View allAll Photos Tagged compositor

Renato Teixeira

Cantor e compositor

"Compositor de destinos

Tambor de todos os ritmos

Tempo tempo tempo tempo"

- Oração ao tempo - Caetano Veloso -

 

Uma máquina registradora que não podia passar despercebida...

Un gran amigo, escritor y gran MC "compositor de canciones llenas de rap y estilo.

Se nos va y nos deja graffitis, música, historia, y representación!!! En nuestra gran ciudad Bogota que nos sorprende cada dia con cosas buenas y malas. Hoy ya no esta a nuestro lado, pero su presencia de escritor estará siempre VIVA y PRESENTE en nuestros graffitis, nuestros recuerdos y nuestras historias. =(

 

Amigo siempre lo dije su trabajo es grande lleno de vida y estilo. mi compañero de estilo "3D"

Descanse en Paz

  

BIOGRAFIA:

 

Artista con 6 años de graffiti en sus venas, comenzando en el año 2002 a conocer los hábitos de la Urbe, utilizando su música como llave de entrada, al año siguiente comienzan las Ganas por ver las paredes por donde andaba, observándolas desde otro punto " a diferencia de como las veían otros", como simples” muros ", mientras viajaba en bus tratando de entender, que decían las paredes me di cuenta que SI hablaban, si decían algo, por eso desde el día en que entendí las primeras letras me imagino que hay comienza.. NYTRO 2004, en mi barrio inicie mis primeros trazos, con las ganas que tendrían todos al comienzo, esas ganas de ser CONOCIDOS. Después de aquel año las "Ganas" evolucionan a obsesión y la obsesión termina siendo un Habito, mientras eso pasa, el ser conocido ya no es lo mas importante y se transforma en Distinción, en distinguirse por cosas que solo hace ÉL y no por ser conocido como uno MÁS.... Después de eso cosas como el mantener la esencia del Wild Style pero mezclándolo con efecto 3D se convierte en una característica de mi trabajo. Sin dejar de lado personajes, bajo distintas técnicas; crear, moldear, mover a mi gusto MIS letras " hacer MUSICA sobre los muros" y demostrarle al mundo, que lo que se trabaja en las calles es ARTE.

  

Siempre estará Junto a nosotros.

 

SRC sus panas y Familiares

flickriver.com/photos/javier1949/popular-interesting/

 

“Entre dos universos”

 

Estación de Metro Paco de Lucía, línea 9, calle Costa Brava, Mirasierra Madrid

Paco de Lucía: “Entre dos universos”, por Rosh333 y Okuda.

 

Graffiti y metro han estado vinculados desde hace décadas. Sin embargo, por primera vez una estación de metro va a contener de manera permanente una intervención artística llevada a cabo por graffiteros o artistas urbanos.

Desde Madrid Street Art Project se ha comisariado y coordinado este proyecto para la Comunidad de Madrid; en él, Rosh333 y Okuda, en estrecha colaboración con el arquitecto Antonyo Marest, han realizado su intervención artística para la nueva estación de Metro de Madrid Paco de Lucía, en la prolongación de la línea 9, e inaugurada en marzo de 2015 en la calle Costa Brava del barrio de Mirasierra.

La intervención lleva por título “Entre dos universos“, en homenaje al genial guitarrista y compositor y en referencia a su tema “Entre dos aguas”. La obra mide 300 metros cuadrados que representan el rostro del artista gaditano nacido en 1947 en Algeciras y fallecido el 25 de febrero de 2014 en Playa del Carmen (México). El guitarrista residía en el barrio de Mirasierra, de ahí que se le dedicara una de sus estaciones.

Consta de un mural principal en el que confluyen dos universos: a la izquierda, el de Rosh333, quien ha plasmado su característico lenguaje de líneas curvas, texturas, formas sinuosas y manchas de colores pastel; a la derecha el de Okuda, quien ha hecho lo propio a través de sus figuras geométricas, formas estrelladas y colores vibrantes. Ambos lenguajes y universos se funden en la zona central gracias a un retrato geometrizado de Paco de Lucía, realizado a cuatro manos.

Los artistas elegidos para decorar esta estación gozan de reconocido prestigio y han participado en diferentes proyectos tanto dentro como fuera de España. Por ejemplo, Okuda trabajó en Miami y Moscú, mientras que Rosh333 ha participado en el proyecto Víbora II, en el que se pintaron 35.000 metros cuadrados del antiguo cauce del río Vinalopó, en Elche, con piezas gigantescas de numerosos artistas urbanos. Este mismo artista, además, realizó en agosto otro gran mural de 150 metros en Santander, en el club de tiro, dentro de la programación cultural del mundial de vela.

Detrás de esta primera incursión de artistas urbanos en el metro de Madrid hay muchas horas de preparación y trabajo, un proceso que ha sido documentado gráfica y audiovisualmente.

 

www.abc.es/madrid/20140924/abci-estacion-paco-lucia-20140...

 

www.europapress.es/madrid/noticia-estacion-metro-paco-luc...

 

ccaa.elpais.com/ccaa/2014/09/25/madrid/1411668193_804835....

 

ccaa.elpais.com/ccaa/2015/03/25/madrid/1427306042_246229....

 

madridstreetartproject.com/%E2%86%92-paco-de-lucia-entre-...

 

Rosh333 rlove.es/

 

Okuda okudart.es/showcase/

 

Compositor, cantor, multi-instrumentista e escritor Humberto Gessinger apresenta sua nova turnê “Desde Aquele Dia – 30 anos A Revolta dos Dândis” em São Paulo. 27.05.17

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2017/05/28/humberto-gessinger...

Poeta, escritor, cantor e compositor, Arnaldo Antunes apresenta o show do seu 16º disco, “Já É”, em São Paulo. 09.05.17

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2017/05/09/ja-e-com-arnaldo-a...

Paseo de los Compositores in Chapultepec Park is a 650 meters long central axis in the second section of the park.

 

The park has a water feature running its length

 

Rehabilitation of the park pathway in 2015 was part of the Master Plan for the Second Section of the Chapultepec Forest.

 

The work was a coordinated project by the Government of Mexico City, the Citizen Governing Council of the Chapultepec Forest and the Pro Bosque de Chapultepec Trust.

  

Cantora, compositora e atriz, Manu Gavassi apresenta show com as músicas de seu novo disco “Manu” em São Paulo. 21.05.17

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2017/05/22/1117/

Uma das fotos feitas pro meu amigo pessoal, cantor, multi-instrumentista e compositor, o inigualável Flávio Landau!

 

Strobist:

 

YN560II Bare From Right/Behind

Um dos principais nomes do rock nacional, cantor e compositor Frejat faz o lançamento da canção “Tudo Se Transforma”, parceria com Sérgio Serra e Maurício Barros. Produzido por Liminha, a música dá nome ao novo show que depois de ter sido apresentado no Rock In Rio 2017, agora segue em turnê pelo Brasil. São Paulo. 07.10.17

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2017/10/08/apos-passar-por-fe...

Fotografía: Nadar / Wikimedia Commons.

 

Franz Liszt (Raiding, Imperio austríaco, 22 de octubre de 1811-Bayreuth, Imperio alemán, 31 de julio de 1886) fue un compositor austrohúngaro romántico,​ virtuoso pianista, director de orquesta, profesor de piano, arreglista y seglar franciscano. Su nombre en húngaro era Liszt Ferencz,​ según el uso moderno Liszt Ferenc,​ y desde 1859 hasta 1865 fue conocido oficialmente como Franz Ritter von Liszt.

 

Franz Liszt (Raiding, Austrian Empire, October 22, 1811-Bayreuth, German Empire, July 31, 1886) was an Austro-Hungarian Romantic composer, virtuoso pianist, conductor, piano teacher, arranger and secular Franciscan. His name in Hungarian was Liszt Ferencz, according to modern usage Liszt Ferenc, and from 1859 to 1865 he was officially known as Franz Ritter von Liszt.

 

© Restauración y coloreado: Jaime Gea Ortigas.

Pichi, chulapo o chulo vestido al estilo de la clase trabajadora del finales del S.XIX de Madrid. Queda muy bien retratado en la letra del "Chotis" (evolución de un baile popular escocés, que se convirtió en el baile típico de Madrid a principios del XX") "Pichi", escrita por el Compositor español Francisco Alonso y que forma parte de su Revista Musical "Las Leandras". La revista es un subgénero dramático de la comedia. La letra no tiene desperdicio y lo retrata perfectamente y es bastante difícil de traducir pues perdería su gracia ya que muchas de las palabras estan en argot y con doble sentido.

 

Pichi, es el chulo que castiga

del Portillo a la Arganzuela,

y es que no hay una chicuela

que no quiera ser amiga

de un seguro servidor.

 

¡Pichi!

Pero yo que me administro,

cuando alguna se me cuela,

como no suelte la tela,

dos morrás la suministro;

que atizándoles candela

yo soy un flagelador.

 

Pichi

es el chulo que castiga

del Portillo a la Arganzuela,

Es que no hay una chicuela

que no quiera ser amiga

porque es un flagelador.

 

¡Pichi!!

No reparo en sacrificios:

las educo y estructuro

y las saco luego un duro

pa gastármelo en mis vicios,

y quedar como un señor.

 

Anda, y que te ondulen

con la 'permanén',

y pa suavizarte, que te den 'col-crém'.

Se lo pués pedir a un pollito bien,

que lo que es a mí, no ha nacido quién.

 

Anda, y que te ondulen, con la 'permanén',

y si te sofocas, ¡tómalo con seltz!

 

Eres, Pichi, para mí

de lo que no cabe más,

y yo sé de algunas por ahí

que van desesperás, detrás de ti.

 

¡Pero, a mí, no!

Porque de nén!

¡Bueno soy yo!

 

Anda, y que te ondulen, con la 'permanén',

y pa suavizarte, que te den 'col-crém'.

Se lo pués pedir, a un pollito bien.

Que lo que es a mí, no ha nacido quién.

 

Anda, y que te ondulen

con la 'permanén',

y si te sofocas

¡tómalo con seltz

Francis Dale, musico e compositor!

Francis Dale, musician and composer!

  

Esse groove bom que não tem cor

Realize o que você deseja

O sorriso, a paz, o amor!

Te acompanha onde você esteja.

 

Vamos dançar, a vida é a nossa maior riqueza.

Jorge Cardin, flores no ar aparece quando você chega.

 

Enfeitiçada...

Lá vou eu!... ... ...

(poema de Vania Dramis Pimenta)

Numa apresentação mais intimista, cantor e compositor Toquinho apresenta clássicos da carreira com versões em apenas voz e violão. São Paulo. 11.04.17

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2017/04/12/uma-cadeira-um-mic...

Cantor, compositor e contrabaixista da banda Titãs, Branco Mello canta clássicos da banda, além de interpretar outros artistas que fazem parte da sua trajetória musical, no show Voz e Violão em São Paulo. 30.01.18

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2018/01/31/branco-mello-em-vo...

Cantor, compositor e contrabaixista da banda Titãs, Branco Mello canta clássicos da banda, além de interpretar outros artistas que fazem parte da sua trajetória musical, no show Voz e Violão em São Paulo. 30.01.18

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2018/01/31/branco-mello-em-vo...

Cantor, compositor e contrabaixista da banda Titãs, Branco Mello canta clássicos da banda, além de interpretar outros artistas que fazem parte da sua trajetória musical, no show Voz e Violão em São Paulo. 30.01.18

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2018/01/31/branco-mello-em-vo...

Cantora e compositora Luiza Possi apresenta canções do mais recente CD, “LP”, em São Paulo. 25.10.16

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2016/10/26/o-lp-da-luiza-possi/

Cantora e compositora paulistana Ana Cañas sobe ao palco para o show de lançamento da versão em vinil do quarto álbum da carreira, “Tô na Vida” (2015), em São Paulo. 06.05.16

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2016/05/07/to-na-vida-de-ana-...

Chico Burque

Compositor Escritor

flickriver.com/photos/javier1949/popular-interesting/

 

“Entre dos universos”

 

Estación de Metro Paco de Lucía, línea 9, calle Costa Brava, Mirasierra Madrid

Paco de Lucía: “Entre dos universos”, por Rosh333 y Okuda.

 

Graffiti y metro han estado vinculados desde hace décadas. Sin embargo, por primera vez una estación de metro va a contener de manera permanente una intervención artística llevada a cabo por graffiteros o artistas urbanos.

Desde Madrid Street Art Project se ha comisariado y coordinado este proyecto para la Comunidad de Madrid; en él, Rosh333 y Okuda, en estrecha colaboración con el arquitecto Antonyo Marest, han realizado su intervención artística para la nueva estación de Metro de Madrid Paco de Lucía, en la prolongación de la línea 9, e inaugurada en marzo de 2015 en la calle Costa Brava del barrio de Mirasierra.

La intervención lleva por título “Entre dos universos“, en homenaje al genial guitarrista y compositor y en referencia a su tema “Entre dos aguas”. La obra mide 300 metros cuadrados que representan el rostro del artista gaditano nacido en 1947 en Algeciras y fallecido el 25 de febrero de 2014 en Playa del Carmen (México). El guitarrista residía en el barrio de Mirasierra, de ahí que se le dedicara una de sus estaciones.

Consta de un mural principal en el que confluyen dos universos: a la izquierda, el de Rosh333, quien ha plasmado su característico lenguaje de líneas curvas, texturas, formas sinuosas y manchas de colores pastel; a la derecha el de Okuda, quien ha hecho lo propio a través de sus figuras geométricas, formas estrelladas y colores vibrantes. Ambos lenguajes y universos se funden en la zona central gracias a un retrato geometrizado de Paco de Lucía, realizado a cuatro manos.

Los artistas elegidos para decorar esta estación gozan de reconocido prestigio y han participado en diferentes proyectos tanto dentro como fuera de España. Por ejemplo, Okuda trabajó en Miami y Moscú, mientras que Rosh333 ha participado en el proyecto Víbora II, en el que se pintaron 35.000 metros cuadrados del antiguo cauce del río Vinalopó, en Elche, con piezas gigantescas de numerosos artistas urbanos. Este mismo artista, además, realizó en agosto otro gran mural de 150 metros en Santander, en el club de tiro, dentro de la programación cultural del mundial de vela.

Detrás de esta primera incursión de artistas urbanos en el metro de Madrid hay muchas horas de preparación y trabajo, un proceso que ha sido documentado gráfica y audiovisualmente.

 

www.abc.es/madrid/20140924/abci-estacion-paco-lucia-20140...

 

www.europapress.es/madrid/noticia-estacion-metro-paco-luc...

 

ccaa.elpais.com/ccaa/2014/09/25/madrid/1411668193_804835....

 

ccaa.elpais.com/ccaa/2015/03/25/madrid/1427306042_246229....

 

madridstreetartproject.com/%E2%86%92-paco-de-lucia-entre-...

 

Rosh333 rlove.es/

 

Okuda okudart.es/showcase/

 

cantor e compositor do movimento 'new weird america', um dos freaks que fazem aquelas simples e adoráveis canções psicodélicas de folk; devendra banhart .

 

-----

 

singer & songwriter of the new weird america movement; one of the freaks that make those simple and lovely psychedelic-folk songs: devendra banhart .

 

his beard is for siobhan, and this colors are for him :D

A fresh Spring morning in Castle Park, Bangor, County Down, Northern Ireland - three photos stitched together to form a panoramic view in Image Compositor.

"Da onde vem a canção, melodia, letra e arpão

Um lago com dó, busca a rima sem isca no anzol

Pesca os sentimentos, vem tornado mas sem vento

Trato o lápis sem piscar"

 

Pescador de Canção - Marcio Lerner

 

Monarco

Compositor Cantor

"A parceria vai muito além da rima,

dos acordes e da sinfonia,

Ela pede respeito que vem com alegria,

conectando a música a vida"

 

Marcio Lerner

Compositore, Concertista e Solista di Chitarra Classica

Sony&Minolta

Cantor, compositor, ator e Titã, Paulo Miklos apresenta o show do seu primeiro álbum em carreira solo, “A Gente Mora no Agora”, em São Paulo. 06.04.18

  

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2018/04/07/paulo-miklos-apres...

O cantor e compositor gaúcho Filipe Catto faz show de lançamento do segundo álbum da carreira, “Tomada”, em São Paulo. 14.11.15

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2015/11/15/filipe-catto-e-o-l...

Marcelo Jeneci

Cantor & compositor

Richard Georg Strauss (Múnich; 11 de junio de 1864 - Garmisch-Partenkirchen; 8 de septiembre de 1949) fue un destacado compositor y director de orquesta alemán cuya larga trayectoria abarca desde el romanticismo tardío hasta la primera mitad del siglo XX. Es conocido particularmente por sus óperas, poemas sinfónicos y Lieder. Strauss, junto con Gustav Mahler, representa el extraordinario florecimiento tardío del romanticismo germánico después de Richard Wagner, en el cual un desarrollo elaborado y complejo de la orquestación se une a un estilo armónico avanzado. La música de Strauss influyó profundamente en el desarrollo de la música del siglo XX.

 

es.wikipedia.org/wiki/Richard_Strauss

 

es.wikipedia.org/wiki/Categoría:Óperas_de_Richard_Strauss

 

Richard Georg Strauss (11 June 1864 – 8 September 1949) was a German composer, conductor, pianist, and violinist. Considered a leading composer of the late Romantic and early modern eras, he has been described as a successor of Richard Wagner and Franz Liszt. Along with Gustav Mahler, he represents the late flowering of German Romanticism after Wagner, in which pioneering subtleties of orchestration are combined with an advanced harmonic style.

 

en.wikipedia.org/wiki/Richard_Strauss

 

en.wikipedia.org/wiki/List_of_operas_by_Richard_Strauss

  

La Ópera Estatal de Viena (en alemán: Wiener Staatsoper), ubicada en Viena, Austria, es una de las más importantes compañías de ópera mundiales. Hasta 1920 se llamó Teatro de la Ópera de la Corte Imperial y Real de Viena (k.k. Hof-Operntheater). Es el centro neurálgico de la vida musical vienesa y uno de los polos de atracción del mundo musical.

El teatro original de la Ópera Estatal (conocido entonces como K. (Kaiserliches) k. (königliches) Hof-Operntheater, Teatro de la Ópera de la Corte Imperial y Real), un edificio neorrenacentista muy criticado por los vieneses cuando se construyó entre 1861 y 1869, según un proyecto de los arquitectos vieneses Eduard van der Nüll y August Sicard von Sicardsburg. Ambos arquitectos fallecieron antes de ver terminado el edificio (van der Nüll se suicidó y su compañero Sicardsburg murió poco después de un ataque al corazón). En la decoración interior participaron otros renombrados artistas, particularmente el pintor Moritz von Schwind, que pintó los famosos frescos del foyer y la terraza. El teatro fue inaugurado el 25 de mayo de 1869 con la ópera de Mozart Don Giovanni.

Durante la Segunda Guerra Mundial, el edificio fue bombardeado por la aviación el 12 de marzo de 1945 y posteriormente un incendio destruyó totalmente el escenario y la sala de espectadores. Casi todo el decorado para más de 120 óperas con cerca de 150 000 trajes resultaron destruidos. Sólo se salvaron la fachada principal, la gran escalinata y el vestíbulo con los frescos de Schwind. La Ópera Estatal se albergó temporalmente en el Theater an der Wien y en la Volksoper.

Justo después del final de la guerra, en mayo de 1945, se anunció que los trabajos de reconstrucción se iniciarían inmediatamente. El proyecto contemplaba la reconstrucción de la sala con un diseño similar al original, pero con decoración más acorde con las tendencias de diseño de la época, si bien se mantuvieron los colores tradicionales, rojo, oro y marfil. Toda la sala se recubrió en madera, con el fin de recuperar la brillante acústica original. Se redujo el número de asientos del patio de butacas y se reestructuró el cuarto piso para eliminar las columnas, que reducían la visibilidad. La fachada, el vestíbulo y el foyer de Schwind se restauraron en su estilo original.

El teatro reconstruido, con 2284 plazas (en lugar de las 2881 originales), se reabrió el 5 de noviembre de 1955, poco después de la firma del tratado que restableció a Austria como Estado independiente, con la representación de la ópera de Beethoven Fidelio dirigida por Karl Böhm.

Actualmente, la Staatsoper de Viena es uno de los teatros de ópera más importantes y de mayor prestigio y tradición del mundo. La programación sigue el sistema de "repertorio", en el que la compañía residente, apoyada por los más importantes cantantes de ópera del mundo, representa un cierto número de obras del repertorio de la compañía, que se van rotando o alternando durante toda una temporada, en la que se pueden alcanzar las 300 representaciones, entre ópera, ballet y ópera infantil, desde principios de septiembre hasta finales de junio.1 En una misma temporada se pueden alternar alrededor de 53 títulos de ópera y 9 de ballet, de los cuales alrededor de ocho serán estrenos de nuevas producciones.

Desde 2010, la Ópera Estatal de Viena ha sido pionera en la transmisión en directo de sus espectáculos a través de internet. Mediante un sistema de vídeo bajo demanda y por subscripción, el teatro ofrece hasta 45 espectáculos (ópera y ballet) por temporada, a través de navegadores de internet, o diferentes aplicaciones para dispositivos de reproducción.

En mayo de 2019, la Staatsoper celebró el 150 aniversario del edificio de la Ringstrasse, con una serie de actos y exposiciones conmemorativas en el edificio, que culminaron con el estreno de una nueva producción de Die Frau ohne Schatten el 25 de mayo, y con un gran concierto al aire libre, en el exterior del teatro, el día 26.

es.wikipedia.org/wiki/Ópera_Estatal_de_Viena

 

www.wiener-staatsoper.at/en/

  

The Vienna State Opera (German: Wiener Staatsoper) is an opera house and opera company based in Vienna, Austria. The 1,709-seat Renaissance Revival venue was the first major building on the Vienna Ring Road. It was built from 1861 to 1869 following plans by August Sicard von Sicardsburg and Eduard van der Nüll, and designs by Josef Hlávka. The opera house was inaugurated as the "Vienna Court Opera" (Wiener Hofoper) in the presence of Emperor Franz Joseph I and Empress Elisabeth of Austria. It became known by its current name after the establishment of the First Austrian Republic in 1921.

The members of the Vienna Philharmonic are recruited from the Vienna State Opera's orchestra. The building is also the home of the Vienna State Ballet, and it hosts the annual Vienna Opera Ball during the carnival season.

The Vienna State Opera is closely linked to the Vienna Philharmonic, which is an incorporated society of its own, but whose members are recruited from the orchestra of the Vienna State Opera.

The Wiener Staatsoper is one of the busiest opera houses in the world producing 50 to 60 operas in a repertory system per year and ten ballet productions in more than 350 performances. It is quite common to find a different opera being produced each day of a week. The Staatsoper employs over 1000 people. As of 2008, the annual operating budget of the Staatsoper was 100 million euros with slightly more than 50% as a state subsidy.

en.wikipedia.org/wiki/Vienna_State_Opera

 

www.wiener-staatsoper.at/en/staatsoper/the-opera-house/

 

Felipe Zancanaro

Compositor

Visita micamara.es/belgica/, para conocer lugares de interés de Bélgica.

 

Navega en micamara.es/ para disfrutar de arte, historia, folclore, fauna y flores de más países del mundo.

  

Cantor e compositor português António Zambujo apresenta músicas de seu mais recente álbum “Até Pensei Que Fosse Minha”. São Paulo. 19.11.17

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2017/11/20/antonio-zambujo-ca...

Cantor, compositor e multi-instrumentista capixaba Silva apresenta o show do seu terceiro álbum de carreira, Júpiter, em São Paulo. 20.02.16

L'any 1896, el compositor italià Giuseppe Verdi va fundar una institució molt peculiar a les afòres de Milà, la Casa di Riposo per Musicisti, un edifici destinat a albergar músics, compositors i cantants d'òpera que sovint passaven penúries econòmiques. Amb la mort del compositor pocs anys desrés es va construir una petita cripta d'estil modernista decorada amb diversos detallats mosaics alegòrics, on s'hi enterraren les restes del "mestre" i la seva dona. Igual que la resta de l'edifici, va ser dissenyada per l'arquitecte Camilo Boito.

Cantor e compositor Jorge Vercillo apresenta o show de lançamento da turnê “A Experiência” em São Paulo. 08.04.17

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2017/04/09/jorge-vercillo-e-o...

Cantor e compositor Jorge Vercillo apresenta o show de lançamento da turnê “A Experiência” em São Paulo. 08.04.17

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2017/04/09/jorge-vercillo-e-o...

Compositor, cantor, multi-instrumentista e escritor Humberto Gessinger apresenta sua nova turnê “Desde Aquele Dia – 30 anos A Revolta dos Dândis” em São Paulo. 27.05.17

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2017/05/28/humberto-gessinger...

O bandolinista e compositor mineiro Ronen Altman sobe ao palco para apresentar pela primeira vez o show de o Som do Bando, álbum de estréia como solista. São Paulo. 26.07.15

 

Mas em: rogeriostella.wordpress.com/2015/07/27/o-som-do-bando-de-...

Festival dei Due Mondi

 

Il Festival dei Due Mondi, conosciuto anche col nome di Spoleto Festival, è una manifestazione internazionale di musica, arte, cultura e spettacolo che si svolge annualmente nella città di Spoleto.

 

Storia

 

Fondatore del Festival dei Due Mondi di Spoleto è il maestro compositore Gian Carlo Menotti (scomparso nel 2007), che istituì la manifestazione nel 1958. Dalla metà degli anni novanta e fino al 2007, direttore artistico è stato il figlio Francis Menotti. Prima di lui si ricordano le direzioni di Romolo Valli e di Raffaello De Banfield. Attuale direttore artistico è il maestro Giorgio Ferrara.

 

La manifestazione ha raggiunto il massimo della fama mondiale nel primo trentennio di attività, ed ha ispirato molte manifestazioni analoghe nate successivamente. L'intenzione del suo fondatore Menotti, sin dall'inizio, era stata quella di creare, con il Festival, un terreno di incontro fra due culture e due mondi artistici, quello americano e quello europeo (da qui il nome del festival definito, appunto, "dei due mondi") e che celebrasse le arti in tutte le loro forme. Dopo aver visitato molti centri storici del centro Italia, Menotti optò per Spoleto per la presenza dei due teatri e per lo scenario unico della Piazza del Duomo. Da ribadire come questa rassegna di arte, cultura e spettacoli, sia stata, durante la gestione Menotti, prevalentemente internazionale e solo in minima parte italiana.

 

Gli artisti e personaggi che vi hanno preso parte, appartengono al mondo della prosa, della lirica, della danza, dell'arte marionettistica, dell'arte oratoria, della musica, del cinema e della pittura. Negli anni ottanta è stata istituita anche la rassegna medico-scientifica Spoletoscienza, ai quali congressi prendono parte scienziati e ricercatori.

 

Agli inizi del decennio 2000 vanno maturando degli attriti interni alla gestione finanziaria ed amministrativa.

 

Il 29 giugno 2007 prese il via la cinquantesima edizione del Festival, la prima senza la presenza del fondatore Gian Carlo Menotti, scomparso pochi mesi prima: per l'occasione venne riportata in scena la sua opera "Maria Golovin".

 

Nell'autunno 2007 il ministro dei beni culturali in carica Francesco Rutelli, chiamato in causa a trovare soluzione agli annosi attriti interni della gestione della macchina del festival, assegna a Giorgio Ferrara l'incarico di rilanciare l'evento e lo nomina direttore artistico.

 

A partire dalla cinquantunesima edizione (2008), si assiste ad un cambio in quello che era il cartellone degli appuntamenti tradizionali: scompaiono l' ora mistica, i grandi processi e le Marionette Colla; il concerto di chiusura viene posticipato nell'orario di inizio.

 

Caratteristiche

 

La manifestazione per molti anni è rimasta nel suo genere l'unica in Italia e ad oggi, a livello nazionale ed europeo, rappresenta uno dei più importanti eventi culturali. Caratteristica della manifestazione è l'originalità, l'inusualità e talvolta l'esclusività degli spettacoli proposti. Il Festival di Spoleto, infatti, da sempre ha cercato di proporre novità e spettacoli all'avanguardia ma anche di rispettare la tradizione classica. Inoltre, i numerosi spazi e scorci architettonici, che la città di Spoleto presenta, contribuiscono a creare un dualismo tra arte antica ed arte contemporanea unico nel suo genere:

 

* al Teatro Nuovo sono maggiormente rappresentate opere liriche e spettacoli di prosa

* il Teatro Caio Melisso è sede di concerti e di altri spettacoli di prosa

* il Teatro Romano è il palcoscenico del balletto

* il Teatrino delle sei è sede degli spettacoli di danza moderna

* il Complesso monumentale del San Nicolò è sede di conferenze ed altri concerti;

* il Cortile della Rocca albornoziana è lo scenario di concerti e di spettacoli di prosa;

* la famosa Piazza del Duomo è lo scenario della Maratona di Danza e dei Concerti di gala e di chiusura

* la chiesa di San Eufemia è sede dei concerti notturni di musica sacra

* l'auditorium della Stella è sede di convegni e letture;

 

Molteplici sono stati i personaggi lanciati dal Festival o che si sono fatti conoscere maggiormente in Italia e in Europa grazie ad esso. Numerosissime sono state, dalla prima edizione del 1958 ad oggi, le celebrità artistiche di fama mondiale che hanno lavorato a Spoleto durante il Festival.

 

Di fatto, il Festival dei Due Mondi è padre e mentore di altri due analoghi eventi che si svolgono all'estero: lo Spoleto Festival Usa di Charleston (Carolina del Sud), fondato nel 1977, e l'australiano Melbourne International Arts Festival, fondato del 1986. Ambedue gli eventi hanno visto tra i propri fondatori lo stesso maestro Gian Carlo Menotti, che ne è stato anche il direttore artistico rispettivamente per 17 e per tre anni. Le edizioni estere non sono repliche di quelle italiane, né hanno a capo la stessa amministrazione dell'edizione italiana.

 

Il festival abitualmente si svolge dall'ultimo venerdì di giugno fino alla terza domenica successiva, che cade a metà del mese di luglio e si conclude con il tradizionale Concerto in Piazza del Duomo, nel quale, anno dopo anno, si esibiscono le orchestre filarmoniche più prestigiose del mondo.

 

La durata complessiva è di norma 17 giorni.

 

Unicità ed avanguardia degli eventi

 

Il Festival dei Due Mondi è stato e continua ad essere uno degli appuntamenti culturali più importanti ed innovativi a livello mondiale. Più celebre all'estero che in patria, non ha rivali nemmeno in Europa che possano condividerne il percorso e la qualità degli eventi che hanno descritto i suoi 50 anni di vita. Per coglierne lo spessore basta ricordare appena alcuni dei grandi nomi che nel tempo hanno onorato con i loro interventi la lunga storia del Festival:

 

* Luchino Visconti,

* Eduardo De Filippo,

* Rudolf Nurejev,

* Carla Fracci,

* Thomas Schippers (le cui ceneri sono tumulate nella piazza del duomo di Spoleto, dove lui diresse molti concerti di chiusura del Festival)

* Romolo Valli,

* Ken Russell,

* Nino Rota,

* Roman Polanski,

* Ezra Pound,

* Vittorio Gassman,

* Arnoldo Foà

* Luciano Pavarotti

* Joaquin Cortes

 

oltre a molti altri artisti ed ospiti, a questi vanno aggiunte numerose orchestre e compagnie di balletto di livello mondiale.

 

Data la lunga storia, è arduo decidere quali eventi considerare innovativi e quali no, poiché tutte le edizioni hanno richiamato l'attenzione dei media.

Ad ogni modo, il primo evento di rilievo che poi ha di fatto lanciato un nuovo modo di fare "esposizione" fu la mostra "sculture nella città" in programma nell'edizione del 1962 e curata da Giovanni Carandente: i maggiori scultori del mondo furono invitati a Spoleto ad esporre le proprie opere non in interni, bensì nelle vie e nelle piazze della città, dando vita di fatto ad un vero e proprio museo di arte contemporanea a cielo aperto ma allestito in un ambiente ricco di storia. Finita la rassegna, la maggior parte delle opere furono donate alla città rimanendo nelle loro collocazioni originarie dove ancora oggi sono; su tutte svetta il Teodelapio di Alexander Calder (antistante la stazione ferroviaria) che viene a ragione considerata la prima scultura monumentale del mondo.

 

Altra mostra che viene ancora oggi ricordata dagli esperti del settore fu quella fotografica dedicata a Wilhelm von Gloeden nell'edizione del 1978: per la prima volta venivano esposte al pubblico le opere ottocentesche dell'autore tedesco considerate ambigue e scandalose.

Nelle edizioni più recenti uno degli eventi di maggior rilievo fu nell'edizione del 1999 lo spettacolo Eclipse del Teatro Equestre Zingarò, presentato in esclusiva per l'Italia.

 

Negli ultimi anni il Festival ha sofferto di un certo appannamento, sia in termini di presenze a Spoleto di turisti e spettatori nel periodo del Festival, sia della sua risonanza presso i mass-media. Il fenomeno, a dispetto di un livello sempre altissimo degli eventi proposti e di un invariato prestigio internazionale, si deve principalmente al fatto che nel tempo è enormemente cresciuta, in Italia e nel mondo, l'offerta di spettacoli e di eventi culturali: se fino agli anni sessanta-settanta il Festival si poteva considerare pressoché unico in Italia e forse anche in Europa, oggi soffre di una concorrenza che vede altre 6-7 manifestazioni similari, seppure minori, nella sola Umbria; per non dire poi delle decine di festival di vario genere, oltre a stagioni concertistiche, operistiche, e grandi mostre d'arte, che ormai vengono continuamente organizzati nel resto del Paese.

Compositor, instrumentista e arranjador Péricles Cavalcanti comemora 70 anos de vida em um show gratuito com canções de seus mais de 40 anos de carreira em São Paulo. 26.05.17

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2017/05/26/os-70-anos-de-peri...

Otto

Cantor e compositor

Numa apresentação mais intimista, cantor e compositor Toquinho apresenta clássicos da carreira com versões em apenas voz e violão. São Paulo. 11.04.17

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2017/04/12/uma-cadeira-um-mic...

Compositor, cantor, multi-instrumentista e escritor Humberto Gessinger apresenta sua nova turnê “Desde Aquele Dia – 30 anos A Revolta dos Dândis” em São Paulo. 27.05.17

 

Mais em: rogeriostella.wordpress.com/2017/05/28/humberto-gessinger...

Modest Músorgski (en ruso: Модест Петрович Мусоргский, romanización: Modest Petróvich Músorgski) (Karevo, Pskov, 21 de marzo de 1839-San Petersburgo, 28 de marzo de 1881) fue un compositor ruso, integrante del grupo de Los Cinco. Entre sus obras destacan la ópera Borís Godunov y los poemas sinfónicos Una noche en el Monte Pelado y Cuadros de una exposición.

Modest Músorgski nació el 21 de marzo de 1839 (9 de marzo, según el calendario juliano), en la aldea rusa de Karevo (Pskov, al norte de Rusia), en una región campesina donde vivió sus primeros diez años. Su padre, Piotr Alekséievich Músorgski, era un terrateniente de origen campesino y su madre Yulia Ivánovna, pianista profesional, fue la encargada de iniciar a su hijo en el estudio de su instrumento cuando tenía seis años.2

En 1849 ingresó junto a su hermano Filaret en la escuela Pedro y Pablo (San Petersburgo), famosa por su tradición en la instrucción de la élite militar. Paralelamente recibió clases particulares de Anton Herke (más tarde titular de la cátedra de piano del Conservatorio de San Petersburgo). En 1852 ingresó en la Academia Militar de Oficiales de la Guardia Imperial y en 1856, como teniente, en el prestigioso regimiento Preobrazhenski. Allí permaneció hasta que en 1858, con diecinueve años, abandonó la carrera militar, para dedicarse enteramente a la música.2

Paralelamente, continuó su camino como compositor: en 1853 publicó su primera obra, Polca de los abanderados. A finales de la década de 1850 conoció a Aleksandr Dargomyzhski y a César Cui y, a través de ellos, entró en el Círculo de Mili Balákirev (de quien recibió clases de composición) y Vladímir Stásov.

La abolición de la servidumbre rural en Rusia (1861) trajo importantes consecuencias económicas, sociales y políticas al país. Prueba de ello fue la necesidad de Modest de hacerse cargo de su madre (viuda desde 1853) hasta su muerte en 1865. Ligado desde su nacimiento a la pequeña nobleza rural, Músorgski abandonó poco a poco dicho estrato, instalándose primero en una comuna en San Petersburgo y obteniendo un puesto de funcionario. A ello se le sumó su participación activa en el kuchka (grupo de los cinco) que musicalmente se posicionó como progresista, frente al conservadurismo achacado a la élite intelectual aristócrata, seguidora de la música europea occidental.

En 1867 perdió su trabajo y decidió irse a casa de su hermano. Más tarde compartió apartamento con su colega profesional y maestro Rimski-Kórsakov hasta que éste contrajo matrimonio en 1872. La última década de su vida la pasó trabajando en la administración pública, con la que compaginaba su tarea de composición. En 1880 perdió de nuevo su trabajo y se vio necesitado de la ayuda económica de la contralto Daria Leonova. El 24 de febrero de 1881 fue ingresado en el Hospital Militar Nikoláievski de San Petersburgo tras sufrir varios ataques epilépticos y permaneció allí hasta su muerte, el 28 de marzo de 1881.

El nacionalismo es la idea de que los miembros de una misma nación comparten una única identidad nacional que traspasa incluso las barreras sociales y se ve reflejada en sus expresiones culturales: la lengua, el canto, la danza.. Se relaciona con aquello “natural”, de alguna manera innato y bueno (muy en relación con la idea del “buen salvaje” de Rousseau y el Volkgeist - alma del pueblo - de Herder; una ideología que se expande por toda Europa durante el S.XIX).

Por tanto, en la Europa de aquel momento, la música “folk” (tradicional) empieza a definirse como aquélla que no es creada como tal sino que brota por sí misma, como expresión de sentimientos, y comienza a contraponerse a la idea de una música culta, académica, “clásica”. Nikolái Chernyshevski, muy importante para entender la estética en el arte ruso de mediados del siglo XIX, opone en su The Aesthetic Relations of Art to Reality (1855) la folk song (la canción natural, ligada a lo real) contra el canto de la ópera italiana (“artificial, calculado, adornado”).

Todo este entramado filosófico-estético encuentra su zenit musical en el famoso Círculo de Balákirev (“Mighty Little Heap”, kuchka, Los Cinco…), grupo conceptualmente caracterizado por la visión de Vladímir Stásov, influyente personaje de la Nueva Escuela Rusa. Según Stásov, la música de Mili Balákirev, Aleksandr Borodín, César Cuí, Nikolái Rimski-Kórsakov y Músorgski seguía cuatro líneas principales: la ausencia de preconcepciones y de una fe ciega (lo que la hacía rechazar el academicismo occidental y sus formas), el elemento orientalista, una preferencia por la música programática (lo que era visto como progresista, ligado a lo real) y la búsqueda de un carácter nacional (con la inclusión del folklore popular). Por ello buscaban modelos, en ocasiones idealizándolos de cierta manera, en compositores como Mijaíl Glinka. Su período de mayor producción se ha enmarcado entre 1856 y 1863.

El nacionalismo impregna la cultura europea del siglo XIX pero también marca la recepción y la historiografía musical hasta nuestros días (sobre todo en lo que a la música rusa de dicho período se refiere). Esto ha dado como resultado una imagen idealizada de los compositores y sus obras en cuyo análisis a menudo se liga carácter nacional con folklorismo y autenticidad y a su vez con valores liberales o “progresistas” (que, en teoría, reflejaban los ideales de la emancipación social y nacional del pueblo ruso). Así, la música de Músorgski para la historiografía soviética ha sido etiquetada como populista y protorrevolucionaria (y hasta hoy por historiadores como Michael Russ o Dorothea Redepenning).

El hermetismo de esta visión idealizada ha hecho que toda la música del grupo se haya entendido como la expresión natural de aquella “alma del pueblo” ruso y su espíritu revolucionario, en contraposición a la visión más cosmopolita de músicos como Rubinstein, Chaikovski o Rajmáninov. Para relativizar esta concepción, el historiador Francis Maes recuerda que la expresión de dicho nacionalismo no reside en la música en sí misma, sino en el vínculo entre la composición y su contexto. Así aporta nuevas visiones del repertorio con el objetivo de deconstruir el discurso esencialista:

•El Grupo de los Cinco, entre otros músicos activos en torno a 1860, abrazó la corriente cultural nacionalista para provocar el reconocimiento de su música. Una música que pudiera entenderse al mismo nivel (o incluso superior) de la “art music” occidental – hasta ese momento entendida en Rusia como pasatiempo y distinción de aristócratas. El recurso nacional era una vía directa de conexión con la vida de la sociedad rusa.

•Existía un desacuerdo dentro del grupo en incluir canciones populares o no en sus obras y cómo debían ser entendidas. Para algunos sólo debían usarse en situaciones donde las encontraras en realidad, cantadas por personajes que representaran esa parte de la sociedad (muy en línea con el Realismo ruso). Otros hacían de sus personajes símbolos del carácter nacional. Pero no era una opinión unánime.3

•El Nacionalismo también ha servido como arma política y de propaganda, para desacreditar o acreditar una música y para valorar estéticamente una obra (y esto se ha visto acompañado de unas premisas ideológicas poco detectadas o reforzadas por cierto tipo de historiografía).

 

A mediados del S. XIX, la música no jugaba un papel demasiado importante en la vida pública de la capital rusa. No existían grandes orquestas ni sociedades de conciertos. Tampoco había un sistema educativo (sólo clases particulares como las que tomó Músorgski) ni una crítica musical potente. La música era privilegio de la aristocracia en una ciudad de alto nivel económico y por ella pasaban virtuosos europeos (Clara Schumann o Franz Liszt) y la Ópera italiana era un símbolo de distinción. En la fuertemente estratificada sociedad rusa, los músicos se equiparaban a los campesinos en derechos (a diferencia de pintores, escultores o actores que sí contaban con ciertos privilegios).

Antón Rubinstein fundó el Conservatorio de San Petersburgo en 1862, tras años de esfuerzo y no sin objeciones de la aristocracia y de otros músicos con aspiraciones profesionales como Mili Balákirev. Este último se opuso a cualquier forma de educación académica y como alternativa se rodeó entre 1856 y 1863 del grupo de músicos a los que pretendía enseñar según sus principios (kuchka). Todos ellos tenían la posibilidad económica para dedicarse a ello. Borodín era químico, Cui ingeniero y el resto ostentaba algún cargo militar.

La falta de conocimiento técnico en la composición de Balákirev se deja ver también en la de las obras de Músorgski, que veía el conservatorio como antimusical y artificial. Hay quien ha querido entender la falta de entrenamiento académico de Músorgski como una consecuencia de un paulatino empobrecimiento económico. Cierto es que abandonó la carrera militar y su estado económico empeoró, pero la explicación más plausible a día de hoy es la visión denostada que tanto Músorgski como el resto del grupo mostraba hacia el academicismo y lo que significaba. Es por ello que ideológica y estéticamente también se defendió desde un cierto nacionalismo y, sobre todo, desde el realismo: quería que sus obras dieran la sensación de vida, de realidad y para ello, las formas de la composición escolástica significaban un gran impedimento.

Durante dos décadas, el repertorio del Conservatorio y de la Sociedad Musical Rusa fue tachado por la prensa (en concreto por el crítico Aleksandr Serov) de «alemán, conservador y pasado de moda». Los artículos de Stásov y Cui también siguieron una línea similar a la de Serov (aunque con diferencias). Poco a poco fueron creando dos categorías estéticas que diferenciaban entre la libertad creativa del grupo de Balákirev y el academicismo del método de Rubinstein.

Antón Rubinstein acababa de crear la Sociedad Musical Rusa y de fundar el Conservatorio de San Petersburgo cuando una afilada diferencia de opiniones surgió entre el campo conservador y el progresista. Rubinstein era el campeón del primero. Los progresistas se separaron en dos bandos: el círculo de Balákirev —inspirado por Liszt— y Serov, quien escogió a Wagner como su mentor.” Hay que entender conservador aquí en el sentido de que Rubinstein echaba la mirada hacia Viena y buscaba referentes en nombres como Schubert y Chopin pero no en Liszt ni en Wagner. Esto no debe entrar en contradicción con sus acciones institucionales o políticas: la lucha personal que emprendió tenía como objetivo el desarrollo de la cultura musical de la ciudad, siguiendo los referentes de las ciudades europeas donde había estudiado y ejercido.

Según Francis Maes, podría entenderse como una adaptación de la filosofía realista rusa la conexión entre forma y contenido que proponía el círculo de Balákirev. Para ellos la realidad empírica era la única realidad y la belleza no era una mera abstracción intelectual sino que cambiaba arrastrada por el cambio del mundo real. Un objeto bello era el que expresaba o hacía recordar a la vida (con todo lo que ello conllevaba). La influencia del positivismo puede verse en la concepción de que el sujeto del arte no es la abstracción del intelecto sino la “realidad objetivamente observable”. Y cantar era para ellos algo natural y real en sí mismo.

De aquí que mostraran su falta de instrucción técnica como algo que les permitía expresar espontáneamente sus emociones, a la vez que se acercaron al empirismo mediante el elegido método del realismo musical.

Dos tipos de expresiones sujetas a este concepto se han entendido en la producción de Músorgski. La primera su producción vocal, por ser entendido en dicho paradigma el canto como la expresión musical más “natural” y real. También por la adecuación en el trabajo del compositor de la música y las características de la lengua rusa. La segunda y más evidente son obras como Cuadros de una exposición, que tienen un referente directo en la realidad y que de alguna manera trata de imitarlo o simularlo: un objeto visual artístico concreto, con unos personajes, unos espacios, unas historias... pero sobre todo unas emociones y unas vivencias.

La música vocal de Músorgski evita generalmente las líneas melódicas y el fraseo simétrico y tiende a ajustarse lo más estrechamente posible a los acentos del habla normal. Rasgo destacado de las melodías de Músorgski es su carácter modal. Ajeno al uso convencional de la armonía, crea nuevas armonías. El realismo, que constituye un rasgo tan destacado de la literatura rusa del siglo XIX, está ejemplificado en Músorgski no sólo en el hecho de imitar la palabra hablada, sino en la descripción musical. Como otros compositores rusos, Músorgski construye sus efectos mediante la repetición y acumulación y no por medio de un desarrollo temático.

Su legado musical consta de una treintena de canciones, entre las que sobresalen La habitación de niños (conformada por siete obras que se consideran lo mejor de Músorgski, las cuales desde su estreno le aportaron popularidad a su autor); Cantos y danzas de la muerte; La canción de la pulga (con letra del dramaturgo alemán Wolfgang Goethe); ocho composiciones corales; la ópera Borís Godunov; el drama musical Jovánshchina, El matrimonio (primer acto), comedia musical; La feria de Soróchinsk; las composiciones orquestales Scherzo en si bemol, Intermezzo, Marcha a la turca, Una noche en el Monte Pelado.

Sus dos obras más conocidas en el mundo occidental son la ópera Borís Godunov (basada en episodios de la historia rusa) y su composición para piano Cuadros de una exposición, que posteriormente el compositor francés Maurice Ravel adaptó para orquesta, lo que hizo que tuviera mayor difusión fuera de su país. Cuadros de una exposición basada en la obra pictórica de su amigo entonces recientemente fallecido: Víktor Hartmann la cual entre otras versiones célebres como la de Maurice Ravel también fue versionada y tocada por el grupo Emerson, Lake & Palmer y tienen un disco titulado igual que la obra de Músorgski.

 

es.wikipedia.org/wiki/Modest_Músorgski

es.wikipedia.org/wiki/Los_Cinco_(compositores)

 

Modest Petrovich Mussorgsky (Russian: Моде́ст Петро́вич Му́соргский; 21 March [O.S. 9 March] 1839 – 28 March [O.S. 16 March] 1881) was a Russian composer, one of the group known as "The Five". He was an innovator of Russian music in the romantic period. He strove to achieve a uniquely Russian musical identity, often in deliberate defiance of the established conventions of Western music.

Many of his works were inspired by Russian history, Russian folklore, and other national themes. Such works include the opera Boris Godunov, the orchestral tone poem Night on Bald Mountain and the piano suite Pictures at an Exhibition.

For many years Mussorgsky's works were mainly known in versions revised or completed by other composers. Many of his most important compositions have posthumously come into their own in their original forms, and some of the original scores are now also available.

The spelling and pronunciation of the composer's name has caused some confusion.

The family name derives from a 15th- or 16th-century ancestor, Roman Vasilyevich Monastyryov, who appears in the Velvet Book, the 17th-century genealogy of Russian boyars. Roman Vasilyevich bore the nickname "Musorga", and was the grandfather of the first Mussorgsky. The composer could trace his lineage to Rurik, the legendary 9th-century founder of the Russian state.

In Mussorgsky family documents the spelling of the name varies: "Musarskiy", "Muserskiy", "Muserskoy", "Musirskoy", "Musorskiy", and "Musurskiy". The baptismal record gives the composer's name as "Muserskiy".

In early (up to 1858) letters to Mily Balakirev, the composer signed his name "Musorskiy" (Мусoрскій). The "g" made its first appearance in a letter to Balakirev in 1863. Mussorgsky used this new spelling (Мусoргскій, Musorgskiy) to the end of his life, but occasionally reverted to the earlier "Musorskiy". The addition of the "g" to the name was likely initiated by the composer's elder brother Filaret to obscure the resemblance of the name's root to an unsavory Russian word: мусoр (músor) — debris, rubbish, refuse

The spelling and pronunciation of the composer's name has caused some confusion.

The family name derives from a 15th- or 16th-century ancestor, Roman Vasilyevich Monastyryov, who appears in the Velvet Book, the 17th-century genealogy of Russian boyars. Roman Vasilyevich bore the nickname "Musorga", and was the grandfather of the first Mussorgsky. The composer could trace his lineage to Rurik, the legendary 9th-century founder of the Russian state.

Mussorgsky apparently did not take the new spelling seriously, and played on the "rubbish" connection in letters to Vladimir Stasov and to Stasov's family, routinely signing his name Musoryanin, roughly "garbage-dweller" (compare dvoryanin: "nobleman").

The addition of the "g" and the accompanying shift in stress to the second syllable (i.e., Mu-SÓRK-skiy), sometimes described as a Polish variant, was supported by Filaret Mussorgsky's descendants until his line ended in the 20th century. Their example was followed by many influential Russians, such as Fyodor Shalyapin, Nikolay Golovanov, and Tikhon Khrennikov, who, perhaps dismayed that the great composer's name was "reminiscent of garbage", supported the erroneous second-syllable stress that has also become entrenched in the West.[10]

The Western convention of doubling the first "s", which is not observed in scholarly literature (e.g., The Grove Dictionary of Music and Musicians), likely arose because in many Western European languages a single intervocalic /s/ often becomes voiced to /z/ (as in "music"), unlike in Slavic languages where it can be both voiced and unvoiced. Doubling the consonant thus reinforces its voiceless sibilant /s/ sound.

'Modest' is the Russian form of the name 'Modestus' which means 'moderate' or 'restrained' in Late Latin.

 

Mussorgsky was born in Karevo, Toropets Uyezd, Pskov Governorate, Russian Empire, 400 km (250 mi) south of Saint Petersburg. His wealthy and land-owning family, the noble family of Mussorgsky, is reputedly descended from the first Ruthenian ruler, Rurik, through the sovereign princes of Smolensk. At age six, Mussorgsky began receiving piano lessons from his mother, herself a trained pianist. His progress was sufficiently rapid that three years later he was able to perform a John Field concerto and works by Franz Liszt for family and friends. At 10, he and his brother were taken to Saint Petersburg to study at the elite German language Petrischule (St. Peter's School). While there, Modest studied the piano with the noted Anton Gerke. In 1852, the 12-year-old Mussorgsky published a piano piece titled "Porte-enseigne Polka" at his father's expense.

Mussorgsky's parents planned the move to Saint Petersburg so that both their sons would renew the family tradition of military service. To this end, Mussorgsky entered the Cadet School of the Guards at age 13. Sharp controversy had arisen over the educational attitudes at the time of both this institute and its director, a General Sutgof. All agreed the Cadet School could be a brutal place, especially for new recruits. More tellingly for Mussorgsky, it was likely where he began his eventual path to alcoholism. According to a former student, singer and composer Nikolai Kompaneisky, Sutgof "was proud when a cadet returned from leave drunk with champagne."

Music remained important to him, however. Sutgof's daughter was also a pupil of Gerke, and Mussorgsky was allowed to attend lessons with her. His skills as a pianist made him much in demand by fellow-cadets; for them he would play dances interspersed with his own improvisations. In 1856 Mussorgsky – who had developed a strong interest in history and studied German philosophy – graduated from the Cadet School. Following family tradition he received a commission with the Preobrazhensky Regiment, the foremost regiment of the Russian Imperial Guard.

In October 1856 the 17-year-old Mussorgsky met the 22-year-old Alexander Borodin while both men served at a military hospital in Saint Petersburg. The two were soon on good terms. Borodin later remembered,

His little uniform was spic and span, close-fitting, his feet turned outwards, his hair smoothed down and greased, his nails perfectly cut, his hands well groomed like a lord's. His manners were elegant, aristocratic: his speech likewise, delivered through somewhat clenched teeth, interspersed with French phrases, rather precious. There was a touch—though very moderate—of foppishness. His politeness and good manners were exceptional. The ladies made a fuss of him. He sat at the piano and, throwing up his hands coquettishly, played with extreme sweetness and grace (etc) extracts from Trovatore, Traviata, and so on, and around him buzzed in chorus: "Charmant, délicieux!" and suchlike. I met Modest Petrovich three or four times at Popov's in this way, both on duty and at the hospital."

More portentous was Mussorgsky's introduction that winter to Alexander Dargomyzhsky, at that time the most important Russian composer after Mikhail Glinka. Dargomyzhsky was impressed with Mussorgsky's pianism. As a result, Mussorgsky became a fixture at Dargomyzhsky's soirées. There, critic Vladimir Stasov later recalled, he began "his true musical life."

Over the next two years at Dargomyzhsky's, Mussorgsky met several figures of importance in Russia's cultural life, among them Stasov, César Cui (a fellow officer), and Mily Balakirev. Balakirev had an especially strong impact. Within days he took it upon himself to help shape Mussorgsky's fate as a composer. He recalled to Stasov, "Because I am not a theorist, I could not teach him harmony (as, for instance Rimsky-Korsakov now teaches it) ... [but] I explained to him the form of compositions, and to do this we played through both Beethoven symphonies [as piano duets] and much else (Schumann, Schubert, Glinka, and others), analyzing the form." Up to this point Mussorgsky had known nothing but piano music; his knowledge of more radical recent music was virtually non-existent. Balakirev started filling these gaps in Mussorgsky's knowledge.

In 1858, within a few months of beginning his studies with Balakirev, Mussorgsky resigned his commission to devote himself entirely to music. He also suffered a painful crisis at this time. This may have had a spiritual component (in a letter to Balakirev the young man referred to "mysticism and cynical thoughts about the Deity"), but its exact nature will probably never be known. In 1859, the 20-year-old gained valuable theatrical experience by assisting in a production of Glinka's opera A Life for the Tsar on the Glebovo estate of a former singer and her wealthy husband; he also met Konstantin Lyadov (father of Anatoly Lyadov) and enjoyed a formative visit to Moscow – after which he professed a love of "everything Russian".

In spite of this epiphany, Mussorgsky's music leaned more toward foreign models; a four-hand piano sonata which he produced in 1860 contains his only movement in sonata form. Nor is any 'nationalistic' impulse easily discernible in the incidental music for Vladislav Ozerov's play Oedipus in Athens, on which he worked between the ages of 19 and 22 (and then abandoned unfinished), or in the Intermezzo in modo classico for piano solo (revised and orchestrated in 1867). The latter was the only important piece he composed between December 1860 and August 1863: the reasons for this probably lie in the painful re-emergence of his subjective crisis in 1860 and the purely objective difficulties which resulted from the emancipation of the serfs the following year – as a result of which the family was deprived of half its estate, and Mussorgsky had to spend a good deal of time in Karevo unsuccessfully attempting to stave off their looming impoverishment.

By this time, Mussorgsky had freed himself from the influence of Balakirev and was largely teaching himself. In 1863 he began an opera – Salammbô – on which he worked between 1863 and 1866 before losing interest in the project. During this period he had returned to Saint Petersburg and was supporting himself as a low-grade civil-servant while living in a six-man "commune". In a heady artistic and intellectual atmosphere, he read and discussed a wide range of modern artistic and scientific ideas – including those of the provocative writer Chernyshevsky, known for the bold assertion that, in art, "form and content are opposites". Under such influences he came more and more to embrace the ideal of artistic realism and all that it entailed, whether this concerned the responsibility to depict life "as it is truly lived"; the preoccupation with the lower strata of society; or the rejection of repeating, symmetrical musical forms as insufficiently true to the unrepeating, unpredictable course of "real life".

"Real life" affected Mussorgsky painfully in 1865, when his mother died; it was at this point that the composer had his first serious bout of alcoholism, which forced him to leave the commune to stay with his brother. The 26-year-old was, however, on the point of writing his first realistic songs (including "Hopak" and "Darling Savishna", both of them composed in 1866 and among his first "real" publications the following year). The year 1867 was also the one in which he finished the original orchestral version of his Night on Bald Mountain (which, however, Balakirev criticised and refused to conduct, with the result that it was never performed during Mussorgsky's lifetime).

Mussorgsky's career as a civil servant was by no means stable or secure: though he was assigned to various posts and even received a promotion in these early years, in 1867 he was declared 'supernumerary' – remaining 'in service', but receiving no wages. Decisive developments were occurring in his artistic life, however. Although it was in 1867 that Stasov first referred to the 'kuchka' ('The Five') of Russian composers loosely grouped around Balakirev, Mussorgsky was by then ceasing to seek Balakirev's approval and was moving closer to the older Alexander Dargomyzhsky.

 

Since 1866 Dargomyzhsky had been working on his opera The Stone Guest, a version of the Don Juan story with a Pushkin text that he declared would be set "just as it stands, so that the inner truth of the text should not be distorted", and in a manner that abolished the 'unrealistic' division between aria and recitative in favour of a continuous mode of syllabic but lyrically heightened declamation somewhere between the two.

Under the influence of this work (and the ideas of Georg Gottfried Gervinus, according to whom "the highest natural object of musical imitation is emotion, and the method of imitating emotion is to mimic speech"), Mussorgsky in 1868 rapidly set the first eleven scenes of Nikolai Gogol's The Marriage (Zhenitba), with his priority being to render into music the natural accents and patterns of the play's naturalistic and deliberately humdrum dialogue. This work marked an extreme position in Mussorgsky's pursuit of naturalistic word-setting: he abandoned it unorchestrated after reaching the end of his 'Act 1', and though its characteristically 'Mussorgskyian' declamation is to be heard in all his later vocal music, the naturalistic mode of vocal writing more and more became merely one expressive element among many.

A few months after abandoning Zhenitba, the 29-year-old Mussorgsky was encouraged to write an opera on the story of Boris Godunov. This he did, assembling and shaping a text from Pushkin's play and Karamzin's history. He completed the large-scale score the following year while living with friends and working for the Forestry Department. In 1871, however, the finished opera was rejected for theatrical performance, apparently because of its lack of any 'prima donna' role. Mussorgsky set to work producing a revised and enlarged 'second version'. During the next year, which he spent sharing rooms with Rimsky-Korsakov, he made changes that went beyond those requested by the theatre. In this version the opera was accepted, probably in May 1872, and three excerpts were staged at the Mariinsky Theatre in 1873. It is often asserted that in 1872 the opera was rejected a second time, but no specific evidence for this exists.

By the time of the first production of Boris Godunov in February 1874, Mussorgsky had taken part in the ill-fated Mlada project (in the course of which he had made a choral version of his Night on Bald Mountain) and had begun Khovanshchina. Though far from being a critical success – and in spite of receiving only a dozen or so performances – the popular reaction in favour of Boris made this the peak of Mussorgsky's career.

From this peak a pattern of decline becomes increasingly apparent. Already the Balakirev circle was disintegrating. Mussorgsky was especially bitter about this. He wrote to Vladimir Stasov, "[T]he Mighty Handful has degenerated into soulless traitors."[26] In drifting away from his old friends, Mussorgsky had been seen to fall victim to 'fits of madness' that could well have been alcoholism-related. His friend Viktor Hartmann had died, and his relative and recent roommate Arseny Golenishchev-Kutuzov (who furnished the poems for the song-cycle Sunless and would go on to provide those for the Songs and Dances of Death) had moved away to get married. Mussorgsky engaged a new and prominent personal private physician about 1870, Dr. George Leon Carrick, sometime Secretary and later President of the St. Petersburg Physicians' Society and a cousin of Sir Harry Lauder.

 

While Mussorgsky suffered personally from alcoholism, it was also a behavior pattern considered typical for those of Mussorgsky's generation who wanted to oppose the establishment and protest through extreme forms of behavior. One contemporary notes, "an intense worship of Bacchus was considered to be almost obligatory for a writer of that period. It was a showing off, a 'pose,' for the best people of the [eighteen-]sixties." Another writes, "Talented people in Russia who love the simple folk cannot but drink." Mussorgsky spent day and night in a Saint Petersburg tavern of low repute, the Maly Yaroslavets, accompanied by other bohemian dropouts. He and his fellow drinkers idealized their alcoholism, perhaps seeing it as ethical and aesthetic opposition. This bravado, however, led to little more than isolation and eventual self-destruction.

For a time Mussorgsky was able to maintain his creative output: his compositions from 1874 include Sunless, the Khovanshchina Prelude, and the piano suite Pictures at an Exhibition (in memory of Hartmann); he also began work on another opera based on Gogol, The Fair at Sorochyntsi (for which he produced another choral version of Night on Bald Mountain).

In the years that followed, Mussorgsky's decline became increasingly steep. Although now part of a new circle of eminent personages that included singers, medical men and actors, he was increasingly unable to resist drinking, and a succession of deaths among his closest associates caused him great pain. At times, however, his alcoholism would seem to be in check, and among the most powerful works composed during his last six years are the four Songs and Dances of Death. His civil service career was made more precarious by his frequent 'illnesses' and absences, and he was fortunate to obtain a transfer to a post (in the Office of Government Control) where his music-loving superior treated him with great leniency – in 1879 even allowing him to spend three months touring twelve cities as a singer's accompanist.

The decline could not be halted, however. In 1880 he was finally dismissed from government service. Aware of his destitution, one group of friends organised a stipend designed to support the completion of Khovanshchina; another group organised a similar fund to pay him to complete The Fair at Sorochyntsi. However, neither work was completed (although Khovanshchina, in piano score with only two numbers uncomposed, came close to being finished).

In early 1881 a desperate Mussorgsky declared to a friend that there was 'nothing left but begging', and suffered four seizures in rapid succession. Though he found a comfortable room in a good hospital – and for several weeks even appeared to be rallying – the situation was hopeless. Repin painted the famous red-nosed portrait in what were to be the last days of the composer's life: a week after his 42nd birthday, he was dead. He was interred at the Tikhvin Cemetery of the Alexander Nevsky Monastery in Saint Petersburg.

During 1935 to 1937, in connection with the reconstruction and redevelopment of the so-called Necropolis of Masters of Arts, the square in front of the Lavra was substantially extended and the border line of the Tikhvin cemetery was accordingly moved. The Soviet government, however, moved only gravestones to a new location, and the tombs were covered with asphalt, including Mussorgsky's grave. The burial place of Mussorgsky is now a bus stop.

Mussorgsky, like others of 'The Five', was perceived as extremist by the Emperor and much of his court. This may have been the reason Tsar Alexander III personally crossed off Boris Godunov from the list of proposed pieces for the Imperial Opera in 1888.

 

Mussorgsky's works, while strikingly novel, are stylistically Romantic and draw heavily on Russian musical themes. He has been the inspiration for many Russian composers, including most notably Dmitri Shostakovich (in his late symphonies) and Sergei Prokofiev (in his operas).

In 1868/1869 he composed the opera Boris Godunov, about the life of the Russian tsar, but it was rejected by the Mariinsky Opera. Mussorgsky thus edited the work, making a final version in 1874. The early version is considered darker and more concise than the later version, but also more crude. Nikolai Rimsky-Korsakov re-orchestrated the opera in 1896 and revised it in 1908. The opera has also been revised by other composers, notably Shostakovich, who made two versions, one for film and one for stage.

The opera Khovanshchina was unfinished and unperformed when Mussorgsky died, but it was completed by Rimsky-Korsakov and received its premiere in 1886 in Saint Petersburg. This opera, too, was revised by Shostakovich. The Fair at Sorochyntsi, another opera, was left incomplete at his death but a dance excerpt, the Gopak, is frequently performed.

Mussorgsky's most imaginative and frequently performed work is the cycle of piano pieces describing paintings in sound called Pictures at an Exhibition. This composition, best known through an orchestral arrangement by Maurice Ravel, was written in commemoration of his friend, the architect Viktor Hartmann.

Mussorgsky's single-movement orchestral work Night on Bald Mountain enjoyed broad popular recognition in the 1940s when it was featured, in tandem with Schubert's 'Ave Maria', in the 1940 Walt Disney animated film Fantasia.

Among the composer's other works are a number of songs, including three song cycles: The Nursery (1872), Sunless (1874) and Songs and Dances of Death (1877); plus Mephistopheles' Song of the Flea and many others. Important early recordings of songs by Mussorgsky were made by tenor Vladimir Rosing in the 1920s and 1930s. Other recordings have been made by Boris Christoff between 1951 and 1957 and by Sergei Leiferkus in 1993.

en.wikipedia.org/wiki/Modest_Mussorgsky

 

en.wikipedia.org/wiki/List_of_compositions_by_Modest_Muss...

 

I had a play today with Blender to try to make a cool image of this cute little monkey.

 

This render has been 100% made in Blender using the compositor to add the final touch.

 

You can check the 3D model built by UmbraManis on Mecabricks.

Plaza de los Compositores (Composers' Square).

 

This small triangular plaza hosts the busts that pay tribute to great personalities of the music in Mexico. About 50 busts are present.

 

The plaza, inaugurated in 2007, is located in the Hipódromo Condesa neighbourhood, on Calle de Alfonso Reyes, between Patriotismo and José Vasconcelos.

 

The Composers' Square pays homage to Mexican talent and each bust was created by Mexican sculptors. Below each monument is a plaque with lyrics of the songs that made them famous.

Among them are Consuelito Velázquez, Gonzalo Curiel, Luis Arcaraz, José Alfredo Jiménez and Manuel Esperón.

 

As a curiosity only two women (so far) are present in the Plaza. One, Consuelo Velázquez, better known as Consuelito, was honoured by the Beatles who sang her "Bésame Mucho". (Kiss me a lot).

 

Bésame Mucho is one the songs The Beatles played for their audition with Decca Records on January 1st, 1962.

 

Bésame Mucho is a famous bolero and was recognized in 1999 as the most sung and recorded Mexican song in the world.

 

The song was written by Consuelito in 1940.

1 3 5 6 7 ••• 79 80