View allAll Photos Tagged manometer
There is a membrane type manometer (vacuum/pressure gauge) attached to the desiccator which may have been used to test the air-tightness of the system including testing the binocular to locate any leakage points.
@nuno_g_teixeira has gone way above and beyond with this custom Renault turbo !! It's an honor to present you his modded version of the 1981 Rallye of Monte-Carlo winner, driven by Jean Ragnotti and Jean-Marc Andrié 💪💛💥
Massive work in changing all the color parts to look as close as possible as the real one and:
- all around DYI stickers
- 3D printed rims
- 3D printed Renault steering wheel
- 3D printed Recaro seats with belts
- 3D printed shifter
- interior redesign with full real speedometer and manometers
- interior roll cage
- spare tyre
- chromed parts
#renault
In the spring of 1941 Langley installed an experimental low-drag test panel on the wing of a Douglas B-18 airplane. The panel was fitted with suction slots and pressure tubes for a free flight investigation of the transition from laminar to turbulent flow in the boundary layer. The pressure at each tube was measured by liquid manometers installed in the fuselage.
Citromobile 2018, Vijfhuizen, Netherlands.
" Net na de oorlog plaatste Jean Federspiel antennes met ingenieuze techniek op de Eiffeltoren om Frankrijk aan radio- en televisiesignaal te helpen. De elektrotechnisch ingenieur was van meer markten thuis, en ontwikkelde ook een veersysteem dat comfortabel was, een constante rijhoogte kende en bovendien actief tegenhelde in bochten. Om het systeem te testen ontwikkelde hij diverse apparaten, onder andere een paar grote trommels waar de testauto op geplaatst kon worden. De trommels waren zo gemaakt dat er al hobbelend een vrij slechte weg gesimuleerd werd.
Als testauto gebruikte hij deze 2cv A uit ’50, No. 4286, een van de eerste eenden. Aan de trekstangen en draagarmen werd een hydraulische cilinder gemonteerd om de bewegingen te maken en op te vangen. De veerpotten en schokbrekers bleven in gebruik. Onder de motorkap werd een vloeistofreservoir geplaatst, een hydraulische pomp werd aangedreven door een riem vanaf de krukas. Het 9pk-sterke motortje zal het er zwaar mee hebben gehad.
In de cabine kwam allerlei regeltechniek: een pendel aan het dashboard om de helling te bepalen, ventielen onder de stoelen om de cilinders aan te sturen, een manometer, diverse afsluiters en een voorraadtank. En een hele bos leidingen. Tot nu toe dachten we dat we best technisch waren, maar van de spaghetti die hier in ligt hebben we nog geen sluitend verhaal weten te maken…
Federspiel ging met zijn vinding in ’55 naar Citroën, maar kwam gedesillusioneerd terug: ze bleken zelf al iets dergelijks ontwikkeld te hebben! Deze vering kwam eerst op de Traction op de markt, maar vooral in de DS bleek hij wonderbaarlijk te werken. Toch is het idee van de actieve vering met tegenhellen pas veel later opnieuw toegepast, in de Xantia Activa. Andere merken in het luxere segment volgden pas veel later. In een recente en een toekomstige editie van Citroexpert vind je ook artikelen over deze auto.
Het is een wonder dat een ruim 60 jaar oud prototype bewaard is gebleven, zeker omdat het project geen directe navolging heeft gehad. Eerst verbleef hij bij de familie, later bij een verzamelaar. Deze bood recent een paar eenden uit zijn verzameling aan op een veiling in Fontainebleau, waar we deze eend samen met een prachtig exemplaar uit ’49 (de oudste complete eend ter wereld?) aan hebben gekocht voor het mooiste museum van Nederland. Daar zijn ze op afspraak te bezichtigen."
Bron: Eendengarage Sander Aalderink.
Mercury is a chemical element; it has symbol Hg and atomic number 80. It is also known as quicksilver and was formerly named hydrargyrum (/haɪˈdrɑːrdʒərəm/ hy-DRAR-jər-əm) from the Greek words hydor (water) and argyros (silver).[6] A heavy, silvery d-block element, mercury is the only metallic element that is known to be liquid at standard temperature and pressure; the only other element that is liquid under these conditions is the halogen bromine, though metals such as caesium, gallium, and rubidium melt just above room temperature.
Mercury occurs in deposits throughout the world mostly as cinnabar (mercuric sulfide). The red pigment vermilion is obtained by grinding natural cinnabar or synthetic mercuric sulfide. Exposure to mercury and mercury-containing organic compounds is toxic to the nervous system, immune system and kidneys of humans and other animals; mercury poisoning can result from exposure to water-soluble forms of mercury (such as mercuric chloride or methylmercury) either directly or through mechanisms of biomagnification.
Mercury is used in thermometers, barometers, manometers, sphygmomanometers, float valves, mercury switches, mercury relays, fluorescent lamps and other devices, although concerns about the element's toxicity have led to the phasing out of such mercury-containing instruments.[7] It remains in use in scientific research applications and in amalgam for dental restoration in some locales. It is also used in fluorescent lighting. Electricity passed through mercury vapor in a fluorescent lamp produces short-wave ultraviolet light, which then causes the phosphor in the tube to fluoresce, making visible light.
Mercury is a chemical element with the symbol Hg and atomic number 80. It is also known as quicksilver or hydrargyrum (from "hydr-" water and "argyros" silver). A heavy, silvery d-block element, mercury is the only metal that is liquid at standard conditions for temperature and pressure; the only other element that is liquid under these conditions is bromine, and metals such as caesium, francium, gallium, and rubidium melt just above room temperature. With a freezing point of −38.83 °C and boiling point of 356.73 °C, mercury has one of the narrowest ranges of its liquid state of any metal.
Mercury occurs in deposits throughout the world mostly as cinnabar (mercuric sulfide). The red pigment vermilion is mostly obtained by reduction from cinnabar. Cinnabar is highly toxic by ingestion or inhalation of the dust. Mercury poisoning can also result from exposure to water-soluble forms of mercury (such as mercuric chloride or methylmercury), inhalation of mercury vapor, or eating seafood contaminated with mercury.
Mercury is used in thermometers, barometers, manometers, sphygmomanometers, float valves, some electrical switches, and other scientific apparatus, though concerns about the element's toxicity have led to mercury thermometers and sphygmomanometers being largely phased out in clinical environments in favor of alcohol-filled, galinstan-filled, digital, or thermistor-based instruments. It remains in use in scientific research applications and in amalgam material for dental restoration. It is used in lighting: electricity passed through mercury vapor in a phosphor tube produces short-wave ultraviolet light which then causes the phosphor to fluoresce, making visible light.
en.wikipedia.org/wiki/Mercury_(element)
@nuno_g_teixeira has gone way above and beyond with this custom Renault turbo !! It's an honor to present you his modded version of the 1981 Rallye of Monte-Carlo winner, driven by Jean Ragnotti and Jean-Marc Andrié 💪💛💥
Massive work in changing all the color parts to look as close as possible as the real one and:
- all around DYI stickers
- 3D printed rims
- 3D printed Renault steering wheel
- 3D printed Recaro seats with belts
- 3D printed shifter
- interior redesign with full real speedometer and manometers
- interior roll cage
- spare tyre
- chromed parts
#renault
@nuno_g_teixeira has gone way above and beyond with this custom Renault turbo !! It's an honor to present you his modded version of the 1981 Rallye of Monte-Carlo winner, driven by Jean Ragnotti and Jean-Marc Andrié 💪💛💥
Massive work in changing all the color parts to look as close as possible as the real one and:
- all around DYI stickers
- 3D printed rims
- 3D printed Renault steering wheel
- 3D printed Recaro seats with belts
- 3D printed shifter
- interior redesign with full real speedometer and manometers
- interior roll cage
- spare tyre
- chromed parts
#renault
Adox Variotone in Amidol plus2
copper bleach and redeveloped in Easy Lith 1+300 at 48°C (118°F)
The same paper, another developer, same bleach, different dilution of lith developer = different colors
(A-6245): This view of the 1 x 3.5-Foot High-Speed Tunnel’s test chamber shows its test section (L background), controls (R), and portable multi-tube manometer panels with a camera stand in the foreground.
Credit: NASA
Image Number: A-6245
Date: August 2, 1944
He looks like a fanciful creation from one of Jules Verne's books: Steam Butler JF-09. A nostalgically executed man-machine that moves through steam techonology and is controlled by its own butler machinist. While the sounds of a steam engine and a still echoing steam whistle can be heard this automatic butler performs its tasks meticulously. The butler's meters are checked regularly, and provided with new oil and coals as well. The story goes that he used to serve the nobility residing on the estate of the Keukenhof. Meanwhile he has been completely reconditioned and now he amuses the visitors of Castlefest - breathing steam all the time - with all kinds of gimmicks and a surprising butler service.
Steam valves, manometers, glowing radio tubes... And two butlers who could've come straight from the Victorian age. Be surprised!
Pam and I seem to be going though one of those periods that you have when a number of challenges loom up to face you.
First it was the battery on the car that died, then I had problems with the installation of programs on my new computer, I had a hair on the sensor of my best camera, one of my UPS expired, the fence at the back was making its way into the garden below and finally (I hope) the new air conditioning unit stopped blowing cold air.
This air conditioning unit worked fine when it was first installed. The air in the room was nicely chilled and it was taking out a decent quantity of water each day. Then gradually it chilled less and less and the room still felt muggy an hour or so after the unit was switched on.
Nothing else for it, call the shop and get someone out to look at it so that is what we did yesterday. This morning, first thing, the technicians arrived and confirmed my suspicions that somehow all the gas had escaped from inside. After taking this outside unit off the wall, it was an easy job to locate the gas joint that was leaking, correct that, fill the unit back up with gas, and check that all was well with a manometer.
Result, the unit is working 100% again, the air is nicely chilled and the water bottle outside was half full after just two hours of operation.
Now back to that garden fence!
De krans boven het wrak van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47.
Het verslag van deze gebeurtenis werd gepubliceerd in het Vlieland Magazine, hier onder vindt u het verslag nog eens;
Kranslegging op de Noordzee
In het Vlieland Magazine van het voorjaar 2011, de 22ste jaargang, nummer 1 heeft u het verhaal over de identificatie van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 kunnen lezen.
Bij de ondergang van HMS E47 in augustus 1917 kwam de gehele, uit 31 koppen bestaande bemanning om het leven.
De nabestaanden kregen in eerste instantie het bericht dat het vaartuig waar hun naasten zich op bevond, niet was teruggekeerd van de missie, en na enkele weken een brief waarin werd gezegd dat het de onderzeeboot werd vermist en dat de bemanning vermoedelijk is omgekomen.
‘Missing, presumed dead’ , dat is waar de nabestaanden het mee moesten doen.
Er wordt gezegd; ‘vermist is erger dan dood’. Dit werd afgelopen zomer nog zeer goed duidelijk tijdens de ontmoeting met John Wilkinson uit Leeds, Engeland.
John Wilkinson is de kleinzoon van Lewis H. Wilkinson, bemanningslid van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47.
In het begin van dit jaar ontving ik een brief van de heer John Wilkinson waarin hij mij liet weten dat hij op het internet had gelezen dat ten noordoosten van Texel het wrak van een E-klasse onderzeeboot was aangetroffen en dat dit wrak was geïdentificeerd als dat van HMS E47.
Wilkinson had kennis genomen van mijn bemoeienissen in het onderzoek naar de identiteit van de onderzeeboot en uitte in dezelfde brief de wens om de wraklocatie te bezoeken, en zo mogelijk een kranslegging op zee zou willen uitvoeren.
Na het ontvangst van de brief van Wilkinson heb ik contact opgenomen met mijn collega- wrakduiker Hans Eelman op Texel.
Hans Eelman bood meteen aan om Wilkinson met zijn schip de Phileas Fogg naar de positie van het wrak te willen varen.
Er volgde nog een berichtenwisseling met John Wilkinson, waarna er afspraken werden gemaakt om in augustus naar het wrak te varen.
In de week van voor de komst van John Wilkinson en zijn vrouw stond er een aardige bries, dus het werd nog spannend of het weer een tocht naar het wrak wel zou toelaten.
Ondertussen kregen Hans Eelman en ik ook nog bericht van Terschelling en uit Den-Helder, dat de vaartuigen van de duikteams van Terschelling en uit Den-Helder ook bij de ceremonie op zee aanwezig zouden zijn.
Naar Texel
Op zondag 19 augustus 2012 zou de kranslegging op zee boven het wrak van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 plaatsvinden , en de omstandigheden voor de actie waren ideaal; vrijwel geen wind en vlak water.
Voor het bijwonen van deze gebeurtenis ging ik op de fiets naar het Posthuis, met de Vliehors-Expres naar de steiger en met het bootje van Sil naar Texel waar ik klokslag 12.00 uur door zoon Dennis van vriend Hans Eelman werd opgehaald om naar de Phileas Fogg in de haven van Oudeschild te worden gebracht.
Samen met Dennis aan boord gegaan waar ik werd ontvangen door Hans Eelman en kennis maakte met John Wilkinson en zijn vrouw Anne, en de oud-hoofdredacteur van de Texelse Courant Harry de Graaf die was uitgenodigd om in woord en beeld verslag te doen van de gebeurtenis.
Aan boord konden meteen de trossen los en werd via het Molengat naar zee gevaren. Aan dek kon ik uitgebreid met John Wilkinson spreken, en vertelde hem van onze bevindingen tijdens het duiken op het wrak van HMS E47, de mogelijke oorzaak van de ondergang, het lot van de bemanning en hoe hun stoffelijke resten een laatste rustplaats hebben gevonden.
John Wilkinson kon daarop het verhaal vertellen over zijn grootvader Lewis Hallam Wilkinson, of eigenlijk de verhalen die hij van zijn grootmoeder over hem had gehoord.
Grootmoeder Wilkinson was, toen John ongeveer 16 jaar oud was, in het ouderlijk huis ingetrokken, en daarom had John een goed- en geregeld contact met zijn grootmoeder.
Hij vertelde dat zijn grootvader Lewis H. Wilkinson al voor de Eerste Wereldoorlog tot de Royal Navy was getreden, en dat het gezin destijds ook om die reden in de Marinestad Chatham was gaan wonen.
Lewis Wilkinson had eerst op de grote oppervlakteschepen gevaren en was daarmee o.a. in Chinese wateren geweest.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Lewis Wilkinson op vrijwillig basis bij de Onderzeebootdienst gegaan, met eigenlijk als enige redenen dat daar iets meer verdiend kon worden dan bij de aan de oppervlakte varende eenheden.
In 1917 kreeg de grootmoeder van John Wilkinson het bericht dat haar man vermist was geraakt en vermoedelijk gesneuveld.
Omdat John Wilkinson was opgegroeid met de verhalen van zijn grootmoeder, die tot zich tot haar dood heeft af gevraagd wat er met haar man was gebeurd, is hij ook zijn hele leven geïntrigeerd geraakt over wat er nu met zijn grootvader was gebeurt.
Toen hij vorig jaar eens, samen met zijn dochter, op het internet zocht naar HMS E47, werd hij tot zijn grote verrassing spoedig gewaar dat het wrak was gevonden en in 2002 was geïdentificeerd.
Het wrak van HMS E47
De reis naar de wraklocatie liep zeer voorspoedig en omstreeks 15.00 waren we op de positie. Daar werden we opgewacht door de Mac O. van duikteam Northsea Divers uit Den-Helder en zagen we even verderop het markante silhouet van de Ursus onze richting op komen.
Met de Phileas Fogg werd het wrak opgespoord en een dreganker met 25 meter lijn en een boei en een blaas op het wrak geworpen.
Vervolgens ging ik met Hans Eelman in de rubberboot en wachten aan bij de drijvers tot Dennis de Phileas Fogg langszij kwam.
Daarop werd de blaas verwijderd en kon John samen met Hans de krans aan de lijn bevestigen en werd de krans boven het wrak in zee gelegd.
Dit onder toeziend oog van de duikers vanaf de Ursus en de Mac O., waarbij de Ursus nog een indrukwekkend saluut bracht met de scheepshoorn van de Wotan, die Nico Brink speciaal voor deze gelegenheid in het A-frame van de Ursus had bevestigd.
Ik moest daarna afscheid nemen van de zichtbaar geroerde John Wilkinson en zijn vrouw, en overhandigde hem daarbij nog een object dat ik in 2002 op het wrak van de onderzeeboot E47 had gevonden. Het ging hier om een manometer afkomstig uit de overblijfselen van de machinekamer.
Na een groet aan Hans Eelman, zijn zoon Dennis en Harry de Graaf stapte ik over op de Ursus die vanaf de wraklocatie van de HMS E47 op een geheime missie ging. De terugweg naar Terschelling voerde langs de kust van Vlieland en ter hoogte van het Posthuis werd ik met de rubberboot op het strand afgezet en kreeg nog een laatste groet met de scheepshoorn van de sleepboot Wotan.
Boven op het duin nog even de Ursus na gekeken en met een zeer tevreden gevoel door het duin naar mijn fiets bij de Reddingbootschuur bij het Posthuis gelopen.
Van Hans Eelman vernam ik later dat John Wilkinson graag nog even boven het wrak wilde zijn om daar de namen te noemen van 31 bemanningsleden die 95 jaar geleden bij de ondergang van de onderzeeboot zijn omgekomen. Daarop sprak John Wilkinson nog enige gebeden uit en song samen met zijn vrouw Abide with me.
Daarop nog een passage van de Phileas Fogg langs de krans waarbij John Wilkinson en zijn vrouw een laatste groet brachten.
In de haven van Oudeschild dankte John Wilkinson iedereen hartelijk en sprak; "We zijn verrast en heel dankbaar. We hadden nooit verwacht dat we zoveel steun en medewerking zouden krijgen.
Dit is voor ons een onvergetelijk gebeurtenis geworden".
Dirk Bruin – Vlieland
--------------------------------
English summary;
In the weekend of the 19 august there was a wreath laying at sea on top of the wreck of the Royal Navy submarine HMS E47.
HMS E47 was lost with all hands west of the Frisian island Texel in august 1917, probably after hitting a sea mine.
In 2002 the wreck was identified as HMS E47 by means of the number in the breach of the deck gun that was salvaged by diving team Ecuador of the island Terschelling.
This year I received a request form Mr. John Wilkinson from Leeds, Great-Britain, if I could be of help in getting him to the position of the wreck. Mr. Wilkinson grandfather Lewis H. Wilkinson was one of the 31 crewmembers of HMS E47.
For this I asked the help of my friend, Mr. Hans Eelman of Texel, who generously offered all help.
On Sunday the 19th of august 2012, Mr. John Wilkinson accompanied with his wife Ann, laid a wreath at sea on top of the wreck of HMS E47, and held a moving ceremony to commemorate his grandfather and his comrades.
Die Drehscheiben im Berliner Friedrichstadt-Palast sind auf einem Hochdruckölfilm gelagert. Angeblich ist die Reibung so niedrig, dass man die Scheiben von Hand anschieben kann.
Manufacturer Schaeffer & Budenberg of Magdeburg-Buckau,a centre of heavy engineering. Full history of the firm, including transformation during the DDR period is here
A branch of the firm, the Budenberg Gauge Company arrived in Manchester opened a sales office in the city in c 1858,with manufacturing starting in 1875 of pressure gauges. Now part of the Burnfield group since 1991 and operating from Irlam.
The founder of the German concern was Christian Friedrich Budenberg (1815-1883) who along with Bernhard Schäffer (1823-1877) (and briefly Franz Primavesi) founded in 1850 the firm Schaeffer & Co ,Mechanishce Werkstatt in Buckow, Magdeburg. Budenberg was responsible for the sales operation, Schaeffer for development.
A street is named after Budenberg in Magdeburg and his spacious villa there still stands.
Schäffer (umlauts are bad for international business, with branches opened in Russia, America ,Sweden Belgium, Switzerland etc) studied under Oertling in Berlin. It was Schaeffer along with Primavesi, who already had a workshop in Magdeburg, who concerned themselves from 1843 onwards with the development of mercury manometers for the blossoming railway industry.
Valves were also made for gas or water pipes.
In the 1881 census for Manchester, we see Arnold Budenberg, brother of the above, (1824-1890),born in Hannover, living at Bukan(obviously Buckau) Villa, 25 Demesne Road, in Whalley Range (next to Alexandra Park) , Manchester with German wife Johanna and family, including son Christian Frederick (Fred), (2 May 1864-1941), and already studying engineering at Owens College to carry on the business. By 1901 the son had moved to Somerville * Bowdon Lane, Marple, and the firm located from 31 Whitworth Street Manchester to Broadeath,Altrincham in 1914. A son of Fred is commemorated on the Marple War Memorial and also here
Interestingly, some of the later Budenbergs lived in the registration district of Bucklow near Manchester around ALtrincham. Is that a coincidence??
The Budenbergs founded a prep school in Marple to educate their own children which still exists
The UK firm still exists in Irlam, Salford.
* so named because Somerville was the middle name of Fred's wife Janet Harlow, d 1959.
There is one play upon words with the fire in the "Étienne Brûlé" brewery.
The employees occupied to drink on the roof forgot to check the manometers and valve which consequently started a fire. They are too drunk to realize that the fire is under their feet.
The second brewery is located in the old CN roundhouse in Toronto. Every evening, there is a cocktail with beer tasting.
The third one is from Belgium with a portable alambic for distillation of prunes, cherries and other fruits.
This module is one of the corners of my modular layout
Enjoy,
Christian
@nuno_g_teixeira has gone way above and beyond with this custom Renault turbo !! It's an honor to present you his modded version of the 1981 Rallye of Monte-Carlo winner, driven by Jean Ragnotti and Jean-Marc Andrié 💪💛💥
Massive work in changing all the color parts to look as close as possible as the real one and:
- all around DYI stickers
- 3D printed rims
- 3D printed Renault steering wheel
- 3D printed Recaro seats with belts
- 3D printed shifter
- interior redesign with full real speedometer and manometers
- interior roll cage
- spare tyre
- chromed parts
#renault
De Phileas Fogg en Ursus boven het wrak van HMS E47, waarboven net daarvoor een krans is gelegd.
Kranslegging op de Noordzee
Zondag 19 augustus 2012 was er een kranslegging op zee boven het wrak van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47,
en deze vond onder wel ideale omstandigheden plaats.
Vervolg onder Engelse samenvatting
--------------------------------------------------------
English summary;
In the weekend of the 19 august there was a wreath laying at sea on top of the wreck of the Royal Navy submarine HMS E47.
HMS E47 was lost with all hands west of the Frisian island Texel in august 1917, probably after hitting a sea mine.
In 2002 the wreck was identified as HMS E47 by means of the number in the breach of the deck gun that was salvaged by diving team Ecuador of the island Terschelling.
This year I received a request form Mr. John Wilkinson from Leeds, Great-Britain, if I could be of help in getting him to the position of the wreck. Mr. Wilkinson grandfather Lewis H. Wilkinson was one of the 31 crewmembers of HMS E47.
For this I asked the help of my friend, Mr. Hans Eelman of Texel, who generously offered all help.
On Sunday the 19th of august 2012, Mr. John Wilkinson accompanied with his wife Ann, laid a wreath at sea on top of the wreck of HMS E47, and held a moving ceremony to commemorate his grandfather and his comrades.
------------------------------------------------------
Voor het bijwonen van deze gebeurtenis ging ik op de fiets naar het Posthuis, met de Vliehors-Expres naar de steiger en met het bootje van Sil naar Texel waar ik klokslag 12.00 uur door zoon Dennis van vriend Hans Eelman werd opgehaald om naar de Phileas Fogg in de haven van Oudeschild te worden gebracht.
Samen met Dennis aan boord gegaan waar ik werd ontvangen door Hans Eelman en kennis maakte met John Wilkinson en zijn vrouw Anne, en de oud-hoofdredacteur van de Texelse Courant Harry de Graaf
Aan boord konden meteen de trossen los en werd via het Molengat naar zee gevaren.
Aan dek kon ik uitgebreid met John Wilkinson spreken. Ik vertelde hem van onze bevindingen tijdens het duiken op het wrak van HMS E47, de mogelijke oorzaak van de ondergang, het lot van de bemanning en hoe hun stoffelijke resten een laatste rustplaats hebben gevonden.
John Wilkinson kon daarop het verhaal vertellen over zijn grootvader Lewis Hallam Wilkinson, of eigenlijk de verhalen die hij van zijn grootmoeder over hem had gehoord.
Grootmoeder Wilkinson was, toen John ongeveer 16 jaar oud was, in het ouderlijk huis ingetrokken, en daarom had John een goed- en geregeld contact met zijn grootmoeder.
Hij vertelde dat zijn grootvader Lewis H. Wilkinson al voor de Eerste Wereldoorlog tot de Royal Navy was getreden, en dat het gezin destijds ook om die reden in de Marinestad Chatham was gaan wonen.
Lewis Wilkinson had eerst op de grote oppervlakteschepen gevaren en was daarmee o.a. in Chinese wateren geweest.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Lewis Wilkinson op vrijwillig basis bij de Onderzeebootdienst gegaan, met eigenlijk als enige redenen dat daar iets meer verdiend kon worden dan bij de aan de oppervlakte varende eenheden.
In 1917 kreeg de grootmoeder van John Wilkinson het bericht dat haar man vermist was geraakt en vermoedelijk gesneuveld.
Omdat John Wilkinson was opgegroeid met de verhalen van zijn grootmoeder, is hij ook zijn hele leven geïntrigeerd geweest over wat er nu met zijn grootvader was gebeurt.
Toen hij vorig jaar eens, samen met zijn dochter, op het internet zocht naar HMS E47, werd hij spoedig gewaar de het wrak in 2002 was geïdentificeerd.
De reis naar de wraklocatie liep zeer voorspoedig en omstreeks 15.00 waren we op de positie. Daar werden we opgewacht door de Mac O. van duikteam Northsea Divers uit Den-Helder en zagen we even verderop het markante silhouet van de Ursus onze richting op komen.
Met de Phileas Fogg werd het wrak opgespoord en een dreganker met 25 meter lijn en een boei en een blaas op het wrak geworpen.
Vervolgens ging ik met Hans Eelman in de rubberboot en wachten aan bij de drijvers tot Dennis de Phileas Fogg langszij kwam.
Daarop werd de blaas verwijderd en kon John samen met Hans de krans aan de lijn bevestigen en werd de krans boven het wrak in zee gelegd.
Dit onder toeziend oog van de duikers vanaf de Ursus en de Mac O., waarbij de Ursus nog een indrukwekkend saluut bracht met de scheepshoorn van de Wotan, die Nico Brink speciaal voor deze gelegenheid in het A-frame van de Ursus had bevestigd.
Ik moest daarna afscheid nemen van de zichtbaar geroerde John Wilkinson en zijn vrouw, en overhandigde hem daarbij nog een object dat ik in 2002 op het wrak van de onderzeeboot E47 had gevonden. Het ging hier om een manometer afkomstig uit de overblijfselen van de machinekamer.
Na een groet aan Hans Eelman, zijn zoon Dennis en Harry de Graaf stapte ik over op de Ursus die vanaf de wraklocatie van de HMS E47 op een geheime missie ging en die op weg naar huis mij op weer op het strand van Vlieland wilden afzetten.
Van Hans Eelman vernam ik later dat John Wilkinson graag nog even boven het wrak wilde zijn om daar de namen te noemen van 31 bemanningsleden die 95 jaar geleden bij de ondergang van de onderzeeboot zijn omgekomen. Daarop sprak John Wilkinson nog enige gebeden uit en song samen met zijn vrouw Abide with me.
Daarop nog een passage van de Phileas Fogg langs de krans waarbij John Wilkinson en zijn vrouw een laatste groet brachten.
In de haven van Oudeschild dankte John Wilkinson iedereen hartelijk en sprak; "We zijn verrast en heel dankbaar. We hadden nooit verwacht dat we zoveel steun en medewerking zouden krijgen.
Dit is voor ons een onvergetelijk gebeurtenis geworden".
------------------------------------------------------
Royal Navy onderzeeër geïdentificeerd.
Voor de kust van Texel ligt het wrak van een Britse onderzeeboot op de bodem van de Noordzee. Dit wrak werd meerdere jaren geleden al ontdekt, en bij die gelegenheid werd door duikers uit Den-Helder de koperen commandotoren van het wrak gelicht.
In 1999 maakten duikers van Vlieland voor het eerst een duik op dit wrak. Verkenning van de resten van de onderzeeër leerde dat het hier waarschijnlijk om een onderzeeër van het E-type ging. Er werd bij deze verkenningsduik wel enige objecten meegenomen, maar geen van dezen maakte duidelijk om welke onderzeeër het hier ging.
Naast het wrak lag het kanon wat ooit op het dek van de onderzeeboot had gestaan. Dit kanon was waarschijnlijk door een trawlvisserman van het wrak getrokken.
De Vlielanders waren voornemens om bij de eerste gelegenheid dat omstandigheden op zee gunstig waren (vlak water) dit kanon naar boven te hijsen.
Maar omdat het toch een tamelijk lange reis was naar wrak 927, en de golfhoogte voortdurend te hoog was, bleef het kanon dat seizoen, en ook het daaropvolgende, op de bodem liggen.
Toen duikers uit Groningen in 2001 een duik op dat wrak maakten, en de daarbij gemaakte video-opname op Terschelling toonde, lag het goed bewaarde geheim van de Vlielanders op straat. Een van de daarop volgende dagen was het vlak water, en de Ursus voer meteen uit om dat kanon te bergen.
En zo werd het kanon dat eigenlijk bedoeld was om op Vlieland te komen te staan, toegevoegd aan het inmiddels forse arsenaal van Duikteam Ecuador.
Onderzeeboot verliezen Royal Navy
Tijdens de Eerste Wereldoorlog gingen er in totaal 56 onderzeeboten van de Royal Navy ten onder. Van dit aantal gingen 26 boten van het E-type naar de kelder. Van deze 26 staan er 13 in de boeken als; Lost in de Northsea, cause unknown (ten onder in de Noordzee, oorzaak onbekend).
Van deze lijst van 13 E-klasse onderzeeërs zijn er inmiddels 4 door wrakduikers geïdentificeerd. Zo werd het wrak van de E-3 door duikers van het duikteam Zeester uit Groningen geïdentificeerd door de vondst van de scheepsbel, waarin de naam van de onderzeeër stond gegraveerd.
Wrakduikers uit Duitsland vonden het wrak van een E-boot in de nabijheid van Helgoland.
Dit wrak werd geïdentificeerd aan de hand van inscripties in de moer waarmee de schroef werd vastgezet. Hierin stond de naam E-16 gegraveerd.
“We found the starboard propeller which carries the number of the sub. We took pictures and sent them off to German experts and the relevant authorities in Britain who have confirmed that the submarine was the E16 which was officially reported as missing on August 22, 1916.
Duikteam Ecuador vond nabij de Eijerlandse gronden het wrak van een mijnenleggende onderzeeboot van het E-type. Dat het een mijnenleggende onderzeeboot was kon makkelijk herkend worden aan de voorziening voor het laden van de mijnen in de zadeltanks.
Omdat de E-34 de enige mijnenleggende E-boot is die vermist is, en omdat het stoffelijk overschot van de commandant op Vlieland is aangespoeld kon met zekerheid gesteld worden dat het hier om de E34 ging. Definitief bewijs werd gevonden door de Vlielandse wrakduiker Dirk Oosterbaan. Deze vond in het wrak de werfplaat. Op deze ovale koperen plaat staat de naam van de fabrikant Thornycroft, het bouwjaar 1917 en het bouwnummer. Hiermee is ook deze onderzeeboot met 100 procent zekerheid geïdentificeerd.
Een van de zaken die een wrakduiker bezig kan houden is de vraag; wat is de naam van het schip waarop ik duik. In het voorgaande werden al drie zaken genoemd waarmee een scheepswrak geïdentificeerd kan worden; de scheepsbel, de werfplaat of een inscriptie in een wrakdeel of object.
Geen van deze zaken werden in wrak 927 aangetroffen. De schroeven zaten enige meters onder het zand, de plaats waar de scheepsbel zou kunnen liggen is bedekt met zand en sediment, de werfplaat zat niet op dezelfde plaats als in de E34.
Kortom, weinig aanknopingspunten.
De researcher van duikteam Noordkaap van Vlieland en tevens schrijver van dit stuk bedacht dat de oplossing kon zitten in het nummer van het kanon.
Al in een eerder geval had dit geleid tot de oplossing bij een identificatievraagstuk.
Om die reden had hij bij de overige duikers van Vlieland aangedrongen op een berging van het kanon. Maar, zoals gezegd het was niet altijd gunstig weer en er liggen nog zoveel mooie wrakken dichterbij, dus het kanon bleef liggen.
Tot vorig jaar, want toen werd het opgehaald door duikteam Ecuador.
Na het bekloppen van het relatief kleine kanon kwam spoedig het nummer van het kanon tevoorschijn. In het bronzen sluitstuk stond nummer 1641.
Correspondentie met het Museum of Naval Firepower in Gosport leerde dat het kanon in 1916 was geplaatst op de onderzeeboot E47. De brief meldt hierover;
A gun record has been found that shows that a 12 pdr 8 cwt Quick Firing gun serial 1641 was issued to submarine E47 on 16 september 1916. The weight (8 hundredweight) is equivalent to 896 pounds, or 407 kilograms. The last entry in the record is ’Lost at Sea’
Hiermee is met zekerheid de identiteit van wrak 927 vastgesteld. His Majesties Submarine E47 is ten noorden van Texel ten onder gegaan.
HMS E47
E-classe onderzeeërs hebben een lengte van 181 voet en een, onderwater, waterverplaatsing van 907 ton. De voortstuwing vindt plaats door twee 8 cilinder diesels van 800 pk of twee elektromotoren van elk 420 pk.
De kiellegging van E47 vond plaats in 1914 op de werf van Fairfield Shipbuilding in Glasgow. Op 29 mei 1916 liep de E47 van stapel.
Na de indienststelling op 20 oktober 1916 werd de E47 overgedragen aan het 9th Flottila, gestationeerd in Harwich. In april 1917 nam het Duitse scheepvaartverkeer tussen de Duitse Bocht en Rotterdam toe en werden 4 E-klasse onderzeeërs en een destroyer ter ondersteuning ter onderschepping uitgezonden. Een Nederlandse stoomschip werd gestopt en overgenomen.
Op 20 augustus werd in de boeken genoteerd; E47 failed to return from a North Sea patrol.
Bij de ondergang van de E47 kwam de voltallige bemanning, 31 in totaal, om het leven.
De bemanning bestond uit;
Lt.EC Carre
PO.H Bell
AB.H Bentley
Lt.CF Creswell
PO. F Johnson
AB. WA Bridge
Lt. KE Elder
RNRLS. A. Moss DSM
ABWV Buckingham
ABD Roberts
AB.FC Webster
Ord Tel. CJ Jeffery
AB.F Vallance
Sig.CH Nash
CERAAS Coward
AB.SR WardenL
Tel.TMH Smith
ERA.GW Bennet
ERA.JC Tomlinson
L StoWT Kelsey
Sto. F Fellows
ERA IH Wilkinson
Sto.CJ K Cuff
Sto.JW Harper
SPOMRD Burnard
Sto. M Dwyer
Sto.CR Howil
Sto.TW Istead
Sto.EA Lindsey
Sto.FJ Pitman
Sto.JH Rae
Dirk Bruin
Duikteam Noordkaap – Vlieland – maart 2002
Ook opgenomen in het Vlieland Magazine - voorjaar 2011 - 22e jaargang No. 1
--------------------------------------------------
English summary;
In the weekend of the 19 august there was a wreath laying at sea on top of the wreck of the Royal Navy submarine HMS E47.
HMS E47 was lost with all hands west of the Frisian island Texel in august 1917, probably after hitting a sea mine.
In 2002 the wreck was identified as HMS E47 by means of the number in the breach of the deck gun that was salvaged by diving team Ecuador of the island Terschelling.
This year I received a request form Mr. John Wilkinson from Leeds, Great-Britain, if I could be of help in getting him to the position of the wreck. Mr. Wilkinson grandfather Lewis H. Wilkinson was one of the 31 crewmembers of HMS E47.
For this I asked the help of my friend, Mr. Hans Eelman of Texel, who generously offered all help.
On Sunday the 19th of august 2012, Mr. John Wilkinson accompanied with his wife Ann, laid a wreath at sea on top of the wreck of HMS E47, and held a moving ceremony to commemorate his grandfather and his comrades.
@nuno_g_teixeira has gone way above and beyond with this custom Renault turbo !! It's an honor to present you his modded version of the 1981 Rallye of Monte-Carlo winner, driven by Jean Ragnotti and Jean-Marc Andrié 💪💛💥
Massive work in changing all the color parts to look as close as possible as the real one and:
- all around DYI stickers
- 3D printed rims
- 3D printed Renault steering wheel
- 3D printed Recaro seats with belts
- 3D printed shifter
- interior redesign with full real speedometer and manometers
- interior roll cage
- spare tyre
- chromed parts
#renault
De Phileas Fogg van de Texelaar Hans Eelman onder weg naar het wrak van onderzeeboot HMS E47.
Foto ; Coen Onstwedder - Northsea Divers.
Het verslag van deze gebeurtenis werd gepubliceerd in het Vlieland Magazine, hier onder vindt u het verslag nog eens;
Kranslegging op de Noordzee
In het Vlieland Magazine van het voorjaar 2011, de 22ste jaargang, nummer 1 heeft u het verhaal over de identificatie van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 kunnen lezen.
Bij de ondergang van HMS E47 in augustus 1917 kwam de gehele, uit 31 koppen bestaande bemanning om het leven.
De nabestaanden kregen in eerste instantie het bericht dat het vaartuig waar hun naasten zich op bevond, niet was teruggekeerd van de missie, en na enkele weken een brief waarin werd gezegd dat het de onderzeeboot werd vermist en dat de bemanning vermoedelijk is omgekomen.
‘Missing, presumed dead’ , dat is waar de nabestaanden het mee moesten doen.
Er wordt gezegd; ‘vermist is erger dan dood’. Dit werd afgelopen zomer nog zeer goed duidelijk tijdens de ontmoeting met John Wilkinson uit Leeds, Engeland.
John Wilkinson is de kleinzoon van Lewis H. Wilkinson, bemanningslid van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47.
In het begin van dit jaar ontving ik een brief van de heer John Wilkinson waarin hij mij liet weten dat hij op het internet had gelezen dat ten noordoosten van Texel het wrak van een E-klasse onderzeeboot was aangetroffen en dat dit wrak was geïdentificeerd als dat van HMS E47.
Wilkinson had kennis genomen van mijn bemoeienissen in het onderzoek naar de identiteit van de onderzeeboot en uitte in dezelfde brief de wens om de wraklocatie te bezoeken, en zo mogelijk een kranslegging op zee zou willen uitvoeren.
Na het ontvangst van de brief van Wilkinson heb ik contact opgenomen met mijn collega- wrakduiker Hans Eelman op Texel.
Hans Eelman bood meteen aan om Wilkinson met zijn schip de Phileas Fogg naar de positie van het wrak te willen varen.
Er volgde nog een berichtenwisseling met John Wilkinson, waarna er afspraken werden gemaakt om in augustus naar het wrak te varen.
In de week van voor de komst van John Wilkinson en zijn vrouw stond er een aardige bries, dus het werd nog spannend of het weer een tocht naar het wrak wel zou toelaten.
Ondertussen kregen Hans Eelman en ik ook nog bericht van Terschelling en uit Den-Helder, dat de vaartuigen van de duikteams van Terschelling en uit Den-Helder ook bij de ceremonie op zee aanwezig zouden zijn.
Naar Texel
Op zondag 19 augustus 2012 zou de kranslegging op zee boven het wrak van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 plaatsvinden , en de omstandigheden voor de actie waren ideaal; vrijwel geen wind en vlak water.
Voor het bijwonen van deze gebeurtenis ging ik op de fiets naar het Posthuis, met de Vliehors-Expres naar de steiger en met het bootje van Sil naar Texel waar ik klokslag 12.00 uur door zoon Dennis van vriend Hans Eelman werd opgehaald om naar de Phileas Fogg in de haven van Oudeschild te worden gebracht.
Samen met Dennis aan boord gegaan waar ik werd ontvangen door Hans Eelman en kennis maakte met John Wilkinson en zijn vrouw Anne, en de oud-hoofdredacteur van de Texelse Courant Harry de Graaf die was uitgenodigd om in woord en beeld verslag te doen van de gebeurtenis.
Aan boord konden meteen de trossen los en werd via het Molengat naar zee gevaren. Aan dek kon ik uitgebreid met John Wilkinson spreken, en vertelde hem van onze bevindingen tijdens het duiken op het wrak van HMS E47, de mogelijke oorzaak van de ondergang, het lot van de bemanning en hoe hun stoffelijke resten een laatste rustplaats hebben gevonden.
John Wilkinson kon daarop het verhaal vertellen over zijn grootvader Lewis Hallam Wilkinson, of eigenlijk de verhalen die hij van zijn grootmoeder over hem had gehoord.
Grootmoeder Wilkinson was, toen John ongeveer 16 jaar oud was, in het ouderlijk huis ingetrokken, en daarom had John een goed- en geregeld contact met zijn grootmoeder.
Hij vertelde dat zijn grootvader Lewis H. Wilkinson al voor de Eerste Wereldoorlog tot de Royal Navy was getreden, en dat het gezin destijds ook om die reden in de Marinestad Chatham was gaan wonen.
Lewis Wilkinson had eerst op de grote oppervlakteschepen gevaren en was daarmee o.a. in Chinese wateren geweest.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Lewis Wilkinson op vrijwillig basis bij de Onderzeebootdienst gegaan, met eigenlijk als enige redenen dat daar iets meer verdiend kon worden dan bij de aan de oppervlakte varende eenheden.
In 1917 kreeg de grootmoeder van John Wilkinson het bericht dat haar man vermist was geraakt en vermoedelijk gesneuveld.
Omdat John Wilkinson was opgegroeid met de verhalen van zijn grootmoeder, die tot zich tot haar dood heeft af gevraagd wat er met haar man was gebeurd, is hij ook zijn hele leven geïntrigeerd geraakt over wat er nu met zijn grootvader was gebeurt.
Toen hij vorig jaar eens, samen met zijn dochter, op het internet zocht naar HMS E47, werd hij tot zijn grote verrassing spoedig gewaar dat het wrak was gevonden en in 2002 was geïdentificeerd.
Het wrak van HMS E47
De reis naar de wraklocatie liep zeer voorspoedig en omstreeks 15.00 waren we op de positie. Daar werden we opgewacht door de Mac O. van duikteam Northsea Divers uit Den-Helder en zagen we even verderop het markante silhouet van de Ursus onze richting op komen.
Met de Phileas Fogg werd het wrak opgespoord en een dreganker met 25 meter lijn en een boei en een blaas op het wrak geworpen.
Vervolgens ging ik met Hans Eelman in de rubberboot en wachten aan bij de drijvers tot Dennis de Phileas Fogg langszij kwam.
Daarop werd de blaas verwijderd en kon John samen met Hans de krans aan de lijn bevestigen en werd de krans boven het wrak in zee gelegd.
Dit onder toeziend oog van de duikers vanaf de Ursus en de Mac O., waarbij de Ursus nog een indrukwekkend saluut bracht met de scheepshoorn van de Wotan, die Nico Brink speciaal voor deze gelegenheid in het A-frame van de Ursus had bevestigd.
Ik moest daarna afscheid nemen van de zichtbaar geroerde John Wilkinson en zijn vrouw, en overhandigde hem daarbij nog een object dat ik in 2002 op het wrak van de onderzeeboot E47 had gevonden. Het ging hier om een manometer afkomstig uit de overblijfselen van de machinekamer.
Na een groet aan Hans Eelman, zijn zoon Dennis en Harry de Graaf stapte ik over op de Ursus die vanaf de wraklocatie van de HMS E47 op een geheime missie ging. De terugweg naar Terschelling voerde langs de kust van Vlieland en ter hoogte van het Posthuis werd ik met de rubberboot op het strand afgezet en kreeg nog een laatste groet met de scheepshoorn van de sleepboot Wotan.
Boven op het duin nog even de Ursus na gekeken en met een zeer tevreden gevoel door het duin naar mijn fiets bij de Reddingbootschuur bij het Posthuis gelopen.
Van Hans Eelman vernam ik later dat John Wilkinson graag nog even boven het wrak wilde zijn om daar de namen te noemen van 31 bemanningsleden die 95 jaar geleden bij de ondergang van de onderzeeboot zijn omgekomen. Daarop sprak John Wilkinson nog enige gebeden uit en song samen met zijn vrouw Abide with me.
Daarop nog een passage van de Phileas Fogg langs de krans waarbij John Wilkinson en zijn vrouw een laatste groet brachten.
In de haven van Oudeschild dankte John Wilkinson iedereen hartelijk en sprak; "We zijn verrast en heel dankbaar. We hadden nooit verwacht dat we zoveel steun en medewerking zouden krijgen.
Dit is voor ons een onvergetelijk gebeurtenis geworden".
Dirk Bruin – Vlieland
----------------------------------------------------------------------------
English summary;
In the weekend of the 19 august there was a wreath laying at sea on top of the wreck of the Royal Navy submarine HMS E47.
HMS E47 was lost with all hands west of the Frisian island Texel in august 1917, probably after hitting a sea mine.
In 2002 the wreck was identified as HMS E47 by means of the number in the breach of the deck gun that was salvaged by diving team Ecuador of the island Terschelling.
This year I received a request form Mr. John Wilkinson from Leeds, Great-Britain, if I could be of help in getting him to the position of the wreck. Mr. Wilkinson grandfather Lewis H. Wilkinson was one of the 31 crewmembers of HMS E47.
For this I asked the help of my friend, Mr. Hans Eelman of Texel, who generously offered all help.
On Sunday the 19th of august 2012, Mr. John Wilkinson accompanied with his wife Ann, laid a wreath at sea on top of the wreck of HMS E47, and held a moving ceremony to commemorate his grandfather and his comrades.
(C-1954-35900): Test Cell 2 was controlled from this panel in the control room. A mirror image of this panel in the same room controlled Test Cell 1. Note the cameras used to photograph multi-tube manometer panels (some not visible) so that pressures could later be read from the prints.
Credit: NASA
Image Number: C-1954-35900
Date: June 9, 1954
Oostende voor Anker - Editie 2015 (www.oostendevooranker.be/)
The George Stephenson.
Servaas Strik, a Dutch citizen is more than 50 years active in the rental business of steam generating boilers. In the fifties he started his career by buying steam boilers from ships, that became redundant as they were replaced by diesel engines. Initially in the margin of that business he collected all kinds of maritime attributes beginning with steam sirens and extending to barometers, range finders, fire extinguishers, level glasses, manometers, compasses, steam engines, diesel engines (with the 8 cylinder Gardner as crown jewel) etc. etc. A count now will come to 700 different items. Some ten years ago he decided to focus his zest as a collector on the building of a new vessel and to equip that vessel with the most ingenious and yet functional attributes as a salute of honour to the ingenuity of mankind. He had a strong aversion from sending such attributes to waste.
In December 2006 he formally applied for a “permit to build” an assembly-hall, a temporary construction in which the ship could be assembled with the top attributes from his collection. At the same time the building of the ship started at the wharf of a renowned shipbuilder (>150 years of family business).
On Friday the 2nd of November 2007 the ceremony of the keel laying took place. Strik’s grandson Jack performed well, accompanied by a selected group of some 100 invited people who have supported mr Strik in his passion. On the occasion of that ceremony, the guests moved to the assembly-hall where a selection of the maritime attributes was exhibited. Also the first running-in of a refurbished beautiful diesel engine (Gardner) took place as it was started up.
Next to the Gardner, the George Stephenson will be powered by a historic steam engine from a “Clyde puffer”! The steam boiler and steam engine were both on display as well. Examples of craftsmanship in carpentry, welding, riveting etc. could be seen in progress.
As regards the name for the ship, mr. Strik had decided for “George Stephenson” the famous developer of steam driven locomotive engines, pioneer of the railways, during the first half of the 19th century.
The vessel, once ready, will tour the European waters and will visit many marinas. On its journeys funds will be raised for the Foundation for Scientific Research on Urology (SUWO) established at the Erasmus Medical Centre at the University of Rotterdam.
Since the keel-laying ceremony considerable progress has been made. On the 18th of February 2008 the casco was transported to a nearby hall where it received its first layer of paint. Then on the 29th of March 2008 it was transported to its assembly-hall. The hard work could start.
Hard work by a small team of 2 full fledged engineers, a master carpenter and his pupil, a number of welders, painters etc.. An experienced project leader took the helm, in continuous discourse with Mr. Strik. The man in charge, demanding and with a sharp eye for detail spotting every deviation form his dream. Whenever he spotted a deviation from his dream, it was “back to the start”. Strik now 73 years young had to share his attention with that for his business, the rental of boilers. The project leader had also to ensure the approval by the experts of Lloyds Registry and by the naval architect.
Attention had to be paid to the many aspects that have to be attended by the building of a ship such as:
· Systems (fully spared) for the generation and transport of electricity.
· Generation and transport of steam and compressed air
· Transport and/or storage systems and/or discharge of drinking water,
· waste water, storm and bilge water.
· Central heating and air treatment
· Sanitary facilities
· Telecommunication facilities
· Fuel systems (incl. bio-diesel) and adequate burners
· Facilities for lubrication
· Etc. etc.
In all these auxiliary systems, equipped with the necessary safety devices, and in many other instances (e.g. port-holes) the relics in maritime attributes got a place and had to be refurbished, and made functioning by the craftsmen-with-passion for the technical beauty.
When the ship is finished and sailing many will wonder how these systems and their integrated parts are connected. That is all behind the carpentry, like the arteries and nerves in the human body under the skin. Not visible, but behind a beauty and a joy forever.
Then there are the accommodations, the lounge, the bedrooms, the caboose, the engine rooms and the decks. The struggle the carpenter had to endure to find a place everything to be placed in a room. Often a mock-up was made with everything in place made of triplex or cardboard. The master carpenter often quoted his masters by saying: “You first have to make it, before you are going to make it”.
Three years later (May 2011) the progress made is considerable and the last finishing touches are applied. The steam boiler is at its place in tango with the Compound C steam engine that once served on a Clyde puffer. The diesel engine (the Gardner), has been placed a level lower than the boiler/steam-engine combination both connected through axis and gearboxes with the propeller.
The cockpit is in place, shines beautifully and instruments are being mounted there. The vessel after its second primer paint has been painted 7 times and finally is in its final colours and on display, full of grace. The exhausts of the engines and boiler have been connected to the chimney which proudly displays the logo of the old Strick-line from the past.
Old ships like the cruise ship the RMS “Windsor Castle” ( Margarita L) make a reappearance by the use of her solid doors; the application of sucupira wood on the floor; wood that once served as dancing floor at a paddle-boat on the river Thames. Wood and doors also from the cruise ship “France”, later to be known as the “Norway”. Ships with a long history both finding their end on the shores of India where their final dismantling took place. Strik travelled to India to lay his hands on attributes just in time to save these for destruction. Or in the case of the Norway entered in a deal with Norwegian collectors who had captured a great part of nostalgia form the Norway.
On his travels to India mr Strik could acquire a cargo of tropical teak wood, coming from a building built in 1880. The teak wood used comes from trees that were planted in the 11th century, judging from the year-rings. It is now a millennium later, being applied on the decks and stairs of the George Stephenson.
Another famous ship is the French aircraft carrier the (George) Clemenceau, the hero from the first world war, built after the second world war (ordered by President Charles de Gaulle). A few years ago she made her last journey from Toulouse to India, pursued by action groups, ordered back to France by President Chirac to Toulouse and Brest so as to wait and find an acceptable haven to dismantle. That ultimate haven was found in the UK with Able UK. It has been agreed between Able UK and mr Strik, thanks to his network and his sharp eye, that part of the screw of the Clemenceau will be salvaged en recast into two new screws for the George Stephenson.
The salvage took place end 2009 early 2010. Melting and recasting followed and the screw and a reserve screw arrived at site in august 2010. By the end of 2010 another milestone in the assembling of this steam ship was attained, the screw was put in place soon thereafter in tango with its companion the rudder, made by the well-known specialist Becker-Hamburg Germany. In this way, France with Clemenceau and the UK (Able and George Stephenson) will be connected on the George Stephenson equipped with a rudder from Germany. A French-anglo-german connection crafted by dedicated workmanship and perseverance from the Netherlands.
Flickr doesn't accept the link as a URL;
Naar: "http://www.strikstoomboot.nl/Frontpage%20uk.htm"
Technical equipment in the main building of DeFabrique, no longer in use, but determining the urban atmosphere of the building.
Het zeegat uit de Noordzee op naar het wrak van HMS E47 voor een kranslegging op zee. In de voorstag de vlag van Stimon , waarbij de betrokken wrakduikers allen zijn aangesloten.
Het verslag van deze gebeurtenis werd gepubliceerd in het Vlieland Magazine, hier onder vindt u het verslag nog eens;
Kranslegging op de Noordzee
In het Vlieland Magazine van het voorjaar 2011, de 22ste jaargang, nummer 1 heeft u het verhaal over de identificatie van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 kunnen lezen.
Bij de ondergang van HMS E47 in augustus 1917 kwam de gehele, uit 31 koppen bestaande bemanning om het leven.
De nabestaanden kregen in eerste instantie het bericht dat het vaartuig waar hun naasten zich op bevond, niet was teruggekeerd van de missie, en na enkele weken een brief waarin werd gezegd dat het de onderzeeboot werd vermist en dat de bemanning vermoedelijk is omgekomen.
‘Missing, presumed dead’ , dat is waar de nabestaanden het mee moesten doen.
Er wordt gezegd; ‘vermist is erger dan dood’. Dit werd afgelopen zomer nog zeer goed duidelijk tijdens de ontmoeting met John Wilkinson uit Leeds, Engeland.
John Wilkinson is de kleinzoon van Lewis H. Wilkinson, bemanningslid van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47.
In het begin van dit jaar ontving ik een brief van de heer John Wilkinson waarin hij mij liet weten dat hij op het internet had gelezen dat ten noordoosten van Texel het wrak van een E-klasse onderzeeboot was aangetroffen en dat dit wrak was geïdentificeerd als dat van HMS E47.
Wilkinson had kennis genomen van mijn bemoeienissen in het onderzoek naar de identiteit van de onderzeeboot en uitte in dezelfde brief de wens om de wraklocatie te bezoeken, en zo mogelijk een kranslegging op zee zou willen uitvoeren.
Na het ontvangst van de brief van Wilkinson heb ik contact opgenomen met mijn collega- wrakduiker Hans Eelman op Texel.
Hans Eelman bood meteen aan om Wilkinson met zijn schip de Phileas Fogg naar de positie van het wrak te willen varen.
Er volgde nog een berichtenwisseling met John Wilkinson, waarna er afspraken werden gemaakt om in augustus naar het wrak te varen.
In de week van voor de komst van John Wilkinson en zijn vrouw stond er een aardige bries, dus het werd nog spannend of het weer een tocht naar het wrak wel zou toelaten.
Ondertussen kregen Hans Eelman en ik ook nog bericht van Terschelling en uit Den-Helder, dat de vaartuigen van de duikteams van Terschelling en uit Den-Helder ook bij de ceremonie op zee aanwezig zouden zijn.
Naar Texel
Op zondag 19 augustus 2012 zou de kranslegging op zee boven het wrak van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 plaatsvinden , en de omstandigheden voor de actie waren ideaal; vrijwel geen wind en vlak water.
Voor het bijwonen van deze gebeurtenis ging ik op de fiets naar het Posthuis, met de Vliehors-Expres naar de steiger en met het bootje van Sil naar Texel waar ik klokslag 12.00 uur door zoon Dennis van vriend Hans Eelman werd opgehaald om naar de Phileas Fogg in de haven van Oudeschild te worden gebracht.
Samen met Dennis aan boord gegaan waar ik werd ontvangen door Hans Eelman en kennis maakte met John Wilkinson en zijn vrouw Anne, en de oud-hoofdredacteur van de Texelse Courant Harry de Graaf die was uitgenodigd om in woord en beeld verslag te doen van de gebeurtenis.
Aan boord konden meteen de trossen los en werd via het Molengat naar zee gevaren. Aan dek kon ik uitgebreid met John Wilkinson spreken, en vertelde hem van onze bevindingen tijdens het duiken op het wrak van HMS E47, de mogelijke oorzaak van de ondergang, het lot van de bemanning en hoe hun stoffelijke resten een laatste rustplaats hebben gevonden.
John Wilkinson kon daarop het verhaal vertellen over zijn grootvader Lewis Hallam Wilkinson, of eigenlijk de verhalen die hij van zijn grootmoeder over hem had gehoord.
Grootmoeder Wilkinson was, toen John ongeveer 16 jaar oud was, in het ouderlijk huis ingetrokken, en daarom had John een goed- en geregeld contact met zijn grootmoeder.
Hij vertelde dat zijn grootvader Lewis H. Wilkinson al voor de Eerste Wereldoorlog tot de Royal Navy was getreden, en dat het gezin destijds ook om die reden in de Marinestad Chatham was gaan wonen.
Lewis Wilkinson had eerst op de grote oppervlakteschepen gevaren en was daarmee o.a. in Chinese wateren geweest.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Lewis Wilkinson op vrijwillig basis bij de Onderzeebootdienst gegaan, met eigenlijk als enige redenen dat daar iets meer verdiend kon worden dan bij de aan de oppervlakte varende eenheden.
In 1917 kreeg de grootmoeder van John Wilkinson het bericht dat haar man vermist was geraakt en vermoedelijk gesneuveld.
Omdat John Wilkinson was opgegroeid met de verhalen van zijn grootmoeder, die tot zich tot haar dood heeft af gevraagd wat er met haar man was gebeurd, is hij ook zijn hele leven geïntrigeerd geraakt over wat er nu met zijn grootvader was gebeurt.
Toen hij vorig jaar eens, samen met zijn dochter, op het internet zocht naar HMS E47, werd hij tot zijn grote verrassing spoedig gewaar dat het wrak was gevonden en in 2002 was geïdentificeerd.
Het wrak van HMS E47
De reis naar de wraklocatie liep zeer voorspoedig en omstreeks 15.00 waren we op de positie. Daar werden we opgewacht door de Mac O. van duikteam Northsea Divers uit Den-Helder en zagen we even verderop het markante silhouet van de Ursus onze richting op komen.
Met de Phileas Fogg werd het wrak opgespoord en een dreganker met 25 meter lijn en een boei en een blaas op het wrak geworpen.
Vervolgens ging ik met Hans Eelman in de rubberboot en wachten aan bij de drijvers tot Dennis de Phileas Fogg langszij kwam.
Daarop werd de blaas verwijderd en kon John samen met Hans de krans aan de lijn bevestigen en werd de krans boven het wrak in zee gelegd.
Dit onder toeziend oog van de duikers vanaf de Ursus en de Mac O., waarbij de Ursus nog een indrukwekkend saluut bracht met de scheepshoorn van de Wotan, die Nico Brink speciaal voor deze gelegenheid in het A-frame van de Ursus had bevestigd.
Ik moest daarna afscheid nemen van de zichtbaar geroerde John Wilkinson en zijn vrouw, en overhandigde hem daarbij nog een object dat ik in 2002 op het wrak van de onderzeeboot E47 had gevonden. Het ging hier om een manometer afkomstig uit de overblijfselen van de machinekamer.
Na een groet aan Hans Eelman, zijn zoon Dennis en Harry de Graaf stapte ik over op de Ursus die vanaf de wraklocatie van de HMS E47 op een geheime missie ging. De terugweg naar Terschelling voerde langs de kust van Vlieland en ter hoogte van het Posthuis werd ik met de rubberboot op het strand afgezet en kreeg nog een laatste groet met de scheepshoorn van de sleepboot Wotan.
Boven op het duin nog even de Ursus na gekeken en met een zeer tevreden gevoel door het duin naar mijn fiets bij de Reddingbootschuur bij het Posthuis gelopen.
Van Hans Eelman vernam ik later dat John Wilkinson graag nog even boven het wrak wilde zijn om daar de namen te noemen van 31 bemanningsleden die 95 jaar geleden bij de ondergang van de onderzeeboot zijn omgekomen. Daarop sprak John Wilkinson nog enige gebeden uit en song samen met zijn vrouw Abide with me.
Daarop nog een passage van de Phileas Fogg langs de krans waarbij John Wilkinson en zijn vrouw een laatste groet brachten.
In de haven van Oudeschild dankte John Wilkinson iedereen hartelijk en sprak; "We zijn verrast en heel dankbaar. We hadden nooit verwacht dat we zoveel steun en medewerking zouden krijgen.
Dit is voor ons een onvergetelijk gebeurtenis geworden".
Dirk Bruin – Vlieland
--------------------------------
English summary;
In the weekend of the 19 august there was a wreath laying at sea on top of the wreck of the Royal Navy submarine HMS E47.
HMS E47 was lost with all hands west of the Frisian island Texel in august 1917, probably after hitting a sea mine.
In 2002 the wreck was identified as HMS E47 by means of the number in the breach of the deck gun that was salvaged by diving team Ecuador of the island Terschelling.
This year I received a request form Mr. John Wilkinson from Leeds, Great-Britain, if I could be of help in getting him to the position of the wreck. Mr. Wilkinson grandfather Lewis H. Wilkinson was one of the 31 crewmembers of HMS E47.
For this I asked the help of my friend, Mr. Hans Eelman of Texel, who generously offered all help.
On Sunday the 19th of august 2012, Mr. John Wilkinson accompanied with his wife Ann, laid a wreath at sea on top of the wreck of HMS E47, and held a moving ceremony to commemorate his grandfather and his comrades.
BISESI, Michael S.. Bisesi and Kohn's industrial hygiene evaluation methods. Ilustrações de Erik Bork. 2 ed. Boca Raton: Lewis Publishers, 2004. Inclui bibliografia e índice. ISBN 1566705959.
Resumo:
Introduces basic methods for evaluating work and some non-work environments in order to detect and measure physical, chemical and biological agents, as well as hazardous ergonomic factors. The book is divided into relatively short units that provide concise overviews and descriptions of basic concepts. Each unit is followed by practical technical exercises. These exercises foster the understanding of basic industrial hygiene principles and practices for collection, detection, identification, calculation, and interpretation of qualitative and quantitative data. Exercises can be conducted in a setting in which agents and other factors are detectable and measureable. Alternatively, the simulated evaluation exercises that are included can be conducted in a classroom or in a laboratory. This book is an introductory reference for environmental reference for environmental and occupational health and safety students and practitioners. It is an indispensable tool that illustrates methods fundamental to industrial hygiene practice, and is just as valuable in a professional's office as it is in the classroom.
Notas de conteúdo:
1. Evalution of hazardous agents and factors in occupational and nonoccupational evironments
2. Hazardous environmental agents and factors
3. Sampling and analytical instruments used to evalute the occupational environment: generic descriptions and some related aspects of calibration
4. Evaluation of airborne total particulate: integrated and area monitoring using an air sampling pump with a polyvinyl chloride filter medium
5. Evaluation of airborne respirable particulate: integrated personal and area monitoring using an air sampling pump with a polyvinyl chloride filter medium and dorr-oliver cyclone
6. Evaluation of airborne fibers as asbestos: integrated personal and area monitoring using an air sampling pump with a mixed cellulose ester filter medium
7. Evaluation of airborne metal dusts and fumes: integrated personal and area monitoring using an air sampling pump with mixed cellulose filter medium
8. Evaluation of airborne particulate: instantaneous area sampling using a direct-reading aerosol meter
9. Evaluation of airborne organic gases and vapors: integrated personal and area monitoring using an air sampling pump with a solid adsorbent medium
10. Evaluation of airborne inorganic and organic gases, vapors, and mistis: integrated personal and area monitoring using an air sampling pump with liquid adsorbent medium
11. Evaluation of airborne combustible and oxygen gases: instantaneous area monitoring using a combined combustible and oxygen gas meter
12. Evaluation of airborne inorganic and organic gases and vapors: instantaneous area monitoring using a piston or bellows air sampling pump with a solid sorbent detector tube medium
13. Evaluation of airborne toxic gases and vapors: instantaneous area monitoring using organic gas and vapor meters
14. Evaluation of surface and source contaminants: monitoring using wipe and bulk sample techniques
15. Evaluation of airborne bioaerosols: integrated area monitoring using an ais sampling pump with an impactor and nutrient agar medium
16. Evaluation of airborne sound levels: instantaneous area monitoring using a sound level meter and an octave band analyzer
17. Evaluation of airborne sound levels: integrated personal monitoring using an audio dosimeter
18. Evaluation of personal gearing thresholds: instantaneous personal monitoring using an audiometer
19. Evaluation of heat stress: instantaneous area monitoring using a wet-bulb globe temperature assembly and meter
20. Evaluation of illumination: instantaneous area monitoring using a light meter
21. Evaluation of airborne microwave radiation: instantaneous area monitoring using a microwave meter
22. Evaluation of airborne extremely low frequency electromagnetic fields: instantaneous area monitoring using a combined electric and magnetic fields meter
23. Evaluation of airborne ionizing radiation: instantaneous area monitoring using aa ionizing radiation meter
24. Evaluation of ergonomic factors: conducting anthropometric and workstation measurements
25. Evaluation of air pressure, velocity, and flow rate: instantaneous monitoring of a ventilation system using a pilot tube with manometer and a Velometer
26. Evaluation of personal protective equipment: selection, maintenance, and fit of dermal and respiratory protective devices
27. Evaluation of personal pulmonary function: instantaneous monitoring using an integrated electronic spirometer
Appendix A. Industrial hygiene sampling strategies, calculations of time-weighted averages, and statistical analysis
Appendix B. Example: outlined format of an industrial hygiene evaluation report
Appendix C. Answers to case studies for units 4, 5, 6, 7, and 9 and problem sets in appendix A
Palavras-chave:
HIGIENE INDUSTRIAL/Metodologia; METODOS DE HIGIENE INDUSTRIAL; ENGENHARIA SANITARIA.
CDU 628.4.02 / B621b / 2 ed. / 2004
Safety Set: Manometer, Air vent, Dual Safety Valve , Heating System - publicphoto.org/technology/safety-set-manometer-air-vent-...
It’s not only extreme sports fans who appreciate rugged cameras and the new Olympus TOUGH TG-4 flagship will resonate with anyone who spends a lot of time outdoors and wants to capture their experiences in excellent quality, in any environment, without worrying about the light or the state of equipment. The TG-4 is a powerful all-rounder but its most impressive single feature is the super-bright 25-100mm* lens with a 1:2.0 maximum aperture at wide zoom settings. This allows it to capture spectacular, colourful, low-noise shots in light-starved environments where fast shutter speeds and low ISO settings are indispensable. For example, at 15 metres** underwater, where the TG-4 operates successfully without an underwater housing – or even an extra light. Divers will also appreciate the new Underwater HDR feature, the built-in manometer, the glove-friendly and customizable mode dial and four different macro settings.
De Mac O. , Ursus en Phileas Fogg op de positie van het wrak van HMS E47.
Het verslag van deze gebeurtenis werd gepubliceerd in het Vlieland Magazine, hier onder vindt u het verslag nog eens;
Kranslegging op de Noordzee
In het Vlieland Magazine van het voorjaar 2011, de 22ste jaargang, nummer 1 heeft u het verhaal over de identificatie van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 kunnen lezen.
Bij de ondergang van HMS E47 in augustus 1917 kwam de gehele, uit 31 koppen bestaande bemanning om het leven.
De nabestaanden kregen in eerste instantie het bericht dat het vaartuig waar hun naasten zich op bevond, niet was teruggekeerd van de missie, en na enkele weken een brief waarin werd gezegd dat het de onderzeeboot werd vermist en dat de bemanning vermoedelijk is omgekomen.
‘Missing, presumed dead’ , dat is waar de nabestaanden het mee moesten doen.
Er wordt gezegd; ‘vermist is erger dan dood’. Dit werd afgelopen zomer nog zeer goed duidelijk tijdens de ontmoeting met John Wilkinson uit Leeds, Engeland.
John Wilkinson is de kleinzoon van Lewis H. Wilkinson, bemanningslid van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47.
In het begin van dit jaar ontving ik een brief van de heer John Wilkinson waarin hij mij liet weten dat hij op het internet had gelezen dat ten noordoosten van Texel het wrak van een E-klasse onderzeeboot was aangetroffen en dat dit wrak was geïdentificeerd als dat van HMS E47.
Wilkinson had kennis genomen van mijn bemoeienissen in het onderzoek naar de identiteit van de onderzeeboot en uitte in dezelfde brief de wens om de wraklocatie te bezoeken, en zo mogelijk een kranslegging op zee zou willen uitvoeren.
Na het ontvangst van de brief van Wilkinson heb ik contact opgenomen met mijn collega- wrakduiker Hans Eelman op Texel.
Hans Eelman bood meteen aan om Wilkinson met zijn schip de Phileas Fogg naar de positie van het wrak te willen varen.
Er volgde nog een berichtenwisseling met John Wilkinson, waarna er afspraken werden gemaakt om in augustus naar het wrak te varen.
In de week van voor de komst van John Wilkinson en zijn vrouw stond er een aardige bries, dus het werd nog spannend of het weer een tocht naar het wrak wel zou toelaten.
Ondertussen kregen Hans Eelman en ik ook nog bericht van Terschelling en uit Den-Helder, dat de vaartuigen van de duikteams van Terschelling en uit Den-Helder ook bij de ceremonie op zee aanwezig zouden zijn.
Naar Texel
Op zondag 19 augustus 2012 zou de kranslegging op zee boven het wrak van de Royal Navy onderzeeboot HMS E47 plaatsvinden , en de omstandigheden voor de actie waren ideaal; vrijwel geen wind en vlak water.
Voor het bijwonen van deze gebeurtenis ging ik op de fiets naar het Posthuis, met de Vliehors-Expres naar de steiger en met het bootje van Sil naar Texel waar ik klokslag 12.00 uur door zoon Dennis van vriend Hans Eelman werd opgehaald om naar de Phileas Fogg in de haven van Oudeschild te worden gebracht.
Samen met Dennis aan boord gegaan waar ik werd ontvangen door Hans Eelman en kennis maakte met John Wilkinson en zijn vrouw Anne, en de oud-hoofdredacteur van de Texelse Courant Harry de Graaf die was uitgenodigd om in woord en beeld verslag te doen van de gebeurtenis.
Aan boord konden meteen de trossen los en werd via het Molengat naar zee gevaren. Aan dek kon ik uitgebreid met John Wilkinson spreken, en vertelde hem van onze bevindingen tijdens het duiken op het wrak van HMS E47, de mogelijke oorzaak van de ondergang, het lot van de bemanning en hoe hun stoffelijke resten een laatste rustplaats hebben gevonden.
John Wilkinson kon daarop het verhaal vertellen over zijn grootvader Lewis Hallam Wilkinson, of eigenlijk de verhalen die hij van zijn grootmoeder over hem had gehoord.
Grootmoeder Wilkinson was, toen John ongeveer 16 jaar oud was, in het ouderlijk huis ingetrokken, en daarom had John een goed- en geregeld contact met zijn grootmoeder.
Hij vertelde dat zijn grootvader Lewis H. Wilkinson al voor de Eerste Wereldoorlog tot de Royal Navy was getreden, en dat het gezin destijds ook om die reden in de Marinestad Chatham was gaan wonen.
Lewis Wilkinson had eerst op de grote oppervlakteschepen gevaren en was daarmee o.a. in Chinese wateren geweest.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Lewis Wilkinson op vrijwillig basis bij de Onderzeebootdienst gegaan, met eigenlijk als enige redenen dat daar iets meer verdiend kon worden dan bij de aan de oppervlakte varende eenheden.
In 1917 kreeg de grootmoeder van John Wilkinson het bericht dat haar man vermist was geraakt en vermoedelijk gesneuveld.
Omdat John Wilkinson was opgegroeid met de verhalen van zijn grootmoeder, die tot zich tot haar dood heeft af gevraagd wat er met haar man was gebeurd, is hij ook zijn hele leven geïntrigeerd geraakt over wat er nu met zijn grootvader was gebeurt.
Toen hij vorig jaar eens, samen met zijn dochter, op het internet zocht naar HMS E47, werd hij tot zijn grote verrassing spoedig gewaar dat het wrak was gevonden en in 2002 was geïdentificeerd.
Het wrak van HMS E47
De reis naar de wraklocatie liep zeer voorspoedig en omstreeks 15.00 waren we op de positie. Daar werden we opgewacht door de Mac O. van duikteam Northsea Divers uit Den-Helder en zagen we even verderop het markante silhouet van de Ursus onze richting op komen.
Met de Phileas Fogg werd het wrak opgespoord en een dreganker met 25 meter lijn en een boei en een blaas op het wrak geworpen.
Vervolgens ging ik met Hans Eelman in de rubberboot en wachten aan bij de drijvers tot Dennis de Phileas Fogg langszij kwam.
Daarop werd de blaas verwijderd en kon John samen met Hans de krans aan de lijn bevestigen en werd de krans boven het wrak in zee gelegd.
Dit onder toeziend oog van de duikers vanaf de Ursus en de Mac O., waarbij de Ursus nog een indrukwekkend saluut bracht met de scheepshoorn van de Wotan, die Nico Brink speciaal voor deze gelegenheid in het A-frame van de Ursus had bevestigd.
Ik moest daarna afscheid nemen van de zichtbaar geroerde John Wilkinson en zijn vrouw, en overhandigde hem daarbij nog een object dat ik in 2002 op het wrak van de onderzeeboot E47 had gevonden. Het ging hier om een manometer afkomstig uit de overblijfselen van de machinekamer.
Na een groet aan Hans Eelman, zijn zoon Dennis en Harry de Graaf stapte ik over op de Ursus die vanaf de wraklocatie van de HMS E47 op een geheime missie ging. De terugweg naar Terschelling voerde langs de kust van Vlieland en ter hoogte van het Posthuis werd ik met de rubberboot op het strand afgezet en kreeg nog een laatste groet met de scheepshoorn van de sleepboot Wotan.
Boven op het duin nog even de Ursus na gekeken en met een zeer tevreden gevoel door het duin naar mijn fiets bij de Reddingbootschuur bij het Posthuis gelopen.
Van Hans Eelman vernam ik later dat John Wilkinson graag nog even boven het wrak wilde zijn om daar de namen te noemen van 31 bemanningsleden die 95 jaar geleden bij de ondergang van de onderzeeboot zijn omgekomen. Daarop sprak John Wilkinson nog enige gebeden uit en song samen met zijn vrouw Abide with me.
Daarop nog een passage van de Phileas Fogg langs de krans waarbij John Wilkinson en zijn vrouw een laatste groet brachten.
In de haven van Oudeschild dankte John Wilkinson iedereen hartelijk en sprak; "We zijn verrast en heel dankbaar. We hadden nooit verwacht dat we zoveel steun en medewerking zouden krijgen.
Dit is voor ons een onvergetelijk gebeurtenis geworden".
Dirk Bruin – Vlieland
-------------------------------------------------------------------------
English summary;
In the weekend of the 19 august there was a wreath laying at sea on top of the wreck of the Royal Navy submarine HMS E47.
HMS E47 was lost with all hands west of the Frisian island Texel in august 1917, probably after hitting a sea mine.
In 2002 the wreck was identified as HMS E47 by means of the number in the breach of the deck gun that was salvaged by diving team Ecuador of the island Terschelling.
This year I received a request form Mr. John Wilkinson from Leeds, Great-Britain, if I could be of help in getting him to the position of the wreck. Mr. Wilkinson grandfather Lewis H. Wilkinson was one of the 31 crewmembers of HMS E47.
For this I asked the help of my friend, Mr. Hans Eelman of Texel, who generously offered all help.
On Sunday the 19th of august 2012, Mr. John Wilkinson accompanied with his wife Ann, laid a wreath at sea on top of the wreck of HMS E47, and held a moving ceremony to commemorate his grandfather and his comrades.