del lado latino pueden destacarse sus participaciones en conciertos con Armando Peraza, Juancito Torres, Edy Martinez y Chocolate Armenteros, entre otros. Es director de la Academia de Jazz del Conservatorio de Rotterdam.
El bajista Marius Beets, inició su educación musical a los siete años en el piano. Luego adquirió mayor habilidad con la guitarra, en primer la variante acústica y eléctrica .En 1988 aprobó los exámenes de ingreso en el Conservatorio Royal en La Haya, obtuvo luego de seis años de estudio su grado con honores. Influenciado por los iconos del jazz norteamericano Paul Chambers, Ray Brown, Sam Jones y Ron Carter. Ha tocado con celebridades del jazz como James Moody, Bud Shank, Johnny Griffin, Herb Geller, George Coleman y muchos otros. En 1999 este bajista hizo parte del personal docente del Conservatorio de Rotterdam.
Los músicos Joost Swarts (piano) y Eric Hoeke (batería), completan esta nómina holandesa, ambos son reconocidos en la escena jazzística de dicho país europeo.
Spodrē manu dvēselīt' // World Premiere concert
Komponisti - Diriģenti - Etnomuzikologi // Part I
Jāzepa Vītola Latvijas Mūzikas akadēmija // Jazeps Vitols Latvian Music Academy
Latgales vēstniecība GORS // Rēzekne
PROGRAM
1 // Composer / Ēriks Ešenvalds // Title / Ainava ar ganiem // Conducts / Māris Sirmais // Soloisti / Lauma Bērza / Sniedze Kaņepe / Matīss Tučs / Ēriks Zeps // Percussion / Jurģis Cābulis
2 // Composer / Pauls Dambis // Title / Kā to Vent' ziedināt? // Conducts / Māris Sirmais
3 // Composer / Rolands Kronlaks // Title / Fantāzija par sīna bolsu // Conducts / Māris Sirmais // Soloisti / Gerda Griķe / Liga Liedskalnina
4 // Composer / Pēteris Plakidis // Title / Aiz kalniņa dūmi kupa // Conducts / Māris Sirmais
5 // Composer / Selga Mence // Title / Paslēpes ar tautasdziesmu // Conducts / Māris Sirmais // Percussion / Zane Dukalska / Asnate Rancane / Ēriks Zeps
6 // Composer / Gundega Šmite // Title / Akmens dziesma // Conducts / Māris Sirmais // Soloisti / Inga Akmene / Jolanta kalniņa / Agnese Urka
7 // Composer / Rihards Dubra // Title / Tu skaistō Diva dōrza Rūze // Conducts / Māris Sirmais // Participate / Etnomuzikologījas katedras studentu grupa
8 // Composer / Juris Vaivods // Title / Guoju pa mežu // Conducts / Māris Sirmais // Sing / Kora vīru grupa
9 // Composer / Juris Karlsons // Title / Klipu klap! // Conducts / Māris Sirmais // Soloisti / Lauma Bērza, Asnate Rancāne, Katrīna Riekstiņa, Jānis Lapsa, Ēriks Zeps // Percussion / Rūdolfs Bacāns / Rūdolfs Krēsliņš / Rihards Zariņš
10 // Composer / Kārlis Lācis // Title / Putnu alūzijas // Conducts / Māris Sirmais
11 // Composer / Jānis Aišpurs // Title / Lec, saulīte, rītā agri // Conducts / Māris Sirmais // Soloisti / Zanda Babkina / Aija Bogdane / Lauma Dārzniece / Sniedze Kaņepe / Laima Lediņa / Jurģis Cābuli / Rūdolfs Krēsliņš / Kriss Pozemkovskis / Jānis Rožkalns
Photo // Jordi NN
Poeta, escritor, cantor e compositor, Arnaldo Antunes apresenta o show do seu 16º disco, “Já É”, em São Paulo. 09.05.17
Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2017/05/09/ja-e-com-arnaldo-a...
JESUS VIDES, (Jesús Miguel Vides Cano), Productor Musical, Cantante, Autor y Compositor Colombiano, nacido en la Jagua de Ibirico – Cesar; Compositor de amplia trayectoria, ha escrito canciones para artistas internacionales exitosos como: GALY GALIANO, quien ha triunfado con canciones de Jesús Vides tales como: “Voy a jugármela contigo”, “Vente a vivir conmigo”, El confiado”,”Hay amores” (rancheras). “Si supieras”, “Como olvidarlas”, “Como me gusta”,”Gracias”(salsas). “Me dices que si me dices que no”, “Caprichito” (huapangos). “Pequeña mía” (baladas) etc. Ha grabado hasta el momento varias producciones musicales: “Desde adentro”(baladas) con el sello Rodven; “Ten cuidado mujer” (baladas) con el sello F.M. discos;“Linda” (fusión latín) con D.D.M.-Fonocaribe; “Dos sentimientos” (vallenato) para Warner music.Ya terminó de grabar su nuevo disco “Popular-Ranchero” y con eso lanzó su MP3 “Jesús Vides Historia Musical”,bajo el sello discográfico SALVINGTON MUSIC con la recopilación de todas sus grabaciones como Cantante, donde vienen: Disco Nuevo Popular-Ranchero (11 canciones), Fusión Tropical (10 Canciones), Vallenato (11 canciones), Baladas (16 canciones). Todo en un solo disco con formato MP3.Su primer Disco de Platino lo recibió en 1994.Como Productor Musical tiene una amplia trayectoria produciendo algunos artistas como: Toba Zuleta (vallenato- discos Fuentes), Andres Soler(ranchera-Semilla Music), Bibiana (tex-mex- Jan Music-Azteca Music), Calle 8, exitoso grupo Centroamericano(salsa), Jose Luis Ortiz-Bravo(ranchera-Sony-B.m.g),Paola Fernández(Sony-B.m.g),Cheo Velasquez(vallenato-Cañaveral Music),Andrea Falla(carranguera-fusion-Sony-B.m.g),Oscar Camelo(vallenato)etc. Como Autor y Compositor, le han grabado mas de un centenar de canciones con éxitos como: “Este vicio de quererte”, “Ten cuidado mujer”, “Linda” “Escribeme desde el cielo”, “El difunto”(Andres Soler),”Detrás de ti”(Los Despechados), recientemente la sorprendente canción ”Llora,Llora” (Jimy Fernan). En Perú ha tenido gran Éxito su canción “Vente a Vivir conmigo” en la voz de GALY GALIANO. El ganador del FACTOR X, FRANCISCO VILLAREAL, artista de R.C.N. Discos, incluyó en su Album 4 canciones de Jesús Vides: “Tratame mejor”, “Detrás de ti” y “Rivales” que fue grabada por Francisco a Duo con el exitoso JHONNY RIVERA, en dos versiones, bolero-ranchero y corrido.En el programa reality de televisión “SE BUSCA INTÉRPRETE” de R.C.N. TELEVISION,en la categoría Popular,liderada por Galy Galiano,una de las canciones más interpretadas y con más aceptación fue “Me dices que si,me dices que no” de Jesus Vides.Actualmente va adelantar en Bogotá la Producción Musical del 2 veces ganador del GRAMMY, EMILIANO ZULETA con el gran TOBA ZULETA. Además adelanta las Producciones Musicales de Pedro Clavijo (Ranchera), J.J. Vargas (Ranchera), Cheo Velasquez(Vallenato),Beatriz Aedo(Pop) y Ricardo Uribe (Rap). JESUS VIDES acaba de recibir un nuevo Disco de Platino por su labor como Productor Musical y Compositor. WEB: www.myspace.com/jesus vides email: jesusvides@hotmail.com Cel: 3005510897 – Of: 7034180 Bogotá - Colombia. email: jesusvides@hotmail.com
MUSEO DE LA TAUROMAQUIA SALTILLO COAHUILA
La fiesta taurina está íntimamente ligada a su aspecto ancestral, tradicional y popular. La cultura que ha cubierto siempre el discurrir histórico de la fiesta, da idea de su relevancia: la tauromaquia ha sido plasmada por artistas tales como Goya, Picasso, Manet, Enrique Simonet, Alberto Gironella, Lucas Villaamil y Paco Puertas, así como en pasodobles del famoso compositor mexicano Agustín Lara. La tauromaquia es ejercicio de múltiple comprensión, y puede ser admirada o criticada, pero sus componentes, ya citados, le permiten perdurar en el tiempo y generar amplio debate a su alrededor. Por ejemplo, el gobierno de España, a través del Ministerio del Interior, hace referencia al aspecto cultural de las corridas de toros en su reglamentación de las escuelas taurinas: «Para fomento de la fiesta de toros, en atención a la tradición y vigencia cultural de la misma, podrán crearse escuelas taurinas para la formación de nuevos profesionales taurinos y el apoyo y promoción de su actividad.
El historiador y crítico de la estética y de la literatura española, Menéndez Pelayo, enseñó en su Historia de las ideas estéticas en España que la tauromaquia pertenece a las artes secundarias:
Son artes secundarias todos aquellos ejercicios y obras humanas que, sin proponerse un fin de utilidad práctica inmediata y participando por esto del carácter desinteresado de las obras estéticas, tienden a hacer resaltar, por medio del libre juego de nuestras facultades físicas o morales, cualidades de fuerza, de agilidad o de gracia, análogos a la belleza, cuando no la belleza misma de la figura humana. A este género pertenecen… la tauromaquia, que en realidad es una terrible y colosal pantomima de feroz y trágica belleza, en la cual se dan reunidos y perfeccionados los elementos estéticos de la equitación y de la esgrima, así como la ópera produce juntos los efectos de la música y de la poesía. Bastante más merecen estos ejercicios el calificativo de artes que la pirotecnia y la agricultura (!!) que han querido admitir algunos teóricos.
Menéndez Pelayo, Historia de las ideas estéticas en España, hasta el siglo XVII, cap. XII
El filósofo José Ortega y Gasset explicaba que era impensable estudiar la historia de España sin considerar las corridas de los toros. Si muchos de los escritores y filósofos de la Generación del 98, no gustaban de las corridas de toros, era porque la culpaban del atraso de la sociedad española. Así, Unamuno explicaba que no le gustaban las corridas, no porque fuese un espectáculo cruento, sino porque se perdía mucho tiempo hablando de ella y esto explicaba la formación cultural de sus espectadores. Ortega y Gasset, en su obra La caza y los toros, se extrañaba de que el toreo, siendo un ejercicio callado diese tanto que hablar. Posteriormente, la Generación del 27 en su mayoría fue amante de la fiesta, sobre la cual escribieron, pintaron y esculpieron. Vale citar las palabras con las que Federico García Lorca manifestaba su abierto apoyo y gusto por la tauromaquia: «El toreo es probablemente la riqueza poética y vital de España, increíblemente desaprovechada por los escritores y artistas, debido principalmente a una falsa educación pedagógica que nos han dado y que hemos sido los hombres de mi generación los primeros en rechazar. Creo que los toros es la fiesta más culta que hay en el mundo».
Cartel del festejo taurino del 15 de agosto de 1934 que se celebró en Villafranca de la Sierra (Ávila, España).
Antonio Machado deja clara su postura en su obra Juan de Mairena: «Con el toro no se juega, puesto que se le mata, sin utilidad aparte, como si dijéramos de un modo religioso, en holocausto a un dios desconocido.»
Ortega y Gasset, al igual que otros autores como el académico José María de Cossío, realizaba un paralelismo entre las corridas de toros y la historia de España:
Afirmo de la manera más taxativa que no puede comprender bien la Historia de España, desde 1650 hasta hoy, quien no se haya cimentado con rigorosa construcción la historia de las corridas de toros en el sentido estricto del término, no de la fiesta de toros que, más o menos vagamente, ha existido en la Península desde hace tres milenios, sino lo que nosotros actualmente llamamos con ese nombre. La historia de las corridas de toros revela algunos de los secretos más recónditos de la vida nacional española durante casi tres siglos. Y no se trata de vagas apreciaciones, sino que, de otro modo, no se puede definir con precisión la peculiar estructura social de nuestro pueblo durante esos siglos, estructura social que es, en muy importantes órdenes, estrictamente inversa de la normal en las otras naciones de Europa.
José Ortega y Gasset
Otros intelectuales contemporáneos, como Enrique Tierno Galván, subrayaron, en abierta contradicción con los del 98, el carácter socialmente pedagógico de la tauromaquia: «Los toros son el acontecimiento que más ha educado social, e incluso políticamente, al pueblo español». Y abundaba en el refinamiento del gusto artístico que supone para sus aficionados:
El espectador de los toros se está continuamente ejercitando en la apreciación de lo bueno y de lo malo, de lo justo y de lo injusto, de lo bello y de lo feo. El que va a los toros es exactamente lo contrario de aquel aficionado a los espectáculos, de quien dice Platón que no tolera que le hablen de la belleza en sí, de la justicia en sí y de otras cosas semejantes. El espectador de los toros no es un mero, un simple aficionado a lo espectacular, ni tampoco exclusivamente un entusiasta de la exaltación embriagadora, es, mejor que todo esto un amante del conjunto del cual, en cuanto acontecimiento, es parte necesaria.
Los toros acontecimiento nacional, E. Tierno Galván
Una larga lista de escritores de varios países ha escrito exaltando el toreo como una parte importante del alma de sus pueblos. Entre los artistas vivos que defienden el toreo se encuentra el peruano Mario Vargas Llosa, el escultor y pintor colombiano Fernando Botero y el escultor y pintor mexicano Humberto Peraza.
Entre los partidarios de la tauromaquia se encuentran el pintor Francisco de Goya (si bien tuvo, al parecer, una postura ambivalente con respecto a los espectáculos taurinos) y los escritores Nicolás Fernández de Moratín y Valle-Inclán. Filósofos como Fernando Savater o Enrique Tierno Galván, y artistas como Joaquín Sabina o Joan Manuel Serrat, aducen que estas críticas de los antitaurinos obedecen a la ignorancia, ya que el toro de lidia vive en libertad en su hábitat natural y, sin las corridas, no solo se extinguiría el toro bravo, sino el propio ecosistema en que se desenvuelve (las dehesas), sin embargo hay alegatos que refieren a que estas pueden ser protegidas por ley sin la necesidad de criar toros. Otros defensores del toreo, como el catedrático Andrés Amorós, argumenta que nadie ama más al toro que un buen aficionado a las corridas: «nadie admira más su belleza, nadie exige con más vehemencia su integridad y se indigna con mayor furia ante cualquier maltrato, desprecio o manipulación fraudulenta.
Pau Casals statue
Pau Casals i Defilló (El Vendrell, Catalunya 1876 - San Juan, Puerto Rico 1973) fou un violoncel·lista, pedagog, director i compositor musical català. La seva gran contribució al món de la música va ser la innovació en la interpretació amb el violoncel que, més tard, va ser adoptada per tots els violoncel·listes del món.
La seva interpretació d'El cant dels ocells ha esdevingut un símbol de pau i llibertat arreu del món, i de manera molt més significativa dins l'àmbit català.
El 1958 va fer un concert i el "missatge de pau" que Pau Casals havia gravat uns dies abans a Ginebra fou retransmès a més de 40 països. També aquell any fou proposat com a candidat pel Premi Nobel de la Pau.
El 1961 va ser convidat pel president John F. Kennedy a fer un concert a la Casa Blanca i, dos anys més tard, el mateix president dels Estats Units, li concedí la Medalla de la Llibertat.
El 1971 va compondre l'Himne a les Nacions Unides, que dirigí el 24 d'octubre d'aquell any en un concert a la mateixa seu de les Nacions Unides, i on el secretari General de les Nacions Unides U Thant li entregà la Medalla de la Pau. Fou en aquesta ocasió que va pronunciar la frase "What is more, I am a Catalan." explicant que Catalunya tenia un parlament democratic molt abans que Anglaterra.
El 1973 va patir un atac de cor irreversible, a Puerto Rico. Va morir a San Juan de Puerto Rico el 22 d'octubre de 1973. L'any 1979 es van traslladar les seves despulles al cementiri del Vendrell, moment en el qual li fou concedida, a títol pòstum, la Medalla d'Or de la Generalitat de Catalunya.
-------
Pau Casals i Defilló (Catalan pronunciation: [ˈpaw kəˈzaɫs]) (December 29, 1876 – October 22, 1973), known during his professional career as Pablo Casals, was a Spanish Catalan cellist and conductor. He made many recordings throughout his career, of solo, chamber, and orchestral music, also as conductor, but Casals is perhaps best remembered for the recording of the Bach Cello Suites he made from 1936 to 1939.
Casals was an ardent supporter of the Spanish Republican government. After its defeat in 1939, Casals vowed not to return to Spain until democracy had been restored, although he did not live to see the end of the Franco dictatorial regime.
One of his last compositions was the "Hymn of the United Nations". He conducted its first performance in a special concert at the United Nations on October 24, 1971, two months before his 95th birthday. On that day, the Secretary-General of the United Nations, U Thant awarded Pau Casals the U.N. Peace Medal in recognition of his stance for peace, justice and freedom. Casals accepted the medal and made his famous "I am a Catalan" speech, where he explained that Catalonia had the first democratic parliament, long before England did.
He also made popular the old Catalan song, "El cant dels ocells" playing it at the UN.
-------
Pau Carles Salvador Casals i Defilló (El Vendrell, 29 de diciembre de 1876 - San Juan de Puerto Rico, 22 de octubre de 1973), más conocido como Pau Casals, y también como Pablo Casals en Latinoamérica y el mundo anglosajón, es unos de los músicos catalanes mas destacados del siglo XX. Por su incomparable desempeño como instrumentista del violonchelo, Casals es considerado uno de los mejores violonchelistas de todos los tiempos.
Una de sus composiciones más célebres es el "Himno de las Naciones Unidas", conocido como el "Himno de la Paz", compuesto mientras residía en su segunda patria, Puerto Rico (donde había nacido y se había criado su madre), y donde residían otros españoles renombrados internacionalmente, tales como Juan Ramón Jiménez y Francisco Ayala. Magnífico director de orquesta y notabilísimo compositor, Casals fue siempre un artista completísimo, con la más férrea disciplina y la dedicación más profunda a la música.
Además de reconocérselo por su imponente obra musical, Pau Casals destacó en todo el mundo por su activismo en la defensa de la paz, la democracia, la libertad y los derechos humanos, que le valieron prestigiosas condecoraciones como la Medalla de la Paz de la ONU y ser nominado al Premio Nobel de la Paz.
Fue en la ONU donde Casal dijo al aceptar la medalla "I am a Catalan"" (Soy un Catalán) donde explico que Catalunya tenia el primer parlamento democratico, mucho antes que Inglaterra.
Casals también manifestó públicamente su oposición al régimen franquista y su deseo de ver una Cataluña no necesariamente independiente pero con un grado alto de autonomía (vid. cap. V de sus memorias, dictadas originariamente en francés a Albert E. Kahn y traducidas al catalán como Joia i Tristor).
Pau Casals murió el 22 de octubre de 1973, a la edad de 96 años, en San Juan de Puerto Rico, a consecuencia de un ataque al corazón. Fue enterrado en el Cementerio Conmemorativo de San Juan de Puerto Rico.
El 9 de noviembre de 1979, restablecida la democracia en España, sus restos fueron trasladados al cementerio de El Vendrell, su población natal, donde actualmente descansan.
Popularizó la antigua canción catalana "El cant dels ocells" tocándola en la sede de la ONU;
Nascido no Pará, cantor, compositor, arranjador, instrumentista, produtor de discos, e além disso um dos caras mais simpáticos que conheço, Marco André foi reconhecido no Brasil, pelo primeiro trabalho gravado pelo Caetano Veloso, a música : Meu bem, meu mal, trilha sonora da abertura de uma novela global. Fizera parte também do carnaval carioca, convidado por Dominguinhos do Estácio, cantou samba enredo da unidos do Viradouro. Com seus trabalhos foi indicado finalista em 2 categoias do prêmio Tim de música Brasilera, em 2005. Com sua paixão pelos estúdios teve a oportunidade de conviver com os melhores músicos do pais: Paulinho da Viola, Elba Ramalho, Jane Duboc, Altamiro Carrilho, Célia, Zé Luiz Mazziotti, Dominguinhos, Dominguinhos do Estácio, Humberto Araújo, Neguinho da Beija-Flor, Verônica Sabino, Sebastião Tapajós, Robertinho Silva, Gilson Peranzzetta, Sacha Amback, Flávio Venturini, Leo Gandelman, Zé Renato, Nelson Gonçalves, Paulinho Moska, Chico César, Nilson Chaves, Vital Lima, Arismar do Espírito Santo, Mauricio Einrorn, Cláudio Nucci e Leila Pinheiro são algumas das estrelas que trouxeram aprendizados importantes para sua carreira participando de seus trabalhos. Como músico atuou em: CDs de Beth Carvalho, Escolas de Samba do Rio de Janeiro, Cláudio Nucci, Celso Viáfora, Jane Duboc, Sebastião Tapajós e de vários artistas independentes. Já dividiu o palco fazendo shows pelo Brasil com: Zizi Possi e Vitor Ramil (Projeto Pixinguinha - artista local), Leila Pinheiro e Wagner Tiso (Projeto Pixinguinha nacional), Orquestra de Música Brasileira (Projeto Pixingão, sala FUNART - RJ), Cláudio Nucci, Fafá de Belém, DJ Dolores, Paulinho Moska, Jane Duboc, Paula Lima, Nilson Chaves, Flávio Venturini, Martinália, Vital Lima, Sandra de Sá, Sebastião Tapajós, Dominguinhos do Estácio e Dona Ivone Lara. Tem músicas gravadas por nomes consagrados de nossa MPB. Entre eles destacamos: Jane Duboc, Leila Pinheiro, Paulo César Feital, Fátima Guedes, Grupo Exalta samba, MPB – 4, Dominguinhos do Estácio e Vital Lima.
Hoje Marco se divide no artista que viaja mostrando sua arte por todo o país e no produtor destacado pela imprensa, e que este ano está lançando nacionalmente seu novo dvd beat iú em Belém nos dias 3 e 4 de outubro no Teatro Margarida Schiwazzappa no CENTUR. A direção do DVD é do grande Roberto Talma.
Quem estivera interessado (a) no fantástico Marco André e quiser fazer contato é só procura-lo nos seguintes links:
Site: www.marcoandre.art.br/marco/portugues/index.htm
Site de links: www.marcoandre.art.br/links/
Blog: www.marcoandrecarimblog.blogspot.com/
Myspace: www.myspace.com/marcoandr
orkut: www.orkut.com.br/Main#Profile.aspx?uid=14292786703306942948
Faceboock: www.facebook.com/friends/?ref=tn#/profile.php?id=1189882447
La música para Yoné, es como para mi la fotografía. Una forma de expresar los que sentimos. Que cantidad de sueños nos invaden el pensamiento cada día. ¿ Sueños rotos o hechos realidad? El tiempo dirá.
Jueves 12 de marzo de 2020
En el Centro Cultural Jaime Torres Bodet del Instituto Politécnico Nacional la Orquesta Típica de la Ciudad de México ofreció un concierto con obras del compositor mexicano Agustín Lara
Fotografía: Arely Tapia / Secretaría de Cultura de la Ciudad de México
Siete de los bustos de los compositores mexicanos realizados por el escultor Sergio Peraza entre 2002 y 2004
Exposición en la Universidad Autónoma de Yucatán
"La arcada de los Compositores"
Un homenaje en escultura a la Música Mexicana
de izq a der:
Juan Antonio Zorrilla "Monís"
Gonzalo Curiel Barba
Juan Zaízar
Sergio Peraza
Consuelito Velázquez
Salvador "Chava" Flores
José Alfredo Jiménez
Luis Arcaraz
Arnold Schönberg, compositor austríaco inventor del dodecafonismo, es el autor de obras maestras que influyeron en la transformación del lenguaje musical del siglo XX. En momentos de crisis artística se concentró en el piano y escribió con talento partituras cruciales, de extrema dificultad técnica, que dejaron constancia de una insólita exploración de nuevos territorios musicales. Compuso una de ellas —la Pieza para piano (1929), op. 33a— durante una estancia en Barcelona: residió en una casa modernista, en el distrito de Vallcarca, junto al Parc Güell. Por eso, en 1989 se le dedicó allí una calle.
CLUBE DA ESQUINA
Tudo começou em 1963, em Belo Horizonte. O cantor, compositor e instrumentista Milton Nascimento tinha acabado de chegar de Três Pontas, onde tocava na banda W’s Boys com o pianista Wagner Tiso, e foi morar numa pensão no Edifício Levy, na cinzenta Avenida Amazonas, no centro da cidade. Lá, em outro apartamento, viviam os irmãos Borges – doze ao todo. No começo, Milton se enturmou com mais velho deles, Marilton, com quem foi tocar no grupo Evolussamba. Logo, estaria fazendo amizade também com Márcio e com o pequeno Lô, de apenas dez anos de idade, que desceu certa vez as escadas do prédio para ver de quem era aquela voz e aquele violão que o encantavam.
Os encontros entre Milton e os dois irmãos eram sempre no quarto dos Borges, em noites regadas a batida de limão. Márcio tornou-se o letrista das primeiras composições de Milton, Novena, Gira Girou e Crença, feitos em 1964. Enquanto isso, Lô estudava harmonia com o guitarrista Toninho Horta e devorava discos dos Beatles com outro menino, Beto Guedes, filho do seresteiro Godofredo Guedes, que tinha vindo de Montes Claros. Juntos, os dois meninos que haviam se conhecido por causa de um patinete, montaram a banda The Beavers, inspirada no quarteto inglês. Assim surgia o embrião do Clube da Esquina. A troca de idéias avançou pelas noites no bar Saloom e nas sessões no Cineclube SEC.
Enquanto isso, Milton Nascimento, o grande aglutinador dessa cena continuava cantando na noite e compondo. Em 1966, tirou o quarto lugar no Festival Nacional de Música Popular da TV Excelsior de São Paulo cantando Cidade Vazia, de Baden Powell e Lula Freire. No mesmo ano, Elis Regina gravou uma música de Milton, Canção do Sal. Em 1967, inscritas à sua revelia pelo cantor Agostinho dos Santos, três músicas suas acabaram vingando no II Festival Internacional da Canção: Travessia (primeira parceria com Fernando Brant) em segundo lugar, Morro Velho em sétimo e Maria, Minha Fé, que ficou entre as 15 finalistas. Era o começo do estrelato para Milton Nascimento, que logo foi apresentado aos americanos com o disco Courage (1968), gravado por lá com arranjos de Eumir Deodato. Enquanto isso, a turma de músicos mineiros reunida por Milton e os Borges não parava de crescer, com a chegada de Flávio Venturini, Vermelho e Tavinho Moura, que apresentou muitas das canções folclóricas mineiras que Milton gravaria em Gerais. Eles se apresentavam em shows chamados Fio da Navalha com Lô Borges, Beto Guedes e Toninho Horta.
Música, política e álcool
Faltava apenas batizar essa reunião de músicos. Um dia, na esquina da Rua Divinópolis com a Rua Paraisópolis, no bucólico bairro de Santa Teresa, Milton e os irmãos Borges fundaram o Clube da Esquina, irmandade unida no interesse por música, política, amizade e uma cachacinha das boas. O nome foi idéia de Márcio que, sempre ao ouvir a mãe, Dona Maria, perguntar por onde andavam os meninos Borges, dizia: "Claro que lá na esquina, cantando e tocando violão". Em comum entre os integrantes, a origem de classe média, o grande interesse por assuntos culturais e políticos e a disposição de privilegiar os temas sociais em detrimento do amor nas letras.
Antes mesmo que se formalizasse um movimento (que, de acordo com seus integrantes, nunca se formalizou), Milton e Lô Borges (então com 17 anos de idade) entraram em 1972 nos estúdios da EMI para gravar o primeiro Clube da Esquina. Com uma capa que trazia apenas a foto de dois meninos, um preto e uma branco, na beira de uma estrada em Nova Friburgo, o LP apresentou ao país a alquimia sonora gestada por aquele grupo de mineiros, ao qual se agregaram ainda o letrista Ronaldo Bastos e o grupo Som Imaginário (de Wagner Tiso): bossa nova, Beatles, toadas, congadas, choro, jazz, folias de reis e rock progressivo, tudo reunido numa música original, de apelo universal e grande força poética.
Canções como O Trem Azul (de Lô e Ronaldo, regravada por ninguém menos que Tom Jobim em seu último disco, Antônio Brasileiro), Tudo o que Você Poderia Ser (Lô e Márcio), Nada Será Como Antes e Cais (ambas de Milton e Ronaldo) foram o marco zero para aquele que foi o primeiro movimento musical brasileiro de importância depois da Tropicália – embora haja quem diga, respaldado pela admiração dos jazzistas americanos por Milton, que foi um movimento musicalmente mais importante que a Tropicália. Logo, cada um dos sócios do Clube estaria seguindo o seu caminho, lançando seus próprios discos – Beto Guedes rachou um LP com Novelli, Danilo Caymmi e Toninho Horta e em seguida fez A Página do Relâmpago Elétrico e Amor de Índio. Lô Borges gravou os elogiados Lô Borges e Via Láctea. Flávio Venturini foi para O Terço, banda que lançou discos mais voltados para o rock progressivo e depois daria origem ao pop 14 Bis (de Vermelho e Magrão).
Novos integrantes
Wagner Tiso, por sua vez, partiu para a carreira solo instrumental e Tavito (que era do Som Imaginário) lançou-se como cantor e compositor (e teve os sucessos Casa no Campo, parceria com Zé Rodrix, e Rua Ramalhete). Em 1978, Milton Nascimento lançou o disco duplo Clube da Esquina 2, reunindo a sua velha turma e alguns novos integrantes. Entraram canções como Nascente (Flávio Venturini e Murilo Antunes), Maria, Maria (Milton e Fernando Brant), Tanto (Beto Guedes e Ronaldo Bastos), Pão e Água (Lô Borges, Márcio Borges e Roger Motta), Olho d´Água(Paulo Jobim e Ronaldo Bastos) e Mistérios (Joyce e Maurício Maestro), Meu Menino (Danilo Caymmi e Ana Terra) e Toshiro (de Novelli). A essa altura, o som por ele inspirado em Minas tinha dado outros frutos, como o Uakti, banda de experimentalismo radical, que inventou seus próprios instrumentos.
A partir da década de 80, em parte como reação à diluição das idéias do Clube da Esquina, Belo Horizonte viu nascer uma fornada de bandas de rock que em nada pareciam ter sido influenciadas por aqueles músicos: o Sepultura (que, com sua original solução para o heavy metal, tornou-se a banda brasileira de rock mais conhecida no exterior), o Skank, Pato Fu e Jota Quest. Em 1996, Márcio Borges, fez o inventário do Clube no livro de memórias Os Sonhos Não Envelhecem – Histórias do Clube da Esquina.
Músicas
Travessia – Milton Nascimento e Fernando Brant
Feira Moderna – Beto Guedes e Fernando Brant
O Trem Azul – Lô Borges e Ronaldo Bastos
Nascente – Flávio Venturini e Murilo Antunes
Um Girassol da Cor de Seu Cabelo – Lô e Márcio Borges
Nada Será como Antes – Milton Nascimento e Ronaldo Bastos
Nuvem Cigana – Lô Borges e Ronaldo Bastos
Cais – Milton Nascimento e Ronaldo Bastos
Cravo e Canela – Milton Nascimento e Ronaldo Bastos
Maria, Maria – Milton Nascimento e Fernando Brant
Caçador de Mim – Luís Carlos Sá e Sérgio Magrão
Autor
CHARO BOGARÍN
Compositor
DIEGO PÉREZ
Producción artística
TONOLEC
Intérpretes
CHARO BOGARÍN (voz-charango)
SHICA (voz)
PATRICIA SOSA (voz)
SOPHIE OLIVER (voz)
DIEGO ENRIQUE PÉREZ (programación-guitarra-piano)
LUCAS HELGUERO (bombo legüero-cajón peruano)
Mezcla y masterización
LUIS VOLCOFF
Estudio de grabación
TONICA (Buenos Aires-Argentina) - Diciembre 2011
Montadores de vídeos
JULIÁN GARRO
NADIA AMORENA
Dirección de vídeo
SEBASTIÁN ZAYAS
Dirección de producción
PEPE CIELO
Ayudante de dirección de producción
IGNACIO HELGUERA
Músicos vídeos
VEROKI (Cajón Flamenqom)
MERCEDES MOREIRA (Charango y cajón)
Comunidad QOM
EUSTAQUIO GONZÁLEZ
LISANDRO CHÁVEZ
ROGELIO MONZÓN
SANTA "Costurera"
FLORA "Costurera"
MARISA "Costurera"
SAMUEL ACOSTA
CASIMIRO (niño cajón)
Escuelas
EGB 1038 - Directora, LUCÍA
EGB 1035 - Directora, MIRTA
EGB 590 - Director, ANIBAL ABUD
Equipo del proyecto
MERCEDES MOREIRA
VEROKI BARRERA
GUIDO
MATÍAS SAAVEDRA
SOPHIE OLIVER
EMILIO DESTAILLATS
ROSARIO
MORE FERNÁNDEZ NÚÑEZ
FlLORENCIA FABIANO
PEPE CIELO
JAVIER PERALES
SEPE ZAYAS
IGNACIO HELGUERA
Fundaciones
PEQUEÑOS GESTOS
VOCES PARA LA CONCIENCIA Y EL DESARROLLO
También colaboran
AYUNTAMIENTO DE BANALAURÍA
TIERRAPLANO
Neil Harbisson es un artista visual y compositor británico, presidente de la Fundación Cyborg. En 2004 se convirtió en la primera persona reconocida como cyborg por un gobierno. Harbisson tiene acromatopsia una condición visual que desde nacimiento le obliga a ver el mundo en blanco y negro. Desde la edad de 20 años lleva instalado un ojo electrónico en la cabeza llamado eyeborg que le permite escuchar los colores. En 2010, fundó la Fundación Cyborg, una organización internacional para ayudar a los seres humanos a convertirse en cyborgs y defender los derechos de los cyborgs.
Neil Harbisson es un artista visual y compositor británico, presidente de la Fundación Cyborg. En 2004 se convirtió en la primera persona reconocida como cyborg por un gobierno. Harbisson tiene acromatopsia una condición visual que desde nacimiento le obliga a ver el mundo en blanco y negro. Desde la edad de 20 años lleva instalado un ojo electrónico en la cabeza llamado eyeborg que le permite escuchar los colores. En 2010, fundó la Fundación Cyborg, una organización internacional para ayudar a los seres humanos a convertirse en cyborgs y defender los derechos de los cyborgs.
Neil Harbisson nos presentará el proceso de creación e implante en la cabeza del eyeborg, un ojo electrónico que le permite escuchar los colores y nos explicará cómo la unión entre un sofware y un cerebro puede crear nuevos sentidos, en su caso el sonocromatismo. También explicará cómo logró que el gobierno británico lo reconozca oficialmente como un cyborg y cómo ha cambiado su vida desde entonces. Finalmente nos hablará de su Fundación Cyborg, una esfuerzo dedicado a ayudar a los humanos a convertirse en cyborgs, a promover el uso de la cibernética y a defender los derechos cyborgs.
foto: alvi
O cantor e compositor Filipe Catto apresenta seus sucessos de carreira em São Paulo. 23.05.14
Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2014/05/24/os-grandes-sucesso...