View allAll Photos Tagged PRESTIGIO
The Monastery of Travanca is a gem of the Amarante Romanesque Route subsection.
Founded in the 11th century, it was a Benedictine monastic centre of enormous relevance in the region, with economic and social power and prestige.
The church is remarkable, but the adjacent tower won us over forever and has one of the most impressive doors of all Portuguese medieval monuments.
The timeless atmosphere of the place inspires us. Its stones speak of memories we never mean to lose.
*
O Mosteiro de Travanca é uma preciosidade da sub-secção da Rota do Românico de Amarante.
Com fundação no Século XI, foi um centro monástico beneditino de enorme relevância na região, com poder e prestígio não só económico, como social.
A Igreja é notável, mas a torre adjacente conquistou-nos para sempre, e tem uma das mais impressionantes portas de todos os monumentos medievais portugueses.
A atmosfera intemporal do local inspira-nos. As suas pedras encerram memórias que não queremos perder.
São Paulo
Paróquia Imaculada Conceição
Brasil
Ano:1911.
Brasil
São Paulo
Immaculated Conception Church
Year:1911
Brazil
Luis IX-Rei São Luis de França.(Poissy, França, 25 de Abril de 1214 - Tunis, Norte de África, 25 de Agosto de 1270) foi rei de França de 1226 até à sua morte, o nono da chamada dinastia dos capetianos directos, e também conde de Artois de 1226 a 1237.
No seu reinado a França viveu um excepcional momento político, económico, militar e cultural, conhecido como o "o século de ouro de São Luís". Houve um grande desenvolvimento da justiça real, passando o monarca a representar o juiz supremo.
Participou também da Sétima Cruzada e da Oitava Cruzada, tendo morrido no decurso desta última, o que influenciou em grande medida a sua posterior canonização no reinado do seu neto Filipe o Belo.
O século XIII ficou para a história da França como "o século de ouro de São Luís". A França, centro das artes e da vida intelectual graças, entre outras, à Sorbonne, atingia o seu apogeu também aos níveis económico e político. Luís IX comandou o maior exército e governou o mais poderoso reino da Europa.
O mecenato que deu às artes impulsionou inovações na arte e na arquitectura gótica. O estilo da sua corte espalhou-se pela Europa pela compra de obras dos mestres parisienses e pelo casamento das filhas e outros membros da casa real com estrangeiros, introduzindo assim os modelos parisienses no exterior. A Sainte-Chapelle de Paris, a capela real, seria também copiada por alguns dos seus descendentes. E é muito provável que tenha ordenado a produção da Bíblia Morgan, uma obra-prima da iluminura medieval.
A reputação de santidade e de justiça do soberano estava já estabelecida durante a sua vida, pelo que era regularmente escolhido como árbitro das desavenças entre os grandes do velho continente. O prestígio e o respeito na Europa por Luís IX seria mais devido a estas qualidades que pelo poderio militar. Para os seus contemporâneos, foi considerado o melhor exemplo de um príncipe cristão, primus inter pares (o primeiro entre iguais). A 4 de Dezembro 1259, em Paris, assinou o tratado de Albeville com Henrique III de Inglaterra, acabando assim a primeira fase da Guerra dos Cem Anos entre os dois países.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Louis IX (25 April 1214 – 25 August 1270), commonly Saint Louis, was King of France from 1226 to his death. He was also Count of Artois (as Louis II) from 1226 to 1237. Born at Poissy, near Paris, he was a member of the House of Capet and the son of King Louis VIII and Blanche of Castile. He is the only canonized King of France and consequently there are many places named after him, most notably St. Louis, Missouri in the United States. He established the Parlement of Paris. St. Louis was also a tertiary of the Order of the Holy Trinity and Captives (the Trinitarians). The General Chapter of the Trinitarian Order formally affiliated St. Louis IX to the Order in Cerfroid on June 11, 1256.
Louis' patronage of the arts drove much innovation in Gothic art and architecture, and the style of his court radiated throughout Europe by both the purchase of art objects from Parisian masters for export and by the marriage of the king's daughters and female relatives to foreign husbands and their subsequent introduction of Parisian models elsewhere. Louis' personal chapel, the Sainte-Chapelle in Paris, was copied more than once by his descendants elsewhere. Louis most likely ordered the production of the Morgan Bible, a masterpiece of medieval painting.
Saint Louis ruled during the so-called "golden century of Saint Louis", when the kingdom of France was at its height in Europe, both politically and economically. The king of France was regarded as a primus inter pares among the kings and rulers of the continent. He commanded the largest army, and ruled the largest and most wealthy kingdom of Europe, a kingdom which was the European center of arts and intellectual thought (La Sorbonne) at the time. The prestige and respect felt in Europe for King Louis IX was due more to the attraction that his benevolent personality created rather than to military domination. For his contemporaries, he was the quintessential example of the Christian prince, and embodied the whole of Christendom in his person. His reputation of saintliness and fairness was already well established while he was alive, and on many occasions he was chosen as an arbiter in the quarrels opposing the rulers of Europe.
ARGIÑETAKO HILERRIA
Argiñetako nekropoli hau Euskadiko hileta-monumentuen arteko garrantzitsuenetarikoa da bertan beste leku batzuetan baino hilobi gehiago dagoelako eta baita sarkofagoen kronologiagatik ere -zaharrenak VII-IX mendeetan datatu dira eta berrienak Goi Erdi Aroan-.
Elorrioko Zenita auzunean dagoen nekropoli honetako multzoa 21 piezak eta San Adrian baselizak osotzen dute, eta hauen artean, sarkofago bikoitza eta bost hilarri nabarmendu behar dira. Baseliza XVI. mendean berreraiki zen eta harrez geroztik hainbat bider berritu da.
Sarkofagoak inguruko auzunetako (Mendraka, Miñota, Berrio) nekropolietarako egin baziren ere, geroago Elorrioko parrokoa zen Retolaza jaunak gaur dauden lekuan batu zituen XIX. mendean, paraje gogoragarria eta erromantikoa sortuz.
Hilobiak eta hilarriak egiteko Oiz menditik garraiatu zuten kareharria.
HILOBIAK ETA HILOBIETAKO INSKRIPZIOAK
Hilobi bakoitzak bi zati ditu: bat kutxa da, itxura antropoformoa duena eta pieza osokoa; eta bestea, estalkia, teilatu itxurakoa, sekzioa triangeluarra duena. Neurri ezberdinak dituzte eta kasu batzuetan kutxari ezarri zaion estalkia ez da berena.
Interesgarrienak ezker aldeko ilarako bigarren eta hirugarren hilobiak dira estalkietan inskripzioak dituztelako, eta hauek, Bizkaian kristauak zeudela frogatzen duten idaztizko lekuko zaharrenak dira.
Bigarrenean irakur daitekeen inskripzioa honako hau da: “Obiit F(a)m¯ (u)l(u)s d¯ (e)i Paterna XVII k(l)ds Augustas” (Paterna hil zen, Jainkoaren mirabea, Abuztuko kalendetako 17an). Hirugarrenean honako hau da inskripzioa: “In De(i) Niomine Momus in copore bibentem /in era DCCCCXXI mi fecit/ ic dormit” (Jainkoaren izenean, Momus zena/ 921 aroan (883 urtea) sortu ninduen/Hemen datza".
Bildutako hilobien luzera 2 metro ingurukoa da: 13 luzeagoak dira, eta zazpi laburragoak, baina guztiak 1,83 metro baino luzeagoak. Barruko baoek -bertan hilobiratutakoen gutxi gorabeherako altuera kalkulatzeko aukera ematen dutenak- 1,63 eta 1,97 metroko luzera dute, sakonera 0,32 metrokoa, eta zabalera 0,60 eta 0,70 m bitartekoa.
Bao antropomorfodun kutxa batek baino ez du dekoratuta kutxaren ingurua kanpo aldetik. Marrazkiak, ziztada sinplez egina, alboa luzeran zeharkatzen du. Egun zerrenda nahiko galduta dago, eta hainbaten zerra-haginez beterik egongo zen horzdun orla izango zena, hilarrietan ere marrazki bera agertzen da eta.
HILARRIAK
Hamahiru dira baseliza barruan dauden multzo honetako piezak. Baseliza aurrean bost ikus daitezke, interesgarrienak. Hauetako lauk disko itxura dute -diskoaren diametroa 70 cm-koa izanik-. Bosgarrenak triangelu itxura du.
Disko itxurako hilarrietan buru handi obalak nabarmentzen dira lepo estuen gainean jarrita, itxura antropomorfoa lirainduz. Marraztutako ikonografia, gehienbat, astrala da (zirkulu zentrokideak, luzapen erradialak, gurutze-formakoak, horzdun orlak, eta abar). Marrazkiak belaunaldiz belaunaldi jasotako tradizio luzekoak dira, nahiz eta hauen eskemak iparpiriniar jatorrizkoak izan, lurraldean VI. mendearen amaiera arte ezezagunak zirenak.
Interesgarria historia ikuspegitik
Egungo Argiñetak ez du zerikusirik Goi Erdi Aroan zuen itxurarekin, besteak beste, orduan Durangaldeko beste hainbeste nekropoli batzuen itxurakoa zelako. Argiñetako nekropolia eliza txiki baten inguruan zegoen eta kalitate ezberdineko hilobiak zituen, sasoiko ohituren arabera hobiratzeak gizartean eta hierarkian hobiratuak zuen mailaren barruan egiten zirelako. Hau da, hierarkiako maila beherengoan zeudenak lurrean egindako zuloetan lurperatzen ziren aztertzeko eta interpretatzeko dauden frogen arabera.
Edozein modutan, Argiñeta aztertzen ari direnentzat eta lehendik aztertu dutenentzat, nekropoli honetan garrantzitsuena edo erakargarriena baseliza barruan eta kanpo aldean batutako hilarri- eta hilobi-multzoa da. Eta erakargarri egiten du antzinatasunak -K.o. VII eta VIII. mendekoak dira-, nahiz eta pieza batzuk, inskripzioak dituztenak, IX. mendekoak izan daitezkeen. Hilarri hauen balio historikoa iparpirinear beste testuinguru batzuetan aurkitutakoekin konparatu daiteke, Argiñetako nekropoliak zalantzarik gabeko antzekotasuna duelako. Gogoratu besterik ez dago disko itxurako morfologia eta astroen munduarekin lotutako marrazkiak denbora luzean zaindu diren ohituren ondokoak direla.
Beste alde batetik, Argiñetan aurkitutako inskripzio batzuk Bizkaian eta Euskal Herrian, hainbaten, aurkitu diren kristau aroko zaharrenak direla esan daiteke. Azaldutako guztiaren ondoren, nekropoli hau kristautasuna sartu eta hedatu zenean sortu zen interesetik kanpo ez zen geratu.
Baina, oraintsu egindako zundaketen emaitzek Argiñetan ezarri behar den tratamendu tematiko barri baterantz eroaten gaituzte, eta ez kristau garaiarekin lotuta, Goi Erdi Aroko biziguneen dinamikekin baino. Berez, aurkitutako hiru laginek, carbono-14 bidezko datazioa egin zaiena, K.o. X eta XII. mendeetakoak direla esaten dute, IX. mendera arte joan daitezkeenak. Hau da, 2010 urtean zulatu ziren zutoinen zuloak, gutxienik, esandako mendeetan eraikitako eraikinei dagozkiela esan genezake, Erdi Aro Goiztarrean eta Berant Erdi Aroan Argiñetan gure arbasoak bizi zirela egiaztatzen baitute.
Argiñetako aztarnategia Bizkaiko arkeologia arloaren barruan lehenengo mailako ondare elementua da, Erdi Aroan zeuden biziguneak ezagutzeko beharrezkoa.
EL ENCLAVE FUNERARIO DE ARGIÑETA
Tanto por el número como por la cronología de los sarcófagos - construidos desde los siglos VII – IX hasta la alta Edad Media, es uno de los monumentos funerarios más importantes de Euskadi. Se trata de un conjunto compuesto por la necrópolis –veintiún piezas entre las que destacan un sarcófago doble y cinco estelas- y la ermita de San Adrián - reconstruida en el S. XVI y reformada varias veces más- y situado en el barrio de Zenita en la localidad de Elorrio. Los sarcófagos fueron construidos para ser utilizados en las necrópolis de los distintos barrios del entorno (Mendraka, Miota, Berrio), pero fueron reagrupados por el entonces párroco de la localidad Sr. Retolaza en la ubicación actual en el siglo XIX creando un paraje evocador y romántico. Tanto los sepulcros como las estelas funerarias fueron erigidos con piedra arenisca procedente de las canteras del monte Oiz.
Los sepulcros y sus inscripciones
Constan de dos partes: la caja, de una sola pieza, con forma antropomorfa, y la cubierta, de sección triangular a modo de tejadillo. Son de dimensiones diversas y, en algunos casos, no se corresponden los dos elementos.
Los que mayor interés tienen son el segundo y el tercero de la hilera de la izquierda puesto que en sus tapas se pueden leer sendas inscripciones funerarias que constituyen los testimonios escritos más antiguos de la presencia de núcleos cristianos en Bizkaia.
En la inscripción del segundo se lee: “Obiit F(a)m¯ (u)l(u)s d¯ (e)i Paterna XVII k(l)ds Augustas” (Murió paterna, siervo de Dios, el 17 de las Kalendas de Agosto). La inscripción del tercero, por su parte, dice “In De(i) Niomine Momus in copore bibentem /in era DCCCCXXI mi fecit/ ic dormit” (En el nombre de Dios, Momus en vida corpora/ en la era 921 (año 883) me hizo/ Aquí duerme”.
La longitud media de los sepulcros recopilados ronda los 2 metros: trece cajas superan esta medida y siete no llegan a alcanzarla, aunque en cualquier caso rebasan 1,83 metros. Los huecos interiores -que permiten establecer una aproximación relativa a la altura de los individuos inhumados- oscilan entre 1,63 y 1,97 metros de longitud, la profundidad ronda los 0,32 metros y las anchuras oscilan entre 0,60 y 0,70 metros.
Sólo una de las cajas de hueco antropomorfo y exterior de bañera Ileva decoración conseguida mediante incisión simple que recorre el perímetro del costado exterior de la pieza. Muy perdida en la actualidad, debió ir rellena de dientes de sierra formando una orla perimetral dentada, también presente en las estelas.
LAS ESTELAS
El conjunto está formado por un total de trece piezas que se conservan en el interior de la ermita. En el entorno exterior pueden contemplarse cinco copias de las más interesantes. Cuatro son discoideas –con un diámetro entorno a los 70 centímetros- y una triangular.
De las primeras destacan las grandes cabezas ovales que apoyan en estrechos cuellos realzando el aspecto antropomorfo de las mismas. La iconografía representada es fundamentalmente de carácter astral (círculos concéntricos, prolongaciones radiales, cruciformes, orlas dentadas, etc.), repitiendo motivos heredados de una larga tradición aunque interpretados según esquemas mentales de filiación norpirinaica, desconocidos hasta finales del siglo VI en el territorio.
Interés histórico
La imagen actual de Argiñeta difiere sensiblemente de la que poseía en la Alta Edad Media, ya que entonces era una necrópolis, como tantas otras del Duranguesado, ubicada en los alrededores de una pequeña iglesia y con enterramientos de diversa calidad, respondiendo al prestigio social y jerarquía de los distintos miembros de la comunidad. De hecho los de menor rango eran enterrados en fosas excavadas en la tierra, de las que todavía quedan testimonios, pendientes de ser analizados e interpretados.
En cualquier caso, para todos quienes estudian y han estudiado Argiñeta, el principal atractivo de esta necrópolis radica en el conjunto de estelas y sepulcros agrupados en el interior y en exterior de la ermita, que permite ser datado entre los siglos VII y VIII d.C. aunque algunas piezas, especialmente las que presentan inscripción, pudieran pertenecer al siglo IX. El valor histórico de estas estelas sólo permite ser equiparable al de las encontradas en otros contextos norpirenaicos, con los que la necrópolis de Argiñeta presenta indudables analogías. Basta recordar la morfología discoidal y los motivos decorativos de significación astral, herederos de una larga tradición.
Pero además, algunas de las inscripciones registradas en Argiñeta se consideran las inscripciones cristianas más antiguas de Bizkaia, y quizá del País Vasco. Por todo ello, esta necrópolis no fue ajena hace varias décadas al interés que despertaba la introducción y expansión del cristianismo.
Sin embargo, resultados de sondeos actuales apuntan a un nuevo tratamiento temático a aplicar al área de Argiñeta y relacionarlo no tanto con el cristianismo cuanto con las dinámicas de poblamiento altomedieval. De hecho, Las tres muestras enviadas al análisis mediante el Carbono 14 ofrecen una cronología situada entre los siglos X y XII D.c., pudiéndose adelantar incluso al siglo IX. Es decir, que los agujeros de poste que se excavaron en 2010 pertenecen a edificios construidos, como mínimo, en estos siglos, confirmando la existencia de una ocupación alto y plenomedieval en Argiñeta.
El yacimiento de Argiñeta constituye un elemento patrimonial de primer orden dentro del panorama de la arqueología de Bizkaia, imprescindible para el conocimiento del poblamiento durante la Edad Media.
NECROPOLIS OF ARGIÑETA.
The necropolis of Argiñeta is one of the main funeral monuments in Euskadi, because of the number and quality of its features and the remote chronology of some of them (7th-9th centuries).
This necropolis, formed by about 20 sepulchres and five steles, is located opposite to the hermitage of San Adrián, on the outskirts of Elorrio. The monuments were built in the Upper Middle Ages in order to be used in the different neighbourhoods' necropolises (Mendraka, Miota, Berrio), but were grouped in their present location in the 19th century. Both sepulchres and steles were built in sandstone coming from Oiz Mountain's quarries.
Two part sepulchres
Sepulchres have two parts: the box, only one piece with anthropomorphic form, and the cover, triangular and placed as a roof. Both pieces are different sizes and sometimes they do not match. In two of them the visitor will find inscriptions that constitute the first testimony of Christian settlements in Bizkaia.
With regard to funeral steles, four of them are circular and the last one triangular. In the formers we will mention the big oval heads supported in narrow necks, which stress their anthropomorphic appearance. They feature an iconography of astral nature.
Capitello con scene cavalleresche proveniente dall'abbazia di Rivalta Torinese, Museo Civico d'Arte Antica, 381/PM
Fin dall'VIII secolo i guerrieri a cavallo erano il nucleo più forte dell'esercito. L'importanza delle funzioni militari svolte dai cavalieri contribuì a elevarne il prestigio non solo come gruppo distinto di combattenti, ma anche come categoria sociale che incarnava valori di coraggio, generosità e senso dell'onore. Il cavaliere prestava giuramento di fedeltà a un signore ricco e potente, ottenendone in cambio protezione e sicurezza economica; la solenne cerimonia dell'addobbo, nel corso della quale si consegnavano le armi al novizio, si svolgeva secondo un preciso rituale che a partire dall'XI secolo assunse un carattere sacro. Per limitare la carica di violenza potenziale rappresentata da questi uomini d'armi, la chiesa impose ai cavalieri doveri e codici etici propri del mondo cristiano, come la carità, la solidarietà nei confronti dei più deboli e la difesa della pace e della fede. Il XII secolo vide la formulazione più completa dei valori della cavalleria, che divenne un modello ideale di comportamento e una delle espressioni più caratteristiche dell'età feudale.
----------
Capital with knightly scenes, from the abbey of Rivalta Torinese, Museo Civico d'Arte Antica, 381/P
From the eighth century, mounted knights formed the strongest unit in an army. The importance of their military functions gave them great prestige not just as a distinct group of warriors, but also as a social group that embodied the ideals of courage, generosity and honour. Knights vowed allegiance to a rich and powerful lord, and in return received protection and economic security. The solemn ceremony of dubbing, in which the novice received his arms, followed a precise ritual and became a sacred event as from the eleventh century. To restrict their potential for violence, the church imposed on these knights the duties and ethical codes of Christianity, including charity, solidarity with the weak, and the defence of peace and of the faith. In the twelfth century came the most precise drafting of the code of chivalry, which became an ideal model of behaviour and one of the characteristic expressions of the feudal age.
Tratto da:
LA MUESTRA REUNIÓ A CHEFS NACIONALES E INTERNACIONALES, COCINERAS TRADICIONALES, ENÓLOGOS, SOMMELIERS, ALUMNOS, INVESTIGADORES Y COMENSALES PARA CELEBRAR, DURANTE TRES DÍAS, NUESTRAS COSTUMBRES, TÉCNICAS Y PRODUCTOS. 30/05/2015
DICIONÁRIO AURÉLIO
s.f. Botânica. Órgão vegetal preso a um caule ou ramo por um pecíolo delgado que sustenta o limbo verde, plano e cheio de nervuras. / Órgão de respiração das plantas. / Chapa extremamente fina de um metal ou qualquer sólido: folha de zinco. / Pedaço de papel de certa dimensão ou tamanho, avulso, ou em bloco, caderno, livro. / Jornal, publicação periódica. / Lâmina de metal e parte cortante de certos instrumentos. / Relação, rol: folha de pagamento. // A folhas tantas, em tal altura ou momento. // Novo em folha, de primeira mão, ainda não usado. // Fig. Folha morta, pessoa que perdeu o prestígio ou afeição de alguém.
TRADUTOR GOOGLE
S.F. botany. Body attached to a plant stem or branch by a slender petiole that holds the blade green, flat and veiny. / Body plant respiration. / Recovery of an extremely thin metal or solid: zinc sheet. / Piece of paper in a certain dimension or size, loose, or block, book, book. / Newspapers, periodical. / Metal blade and the cutting of certain instruments. / Value, role: payroll. / / The leaves so many in such a time, or time. / / New Leaf, first hand, not yet used. / / Fig Leaf dead person who has lost the prestige and affection from someone.
ARGIÑETAKO HILERRIA
Argiñetako nekropoli hau Euskadiko hileta-monumentuen arteko garrantzitsuenetarikoa da bertan beste leku batzuetan baino hilobi gehiago dagoelako eta baita sarkofagoen kronologiagatik ere -zaharrenak VII-IX mendeetan datatu dira eta berrienak Goi Erdi Aroan-.
Elorrioko Zenita auzunean dagoen nekropoli honetako multzoa 21 piezak eta San Adrian baselizak osotzen dute, eta hauen artean, sarkofago bikoitza eta bost hilarri nabarmendu behar dira. Baseliza XVI. mendean berreraiki zen eta harrez geroztik hainbat bider berritu da.
Sarkofagoak inguruko auzunetako (Mendraka, Miñota, Berrio) nekropolietarako egin baziren ere, geroago Elorrioko parrokoa zen Retolaza jaunak gaur dauden lekuan batu zituen XIX. mendean, paraje gogoragarria eta erromantikoa sortuz.
Hilobiak eta hilarriak egiteko Oiz menditik garraiatu zuten kareharria.
HILOBIAK ETA HILOBIETAKO INSKRIPZIOAK
Hilobi bakoitzak bi zati ditu: bat kutxa da, itxura antropoformoa duena eta pieza osokoa; eta bestea, estalkia, teilatu itxurakoa, sekzioa triangeluarra duena. Neurri ezberdinak dituzte eta kasu batzuetan kutxari ezarri zaion estalkia ez da berena.
Interesgarrienak ezker aldeko ilarako bigarren eta hirugarren hilobiak dira estalkietan inskripzioak dituztelako, eta hauek, Bizkaian kristauak zeudela frogatzen duten idaztizko lekuko zaharrenak dira.
Bigarrenean irakur daitekeen inskripzioa honako hau da: “Obiit F(a)m¯ (u)l(u)s d¯ (e)i Paterna XVII k(l)ds Augustas” (Paterna hil zen, Jainkoaren mirabea, Abuztuko kalendetako 17an). Hirugarrenean honako hau da inskripzioa: “In De(i) Niomine Momus in copore bibentem /in era DCCCCXXI mi fecit/ ic dormit” (Jainkoaren izenean, Momus zena/ 921 aroan (883 urtea) sortu ninduen/Hemen datza".
Bildutako hilobien luzera 2 metro ingurukoa da: 13 luzeagoak dira, eta zazpi laburragoak, baina guztiak 1,83 metro baino luzeagoak. Barruko baoek -bertan hilobiratutakoen gutxi gorabeherako altuera kalkulatzeko aukera ematen dutenak- 1,63 eta 1,97 metroko luzera dute, sakonera 0,32 metrokoa, eta zabalera 0,60 eta 0,70 m bitartekoa.
Bao antropomorfodun kutxa batek baino ez du dekoratuta kutxaren ingurua kanpo aldetik. Marrazkiak, ziztada sinplez egina, alboa luzeran zeharkatzen du. Egun zerrenda nahiko galduta dago, eta hainbaten zerra-haginez beterik egongo zen horzdun orla izango zena, hilarrietan ere marrazki bera agertzen da eta.
HILARRIAK
Hamahiru dira baseliza barruan dauden multzo honetako piezak. Baseliza aurrean bost ikus daitezke, interesgarrienak. Hauetako lauk disko itxura dute -diskoaren diametroa 70 cm-koa izanik-. Bosgarrenak triangelu itxura du.
Disko itxurako hilarrietan buru handi obalak nabarmentzen dira lepo estuen gainean jarrita, itxura antropomorfoa lirainduz. Marraztutako ikonografia, gehienbat, astrala da (zirkulu zentrokideak, luzapen erradialak, gurutze-formakoak, horzdun orlak, eta abar). Marrazkiak belaunaldiz belaunaldi jasotako tradizio luzekoak dira, nahiz eta hauen eskemak iparpiriniar jatorrizkoak izan, lurraldean VI. mendearen amaiera arte ezezagunak zirenak.
Interesgarria historia ikuspegitik
Egungo Argiñetak ez du zerikusirik Goi Erdi Aroan zuen itxurarekin, besteak beste, orduan Durangaldeko beste hainbeste nekropoli batzuen itxurakoa zelako. Argiñetako nekropolia eliza txiki baten inguruan zegoen eta kalitate ezberdineko hilobiak zituen, sasoiko ohituren arabera hobiratzeak gizartean eta hierarkian hobiratuak zuen mailaren barruan egiten zirelako. Hau da, hierarkiako maila beherengoan zeudenak lurrean egindako zuloetan lurperatzen ziren aztertzeko eta interpretatzeko dauden frogen arabera.
Edozein modutan, Argiñeta aztertzen ari direnentzat eta lehendik aztertu dutenentzat, nekropoli honetan garrantzitsuena edo erakargarriena baseliza barruan eta kanpo aldean batutako hilarri- eta hilobi-multzoa da. Eta erakargarri egiten du antzinatasunak -K.o. VII eta VIII. mendekoak dira-, nahiz eta pieza batzuk, inskripzioak dituztenak, IX. mendekoak izan daitezkeen. Hilarri hauen balio historikoa iparpirinear beste testuinguru batzuetan aurkitutakoekin konparatu daiteke, Argiñetako nekropoliak zalantzarik gabeko antzekotasuna duelako. Gogoratu besterik ez dago disko itxurako morfologia eta astroen munduarekin lotutako marrazkiak denbora luzean zaindu diren ohituren ondokoak direla.
Beste alde batetik, Argiñetan aurkitutako inskripzio batzuk Bizkaian eta Euskal Herrian, hainbaten, aurkitu diren kristau aroko zaharrenak direla esan daiteke. Azaldutako guztiaren ondoren, nekropoli hau kristautasuna sartu eta hedatu zenean sortu zen interesetik kanpo ez zen geratu.
Baina, oraintsu egindako zundaketen emaitzek Argiñetan ezarri behar den tratamendu tematiko barri baterantz eroaten gaituzte, eta ez kristau garaiarekin lotuta, Goi Erdi Aroko biziguneen dinamikekin baino. Berez, aurkitutako hiru laginek, carbono-14 bidezko datazioa egin zaiena, K.o. X eta XII. mendeetakoak direla esaten dute, IX. mendera arte joan daitezkeenak. Hau da, 2010 urtean zulatu ziren zutoinen zuloak, gutxienik, esandako mendeetan eraikitako eraikinei dagozkiela esan genezake, Erdi Aro Goiztarrean eta Berant Erdi Aroan Argiñetan gure arbasoak bizi zirela egiaztatzen baitute.
Argiñetako aztarnategia Bizkaiko arkeologia arloaren barruan lehenengo mailako ondare elementua da, Erdi Aroan zeuden biziguneak ezagutzeko beharrezkoa.
EL ENCLAVE FUNERARIO DE ARGIÑETA
Tanto por el número como por la cronología de los sarcófagos - construidos desde los siglos VII – IX hasta la alta Edad Media, es uno de los monumentos funerarios más importantes de Euskadi. Se trata de un conjunto compuesto por la necrópolis –veintiún piezas entre las que destacan un sarcófago doble y cinco estelas- y la ermita de San Adrián - reconstruida en el S. XVI y reformada varias veces más- y situado en el barrio de Zenita en la localidad de Elorrio. Los sarcófagos fueron construidos para ser utilizados en las necrópolis de los distintos barrios del entorno (Mendraka, Miota, Berrio), pero fueron reagrupados por el entonces párroco de la localidad Sr. Retolaza en la ubicación actual en el siglo XIX creando un paraje evocador y romántico. Tanto los sepulcros como las estelas funerarias fueron erigidos con piedra arenisca procedente de las canteras del monte Oiz.
Los sepulcros y sus inscripciones
Constan de dos partes: la caja, de una sola pieza, con forma antropomorfa, y la cubierta, de sección triangular a modo de tejadillo. Son de dimensiones diversas y, en algunos casos, no se corresponden los dos elementos.
Los que mayor interés tienen son el segundo y el tercero de la hilera de la izquierda puesto que en sus tapas se pueden leer sendas inscripciones funerarias que constituyen los testimonios escritos más antiguos de la presencia de núcleos cristianos en Bizkaia.
En la inscripción del segundo se lee: “Obiit F(a)m¯ (u)l(u)s d¯ (e)i Paterna XVII k(l)ds Augustas” (Murió paterna, siervo de Dios, el 17 de las Kalendas de Agosto). La inscripción del tercero, por su parte, dice “In De(i) Niomine Momus in copore bibentem /in era DCCCCXXI mi fecit/ ic dormit” (En el nombre de Dios, Momus en vida corpora/ en la era 921 (año 883) me hizo/ Aquí duerme”.
La longitud media de los sepulcros recopilados ronda los 2 metros: trece cajas superan esta medida y siete no llegan a alcanzarla, aunque en cualquier caso rebasan 1,83 metros. Los huecos interiores -que permiten establecer una aproximación relativa a la altura de los individuos inhumados- oscilan entre 1,63 y 1,97 metros de longitud, la profundidad ronda los 0,32 metros y las anchuras oscilan entre 0,60 y 0,70 metros.
Sólo una de las cajas de hueco antropomorfo y exterior de bañera Ileva decoración conseguida mediante incisión simple que recorre el perímetro del costado exterior de la pieza. Muy perdida en la actualidad, debió ir rellena de dientes de sierra formando una orla perimetral dentada, también presente en las estelas.
LAS ESTELAS
El conjunto está formado por un total de trece piezas que se conservan en el interior de la ermita. En el entorno exterior pueden contemplarse cinco copias de las más interesantes. Cuatro son discoideas –con un diámetro entorno a los 70 centímetros- y una triangular.
De las primeras destacan las grandes cabezas ovales que apoyan en estrechos cuellos realzando el aspecto antropomorfo de las mismas. La iconografía representada es fundamentalmente de carácter astral (círculos concéntricos, prolongaciones radiales, cruciformes, orlas dentadas, etc.), repitiendo motivos heredados de una larga tradición aunque interpretados según esquemas mentales de filiación norpirinaica, desconocidos hasta finales del siglo VI en el territorio.
Interés histórico
La imagen actual de Argiñeta difiere sensiblemente de la que poseía en la Alta Edad Media, ya que entonces era una necrópolis, como tantas otras del Duranguesado, ubicada en los alrededores de una pequeña iglesia y con enterramientos de diversa calidad, respondiendo al prestigio social y jerarquía de los distintos miembros de la comunidad. De hecho los de menor rango eran enterrados en fosas excavadas en la tierra, de las que todavía quedan testimonios, pendientes de ser analizados e interpretados.
En cualquier caso, para todos quienes estudian y han estudiado Argiñeta, el principal atractivo de esta necrópolis radica en el conjunto de estelas y sepulcros agrupados en el interior y en exterior de la ermita, que permite ser datado entre los siglos VII y VIII d.C. aunque algunas piezas, especialmente las que presentan inscripción, pudieran pertenecer al siglo IX. El valor histórico de estas estelas sólo permite ser equiparable al de las encontradas en otros contextos norpirenaicos, con los que la necrópolis de Argiñeta presenta indudables analogías. Basta recordar la morfología discoidal y los motivos decorativos de significación astral, herederos de una larga tradición.
Pero además, algunas de las inscripciones registradas en Argiñeta se consideran las inscripciones cristianas más antiguas de Bizkaia, y quizá del País Vasco. Por todo ello, esta necrópolis no fue ajena hace varias décadas al interés que despertaba la introducción y expansión del cristianismo.
Sin embargo, resultados de sondeos actuales apuntan a un nuevo tratamiento temático a aplicar al área de Argiñeta y relacionarlo no tanto con el cristianismo cuanto con las dinámicas de poblamiento altomedieval. De hecho, Las tres muestras enviadas al análisis mediante el Carbono 14 ofrecen una cronología situada entre los siglos X y XII D.c., pudiéndose adelantar incluso al siglo IX. Es decir, que los agujeros de poste que se excavaron en 2010 pertenecen a edificios construidos, como mínimo, en estos siglos, confirmando la existencia de una ocupación alto y plenomedieval en Argiñeta.
El yacimiento de Argiñeta constituye un elemento patrimonial de primer orden dentro del panorama de la arqueología de Bizkaia, imprescindible para el conocimiento del poblamiento durante la Edad Media.
NECROPOLIS OF ARGIÑETA.
The necropolis of Argiñeta is one of the main funeral monuments in Euskadi, because of the number and quality of its features and the remote chronology of some of them (7th-9th centuries).
This necropolis, formed by about 20 sepulchres and five steles, is located opposite to the hermitage of San Adrián, on the outskirts of Elorrio. The monuments were built in the Upper Middle Ages in order to be used in the different neighbourhoods' necropolises (Mendraka, Miota, Berrio), but were grouped in their present location in the 19th century. Both sepulchres and steles were built in sandstone coming from Oiz Mountain's quarries.
Two part sepulchres
Sepulchres have two parts: the box, only one piece with anthropomorphic form, and the cover, triangular and placed as a roof. Both pieces are different sizes and sometimes they do not match. In two of them the visitor will find inscriptions that constitute the first testimony of Christian settlements in Bizkaia.
With regard to funeral steles, four of them are circular and the last one triangular. In the formers we will mention the big oval heads supported in narrow necks, which stress their anthropomorphic appearance. They feature an iconography of astral nature.
LA SECRETARÍA DE TURISMO (SECTUR) Y EL GOBIERNO DEL ESTADO DE MICHOACÁN, ENCABEZARON EL ARRANQUE DE LAS ACTIVIDADES DE LA QUINTA EDICIÓN DE “MORELIA EN BOCA” FESTIVAL INTERNACIONAL DE GASTRONOMÍA Y VINO DE MÉXICO 2015. 30/05/2015
Caixa de Catalunya va organitzar, el setembre de 1993, una exposició de l'artista belga Jean-Michel Folon, conegut pel gran públic per alguns cartells realitzats per a les pel·lícules de Woody Allen. Com a reclam de l'exposició, van plantar al davant de La Pedrera, on tenia lloc, un ocell fet de bronze de notables dimensions, ja que sobrepassava els quatre metres d'alçada. El president de Caixa de Catalunya, Antoni Serra Ramoneda, va voler regalar a Barcelona precisament aquest Ocell, i es va triar el Turó Parc per emplaçar-lo. L'alcalde Pasqual Maragall i Antoni Serra Ramoneda la van inaugurar el diumenge 22 de gener de 1995.
Un Oiseau és obra de l'original i prestigiós creador d'àmbit internacional, Jean Michel Folon, il·lustrador, pintor, aquarel·lista, gravador i escultor. Es tracta d'una varietat de disciplines que coneix molt bé i que li han permès expressar un univers particular d'imatges i personatges misteriosos, fantàstics i plens de color. En aquest món oníric que ha creat l'artista belga s'inscriu aquesta escultura que va donar a la ciutat després de presentar la seva obra en una exposició monogràfica i que avui està emplaçada en un racó dels Jardins del Turó Parc, un lloc ideal atès el gran respecte i admiració que Folon té per la natura i que es posa de manifest en les seves escultures, que s'integren morfològicament i colorísticament en aquest entorn. Un Oiseau, doncs, representa un ocell estilitzat que, buscant la llibertat que mou el mateix artista, mira al cel i impulsa l'espectador a fer el mateix, una sensació aconseguida gràcies a l'acusada verticalitat de la peça.
Aquesta imatge ha jugat a En un lugar de Flickr.
Del 17 de Juny al 15 de Juliol
Cada dijous a les 22 hores al (terrat del) Casal Popular de Castelló
Hola a tothom!
Som un grup d'individualitats que, preocupats pel tema de la salut mental, estem preparant unes jornades per al pròxim mes d'octubre. Aquest cicle que ací us presentem és una activitat pensada per a generar debat i, per tant, aprenentatge i també per autogestionar les esmentades jornades.
Per això, cada dijous abans de les projeccions hi haurà un sopar popular per a col·laborar.
*Totes les projeccions es faran al terrat del Casal Popular de Castelló a les 22 h.
Us esperem, i a veure si entre totes li traiem suc!
Dijous 17
BICHO DE SETE CABEÇAS
2001. Laís Bodanzky [88 min]
Neto és un jove estudiant de classe mitjana que manté una relació cada vegada més llunyana amb el seu pare. La seua vida canvia de sobte quan el pare li troba una dosi de droga i decideix internar al jove a un manicomi, on serà víctima del sistema d'aquesta institució. Internat al psiquiàtric, Neto comença a viure una realitat completament absurda, inhumana i rodejada de corrupció...
Dijous 24
MI HIJA HILDEGART
1977. Fernando Fernán Gómez [109 min]
Madrid 1933, Aurora Rodríguez es posa en mans de la justícia després d'acabar amb la vida de la seua filla Hildegart. Aurora, feminista convençuda, havia decidit engendrar a la dona perfecta, en profit de la causa alliberadora de la dona. Educada sota una fèrria disciplina des de la més primerenca edat, Hildegart és ja als 18 anys una celebritat en els ambients intel·lectuals i revolucionaris. I a aquesta edat, una matinada, la seua mare la va matar...
Dijous 1
HOMBRE MIRANDO AL SUDESTE
1986. Eliseo Subiela [90 min]
El doctor Julio Denis és un metge psiquiatra i treballa en un neuropsiquiàtric. Un dia arriba a l'hospital un jove, Rantés, que diu ser un ésser d'altre planeta. El tracta com un paranoic, però Rantés anirà introduint-se en la seua vida, fent-lo dubtar de si realment està boig, amb la qual cosa, subtilment, obliga al Julio a replantejar la seua vida i professió.
Dijous 8
FRANCES
1982. Graeme Clifford [139 min]
Frances té només 23 anys quan debuta al cinema. És bella i intel·ligent, i molts consideren que arribarà a ser una gran estrella. Però Frances Farmer és, a més, una persona poc convencional, una qüestió que en el Hollywood dels anys trenta no es considera precisament una qualitat. Després del seu fracàs sentimental es llança a la beguda i inicia un camí de destrucció sistemàtica. La seua mare, una dona autoritària, aconsegueix la seva custòdia legal i la interna en un hospital psiquiàtric, on és sotmesa a electroxocs i a una cura d'insulina. Frances es troba a la vora de l'abisme i només li queda una esperança: el seu millor amic, Harry York.
Dijous 15
SHOCK CORRIDOR
1963. Samuel Fuller [101 min]
L'ambiciós periodista Johnny Barrett està obsessionat amb guanyar el Premi Pulitzer. El seu pla per a arribar a tan prestigiós guardó, és fer-se passar per boig, i així ser internat en un hospital psiquiàtric on s'ha comès un assassinat. Amb l'ajuda del doctor Fong i de la seua núvia Cathy assoleix enganyar als metges especialistes que signen la seua reclusió. Una vegada en l'hospital, Johnny tracta d'obtenir informació dels tres únics testimonis del crim: tres interns als quals, ni la policia ni els metges han aconseguit fer parlar..
ARGIÑETAKO HILERRIA
Argiñetako nekropoli hau Euskadiko hileta-monumentuen arteko garrantzitsuenetarikoa da bertan beste leku batzuetan baino hilobi gehiago dagoelako eta baita sarkofagoen kronologiagatik ere -zaharrenak VII-IX mendeetan datatu dira eta berrienak Goi Erdi Aroan-.
Elorrioko Zenita auzunean dagoen nekropoli honetako multzoa 21 piezak eta San Adrian baselizak osotzen dute, eta hauen artean, sarkofago bikoitza eta bost hilarri nabarmendu behar dira. Baseliza XVI. mendean berreraiki zen eta harrez geroztik hainbat bider berritu da.
Sarkofagoak inguruko auzunetako (Mendraka, Miñota, Berrio) nekropolietarako egin baziren ere, geroago Elorrioko parrokoa zen Retolaza jaunak gaur dauden lekuan batu zituen XIX. mendean, paraje gogoragarria eta erromantikoa sortuz.
Hilobiak eta hilarriak egiteko Oiz menditik garraiatu zuten kareharria.
HILOBIAK ETA HILOBIETAKO INSKRIPZIOAK
Hilobi bakoitzak bi zati ditu: bat kutxa da, itxura antropoformoa duena eta pieza osokoa; eta bestea, estalkia, teilatu itxurakoa, sekzioa triangeluarra duena. Neurri ezberdinak dituzte eta kasu batzuetan kutxari ezarri zaion estalkia ez da berena.
Interesgarrienak ezker aldeko ilarako bigarren eta hirugarren hilobiak dira estalkietan inskripzioak dituztelako, eta hauek, Bizkaian kristauak zeudela frogatzen duten idaztizko lekuko zaharrenak dira.
Bigarrenean irakur daitekeen inskripzioa honako hau da: “Obiit F(a)m¯ (u)l(u)s d¯ (e)i Paterna XVII k(l)ds Augustas” (Paterna hil zen, Jainkoaren mirabea, Abuztuko kalendetako 17an). Hirugarrenean honako hau da inskripzioa: “In De(i) Niomine Momus in copore bibentem /in era DCCCCXXI mi fecit/ ic dormit” (Jainkoaren izenean, Momus zena/ 921 aroan (883 urtea) sortu ninduen/Hemen datza".
Bildutako hilobien luzera 2 metro ingurukoa da: 13 luzeagoak dira, eta zazpi laburragoak, baina guztiak 1,83 metro baino luzeagoak. Barruko baoek -bertan hilobiratutakoen gutxi gorabeherako altuera kalkulatzeko aukera ematen dutenak- 1,63 eta 1,97 metroko luzera dute, sakonera 0,32 metrokoa, eta zabalera 0,60 eta 0,70 m bitartekoa.
Bao antropomorfodun kutxa batek baino ez du dekoratuta kutxaren ingurua kanpo aldetik. Marrazkiak, ziztada sinplez egina, alboa luzeran zeharkatzen du. Egun zerrenda nahiko galduta dago, eta hainbaten zerra-haginez beterik egongo zen horzdun orla izango zena, hilarrietan ere marrazki bera agertzen da eta.
HILARRIAK
Hamahiru dira baseliza barruan dauden multzo honetako piezak. Baseliza aurrean bost ikus daitezke, interesgarrienak. Hauetako lauk disko itxura dute -diskoaren diametroa 70 cm-koa izanik-. Bosgarrenak triangelu itxura du.
Disko itxurako hilarrietan buru handi obalak nabarmentzen dira lepo estuen gainean jarrita, itxura antropomorfoa lirainduz. Marraztutako ikonografia, gehienbat, astrala da (zirkulu zentrokideak, luzapen erradialak, gurutze-formakoak, horzdun orlak, eta abar). Marrazkiak belaunaldiz belaunaldi jasotako tradizio luzekoak dira, nahiz eta hauen eskemak iparpiriniar jatorrizkoak izan, lurraldean VI. mendearen amaiera arte ezezagunak zirenak.
Interesgarria historia ikuspegitik
Egungo Argiñetak ez du zerikusirik Goi Erdi Aroan zuen itxurarekin, besteak beste, orduan Durangaldeko beste hainbeste nekropoli batzuen itxurakoa zelako. Argiñetako nekropolia eliza txiki baten inguruan zegoen eta kalitate ezberdineko hilobiak zituen, sasoiko ohituren arabera hobiratzeak gizartean eta hierarkian hobiratuak zuen mailaren barruan egiten zirelako. Hau da, hierarkiako maila beherengoan zeudenak lurrean egindako zuloetan lurperatzen ziren aztertzeko eta interpretatzeko dauden frogen arabera.
Edozein modutan, Argiñeta aztertzen ari direnentzat eta lehendik aztertu dutenentzat, nekropoli honetan garrantzitsuena edo erakargarriena baseliza barruan eta kanpo aldean batutako hilarri- eta hilobi-multzoa da. Eta erakargarri egiten du antzinatasunak -K.o. VII eta VIII. mendekoak dira-, nahiz eta pieza batzuk, inskripzioak dituztenak, IX. mendekoak izan daitezkeen. Hilarri hauen balio historikoa iparpirinear beste testuinguru batzuetan aurkitutakoekin konparatu daiteke, Argiñetako nekropoliak zalantzarik gabeko antzekotasuna duelako. Gogoratu besterik ez dago disko itxurako morfologia eta astroen munduarekin lotutako marrazkiak denbora luzean zaindu diren ohituren ondokoak direla.
Beste alde batetik, Argiñetan aurkitutako inskripzio batzuk Bizkaian eta Euskal Herrian, hainbaten, aurkitu diren kristau aroko zaharrenak direla esan daiteke. Azaldutako guztiaren ondoren, nekropoli hau kristautasuna sartu eta hedatu zenean sortu zen interesetik kanpo ez zen geratu.
Baina, oraintsu egindako zundaketen emaitzek Argiñetan ezarri behar den tratamendu tematiko barri baterantz eroaten gaituzte, eta ez kristau garaiarekin lotuta, Goi Erdi Aroko biziguneen dinamikekin baino. Berez, aurkitutako hiru laginek, carbono-14 bidezko datazioa egin zaiena, K.o. X eta XII. mendeetakoak direla esaten dute, IX. mendera arte joan daitezkeenak. Hau da, 2010 urtean zulatu ziren zutoinen zuloak, gutxienik, esandako mendeetan eraikitako eraikinei dagozkiela esan genezake, Erdi Aro Goiztarrean eta Berant Erdi Aroan Argiñetan gure arbasoak bizi zirela egiaztatzen baitute.
Argiñetako aztarnategia Bizkaiko arkeologia arloaren barruan lehenengo mailako ondare elementua da, Erdi Aroan zeuden biziguneak ezagutzeko beharrezkoa.
EL ENCLAVE FUNERARIO DE ARGIÑETA
Tanto por el número como por la cronología de los sarcófagos - construidos desde los siglos VII – IX hasta la alta Edad Media, es uno de los monumentos funerarios más importantes de Euskadi. Se trata de un conjunto compuesto por la necrópolis –veintiún piezas entre las que destacan un sarcófago doble y cinco estelas- y la ermita de San Adrián - reconstruida en el S. XVI y reformada varias veces más- y situado en el barrio de Zenita en la localidad de Elorrio. Los sarcófagos fueron construidos para ser utilizados en las necrópolis de los distintos barrios del entorno (Mendraka, Miota, Berrio), pero fueron reagrupados por el entonces párroco de la localidad Sr. Retolaza en la ubicación actual en el siglo XIX creando un paraje evocador y romántico. Tanto los sepulcros como las estelas funerarias fueron erigidos con piedra arenisca procedente de las canteras del monte Oiz.
Los sepulcros y sus inscripciones
Constan de dos partes: la caja, de una sola pieza, con forma antropomorfa, y la cubierta, de sección triangular a modo de tejadillo. Son de dimensiones diversas y, en algunos casos, no se corresponden los dos elementos.
Los que mayor interés tienen son el segundo y el tercero de la hilera de la izquierda puesto que en sus tapas se pueden leer sendas inscripciones funerarias que constituyen los testimonios escritos más antiguos de la presencia de núcleos cristianos en Bizkaia.
En la inscripción del segundo se lee: “Obiit F(a)m¯ (u)l(u)s d¯ (e)i Paterna XVII k(l)ds Augustas” (Murió paterna, siervo de Dios, el 17 de las Kalendas de Agosto). La inscripción del tercero, por su parte, dice “In De(i) Niomine Momus in copore bibentem /in era DCCCCXXI mi fecit/ ic dormit” (En el nombre de Dios, Momus en vida corpora/ en la era 921 (año 883) me hizo/ Aquí duerme”.
La longitud media de los sepulcros recopilados ronda los 2 metros: trece cajas superan esta medida y siete no llegan a alcanzarla, aunque en cualquier caso rebasan 1,83 metros. Los huecos interiores -que permiten establecer una aproximación relativa a la altura de los individuos inhumados- oscilan entre 1,63 y 1,97 metros de longitud, la profundidad ronda los 0,32 metros y las anchuras oscilan entre 0,60 y 0,70 metros.
Sólo una de las cajas de hueco antropomorfo y exterior de bañera Ileva decoración conseguida mediante incisión simple que recorre el perímetro del costado exterior de la pieza. Muy perdida en la actualidad, debió ir rellena de dientes de sierra formando una orla perimetral dentada, también presente en las estelas.
LAS ESTELAS
El conjunto está formado por un total de trece piezas que se conservan en el interior de la ermita. En el entorno exterior pueden contemplarse cinco copias de las más interesantes. Cuatro son discoideas –con un diámetro entorno a los 70 centímetros- y una triangular.
De las primeras destacan las grandes cabezas ovales que apoyan en estrechos cuellos realzando el aspecto antropomorfo de las mismas. La iconografía representada es fundamentalmente de carácter astral (círculos concéntricos, prolongaciones radiales, cruciformes, orlas dentadas, etc.), repitiendo motivos heredados de una larga tradición aunque interpretados según esquemas mentales de filiación norpirinaica, desconocidos hasta finales del siglo VI en el territorio.
Interés histórico
La imagen actual de Argiñeta difiere sensiblemente de la que poseía en la Alta Edad Media, ya que entonces era una necrópolis, como tantas otras del Duranguesado, ubicada en los alrededores de una pequeña iglesia y con enterramientos de diversa calidad, respondiendo al prestigio social y jerarquía de los distintos miembros de la comunidad. De hecho los de menor rango eran enterrados en fosas excavadas en la tierra, de las que todavía quedan testimonios, pendientes de ser analizados e interpretados.
En cualquier caso, para todos quienes estudian y han estudiado Argiñeta, el principal atractivo de esta necrópolis radica en el conjunto de estelas y sepulcros agrupados en el interior y en exterior de la ermita, que permite ser datado entre los siglos VII y VIII d.C. aunque algunas piezas, especialmente las que presentan inscripción, pudieran pertenecer al siglo IX. El valor histórico de estas estelas sólo permite ser equiparable al de las encontradas en otros contextos norpirenaicos, con los que la necrópolis de Argiñeta presenta indudables analogías. Basta recordar la morfología discoidal y los motivos decorativos de significación astral, herederos de una larga tradición.
Pero además, algunas de las inscripciones registradas en Argiñeta se consideran las inscripciones cristianas más antiguas de Bizkaia, y quizá del País Vasco. Por todo ello, esta necrópolis no fue ajena hace varias décadas al interés que despertaba la introducción y expansión del cristianismo.
Sin embargo, resultados de sondeos actuales apuntan a un nuevo tratamiento temático a aplicar al área de Argiñeta y relacionarlo no tanto con el cristianismo cuanto con las dinámicas de poblamiento altomedieval. De hecho, Las tres muestras enviadas al análisis mediante el Carbono 14 ofrecen una cronología situada entre los siglos X y XII D.c., pudiéndose adelantar incluso al siglo IX. Es decir, que los agujeros de poste que se excavaron en 2010 pertenecen a edificios construidos, como mínimo, en estos siglos, confirmando la existencia de una ocupación alto y plenomedieval en Argiñeta.
El yacimiento de Argiñeta constituye un elemento patrimonial de primer orden dentro del panorama de la arqueología de Bizkaia, imprescindible para el conocimiento del poblamiento durante la Edad Media.
NECROPOLIS OF ARGIÑETA.
The necropolis of Argiñeta is one of the main funeral monuments in Euskadi, because of the number and quality of its features and the remote chronology of some of them (7th-9th centuries).
This necropolis, formed by about 20 sepulchres and five steles, is located opposite to the hermitage of San Adrián, on the outskirts of Elorrio. The monuments were built in the Upper Middle Ages in order to be used in the different neighbourhoods' necropolises (Mendraka, Miota, Berrio), but were grouped in their present location in the 19th century. Both sepulchres and steles were built in sandstone coming from Oiz Mountain's quarries.
Two part sepulchres
Sepulchres have two parts: the box, only one piece with anthropomorphic form, and the cover, triangular and placed as a roof. Both pieces are different sizes and sometimes they do not match. In two of them the visitor will find inscriptions that constitute the first testimony of Christian settlements in Bizkaia.
With regard to funeral steles, four of them are circular and the last one triangular. In the formers we will mention the big oval heads supported in narrow necks, which stress their anthropomorphic appearance. They feature an iconography of astral nature.
Biscotti farciti da una morbida crema al cacao, preparati con farina di farro. Nella linea Bio-Gourmet unici al mondo sono i biscotti farciti Biskì, realizzati con farina di farro e zucchero di canna. Di questa linea fa parte anche la linea dei Biskì bio, biscotti farciti con crema al cioccolato, proposti in ben 5 versioni: frumento, farro e kamut® dolcificati con zucchero di canna e farro e kamut® dolcificati con sciroppo di riso. Sono confezionati in pratiche confezioni monoporzioni in astuccio da 6, il che consente di portarli con sé ovunque: a scuola, al lavoro per gustarli in una pausa di gusto e relax.
La linea Bio-gourmet è indirizzata soprattutto alla grande distribuzione e al mercato estero. Si distingue per la golosità dei prodotti e l'eleganza del packaging; una linea che testimonia il prestigio del "Made in Italy" nel mondo.
SANDWICH BISCUITS WITH CHOCOLATE CREAM IN FAMILY PACK.
Supplire: QUALITY BIO sas
Product: ORGANIC SPELT BISKI’
ORGANIC 100%
CERTIFYING ORGANIZATION IMC Istituto Mediterraneo di Certificazione
PACKAGING polyestere couplet with polipropilene for foods
PACKING Carton
PRODUCTION LOT(how and where it is indicated): Expiry date
SHELF LIFE 12 months
PRESERVING TERMS Temperature<25°CBest before:
EAN CODE 8024925004945
INGREDIENTS (in decreasing order)
Ingredients of the biscuit: spelt flour(45%)*, cane sugar(18%)*, non-hydrogenated vegetable oil*, raising agents (ammonium carbonate, sodium carbonate), vanilla flavour*.Ingredients of the cream (23%): cane sugar (14,2%)*, non hydrogenated vegetable oil*, cocoa (2%)*, sunflower seed lecithin, vanilla flavour*. “*”organicProduced in a facility that also processes tree nuts, peanuts, eggs and milk.
Kcal 453
kJ 1894
Proteines 0,48 g
Carbohidrates 61,89 g
Of which sugars 31,09 g
Fats 21,41 g
Of which saturated 1,2 g
Fibers 3,23 g
Sodium 0,01 g
ORGANOLEPTIC FEATURES:
COLOUR LIGHT BROWN
SMELL PECULIAR
TASTE PECULIAR
CONSISTENCY FRIABLE
LOOK ROUND COUPLED BISCUITS WITH CREAM
LOGISTICS INFORMATIONS
WEIGHT OF A PACKAGING 180 g (6 x 30 gr)
PACKAGING 6 packagings of 30g each containing 2 biscuits inside a cardboard box
NR UNITS PER CARTON 12
CARTONS/LAYER 10
LAYERS/PALLET 10
UNITS/PALLETE 1200
PALLET HEIGHT 177 CM
PALLET WEIGHT 260 KG ca
El zaguán está dotado, como otros muchos portales de Madrid, de dos enormes puertas gemelas cuya función, hoy olvidada, era permitir el acceso de los carruajes de invitados y proveedores por una de ellas y la salida por la contraria facilitando así las complicadas maniobras con las caballerías. Por el contrario, los coches de la casa continuaban el trayecto hasta el arranque de la escalera y, una vez allí, los señores podían descender con comodidad, mientras que el cochero accedía al patio interior donde estaban las caballerizas y el guadarnés.
La Escalera de Honor era uno de los espacios más escenográficos en estos palacetes decimonónicos; en ella era importante exaltar el prestigio social de los propietarios de la casa. En la del palacio Cerralbo destacan la barandilla de hierro forjado que perteneció al antiguo Monasterio de las Salesas Reales de la reina Bárbara de Braganza y el gran escudo con las armas del matrimonio Cerralbo, enmarcado entre dos tapices del siglo XVII: uno bruselense con escudos cuartelados de los Carvajal, Padilla, Acuña y Enríquez, y otro de Pastrana con las armas de los Silva, Mendoza y de la Cerda.
= = = = = = = = = = = = = = = = =
The hall has, like many other doorways in Madrid, two enormous twin doors whose purpose, today forgotten, was to allow guests’ and suppliers’ carriages to enter through one and leave through the other, thus facilitating the complicated manoeuvres with horses. In contrast, the house carriages continued the journey to the foot of the stairs and, once there, the ladies and gentlemen could get out of the carriage comfortably while the driver went on to the inner courtyard where the stables and harness room were.
The Main Staircase was one of the most scenographic spaces in these 19th-century mansions; it was important here to praise the social prestige of the owners of the house. Of particular note along the staircase in the Cerralbo mansion are the wrought iron banister which belonged to the old monastery of Las Salesas Reales, founded by Queen Barbara of Braganza, and the large coat of arms representing the Cerralbo marriage, framed by two tapestries from the 17th century: one from Brussels with partitioned shields representing the Carvajal, Padilla, Acuña and Enríquez houses, and another from Pastrana with the arms of Silva, Mendoza and Cerda.
Again, I present my other "new" toy ...
Meyer-Optik Görlitz Lydith 3.5 / 30. Esta vez viene de GB a traves de ebay. Parece ser que goza de cierto prestigio y tiene un bokeh muy llamativo. Se fabrica otra vez por la nueva Meyer Optik.
Vergewissern Sie sich, dass Sie es nicht versäumen, in Handys und
GPS-Geräten drin zu sein.
Seien Sie in der direkten Nähe von Millionen von Android-, iPhone-,
GPS-Anwendern.
Jeden Tag.
Ab jetzt bis 25. Oktober
um 50% günstiger
Mehr finden Sie hier>>>
massmail.globalnavipro.com/link.php?M=41670115&N=3166...
Platforms: Android, iPhone, Motorola, Nokia, Samsung, SonyEricsson, Google
Maps, Garmin Mobile, Garmin XT, TomTom GO,
iGO 2006, iGO 8, iGO amigo GPS PNA: Garmin, Tomtom, NNG Systems: Airis,
Altina, Apontador, ASUS, AudioMedia, Audiovox,
Autovision, Aviton, BendixKing, Blaupunkt, Caska, Clarion, CNS, Crypton,
Cyclone, DreimGO, Ergo, Evolve, Exper, Explay, Geographic,
Globalsat, GlobWay, GPSTURK, Guepard, H-Buster, HP, Hyundai, iconX, iFind,
Invion, Isuzu, Jensen, JoyPlus, Macrom,
Mando, Mappy, MyGuide, Mypilot, Navigo, Navitech, NavOn, NBX, Next, Nextar,
OCN, Orion, Phonocar, Piranha, Pocket Navigator,
Pósitron, Prestigio, QUE, Ramar, Reaction, Renault, RoadCommander, Rosen,
Scania, Scott, Shturmann, Siga-me, Skyway,Telefunken,
TELE System, Tilborg, Toshiba, Unicars, Uniden, Vector, Vendeka, VMS,
Wondeproud, XZENT, Zenec
Abmeldung:http://massmail.globalnavipro.com/unsubscribe.php?M=41670115&C=5de002c258aea879c261aee6529e9cbe&L=1533&N=3166
台南孔子廟 - 虎賁下山 / 威威如風光影如林 - 祝福大家台灣虎年行大運
Tainan City Confucian temple - The eyes of the tiger descends the mountain / Prestige Prestige like wind The light and shade like forest - Prays for heavenly blessing everybody Taiwanese new Year of the Tiger get a good fortune
Templo del confuciano de la ciudad de Tainan - Los ojos del tigre descienden la montaña/ El prestigio del prestigio tiene gusto del viento La luz y la cortina tienen gusto del bosque - Ruega para la bendición divina todos que el Año Nuevo taiwanés del tigre consigue una buena fortuna
台南の孔子廟 - 勇士は山を下ります / 威は風のようです光影は林のようです - みんなの台湾が寅年に行大いに運ぶことを祝福します
Tainan-Stadt-Konfuzianertempel - Die Augen des Tigers steigt den Berg/ab Prestige-Prestige mögen Wind Das Licht und der Farbton mögen Wald - Betet für himmlischen Segen jeder, das taiwanesisches neues Jahr des Tigers ein Glück erhalten
Tainan Taiwan / Tainan Taiwán / 台灣台南
天外魔境 作曲:阪本龍一 / Composer: Ryuichi Sakamoto
{天外の魔境/The evil spirits area of the Out of the world}
{The Love story of Tayouan - Anping melody of the memorise 2009}
{La historia de amor de Tayouan - Melodía de Anping de la memorización 2009}
{Die Liebesgeschichte von Tayouan - Anping-Melodie merken 2009}
{My Blog / The Never Ending Times - Japanese Times}
{Mi blog / Los tiempos interminables - épocas japonesas}
{Mein Blog / Die immer währenden Zeiten - japanische Zeiten}
{My Blog / 2009 Zeelandia city-Anping melody of the sword Lions}
{Mi ciudad blog / 2009 de Zeelandia - melodía de Anping de los leones de la espada}
{My Blog / 2009熱の蘭遮城-剣の獅子は曲を追憶します}
{Meine Blog / 2009 Zeelandia Stadt - Anping-Melodie der Klinge Löwen}
{My Blog / The Big Dipper empress birth day 2009-The prefectural city makes 16 years old}
{Mein Blog / Der Wagenkaiseringeburtstag 2009 - Die Präfekturstadt bildet 16 Jahre alt}
{My Blog / The Deer ear door of the Taiwan - The north sandbank character and style picture}
{Mein Blog / Die Rotwildohrtür des Taiwans - Die Nordsandbankbuchstaben- und -artabbildung}
ARGIÑETAKO HILERRIA
Argiñetako nekropoli hau Euskadiko hileta-monumentuen arteko garrantzitsuenetarikoa da bertan beste leku batzuetan baino hilobi gehiago dagoelako eta baita sarkofagoen kronologiagatik ere -zaharrenak VII-IX mendeetan datatu dira eta berrienak Goi Erdi Aroan-.
Elorrioko Zenita auzunean dagoen nekropoli honetako multzoa 21 piezak eta San Adrian baselizak osotzen dute, eta hauen artean, sarkofago bikoitza eta bost hilarri nabarmendu behar dira. Baseliza XVI. mendean berreraiki zen eta harrez geroztik hainbat bider berritu da.
Sarkofagoak inguruko auzunetako (Mendraka, Miñota, Berrio) nekropolietarako egin baziren ere, geroago Elorrioko parrokoa zen Retolaza jaunak gaur dauden lekuan batu zituen XIX. mendean, paraje gogoragarria eta erromantikoa sortuz.
Hilobiak eta hilarriak egiteko Oiz menditik garraiatu zuten kareharria.
HILOBIAK ETA HILOBIETAKO INSKRIPZIOAK
Hilobi bakoitzak bi zati ditu: bat kutxa da, itxura antropoformoa duena eta pieza osokoa; eta bestea, estalkia, teilatu itxurakoa, sekzioa triangeluarra duena. Neurri ezberdinak dituzte eta kasu batzuetan kutxari ezarri zaion estalkia ez da berena.
Interesgarrienak ezker aldeko ilarako bigarren eta hirugarren hilobiak dira estalkietan inskripzioak dituztelako, eta hauek, Bizkaian kristauak zeudela frogatzen duten idaztizko lekuko zaharrenak dira.
Bigarrenean irakur daitekeen inskripzioa honako hau da: “Obiit F(a)m¯ (u)l(u)s d¯ (e)i Paterna XVII k(l)ds Augustas” (Paterna hil zen, Jainkoaren mirabea, Abuztuko kalendetako 17an). Hirugarrenean honako hau da inskripzioa: “In De(i) Niomine Momus in copore bibentem /in era DCCCCXXI mi fecit/ ic dormit” (Jainkoaren izenean, Momus zena/ 921 aroan (883 urtea) sortu ninduen/Hemen datza".
Bildutako hilobien luzera 2 metro ingurukoa da: 13 luzeagoak dira, eta zazpi laburragoak, baina guztiak 1,83 metro baino luzeagoak. Barruko baoek -bertan hilobiratutakoen gutxi gorabeherako altuera kalkulatzeko aukera ematen dutenak- 1,63 eta 1,97 metroko luzera dute, sakonera 0,32 metrokoa, eta zabalera 0,60 eta 0,70 m bitartekoa.
Bao antropomorfodun kutxa batek baino ez du dekoratuta kutxaren ingurua kanpo aldetik. Marrazkiak, ziztada sinplez egina, alboa luzeran zeharkatzen du. Egun zerrenda nahiko galduta dago, eta hainbaten zerra-haginez beterik egongo zen horzdun orla izango zena, hilarrietan ere marrazki bera agertzen da eta.
HILARRIAK
Hamahiru dira baseliza barruan dauden multzo honetako piezak. Baseliza aurrean bost ikus daitezke, interesgarrienak. Hauetako lauk disko itxura dute -diskoaren diametroa 70 cm-koa izanik-. Bosgarrenak triangelu itxura du.
Disko itxurako hilarrietan buru handi obalak nabarmentzen dira lepo estuen gainean jarrita, itxura antropomorfoa lirainduz. Marraztutako ikonografia, gehienbat, astrala da (zirkulu zentrokideak, luzapen erradialak, gurutze-formakoak, horzdun orlak, eta abar). Marrazkiak belaunaldiz belaunaldi jasotako tradizio luzekoak dira, nahiz eta hauen eskemak iparpiriniar jatorrizkoak izan, lurraldean VI. mendearen amaiera arte ezezagunak zirenak.
Interesgarria historia ikuspegitik
Egungo Argiñetak ez du zerikusirik Goi Erdi Aroan zuen itxurarekin, besteak beste, orduan Durangaldeko beste hainbeste nekropoli batzuen itxurakoa zelako. Argiñetako nekropolia eliza txiki baten inguruan zegoen eta kalitate ezberdineko hilobiak zituen, sasoiko ohituren arabera hobiratzeak gizartean eta hierarkian hobiratuak zuen mailaren barruan egiten zirelako. Hau da, hierarkiako maila beherengoan zeudenak lurrean egindako zuloetan lurperatzen ziren aztertzeko eta interpretatzeko dauden frogen arabera.
Edozein modutan, Argiñeta aztertzen ari direnentzat eta lehendik aztertu dutenentzat, nekropoli honetan garrantzitsuena edo erakargarriena baseliza barruan eta kanpo aldean batutako hilarri- eta hilobi-multzoa da. Eta erakargarri egiten du antzinatasunak -K.o. VII eta VIII. mendekoak dira-, nahiz eta pieza batzuk, inskripzioak dituztenak, IX. mendekoak izan daitezkeen. Hilarri hauen balio historikoa iparpirinear beste testuinguru batzuetan aurkitutakoekin konparatu daiteke, Argiñetako nekropoliak zalantzarik gabeko antzekotasuna duelako. Gogoratu besterik ez dago disko itxurako morfologia eta astroen munduarekin lotutako marrazkiak denbora luzean zaindu diren ohituren ondokoak direla.
Beste alde batetik, Argiñetan aurkitutako inskripzio batzuk Bizkaian eta Euskal Herrian, hainbaten, aurkitu diren kristau aroko zaharrenak direla esan daiteke. Azaldutako guztiaren ondoren, nekropoli hau kristautasuna sartu eta hedatu zenean sortu zen interesetik kanpo ez zen geratu.
Baina, oraintsu egindako zundaketen emaitzek Argiñetan ezarri behar den tratamendu tematiko barri baterantz eroaten gaituzte, eta ez kristau garaiarekin lotuta, Goi Erdi Aroko biziguneen dinamikekin baino. Berez, aurkitutako hiru laginek, carbono-14 bidezko datazioa egin zaiena, K.o. X eta XII. mendeetakoak direla esaten dute, IX. mendera arte joan daitezkeenak. Hau da, 2010 urtean zulatu ziren zutoinen zuloak, gutxienik, esandako mendeetan eraikitako eraikinei dagozkiela esan genezake, Erdi Aro Goiztarrean eta Berant Erdi Aroan Argiñetan gure arbasoak bizi zirela egiaztatzen baitute.
Argiñetako aztarnategia Bizkaiko arkeologia arloaren barruan lehenengo mailako ondare elementua da, Erdi Aroan zeuden biziguneak ezagutzeko beharrezkoa.
EL ENCLAVE FUNERARIO DE ARGIÑETA
Tanto por el número como por la cronología de los sarcófagos - construidos desde los siglos VII – IX hasta la alta Edad Media, es uno de los monumentos funerarios más importantes de Euskadi. Se trata de un conjunto compuesto por la necrópolis –veintiún piezas entre las que destacan un sarcófago doble y cinco estelas- y la ermita de San Adrián - reconstruida en el S. XVI y reformada varias veces más- y situado en el barrio de Zenita en la localidad de Elorrio. Los sarcófagos fueron construidos para ser utilizados en las necrópolis de los distintos barrios del entorno (Mendraka, Miota, Berrio), pero fueron reagrupados por el entonces párroco de la localidad Sr. Retolaza en la ubicación actual en el siglo XIX creando un paraje evocador y romántico. Tanto los sepulcros como las estelas funerarias fueron erigidos con piedra arenisca procedente de las canteras del monte Oiz.
Los sepulcros y sus inscripciones
Constan de dos partes: la caja, de una sola pieza, con forma antropomorfa, y la cubierta, de sección triangular a modo de tejadillo. Son de dimensiones diversas y, en algunos casos, no se corresponden los dos elementos.
Los que mayor interés tienen son el segundo y el tercero de la hilera de la izquierda puesto que en sus tapas se pueden leer sendas inscripciones funerarias que constituyen los testimonios escritos más antiguos de la presencia de núcleos cristianos en Bizkaia.
En la inscripción del segundo se lee: “Obiit F(a)m¯ (u)l(u)s d¯ (e)i Paterna XVII k(l)ds Augustas” (Murió paterna, siervo de Dios, el 17 de las Kalendas de Agosto). La inscripción del tercero, por su parte, dice “In De(i) Niomine Momus in copore bibentem /in era DCCCCXXI mi fecit/ ic dormit” (En el nombre de Dios, Momus en vida corpora/ en la era 921 (año 883) me hizo/ Aquí duerme”.
La longitud media de los sepulcros recopilados ronda los 2 metros: trece cajas superan esta medida y siete no llegan a alcanzarla, aunque en cualquier caso rebasan 1,83 metros. Los huecos interiores -que permiten establecer una aproximación relativa a la altura de los individuos inhumados- oscilan entre 1,63 y 1,97 metros de longitud, la profundidad ronda los 0,32 metros y las anchuras oscilan entre 0,60 y 0,70 metros.
Sólo una de las cajas de hueco antropomorfo y exterior de bañera Ileva decoración conseguida mediante incisión simple que recorre el perímetro del costado exterior de la pieza. Muy perdida en la actualidad, debió ir rellena de dientes de sierra formando una orla perimetral dentada, también presente en las estelas.
LAS ESTELAS
El conjunto está formado por un total de trece piezas que se conservan en el interior de la ermita. En el entorno exterior pueden contemplarse cinco copias de las más interesantes. Cuatro son discoideas –con un diámetro entorno a los 70 centímetros- y una triangular.
De las primeras destacan las grandes cabezas ovales que apoyan en estrechos cuellos realzando el aspecto antropomorfo de las mismas. La iconografía representada es fundamentalmente de carácter astral (círculos concéntricos, prolongaciones radiales, cruciformes, orlas dentadas, etc.), repitiendo motivos heredados de una larga tradición aunque interpretados según esquemas mentales de filiación norpirinaica, desconocidos hasta finales del siglo VI en el territorio.
Interés histórico
La imagen actual de Argiñeta difiere sensiblemente de la que poseía en la Alta Edad Media, ya que entonces era una necrópolis, como tantas otras del Duranguesado, ubicada en los alrededores de una pequeña iglesia y con enterramientos de diversa calidad, respondiendo al prestigio social y jerarquía de los distintos miembros de la comunidad. De hecho los de menor rango eran enterrados en fosas excavadas en la tierra, de las que todavía quedan testimonios, pendientes de ser analizados e interpretados.
En cualquier caso, para todos quienes estudian y han estudiado Argiñeta, el principal atractivo de esta necrópolis radica en el conjunto de estelas y sepulcros agrupados en el interior y en exterior de la ermita, que permite ser datado entre los siglos VII y VIII d.C. aunque algunas piezas, especialmente las que presentan inscripción, pudieran pertenecer al siglo IX. El valor histórico de estas estelas sólo permite ser equiparable al de las encontradas en otros contextos norpirenaicos, con los que la necrópolis de Argiñeta presenta indudables analogías. Basta recordar la morfología discoidal y los motivos decorativos de significación astral, herederos de una larga tradición.
Pero además, algunas de las inscripciones registradas en Argiñeta se consideran las inscripciones cristianas más antiguas de Bizkaia, y quizá del País Vasco. Por todo ello, esta necrópolis no fue ajena hace varias décadas al interés que despertaba la introducción y expansión del cristianismo.
Sin embargo, resultados de sondeos actuales apuntan a un nuevo tratamiento temático a aplicar al área de Argiñeta y relacionarlo no tanto con el cristianismo cuanto con las dinámicas de poblamiento altomedieval. De hecho, Las tres muestras enviadas al análisis mediante el Carbono 14 ofrecen una cronología situada entre los siglos X y XII D.c., pudiéndose adelantar incluso al siglo IX. Es decir, que los agujeros de poste que se excavaron en 2010 pertenecen a edificios construidos, como mínimo, en estos siglos, confirmando la existencia de una ocupación alto y plenomedieval en Argiñeta.
El yacimiento de Argiñeta constituye un elemento patrimonial de primer orden dentro del panorama de la arqueología de Bizkaia, imprescindible para el conocimiento del poblamiento durante la Edad Media.
NECROPOLIS OF ARGIÑETA.
The necropolis of Argiñeta is one of the main funeral monuments in Euskadi, because of the number and quality of its features and the remote chronology of some of them (7th-9th centuries).
This necropolis, formed by about 20 sepulchres and five steles, is located opposite to the hermitage of San Adrián, on the outskirts of Elorrio. The monuments were built in the Upper Middle Ages in order to be used in the different neighbourhoods' necropolises (Mendraka, Miota, Berrio), but were grouped in their present location in the 19th century. Both sepulchres and steles were built in sandstone coming from Oiz Mountain's quarries.
Two part sepulchres
Sepulchres have two parts: the box, only one piece with anthropomorphic form, and the cover, triangular and placed as a roof. Both pieces are different sizes and sometimes they do not match. In two of them the visitor will find inscriptions that constitute the first testimony of Christian settlements in Bizkaia.
With regard to funeral steles, four of them are circular and the last one triangular. In the formers we will mention the big oval heads supported in narrow necks, which stress their anthropomorphic appearance. They feature an iconography of astral nature.
This picture i got from eBay. It is for learning purpose only on how the original parts n accessories looks like. I do this coz it's hard to get original item photos for reference.
Biscotti farciti da una morbida crema al cacao, preparati con farina di kamut. Nella linea Bio-Gourmet unici al mondo sono i biscotti farciti Biskì, realizzati con farina di kamut e zucchero di canna. Di questa linea fa parte anche la linea dei Biskì bio, biscotti farciti con crema al cioccolato, proposti in ben 5 versioni: frumento, farro e kamut® dolcificati con zucchero di canna e farro e kamut® dolcificati con sciroppo di riso. Sono confezionati in pratiche confezioni monoporzioni in astuccio da 6, il che consente di portarli con sé ovunque: a scuola, al lavoro per gustarli in una pausa di gusto e relax.
La linea Bio-gourmet è indirizzata soprattutto alla grande distribuzione e al mercato estero. Si distingue per la golosità dei prodotti e l'eleganza del packaging; una linea che testimonia il prestigio del "Made in Italy" nel mondo.
SANDWICH BISCUITS WITH CHOCOLATE CREAM IN FAMILY PACK.
Supplier: QUALITY BIO sas
Product: KAMUT® BISKI’
SELLING NAME The same
BRAND L’ANTICA MACINA
ORGANIC 100%
CERTIFYING ORGANIZATION IMC (Istituto Mediterraneo di Certificazione)
PACKAGING Polyestere coupled with polipropilene coextruded metallized for food
EXTERNAL PACKING Carton
PRODUCTION LOT Expiry date
SHELF LIFE 12 months
PRESERVING TERMS Temperature<25°CBest before:
EAN CODE 8024925004952
INGREDIENTS (in decreasing order)
Ingredients of the biscuit: kamut® flour(45%)*, cane sugar (18%)*, non-hydrogenated vegetable oil*, raising agents (sodium carbonate, ammonium carbonate), vanilla flavour*.Ingredients of the cream (23%): cane sugar (14,2%)*, non-hydrogenated vegetable oil*, cocoa (2%)*, sunflower seed lecithin, vanilla flavour*. “*”ingredients from organic farmingProduced in a facility that processes also tree nuts, peanuts, eggs and milk.
Kcal 464
kJ 1941
Proteines 8,27 g
Carbohydrates 63,70 g
Of which sugars 30,15 g
Fats 20,26 g
Of which saturated 1,2 g
Fibre 0,92 g
Sodium 0,01 g
ORGANOLEPRIC FEATURES:
COLOUR LIGHT BROWN
SMELL PECULIAR
TASTE PECULIAR
CONSISTENCY FRIABLE
LOOK ROUND COUPLED BISCUITS WITH CREAM
LOGISTICS FEATURES
WEIGHT 180 g
PACKAGING 6 packagings of 30g each containingc 2 biscuits inside a cardboard box
Packagings/CARTON 12
CARTONS/LAYER 10
LAYERS/PALLET 10
PACKAGINGS/PALLET 1200
PALLET HEIGHT 177 CM
PALLET WEIGHT 260 KG ca
Fecha: miércoles 13 de julio
Lugar: Playa del Torreón
Precio: gratuito
Nuestra Cita con la Danza es una plataforma en la que jóvenes bailarines y coreógrafos, así como profesionales de reconocido prestigio aportan lo mejor de su producción para hacer que Danza Clásica, Contemporánea, Española, Flamenca y de Fusión vuelvan a encontrarse con un publico atento y cada año más numeroso.
+++
Date : Wednesday 13 de July
Place: Playa del Torreón
Price: free
Our “Cita con la Danza” is a showcase where young dancers and choreographers, as well as prestigious professionals meet and bring the best of their productions so that Classical Ballet, Contemporary Dance, Spanish Dance, Flamenco and Fusion can be shown to an attentive public, which is increasing, in number every year.
Enna is a city and comune located roughly at the center of Sicily, southern Italy, in the province of Enna, towering above the surrounding countryside. It has earned the nicknames "belvedere" (panoramic viewpoint) and "ombelico" (navel) of Sicily.At 931m above sea level, Enna is the highest Italian province capital.Enna is situated near the center of the island; whence the Roman writer Cicero called it Mediterranea maxime, reporting that it was within a day's journey of the nearest point on all the three coasts. The peculiar situation of Enna is described by several ancient authors, and is indeed one of the most remarkable in Sicily. The ancient city was placed on the level summit of a gigantic hill, so lofty as almost to deserve to be called a mountain, and surrounded on all sides with precipitous cliffs almost wholly inaccessible, except in a very few spots which are easily defended, abundantly supplied with water which gushes from the face of the rocks on all sides, and having a fine plain or table land of about 5 km in circumference on the summit, it forms one of the most remarkable natural fortresses in the world.Archaeological findings dating from the 14th century BC have proved the human presence in the area since Neolithic times. A settlement from before the 11th century BC, assigned by some to the Sicani, has been identified at the top of the hill; later it was a center of the Siculi. In historical times it became renowned in Sicily and Italy for the cult of the goddess Demeter (the Roman Ceres), whose grove in the neighborhood was known as the umbilicus Siciliae ("The navel of Sicily"). Ceres' temple in Henna was a famed site of worship.
Enna è un comune italiano di 27.792 abitanti, capoluogo della provincia omonima in Sicilia.Nota per essere il capoluogo di provincia più alto d'Italia, per via dell'altitudine del centro abitato che si attesta a 970 m presso il Municipio, raggiunge i 992 m al Castello di Lombardia, l'antica acropoli, precedendo Caltanissetta e Ragusa in Sicilia.Fino al 1926 nota con il nome di Castrogiovanni, la città è inoltre celebre sotto i motti di Urbs Inexpugnabilis, come i romani la definirono per la sua imprendibilità, Ombelico di Sicilia, grazie alla sua centralità geografica rispetto all'Isola, e Belvedere di Sicilia, per le superbe vedute panoramiche che da qui si hanno su buona parte dell'isola.Dopo un passato glorioso che la vide, già da oltre tre millenni or sono, roccaforte privilegiata per sicani, greci, romani, bizantini, arabi, normanni, svevi e aragonesi, Enna vive oggi un periodo di rinnovato sviluppo e accresciuto prestigio sul piano nazionale ed internazionale, grazie principalmente alla sua moderna università, quarto polo universitario della Sicilia, al suo Autodromo di Pergusa in cui in passato si sono disputati gran premi della Formula 3000 e della Formula 2 (Gran Premio di Enna), ed al suo polo industriale, nel quale sono in costruzione un impianto per la produzione di energia elettrica attraverso lo sfruttamento delle biomasse ma grazie altresì alle grandiose tracce che una storia lunga e fiorente vi hanno impresso, che si rivelano nel suo castello, nelle sue torri, nei suoi quartieri più antichi e nel centro storico ricco di belle chiese, pregevoli palazzi ed eccezionali belvedere.Enna sorge nella parte più elevata di un'ampia dorsale montuosa, che svetta sulla valle del Dittaino a 931 m d'altitudine, tale dorsale avente forma di V dolce o, secondo altre interpretazioni, di piramide mozzata si trova proprio nel centro geografico della Sicilia, i rilievi che circondano Enna fanno parte della catena dei monti Erei, montagne calcaree e arenacee poco sviluppate in altezza, che costituiscono la maggiore presenza orografica della provincia ennese. Il versante settentrionale del monte è assai ripido e ha un maggiore dislivello rispetto agli altri, ragion per cui è ammantato da un ampio bosco. Quello meridionale, invece, è notevolmente urbanizzato, poiché costituisce un importante passaggio tra la città alta e quella bassa, che si sviluppa ai piedi dell'altopiano. Il comune di Enna rientra tra i primi 30 comuni più estesi d'Italia: il suo territorio occupa infatti una superficie di 357,14 km², la porzione centro-occidentale della Provincia, costituiti prevalentemente di rilevi aventi altitudine estremamente variabile, compresa tra la minima di 230 m s.l.m. e la massima di 990 corrispondente alla cima del monte su cui sorge la città e ove aveva sito l'acropoli antica. Circa 10 km a sud del centro storico si trova il lago Pergusa, a 677 m s.l.m., caratterizzato da un bacino endoreico, importante luogo di sosta e svernamento per decine di specie di avifauna attorno alle cui rive si snoda l'omonimo circuito automobilistico, il più importante dell'Italia meridionale. Per quanto concerne i fiumi, quelli che scorrono nel territorio di Enna hanno principalmente carattere torrentizio, se si escludono il Dittaino, affluente del Simeto, ed il Salso o Imera meridionale. Enna è comunemente suddivisa in due "macro-aree", Enna Alta ed Enna Bassa, cui si aggiunge Pergusa, pur essendo una frazione. Tutte e tre sono aree urbane nettamente separate dal punto di vista geografico.
Font : Wikipedia
BOLO PRESTIGIO
Ingredientes:
# 4 ovos, separando gemas peneiradas e claras
# 1 colher (chá) de essência de baunilha
# 350 g de açúcar refinado
# 180 ml de óleo de milho ou de girassol
# 240 ml de água fervente
# 70 g de cacau ou chocolate em pó peneirado
# 240 g de farinha de trigo
# 1 colher (chá) rasa de bicarbonato de sódio
# 1 colher (sopa) de fermento em pó
# 1 pitada de sal
Modo de Preparo:
Bata no liquidificador as claras, as gemas peneiradas e a baunilha. Junte o açúcar, aos poucos, e continue batendo por uns três minutos. Em seguida acrescente o óleo, a água fervente, o cacau em pó e bata bem.
Despeje a mistura obtida em uma tigela e agregue os ingredientes secos peneirados juntos e envolva rapidamente com auxílio de um batedor de arame até obter uma massa lisa e homogênea.
Distribua a massa em uma fôrma de 24 cm de diâmetro untada e forrada com papel manteiga e leve ao forno preaquecido à 180ºC até que o bolo esteja dourado e firme ao toque. Deixe esfriar, corte em três discos e empregue na montagem.
Creme Prestígio:
# 1 lata de leite condensado
# 50 g de açúcar refinado
# 30 g de amido de milho
# 30 g de farinha de trigo
# 150 g de coco fresco ralado em flocos ou hidratado
# 720 ml de leite UHT Integral
# 1 colher (chá) de essência de baunilha
# 1 colher (chá) rasa de essência de coco de boa qualidade
# 1 colher (sopa) de licor de coco
Modo de Preparo:
Em uma panela média coloque o leite condensado, o açúcar, o amido de milho, a farinha de trigo e misture até ficar homogêneo.
Junte o coco fresco, o leite e leve ao fogo, mexendo sempre, até obter um creme firme.
Por último agregue os aromas, espalhe em um refratário retangular grande, cubra com filme plástico e deixe esfriar completamente.
Empregue na montagem do bolo.
Ganache de Coco:
# 400 g de chocolate cobertura ao leite
# 1 lata de creme de leite com o soro
# 1 colher (sopa) de glucose de milho
# 10 g de manteiga extra sem sal
# 1 colher (café) de essência de coco
# 50 g de coco ralado fresco ou hidratado
Modo de Preparo:
Em uma tigela grande coloque todos os ingredientes, exceto o coco fresco e leve ao fogo em banho-maria ou no forno microondas até obter um creme liso e brilhante. Reserve 1/2 xícara (chá) desta ganache e, ao restante, agregue o coco ralado fresco.
A ganache reservada será utilizada para a cobertura da lateral do bolo.
Decoração:
# 100 g de chantilly batido normalmente
# 50 g de raspas de chocolate ou chocolate granulado
# 100 g de coco em flocos ou em fitas finas
Montagem do Bolo:
Utilizando um aro de 24 cm de diâmetro, inicie a montagem do bolo intercalando um disco de massa levemente regado com a calda de chocolate, espalhe por cima toda a Ganache de Coco, outro disco de massa regada, Creme Prestígio e finalize com o último disco de massa regada.
Em seguida cubra o bolo com filme plástico e leve-o à geladeira por algumas horas ou até o dia seguinte. No dia seguinte, desenforme o bolo, espalhe a ganache reservada em toda a lateral e o chantilly em toda a superfície.
Por último aplique as raspas de chocolate ou o granulado na lateral e decore com o fogo na superfície.
O rendimento será de 20 porções.
OBS: para obter 50g de coco ralado, compre aproximadamente 102g de coco seco bruto.
The Suitcase Brothers és un duet acústic dedicat al blues tradicional, en el que destaca l’energia i interacció entre aquests talentosos germans. Han passejat la seva música en festivals d’arreu del món i fins i tot van quedar aconseguir el 2n premi al prestigiós Blues Challenge de Memphis l’any 2013.
Padre Cícero (Crato, March 24, 1844 - Juazeiro do Norte, July 20, 1934) was born Cícero Romão Batista in Ceará, Brazil. He was the son of Joaquim Romão Batista e Joaquina Vicência Romana. When he was 6 years old, he started to study with professor Rufino de Alcântara Montezuma.
One important thing about his infancy is his pledge of chastity, made when he was twelve. This was influenced by him reading about the life of São Francisco de Sales.
In 1860, he went to school in Cajazeiras, but because of the untimely death of his father, he had to return home to his mother and sisters in 1862. The death of his father, who was a small businessman in Crato, brought serious financial difficulties to his family.
Ordination
Padre Cícero was ordained on November 30, 1870. After his ordination he returned to Crato and taught Latin in the Colégio Padre Ibiapina, founded and directed by professor José Joaquim Teles Marrocos his cousin, and friend
Making it big
Christmas of 1871, invited by his teacher Simeão Correia de Macedo, Padre Cícero visited for the first time the small community of Juazeiro (which at the time was part of Crato) and celebrated the traditional "missa do galo".
The visiting padre who was 28 years old, short, white-skinned, light haired, and who had penetrating blue eyes, impressed the locals. And he was impressed by them. So after a few months, exactly on the 11th of April, 1872, he was back with his family and suitcases, to stay there as a permanent resident in Juazeiro.
Many books state that Padre Cícero decided to stay in Juazeiro because of a dream or vision that he had. This supposed dream occurred after a long day of hearing confessions, when he looked for a room to rest in and fell asleep. According to his close friends, he saw Jesus Christ, and the twelve apostles sitting at a table, similar to Leonardo da Vinci's "Last Supper". Suddenly, the place was full of poor North Eastern Brazilians. Christ, looking to the poor, said that he was upst with humanity, but that he was still willing to do the last sacrifice to save the world. But, if men didn't repent quickly, He was destroy everything at once. At that moment, he pointed to the poor and, said, "And you, Padre Cícero, take care of them!"
Apostleship
Padre Cícero initially started work on the small local chapel, getting different images with the offerings of the faithful.
After, touched by the burning desire to win over the people that God confided into his care, he started intense preaching. He gave many counsels, and made many visits to homes, starting to exercise great leadership in the community. Also, he began to try to change the immoral customs of the people, personally getting rid of excessive drunkenness and prostitution.
With harmony restored, the community started to grow. Many people from neighboring communities were attracted by the new large chapel.
Today
Today, a large statue of Padre Cícero stands in Juazeiro do Norte. A pilgrimage to this statue takes place in his honour every November, attracting thousands of followers.
*
Cícero Romão Batista (Crato, 24 de março de 1844 — Juazeiro do Norte, 20 de julho de 1934) foi um sacerdote católico brasileiro. Na devoção popular é conhecido como Padre Cícero ou Padim Ciço.
Devido ao seu carisma, obteve grande prestígio e influência sobre a vida social, política e religiosa do Ceará e da Região Nordeste do Brasil.
Nascido no interior do Ceará, era filho de Joaquim Romão Batista e Joaquina Vicência Romana, conhecida como dona Quinô. Aos seis anos de idade, começou a estudar com o professor Rufino de Alcântara Montezuma.
Um fato importante marcou a sua infância: o voto de castidade, feito aos doze anos, influenciado pela leitura da vida de São Francisco de Sales.
Em 1860, foi matriculado no Colégio do renomado Padre Inácio de Sousa Rolim, em Cajazeiras na Paraíba. Aí pouco demorou, pois, a inesperada morte de seu pai, vítima de cólera-morbo, em 1862, o obrigou a interromper os estudos e voltar para junto da mãe e das irmãs solteiras.
A morte do pai, que era pequeno comerciante no Crato, trouxe sérias dificuldades financeiras à família, de tal sorte que, mais tarde, em 1865, quando Cícero Romão Batista precisou ingressar no Seminário da Prainha, em Fortaleza, só o fez graças à ajuda de seu padrinho de crisma, o coronel Antônio Luís Alves Pequeno.
Ordenação
Padre Cícero foi ordenado no dia 30 de novembro de 1870. Após sua ordenação retornou a Crato e, enquanto o bispo não lhe dava par para administrar, ficou a ensinar Latim no Colégio Padre Ibiapina, fundado e dirigido pelo professor José Joaquim Teles Marrocos, seu primo e grande amigo.
No Natal de 1871, convidado pelo professor Simeão Correia de Macedo, Padre Cícero visitou pela primeira vez o povoado de Juazeiro (numa fazenda localizada na povoação de Juazeiro, que pertencia a cidade de Crato), e ali celebrou a tradicional missa do galo.
O padre visitante, de 28 anos de idade, estatura baixa, pele branca, cabelos louros, penetrantes olhos azuis e voz modulada, impressionou os habitantes do lugar. E a recíproca foi verdadeira. Por isso, decorridos alguns meses, exatamente no dia 11 de abril de 1872, lá estava de volta, com bagagem e família, para fixar residência definitiva no Juazeiro.
Muitos livros afirmam que Padre Cícero resolveu fixar morada em Juazeiro devido a um sonho (ou visão) que teve, segundo o qual, certa vez, ao anoitecer de um dia exaustivo, após ter passado horas a fio a confessar as pessoas do arraial, ele procurou descansar no quarto contíguo à sala de aulas da escolinha, onde improvisaram seu alojamento, quando caiu no sono e a visão que mudaria seu destino se revelou. Ele viu, conforme relatou aos amigos íntimos, Jesus Cristo e os doze apóstolos sentados à mesa, numa disposição que lembra a última Ceia, de Leonardo da Vinci. De repente, adentra ao local uma multidão de pessoas carregando seus parcos pertences em pequenas trouxas, a exemplo dos retirantes nordestinos. Cristo, virando-se para os famintos, falou da sua decepção com a humanidade, mas disse estar disposto ainda a fazer um último sacrifício para salvar o mundo. Porém, se os homens não se arrependessem depressa, Ele acabaria com tudo de uma vez. Naquele momento, Ele apontou para os pobres e, voltando-se inesperadamente ordenou: - E você, Padre Cícero, tome conta deles!
ma vez instalado, formado por um pequeno aglomerado de casas de taipa e uma capelinha erigida pelo primeiro capelão padre Pedro Ribeiro de Carvalho, em honra a Nossa Senhora das Dores, padroeira do lugar, ele tratou inicialmente de melhorar o aspecto da capelinha, adquirindo várias imagens com as esmolas dadas pelos fiéis.
Depois, tocado pelo ardente desejo de conquistar o povo que lhe fora confiado por Deus, desenvolveu intenso trabalho pastoral com pregação, conselhos e visitas domiciliares, como nunca se tinha visto na região. Dessa maneira, rapidamente ganhou a simpatia dos habitantes, passando a exercer grande liderança na comunidade.
Paralelamente, agindo com muita austeridade, cuidou de moralizar os costumes da população, acabando pessoalmente com os excessos de bebedeira e com a prostituição.
Restaurada a harmonia, o povoado experimentou, então, os passos de crescimento, atraindo gente da vizinhança curiosa por conhecer o novo capelão.
Para auxiliá-lo no trabalho pastoral, Padre Cícero resolveu, a exemplo do que fizera Padre Ibiapina, famoso missionário nordestino, falecido em 1883, recrutar mulheres solteiras e viúvas para a organização de uma irmandade leiga, formada por beatas, sob sua inteira autoridade.
Atuou sempre com zelo na recepção dos imigrantes, dentre eles pode-se destacar José Lourenço Gomes da Silva, líder do Caldeirão de Santa Cruz do Deserto.
Suposto milagre
No ano de 1889, durante uma missa celebrada pelo padre Cícero, a hóstia ministrada pelo sacerdote à beata Maria de Araújo se transformou em sangue na boca da religiosa. Segundo relatos, tal fenômeno se repetiu diversas vezes durante cerca de dois anos. Rapidamente espalhou-se a notícia de que acontecera um milagre em Juazeiro.
A pedido de padre Cícero a diocese formou uma comissão de padres e profissionais da área da saúde para investigar o suposto milagre. A comissão tinha como presidente o padre Climério da Costa e como secretário o padre Francisco Ferreira Antero, contava, ainda, com a participação dos médicos Marcos Rodrigues Madeira e Ildefonso Correia Lima, além do farmacêutico Joaquim Secundo Chaves. Em 13 de outubro de 1891, a comissão encerrou as pesquisas e chegou à conclusão de que não havia explicação natural para os fatos ocorridos, sendo portanto um milagre.
Insatisfeito com o parecer da comissão, o bispo Dom Joaquim José Vieira nomeou uma nova comissão para investigar o caso, tendo como presidente o padre Alexandrino de Alencar e como secretário o padre Manoel Cândido. A segunda comissão concluiu que não houve milagre, mas sim um embuste.
Dom Joaquim se posicionou favorável ao segundo parecer e, com base no mesmo, suspendeu as ordens sacerdotais de padre Cícero e determinou que Maria de Araújo fosse enclausurada.
Em 1898, padre Cícero foi a Roma, onde se reuniu com o Papa Leão XIII e com membros da Congregação do Santo Ofício, conseguindo sua absolvição. No entanto, ao retornar a Juazeiro, a decisão do Vaticano foi revista e padre Cícero chegou a ser excomungado, porém, estudos realizados décadas depois pelo bispo Dom Fernando Panico sugerem que a excomunhão não chegou a ser aplicada de fato. Atualmente, Dom Fernando conduz o processo de reabilitação do padre Cícero junto ao Vaticano.
Em 1977 foi canonizado pela Igreja Católica Apostólica Brasileira.
TARRAGONA-SANT VICENÇ DE CALDERS-EL VENDRELL-PINTURA-PINACOTECA-MUSEO-HISTORIA-PREMIOS-PINTOR-ERNEST DESCALS-
El Artista Pintor ERNEST DESCALS posando junto a uno de sus Cuadros ganadores del Primer Premio en el Concurso de Pintura de SANT VICENÇ DE CALDERS, El Vendrell, Comarca del Baix Penedés en Tarragona, Catalunya, España. Museo Pinacoteca del Ayuntamiento, Ajuntament del pueblo, la Casa de la Vila exhibe con orgullo artístico la Volección de Pinturas Premiadas con los Paisajes de la población. Patrimonio Cultural de pueblos y ciudades que engrandecen la Historia del Creativo Plástico.Fotografias en el interior del nuevo Edificio Consistorial en la Plaça Major. Los Pintores suman Prestigio y solidez y las Instituciones suman las Obras de Arte que son un Archivo en imágenes artísticas.
ERNEST DESCALS ARTIST PAINTER POSING WITH OIL PAINTINGS LANDSCAPE AWARDS IN SANT VICENÇ DE CALDRES TOWN HALL, CATALONIA,SPAIN. MUSEUM OF CASA DE LA VILA IN HISTORICAL CENTRE OF VILLAGE. ART AND HISTORY.
www.facebook.com/pages/ERNEST-DESCALS-ARTISTA-PINTOR/8132...
cuadrosernestdescals.blogspot.com/
El castell de Granera és un edifici de Granera (Moianès). Resta tot el perímetre dels seus murs aixecats sobre un penyal i bona part de les dependències interiors, alguna d'elles amb volta, altres sense sostres. És un castell medieval majoritàriament del segle xi, amb elements de castell roquer probablement anteriors, bastit en el cim del turó que rep el mateix nom del castell. El barri del Castell del poble de Granera s'estén als peus del castell, pel seu costat meridional. És una obra declarada bé cultural d'interès nacional per un Decret del 22 d'abril del 1949, publicat al BOE del 5 de maig d'aquell mateix any.
Descripció
El castell de Granera es conserva en part, ja que ha estat consolidat i en part refet pels seus actuals propietaris. Té una planta irregular, adaptada al relleu de la roca on és assentat, amb elements constructius molt interessants, com uns arcs en gradació fets per tal de sostenir el mur en la irregularitat de la roca que en fa de basament. L'aparell dels murs és fet de carreus regulars rejuntants amb molt de morter de calç, però conserva fragments, a la part de ponent, d'obra més antiga, amb paraments d'opus spicatum. La part llevantina, on hi ha l'arc d'entrada, sembla obra del segle xiv, però en el sector nord-occidental hi ha força mostres de segles anteriors.
Les restes de l'interior remeten a un castell renovat ja a l'edat moderna, en la qual destaca la capella de Santa Maria, ja del segle xvii, tot i que té una part del parament possiblement romànic. Malgrat tot, l'estat ruïnós s'estén a tot el conjunt del castell. A la dècada dels setanta del segle xx, es féu un intent de reconstrucció, per tal de dedicar el conjunt a hostatgeria, però no va prosperar. Tanmateix, es va refer una part del sector nord.
Història
És un castell termenat documentat el 971,documentat com a Castrum de Granaria, quan aleshores pertanyia al comtat de Manresa. De jurisdicció reial, el 1023 la comtessa Ermessenda de Carcassona l'empenyorà al seu fill Berenguer Ramon I com a garantia de pau. També els mateixos anys, abans del 1025, la mateixa comtessa l'infeudà a favor de Guifré de Balsareny o del seu fill Bernat Guifré. Aquest darrer el llegà el 1046 a Guisla, a través de la qual passà a la casa vescomtal de Barcelona. A finals del segle xii els vescomtes barcelonins el cediren a Albert de Castellvell, però al cap de poc en recuperaven el domini. Ja al segle xiii fou infeudat als Bell-lloc, i més tard als Gravalosa, que en consten senyors entre 1310 i 1345. El 1375 se'n féu amo i senyor Pere de Planella, moianenc que era conseller reial. El rei li va vendre el ple domini, jurisdicció i drets.
Pertangué a la família de Planella, també senyors de Castell de Clarà i Castellnou de la Plana (del terme de Moià) i Castellcir, emparentats amb els de Planella de Talamanca i Calders, i a finals del segle XVI fou venut als Despalau, fins que el 1642 Maria de Despalau el va vendre a Jacint de Sala i Cervera, ciutadà honrat de Barcelona. Esdevingué seu de la baronia de Granera per concessió de Felip IV de Castella el 17 de juliol del 1643. Posteriorment castell i títol passaren altre cop als Planella, després als Amat i més tard als Castellbell, sempre per aliances matrimonials. Actualment, aquest títol nobiliari està en mans del Marquès de Castellbell, com la resta de baronies esmentades.
El castell es mantingué dins del patrimoni d'aquesta família fins a la dècada dels 60 del segle xx, quan se'l van vendre a un particular de la comarca, el qual al cap d'una vintena d'anys el revenia a un prestigiós metge sabadellenc, la família del qual encara en té la possessió del 2011.
ca.wikipedia.org/wiki/Castell_de_Granera
Resta tot el perímetre dels seus murs aixecats sobre un penyal i bona part de les dependències interiors, alguna d'elles amb volta, altres sense sostres.
Notícies històriques
Castell termenat. Documentat el 971.
Canon 50D
Sigma 10-20
Lee 0.9 soft
Lee Bigstopper
Torre de Belém
A Torre de Belém foi construída em honra do santo padroeiro de Lisboa, S. Vicente, no local onde estava ancorado o navio grande, que atravessava o fogo com a fortaleza de S. Sebastião.
Localizado na margem direita do rio Tejo, onde existiu outrora a praia de Belém e inicialmente cercada pelas águas em todo o perímetro, progressivamente foi envolvida pela praia, até entrar na terra hoje, a Torre de Belém é uma das maiores ex-libris de Portugal.
Classificado como Monumento Nacional pelo Decreto de 10 de Janeiro de 1907, é considerada pela UNESCO como Património Cultural da Humanidade desde 1983.
O trabalho do arquitecto foi Francisco de Arruda, que teve sua construção iniciada em 1514 e concluída em 1520, ao que parece sob a orientação de Boitaca.Como símbolo de prestígio real, a decoração ostenta a iconologia Manuelino, conjugada com elementos naturalistas. O monumento também reflete influências islâmicas e orientais, que caracterizam manuelino e marca o fim das torres da tradição medieval de homenagens, o baluarte da artilharia primeiro para o país.
Parte da sua beleza reside na decoração exterior, adornada com cordas e nós esculpidas em pedra, galerias abertas, torres de vigia e ameias em estilo mourisco na forma de esferas armilares decorada com conchas, a cruz da Ordem de Cristo e elementos naturalistas , como um rinoceronte, alusivos à navegação.
O interior gótico, por baixo do terraço, que serviu como armaria e prisão, é muito austero. Sua estrutura é constituída por dois elementos principais: a torre eo baluarte. Nos ângulos do terraço da torre e do baluarte, estava de sentinela botões cilíndricos coroados por cúpulas, ricamente decorado com torre de pedra masonry.The quadrado da tradição medieval, destaca-se em cinco pavimentos acima do parapeito
(English version)
The Belém Tower was built in honor of the patron saint of Lisbon, S. Vincent, at the site where it was anchored the Great Ship, which crossed fire with the fortress of S. Sebastian.
Located on the right bank of the Tagus River, where there was once the beach of Bethlehem and originally surrounded by water around the perimeter, was gradually enveloped by the beach, until you enter the land today, the Tower of Belem is one of the largest ex- libris de Portugal.
Classified as a National Monument by Decree of 10 January 1907, is a UNESCO World Cultural Heritage of all Humanity since 1983.
The architect's work was Francisco de Arruda, who started construction in 1514 and completed in 1520, it seems under the guidance of Boitaca. As a real symbol of prestige, the decoration bears the Manueline own iconology, coupled with naturalistic elements. The monument also reflects Islamic and Oriental influences, featuring Manueline and marks the end of the towers of the medieval tradition of homage, the first artillery bulwark for the country.
Part of its beauty lies in the exterior decoration, adorned with strings and we carved in stone, open galleries, watch towers and battlements in the Moorish style in the form of armillary spheres decorated with shells, the cross of the Order of Christ and naturalistic elements, such as a rhinoceros, alluding to navigation.
The Gothic interior, under the terrace, which served as a prison armory and it is very austere. Its structure consists of two main elements: the tower and bulwark. At angles of the terrace of the tower and the bastion, stood sentry cylindrical buds crowned by domes, richly decorated with stone masonry.The square tower of the medieval tradition, stands on five floors above the parapet.
This picture i got from eBay. It is for learning purpose only on how the original parts n accessories looks like. I do this coz it's hard to get original item photos for reference.
La Escalera de Honor era uno de los espacios más escenográficos en estos palacetes decimonónicos; en ella era importante exaltar el prestigio social de los propietarios de la casa. En la del palacio Cerralbo destacan la barandilla de hierro forjado que perteneció al antiguo Monasterio de las Salesas Reales de la reina Bárbara de Braganza y el gran escudo con las armas del matrimonio Cerralbo, enmarcado entre dos tapices del siglo XVII: uno bruselense con escudos cuartelados de los Carvajal, Padilla, Acuña y Enríquez, y otro de Pastrana con las armas de los Silva, Mendoza y de la Cerda.
= = = = = = = = = = = = = = = = =
The Main Staircase was one of the most scenographic spaces in these 19th-century mansions; it was important here to praise the social prestige of the owners of the house. Of particular note along the staircase in the Cerralbo mansion are the wrought iron banister which belonged to the old monastery of Las Salesas Reales, founded by Queen Barbara of Braganza, and the large coat of arms representing the Cerralbo marriage, framed by two tapestries from the 17th century: one from Brussels with partitioned shields representing the Carvajal, Padilla, Acuña and Enríquez houses, and another from Pastrana with the arms of Silva, Mendoza and Cerda.
I Re Magi arrivarono a Milano nel secondo ventennio del IV secolo, su un carro tirato da un bue ed un lupo. Si fermarono poco prima di porta Ticinese, e li rimasero fino alla calata del Barbarossa. Con lui partirono alla volta di Colonia ed a Milano non rintornarono più, se non ...in briciole. Ad accompagnargli in Italia era stato Eustorgio, acclamato vescovo dai milanesi nell'anno 315. Recatosi a Costantinopoli per ottenere come d'uso, la convalida della propria elezione dall'imperatore Costante, Eustorgio era ritornato in patria con un regalo davvero augusto: le spoglie dei tre Re Magi, ritrovate -pochi anni prima- da Sant'Elena, madre di Costantino. Il viaggio da Costantinopoli a Milano non fu facile per il vescovo e i tre saggi. Subito dopo lo sbarco in Italia, l'urna contenente le preziose reliquie era stata caricata su di un carro trainato da due buoi, ma durante il cammino un lupo aveva assalito e ucciso uno dei due animali. Come fare per proseguire il viaggio? Per nulla scoraggiato, Eustorgio riuscì ad ammansire il lupo ed ad aggiogarlo al carro insieme con l'altro bue. Il vescovo Gaspare, Melchiorre e Baldassarre, riuscirono così ad arrivare alle porte di Milano. Non ce la fecero però ad entrare in città: nei pressi di Porta Ticinese, infatti, il carro divento così pesante che nessuno riuscì più a spostarlo di un millimetro. I tre Magi, evidentemente, avevano voluto fare di testa loro nella scelta della loro dimora milanese. Durante la calata del Barbarossa, l'arcivescovo Rainaldo di Colonia, riuscì a far includere le spoglie nel bottino di guerra così da accrescere il prestigio della cattedrale di Colonia, allora in costruzione. Ai milanesi rimase solamente il ricordo, con il sarcofago vuoto.749 anni dopo il furto Milano ebbe indietro qualcosa: due fibule, una tibia ed una vertebra, consegnate all'arcivescovo, cardinal Ferrari dal suo collega di Colonia, Fischer.
I pochi resti tornarono in gran pompa a Milano nell'agosto del 1903, riprendendo l'antico posto nella basilica di Sant Eustorgio.
Il 6 gennaio per festeggiare l'epifania, tutti gli anni la città festeggia con una processione capitanata dai Re Magi: parte da Piazza Duomo, fa tappa alle colonne di San Lorenzo per l'incontro con Re Erode e si conclude alla basilica di Sant Eustorgio per la deposizione dei doni al Presepio.
The Magi came to Milan in the latter decades of the fourth century, on a chariot pulled by an ox and a wolf. They stopped just before the door of Ticino, and remained there until the descent of Barbarossa. With him traveled to Cologne and Milan not rintornarono most, if not ... in crumbs. Accompanying him in Italy was Eustorgio acclaimed Bishop of Milan in the year 315. Who went to Constantinople to obtain as usual, the validation of his election by the emperor Constans, Eustorgio had returned home in August with a gift really: the remains of the Magi, found first-few-years from Saint Helena, mother Constantine. The journey from Constantinople to Milan was not easy for the bishop and the three wise men. Immediately after landing in Italy, the urn containing the relics had been loaded on a cart pulled by two oxen, but along the way a wolf had attacked and killed one of two animals. How to continue the journey? Undeterred, Eustorgio managed to tame the wolf and yoked to the cart along with the other ox. Bishop Gaspar, Melchior and Balthasar, were able to get so close to Milan. But they did not succeed to enter the city: near Porta Ticinese, in fact, the car became so heavy that no longer able to move an inch. The three Magi, of course, had wanted to do things in their choice of their home in Milan. During the descent of Barbarossa, the archbishop Rainald of Cologne, succeeded in including the spoils of war booty in order to increase the prestige of the Cologne Cathedral, then under construction. In Milan he was only a memory, with the sarcophagus vuoto.749 years after the theft took Milan back something: two fibula, a tibia and a vertebra, delivered to the archbishop, Cardinal Ferrari by his colleague in Cologne, Fischer.
The few remains returned in great pomp in Milan in August 1903, taking place in the ancient basilica of Sant Eustorgio.
On January 6 to celebrate the epiphany, every year the city celebrated with a procession led by the Three Kings: from Piazza Duomo, making a stop to the columns of San Lorenzo for the meeting with King Herod and ends at the Basilica of Sant Eustorgio for the deposition of gifts to the manger.
Iniciada en 1948 y terminada en 1956, es un rascacielos de 204 metros de altura máxima. La torre adquirió gran prestigio por haber resistido dos fuertes terremotos (1957, 1985), soportando hasta 8.1 grados en la escala de Richter. Esto le ha ganado la fama de ser uno de los edificios más seguros de la ciudad a pesar de estar construido en una zona sísmica. / Constructed between 1948-1956, it's a skyscraper of 204 meters (max. height). The tower gained notoriety for having resisted strong earthquakes, being the 1985 earthquake it's greatest test by far (8.1 in Richter scale); it was the world's first major skyscraper successfully built on highly active seismic land.
* YAMATO vs Cometa Império*
Space Battleship Yamato (宇宙戦艦ヤマト - Uchū Senkan Yamato), que no Brasil recebeu o nome de Patrulha Estelar, é um anime produzido no Japão a partir de 1974, por Yoshinobu Nishizaki e Leiji Matsumoto.
Anime boom
Revolucionária em seu tempo, a saga da Patrulha Estelar causou o primeiro Anime Boom, uma onda de fanatismo sem precedentes no Japão. Tal fenômeno não ocorreu quando a primeira temporada foi exibida originalmente entre 1974 e 75, mas ao ser resumida e editada na forma de um longa-metragem para cinema em 1977. Apesar da produção precária, a exibição em cinema valorizou o roteiro épico e a brilhante trilha sonora de Hiroshi Miyagawa, conquistando um público grande e fiel. Veio então um longa para cinema em 1978, que fez do Yamato um grande e merecido sucesso.
O renome chamou a atenção da imprensa para o poder dos animês, que passaram e gozar de mais prestígio e maiores platéias. O design de Matsumoto também influenciou várias produções, sendo referência até hoje. Com enorme sucesso na TV e especialmente no cinema, a saga ganhou adaptações em mangá fiéis às animações, romances, games e uma infinidade de produtos derivados, mesmo depois de seu encerramento, em 1983.
*Sou eterna fã de Yamato desde a minha infância !Anime inesquecível com uma trilha sonora fantástica e belíssima *
O Hotel Nacional era o hotel de maior prestígio antes da Revolução, Anatole France e H. G. Wells são apenas alguns dos hóspedes famosos da época. Foi construído em 1903 por Aleksandr Ivanov em um estilo que mescla art nouveau com neoclassicismo e custou cerca de um milhão de rublos, uma fortuna na época. Depois da Revolução foi usado por um breve tempo por Lenin, quando ele moveu o governo Bolshevique para Moscou, e então tornou-se a Primeira Casa Soviética, a residência de oficiais do Partido e convidados extrangeiros de prestígio, como o famoso jornalista americano John Reed.
--
The National Hotel was the most prestigious in Moscow before the Revolution, whose famous guests included Anatole France and H. G. Wells. It was built in 1903 by Aleksandr Ivanov in a style that mixes art nouveau with neoclassicism, and cost close to 1 million rubles, a fortune at the time. After the Revolution, it was used briefly by Lenin when he moved the Bolshevik government to Moscow, and then became the First House of Soviets, a residence for Party officials and distinguished foreign guests such as the famous American journalist John Reed.
AIR PRESTIGIO
Serial Number 1211
MFR Year 1993
Engine Model Rolls-Royce Tay Mk.611-8 turbofans, 13,850 lbf each.
Feds Seize Businessman's G-IV On Drug Transport Charges
Fri, 03 Oct '08
Attorneys Ask Permission For Family To Keep Flying
A California businessman has asked the court's permission for his family to continue flying his Gulfstream G-IV, even after the high-dollar bizjet was seized in July over charges it was used to transport narcotics.
The Orange Country Register reports Henry T. Nicholas, co-founder of Broadcom, will go before a federal judge Monday asking for a ruling that the FBI return the aircraft, on the grounds he won't fly in it... as long as his family and employees still can.
The 1993 Gulfstream, registry N2107Z, was seized in a July 16 raid at John Wayne Airport. The FBI asserts Nicholas "...distributed ecstasy, cocaine, methamphetamine and other controlled substances from 1999 to 2007, and used the G-IV to transport controlled substances to various locations, both domestically and internationally, for further distribution," according to court documents.
Nicholas has pleaded not guilty on charges in two federal cases -- one that charges him with illegal drugs distribution, the second accusing him of -- wait for it -- financial fraud as CEO of Broadcom, manufacturer of circuits used in broadband telecommunications.
A hearing on the fraud case -- accusing Nicholas of bilking Broadcom of some $2.2 billion in backdated employee stock options -- is scheduled to begin next April. The drug case will go before the court no sooner than November 2009.
In addition to the jet, authorities have also placed a lien on Nicholas' Las Vegas penthouse, and his Newport Coast home. Curiously, a second jet owned by Nicholas, a Cessna Citation 550, was not seized by the feds.
In arguing for the plane to be returned, Nicholas' attorneys state his private property should not have been seized over allegations alone. "Dr. Nicholas is simply vigorously protecting his constitutional rights," reads a court filing.
Anualmente postulan alrededor de 2.000 a 3.000 niños de 12 a 13 años debido al prestigio del colegio y su alto rendimiento, de ellos solo quedan alrededor de 700, los cuales son distribuidos en cursos de 45 alumnos.
Postulate annually around 2,000 to 3,000 children from 12 to 13 years because of the prestige of the school and its high yield, of which there are only about 700, which are divided into classes of 45 students.
El monestir de Sant Joan de Poio (en gallec, mosteiro de San Xoán de Poio) és un antic monestir benedictí que actualment és ocupat per una comunitat mercedària. Els seus orígens són una mica confusos i fins i tot la seva fundació s'ha volgut vincular a Sant Fructuós de Braga, cosa que sembla poder descartar-se. Hom coneix que fou dotat econòmicament pel rei Bermudo II (982-999) i per la reina Urraca l'any 1116, tot i que per la primera referència documental cal retrocedir fins l'any 942. Després la casa va quedar vinculada a la seu de Santiago arran d'una donació efectuada per Fernando II, el 1169. A finals del segle XV l'establiment es trobava en decadència, una visita de l'any 1494 el troba en una situació caòtica. Més tard les circumstàncies van canviar i es va redreçar, l'any 1548 s'hi va fundar un prestigiós col·legi de teologia. Va mantenir la seva activitat com a comunitat benedictina fins el 1835, quan la desamortització va clausurar l'establiment. A partir del 1890 el lloc va passar a estar ocupat pels mercedaris, que encara es mantenen en aquest lloc.
La façana del monestir és una obra barroca de traça simple que compta amb una coberta amb un nínxol en el qual alberga la imatge de Sant Benet.
El claustre principal o processional (en gallec claustro das procesións) és de menor grandària i construït sota la direcció de Mateo López al segle XVI, arran dels plànols de Juan Ruiz de Pamames. De planta quadrada consta de dos nivells dividits en arcs. Les naus es cobreixen amb volta de creueria estrellades.
Ruta excursionista a Wikiloc.
I Re Magi arrivarono a Milano nel secondo ventennio del IV secolo, su un carro tirato da un bue ed un lupo. Si fermarono poco prima di porta Ticinese, e li rimasero fino alla calata del Barbarossa. Con lui partirono alla volta di Colonia ed a Milano non rintornarono più, se non ...in briciole. Ad accompagnargli in Italia era stato Eustorgio, acclamato vescovo dai milanesi nell'anno 315. Recatosi a Costantinopoli per ottenere come d'uso, la convalida della propria elezione dall'imperatore Costante, Eustorgio era ritornato in patria con un regalo davvero augusto: le spoglie dei tre Re Magi, ritrovate -pochi anni prima- da Sant'Elena, madre di Costantino. Il viaggio da Costantinopoli a Milano non fu facile per il vescovo e i tre saggi. Subito dopo lo sbarco in Italia, l'urna contenente le preziose reliquie era stata caricata su di un carro trainato da due buoi, ma durante il cammino un lupo aveva assalito e ucciso uno dei due animali. Come fare per proseguire il viaggio? Per nulla scoraggiato, Eustorgio riuscì ad ammansire il lupo ed ad aggiogarlo al carro insieme con l'altro bue. Il vescovo Gaspare, Melchiorre e Baldassarre, riuscirono così ad arrivare alle porte di Milano. Non ce la fecero però ad entrare in città: nei pressi di Porta Ticinese, infatti, il carro divento così pesante che nessuno riuscì più a spostarlo di un millimetro. I tre Magi, evidentemente, avevano voluto fare di testa loro nella scelta della loro dimora milanese. Durante la calata del Barbarossa, l'arcivescovo Rainaldo di Colonia, riuscì a far includere le spoglie nel bottino di guerra così da accrescere il prestigio della cattedrale di Colonia, allora in costruzione. Ai milanesi rimase solamente il ricordo, con il sarcofago vuoto.749 anni dopo il furto Milano ebbe indietro qualcosa: due fibule, una tibia ed una vertebra, consegnate all'arcivescovo, cardinal Ferrari dal suo collega di Colonia, Fischer.
I pochi resti tornarono in gran pompa a Milano nell'agosto del 1903, riprendendo l'antico posto nella basilica di Sant Eustorgio.
Il 6 gennaio per festeggiare l'epifania, tutti gli anni la città festeggia con una processione capitanata dai Re Magi: parte da Piazza Duomo, fa tappa alle colonne di San Lorenzo per l'incontro con Re Erode e si conclude alla basilica di Sant Eustorgio per la deposizione dei doni al Presepio.
The Magi came to Milan in the latter decades of the fourth century, on a chariot pulled by an ox and a wolf. They stopped just before the door of Ticino, and remained there until the descent of Barbarossa. With him traveled to Cologne and Milan not rintornarono most, if not ... in crumbs. Accompanying him in Italy was Eustorgio acclaimed Bishop of Milan in the year 315. Who went to Constantinople to obtain as usual, the validation of his election by the emperor Constans, Eustorgio had returned home in August with a gift really: the remains of the Magi, found first-few-years from Saint Helena, mother Constantine. The journey from Constantinople to Milan was not easy for the bishop and the three wise men. Immediately after landing in Italy, the urn containing the relics had been loaded on a cart pulled by two oxen, but along the way a wolf had attacked and killed one of two animals. How to continue the journey? Undeterred, Eustorgio managed to tame the wolf and yoked to the cart along with the other ox. Bishop Gaspar, Melchior and Balthasar, were able to get so close to Milan. But they did not succeed to enter the city: near Porta Ticinese, in fact, the car became so heavy that no longer able to move an inch. The three Magi, of course, had wanted to do things in their choice of their home in Milan. During the descent of Barbarossa, the archbishop Rainald of Cologne, succeeded in including the spoils of war booty in order to increase the prestige of the Cologne Cathedral, then under construction. In Milan he was only a memory, with the sarcophagus vuoto.749 years after the theft took Milan back something: two fibula, a tibia and a vertebra, delivered to the archbishop, Cardinal Ferrari by his colleague in Cologne, Fischer.
The few remains returned in great pomp in Milan in August 1903, taking place in the ancient basilica of Sant Eustorgio.
On January 6 to celebrate the epiphany, every year the city celebrated with a procession led by the Three Kings: from Piazza Duomo, making a stop to the columns of San Lorenzo for the meeting with King Herod and ends at the Basilica of Sant Eustorgio for the deposition of gifts to the manger.