THANKS FOR YOUR VISIT AND FAVES

ON THE REACTIONS I WILL TRY TO RESPOND BACK

Schitterend tripje was dit, je moet er wel heel diep voor in je portemonnee tasten, maar had het niet willen missen !!

De Gornergrat Bahn (bergtrein) is een van de meest indrukwekkende ervaringen door de grote panoramische ramen kunt je optimaal genieten van de schoonheid van het landschap

.

Deze historische tandradbaan ingehuldigd in 1898, is de eerste volledig elektrische auto ter wereld en de De hoogstgelegen openluchtspoorlijn van Europa. Elke 24 minuten vertrekt er een trein vanaf het station van Zermatt, over ongeveer 30 minuten leidt naar de 3089 meter van station Gornergrat.

Een opvallend aspect van de Gornergrat Bahn is het innovatieve energiesysteem: de energie die tijdens de afdaling wordt opgewekt, wordt opnieuw gebruikt voor de volgende klim. Dit maakt de Gornergrat Bahn tot een milieuvriendelijke spoorlijn. Om optimaal van de ervaring te genieten

------------------------------------------------------------------------------------------

This was a fantastic trip, you really had to dig deep into your wallet for it, but I wouldn't have missed it for the world!!

The Gornergrat Railway (mountain railway) is one of the most impressive experiences, allowing you to fully appreciate the beauty of the landscape through its large panoramic windows.

This historic cog railway, inaugurated in 1898, is the world's first fully electric railway and the highest open-air railway in Europe. Trains depart every 24 minutes from Zermatt station, reaching the Gornergrat station at an altitude of 3,089 meters in approximately 30 minutes.

A striking feature of the Gornergrat Railway is its innovative energy system: the energy generated during the descent is reused for the subsequent ascent. This makes the Gornergrat Railway an environmentally friendly railway. To fully enjoy the experience,

Landsmeer - Den Ilp.

Gallery Museum Anton Heyboer.

Here you can admire and buy original works by Anton Heyboer .

Anton Heyboer (1924-2005) is one of the most famous artists of the past century. Many of his works have been purchased by internationally renowned museums in Europe and America.

Anton Heyboer is één van de meest bekende kunstenaars van de afgelopen eeuw. Vele werken van zijn hand zijn aangekocht door internationaal bekende musea in Europa en Amerika, zoals Museum of Modern Art (MoMA) in New York, het Haags Gemeentemuseum, het Amsterdams Stedelijk Museum en vele andere musea in binnen en buitenland.

Heyboer woonde met vier vrouwen in een commune in Den Ilp (Landsmeer). De “vijfde” vrouw was zijn kunstverkoopster Petra die aan de overkant woont. De Anton Heyboer Art Gallery en Museum is Petra’s eigen zelfstandige galerie. U kunt hier originele werken van Anton Heyboer bewonderen en kopen.

THANKS FOR YOUR VISIT AND FAVES

ON THE REACTIONS I WILL TRY TO RESPOND BACK

Inkarnaatklaver is een eenjarige, behaarde plant, die oorspronkelijk uit Zuid-Europa komt. In Nederland komt ze van nature niet voor.

Ze wordt gekweekt als voederplant en verwilderd soms, maar houdt zelden stand. Je kunt haar vinden in bermen, langs spoorwegen en akkers en op braakliggende terreinen.

--------------------------------------

Inkshorn clover is an annual, hairy plant, originally from southern Europe. In the Netherlands it does not occur naturally.

It is grown as a feed plant and sometimes haggard, but rarely stands firm. You can find her in verges, along railways and fields and on vacant lots.

Het voordeel van grijs weer is is dat je andere stekken kunt aandoen dan gebruikelijk. Zo werd gebruik gemaakt van het grijze weer en werd naar Erpel gereden om daar enkele treinen op te wachten.

Niet alleen DB Cargo schuift langzaam de oudste loc series aan de kant, ook DB Fernverkehr neemt langzaam afscheid van de oudste loc serie in dienst. De BR 120. De loc worden te koop aangeboden voor andere partijen.

Het Zwitserse Widmer Rail Services heeft in september 2019 de 120 145, 120 154 en 120 204 aangeschaft, die de voormalige Fernverkehr locs zal inzetten in het goederenverkeer.

WRS 120 145 met kerosine keteltrein van Holthausen naar Basel, kronkelt langs de Rijn bij Erpel.

Man könnte meinen, im Altmühltal wäre Mitte September nochmals der Frühling am Start.

So war es aber leider nicht am 20.09.2018. Ackersenf wächst hier neben der Altmühl und die Bäume und Wiesen wirken auch noch sehr frisch und grün, nach dem trockenen und heissen Sommer.

Unbeeindruckt davon zeigt sich 185 544 von PCT mit einem Altmann Autozug gen Ingolstadt.

EN:

You can think Spring is back again at the middle of September in the Altmühltal in the middle of September.

Mustard grows here next to the Altmühl River and the trees and grasslands are also very fresh and green, after the dry and hot summer.

Unimpressed by it shows 185 544 of PCT with an Altmann Autozug gen Ingolstadt.

NL:

Je kunt denken dat de lente midden september weer terug is in het Altmühltal midden september.

Mosterd groeit hier naast de rivier de Altmühl en de bomen en graslanden zijn ook erg fris en groen, na de droge en hete zomer.

Niet onder de indruk ervan toont 185 544 van PCT met een Altmann Autozug gen Ingolstadt.

Na onderhoud reed de altijd fraaie Kameel van Zutphen terug naar Amersfoort (en uiteindelijk het NSM) als trein 28202 en deed dat via Zwolle. Hij passeerde daar op een wat moeilijke tijd qua zonnestand en de opkomende sluierbewolking deed me lang twijfelen waar te staan, maar uiteindelijk koos ik voor eigenlijk het enige plekje waar je kunt staan goed voor de zon en gelukkig piepte die ook nog tussen twee slierten bewolking door. Ook had ik geluk dat ik niet werd verrast, want hij werd door de treindienstleider tussen de IC en de stopper weggestuurd, in plaats van na de 5600, en kwam dus terwijl ik eigenlijk een testplaatje van de SNG dacht te maken.... en dat zie je hier dus niet aankomen....

photo rights reserved by B℮n

El Gorgo de la Escalera de Anna is a beautiful nature reserve near the village of Anna, about 70 km from the capital of Valencia. The waters of the River Sellent have formed this impressive gorge. Pools of gorgos in Valencian and several waterfalls have formed on this spot. There is a nice bypass to visit all three waterfalls. About an hour walk. You can hear the roar of the big waterfall, but you can't see it from the road because of the undergrowth. The first waterfall, El Gorgo de la Escalera, is directly accessible via 136 steps. Well worth going down the stairs, great for wading in crystal clear water in the summer. Look especially at the fish. In the cold water one can take a bath or just relax with the sight of the landscape and the sound of the water falling in the form of a waterfall into the depths of the ravine, once used for the production of electricity. You can cross the river at various places via stones and tree trunks or further on via a wooden bridge. The second waterfall is Cascada de los Vikingos and the third Gorgo Gaspar. From here you can return the same way you came, or climb a steep trail. The route is not long, but has difficult and slippery spots. Wearing good shoes is recommended. The place is very beautiful, green, humid, a surprising oasis in the steep gorge adjacent to the town of Anna. The corner it is in looks like a mini paradise.

The "Route of the Three Waterfalls" starts in the village of Anna in the province of Valencia. The concrete road turns to dirt as it enters the ravine. To the right of the bridge is Gorgo Gaspar. This is the first waterfall and pool on the route. From here, the path becomes more difficult and is also not signposted. The impressive Gorgo de los Vikingos is the second waterfall and pool. To follow the route, first, cross to the other side of the pool via the wooden planks. Then climb a steep, half-hidden path to the left of the waterfall. The route continues along the ravine, with the river on the left. At one point you’ll need to cross the wooden bridge over the river. You’ll have these views of Gorgo de la Escalera waterfall when crossing the bridge. The waterfall has a beautiful turquoise blue pool at its feet, and the huge natural pool. It’s framed by a natural amphitheatre with lush vegetation. Gorgo de la Escalera is a popular spot for water canyoning, hiking and wild swimming. Its double waterfall, the blue water and the natural luscious frame give it a magical air. The gorge is very steep.

El Gorgo de la Escalera de Anna is een prachtig natuurgebied in de buurt van het dorpje Anna, ongeveer 70 km van de hoofdstad van Valencia. Het water van de rivier de Sellent heeft deze indrukwekkende kloof gevormd. Op deze plek zijn poelen gorgo's in het Valenciaans en verschillende watervallen ontstaan. Er is een mooie rondweg om alle drie watervallen te bezoeken. Ongeveer een uur lopen. Je kunt het gebrul van de grote waterval horen, maar je kunt het vanaf de weg niet zien vanwege het kreupelhout. De eerste waterval, El Gorgo de la Escalera, is gelijk toegankelijk via 136 treden. Zeker de moeite waard om de trap af te dalen, geweldig om in de zomer in kristalhelder water te waden. Kijk vooral naar de vissen. In het koude water kan men een bad nemen of gewoon ontspannen met de aanschouwing van het landschap en het geluid van het water dat in de vorm van een waterval in de diepten van het ravijn valt, ooit gebruikt voor de productie van elektriciteit. Je kan op verschillende plekken de rivier overstekken via stenen en boomstammen of verderop via een hout bruggetje. De tweede waterval is Cascada de los Vikingos en de derde Gorgo Gaspar. Vanaf hier kun je op dezelfde manier terugkeren als je bent gekomen, of een steil pad beklimmen. De route is niet lang, maar heeft moeilijke en gladde plekken. Het dragen van goede schoenen wordt aangeraden. De plek is erg mooi, groen, vochtig, een verrassende oase in de steile kloof die grenst aan de stad Anna. De hoek waarin het zich bevindt lijkt op een miniparadijs.

Tijdens onze talrijke fotoreizen ligt ons interessegebied verder dan alleen maar de drukker bezochte plekken in Frankrijk. Het land heeft wijdverspreid een handvol grote, drukke havens die enkele fotogenieke plekken bezitten. De Bouches-du-Rhône bezochten we al dikwijls om onder andere bovenstaande reden. Je kunt er de dagen goed vullen met een fijne afwisseling tussen interessante gesleepte treinen en goederentreinen langs de lijn, samen met een vleugje first- en last-mile in de haven. Afgelopen week kon je je er maar beter uit de voeten maken. De streek kreeg te kampen met felle natuurbranden veroorzaakt door een autobrand. Gelukkig wisten "les soldats du feu" snel in te grijpen waardoor de stad Marseille gespaard bleef.

Tijdens de laatste week van maart 2025 waren we terug afgezakt naar de regio. We hoopten onze archieven verder te kunnen aanvullen met alles wat nog interessant is in de regio. En dat is heus wat! Zo goed als elke werkdag zijn verschillende spoorwegoperatoren zoals Hexafret, Europorte en Captrain terug te vinden in de chemische zone van de haven aldaar. Die zone klinkt bekender in de oren onder de naam Martigues. 's Ochtends rijden de aanvoertreinen voor de haven op, terwijl de afvoertreinen vanaf de middag terugkeren naar het vormingsstation in Miramas. Captrain France is geen ongewone gast in de haven van Martigues. Ze zijn er geregeld aan te treffen met gaswagens voor Italiaanse klanten. Men huurt, denkelijk op dag- of weekbasis, BB75000'en van Hexafret ter aanvulling van de G1206'en om de bedieningen uit te voeren. Op 26 maart was de 75133 druk met de bediening van de gasterminal in Lavéra bij Martigues onder de vlag van Captrain France.

Nadat de 75133 de aanvoerwagens geplaatst had en uitgewisseld had voor beladen exemplaren, vertrok het geheel iets na elven als trein 489452 naar Miramas waar de wagens later die avond samen met een containertrein richting Italië zouden vertrekken. De bestuurder van dienst had er alle plezier in dat hij met zijn trein drie keer op het SD-kaartje gezet werd.

© Noach Taillieu

Woensdagochtend, het is weer tijd voor de lege gipstrein van Oss naar Bad Bentheim. Een van de stekken waar je minder goed kunt staan op 'grondplaatjes' te maken is de spoorbrug bij het Apeldoorns kanaal in Dieren. Vanaf hoogte is dit uiteraard wel mooier, al vond ik dat de bomen naast het spoor al best hoog waren geworden. Genoeg gezeken.. Vol goede moed werd er gewacht op de RFO 1828 met lege gipstrein die onderweg is via de IJssellijn en Deventer Goederen naar Bad Bentheim. De eerdere treinen werden al beproefd (met zon). De bewolking nam snel toe, desondanks vond ik dit geen onaardige plaat geworden.

photo rights reserved by B℮n

Montenegro is a country in Eastern Europe bordering Bosnia and Herzegovina, Serbia, Kosovo, Albania and the Adriatic Sea. It used to be a part of Yugoslavia. The capital is Podgorica. The name Montenegro is Italian and means Black mountain. Montenegro was an independent princedom between 1878 and 1910 and an independent kingdom until 1918. That year Montenegro became part of Yugoslavia. In 2003 Yugoslavia was transformed into the new country of Serbia and Montenegro, but this fell apart in 2006 when both countries went their separate ways. Montenegro is therefore the youngest country in Europe. Montenegro is not a member of the European Union, but it is a member of NATO. Despite the fact that Montenegro is not yet an EU Member State, people do pay with the euro. Montenegro may be small, but this beautiful nation has a huge array of natural and man-made wonders. Once overlooked in favor of more famous Mediterranean countries, Montenegro is quickly gaining a reputation as a great place to travel. It's easy to see why. The mountainous hinterland is home to deep gorges, flowing rivers, glacial lakes and old-growth forests, popular for adventure activities. Crnojević River is a river close to the northeastern shores of Lake Skadar. The source of Rijeka Crnojevića is located 2.5 km southwest of the town of Rijeka Crnojevića, under the cave in the Obod Hill. Lake Skadar belongs to Albania and Montenegro, and is the largest lake in Southern Europe. The Montenegrin part of the lake and the surrounding land has been designated a national park, while the Albanian part is a nature reserve.

Pavlova Strana is one of the most photographed places in Montenegro. It is absolutely magical to see the river Crnojevic in this 'horseshoe bend'. The pretty river meanders along the verdant hills surrounded by lush green plains, with only a few rather large snakes and spiders as residents. A sunny warm day if you are lucky and you can see Lake Skadar. From Cetinje it is about half an hour's drive to get to Pavlova Strana, via a nameless very narrow road. This road goes past vineyards and then descends quickly to the lookout point in sharp switchbacks. This road is just wide enough for one car and occasionally overgrown by bushes with a drop off on one side of the road. The best viewpoint in the Lake Skadar area is worth this short detour. Down by the river there is a natural beach which provides an ideal place for swimming, fishing and diving. Nearby there is a lake and mountain trails leading to the nearby peaks with great views. There are also boat trips on the river and lake, ideal for getting to know the beauties of Lake Skadar National Park.

Montenegro is een land in Oost-Europa en grenst aan Bosnië en Herzegovina, Servië, Kosovo, Albanië en de Adriatische Zee. Vroeger was het een deel van Joegoslavië. De hoofdstad is Podgorica. De naam Montenegro is Italiaans en betekent Zwarte berg. Montenegro was tussen 1878 en 1910 een zelfstandig prinsdom en tot 1918 een zelfstandig koninkrijk. Dat jaar werd Montenegro onderdeel van Joegoslavië. In 2003 werd Joegoslavië omgevormd in het nieuwe land Servië en Montenegro, maar dit viel in 2006 uit elkaar toen beide landen een eigen weg gingen. Montenegro is misschien klein, maar deze prachtige natie heeft een enorm scala aan natuurlijke en door de mens gemaakte wonderen. Ooit over het hoofd gezien ten gunste van meer bekende mediterrane landen, krijgt Montenegro snel een reputatie als een geweldige plek om te reizen. Het is gemakkelijk te zien waarom. Het bergachtige achterland herbergt diepe kloven, stromende rivieren, gletsjermeren en oerbossen, populair voor avontuurlijke activiteiten. De Rivier van Crnojević is een rivier dicht bij de noordoostelijke oevers van het meer van Skadar. De bron van Rijeka Crnojevića ligt 2,5 km ten zuidwesten van de stad Rijeka Crnojevića, onder de grot in de Obod-heuvel. Pavlova Strana is één van de meest gefotografeerde plekken in Montenegro. Het is absoluut magisch om de rivier de Crnojevic in deze 'hoefijzerbocht' te zien. De mooie rivier kronkelt langs de groene heuvels omringd door weelderige groene vlaktes, met slechts enkele vrij grote slangen en spinnen als bewoners. Een zonnige warme dag als je geluk hebt en je kunt Lake Skadar zien. Vanaf Cetinje is het ongeveer een half uur rijden om bij Pavlova Strana te komen, via een naamloze zeer smalle weg. Deze weg gaat langs wijngaarden en daalt dan snel af naar het uitkijkpunt in scherpe haarspeldbochten. Deze weg is net breed genoeg voor één auto en af en toe overwoekerd door struiken met een drop-off aan één kant van de weg. Het beste uitzichtpunt in het gebied van het meer van Skadar is deze korte omweg waard. Beneden bij de rivier is er een natuurlijk strand dat een ideale plek biedt voor zwemmen, vissen en duiken. In de buurt is er een meer en bergpaden naar de nabijgelegen toppen lopen met een geweldig uitzicht. Er zijn ook boottochten op de rivier en het meer, ideaal om zo kennis te maken met de schoonheden van het Nationaal Park Skadarmeer.

Op donderdag 16 maart vertrok de Venice-Simplon-Oriënt-Express weer vanuit Amsterdam naar Venetië. Bij deze trein is het altijd belangrijk om rekening te houden met de lengte van maar liefts 14 rijtuigen, mijn plan was dan ook om naar de loopbrug aan de Isabellalaan in Den Bosch te gaan. Bij aankomst op de brug bleek er toch meer zonkans te zijn dan voorspeld en aangezien je hier al enkele jaren alleen maar vanaf de westzijde kunt fotograferen fietste ik door richting Helvoirt, op zoek naar een nieuwe stek. Het vinden van een stek bleek moeilijker dan gedacht, met minder dan 15 minuten op de klok was deze locatie de laatste optie, alles of niets. Uiteindelijk bleek de dijk aan het riviertje Broekleij een prima fotomogelijkheid, na zo’n vijf minuten gewacht te hebben komt de volledig blauwe trein om 11:28 in zicht. De 186 292 van Lineas is met de 14 rijtuigen als trein 19203 onderweg richting Roosendaal, Antwerpen, Brussel, Aachen en uiteindelijk Venetië.

Sinds 2022 trek ik regelmatig naar Duitsland om foto's te maken. In het album "Duitsland" kun je intussen meer dan 200 van mijn beste foto's bekijken. Meestal gaat het om beelden uit of net buiten het Ruhrgebied — een regio die makkelijk bereikbaar is en waar je overal wel bedieningen kunt vinden. Op de reis naar Sylt na, waar ik de Bentheimer Eisenbahn bezocht, had ik mezelf fotografisch gezien nog nooit echt verdiept in de omgeving rond, laten we zeggen, Osnabrück.

Vandaag wilde ik daar eindelijk eens verandering in brengen. Het Ruhrgebied heb ik stilaan wel een beetje gezien, een leuk alternatief werd gezocht. Het Ruhrgebied blijft leuk, maar het wordt steeds meer zoeken naar bedieningen, en vaak kom ik dan bij dezelfde uit. Tijd voor iets nieuws dus: een Feldbahn!

Rond Rühlermoor rijden nog veel Feldbahnen die olie vervoeren die ter plaatse gewonnen wordt. Ik ga me daar nu nog niet te diep in verdiepen, maar voor wie geïnteresseerd is: ik hoop binnenkort een uitgebreidere uitleg te kunnen geven. Vandaag was dit dus het doel, maar één gemiste aansluiting zou de aankomsttijd opschuiven van 11:30 naar 12:50 — en daar had ik echt geen zin in.

Toen ik 's ochtends in Lier aankwam, dacht ik meteen: "mijn dag is naar de vaantjes." In de verte, toen ik het vertrekscherm in het vizier kreeg tijdens het wandelen naar het station, zag ik namelijk een hele reeks afgeschaft treinen. Gelukkig bleken dit treinen te zijn die last hadden van uitgelopen werkzaamheden in Herentals. Mijn trein kwam echter uit Heist-op-den-Berg en reed dus mooi op tijd. Via Antwerpen, Roosendaal, Zutphen en Hengelo kwam ik uiteindelijk in Rheine terecht.

De overstap in Roosendaal is trouwens nodig, want anders heb je met de Benelux een krappe aansluiting van twee minuten — en dat risico wilde ik op een dag als vandaag absoluut vermijden. In Rheine aangekomen, stond mijn laatste trein naar Meppen als “op tijd” aangeduid. Even later bleek die echter met een stevige 20 minuten vertraging te rijden, wat ervoor zorgde dat ik wat anders moest zoeken…

Ik besloot dan maar een trein richting Osnabrück te nemen en onderweg snel een ander plan te verzinnen. Ik had geen noodplan voorzien… maar misschien was dat net goed ook!

Ik stapte al af in Ibbenbüren-Esch en wandelde naar de haven. De spooractiviteit daar is erg wisselend, maar ik hoopte een Tremeltrein te kunnen zien - daar hangt vaak een leuke loc voor. Eenmaal aangekomen, was ik lichtjes teleurgesteld: geen loc te zien, en het rangeerlocje stond uit. Maar toen ik achter me keek, zag ik tot mijn verbazing een rangeerder op de achterkant van een schotterwagen stappen. Er stond een beladen en een lege set naast elkaar — eentje moest dus naar de kade. En jawel, de beladen set werd verplaatst!

Nog geen vijf minuten later had ik al méér dan ik had durven hopen: HVLE loc 159 013 reed met zijn indrukwekkende set wagons onder de brug door (die trouwens afgesloten was voor renovatie). Gelukkig was het personeel vriendelijk en mocht ik er toch blijven staan. Er staat wel een vervelende boom in de weg, maar ik vind het plaatje alsnog écht geslaagd — precies wat ik wilde!

Na deze bonus besloot ik terug te keren richting station. Google Maps vertelde me dat er binnen een halfuur een bus richting Ibbenbüren vertrok. Ik haalde nog snel wat middageten en wachtte op de bus. Na twintig minuten wachten begon ik me toch wat zorgen te maken… Gelukkig had ik op tijd nog DB Navigator geopend. Wat bleek? De bus was een RUF-bus: je moet die minstens 30 minuten op voorhand telefonisch reserveren — wat ik uiteraard niet gedaan had. Die bus kwam dus helemaal niet. Dan maar te voet terug.

Gelukkig haalde ik net de trein naar Osnabrück, waar in de haven nog twee leuke Gmeinder-locjes rondrijden, én een oudere loc. Bij aankomst kon ik eerst nog een MAXIMA met een schroottrein fotograferen — afkomstig uit Hasbergen, iets wat ik nog graag eens wil vastleggen op de diesellijn daar.

Daarna wandelde ik door naar de overweg aan de ingang van de haven. Plots ging die overweg al dicht: de Gmeinder kwam eraan! Ik dacht: dit wordt weer prijs. Maar helaas… Tussen 13:00 en 16:00 uur (mijn beschikbare tijd) stond de loc aan, maar bewoog hij niet meer. De overweg ging enkel toe voor die ene rangeerbeweging en daarna nog veel voor NWB treinen.

Toch leverde het bezoek nog iets op: in de haven ligt het depot van NordWestBahn, en dat zorgde voor enkele toffe beelden — Lint-treinstellen in een echte havensetting. Het voelde bijna aan als een soort fotorit, een treinstel in de haven zie je echt niet zomaar, of misschien toch wel.

Om 16:00 was het tijd om terug te vertrekken. Nog snel een lekkere Spezi uit de supermarkt gehaald, en dan begon de 6 uur lange terugrit naar Lier.

De zomer: een heerlijk zonnetje, diepblauwe luchten, buiten vertoeven tot laat op de avond,... En dan heb je België, waar je als je pech hebt een dikke vette streep over bovenstaand lijstje kunt trekken. Het huidige wisselvallige weer laat niet echt toe om lange dagen langs het spoor te vertoeven, dus dook ik vandaag maar even in het archief.

In het voorjaar kregen we namelijk nog een aantal prachtige dagen voorgeschoteld. Dat was ook het geval op 30 maart, toen ik nog maar eens naar onze Franstalige landgenoten trok om de Fretjes op foto te zetten.

Samen met een gezellig groepje andere fotografen vatten we post in Hennuyères om de stroom aan piekuurtreinen uit Brussel die elke werkdag voor een geweldig pallet aan oud materieel zorgt, op de gevoelige plaat te vereeuwigen.

Terwijl de natuur ontwaakt uit zijn winterslaap, verblijdt de 2149 het aanwezige groepje fotografen met zijn stam M5 rijtuigen op weg naar Quévy als P8802.

*Een minieme hoeveelheid graffiti ergens achteraan de trein werd digitaal weggepoetst.

Bijna een uur na de passage van de trein op de vorige foto was het eindelijk tijd voor de volgende klik. Gelukkig sta je in de schaduw, want de temperaturen lopen 's middags toch behoorlijk op in de omgeving van Koper.

Het voordeel aan de fotostekken voor treinen richting Koper is dat je ook treinen vanuit Koper kunt fotograferen, aangezien het overgrote deel van de treinen met opdrukloc rijdt.

Zo ook trein 48482 uit Koper Tovorna naar Voest Alpine Linz. De 383 420 van Metrans trok de trein bergop, waarbij de 541 003 als opdrukloc fungeerde. De foto toont de trein bij Rižana.

Vanuit Biskupice werd na de doorkomst van de 754 013 koers gezet naar Popovice om de trein nog een keer te fotograferen.

De stek viel wat tegen voor wat betreft de hoogte van het heuveltje in het grasveld, maar met het hoogstatief kon ik hoog genoeg komen om een groot deel van de trein nog vrij te krijgen. Het nadeel is dan weer het schuurtje wat boven de loc uit steekt; je kunt niet alles hebben...

De 754 013 is zojuist het stationnetje van Popovice door gereden met "Slovácký expres" R884 uit Luhačovice naar Praha-Vršovice.

AUTEURSRECHT FOTO GESCONDEN.

Elsevier magazine heeft onlangs deze foto (zonder toestemming) gebruikt.

All rights reserved, maar toch, zonder vooroverleg en dus zonder betaling gebruikt, zeg maar gepikt.

Je kunt je rechten claimen; ik zou alle collega-fotografen oproepen om hetzelfde te doen.

Je kunt de foto in Elsevier bekijken op de volgende link:

www.ewmagazine.nl/nederland/achtergrond/2022/05/thorbecke...

We schrijven vrijdag 5 september. Het gewone leven komt steeds dichterbij, maar tot volgende week zondag kan ik nog volop genieten van alles wat er in de ruime omgeving te beleven valt. Vandaag had ik weer het plan iets leuks te gaan doen, dus heb ik eerst het weerbericht bekeken om een regio te kiezen. Frankrijk en nog een andere optie vielen af vanwege te veel kans op te veel wolken. Uiteindelijk keek ik naar Nederland, na een tip van een medespotter over een trein in Amersfoort was ik bijna zeker van dat plan, maar uiteindelijk liet ik dat idee varen. Het werd eerder een inspiratiebron, want plots dacht ik aan L126.

Die lijn heeft de laatste jaren eigenlijk te weinig aandacht van mij gekregen, door de slechte uren en rijdagen. Op maandag komen ze rond zes uur, meestal te laat voor de zon in dat schaduwrijke gebied. Op vrijdag wordt er vroeg bediend. In theorie is dat vanuit Lier niet haalbaar, maar in de praktijk lukt het wel. Normaal rijden ze met de staaltrein van Kinkempois naar Marchin en weer terug. Soms rijden ze eerst tot Statte, gaan dan los naar Marchin, keren terug met wagens en brengen daarna de aanvoer. Dat gebeurt vooral wanneer er meer wagens zijn. Heel soms rijdt de aanvoertrein in 2 delen.

Vandaag vertrok ik om kwart over vijf uit Lier richting Leuven, Luik en Huy. Ik kwam daar aan om 7.42 uur, net nadat de trein al door het station was gepasseerd. Er is een bekend fotopunt op de spoorwegbrug zelf, maar ik wilde iets anders proberen, met de brug in beeld. Zo kwam ik bij het fort van Huy terecht. Met de kabelbaan erbij kun je daar tot elf uur blijven staan, maar heel het fort en de kabelbaan gaat pas open om 10.30 uur. Gelukkig kon ik via de weg ook een wat slechter maar toch nog best mooi uitzichtpunt vinden. Niet zo mooi als vanaf het fort zelf, maar toch bruikbaar.

Om 8.20 uur reed de locomotief los naar Marchin en om 9.30 uur terug naar Statte. Ik nam een foto bij de uitrit van de tunnel en maakte me daarna klaar op het pad naar het fort. Ondertussen kwamen er twee mensen naar boven, het bleken medewerkers van het fort te zijn. Ze vroegen of ik al binnen wilde gaan. Ik zei: “Dat zou ideaal zijn, maar ik heb nog maar vijf minuten.” Uiteindelijk lieten ze me snel binnen en na vier euro entree mocht ik al een half uur voor opening naar het uitzichtpunt, dus eerlijk gezegd is het namaken van deze foto niet echt zo maar mogelijk.

Eenmaal boven was het strakblauwe weer intussen verdwenen en vervangen door stapelwolken. Natuurlijk reed de trein juist onder een dikke wolk voorbij. Ongelooflijk, na drie uur wachten zó’n pech. Dan maar zoveel mogelijk materiaal maken om eventueel later wat te photoshoppen. Ook de losse terugrit hoorde daarbij. Daarna werd nog tien minuten gewacht tot de kabelbaan langskwam. Toen ik net wilde vertrekken, hoorde ik opeens weer een trein. Het was 10.50 uur, ik rende terug en zag de brug nog net in de fotowolk, maar het ging normaal gezien goed komen. een paar seconden later kwam Loc 7837 met een tweede set naar Marchin! Dit lukte echt net met de zon, die was er gelukkig bij. Twintig wagens werden in totaal aangebracht vandaag, enorm veel voor zo’n kleine lijn. Dat bewijst dat er nog genoeg activiteit is.

Na de mensen van het fort bedankt te hebben, ging ik naar het station en nam de trein naar Flémalle-Haute. Op L285 stonden twee treinen gepland: één van DB en één van Lineas. DB zou om 14.00 uur vertrekken, maar meestal is dat eerder. Vandaag ook, zo vroeg dat ik hem net miste. Ik besloot naar Segal te gaan, om te zien of hun interne coilwagons actief waren. Plots stond Cockerill 48 met coilwagens, loc 48 is een zeer oude cockerill die ik nog nooit had gezien. Helaas fout voor de zon, maar wel bijzonder. Segal gebruikt die wagens om coils van de loods naar de kade te brengen.

Daarna besloot ik te wachten op Lineas, die rond 15.00 uur zou komen. Het was nog maar 13.30 uur, dus het werd een flinke wachttijd. Toch ging de tijd snel voorbij aan het water, waar ik mij even gezet had. In Kinkempois begonnen de voorbereidende rangeringen, zodat er zoals altijd op L285 aan beide kanten een loc stond. Met twintig minuten vertraging vertrok de trein uiteindelijk. Het was heel spannend of de zon zou doorkomen. En ja, precies bij de passage kwam hij tussen twee wolken door. Perfect licht, foto geslaagd.

Daarna keerde ik terug naar huis. De foto van Marchin heb ik nog wat digitaal bewerkt. De kabelbaan moest er sowieso op, die hoort bij dat beeld. Zoals een Duitser mij ooit zei bij een trein met de Schwebebahn van Wuppertal op de achtergrond: “Je kunt hier honderd jaar wachten, zo’n geluk krijg je nooit.” En dat is ook hier te merken. Gelukkig kunnen we tegenwoordig met digitale hulpmiddelen toch een beetje valsspelen.

Een geslaagde dag dus in de omgeving van Luik, met twee lijnen waar ik al foto’s van had, maar nog nooit de ideale. In Marchin had ik trouwens in december ook al de Cockerill vastgelegd.

Er was nog een tweede werktrein onderweg langs 'mijn tracé', maar dit is toch wel een lastig traject qua zon en qua plekken waar je kunt gaan staan. Ik had een mooie plek bij deze overweg bedacht tegen de zon in omdat het al uren bewolkt was. Met een trapje en deze korte trein zou dat een leuk effect geven. Maar 5 minuten door doorkomst, brak de zon door, waardoor ik niet meer op de goede plek stond en ook van deze kant door het bos de trein niet lekker in de zon kon krijgen. In de verte zie je nog een overweg waar de trein wel mooi in de zon reed. Dat is het leven van een treinspotter. Hier moet ik het mee doen.

De trein reed vanaf Dordrecht als trein 56151 naar Apeldoorn om daar de Gottwald-kranen af te leveren plus nog wat hand en spandiensten te verrichten. Achterop reed een BAM BDS 2000 mee.

Hier passeert de trein Epse/Joppe in de richting van Deventer. De trein was bij Deventer ook nog te fotograferen als ik wat haast gemaakt had, want hij had bij Snipperling Aansluiting een stop van 10 minuten voor een rood sein. Helaas net te kort voor nog een foto.

Op 28 en 29 september zou de Betuweroute volledig afgesloten zijn door werken in Duitsland. Hierdoor zou veel verkeer omgeleid langs onder andere de Brabantroute.

Het zou echter afwachten worden met het weer, want de voorspellingen voorspelden niet veel goeds. Door de voorspelde zon tussen de buien ben ik toch maar in de richting van Hulten gereden.

Na één van de talrijke plensbuien, kwam in een zonnige periode DB Cargo voorbij met de Ruhland shuttle (trein 41520) naar Antwerpen Combinant. Na regen komt zonneschijn is een uitdrukking die je hier zeer letterlijk kunt nemen.

Deze foto is gemaakt door mijn nicht Marijke. Je kunt ook haar eigen album Marijke bekijken.

This photo was taken by my cousin Marijke. You can also view her own album Marijke.

20210606-8199

De kassen in het Westland boeien, zeker als je een blik naar binnen kunt werpen zie je een gestructureerde wirwar van lijnen, Ben er gek op,

All images are copyrighted by Pieter Musterd. If you want to use or buy any of my photographs, contact me. It is not allowed to download them or use them on any website, blog etc. without my explicit permission.

If you want a translation of the text in your own language, please try "Google Translate".

Vanuit Öblarn werd weer in westelijke richting gereden. Er zou nog een Lokomotion trein onderweg zijn als "41857", wat normaal gesproken op de Ekol-shuttle uit Keulen Eifeltor duidt. Er zijn op dit traject 2 locaties waar je zo laat in de middag nog treinen richting het oosten kunt klikken door de vele bochten in het traject. Vlak voor Haus im Ennstal werd een van deze locaties gevonden (de 2e was niet meer te halen), waar onder toeziend oog van zo'n 8 fotografen na een tijdje de 186 283 en 186 286 van Lokomotion met trein 41851 (Krefeld - Triëste, in het pad van 41857) passeren. Gewoon lekker op 18mm, op een stek als dit vind ik dat wel een keertje leuk :-)

De beeldschone Ludmilla DB 232 635-3 komt met een lange kalktrein van HKM naar Flandersbach langs het "toeristische" deel van Ratingen waar je bijvoorbeeld het industriemuseum, blauwe meer, sprookjesbos etc kunt vinden. Gelukkig is het hier door de Corona tijd (of misschien altijd?) nogal uitgestorven, dus het viel mee met het zenuwachtig in de gaten houden van voorbijgangers of ze niet net op het moment supreme vol in beeld lopen / fietsen. N.B. De spoorwegovergang werkt weer :-)

Dé standaard ochtendstek aan de befaamde Koperrampe is toch wel het kleine viaduct bij Dekani waar je treinen kunt fotograferen die zojuist uit Koper vertrokken zijn. Vergeleken met veel andere locaties aan deze spoorlijn is deze stek qua omgeving veel minder spannend, maar het begin van de klim naar boven is hier goed te zien, en dat blijft toch wel een leuk dingetje hier. Daarnaast vind ik het idee dat de trein hier nog door "vlak" land rijdt, en met enkele minuten langs flinke afgronden haar weg naar boven baant, toch wel grappig. Van de vier ochtenden hier begonnen we de eerste drie keer bij Dekani alwaar eigenlijk enkel de tweede ochtend twee echt boeiende platen opleverde. De eerste ochtend passeerden er twee keteltreinen waarvan de eerste voorbij kwam met een rode SŽ 541'er. Trein twee was iets boeiender en werd door een Metrans 383 in dubbeltractie met een SŽ 541 naar boven getild, en de blauwe ketels deden het zelf ook erg goed.

Net als de voorgaande ochtend begon de tweede morgen met veelal treinen die de helling af kwamen gereden richting de haven. Een van deze treinen werd verzekerd door de fraaie SŽ 541 002 die al enkele jaren rondrijdt in een Innofreight jasje, om zo de samenwerking tussen de Sloveense spoorwegen en Innofreight goed te benadrukken. Vorig jaar lukte het mij niet om deze loc voor de lens te krijgen, en nu ze dus net voorbij was gerold richting Koper, hoopten ik en enkele andere fotografen dat ze weer snel terug zou keren met een trein landinwaarts. Locomotieven nemen hier namelijk vaak snel weer een trein mee terug, maar zoals altijd is dat geen zekerheidje. Uiteindelijk vertrokken er in het daaropvolgende uur in totaal vijf treinen uit Koper waarvan de vierde met een flink lichte neus tevoorschijn kwam. Dat kon eigenlijk maar één ding betekenen!

Het is 8:34 als de SŽ 541 002 "Innofreight" de aanwezigen op het viaductje bij Dekani passeert. Kolentrein 48404 is enkele ogenblikken geleden uit Koper Tovorna vertrokken en heeft nog een bergachtige rit voor de boeg vooraleer de bestemming Linz Voestalpine bereikt wordt. Nadat nog een autotrein passeerde, vertrokken wij richting de volgende locatie alwaar ons een oude bekende nog eens zou begroeten!

Woon-winkelpand van architect Charles L. Quéré op de hoek van het Gangetje en de Hogewoerd in Leiden. Gebouwd na sloop van een oude fabriek en overkluizing van de gracht naast het (toen nog) smalle Gangetje. Opgeleverd in november 1939, opening van de eerste winkels in februari 1940. Het werk van Dudok lijkt een inspiratie te hebben gevormd; je kunt slechtere voorbeelden nemen.

20210315_7402

Je zou dit een stemadvies kunnen noemen om op één van de linkse partijen te stemmen. Je kunt dit doek in elk geval niet negeren.

All images are copyrighted by Pieter Musterd. If you want to use or buy any of my photographs, contact me. It is not allowed to download them or use them on any website, blog etc. without my explicit permission.

If you want a translation of the text in your own language, please try "Google Translate".

Waar je overspoeld wordt met 189 rond 2015, zo blij ben je nu als je al met vijf stuks de dag kunt afsluiten. Dit is een beetje de huidige situatie in het Maintal, waar Vectron heer en meester is onder de privaten. Gelukkig zijn de 189'ers nog niet volledig verdwenen, en kun je bijvoorbeeld Lokomotion treffen met zo'n loc.

Ook op 4 september werd nog niet eens een handjevol 189'ers gezien, in een tijdsbestek van 6:30 tot en met 20:00. Maar sommige waren wel interessant zoals Lokomotion. Zij passeerde namelijk met haar 189 904, officieel van Italiaans zusterbedrijf Railtraction Company, welke onderweg was met de Paneuropa intermodaal vanuit Bremen-Grolland naar Verona Quadrante Europa!

Een persoonlijke favoriet in de herfst vormt het bos bij Ugchelen. Je kunt er niet alleen uitstekend wandelen of fietsen, maar ook treinen tussen herfstkleuren in optima forma zien. Op 25 oktober 2020, tijdens de zondagse corona-drukte in het bos, was de 1761 onderweg van Amsterdam naar Bad Bentheim en stoof tussen de vallende bladeren door. Gelukkig biedt Lightroom tegenwoordig voldoende mogelijkheden om ruis te verwijderen; zonder was deze foto niet het publiceren waard.

Vanaf afgelopen week wordt i.v.m. een tekort aan materieel bij VIAS een spitstrein gereden door een Baureihe 110 en zilverlingen. DeTeutoLok 110 350-6 (bouwjaar 1964) is in de originele kleurstelling teruggebracht en aan de haak heeft ze een stammetje zilverlingen in de GfF kleurstelling en achteraan nog een exemplaar in het (historische?) groen. Rond de eeuwwisseling heb ik de RE-5 hier vaak gefotografeerd en als ik een blauwe 110 voor de lens kreeg was mijn dag geslaagd. Wie had gedacht dat je een kwart eeuw later een dergelijke stam hier nog in actie kunt zien...

Het Buurserzand bij Haaksbergen in Twente is een uniek natuurgebied waar je heerlijk kunt wandelen en fietsen. Heidevelden met 100 jaar oude jeneverbessen, stukjes bos, graslanden en kleine akkers wisselen elkaar hier af.

Voordat we richting Italië reden, werden er eerst een aantal dagen in het uiterste zuiden van Bayern gespendeerd. Hier zou het zondag en maandag beter weer zijn, en daarnaast is het op deze twee dagen een stuk rustiger met goederenverkeer op de Brennerbahn. De focus lag deze twee dagen op een aantal getrokken DB Regio treinen, welke verzekerd worden door fraaie locomotieven van de Baureihe 111. Het zuidelijke deel van Bayern staat de laatste jaren al bekend als dé regio waar je nog relatief veel 111'en kunt vastleggen voor Dosto's, maar de inzetten lopen momenteel gestaag terug, en redelijk recent is er weer een groepje 111'en uit de dienst genomen...

Dat niet alles volgens plan loopt bij de Duitsers is geen verrassing, en zo kan het nog wel eens voorkomen dat er op een bepaalde treinverbinding ineens toch nog oudgedienden opduiken. Op de RB74 tussen München Hbf en Buchloe worden normaliter treinstellen van de Baureihe 440 ingezet, maar door verschillende complicaties heeft men sinds medio september tijdelijk teruggegrepen op getrokken materieel. Aangezien het tracé vanuit München naar Buchloe erg kort is, bestaat de dienst uit slechts twee omlopen, waarvan momenteel minimaal één, maar vaker beide omlopen, bestaan uit een 111 met vier dubbeldeksrijtuigen. Zoals gewoonlijk zit de stuurstand aan de München kant, wat betekent dat de 111'en richting Buchloe trekken, wat fotografisch erg gunstig is voor de leukste plekken langs deze lijn.

Aangezien de spoorlijn van de RB74 op zondagochtend nog in de laaghangende bewolking zou liggen, werd eerst de 111 058, nog voorzien van schaarstroomafnemer, nabij Mittenwald gefotografeerd. Ook naar Mittenwald en Garmisch-Partenkirchen reden tot voor kort nog veel meer 111'en, maar heden ten dage is deze inzet geslonken tot maar een paar slagen per dag, waarbij het in het weekend zelfs maar één slag is, welke wij dus wisten te fotograferen. Bij Mittenwald werd dit treintje succesvol gefotografeerd, waarna samen met de toevallig tegengekomen Max en Colin, richting de RB74 gereden werd. Nu was de RB74 natuurlijk al interessant op zich zelf vanwege de 111'en, maar sinds enkele dagen was zowaar de rood / beige 111 212 van de "Miete Mich" pool in de dienst opgedoken. Deze zouden we tegen 13:00 bij Kottgeisering kunnen fotograferen, en daar werd dan ook de navigatie op ingesteld. Er was echter wel een probleem, want de laaghangende bewolking bleek hardnekkiger dan gedacht. Vol goede moed werd alsnog die richting op gereden alwaar we zelfs de slag van een uur eerder nog konden zien met de rode 111 201. Deze foto was voor het archief, want de gehele lucht was nog grijs van de bewolking.

Het lullige was dat we bijna anderhalf uur richting het noorden hadden gereden in de volle zon, en dat de grens van de laaghangende bewolking letterlijk op zo'n 2 kilometer parallel hing aan de spoorlijn. De plakkaat aan wolken lag over het grootste gedeelte van Bayern, en uiteraard moest de grens dus zo dichtbij, maar net aan de verkeerde kant liggen. Gelukkig voor ons begon het eindelijk vanuit het westen op te lossen, maar voordat vanuit het westen de blauwe lucht bij ons zou zijn waren we wel eventjes verder. Zou het vanuit het zuiden oplossen, had de blauwe lucht maar zo'n twee kilometer te overbruggen, nu waren het tientalle kilometers. Het enige wat we konden doen was afwachten. De rit van 13:00 zou de enige rit nog bij daglicht zijn, want de omloop waarop de 111 212 zat, zou 's middags een keer afgewisseld worden door BRB die met twee Lintjes zou rijden. De andere omloop met de rode 111 201 zou daarentegen wel gewoon twee uur later opnieuw verschijnen. We hadden dan ook liever gezien dat de 111 212 op de andere omloop zat. Mocht het dan misgaan, hadden we later op de middag een herkansing gehad.

Na lang wachten brak ongeveer 20 minuten voor doorkomst het wolkendek open. Helaas scheen het toch erg vochtig te zijn in de lucht, want precies bij ons brak het niet ineens snel open, maar bleef er uiteindelijk ruim een uur lang nog hartstikke veel meuk in de lucht hangen. Dit kostte uiteindelijk ook ons plaatje van de 111 212, welke mij nu al voor de tweede keer door de neus werd geboord. Een eerdere ontmoeting in juni bij Oberhausen liep namelijk ook niet zo goed af. Na deze domper werd direct besloten het een dag later opnieuw te proberen, waarbij de 111 212 wel op de gunstigere omloop zou zitten. Ik kan je alvast verklappen dat het wolkenscenario een dag later precies hetzelfde was met de wolkengrens, maar het liep maandag wel goed af. Voordat het zover was bleven we op de zondagmiddag nog wel bij Kottgeisering staan, want een uur na de rood / beige 111 zou de normale, ietwat verbleekte rode 111 201 volgen. Een uur later was de lucht wel nagenoeg blauw en kon de "troostprijs" voor de zondagmiddag in ontvangst worden genomen. Hoewel troostprijs, we mochten al van geluk spreken dat er hier natuurlijk überhaupt al 111 reed.

Het is 14:06 als onder een blauwe hemel, met her en der nog een plukje laaghangende bewolking, de DB Regio 111 201 het in herfstkleuren getooide Kottgeisering voorbij stuift met de RB74 ( 58128) vanuit München Hbf naar Buchloe. Exact 24 uur later zou het dan de 111 212 zijn die hier door de bocht gezeild kwam, en ook toen stonden we hier op dezelfde locatie met meer succes. Dat plaatje volgt dan nog eens!

Boswachterij Ruinen.

Jacobspad van Ruinen naar De Wijk

Boswachterij Ruinen is een 1000 hectare grote bos- en heidegebied en is ontstaan in 1940. Voor die tijd was het een veen-, heide- en stuifzand-gebied. De boswachterij bestaat grotendeels uit naaldbomen; loofbomen komen veel minder voor. Bij de ontginning heeft men de natuurterreinen ongemoeid gelaten. Hierdoor zijn de natte heidevegetaties van de Gijsselter- en Pesserkoelen en de stuifzanden van het Echtenerzand met zijn jeneverbesstruwelen en grillige vliegdennen, bewaard gebleven.

In de beuken in de Beukenlaan, die midden door de boswachterij loopt, zijn nestholtes van de zwarte specht uitgehakt. In de oude holen broeden bosuilen, holenduiven en kauwen; ook marters en vleermuizen brengen er hun jongen groot. Op de heide kunt u de adder, de ringslang en de levendbarende hagedis tegenkomen.

bron; www.drenthe.nl/locaties/2635019351/boswachterij-ruinen

© all rights reserved by B℮n

Bruges is most beautiful city in Belgium,. Unesco World Heritage city. The fascination of Brugge is found in its historical, glorious building. The city's major attractions are compressed into an area which conveniently walkable. Two major attractions are Markt where three architectures are; Belfort tower, Provincial government palace and Guildhouse. Another place is Burg square which is sorrounded by three buildings; Basilica of the Holy Blood, Town Hall, and Old Recorder's House. Bruges is the go-to city for historical film locations. There’s not a great deal to do, but that’s the beauty of it. There’s no rushing around to see the hundreds of sights on offer, which can happen on a lot of other city breaks. Here you can relax, walk around and take in the sights of this fairy-tale town. Bruges is easy to get around by foot. There are few cars in transit and most locals choose to get around by bicycle. Taking a boat around the canals is a must-do in Bruges. The capital of West Flanders is lovely and underrated, and the well-preserved city centre of brick Gothic architecture was once the stomping ground of Flemish old master painters.

Bruges is a small city with big beauty. Bruges imitates what life would be like in the late middle ages. With medieval architecture and every little hidden gem is a snap shot of a fairytale. This Photogenic little city even puts the postcards to shame. This is the image you see on postcards and what your mind conjures up when you think of Bruges. Picture night view from the Rozenhoedkaai. It's a handhold shot taken 1/40s at ISO 10,000.

Als er één stad een stedentrip waard is, is het Brugge wel. Je kunt er heerlijk dwalen over de smalle klinkerstraatjes en genieten van de vele kanalen, schitterde patriciërshuizen en pleintjes. Verdwalen doe je echter niet: volg de toren van de Belfort en je komt weer op de markt uit. Brugge is ook een stad voor lekkerbekken met haar talloze goede restaurants en cafés. En wie geen zin heeft om te lopen, pakt gewoon een bootje. Vanaf de wateren in de Brugse Reien krijg je op een zeer ontspannen manier een goede indruk van deze historische stad. Ieder jaar verandert het centrum van Brugge in een sfeervolle winterstad. Dat gebeurt eind november en duurt tot het eerste weekeinde van januari. Op de Grote Markt wordt een open ijspiste weggezet waarop je kunt schaatsen, met enkele tientallen kerststalletjes er omheen. In de 83 meter hoge Belforttoren is een schatkamer te ontdekken, een beiaard met 47 klokken. Dit samen vormt het Belfort Museum van de stad Brugge. Na het beklimmen van zo’n 366 treden wordt je bovenaan beloond met het allermooiste uitzicht over de stad. Met name in de avond als je lichtjes aan gaan, is het Belfort een plaatje om te zien.

De Marker Wadden is een nieuw aangelegd natuurgebied in het Markermeer. Het bestaat momenteel uit 5 nieuw gevormde eilanden waarvan alleen het grootste eiland voor bezoekers toegankelijk is. Het ontstaan van nieuwe planten- en dierengemeenschappen is in de loop van de tijd heel goed te volgen. Je kunt er alleen komen met een boot, bij mijn bezoek was dat een prachtige driemaster.

20221007-2021

Naast de Pier van Scheveningen vind je een afdeling van "Treasure Hunt". Mensen wordt gevraag verschillende soorten afval hier in te leveren. Goed idee. Je kunt je afval ook gewoon mee naar huis nemen en het daar bij het daar in de afvalbakken doen.

All images are copyrighted by Pieter Musterd. If you want to use or buy any of my photographs, contact me. It is not allowed to download them or use them on any website, blog etc. without my explicit permission.

If you want a translation of the text in your own language, please try "Google Translate".

Merci pour votre commentaire

Dank voor je commentaar

Danke für deinen Kommentar

Thank you for your comment

Gracias por tu comentario

Obrigado pelo seu comentário

© all rights reserved by B℮n

The Douro Valley is located in the North of Portugal, extending from the city of Porto to the eastern border, where the Port wine production activities and the unique scenery sculpted by the Douro river and its tributaries are highlights not to be missed. The sun-bleached town of Régua abuts the Rio Douro at the western edge of the demarcated port-wine region. As the region’s largest riverside town, it grew into a major port-wine entrepôt in the 18th century, and remains an important transport junction. Despite the changes that the famous Port wine brought to the region, the Douro Valley has maintained its rural character and traditional roots with its handicrafts and religious customs. Stunning landscapes that yield produce and wines of excellence. The Douro River and the Douro Valley are known primarily for Port, a sweet wine that has been produced here for two thousand years, along with less well-known red and white table wines. The Alto (upper) Douro, also known as the Douro Vinhateiro is dominated by big placards on the hillsides bearing the names of famous Port producers such as Cockburns, Taylors and Sandeman.

The Douro Valley can be accessed by roads that zig-zag up and down the steep hills, although it is probably easier and certainly more scenic to travel by rail or boat. In the heart of Portugal’s Alto Douro, surrounded by terraced vineyards that climb high above the dramatic confluence of the Douro river, sits the Sandeman estate, Quinta do Seixo. Located in the Cima-corgo, Sandeman’s guides can take you on a tour around the cellars, show you the production processes that have been used over the centuries and how they have evolved. There is a stunning view of the river Douro to admire, whilst we taste a specially selected range of Sandeman's finest wines.

De Douro-vallei zou ook de betoverende vallei kunnen genoemd worden, zo adembenemend mooi is het landschap. Vanaf Porto, bij de monding van de rivier waar de in de vallei geproduceerde Douro-wijnen (tafelwijnen) en de portwijnen (versterkte wijnen) worden bewaard, kunt u dit als Werelderfgoed erkende cultuurlandschap op verschillende manieren ontdekken: met de auto, met de trein en met de boot. In Peso da Régua leert u in het Museu do Douro de wijnbouw en de regio vanuit een ander perspectief bekijken. Niet ver hier vandaan, aan de zuidelijke oever, ligt Lamego, een van de mooiste steden van Noord-Portugal. Een immens trappencomplex met blauwe en witte azulejos leidt naar het heiligdom Santuário de Nossa Senhora dos Remédios. De in 1756 opgerichte regio Alto Douro Vinhateiro is de wijnstreek van de portwijn die van oudsher wordt uitgevoerd. Het is dan ook niet te verwonderen dat het in deze streek al eeuwenlang de traditie is om bezoekers te ontvangen en met hen het beste van de regio te delen. Eerst en vooral is er het indrukwekkende landschap van de Douro-vallei waar de mensen terrassen hebben gebouwd om de wijnstokken op de steile hellingen te kunnen planten. Het landschap dat daaruit is voortgekomen is door Unesco erkend als werelderfgoed en ligt bezaaid met wijnboerderijen zoals Sandeman. Bovendien zijn de wijnen een uitstekend excuus om ook het landschap, het erfgoed, de cultuur en de mensen te ontdekken.

Nadat op maandag 15 juli eindelijk de eerste foto gemaakt kon worden van deze zomermaand, werd er na een late dienst en een korte nacht de volgende dag vertrokken richting het oosten. Ik had dinsdag tot en met donderdag weekend en dus werd samen met Tibbe een plan gemaakt om de in eerste instantie flink zonnige dagen in het buitenland te spenderen. Veelal hoge druk zou de overhand hebben in de luchtlagen en aan de hand daarvan waren de weersverwachtingen in eerste instantie uitmuntend voor landen als Duitsland en Tsjechië. Echter gooide al snel de aanhoudende westenwind roet in het eten welke momenteel nog steeds veel sluiers laat overwapperen die ontstaan zijn boven de oceaan. Mede door deze vochtige lucht ontstaan er overdag ook veel stapelwolken en her en der toch verdwaalde buien waardoor het tot het laatste moment onzeker bleef wat en waar we precies heen gingen. Uiteindelijk werd besloten het Tsjechische Elbtal als hoofddoel te stellen alwaar nog een aantal stekken op het verlanglijstje stonden.

Vanuit Nederland werd vertrokken met als doel gedurende de tweede helft van de middag bij Kurort Rathen te arriveren. We hadden onze zinnen gezet op de S1 naar Schöna waarvan nog steeds enkele omlopen voorzien zijn van een fraaie Trabbi. Helaas werd op de ochtend één van de twee 143'ers ingewisseld voor een 146. De nog enige overgebleven 143 die zich in de omlopen bevond, zat precies op de minst gunstige omloop, en wetende dat het goederenverkeer vanuit dezelfde richting waarschijnlijk ook niet zo spannend zou zijn werd besloten direct richting Ústí nad Labem te rijden om dan meteen af te trappen bij de fraaie stek op het stijgertje in de Elbe. Dit plan kon echter direct weer de prullenbak in, want de instabiele lucht was bezig een onweersbui te ontwikkelen die boven de Oberpfalz ontstond en precies richting het Tsjechische Elbtal bewoog. Uiteindelijk kwamen we in de regio van Falkenberg (Elster) terecht, maar al die fijne details zijn voor een andere foto.

Na een nogal bewogen dag kwamen we uiteindelijk vlak voor middernacht toe bij ons hotel. Na een aantal uur slapen werd vertrokken richting de ochtendstek bij Církvice alwaar je normaliter op een doordeweekse ochtend toch wel een aantal boeiende treinen kunt klikken. Echter rolde het enkel door in tegenovergestelde richting en bleef het vanuit het oosten muisstil. Gelukkig voor ons waren alle treinen vanuit het westen niet echt de moeite waard en hadden we dus geen spijt dat we niet naar Polepy waren gereden. We waren om 6:50 begonnen en inmiddels was het drie uur later bijna 10 uur en begon de zon ook richting een haaks punt te draaien. Net voordat we wilden inpakken sprong opeens het sein op tegenspoor veilig en gezien de tijd moest dit toch wel een goederentrein zijn. Na enkele minuten kwamen daar inderdaad twee 130'ers de bocht om van ČD Cargo, maar de trein was verder niet om aan te gluren. Enkel twee lege containerwagens liepen mee en dat was het. Teleurgesteld werd na deze "trein" de ladder ingeklapt en in de auto gelegd om te verplaatsen.

Net nadat ik de achterklep dicht had gedaan sprong nu ineens het sein op het normale spoor op geel en niet veel later op groen. Snel werd de ladder weer tevoorschijn getoverd want ook dit moest wel een goederentrein zijn. Enkele stapelwolken die boven onze hoofden ontstonden kwamen langzaam dichterbij en de heuvels op de achtergrond werden al in donkere schaduwen gehuld. Gelukkig duurde het niet lang toen daar ineens een klapper van een trein tevoorschijn kwam. Na ruim drie uur wachten kwam er dan eindelijk een deftige trein tevoorschijn, en het had niet veel gescheeld of we hadden hem gemist. Gelukkig kwam het andere lullige treintje van ČD Cargo vijf minuten eerder voorbij en stonden we dus nog in Církvice om dé trein van de dag te fotograferen!

Het is 10:07 als een zeldzaam geziene gast zo ver in het westen van Tsjechië ten tonele verschijnt. Het is de ZSSK Cargo 363 098 die met een fraaie sleep zeer lange open bakken van het poolse Oxar, in opdracht van CityRail te Církvice passeert. Het geheel is als trein 69406 vanuit Havlíčkův Brod naar Třebusice onderweg (Dank Derk). Naast dat ZSSK Cargo deze locomotieven eigenlijk nooit in deze hoek van Tsjechië inzet, zijn de wagens ook erg bijzonder te noemen. Deze ruim 22 meter lange E-wagens laten zich zelden zien, en research levert nauwelijks foto's op van deze exemplaren, terwijl ze toch al enkele jaren meegaan. Als iemand meer informatie heeft over deze opvallende wagens hoor ik het graag!

N.B. de veelal in de schaduw gehulde heuvels werden digitaal weer even in het zonnetje gezet.

Even kijken of je in de pro stand meer met je mobieltje kunt. Door mijn telescoop genomen met handmatig instellen van mobieltje.

Geen bewerking in Photoshop of iets dergelijks dus SOOC!!

© all rights reserved by B℮n

Porto , also known as Oporto is a city in the north of Portugal, the second largest city in the country. There live as many as two million people, and was the cultural capital of Europe since 2014. Many foreign visitors increasing interest in Porto. A little further south, across the Douro River, is also the city of Vila Nova de Gaia famous for its port wines. The numerous terraces along the Douro you can get yourself tasting this world famous wine! On the Douro is the oldest district of Porto, Ribeira. The long history of the district can be seen everywhere: with the narrow alleys , local markets and the old facades in the harbor as if time seems to have stood still. The Baixa district is rising from the riverbank – all pitched terracotta roofs and stucco painted in shades of mustard, Elastoplast and estuarine grey. On the right side you can see Sao Bento da Vitoria Monastery in old city of Porto. It is classified as a National Monument, is one of the most important religious buildings of the city. The first stone of the Noble Cloister was cast in 1608. In the centre you have Igreja De Nossa Senhora Da Vitória. This first church of the Lady of Victory was built around 1539. In front the Igreja de São Lourenço. The Grilos was built by the Jesuits in 1577 in Baroque-style. To climb up, we have to climb 225 steps, but we have a magnificent view over Porto area.

Walking around Porto’s cluttered, cobbled streets ascending haphazardly from the banks of the river Douro – particularly in the grey mist and rain – feels like jumping right onto the page of a Dickens novel. Porto has a rustic charm. .

Porto ook wel Oporto genoemd is een stad in het noorden van Portugal, de op één na grootste stad van het land. Er wonen maar liefst twee miljoen mensen, en sinds de stad in 2014 culture hoofdstad van Europa was, hebben ook buitenlandse bezoekers steeds meer interesse in Porto. Iets verder naar het zuiden, aan de overkant van de rivier de Douro, ligt ook de plaats Vila Nova de Gaia, waar de bekende portwijnen geproduceerd worden. Op de talloze terrasjes langs de Douro kunt u deze wereldberoemde wijn zelf komen proeven! Aan de Douro ligt ook de oudste wijk van Porto, Ribeira. De lange geschiedenis van de wijk is nog overal terug te zien: dankzij de smalle steegjes, de lokale markten en de oude gevels in de haven lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan. In het midden heb je Igreja De Nossa Senhora Da Vitória. Deze eerste kerk van de Vrouwe van de Overwinning werd gebouwd rond 1539. Op de voorgrond de kerk van São Lourenço. Beter bekend als de Krekel en werd gebouwd door de jezuïeten in 1577 in barokke stijl. Om boven te komen moeten we 225 trappen beklimmen, maar dan hebben we een schitterend uitzicht over Porto en omgeving. Aan de rechterkant ziet u São Bento da Vitoria klooster in de oude stad van Porto. Het is een nationaal monument, is één van de belangrijkste religieuze gebouwen van de stad. De eerste steen van dit Edele Klooster werd gelegd in 1608.

Terwijl de herfst zo langzamerhand weer haar intrede doet, neem ik jullie nog maar eens mee naar dit voorjaar waarvan ik nog genoeg leuke foto's heb liggen. Eind mei en begin juni werd het Maintal tweemaal bezocht, waar momenteel een best flinke metamorfose plaatsvindt wat helaas al ten koste is gegaan van de bekende locatie op het viaduct bij Harrbach. Tijdens mijn bezoek was hiervan, op wat kleine voorbereidende werkzaamheden na, nog niks te merken. Enkel de binnenboog bij Harrbach was al deels ten prooi gevallen door de graafmachines, maar daarbuitenom kon nog prima overal gefotografeerd worden.

Na een succesvolle donderdag 25 mei, begon de volgende dag iets minder denderend. Tijdens de eerste drie uur werden er slechts twee noemenswaardige treinen gefotografeerd, welke wel op een fraaie locatie vanuit de wijnbergen vastgelegd konden worden. Nadat daar de zon kops begon te staan besloten we richting Himmelstadt te rijden. Naast dat je na 10 uur enkel voor treinen uit het noorden kunt staan, waren er vanuit die windrichting ook een aantal treinen aangekondigd die zeker de moeite waard waren. Eén van die treinen betrof de Nightjet Vectron en is al reeds op mijn pagina verschenen. Daarnaast passeerden ook nog TXL en RTB Cargo die op het verwachtte lijstje stonden, en tussendoor werden we nog verrast door een Trabbi met spoorstaven. Vandaag is het niet een van deze treinen, maar de laatste van het verwachtte lijstje die geüpload gaat worden.

Naast ÖBB, TXL en RTB Cargo was ook EVB voorgemeld, met naar mijn mening de leukste trein uit dit lijstje. Naast de bekende open houttreinen, in de vorm van boomstammen richting Hengersberg, en verpakt hout vanuit Hengersberg, rijdt EVB nu ook al een tijdje met containers richting die hoek. Niet geheel verrassend vervoeren de containers op hun beurt dan wel weer hout, en is deze containertrein van dezelfde klant als die van de open houttreinen, namelijk Schwaiger Holz. De containertreinen rijden nagenoeg steevast met één van de twee EuroDuals van EVB en bestaan uit blauwe EuroWaggon draagwagens wat het geheel tot een zeer fraai treintje maakt. Helaas zijn de treinen vaker leeg aan de loc dan beladen aan de loc, wat vaak voor teleurstelling zorgt. Deze dag waren ze goed gezind en was de trein zowaar volledig beladen. Die kans mag je natuurlijk niet missen als je langs de route staat. Daarnaast werd de trein voortgetrokken door de EVB 159 231, welke tot dan toe nog ontbrak in de collectie!

De klok slaat 10:46 als de nog net niet glimmende EVB 159 231 de aanwezigen te Himmelstadt passeert met een volledig beladen containertrein 69303. Het geheel is diep in de nacht vertrokken vanuit Hamburg Waltershof en heeft nog ongeveer een kwart van de reis te gaan vooraleer Hengersberg bereikt wordt. Nu deze loc met de containertrein binnen was, was het ultieme doel natuurlijk deze loc nog eens voor de dinsdagse verpakte houttrein te treffen. Ook dat is inmiddels gelukt, zei het niet op dinsdag maar op woensdag en in een heel andere regio!

En nu wonen we hier (2): verhuisd van rivierenlandschap naar grensland. "Omdat je Limburg niet uit het meisje kunt halen".

De ogen van een bruinrode heidelibel zijn opgebouwd uit honderden facetten. Daarmee kan de libelle verbazingwekkend goed zien en stelt hem in staat vliegjes uit de lucht te vangen. .

19A_5756btotaal+vergroot

Je kunt deze algemeen voorkomende zwammen het hele jaar door vinden op stammen en stronken van allerlei loofbomen. 3-6cm breed

Na een klik in Venlo werd snel doorgereden naar Kaldenkirchen. De locwissel in Venlo duurt meestal lang genoeg dat je hem nog een keer over de grens kunt klikken. Kaldenkirchen heeft mijn voorkeur ook, omdat de belichting vele malen beter is hier.

Bahntouristikexpress heeft door defect aan haar eigen 110 491, PRESS 140 037 ingehuurd. Deze loc werd dit weekend ingezet om de Alpen Express te rijden.

PRESS 140 037 met Alpen Express uit Leiden komt aan in Kaldenkirchen. Na een korte stop zal de trein verder rijden naar Köln-West en de Oostenrijkse Alpen.

PRESS 140 037 with "Alpen Express" from Leiden (Netherlands) to Bludenz (Austria).

© all rights reserved by B℮n

The Waterkeringpad is a walking route between Amsterdam Central Station and Huizen and consists of eight sections. Check all sections here. The route follows the dike along the former Zuiderzee now the IJ Lake and the Gooimeer. A unique experience, walking on the dike! Before 1500 the Diemerzeedijk between Maxis and Muiden was made from clay and construction waste. From mid-fifteenth century, the old sea wall was a retaining wall of wooden poles. Between 1732 and 1744 it was replaced by a stone slope which could better absorb the powerful waves. The Waterkeringpad is a 36 kilometer long trail. We are walking section no.6 from Naarden to Oud Valkeveen. Between Laren and Huizen is the nature reserve Naarder Eng located. Here ends the Utrechtse Heuvelrug at the former Zuiderzee. The Naarder Eng is known as the best preserved arable land. There is much to discover. The fields grow cornflower, corn-cockle, field pansy, chamomile, poppy small, snapdragon and flax beak. Between the arable land is a Oak tree forest. That oak is used among other things used as firewood in smokehouses. Observe the edge well since the deer and rabbits are frequent here. The fungus is found on dead branches and stumps, almost exclusively of deciduous trees. In the water, the grass snake sometimes seen. Waterfowl are abundant. From the Eukenberg and Aalberg you can look far beyond the Gooimeer.

The Waterkeringpad is a walking route between Amsterdam Central Station and Huizen and consists of eight sections. It's a 36 kilometer trail and the dike offers beautiful views over the IJ Lake. There is much to discover. Between the arable land is a bird sanctuary with a beautiful beech tree forest. The ground is covered with fallen Autumn leaves. The hiker did not want to spoil my photo. But I said please go ahead. The hiker was just the cherry on top for my photo.

Het Waterkeringpad is een wandelroute tussen Amsterdam Centraal Station en Huizen en bestaat uit acht trajecten. Bekijk hier al de trajecten. De route volgt de waterkering langs de voormalige Zuiderzee nu het IJmeer en het Gooimeer. Een unieke ervaring, wandelen over de dijk! Vóór 1500 bestond de Diemerzeedijk tussen Maxis en Muiden uit klei en bouwafval. Vanaf midden vijftiende eeuw kreeg de oude zeedijk een beschoeiing van houten palen. Tussen 1732 en 1744 maakte hout plaats voor een flauw aflopende stenen glooiing. Die kon krachtige golfslag beter opvangen. Het Waterkeringpad is een 36 kilometer lange wandelroute. Wij wandelen traject nr.6 van Naarden naar Oud Valkeveen. Op de kop van de stuwwal van Laren en Huizen ligt natuurgebied de Naarder Eng. Hier eindigt de Utrechtse Heuvelrug bij de voormalige Zuiderzee. De Naarder Eng is in beheer bij het Goois Natuurreservaat en staat bekend als de best bewaarde eng bouwland van het Gooi. Oud Valkeveen wordt omringd door vogel- en natuurreservaten. De Zwarte Specht, en de hoornaar insect zijn voorbeelden van relatief zeldzame dieren, die hier te vinden zijn. Er is veel te ontdekken. Op de akkers groeien korenbloem, bolderik, akkerviooltje, echte kamille, kleine klaproos, leeuwenbek en vlasbekje. Tussen het bouwland liggen restanten eikenhakhoutbos. Dat eikenhout is vroeger onder meer gebruikt als brandhout in visrokerijen. Let bij de bosrand goed op de reeën en konijnen die hier veelvuldig voorkomen. De zwam is te vinden op dode takken en stronken, vrijwel uitsluitend van loofbomen. Het pad richting Oud Valkeveen is een fraaie afwisselende wandeling langs grote beukenbomen, dennenbos, varens en langs het Gooimeer. Bij het water wordt de ringslang soms gezien. Watervogels zijn er in overvloed. Vanaf de Eukenberg en de Aalberg kunt u tot ver over het Gooimeer kijken.

Na de foto van HSL bij Salzbergen werd weer terug gereden richting Nederland voor de volgende trein.

De 1828 van Rail Force One zou een keteltrein (aangebracht door Lotos) overnemen in Bad Bentheim en in het pad van 14:11 uit Oldenzaal moeten rijden.

In Deurningen werd plaats genomen voor de volgende foto, al was ik over de positionering niet helemaal tevreden. De portalen achter mij zijn vervangen, en daarmee is dit eigenlijk het enige portaal waar je nog echt leuk kunt staan zonder afspandraden, of het huisje te pontificaal in beeld.

De struiken in beeld werden maar even voor lief genomen (de voorste digitaal gesnoeid) en zo kon afgedrukt worden toen de 1828 met keteltrein 43368 bij Deurningen de fotograaf passeerde.

Je kunt dit huis zien vanaf de Oosterschelde, zie ook flic.kr/p/2nwS8WM. Onlangs heb ik het vanaf de landzijde gezocht en gevonden, het ligt echt relatief afgelegen.

------------------

Gute Aussicht.

Man sieht dieses Haus von der Oosterschelde, siehe auch flic.kr/p/2nwS8WM Neulich habe ich es von der Landseite gesucht und gefunden, es liegt wirklich relativ einsam.

-----------------

Good view

You can see this house from the Oosterschelde, see also flic.kr/p/2nwS8WM. I recently searched for it from the land side and found it; it really is pretty isolated.

for: "KNICK-KNACKS" Creative Tabletop Photograpy

JOSIE: It's my birthday today.

ANNE-MIEK: Happy birthday to you.

JODIE: Now you can hand me my gift.

ANNE-MIEK: I gave you a present last week.

JOSIE: But that was my last birthday!

ANNE-MIEK: You can't celebrate your birthday every week.

JOSIE: I do! I'm Josie!

--------------------------------------------------------------------------------

JOSIE: Ik ben vandaag jarig.

ANNE-MIEK: Van harte gefeliciteerd, lieve Josie!

JODIE: Nu kun je me mijn cadeau overhandigen.

ANNE-MIEK: Ik heb je vorige week al een cadeautje gegeven.

JOSIE: Maar dat was mijn vorige verjaardag!

ANNE-MIEK: Je kunt niet elke week je verjaardag vieren.

JOSIE: Ikke wel! Ik ben Josie!

THANKS FOR YOUR VISIT AND FAVES

ON THE REACTIONS I WILL TRY TO RESPOND BACK

De Japanse bottelroos of rimpelroos is ook bekend onder de Latijnse naam Rosa rugosa. Het is een wilde rozensoort die van nature in Nederland voorkomt. Vooral in de duinen vind je deze roze rozen regelmatig, aangezien deze inheemse planten goed tegen zeewind kunnen en graag met hun wortels in het zand staan. De Rosa rugosa is erg mooi als losse struik, maar je kunt er ook prachtig een rozenhaag van maken.

Voordelen en nadelen van de Rosa rugosa

+ Fraaie roze rozen in het voorjaar & rozenbottels na de bloeiperiode

+ Uitstekend geschikt voor het weren van honden, katten en andere ongenode gasten

+ Groeit goed aan zee, op zandige gronden of op andere moeilijke plaatsen

+ Rosa rugosa is zeer goed winterhard

+ De rozenbottel kan gebruikt worden voor het maken van rozenbottel thee of jam

- Snoeien is lastig door de doornen

------------------------------------------------------------------------------------------

The Japanese bottling rose or wrinkle rose is also known under the Latin name Rosa rugosa. It is a wild rose species that occurs naturally in the Netherlands. You will find these pink roses regularly, especially in the dunes, since these native plants can withstand sea winds and like to stand with their roots in the sand. The Rosa rugosa is very beautiful as a loose shrub, but you can also turn it into a beautiful rose hedge.

Advantages and disadvantages of the Rosa rugosa

+ Beautiful pink roses in the spring & rose hips after the flowering period

+ Excellent for keeping dogs, cats and other uninvited guests away

+ Grows well by the sea, on sandy soils or in other difficult places

+ Rosa rugosa is very hardy

+ The rosehip can be used to make rosehip tea or jam

- Pruning is difficult for the thorns