View allAll Photos Tagged DRing
.... die ersten Sonnenstrahlen dringen bereits duch den Nebel und in wenigen Minuten löst er sich auf ..... ein sonniger Spätsommertag folgt ...
Apologies if you had commented or even faved this earlier! Have no clue how it got lost.
The Macro Monday theme for 7/24 is buckle. (The admin said we could use a toggle and I extrapolated that to include a clasp, also.) We have a dearth of typical belts, so I went hunting for stand-ins. There are a few possibilities so I’ll dither, naturally. There are 8 possibilities and they’re in the front of the photostream .
This, the worn toggle, and the watch may be my favorites. Am partial to others for various reasons and not necessarily for the MM theme. Will add the size verification shots to the first comment box of each picture in a bit!
…….💙 HMM 💙
De eerste warme zonnestralen van de dag dringen het Neigembos nabij Ninove binnen. Daar waar de hyacinten het flink naar hun zin hebben!
๖ۣۜღ Body๖ۣۜღ
メ Body // eBODY - REBORN // by eBODY in Mainstore
メ Head // LeLUTKA Briannon Head 3.1 // by Lelutka in Mainstore
メ Hair // PADO // sakura hair // by Pado in Ota.con
メ Skin // (Enfer Sombre*) Berrie skin {LeL EvoX} // by Enfer Sombre in Ota.con
メ Eyes // goorm. hoshino eyes // by Goorm in Ota.con
๖ۣۣۜۜღ Apparel๖ۣۜღ
メ Outfit // Kiru - Shachou Dress+Card Holder // by Kiru in Ota.con
๖ۣۜღ Accesories๖ۣۜღ
メ Beret // cheezu. daily wool beret // by Cheezu in Mainstore
メ Dring // Core&Gore :: .z energy // by Core&Gore in Ota.con
メ Case // [ContraptioN] Valerian's Case // by Contraption in Mainstore
training for the Tour de France
En matière de rimes et de vers bancales,
je suis en sorte la petite reine ;
mais en matière de pédales,
en matière de vélo,
pour vous parler guidon,
j'en connais un rayon.
*
Je pourrais vous faire
un inventaire
de ma bicyclette :
roues avant,
roue arrière,
garde boues pédalier et pédales,
poignées de frein et sonnette,
mais en en prenant la peine,
j'ai écrit ce matin assez tôt
un poème de vélo.
*
Bien assise sur ma selle
qui n'est pas de cheval,
et la tête dans le guidon,
j'appuie sur les pédales
qui entraîne la chaîne,
qui entraîne la roue arrière,
qui elle, entraîne celle de l'avant.
*
les mains prêtes sur les poignées de frein
au cas où il faudrait que je freine,
la robe et les cheveux qui volent au vent,
je roule à faible allure,
je prends des grands bols d'air,
j'admire la nature,
elle m'offre un joli cadre,
cadre de vélo bien évidemment,
cadre de bicyclette
of course.
*
Loin de moi l'idée de faire la course,
La vie est si belle
à bicyclette ;
je prends mon temps
je suis Paulette
sauf qu' à mes côtés, pas de Montand.
Je tiens bien mon guidon
dring ! Dring fait la sonnette,
Tut ! Tut ! fait le camion.
*
Et c'est avec courage
et cœur,
mon porte bagages
vide et son tendeur
qui ne tient rien,
que je mets mon dérailleur
sous pression,
car le jour se meurt,
c'est l'heure du loup et chien.
*
J'actionne ma dynamo,
j'ai de l'éclairage
à l'arrière et à l'avant,
dans la nuit luira mon catadioptre ;
je prends de la vitesse,
je fonce comme une idiote,
j'arrive enfin
au bout de mon chemin ;
si j'avais su, je serais partie plus tôt
faire mon tour de vélo.
*
Ouf ! mon vélo n'a pas crevé ;
adieu démonte pneus, sécotine et rustines !
J'ai mal aux fesses,
j'ai un gros coup de pompe à vélo,
je suis essoufflée,
et c'est assez gonflant
car et ce n'est pas pour autant
que cela me fait la taille fine.
Die ersten goldenen Sonnenstrahlen dringen durch die Fichten und der Sperlingskauz schien diese zu geniessen.
Die Nächte dort oben auf 1700 müM werden bereits wieder kühl.
Top: * Eva Store * Tasha Top [Fatpack] @ BIG GIRL
Shorts: * Eva Store * Tasha Short [Fatpack] @ BIG GIRL
Hair: TRUTH Valiant - Blonde
Coffee: Hangry - Coffee Run
Die Sonne schaut gemächlich zwischen den Bergen hervor und die ersten Strahlen dringen an den wunderbaren Ort vor. Die Ruhe, die Idylle, keine Menschenseele weit und breit, echt ein Moment zum Staunen und Geniessen.
Op de kraakheldere donderdag 11 augustus werd vanuit school in Rotterdam richting het Belgische 's Herenelderen gereden. Deze twee uur durende rit was nodig om een hele fraaie trein van RTB Cargo te kunnen fotograferen die 's avonds richting Aachen West zou sporen. Dit betrof een lege suiker-containertrein voortgetrokken door de RTB Cargo 186 423 "Running like Clockwork". De trein zou rond 16:30 moeten vertrekken vanaf Antwerpen Noord wat zou betekenen dat ze nog kops in Ekeren zou rijden, wat het dus noodzakelijk maakte om richting 's Herenelderen te rijden. Onderweg werd ik getipt over een flinke bonus, namelijk de gele Medway 186 224 die met een omgeleide Neuss-Shuttle onderweg was richting eveneens Aachen West. Zo'n driekwartier na mijn aankomst in 's Herenelderen kon Medway, inclusief gele MSC containers achter de loc, succesvol worden gefotografeerd.
Nadat Medway gepasseerd was zouden we in principe niet al te lang hoeven wachten totdat de suikertrein zou verschijnen, maar zoals wel vaker liep het toch even anders. Doordat de suikertrein in Antwerpen op een spoor zonder bovenleiding geparkeerd was, kon de trein natuurlijk niet vertrekken met de Traxx van dienst. De trein moest dus omgezet worden en dit gebeurde met de "Hommel" welke nog steeds in dienst is bij RTB Cargo. Na dit gedane werk kon de trein met een uur en driekwartier vertraging eindelijk tegen 18:15 vertrekken richting de Duitse grens. Het laatste bruikbare licht zou rond 20:15 voorbij zijn, zo'n twee uur later dus. Medway had er vanuit Antwerpen naar 's Herenelderen bijna tweeënhalf uur over gedaan omdat ze meerdere treinen onderweg moest voorlaten. Het geluk was dat de spits nu voorbij was en RTB Cargo veel meer vrij baan had dan Medway. In principe kun je namelijk al met anderhalf uur dit traject tot aan 's Herenelderen hebben afgelegd. Het leek dus geen onmogelijke uitdaging te worden en het enige wat we konden doen was maar afwachten op een goede afloop.
Uiteraard werd de trein wel in de gaten gehouden, welke in eerste instantie inderdaad vlot onderweg was. In Lier moest ze alsnog wel even halteren om een personentrein voor te laten vooraleer ze weer vaart kon maken. Niet veel eerder werd in Olen het vertrek gemeld van de RTB Cargo PB14 met een kopertrein naar Aachen West. Bij Hasselt zou deze trein de route naar Aachen opdraaien en dat kon nog wel eens in de clinche komen met de suikertrein. Nadat de suikertrein Lier gepasseerd was kon ze inderdaad zonder belemmering meer door rijden richting het oosten wat positief was. Ondertussen zakte de zon steeds verder naar beneden en draaide ze ook steeds haakser.
Beide treinen van RTB Cargo werden in de gaten gehouden en precies waarvoor we bang waren gebeurde ook. Beide treinen arriveerden tegelijk in Hasselt en dus was het nu de vraag welke van de twee als eerste door zou rijden. Het was intussen al half 8 geweest en de tijd begon nu wel te dringen. Beide treinen stonden even stil, maar gelukkig na niet al te lang wachten kwam er weer beweging in. Als eerste was het de suikertrein die mocht vertrekken en na even uitrekenen moest deze rond 20:00 passeren. Vlak nadat de suikertrein vertrokken was volgde de kopertrein wat zou betekenen dat we in het laatste licht nog net de twee "Bombers" konden fotograferen. Vanuit de rug zou wel tegelijk een Intercity en een goederentrein afkomen wat ervoor zorgde dat de spanning nog niet weg was...
Iets voor 20:00 beginnen in de verte de overwegbellen te rinkelen en zien we vanuit het zuiden de Intercity bestaande uit een aantal stellen AM80 naderen. Vanaf de andere kant is nog niets te zien, terwijl de suikertrein inmiddels wel vlak bij is. Het ziet er dus gunstig uit en inderdaad komt zonder problemen de Intercity voorbij. De overweg opent weer, maar een minuutje later gaat deze opnieuw dicht. Dit keer is er vanuit het noorden een paarse neus zichtbaar welke in het laatste licht van deze donderdag ons nadert, kassa!
Het is 20:03 als de RTB Cargo 186 423 “Running like Clockwork” met lege suikertrein 41585 te ‘s Herenelderen passeert onderweg vanuit Antwerpen Kallo naar Leipzig Plagwitz. Nadat dit hoofddoel van de avond uiteindelijk alsnog succesvol gefotografeerd kon worden, was het wachten op het toetje wat slechts 5 minuten later passeerde!
Tour Koldinger Teiche / 05.06.2022 / Niedersachsen / lower saxony
© ks60one photography - All rights reserved.
Photos are copyrighted under international law.
All material in my galleries may not be reproduced, copied, edited, published, transmitted or for open and private groups.
Pictures can not be downloaded, reproduced, copied, transmitted or used without explicit written permission by the creator.
Klasse: Insekten (Insecta)
Ordnung: Schmetterlinge (Lepidoptera)
Familie: Holzbohrer (Cossidae)
Unterfamilie: Cossinae
Gattung: Cossus
Art: Weidenbohrer
Weidenbohrer
Der Weidenbohrer (Cossus cossus) ist ein Schmetterling (Nachtfalter) aus der Familie der Holzbohrer (Cossidae)
Merkmale
Die Falter erreichen eine Flügelspannweite von 65 bis 80 Millimetern und haben einen plumpen Körperbau, wobei die Weibchen dicker und größer als die Männchen sind. Sie haben hellgraue Flügel, auf denen eine dunkelgraue Marmorierung bzw. Linien gezeichnet sind. Daneben sind Teile der Flügel bräunlich gefärbt. Die Färbung imitiert Baumrinde. Sie haben nur verkümmerte Saugrüssel, sodass sie keine Nahrung aufnehmen können.
Die Raupen werden mit ca. 100 Millimetern ungewöhnlich groß und haben einen breit dunkelrot gefärbten Rücken und sonst einen gelben Körper. Ihr Kopf und ein Teil des Nackenschildes sind schwarz gefärbt. Sie haben vereinzelte, kurze weiße Haare und der Körper ist stark glänzend.
Entwicklung:
Nach der Paarung legen die Weibchen ihre Eier einzeln oder in kleinen Gruppen in Rindenspalten ab. In der Regel werden geschwächte oder schon abgestorbene Bäume bevorzugt. Nach dem Schlüpfen fressen und leben die Raupen in der Rinde der Bäume, bis sie sich mehrmals gehäutet haben. Später dringen sie dann tiefer ins Holz, das sie von oben nach unten mit ihren Gängen durchziehen. Diese haben einen ovalen Querschnitt und werden bis zu zwei Zentimeter breit. Durch den Fraß kann es vorkommen, dass die Bäume absterben, dies ist besonders bei einem Befall mit mehreren Raupen der Fall. Ältere Raupen riechen stark nach Essig, man kann diesen Geruch auch um die befallene Pflanze riechen. Nach zwei bis vier Jahren ist ihre Entwicklung abgeschlossen. Die Verpuppung kann in unterschiedlicher Weise erfolgen. Entweder die Raupe verlässt ihren Baum im Herbst, gräbt sich in der Erde ein und verpuppt sich nach der Überwinterung, oder sie überwintert im Baum und gräbt sich nach der Überwinterung in der Erde ein. Es kommt auch vor, dass sie sich am Ende ihres Fraßgangs im Holz in einem ca. sechs Zentimeter großen, aus Gespinstfäden und Nagespänen hergestellten Kokon verpuppt.
Lebensweise:
Die nachtaktiven Falter fliegen von Ende Mai bis Anfang August, die Raupe überwintert zwei- bis viermal
Die Raupen ernähren sich von verschiedenen Laubgehölzen, haben aber eine Vorliebe für Salweide (Salix caprea) und andere Weiden, Hänge-Birke (Betula pendula), Schwarzerle (Alnus glutinosa), Birne (Pyrus communis) und Apfel (Malus domestica).
Vorkommen:
Man findet die Falter dort, wo alte Weiden stehen, also an fließenden Gewässern, auf Wiesen, in Parkanlagen oder selten auch in Mischwäldern. Das Verbreitungsgebiet erstreckt sich über Europa, den Norden Afrikas und die gemäßigten Zonen Asiens. In den Alpen kommen sie bis zu einer Höhe von 1500 m vor. Sie sind weit verbreitet und häufig.
Quelle:
...unter der Erdoberfläche der Elbmetropole
Die Gestaltung nach einem Entwurf des Büros „netzwerkarchitekten“ aus Darmstadt sieht eine Verkleidung der Wände mit blauen, keramisch beschichteten Glasfliesen vor, die nach unten hin dunkler werden und an Unterwasserwelten erinnern sollen. Silberne Bleche an der Decke erwecken den Eindruck einer Wasseroberfläche.
Als permanente Kunstinstallation befinden sich neben den Fahrtreppen bei jeder Lampe eckige Lautsprecher, aus denen Meeresrauschen und andere maritime Geräusche dringen, was den optischen „Unterwasser-Eindruck“ der mit zunehmender Tiefe dunkler werdenden Wandverkleidung akustisch verstärkt.
(Quelle Wikipedia)
Herzlichen Dank an Elke und Matthias
für die nette Begleitung und das Plätze zeigen :-))
f 6,3
1/40 s
1250 ISO
16 mm
Zwei hohe Tore in einem Mauerring eröffnen den Blick in die geheimnisvolle Welt der Tiefe. Klänge und Lichtspiele dringen aus der Unterwelt empor. Eine Treppe windet sich 18 Meter tief in das Erdinnere hinab, entlang aufgeschnittener Gesteinswände direkt zur Quelle des magischen Wassers. Unten angekommen schießt mit der geballten Urkraft der Solequellen eine 30 Meter hohe Wasserfontäne empor – Symbol der AQUA MAGICA und weithin nach außen sichtbar.
Na een succesvolle ochtend op maandag 8 mei met veelal treinen van GreenCargo, was het tegen het middaguur tijd om aan te vangen met een aantal privaten. Veel private goederenvervoerders telt Zweden niet, maar een handjevol is er zeker te vinden welke veelal met interessante locomotieven rondrijden. De twee grootste spelers zijn het welbekende HectorRail, en het vooral in Zweden bekende Tågab. Beide vervoerders houden zich hoofdzakelijk bezig met het vervoer van boomstammen, of overige houtproducten maar ook containertreinen zijn bij beide partijen te vinden. Vooraf dachten we dat vooral HectorRail makkelijk te fotograferen was aangezien dit toch een flink bedrijf is met activiteit in veel landen, maar het was juist Tågab die veel betrouwbaarder reed en dus uiteindelijk vaker op de foto werd gezet. Aangezien Tågab toch wel mijn guilty pleasure in Zweden is, vond ik het totaal niet erg dat ze lekker betrouwbaar reden.
Vandaag liep het toch een beetje anders dan gehoopt. De fraaie boomstammentrein van Tågab vanuit Torsby reed deze maandag niet, maar gelukkig waren we hier de avond van tevoren al op de hoogte en dus stonden we daarvoor geen wortels te schieten. Een beladen boomstammentrein van HectorRail vertrok wel stipt op tijd uit Grums, maar doordat exact op het punt van vertrek het systeem vast sloeg, dachten we dat ze nog niet vertrokken was. Nog geen vijf minuten later hoorden we het spoor zingen en was het al te laat. Terwijl de hoogstatieven in verband met de wind nog naar beneden stonden, kwam daar HectorRail over het verhoogde stuk spoor voorbij met haar beladen boomstammentrein. Uiteindelijk was de foto ondanks het lage standpunt nog niet eens zo onaardig, en dus wordt deze wellicht in de toekomst nog getoond.
We moesten dus terug stappen op een ander systeem omdat uitgerekend nu ons grootste hulpmiddel ons in de steek liet. Gelukkig was dat wel prima te doen, en werd er na de lichte teleurstelling vertrokken naar de spoorlijn tussen Kil en de Noorse grensovergang bij Charlottenberg. Er stond namelijk nog een beladen boomstammentrein van HectorRail op het programma, en daarnaast zou vanuit de andere kant Tågab moeten komen met een papiertrein. Ondanks dat beide treinen uit een andere richting kwamen, zouden ze door het flink kronkelende spoor goed voor de zon te zien moeten zijn. Echter hadden we er al snel een hard hoofd in bij HectorRail, want een uur na haar geplande vertrek uit het Noorse Kongsvinger was er op de radar van de westerburen nog niks te vinden. Waar we hoopten op een goedmaker van HectorRail, leek dat er even niet in te zitten. We besloten ons vol te focussen op de papiertrein van Tågab die gelukkig wel op tijd vertrokken was vanuit Kristinehamn. Het doel was om deze trein bij een van de talloze meren in Zweden te fotograferen, iets wat ondanks de vele meren nog niet eens zo gemakkelijk is. Deze trein bood een uitgelezen kans en dus werd de survivaltocht naar de locatie bij Lene aangevat.
Het was zeker geen slecht idee dat we wat eerder ter plaatse waren, want de locatie bevond zich midden in het meer aan een spoordijk, en om er te voet te komen was je wel eventjes bezig. De klim- en klautertocht was het uiteindelijk dubbel en dwars waard, want niet veel later stonden we dan wel op een van de mooiste locaties die we deze vakantie bezocht hebben. Het enige wat nu mistte was nog de trein, maar die was in ieder geval op tijd onderweg, toch? Nou nee, een onbekende oorzaak dreigde ineens roet in het eten te gooien. Een losse loc van CargoNet vanuit Noorwegen werd uit het niks midden op de lijn vastgehouden. De passagierstrein richting Arvika vertrok ook niet op tijd uit Kil en ook Tågab werd in Kil aan de kant genomen. Alles duidde erop dat er iets van een verstoring was ontstaan. Hoewel de zonstand voorlopig nog wel goed stond, en we naast Tågab de komende twee uur niks te fotograferen hadden, begon de tijd toch wel te dringen. Vanuit Noorwegen waren namelijk enkele vieze witte sluiers onderweg die langzaam maar zeker dichterbij kwamen. Het was moeilijk in te schatten hoe lang we het mooie zonlicht nog behielden, maar de trein kon voor ons niet snel genoeg komen...
Na ruim driekwartier gewacht te hebben, en continu geen update te hebben gekregen, was opeens het spoor te horen. Eindelijk kwam daar dan de losse loc van Cargonet voorbij gereden richting Kil, waarop het dus leek dat de verstoring weer voorbij was. Vlak nadat de losse loc gearriveerd was in Kil, vertrok dan de passagierstrein naar Arvika. In de tussentijd waren de gegevens van Tågab half verdwenen en dus konden we moeilijk inschatten of de trein nou achter de stopper was vertrokken, of niet. Al snel viel op dat er vanuit tegengestelde richting ook nog een passagierstrein onderweg was, en we bedachten dat Tågab daar waarschijnlijk nog op moest wachten in Kil. Aangezien dit nog wel even ging duren en de sluiers al vlakbij de zon waren, zagen we de kans op een mooi belichte plaat slecht in. Nadat de stopper dan in het fraaie licht gepasseerd was, zaten we in stille maar waarschijnlijk valse hoop te wachten op Tågab.
Inmiddels was de stopper naar Arvika zo'n 5 minuten geleden voorbij, maar was er van de tegentrein nog geen spoor te bekennen. Zo af en toe dachten we wat te horen, maar telkens weer was het de wind die door de bomen waaide. Verder was er een rustige stilte die werd vergezeld door het kabbelende water van het meer Bråtsjön. Hoe kalmerend de omgeving ook was, enkel Tågab kon de rust bij de twee Nederlanders laten wederkeren. De eerste sluierpluk zat aan te kloppen bij de zon als we weer een Fata Morgana denken te horen. Echter werd deze Fata Morgana in korte tijd wel luider en luider en was het toch echt het geruis van de gietijzeren remblokken die verderop in de bossen te horen was. Waar we zo langzamerhand de tegentrein naar Kil verwachtten, gebeurde het tegenovergestelde, en jawel daar kwam dan eindelijk met een flink uur vertraging Tågab tevoorschijn! Niet met een verwachtte ex-ÖBB 1043 in de fraaie zilver met rode kleurstelling, maar een Rc4 in de Nordic Refinance kleurstelling. Die zijn nog iets moeilijker te vangen, dus een aangename verrassing!
De klok slaat 16:20 als met een hoop opluchting afgedrukt kan worden voor de Tågab Rc4 1144, niet te verwarring met de ÖBB 1144, die onderweg is met papiertrein 48321 vanuit Kristinehamn naar het Noorse Kongsvinger. Op de foto doorkruist de trein het meer Bråntsjön gelegen tussen Lene en Högboda. Naast de veelal op alternatieve wijze ingekleurde schuifwandwagens liften er ook een hele boel lege houtwagens mee. Achterop hing dan ook nog de fraaie TMZ 1406 die helaas net buiten beeld valt. Dat mocht natuurlijk allemaal de pret niet drukken, want met een best portie geluk was deze foto dan eindelijk binnen!
Im Herrenrefektorium nahmen die Mönche schweigend ihre Mahlzeiten ein. Währenddessen las ein Bruder aus der Bibel und anderen Schriften vor. Die Laienbrüder hatten einen eigenen Speisesaal da sie aber zu bestimmten Gelegenheiten nicht mit den Herrenmönchen in Kontakt treten durften. Das Maulbronner Herrenrefektorium ist eine hohe zweischiffige Halle, 1220-1225 vom Meister des Paradieses und des südlichen Kreuzgangflügels errichtet. Erstmals dringen in die Architektur des Klosters frühgotische Formen (spitzbogige Gewölbe) ein, dennoch sind die hohen, schmalen Fenster weiterhin konservativ rundbogig geschlossen - wohl im Hinblick auf die strengere Außenwirkung des Gebäudes.
Das Kloster Maulbronn ist eine ehemalige Zisterzienserabtei in der Ortsmitte von Maulbronn. Kleinstadt und Kloster liegen am Südwestrand des Strombergs, der sich im südlich des Odenwalds und nördlich des Schwarzwalds gelegenen Kraichgau erhebt. Maulbronn gilt als die am besten erhaltene mittelalterliche Klosteranlage nördlich der Alpen. Hier sind alle Stilrichtungen und Entwicklungsstufen von der Romanik bis zur Spätgotik vertreten.
Die Gründung des Zisternzierserklosters in Maulbronn geht auf Bernhard von Clairvaux zurück. Bereits 1138 hatten Zisterzienser aus dem Elsass auf dem Besitz von Ritter Walter von Lomersheim eine Ordensniederlassung in Eckenweiher, nahe dem heutigen Mühlacker, gegründet. Geografisch war die Lage dort jedoch ungünstig für den Bau eines Klosters, Deshalb siedelten die Mönche 1147 ins obere Salzachtal um und gründeten dort in abgeschiedener Lage die Abtei "Mulenbrunnen". Der Name verweist auf die Existenz einer Quelle, also eines Brunnens, und auf eine Mühle, abgeleitet vom mittelhochdeutschen Wort "mulin".
Nadat rond vier uur in de middag in flink gesluierd licht nog RTB Cargo met een omgeleide ARS Altmann autotrein kon worden gefotografeerd in Nispen, werd op de woensdagmiddag van 18 mei voorlopig de handdoek in de ring gegooid. Er zat namelijk niks meer in de pijplijn en inmiddels werd de witte waas in de lucht zo dik dat fotograferen niet echt mooi meer was. We vertrokken richting Etten-Leur om wat bij Jip thuis te drinken, nog niet wetende of we nog deze dag de deur uit zouden gaan om foto's te maken. We hadden nog wel twee treinen op het oog, maar ten eerste zouden deze niet vertraagd moeten zijn, en ten tweede zou de zon er weer wat meer doorheen moeten prikken.
De eerste van deze twee treinen betrof niet een trein naar België maar de standaard dagelijks rijdende Gekkengraaf-Shuttle van RFO. Echter was deze trein vandaag toch iets minder standaard dan normaal, want zowaar werd ze door een Nèz-Cassé voortgetrokken, iets wat zelden gebeurd. Het betrof de in Portugese uitvoering uitgedoste RFO 1830, welke ik tot dan toe nog niet eerder mooi op foto had. Reden genoeg om deze trein dus eventjes in de gaten te houden. 's Ochtends was de trein al redelijk op tijd richting Limburg gereden, en het vermoeden was dan ook dat de trein niet al te laat weer vanaf Gekkengraaf zou vertrekken. Een informatiebron bevestigde dit ook, en aan het eind van de middag begon de RFO 1830 aan haar terugrit met een afgeladen trein naar Rotterdam Maasvlakte. Nadat we zelf in de tuin van het gesluierde zonnetje hadden genoten, was het tijd om even uit te vogelen of we deze trein nog ergens in het zonnetje konden vastleggen. Zowaar was er vanuit het zuidwesten wat blauwe lucht onderweg richting de omgeving van Dordrecht. Op de doorkomsttijd van RFO zou de zon te Willemsdorp net ver genoeg zijn doorgedraaid. Reden genoeg om het dus even te proberen op de bunker.
Ongeveer twintig minuten voordat RFO zou passeren, arriveerden we op de stek. Onze eerste conclusie was dat het er niet echt goed uit zag met het zonlicht. De zon zat namelijk nog flink verscholen achter een dikke laag meuk in de lucht, en de blauwere plukjes leken nog ver weg te zitten. Maar al snel hadden we in de gaten dat het nogal hard waaide in de bovenste luchtlagen, want met een redelijk tempo kwamen de blauwere gaatjes richting de zon toe. Desondanks duurde het toch allemaal vrij lang voordat het licht wat meer aan ging, en inmiddels begon de tijd wel te dringen. Rond vijf over half zeven sprong het tegensein op rood wat betekende dat RFO elk moment de brug over kon komen. Net nadat het sein was afgevallen ging dan eindelijk het licht toch steeds meer aan. Na zo'n drie minuten wachten kwamen de flikkerende frontseinen in de verte in zicht, en nog even werd er wat extra zonlicht uitgeperst, het had zo moeten zijn.
Het is 18:38 als in een licht gesluierde avondzon de RFO 1830 de twee fotografen voorbij rolt te Willemsdorp, met aan de haak Gekkengraaf-Shuttle 61322 vanuit Gekkengraaf naar Rotterdam Maasvlakte. Met enkele minuten wordt Kijfhoek bereikt, waar er een locwissel zal plaatsvinden met een locomotief die over de havenspoorlijn kan rijden. De gok had weer goed uitgepakt, en dus kon er weer tevreden het water worden overgestoken richting het Brabantse. Er stond namelijk nog een laatste trein voor de dag op het programma, waarvoor we richting Etten-Leur moesten rijden!
Op 24 oktober zou het een erg zonnige dag worden. Hierdoor stond 's ochtends al vast dat ik 's middags de deur uit zou gaan. Het was alleen nog wachten op een noemenswaardige melding. Uiteindelijk kwam deze melding er: de 186 295 zou koud met een Sweden Xpress op Almelo staan. Nadat de trein aan het begin van de middag Twello passeerde vertrok ik richting Dorst. Dit plan viel in duigen nadat mijn ICD opgeheven werd. Gelukkig had ik nog een back-up plan. Nadat ik de volgende ICD had gepakt vertrok ik richting Nispen. Aldaar ontmoette ik Timo en legden we het laatste stuk naar de stek af. Na het opzetten van de statieven was het wachten geblazen. Na de passage van de eerste Thalys werd de trein pas in Zaltbommel gemeld. De trein had +30. Bij geplande doorkomsttijd gingen de bomen dicht, maar dit was DBC met omgeleid kalk-staaal. De tijd begon te dringen omdat de zon steeds verder zakte maar zo'n 10 minuten kwam de trein toch langs. Precies op tijd want 2 minuten later was het over met het licht.
Het is 17:51 als trein 48556 de 2 fotografen passeert richting Antwerpen.
Op 11 maart 2023 kwam er weer een ICNG het land binnen: dit keer was het de achtdelige 3222. Aangezien het zonnig was wilde ik graag een foto, maar vanwege de late aankomsttijd was alleen rond de grens nog een foto mogelijk. Ik ging dus naar Gildehaus, om hier samen met enkele anderen het transport op te wachten.
Tussen de toenemende hoeveelheid schaduwen en de beperkte treinlengte op de overige stekken vonden we uiteindelijk deze vrij onbekende stek aan de Nordhorner Weg. Geduldig werd er gewacht, maar de schaduwen begonnen nu toch echt te dringen en we hoopten dat de trein rond 17:15 zou vertrekken.
Ondertussen kregen we te maken met een grote hoeveelheid sluiers voor de zon, de kans op slagen leek eigenlijk minimaal. Rond 17:30 kregen we dan eindelijk te horen dat de 9903 met het geheel uit Bad Bentheim was vertrokken, het zou dus maar enkele minuten duren tot de trein ons zou passeren. Ondertussen probeerde de zon uit alle macht tussen de sluiers door te piepen: er kwam steeds meer hoop dat het toch nog goed zou komen.
En dan zo'n drie minuten later sluiten de overwegbomen, terwijl de zon opnieuw een gaatje vindt: er was genoeg licht voor een foto. Dan komt het neusje van de 9903 in zicht en opgelucht konden we afdrukken: eindelijk eens een ICNG-transport in de zon! Ondanks de schaduwen, waarvan een deel overigens digitaal is weggehaald, konden we erg tevreden naar huis gaan!
Hier rijdt Railexperts 9903 met de nodige koppel- en remwagens en ICNG 3222 langs de vier fotografen in Gildehaus, onderweg richting Zwolle. Hier zou het stel worden afgekoppeld en vanuit daar de nodige testritten uitvoeren.
11-3-2023
Schon im 17. Jahrhundert waren die Vorarlberger Baumeister berühmt und in aller Welt tätig und in der Jetztzeit spricht man seit einigen Jahrzehnten von der Vorarberger Architekturschule ... seht selbst ...
Es ist ganz wortwörtlich ein Bau auf der grünen Wiese. Aber auch das genaue Gegenteil davon, was man üblicherweise darunter versteht, nämlich ein Gebäude, das gewissermaßen voraussetzungslos in einem unbebauten Niemandsland entsteht. Vielmehr erklärt sich die schöne Form der Stadtbibliothek Dornbirn von Dietrich Untertrifaller und Christian Schmölz eben dadurch, wie sie auf ihre Umgebung reagiert.
Sie liegt in einer etwas undefinierten Übergangszone knapp außerhalb der Innenstadt des 50.000-Einwohner-Städtchens zehn Kilometer südlich von Bregenz. Zwei Schulen, eine alte Villa, in der die Bücherei früher untergebracht war, die etwas heruntergekommene ehemalige Stadthalle, Wohnbauten, eine Ecke weiter der „inatura“-Natur- und Technik-Erlebnispark, noch ein Stück weiter die Fabrikanlagen des Leuchtenherstellers Zumtobel. Städtebauliches Ziel war, in diesem heterogenen Umfeld einen neuen Anziehungspunkt zu schaffen, wie Peter Nussbaumer erläutert, der das Projekt bei Dietrich Untertrifaller betreut hat.
Ausgangspunkt der Entwurfsidee war ein Trampelpfad, der diagonal über die Wiese verlief. Auf diesen Weg, den offenkundig vorher schon viele Menschen genommen hatten, setzten die Architekten das Bibliotheksgebäude, so dass er in Längsrichtung hindurch führt. Die äußere Form des Gebäudes war wiederum bestimmt von einem schönen, älteren Baumbestand: Der Umriss, scheinbar eine Ellipse, in Wirklichkeit zusammengesetzt aus mehreren Parabelbögen, wurde so gewählt, dass alle Bäume stehen bleiben konnten. Leider machte die Stadt Dornbirn dem einen Strich durch die Rechnung, indem sie die Bäume vorn an der Straße für nicht mehr standsicher erklärte und fällen ließ, als die Bibliothek bereits stand. Nussbaumer zeigt sich enttäuscht von der Entscheidung.
Wenn auch im Gesamtbild des Standorts so nun ein Ungleichgewicht, eine Leere zu beklagen ist, so zeigt doch der Bau selbst in allen Details den selben durchdachten Umgang mit den Gegebenheiten. Der zwei-, mit Untergeschoss dreigeschossige Bau überrascht und überzeugt durch eine ausgeklügelte Lichtregie. Außen ist die Bibliothek rundum verglast. Wie Schuppen überlappen sich die raumhohen, dreifachverglasten Fensterelemente entlang der unregelmäßigen Umrisslinie: um kostspielige Einzelanfertigungen zu vermeiden. Allerdings fällt das Glas von außen gar nicht ins Auge, denn 70 Zentimeter vor den Scheiben steht ein Gitter aus ungleich hohen Reihen weißer Keramikplatten. Wie Bücher im Regal stehen sie, teils senkrecht, teils gekippt, auf vierzehn umlaufenden Ringen, sorgen bei Sonnenlicht für Schatten und reizvolle Lichtspiele im Inneren und lassen bei abendlichen Veranstaltungen ein warmes Licht nach außen dringen, das anzeigt, dass noch etwas passiert.
Freilich fällt von außen nur wenig Licht bis in den Kern des an der breitesten Stelle mehr als 25 Meter breiten Gebäudes. Hier weitet sich der Längsweg durch den Bau zu einer zweigeschos-sigen rechteckigen Aula, die wiederum ihr Licht, wenn auch nicht ungefiltert, von oben, von der Decke her erhält. Senkrecht stehende, mit betongrauem Filz bezogene Holzlamellen in regelmä-ßigen Abständen verbessern zugleich die Akustik und dienen zur Unterbringung der Installa-tion, die auch anderswo an keiner Stelle sichtbar hervortritt. Helles Eichenholz und Sichtbeton dominieren das Bild.
Der Rezeption gegenüber gewährt eine gläserne Wand Einblick in den unteren Lesesaal – zwei weitere befinden sich in der oberen Etage. Von einem Zeitschriftenregal dort fällt der Blick hinunter ins Atrium. An den spitzen Enden des Gebäudes und hinter dem Leihschalter stehen Räume für Veranstaltungen bereit. Öffentliche Vorträge und Lesungen können auch direkt in der Aula stattfinden.
Alle Möbel, insbesondere die Bücherregale mit höhenverstellbaren und kippbaren Regalbrettern, sind Entwürfe des Büros Dietrich Untertrifaller. Auf braun eloxierten Aluminiumtafeln an den Stirnseiten findet sich die Systematik. Von den Oberseiten der Regale strahlt elektrisches Licht zur Decke, oder es kommt aus großen runden Scheiben, die in den Veranstaltungsräumen und im Untergeschoss von der Decke herabhängen. Die Stadtbibliothek, so Nussbaumer, will eine Art öffentliches Wohnzimmer sein. Blaue, gelbe und graue Polstersessel an kleinen Tischen laden ein, sich zum Gespräch niederzulassen. Großer Beliebtheit erfreut sich eine mit hellbraunem Teppich bezogene Kinderecke, in deren Mitte eine Vertiefung eingelassen ist, die die Umrisse des Gebäudes wiederholt.
Im Untergeschoss, nur zum Teil natürlich belichtet, befindet sich die Jugendabteilung mit Mediathek, Spielzone und einem offenen, aber von der oberen Etage nicht einsehbaren Bereich zum gemeinsamen Arbeiten. „Bei uns finden Sie Analoges und Digitales“, so beschreibt die Bibliothek selbst ihr Programm: „Sie können Bücher ausleihen, Zeitungen und Zeitschriften lesen, Kaffee trinken und Freunde treffen, Brettspiele ausprobieren und die Gaming Zone entdecken.“
Nichts erscheint überflüssig, nichts ist im Weg, und doch ist alles vorhanden. Die hohe Aula erlaubt, bei Hitze und im Brandfall direkt am Dach nach außen zu entlüften.
Von der Brüstung in der Aula lässt sich eine Leinwand herablassen, auf der anderen Seite ist die Projektionstechnik versteckt. Dass alles nicht nur sorgsam geplant, sondern auch ausgeführt ist, hängt auch mit einem Glücksfall zusammen. Im Wettbewerb 2015 war noch ein Kostendeckel von 3,5 Millionen Euro vorgesehen. Die Reaktion des Büros Dietrich Untertrifaller: „Da machen wir nicht mit.“ Schließlich ergab sich, dass die Dornbirner Sparkasse aus Anlass ihres 150-jährigen Bestehens die Finanzierung komplett übernahm. „Das hat den Druck rausgenommen“, sagt Nussbaumer. Ein Budget wurde fixiert: „das durften wir voll ausschöpfen.“ Um die 6,5 Millionen netto habe das Gebäude am Ende gekostet.
Fakten
Architekten Dietrich | Untertrifaller; Christian Schmoelz Architekt
_V0A0884_pa2
Nadat we de 754 044 succesvol hadden vastgelegd, werd snel verder gereden voor onze laatste fotodoel van de dag: de Podtrosecký rychlík van KŽC.
Deze sneltrein reed t/m 2019 in de weekenden tussen Praag en Jičín, waarbij aan het einde van de middag werd teruggekeerd naar Praag. Sinds 2020 rijdt deze trein niet meer, er wordt nu naar Bezděz gereden.
Gezien de tijd, wilden we deze trein vastleggen ten westen van Dolní Bousov. Daarbij moesten we goed opletten, omdat er ten westen van Dolní Bousov twee spoorlijnen parallel aan elkaar liggen. De trein die we wilden fotograferen reed via de noordelijke lijn richting Bakov nad Jizerou, een lijn waar slechts enkele treinen rijden.
We waren inmiddels in de buurt van Dolní Bousov en de tijd begon te dringen. We hadden nog geen stek en de trein zou met een minuut of 10 al komen. Gelukkig wisten we op het nippertje toch nog een goede stek te vinden bij Obrubce, waarna het wachten was begonnen. Toen de trein rond doorkomsttijd nog niet te horen was, sloeg de twijfel toe. Hij zal toch niet via de andere lijn zijn gegaan........ (al had je 'm daar ook moeten horen, aangezien die niet ver van ons standpunt af lag). We hadden schitterend mooi licht en de schaduw achter ons rukte al snel op van de zon die achter een heuvel zakte. Er was dus haast geboden.
Nadat de trein inmiddels ruim +10 had, hoorden we in de verte het rolgeluid van een trein incl. het zo kenmerkende geluid van een Bardotka. Gevolgd door een luide *PWEEEEP* voor de kleine overweg aan het einde van het bos, kwam de trein op volle snelheid de hoek om.
In de laatste zonnestralen van de dag passeert de mooi rode KŽC Bardotka T478 1215 (ex ČD 749 253) met 2 rijtuigen als 'Podtrosecký rychlík' het gehucht Obrubce, onderweg naar Praha hl.n..
De geslaagde dag werd zo perfect afgesloten. Nog geen 10 minuten later was de gehele stek in de schaduw.
Der Frühling
oh seh die liebe Sonne lacht:
Die Wiese kleidet sich in Pracht ;
Zerronnen ist der Winterschnee ;
Und Blumen dringen aus dem Klee!
sorgte am 16. März 2022 auch in Norddeutschland für einen trüben Himmel.
Als 223 141 am Morgen mit einem reinrassigen Enercon-Kieszug in langsamer Fahrt zur Entladestelle in Leer-Nüttermoor rollte, konnte die Sonne noch einigermaßen durch den Schlonz dringen, ehe es am Nachmittag komplett zuzog.
Instant mémorable...
Le soir où j'ai pris cette photo,
j'ai dîné à quelque pas dans un p'tit restaurant en bord de rive... et ...
Dring!!! Dring!!!Dring!!!
C'était l'alarme incendit...
la cuisine avait pris feu!!!
Bien qu'une épaisse fumée sortait
et que l'alarme hurlait, nous sommes restés...
Oui, mais rassurez-vous...
Nous étions... en terrasse. ;-)
Märchenhaftes Amöneburg.
Es ging aber die Sage in dem Land von dem schönen schlafenden Dornröschen, und dass von Zeit zu Zeit Königssöhne und andere Rohrverleger kamen und durch die Hecke in das Schloss dringen wollten. Es war ihnen aber nicht möglich, denn die Dornen, als hätten sie Hände, hielten fest zusammen, und die Jünglinge blieben darin hängen, konnten sich nicht wieder losmachen und starben eines jämmerlichen Todes.
Zoals bij de vorige foto al geschreven werd gingen we na de foto van de Henkelzug bij Harrbach naar Wernfeld om een flinke slag met snoeien te slaan.
Het resultaat is niet verkeerd, al kan het natuurlijk altijd beter.
Na anderhalf uur hard werken was het spoor in ieder geval redelijk vrij, zodat ook Patrick wat kon en we bij te weinig tijd alle drie vanaf de weg konden fotograferen.
De volgende ochtend werd dan ook gestart bij Wernfeld, en wat een begin van de dag was het weer...
Helaas moest de zon zich door wat mist-flarden proberen te dringen, toen de 1216 960 van Steiermarkbahn met autotrein 48894 (Graz Ostbahnhof - Himmighausen) passeerde. De trein is beladen met Mercedes G-klasse's.
Im Herrenrefektorium nahmen die Mönche schweigend ihre Mahlzeiten ein. Währenddessen las ein Bruder aus der Bibel und anderen Schriften vor. Die Laienbrüder hatten einen eigenen Speisesaal da sie aber zu bestimmten Gelegenheiten nicht mit den Herrenmönchen in Kontakt treten durften. Das Maulbronner Herrenrefektorium ist eine hohe zweischiffige Halle, 1220-1225 vom Meister des Paradieses und des südlichen Kreuzgangflügels errichtet. Erstmals dringen in die Architektur des Klosters frühgotische Formen (spitzbogige Gewölbe) ein, dennoch sind die hohen, schmalen Fenster weiterhin konservativ rundbogig geschlossen - wohl im Hinblick auf die strengere Außenwirkung des Gebäudes.
Das Kloster Maulbronn ist eine ehemalige Zisterzienserabtei in der Ortsmitte von Maulbronn. Kleinstadt und Kloster liegen am Südwestrand des Strombergs, der sich im südlich des Odenwalds und nördlich des Schwarzwalds gelegenen Kraichgau erhebt. Maulbronn gilt als die am besten erhaltene mittelalterliche Klosteranlage nördlich der Alpen. Hier sind alle Stilrichtungen und Entwicklungsstufen von der Romanik bis zur Spätgotik vertreten.
Die Gründung des Zisternzierserklosters in Maulbronn geht auf Bernhard von Clairvaux zurück. Bereits 1138 hatten Zisterzienser aus dem Elsass auf dem Besitz von Ritter Walter von Lomersheim eine Ordensniederlassung in Eckenweiher, nahe dem heutigen Mühlacker, gegründet. Geografisch war die Lage dort jedoch ungünstig für den Bau eines Klosters, Deshalb siedelten die Mönche 1147 ins obere Salzachtal um und gründeten dort in abgeschiedener Lage die Abtei "Mulenbrunnen". Der Name verweist auf die Existenz einer Quelle, also eines Brunnens, und auf eine Mühle, abgeleitet vom mittelhochdeutschen Wort "mulin".
Op deze dag stond er op de planning naar Hulten want daar zou de HSL 1304 met 'n keteltrein voorbij komen! Maar na verloop van tijd werd er gemeld dat er 'n draadbreuk was.bij Nijmegen! Dus balen! Tijd later melding Vincent van Gogh door Dordrecht! Dus met de auto naar Horst-Sevenum! De bewolking begon al op te dringen,als dat maar goed zou gaan! En jawel mooi in de zon passeert ERS 189 206 met aan de haak de Mannheim/Wörth-Shuttle! En de 4 fotografen konden opgelucht adem halen! Daarna was het gedaan met het zonnetje! En gingen we weer naar huis!
*see large view!
Een loc waar je graag voor op pad gaat is de 1824 van Strukton Rail. Een sleep van 36 wagens type Fccpps staat er ook erg mooi achter deze gele machine blijkt :-)
De tijd begon wel wat te dringen voor een goede foto, de IC richting Utrecht rijdt al op het viaduct en zou korte tijd later een storende factor zijn geweest.
Gemeiner Bienenkäfer (Trichodes apiarius) auch Bienenwolf
Die Larven leben räuberisch in den Nestern verschiedener, vor allem oberirdisch nistender, solitär lebender Wildbienen, selten werden sie auch in den Bienenstöcken der Europäischen Honigbiene gefunden, wo sie sich von toten Bienen, Puppen und Maden ernähren. Die Eier werden in der Nähe der Nester abgelegt, ein Weibchen produziert ca. 260 Eier. Die Larven dringen in die Brutzellen der Bienen ein, wo sie die Wände der Zellen zerstören und deren Inhalt – Pollen, Bieneneier und -larven – als Nahrung aufnehmen. Die Entwicklung bis zum Käfer dauert 3 -5 Jahre. Der ausgewachsene Käfer hält sich von Mai bis August, vor allem im Juni und Juli, auf Blüten auf. (aus Wikipedia)
Because I have a special something with chewing gum.. and this french song
@Miranda, thank you for inviting me 🌹
"Y’a comme un goût de déjà-vu dans son chewing-gum,
mastique et reste au garde-à-vous pendant qu’elle swing l'homme.
Belle sur le ring elle boxe avec son jean,
un été sun sur le dream avec un cocktail gin.
Un air de voyez-vous avec ce dit John,
voilà qu'elle sent le coup de foudre sur ce big love.
Elle remonte son string en face de son James Dean,
le steak brûle sur le grill et les dents blanches d'Eve brillent.
Un air de déjà-vu dans son « only you »,
la plastique reste au rendez-vous quand son body move.
Son instinct de film et son blue se dandinent,
voilà son festin de mime, elle tire dans le mille.
Y’a comme un ton de voyez-vous dans sa gueule de louve,
le type même un peu voyou dans son regard groove,
il sort ses blings-blings devant ses yeux qui brillent
et boit ses lèvres toutes clean avant que le réveil dring.
Et vous : -« comment allez-vous quand le baby cry ? »
Elle mate et l'appelle Daddy quand il boit son sky.
C'est sa West Side Story, manque le happy end.
Il sort son best style (oh oui) devant sa mini dinde.
Un air de «désabus» quand minuit sonne,
la p'tite passe aux désaveux sur ces belles donnes.
Miss Night-Express file au milieu des buildings,
se casse dans son Austin sur un air de Sting.
Y’a comme un goût de calorie dans son chewing-gum,
les cheveux gras, les cheveux plats, haute comme trois pommes.
Elle était ugly sur le ring et catche avec son jean,
se cache quand se pointe Jimmy avec sa Milady.
Des rêves d'american idol nichés dans sa tête
à en cacher ses rondeurs derrière sa salopette.
Elle ne songe même pas à l'équation slim-string,
autant offrir à un manchot une poignée de Bretlings !
Y’a comme un air de rythme and blues au fond de ses yeux,
elle détourne son regard vexé de tous les beaux gars.
Elle se dit qu'un jour viendra un sourire de star,
un qui aura le Stetson la gueule d'Humphrey Bogart.
Un qui lui soufflera des mots doux poopoopeedoo,
qui la fera marcher à cloche-pied sur les rayons de lune,
un qui la prendra dans son Teddy North Carolina,
un qui pour être beau n'aura pas besoin de gomina...
Y’a comme un goût de bigoudi dans son chewing-gum.
Elle va fêter Happy Birthday dans un night club.
Elle était jolie sur la piste et va avec son style,
elle a du sex-appeal sur Aretha Franklin.
Y’a comme un goût de bistouri dans son chewing-gum.
Il a le style simplet et le regard sitcom.
Des tas de loups autour de son bombé bon-da.
La soirée s'éteint sur la banquette de la Honda."
Location: Lowland forest of Sarawak
Distribution: Sabah, Sarawak and northern Kalimantan (Indonesia).
Also known as Dring's Flying Frog or Charming Tree Frog. It was previously assigned to the group of Rhacophorus.
Kajau is Berawan language means charming, or pretty.
Feihyla kajau is a beautiful, small frog, reaching 20 mm in males and > 20 mm in females. It has a soft, high pitched call. Due to its small size, it is often mistaken as other baby or juvenile of other common green frogs e.g. Hylarana raniceps. It was scientifically described in 1984 by Julian Dring hence the other common name is Dring's Flying Frog..
Saarrail heeft een tweetal loks van Railpool overgenomen voor haar "Suppe" tussen Völklingen Stahlwerk en Dillingen Hochofen Hütte. Na de revisie in Dessau heeft de SRG 151 165, in tegenstelling tot haar zustermachine, opvallende oranje ringen om haar lichten gekregen. Terwijl de zon net door de mist weet door te dringen, nadert SRG 151 165 met DGS 91307 de hoofdlijn om het eerste deel naar Völklingen over linkerspoor af te leggen.
Ich sah den Wald sich färben,
Die Luft war grau und stumm;
Mir war betrübt zum Sterben,
Und wusst' es kaum, warum.
Durchs Feld vom Herbstgestäude
Hertrieb das dürre Laub;
Da dacht' ich: deine Freude
Ward so des Windes Raub.
Dein Lenz, der blütenvolle,
Dein reicher Sommer schwand;
An die gefrorne Scholle
Bist du nun festgebannt.
Da plötzlich floss ein klares
Getön in Lüften hoch:
Ein Wandervogel war es,
Der nach dem Süden zog.
Ach, wie der Schlag der Schwingen,
Das Lied ins Ohr mir kam,
Fühlt' ich's wie Trost mir dringen
Zum Herzen wundersam.
Es mahnt' aus heller Kehle
Mich ja der flücht'ge Gast:
Vergiss, o Menschenseele,
Nicht, das du Flügel hast.
Gedicht von Emanuel Geibel
Eindelijk is het zover, voor de allereerste keer heb ik een 49-euro ticket gekocht. En al was -en is- mijn lijstje bizar lang wat ik allemaal nog wilde klikken en waar ik nog heen wilde, toch was er één trein die bijna bovenaan stond. En dit is niet zomaar een trein, ook het lijntje waar deze trein op rijd bied veel en leuke foto mogelijkheden. Dit is de Ennepetalbahn, waar DB Cargo verschillende klanten heeft.
Al jaren bediend DB Cargo 2 keer per dag verschillende bedrijven aan de Ennepetalbahn (Hagen-Ennepetal-Altenvoerde). Dit zijn voornamelijk staal- en schroot bedrijven, waardoor de samenstelling van de trein voornamelijk bestaat uit Eanos'en of platte wagens. De best te fotograferen rit is de middagrit ER 54255 van Hagen naar Ennepetal Altenvoerde, die op papier rond een uur of drie de stamlijn in Hagen op rijd.
Dus, zo gezegd zo gedaan, vertrok ik ruim op tijd richting Ennepetal, zodat eventuele vertragingen onderweg - wat in Duitsland redelijk normaal is- geen roet in het eten zouden gooien. Toen ik aankwam, liep ik gelijk naar de Kölner Straße, waar het spoor parallel aan deze drukke weg ligt. Prima op tijd kon ik hier de middag rit vastleggen, waarvan de foto zeker weten volgt!
Na de passage van de trein richting Ennepetal Altenvoerde, keek ik waar ik de terugrit zou kunnen vastleggen. Een stukje terug zit de Kruiner Tunnel. Deze tunnel is erg uniek, omdat de spoorlijn de tunnel deelt met het wegverkeer. Vlak na de tunnel heb je een leuke stek, maar daarvan zijn inmiddels redelijk wat plaatjes van te vinden. Daarom had ik wel een ander plan, maar die was veel risicovoller, namelijk ín de tunnel. In mijn ogen is dit leuker dan vlak na de tunnel, alleen de kans dat alles goed gaat is niet heel groot. Na wat testplaatjes, bleek al snel dat het maximale uit mijn camera moest worden gehaald..
De 89 meter lange tunnel is verlicht, maar blijft redelijk donker. Door de snelheid van de trein is een lage sluitertijd ook uitgesloten. Ondanks werd de gok gewaagd, de eerste plaat was toch al binnen, mocht het hier verkeerd gaan was dit geen wereldramp. Inmiddels begon de tijd te dringen, het was intussen alweer 3 uur geleden dat de trein mij was gepasseerd in tegengestelde richting.
Niet veel later is een hoop getoeter hoorbaar door het dal, en werd de weg afgesloten. Snel werd de tunnel ingedoken, het was nu of nooit!
Het is 18:31 als DB Cargo 294 845 door de bijna 150 jaar oude Kruiner Tunnel in Gevelsberg rijd, met aan de haak 3 lege brammenwagens richting Hagen Vorhalle!
Hierna werd er terug gelopen richting het station, om vervolgens dik 4 uur over mijn terugreis te doen... Maar ach, er was een fraaie bediening afgestreept, en de plaat was binnen!
20-08-2024 // Kruiner Tunnel, Gevelsberg
CAT
Drings de llum a les aigües,
i mentre ho contemplo
m'aturo: El somni enlluernat,
una pàgina en blanc.
No cal anar gaire lluny
per trobar una llum.
OC
De gotetas de lutz sus las aigas,
e del temps que lo contempli
M'arrèsti: Lo sòmi esbleugit,
una pagina blanca.
Cal pas anar gaire luènh.
trobar una lutz.
away for a while ---
thank you all for visits, comments, faves and support!
Du sagst oft: der wahre Sinn des "Ich" ist im Herzen".
Der Meister:
Ja, - wenn du tiefer dringst, verlierst du dich gewissermaßen in den abgründigen Tiefen; dann ergreift dich die Wirklichkeit des Atman, die allzeit hinter dir stand. Es ist ein unablässiges Blitzen des Ichbewusstseins; du kannst es gewahren, fühlen, hören, sozusagen spüren, - das nenne ich das "Sprühen des Ich". (aham-sphurti).
aus Der Weg zum Selbst - Lehre und Leben des Indischen Heiligen Shri Ramana Maharshi aus Tiruvannamalai von Heinrich Zimmer
Pretty Sah Lu Feh Iddli Twu Ki Padi
Trelly Goilly Doilly Seli Pretty Chedi
Emi Swalin Gwoh
Seri Ferin Dorin Greh
Fairy Seiry Don
Sweedes Machin Twinky Doo
Fweeden Soreti
Oosi An Tweeban Retiso
Neh-Neh Fehreeden
Sindwee Bin Doh
Swin Ting Lan Twenty Some Dring Doli
Sweet Lan Bih City Tran Dolinda
Pretty Leheleni Switi Kull
Meli Swimmin So
Creaking Van Iddli Fla Lu Va
Pretty Sah Lu Feh Iddli Twu Ki Padi
Trelly Goilly Doilly Seli Pretty Chedi
Emi Swalin Gwoh
Seri Ferin Dorin Greh
Fairy Seiry Don
Sweedes Machin Twinky Doo
Fweeden Soreti
Urmatt (F) | Dinsdag 17 mei 2022
Een tijdje geleden liet ik al een woordje vallen over een nakende fotoreis naar Frankrijk. Deze week was het eindelijk zover; reeds lange tijd wilde ik graag eens naar het departement Grand-Est trekken, met name de regio Elzas. Dit is één van de laatste streken waar de locomotievenreeks BB67400 nog planmatige ritten verzekert. Daarnaast zijn er nog een aantal leuke zaken te beleven op gebied van treinverkeer. Aangezien we hier te doen hebben met een gelijkaardige situatie zoals in Quenast, begon de tijd stilaan te dringen. Reeds jaren wordt er verkondigd dat het bijna over en uit is, maar toch blijven ze rijden. Momenteel wordt er terug gezegd dat het doek eind dit jaar over de inzet van de BB67400 + RRR valt. Om die reden nam ik geen enkel risico en maakte ik er deze lente eindelijk eens werk van.
Maandagavond kwamen we aan in de Elzas en konden we al meteen een treintje samengesteld uit de BB67515 met een RRR-stam fotograferen. Het zou een korte nacht worden aangezien we de volgende ochtend gepland hadden om in Urmatt één van de eerste treinen van de dag te fotograferen. Die worden immers getrokken door een BB67400 van dépot Strasbourg. De weersvoorspellingen waren uitermate goed, dus moesten we hier zeker en vast staan.
Rond 5h30 ‘s ochtends ging de wekker dan. Jammer genoeg bleek er zich toch wat hoge (sluier)bewolking gevormd te hebben tijdens de nacht. We hielden voet bij stuk en reden toch naar Urmatt, in de hoop dat we toch een streepje zon te zien zouden krijgen. Ons hotel bevond zich niet heel ver van Urmatt, dus hoefden we ook niet erg ver te rijden. Onderweg leken de wolken stilaan te verdwijnen, wat extra ruimte voor de zon creëerde. In Urmatt aangekomen, bekeken we wat de mogelijkheden waren. Voor de eerste trein kozen we er voor om aan het station van Urmatt te staan. Steeds meer mensen kwamen op het perron staan, dus de eerste trein was in aantocht. Omstreeks 6h50 zagen we in de verte een blauw snoetje van een BB67400 opduiken. Helaas dreigde een sluierwolk alsnog roet in het eten te gooien, want het zonlicht nam af toen de trein in het station stond. Gelukkig kwam bij de conducteursfluit de zon terug volop tevoorschijn.
Zo konden we onze tweede trein getrokken door een BB67400 van de reis op foto zetten. Hierna werd snel ingepakt en een stuk noordelijker gereden voor de tweede trein die eveneens met een 67400 getrokken werd. Hierover later meer. TER 831807 reed met de afgeleefde 567591 de twee fotografen voorbij onderweg vanuit Saint-Dié-des-Vosges richting Strasbourg.
[TER831807]: Saint-Dié-des-Vosges → Strasbourg-Ville
© Noach Taillieu
Wer konnte das ahnen, dass der Nebel so dicht war. Es war Sonnenaufgang und ein paar Sonnenstrahlen konnten durch die Nebelschicht dringen. Es war ein Ort voller Ruhe. So ruhig und "glatt" war auch die Wasseroberfläche.
_____________________________________
Visit me on Facebook
My Homepage:
Magisches Wasser aus der Tiefe
Klänge und Lichtspiele dringen aus der Unterwelt empor.
Eine Treppe windet sich spiralförmig 18 Meter in das
Erdinnere hinab direkt zur Quelle des magischen Wassers.
Dort schießt mit der geballten Urkraft der Solequellen
eine 30 Meter hohe Wasserfontäne empor -
Symbol der AQUA MAGICA und weithin nach außen sichtbar.
Het op haar laatste benen rijdende SGMm duikt in de laatste maanden van haar inzet regelmatig op in treinseries wat niet binnen het planmatige inzetgebied valt. De treinstellen zijn daarom regelmatig te treffen in de sprinterdienst tussen Den Haag en Tiel, maar ook in de intercitydienst tussen Leiden en Utrecht.
Sinds Februari zijn er nog maar 25 treinstellen SGMm rijvaardig. Hieronder vallen 8 tweewagenstellen en 17 driewagenstellen. Met name de tweewagenstellen worden nog maar amper ingezet, en staan meer stil dan ze nog rijden. Daarom was het des te bijzonder dat op de warme 30 maart drie gekoppelde tweewagenstellen reden als intercity tussen Leiden Centraal en Utrecht Centraal.
Aangezien deze dinsdag een normale schooldag was voor mij, had ik smiddags na 15u vrij en kon er richting Alphen gereisd worden om één rit te fotograferen. De beoogde plek was een viaduct tussen Alphen aan de Rijn en Bodegraven. Echter waren er meer mensen die deze plek voor ogen hadden en was het al snel dringen geblazen met 20 fotograven die zich op de stek verzameld hadden.
Het is 17:50 als SGMm 2143, 2135 & 2142 Alphen aan de Rijn naderen als intercity 8858 vanuit Utrecht Centraal naar Leiden Centraal.
Die Fotografie zeigt einen im Wald umgestürzten Baum, der den Wanderweg blockiert. Die dicken Äste und das Laub des Baumes liegen kreuz und quer über dem Pfad, sodass kein Durchkommen mehr möglich ist. Die Szene wirkt ruhig und friedlich, trotz des Hindernisses auf dem Weg. Die Sonnenstrahlen dringen durch die Baumkronen und werfen ein warmes Licht auf den heruntergefallenen Stamm. Es scheint, als würde die Natur langsam aber sicher ihren Weg zurückerobern, während der umgestürzte Baum langsam verrottet und in den Boden zurückkehrt. Die Fotografie fängt die Stimmung der Szene perfekt ein und lädt den Betrachter dazu ein, sich auf das Unbekannte und das Abenteuerliche einzulassen.
Zoals bij de vorige foto reeds vermeld was het chaos, stress en lichte paniek, er was immers een bijzonder fraaie trein in aantocht, maar de route onbekend. Via-via was bekend geworden dat de 1216 960 van Steiermarkbahn een keteltrein vanuit Emmerich naar Oostenrijk zou rijden. Nadat de trein door Locon vanuit de Botlek naar Emmerich was gebracht, was het wachten op de eerste meldingen. Om deze uit te lokken had ik de trein de avond ervoor reeds voorgemeld, en met succes. Nadat vanuit Neuwied de melding kwam dat de trein door was en "als het goed is" rechtsrheinisch zou blijven werd vanuit Niederheimbach overgevaren naar Lorch. Nadat ik de pond was afgereden en onderweg was naar de fotostek bij "Im Bächergrund" kwam de melding dat de trein door Boppard was gekomen. Ik zat dus volledig aan de verkeerde kant. Snel werd gekeerd, maar de pond waar ik net van af was gereden was net vertrokken. De tijd begon te dringen, waarna werd gekozen om door te gaan naar Kaub en daar de pond te pakken, die gaat immers iets later. Nog nét (er paste letterlijk nog 1 auto op) kon ik deze halen, en na aankomst in Oberwesel werd met enige haast richting Niederheimbach terug gereden. Het sein stond reeds op groen toen ik aan kwam, maar dat bleek (zoals aan de vorige foto te zien is) ERS te zijn. Slechts 5 minuten later passeert dan de fraaie 1216 960 van Steiermarkbahn met keteltrein 47783 in opdracht van SETG ter hoogte van Niederheimbach, aan de linker Rheinstrecke. Ongelofelijk maar waar op deze (toeristisch) bizar drukke feestdag: amper verkeer in beeld. Soms mag het best wel even mee zitten :-)
De afgelopen dagen was het weer stil rondom mijn pagina, en dat betekent meestal één ding, ik was weer eens een aantal dagen op stap in het buitenland. Na dit jaar al Zweden en Slovenië gezien te hebben, werden Tsjechië en een klein beetje Slowakije toegevoegd aan het lijstje van dit jaar. Met als hoofddoel de duikbrillen van standplaats Brno-Maloměřice, Laminatka's, 242's en het nodige andere goederenverkeer, werd op maandagavond na het bijwonen van de fotosafari bij Le Chemin de Fer du Bocq, in oostelijke richting vertrokken. Na een overnachting in Kassel werd de volgende ochtend verder gereden en werd halverwege de ochtend Duitsland ingeruild voor Tsjechië, waar ik o zo lang al naartoe wilde. In eerste instantie wilden we de eerste twee dagen rondom het Elbtal in Tsjechië doorbrengen, maar de mindere weersverwachtingen voor die regio deden ons besluiten direct door te rijden naar Zuid-Moravië.
De week zou uiteindelijk alles behalve vlekkeloos verlopen. Veel slechter weer dan voorspeld, onverwachte werkzaamheden en rustige momenten tijdens de zonnige uren deden de woensdag en donderdag nauwelijks foto's opleveren. Donderdagavond zaten we er dan ook goed doorheen en hadden we er flink de pest in. Gelukkig wisten we het tij te keren en kon er vanaf vrijdagochtend eindelijk weer ontspannen gefotografeerd worden, en werden tijdens het weekend de gewilde duikbrillen in de verschillende retro livreien één voor één afgestreept. Doordat we veel dingen moesten uitstellen en zodoende de planning flink moesten aanpassen en uitdunnen, kon er geen werk meer gemaakt worden van de 242's voor de personentreinen. Deze keus viel mede door het aanhoudende slechtere weer in die regio. Daarvoor in de plaats kwamen soms uit onverwachte hoek leuke plaatsvervangende plaatjes. Al met al een bewogen week die totaal anders verliep dan gehoopt en verwacht, maar zeer zeker niet zonder resultaat!
Voordat de blamagedagen woensdag en donderdag aanbraken, hadden we nog de dinsdag waarop we dus 's ochtends vanuit Kassel naar Tsjechië reden. In tegenstelling op de daaropvolgende dagen, zou dinsdag een kraakheldere dag worden met nauwelijks een wolkje aan de lucht. Hoog op het lijstje stond het imposante viaduct bij Dolní Loučky, naar mijn mening een van de meest fraaie plekken om te fotograferen in heel Europa. Gezien je hier heel veel omgeving op de foto hebt, zijn zo min mogelijk wolken aan de hemel wel gewenst. Een strakblauwe lucht op het middaguur in Tsjechië is tijdens de zomermaanden een beste zeldzaamheid, dus deze kans werd direct benut. Het viaduct ligt aan de corridor vanuit Brno naar Kutná Hora waar op dagbasis een aantal goederentreinen overheen rijden. De meeste treinen van ČD Cargo rijden hier nog met de oude "Laminatka" locomotieven, die hun bijnaam te danken hebben aan het materiaal waarvan de buitenkant van de locomotieven is gemaakt, namelijk laminaat. Een topdrukte qua goederenverkeer is het zeker niet want stiltes van zo'n twee á drie uur zijn heel normaal hier, en al helemaal tijdens de vakantieperiode. Het hoofddoel was om hier een fraaie Laminatka, de oudste nog rijdende e-loccen van ČD Cargo, voor de lens te krijgen, maar die zekerheid was dus lang niet 100%.
Na een voorspoedige rit, en een wandeling inclusief klimwandje, bereikten we dan tegen 14:00 de locatie bij Dolní Loučky, waar het uitzicht net zoals bij het Sloveense Črnotiče, werkelijk adembenemend is. Het was nu simpelweg wachten geblazen in de hoop een goederentrein te treffen. Helaas rijden de stoptreinen hier sinds dit jaar niet meer met locomotieven uit de 242 serie, maar zijn ze vervangen door splinternieuwe treinstellen. Een plaag die steeds verder oprukt. De enige interessante personentreinen zijn nog de sneltreinen welke worden voortgetrokken door de 362's. Mocht er dus geen goederentrein passeren heb je altijd nog een leuke foto van de sneltrein, maar eerlijk gezegd kwamen we daar niet echt voor. Na niet al te lang wachten kwam de stopper voorbij, gevolgd door de sneltrein, en dat riedeltje herhaalde zich een uur later weer. De uren vlogen zo voorbij, en de tijd begon wel langzamerhand te dringen, wilde er überhaupt nog een goederentrein passeren in het mooie licht. Vanuit de andere richting was er ook nog niks gepasseerd, en de rust beviel ons niet echt, ook al is het geen heel drukke lijn. De hoop werd beetje bij beetje opgegeven, maar zoals ik vaker zeg; de aanhouder wint...
Een beetje verzonken in de telefoon, werden iets na vieren de oren gespitst toen er ineens een doffe toeter te horen was aan de andere kant van de tunnel. Aangezien ik best wat filmpjes gezien had van Laminatka's, herkende ik de toeter uit duizenden, dat moest er wel eentje zijn! We wilden echter niet te vroeg juichen want voor hetzelfde geld was het toch wat anders, maar toen ook het geruis oplaaide werd de hoop steeds groter dat we dan toch een Laminatka met goederentrein voor de lens zouden krijgen. Toen het geluid opeens hard werd in verband met het verlaten van de tunnel, werd de camera startklaar gemaakt. Wat volgde was een sprongetje in de lucht toen daar inderdaad een 230'er met een hele dikke sleep SŽ onderlossers tevoorschijn kwam. Bingo!
Er is letterlijk en figuurlijk nog geen wolkje aan de lucht als om 16:05 de ČD Cargo 230 003 het viaduct "Most Míru" bij Dolní Loučky oversteekt. Met de lege kwartszandtrein 49418 uit het Sloveense Rogatec is ze onderweg naar Kutná Hora, waar na locwissel de sleep onderlossers verder gaat naar Jestřebí. Waar het zo'n twee maanden eerder aan de Koperrampe niet wilde lukken om een sleep onderlossers van de SŽ achter een Nèz-Cassé te fotograferen, was het dus in Tsjechië wel raak, achter een niet minder fraaie Laminatka. Nadat het hoofddoel van de dag binnen was, werd er nog gewacht op wat komen ging, maar het bleef uiteindelijk hier bij. Vervolgens werd er naar Čebín gereden waar nog een BLG autotrein gefotografeerd kon worden. Word vervolgd!
Het was dringen om op deze stek een goed foto te krijgen er waren 26 man daar aanwezig voor hetzelfde doel . Zelfs met hoogstatief stond ik mensen in de weg met puzzelen de juiste plek gevonden niet die mensen inde weg te staan en toch over de mensen met ladders heen te komen.
De RXP 9902 met LTE E9000 2019 316 ( verhuurd aan NIAG) met kolentrein 47744 HKM Duisburg naar de Europoort passeert Heukelom op 2-3-2025.
(hoogstatief foto)