View allAll Photos Tagged NOTAR

Image taken 22.11.2022 by David Moth .At Elstree Aerodrome Hertfordshire.

  

Kind Permission of Ice Helicopters PPR Restricted access.

Casa Zabala fue fundada nada más y nada menos en 1923 ( entonces Casa Calixto) por Antonio Zabala, un patrón de barco retirado de origen guipuzcoano. En su tiempo fue una casa de comidas del barrio de pescadores de Gijón , Cimadevilla, y desde sus comienzos ganó fama de tener buen material y buena cocina, donde se hacía notar la ascendencia vasca. Casa Zabala es cuna de platos clásicos de la gastronomía regional, como el besugo a la espalda o la ventrisca de bonito a la parrilla.

Junto a el aparece la capilla de la Virgen del Rosario con una sencilla fachada en la que destaca su pequeña espadaña y la puerta. Este conjunto está a escasos metros de la Casa Museo de Jovellanos.

 

English

 

House Zabala was founded nothing more and nothing less in 1923 (then Casa Calixto) by Antonio Zabala a retired skipper guipuzcoano origin. In its time it was an eatery in the neighborhood of fishermen Gijon Cimadevilla, and from the beginning have gained fame good material and good kitchen, where he noted the Basque descent. Zabala House is home to classic dishes of regional cuisine, such as bream back or ventrisca nice grilled.

Next to the chapel of the Virgen del Rosario appears with a simple facade which highlights its small belfry and the door. This set is a few meters from the Museum of Jovellanos.

Tonos cálidos para no notar el frío

I got stuck in the harmonious balance of the water. Came and went ... Like someone dancing in tune with a music whith closed eyes.

 

View On Black

 

Something curious and comical about these rocks lies in their morphology.

If you look at the two main rocks in the background, you will notice red lines, apparently, cut or separate these rocks in the middle. The color of the stripes said, varies depending on time of year and day because of the effect of light intensity incident on the materials.

In general, it seems apparent that this curiosity stems from the rock formation, which is justified by the fusion of a sheet of material completely different from the rest of the rock formation.

 

To see these rocks, just down the first flight of wooden walkway, from North to South, on the beach of Loving, in Viana do Castelo. "... And remember, choose the right tide!"

 

.............................................................................................................................................................................................................

 

Fiquei preso no harmonioso balanço da agua. Ia e vinha... Como quem dança em sintonia, uma melodia de olhos serrados.

 

Algo curioso e caricato sobre estas rochas, reside na morfologia das mesmas.

Se analisar atentamente os dois principais penedos, no plano, ira notar umas riscas avermelhadas que aparentemente, cortam ou separam estas rochas ao meio. A cor das ditas riscas, varia consoante a altura do ano e do dia, como efeito da intensidade de luz incidente nos materiais.

Em termos gerais, parece que esta aparente curiosidade, tem origem na formação rochosa que se justifica com a fusão de um lençol de matérias totalmente diferentes da restante formação rochosa.

 

Para ver estas rochas, basta descer no primeiro lance do passadiço de madeira, no sentido Norte para Sul, na praia da Amorosa em Viana do Castelo. "… e não esquecer escolher a maré! "

 

.............................................................................................................................................................................................................

 

View On Black

Amorosa beach / Viana do Castelo / Portugal

Taken with a Canon 450D and kit lens, EF-S 18-55mm f3.5-5.6 IS.

Una vez llegado el tren a Empalme, es la D-16.005 la que devuelve a los pasajeros a Alameda, con la 607 echando vapor, y en reversa.

…Pensaba que había llegado ya mi momento, que había llegado mi final.

Miraba hacia arriba y solo veía oscuridad, formas inimaginables me rodeaban

 

Sentía frío A MI alrededor, sentía que había alguien a mi lado, podía notar su respiración en mi cuello.

Allí no había nadie .

 

Quería gritar, pero no podía pedir ayuda, algo o alguien me retenía todos esos impulsos, jamás había sentido nada igual.

 

Era una mezcla entre un pánico aterrador, por todo lo que me rodeaba, pero a la vez una enorme paz, no sabía donde estaba, ni como acabaría todo aquello, solo sabía que dentro de mi sentía paz…….

  

(A. Postigo)

 

Pequeño Fragmento del Relato : Llegó el Momento ( A. Postigo)

 

Dale al Play

  

A. Postigo 2009 © Todos los derechos reservados

The Leuvenhaven – located at the Maritime District – was still a busy commercial port a hundred years ago. Today, it’s home to the country’s oldest Maritime Museum. You can experience what made Rotterdam the major world port that it is today while standing on historic ships and cranes. Behind the Maritime Museum is De Verwoeste Stad (‘The Destroyed City’), the striking bronze statue by artist Ossip Zadkine, the empty space in the figure’s chest gaping in stark symbolism of the destruction of the city’s heart in the German bombardment.

 

(rotterdam.info)

 

Der Leuvehaven ist ein Hafenbecken in dem Hafen von Rotterdam, in der Nähe von Rotterdam Stadtzentrum und der Erasmusbrücke . Es beherbergt das Rotterdam Maritime Museum . Leuvehaven ist auch der Name der Straße, die an ihrer Westseite an den Hafen grenzt, und der U-Bahn-Station, die den Bezirk bedient.

 

Der Hafen von Leuvehaven befindet sich im Rotterdam-Zentrum Bezirk, in dem Stadsdriehoek Bezirk (Stadt Dreieck).

 

Geschichte

 

Der Hafen entspringt der Mündung eines flachen Flusses, auf dem nur kleine Boote mit flachem Boden fahren konnten. 1594 einigten sich die Staaten Holland und Westfriesland auf eine Verlängerung des Flusses bis zur Maas . Dafür musste der Flusslauf tiefer und gerader sein. Das Ausbaggern begann 1598, und dann wurden Docks gebaut. Eine Hebebrücke wird am in Betrieb genommen20. Mai 1609.

 

Die durchgeführten Arbeiten ermöglichten nach 1609 großen Schiffen den Zugang zum Hafen, insbesondere den von der Niederländischen Ostindien-Kompanie gecharterten „ Indiamen “ -Schiffen . Kleinere Boote ermöglichen die Versorgung von im Hafen ansässigen Unternehmen. Der Bau der neuen Brücke im Jahr 1849 machte es großen Schiffen unmöglich, in den Hafen zu gelangen. Dies dient als Anschluss für Schlepper . Viele Brauereien bewegen in den Hafen, von denen die letzten im frühen verschwunden XX - ten Jahrhundert. Dort findet seit drei Jahrhunderten ein wichtiger Fischmarkt statt. Johannes van Nelle, Händler niederländischen Tee, Kaffee und Zigaretten, eine Fabrik am Ende des etablierten XVIII - ten Jahrhundert und viele Anwälte Unternehmen und Notare ihren Sitz haben.

 

Während der Bombardierung von Rotterdam wurde die14. Mai 1940ist der Bezirk fast vollständig zerstört. Pläne für den Wiederaufbau wurden nach dem Krieg gemacht. Mehrere Reedereien haben dort Terminals.

 

Kunst und Kultur

 

Das Schifffahrtsmuseum befindet sich in Leuvehaven. Dieses Museum präsentiert den Rotterdamer Hafen, seinen Einfluss auf das tägliche Leben der Einwohner sowie das maritime Leben und seine Geschichte.

 

Es fusionierte 2014 mit dem alten Hafenmuseum und zeigt unter freiem Himmel Schiffe, Kräne und Maschinen, die mit Hafenaktivitäten verbunden sind. Die Öffentlichkeit kann frei durch dieses Museum gehen und auf die Boote steigen. Die Schiffe sind auch in den anderen Binnenhäfen der Stadt ausgestellt, in Oude Haven (dem alten Hafen), Wijnhaven, Delfshaven und Haringvliet .

 

Neben dem Museum steht die Bronzestatue von Ossip Zadkine, De Verwoeste Stad ( "Für eine zerstörte Stadt" ). Die Statue stellt eine herzlose menschliche Figur dar, die das Herz der Stadt symbolisiert, das durch die Bombardierung der Nazi-Armee in zerstört wurdeMai 1940.

 

Transport

 

Das im Stadtzentrum gelegene Viertel ist mit den U-Bahnen an den Bahnhöfen Beur und Leuvehaven sowie mit Bus- und Straßenbahnlinien erreichbar.

 

Der Bezirk ist auch mit dem Flusstaxi in Schwarz und Gelb erreichbar, das das New Yorker Hotel an der Südspitze ( Kop van Zuid ) am anderen Ufer der Neuen Maas bedient.

 

(fr.wiki.wiki)

le vieux pont romain construit sur la Vis :

inscrit dans un acte notarié du 16 juin 1595 :

« Il s'agit de construire un pont sur la rivière du Vis au lieu de Navacelle bon et suffisant, bien maçonné de pierre, à chaux et sable, au lieu où a été avisé entre les parties ou qui mieux aviseront propre et utile. Le pont doit être à un œil ou davantage avec des encoules comme besoin sera, large de dix pans et de toute la largeur de ladite rivière et hauteur comme pourra porter l'arc. »

El monte de San Roque, Viveiro

 

Cueva del Santo

 

Vivero, siglo XVI, la peste negra llega a las puertas amuralladas de la Villa.

 

El mal afecta a los vecinos sin piedad. Pocos son los que se salvan de la plaga. Uno de ellos es Gonzalo de Velaira, que a duras penas ha conseguido sobrevivir. Aún con secuelas decide subir al monte y notar en su cara la fresca brisa de la montaña. Al llegar a la cima, ve una cueva tallada entre las peñas. A la entrada un hombre le mira mientras su perro lame las heridas de su maltrecha rodilla derecha. Viste con ropas harapientas, un sombrero de ala y una esclavina de peregrino, en sus pies calza unas sandalias de cuero muy desgastadas, y se apoya en un largo bastón de pino. Se saludan y le invita a entrar.

 

Gonzalo ve entonces un pequeño habitáculo en el que apenas caben ellos dos y en un rincón un zurrón, una manta para dormir y unas pocas provisiones que llevarse a la boca.

 

Gonzalo le cuenta los problemas que padece la Villa, mientras oyen tañer las campanas de todas las iglesias al unísono en señal de dolor, El extraño personaje habla en un idioma extranjero salpicado con alguna palabra local, dice llamarse Roque y le pide que recen y le pidan a Dios que cure rápido la horrible epidemia.

 

Roque, recoge sus pocas pertenencias y mirando por última vez hacia Vivero invoca una oración rogando cese la plaga. Acto seguido se va monte arriba en dirección al Penedo do Galo, siguiéndolo fielmente su perro. Desde la lejanía saluda bastón en alto a Gonzalo. Durante horas y hasta que empieza a caer la noche, sentado a la entrada de la cueva piensa en todo lo que le ha pasado a lo largo del día.

 

Gonzalo baja a la Villa, y se encuentra con un estado totalmente distinto a cuando subió, la gente corre alegre por las calles, han cesado las campanas y se oyen gritos de "milagro, milagro, se ha marchado la peste".

 

Gonzalo cuenta su encuentro con Roque y sus peticiones a Dios para curar la enfermedad; las autoridades locales deciden visitar la cueva y allí cerca construir una ermita, además de nombrar a San Roque como copatrono de Vivero. La gente del pueblo acude en peregrinación al lugar donde habitó el santo que los libró de la peste y rezar llamándolo "abogado de la peste".

 

Esta cueva permaneció oculta por la maleza y sin acceso durante años, hasta que en el año 2018 la Comunidad de Montes de San Roque, procedió a su puesta en valor para que todos los que acuden a este entorno natural puedan visitarla. En la cueva puede verse la imagen de San Roque tallada en piedra, mirando a Viveiro. Al lado encima de una pequeña roca aparecen las huellas de unos pies. Si fijamos nuestros pies en las huellas y miramos entre las dos rocas que sobresalen del suelo en forma de menhir, estaremos observando el Norte, también llamado septentrión o boreal.

  

Cave of the Saint

 

In 16th century Viveiro, the great plague enters the old gates of the walled town.

 

The black death has no mercy and kills Viveiro's citizens; very few survive. One of them, Gonzalo de Velaisa, just about makes it. Left with the consequences of the disease, he decides to go up to the mountains and feel the fresh air brush against his face. When he gets to the top, he sees a cave carved among the rocks. At the entrance a man is staring at him while his dog licks the wounds in his right knee. He is dressed in very old clothing, a brimmed hat, a pilgrim's cloak, and on his feet he is wearing very worn out leather sandals. The man is using a very long pinewood crook to lean on. He greets him and invites him in.

 

Gonzalo notices that the small room is very small and that they can hardly fit inside. In a corner of the room, there is a leather bag, a blanket and a few provisions to eat.

 

Gonzalo strikes up a conversation and tells him all about the problems that the plague has brought to Vila whilst they hear all the churches' bells toll in unison in memory of the dead. This peculiar man speaks in a foreign language mixed with some of the local words, and says he goes by the name of Roque. He asks Gonzalo to join him in prayer. He prays to God to cure this horrible epidemic as soon as possible.

 

Roque gathers the few possessions he has and looking out to Viveiro for the last time, he says a final prayer begging for the plague to cease. He then walks uphill towards the Penedo do Galo, followed by his loyal dog, and from a distance he waves his crook goodbye to Gonzalo.

 

Gonzalo sits at the entrance of the cave for many hours thinking about the day's events. As night falls, he walks down to the village and comes across a completely different scenario. People are running happily down the streets, no sound of church bells, and he hears people screaming, "It's a miracle! It's a miracle! The plague has gone away".

 

Gonzalo tells the Villagers about his encounter with Roque and his prayers to God to cure the plague. The local authorities decide to visit the cave and build a chapel nearby, as well as naming San Roque the patron saint of Viveiro. The people of the town carry out pilgrimages to the place where the saint that freed the town from the plague had prayed, and pray to him calling him "abogado de la peste" (the plague's lawyer).

 

This cave remained hidden by the undergrowth and without access for years, until in the year 2018 the Community of Montes de San Roque, proceeded to its value so that all who come to this natural environment can visit it. In the cave you can see the image of San Roque carved in stone, looking at Viveiro. Next to a small rock appear the footprints. If we set our feet in the tracks and look between the two rocks that protrude from the ground in the form of menhir, we will be observing the North, also called septentrión or boreal.

(captura de dentro do carro. acredito que dá pra notar o vidro sujo...)

Montañas de La Mussara (Tarragona) a 850 mts. de altitud.

En tareas de procreación se tambaleaban con las ráfagas de viento que de cuando en cuando se dejaban notar. No se si por esa razón recuerdo que cambiaron de posadero un par veces. En esta foto, de reverso, el macho -un poco mas grande- queda a la derecha. Curiosamente el apodo común por el que se la conoce es el de “Niña”. Añadir que sus nutricias son amplias y variadas, de los géneros Lotus, Ulex, Cystisus, Genista, Colutea, Astragalus, Medicago, Hippocrepis, Coronilla, etc. y como particularidad recordar que las larvas son atendidas por hormigas (Lasius niger y Formica cinerea), hibernando en sus nidos.

 

Mountains of La Mussara (Tarragona) at 850 mts. of altitude

In tasks of procreation they staggered with the gusts of wind that from time to time let themselves be noticed. I do not know if for that reason I remember that they changed innkeeper a couple of times. In this photo, on the reverse, the male - a little larger - is on the right. Curiously, the common nickname by which she is known is "Niña". Add that their nutrients are wide and varied, of the genera Lotus, Ulex, Cystisus, Genista, Colutea, Astragalus, Medicago, Hippocrepis, Coronilla, etc. and as a particularity to remember that the larvae are attended by ants (Lasius niger and Formica cinerea), hibernating in their nests.

 

Who am I?

What am I doing here?

Where do I go to?

 

HKD

 

Ich stehe vor dem Nichts

 

„Letztlich stehst du allein“, sagte der Bauer zu seinem Sohn, der neben ihm im Zug saß und den ich auf Mitte dreißig schätzte. Sie waren auf dem Weg zu einem Notartermin in dem es um eine Erbschaft ging.

Die Schwester des Bauern war kürzlich verstorben und hatte ihrem Bruder und Neffen Teile ihres Vermögens hinterlassen. Ihrer einzigen Tochter hatte sie nur den Pflichtteil zugesprochen, denn Mutter und Tochter verstanden sich nicht sehr gut.

„Helen“, sagte der Bauer, „hat sich nicht um ihre kranke Mutter gekümmert. Der Streit geht zurück auf die Zeit, in der Helen ihren Kopf durchgesetzt hat, als dein Onkel starb. Sie hat ihrer Mutter die Schuld an seinem Tod gegeben. Jeder weiß, das ist Unsinn, doch Helen ließ sich ihren Erbanteil auszahlen und verschwand für zwei Jahre, bis das Geld alle war.“

Der Bauer ließ sich darüber aus, was ihm seine Schwester gebeichtet habe, auch die Probleme, die durch ihr eigenes Zutun entstanden seien. Angesichts des nahenden Todes habe sie sich gewünscht, sie hätte noch einmal Gelegenheit gehabt mit ihrer Tochter zu sprechen, doch sie habe schließlich akzeptiert, dass nicht alle Dinge im Leben ins Reine kommen könnten.

„Die beiden waren wie Feuer und Wasser“, sagte der Bauer, „und deine Tante wusste, dass sie letztlich allein dastehen würde. Sie hatte Vorsorge getroffen schon längst bevor ihre Krankheit erkannt wurde.“

Eine kleine Pause entstand.

„Arbeitet Helen immer noch als Pharmareferentin?“ fragte der Sohn.

„Das ist ihr Beruf, den sie beim Rechtsanwalt angegeben hat“ antwortete der Bauer. „Ich gehe mal davon aus, dass er noch stimmt.“

Nun schwenkte das Thema auf die Pharmakonzerne, die Gesundheitsreform, um schließlich wieder bei Helen und ihrer Eigenwilligkeit zu landen.

„Sie hat mir einmal erzählt, dass ihre Mutter stets versucht hat, sie einzuschüchtern und klein zu halten. Sie habe eines Tages vor der Wahl gestanden sich entweder für ihre Mutter oder für sich selbst zu entscheiden. Und sie hat sich für sich selbst entschieden. Das hat Hanna ihr nicht verziehen. Wenn sie es gekonnt hätte, wären wir jetzt nicht auf dem Weg zum Notar. Du bist der Nutznießer ihres Streites.“

„Ich weiß“, sagte der Sohn. „Auch wenn mein Verstand sagt, dass alles rechtens ist, habe ich dennoch innerliche Skrupel, denn nun wird mich Helen nicht mehr mögen.“

„Mochtet ihr euch bisher?“ fragte der Bauer.

Der Sohn gab keine Antwort, sondern stellte die Gegenfrage: „Mochtest du sie?“

„Ich stehe wohl eher auf der Seite meiner Schwester, obwohl ich ihren Anteil sehe.“

Der Sohn sagte: „Ich bewundere Helen auf gewisse Weise. Sie hat den Mut aufgebracht zu sich selbst zu stehen. Sie hat sich irgendwie unabhängig gemacht.“

„Und damit auch schuldig“, sagte der Vater. „Sie wird eines Tages erkennen, dass sie die Familienbande und damit die Treue gebrochen hat.“

„Das sind die Worte deiner Schwester.“

„Das ist auch meine Meinung“, sagte der Bauer. „Wer die Tradition bricht steht schließlich allein da.“

Der Sohn machte ein lang gezogenes „Mh…“, und sagte schließlich: „Tante Hanna hat an der Tradition festgehalten und stand letztlich auch allein da.“

„Du hast recht“, gestand der Bauer ein. Dann aber zitierte er einen Schriftsteller den er sehr schätzte: „Ich gebe mich gern der Illusion hin, dass ich in einer gewissen Sicherheit lebe. In Wirklichkeit stehe ich vor dem Nichts.“

 

HKD

 

Digital art based on own photography and textures

 

HKD

 

( Los ojos de mi prima Júlia+paisaje de un día de lluvia/Me siento orgullosa del resultado de este díptico, ya que quería subir la foto de arriba, pero sola quedaba mal.. y finalmente he encontrado la foto de abajo y me gustaba como quedaba. Espero que os guste! )

Rendőrség R909

 

Budaörsi repülőtér (LHBS)

Ever since I built this helicopter, I've wanted to build another meshed-rotor helicopter. I also wanted to combine the two windscreen pieces I used, before someone else beat me to the punch.

 

I built this to accompany the Iron Mountain Legion Tank, that I posted recently. Like the tank, this is destined for a diorama I'm working on with a friend, for BrickFair. Unlike the tank, this is motorized. In fact, I ran the motor for most of these photos, to try for a bit of motion blur.

 

A reminder, don't forget to come check us out at BrickFair! We should have some awesome displays!

Esta foto mostra o início da noite de 21 de julho de 2017 em uma fazenda próxima ao município de Padre Bernardo, em Goias. É possível notar um pilar de luz que se ergue verticalmente do horizonte e passa por uma estrela forte no alto, que na verdade é o planeta Júpiter. Esse pilar de luz se chama Luz Zodiacal e é formada pelo espalhamento da luz solar em partículas presentes no Sistema Solar, entre os planetas. Como o Sistema Solar é quase plano, as partículas estão presentes nesse mesmo plano e a Luz Zodiacal é vista como um pilar fino para nós. Além dela, podemos ver um pequeno rastro de luz logo à direita da Luz Zodiacal. Trata-se de um satélite passante que provocou um flare de luz durante a exposição, ocasionado pelo reflexo da luz solar em algum painel do satélite. A foto foi feita durante o X Encontro Brasileiro de Astrofotografia.

 

This photo shows the beginning of the night in July 21st, 2017, in a farm located in the southeastern Brazil. It is possible to see a pillar of light stretching vertically from the horizon upwards and passes through a bright star in the top, which is actually the planet Jupiter. This pillar of light is called Zodiacal Light and it is formed by the scatering of sunlight on dust particles present in the Solar System, among the planets. Since the Solar Sistem is almost a plane, the particles are present in this same plane and the Zodiacal Light is seen as a thin pillar. A satellite caused a flare seen to the right of the Zodiacal Light. The photo was taken during the 10th Brazilian Astrophotography Meeting.

Perugia by night: fontana maggiore et sala dei notari

...al notar que El Secreto actúa en mí.

¡¡¡¡¡Gracias!!!!!

Que no, que se acabó, lo siento.

Tu risa ya no es espectáculo,

ni cuando mueves el aire, ni tú, ni mi nombre...espectáculo... espectáculo... y tú ni siquiera lo llegas a notar.

 

El monte de San Roque, Viveiro

 

Cueva del Santo

 

Vivero, siglo XVI, la peste negra llega a las puertas amuralladas de la Villa.

 

El mal afecta a los vecinos sin piedad. Pocos son los que se salvan de la plaga. Uno de ellos es Gonzalo de Velaira, que a duras penas ha conseguido sobrevivir. Aún con secuelas decide subir al monte y notar en su cara la fresca brisa de la montaña. Al llegar a la cima, ve una cueva tallada entre las peñas. A la entrada un hombre le mira mientras su perro lame las heridas de su maltrecha rodilla derecha. Viste con ropas harapientas, un sombrero de ala y una esclavina de peregrino, en sus pies calza unas sandalias de cuero muy desgastadas, y se apoya en un largo bastón de pino. Se saludan y le invita a entrar.

 

Gonzalo ve entonces un pequeño habitáculo en el que apenas caben ellos dos y en un rincón un zurrón, una manta para dormir y unas pocas provisiones que llevarse a la boca.

 

Gonzalo le cuenta los problemas que padece la Villa, mientras oyen tañer las campanas de todas las iglesias al unísono en señal de dolor, El extraño personaje habla en un idioma extranjero salpicado con alguna palabra local, dice llamarse Roque y le pide que recen y le pidan a Dios que cure rápido la horrible epidemia.

 

Roque, recoge sus pocas pertenencias y mirando por última vez hacia Vivero invoca una oración rogando cese la plaga. Acto seguido se va monte arriba en dirección al Penedo do Galo, siguiéndolo fielmente su perro. Desde la lejanía saluda bastón en alto a Gonzalo. Durante horas y hasta que empieza a caer la noche, sentado a la entrada de la cueva piensa en todo lo que le ha pasado a lo largo del día.

 

Gonzalo baja a la Villa, y se encuentra con un estado totalmente distinto a cuando subió, la gente corre alegre por las calles, han cesado las campanas y se oyen gritos de "milagro, milagro, se ha marchado la peste".

 

Gonzalo cuenta su encuentro con Roque y sus peticiones a Dios para curar la enfermedad; las autoridades locales deciden visitar la cueva y allí cerca construir una ermita, además de nombrar a San Roque como copatrono de Vivero. La gente del pueblo acude en peregrinación al lugar donde habitó el santo que los libró de la peste y rezar llamándolo "abogado de la peste".

 

Esta cueva permaneció oculta por la maleza y sin acceso durante años, hasta que en el año 2018 la Comunidad de Montes de San Roque, procedió a su puesta en valor para que todos los que acuden a este entorno natural puedan visitarla. En la cueva puede verse la imagen de San Roque tallada en piedra, mirando a Viveiro. Al lado encima de una pequeña roca aparecen las huellas de unos pies. Si fijamos nuestros pies en las huellas y miramos entre las dos rocas que sobresalen del suelo en forma de menhir, estaremos observando el Norte, también llamado septentrión o boreal.

  

Cave of the Saint

 

In 16th century Viveiro, the great plague enters the old gates of the walled town.

 

The black death has no mercy and kills Viveiro's citizens; very few survive. One of them, Gonzalo de Velaisa, just about makes it. Left with the consequences of the disease, he decides to go up to the mountains and feel the fresh air brush against his face. When he gets to the top, he sees a cave carved among the rocks. At the entrance a man is staring at him while his dog licks the wounds in his right knee. He is dressed in very old clothing, a brimmed hat, a pilgrim's cloak, and on his feet he is wearing very worn out leather sandals. The man is using a very long pinewood crook to lean on. He greets him and invites him in.

 

Gonzalo notices that the small room is very small and that they can hardly fit inside. In a corner of the room, there is a leather bag, a blanket and a few provisions to eat.

 

Gonzalo strikes up a conversation and tells him all about the problems that the plague has brought to Vila whilst they hear all the churches' bells toll in unison in memory of the dead. This peculiar man speaks in a foreign language mixed with some of the local words, and says he goes by the name of Roque. He asks Gonzalo to join him in prayer. He prays to God to cure this horrible epidemic as soon as possible.

 

Roque gathers the few possessions he has and looking out to Viveiro for the last time, he says a final prayer begging for the plague to cease. He then walks uphill towards the Penedo do Galo, followed by his loyal dog, and from a distance he waves his crook goodbye to Gonzalo.

 

Gonzalo sits at the entrance of the cave for many hours thinking about the day's events. As night falls, he walks down to the village and comes across a completely different scenario. People are running happily down the streets, no sound of church bells, and he hears people screaming, "It's a miracle! It's a miracle! The plague has gone away".

 

Gonzalo tells the Villagers about his encounter with Roque and his prayers to God to cure the plague. The local authorities decide to visit the cave and build a chapel nearby, as well as naming San Roque the patron saint of Viveiro. The people of the town carry out pilgrimages to the place where the saint that freed the town from the plague had prayed, and pray to him calling him "abogado de la peste" (the plague's lawyer).

 

This cave remained hidden by the undergrowth and without access for years, until in the year 2018 the Community of Montes de San Roque, proceeded to its value so that all who come to this natural environment can visit it. In the cave you can see the image of San Roque carved in stone, looking at Viveiro. Next to a small rock appear the footprints. If we set our feet in the tracks and look between the two rocks that protrude from the ground in the form of menhir, we will be observing the North, also called septentrión or boreal.

Þórir Stefánsson vélstjóri og Halli Þór árgerð 1947 fyrir utan Ketilstöðina. Afi Þóris, Haraldur Þór Friðbergsson vélsmiður í Ketilstöðinni, keypti jeppann árið 1950. Sonur hans og föðurbróðir Þóris, Ólafur Þór Haraldsson vélstjóri eignaðist hann árið 1984. Árið 2014 fer svo bíllinn í hendur Þóris sem notar hann daglega. Þó Þórir neyti ekki tóbaks hefur hann alltaf neftóbaksdós í Halla Þór til heiðurs fyrri eigendum sem báðir voru miklir tóbaksmenn.

 

Þórir Stefánsson and his grandfather’s Willys 1947, who his called Halli Þór as the grandfather.

 

Una transición de vida empieza como una mancha en alguna parte del cuerpo, alma o espíritu, cada vez crece más y más, y se empieza a notar cuando este se convierte en un habito.

www.edgaro.ws

www.facebook.com/edgarofotografia

www.instagram.com/edgarofoto

www.twitter.com/edgarofoto

www.edgarorol.tumblr.com

Teatro Comunale di Bologna

18- 25 Febbraio 2015

Don Pasquale

Getano Doninzetti

 

Interpreti

Don Pasquale Raffaele Pisani

Dottor Malatesta Michele Patti

Ernesto, nipote di Don Pasquale Boyd Owen

Norina, giovane vedova Ksenia Titovčenko

Un Notaro Nicolò Donini

Mimo Daniele Palumbo

 

Direttore Giuseppe La Malfa

Regia Gianni Marras

Scene e costumi Davide Amadei

Luci Andrea Oliva

Assistente alla regia e Coreografie Daniele Palumbo

 

Allestimento Teatro Comunale di Bologna

www.noctografia.com

 

00:30 horas del jueves 8 de diciembre de 2011 , no hace demasiado frío pero la niebla y la humedad se hacen notar. Después de varias tomas conseguimos captar ese ambiente.

 

Me puedes encontrar en:

 

www.noctografia.com

 

TWITTER---> @noctografia

 

FACEBOOK---> www.facebook.com/Noctografia

  

VIMEO --> vimeo.com/noctografia

 

YOUTUBE---> www.youtube.com/user/gonval2003/videos

Nadie parecía notar que había una foca muerta detrás de la roca... tampoco parecían notar que yo estaba observando.

Construída na segunda metade do século XVIII em taipa e adobe, apresenta pinturas em estilo rococó no forro da nave, onde se podem notar, nos quatro cantos, figuras de santos negros, característicos de igrejas da irmandade do Rosário.

 

Santa Bárbara - MG

I was at Falcon Field in Mesa, Arizona in the middle of the summer. Hot isn't the word to describe it. I was out there to watch the B-17 fly that morning. While the B-17 was out flying I noticed a helo way over across the field doing auto rotation techniques. I brought the camera up, ran the lens all the way out and shot a few pictures. He was having problems with the hot, thin air so he was flairing a little high. The heat waves coming off the ground caused the distortion in the picture.

Pura risa de las niñas , dicen qe son lindas qe tienen algo aqi algo alla xddd si uno es lo qe es no hai pake alumbrarlo la gente se da cuenta solaa xd jajajajaja no po hai qe hacerlo notar ? 8-) qe MAAAAAAAL !

La pronta llegada del cuco se hace notar.

Para todos aquellos que están empezando a notar los calores del verano.

  

le vieux pont romain construit sur la Vis :

inscrit dans un acte notarié du 16 juin 1595 :

« Il s'agit de construire un pont sur la rivière du Vis au lieu de Navacelle bon et suffisant, bien maçonné de pierre, à chaux et sable, au lieu où a été avisé entre les parties ou qui mieux aviseront propre et utile. Le pont doit être à un œil ou davantage avec des encoules comme besoin sera, large de dix pans et de toute la largeur de ladite rivière et hauteur comme pourra porter l'arc. »

No hace mucho tiempo, antes de que existiera la luz eléctrica, los agricultores se valían de la luz de la Luna para recoger la cosecha de otoño. Todo maduraba al mismo tiempo y había demasiado trabajo que hacer para detenerse con la puesta de Sol. Una brillante Luna llena les permitía seguir trabajando durante la noche.

 

La luz de la Luna era bienvenida, pero, como cualquier agricultor puede decirle, se trataba de un asunto extraño. ¿Por qué?, si presta atención podrá notar unas cuantas cosas extrañas:

 

1.La luz de la Luna roba el color de aquello que ilumina.

2.Si usted mira el paisaje gris durante el tiempo suficiente, este se vuelve azul. El mejor lugar para apreciar este efecto llamado "desplazamiento azul" o "desplazamiento Purkinje" es en el campo, lejos de la luz artificial. A medida que sus ojos logran la máxima adaptación a la oscuridad, aparece el azul.

3.La luz de la Luna no le permitirá leer. Abra un libro bajo la luna llena. A primera vista las páginas parecen lo suficientemente iluminadas. Sin embargo cuando trata de ver las palabras, no puede hacerlo. Más aún, si fija su vista en una palabra esta se desvanecerá.

  

The Strange Moonlight

 

Not long ago, before there was electric light, farmers took advantage of the moonlight to pick up the fall harvest. All matured at the same time and had too much work to do to stop the sunset with a bright full moon allowed to continue working during the night.

 

The moonlight was welcome, but as any farmer can tell you, it was a strange affair. Why?, if you pay attention you may notice a few puzzling things:

 

1. The moonlight steals the color from whatever it touches.

2. If you look at the gray landscape long enough, it turns blue. The best place to see this effect called the "blueshift" or "Purkinje shift"is in the countryside far from artificial light. As your eyes become maximally dark adapted, the blue appears.

3. The moonlight does not let you read. Open a book beneath the full moon. At first glance, the page seems bright enough. Yet when you try to see the words can not. Moreover, if you stare at a word it will vanish.

 

Rua Praia do Flamengo, na altura do Palácio do Catete, em 1909 (foto atribuída a Auguste Léon) e em 2015 (foto minha). Nela, vê-se bem a substituição dos antigos palacetes que abrigavam uma família cada, por espigões, na maioria residênciais, que abrigam dezenas de famílias cada um! Pode-se notar também o alargamento das pistas de carros por conta do crescimento da cidade e da construção do Aterro do Flamengo, assim como a substituição do gramado nas ilhas (calçadas) por pedra portuguesa, além da criação de centenas de vagas de carros, algo impensável à época! A substituição dos belos, elegantes e baixos postes antigos por outros modernos, altos e horrorosos!

Já o muro e o portão do Palácio do Catete? Ah, estes continuam os mesmos! Só um pouquinho vandalizados por pichações...

 

Flamengo, Rio de Janeiro, Brasil.

 

______________________________________________

 

1909 and 2015

 

Flamengo Beach Street with Catete Palace walls to the right in 1909 (photo by Auguste Léon) and in 2015 (my picture). In it, we can see the replacement of old mansions that housed a family each, for buildings in most residential, home to dozens of families each one! One can also notice the enlargement of car lanes because of the growth of the city and the construction of the Flamengo Park, as well as replaciment of the lawn on the islands (sidewalks) by stone mosaic, and the creation of hundreds of car seats, unthinkable at that time! The replacement of the beautiful, elegant and low old poles by other modern, high and horrible!

And the fence and the gate of the Catete Palace? Ah, those are still the same! Just a little bit vandalized by graffiti...

 

Flamengo neighborhood, Rio de Janeiro, Brazil.

Have a nice day! :-)

 

________________________________________

 

Buy my photos at / Compre minhas fotos na Getty Images

 

To direct contact me / Para me contactar diretamente: lmsmartinsx@yahoo.com.br

 

The Sala dei Notari in the Palazzo dei Priori in Perugia, Italy

Quisiera tenerte cerca para decirte que te amo , sentir tu corazón , escuchar tu voz y notar tus dulces labios , pues casi no es posible , casi me he marchado , la vida casi me negó el poder estar algún día para poder decirte que te amo .

Andrés ................. Con mucho esfuerzo para todos un abrazo.

I finally got a chance to create a MOC of my favorite helicopter.

 

A mid scale helicopter complete with opening doors, working joysick, foot pedals, and collective, all controling working swashiplate with collective and cyclic control. Foot pedals control the NOTAR system. Much more at Thirdwigg.com. Find the Youtube video here.

 

Full gallery here.

Happy feet! :D

What I like most about this photo is that it was taken by accident. As I waited my friend set the timer, she shot the picture without me noticing.

  

O que eu gosto mais sobre esta foto é que ela foi tirada por acidente. Enquanto esperava minha amiga definir o timer, ela tirou a foto sem eu notar.

Dá para notar que ando ursinho-dependente?

  

MD Helicopters Inc.

2000 MD Helicopters Inc. MD520N Demonstrator - N70512

 

#mdhelicopter #mdhelicopters #mdhelicoptersmd520n #md520n #md520notar #helicopter #helicopters #notar #notarhelicopter #n70512

Tense escrito moito sobre o carácter defensivo e de avisos da torre de San Sadurniño, dentro dunha serie que achegaría a alarma a Compostela, a base de prenderen lume sucesivamente para daren aviso da chegada dos temidos drakkar normandos ou mesmo das embarcacións procedentes do mundo musulmán, que tanto temeron os habitantes das comarcas costeiras galegas durante varios séculos. Esta imaxe tan plástica resultou moi atractiva para unha historiografía máis atenta a un relato noveleiro que a unha investigación rigorosa dos feitos do pasado e nesa liña andaba José Caamaño Bournacell, cronista e historiador de Cambados e máximo difusor deste mito, despois seguido por moitos outros. O caso é que relatos deste tipo teñen aparecido na literatura en diferentes ocasións, sendo o máis coñecido o que narra Tolkien nun momento chave da súa saga, cando as tropas de Sauron ameazan Minas Tirith e hai que dar aviso con ese sistema de lumes sucesivos para solicitaren a axuda dos aliados, maxistralmente levada a escena a imaxes na fita de Peter Jackson. Lembro aínda como, nunha conversa sobre o tema con Jose Vaamonde, técnico de cultura de Cambados, alá polo 2010, lle facía notar o paralelo de ambos relatos e o carácter de ficción dos dous. Algún tempo despois, nun curso de verán da UIMP, escoitei as mesmas razóns e o mesmo exemplo na voz dunha historiadora que trataba o tema. Supoño que ninguén dos que acreditaban nesta idea se parou a pensar na dificultade (por non dicir o imposible) de comunicación visual entre as torres da Lanzada, Cedofeita, San Sadurniño, Cálogo (realmente o sineiro non anterior ao s. XVI do vello mosteiro medieval), Lobeira, Oeste e todas as demais que se lles ocorreran.

Hai que sinalar que o bispo Sisnando I de Iria vai acometer unha política de defensa dos intereses da sé iriense e compostelá nas terras do Salnés, onde os sucesivos reis de Asturias e Galicia foran facendo cuantiosas doazóns de salinas, terras, aldeas, vasalos e illas (concretamente Ons, Arousa, Sálvora, Tambo, Cíes, Framio e “Ocobre”, tal como se chamaba Ogrobe daquela) desde o 880 en diante. Nesta relación non falta máis que Cortegada nas grandes illas das Rías Baixas, que será propiedade do bispo Sisnando II, quen tiña, xunto coa súa familia, cuantiosos intereses nesta zona. Buscábase desde a coroa incentivar o poboamento e explotación dunha zona de grande riqueza potencial, daquela practicamente deserta como boa parte da costa galega ata o século XII. Ao longo do século X as doazóns deste tipo serán continuas por parte dos sucesivos reis e agora tamén amosan o seu interese os mosteiros máis poderosos de Galicia así como as grandes casas nobiliarias, en vista do lucrativo das salinas e outros negocios do mar. O señorío da sé iriense ten que defender estes intereses diante de tal presión e das novas acometidas vikingas de mediados do século X, un momento de debilidade do poder real que deben substituír os señoríos laicos e eclesiásticos. Así Sisnando II fortifica a xoia da coroa, a cidade de Compostela, e levanta as fortalezas da Lanzada e Cedofeita (Lérez), tal como se pode coñecer por un documento do 1005. Non hai ningunha referencia en ningún lado a outra fortaleza que non sexan estas dúas. Posteriormente, neste século XI, nos tempos de Afonso V e os bispos Cresconio e Xelmírez, faranse obras para ergueren o gran complexo defensivo das Torres de Oeste, primeiro de iniciativa real e despois doado á sé iriense-compostelá no 1024, vital para a defensa de Compostela ante incursións polo Ulla.

A primeira referencia que temos da construción da torre é a que fai Jerónimo del Hoyo no 1607, asegurando que foi o mariscal Pedro Pardo quen a fixo, cando seguramente se refería a outro autotitulado mariscal, Sueiro Gomes de Soutomaior, señor da xurisdición de San Tomé do Mar que incluía, xunto con esta vila, a de Portonovo, e á vez señor de Lantañón, de Rianxo, de Vea e outros lugares, nacido arredor do 1417 e morto arredor do 1490. O caso é que non hai referencia desta torre en ningunha documentación coñecida a día de hoxe, incluíndo a cuantiosa que se derivou das guerras irmandiñas, especialmente o preito Tabera-Fonseca de 1525-34, fonte fundamental para esa época. As “Memorias” de Jerónimo del Hoyo deixan claro que na illa da Figueira estaba situado o primitivo núcleo de San Tomé do Mar, chamado daquela Vila Vella, unha pequena aldea rodeada por unha muralla e enmarcada por un pazo-fortaleza e unha capela con dedicación a San Tomé e San Sadurniño. Outro documento interesante para sabermos como era ese núcleo é un croquis que serve para delimitar graficamente os lindes das xurisdicións de San Tomé do Mar e Cambados, dado a coñecer por Héitor Picallo, que completa o documento de apeo destas xurisdicións de 1670 que se publicou no xornal “El Umia” de Cambados hai un século. Certamente a fasquía da torre lévanos moi claramente a este tempo final da Idade Media polo corte da pedra e a decoración de bólas na imposta superior e, non habendo noticias da súa destrución no conflito da Gran Guerra Irmandiña do 1465-69, é de supoñer que sería posterior, o que pode indicar tamén a noticia que dá o testamento de Sueiro Gomes de Soutomaior de 1485 onde destina un marco de prata para dotar á ermida de San Tomé do Mar cun cáliz de prata, algo que pode facer pensar que aínda non estaba dotada suficientemente nesa altura, quizais pola novidade da construción, aínda que isto xa é especular un pouco, xa que un par de canzorros, moi probablemente procedentes desta capela, e reutilizados nunha casa próxima á ponte que dá acceso á illa, semellan anteriores a este momento. En canto á decoración de bólas, é sabido que se introduce en Galicia na arquitectura románica no século XII (San Pedro da Mezquita, por exemplo), aínda que o seu uso como liñas seriadas en impostas e arcos vai ter un desenvolvemento considerable no gótico do século XV e aínda do XVI, como se pode ver nas igrexas de Santa Mariña de Ozo, Solveira, Sandiás, Pazo de Láncara (A Mezquita) ou o magnífico exemplo de Santo Tomás de Ávila (1482-93).

Para rematar hai que indicar que este conxunto, do que hoxe apenas se pode albiscar a torre arruinada, está levantado enriba dun pequeno castro costeiro do que se podían ver algúns muros das casas tras os temporais dos últimos anos, e do que dan testemuña tamén numerosos anacos de cerámica cos característicos tons escuros, formas globulosas e bordos exvasados, que se complementan con outras cerámicas de época romana (algúns anacos tamén de terra sigillata) e posterior. Probablemente haberá no lugar un pequeno castro costeiro do estilo dos de Neixón, Baroña, Toralla, ou o posible do Bico da Ran en Castrelo, e seguramente estaría en relación cos próximos Castro de Santa Mariña e o posible do Castriño. Está claro que neste pequeno lugar o potencial arqueolóxico é enorme e quizais algún día lle chegue o momento antes de que o leve o mar definitivamente como o está a facer con outro xacemento arqueolóxico próximo, o do Guidoiro Areoso, unha espectacular necrópole do Megalitismo nunha illa pertencente á Illa de Arousa sentenciada a desaparecer baixo o mar ante a desidia xeral.

 

MÚSICA: The Lord of the Rings: The Return of the King Soundtrack - 03. Minas Tirith

youtu.be/O0AOv5Gnps4

me puse estas leggins negras, me gusta sentir mi cuerpo ajustado a mi ropa.. para notar mas mis piernas... te gusta?

 

1 2 ••• 5 6 8 10 11 ••• 79 80