View allAll Photos Tagged mecanismos

www.toniduarte.tk

  

Toni Duarte Freelance Photographer

Please don't use this image on websites, blogs or other media

without my explicit permission.

© All rights reserved

Contac: toniduarte[a]cmail.cat

  

El gat o moix (Felis silvestris catus) és un petit mamífer carnívor domèstic. El gat ha estat en convivència propera amb els humans des de fa uns 9.500 anys,una data molt anterior a les estimacions prèvies, que en fixaven la domesticació a fa entre 3.500 i 8.500 anys.

Els noms actuals més generalitzats en moltes llengües d'Europa (gat, cat, chat, gatto, gato, Katze, katt, kat, etc.) deriven del mot llatí vulgar cattus,paraula que al·ludia específicament als gats domèstics en contraposició als gats salvatges que, en llatí, eren anomenats felis. N'hi ha dotzenes de races, algunes sense pèl o sense cua com a resultat de mutacions genètiques, i n'hi ha una gran varietat de colors. Són experts predadors i poden caçar més de mil espècies diferents d'animals per alimentar-se.També són animals que poden assimilar certs conceptes, i alguns poden ser entrenats per manipular mecanismes senzills, com ara per girar els panys de les portes. Es comuniquen amb miols, gemecs, xiulets, grunyits i aproximadament un centenar de vocalitzacions diferents,a més del llenguatge corporal.

 

El gato o gato doméstico (Felis silvestris catus) es un pequeño mamífero carnívoro de la familia Felidae. El gato está en convivencia cercana al hombre desde hace unos 9.500 años, periodo superior al estimado anteriormente, que oscilaba entre 3.500 y 8.000 años.

Los nombres actuales más generalizados derivan del latín vulgar catus, palabra que aludía especialmente a los gatos salvajes en contraposición a los gatos domésticos que, en latín, eran llamados felis.

Hay docenas de razas, algunas sin pelo o incluso sin cola, como resultado de mutaciones genéticas, y existen en una amplia variedad de colores. Son expertos depredadores que cazan más de cien especies diferentes de animales para alimentarse. También son animales que pueden asimilar algunos conceptos, y ciertos ejemplares pueden ser entrenados para manipular mecanismos simples.

Se comunican con gemidos, gruñidos y alrededor de un centenar de diferentes vocalizaciones,además del lenguaje corporal.

Se cree que el gato salvaje africano (Felis silvestris lybica) es su ancestro más inmediato.

Sin embargo, al tratarse de una subespecie puede intercambiar (y de hecho lo hace) material genético con otras subespecies de Felis silvestris. Se ha detectado hibridación con el gato montés europeo (Esta hibridación masiva se considera la principal amenaza para la conservación de las variantes salvajes).

compras pelo site: www.zellig.net

 

acrílico fumê e azul perolado, metal e vidro :: R$65,00 ::

Y SIN EMBARGO magazine #18

"inout side issue"

 

dic.2008.ene.feb.2009

veranosurinviernonorte

ISBN 978-1-4092-5323-5

 

ON PAPER

 

PDF

 

Browse it

 

Hi-Res PDF (zipped)

  

(ñ)

 

- ¿cuáles son las nuevas 'definiciones' que serían necesarias para poder articular códigos y vías de comunicación válidas en un tiempo en el que los ríos fluyen vigorosos de puro ruido?

 

- ¿libertad y sociedad son conceptos antagónicos?

 

- ¿libertad y comunicación son valores que se anulan mutuamente?

 

- ¿cuáles son las vías por las cuales (entre todo el ruido) corre realmente la información?

 

- ¿filtros?

 

- ¿un out-icon por player desde/con/sobre el cual se explaye o enuncie un punto de vista o proponga una opción o modus operandi?

 

- ¿cuáles son los mecanismos de desactivación de un sistema que lo asimila todo?

 

- ¿cómo evitar entrar al juego? / ¿o cómo salir? / ¿o a dónde salir? / ¿para volver a entrar?

 

- ¿dónde queda el outside?

 

(e)

 

- What are the new 'definitions' that would be needed to articulate codes and communication channels valid in a time where the rivers flow of pure strong noise?

 

- Are freedom and society antagonistic concepts?

 

- Are communication and freedom values that are canceled each other?

 

- What are the ways in which (among all the noise) the information runs?

 

- Filters?

 

- An out-icon for player from / with / on which elaborate or stating a point of view or propose an option or modus operandi?

 

- What are the mechanisms of deactivation of a system that eats everything?

 

- How to avoid entering the game? / Or how to get out? / Or where to go out? / ¿To re-enter?

 

- Where is the outside?

 

(f)

 

- Quels sont ces nouveaux bruits capables d'articuler des flots de purs concepts?

 

- les filtres . . ?

 

- Quels sont ces filtres capables de ré-entrer leurs propres faces dehors dedans?

 

- les apparences . . ?

 

- Quels modus operandi de ces apparences, dedans transcendantes, dehors illusoires ?

 

- les concepts . . !

 

- Quels sont ces nouveaux concepts capables d'articuler des flots de bruits purs?

  

(download it. it's free.)

 

# # #

 

edit(ing), direct(ing) + complements

fernando prats

art direct(ing) + design(ing)

estudi prats

insistançao, correct(ing) + additional stuff

rivera valdez

listen(ing)

hernán dardes

original music

nevus-project / albert-jordà

original video

raquel barrera sutorra

translat(ing)

alicia pallas

open(ing) wonderimages: gabriel magri

frontcover(ing) im(a)g: ladder by teng tan

backc(o)ver(ing) i(mg): rejas by barbara stumm

 

featuring:

javier álvarez cobb

roman aixendri

brancollina

hernán dardes

oriol espinal

olivier gilet

tomás gubitsch

bill horne

kaxo

gabriel magri

yves moreaux

paula palombo

alicia pallas

fernando prats

jef safi

doris stritcher

barbara stumm

teng tan

rivera valdez

carolina vega ramirez

david velez

 

a b r e l a m u r a l l a

a coruña

antwerp

barcelona

bruxelles

buenos aires

burgos

campredó

doussard

grenoble

lawrenceville

london

melbourne

new york

paris

toronto

santiago de chile

tarragona

 

# # #

 

YSE #18 Original Music | YSE #18 Original Video | YSElected videos

 

# # #

 

(We also give you the 17ysesongs cd -with yse original music-. it's free.)

 

# # #

 

Official WEBsite | MySpace | Flickr Group | Facebook | Also @ YouTube, Hi5, Tumblr & more.

COMPORTES-CANAL-AMETLLA DE MEROLA-NAVÀS-PINTURA-ART-CENTRAL-HIDROELECTRICA-AQUARLEL-LA-PINTOR-ERNEST DESCALS-

 

He gaudit de pintar la central hidroelèctrica de L'AMETLLA DE MEROLA amb les seves comportes i mecanismes hidràulics al costat del canal de l'aigua que va a l'antiga colònia tèxtil, entre la resclosa i el salt d'aigua es troba aquesta meravella de temps antics totalment immersa en la natura, obres d'enginyeria que em resulten molt atractives per estar pintant la història de les colònies del riu Llobregat a l'altura de Navàs, comarca del Bages en els límits del Berguedà. M'estranya molt que ningú ha pintat mai aquests paisatges tan històrics i poètics de l'època industrial de Catalunya, allà en aquests racons he trobat molts punts d'inspiració per fer noves aquarel·les que ajunten el paisatgisme natural amb la tecnologia de l'aprofitament de l'aigua per motius industrials. Pintura de l'artista pintor Ernest Descals amb aquarel·la sobre paper de 50 x 70 centímetres.

tinta

 

Please do not use my images without my permission.

 

Mecanismo de defensa fácil y certero..huye cuando huele a egos..

www.toniduarte.tk

 

Toni Duarte Freelance Photographer

Please don't use this image on websites, blogs or other media

without my explicit permission.

© All rights reserved

Contac: toniduarte[a]cmail.cat

 

Wikipedia:

El gat o moix (Felis silvestris catus) és un petit mamífer carnívor domèstic. El gat ha estat en convivència propera amb els humans des de fa uns 9.500 anys,una data molt anterior a les estimacions prèvies, que en fixaven la domesticació a fa entre 3.500 i 8.500 anys.

Els noms actuals més generalitzats en moltes llengües d'Europa (gat, cat, chat, gatto, gato, Katze, katt, kat, etc.) deriven del mot llatí vulgar cattus,paraula que al·ludia específicament als gats domèstics en contraposició als gats salvatges que, en llatí, eren anomenats felis. N'hi ha dotzenes de races, algunes sense pèl o sense cua com a resultat de mutacions genètiques, i n'hi ha una gran varietat de colors. Són experts predadors i poden caçar més de mil espècies diferents d'animals per alimentar-se.També són animals que poden assimilar certs conceptes, i alguns poden ser entrenats per manipular mecanismes senzills, com ara per girar els panys de les portes. Es comuniquen amb miols, gemecs, xiulets, grunyits i aproximadament un centenar de vocalitzacions diferents,a més del llenguatge corporal.

  

ESP:

El gato doméstico (Felis silvestris catus) es un pequeño mamífero carnívoro de la familia Felidae. El gato está en convivencia cercana al hombre desde hace unos 9.500 años, periodo superior al estimado anteriormente, que oscilaba entre 3.500 y 8.000 años.

Los nombres actuales más generalizados derivan del latín vulgar catus, palabra que aludía especialmente a los gatos salvajes en contraposición a los gatos domésticos que, en latín, eran llamados felis.

Hay docenas de razas, algunas sin pelo o incluso sin cola, como resultado de mutaciones genéticas, y existen en una amplia variedad de colores. Son expertos depredadores que cazan más de cien especies diferentes de animales para alimentarse. También son animales que pueden asimilar algunos conceptos, y ciertos ejemplares pueden ser entrenados para manipular mecanismos simples.

Se comunican con gemidos, gruñidos y alrededor de un centenar de diferentes vocalizaciones,además del lenguaje corporal.

Se cree que el gato salvaje africano (Felis silvestris lybica) es su ancestro más inmediato.

Sin embargo, al tratarse de una subespecie puede intercambiar (y de hecho lo hace) material genético con otras subespecies de Felis silvestris. Se ha detectado hibridación con el gato montés europeo (Esta hibridación masiva se considera la principal amenaza para la conservación de las variantes salvajes).

© Copyright 2014 Francisco Aragão

© ALL RIGHTS RESERVED. Use without permission is illegal.

© TODOS LOS DERECHOS RESERVADOS. El uso sin permiso es ilegal

© TODOS OS DIREITOS RESERVADOS. Usar sem permissão é ilegal.

© TOUS DROITS RÉSERVÉS. Utilisez sans autorisation est illégale.

© TUTTI I DIRITTI RISERVATI. L'uso senza autorizzazione è illegale.

=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=

 

English

The Parker 51, introduced in 1941, is a fountain pen. Parker’s period advertising called it “The World’s Most Wanted Pen,” and this assertion was true although a little deceptive; the USA entered World War II in December 1941, and the War Production Board placed severe restrictions on production of pens for civilian sale. Parker's continued advertising during the war created a demand that took several years to fulfill after the end of the war.

The pen was developed for use not with Parker's regular ink Quink, but with a new formula ink, advertised with the slogan, "writes dry with wet ink". This new ink's high alkalinity and isopropyl alcohol content were corrosive to the celluloid then used for the bodies of most pens (including the Parker Vacumatic, the company's flagship pen during the 1930s). Making the "51" pen's body and inner cap of a new plastic called Lucite, just coming into use for airplane canopies — and plastering the bottle, cap, and box with warnings not to use the ink in any pen "not even other Parker pens", except for the "51" — solved the corrosion problem somewhat.

The pen and the ink were both named "51" to mark 1939, the company's 51st year of existence, during which development was completed (U.S. design patent No. 116,097). By giving the pen a number instead of a name, Parker avoided the problem of translating a name into other languages.

The "51" was innovative at the time, with its hooded, tubular nib and multi-finned collector, all designed to work in conjunction with the pen's proprietary ink, allowing the nib to stay wet and lay down an even line with either the ultra-fast drying ink or more traditional inks.

With various refinements, the "51" stayed in production until 1972. The most significant design change came in 1948, with the introduction of the improved Aerometric filling system. At the same time, Parker reformulated its ink, reducing the alkalinity, adding a selection of brilliant colors, and calling the new product Superchrome. Like the "51" ink, it also came with a warning that it should be used only in the Parker "51" (or its new little brother, the "21"), but the warning was more discreet.

The pen was not named after the P-51 Mustang fighter plane; but Parker took advantage of the coincidence by comparing the pen and the plane in its advertising. Additionally, a pilot who is suspected of falsifying flight records in his logbook in order to overstate his actual experience is said to have logged "P-51 hours," relying on the ambiguity of the term "P-51" to avoid directly confronting the suspect.

The "51" is popular with pen collectors, and in 2002 Parker issued a lookalike model called the 51 Special Edition. In 2004, the larger and heavier Parker 100 was released.

 

Portuguese

A Parker “51” é a caneta-tinteiro mais vendida no mundo em todos os tempos. A Parker levou 11 anos para desenvolvê-la, pois entendia que esta caneta deveria revolucionar o mercado. Foram vendidas mais de 20 milhões de canetas durante os mais de 30 anos em que reinou soberana na mente e na mão de seus consumidores. A Parker gastou muito dinheiro para promovê-la, mas valeu a pena, porque em 1969 ela já tinha alcançado os 400 milhões de dólares em vendas.

A Parker 51 Mark I é provavelmente a caneta mais funcional jamais feita. Nunca vazava nem pingava, sempre funcionava bem e quase nunca quebrava. É, na nossa opinião e na de milhares de admiradores,ainda hoje, um dos mais belos projetos de caneta jamais feitos. Foi a primeira caneta com pena oculta, uma maneira de evitar que a tinta secasse no trajeto entre o reservatório de tinta e o papel.

O nosso objetivo neste artigo é mostrar as características da Parker 51 - Mark I - Tipo 1, que foi a primeira caneta com sistema de alimentação do tipo aerométrico e fabricada apenas em 1948 e 1949.

O sistema de alimentação da Mark I - tipo 1, é aerométrico, com o mecanismo metálico que envolve o saco de borracha (Pli Glass) em alumínio cromado. A Parker logo percebeu que a camada de cromo, em muitos casos, rapidamente se soltava da base de metal em alumínio, deixando esse mecanismo com uma aparência feia, apesar de não afetar o desempenho da caneta.

Consciente desse problema que ocorria em algumas canetas, a Parker trocou o alumínio cromado por aço, nos modelos posteriores, ou seja, quando lançou em 1950 a Mark I, tipo 2. No mecanismo de alimentação da Mark I, tipo 1, está sempre gravado:“Press ribbed bar 6 times” (pressione a barra estriada 6 vezes)e é por isso que essa caneta é conhecida como 6 Times (Six Times) e que teve vida curta pois a Parker percebeu que alterando um pouco projeto inicial poderia ter uma caneta que precisaria de apenas 4 pressionamentos na barra estriada, obtendo o mesmo efeito em termos de enchimento. Assim, a Mark I tipo 2 era diferente no tipo de material do mecanismo alimentador e nos dizeres; "Press ribbed bar 4 times" (pressione a barra estriada 4 vezes), ficando assim essa caneta conhecida como 4 Times (Four Times). Veja as diferenças no artigo Parker 51: 6 times ou 4 Times?.

Na Mark I tipo 1 a Parker trocou o clipe curto, de 36mm que era usado na "51" Vacumatic, por um clipe maior que media 43mm e não trazia a marca Parker inserida. Esse clipe ficou conhecido como Clipe de Transição e durou apenas os dois anos em que a Mark I, tipo 1 foi fabricada. O clipe da Mark I, tipo 2 foi novamente diminuido para 39mm e é conhecido como o clipe tradicional dessas canetas.

A Parker também nesse período fabricou a Demi-Size 6 Times em todas as cores já apresentadas.

Todas as Mark I tipo 1 trazem no corpo logo abaixo do anel que o une a concha, os dizeres Parker 51 - Made in USA e o dígito 8 ou 9 indicando o ano de 1948 ou 1949. Para saber mais sobre o sistema de datação de canetas Parker consulte o artigo "O Fácil Sistema de Numeração das Parker Vacumatics e Aerométricas".

Estaremos providenciando um novo artigo sobre as Parker "51" Mark I, tipo 2, mostrando as diferenças entre essas canetas.

A grande notícia que se pode dar é que com exceções da Signet, Flighter e da Uva, que são raras e caras, todas as canetas Mark I, tipo 1, estão disponíveis no mercado, são relativamente fácéis de ser adquiridas e os preços são bastante razoáveis. O desempenho destas canetas também é excelente.

 

Wikipedia

http://www.starfountainpen.com.br/mostrarartigo.asp?codi=24

NOVECENTO [ROMANZO] - ENNIO MORRICONE

  

Una manifestació és l'exhibició pública de l'opinió d'un grup activista (econòmica, política o social, sobretot), mitjançant una congregació en els carrers, sovint en un lloc o una data simbòlica i associat amb aquesta opinió. El propòsit d'una manifestació és mostrar que una part significativa de la població està a favor o en contra d'una determinada política, persona, llei, etcètera. L'èxit d'una manifestació sol ser considerada major quanta més gent hi participa. hi ha dues formes de comptar el número de persones que assisteixen: Comptar el número de individus que passen per un punt determinat en un minut i multiplicar la xifra pels minuts que dura la manifestació. Multiplicar els metres quadrats que ocupa la marxa per un número determinat de manifestants. En la zona central aquest número sol ser 1,5. Si es disposa de fotografies d'alta resolució des de l'aire, aquesta tècnica és més precisa, ja que pot determinar millor l'aglomeració. Generalment, altres mecanismes de protesta com les vagues (especialment les vagues generals) van acompanyats de manifestacions.

----------------------------------------------------

Una manifestación es la exhibición pública de la opinión de un grupo activista (económica, política o social, sobre todo), mediante una concentración en las calles, a menudo en un lugar o una fecha simbólica y asociado con esta opinión. El propósito de una manifestación es mostrar que una parte significativa de la población está a favor o en contra de una determinada política, persona, ley, etcétera. El éxito de una manifestación suele ser considerada mayor cuanta más gente participa. hay dos formas de contar el número de personas que asisten: Contar el número de individuos que pasan por un punto determinado en un minuto y multiplicar la cifra por los minutos que dura la manifestación. Multiplicar los metros cuadrados que ocupa la marcha por un número determinado de manifestantes. En la zona central este número suele ser 1,5. Si se dispone de fotografías de alta resolución desde el aire, esta técnica es más precisa, ya que puede determinar mejor la aglomeración. Generalmente, otros mecanismos de protesta como las huelgas (especialmente las huelgas generales) van acompañados de manifestaciones.

© Copyright 2014 Francisco Aragão

© ALL RIGHTS RESERVED. Use without permission is illegal.

© TODOS LOS DERECHOS RESERVADOS. El uso sin permiso es ilegal

© TODOS OS DIREITOS RESERVADOS. Usar sem permissão é ilegal.

© TOUS DROITS RÉSERVÉS. Utilisez sans autorisation est illégale.

© TUTTI I DIRITTI RISERVATI. L'uso senza autorizzazione è illegale.

=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.=

 

English

The Parker 51, introduced in 1941, is a fountain pen. Parker’s period advertising called it “The World’s Most Wanted Pen,” and this assertion was true although a little deceptive; the USA entered World War II in December 1941, and the War Production Board placed severe restrictions on production of pens for civilian sale. Parker's continued advertising during the war created a demand that took several years to fulfill after the end of the war.

The pen was developed for use not with Parker's regular ink Quink, but with a new formula ink, advertised with the slogan, "writes dry with wet ink". This new ink's high alkalinity and isopropyl alcohol content were corrosive to the celluloid then used for the bodies of most pens (including the Parker Vacumatic, the company's flagship pen during the 1930s). Making the "51" pen's body and inner cap of a new plastic called Lucite, just coming into use for airplane canopies — and plastering the bottle, cap, and box with warnings not to use the ink in any pen "not even other Parker pens", except for the "51" — solved the corrosion problem somewhat.

The pen and the ink were both named "51" to mark 1939, the company's 51st year of existence, during which development was completed (U.S. design patent No. 116,097). By giving the pen a number instead of a name, Parker avoided the problem of translating a name into other languages.

The "51" was innovative at the time, with its hooded, tubular nib and multi-finned collector, all designed to work in conjunction with the pen's proprietary ink, allowing the nib to stay wet and lay down an even line with either the ultra-fast drying ink or more traditional inks.

With various refinements, the "51" stayed in production until 1972. The most significant design change came in 1948, with the introduction of the improved Aerometric filling system. At the same time, Parker reformulated its ink, reducing the alkalinity, adding a selection of brilliant colors, and calling the new product Superchrome. Like the "51" ink, it also came with a warning that it should be used only in the Parker "51" (or its new little brother, the "21"), but the warning was more discreet.

The pen was not named after the P-51 Mustang fighter plane; but Parker took advantage of the coincidence by comparing the pen and the plane in its advertising. Additionally, a pilot who is suspected of falsifying flight records in his logbook in order to overstate his actual experience is said to have logged "P-51 hours," relying on the ambiguity of the term "P-51" to avoid directly confronting the suspect.

The "51" is popular with pen collectors, and in 2002 Parker issued a lookalike model called the 51 Special Edition. In 2004, the larger and heavier Parker 100 was released.

 

Portuguese

A Parker “51” é a caneta-tinteiro mais vendida no mundo em todos os tempos. A Parker levou 11 anos para desenvolvê-la, pois entendia que esta caneta deveria revolucionar o mercado. Foram vendidas mais de 20 milhões de canetas durante os mais de 30 anos em que reinou soberana na mente e na mão de seus consumidores. A Parker gastou muito dinheiro para promovê-la, mas valeu a pena, porque em 1969 ela já tinha alcançado os 400 milhões de dólares em vendas.

A Parker 51 Mark I é provavelmente a caneta mais funcional jamais feita. Nunca vazava nem pingava, sempre funcionava bem e quase nunca quebrava. É, na nossa opinião e na de milhares de admiradores,ainda hoje, um dos mais belos projetos de caneta jamais feitos. Foi a primeira caneta com pena oculta, uma maneira de evitar que a tinta secasse no trajeto entre o reservatório de tinta e o papel.

O nosso objetivo neste artigo é mostrar as características da Parker 51 - Mark I - Tipo 1, que foi a primeira caneta com sistema de alimentação do tipo aerométrico e fabricada apenas em 1948 e 1949.

O sistema de alimentação da Mark I - tipo 1, é aerométrico, com o mecanismo metálico que envolve o saco de borracha (Pli Glass) em alumínio cromado. A Parker logo percebeu que a camada de cromo, em muitos casos, rapidamente se soltava da base de metal em alumínio, deixando esse mecanismo com uma aparência feia, apesar de não afetar o desempenho da caneta.

Consciente desse problema que ocorria em algumas canetas, a Parker trocou o alumínio cromado por aço, nos modelos posteriores, ou seja, quando lançou em 1950 a Mark I, tipo 2. No mecanismo de alimentação da Mark I, tipo 1, está sempre gravado:“Press ribbed bar 6 times” (pressione a barra estriada 6 vezes)e é por isso que essa caneta é conhecida como 6 Times (Six Times) e que teve vida curta pois a Parker percebeu que alterando um pouco projeto inicial poderia ter uma caneta que precisaria de apenas 4 pressionamentos na barra estriada, obtendo o mesmo efeito em termos de enchimento. Assim, a Mark I tipo 2 era diferente no tipo de material do mecanismo alimentador e nos dizeres; "Press ribbed bar 4 times" (pressione a barra estriada 4 vezes), ficando assim essa caneta conhecida como 4 Times (Four Times). Veja as diferenças no artigo Parker 51: 6 times ou 4 Times?.

Na Mark I tipo 1 a Parker trocou o clipe curto, de 36mm que era usado na "51" Vacumatic, por um clipe maior que media 43mm e não trazia a marca Parker inserida. Esse clipe ficou conhecido como Clipe de Transição e durou apenas os dois anos em que a Mark I, tipo 1 foi fabricada. O clipe da Mark I, tipo 2 foi novamente diminuido para 39mm e é conhecido como o clipe tradicional dessas canetas.

A Parker também nesse período fabricou a Demi-Size 6 Times em todas as cores já apresentadas.

Todas as Mark I tipo 1 trazem no corpo logo abaixo do anel que o une a concha, os dizeres Parker 51 - Made in USA e o dígito 8 ou 9 indicando o ano de 1948 ou 1949. Para saber mais sobre o sistema de datação de canetas Parker consulte o artigo "O Fácil Sistema de Numeração das Parker Vacumatics e Aerométricas".

Estaremos providenciando um novo artigo sobre as Parker "51" Mark I, tipo 2, mostrando as diferenças entre essas canetas.

A grande notícia que se pode dar é que com exceções da Signet, Flighter e da Uva, que são raras e caras, todas as canetas Mark I, tipo 1, estão disponíveis no mercado, são relativamente fácéis de ser adquiridas e os preços são bastante razoáveis. O desempenho destas canetas também é excelente.

 

Wikipedia

http://www.starfountainpen.com.br/mostrarartigo.asp?codi=24

Hi fellows! ^^

Today is my Rock Diva Birthday ^^

She complete 1 year with me , is my second doll , and during this time I make a lot o changes on her xD, like I sent her and my Suisei for Sheryl to have an eyemecha modification xD, them a sent her for Julia Cabral to change her eyelashes and now she's finally ready xD

I love this girl, she got a lots of fans on flickr , I don't know exactly why, but she is the kind of person that really draws people from all over ^^

 

Happy B-day to my Rock Diva !!Holy Hollywood!!! ^___^ ~

 

Holy: You all can send me presents , just FM ^^ ~

 

Holy!! ¬¬'''''''

 

Holy: What??! Am I especial?? o.õ

 

-------------------------------------------------

 

Oi povo!! ^^

Hj é o niver da minha Rock Diva ^^

Ela completou um aninho comigo, é minha segunda doll, e durante esse tempo ela sofreu bastante modificações xD , como quando mandei ela para Espanha para a Sheryl modificar o mecanismo dos olhos dela, e logo em seguida mandei ela para a Julia Cabral trocar os cílios dela ( A Cherry n queria viajar sozinha ^^) e agora ela esta completinha do jeito q sempre quiz !!XD

Eu amo essa fofa e ela tem muito fans no flickr, eu n sei exatamente pq , mais ela é o tipo de doll que chama atenção então ela praticamente lotou meu mosaico de 2011 x) (vou postar ele amanhã ~)

 

Happy B-day to my Rock Diva !!Holy Hollywood!!! ^___^ ~

 

Holy: Todos vcs podem mandar presente para mim, só passar FM ^^ ~

 

Holy!! ¬¬'''''''

 

Holy: Oque?Eu não sou especial? o.õ

CATS

 

El gat (Felis silvestris catus) és un petit mamífer carnívor domèstic. Ha conviscut amb els humans des de fa uns 9.500 anys. El nom actual més generalitzat en moltes llengües europees per referir-se a aquest animal (gat, cat, chat, gatto, gato, Katze, katt, kat, etc.) deriva del mot llatí vulgar cattus, que es refereix específicament als gats domèstics (en contraposició als gats salvatges, anomenats felis en llatí). Hi ha desenes de races de gats, algunes de les quals manquen de pèl o de cua a causa de mutacions genètiques. El pelatge també pot ser de molts colors diferents. Els gats són experts predadors capaços caçar més de mil espècies d'animals diferents. També poden aprendre conceptes complexos i ser ensinistrats per manipular mecanismes senzills, com per exemple panys. Es comuniquen amb miols, gemecs, xiulets, grunyits i aproximadament un centenar de vocalitzacions diferents, a més del llenguatge corporal. Aquest gat de la imatge, al que fa pessigolles la humana, es una escultura anomenada el gat del Raval, obra de Fernando Botero, actualment està ubicada a la Rambla del Raval després d'haver estat emplaçada en diferents llocs de Barcelona.

-----------------------------------------

El gato (Felis silvestris catus) es un pequeño mamífero carnívoro doméstico. Ha convivido con los humanos desde hace unos 9.500 años. El nombre actual más generalizado en muchas lenguas europeas para referirse a este animal (gat, cat, chat, gatto, gato, Katze, Katt, kat, etc.) Deriva de la palabra latín vulgar cattus, que se refiere específicamente a los gatos domésticos (en contraposición a los gatos salvajes, llamados felis en latín). Hay decenas de razas de gatos, algunas carecen de pelo o de cola debido a mutaciones genéticas. El pelaje también puede ser de muchos colores diferentes. Los gatos son expertos depredadores capaces de cazar más de mil especies de animales diferentes. También pueden aprender conceptos complejos y ser adiestrados para manipular mecanismos simples, como por ejemplo cerraduras. Se comunican con maullidos, gemidos, silbidos, gruñidos y aproximadamente un centenar de vocalizaciones diferentes, además del lenguaje corporal. Este gato de la imagen, al que hace cosquillas la humana, es una escultura llamada el gato del Raval, obra de Fernando Botero, actualmente situada en la Rambla del Raval después de haber sido emplazada en diferentes lugares de Barcelona.

 

Las Marías, Las Dos Marías, Las Dos en Punto o Cara de Palo es el nombre con que se conocía en Santiago de Compostela (Galicia) a la pareja formada por las hermanas Maruxa (Santiago, 4 de enero de 1898 - ibídem, 13 de mayo de 1980) y Coralia Fandiño Ricart (Santiago, 24 de agosto de 1914 - La Coruña, 30 de enero de 1983), representadas desde 1994 en una famosa escultura ubicada en el parque de la Alameda, en Santiago.

Las dos hermanas se convirtieron en personajes populares de la ciudad debido a que realizaban un paseo diario por la Zona Vella (casco antiguo de Compostela), desde los años cincuenta hasta finales de los setenta, vestidas y maquilladas de manera excéntrica, mientras flirteaban con los jóvenes universitarios. Este paseo, que tenía lugar a las dos de la tarde en punto (de ahí uno de sus apodos), hora en que la mayoría de estudiantes se dirigían a comer y, por tanto, cuando más actividad había por las calles del centro de Santiago. Coralia, la menor, pero más alta, era tímida y poco habladora, mientras que Maruxa, de menor estatura, aunque de más edad, era la que llevaba la voz cantante. Apodadas las Marías, fueron también calificadas como «locas» y «solteronas». Lo que se conoce como uno de los iconos más representativos de la ciudad de Santiago de Compostela.

No está claro si las dos hermanas pertenecieron al movimiento anarquista, pero se sabía que su ideología era claramente de izquierda. El periodista Borobó (Raimundo García Domínguez) sostenía que habían sido miembros de la CNT, como sus hermanos, y que habían llevado a cabo tareas de enlace con sindicalistas escapados de Galicia. En 1945 reapareció su hermano Manolo Fandiño, militando en la clandestinidad.

Las tres hermanas Maruxa, Coralia, y Sarita salían juntas a caminar. Sarita falleció joven.

Las dos hermanas restantes cayeron en la pobreza después de que los residentes de la ciudad dejaron de hacer pedidos al taller de costura «por ser una familia anarquista”, Más allá de este temor, los compostelanos en general sentían simpatía por ellas, y cuando terminó la guerra las hermanas ―que ya vivían solas en su casa― vivieron de la caridad de los vecinos. Los que querían ayudarlas no les daban limosna directamente, sino que compraban comida, especialmente en la tienda de importación Carro, ubicada en la plaza del Toural, donde el dueño, Tito Carro, se las alcanzaba con la excusa de que eran «promociones» de empresas y no caridad.

Las dos hermanas Fandiño fueron las mujeres más conocidas y fotografiadas de Compostela. Maruxa y Coralia ―que siempre se había querido llamar Rocío― lograron crear un mecanismo de defensa para sobrevivir: se volvieron locas, y en su locura recuperaron el sueño de la juventud. Siempre escuálidas, como si vivieran en un campo de concentración, sin dientes, se vistieron de luz y color, llenas de maquillaje como si se tratase de una representación de máscaras: polvo de arroz, colorete y carmín. Cada día, al mismo tiempo, marcadas por la campana Berenguela de la catedral de Santiago de Compostela, en el verano iban por la calle del Espíritu Santo hasta el paseo en el Toural, en el invierno en las arcadas de la rúa del Villar, desafiado al tiempo gris y la mente de la gente con su luz de la antorcha permanentemente. E incluso cuando algunos estudiantes querían, con una galantería burlona, acercarse a estas máscaras de color, ellas, con la dignidad recuperada y la fuerza de la locura rechazaban ese «cortejo» diciendo en español: «¡Tú ya tienes!».

Según Fermín Bescansa, en una ocasión una tormenta les arruinó el techo de su casa, y se organizó una colecta que reunió un cuarto de millón de pesetas, que en ese momento era el valor de un apartamento.

Maruxa falleció en Santiago de Compostela el 13 de mayo de 1980, a los 82 años. Coralia se fue a vivir con otra hermana al puerto de La Coruña (75 km al norte), ciudad a la que nunca se adaptó. Murió dos años más tarde ―el 30 de enero de 1983, a los 68 años de edad― después de preguntar muchas veces cuál era el camino para volver a Santiago. Hasta 2014, ambas se encontraban enterradas en tumbas separadas y alejadas en el compostelano cementerio de Boisaca. Maruxa en la tumba número 991, con tres de sus hermanos y su madre. Coralia, en la tumba 3196, con su padre.

En mayo de 2014, debido a la degradación de las sepulturas, la asociación Ateneo de Santiago realizó una colecta popula que reunió fondos para rehabilitar el sepulcro, instalar sus restos mortales juntos, como ellas querían, y colocar una placa de recuerdo.

Con los años, la historia de las dos hermanas Fandiño fue cayendo en el olvido, hasta que, en 1994, el escultor vasco César Lombera (Baracaldo, 1956), después de nueve años de proponerlo sin éxito en el Ayuntamiento, convenció al entonces alcalde Xerardo Estévez para instalar una escultura en su memoria. Esta, realizada por el propio Lombera, consistió en una reproducción realista y policromada de las dos mujeres durante sus famosos paseos, basada en una fotografía publicada por Luis Carré Menéndez en la revista Viajar como una de las ilustraciones del reportaje sobre la ciudad de Santiago de Compostela. Maruxa a la derecha, con el brazo extendido, y Coralia sosteniendo un paraguas. La obra fue instalada en la Alameda, donde permanece hoy.

Desde entonces, la escultura es una de las más conocidas de la ciudad, ya sea por la curiosidad que despierta entre los turistas como para servir de punto de encuentro en el centro de la ciudad de Compostela.

(Wikipedia)

© Copyright : You can not use my photos !

© Copyright : No se pueden utilizar mis fotos !

© Copyright :Sie können nicht meine Fotos !

© Copyright : Vous ne pouvez pas utiliser mes photos !

© Copyright : Non è possibile utilizzare le mie foto!

© Copyright : ! لا يمكنك استخدام الصور الخاصة بي

© Copyright : ! איר קענען ניט נוצן מיין פאָטאָס

© Copyright : 你不能用我的照片!

© Copyright : あなたは私の写真を使用することはできません!

© Copyright : तुम मेरे फ़ोटो का उपयोग नहीं कर सकते हैं!

© Copyright : Вы не можете использовать мои фотографии!

  

www.flickriver.com/photos/29469501@N03/popular-interesting/

 

"uroborus issue"

dic.2010.ene.feb.2011

 

veranosurinviernonorte

 

*on PAPER

 

*NAVIGATE it

 

*+ sobre ELLA

 

(ñ)

 

La capacidad de adaptación humana como causa y consecuencia.

¿Cambiamos el entorno para dar soluciones y después nos adaptamos al cambio, o cambiamos sólo porque somos capaces de adaptarnos?

 

¿Cuándo y cómo se invirtió la relación según la cual las máquinas aspirarían a la condición humana, para en cambio tomar -cada vez más- imágenes del mundo mecánico-digital y emplearlas en nuestra propia descripción?

 

La tecnología como instrumento para la auto-saturación. ¿Hasta dónde somos capaces de absorber? ¿Cuánta virtualización soporta el hardware humano?

 

El problema de la densidad (densidad en el tiempo y el espacio), una densidad frente a la cual uno avanza convirtiéndose en un autómata funcional, filtrando el exceso de colores brillantes, el exceso de sonidos alarmantes, la saturación de productos en los comercios, de redes y de “amigos”, de “eventos” y “contenidos”, de trabajos y funciones. ¿A fuerza de mercado hemos saturado los sistemas al punto de volverlos inhabitables?

 

La farsa saturada,

de grasa, de estilo, de piel que se estira, de burdos maniqueísmos, de carencias sin prosodia, de tildes obcecadas, de verbos sin gracia, de ruido en do mayor, de miel o carbón.

 

En (o dentro de) un juego o mecanismo siniestro en el cual (o según el cual) nuestro objetivo es cumplir con todos los objetivos, vivir “a tope”, ser “eficientes y competitivos”. ¿Alguien (¿quién?) regula o dirige este proceso?

 

Dialemáticas emergentes: hombre/máquina, transformación/saturación. Dualidades que son en el fondo la misma, considerando al hombre como el campeón de las transformaciones y a la máquina como el instrumento de la saturación.

 

¿Seducción de un mundo que a causa de sus ventajas nos arrastra hacia su lógica?

 

La “saturación”; definida como una situación en la cual las soluciones se han transformado en problemas, lo probable se realiza cada vez menos, y lo improbable sucede más y más.

 

Uroborus, ouroborus.

 

# # #

 

(ç)

 

L'adaptabilité de l'homme, cause et effet.

 

Devons-nous changer notre environnement pour apporter des solutions à la nécessité de nous adapter, ou devons-nous changer uniquement parce que nous en sommes capables et ne découvrir qu'au cours du processus les solutions que nous aurions pu apporter ?

 

Examinons la possibilité d'améliorer l'espèce, examinons-en la conscience et la volonté. Comme s'il était possible de faire de la science un art et de l'homme son œuvre la plus achévée, la plus brillante. Quand et comment cette relation a-t-elle été renversée ? Cette relation selon laquelle les machines aspirent à la condition humaine pour atteindre un état dans lequel nous prenons de plus en plus d'images de ce processus mécanico-numérique lui-même pour nous décrire ? Est-ce de la jalousie de la part de l'homme ?

 

La technologie en tant qu'instrument d'auto-saturation. La virtualisation de la réalité (au sens où une machine est virtualisée) implique-t-elle de saturer cette réalité ? Que sommes-nous capables d'absorber ? Quel niveau de virtualisation l'homme physique peut-il supporter ?

 

Problème de la densité (densité dans l'espce et dans le temps). Une densité telle, qu'elle est impossible à gérer en son sein ; une densité que l'on ne contre qu'en se mutant en automate fonctionnel, filtrant les excés de couleurs vives, les excés de signaux d'alarme, l'offre saturée des produits marchandisés, les «amis» proliférants des réseaux sociaux , les «événements» et les «contenus» des chantiers et des projets. A force de marketing, avons-nous saturé l'ensemble des systèmes au point de les rendre inhabitables ?

 

Farce saturée de fatuité, de minauderie, de peaux liftées, de manichéismes flagrants, de palabres sans consistance, de tons péremptoires, de verbe sans grâce, de bruit en do majeur, de miel comme de crasse.

 

Satellites saturés de locuteurs sans interprètes, de gloussements insipides, de rituels vides de sens, de distanciations fictives, de perspectives brouillonnes.

Un jeu (ou un mécanisme) sinistre dans lequel (ou par lequel) notre objectif est d'atteindre tous nos objectifs, de vivre "dans l'abondance", d'être "efficace" et "concurrentiel". Est-ce que quelqu'un (qui?) réglemente ou oriente la direction, la logique et la vitesse de ce processus ?

 

Deux dualités émergent (Dialectiques ? Dialemmatiques ?) : celle de l'homme/machine et celle de la transformation/saturation. Deux dualités qui sont profondément la même, considérant l'homme comme le champion des transformations et la machine comme l'instrument de ses saturations.

 

Renversement historique. Au début de la révolution industrielle la machine était annoncée comme solution à l'aliénation par le travail, désormais la machine est devenue le problème ... suspecte de créer de nouvelles aliénations (accélération du temps, rentabilité des processus, débordement de l'information, modélisation de la vie). Séduction d'un monde qui, grâce à ses avantages, nous entraîne dans sa logique ?

 

Au final, le thème sous-jacent est la «saturation», en tant que situation dans laquelle les solutions sont devenues les problèmes, en tant que situation où le probable est de moins en moins réalisé, et l'improbable de plus en plus subi.

 

Uroborus, urobor-us.

 

# # #

 

(sh)

 

Human ability for adaptation as cause and consequence.

Do we change our environment to give solutions and then adapt to change, or do we change just because we’re able to adapt?

 

When and how was the relationship inverted, that relationship according to which machines would aspire to the human condition to reach a state in which we take more and more images from the mechanical-digital work to use them to describe ourselves?

 

Technology as an instrument for self-saturation. How much are we able to absorb? How much virtualization can human hardware support?

 

The problem of density (density in time and space), a density against which one moves forward turning into a functional automaton, filtering the excess of bright colours, the excess of alarming sounds, the saturation of products in shops, of networks and “friends”, “events” and “contents”, of works and functions. By dint of marketing, have we saturated all the systems up to the point of making them uninhabitable?

 

The saturated farce,

of fat, of style, of stretching skin, of blatant manichaeism, of shortage without prosody, of obstinate accents, of graceless verbs, of noise in C major, of honey or coal.

 

In (or inside of) a sinister game or mechanism in which (or according to which) our aim is to fulfil every aim, living “to the full”, being “efficient and competitive”. Does someone (who?) regulate or direct this process?

 

Emerging dialemmatics: man/machine, transformation/saturation. Dualities that are in depth the same, considering man as the champion of transformations and the machine as the instrument of saturations.

 

Seduction of a world that, through its advantages, drags us towards its logic?

 

The “saturation”, defined as a situation in which solutions have turned into problems, the probable is less and less realized, and the improbable happens more and more.

 

Uroborus, ouroborus.

 

###

 

edit(ing), direct(ing) & complements_

fernando prats

 

art direct(ing) & design(ing)_

estudi prats

 

colacao & ordenaciones_

rivera valdez

 

biotranslat(ing) & reflejos_

alicia pallas

 

(h)original music_

albert jordà / nevus project

 

(h)original video_

raquel barrera sutorra

 

front cover(ing) preYdation_ thomas hagström

 

open(ing) flashforward_ jurek durczak

 

back(c)over(ing) mirror jones

 

...from

 

roman aixendri

brancolina

jurek durczak

wilma eras

oriol espinal

thomas hagström

françoise lucas

graciela oses

alicia pallas

gabriela piccini

fernando prats

beatriz g. ramírez

miguel ruibal

jef safi

nirvana sq

dou_ble_you

 

from...

 

a coruña

acuitzio del canje

antwerp

barcelona

buenos aires

campredó

grenoble

helsingborg

puerto iguazú

london

lublin

mar del plata

nijmegen

polop

tarragona

terrassa

 

# # #

 

YSE #26 Original Music | Original videos | YSElected videos

 

# # #

 

Official WEBsite | Flickr Group | Facebook | MySpace | Twitter | YouTube

 

Also @ Vimeo, Hi5, Tumblr & more.

Lunes 16.12.2013

Rabo de nube ( Silvio rodriguez ) / Charlie Haden

 

acampadabcn.wordpress.com/demandes/

 

DECLARACIONS DE MINIMS ( ACAMPADABCN )

 

1 – No més privilegis per a polítics, començant per Barcelona:

 

- Retallada dràstica del sou de les i els polítics equiparant-lo al sou de la mitjana de la població.

 

- Supressió dels privilegis en el pagament d’impostos, dietes, anys de cotització i pensions (només a Barcelona l’estalvi seria de mig milió d’euros al mes com a mínim).

 

- Prohibició de pensió superior a la pensió màxima establerta per a la resta dels ciutadans i ciutadanes.

 

- Supressió de la seva immunitat jurídica i de prescripció per als casos de corrupció. Cessament de les i els polítics corruptes.

2 – No més privilegis per a banquers i banqueres:

 

- Prohibició de qualsevol tipus de rescat o injecció de capital a entitats bancàries i caixes: aquelles entitats en dificultats han de fer fallida o ser nacionalitzades per a constituir una banca pública sota control social.

 

- Devolució transparent i immediata a les arques públiques per part dels bancs de tot el capital públic aportat.

 

- Regulació dels moviments especulatius i sancions a la mala praxis bancària. Prohibició d’inversió en paradisos fiscals.

 

- Tots els habitatges adquirits per execucions hipotecàries allotjaran, en règim de lloguer social, a les famílies desnonades.

3. No més privilegis per a les grans fortunes:

 

[N'hi hauria prou amb aplicar el 5% de la retallades que van ser aplicades als funcionaris a les 50 més grans fortunes i se solucionaria el problema del dèficit de l'Estat Espanyol]

 

- Augment del tipus impositiu a les grans fortunes i entitats bancàries, eliminació de les SICAV.

 

- No a l’eliminació de l’impost de successions. Recuperació de l’impost de patrimoni.

 

- Control real i efectiu del frau fiscal i de la fuga de capitals a paradisos fiscals.

 

- Promoció a nivell internacional de l’adopció d’una taxa a les transaccions financeres (taxa Tobin).

 

Amb l’aplicació d’aquests 3 punts s’obté el pressupost per solucionar els quatre següents. Perquè no falten diners, és evident que existeix la disponibilitat econòmica.

4. Sous dignes i qualitat de vida per a tothom:

 

- L’economia al servei de les persones i no al revés.

 

- Establiment d’un màxim salarial així com d’un mínim.

 

- Reducció de la jornada de manera que tothom pugui gaudir, pensar i conciliar la seva vida personal amb la vida laboral, sense reducció de sou. Aquesta reducció de personal permetrà un repartiment de tasques que acabarà amb l’atur estructural.

 

- Retirada de la reforma de les pensions.

 

- Seguretat en el treball: impossibilitat d’acomiadaments col·lectius o per causes objectives a les grans empreses mentre hi hagi beneficis, fiscalització a les grans empreses per assegurar que no cobreixen amb treballadors temporals llocs de treball que podrien ser fixes.

 

- Reconeixement del treball domèstic, reproductiu i de cura.

5. Dret a l’habitatge

 

- Expropiació dels habitatges en desús que no s’han venut per augmentar el parc públic d’habitatge en règim de lloguer social.

 

- Declaració de les ciutats com a lliures de desnonaments i desallotjaments.

 

- Penalització de les pràctiques de mòbbing (assetjament imobiliari).

 

- Donació en pagament dels habitatges per cancel·lar les hipoteques, de forma retroactiva des de l’inici de la crisi.

 

- Prohibició de l’especulació immobiliària.

6. serveis publics de qualitat

 

- Retirada de les retallades plantejades pel govern de la Generalitat. Retirada dels plans d’austeritat i de retallades que afectin els serveis públics a nivell estatal, europeu i global.

 

- Reestabliment dels serveis que ja han estat retallats en sanitat i educació.

 

- Increment del personal sanitari i d’infraestructures per acabar amb les llistes d’espera.

 

- Increment del professorat i d’insfraestructures per a garantir la ràtio d’alumnes per aula, els grups de desdoblament i els grups de suport.

 

- Garantir realment la igualtat d’oportunitats per a l’accés a tots els nivells d’educació, independentment de la procedència socioeconòmica. Destinar els recursos públics únicament a l’educació pública. Escola laica i de qualitat.

 

- Finançament públic de l’investigació per garantir la seva independència.

 

- Transport públic assequible econòmicament a totes les persones, de qualitat i ecològicament sostenible (AQUEST PUNT NO S’HA ACABAT DE CONSENSUAR. FALTA DISCUSSIÓ/DEBAT)

 

- Serveis públics i gratuïts d’atenció a la infància i a les persones amb necessitats especials de cura.

 

- Prohibició de la privatització dels serveis públics.

 

- Sotmetre la nostra pertinença a l’OTAN a referèndum.

7. llibertats i democracia participativa

 

- No al control d’internet. Abolició de la Llei Sinde.

 

- Protecció de la llibertat d’informació i del periodisme d’investigació i de la seva independència. Eliminació de les traves legals que impedeixen exercir el dret d’emissió dels mitjans comunitaris lliures i sense ànim de lucre. Eliminació dels monopolis de facto dels espais radioelèctrics.

 

- Ús de software lliure en les institucions públiques per adequar-les a l’era digital amb costos sostenibles.

 

- Retirada de l’ordenança del civisme: retirada de tota ordenança que limiti les llibertats de moviment i expressió.

 

- Referèndums obligatoris i vinculants per a les qüestions de gran envergadura (incloses les directives europees).

 

- Eliminació de les redades a migrants no regulars i retirada de la Llei d’Estrangeria actual i tancament dels CIEs. Dret de vot per a migrants.

 

- Modificació de la Llei Electoral (AQUEST PUNT NO S’HA ACABAT DE CONSENSUAR. FALTA DISCUSSIÓ/DEBAT)

 

- Establiment de mecanismes efectius que garanteixin la democràcia interna als partits polítics: llistes obertes, elecció directa dels regidors (AQUEST PUNT NO S’HA ACABAT DE CONSENSUAR. FALTA DISCUSSIÓ/DEBAT)

 

- Pressupostos participatius aprovats per la ciutadania.

 

A continuació es farà al·lusió al tancament d’algunes indústries i cossos professionals. Demanem la conseqüent recol·locació d’aquests professionals o la reconversió de l’activitat industrial dels sectors anomenats.

8. Medi Ambient

 

-El sistema econòmic no pot estar basat en el creixement indefinit. Això no és sostenible.

 

- Sobirania alimentària, foment de l’agricultura dels camperols, no de les multinacionals.

 

- Foment de l’agricultura agroecològica. Suspensió dels transgènics en base al principi de precaució, fins a resoldre les incerteses sobre els impactes en el medi ambient i la salut. Per una reforma agrària.

 

- Consum responsable i comerç just. Evitar els monopolis en la distribució garantint l’accés de tots els productors.

 

- Amb totes aquestes mesures i d’altres, complir uns objectius de reducció d’emissions de CO2 que vagin més enllà dels del protocol de Kyoto. Per una veritable justícia climàtica.

   

PROPUESTAS APROBADAS EN LA ASAMBLEA DE SOL

  

1. ELIMINACIÓN DE LOS PRIVILEGIOS DE LA CLASE POLÍTICA:

 

o Control estricto del absentismo de los cargos electos en sus respectivos puestos. Sanciones específicas por dejación de funciones.

 

o Supresión de los privilegios en el pago de impuestos, los años de cotización y el monto de las pensiones. Equiparación del salario de los representantes electos al salario medio español más las dietas necesarias indispensables para el ejercicio de sus funciones.

 

o Eliminación de la inmunidad asociada al cargo. Imprescriptibilidad de los delitos de corrupción.

 

o Publicación obligatoria del patrimonio de todos los cargos públicos..

 

o Reducción de los cargos de libre designación.

  

2. CONTRA EL DESEMPLEO:

 

o Reparto del trabajo fomentando las reducciones de jornada y la conciliación laboral hasta acabar con el desempleo estructural (es decir, hasta que el desempleo descienda por debajo del 5%).

 

o Jubilación a los 65 y ningún aumento de la edad de jubilación hasta acabar con el desempleo juvenil.

 

o Bonificaciones para aquellas empresas con menos de un 10% de contratación temporal.

 

o Seguridad en el empleo: imposibilidad de despidos colectivos o por causas objetivas en las grandes empresas mientras haya beneficios, fiscalización a las grandes empresas para asegurar que no cubren con trabajadores temporales empleos que podrían ser fijos.

 

o Restablecimiento del subsidio de 426EUR para todos los parados de larga duración.

  

3. DERECHO A LA VIVIENDA:

 

o Expropiación por el Estado de las viviendas construidas en stock que no se han vendido para colocarlas en el mercado en régimen de alquiler protegido.

 

o Ayudas al alquiler para jóvenes y todas aquellas personas de bajos recursos.

 

o Que se permita la dación en pago de las viviendas para cancelar las hipotecas.

  

4. SERVICIOS PÚBLICOS DE CALIDAD:

 

o Supresión de gastos inútiles en las Administraciones Públicas y establecimiento de un control independiente de presupuestos y gastos.

 

o Contratación de personal sanitario hasta acabar con las listas de espera.

 

o Contratación de profesorado para garantizar la ratio de alumnos por aula, los grupos de desdoble y los grupos de apoyo.

 

o Reducción del coste de matrícula en toda la educación universitaria, equiparando el precio de los posgrados al de los grados.

 

o Financiación pública de la investigación para garantizar su independencia.

 

o Transporte público barato, de calidad y ecológicamente sostenible: restablecimiento de los trenes que se están sustituyendo por el AVE con los precios originarios, abaratamiento de los abonos de transporte, restricción del tráfico rodado privado en el centro de las ciudades, construcción de carriles bici.

 

o Recursos sociales locales: aplicación efectiva de la Ley de Dependencia, redes de cuidadores locales municipales, servicios locales de mediación y tutelaje.

  

5. CONTROL DE LAS ENTIDADES BANCARIAS:

 

o Prohibición de cualquier tipo de rescate o inyección de capital a entidades bancarias: aquellas entidades en dificultades deben quebrar o ser nacionalizadas para constituir una banca pública bajo control social.

 

o Elevación de los impuestos a la banca de manera directamente proporcional al gasto social ocasionado por la crisis generada por su mala gestión.

 

o Devolución a las arcas públicas por parte de los bancos de todo capital público aportado.

 

o Prohibición de inversión de bancos españoles en paraísos fiscales.

 

o Regulación de sanciones a los movimientos especulativos y a la mala praxis bancaria.

 

6. FISCALIDAD:

 

o Aumento del tipo impositivo a las grandes fortunas y entidades bancarias.

 

o Eliminación de las SICAV.

 

o Recuperación del Impuesto sobre el Patrimonio.

 

o Control real y efectivo del fraude fiscal y de la fuga de capitales a paraísos fiscales.

 

o Promoción a nivel internacional de la adopción de una tasa a las transacciones internacionales (tasa Tobin).

  

7. LIBERTADES CIUDADANAS Y DEMOCRACIA PARTICIPATIVA:

 

o No al control de Internet. Abolición de la Ley Sinde.

 

o Protección de la libertad de información y del periodismo de investigación.

 

o Referéndums obligatorios y vinculantes para las cuestiones de gran calado que modifican las condiciones de vida de los ciudadanos.

 

o Referéndums obligatorios para toda introducción de medidas dictadas desde la Unión Europea.

 

o Modificación de la Ley Electoral para garantizar un sistema auténticamente representativo y proporcional que no discrimine a ninguna fuerza política ni voluntad social, donde el voto en blanco y el voto nulo también tengan su representación en el legislativo.

 

o Independencia del Poder Judicial: reforma de la figura del Ministerio Fiscal para garantizar su independencia, no al nombramiento de miembros del Tribunal Constitucional y del Consejo General del Poder Judicial por parte del Poder Ejecutivo.

 

o Establecimiento de mecanismos efectivos que garanticen la democracia interna en los partidos políticos.

  

8. REDUCCIÓN DEL GASTO MILITAR

 

------------------------------

 

--------------------------

 

ELIMINAR EL SENADO.

 

NORUEGA, SUECIA, DINAMARCA, NO TIENEN SENADO, ALEMANIA SOLO 100 SENADORES y EE.UU. UN SENADOR POR CADA ESTADO.

  

LOS GRANDES TEÓRICOS DEL DERECHO INTERNACIONAL Y CONSTITUCIONAL OPINAN QUE ES UNA CÁMARA INNECESARIA, PRESCINDIBLE Y QUE ESTÁ EN EXTINCIÓN, ¿ENTONCES POR QUÉ TENEMOS QUE MANTENER A 260 SENADORES?

 

DE ESTA FORMA AHORRAREMOS 3.500 MILLONES DE EUROS CADA AÑO.

 

ELIMINAR LA PENSIÓN VITALICIA DE TODOS LOS DIPUTADOS, SENADORES Y DEMÁS

"PADRES DE LA PATRIA".

 

ELIMINAR A TODOS los diplomáticos excepto un embajador y un cónsul en cada país. No es posible que gastemos en esto más que Alemania y el Reino Unido).

 

Con eso, y con rebajar un 30% las partidas 4, 6 y 7 de los PRESUPUESTOS GENERALES DEL

ESTADO (transferencias a sindicatos, partidos políticos, fundaciones opacas y varios), se ahorrarían más de 45.000 millones de Euros y no haría falta tocar las pensiones ni los sueldos de los funcionarios, como tampoco haría falta recortar 6.000 millones de Euros en inversión pública.

 

CON LA MITAD DEL DINERO QUE EL ESTADO SE AHORRARÍA CON ESTAS MEDIDAS,

SE ACABARÍA LA CRISIS EN ESPAÑA

 

Por el cambio de la ley electoral, y por una democracia participativa de verdad, donde nuestra opinión, la de los ciudadanos, sea lo que gobierne, no una papeleta cada cuatro años y que hagan con ella lo que quieran sin dar cuentas ni explicaciones.

 

Por el cambio de la ley electoral, y por una democracia participativa de verdad ¡Espabilemos de una vez! ¡No sigamos dormidos y aletargados!

  

Ferrocarrils de la Generalitat de Catalunya (FGC): el funicular de Gelida enlaza la estación ferroviaria de Adif con la población. Tiene una longitud de 884 metros, salva un desnivel de 110 metros con una declividad máxima del 21,5 %, y sus coches son accionados a una velocidad máxima de 2,5 m/s. Fue construido mediante suscripción popular de sus vecinos, siendo puesto en servicio en 1924. En 1980 fue traspasado a FGC.

 

Entre 1981 y 1982 fue reconstruido, incluyendo una nueva carrocería para los dos coches, sobre los bastidores originales. Entre los años 2016 y 2019 el funicular estuvo cerrado, siendo reabierto tras diversas obras de mejora, entre las que destacan los nuevos bastidores para los dos coches. Desde entonces solo prestó servicio turístico los fines de semana, y solo uno de los dos coches estaba abierto al público.

 

Durante la revisión anual que comenzó el 8 de mayo de 2023 se detectaron fisuras en las poleas del mecanismo de accionamiento, por lo que volvió a cerrarse al servicio público. A finales de 2024 se anunció una inversión de 4 millones de euros para volver a abrirlo en 2026.

 

Muy pocos días al año prestaban servicio simultáneo los dos coches, siendo uno de ellos el día de la Funifira, una fiesta local que gira en torno al funicular.

 

Durante la Funifira de 2021, el coche I en un viaje descendente, al paso por el único apeadero de la línea, situado en su parte alta, que da acceso a la Avinguda de Catalunya. Normalmente está cerrado al servicio público.

____________________________________________________

 

Ferrocarrils de la Generalitat de Catalunya (FGC): the Gelida funicular connects the Adif railway station with the town. It is 884 meters long, it spans a drop of 110 meters with a maximum slope of 21.5%, and its cars are driven at a maximum speed of 2.5 m / s. It was built by popular subscription of its neighbors, being put into service in 1924. In 1980 it was transferred to FGC.

 

Between 1981 and 1982 it was rebuilt, including a new body for both cars, on the original frames. Between 2016 and 2019 the funicular was closed, being reopened after various improvement works, among which the new frames for the two cars. Since then, it has only provided tourist service on weekends, and only one of the two cars was open to the public.

 

During the annual inspection, which began on May 8, 2023, cracks were detected in the pulleys of the drive mechanism, so it was closed to the public again. At the end of 2024, a €4 million investment was announced to reopen it in 2026.

 

On very few days a year, both cars operated simultaneously, one of which was the day of the Funifira, a local festival centered around the funicular.

 

During the 2021 Funifira, car I was on a downbound journey, passing through the line's only halt, located at the top of the line, which provides access to Avinguda de Catalunya. It is normally closed to the public.

Operario limpiando el mecanismo de cambio de agujas en el paso a nivel de la calle Barcelona.

View On Black

 

Castrolanda Windmill, Parana, Brazil

 

Em Castrolanda situa-se um dos maiores moinhos de vento do mundo: inaugurado em 30 de novembro de 2001, De Immigrant (O Imigrante) é um grande monumento de 26 metros de envergadura, possui duas mós conseguindo produzir até 3.000 kg de farinha de trigo, e mecanismos, engrenagens, pinos e encaixes feitos quase que totalmente em madeira. O projeto é assinado e executado pelo arquiteto holandês Jan Heijdra, especialista em moinhos de vento, como homenagem aos imigrantes holandeses da década de 1950 que colonizaram a região. O moinho é acionado pelo moleiro Rafael Rabbers - único operador de moinho de vento diplomado do Brasil -, que trabalhou na construção e posteriormente foi treinado para operá-lo. De Immigrant funciona perfeitamente e pode ser visitado por dentro até a cúpula. Além do moinho, a construção abriga salão de eventos, museu, restaurante, biblioteca e loja de artesanato.

pt.wikipedia.org/wiki/Castrolanda

 

In Castrolanda lies one of the largest windmills in the world: Opened in November 30, 2001, De Immigrant (The Immigrant) is a large monument of 26 meters in size, has two millstones able to produce up to 3,000 kg of wheat flour and mechanisms, gears, pins and fittings made almost entirely of wood. The project is signed and executed by the Dutch architect Jan Heijdra, an expert on windmills, as homage to the Dutch immigrants of the 1950s who colonized the region. The mill is powered by Rafael Rabbers miller - single operator windmill graduate from Brazil - who worked in construction and later was trained to operate it. De Immigrant works perfectly and can be visited inside by a dome. Besides the mill, the building houses events hall, museum, restaurant, library and craft store.

Republica Checa - Praga - Plaza de la ciudad vieja (Staromestské námestí) - Ayuntamiento Viejo - Reloj Astronómico (Staroměstský orloj)

 

********************************************************************************

 

ENGLISH:

The Prague astronomical clock, or Prague orloj (Czech: Pražský orloj [praʃskiː orloj]), is a medieval astronomical clock located in Prague, the capital of the Czech Republic. The clock was first installed in 1410, making it the third-oldest astronomical clock in the world and the oldest one still working.

The Orloj is mounted on the southern wall of Old Town City Hall in the Old Town Square. The clock mechanism itself is composed of three main components: the astronomical dial, representing the position of the Sun and Moon in the sky and displaying various astronomical details; "The Walk of the Apostles", a clockwork hourly show of figures of the Apostles and other moving sculptures—notably a figure of Death (represented by a skeleton) striking the time; and a calendar dial with medallions representing the months. According to local legend, the city will suffer if the clock is neglected and its good operation is placed in jeopardy and a skeleton, mounted on the clock, was supposed to nod his head in confirmation. Based on the legend, the only hope was represented by a boy born in the New Year's night.

The oldest part of the Orloj, the mechanical clock and astronomical dial, dates back to 1410 when it was made by clockmaker Mikuláš of Kadaň and Jan Šindel, the latter a professor of mathematics and astronomy at Charles University. The first recorded mention of the clock was on 9 October 1410. Later, presumably around 1490, the calendar dial was added and clock facade was decorated with gothic sculptures.

Formerly, it was believed that the Orloj was constructed in 1490 by clockmaster Jan Růže (also called Hanuš); this is now known to be a historical mistake. A legend, recounted by Alois Jirásek, has it that the clockmaker Hanuš was blinded on the order of the Prague Councillors so that he could not repeat his work; in turn, he broke down the clock, and no one was able to repair it for the next hundred years.

In 1552 it was repaired by Jan Taborský (ca1500–1572), master clockmaker of Klokotská Hora, who also wrote a report of the clock where he mentioned Hanuš as maker of this clock. This mistake, corrected by Zdeněk Horský, was due to an incorrect interpretation of records from the period. The mistaken assumption of Hanuš authorship is probably connected with his reconstruction of the Old Town Hall in years 1470-1473. The clock stopped working many times in the centuries after 1552, and was repaired many times.

In 1629 or 1659 wooden statues were added, and figures of the Apostles were added after major repair in 1787-1791. During the next major repair in years 1865-1866 the golden figure of a crowing rooster was added.

The Orloj suffered heavy damage on May 7 and especially May 8, 1945, during the Prague Uprising, when Germans set fire from several armoured vehicles and an anti-aircraft gun to the south-west side of the Old Town Square in an effort to silence the provocative broadcasting initiated by the National Committee on May 5. The hall and nearby buildings burned along with the wooden sculptures on the Orloj and the calendar dial face made by Josef Mánes. After significant effort, the machinery was repaired, the wooden Apostles restored by Vojtěch Sucharda, and the Orloj started working again in 1948.

The Orloj was last renovated in autumn 2005, when the statues and the lower ring were restored by Josef Manes. Wooden statues were covered with a net to keep pigeons away.

The astronomical dial is a form of mechanical astrolabe, a device used in medieval astronomy. Alternatively, one may consider the Orloj to be a primitive planetarium, displaying the current state of the universe.

The astronomical dial has a background that represents the standing Earth and sky, and surrounding it operate four main moving components: the zodiacal ring, an outer rotating ring, an icon representing the Sun, and an icon representing the Moon.

The background represents the Earth and the local view of the sky. The blue circle directly in the centre represents the Earth, and the upper blue is the portion of the sky which is above the horizon. The red and black areas indicate portions of the sky below the horizon. During the daytime, the Sun sits over the blue part of the background and at night it sits over the black. During dawn or dusk, the mechanical sun is positioned over the red part of the background.

Written on the eastern (left) part of the horizon is aurora (dawn in Latin) and ortus (rising). On the western (right) part is occasus (sunset), and crepusculum (twilight).

Golden Roman numbers at the outer edge of blue circle are the timescale of a normal 24-hour day and indicate time in local Prague time, or Central European Time. Curved golden lines dividing the blue part of dial into 12 parts are marks for unequal "hours". These hours are defined as 1/12 of the time between sunrise and sunset, and vary as the days grow longer or shorter during the year.

Inside the large black outer circle lies another movable circle marked with the signs of the zodiac which indicates the location of the Sun on the ecliptic. The signs are shown in anticlockwise order. In the photograph accompanying this section, the Sun is currently moving anticlockwise from Cancer into Leo.

The displacement of the zodiac circle results from the use of a stereographic projection of the ecliptic plane using the North pole as the basis of the projection. This is commonly seen in astronomical clocks of the period.

The small golden star shows the position of the vernal equinox, and sidereal time can be read on the scale with golden Roman numerals. Zodiac is on the 366 teeth gear inside the machine. This gear is connected to the sun gear and the moon gear by 24 teeth gear.

At the outer edge of the clock, golden Schwabacher numerals are set on a black background. These numbers indicate Old Czech Time (or Italian hours), with 24 indicating the time of sunset, which varies during the year from as early as 16:00 in winter to 20:16 in summer. This ring moves back and forth during the year to coincide with the time of sunset.

The golden Sun moves around the zodiacal circle, thus showing its position on the ecliptic. The sun is attached to an arm with a golden hand, and together they show the time in three different ways:

1.The position of the golden hand over the Roman numerals on the background indicates the time in local Prague time.

2.The position of the Sun over the curved golden lines indicates the time in unequal hours.

3.The position of the golden hand over the outer ring indicates the hours passed after sunset in Old Czech Time.

Additionally, the distance of the Sun from the center of the dial shows the time of sunrise and sunset. Sun and hand of the sun are at the 365 teeth gear inside the machine.

The movement of the Moon on the ecliptic is shown similarly to that of the Sun, although the speed is much faster (due to the Moon's own orbit around the Earth). The half-silvered sphere of the moon also shows the Lunar phase. Moon is on the 379 teeth gear inside the machine.

The four figures flanking the clock are set in motion at the hour, these represent four things that were despised at the time of the clock's making. From left to right in the photographs, the first is Vanity, represented by a figure admiring himself in a mirror. Next, the miser holding a bag of gold represents greed or usury. Across the clock stands Death, a skeleton that strikes the time upon the hour. Finally, the Turk tells pleasure and entertainment. On the hour, the skeleton rings the bell and immediately all other figures shake their heads, side to side, signifying their unreadiness "to go."

There is also a presentation of statues of the Apostles at the doorways above the clock, with all twelve presented every hour.

  

SPANISH:

El Reloj Astronómico de Praga (en checo: Staroměstský orloj) es un reloj astronómico medieval localizado en Praga, la capital de la República Checa. El Reloj se encuentra en la pared sur del ayuntamiento de la Ciudad Vieja de Praga, siendo una popular atracción turística.

Los tres principales componentes del Reloj son:

•El cuadrante astronómico, que además de indicar las 24 horas de día, representa las posiciones del sol y de la luna en el cielo, además de otros detalles astronómicos

•Las figuras animadas que incluyen "El paseo de los Apóstoles", un mecanismo de relojería que muestra, cuando el reloj da las horas, las figuras de los Doce Apóstoles.

•El calendario circular con medallones que representan los meses del año.

El cuadrante astronómico tiene forma de astrolabio, instrumento usado en la astronomía medieval y en la navegación hasta la invención del sextante. Tiene pintado sobre ella representaciones de la Tierra y del cielo, así como de los elementos que lo rodean, especialmente por cuatro componentes principales: el anillo zodiacal, el anillo de rotación, el icono que representa al sol y el icono que representa a la luna.

El fondo representa a la Tierra y la visión local del cielo. El círculo azul del centro representa nuestro planeta y el azul más oscuro la visión del cielo desde el horizonte. Las áreas rojas y negras indican las partes del cielo que se encuentran sobre el horizonte. Durante el día el sol se sitúa en la zona azul del fondo, mientras que por la noche pasa a situarse en la zona oscura. Desde que amanece hasta que anochece, la mecánica del sol hace que esté siempre posicionado sobre la zona roja. A la izquierda del reloj (el Este), encontramos la aurora y el amanecer; mientras en el oeste encontramos el ocaso y el crepúsculo.

Los números dorados del círculo azul representan las 24 horas del día (el formato estándar), marcando la hora civil de Praga. Pero encontramos también la división de 12 horas, que se definen por el tiempo entre el amanecer y el anochecer y que varía según la duración del día dependiendo de la estación del año.

En el interior del círculo negro, se encuentra otro círculo con los signos del zodiaco, indicando la localización del sol en la eclíptica. Los signos son mostrados en orden inverso al sentido del reloj. En la fotografía que acompaña a este artículo, el sol se encuentra en la constelación de Aries y moviéndose hacia la de Tauro.

La disposición del círculo zodiacal corresponde al uso de la proyección estereográfica del plano eclíptico que usa el Polo Norte como base de la proyección. Esta disposición es común en cualquier reloj astrológico de este periodo. La pequeña estrella dorada muestra la posición del equinoccio de verano; de esta forma los números romanos también podrían servir para medir el tiempo sideral.

En el borde exterior del reloj, el número Schwabacher dorado se encuentra sobre el fondo negro. Estos números indican las horas en la antigua Bohemia, que empieza con el 1 del anochecer. Los anillos se van moviendo durante el año y coinciden con el tiempo solar.

El sol dorado se mueve alrededor del círculo zodiacal, describiendo una elipse. El sol se junta con el brazo que tiene la mano dorada, y juntos nos muestran el tiempo de tres formas diferentes:

1.La posición de la mano de oro sobre los números romanos indican la hora local de Praga.

2.La posición del sol sobre las líneas doradas indican las horas en formato de horas desiguales.

3.La posición de la mano dorada sobre el anillo exterior indican las horas después del amanecer según el antiguo horario checo.

Además, la distancia entre el Sol y el centro de la esfera muestra el tiempo entre el anochecer y el amanecer.

El movimiento de la luna en la elipse se parece al del sol, aunque es mucho más rápido. La esfera lunar (una esfera plateada) muestra las fases de la luna.

Las cuatro figuras que flanquean el reloj son cuatro alegorías. De izquierda a derecha son:

•La Vanidad representada por un hombre que sostiene un espejo.

•La Avaricia representada por un comerciante judío con su bolsa.

•La Muerte representada por un esqueleto matando el tiempo.

•La Lujuria representada por un príncipe turco con su mandolina.

Cada hora entre las 9 de la mañana y las nueve de la noche las figuras se ponen en movimiento. El vanidoso se mira en el espejo, el avariento mueve su bolsa, el esqueleto blande su guadaña y tira de una cuerda, el lujurioso mueve la cabeza para mostrar que acecha siempre. Las dos ventanas se abren y empieza "El Paseo de los apóstoles". Los doce apóstoles desfilan lentamente asomándose a la ventana precedidos por San Pedro, gracias a un mecanismo circular en el interior sobre el que están ubicados seis a cada lado.

En la ventana izquierda aparece San Pablo manteniendo y una espada y un libro, le sigue Santo Tomás con un arpón, San Judas Tadeo con un libro en su mano izquierda, San Simón mostrando una sierra pues es el patrón de los leñadores, San Bartolomé con un libro y San Bernabé con un papiro.

En la ventana derecha aparece San Pedro con una llave, pues guarda las llaves del cielo. Le siguen San Mateo con un hacha pues es el patron de constructores, carpinteros y herreros, San Juan, San Andrés con una cruz y Santiago.1

Cuando las ventanas se cierran un gallo añadido en 1882 aletea y canta, después suenan las campanas en formato de 24 horas.

El calendario fue añadido al reloj en 1870. Los doce medallones representan los doce meses del año. Son obra del pintor checo Josef Mánes. Las cuatro esculturas laterales son de izquierda a derecha:

•Un filósofo

•Un ángel.

•Un astrónomo

•Un cronista.

Según la leyenda escrita por Alois Jirásek el mecanismo del reloj astronómico fue construido por el maestro Hanuš (cuyo verdadero nombre era Jan Růže) y por su ayudante Jakub Čech en 1490. Los ediles cegaron al maestro Hanus para que no pudiera construirse una copia del reloj. Čech vengó a su maestro introduciendo una mano en el mecanismo, atascándolo e inutilizándolo, a costa de quedar a su vez manco.

La parte más antigua del Reloj es el mecanismo del cuadrante astronómico que data de 1410, cuando fue construido por el relojero Nicolás de Kadan2 y por Jan Šindel profesor de matemáticas y astronomía de la Universidad Carolina de Praga.

Sucesivamente, alrededor de 1490, fueron añadidos el calendario y las esculturas góticas que decoran la fachada. El Reloj se paró varias veces a partir del 1552, y tuvo que ser reparado tantas veces como fallos tuvo. la reparación de 1552 fue realizada por Jan Táborský, quien escribió un informe en el cual menciona al maestro relojero Hanuš como diseñador del reloj, cuestión que se demostró ser falsa en el siglo XX.

En el siglo XVII se añadieron las estatuas móviles de los laterales del cuadrante astronómico. Las estatuas en madera de los apóstoles fueron añadidas durante la reparación de 1865-1866.

El Reloj sufrió fuertes daños los días 7 y 8 de mayo de 1945, horas antes de la capitulación alemana en Praga, que fue forzada por el avance del Ejército Rojo. Los soldados alemanes dirigieron sus ataques de vehículos blindados y de antiaéreos a la Vieja Ciudad de Praga en un esfuerzo por silenciar la iniciativa provocadora de la radio por parte de la resistencia checa iniciada el 5 de mayo. El ayuntamiento y los edificios cercanos fueron incendiados junto a las esculturas de madera del Reloj y la esfera del calendario de Josef Mánes. Se reparó la maquinaria, y los Apóstoles de madera fueron restaurados por Vojtěch Sucharda un famoso constructor de marionetas. El reloj volvió a funcionar a partir de 1948. El actual relojero Otakar Zámecník realizó una reparación general en 1994.

El Reloj de Praga es uno de los numerosos relojes astronómicos que se construyeron en los siglos XIV y XV. Otros relojes astronómicos fueron construidos en Norwich, San Albano, Wells, Lund, Estrasburgo, y Padua.

 

Big Ben es el nombre con el que se conoce a la gran campana del reloj situado en el lado noroeste del Palacio de Westminster, la sede del Parlamento del Reino Unido, en Londres. Popularmente, por extensión, se utiliza también este nombre para el reloj de la torre. Su nombre oficial era Clock Tower («Torre del Reloj»), hasta que el 26 de junio de 2012, en honor al jubileo de diamante de la reina Isabel II, se decidió que la torre pasaría a llamarse Elizabeth Tower («Torre de Isabel»).

La torre alberga el reloj de cuatro caras más grande del mundo, y es la decimocuarta torre de reloj más alta del mundo. Celebró su 150 aniversario el 31 de mayo de 2009, y se llevaron a cabo diversos actos de conmemoración.6 La torre se completó en 1858 y el reloj comenzó a funcionar el 7 de septiembre de 1859.

La torre de Big Ben es un icono cultural británico, ya que es uno de los símbolos más prominentes de Reino Unido y frecuentemente aparece como plano de establecimiento en películas, series de televisión, programas o documentales ambientados en Londres.

Torre

La Elizabeth Tower, denominada anteriormente Big Ben Clock Tower y conocida popularmente como Big Ben, fue construida como parte del diseño de un nuevo palacio, después de que el antiguo Palacio de Westminster fuera destruido por un incendio la noche del 16 de octubre de 1834. El nuevo Parlamento fue construido en estilo neogótico. Aunque Barry era el arquitecto jefe del Palacio, encargó a Augustus Pugin el diseño de la torre del reloj, que es similar a otros diseños de Pugin, incluyendo uno para Scarisbrick Hall, una country house situada en Lancashire. El diseño de la torre del reloj fue el último de Pugin antes de caer en la depresión y la locura, y cuando Barry le visitó por última vez para recoger sus diseños, Pugin escribió: «Nunca en mi vida había trabajado tan duro para el señor Barry, mañana entregaré los diseños para terminar su campanario y es magnífico». La torre también está diseñada en estilo neogótico y tiene una altura de 96,3 metros (alrededor de 16 pisos).

El Palacio de Westminster con el Big Ben, y el Westminster Bridge. El Big Ben y sus inmediaciones: el London Eye, la Casa Portcullis, Parliament Square y la Iglesia de Santa Margarita.

El cuerpo de la torre, de 61 metros, se compone de ladrillo con revestimiento de piedra caliza de Anston color arena. Los 35 metros restantes los forma el chapitel de hierro fundido, en cuyo interior hay un pequeño mirador y un faro conocido como Ayrton Light, llamado así en honor al político Acton Smee Ayrton, y que se enciende cada vez que el Parlamento está reunido después del atardecer. Fue instalado en 1885, varios años después de la construcción de la torre, por orden de la reina Victoria, para que ella pudiera saber desde el Palacio de Buckingham cuándo los parlamentarios estaban trabajando. Originalmente funcionaba con gas, pero pasó a ser eléctrico en 1903

La torre está asentada sobre una base de hormigón de 15 metros de lado y tres metros de espesor, con una profundidad de cuatro metros bajo el nivel del suelo. Los cuatro relojes están situados a 55 metros de altura. El volumen estimado del interior de la torre es de unos 4.650 metros cúbicos, y esta tiene un peso próximo a las 8.667 toneladas.

A pesar de ser una de las atracciones turísticas más famosas del mundo, el interior de la torre no está abierto a visitantes extranjeros. Los residentes en el Reino Unido pueden solicitar una visita con antelación a través del Parlamento. La torre no tiene ascensor, por lo que los visitantes deben subir 334 escalones de piedra hasta la parte superior.

En tiempos de la reina Victoria, los periodistas bautizaron la torre como St. Stephen's Tower (Torre de San Esteban). Debido a que los parlamentarios se reunían originalmente en el St. Stephen's Hall (Salón de San Esteban), estos periodistas se referían a todo lo relacionado la Cámara de los Comunes como noticias de "St. Stephen's" (en el Palacio de Westminster existe una St. Stephen's Tower, una pequeña torre situada sobre la entrada principal, conocida como St. Stephen's Entrance).16 El uso persiste en el idioma galés, donde el distrito de Westminster, y por extensión también el Parlamento, es conocido como San Steffan.

Debido a los cambios en las condiciones del suelo desde su construcción (principalmente tras la construcción de la extensión de la Jubilee Line), la torre se inclina levemente hacia el noroeste, unos 220 mm. También oscila anualmente algunos milímetros al este y al oeste, debido a los efectos térmicos. La inclinación ha continuado debido a la excavación de nuevos túneles del Metro cerca de Westminster. Se ha inclinado unos 0,9 mm cada año desde 200320 y la inclinación ya es apreciable a la vista.

El 2 de junio de 2012, el Daily Telegraph anunció que 331 miembros del Parlamento, incluyendo varios líderes de los tres principales partidos, apoyaron una propuesta para que la Torre del Reloj pasara a llamarse Elizabeth Tower (Torre de Isabel) en honor al jubileo de diamante de la reina Isabel II. La idea se consideró apropiada, ya que la torre del lado sudoeste fue bautizada como Victoria Tower (Torre Victoria) también con motivo del jubileo de diamante de la reina Victoria en 1897 La propuesta se aprobó finalmente el 26 de junio de 2012. El Primer ministro, David Cameron, anunció el cambio de nombre en el Parlamento el 12 de septiembre y la medida se hizo oficial en una ceremonia en la que el Presidente de la Cámara de los Comunes, John Bercow, develó una placa colocada en la torre, en el jardín adyacente conocido como Speaker's Green.24

El reloj del Big Ben fue creado en 1850 por Edward Dent pero tuvo la ayuda de Edmund Beckett Denison

La aguja de las horas mide 2,7 metros y la de los minutos mide 4,3 metros.

Los cuatro laterales del reloj y sus esferas fueron diseñados por Augustus Pugin. Cada lateral está formado por una estructura circular de hierro de 7 metros que contiene 312 piezas de cristal opaco, como una vidriera. Algunas de estas piezas pueden retirarse para revisar las manecillas del reloj. Los marcos de las esferas son dorados. En la base de cada cara del reloj, hecha con letras de latón, hay una inscripción en latín: DOMINE SALVAM FAC REGINAM NOSTRAM VICTORIAM PRIMAM ("Dios guarde a nuestra Reina Victoria I").

Al contrario que muchos otros relojes con numeración romana, en las esferas del Big Ben el número cuatro aparece representado como "IV" en lugar de la forma tradicional en los relojes con números romanos "IIII".

Mecanismo del reloj.

El reloj es famoso por su gran fiabilidad y precisión. Se trata de un diseño único del Astrónomo Real, Sir George Biddell Airy y del abogado y horólogo aficionado Edmund Beckett Denison, quien hizo los planos2. La construcción se encargó al relojero Edward John Dent; tras su muerte en 1853 su hijastro Frederick Dent completó el trabajo en 1854.28 Como la torre no se terminó de construir hasta 1859, Denison tuvo tiempo para experimentar: inventó un sistema de escape de gravedad, que consiste en un péndulo con una estrella de tres puntas que gira cuando el péndulo bate los segundos, lo que permite una separación entre el péndulo y el mecanismo del reloj. El péndulo se encuentra en una estancia cerrada a prueba de viento bajo el mecanismo. Mide cuatro metros de largo, pesa 300 kilos, está suspendido de una tira de acero elástico de un grosor de 1/64 de pulgada y suena cada dos segundos. El mecanismo del reloj, situado en una estancia superior, pesa cinco toneladas. En la parte alta del péndulo hay un montón de peniques, que sirven para ajustar el movimiento del reloj. Al añadir una moneda se desvía milimétricamente la posición del centro de masas del péndulo, reduciendo la longitud de la varilla y aumentando así la velocidad a la que oscila. Agregar o quitar una moneda hace variar la velocidad del reloj en 0,4 segundos al día.29

El 10 de mayo de 1941, un bombardeo alemán dañó dos de los relojes y algunas secciones del tejado de la torre cayeron y destruyeron el edificio de la Cámara de los Comunes. El arquitecto Sir Giles Gilbert Scott diseñó un nuevo bloque de cinco pisos, dos de los cuales están ocupados por la actual Cámara, que empezó a usarlos el 26 de octubre de 1950. A pesar de los bombardeos durante la Segunda Guerra Mundial por parte de la Luftwaffe, el reloj siguió funcionando y dando la hora con perfecta puntualidad durante el Blitz.(Wikipedia).

© Copyright : You can not use my photos !

© Copyright : No se pueden utilizar mis fotos !

© Copyright :Sie können nicht meine Fotos !

© Copyright : Vous ne pouvez pas utiliser mes photos !

© Copyright : Non è possibile utilizzare le mie foto!

© Copyright : ! لا يمكنك استخدام الصور الخاصة بي

© Copyright : ! איר קענען ניט נוצן מיין פאָטאָס

© Copyright : 你不能用我的照片!

© Copyright : あなたは私の写真を使用することはできません!

© Copyright : तुम मेरे फ़ोटो का उपयोग नहीं कर सकते हैं!

© Copyright : Вы не можете использовать мои фотографии!

  

www.flickriver.com/photos/29469501@N03/popular-interesting/

Ferrocarrils de la Generalitat de Catalunya (FGC): el funicular de Gelida enlaza la estación ferroviaria de Adif con la población. Tiene una longitud de 884 metros, salva un desnivel de 110 metros con una declividad máxima del 21,5 %, y sus coches son accionados a una velocidad máxima de 2,5 m/s. Fue construido mediante suscripción popular de sus vecinos, siendo puesto en servicio en 1924. En 1980 fue traspasado a FGC.

 

Entre 1981 y 1982 fue reconstruido, incluyendo una nueva carrocería para los dos coches, sobre los bastidores originales. Entre los años 2016 y 2019 el funicular estuvo cerrado, siendo reabierto tras diversas obras de mejora, entre las que destacan los nuevos bastidores para los dos coches. Desde entonces solo prestó servicio turístico los fines de semana, y solo uno de los dos coches estaba abierto al público.

 

Durante la revisión anual que comenzó el 8 de mayo de 2023 se detectaron fisuras en las poleas del mecanismo de accionamiento, por lo que volvió a cerrarse al servicio público. A finales de 2024 se anunció una inversión de 4 millones de euros para volver a abrirlo en 2026.

 

Muy pocos días al año prestaban servicio simultáneo los dos coches, siendo uno de ellos el día de la Funifira, una fiesta local que gira en torno al funicular.

 

Aquí vemos al coche I en la estación superior, durante la Funifira de 2021.

____________________________________________________

 

Ferrocarrils de la Generalitat de Catalunya (FGC): the Gelida funicular connects the Adif railway station with the town. It is 884 meters long, it spans a drop of 110 meters with a maximum slope of 21.5%, and its cars are driven at a maximum speed of 2.5 m / s. It was built by popular subscription of its neighbors, being put into service in 1924. In 1980 it was transferred to FGC.

 

Between 1981 and 1982 it was rebuilt, including a new body for both cars, on the original frames. Between 2016 and 2019 the funicular was closed, being reopened after various improvement works, among which the new frames for the two cars. Since then, it has only provided tourist service on weekends, and only one of the two cars was open to the public.

 

During the annual inspection, which began on May 8, 2023, cracks were detected in the pulleys of the drive mechanism, so it was closed to the public again. At the end of 2024, a €4 million investment was announced to reopen it in 2026.

 

On very few days a year, both cars operated simultaneously, one of which was the day of the Funifira, a local festival centered around the funicular.

 

Here we see car 1 at the upper station, during the 2021 Funifira.

Automatic Changing Eyes for Blythe by MoleDolls

Modification Original designed and created by MoleDolls (Carmen Pérez)

 

This doll is unique, if someone wants a Custom Blythe with a modification contact me. Please respect my work if you want to see more original works, NO TO PLAGIARISM!

Thank you & Enjoy it! ^____^

 

Music CC: www.vulturius.net/

Dedicada a mi amigo Antonio Torres Ochoa, porque ya era hora y quizá por algo más. ;)

 

No me estoy echando la siesta, pero si bastante liado,... ¡En unos días volveré! ;)

 

Siesta

 

La siesta es una costumbre consistente en descansar algunos minutos (entre veinte y treinta, por lo general, pero puede llegar a durar un par de horas) después de haber tomado el almuerzo, entablando un corto sueño con el propósito de reunir energías para el resto de la jornada. Está presente en algunas partes de España y Latinoamérica, pero también en China, Taiwán, Filipinas, India, Grecia, Francia,Oriente Medio y África del Norte Esta palabra viene de la expresión latina hora sexta, que designa al lapso del día comprendido entre las 12 y las 15 horas, momento en el cual se hacía una pausa de las labores cotidianas para descansar y reponer fuerzas.

 

No se trata solamente de una costumbre española, sino que también tiene una explicación biológica. Es una consecuencia natural del descenso de la sangre después de la comida desde el sistema nervioso al sistema digestivo, lo que provocaba una consiguiente somnolencia. Teniendo en cuenta lo copiosas que suelen ser las comidas españolas frente a otras rutinas y regímenes alimenticios europeos que distribuyen las comidas abundantes más hacia el principio de la jornada, y a la propia cronobiología: independientemente de haber comido o no, la depresión postprandial es un elemento que surge tras aproximadamente ocho horas tras el despertar. Por otra parte, en los trópicos, lugares colonizados por España, y en la misma España, situada al sur de Europa, en ese lapso es cuando hace más calor, e incluso los animales retornan a sus guaridas para descansar.

 

Está demostrado científicamente que una siesta de no más de 30 minutos (más tiempo puede trastocar el reloj biológico natural y causar insomnio por la noche) mejora la salud en general y la circulación sanguínea y previene el agobio, la presión o el estrés. Además, favorece la memoria y los mecanismos de aprendizaje y proporciona la facultad de prolongar la jornada de trabajo al poderse resistir sin sueño hasta altas horas de la noche con poca fatiga acumulada.

 

Personajes como Albert Einstein cantaron sus alabanzas y Winston Churchill, que aprendió la costumbre en Cuba, fue un entusiasta cultivador de la misma, con la consecuencia inesperada de que sus colaboradores quedaban rendidos cuando le veían a él tan fresco a las dos de la madrugada y con ganas de trabajar más, durante los días de la Segunda Guerra Mundial. Uno de los escritores más importantes de la literatura española del siglo XX, premio Nobel, Camilo José Cela, con su sarcasmo habitual, ensalzó la práctica y disfrute de esta costumbre tan española. El novelista decía de la siesta que había que hacerla "con pijama, Padrenuestro y orinal".

 

Texto extraído íntegramente de la siguiente página: Siesta.

 

--

 

Dedicated to my friend Antonio Torres Ochoa, because it was about time and maybe for something else. ;)

 

I am not taking a siesta, just quite busy,... I will be back soon! ;)

 

Siesta

 

A siesta (Spanish pronunciation: [ˈsjesta]) is a short nap taken in the early afternoon, often after the midday meal. Such a period of sleep is a common tradition in some countries, particularly those where the weather is warm.

 

Since the siesta is the traditional daytime sleep of Spain, and through Spanish influence, of many Latin American countries and in the Philippines, the word siesta has been taken from Spanish, from the Latin hora sexta – "the sixth hour" (counting from dawn, therefore noon, hence "midday rest"). Einhard's Life of Charlemagne recounts the emperor's summertime siesta: "In summer, after his midday meal, he would eat some fruit and take another drink; then he would remove his shoes and undress completely, just as he did at night, and rest for two or three hours."

 

Factors explaining the geographical distribution of the modern siesta are mainly high temperatures and heavy intake of food at the midday main meal. Combined, these two factors contribute to the feeling of post-lunch drowsiness. In these countries, the heat can be unbearable in the early afternoon, making a midday break at home ideal. In many areas with this habit, it is common to have the largest meal of the day in the very early afternoon, as is practical and common in cultures dominated by agriculture.

 

The original concept of a siesta seems to have been merely that of a midday break intended to allow people to spend time with their friends and family. It has been suggested that the long length of the modern siesta dates back to the Spanish Civil War, when poverty resulted in many Spaniards working multiple jobs at irregular hours, pushing back meals to later in the afternoon and evening. However, this hypothesis sounds unlikely, considering that the siesta tradition was very common in Latin America and other countries with Hispanic influence, much before the Spanish Civil War.

 

Text taken entirely from the next page: Siesta.

IMÁGENES ROMÁNICAS

Cada obra de arte posee en sí misma un universo de saberes, un sistema de referencias múltiples y complejas.

Durante el Alto Medievo se produjo una fuerte instrumentalización de estas obras con fines didácticos. Para ello, la Iglesia del siglo XI que Gombrich calificó de “Iglesia militante”, hizo un acusado uso de las artes plásticas confiriéndoles una marcada función pedagógica.

Se recurre, de esta forma, al poder de convicción que adquiere lo tangible para explicar lo intangible. Así, esculturas y pinturas, labraban y dibujaban los elementos esenciales de la doctrina cristiana.

Podemos hablar, sin caer en el anacronismo, de un potente método audiovisual en la enseñanza de la religión frente a los métodos iconoclastas.

Para el estudio de la obra artística medieval, y especialmente del periodo románico, este fundamento pedagógico es de suma importancia. No se trata, pues, de plasmar los objetos de representación como una mímesis del natural. El mundo material no será la fuente de inspiración, sino el espiritual.

Así, por ejemplo, la proporción de los objetos no vendrá definida por las leyes de la perspectiva más tarde definidas en el Renacimiento, sino por su cercanía o lejanía a la divinidad, aumentando o disminuyendo en relación a esa esfera espiritual. Se consigue, de este modo, una lectura que en modo alguno es elitista, sino que configura para toda la sociedad (incluido el gran porcentaje de analfabetos) unos paradigmas iconográficos más inteligibles de los dogmas de la fe.

Es, en realidad, un arte antinaturalista, cuyo énfasis hay que buscarlo en unos ideales cargados del simbolismo y el rito del momento.

El carácter del Cristo del Románico que se proyecta, por ejemplo, no es el específico de los Evangelios sino el Dios de justicia que describe el Apocalipsis.

Para este hombre del primer medievo todo lo humano está referido al acontecer ultraterreno. Las representaciones de los santos sirven, a su vez, para articular mecanismos de mímesis y de alianza en la intercesión del hombre ante ese Dios que recompensa o castiga conforme a las obras.

Es ardua la tarea del artista del medievo, debe adaptarse a un espacio limitado por la arquitectura y por ello renunciará a los elementos accesorios y deberá hacer de la concreción narrativa una virtud. Pero quizá lo más problemático del trabajo del artista fuera representar a la divinidad, a lo sobrenatural, de forma asequible a los sentidos y entendible por todos. Enorme paradoja. Para ello recurrió a símbolos, convencionalismos y arquetipos. Solamente de este modo fue posible transmitir que Dios estaba fuera del espacio y el tiempo humanos, por ejemplo. El artista debía representar aquello más esencial, más perfecto y, por tanto, más bello. Debía acercarse a lo verdadero, que no ha de tener nada que ver con lo que nosotros consideramos hoy «verdadero». Verdadero más allá de la simple visión, verdadero porque se contemplaba también con los «ojos de la mente», donde la belleza de aquello invisible, de aquello que no puede representarse, se muestra. Solo con los ojos del espíritu era posible rozar la belleza profunda de Dios.

Miremos por un momento el Cristo de Sant Climent de Taüll. Esos rasgos finos, esos ojos penetrantes mirando al infinito y esas manos. Son las manos de Dios y cualquier fiel, de cualquier estrato social, del siglo XII las reconocería como tales. Siglos después veremos esas manos en el Greco. El de Taüll es el Dios románico por excelencia: solemne y poderoso, pero también delicado y de una belleza profunda; rodeado de la mandorla mística, está efectivamente fuera del espacio y del tiempo, es el principio y el fin, y, como indica el libro que porta en su mano derecha, es la luz del mundo, «Ego sum lux Mundi». La luz del mundo, eso, precisamente eso, es lo que fue la pintura románica para el occidente europeo entre los siglos XI y XIII, la luz del mundo, el color y el primer estilo pictórico europeo.

___________

ROMANESQUE IMAGES

Each work of art possesses in itself a universe of knowledge, a system of multiple and complex references.

During the Middle Ages these works were strongly instrumentalised for didactic purposes. For this purpose, the Church of the 11th century, which Gombrich described as a "militant Church", made a marked use of the plastic arts, giving them a marked pedagogical function.

In this way, the power of conviction acquired by the tangible is used to explain the intangible. Thus, sculptures and paintings carved and drew the essential elements of Christian doctrine.

We can speak, without falling into anachronism, of a powerful audiovisual method in the teaching of religion as opposed to iconoclastic methods.

For the study of the medieval artistic work, and especially of the Romanesque period, this pedagogical foundation is of great importance. It is not, therefore, a question of depicting the objects of representation as a mimesis of nature. The material world will not be the source of inspiration, but the spiritual one.

Thus, for example, the proportion of objects will not be defined by the laws of perspective defined later in the Renaissance, but by their closeness or remoteness to divinity, increasing or decreasing in relation to that spiritual sphere. In this way, a reading is achieved that is in no way elitist, but configures for the whole of society (including the large percentage of illiterates) more intelligible iconographic paradigms of the dogmas of faith.

It is, in reality, an anti-naturalist art, whose emphasis is to be found in ideals loaded with symbolism and the rite of the moment.

The character of the Christ of the Romanesque that is projected, for example, is not the specific character of the Gospels but the God of justice described in the Apocalypse.

For this man of the first Middle Ages, everything human is referred to the ultraterrestrial event. The representations of the saints serve, in turn, to articulate mechanisms of mimesis and covenant in the intercession of man before that God who rewards or punishes according to works.

The task of the medieval artist is arduous, he must adapt to a space limited by architecture and therefore renounce the accessory elements and must make the narrative concretion a virtue. But perhaps the most problematic part of the artist's work was to represent the divinity, the supernatural, in a way accessible to the senses and understandable by all. Enormous paradox. For this he resorted to symbols, conventions and archetypes. Only in this way was it possible to transmit that God was outside of human space and time, for example. The artist had to represent what was more essential, more perfect and, therefore, more beautiful. He had to approach the true, which has nothing to do with what we consider "true" today. True beyond the simple vision, true because it was also contemplated with the "eyes of the mind", where the beauty of that which is invisible, of that which cannot be represented, is shown. Only with the eyes of the spirit was it possible to touch the deep beauty of God.

Let us look for a moment at the Christ of Sant Climent de Taüll. Those fine features, those penetrating eyes looking at the infinite and those hands. They are the hands of God and any faithful, from any social stratum, from the 12th century would recognize them as such. Centuries later we will see those hands in El Greco. Taüll's is the Romanesque God par excellence: solemn and powerful, but also delicate and of deep beauty; surrounded by the mystical mandorla, he is effectively out of space and time, he is the beginning and the end, and, as the book he carries in his right hand indicates, he is the light of the world, "Ego sum lux Mundi". The light of the world, that, precisely that, is what Romanesque painting was for Western Europe between the 11th and 13th centuries, the light of the world, colour and the first European pictorial style.

 

Ferrocarrils de la Generalitat de Catalunya (FGC): el funicular de Gelida enlaza la estación ferroviaria de Adif con la población. Tiene una longitud de 884 metros, salva un desnivel de 110 metros con una declividad máxima del 21,5 %, y sus coches son accionados a una velocidad máxima de 2,5 m/s. Fue construido mediante suscripción popular de sus vecinos, siendo puesto en servicio en 1924. En 1980 fue traspasado a FGC.

 

Entre 1981 y 1982 fue reconstruido, incluyendo una nueva carrocería para los dos coches, sobre los bastidores originales. Entre los años 2016 y 2019 el funicular estuvo cerrado, siendo reabierto tras diversas obras de mejora, entre las que destacan los nuevos bastidores para los dos coches. Desde entonces solo prestó servicio turístico los fines de semana, y solo uno de los dos coches estaba abierto al público.

 

Durante la revisión anual que comenzó el 8 de mayo de 2023 se detectaron fisuras en las poleas del mecanismo de accionamiento, por lo que volvió a cerrarse al servicio público. A finales de 2024 se anunció una inversión de 4 millones de euros para volver a abrirlo en 2026.

 

Muy pocos días al año prestaban servicio simultáneo los dos coches, siendo uno de ellos el día de la Funifira, una fiesta local que gira en torno al funicular.

 

Durante la Funifira de 2021 vemos el coche II en el puente sobre la Ronda President Francesc Macià, situado unos metros más arriba del cruzamiento, una estructura construida en los primeros años 2000.

____________________________________________________

 

Ferrocarrils de la Generalitat de Catalunya (FGC): the Gelida funicular connects the Adif railway station with the town. It is 884 meters long, it spans a drop of 110 meters with a maximum slope of 21.5%, and its cars are driven at a maximum speed of 2.5 m / s. It was built by popular subscription of its neighbors, being put into service in 1924. In 1980 it was transferred to FGC.

 

Between 1981 and 1982 it was rebuilt, including a new body for both cars, on the original frames. Between 2016 and 2019 the funicular was closed, being reopened after various improvement works, among which the new frames for the two cars. Since then, it has only provided tourist service on weekends, and only one of the two cars was open to the public.

 

During the annual inspection, which began on May 8, 2023, cracks were detected in the pulleys of the drive mechanism, so it was closed to the public again. At the end of 2024, a €4 million investment was announced to reopen it in 2026.

 

On very few days a year, both cars operated simultaneously, one of which was the day of the Funifira, a local festival centered around the funicular.

 

During the 2021 Funifira, we see car II on the bridge over the Ronda President Francesc Macià, located a few meters above the crossing, a structure built in the early 2000s.

Si disfrutas con YSE, considera dejar una donación, cada vez resulta más difícil continuar con un proyecto de esta envergadura sin ningún tipo de apoyos / If your enjoy YSE, consider a donation, every time is more difficult to keep a project like this without any kind of support. (PayPal: contact@ysinembargo.com)

  

"cap.it.all/off"

dic.2009.ene.feb.2010

veranosurinviernonorte | ISBN 978-1-4452-5397-8

 

ON PAPER (lulu)

PDF

NAVIGATE it

 

(upgraded: 23/12!)

 

(ñ)

Esto no se trata de copyright (o leyes), se trata de dinero.

 

Capitalismo vs. Tecnología.

 

O de cómo los avances tecnológicos están carcomiendo

los principios axiomáticos, necesarios, del capitalismo

 

Digamos sus Ideales. El análogo platónico, el Ideal Capitalista.

Sus suposiciones, lecturas o conceptos de fondo. Sus esencias.

 

Lo que aquí tiembla no es la jurisprudencia o el derecho,

lo que aquí tiembla es una estructura o una arquitectura de poder,

fundamentada en concepciones que están abriéndose como una piel reseca

o un barro calcinado al sol.

 

Se trata de la digitalidad dando con tierra y clausurando buena parte del landscape materialista.

 

Se trata de lo inmaterial encontrando SU cuerpo, su perfecto dispositivo, SU articulación o mecanismo. O al menos un cuerpo mucho más idóneo que cualquiera que hubiera encontrado antes.

 

Hubo un tiempo en que la esencia era lo material, la última palabra, aquello contra lo que difícilmente se podía oponer algo.

Eso cambió.

 

La cuestión está en el cambio de paradigma.

En el cimbronazo destructivo que sienten en sus cimientos

las jerarquías y absolutos que se conocían.

 

Lo interesante está en la posibilidad de un replanteo a bajo nivel

del sentido de valor, de los sistemas de valoración y sus escalas.

 

El objeto digital, infinitamente reproducible, multiplicable y alterable, inmune a las condiciones productivas, a limitaciones de costo, espacio o tiempos de producción, más parecido (mucho más) a las ideas que a los objetos, como una máquina de movimiento continuo, como una fuente inagotable de energía, como un stock de existencias infinito, como un fantasma, instantáneamente distribuible, casi conceptual y abstracto, no formaba parte, no existía, y no está concebido en la estructura material-capitalista.

Y funciona como una espoleta o carga de dinamita que hubiera sido alojada en sus vigas, paredes o columnas. El objeto digital, como el espíritu o el alma (lo descarnado, depurado) de la cultura y el conocimiento.

Información en estado puro, en todas partes y a la vez: Mensaje, mensaje en un soporte que lejos de anclarlo lo dispara.

 

Sin medio, sin intermediario, sin comisarios ni interposiciones.

Eso es lo que permite la era digital, la tecnología.

Degrada a lo material y al capital a una mera manutención de organismos, a funciones de alimentación, gestión/administración y transporte.

A un segundo o tercer orden o grado de jerarquía.

A una intrascendencia vulgar o despreciable.

A un lugar que extrañaba.

 

# # #

 

(e)

This is not about copyright (or law), this is about money.

 

Capitalism vs. Technology.

 

Or how technological advances are undermining

The axiomatic, necessary principles of capitalism.

 

Let’s say its Ideals. The platonic analogous, the Capitalist Ideal.

Its core assumptions, readings or concepts. Its essences.

 

What is shattering here is not jurisprudence or rights,

What is shattered is a structure or an architecture of power,

Founded on conceptions that are cracking like parched skin

Or scorched mud.

 

It is digitality pulling down and closing down much of the materialist landscape.

 

It is the immaterial finding ITS body, its perfect device,

ITS articulation or mechanism. Or at least a much more suitable body than any of which it had found before.

 

There was a time when essence was material, the last word,

That to which hardly anything could be opposed.

That changed.

 

The crux of the matter lies in the paradigm shift.

In the destructive blast the known hierarchies and absolutes

feel in their foundations.

 

The interest lies in the possibility of a low-level redefinition

Of the sense of value, valuation systems and their scales.

 

The digital object, infinitely reproducible,multipliable and alterable,

Immune to productive conditions, cost, space or production time limitations, more (much more) similar to ideas than to objects, like a perpetual movement machine, like an endless stream of energy, like an infinite stock, like a ghost, instantaneously distributable, almost conceptual and abstract, did not belong, did not exist, and is not conceived in the material-capitalist structure.

And it works like a fuse or dynamite load that had been lodged in its beams, walls or pillars. The digital object, like the spirit or the soul (the stark, purified) of culture and knowledge.

Information in its purest form, everywhere at the same time: message, message in a medium that, far from anchoring, rockets it.

 

Without fear, without intermediaries, without curators or interpositions.

That’s what the digital era, technology allow.

It degrades the material and the capital to a mere organism maintenance,

To feeding, management/administration and transport functions.

To a second or third order or degree of hierarchy.

To a place it missed.

 

# # #

 

edit(ing), direct(ing) + complements

fernando prats

art direct(ing) + design(ing)

estudi prats

colacao + additional stuff

rivera valdez

translat(ing)

alicia pallas

original music

nevus project / albert jordà

original video

raquel barrera sutorra

open(ing) trip: john kosmopoulos

front cover(ing) concept: rivera valdez

back cover(ing) tongue: azurebumble

 

from

roman aixendri azurebumble brancolina sebastián de cheshire oriol espinal john kosmopoulos

graciela oses alicia pallas alejandra pater leonie polah fernando prats beatriz giovanna ramírez

miguel ruibal jef safi rivera valdez susan wolff + flavio crescenzi ele de lauk jordi calvet

hernán dardes ana pastor isabel pérez del pulgar sara saez zoe lópez

 

from...

a coruña amsterdam antwerp barcelona bogotá buenos aires camp redó dundee granada grenoble madrid mar del plata montréal tarragona terrassa toronto

 

# # #

 

YSE #22 Original Music | YSE #22 Original Video | YSElected videos

 

# # #

 

Official WEBsite | Flickr Group | Facebook | MySpace | Twitter

 

Also @ Vimeo, YouTube, Hi5, Tumblr & more.

Todos os macacos estão livres na natureza. Os macacos desta série estavam na mata que fica atrás do lago do Jardim Zoológico de Brasília.

Macaco-prego

Origem: Wikipédia, a enciclopédia livre.

Macaco-prego

Classificação científica

Reino: Animalia

Filo: Chordata

Classe: Mammalia

Ordem: Primates

Subordem: Haplorrhini

Infra-ordem: Simiiformes

(sem classificação): Platyrrhini

Família: Cebidae

Subfamília: Cebinae

Género: Cebus

Espécie: C. apella

Nomenclatura binominal

Cebus apella

Linnaeus, 1758

Wikispecies

A Wikispecies tem informações sobre: Macaco-prego

O macaco-prego (Cebus apella) é um macaco da família dos cebídeos, de hábito diurno e arborícola, que é encontrado em grande parte das florestas tropicais da América do Sul. A espécie possui pelagem marrom-escura com alto da cabeça e pernas negros, cauda negra, preênsil e geralmente com a ponta enrolada. Alimentam-se de frutos, nozes, sementes, flores, insetos, ovos e pequenos vertebrados. Costuma viver em bandos de até dez indivíduos. Também é conhecido pelo nome de mico-preto.

Ocorre uma vez ao ano, com uma única cria, cujo período de gestação é de cerca de 6 meses. Os adultos pesam entre 1,1 Kg e 3,3 Kg, enquanto os filhotes têm peso de cerca de 260 gr.

 

A text in english:

All of these monkeys are free in nature (In the wild). The monkeys of this series were on trees behind the zoo´s lagoon at the Brasília's Zoo.

Capuchin monkey

From Wikipedia, the free encyclopedia

"Cebus" redirects here; for the communication hardware protocol, see CEBus.

Scientific classification

Kingdom: Animalia

Phylum: Chordata

Class: Mammalia

Order: Primates

Family: Cebidae

Subfamily: Cebinae

Bonaparte, 1831

Genus: Cebus

Erxleben, 1777

Type species

Simia capucina

Linnaeus, 1758

Species

Cebus capucinus

Cebus albifrons

Weeper uolivaceus

Cebus kaapori

Cebus apella

Cebus libidinosus

Cebus nigritus

Cebus xanthosternos

Cebus queirozi

Tufted Capuchin (Cebus apella)

Tufted Capuchin (Cebus apella)

The capuchins are the group of New World monkeys classified as genus Cebus. Their name comes from their coloration, which resembles the cowls worn by the Capuchin order of Roman Catholic friars. Cebus is the only genus in subfamily Cebinae.

The range of the capuchin monkeys includes Central America (Honduras) and middle South America (middle Brazil, eastern Peru, Paraguay).

Capuchins generally resemble the friars of their namesake. Their body, arms, legs and tail are all darkly (black or brown) colored, while the face, throat and chest are white colored, and their head has a black cap. They reach a length of 30 to 56 cm (12 - 22 inches), with tails that are just as long as the body. They weigh up to 1.3 kg (2 lb, 13 oz).

Like most New World monkeys, capuchins are diurnal and arboreal. With the exception of a midday nap, they spend their entire day searching for food. At night they sleep in the trees, wedged between branches. They are undemanding regarding their habitat and can thus be found in many differing areas. Among the natural enemies of the capuchins are large falcons, cats and snakes.

The diet of the capuchins is more varied than other monkeys in the family Cebidae. They are omnivores, eating not only fruits, nuts, seeds and buds, but also insects, spiders, bird eggs and small vertebrate. Capuchins living near water will also eat crabs and shellfish by cracking their shells with stones.

Easily recognized as the "organ grinder" monkeys, capuchins are sometimes kept as pets. They are also sometimes used as service animals. Sometimes they plunder fields and crops and are seen as troublesome by nearby human populations.[citation needed] In some regions they have become rare due to the destruction of their habitat.

Social structure

Capuchins live together in groups of six to 40 members. These groups consist of related females and their offspring, as well as several males. Usually groups are dominated by a single male, who has primary rights to mate with the females of the group. Mutual grooming as well as vocalization serves as communication and stabilization of the group dynamics. These primates are territorial animals, distinctly marking a central area of their territory with urine and defending it against intruders, though outer zones of these areas may overlap.

Females bear young every two years following a 160 to 180 day gestation. The young cling to their mother's chest until they are larger, when they move to her back. Adult male capuchins rarely take part in caring for the young. Within four years for females and eight years for males, juveniles become fully mature. In captivity, individuals have reached an age of 45 years, although life expectancy in nature is only 15 to 25 years.

Capuchins are considered the most intelligent New World monkeys and are often used in laboratories. The Tufted Capuchin is especially noted for its long-term tool usage, one of the few examples of primate tool use other than by apes. Upon seeing macaws eating palm nuts, cracking them open with their beaks, these capuchins will select a few of the ripest fruits, nip off the tip of the fruit and drink down the juice, then seemingly discard the rest of the fruit with the nut inside. When these discarded fruits have hardened and become slightly brittle, the capuchins will gather them up again and take them to a large flat boulder where they have previously gathered a few river stones from up to a mile away. They will then use these stones, some of them weighing as much as the monkeys, to crack open the fruit to get to the nut inside. Young capuchins will watch this process to learn from the older, more experienced adults.

During the mosquito season, they crush up millipedes and rub the remains on their backs. This acts as a natural insect repellent.

Self-awareness

When presented with a reflection, capuchin monkeys react in a way that indicates an intermediate state between seeing the mirror as another individual and recognizing the image as self.

Most animals react to seeing their reflection as if encountering another individual they don't recognize. An experiment with capuchins shows that they react to a reflection as a strange phenomenon, but not as if seeing a strange capuchin.

In the experiment, capuchins were presented with three different scenarios:

1. Seeing an unfamiliar, same-sex monkey on the other side of a clear barrier

2. Seeing a familiar, same-sex monkey on the other side of a clear barrier

3. A mirror showing a reflection of the monkey

With scenario 1, females appeared anxious and avoided eye-contact. Males made threatening gestures. In scenario 2, there was little reaction by either males or females.

When presented with a reflection, females gazed into their own eyes and made friendly gestures such as lip-smacking and swaying. Males made more eye contact than with strangers or familiar monkeys but reacted with signs of confusion or distress, such as squealing, curling up on the floor or trying to escape from the test room.

Leia a seguir uma interessante matéria sobre os macacos-pregos, publicada na Folha de São paulo, no endereçohttp://www1.folha.uol.com.br/folha/ciencia/ult306u411970.shtml :

 

Macaco-prego entende valor do dinheiro

RICARDO BONALUME NETO

da Folha de S.Paulo

Mesmo separado do homem por 35 milhões de anos de evolução biológica, o macaco-prego demonstrou em experimentos na Itália possuir uma capacidade demasiado humana: o bicho entendeu o valor simbólico do "dinheiro". Foi a primeira evidência clara de que macacos também conseguem raciocinar com símbolos.

A equipe de cinco pesquisadores da Itália e dos EUA testou cinco desses pequenos macacos brasileiros com opções de comida e de objetos usados para simbolizá-la, que serviam como uma espécie de "dinheiro" que os animais podiam trocar por um lanche.

Experimento com macacos que envolvia escolha entre alimento e fichas de pôquer mostrou que primata raciocina usando símbolos

Experimento com macacos que envolvia escolha entre alimento e fichas de pôquer mostrou que primata raciocina usando símbolos

O ser humano já foi definido como a "espécie simbólica", dizem os autores do estudo, liderado por Elisa Addessi e Elisabetta Visalberghi, do Instituto de Ciências e Tecnologias Cognitivas, de Roma.

A compreensão de símbolos "transformou drasticamente nossos ancestrais hominídeos ao longo da evolução", escreveram os cientistas em artigo na revista "PLoS One" (www.plosone.org). A capacidade culminou numa linguagem complexa que auxilia acumulação e transmissão de cultura entre gerações.

O aprendizado de símbolos já foi observado antes em experimentos com chimpanzés, "parentes" mais próximos do ser humano. Mas que isso fosse possível com animais bem mais distantes evolutivamente, como o macaco-prego (nome científico Cebus apella), foi a grande surpresa agora.

Cinco macacos foram testados em gaiolas nas quais tinham a possibilidade de puxar uma entre duas gavetas com comida ou com o "dinheiro" --objetos não-comestíveis, como fichas de pôquer, que as representassem.

Os macacos já tinham previamente aprendido a trocar o "dinheiro" por comida; agora o objetivo era testar se isso derivava de um mero condicionamento ou se de fato raciocinavam usando o objeto como símbolo da comida.

Primeiro, os pesquisadores testaram suas preferências entre três tipos de alimentos, ordenados como "A", "B" e "C".

A idéia era checar um importante traço do processo de decisão, a chamada "transitividade": se prefiro comer "A" a comer "B", e prefiro "B" a "C", certamente vou preferir "A" em relação a "C". Depois, os macacos eram testados com quantidades diferentes tanto de comida quanto de objetos.

 

Os resultados mostraram que os macacos-pregos de fato se comportavam de acordo com a transitividade. Fosse com a comida, fosse com o "dinheiro", eles preferiam "A" a "B", "B" a "C" e "A" a "C".

 

Simbólico e concreto

"É um resultado muito interessante", afirma o pesquisador brasileiro Eduardo Ottoni, do Instituto de Psicologia da USP, comentando o estudo. Ottoni colabora com os italianos em pesquisas de campo com macacos-pregos no Piauí.

"Ainda que com algum viés ou dificuldade, os macacos conseguiram lidar com o problema simbólico de maneira comparável à maneira com que lidaram com o problema concreto --o ranking qualitativo de preferências e a transitividade se mantém", diz Ottoni.

Ou, nas palavras dos autores, "no geral, os resultados sugerem que os macacos-pregos usam mecanismos cognitivos similares quando avaliam opções em ambos os contextos, real e simbólico".

Miedo Asesino

 

Por que si el miedo, es uno de nuestros mecanismo de supervivencia, entonces hay gente que se muere de miedo???

 

Killer Fear

 

If fear is named as one of our survival mechanism, then why are there people that die of fear????

The harder is a shell, the more sensitive is the being behind it. Take care amigo

www.toniduarte.tk

 

toniduartefotografia.blogspot.com.es

 

Toni Duarte Freelance Photographer

Please don't use this image on websites, blogs or other media

without my explicit permission.

© All rights reserved

 

Contac: fotografia@toniduarte.tk

 

El gat o moix (Felis silvestris catus) és un petit mamífer carnívor domèstic. El gat ha estat en convivència propera amb els humans des de fa uns 9.500 anys,una data molt anterior a les estimacions prèvies, que en fixaven la domesticació a fa entre 3.500 i 8.500 anys.

Els noms actuals més generalitzats en moltes llengües d'Europa (gat, cat, chat, gatto, gato, Katze, katt, kat, etc.) deriven del mot llatí vulgar cattus,paraula que al·ludia específicament als gats domèstics en contraposició als gats salvatges que, en llatí, eren anomenats felis. N'hi ha dotzenes de races, algunes sense pèl o sense cua com a resultat de mutacions genètiques, i n'hi ha una gran varietat de colors. Són experts predadors i poden caçar més de mil espècies diferents d'animals per alimentar-se.També són animals que poden assimilar certs conceptes, i alguns poden ser entrenats per manipular mecanismes senzills, com ara per girar els panys de les portes. Es comuniquen amb miols, gemecs, xiulets, grunyits i aproximadament un centenar de vocalitzacions diferents,a més del llenguatge corporal.

   

ESP:

El gato o gato doméstico (Felis silvestris catus) es un pequeño mamífero carnívoro de la familia Felidae. El gato está en convivencia cercana al hombre desde hace unos 9.500 años, periodo superior al estimado anteriormente, que oscilaba entre 3.500 y 8.000 años.

Los nombres actuales más generalizados derivan del latín vulgar catus, palabra que aludía especialmente a los gatos salvajes en contraposición a los gatos domésticos que, en latín, eran llamados felis.

Hay docenas de razas, algunas sin pelo o incluso sin cola, como resultado de mutaciones genéticas, y existen en una amplia variedad de colores. Son expertos depredadores que cazan más de cien especies diferentes de animales para alimentarse. También son animales que pueden asimilar algunos conceptos, y ciertos ejemplares pueden ser entrenados para manipular mecanismos simples.

Se comunican con gemidos, gruñidos y alrededor de un centenar de diferentes vocalizaciones,además del lenguaje corporal.

Se cree que el gato salvaje africano (Felis silvestris lybica) es su ancestro más inmediato.

Sin embargo, al tratarse de una subespecie puede intercambiar (y de hecho lo hace) material genético con otras subespecies de Felis silvestris. Se ha detectado hibridación con el gato montés europeo (Esta hibridación masiva se considera la principal amenaza para la conservación de las variantes salvajes).

"INFINITE AMBIGRAM"

(Nanquim, tinta spray e grafite sobre papel)

 

Infinite Ambigram deixa nítido o significado do substantivo inglês ambigram (escrita ambígua): sua ambiguidade está na duplicidade de leitura, podendo rotacionar a imagem ou refleti-la em jogos de espelhos sem que a palavra apareça invertida ou perca sua legibilidade – mecanismo que tanto remete às repetições e às polissemias da poesia contemporânea quanto convida ao jogo visual e induz ao movimento.

O trabalho do artista consiste na concepção e na confecção deste complexo encaixe gráfico, processo que envolve pesquisa fotográfica, esboços de representação do movimento e testes de rotação do ambigrama diante do plano tridimensional do desenho – aqui, determinado pelas figuras do espelho e dos pedaços de papéis sobrepostos formando o símbolo do infinito.

 

Obra presente no 14° Salão de Arte Contemporânea de Guarulhos que ocorre até 16 de Janeiro de 2016 - São Paulo/Brasil

 

---

 

“INFINITE AMBIGRAM”

(Nankin ink, spray paint, graphite on paper)

“Infinite Ambigram” makes clear the meaning of the noun ambigram (ambiguous writing): its ambiguity is about the duplicity of reading and it is possible to rotate the image or reflect it in mirrors games without the word appearing inverted or losing its readability - this mechanism refers to repetitions and polysemies of contemporary poetry and it also invites to a visual game, inducing the movement.

The artist´s artwork consists on designing and making this complex graphic fitting, a process involving photographic research, sketches of movement´s representation and tests of the ambigram rotation on the three-dimensional picture plane – here, determined by the mirror figures and by the overlapping pieces of paper forming the infinity symbol.

 

Jan M.O.

****

Curta no facebook

Siga no Instagram

2015

 

#janmo #exhibition #exposicao #art #arte #infinite #word #guarulhos #14salao #ambigrama #dotwork #pointillism #pontilhismo #letters #draw #desenho #blackandwhite #pen #paper #ink #instaart #ambigram #nankin #brasil #brazil #illustration #salao #Sp #ambigramme

Brujas, Bélgica

 

La torre medieval del campanario(siglos del 13 al 15) tiene una altura de 88 metros. Allí se guardaba el tesoro público de la ciudad (documentos públicos y objetos valiosos). 366 escalones conducen a la cámara del campanario con su impresionante mecanismo, culminando en una espectacular vista de toda la ciudad. El famoso carillón de 47 campanas también puede apreciarse en la torre.

  

The mediaeval belfry tower (13th-15th century) is 88 metres in height and houses the former city treasury, in which Bruges' valuables (money and royal charters) were once kept. A climb of 366 steps takes the visitor past the impressive clock mechanism and culminates in a breathtaking panoramic view of the city and its surroundings. The famous 47-bell carillon is also located here.

Hi guys!

So it's valentines' today (*・∀・)/♡\(・∀・*)

I wish a Happy day for everyone hehe

Galileu recieve this cookie from Cherry some time ago, he love it p(*^-^*)q

Here in Brazil was Carnaval .. on the past 5 days.. so there isn't much time for me to put something here...and with my broke camera I'm kind of sad..

I went to the technical a week ago, according to him my camera is gonna be okay again just on February 18/19 (T_T)

So until there just old pics ..tsc..tsc

I'm building one diorama , I hope it works, I wanna make a leaving room for them (:

 

So see you guys o//

 

*:--☆--:*:--☆:*:--☆--:*:--☆--:*:--☆--:*:--☆:*:--☆--:*:--☆--:

 

Oi gente!

Então feliz dia se São Valentim galera!!! (*・∀・)/♡\(・∀・*)

Ah um tempo atras a Cherry tinha feito uns biscoitinhos para o Galileu e ele amou esses Cookies, aproveitei a foto para hj hehe p(*^-^*)q

Aqui no Brasil era Carnaval...(n q eu pule mais..) acabo q ficou meio corrido tudo e n pude postar nada...alem do mais a falta da minha câmera ta me frustrando, Dolls novas..historinha..no camera... frustrei! (T_T)

O técnico me disse q dia 18/19 de fevereiro vou ver ela dnovo..o concerto saiu por 195 pilas brasileirinhas... ele disse q provavelmente ela ligou sozinha dentro da bolsinha e forçou o mecanismo do obstrutor quebrando duas pecinhas internas..

Vou pagar pq..ela tem 2 anos e é o primeiro problema q tive com ela..e n to com grana para sair comprando uma Nikon e nem tenho curso ainda ( ̄へ ̄)

 

Então continuamos com a sessão "fotos saídas do bau"

Ah! To montando um diorama, Eu espero q fique legal, to tentando fazer uma sala para os meus fofos..(alem de usar a base para outras fotos e talz (:

 

Então até depois amores o//

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Las ruedas de oración son mecanismos mecánicos que tienen un mantra escrito. Cada vez que se hace girar la rueda equivale a recitar un mantra.

 

Prayer wheels are mechanical devices that have a mantra written on it. Each turning of the wheel by hand is equivalent to pray a mantra.

 

Kathmandu, Bagmati, Nepal

Leley Noronha © All rights reserved.

 

Certas ou tortas sao as linhas que devemos seguir.

Vai la. Boa tarde.

 

Wheather it is right or wrong , fallow the lines.

You you get there

pencil and watercolor on paper. Lápiz y acuarela sobre papel / 14.8 x 21 cm

2015

  

1 2 ••• 4 5 7 9 10 ••• 79 80