View allAll Photos Tagged DRing
Panties and other clothes drying. Pam Jones shows her used milf #panties here www.amazon.com/My-Dirty-Panties-Always-Pictures-ebook/dp/...
Location: Pahang
Distribution: Southern Thailand,(Narathiwat, Patani, Trang, Yala), & Peninsular Malaysia (Pahang, Perak).
Type locality: Trang, Lower Siam (= Thailand).
Habitat: The preferred natural habitat of G. abbotti is forest, at altitudes of 200–1,000 m (660–3,280 ft).
Also known as Abbott’s Anglehead Lizard. It is named after Dr. W.L. Abbott, the original collector of the species.
Description: Both the specific name, abbotti, and the common name are in honor of American naturalist William Louis Abbott.
Abbott's crested lizard is about 12 cm in total length (including tail). The most distinctive anatomical features are the triangular bony crest on the face and the upturned nose. The colors of the dragon range from tan to green with light and dark dots on the body. The most common color is an olive shade of green. Sometimes, G. abbotti species have blue eyes. The dragon’s structure is compressed and sickle shaped. Its limbs are strong and clawed. It is designed well for catching prey, digging, and climbing. It has exceptional eyesight with small eye openings. The body scales are small. The tail is strong, but it does not grow back if it is broken and can break in defense from predators. The crest is complete from head to tail and remains an additional distinctive feature (Cochran, 1922; Kaplan, 2012). The throat pouch is also more developed in males (Dring, 1979, pp. 875–879). (Kaplan, 2012).
There are two other species that closely resemble G. abbotti including G. doriae and G. chamaeleontinus. In fact, Denzer and Mathey (1991) pointed out in a case study that G. chamaeleontinus was mistaken for G. abbotti (p. 310). Unlike G. chamaeleontinus, G. abbotti’s initial crest scales are smooth and lack spikes. G. chamaeleontinus has larger scales on the side of the body. G. doriae holds an even closer resemblance, sometimes being considered a subspecies of G. abbotti. The main difference is that G. abbotti has a lower dorsal crest in the neck area (Cochran, 1922).
Particular information concerning reproduction of G. abbotti is scarce. Gonocephalus dragons in general are seldom bred in captivity. They are egg laying lizards producing approximately one to seven eggs. The better condition the female is in, the more eggs she can lay. They reproduce sexually and reach sexual maturity from the ages of two to three. It is typical in Gonocephalus that the male is larger than the female. Also, the male can be reddish-brown to green, whereas the females and juveniles are typically green (Langerwerf, 2006, pp. 105–109).
Breeding: Gonocephalus abbotti grows to a large size with strong sexual dimorphism during mating season. Males become yellowish brown with dark markings across the flanks along with a banded red tail during this period.
Females remain green. The upper flanks near the spine have a row of small yellowish spots. This species has brownish red eyes. Its rarity may be attributed to its choice of habitat; the Abbott’s angle head lizard is often found perched high up on the trees from which it rarely comes down.
Source: Wikipedia
For further reading:
1. Grismer, L. & Quah, E. 2018. Gonocephalus abbotti. The IUCN Red List of Threatened Species 2018: e.T9370A99929706. dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2018-
2. Beolens, Bo; Watkins, Michael; Grayson, Michael (2011). The Eponym Dictionary of Reptiles. Baltimore: Johns Hopkins University Press. xiii + 296 pp. ISBN 978-1-4214-0135-5. (Gonocephalus abbotti, p. 1).
3. Tanya., Chan-ard (2015). A field guide to the reptiles of Thailand. Parr, John W. K., Nabhitabhata, Jarujin. New York. ISBN 978-0199736508. OCLC 880541571.
Nebel dringen aus den tiefen Felsenschluchten herauf, die links und rechts der Straße liegen. Von oben kommt die Sonne kräftig herein und schickt ihre Strahlen durch die Baumkronen: fertig ist ein wunderbares Lichtspiel!
Heil'ger Geist, entzünde doch
1.) Heil'ger Geist, entzünde doch
Unsre ungerührten Seelen!
Sieh, wie uns der Trägheit Joch
Und die Last des Kaltsinns quälen!
Lass, o lass es nicht geschehen,
Dass wir fruchtlos zu dir flehen!
2.) Deines Lichtes kräft'ger Glanz
Dring durch alle Hindernisse,
Und zerstreue bald und ganz
Jene dicken Finsternisse,
Die in Ohnmacht uns vergraben
Und im Schlaf versenket haben!
3.) Hilf uns, die wir, ohne dich,
Durch uns selbst gar nichts vermögen!
Gib, - wir seufzen flehentlich -,
Gib uns Beistand, Kraft und Segen!
Uns mit Andacht zu erfüllen,
Geist, erleucht' Verstand und Willen!
4.) Du erhörst! - Wir lassen nicht
Diesen süßen Trost uns rauben,
Weil der Geist der Wahrheit spricht:
Stets erhör ich wahren Glauben.
Heil denn, Heil uns! Er gewähret,
Was wir jetzt von ihm begehret! -
5.) Lob und Preis und Dank singt dir
Unser dankerfüllt' Gemüte.
O, schon jetzt erfreuen wir
uns des Segens deiner Güte,
Da sich unsre Brust schon findet
Von der Andacht Glut erzündet! -
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Autor: Heinrich Wilhelm Lawätz
mögliche Melodie: Liebster Jesu, wir sind hier
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Geistliche Oden und Lieder
[von Heinrich Wilhelm Lawätz]
Verlegt in der Heroldschen Buchhandlung
Hamburg, 1775
Thema: Pfingsten
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Heinrich Wilhelm Lawätz (* 27. April 1748 in Rendsburg/Herzogtum Holstein; † 27. Juni 1825 in Altona) war ein deutscher Jurist, Staatsbeamter und Schriftsteller evangelisch-lutherischer Konfession. Lawätz wurde als Sohn des Justizrates Heinrich Franz Lawätz († 1762) geboren und im elterlichen Haus durch einen Hauslehrer unterrichtet. Ab dem Jahr 1764 besuchte er das Gymnasium in Altona und studierte ab dem Jahr 1767 an der Universität in Leipzig, wo er den Dichter Christian Fürchtegott Gellert (1715-1769) kennenlernte. Später wechselte Lawätz an die Christian-Albrechts-Universität in Kiel und wurde nach Abschluss seines Studiums Regierungssekretär bei der damaligen großfürstlichen Regierung. Im Jahr 1775 wurde Lawätz zum Schreiber und Syndikus an dem adeligen evangelischen Kloster in Uetersen gewählt und 1801 zum Administrator am königlichen Leihinstitut in Altona ernannt. Als dieses 1813 aufgehoben wurde, zog er sich ins Privatleben zurück. Lawätz veröffentlichte im Jahr 1775 seine Gedichte unter dem Titel 'Geistliche Oden und Lieder'. Darüber hinaus verfasste er auch drei Lustspiele. Danach wurde Lawätz durch ein weitläufig angelegtes, aber nicht zu Ende geführtes Werk, das 'Handbuch für Bücherfreunde und Bibliothekare', bekannt, das zwischen 1788 und 1795 erschien.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Nikon N80 - AF Nikkor 50 mm f/1.4D - Kodak Portra 800 - Epson V600
This is a long exposure; about 5 seconds. I was sitting at the table, like the people you see there and I placed my camera on top of the table with a small tripod.
en.wikipedia.org/wiki/Bahawalpur_(princely_state)
Bahawalpur was a princely state of the Punjab in what is now Pakistan, stretching along the southern bank of the Sutlej and Indus Rivers, with its capital city at Bahawalpur. The state was counted amongst the Rajputana states (now Rajasthan) to the southeast. After two centuries of varying degrees of independence, the state became part of Pakistan in 1947. In 1941, the state had a population of 1,341,209 living in an area of 45,911 km² (17,494 sq mi). It was divided into three districts: Bahawalpur, Rahim Yar Khan and Bahawalnagar.
The state was founded in 1802 by Nawab Mohammad Bahawal Khan II after the break up of Durrani Empire. Nawab Mohammad Bahawal Khan III signed the state's first treaty with the British on 22 February 1833, guaranteeing the independence of the Nawab. The state acceded to Pakistan on 7 October 1947 and was merged into the province of West Pakistan on 14 October 1955.
History
The Abbasi-Daudpotas, the Sindhi tribe from whom the ruling family of Bahawalpur belong, claim descent from the Abbasid Caliphs. The tribe came from Sindh to Bahawalpur and assumed independence during the decline of the Durrani Empire, the mint at Bahawalpur was opened in 1802 by Nawab Muhammad Bahawal Khan II with the permission of Shah Mahmud of Kabul. On the rise of Ranjit Singh, the Nawab, Muhammad Bahawal Khan III, made several unsuccessful appeals to the British for protection. However as part of the 1809 Treaty of Lahore, Ranjit Singh was confined to the right bank of the Sutlej. The first treaty with Bahawalpur was negotiated in 1833, the year after the treaty with Ranjit Singh for regulating traffic on the Indus. It secured the independence of the Nawab within his own territories, and opened up the traffic on the Indus and Sutlej. The political relations of Bahawalpur with the paramount power, as at present existing, are regulated by a treaty made in October, 1838, when arrangements were in progress for the restoration of Shah Shuja to the Kabul throne.
During the first Afghan War, the Nawab assisted the British with supplies and allowing passage and in1847-8 he co-operated actively with Sir Herbert Edwardes in the expedition against Multan. For these services he was rewarded by the grant of the districts of Sabzalkot and Bhung, together with a life-pension of a lakh. On his death a dispute arose regarding the succession. He was succeeded by his third son, whom he had nominated for the throne in place of his eldest son. The new ruler was, however, deposed by his elder brother, and obtained asylum in British territory, with a pension from the Bahawalpur revenues; he broke his promise to abandon his claims, and was confined in the Lahore fort, where he died in 1862.
In 1863 and 1866 insurrections broke out against the Nawab who successfully crushed the rebellions; but in March, 1866, the Nawab died suddenly, not without suspicion of having been poisoned, and was succeeded by his son, Nawab Sadiq Muhammad Khan IV, a boy of four. After several endeavours to arrange for the administration of the country without active interference on the part of Government, it was found necessary, on account of disorganization and disaffection, to place the principality in British hands during his minority. The Nawab attained his majority in 1879, and was invested with full powers, with the advice and assistance of a council of six members. During the Afghan campaigns (1878-80) the Nawab placed the entire resources of his State at the disposal of the British Government, and a contingent of his troops was employed in keeping open communications, and in guarding the Dera Ghazi Khan frontier. On his death in 1899 he was succeeded by Muhammad Bahawal Khan V, who attained his majority in 1900, and was invested with full powers in 1903. The Nawab of Bahawalpur was entitled to a salute of 17 guns[1].
Postage stamps of Bahawalpur
Bahawalpur used the postage stamps of British India until 1945. On 1 January 1945, it issued its own stamps, for official use only, a set of pictorials inscribed entirely in Arabic script.
On 1 December 1947 the state issued its first regular stamp, a commemorative stamp for the 200th anniversary of the ruling family, depicting Mohammad Bahawal Khan I, and inscribed "BAHAWALPUR". A series of 14 values appeared 1 April 1948, depicting various Nawabs and buildings. A handful of additional commemoratives ended with an October 1949 issue commemorating the 75th anniversary of the Universal Postal Union. After this the state adopted Pakistani stamps for all uses.
Languages
Seraiki is the main language but English and Urdu are official languages. Punjabi is also a minor language.
Rulers of Bahawalpur
The rulers were Sindhi Abbasids of Shikarpur and Sukkur who captured these areas. Because of this fact, people of upper Sindh who afterwords became state Bahawalpur did not dislike the rulers. They took the title of Amir until 1740, when the title changed to Nawab Amir. Although the title was abolished in 1955, the current head of the House of Bahawalpur (Salah ud-Din Muhammad Khan) uses the title of Amir informally. From 1942, the Nawabs were assisted by Prime Ministers.
Tenure Nawab Amir of Bahawalpur[2]
1690 - 1702 Bahadur Khan II
1702 - 1723 Mobarak Khan I
1723 - 11 April 1746 Sadeq Mohammad Khan I
11 April 1746 - 12 June 1750 Mohammad Bahawal Khan I
12 June 1750 - 4 June 1772 Mobarak Khan II
4 June 1772 - 13 August 1809 Mohammad Bahawal Khan II
13 August 1809 - 17 April 1826 Sadeq Mohammad Khan II
17 April 1826 - 19 October 1852 Mohammad Bahawal Khan III
19 October 1852 - 20 February 1853 Sadeq Mohammad Khan III
20 February 1853 - 3 October 1858 Fath Mohammad Khan
3 October 1858 - 25 March 1866 Mohammad Bahawal Khan IV
25 March 1866 - 14 February 1899 Sadeq Mohammad Khan IV
14 February 1899 - 15 February 1907 Mohammad Bahawal Khan V
15 February 1907 - 14 October 1955 Sadeq Mohammad Khan V
14 October 1955 State of Bahawalpur abolished
Tenure Prime Minister of Bahawalpur[2]
1942 - 1947 Sir Richard Marsh Crofton
1948 - 1952 John Dring
1952 - 14 October 1955 A.R. Khan
14 October 1955
Created For~Make It Interesting Challenge #4
With Kind Thanks to ~
Original Source~Phil Mciver
shadowhousecreations for the texture used.
Premade Background~My Own
rabbit~sharegfx
Newly restored by a good natured friend, this 104 year old fiddle is playing music sweetly again. Thank you John Dring, you are truly a legend!
Press L. It really does look better that way.
Happy Macro Monday all
Vergiß, vergiß und laß uns jetzt nur dies
erleben, wie die Sterne durch geklärten
Nachthimmel dringen; wie der Mond die Gärten
voll übersteigt. Wir fühlten längst schon, wies
spiegelnder wird im Dunkeln; wie ein Schein
entsteht, ein weißer Schatten in dem Glanz
der Dunkelheit. Nun aber laß uns ganz
hinübertreten in die Welt hinein
die monden ist -
(Rilke)
A European Nightjar keeps half an eye on proceedings below, as it rests in the shade, high on a branch at Tshokwane Picnic Site in the Kruger National Park, in the heat of the day. These amazing birds are perfectly plumaged to camouflage them at rest as they sleep dring the day, either on a branch or amongst the leaves on the ground. At dusk they become active and begin flying in search of moths and other nocturnal flying insects.
Thanks for any views, faves or comments... they are always very much appreciated.
Het eerste deel van de Hudson Bergen Lightrail is geopend in april 2000. Inmiddels is het net uitgebreid, de totale lengte bedroeg in 2014 ruim 34 kilometer. Het centrale punt is het tegenover Manhattan gelegen Hoboken terminal. Ooit kwamen daar wekelijks de vanuit Rotterdam varende schepen van de Holland Amerika Lijn aan.
De hoogwaardige tramlijnen zijn aangelegd om het autoverkeer terug te dringen. Bovendien diende het project als revitalisatie van oude industrie- en havengebieden die tot herontwikkeling werden gebracht. Er zijn daadwerkelijk veel nieuwe woonwijken langs de lijn gebouwd.
De lijn wordt door New Jersey Transit geëxploiteerd met trams die identiek zijn aan de wagens die NJ-Transit in Newark inzet.
Bekijk mijn fotoalbum in de klassieke versie.
Het is reeds enige maanden geleden dat U ten laatsten male een foto op mijn Flickrpagina zag verschijnen, weshalve ik de tijd rijp heb geacht een volgende foto te uploaden. Elk onzer herinnert zich het afgelopen voorjaar nog maar al te goed, waarin we in Nederland een 'intelligente lockdown' kenden en een uitstapje min of meer onmogelijk was gemaakt. Na vele weken van onzekerheid werd de situatie hier te lande langzaam doch gestaag beter, zodat ik eind april voor het eerst sedert vele weken verder kwam dan een dorp verderop. Op een zonnige aprildag besloot ik namelijk eens naar het buurtschap Doesburgerbuurt te gaan, alwaar ik een Protos op de foto kon zetten. Wel, eerlijk gezegd deed het mij na zovele weken deugd om eens van huis weg te zijn, zodat ik ernaar uitzag om weer eens een wat langere daguitstap te hebben met vrienden. Ofschoon het me zeker leuk leek, vond ik het aanvankelijk nog niet verantwoord genoeg om een hele dag met vrienden op stap te gaan, derhalve stelde ik de volgende reis nog even uit. Half mei kwam daar dan toch de stimulans om wederom op pad te gaan, toen ik de stand van zaken las wat betreft de sneltram van Utrecht naar Nieuwegein en IJsselstein. Vooraleer ik mijn verhaal verder zal zetten, zal ik U allereerst van enige zaken betreffende deze sneltram verhalen.
Nadat de Tweede Wereldoorlog ten einde was gekomen, kende Nederland al gauw een aanzienlijke bevolkingsgroei, gecombineerd met een wens naar meer luxe. Krappe arbeiderswoningen, waar meer dan eens verscheidene huishoudens in armoedige omstandigheden tesamen woonden, werden ingewisseld voor luxere rijtjeshuizen met een eigen voortuin. Deze demografische en socioculturele ontwikkelingen zorgden vanzelfsprekend voor een grote vraag naar nieuwe woningen, zodat het Rijk tot een zogenaamd groeikernenbeleid overging. Dit beleid hield in dat diverse kernen werden aangewezen om de komende tijd aanzienlijk volgebouwd te worden, waardoor plaatsen als Zoetermeer en Helmond enorm zijn gegroeid. Ook in Utrecht, de grootste stad in het midden des lands, was de woonproblematiek groot en moesten ook hier beleidskeuzes worden gemaakt. Na een zoektocht had men voor ogen om het gebied bezuiden Utrecht te ontwikkelen, dat zo tussen de voornoemde stad en de Lek lag. Destijds lagen daar twee slaperige gemeentes, te weten Jutphaas en Vreeswijk. Jutphaas was een dorpje aan de Vaartsche Rijn gelegen, terwijl Vreeswijk aan de Lek zelve gelegen was. Men besloot om de beide gemeentes samen te voegen en alhier een nieuwe stad te vestigen, dat de werknaam Doorslag kreeg, genoemd naar de waterverbinding tussen het Merwedekanaal en de Hollandsche IJssel. Teneinde een inspirerendere naam te verzinnen, kwam men uiteindelijk uit bij het Huis Oudegein, gelegen in de gemeente Jutphaas. Men nam dit woord over en verving 'oud' door 'nieuw' en zie daar: de naam der nieuwe stad was Nieuwegein. De beide gemeentes werden in 1971 samengevoegd en de nieuwe stad kon zo worden gebouwd.
Mettertijd begon het besef door te dringen dat zo'n grote stad niet alleen een goede ontsluiting voor het wegverkeer diende te hebben, doch ook een goede railverbinding. Er waren twee opties beschikbaar: ofwel zou er een nieuwe spoorlijn aftakken ter hoogte van Lunetten, ofwel zou een nieuwe tramlijn vanaf Utrecht worden aangelegd. In 1974 werd uiteindelijk besloten tot de bouw ener tramlijn, dewelke Utrecht met Nieuwegein zou verbinden. Teneinde de tramlijn van materieel te voorzien, werden tramstellen besteld bij de Schweizerische Industrie Gesellschaft (SIG) uit Neuhausen am Rheinfall. De Zwitserse fabrikant leverde zevenentwintig trams, die in 1982 en 1983 geleverd werden in de ov-gele kleurstelling. Daar de Nederlandse Spoorwegen de opdracht kregen om de railverbinding aan te leggen, vindt de aandachtige aanschouwer dikmaals treffende relaties met treinen en de bijbehorende infrastructuur. Zo is de lijn meer als spoor- dan als tramlijn aangelegd, vertonen de stickers in de trams duidelijke overeenkomsten met treinstickers en werden de stellen in de serie 5000 genummerd, passend in de toenmalige NS-nummering. Daar niet alleen een verbinding naar Nieuwegein werd aangelegd, doch ook een lijn die richting het eveneens expanderende IJsselstein werd gebouwd, werden op 17 december 1983 twee lijnen geopend. Vanaf Utrecht CS liep de tramlijn tot Nieuwegein Stadscentrum, alwaar de ene lijn linksaf naar Nieuwegein-Zuid liep en de andere lijn naar Nieuwegein Doorslag. In 1985 volgde de verlenging naar IJsselstein Achterveld en in 2000 volgde de verlenging naar IJsselstein-Zuid.
In de loop der jaren is de lijn altijd een ondergeschoven kindje gebleven. Slechts weinigen weten dat de Utrechtse sneltram een der vier trambedrijven van Nederland is en de lijn heeft altijd maar weinig aandacht genoten. Nadat de exploitatie van de tram eerst door Westnederland (WN) werd uitgevoerd, ging deze later over naar Midnet en nog later naar Connexxion. Connexxion besloot om de trams een uitgebreide revisie te geven, dewelke bij PFA Weiden werd uitgevoerd. De belangrijkste verandering was de gewijzigde kopvorm, de hoekige voorkant werd namelijk wat ronder gemaakt. In 2013 werd de exploitatie overgedragen aan Qbuzz, dat de dienst onder de merknaam U-OV uitvoert en de trams van een geel-grijze kleurstelling voorzag. Desalniettemin moet ook ondergetekende bekennen dat hij maar weinig aandacht had gegeven aan de Utrechtse sneltrams, zodat foto's hiervan uitbleven. De aanstaande verbouwing van de lijn zorgde echter voor een ommekeer. Na bijna veertig jaren dienst zou de sneltram van Utrecht naar Nieuwegein en IJsselstein immers worden omgebouwd tot een tramlijn, waarbij het aangesloten zou worden op de in 2019 geopende Uithoflijn naar de Utrechtse universiteitscampus. De Zwitserse SIG-trams zouden tevens vervangen worden door lagevloertrams van CAF, meer bepaald die van het type Urbos. De hogevloertrams moesten daardoor vanzelfsprekend wijken, een gemengd bedrijf was namelijk niet mogelijk gezien de perronhoogte. De ombouw zou in twee delen plaats gaan vinden. Vanaf 30 mei 2020 werden de trajecten bezuiden de remise (oftewel vanaf de halte P+R Westraven) gesloten voor de reizigersdienst, 3 juli was dan de allerlaatste exploitatiedag en vervolgens zou ook het Utrechtse gedeelte gesloten worden.
Dit alles was voor Uw fotograaf reden om eindelijk eens met anderen op pad te gaan, ditmaal met het doel om nog enkele foto's te maken van de Utrechtse sneltram voordat het te laat zou zijn. Dientenvolge stuurde ik Bruno Batenburg een berichtje, waarin ik mijn plannen kenbaar maakte. Bruno toonde belangstelling om mee te gaan, zodat we afspraken om op 23 mei eens die kant op te gaan. Op een recente video van een cabinerit zag ik tot mijn vreugde slechts zeer weinig sporen van werkzaamheden langs het traject. Rond het eindpunt Nieuwegein-Zuid was de authentieke toestand verstoord door bouwhekken en slechts op een enkele andere plek was het eveneens niet meer mogelijk om mooie foto's te maken. Aan het bezoek aan de Utrechtse sneltram was wel één nadeel verbonden: ten gevolge van de coronacrisis was de frequentie gehalveerd. Op zaterdag reed men slechts om het halfuur naar Nieuwegein en naar IJsselstein, oftewel een kwartierdienst op het gemeenschappelijke traject naar Nieuwegein Stadscentrum.
Nadat ik het reisje enigszins voorbereid had, kwam ik tot de volgende tweeledige conclusie: het ware goed als we - om der frequentie wil - met de fiets eropuit zouden trekken en anderzijds behoefden de zuidelijke uitlopers onze meeste aandacht, dewijl het deel in Utrecht tamelijk saai was. Wel, zo hadden we een plannetje gesmeed en al gauw naderde de zaterdag dat we dat gingen uitvoeren. Ik had er alvast veel zin in, daar het mijn eerste reisje in coronatijd was die ik niet alleen maakte. Bovendien waren de weersvoorspellingen uiterst goed, zodat zonfoto's praktisch gegarandeerd waren. Dit alles werd ook nog eens aangevuld met een onverwacht berichtje van Bas Meijer. Hij vroeg mij over mijn plannen voor morgen en wat bleek: we bleken precíés dezelfde plannen te hebben, ook hij wilde naar de Utrechtse sneltram gaan... Nu, dat trof, zodat we vanzelfsprekend besloten om gezamenlijk te gaan. Teneinde enigszins uit te kunnen slapen besloten we om de dag om half elf in Utrecht te starten, alwaar we elkander zouden treffen.
Nadat ik 's ochtends was opgestaan, nam ik de trein en kon ik uiteindelijk om tien uur in Amersfoort met Bas afspreken, waar we de trein naar Utrecht namen. Het was een bijzondere gewaarwording eerlijk gezegd om de vele lege treinen te zien, slechts een handvol reizigers waren er te vinden. Nadat we in Utrecht ook Bruno ontmoetten, konden we onze fotodag aanvangen. Het idee was aanvankelijk om een fiets te huren en zodoende de lijn af te fietsen in zonnige omstandigheden, doch het weer betoonde een stuk slechter te zijn dan voorspeld, het was namelijk tamelijk bewolkt... Eensklaps kwam Bas met een uitstekend idee, wat als we nu eerst de lijn per tram aflegden? Wel, dit plan kreeg natuurlijk onze goedkeurig, een rit met de sneltram was toch eigenlijk wel nodig om de sfeer van de lijn te kunnen proeven. De eerstvolgende tram bleek die naar Nieuwegein-Zuid te gaan, zodat we instapten en die kant op reisden. Het was in de maand mei, zodat we gelukkig nog zonder mondkapjes hoefden te reizen en we zorgeloos konden genieten van het klassieke materieel. Te eniger tijd werd het wel duidelijk dat we in een tram en niet in een metro zaten: plotsklaps reden we een halte zonder te stoppen voorbij. In de trams zijn er namelijk stopknoppen en zonder halteverzoek rijdt de tram natuurlijk door... De bestuurster had overigens een rijstijl die bepaald niet langzaam te noemen valt, op een zeker moment passeerden we een overweg die nog half open was toen de tram al passeerde ;-)
De rit vloog werkelijk voorbij, iets waar de comfortabele zetels en het goede rijcomfort van de tram absoluut aan bijdroegen, zodat we al snel in Nieuwegein aankwamen. Eenmaal uitgestapt bleek de tram pas over vijfentwintig minuten naar Utrecht terug te keren, we hadden dus nog ruim de tijd voor een bezoek aan de plaatselijke Albert Heijn. Terwijl Bas en Bruno wat eten en drinken haalden, kocht ik zelf een appeltaart die in de aanbieding was. Dat bleek achteraf niet zo'n heel slim idee te zijn, zonder mes en vork was het knap lastig om de taart op te eten... Enfin, de taart smaakte goed en daar ging het om, nietwaar? Terwijl ik nog een stukje appeltaart opat, vertrokken we weer richting Utrecht toe. Tijdens onze heenrit zagen we reeds een interessant fotopunt, te weten op de halte Wijkersloot. Tijdens onze rit naar Utrecht wensten we derhalve op die halte uit te stappen, doch wij allen vergaten dat het een tram was en geen metro: die reed de halte dus zonder te stoppen door. We drukten maar snel op de stopknop om op de volgende halte uit te stappen en terug te steken naar de juiste halte ;-) Helaas bleek het fotopunt niet zo geschikt als gedacht, een portaal zat namelijk in de weg, zodat we daar geen leuke foto konden maken. Als alternatief gingen we maar bij een waterplas bezuiden de halte staan, doch de weersomstandigheden zorgden ook hier niet voor een mooie foto. Nadat we terugliepen naar de halte, bleek de eerstvolgende tram naar IJsselstein te gaan. Wel, die tak hadden we nog niet gehad, zodoende werd besloten om ook bij die tram tot aan het eindpunt te blijven zitten. Wel, vervolgens namen we de tram terug naar Utrecht en was het dan zover, we konden een OV Fiets huren. Nadat de fietsen bij de verhuurlocatie waren opgehaald, was het tijd om naar het zuiden te fietsen. Bas navigeerde ons deze middag en allereerst verlieten we Utrecht door het fietspad langs het Merwedekanaal te volgen, waarna we voor onze eerste fotostop aankwamen bij de Jutphasebrug over het Amsterdam-Rijnkanaal. We hadden veel geluk, want ditmaal passeerde de tram ons mooi in de zon, zodat we een eerste zonfoto alvast binnen hadden. We vervolgden onze fietstocht en kwamen aan in Nieuwegein, waar Bas de mooiste kruipdoor-sluipdoorroutes voor ons in petto had. We gingen onder huizen door, door smalle steegjes en langs vele achtertuinen langs, zodat we gelijk een goede indruk van Nieuwgein kregen. Na een foto bij een der vele overwegen - ook die doen verrassend spoors aan - kwamen we bij de halte Batau-Noord, tijd voor een volgende foto. Ditmaal hadden we wederom geluk en kwam de zon op tijd, zodat we tevreden de weg konden vervolgen. Voor de volgende foto belandden we in het hart van Nieuwegein, namelijk iets onder de halte Stadscentrum op het punt waar de lijn naar IJsselstein aftakt van de lijn naar Nieuwegein-Zuid. We bleken hier leuk te kunnen staan, naast het feit dat de splitsing hier goed in beeld was, zag je ook nog eens de halte Stadscentrum op de foto. Toen we ook nog eens een mooie wolkenlucht hadden en de zon bleef schijnen, kon het natuurlijk niet meer misgaan bij de foto. We zien boven dit bijschrift daarom de 5009 en de 5010 vertrekken vanaf de halte Stadscentrum en hier de splitsing passeren, de trams slaan linksaf naar Nieuwegein-Zuid. Zeer tevreden met deze opname was het andermaal tijd om verder te fietsen, ditmaal richting IJsselstein. In het noorden van IJsselstein konden we zo een volgende foto maken, waarbij de tram de overweg in de Zomerdijk passeerde. We waren nu op het punt aangekomen waar het even de vraag was wat het vervolg zou zijn van onze fotodag. Met een halfuurdienst is het immers tamelijk onaantrekkelijk om nog lang in IJsselstein te blijven, bovendien hadden we al diverse geslaagde foto's kunnen maken. We besloten daarom om langzamerhand naar Utrecht terug te fietsen, doch uiteraard via een mooie route. Zo kwamen we langs de Nedereindseplas, waar - echt waar - de skipiste van Nieuwegein staat. Voor de volgende foto stopten we wederom bij de halte Wijkersloot, ditmaal benoorden de halte. De tram die we hier fotografeerden was overigens nog wel interessant: voorop reed tramstel 5004, dewelke vroeger de 5011 was. Na de aanslag in Utrecht in 2019 werd dit tramstel vernummerd, een niet geheel ongebruikelijke zet bij treinen of trams die bij ernstige incidenten zijn betrokken. Voor de laatste foto van de dag kwamen we in Utrecht uit bij het 24 Oktoberplein, waar we nog een tram naar Nieuwegein konden vastleggen.
Wel, hiermede waren we zeer tevreden over onze fotodag en was het tijd voor eten. Bas bood namelijk aan om bij hem thuis te gaan barbecueën, een uitstekend idee gezien het bijzonder goede weer. We lieten derhalve de komst van de eerste ICNG naar Nederland schieten, een goede avondmaaltijd gaat immers boven een foto die reeds vele malen zou worden gemaakt. Even na vijven vertrokken we uit Utrecht richting Amersfoort om aldaar eerst naar de Plus te gaan voor boodschappen. Na een heerlijke maaltijd en een gezellige avond was het uiteindelijk weer tijd om naar huis te gaan en kwam de eerste echte fotodag in deze coronatijd ten einde. Naast de zeer geslaagde dag met buitengewoon veel mooie foto's was het allereerst erg gezellig om eindelijk weer eens met vrienden op stap te zijn, iets waar het in het begin van de coronacrisis vanzelfsprekend aan ontbrak. De dag had derhalve niet beter kunnen zijn en smaakte naar meer, zodat een volgende fotodag niet lang kon uitblijven...
Das Bild zeigt eine dramatische Küstenlandschaft im Naturschutzgebiet Paracas, Peru. Eine massive, zerklüftete Felsformation dominiert die Szene, mit einer grossen, dunklen Höhlenöffnung in der Mitte. Die Felsen weisen eine reiche Farbpalette von erdigen Braun-, Orange- und Gelbtönen auf, durchsetzt mit dunkleren, fast schwarzen Abschnitten, die auf mineralische Ablagerungen oder Verwitterung hindeuten. Die Oberfläche der Felsen ist stark strukturiert und zeigt deutliche Schichten und Brüche. Im Vordergrund schlagen türkisfarbene Wellen des Pazifischen Ozeans gegen die Felsen und dringen in die Höhle ein, wobei weisser Gischt entsteht. Mehrere Seevögel, darunter Möwen oder Kormorane, sind am hellen, bewölkten Himmel über den Klippen zu sehen, einige sitzen auch auf den Felsen. Die Szene vermittelt ein Gefühl von wilder, unberührter Natur.
Oft muß man erst durch Wolken dringen, eh' man des Himmels Blau entdeckt: So läßt das Gute sich erringen, weil sich das Beste nur versteckt.
Hoffmann von Fallersleben
Putting an old (40 yrs) helmet into some use. I like the old straps w/ D-rings as opposed to the plastic clips which are now universal.
Mein Weg in Richtung Stadtzentrum führt mich weiter – und jetzt spielt das Stadtbad eine Hauptrolle. Die Fassade, draußen an der Nebenstraße – Schimmelstraße klingt nicht unbedingt keimfrei oder sollte ich hier wiehern? – also, die Fassade mit der sehenswerten Wanduhr an der Schimmelstraße kenne ich bereits seit dem Flickrtreffen 2010.
Jetzt mache ich das, was ich mich 2010 nicht getraut habe. Ich dringe durch den Bogeneingang, unterhalb der schönen Wanduhr, ins Gemäuer ein. Nein, nix Umkleidekabine! Ich stehe in einem unbeheizten Innenhof – der Blick nach oben geht ins Universum, wird an den Flanken aber architektonisch kunstvoll garniert.
Das Foto zeigt es!
Auch hier war einer der beiden beteiligten Architekten jener namens Jost, den wir schon von der konvex einschwingenden Fassade in Bild 4 kennen. Seine feingliedrige Gestaltung, die mit weit ausschweifenden Flächen ihren Kontext sucht, gipfelt sodann in diesem phallisch aufragenden, kunstvoll gestalteten Turm . . . der, technisch betrachtet, aber nur ein Wasserspeicher ist, der den nötigen Druckausgleich im Stadtbad bewirkt. Ein Wasserturm also, dessen kunstvolle Krönung im Foto leider nur ansatzweise sichtbar wird.
Wer dazu mehr wissen möchte, dem sei der Link am Textende empfohlen [abendfüllend!].
Das Stadtbad Halle stammt aus einer ganz anderen Zeit, aber ein Überleben hätte es allemal verdient [behaupte ich als hier bislang Nichtbadender in diesem beachtlichen Wellness-Refugium].
Wilhelm Jost, der Architekt und Baurat der Stadt, gebürtig aus Darmstadt, nicht tief verstrickt in die unselige NS-Zeit, wie sein namensgleicher Kollege aus Zwickau, ist über drei Jahrzehnte maßgeblich an der Entwicklung des Stadtbildes von Halle beteiligt [seit 1911]. Er ist hier an der Saale auch als Stadtbaurat tätig.
Was bleibt, nach dieser kurzen Stippvisite? Vielleicht habe ich bei meinem nächsten Halle-Besuch meine Badehose im Gepäck . . .
Een van de doelen van deze dag was het vastleggen van een reeks 20 met een Eurocity naar Zwitserland. De tijd begon inmiddels te dringen, terwijl we nog geen goeie stek gevonden hadden, mede door grootschalige werkzaamheden ten zuiden van Brussel. Uiteindelijk werd er een stek gevonden nabij het station van Mont-Saint-Guibert, waar je zicht had op een fraaie brug over het spoor. Na toch nog zo'n 20 minuten wachten, passeerde de 2001 met de EC Brussel - Zürich net tijdens een zonnig moment.
Grade II Listed 107-113 High Street in Lincoln, Lincolnshire
A 17th Century run of cottages which runs between 107-113 built of Squared ashlar and brick with inside beaded and chamfered beams. The row of cottages are often called St Andrews Row after a former street close to their location. The range was rebuilt by Mr Peart in 1797.
107 High Street: Inside beaded and chamfered beams. 1961 D Neal fruiterer; 1965 F M Smallwood Domestic Heating Centre. 1975-date, Ashby Sales and Exchange, second-hand goods.
108 High Street: 18th century box window and a moulded wooden door case with cornice. Inside beaded and chamfered beams. On site of St. Andrews Row. Number 108 was a post office branch in 1881; 1975 possibly a private house.
109 High Street: T W Sidaway wardrobe dealer; Franks Hairdressers c.1965 to ?2000; 2007 Crazy Nails
111 High Street: Rear outbuildings rebuilt in 1906 for J E Williams. 1961 G Smalley, fried fish dealer; 1965, D McPhail bookmakers.
112 High Street: 1961-1975 (at least), the Pet Shop (with 113). 1970s Linbrew.
113 High Street: A Medieval corbel reset in the east front. 1961-1975 (at least), the Pet Shop (with 112).
Information Source:
Die Vogelbeere, gemeinsprachlich häufiger die Eberesche oder der Vogelbeerbaum. (Sorbus aucuparia)
Die Zugehörigkeit zu den Kernobstgewächsen (Pyrinae) kann man bei genauer Betrachtung der Früchte gut erkennen; sie sehen wie kleine Äpfel aus.
Wunderwerk:
Die Früchte, 3-fächrige Apfelfrüchte, werden vor allem nach dem Frost von verschiedenen Vögeln und Säugetieren (wie von Eichhörnchen) gesammelt. Die noch frischen, durch Karotinoide grellroten Früchte werden weniger häufig angenommen. Die Früchte werden über Speicher- und Versteckausbreitung, Verdauungsausbreitung und Bearbeitungsausbreitung ausgebreitet. Eine besondere Rolle spielen Vögel. Menschenausbreitung geschieht durch die Nutzung als Ziergehölz.
Die Eberesche ist eine wichtige Futterpflanze für Tiere. Nachgewiesen wurde dies bislang für 31 Säugetier- und 72 Insektenarten, darunter 41 Kleinschmetterlinge und zwölf Rüsselkäfer. Insgesamt wurden 63 Vogel- und 20 Säugetierarten als Nutzer der Früchte festgestellt. Insbesondere Singdrossel, Misteldrossel, Rotkehlchen, Mönchsgrasmücke, Kleiber und Gimpel schätzen die Früchte der Eberesche und nutzen den Baum, ebenso wie der Grünspecht, als Nistgehölz. Eine wichtige Rolle spielen die Früchte in der Ernährung von Rotdrossel und Seidenschwanz, die, aus Nordeuropa kommend, den Winter in unseren Breiten verbringen. Aber auch Rotfuchs und Dachs verschmähen die Früchte nicht. Da die Samen unverdaut wieder ausgeschieden werden, wird die Ausbreitung der Eberesche effektiv sichergestellt (Endochorie).
Eichelhäher und verschiedene Nagetiere, wie Siebenschläfer, Haselmaus, Gelbhals- und Feldmaus legen sich – im Boden versteckt – Wintervorräte der Früchte an. Da diese oftmals vergessen werden, leisten sie ebenfalls einen wichtigen Beitrag zur Ausbreitung der Art. Paarhufer wie Reh und Rothirsch ernähren sich von den Blättern, Trieben und Knospen der Bäume, der Weißdornkäfer und der Mittlere Schwarze Rüsselkäfer (Otiorhynchus niger) bevorzugen Triebe und Blätter.
Insbesondere für die Raupen des seltenen Spanners Venusia cambrica und des vom Aussterben bedrohten Gelben Hermelins (Trichosea ludifica) stellt die Eberesche eine wichtige Nahrungspflanze dar. Die Raupen des Baum-Weißlings (Aporia crataegi) tun sich ebenfalls an der Eberesche gütlich.
Die Eberesche zeichnet sich besonders durch Frosthärte und Windfestigkeit aus. Auch gegenüber Spätfrösten zeigt sie sich resistent. Ihre weitreichenden Wurzeln dringen in tiefe Bodenschichten vor. Da sie sich durch Wurzelbrut auch vegetativ vermehren kann, wird sie gerne zur Bodenbefestigung eingesetzt. Das abgeworfene Laub der Eberesche zersetzt sich relativ rasch und setzt dabei verhältnismäßig viel Magnesium frei. Dies hat einerseits einen positiven Effekt auf die Humusbildung, andererseits verbessert der Baum hierdurch seine eigene Nährstoffversorgung und ist in der Lage, Umweltbelastungen besser stand zuhalten.
Das Wasserwerk Friedrichshagen ging 1893 als drittes städtisches Wasserwerk in Betrieb. Es war damals das größte und modernste Werk Europas. Heute ist es ein Zeugnis der Industriegeschichte und ein Flächendenkmal von europäischem Rang. Einmalig ist die im Originalzustand erhaltene Maschinenhalle mit drei Dampfmaschinen von 1893. Erst 1979 wurde der Dampfbetrieb eingestellt. Eine Maschine kann heute über Elektroantrieb vorgeführt werden. Ein weiterer Maschinenraum mit Elektromotoren und Kreiselpumpen aus den zwanziger Jahren ist für jeden Technikfan ein Erlebnis. Aus Friedrichshagen kommt weiterhin ein bedeutender Teil des Berliner Trinkwassers, jetzt aber aus modernen Anlagen in der Nähe des Alten Wasserwerks. Ein Teil des Alten Wasserwerks war seit 1987 für die Öffentlichkeit als Museum geöffnet, zuletzt wurde dieses vom Verein Berliner Unterwelten e.V. betrieben. Dessen Vertrag wurde von den Berliner Wasserbetrieben aus unbekannten Gründen zum Jahresende 2018 gekündigt. Das Museum soll dann leider nur noch zu besonderen Gelegenheiten geöffnet werden.
Leider kann ich keine Bilder aus den Innenräumen zeigen. Dort durfte man zwar fotografieren, die Bilder dürfen aber nicht veröffentlicht werden.
The Friedrichshagen Waterworks were inaugurated in 1893 as the third municipal waterworks. At the time, is was the biggest and most modern one in Europe. Today it is a historic industrial monument of European importance. The machine hall with three steam engines from 1893, which has been preserved in its original condition, is unique. Steam operation ended as late as 1979. One of the engines can be shown in action, but now driven by an electric motor. Another engine room with electric motors and centrifugal pumps from the twenties is an experience for every technology fan. Friedrichshagen is still providing an important part of Berlin's dringing water, but it comes now from modern installations near the historic ones. Some parts of the Old Waterworks were transformed in a museum open to the public since 198, during the last years operated by the Association "Berlin's Underworlds". The museum is going to close at the end of 2018 as the association's contract has been cancelled by the Berlin Water Company for unknown grounds which announced that visits will be possible only on special occasions. I am sorry to say that I can't show interior photos. It was allowed to take photos only under the condition of not publishing them.
Grade II Listed 107-113 High Street in Lincoln, Lincolnshire
A 17th Century run of cottages which runs between 107-113 built of Squared ashlar and brick with inside beaded and chamfered beams. The row of cottages are often called St Andrews Row after a former street close to their location. The range was rebuilt by Mr Peart in 1797.
107 High Street: Inside beaded and chamfered beams. 1961 D Neal fruiterer; 1965 F M Smallwood Domestic Heating Centre. 1975-date, Ashby Sales and Exchange, second-hand goods.
108 High Street: 18th century box window and a moulded wooden door case with cornice. Inside beaded and chamfered beams. On site of St. Andrews Row. Number 108 was a post office branch in 1881; 1975 possibly a private house.
109 High Street: T W Sidaway wardrobe dealer; Franks Hairdressers c.1965 to ?2000; 2007 Crazy Nails
111 High Street: Rear outbuildings rebuilt in 1906 for J E Williams. 1961 G Smalley, fried fish dealer; 1965, D McPhail bookmakers.
112 High Street: 1961-1975 (at least), the Pet Shop (with 113). 1970s Linbrew.
113 High Street: A Medieval corbel reset in the east front. 1961-1975 (at least), the Pet Shop (with 112).
Information Source:
www.heritageconnectlincoln.com/character-area/st-peter-at...
The history of the Caribby-islands
London :Printed by J.M. for Thomas Dring and John Starkey ...,1666.
oktober 2008
If you have time, please take a look here:
www.flickr.com/photos/47676341@N00/sets/72157603914861765/
Zwavelkopjes
This frog has eluded me for almost 1 year (17-8-15) last night my search ended with this stunning beauty.
All Rights Reserved ©
Location: Peninsular Malaysia.
Previously Rhacophorus norhayatii, now Rhacophorus norhayatiae.
The specific epithet norhayatiae honours Professor Dr Norhayati Ahmad of the National University of Malaysia (UKM) (Chan & Grismer, 2010).
Location: Peninsular Malaysia.
Distribution: Across Peninsular Malaysia, it also occurs in the extreme south and a small area of west-central Thailand, near the border with Myanmar (Dring, 1979; Chan-ard, 2003).
Habitat: Lowland pristine rainforest and hill forests up to 550 m elevation (Chan et al. 2010b; Dring 1979; Grandison 1972; Norhayati et al. 2005; Wood et al. 2008b). Living on trees up to 7 m above the forest floor,