View allAll Photos Tagged manometer
De Mac O. , Ursus en Phileas Fogg op de positie van het wrak van HMS E47.
Het verslag van deze gebeurtenis werd gepubliceerd in het Vlieland Magazine, hier onder vindt u het verslag nog eens;
Kranslegging op de Noordzee
In het Vlieland Magazine van het voorjaar 2011, de 22ste jaargang, nummer 1 heeft u het verhaal over de identificatie van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 kunnen lezen.
Bij de ondergang van HMS E47 in augustus 1917 kwam de gehele, uit 31 koppen bestaande bemanning om het leven.
De nabestaanden kregen in eerste instantie het bericht dat het vaartuig waar hun naasten zich op bevond, niet was teruggekeerd van de missie, en na enkele weken een brief waarin werd gezegd dat het de onderzeeboot werd vermist en dat de bemanning vermoedelijk is omgekomen.
‘Missing, presumed dead’ , dat is waar de nabestaanden het mee moesten doen.
Er wordt gezegd; ‘vermist is erger dan dood’. Dit werd afgelopen zomer nog zeer goed duidelijk tijdens de ontmoeting met John Wilkinson uit Leeds, Engeland.
John Wilkinson is de kleinzoon van Lewis H. Wilkinson, bemanningslid van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47.
In het begin van dit jaar ontving ik een brief van de heer John Wilkinson waarin hij mij liet weten dat hij op het internet had gelezen dat ten noordoosten van Texel het wrak van een E-klasse onderzeeboot was aangetroffen en dat dit wrak was geïdentificeerd als dat van HMS E47.
Wilkinson had kennis genomen van mijn bemoeienissen in het onderzoek naar de identiteit van de onderzeeboot en uitte in dezelfde brief de wens om de wraklocatie te bezoeken, en zo mogelijk een kranslegging op zee zou willen uitvoeren.
Na het ontvangst van de brief van Wilkinson heb ik contact opgenomen met mijn collega- wrakduiker Hans Eelman op Texel.
Hans Eelman bood meteen aan om Wilkinson met zijn schip de Phileas Fogg naar de positie van het wrak te willen varen.
Er volgde nog een berichtenwisseling met John Wilkinson, waarna er afspraken werden gemaakt om in augustus naar het wrak te varen.
In de week van voor de komst van John Wilkinson en zijn vrouw stond er een aardige bries, dus het werd nog spannend of het weer een tocht naar het wrak wel zou toelaten.
Ondertussen kregen Hans Eelman en ik ook nog bericht van Terschelling en uit Den-Helder, dat de vaartuigen van de duikteams van Terschelling en uit Den-Helder ook bij de ceremonie op zee aanwezig zouden zijn.
Naar Texel
Op zondag 19 augustus 2012 zou de kranslegging op zee boven het wrak van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 plaatsvinden , en de omstandigheden voor de actie waren ideaal; vrijwel geen wind en vlak water.
Voor het bijwonen van deze gebeurtenis ging ik op de fiets naar het Posthuis, met de Vliehors-Expres naar de steiger en met het bootje van Sil naar Texel waar ik klokslag 12.00 uur door zoon Dennis van vriend Hans Eelman werd opgehaald om naar de Phileas Fogg in de haven van Oudeschild te worden gebracht.
Samen met Dennis aan boord gegaan waar ik werd ontvangen door Hans Eelman en kennis maakte met John Wilkinson en zijn vrouw Anne, en de oud-hoofdredacteur van de Texelse Courant Harry de Graaf die was uitgenodigd om in woord en beeld verslag te doen van de gebeurtenis.
Aan boord konden meteen de trossen los en werd via het Molengat naar zee gevaren. Aan dek kon ik uitgebreid met John Wilkinson spreken, en vertelde hem van onze bevindingen tijdens het duiken op het wrak van HMS E47, de mogelijke oorzaak van de ondergang, het lot van de bemanning en hoe hun stoffelijke resten een laatste rustplaats hebben gevonden.
John Wilkinson kon daarop het verhaal vertellen over zijn grootvader Lewis Hallam Wilkinson, of eigenlijk de verhalen die hij van zijn grootmoeder over hem had gehoord.
Grootmoeder Wilkinson was, toen John ongeveer 16 jaar oud was, in het ouderlijk huis ingetrokken, en daarom had John een goed- en geregeld contact met zijn grootmoeder.
Hij vertelde dat zijn grootvader Lewis H. Wilkinson al voor de Eerste Wereldoorlog tot de Royal Navy was getreden, en dat het gezin destijds ook om die reden in de Marinestad Chatham was gaan wonen.
Lewis Wilkinson had eerst op de grote oppervlakteschepen gevaren en was daarmee o.a. in Chinese wateren geweest.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Lewis Wilkinson op vrijwillig basis bij de Onderzeebootdienst gegaan, met eigenlijk als enige redenen dat daar iets meer verdiend kon worden dan bij de aan de oppervlakte varende eenheden.
In 1917 kreeg de grootmoeder van John Wilkinson het bericht dat haar man vermist was geraakt en vermoedelijk gesneuveld.
Omdat John Wilkinson was opgegroeid met de verhalen van zijn grootmoeder, die tot zich tot haar dood heeft af gevraagd wat er met haar man was gebeurd, is hij ook zijn hele leven geïntrigeerd geraakt over wat er nu met zijn grootvader was gebeurt.
Toen hij vorig jaar eens, samen met zijn dochter, op het internet zocht naar HMS E47, werd hij tot zijn grote verrassing spoedig gewaar dat het wrak was gevonden en in 2002 was geïdentificeerd.
Het wrak van HMS E47
De reis naar de wraklocatie liep zeer voorspoedig en omstreeks 15.00 waren we op de positie. Daar werden we opgewacht door de Mac O. van duikteam Northsea Divers uit Den-Helder en zagen we even verderop het markante silhouet van de Ursus onze richting op komen.
Met de Phileas Fogg werd het wrak opgespoord en een dreganker met 25 meter lijn en een boei en een blaas op het wrak geworpen.
Vervolgens ging ik met Hans Eelman in de rubberboot en wachten aan bij de drijvers tot Dennis de Phileas Fogg langszij kwam.
Daarop werd de blaas verwijderd en kon John samen met Hans de krans aan de lijn bevestigen en werd de krans boven het wrak in zee gelegd.
Dit onder toeziend oog van de duikers vanaf de Ursus en de Mac O., waarbij de Ursus nog een indrukwekkend saluut bracht met de scheepshoorn van de Wotan, die Nico Brink speciaal voor deze gelegenheid in het A-frame van de Ursus had bevestigd.
Ik moest daarna afscheid nemen van de zichtbaar geroerde John Wilkinson en zijn vrouw, en overhandigde hem daarbij nog een object dat ik in 2002 op het wrak van de onderzeeboot E47 had gevonden. Het ging hier om een manometer afkomstig uit de overblijfselen van de machinekamer.
Na een groet aan Hans Eelman, zijn zoon Dennis en Harry de Graaf stapte ik over op de Ursus die vanaf de wraklocatie van de HMS E47 op een geheime missie ging. De terugweg naar Terschelling voerde langs de kust van Vlieland en ter hoogte van het Posthuis werd ik met de rubberboot op het strand afgezet en kreeg nog een laatste groet met de scheepshoorn van de sleepboot Wotan.
Boven op het duin nog even de Ursus na gekeken en met een zeer tevreden gevoel door het duin naar mijn fiets bij de Reddingbootschuur bij het Posthuis gelopen.
Van Hans Eelman vernam ik later dat John Wilkinson graag nog even boven het wrak wilde zijn om daar de namen te noemen van 31 bemanningsleden die 95 jaar geleden bij de ondergang van de onderzeeboot zijn omgekomen. Daarop sprak John Wilkinson nog enige gebeden uit en song samen met zijn vrouw Abide with me.
Daarop nog een passage van de Phileas Fogg langs de krans waarbij John Wilkinson en zijn vrouw een laatste groet brachten.
In de haven van Oudeschild dankte John Wilkinson iedereen hartelijk en sprak; "We zijn verrast en heel dankbaar. We hadden nooit verwacht dat we zoveel steun en medewerking zouden krijgen.
Dit is voor ons een onvergetelijk gebeurtenis geworden".
Dirk Bruin – Vlieland
-------------------------------------------------------------------------
English summary;
In the weekend of the 19 august there was a wreath laying at sea on top of the wreck of the Royal Navy submarine HMS E47.
HMS E47 was lost with all hands west of the Frisian island Texel in august 1917, probably after hitting a sea mine.
In 2002 the wreck was identified as HMS E47 by means of the number in the breach of the deck gun that was salvaged by diving team Ecuador of the island Terschelling.
This year I received a request form Mr. John Wilkinson from Leeds, Great-Britain, if I could be of help in getting him to the position of the wreck. Mr. Wilkinson grandfather Lewis H. Wilkinson was one of the 31 crewmembers of HMS E47.
For this I asked the help of my friend, Mr. Hans Eelman of Texel, who generously offered all help.
On Sunday the 19th of august 2012, Mr. John Wilkinson accompanied with his wife Ann, laid a wreath at sea on top of the wreck of HMS E47, and held a moving ceremony to commemorate his grandfather and his comrades.
A little history.
Jonge Poerink is established in 1948, grandfather Jonge Poerink started the company, he had a wide spreaded network with several companies in and around Hengelo (The Netherlands). Together with these companies, we have developed manometers and time registration equipment.
This strength of Jonge Poerink has increased in the fifties together with the introduction of our signing procducts and several types of clocks.
Nowadays we supply malls and retaill companies with all kinds of signing products. With our newest division Monitoring we can control our products, e.g. LED sytems and clocks, if an action is necessary, our sercice department will immediately take the steps to give the required service and solve the problem at site.
Since 1948 Jonge Poerink is distributing these products all over the world.
Nothing has changed.
He looks like a fanciful creation from one of Jules Verne's books: Steam Butler JF-09. A nostalgically executed man-machine that moves through steam techonology and is controlled by its own butler machinist. While the sounds of a steam engine and a still echoing steam whistle can be heard this automatic butler performs its tasks meticulously. The butler's meters are checked regularly, and provided with new oil and coals as well. The story goes that he used to serve the nobility residing on the estate of the Keukenhof. Meanwhile he has been completely reconditioned and now he amuses the visitors of Castlefest - breathing steam all the time - with all kinds of gimmicks and a surprising butler service.
Steam valves, manometers, glowing radio tubes... And two butlers who could've come straight from the Victorian age. Be surprised!
He looks like a fanciful creation from one of Jules Verne's books: Steam Butler JF-09. A nostalgically executed man-machine that moves through steam techonology and is controlled by its own butler machinist. While the sounds of a steam engine and a still echoing steam whistle can be heard this automatic butler performs its tasks meticulously. The butler's meters are checked regularly, and provided with new oil and coals as well. The story goes that he used to serve the nobility residing on the estate of the Keukenhof. Meanwhile he has been completely reconditioned and now he amuses the visitors of Castlefest - breathing steam all the time - with all kinds of gimmicks and a surprising butler service.
Steam valves, manometers, glowing radio tubes... And two butlers who could've come straight from the Victorian age. Be surprised!
He looks like a fanciful creation from one of Jules Verne's books: Steam Butler JF-09. A nostalgically executed man-machine that moves through steam techonology and is controlled by its own butler machinist. While the sounds of a steam engine and a still echoing steam whistle can be heard this automatic butler performs its tasks meticulously. The butler's meters are checked regularly, and provided with new oil and coals as well. The story goes that he used to serve the nobility residing on the estate of the Keukenhof. Meanwhile he has been completely reconditioned and now he amuses the visitors of Castlefest - breathing steam all the time - with all kinds of gimmicks and a surprising butler service.
Steam valves, manometers, glowing radio tubes... And two butlers who could've come straight from the Victorian age. Be surprised!
@nuno_g_teixeira has gone way above and beyond with this custom Renault turbo !! It's an honor to present you his modded version of the 1981 Rallye of Monte-Carlo winner, driven by Jean Ragnotti and Jean-Marc Andrié 💪💛💥
Massive work in changing all the color parts to look as close as possible as the real one and:
- all around DYI stickers
- 3D printed rims
- 3D printed Renault steering wheel
- 3D printed Recaro seats with belts
- 3D printed shifter
- interior redesign with full real speedometer and manometers
- interior roll cage
- spare tyre
- chromed parts
#renault
It’s not only extreme sports fans who appreciate rugged cameras and the new Olympus TOUGH TG-4 flagship will resonate with anyone who spends a lot of time outdoors and wants to capture their experiences in excellent quality, in any environment, without worrying about the light or the state of equipment. The TG-4 is a powerful all-rounder but its most impressive single feature is the super-bright 25-100mm* lens with a 1:2.0 maximum aperture at wide zoom settings. This allows it to capture spectacular, colourful, low-noise shots in light-starved environments where fast shutter speeds and low ISO settings are indispensable. For example, at 15 metres** underwater, where the TG-4 operates successfully without an underwater housing – or even an extra light. Divers will also appreciate the new Underwater HDR feature, the built-in manometer, the glove-friendly and customizable mode dial and four different macro settings.
He looks like a fanciful creation from one of Jules Verne's books: Steam Butler JF-09. A nostalgically executed man-machine that moves through steam techonology and is controlled by its own butler machinist. While the sounds of a steam engine and a still echoing steam whistle can be heard this automatic butler performs its tasks meticulously. The butler's meters are checked regularly, and provided with new oil and coals as well. The story goes that he used to serve the nobility residing on the estate of the Keukenhof. Meanwhile he has been completely reconditioned and now he amuses the visitors of Castlefest - breathing steam all the time - with all kinds of gimmicks and a surprising butler service.
Steam valves, manometers, glowing radio tubes... And two butlers who could've come straight from the Victorian age. Be surprised!
It’s not only extreme sports fans who appreciate rugged cameras and the new Olympus TOUGH TG-4 flagship will resonate with anyone who spends a lot of time outdoors and wants to capture their experiences in excellent quality, in any environment, without worrying about the light or the state of equipment. The TG-4 is a powerful all-rounder but its most impressive single feature is the super-bright 25-100mm* lens with a 1:2.0 maximum aperture at wide zoom settings. This allows it to capture spectacular, colourful, low-noise shots in light-starved environments where fast shutter speeds and low ISO settings are indispensable. For example, at 15 metres** underwater, where the TG-4 operates successfully without an underwater housing – or even an extra light. Divers will also appreciate the new Underwater HDR feature, the built-in manometer, the glove-friendly and customizable mode dial and four different macro settings.
He looks like a fanciful creation from one of Jules Verne's books: Steam Butler JF-09. A nostalgically executed man-machine that moves through steam techonology and is controlled by its own butler machinist. While the sounds of a steam engine and a still echoing steam whistle can be heard this automatic butler performs its tasks meticulously. The butler's meters are checked regularly, and provided with new oil and coals as well. The story goes that he used to serve the nobility residing on the estate of the Keukenhof. Meanwhile he has been completely reconditioned and now he amuses the visitors of Castlefest - breathing steam all the time - with all kinds of gimmicks and a surprising butler service.
Steam valves, manometers, glowing radio tubes... And two butlers who could've come straight from the Victorian age. Be surprised!
It’s not only extreme sports fans who appreciate rugged cameras and the new Olympus TOUGH TG-4 flagship will resonate with anyone who spends a lot of time outdoors and wants to capture their experiences in excellent quality, in any environment, without worrying about the light or the state of equipment. The TG-4 is a powerful all-rounder but its most impressive single feature is the super-bright 25-100mm* lens with a 1:2.0 maximum aperture at wide zoom settings. This allows it to capture spectacular, colourful, low-noise shots in light-starved environments where fast shutter speeds and low ISO settings are indispensable. For example, at 15 metres** underwater, where the TG-4 operates successfully without an underwater housing – or even an extra light. Divers will also appreciate the new Underwater HDR feature, the built-in manometer, the glove-friendly and customizable mode dial and four different macro settings.
He looks like a fanciful creation from one of Jules Verne's books: Steam Butler JF-09. A nostalgically executed man-machine that moves through steam techonology and is controlled by its own butler machinist. While the sounds of a steam engine and a still echoing steam whistle can be heard this automatic butler performs its tasks meticulously. The butler's meters are checked regularly, and provided with new oil and coals as well. The story goes that he used to serve the nobility residing on the estate of the Keukenhof. Meanwhile he has been completely reconditioned and now he amuses the visitors of Castlefest - breathing steam all the time - with all kinds of gimmicks and a surprising butler service.
Steam valves, manometers, glowing radio tubes... And two butlers who could've come straight from the Victorian age. Be surprised!
Plaatjes van het 8,8 cm Ubts.L. C/35 kanon van de Voorpostenboot Vp-2003 'Madeleine Louise'. Hieronder het verslag van de duik waarbij deze plaatjes geborgen werden.
Datum;donderdag 10 juli 2003
Duik No. :241
Plaats;Voorpostenboot Vp-2002 ‘Madeleine Louise’
Positie; 52 32 725NB 05 07 059OL
Duiktijd;33 minuten
Max. diepte; 25,7 meter
Zicht; 4-5 meter
Temp. 16 graden Celsius
Mededuikers;Peter Offinga
Te water; 18.45 uur
Golfhoogte;60 cm ZW
Hoogwater Terschelling; 18.45uur
Mooie duik gemaakt op het wrak van, wat wordt aangenomen, de Voorpostenboot Vp-2002 ‘Madeleine Louise’. Dirk O. en Arjen waren eerst te water gegaan om het afdaaleind op het wrak te zetten en een duik te maken. Peter en ik gingen naar beneden nadat de eerste twee weer boven waren.
Ik had mij voorgenomen om te kijken of de typeplaatjes nog op het kanon zaten om deze, als dat het geval was, te verwijderen. Na enig speurwerk vond ik inderdaad twee plaatjes welke zich makkelijk lieten losmaken. Het waren ijzeren plaatjes, waarvan de schroeven al opgelost waren. In de plaatjes stonden de volgende inscripties;
bwr
8,8 cm S.K. C/35 in
1071 - 1942
8,8 cm Ubts.L. C/35
De lettercode bwr staat voor Mitteldeutsche Stahlwerke A.-G., Leuchthammerwerk, Gröditz/Riesa.
Daarna nog een slag door het bakdek, waarbij ik in een kleine ruimte aan stuurboordzijde, meteen naast de ingang, de kop van een fles uit het sediment zag steken. Bij het graafwerk kwam ik onder het zand/modder nog meer flessen tegen. Uiteindelijk kwamen er 6 flessen champagne, 2 flessen wijn en 4 bierflessen uit de modder.
De champagneflessen waren allemaal nog voorzien van kurk en inhoud, net als een wijnfles. Toen zat de tijd er al weer op en begaf ik mij richting afdaaleind, dat Baan en Arjen op het kanon hadden gezet. Peter was er ook al en samen hebben we de staaldraad los gemaakt en de dreg met 1 punt aan het kanon gezet. Bij het opstijgen stelde ik vast dat mijn manometer op nul stond. Met Peter in mijn buurt heb ik de opstijging in alle rust vervolgd, de rust werd enkel nog even verstoord door het uit de flessenhals knallen van de kurk van een van de campagneflessen. Pas nadat ik nog een minuut op 3 meter had gehangen begon de ademautomaat zwaarder te ademen.
Dit was de 2-de duik op dit wrak
Wraknummer Hydrografische dienst
Vorige keer was 18 juli 1999 – duik 173
Totale duiktijd; 7328 minuten
4-de duik van 2003
It’s not only extreme sports fans who appreciate rugged cameras and the new Olympus TOUGH TG-4 flagship will resonate with anyone who spends a lot of time outdoors and wants to capture their experiences in excellent quality, in any environment, without worrying about the light or the state of equipment. The TG-4 is a powerful all-rounder but its most impressive single feature is the super-bright 25-100mm* lens with a 1:2.0 maximum aperture at wide zoom settings. This allows it to capture spectacular, colourful, low-noise shots in light-starved environments where fast shutter speeds and low ISO settings are indispensable. For example, at 15 metres** underwater, where the TG-4 operates successfully without an underwater housing – or even an extra light. Divers will also appreciate the new Underwater HDR feature, the built-in manometer, the glove-friendly and customizable mode dial and four different macro settings.
It’s not only extreme sports fans who appreciate rugged cameras and the new Olympus TOUGH TG-4 flagship will resonate with anyone who spends a lot of time outdoors and wants to capture their experiences in excellent quality, in any environment, without worrying about the light or the state of equipment. The TG-4 is a powerful all-rounder but its most impressive single feature is the super-bright 25-100mm* lens with a 1:2.0 maximum aperture at wide zoom settings. This allows it to capture spectacular, colourful, low-noise shots in light-starved environments where fast shutter speeds and low ISO settings are indispensable. For example, at 15 metres** underwater, where the TG-4 operates successfully without an underwater housing – or even an extra light. Divers will also appreciate the new Underwater HDR feature, the built-in manometer, the glove-friendly and customizable mode dial and four different macro settings.
He looks like a fanciful creation from one of Jules Verne's books: Steam Butler JF-09. A nostalgically executed man-machine that moves through steam techonology and is controlled by its own butler machinist. While the sounds of a steam engine and a still echoing steam whistle can be heard this automatic butler performs its tasks meticulously. The butler's meters are checked regularly, and provided with new oil and coals as well. The story goes that he used to serve the nobility residing on the estate of the Keukenhof. Meanwhile he has been completely reconditioned and now he amuses the visitors of Castlefest - breathing steam all the time - with all kinds of gimmicks and a surprising butler service.
Steam valves, manometers, glowing radio tubes... And two butlers who could've come straight from the Victorian age. Be surprised!
It’s not only extreme sports fans who appreciate rugged cameras and the new Olympus TOUGH TG-4 flagship will resonate with anyone who spends a lot of time outdoors and wants to capture their experiences in excellent quality, in any environment, without worrying about the light or the state of equipment. The TG-4 is a powerful all-rounder but its most impressive single feature is the super-bright 25-100mm* lens with a 1:2.0 maximum aperture at wide zoom settings. This allows it to capture spectacular, colourful, low-noise shots in light-starved environments where fast shutter speeds and low ISO settings are indispensable. For example, at 15 metres** underwater, where the TG-4 operates successfully without an underwater housing – or even an extra light. Divers will also appreciate the new Underwater HDR feature, the built-in manometer, the glove-friendly and customizable mode dial and four different macro settings.
It’s not only extreme sports fans who appreciate rugged cameras and the new Olympus TOUGH TG-4 flagship will resonate with anyone who spends a lot of time outdoors and wants to capture their experiences in excellent quality, in any environment, without worrying about the light or the state of equipment. The TG-4 is a powerful all-rounder but its most impressive single feature is the super-bright 25-100mm* lens with a 1:2.0 maximum aperture at wide zoom settings. This allows it to capture spectacular, colourful, low-noise shots in light-starved environments where fast shutter speeds and low ISO settings are indispensable. For example, at 15 metres** underwater, where the TG-4 operates successfully without an underwater housing – or even an extra light. Divers will also appreciate the new Underwater HDR feature, the built-in manometer, the glove-friendly and customizable mode dial and four different macro settings.
A manometer, part of an old machine for producing chocolate that is on display at the Cailler chocolate factory in Broc, Switzerland.
Un manometro, parte di una vecchia macchina per la produzione della cioccolata esposta alla fabbrica Cailler a Broc, Svizzera.
Le manomètre d'une vieille machine pour la production du chocolat, en exposition à l'usine Cailler à Broc, Suisse
Won this challenge in the Flickr Challenge Group.
De Texelaar Hans Eelman (l.) in gesprek met John Wilkinson.
Het verslag van deze gebeurtenis werd gepubliceerd in het Vlieland Magazine, hier onder vindt u het verslag nog eens;
Kranslegging op de Noordzee
In het Vlieland Magazine van het voorjaar 2011, de 22ste jaargang, nummer 1 heeft u het verhaal over de identificatie van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 kunnen lezen.
Bij de ondergang van HMS E47 in augustus 1917 kwam de gehele, uit 31 koppen bestaande bemanning om het leven.
De nabestaanden kregen in eerste instantie het bericht dat het vaartuig waar hun naasten zich op bevond, niet was teruggekeerd van de missie, en na enkele weken een brief waarin werd gezegd dat het de onderzeeboot werd vermist en dat de bemanning vermoedelijk is omgekomen.
‘Missing, presumed dead’ , dat is waar de nabestaanden het mee moesten doen.
Er wordt gezegd; ‘vermist is erger dan dood’. Dit werd afgelopen zomer nog zeer goed duidelijk tijdens de ontmoeting met John Wilkinson uit Leeds, Engeland.
John Wilkinson is de kleinzoon van Lewis H. Wilkinson, bemanningslid van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47.
In het begin van dit jaar ontving ik een brief van de heer John Wilkinson waarin hij mij liet weten dat hij op het internet had gelezen dat ten noordoosten van Texel het wrak van een E-klasse onderzeeboot was aangetroffen en dat dit wrak was geïdentificeerd als dat van HMS E47.
Wilkinson had kennis genomen van mijn bemoeienissen in het onderzoek naar de identiteit van de onderzeeboot en uitte in dezelfde brief de wens om de wraklocatie te bezoeken, en zo mogelijk een kranslegging op zee zou willen uitvoeren.
Na het ontvangst van de brief van Wilkinson heb ik contact opgenomen met mijn collega- wrakduiker Hans Eelman op Texel.
Hans Eelman bood meteen aan om Wilkinson met zijn schip de Phileas Fogg naar de positie van het wrak te willen varen.
Er volgde nog een berichtenwisseling met John Wilkinson, waarna er afspraken werden gemaakt om in augustus naar het wrak te varen.
In de week van voor de komst van John Wilkinson en zijn vrouw stond er een aardige bries, dus het werd nog spannend of het weer een tocht naar het wrak wel zou toelaten.
Ondertussen kregen Hans Eelman en ik ook nog bericht van Terschelling en uit Den-Helder, dat de vaartuigen van de duikteams van Terschelling en uit Den-Helder ook bij de ceremonie op zee aanwezig zouden zijn.
Naar Texel
Op zondag 19 augustus 2012 zou de kranslegging op zee boven het wrak van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 plaatsvinden , en de omstandigheden voor de actie waren ideaal; vrijwel geen wind en vlak water.
Voor het bijwonen van deze gebeurtenis ging ik op de fiets naar het Posthuis, met de Vliehors-Expres naar de steiger en met het bootje van Sil naar Texel waar ik klokslag 12.00 uur door zoon Dennis van vriend Hans Eelman werd opgehaald om naar de Phileas Fogg in de haven van Oudeschild te worden gebracht.
Samen met Dennis aan boord gegaan waar ik werd ontvangen door Hans Eelman en kennis maakte met John Wilkinson en zijn vrouw Anne, en de oud-hoofdredacteur van de Texelse Courant Harry de Graaf die was uitgenodigd om in woord en beeld verslag te doen van de gebeurtenis.
Aan boord konden meteen de trossen los en werd via het Molengat naar zee gevaren. Aan dek kon ik uitgebreid met John Wilkinson spreken, en vertelde hem van onze bevindingen tijdens het duiken op het wrak van HMS E47, de mogelijke oorzaak van de ondergang, het lot van de bemanning en hoe hun stoffelijke resten een laatste rustplaats hebben gevonden.
John Wilkinson kon daarop het verhaal vertellen over zijn grootvader Lewis Hallam Wilkinson, of eigenlijk de verhalen die hij van zijn grootmoeder over hem had gehoord.
Grootmoeder Wilkinson was, toen John ongeveer 16 jaar oud was, in het ouderlijk huis ingetrokken, en daarom had John een goed- en geregeld contact met zijn grootmoeder.
Hij vertelde dat zijn grootvader Lewis H. Wilkinson al voor de Eerste Wereldoorlog tot de Royal Navy was getreden, en dat het gezin destijds ook om die reden in de Marinestad Chatham was gaan wonen.
Lewis Wilkinson had eerst op de grote oppervlakteschepen gevaren en was daarmee o.a. in Chinese wateren geweest.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Lewis Wilkinson op vrijwillig basis bij de Onderzeebootdienst gegaan, met eigenlijk als enige redenen dat daar iets meer verdiend kon worden dan bij de aan de oppervlakte varende eenheden.
In 1917 kreeg de grootmoeder van John Wilkinson het bericht dat haar man vermist was geraakt en vermoedelijk gesneuveld.
Omdat John Wilkinson was opgegroeid met de verhalen van zijn grootmoeder, die tot zich tot haar dood heeft af gevraagd wat er met haar man was gebeurd, is hij ook zijn hele leven geïntrigeerd geraakt over wat er nu met zijn grootvader was gebeurt.
Toen hij vorig jaar eens, samen met zijn dochter, op het internet zocht naar HMS E47, werd hij tot zijn grote verrassing spoedig gewaar dat het wrak was gevonden en in 2002 was geïdentificeerd.
Het wrak van HMS E47
De reis naar de wraklocatie liep zeer voorspoedig en omstreeks 15.00 waren we op de positie. Daar werden we opgewacht door de Mac O. van duikteam Northsea Divers uit Den-Helder en zagen we even verderop het markante silhouet van de Ursus onze richting op komen.
Met de Phileas Fogg werd het wrak opgespoord en een dreganker met 25 meter lijn en een boei en een blaas op het wrak geworpen.
Vervolgens ging ik met Hans Eelman in de rubberboot en wachten aan bij de drijvers tot Dennis de Phileas Fogg langszij kwam.
Daarop werd de blaas verwijderd en kon John samen met Hans de krans aan de lijn bevestigen en werd de krans boven het wrak in zee gelegd.
Dit onder toeziend oog van de duikers vanaf de Ursus en de Mac O., waarbij de Ursus nog een indrukwekkend saluut bracht met de scheepshoorn van de Wotan, die Nico Brink speciaal voor deze gelegenheid in het A-frame van de Ursus had bevestigd.
Ik moest daarna afscheid nemen van de zichtbaar geroerde John Wilkinson en zijn vrouw, en overhandigde hem daarbij nog een object dat ik in 2002 op het wrak van de onderzeeboot E47 had gevonden. Het ging hier om een manometer afkomstig uit de overblijfselen van de machinekamer.
Na een groet aan Hans Eelman, zijn zoon Dennis en Harry de Graaf stapte ik over op de Ursus die vanaf de wraklocatie van de HMS E47 op een geheime missie ging. De terugweg naar Terschelling voerde langs de kust van Vlieland en ter hoogte van het Posthuis werd ik met de rubberboot op het strand afgezet en kreeg nog een laatste groet met de scheepshoorn van de sleepboot Wotan.
Boven op het duin nog even de Ursus na gekeken en met een zeer tevreden gevoel door het duin naar mijn fiets bij de Reddingbootschuur bij het Posthuis gelopen.
Van Hans Eelman vernam ik later dat John Wilkinson graag nog even boven het wrak wilde zijn om daar de namen te noemen van 31 bemanningsleden die 95 jaar geleden bij de ondergang van de onderzeeboot zijn omgekomen. Daarop sprak John Wilkinson nog enige gebeden uit en song samen met zijn vrouw Abide with me.
Daarop nog een passage van de Phileas Fogg langs de krans waarbij John Wilkinson en zijn vrouw een laatste groet brachten.
In de haven van Oudeschild dankte John Wilkinson iedereen hartelijk en sprak; "We zijn verrast en heel dankbaar. We hadden nooit verwacht dat we zoveel steun en medewerking zouden krijgen.
Dit is voor ons een onvergetelijk gebeurtenis geworden".
Dirk Bruin – Vlieland
-----------------------------------
English summary;
In the weekend of the 19 august there was a wreath laying at sea on top of the wreck of the Royal Navy submarine HMS E47.
HMS E47 was lost with all hands west of the Frisian island Texel in august 1917, probably after hitting a sea mine.
In 2002 the wreck was identified as HMS E47 by means of the number in the breach of the deck gun that was salvaged by diving team Ecuador of the island Terschelling.
This year I received a request form Mr. John Wilkinson from Leeds, Great-Britain, if I could be of help in getting him to the position of the wreck. Mr. Wilkinson grandfather Lewis H. Wilkinson was one of the 31 crewmembers of HMS E47.
For this I asked the help of my friend, Mr. Hans Eelman of Texel, who generously offered all help.
On Sunday the 19th of august 2012, Mr. John Wilkinson accompanied with his wife Ann, laid a wreath at sea on top of the wreck of HMS E47, and held a moving ceremony to commemorate his grandfather and his comrades.
John Wilkinson aan dek van de Phileas Fogg vlak voor de kranslegging op zee boven het wrak van HMS E47, de onderzeeboot waar zijn grootvader in om het leven kwam.
Het verslag van deze gebeurtenis werd gepubliceerd in het Vlieland Magazine, hier onder vindt u het verslag nog eens;
Kranslegging op de Noordzee
In het Vlieland Magazine van het voorjaar 2011, de 22ste jaargang, nummer 1 heeft u het verhaal over de identificatie van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 kunnen lezen.
Bij de ondergang van HMS E47 in augustus 1917 kwam de gehele, uit 31 koppen bestaande bemanning om het leven.
De nabestaanden kregen in eerste instantie het bericht dat het vaartuig waar hun naasten zich op bevond, niet was teruggekeerd van de missie, en na enkele weken een brief waarin werd gezegd dat het de onderzeeboot werd vermist en dat de bemanning vermoedelijk is omgekomen.
‘Missing, presumed dead’ , dat is waar de nabestaanden het mee moesten doen.
Er wordt gezegd; ‘vermist is erger dan dood’. Dit werd afgelopen zomer nog zeer goed duidelijk tijdens de ontmoeting met John Wilkinson uit Leeds, Engeland.
John Wilkinson is de kleinzoon van Lewis H. Wilkinson, bemanningslid van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47.
In het begin van dit jaar ontving ik een brief van de heer John Wilkinson waarin hij mij liet weten dat hij op het internet had gelezen dat ten noordoosten van Texel het wrak van een E-klasse onderzeeboot was aangetroffen en dat dit wrak was geïdentificeerd als dat van HMS E47.
Wilkinson had kennis genomen van mijn bemoeienissen in het onderzoek naar de identiteit van de onderzeeboot en uitte in dezelfde brief de wens om de wraklocatie te bezoeken, en zo mogelijk een kranslegging op zee zou willen uitvoeren.
Na het ontvangst van de brief van Wilkinson heb ik contact opgenomen met mijn collega- wrakduiker Hans Eelman op Texel.
Hans Eelman bood meteen aan om Wilkinson met zijn schip de Phileas Fogg naar de positie van het wrak te willen varen.
Er volgde nog een berichtenwisseling met John Wilkinson, waarna er afspraken werden gemaakt om in augustus naar het wrak te varen.
In de week van voor de komst van John Wilkinson en zijn vrouw stond er een aardige bries, dus het werd nog spannend of het weer een tocht naar het wrak wel zou toelaten.
Ondertussen kregen Hans Eelman en ik ook nog bericht van Terschelling en uit Den-Helder, dat de vaartuigen van de duikteams van Terschelling en uit Den-Helder ook bij de ceremonie op zee aanwezig zouden zijn.
Naar Texel
Op zondag 19 augustus 2012 zou de kranslegging op zee boven het wrak van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 plaatsvinden , en de omstandigheden voor de actie waren ideaal; vrijwel geen wind en vlak water.
Voor het bijwonen van deze gebeurtenis ging ik op de fiets naar het Posthuis, met de Vliehors-Expres naar de steiger en met het bootje van Sil naar Texel waar ik klokslag 12.00 uur door zoon Dennis van vriend Hans Eelman werd opgehaald om naar de Phileas Fogg in de haven van Oudeschild te worden gebracht.
Samen met Dennis aan boord gegaan waar ik werd ontvangen door Hans Eelman en kennis maakte met John Wilkinson en zijn vrouw Anne, en de oud-hoofdredacteur van de Texelse Courant Harry de Graaf die was uitgenodigd om in woord en beeld verslag te doen van de gebeurtenis.
Aan boord konden meteen de trossen los en werd via het Molengat naar zee gevaren. Aan dek kon ik uitgebreid met John Wilkinson spreken, en vertelde hem van onze bevindingen tijdens het duiken op het wrak van HMS E47, de mogelijke oorzaak van de ondergang, het lot van de bemanning en hoe hun stoffelijke resten een laatste rustplaats hebben gevonden.
John Wilkinson kon daarop het verhaal vertellen over zijn grootvader Lewis Hallam Wilkinson, of eigenlijk de verhalen die hij van zijn grootmoeder over hem had gehoord.
Grootmoeder Wilkinson was, toen John ongeveer 16 jaar oud was, in het ouderlijk huis ingetrokken, en daarom had John een goed- en geregeld contact met zijn grootmoeder.
Hij vertelde dat zijn grootvader Lewis H. Wilkinson al voor de Eerste Wereldoorlog tot de Royal Navy was getreden, en dat het gezin destijds ook om die reden in de Marinestad Chatham was gaan wonen.
Lewis Wilkinson had eerst op de grote oppervlakteschepen gevaren en was daarmee o.a. in Chinese wateren geweest.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Lewis Wilkinson op vrijwillig basis bij de Onderzeebootdienst gegaan, met eigenlijk als enige redenen dat daar iets meer verdiend kon worden dan bij de aan de oppervlakte varende eenheden.
In 1917 kreeg de grootmoeder van John Wilkinson het bericht dat haar man vermist was geraakt en vermoedelijk gesneuveld.
Omdat John Wilkinson was opgegroeid met de verhalen van zijn grootmoeder, die tot zich tot haar dood heeft af gevraagd wat er met haar man was gebeurd, is hij ook zijn hele leven geïntrigeerd geraakt over wat er nu met zijn grootvader was gebeurt.
Toen hij vorig jaar eens, samen met zijn dochter, op het internet zocht naar HMS E47, werd hij tot zijn grote verrassing spoedig gewaar dat het wrak was gevonden en in 2002 was geïdentificeerd.
Het wrak van HMS E47
De reis naar de wraklocatie liep zeer voorspoedig en omstreeks 15.00 waren we op de positie. Daar werden we opgewacht door de Mac O. van duikteam Northsea Divers uit Den-Helder en zagen we even verderop het markante silhouet van de Ursus onze richting op komen.
Met de Phileas Fogg werd het wrak opgespoord en een dreganker met 25 meter lijn en een boei en een blaas op het wrak geworpen.
Vervolgens ging ik met Hans Eelman in de rubberboot en wachten aan bij de drijvers tot Dennis de Phileas Fogg langszij kwam.
Daarop werd de blaas verwijderd en kon John samen met Hans de krans aan de lijn bevestigen en werd de krans boven het wrak in zee gelegd.
Dit onder toeziend oog van de duikers vanaf de Ursus en de Mac O., waarbij de Ursus nog een indrukwekkend saluut bracht met de scheepshoorn van de Wotan, die Nico Brink speciaal voor deze gelegenheid in het A-frame van de Ursus had bevestigd.
Ik moest daarna afscheid nemen van de zichtbaar geroerde John Wilkinson en zijn vrouw, en overhandigde hem daarbij nog een object dat ik in 2002 op het wrak van de onderzeeboot E47 had gevonden. Het ging hier om een manometer afkomstig uit de overblijfselen van de machinekamer.
Na een groet aan Hans Eelman, zijn zoon Dennis en Harry de Graaf stapte ik over op de Ursus die vanaf de wraklocatie van de HMS E47 op een geheime missie ging. De terugweg naar Terschelling voerde langs de kust van Vlieland en ter hoogte van het Posthuis werd ik met de rubberboot op het strand afgezet en kreeg nog een laatste groet met de scheepshoorn van de sleepboot Wotan.
Boven op het duin nog even de Ursus na gekeken en met een zeer tevreden gevoel door het duin naar mijn fiets bij de Reddingbootschuur bij het Posthuis gelopen.
Van Hans Eelman vernam ik later dat John Wilkinson graag nog even boven het wrak wilde zijn om daar de namen te noemen van 31 bemanningsleden die 95 jaar geleden bij de ondergang van de onderzeeboot zijn omgekomen. Daarop sprak John Wilkinson nog enige gebeden uit en song samen met zijn vrouw Abide with me.
Daarop nog een passage van de Phileas Fogg langs de krans waarbij John Wilkinson en zijn vrouw een laatste groet brachten.
In de haven van Oudeschild dankte John Wilkinson iedereen hartelijk en sprak; "We zijn verrast en heel dankbaar. We hadden nooit verwacht dat we zoveel steun en medewerking zouden krijgen.
Dit is voor ons een onvergetelijk gebeurtenis geworden".
Dirk Bruin – Vlieland
-------------------------
English summary;
In the weekend of the 19 august there was a wreath laying at sea on top of the wreck of the Royal Navy submarine HMS E47.
HMS E47 was lost with all hands west of the Frisian island Texel in august 1917, probably after hitting a sea mine.
In 2002 the wreck was identified as HMS E47 by means of the number in the breach of the deck gun that was salvaged by diving team Ecuador of the island Terschelling.
This year I received a request form Mr. John Wilkinson from Leeds, Great-Britain, if I could be of help in getting him to the position of the wreck. Mr. Wilkinson grandfather Lewis H. Wilkinson was one of the 31 crewmembers of HMS E47.
For this I asked the help of my friend, Mr. Hans Eelman of Texel, who generously offered all help.
On Sunday the 19th of august 2012, Mr. John Wilkinson accompanied with his wife Ann, laid a wreath at sea on top of the wreck of HMS E47, and held a moving ceremony to commemorate his grandfather and his comrades.
It’s not only extreme sports fans who appreciate rugged cameras and the new Olympus TOUGH TG-4 flagship will resonate with anyone who spends a lot of time outdoors and wants to capture their experiences in excellent quality, in any environment, without worrying about the light or the state of equipment. The TG-4 is a powerful all-rounder but its most impressive single feature is the super-bright 25-100mm* lens with a 1:2.0 maximum aperture at wide zoom settings. This allows it to capture spectacular, colourful, low-noise shots in light-starved environments where fast shutter speeds and low ISO settings are indispensable. For example, at 15 metres** underwater, where the TG-4 operates successfully without an underwater housing – or even an extra light. Divers will also appreciate the new Underwater HDR feature, the built-in manometer, the glove-friendly and customizable mode dial and four different macro settings.
@nuno_g_teixeira has gone way above and beyond with this custom Renault turbo !! It's an honor to present you his modded version of the 1981 Rallye of Monte-Carlo winner, driven by Jean Ragnotti and Jean-Marc Andrié 💪💛💥
Massive work in changing all the color parts to look as close as possible as the real one and:
- all around DYI stickers
- 3D printed rims
- 3D printed Renault steering wheel
- 3D printed Recaro seats with belts
- 3D printed shifter
- interior redesign with full real speedometer and manometers
- interior roll cage
- spare tyre
- chromed parts
#renault
De Mac O. van duikteam Northsea Divers. op weg naar het wrak van HMS E47.
Het verslag van deze gebeurtenis werd gepubliceerd in het Vlieland Magazine, hier onder vindt u het verslag nog eens;
Kranslegging op de Noordzee
In het Vlieland Magazine van het voorjaar 2011, de 22ste jaargang, nummer 1 heeft u het verhaal over de identificatie van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 kunnen lezen.
Bij de ondergang van HMS E47 in augustus 1917 kwam de gehele, uit 31 koppen bestaande bemanning om het leven.
De nabestaanden kregen in eerste instantie het bericht dat het vaartuig waar hun naasten zich op bevond, niet was teruggekeerd van de missie, en na enkele weken een brief waarin werd gezegd dat het de onderzeeboot werd vermist en dat de bemanning vermoedelijk is omgekomen.
‘Missing, presumed dead’ , dat is waar de nabestaanden het mee moesten doen.
Er wordt gezegd; ‘vermist is erger dan dood’. Dit werd afgelopen zomer nog zeer goed duidelijk tijdens de ontmoeting met John Wilkinson uit Leeds, Engeland.
John Wilkinson is de kleinzoon van Lewis H. Wilkinson, bemanningslid van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47.
In het begin van dit jaar ontving ik een brief van de heer John Wilkinson waarin hij mij liet weten dat hij op het internet had gelezen dat ten noordoosten van Texel het wrak van een E-klasse onderzeeboot was aangetroffen en dat dit wrak was geïdentificeerd als dat van HMS E47.
Wilkinson had kennis genomen van mijn bemoeienissen in het onderzoek naar de identiteit van de onderzeeboot en uitte in dezelfde brief de wens om de wraklocatie te bezoeken, en zo mogelijk een kranslegging op zee zou willen uitvoeren.
Na het ontvangst van de brief van Wilkinson heb ik contact opgenomen met mijn collega- wrakduiker Hans Eelman op Texel.
Hans Eelman bood meteen aan om Wilkinson met zijn schip de Phileas Fogg naar de positie van het wrak te willen varen.
Er volgde nog een berichtenwisseling met John Wilkinson, waarna er afspraken werden gemaakt om in augustus naar het wrak te varen.
In de week van voor de komst van John Wilkinson en zijn vrouw stond er een aardige bries, dus het werd nog spannend of het weer een tocht naar het wrak wel zou toelaten.
Ondertussen kregen Hans Eelman en ik ook nog bericht van Terschelling en uit Den-Helder, dat de vaartuigen van de duikteams van Terschelling en uit Den-Helder ook bij de ceremonie op zee aanwezig zouden zijn.
Naar Texel
Op zondag 19 augustus 2012 zou de kranslegging op zee boven het wrak van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 plaatsvinden , en de omstandigheden voor de actie waren ideaal; vrijwel geen wind en vlak water.
Voor het bijwonen van deze gebeurtenis ging ik op de fiets naar het Posthuis, met de Vliehors-Expres naar de steiger en met het bootje van Sil naar Texel waar ik klokslag 12.00 uur door zoon Dennis van vriend Hans Eelman werd opgehaald om naar de Phileas Fogg in de haven van Oudeschild te worden gebracht.
Samen met Dennis aan boord gegaan waar ik werd ontvangen door Hans Eelman en kennis maakte met John Wilkinson en zijn vrouw Anne, en de oud-hoofdredacteur van de Texelse Courant Harry de Graaf die was uitgenodigd om in woord en beeld verslag te doen van de gebeurtenis.
Aan boord konden meteen de trossen los en werd via het Molengat naar zee gevaren. Aan dek kon ik uitgebreid met John Wilkinson spreken, en vertelde hem van onze bevindingen tijdens het duiken op het wrak van HMS E47, de mogelijke oorzaak van de ondergang, het lot van de bemanning en hoe hun stoffelijke resten een laatste rustplaats hebben gevonden.
John Wilkinson kon daarop het verhaal vertellen over zijn grootvader Lewis Hallam Wilkinson, of eigenlijk de verhalen die hij van zijn grootmoeder over hem had gehoord.
Grootmoeder Wilkinson was, toen John ongeveer 16 jaar oud was, in het ouderlijk huis ingetrokken, en daarom had John een goed- en geregeld contact met zijn grootmoeder.
Hij vertelde dat zijn grootvader Lewis H. Wilkinson al voor de Eerste Wereldoorlog tot de Royal Navy was getreden, en dat het gezin destijds ook om die reden in de Marinestad Chatham was gaan wonen.
Lewis Wilkinson had eerst op de grote oppervlakteschepen gevaren en was daarmee o.a. in Chinese wateren geweest.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Lewis Wilkinson op vrijwillig basis bij de Onderzeebootdienst gegaan, met eigenlijk als enige redenen dat daar iets meer verdiend kon worden dan bij de aan de oppervlakte varende eenheden.
In 1917 kreeg de grootmoeder van John Wilkinson het bericht dat haar man vermist was geraakt en vermoedelijk gesneuveld.
Omdat John Wilkinson was opgegroeid met de verhalen van zijn grootmoeder, die tot zich tot haar dood heeft af gevraagd wat er met haar man was gebeurd, is hij ook zijn hele leven geïntrigeerd geraakt over wat er nu met zijn grootvader was gebeurt.
Toen hij vorig jaar eens, samen met zijn dochter, op het internet zocht naar HMS E47, werd hij tot zijn grote verrassing spoedig gewaar dat het wrak was gevonden en in 2002 was geïdentificeerd.
Het wrak van HMS E47
De reis naar de wraklocatie liep zeer voorspoedig en omstreeks 15.00 waren we op de positie. Daar werden we opgewacht door de Mac O. van duikteam Northsea Divers uit Den-Helder en zagen we even verderop het markante silhouet van de Ursus onze richting op komen.
Met de Phileas Fogg werd het wrak opgespoord en een dreganker met 25 meter lijn en een boei en een blaas op het wrak geworpen.
Vervolgens ging ik met Hans Eelman in de rubberboot en wachten aan bij de drijvers tot Dennis de Phileas Fogg langszij kwam.
Daarop werd de blaas verwijderd en kon John samen met Hans de krans aan de lijn bevestigen en werd de krans boven het wrak in zee gelegd.
Dit onder toeziend oog van de duikers vanaf de Ursus en de Mac O., waarbij de Ursus nog een indrukwekkend saluut bracht met de scheepshoorn van de Wotan, die Nico Brink speciaal voor deze gelegenheid in het A-frame van de Ursus had bevestigd.
Ik moest daarna afscheid nemen van de zichtbaar geroerde John Wilkinson en zijn vrouw, en overhandigde hem daarbij nog een object dat ik in 2002 op het wrak van de onderzeeboot E47 had gevonden. Het ging hier om een manometer afkomstig uit de overblijfselen van de machinekamer.
Na een groet aan Hans Eelman, zijn zoon Dennis en Harry de Graaf stapte ik over op de Ursus die vanaf de wraklocatie van de HMS E47 op een geheime missie ging. De terugweg naar Terschelling voerde langs de kust van Vlieland en ter hoogte van het Posthuis werd ik met de rubberboot op het strand afgezet en kreeg nog een laatste groet met de scheepshoorn van de sleepboot Wotan.
Boven op het duin nog even de Ursus na gekeken en met een zeer tevreden gevoel door het duin naar mijn fiets bij de Reddingbootschuur bij het Posthuis gelopen.
Van Hans Eelman vernam ik later dat John Wilkinson graag nog even boven het wrak wilde zijn om daar de namen te noemen van 31 bemanningsleden die 95 jaar geleden bij de ondergang van de onderzeeboot zijn omgekomen. Daarop sprak John Wilkinson nog enige gebeden uit en song samen met zijn vrouw Abide with me.
Daarop nog een passage van de Phileas Fogg langs de krans waarbij John Wilkinson en zijn vrouw een laatste groet brachten.
In de haven van Oudeschild dankte John Wilkinson iedereen hartelijk en sprak; "We zijn verrast en heel dankbaar. We hadden nooit verwacht dat we zoveel steun en medewerking zouden krijgen.
Dit is voor ons een onvergetelijk gebeurtenis geworden".
Dirk Bruin – Vlieland
John Wilkinson gaat voor in een herdenkingsdienst voor de bemanning van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47, waartoe zijn grootvader ook toe hoorde.
De hele Dienst van het Woord vindt u hier.
Foto; Harry de Graaf - Texel.
Het verslag van deze gebeurtenis werd gepubliceerd in het Vlieland Magazine, hier onder vindt u het verslag nog eens;
Kranslegging op de Noordzee
In het Vlieland Magazine van het voorjaar 2011, de 22ste jaargang, nummer 1 heeft u het verhaal over de identificatie van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 kunnen lezen.
Bij de ondergang van HMS E47 in augustus 1917 kwam de gehele, uit 31 koppen bestaande bemanning om het leven.
De nabestaanden kregen in eerste instantie het bericht dat het vaartuig waar hun naasten zich op bevond, niet was teruggekeerd van de missie, en na enkele weken een brief waarin werd gezegd dat het de onderzeeboot werd vermist en dat de bemanning vermoedelijk is omgekomen.
‘Missing, presumed dead’ , dat is waar de nabestaanden het mee moesten doen.
Er wordt gezegd; ‘vermist is erger dan dood’. Dit werd afgelopen zomer nog zeer goed duidelijk tijdens de ontmoeting met John Wilkinson uit Leeds, Engeland.
John Wilkinson is de kleinzoon van Lewis H. Wilkinson, bemanningslid van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47.
In het begin van dit jaar ontving ik een brief van de heer John Wilkinson waarin hij mij liet weten dat hij op het internet had gelezen dat ten noordoosten van Texel het wrak van een E-klasse onderzeeboot was aangetroffen en dat dit wrak was geïdentificeerd als dat van HMS E47.
Wilkinson had kennis genomen van mijn bemoeienissen in het onderzoek naar de identiteit van de onderzeeboot en uitte in dezelfde brief de wens om de wraklocatie te bezoeken, en zo mogelijk een kranslegging op zee zou willen uitvoeren.
Na het ontvangst van de brief van Wilkinson heb ik contact opgenomen met mijn collega- wrakduiker Hans Eelman op Texel.
Hans Eelman bood meteen aan om Wilkinson met zijn schip de Phileas Fogg naar de positie van het wrak te willen varen.
Er volgde nog een berichtenwisseling met John Wilkinson, waarna er afspraken werden gemaakt om in augustus naar het wrak te varen.
In de week van voor de komst van John Wilkinson en zijn vrouw stond er een aardige bries, dus het werd nog spannend of het weer een tocht naar het wrak wel zou toelaten.
Ondertussen kregen Hans Eelman en ik ook nog bericht van Terschelling en uit Den-Helder, dat de vaartuigen van de duikteams van Terschelling en uit Den-Helder ook bij de ceremonie op zee aanwezig zouden zijn.
Naar Texel
Op zondag 19 augustus 2012 zou de kranslegging op zee boven het wrak van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 plaatsvinden , en de omstandigheden voor de actie waren ideaal; vrijwel geen wind en vlak water.
Voor het bijwonen van deze gebeurtenis ging ik op de fiets naar het Posthuis, met de Vliehors-Expres naar de steiger en met het bootje van Sil naar Texel waar ik klokslag 12.00 uur door zoon Dennis van vriend Hans Eelman werd opgehaald om naar de Phileas Fogg in de haven van Oudeschild te worden gebracht.
Samen met Dennis aan boord gegaan waar ik werd ontvangen door Hans Eelman en kennis maakte met John Wilkinson en zijn vrouw Anne, en de oud-hoofdredacteur van de Texelse Courant Harry de Graaf die was uitgenodigd om in woord en beeld verslag te doen van de gebeurtenis.
Aan boord konden meteen de trossen los en werd via het Molengat naar zee gevaren. Aan dek kon ik uitgebreid met John Wilkinson spreken, en vertelde hem van onze bevindingen tijdens het duiken op het wrak van HMS E47, de mogelijke oorzaak van de ondergang, het lot van de bemanning en hoe hun stoffelijke resten een laatste rustplaats hebben gevonden.
John Wilkinson kon daarop het verhaal vertellen over zijn grootvader Lewis Hallam Wilkinson, of eigenlijk de verhalen die hij van zijn grootmoeder over hem had gehoord.
Grootmoeder Wilkinson was, toen John ongeveer 16 jaar oud was, in het ouderlijk huis ingetrokken, en daarom had John een goed- en geregeld contact met zijn grootmoeder.
Hij vertelde dat zijn grootvader Lewis H. Wilkinson al voor de Eerste Wereldoorlog tot de Royal Navy was getreden, en dat het gezin destijds ook om die reden in de Marinestad Chatham was gaan wonen.
Lewis Wilkinson had eerst op de grote oppervlakteschepen gevaren en was daarmee o.a. in Chinese wateren geweest.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Lewis Wilkinson op vrijwillig basis bij de Onderzeebootdienst gegaan, met eigenlijk als enige redenen dat daar iets meer verdiend kon worden dan bij de aan de oppervlakte varende eenheden.
In 1917 kreeg de grootmoeder van John Wilkinson het bericht dat haar man vermist was geraakt en vermoedelijk gesneuveld.
Omdat John Wilkinson was opgegroeid met de verhalen van zijn grootmoeder, die tot zich tot haar dood heeft af gevraagd wat er met haar man was gebeurd, is hij ook zijn hele leven geïntrigeerd geraakt over wat er nu met zijn grootvader was gebeurt.
Toen hij vorig jaar eens, samen met zijn dochter, op het internet zocht naar HMS E47, werd hij tot zijn grote verrassing spoedig gewaar dat het wrak was gevonden en in 2002 was geïdentificeerd.
Het wrak van HMS E47
De reis naar de wraklocatie liep zeer voorspoedig en omstreeks 15.00 waren we op de positie. Daar werden we opgewacht door de Mac O. van duikteam Northsea Divers uit Den-Helder en zagen we even verderop het markante silhouet van de Ursus onze richting op komen.
Met de Phileas Fogg werd het wrak opgespoord en een dreganker met 25 meter lijn en een boei en een blaas op het wrak geworpen.
Vervolgens ging ik met Hans Eelman in de rubberboot en wachten aan bij de drijvers tot Dennis de Phileas Fogg langszij kwam.
Daarop werd de blaas verwijderd en kon John samen met Hans de krans aan de lijn bevestigen en werd de krans boven het wrak in zee gelegd.
Dit onder toeziend oog van de duikers vanaf de Ursus en de Mac O., waarbij de Ursus nog een indrukwekkend saluut bracht met de scheepshoorn van de Wotan, die Nico Brink speciaal voor deze gelegenheid in het A-frame van de Ursus had bevestigd.
Ik moest daarna afscheid nemen van de zichtbaar geroerde John Wilkinson en zijn vrouw, en overhandigde hem daarbij nog een object dat ik in 2002 op het wrak van de onderzeeboot E47 had gevonden. Het ging hier om een manometer afkomstig uit de overblijfselen van de machinekamer.
Na een groet aan Hans Eelman, zijn zoon Dennis en Harry de Graaf stapte ik over op de Ursus die vanaf de wraklocatie van de HMS E47 op een geheime missie ging. De terugweg naar Terschelling voerde langs de kust van Vlieland en ter hoogte van het Posthuis werd ik met de rubberboot op het strand afgezet en kreeg nog een laatste groet met de scheepshoorn van de sleepboot Wotan.
Boven op het duin nog even de Ursus na gekeken en met een zeer tevreden gevoel door het duin naar mijn fiets bij de Reddingbootschuur bij het Posthuis gelopen.
Van Hans Eelman vernam ik later dat John Wilkinson graag nog even boven het wrak wilde zijn om daar de namen te noemen van 31 bemanningsleden die 95 jaar geleden bij de ondergang van de onderzeeboot zijn omgekomen. Daarop sprak John Wilkinson nog enige gebeden uit en song samen met zijn vrouw Abide with me.
Daarop nog een passage van de Phileas Fogg langs de krans waarbij John Wilkinson en zijn vrouw een laatste groet brachten.
In de haven van Oudeschild dankte John Wilkinson iedereen hartelijk en sprak; "We zijn verrast en heel dankbaar. We hadden nooit verwacht dat we zoveel steun en medewerking zouden krijgen.
Dit is voor ons een onvergetelijk gebeurtenis geworden".
Dirk Bruin – Vlieland
--------------------------------
English summary;
In the weekend of the 19 august there was a wreath laying at sea on top of the wreck of the Royal Navy submarine HMS E47.
HMS E47 was lost with all hands west of the Frisian island Texel in august 1917, probably after hitting a sea mine.
In 2002 the wreck was identified as HMS E47 by means of the number in the breach of the deck gun that was salvaged by diving team Ecuador of the island Terschelling.
This year I received a request form Mr. John Wilkinson from Leeds, Great-Britain, if I could be of help in getting him to the position of the wreck. Mr. Wilkinson grandfather Lewis H. Wilkinson was one of the 31 crewmembers of HMS E47.
For this I asked the help of my friend, Mr. Hans Eelman of Texel, who generously offered all help.
On Sunday the 19th of august 2012, Mr. John Wilkinson accompanied with his wife Ann, laid a wreath at sea on top of the wreck of HMS E47, and held a moving ceremony to commemorate his grandfather and his comrades.
De Ursus van duikteam Ecuador van Terschelling komt op de wrakpositie van HMS E47.
Het verslag van deze gebeurtenis werd gepubliceerd in het Vlieland Magazine, hier onder vindt u het verslag nog eens;
Kranslegging op de Noordzee
In het Vlieland Magazine van het voorjaar 2011, de 22ste jaargang, nummer 1 heeft u het verhaal over de identificatie van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 kunnen lezen.
Bij de ondergang van HMS E47 in augustus 1917 kwam de gehele, uit 31 koppen bestaande bemanning om het leven.
De nabestaanden kregen in eerste instantie het bericht dat het vaartuig waar hun naasten zich op bevond, niet was teruggekeerd van de missie, en na enkele weken een brief waarin werd gezegd dat het de onderzeeboot werd vermist en dat de bemanning vermoedelijk is omgekomen.
‘Missing, presumed dead’ , dat is waar de nabestaanden het mee moesten doen.
Er wordt gezegd; ‘vermist is erger dan dood’. Dit werd afgelopen zomer nog zeer goed duidelijk tijdens de ontmoeting met John Wilkinson uit Leeds, Engeland.
John Wilkinson is de kleinzoon van Lewis H. Wilkinson, bemanningslid van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47.
In het begin van dit jaar ontving ik een brief van de heer John Wilkinson waarin hij mij liet weten dat hij op het internet had gelezen dat ten noordoosten van Texel het wrak van een E-klasse onderzeeboot was aangetroffen en dat dit wrak was geïdentificeerd als dat van HMS E47.
Wilkinson had kennis genomen van mijn bemoeienissen in het onderzoek naar de identiteit van de onderzeeboot en uitte in dezelfde brief de wens om de wraklocatie te bezoeken, en zo mogelijk een kranslegging op zee zou willen uitvoeren.
Na het ontvangst van de brief van Wilkinson heb ik contact opgenomen met mijn collega- wrakduiker Hans Eelman op Texel.
Hans Eelman bood meteen aan om Wilkinson met zijn schip de Phileas Fogg naar de positie van het wrak te willen varen.
Er volgde nog een berichtenwisseling met John Wilkinson, waarna er afspraken werden gemaakt om in augustus naar het wrak te varen.
In de week van voor de komst van John Wilkinson en zijn vrouw stond er een aardige bries, dus het werd nog spannend of het weer een tocht naar het wrak wel zou toelaten.
Ondertussen kregen Hans Eelman en ik ook nog bericht van Terschelling en uit Den-Helder, dat de vaartuigen van de duikteams van Terschelling en uit Den-Helder ook bij de ceremonie op zee aanwezig zouden zijn.
Naar Texel
Op zondag 19 augustus 2012 zou de kranslegging op zee boven het wrak van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 plaatsvinden , en de omstandigheden voor de actie waren ideaal; vrijwel geen wind en vlak water.
Voor het bijwonen van deze gebeurtenis ging ik op de fiets naar het Posthuis, met de Vliehors-Expres naar de steiger en met het bootje van Sil naar Texel waar ik klokslag 12.00 uur door zoon Dennis van vriend Hans Eelman werd opgehaald om naar de Phileas Fogg in de haven van Oudeschild te worden gebracht.
Samen met Dennis aan boord gegaan waar ik werd ontvangen door Hans Eelman en kennis maakte met John Wilkinson en zijn vrouw Anne, en de oud-hoofdredacteur van de Texelse Courant Harry de Graaf die was uitgenodigd om in woord en beeld verslag te doen van de gebeurtenis.
Aan boord konden meteen de trossen los en werd via het Molengat naar zee gevaren. Aan dek kon ik uitgebreid met John Wilkinson spreken, en vertelde hem van onze bevindingen tijdens het duiken op het wrak van HMS E47, de mogelijke oorzaak van de ondergang, het lot van de bemanning en hoe hun stoffelijke resten een laatste rustplaats hebben gevonden.
John Wilkinson kon daarop het verhaal vertellen over zijn grootvader Lewis Hallam Wilkinson, of eigenlijk de verhalen die hij van zijn grootmoeder over hem had gehoord.
Grootmoeder Wilkinson was, toen John ongeveer 16 jaar oud was, in het ouderlijk huis ingetrokken, en daarom had John een goed- en geregeld contact met zijn grootmoeder.
Hij vertelde dat zijn grootvader Lewis H. Wilkinson al voor de Eerste Wereldoorlog tot de Royal Navy was getreden, en dat het gezin destijds ook om die reden in de Marinestad Chatham was gaan wonen.
Lewis Wilkinson had eerst op de grote oppervlakteschepen gevaren en was daarmee o.a. in Chinese wateren geweest.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Lewis Wilkinson op vrijwillig basis bij de Onderzeebootdienst gegaan, met eigenlijk als enige redenen dat daar iets meer verdiend kon worden dan bij de aan de oppervlakte varende eenheden.
In 1917 kreeg de grootmoeder van John Wilkinson het bericht dat haar man vermist was geraakt en vermoedelijk gesneuveld.
Omdat John Wilkinson was opgegroeid met de verhalen van zijn grootmoeder, die tot zich tot haar dood heeft af gevraagd wat er met haar man was gebeurd, is hij ook zijn hele leven geïntrigeerd geraakt over wat er nu met zijn grootvader was gebeurt.
Toen hij vorig jaar eens, samen met zijn dochter, op het internet zocht naar HMS E47, werd hij tot zijn grote verrassing spoedig gewaar dat het wrak was gevonden en in 2002 was geïdentificeerd.
Het wrak van HMS E47
De reis naar de wraklocatie liep zeer voorspoedig en omstreeks 15.00 waren we op de positie. Daar werden we opgewacht door de Mac O. van duikteam Northsea Divers uit Den-Helder en zagen we even verderop het markante silhouet van de Ursus onze richting op komen.
Met de Phileas Fogg werd het wrak opgespoord en een dreganker met 25 meter lijn en een boei en een blaas op het wrak geworpen.
Vervolgens ging ik met Hans Eelman in de rubberboot en wachten aan bij de drijvers tot Dennis de Phileas Fogg langszij kwam.
Daarop werd de blaas verwijderd en kon John samen met Hans de krans aan de lijn bevestigen en werd de krans boven het wrak in zee gelegd.
Dit onder toeziend oog van de duikers vanaf de Ursus en de Mac O., waarbij de Ursus nog een indrukwekkend saluut bracht met de scheepshoorn van de Wotan, die Nico Brink speciaal voor deze gelegenheid in het A-frame van de Ursus had bevestigd.
Ik moest daarna afscheid nemen van de zichtbaar geroerde John Wilkinson en zijn vrouw, en overhandigde hem daarbij nog een object dat ik in 2002 op het wrak van de onderzeeboot E47 had gevonden. Het ging hier om een manometer afkomstig uit de overblijfselen van de machinekamer.
Na een groet aan Hans Eelman, zijn zoon Dennis en Harry de Graaf stapte ik over op de Ursus die vanaf de wraklocatie van de HMS E47 op een geheime missie ging. De terugweg naar Terschelling voerde langs de kust van Vlieland en ter hoogte van het Posthuis werd ik met de rubberboot op het strand afgezet en kreeg nog een laatste groet met de scheepshoorn van de sleepboot Wotan.
Boven op het duin nog even de Ursus na gekeken en met een zeer tevreden gevoel door het duin naar mijn fiets bij de Reddingbootschuur bij het Posthuis gelopen.
Van Hans Eelman vernam ik later dat John Wilkinson graag nog even boven het wrak wilde zijn om daar de namen te noemen van 31 bemanningsleden die 95 jaar geleden bij de ondergang van de onderzeeboot zijn omgekomen. Daarop sprak John Wilkinson nog enige gebeden uit en song samen met zijn vrouw Abide with me.
Daarop nog een passage van de Phileas Fogg langs de krans waarbij John Wilkinson en zijn vrouw een laatste groet brachten.
In de haven van Oudeschild dankte John Wilkinson iedereen hartelijk en sprak; "We zijn verrast en heel dankbaar. We hadden nooit verwacht dat we zoveel steun en medewerking zouden krijgen.
Dit is voor ons een onvergetelijk gebeurtenis geworden".
Dirk Bruin – Vlieland
East German Army Rebreather rg-ufm. This is how it looks when you remove the grey cover. The diving mask is a orginal mask which came along with the rebreather issued by the GDR army back then in the 70-80s.
The CMF (constant mass flow) pressure reducer, makes from 200atmosfers / bar around 3,5bar. This goes over an orifice and the result is a steady theoretical 0,8 liter per minute metabolic rate oxygen flow. The bypass rubber knob is ready for a 50 liter per minute bypass.
Most RG-UFM rebreathers come in this mint condition when you are lucky to get one. The scrubber is unique for what i have seen around. It is cheap and is made out of smell neutral pvc which you can modify and glue and weld with heat.
The counterlung is a very small 3,5liter counterlung and too small so a good solution has to be aranged for this when you plan to dive the unit.
If you get lucky to own a Rg-ufm rebreather make good sure you understand the dangers of rebreather diving. The preparation with flushing the nitrogen out of the system and disinfecting the loop every now and next dive is a neccesary preparation. Also you are depth limited to a safe diving depth of 6meters. (ppo2: 1,6bar.).
The screwthreat is M22x1 for the manometer connection. And for the filling connection at the valve (reducer to valve) the threat is BSP 3/4 (G3/4).
It’s not only extreme sports fans who appreciate rugged cameras and the new Olympus TOUGH TG-4 flagship will resonate with anyone who spends a lot of time outdoors and wants to capture their experiences in excellent quality, in any environment, without worrying about the light or the state of equipment. The TG-4 is a powerful all-rounder but its most impressive single feature is the super-bright 25-100mm* lens with a 1:2.0 maximum aperture at wide zoom settings. This allows it to capture spectacular, colourful, low-noise shots in light-starved environments where fast shutter speeds and low ISO settings are indispensable. For example, at 15 metres** underwater, where the TG-4 operates successfully without an underwater housing – or even an extra light. Divers will also appreciate the new Underwater HDR feature, the built-in manometer, the glove-friendly and customizable mode dial and four different macro settings.
P1010110
Wika / Econosto manometer for central heating system.
Dates from the thirties.
1 mWk = 1 meter watercolumn = 0.098 bar.
@nuno_g_teixeira has gone way above and beyond with this custom Renault turbo !! It's an honor to present you his modded version of the 1981 Rallye of Monte-Carlo winner, driven by Jean Ragnotti and Jean-Marc Andrié 💪💛💥
Massive work in changing all the color parts to look as close as possible as the real one and:
- all around DYI stickers
- 3D printed rims
- 3D printed Renault steering wheel
- 3D printed Recaro seats with belts
- 3D printed shifter
- interior redesign with full real speedometer and manometers
- interior roll cage
- spare tyre
- chromed parts
#renault
Mesin Presto
Infomesin.com
Surabaya: 088803211729
Jakarta: 08888409474.
Peluang Bisnis Presto - Peluang Usaha Presto.
Mesin Presto Kualitas Bagus - Tebal & Aman.
Hemat waktu - Hemat Bahan Bakar.
www.infomesin.com/katalog-mesin/064-mesin-presto-industri...
Rahasia Meningkatkan Rasa dan Kenikmatan Pada Produk Makanan Anda Berkali Lipat, dengan Menggunakan Alat/Mesin PRESTO.
Melunakkan Duri & Tulang dalam waktu singkat.
Hanya 20 menit - Hemat Waktu - Hemat Bahan Bakar.
Teruji & Garansi
Alat / Mesin Pembuat Presto (autoclave)
Peluang Usaha: Bandeng Presto - Duri Lunak, Ayam Presto Tulang lunak, Daging Presto, Bebek Presto dll.
Mesin Presto dari Tristar Machinery
Terbuat dari Stainless steel yang aman untuk industri makanan
Dilengkapi safety valve dan manometer pengukur tekanan
Tersedia Kapasitas 7 kg - 50 kg, atau sesuai permintaan
Desain lebih menarik
Kualitas lebih bagus, lebih tebal & lebih Aman.
Pastikan anda membeli Mesin Presto yang benar benar bisa melunakkan duri & tulang dalam waktu singkat - hemat energi
Info:
Tristar Machinery
Jln. Rungkut Mapan Utara Blok CA-24 Surabaya.
Telp (031) 8708071.
Fax: (031) 8722794.
Contact Person:
Ibu Aak : 088803211729.
Ibu Dewi Hp; 0888 320 3340
Ibu Lutfiana: (031) 71933131.
Tristar Culinary Institute.
Machinery Division
Jln Raya Jemursari 234 & 244 Surabaya
Flexi : 031- 77213905.
Flexi:031- 81639992.
HP: 0813 3200 3300
Pin BB: 2699992D.
Tristar Machinery - Jakarta.
Komplek Dutamas Blok A2 No 12A
Telp & Fax: 021 - 5676594.
Flexi: 021-70288024, 68767670.
Contact Person:
Susanto: 08888409474 (Info Mesin)
Christin: 081905686676 (Info Kursus)
Lenny: 081807492676
Penjelasan mesin presto:
Mesin presto / panci presto adalah alat / mesin yang bisa Anda gunakan untuk membuat ikan presto (bandeng presto, ayam
tulang lunak, daging, bebek presto, dll). Dengan mesin ini, Anda bisa memproduksi sendiri aneka makanan presto.
Mesin presto industri ini sangat cocok untuk usaha presto, restoran, rumah makan, hotel, katering dll
Fungsi mesin ini pada dasarnya untuk melunakkan aneka makanan, sehingga melipat-gandakan kenikmatan dan rasanya.
Beberapa Peluang Usaha Dengan Mesin Presto ini antara lain
Peluang usaha ayam tulang lunak (mesin ini bisa melunakkan tulang ayam dan sejenisnya, sehingga tulang pun menjadi nikmat
dimakan dan lunak)
Peluang usaha bebek lunak presto
Peluang usaha bandeng presto - Duri Lunak.
Peluang usaha daging presto - Empal Empuk.
dll
Keunggulan Mesin Presto buatan Tristar Machinery:
Mesin presto dengan inovasi terbaru
Bahan stainless steel (bukan alumunium)
Desain aman dan nyaman digunakan
Bisa untuk membuat berbagai macam presto (ayam, ikan, bebek, daging, kacang-kacangan, dll)
Kualitas bahan dan pengerjaan terjamin (hasil buatan lebih halus dari mesin sejenis dipasaran)
Sudah digunakan ratusan pengusaha makanan di seluruh Indonesia
Bergaransi 5 tahun
Free support dengan teknisi yang berpengalaman
Mesin benar-benar teruji dan sudah digunakan di Sekolah Kuliner & Berbagai Cafe & Resto.
Teruji & Garansi