View allAll Photos Tagged mecanismos
Montal is a well-known gastronomic cult place located in the old Roman zone of Zaragoza, Spain, which has different spaces to enjoy its careful cuisine, as well as a gourmet store, and a very good winery equipped with excellent wines.
It even has a small museum that houses, among other objects, the clock mechanism of the New Tower of Zaragoza, erected in 1504 and demolished in 1892, due to its inclination and dilapidated state of some parts.
"Against the iron will to make it disappear, guided more by particular interests than by reasoned reasons, a group of Aragonese was born, headed by the figure of Mr. Anselmo Gascón de Gotor, carrying out a fervent defense. However, in 1892 one of the most distinguished symbols of the city of Zaragoza." (Source: Montal Website, montal.es/museo-de-la-torre-nueva/)
Photo taken with a Nikon Z6II camera with an attached 7Artisans 10mm F2.8 FishEye lens for full frame cameras, which has 178º coverage, but does not have connection pins with the camera, therefore some of the metadata information or either it is wrong or it does not appear.
TIENDA DE COMESTIBLES DE MONTAL, ZARAGOZA, ESPAÑA, 2024
Montal es un conocido local de culto gastronómico situado en el casco romano antiguo de Zaragoza, España, que tiene diferentes espacios para disfrutar de su esmerada cocina, además de una tienda gourmet, y una bodega muy buen dotada de excelentes vinos.
Incluso tiene un pequeño museo que alberga, entre otros objetos, el mecanismo del reloj de la Torre Nueva de Zaragoza, erigida en 1504 y demolida en 1892, debido a su inclinación y estado ruinoso de algunas partes.
"Contra la voluntad férrea de hacerla desaparecer, guiados más por intereses particulares que por motivos argumentados, nació un grupo de aragoneses, encabezados por la figura de D. Anselmo Gascón de Gotor, realizando una ferviente defensa. Sin embargo, en 1892 desapareció uno de los más insignes símbolos de la ciudad de Zaragoza." (Fuente: Web de Montal, montal.es/museo-de-la-torre-nueva/)
Foto hecha con una cámara Nikon Z6II con una lente acoplada de 7Artisans 10mm F2.8 FishEye para cámaras de formato completo, que tiene una cobertura de 178º, pero no tiene pines de conexión con la cámara, por tanto parte de la información de metadatos o bien es errónea o no aparece.
Estaciòn Vagues
La estación Vagues, en San Antonio de Areco, fue inaugurada el 16 de julio de 1894 y cerrada con las privatizaciones en 1992, fue restaurada para que hoy se vea impecable. Las salas explican la historia del ferrocarril a través de un video, en las voces de ex trabajadores ferroviarios, con láminas y objetos antiguos como la balanza o el reloj de la estación. Allí también funcionan talleres culturales municipales como el de reparación de juguetes y mecanismos antiguos a cargo de Cristian Idiarte, que también restaura las piezas ferroviarias. "Vagues era una estación de empalme entre la línea original Luján-Pergamino y la línea Victoria-Pergamino. Hoy es testimonio de la historia del ferrocarril", dice Idiarte. Uno de los carteles cuenta la historia de los hermanos franceses Eustace y Roger Conder, quienes llegaron al país a diseñar la estación de Retiro y ésta, entre otras. Del pueblo de cuatro cuadras y 90 habitantes, donde se encuentra el Hogar San Camilo para discapacitados graves y la capilla que celebra misa los domingos, a las 10.30, parten caminos de tierra que conducen a estancias privadas y al colegio Francesco Faadibruno.
La historia cuenta que en 1730 se afincaron en este paraje varias familias, entre ellas la de José Bagues. Encargado de la guardia de Luján para el control de mercadería, don José poseía gran cantidad de vacas, caballos y mulas. Hoy el pueblo lleva por nombre su apellido con V
TRASLATOR
Estaciòn Vagues
The Vagues station, in San Antonio de Areco, was inaugurated on July 16, 1894 and closed with privatizations in 1992, it was restored so that today it looks impeccable. The halls explain the history of the railway through a video, in the voices of former railway workers, with sheets and old objects such as the balance or the clock of the station. There also work municipal cultural workshops such as repair of toys and old mechanisms by Cristian Idiarte, which also restores the railway parts. "Vagues was a junction station between the original Luján-Pergamino line and the Victoria-Pergamino line, today it is a testimony to the history of the railroad," says Idiarte. One of the posters tells the story of the French brothers Eustace and Roger Conder, who came to the country to design the Retiro station and this, among others. From the village of four blocks and 90 inhabitants, where the San Camilo Home for the severely handicapped and the chapel that celebrates Mass on Sundays, at 10:30 am, dirt roads lead to private rooms and the school Francesco Faadibruno.
History tells that in 1730 several families settled down in this place, among them the one of Jose Bagues. In charge of the guard of Luján for the control of merchandise, Don José owned a large number of cows, horses and mules. Today the town is named after his surname with V
Leonardo entwirft die Luftschraube zwischen 1480 und 1490. Sie soll von vier Männern über einen drehbaren Mechanismus angetrieben werden, der die mit Stoff bespannte Schraube in Drehung versetzt. Leonardo nimmt an, dass sich bei ausreichender Drehgeschwindigkeit die Konstruktion in die Luft ›schrauben‹ würde. Es ist jedoch nicht möglich durch menschliche Muskelkraft eine solche Geschwindigkeit zu erreichen: Diese Luftschraube hätte leider nie fliegen können. Deshalb besticht auch hier wieder nur die Idee, die der Zeit Leonardos um Jahrhunderte voraus ist. Heute gilt sie als Vorgänger des modernen Hubschraubers.
Von "Das Projekt des Fachbereichs Ingenieur- wissenschaften und Mathematik an der Fachhochschule Bielefeld":
www.leonardo-bewegende-erfindungen.de/modelle/flugwesen.h... de.wikipedia.org/wiki/Luftschraube_(Leonardo_da_Vinci)
Erfindungen von Leonardo da Vinci nachbauen:
www.odranoel.de/leonardo-da-vinci-erfindungen-nachbauen.php
Leonardo designed the propeller between 1480 and 1490, which is to be driven by four men via a rotating mechanism that turns the fabric-covered propeller. Leonardo assumes that, if the rotation speed were sufficient, the construction would' screw itself' into the air. However, it is not possible to reach such a speed by human muscular strength: this propeller would never have been able to fly. Therefore, only the idea, which is centuries ahead of Leonardo's time, will impress you again. Today it is considered the predecessor of the modern helicopter.
From "The Department of Engineering and Mathematics at the Bielefeld University of Applied Sciences"
Informations:
www.leonardodavincisinventions.com/inventions-for-flight/...
Leonardo diseñó la hélice entre 1480 y 1490, que debe ser impulsada por cuatro hombres a través de un mecanismo rotatorio que gira la hélice recubierta de tela. Leonardo asume que, si la velocidad de rotación fuera suficiente, la construcción se' atornillaría' al aire. Sin embargo, no es posible alcanzar tal velocidad con la fuerza muscular humana: esta hélice nunca hubiera sido capaz de volar. Por lo tanto, sólo la idea, que está siglos por delante de la época de Leonardo, te impresionará de nuevo. Hoy en día es considerado el predecesor del helicóptero moderno.
Del "Departamento de Ingeniería y Matemáticas de la Universidad de Ciencias Aplicadas de Bielefeld"
(Foto von Sina)
.
Le second répliqua : « Oublie ça, je ne vais pas la vendre. Ne parle plus de cela. »
Le premier dit : « Ne sois pas fâché. Si tu ne veux pas la vendre, c’est très bien. Mais je suis prêt à payer n’importe quel prix, tu n’as qu’à faire une offre. N’oublie que nous sommes de vieux amis.»
Mais l’autre répliqua : « Oublie tout cela. Amitié ou pas, je ne la vendrai à aucun prix. »
*
Durante una noche de luna, dos hombres, tal vez dependientes del opio, yacían echados bajo un árbol gozando del momento. Dijo uno: «La luna es bella hoy, quisiera comprarla».
El otro replicó: «Olvida eso, no te la vendo. No vuelvas a hablar del asunto».
Dijo el primero: «No te enfades. Si no quieres vendérmela, está bien. Pero estoy dispuesto a pagar cualquier precio, pídeme lo que quieras. Piensa que somo viejos amigos.»
Pero el otro le dijo: «Olvídate de eso. Por muy amigos que hayamos sido siempre, esa luna no te la vendo por ningún precio».
Version de Osho (India, 1931)
*
Photo : Moulin à vent de Migé (ou moulin Dautin, du nom de son constructeur) date de 1794. A cessé de moudre vers 1890 puis est tombé presque en ruines. Il a été renové entièrement devenant le seul moulin à vent dans l’Yonne capable de produire de la farine. Il est situé en bordure de la N 151 à une quinzaine de Km D’Auxerre. Il se visite.
*
Foto: molino de viento de Migé, también llamado molino Dautin (nombre de su constructor en 1794). Dejó de moler en 1894 cayendo en ruinas en 1920. Restaurado completamente en 1994, sigue produciendo harina para que los visitantes puedan conocer el mecanismo Berton que lo acciona, idéntico al de origen.
A text, in english, from Wikipedia, the free encyclopedia.
Mandarinfish or Mandarin Dragonet (Synchiropus splendidus).
This article is about the saltwater aquarium fish also known as the mandarin goby. For the carnivorous freshwater fish also known as the Chinese perch, see mandarin fish.
The mandarinfish or mandarin dragonet, Synchiropus splendidus (syn. Pterosynchiropus splendidus), is a small, brightly-colored member of the dragonet family, popular in the saltwater aquarium trade. The mandarinfish is native to the Western Pacific, ranging approximately from the Ryukyu Islands south to Australia. It is also somewhat misleadingly known as the mandarin goby, due to its resemblance to blennies and gobies. Other trade names include "green mandarinfish", "striped mandarinfish", or "psychedelic fish". The name psychedelic mandarin is also used for a closely related species, the picturesque dragonet, Synchiropus picturatus.
Mandarinfish are reef dwellers, preferring sheltered lagoons and inshore reefs. While they are slow-moving and fairly common within their range, they are not easily seen due to their bottom-feeding habit and their small size (reaching only about 6 cm). They feed primarily on small crustaceans and other invertebrates. The name of the mandarinfish comes from its extremely vivid coloration, evoking the robes of an Imperial Chinese mandarin.
Despite their popularity in the aquarium trade, mandarinfish are considered difficult to keep, as their feeding habits are very specific. Some fish never adapt to aquarium life, refusing to eat anything but live amphipods and copepods (as in the wild), though individuals that do acclimatize to aquarium food are considered to be quite hardy and highly resistant to diseases such as ich. They can not contract the disease Ichthyophthirius because they do not have the skin type that this common aquarium disease affects.
The similarly named mandarin fish, Siniperca chuatsi, properly known as the Chinese perch, is only distantly related.
Um texto, em português, da Wikipédia, a enciclopédia livre.
Peixe-mandarim (Synchiropus splendidus).
O peixe-mandarim (Synchiropus splendidus) é um peixe perciforme de água salgada adaptado ao clima tropical que mede de 6 a 10 centímetros de comprimento. Vive escondido em fendas nos recifes de coral e alimenta-se de pequenos animais marinhos que passam próximos ao seu esconderijo. Também é encontrado, com menos freqüência, em águas rasas protegidas, como lagoas costeiras e pequenas baías. Por precisar de muitos nutrientes diferentes, às vezes o peixe-mandarim também come pequenas quantidades de algas e outros flocos que possam lhe servir de alimento.
O peixe-mandarim é um peixe exuberante e tímido e por isso é muito usado em aquários como animal de estimação. Possui cores fortes, brilhantes e desenhos organizados agressivamente em sua pele. Essa característica é, de fato, um mecanismo de defesa contra predadores, indicando que a carne do peixe-mandarim tem gosto ruim, já que seu corpo produz um muco viscoso de gosto e cheiro horríveis.
A pele do peixe-mandarim não possui escamas, por esse motivo ela é necessariamente muito grossa, afim de proteger o peixe das pontas agudas presentes nos recifes de coral. Os olhos por sua vez são projetados para fora como grandes saliências, permitindo que o peixe-mandarim enxergue a sua volta. Os olhos também não possuem pálpebras, nem canais lacrimais, sendo a água do mar responsável pela limpeza dos mesmos.
A visão do peixe-mandarim é bem desenvolvida, acima da média dos outros peixes, sendo que seus olhos são capazes de identificar até as cores do ambiente. Ao menor sinal de perigo, o peixe-mandarim eriça os longos espinhos das costas fazendo-o parecer maior do que realmente é.
O nome do peixe-mandarim vem das cores e desenhos do seu corpo que parecem muito com as roupas de seda usadas pelos mandarins na antiga China. Esta espécie de peixe é mais comumente encontrada no Oceano Pacífico, mas também pode ser encontrado no Oceano Índico e no Caribe.
Quando criado em aquário ou em cativeiro, o peixe-mandarim deve conviver somente com indivíduos da mesma espécie pois pode ser agressivo com indivíduos de espécies diferentes. Além disso a reprodução em cativeiro é muito difícil de ser alcançada e a alimentação a partir de produtos industrializados não é aceita pelo peixe se o ambiente do aquário não estiver nas condições ideais.
O que difere os machos das fêmeas de peixe-mandarim é que os machos são tipicamente maiores e apresentam extensões nas nadadeiras dorsal e anal. Também é mais comum os machos possuírem cores mais bem distribuídas e brilhantes que as fêmeas, embora isso nem sempre aconteça.
A temperatura ideal da água de um aquário para um peixe-mandarim é de 25 ºC com pH em torno de 8,2.
Reprodução:
Quando o macho de peixe-mandarim quer se acasalar, algo que geralmente acontece ao entardecer, ele levanta sua nadadeira dorsal e nada em volta de sua companheira, aproxima-se dela e agarra sua nadadeira peitoral com a boca. Os dois ficam nadando ligados até alcançarem a superfície, onde soltam-se e expelem o esperma e os óvulos que se unem para formar os ovos.
Os pais cuidam dos ovos, que ficam boiando na superfície, protegendo-os de possíveis predadores e de outros perigos do meio. Depois que nascem, os filhotes de peixe-mandarim se alimentam de zooplâncton e fitoplâncton até alcançarem tamanho suficiente para comer animais maiores.
Peixe fotografado na loja "Brasília Aquários", especializada em aquários de alta tecnologia, localizada no Fashion Mall, na 502 sul Térreo www.brasiliaaquario.com.br
Se accede a él por una portada de doble jamba, que permanecía cerrada (hay restos de un mecanismo de seguridad). La edificación principal es conocida como «Torreón», de bloques finamente labrados. Fue usado para ceremonias relacionadas con el solsticio de junio. Una de sus ventanas muestra huellas de haber tenido ornamentos incrustados que fueron arrancados en algún momento de la historia de Machu Picchu, destruyendo parte de su estructura. Además, hay huellas de un gran incendio en el lugar. El Torreón está construido sobre una gran roca debajo de la cual hay una pequeña cueva que ha sido forrada completamente con mampostería fina. Se cree que fue un mausoleo y que en sus grandes hornacinas reposaban momias. Incluso se especula que hay indicios para afirmar que pudo ser el mausoleo de Pachacútec y que su momia estuvo aquí hasta poco después de la irrupción española en Cuzco.
It is accessed through a double jamb doorway, which remained closed (there are remains of a security mechanism). The main building is known as the “Torreón”, made of finely carved blocks. It was used for ceremonies related to the June solstice. One of its windows shows traces of having had embedded ornaments that were torn off at some point in the history of Machu Picchu, destroying part of its structure. In addition, there are traces of a large fire in the area. The Keep is built on a large rock beneath which is a small cave that has been completely lined with fine masonry. It is believed that it was a mausoleum and that mummies rested in its large niches. It is even speculated that there are indications that it could be the mausoleum of Pachacutec and that his mummy was here until shortly after the Spanish invasion of Cusco.
es.wikipedia.org/wiki/Machu_Picchu
Gracias por vuestros comentarios y favoritos
Thanks for your comments and faves
Estaciòn Vagues
La estación Vagues, en San Antonio de Areco, fue inaugurada el 16 de julio de 1894 y cerrada con las privatizaciones en 1992, fue restaurada para que hoy se vea impecable. Las salas explican la historia del ferrocarril a través de un video, en las voces de ex trabajadores ferroviarios, con láminas y objetos antiguos como la balanza o el reloj de la estación. Allí también funcionan talleres culturales municipales como el de reparación de juguetes y mecanismos antiguos a cargo de Cristian Idiarte, que también restaura las piezas ferroviarias. "Vagues era una estación de empalme entre la línea original Luján-Pergamino y la línea Victoria-Pergamino. Hoy es testimonio de la historia del ferrocarril", dice Idiarte. Uno de los carteles cuenta la historia de los hermanos franceses Eustace y Roger Conder, quienes llegaron al país a diseñar la estación de Retiro y ésta, entre otras. Del pueblo de cuatro cuadras y 90 habitantes, donde se encuentra el Hogar San Camilo para discapacitados graves y la capilla que celebra misa los domingos, a las 10.30, parten caminos de tierra que conducen a estancias privadas y al colegio Francesco Faadibruno.
La historia cuenta que en 1730 se afincaron en este paraje varias familias, entre ellas la de José Bagues. Encargado de la guardia de Luján para el control de mercadería, don José poseía gran cantidad de vacas, caballos y mulas. Hoy el pueblo lleva por nombre su apellido con V
TRASLATOR
Estaciòn Vagues
The Vagues station, in San Antonio de Areco, was inaugurated on July 16, 1894 and closed with privatizations in 1992, it was restored so that today it looks impeccable. The halls explain the history of the railway through a video, in the voices of former railway workers, with sheets and old objects such as the balance or the clock of the station. There also work municipal cultural workshops such as repair of toys and old mechanisms by Cristian Idiarte, which also restores the railway parts. "Vagues was a junction station between the original Luján-Pergamino line and the Victoria-Pergamino line, today it is a testimony to the history of the railroad," says Idiarte. One of the posters tells the story of the French brothers Eustace and Roger Conder, who came to the country to design the Retiro station and this, among others. From the village of four blocks and 90 inhabitants, where the San Camilo Home for the severely handicapped and the chapel that celebrates Mass on Sundays, at 10:30 am, dirt roads lead to private rooms and the school Francesco Faadibruno.
History tells that in 1730 several families settled down in this place, among them the one of Jose Bagues. In charge of the guard of Luján for the control of merchandise, Don José owned a large number of cows, horses and mules. Today the town is named after his surname with V
Superiority complex is a psychological defense mechanism in which a person's feelings of superiority counter or conceal his or her feelings of inferiority (By Wikipedia)
***
Complexo de superioridade refere-se a um mecanismo subconsciente de compensação neurótica desenvolvido por um indivíduo como resultado de sentimentos de inferioridade.
Museu d'Història, Girona.
El Museo de Historia está instalado en el convento de San Antonio (siglo XVIII), en el corazón del barrio antiguo de Girona, y ofrece un repaso al pasado gerundense y en diversos aspectos y objetos curiosos de la ciudad.
Se trata de un museo vivo y dinámico que invita a hacer una visita agradable e interesante. El recorrido comienza en el siglo I aC, en tiempos de los primeros pobladores, con los restos arqueológicos descubiertos en el Puig d'en Roca, las más antiguas de Cataluña, y finaliza con la cultura contemporánea.
En las primeras salas hay que destacar el mosaico romano de Can Pau Birol, una magnífica obra elaborada con piedra, mármol, cerámica y pasta de vidrio. Unos de los monumentos más destacados del fondo histórico son los nichos verticales, donde se desecaban los cadáveres de los antiguos frailes que ocupaban la iglesia.
El museo, que fue fundado en 1981, también hace un repaso a los cambios tecnológicos de principios del siglo XX: la imprenta, la maquinaria y la electricidad. Se muestra el primer alumbrado público, dado que Girona fue una de las primeras ciudades con luz eléctrica en las calles.
Asimismo, se exponen valiosas piezas de gran interés cultural, como antiguos instrumentos de grupos sardanistas, el mecanismo del viejo reloj de la Catedral o el ángel de bronce que hacía de veleta.
The Museum of History is installed in the convent of San Antonio (18th century), in the heart of the old quarter of Girona, and offers a review of Girona's past and in various aspects and curious objects of the city.
It is a lively and dynamic museum that invites you to make a pleasant and interesting visit. The tour begins in the first century BC, in the time of the first settlers, with the archaeological remains discovered in the Puig d'en Roca, the oldest in Catalonia, and ends with contemporary culture.
In the first halls, the Roman mosaic by Can Pau Birol, a magnificent work made of stone, marble, ceramics and glass paste, should be highlighted. One of the most outstanding monuments of the historical background are the vertical niches, where the corpses of the old friars who occupied the church were dried out.
The museum, which was founded in 1981, also reviews the technological changes of the early twentieth century: printing, machinery and electricity. The first street lighting is shown, given that Girona was one of the first cities with electric lights in the streets.
Likewise, valuable pieces of great cultural interest are exhibited, such as ancient instruments of sardanist groups, the mechanism of the old clock of the Cathedral or the bronze angel that used to make weather vane.
Estaciòn Vagues
La estación Vagues, en San Antonio de Areco, fue inaugurada el 16 de julio de 1894 y cerrada con las privatizaciones en 1992, fue restaurada para que hoy se vea impecable. Las salas explican la historia del ferrocarril a través de un video, en las voces de ex trabajadores ferroviarios, con láminas y objetos antiguos como la balanza o el reloj de la estación. Allí también funcionan talleres culturales municipales como el de reparación de juguetes y mecanismos antiguos a cargo de Cristian Idiarte, que también restaura las piezas ferroviarias. "Vagues era una estación de empalme entre la línea original Luján-Pergamino y la línea Victoria-Pergamino. Hoy es testimonio de la historia del ferrocarril", dice Idiarte. Uno de los carteles cuenta la historia de los hermanos franceses Eustace y Roger Conder, quienes llegaron al país a diseñar la estación de Retiro y ésta, entre otras. Del pueblo de cuatro cuadras y 90 habitantes, donde se encuentra el Hogar San Camilo para discapacitados graves y la capilla que celebra misa los domingos, a las 10.30, parten caminos de tierra que conducen a estancias privadas y al colegio Francesco Faadibruno.
La historia cuenta que en 1730 se afincaron en este paraje varias familias, entre ellas la de José Bagues. Encargado de la guardia de Luján para el control de mercadería, don José poseía gran cantidad de vacas, caballos y mulas. Hoy el pueblo lleva por nombre su apellido con V
TRASLATOR
Estaciòn Vagues
The Vagues station, in San Antonio de Areco, was inaugurated on July 16, 1894 and closed with privatizations in 1992, it was restored so that today it looks impeccable. The halls explain the history of the railway through a video, in the voices of former railway workers, with sheets and old objects such as the balance or the clock of the station. There also work municipal cultural workshops such as repair of toys and old mechanisms by Cristian Idiarte, which also restores the railway parts. "Vagues was a junction station between the original Luján-Pergamino line and the Victoria-Pergamino line, today it is a testimony to the history of the railroad," says Idiarte. One of the posters tells the story of the French brothers Eustace and Roger Conder, who came to the country to design the Retiro station and this, among others. From the village of four blocks and 90 inhabitants, where the San Camilo Home for the severely handicapped and the chapel that celebrates Mass on Sundays, at 10:30 am, dirt roads lead to private rooms and the school Francesco Faadibruno.
History tells that in 1730 several families settled down in this place, among them the one of Jose Bagues. In charge of the guard of Luján for the control of merchandise, Don José owned a large number of cows, horses and mules. Today the town is named after his surname with V
Estaciòn Vagues
La estación Vagues, en San Antonio de Areco, fue inaugurada el 16 de julio de 1894 y cerrada con las privatizaciones en 1992, fue restaurada para que hoy se vea impecable. Las salas explican la historia del ferrocarril a través de un video, en las voces de ex trabajadores ferroviarios, con láminas y objetos antiguos como la balanza o el reloj de la estación. Allí también funcionan talleres culturales municipales como el de reparación de juguetes y mecanismos antiguos a cargo de Cristian Idiarte, que también restaura las piezas ferroviarias. "Vagues era una estación de empalme entre la línea original Luján-Pergamino y la línea Victoria-Pergamino. Hoy es testimonio de la historia del ferrocarril", dice Idiarte. Uno de los carteles cuenta la historia de los hermanos franceses Eustace y Roger Conder, quienes llegaron al país a diseñar la estación de Retiro y ésta, entre otras. Del pueblo de cuatro cuadras y 90 habitantes, donde se encuentra el Hogar San Camilo para discapacitados graves y la capilla que celebra misa los domingos, a las 10.30, parten caminos de tierra que conducen a estancias privadas y al colegio Francesco Faadibruno.
La historia cuenta que en 1730 se afincaron en este paraje varias familias, entre ellas la de José Bagues. Encargado de la guardia de Luján para el control de mercadería, don José poseía gran cantidad de vacas, caballos y mulas. Hoy el pueblo lleva por nombre su apellido con V
TRASLATOR
Estaciòn Vagues
The Vagues station, in San Antonio de Areco, was inaugurated on July 16, 1894 and closed with privatizations in 1992, it was restored so that today it looks impeccable. The halls explain the history of the railway through a video, in the voices of former railway workers, with sheets and old objects such as the balance or the clock of the station. There also work municipal cultural workshops such as repair of toys and old mechanisms by Cristian Idiarte, which also restores the railway parts. "Vagues was a junction station between the original Luján-Pergamino line and the Victoria-Pergamino line, today it is a testimony to the history of the railroad," says Idiarte. One of the posters tells the story of the French brothers Eustace and Roger Conder, who came to the country to design the Retiro station and this, among others. From the village of four blocks and 90 inhabitants, where the San Camilo Home for the severely handicapped and the chapel that celebrates Mass on Sundays, at 10:30 am, dirt roads lead to private rooms and the school Francesco Faadibruno.
History tells that in 1730 several families settled down in this place, among them the one of Jose Bagues. In charge of the guard of Luján for the control of merchandise, Don José owned a large number of cows, horses and mules. Today the town is named after his surname with V
This is a interesting instrument, the box and mechanism has bean full restore, the classical landscape has bean replace by a Virgin Mary motive. As most of this instrument this Cylinder has bean in the family of the player for more that 50 years and they are about 100 years old
Este es un cilindro interesante, tanto la caja como el mecanismo a sido completamente restaurado, el tradicional paisaje a sido sustituido por la Virgen Maria.
Las ninfas poseen un fondo de color blanco cebradas de negro.
Como mecanismo de defensa pueden expulsar secreciones tóxicas repulsivas.
Estaciòn Vagues
La estación Vagues, en San Antonio de Areco, fue inaugurada el 16 de julio de 1894 y cerrada con las privatizaciones en 1992, fue restaurada para que hoy se vea impecable. Las salas explican la historia del ferrocarril a través de un video, en las voces de ex trabajadores ferroviarios, con láminas y objetos antiguos como la balanza o el reloj de la estación. Allí también funcionan talleres culturales municipales como el de reparación de juguetes y mecanismos antiguos a cargo de Cristian Idiarte, que también restaura las piezas ferroviarias. "Vagues era una estación de empalme entre la línea original Luján-Pergamino y la línea Victoria-Pergamino. Hoy es testimonio de la historia del ferrocarril", dice Idiarte. Uno de los carteles cuenta la historia de los hermanos franceses Eustace y Roger Conder, quienes llegaron al país a diseñar la estación de Retiro y ésta, entre otras. Del pueblo de cuatro cuadras y 90 habitantes, donde se encuentra el Hogar San Camilo para discapacitados graves y la capilla que celebra misa los domingos, a las 10.30, parten caminos de tierra que conducen a estancias privadas y al colegio Francesco Faadibruno.
La historia cuenta que en 1730 se afincaron en este paraje varias familias, entre ellas la de José Bagues. Encargado de la guardia de Luján para el control de mercadería, don José poseía gran cantidad de vacas, caballos y mulas. Hoy el pueblo lleva por nombre su apellido con V
TRASLATOR
Estaciòn Vagues
The Vagues station, in San Antonio de Areco, was inaugurated on July 16, 1894 and closed with privatizations in 1992, it was restored so that today it looks impeccable. The halls explain the history of the railway through a video, in the voices of former railway workers, with sheets and old objects such as the balance or the clock of the station. There also work municipal cultural workshops such as repair of toys and old mechanisms by Cristian Idiarte, which also restores the railway parts. "Vagues was a junction station between the original Luján-Pergamino line and the Victoria-Pergamino line, today it is a testimony to the history of the railroad," says Idiarte. One of the posters tells the story of the French brothers Eustace and Roger Conder, who came to the country to design the Retiro station and this, among others. From the village of four blocks and 90 inhabitants, where the San Camilo Home for the severely handicapped and the chapel that celebrates Mass on Sundays, at 10:30 am, dirt roads lead to private rooms and the school Francesco Faadibruno.
History tells that in 1730 several families settled down in this place, among them the one of Jose Bagues. In charge of the guard of Luján for the control of merchandise, Don José owned a large number of cows, horses and mules. Today the town is named after his surname with V
Enigma cipher machine, Spanish Army museum.
The Enigma machines were a series of electro-mechanical rotor cipher machines developed and used in the early- to mid-20th century to protect commercial, diplomatic and military communication. Enigma was invented by the German engineer Arthur Scherbius at the end of World War Early models were used commercially from the early 1920s, and adopted by military and government services of several countries, most notably Nazi Germany before and during World War II.
(Wikipedia)
-----
Enigma era el nombre de una máquina que disponía de un mecanismo de cifrado rotatorio, que permitía usarla tanto para cifrar como para descifrar mensajes. Varios de sus modelos fueron muy utilizados en Europa desde inicios de los años 1920.
Su fama se debe a haber sido adoptada por las fuerzas militares de Alemania desde 1930. Su facilidad de manejo y supuesta inviolabilidad fueron las principales razones para su amplio uso. Su sistema de cifrado fue finalmente descubierto.
Toni Duarte Freelance Photographer
Please don't use this image on websites, blogs or other media
without my explicit permission.
© All rights reserved
Contac: toniduarte[a]cmail.cat
El gat o moix (Felis silvestris catus) és un petit mamífer carnívor domèstic. El gat ha estat en convivència propera amb els humans des de fa uns 9.500 anys,una data molt anterior a les estimacions prèvies, que en fixaven la domesticació a fa entre 3.500 i 8.500 anys.
Els noms actuals més generalitzats en moltes llengües d'Europa (gat, cat, chat, gatto, gato, Katze, katt, kat, etc.) deriven del mot llatí vulgar cattus,paraula que al·ludia específicament als gats domèstics en contraposició als gats salvatges que, en llatí, eren anomenats felis. N'hi ha dotzenes de races, algunes sense pèl o sense cua com a resultat de mutacions genètiques, i n'hi ha una gran varietat de colors. Són experts predadors i poden caçar més de mil espècies diferents d'animals per alimentar-se.També són animals que poden assimilar certs conceptes, i alguns poden ser entrenats per manipular mecanismes senzills, com ara per girar els panys de les portes. Es comuniquen amb miols, gemecs, xiulets, grunyits i aproximadament un centenar de vocalitzacions diferents,a més del llenguatge corporal.
El gato o gato doméstico (Felis silvestris catus) es un pequeño mamífero carnívoro de la familia Felidae. El gato está en convivencia cercana al hombre desde hace unos 9.500 años, periodo superior al estimado anteriormente, que oscilaba entre 3.500 y 8.000 años.
Los nombres actuales más generalizados derivan del latín vulgar catus, palabra que aludía especialmente a los gatos salvajes en contraposición a los gatos domésticos que, en latín, eran llamados felis.
Hay docenas de razas, algunas sin pelo o incluso sin cola, como resultado de mutaciones genéticas, y existen en una amplia variedad de colores. Son expertos depredadores que cazan más de cien especies diferentes de animales para alimentarse. También son animales que pueden asimilar algunos conceptos, y ciertos ejemplares pueden ser entrenados para manipular mecanismos simples.
Se comunican con gemidos, gruñidos y alrededor de un centenar de diferentes vocalizaciones,además del lenguaje corporal.
Se cree que el gato salvaje africano (Felis silvestris lybica) es su ancestro más inmediato.
Sin embargo, al tratarse de una subespecie puede intercambiar (y de hecho lo hace) material genético con otras subespecies de Felis silvestris. Se ha detectado hibridación con el gato montés europeo (Esta hibridación masiva se considera la principal amenaza para la conservación de las variantes salvajes).
situado en las riberas del rio Anllons a su paso por el municipio de Coristanco, es una zona de pequeños islotes y caídas de agua que fue convenientemente aprovechada para la construcción de molinos harineros, usando la fuerza del agua para mover todo el mecanismo. Pequeños puentes de madera, piedra o cemento unen todo el conjunto.
Located on the banks of the Anllons River as it passes through the municipality of Coristanco, is an area of small islets and falls of water that was conveniently used for the construction of flour mills, using the force of water to move the whole mechanism. Small bridges made of wood, stone or cement join the whole.
- Tidemill of the Breyner - Tidemill and factory ruins at Seixal. Portugal
Seixal has ruins of many tidal mills - from diferent ages and since early- to witness the important and productive milling industry concentrated in the region.
The Mill Breyner, more properly The mill was connected to the rest of Breyner manufactures and consisted of two plants overlap, both units were served by water from the same tank and had eight mills, each producing on average some 300 kg / day, which made this mill one of the most important region in terms of productivity.
In the second half of the nineteenth century, this mill was adapted for a pasta factory in the firm Michaels & Sons, who in 1895 entered the era of steam. It was installed there a classic wheel, driven by a system of belts and drums that drive the mechanism by rotation, taking advantage of both tidal current, which exponentially increased production. You could work at that time about forty souls.
In the thirties of the twentieth century, was installed in the same place the company Mermaid - Organic Fertilizer Factory Ltd., producing flour, fish oils and organic fertilizers from the waste from the fish factories and remained in operation until 1976.
It was hotly contested by local people due to the intense unpleasant odors due to fertilizers produced there.
.............................................................................................. :))
No Seixal exitem ruínas de muitos moinhos de maré a testemunhar a produtiva e importante indústria de moagem concentrada na região.
O Moinho do Breyner, mais propriamente O Moinho do Descanso estava ligado à fabrica do Breyner e era composto por duas instalações que se sobrepunham, ambas as unidades eram servidas pela água do mesmo reservatório e tinham 8 moendas, cada uma produziria em média perto de 300 Kg / dia, o que fazia deste moinho um dos mais importantes da região em termos de produtividade.
Na segunda metade do Séc.XIX , este moinho foi adaptado para uma fábrica de massas alimentícias da firma Miguéis & Filhos, que em 1895 entrou na era do vapor. Foi ali instalada uma roda clássica, movida por um sistema de tambores e correias, que accionavam o mecanismo pelo rodízio, tirando partido da corrente de ambas as marés, o que aumentou exponencialmente a produção. Dava na altura trabalho a cerca de quarenta almas.
Nos anos trinta do século XX, foi instalada no mesmo local a empresa Sereia - Fábrica de Adubos Orgânicos, Lda., produzindo farinhas, óleos de peixe e adubos orgânicos a partir dos desperdícios das fábricas de peixe, mantendo-se em laboração até 1976.
Foi muito contestada pela população local devido aos intensos cheiros desagradáveis devidos aos adubos ali produzidos.
The clock mechanism has three main components — the astronomical dial, representing the position of the Sun and Moon in the sky and displaying various astronomical details; statues of various Catholic saints stand on either side of the clock; "The Walk of the Apostles", a clockwork hourly show of figures of the Apostles and other moving sculptures, notably a figure of a skeleton, representing Death, striking the time; and a calendar dial with medallions representing the months. According to local legend, the city will suffer if the clock is neglected and its good operation is placed in jeopardy; a ghost, mounted on the clock, was supposed to nod its head in confirmation. According to the legend, the only hope was represented by a boy born on New Year's night.
El mecanismo del reloj tiene tres componentes principales: el dial astronómico, que representa la posición del Sol y la Luna en el cielo y muestra varios detalles astronómicos; a cada lado del reloj hay estatuas de varios santos católicos; "El Paseo de los Apóstoles", un espectáculo horario de figuras de los Apóstoles y otras esculturas conmovedoras, en particular la figura de un esqueleto, que representa la Muerte, golpeando el tiempo; y un calendario marcado con medallones que representan los meses. Según la leyenda local, la ciudad sufrirá si se descuida el reloj y se pone en peligro su buen funcionamiento; se suponía que un fantasma, montado en el reloj, asentía con la cabeza como confirmación. Según la leyenda, la única esperanza estaba representada por un niño nacido en la noche de Año Nuevo.
Praha (Czech Republic).
Cette photo a joué à
Si vous voulez participer, inscrivez-vous dans le groupe
Vous êtes les bienvenus 😄
Las Aceñas de Olivares son un grupo de este tipo de molinos ubicado sobre el cauce del río Duero, en la ciudad española de Zamora. Constituyen uno de los cinco conjuntos de aceñas que todavía subsisten en la ciudad, si bien todos ya fuera de uso productivo desde comienzos del siglo XX, junto con las de Pinilla, Cabañales, Gijón y Los PPisones Han sido rehabilitadas y consolidadas para instalar en ellas el Centro de Interpretación de las Industrias Tradicionales del Agua. El proyecto, con una inversión de 317.000 €, estuvo a cargo de los arquitectos Francisco Somoza y Pedro Lucas del Teso, que recibieron por él una mención especial en los premios "Hispania Nostra" en el año 2008.
Durante la Edad Media era muy habitual la existencia de numerosas aceñas ubicadas en las riberas de los ríos zamoranos, aprovechando la fuerza motriz de las corrientes. Su edificación era un problema arquitectónico poco evidente con la tecnología constructiva de la época. En aquel tiempo su posesión suponía una relación de poder de una cocomunidad. La documentación antigua existente sobre la descripción de estos ingenios mecánicos asigna la denominación "aceña" a los mecanismos que funcionan en ríos con gran caudal, mientras que se reserva la denominación "molino" a aquellos ubicados en cauces de menor caudal. Es por esta razón que la denominación aceña es correcta al mencionar los de Zamora a orillas del Duero.
Las Aceñas de Olivares toman su nombre del lugar de su construcción, el antiguo Arrabal de Olivares. La primera referencia escrita que se tiene de ellas es del año 986, y alcanzaron su máximo apogeo en el siglo XIII. Las aceñas no eran propiedad de una sola persona. Su construcción, mantenimiento y su producción de harina de trigo eran responsabilidad de una comunidad. Por regla general se trataba de comunidades religiosas, que se encargaban de proporcionar las denominadas divisas o veces a los arrendatarios. En este caso concreto el propietario era el Cabildo Catedralicio, que poseía asimismo las de Pinilla (estas últimas también conocidas precisamente como Aceñas del Cabildo). Las propiedades de las aceñas son concedidas a las órdenes religiosas por el rey. Esta situación va cambiando a medida que evolucionan los siglos.
Les Aceñas de Olivares sont un groupe de moulins de ce type situés sur le cours du fleuve Duero, dans la ville espagnole de Zamora. Il s'agit de l'un des cinq ensembles de moulins qui subsistent dans la ville, bien qu'ils soient tous hors d'usage depuis le début du XXe siècle, avec ceux de Pinilla, Cabañales, Gijón et Los Pisones. Ils ont été restaurés et consolidés pour accueillir le Centre d'interprétation des industries traditionnelles de l'eau. Le projet, qui représente un investissement de 317 000 €, a été réalisé par les architectes Francisco Somoza et Pedro Lucas del Teso, qui ont reçu une mention spéciale aux prix "Hispania Nostra" en 2008.
Au Moyen Âge, il était très courant de trouver de nombreux moulins sur les rives des rivières de Zamora, profitant de la force motrice des courants. Leur construction a posé un problème architectural peu évident avec la technologie de construction de l'époque. À l'époque, leur possession impliquait une relation de pouvoir d'une cocommunauté. L'ancienne documentation existante sur la description de ces dispositifs mécaniques attribue le nom de "aceña" aux mécanismes qui fonctionnent dans les rivières à fort débit, tandis que le nom de "molino" est réservé à ceux situés dans les rivières à faible débit. C'est pour cette raison que le nom aceña est correct lorsqu'on évoque ceux de Zamora, sur les rives du Duero.
Les Aceñas de Olivares tirent leur nom du lieu où elles ont été construites, l'ancien Arrabal de Olivares. La première référence écrite à leur sujet remonte à 986, et ils ont connu leur apogée au XIIIe siècle. Les moulins n'étaient pas la propriété d'une seule personne. Leur construction, leur entretien et la production de farine de blé étaient la responsabilité d'une communauté. En règle générale, il s'agissait de communautés religieuses, chargées de fournir les "divisas" ou "veces" aux locataires. Dans ce cas précis, le propriétaire était le chapitre de la cathédrale, qui possédait également ceux de Pinilla (ces derniers étant également connus sous le nom d'Aceñas del Cabildo). Les propriétés des aceñas étaient accordées aux ordres religieux par le roi. Cette situation a évolué au cours des siècles.
This is a interesting instrument, the box and mechanism has bean full restore, the classical landscape has bean replace by a Virgin Mary motive. As most of this instrument this Cylinder has bean in the family of the player for more that 50 years and they are about 100 years old
Este es un cilindro interesante, tanto la caja como el mecanismo a sido completamente restaurado, el tradicional paisaje a sido sustituido por la Virgen Maria.
El Papamoscas es un autómata de la catedral de Burgos que todas las horas en punto abre la boca al tiempo que mueve su brazo derecho para accionar el badajo de una campana.
El Papamoscas está situado en lo alto de la nave mayor, en el ventanal sobre el triforio a unos 15 metros de altura, en el primer tramo de los pies de la basílica. Se trata de una figura de medio cuerpo que se asoma sobre la esfera de un reloj. Viste al estilo cortesano con una casaca encarnada con cinturón y con los cuellos, bocamangas y hombreras de color verde. Los rasgos de su rostro son mefistofélicos y muestra una partitura en su mano derecha. Con esta misma mano empuña la cadena del badajo de una campana. Cada hora en punto se acciona un mecanismo que mueve el brazo que provoca los campanazos. La mejor hora para ver en marcha al autómata es, lógicamente, las doce del mediodía, cuando da doce golpes y abre y cierra doce veces la boca.
Este autómata toma el nombre del pájaro papamoscas cerrojillo (Ficedula hypoleuca) el cual mantiene la boca abierta para atrapar moscas esperando que estas entren en ella. Está documentada la presencia de relojes en la catedral desde la época medieval. La imagen actual data del siglo XVIII, cuando se sustituyó al viejo autómata del siglo XVI.
Este muñeco es muy célebre y aparece en numerosas obras, especialmente en los diarios de viajes o las memorias de los viajeros que visitaban Burgos. Entre otros autores, hablan del Papamoscas Edmondo de Amicis, Victor Hugo, y Benito Pérez Galdós.
A la izquierda del Papamoscas, a menor altura y de menor tamaño, se sitúa en un balconcillo otro autómata llamado Martinillo o Martinillos que se encarga de señalar los cuartos. En este caso, mueve ambos brazos y acciona sendas campanas que le flanquean. Cada cuarto de hora está señalado por dos campanadas, más agudas que las del Papamoscas.
es.wikipedia.org/wiki/Papamoscas_(Burgos)
The Flycatcher is an automaton in the Burgos cathedral that opens its mouth every hour as it moves its right arm to operate the clapper of a bell.
The Flycatcher is located at the top of the main nave, in the window above the clerestory about 15 meters high, in the first section of the basilica's feet. It is a half-length figure that looks out over the face of a watch. He is dressed in a courtly style with a red jacket with a belt and green collars, sleeves and shoulder pads. The features of his face are Mephistophelic and he shows a score in his right hand. With this same hand he grasps the chain of the clapper of a bell. Every hour on the dot, a mechanism is activated that moves the arm that causes the bells. The best time to see the automaton in motion is, of course, twelve noon, when it hits twelve times and opens and closes its mouth twelve times.
This automaton takes the name of the cerrojillo flycatcher bird (Ficedula hypoleuca) which keeps its mouth open to catch flies waiting for them to enter it. The presence of clocks in the cathedral has been documented since medieval times. The current image dates from the 18th century, when the old 16th century automaton was replaced.
This doll is very famous and appears in numerous works, especially in travel diaries or the memoirs of travelers who visited Burgos. Among other authors, they speak of the Flycatcher Edmondo de Amicis, Victor Hugo, and Benito Pérez Galdós.
To the left of the Flycatcher, at a lower height and smaller in size, another automaton called Martinillo (Small Hammer) or Martinillos (Small Hammers) stands on a small balcony, which is in charge of marking the rooms. In this case, it moves both arms and activates the bells that flank it. Every quarter of an hour is signaled by two chimes, sharper than those of the Flycatcher.
EL BOTÓN
El Presidente miraba el botón sin verlo, tan intensas eran las cábalas sobre sus intenciones. Sólo él conocía su existencia y no eran necesarios protocolos de claves enigmáticas ni secuencias de números sellados compartidos con su hombre de confianza. Su antecesor en la Presidencia del país le confesó dónde estaba el mecanismo secreto para, en caso de extrema gravedad, anticiparse al atacante.
La Humanidad se desangraba en continuas guerras por muchos motivos. El ser humano nunca escarmentaba ni aprendía de sus errores; seguía obstinado en luchar contra su prójimo, fuera el que fuera y allá donde se hallase. Esto tenía que acabar, pensó el Presidente. La solución era apretar el botón. Había que empezar de cero.
Nuevos seres poblarían de nuevo el planeta Tierra. Tras la extinción de los dinosaurios sobrevino el caos pero luego nuevas especies de animales y plantas aparecieron. La Vida, de un modo u otro, no se extinguió totalmente, perduró aunque con formas distintas. Ahora sucedería algo semejante.
Las guerras conllevan crueldad y el fin del enemigo, Para los supervivientes, hambrunas y penurias, miserias insufribles.
No era lícito bajo ningún concepto, que un presidente decidiese sobre el porvenir de sus semejantes. Desde hace un tiempo este pensamiento lo llevaba siempre en su conciencia, día y noche, no le dejaba en paz.
En realidad no pretendía ni deseaba el fin de la humanidad, de la vida misma en el planeta. Él no temía a la muerte, más bien la deseaba; ésa era la finalidad de liberar la bomba K. Morir del modo más rápido e indoloro. Pero era inhumano y no era justo acabar con la vida de los demás. Aunque era bien cierto que las guerras , lenta pero inexorablemente, aniquilarían a todos los habitantes del planeta en poco espacio de tiempo. Él haría que ese final fuera más rápido e incruento.
Era el hombre más poderoso del mundo, podía decidir sobre naciones y pueblos enteros, quebrantar voluntades, todos le temían. La causante de estos pensamientos y deseos fratricidas era la infelicidad que le embargaba, el motivo de que tuviera a mano aquel botón. ¿De qué le servía decidir y dominarlo todo si últimamente el amor de su esposa le había abandonado? Se sentía el más desgraciado del universo y nada le importaba ya que todo desapareciera para siempre por esa ausencia.
En ese estado, nadie hubiera dado crédito a lo que pasaba por su mente . Ahora no era su corazón de oro, como siempre se atribuyó a sí mismo y mostraba a todos. Era el del hombre más ruin y despreciable que pudiera existir. Se asqueaba de sí mismo y pensar que era al fin y al cabo un hombre como cualquier otro, no apaciguaba su ánimo de quitarse la vida,
Su matrimonio era un ejemplo de amor y convivencia para el país, la imagen de una pareja adorable. Nadie imaginaba que en la intimidad imperaba el vacío, el desamor más insondable. Por eso no deseaba vivir en este estado, con esa carencia que se prolongaba demasiado tiempo, sin motivo aparente.
Levemente puso el dedo índice de su mano derecha sobre el botón. Si lo pulsara, el cohete con la carga letal surcaría los cielos más veloz que cualquier otro artefacto conocido para arrasarlo todo. En ese momento sonó su teléfono privado.
Era su esposa y le recordaba que era su aniversario de boda. Se sentía más feliz que nunca por compartir la vida con él y ser madre de sus hijos. Estaba deseando que volviera a su lado cuanto antes para celebrar tan importante efeméride brindando con champagne francés.
Aquellas dulces y tiernas palabras rebosantes de amor fueron un repentino y poderoso bálsamo para su atribulada desesperanza. El solitario y frío despacho presidencial se llenó como por arte de magia de la presencia y la voz de su añorada y deseada esposa que durante un tiempo creyó no lo amaba. Una inesperada felicidad embargó su antes triste corazón para que refulgiera y le hiciera sentirse diferente.
Un resorte desconocido e involuntario hizo que apartase la mano del botón. Su mente bullía en mil pensamientos contradictorios al pensar en la atrocidad que iba a cometer. Se horrorizó de sí mismo por querer ser el causante de la muerte de millones de seres humanos. Que también sufrían de amor y por otros motivos mucho más acuciantes que los suyos propios y deseaban morir voluntariamente.
Decididamente no pulsaría el botón. Él menos que nadie podía decidir sobre la vida y la muerte de ningún ser humano.
El botón seguiría en el lugar secreto de siempre.
------------------------------------------------------------------------------------------
THE BUTTON
The President looked at the button without seeing it, so intense were the cabals about his intentions. Only he knew of its existence and no enigmatic key protocols or sequences of sealed numbers shared with his trusted man were necessary. His predecessor in the Presidency of the country confessed to him where the secret mechanism was to, in case of extreme gravity, anticipate the attacker.
Humanity bled to death in continuous wars for many reasons. The human being never chastised or learned from his mistakes; he was still stubborn in fighting against his neighbor, whoever he went and wherever he was. This had to end, the President thought. The solution was to push the button. You had to start from scratch.
New beings would again populate planet Earth. After the extinction of the dinosaurs chaos ensued but then new species of animals and plants appeared. Life, in one way or another, did not become totally extinct, it endured although with different forms. Now something similar would happen.
Wars entail cruelty and the end of the enemy in the form of death to which more heartbreaking. For the survivors, famines and hardships, insufferable miseries.
It was not lawful under any circumstances for a president to decide on the future of his fellow men. For some time this thought always carried him in his consciousness, day and night, it did not leave him alone.
In reality he did not intend or desire the end of humanity, of life itself on the planet. He did not fear death, rather he desired it; that was the purpose of releasing the K. bomb To die in the fastest and most painless way. But it was inhumane and it was not fair to end the lives of others. Although it was true that wars, slowly but inexorably, would annihilate all the inhabitants of the planet in a short space of time. He would make that ending faster and bloodless.
He was the most powerful man in the world, he could decide on entire nations and peoples, break wills, everyone feared him. The cause of these fratricidal thoughts and desires was the unhappiness that overwhelmed him, the reason why he had that button at hand. What good was it for him to decide and master everything if lately his wife's love had abandoned him? He felt the most unfortunate in the universe and nothing mattered to him since everything disappeared forever because of that absence.
In that state, no one would have suspected the true nature of the President's heart, In such a situation it was not his golden heart, as he always attributed to himself and wanted to show everyone. He was the most despicable and despicable man who could ever exist. He was disgusted with himself and to think that he was after all a man like any other, did not appease his desire to take his own life,
Their marriage was an example of love and coexistence for the country, the image of an adorable couple. No one imagined that in intimacy emptiness prevailed, the most unfathomable heartbreak. That is why I did not want to live in this state, with that lack that lasted too long, for no apparent reason.
He slightly put the index finger of his right hand on the button. If pressed, the rocket with the lethal charge would soar through the skies faster than any other known artifact to wipe it all out. At that moment his private phone rang.
It was his wife and reminded him that it was his wedding anniversary. She felt happier than ever to share life with him and be a mother to his children. I was looking forward to him coming back to his side as soon as possible to celebrate such an important anniversary by toasting with French champagne.
Those sweet and tender words brimming with love were a sudden and powerful balm for his troubled hopelessness. The lonely and cold presidential office was filled as if by magic with the presence and voice of his longed for and desired wife who for a time believed she did not love him. An unexpected happiness overwhelmed his formerly sad heart to shine and make him feel different.
An unknown and involuntary spring caused him to move his hand away from the button. His mind was buzzing with a thousand contradictory thoughts as he thought of the atrocity he was going to commit. He was horrified at himself for wanting to be the cause of the death of millions of human beings. That they also suffered from love and for other reasons much more pressing than their own and wished to die voluntarily.
I definitely wouldn't press the button. He less than anyone else could decide on the life and death of any human being.
The button would remain in the usual secret place.
- - - - - -
Representa una gran flor realizada en acero inoxidable, con esqueleto de aluminio y hormigón armado, que mira en dirección al cielo, extendiendo hacia él sus seis pétalos. Pesa dieciocho toneladas y tiene 23 metros de alto.Una de las características de la flor es un sistema eléctrico que abre y cierra automáticamente los pétalos dependiendo de la hora del día. Durante la noche, la flor se cierra emanando de su interior un resplandor rojo para renacer abierta en la mañana del día siguiente. Este mismo mecanismo es el que cierra la flor al presentarse vientos fuertes.
Represents a large flower made of stainless steel, with aluminum skeleton and reinforced concrete, looking at the sky, extending to him its six petals. Weighs eighteen tons and is 23 meters alto.Una features of the flower is an electrical system that automatically opens and closes the petals depending on the time of day. During the night, the flower closes emanating from inside a red glow of rebirth open on the morning of the following day. This is the same mechanism that closes the flower to present winds.
Mis fotografías en el Museo de Albarracín. Verano 2022.
Exposición colectiva. Un bosque de sombras y otros refugios
Estos engranajes me recordaban el mecanismo de un reloj, pero en realidad se trataba de un pozo.
---
Prades, Tarragona.
Las ruedas de oración son mecanismos mecánicos que tienen un mantra escrito. Cada vez que se hace girar la rueda equivale a recitar un mantra.
Prayer wheels are mechanical devices that have a mantra written on it. Each turning of the wheel by hand is equivalent to pray a mantra.
Kathmandu, Bagmati, Nepal
Mi Custom N. 43 Controlada desde un Móvil Android con mi Mecanismo :D
Soon App for Iphone & Ipad!!! ^____^
Pronto para Iphone e Ipad!!!! ^____^
toniduartefotografia.blogspot.com.es
Toni Duarte Freelance Photographer
Please don't use this image on websites, blogs or other media
without my explicit permission.
© All rights reserved
Contac: fotografia@toniduarte.tk
El gat o moix (Felis silvestris catus) és un petit mamífer carnívor domèstic. El gat ha estat en convivència propera amb els humans des de fa uns 9.500 anys,una data molt anterior a les estimacions prèvies, que en fixaven la domesticació a fa entre 3.500 i 8.500 anys.
Els noms actuals més generalitzats en moltes llengües d'Europa (gat, cat, chat, gatto, gato, Katze, katt, kat, etc.) deriven del mot llatí vulgar cattus,paraula que al·ludia específicament als gats domèstics en contraposició als gats salvatges que, en llatí, eren anomenats felis. N'hi ha dotzenes de races, algunes sense pèl o sense cua com a resultat de mutacions genètiques, i n'hi ha una gran varietat de colors. Són experts predadors i poden caçar més de mil espècies diferents d'animals per alimentar-se.També són animals que poden assimilar certs conceptes, i alguns poden ser entrenats per manipular mecanismes senzills, com ara per girar els panys de les portes. Es comuniquen amb miols, gemecs, xiulets, grunyits i aproximadament un centenar de vocalitzacions diferents,a més del llenguatge corporal.
ESP:
El gato o gato doméstico (Felis silvestris catus) es un pequeño mamífero carnívoro de la familia Felidae. El gato está en convivencia cercana al hombre desde hace unos 9.500 años, periodo superior al estimado anteriormente, que oscilaba entre 3.500 y 8.000 años.
Los nombres actuales más generalizados derivan del latín vulgar catus, palabra que aludía especialmente a los gatos salvajes en contraposición a los gatos domésticos que, en latín, eran llamados felis.
Hay docenas de razas, algunas sin pelo o incluso sin cola, como resultado de mutaciones genéticas, y existen en una amplia variedad de colores. Son expertos depredadores que cazan más de cien especies diferentes de animales para alimentarse. También son animales que pueden asimilar algunos conceptos, y ciertos ejemplares pueden ser entrenados para manipular mecanismos simples.
Se comunican con gemidos, gruñidos y alrededor de un centenar de diferentes vocalizaciones,además del lenguaje corporal.
Se cree que el gato salvaje africano (Felis silvestris lybica) es su ancestro más inmediato.
Sin embargo, al tratarse de una subespecie puede intercambiar (y de hecho lo hace) material genético con otras subespecies de Felis silvestris. Se ha detectado hibridación con el gato montés europeo (Esta hibridación masiva se considera la principal amenaza para la conservación de las variantes salvajes).
Toni Duarte Freelance Photographer
Please don't use this image on websites, blogs or other media
without my explicit permission.
© All rights reserved
Contac: toniduarte[a]cmail.cat
El gat o moix (Felis silvestris catus) és un petit mamífer carnívor domèstic. El gat ha estat en convivència propera amb els humans des de fa uns 9.500 anys,una data molt anterior a les estimacions prèvies, que en fixaven la domesticació a fa entre 3.500 i 8.500 anys.
Els noms actuals més generalitzats en moltes llengües d'Europa (gat, cat, chat, gatto, gato, Katze, katt, kat, etc.) deriven del mot llatí vulgar cattus,paraula que al·ludia específicament als gats domèstics en contraposició als gats salvatges que, en llatí, eren anomenats felis. N'hi ha dotzenes de races, algunes sense pèl o sense cua com a resultat de mutacions genètiques, i n'hi ha una gran varietat de colors. Són experts predadors i poden caçar més de mil espècies diferents d'animals per alimentar-se.També són animals que poden assimilar certs conceptes, i alguns poden ser entrenats per manipular mecanismes senzills, com ara per girar els panys de les portes. Es comuniquen amb miols, gemecs, xiulets, grunyits i aproximadament un centenar de vocalitzacions diferents,a més del llenguatge corporal.
El gato o gato doméstico (Felis silvestris catus) es un pequeño mamífero carnívoro de la familia Felidae. El gato está en convivencia cercana al hombre desde hace unos 9.500 años, periodo superior al estimado anteriormente, que oscilaba entre 3.500 y 8.000 años.
Los nombres actuales más generalizados derivan del latín vulgar catus, palabra que aludía especialmente a los gatos salvajes en contraposición a los gatos domésticos que, en latín, eran llamados felis.
Hay docenas de razas, algunas sin pelo o incluso sin cola, como resultado de mutaciones genéticas, y existen en una amplia variedad de colores. Son expertos depredadores que cazan más de cien especies diferentes de animales para alimentarse. También son animales que pueden asimilar algunos conceptos, y ciertos ejemplares pueden ser entrenados para manipular mecanismos simples.
Se comunican con gemidos, gruñidos y alrededor de un centenar de diferentes vocalizaciones,además del lenguaje corporal.
Se cree que el gato salvaje africano (Felis silvestris lybica) es su ancestro más inmediato.
Sin embargo, al tratarse de una subespecie puede intercambiar (y de hecho lo hace) material genético con otras subespecies de Felis silvestris. Se ha detectado hibridación con el gato montés europeo (Esta hibridación masiva se considera la principal amenaza para la conservación de las variantes salvajes).
A Floralis Generica é uma escultura metálica situada na Plaza de las Naciones Unidas, entre a Avenida Figueroa Alcorta e Austria, no bairro Recoleta, da cidade de Buenos Aires, presenteada à cidade pelo arquiteto argentino Eduardo Catalano.
A escultura se situa no centro de um parque de quatro hectares arborizados, cercado por trilhas que oferecerem diferentes perspectivas do monumento, que está localizado acima de um espelho de água. Além da função estética, o espelho d'água protege o monumento.
Uma das características da flor é um sistema elétrico que abre automaticamente e fecha as pétalas, dependendo da hora do dia. Durante a noite a flor fecha e emana de seu interior um brilho vermelho e abre-se pela manhã. Este mesmo mecanismo que abre a flor faz com que esta se feche na presença de ventos fortes. Ele abre todas as manhãs às 8h e termina ao pôr do sol, em um horário que varia conforme a estação. Quando da inauguração, problemas técnicos impediram seu fechamento, mas estes foram resolvidos dois meses depois.
Há quatro noites especiais em que as pétalas estão abertas: 25 de maio, 21 de setembro e 24 e 31 de dezembro.
Segundo o autor, Floralis significa que seja parte da flora e genérica derivada do conceito de "gênero" e indica que ela representa todas as flores do mundo.
Floralis Genérica is a sculpture made of steel and aluminum located in Plaza de las Naciones Unidas, Avenida Figueroa Alcorta, Buenos Aires, a gift to the city by the Argentine architect Eduardo Catalano. Catalano once said that the flower "is a synthesis of all the flowers and is both a hope that is reborn every day to open."[1] It was created in 2002. The sculpture moves closing its petals in the evening and opening them in the morning.
The sculpture is located in the center of a park of four acres of wooded boundaries, surrounded by paths that get closer and provide different perspectives of the monument, and placed above a reflecting pool, which apart from fulfilling its aesthetic function, protects it. It represents a large flower made of stainless steel with aluminum skeleton and reinforced concrete, which looks at the sky, extending to it its six petals. Weighs eighteen tons and is 23 meters high.
One of the characteristics of the flower is an electrical system that automatically opens and closes the petals depending on the time of the day. At night the flower closes, emanating a red glow from inside, and reopens ("...is reborn...") the following morning. This mechanism also closes the flower if strong winds blow.
It opens every morning at 8 and closes at sunset, on a schedule that changes according to season. When its petals were inaugurated, they didn't close due to technical problems which were solved two months later.
There are four special nights in which the petals are open: May 25, September 21, December 24 and December 31.
According to Eduardo Catalano, the author, Floralis "means belonging to the flora and therefore the flowers", and Genérica "from the concept of "gender" and indicates that it represents all the flowers in the world".