View allAll Photos Tagged IndustrialArchitecture
07.07.2017
„Bateria ubijana czy zasypowa?”
Wsadnice w polskim koksownictwie będą nieodłącznym elementem w przypadku budowy nowych baterii koksowniczych. Nawet w koksowniach pracujących obecnie w oparciu o system zasypowy komór planuje się inwestycje w baterie koksownicze pracujące w systemie ubijanym. Sytuacja ta wiąże się z właściwościami bazy krajowych węgli koksujących, których jakość nie pozwala coraz częściej na efektywne wykorzystywanie w procesie produkcji koksu w bateriach zasypowych. Zagęszczany wsad węglowy pozwala na uzyskanie z węgli o dużej zawartości części lotnych czy dużym skurczu stosunkowo dobrej jakości koksu. Koks otrzymany z baterii pracującej w systemie ubijanym ma relatywnie małą porowatość mimo dużej zawartości części lotnych w węglu, ponadto możliwym jest otrzymanie koksu o dużym ciężarze objętościowym i lepszej wytrzymałości mechanicznej, co jest nie bez znaczenia w obliczu pracy wielkich pieców o coraz większych objętościach (wraz ze wzrostem objętości wielkiego pieca zwiększają się wymagania wytrzymałościowe względem stosowanego koksu). Nadmienione uwarunkowania technologiczne świadczą o korzyści zastosowania ubijanego systemu pracy baterii koksowniczej, w oparciu o który pracowała bateria koksownicza nr 2, podobnie jak wszystkie baterie częstochowskiego Zakładu.
Built 1951 Architects - Charles A Stone & Edwin S Webster .... in Industrial Art Moderne style .... Abandoned electrical generating station in Toronto, originally a coal burning / natural gas power plant. Decommissioned / closed in 1983, due to concerns about air pollution in Toronto. Richard Lankaster Hearn (18 May 1890 – 24 May 1987) was one of the key players in the establishment of Ontario’s electrical energy system. The Hearn Generating Station, located on the Toronto waterfront is named after him ....
Województwo Świętokrzyskie reprezentowane jest przez mocno rozwinięty przemysł materiałów budowlanych oraz mineralny. Na jego obszarze zlokalizowane są duże cementownie, zakłady przemysłu wapienniczego, ceramicznego oraz liczne kopalnie surowców mineralnych, kruszyw i zakłady przetwórstwa gipsu. Jednym z reprezentantów tego przemysłu na ziemiach świętokrzyskich są zakłady wapiennicze, należące do Grupy Lhoist w miejscowości Bukowa w gminie Krasocin. Jest to jeden z największych zakładów wapienniczych w Polsce, zlokalizowany niemalże po sąsiedzku z Cementownią Lafarge Małogoszcz. Początki zakładu w Bukowej sięgają roku 1922, kiedy rozpoczęto ręczny urobek kamienia wapiennego w kamieniołomach oraz wypał wapna w 4 piecach, opalanych drewnem. Budowę istniejącego po dzień dzisiejszy zakładu rozpoczęto w 1962 roku, natomiast 1 marca 1965 roku utworzono przedsiębiorstwo państwowe "Zakłady Przemysłu Wapienniczego Bukowa". W wyniku przekształceń własnościowych w latach 1994 - 1996 zakłady znalazły się w rękach belgijskiej Grupy Lhoist. Produkcja wapna palonego odbywa się w 7 piecach, w tym sześciu typu szybowego oraz jednym piecu regeneracyjnym Maerz. Po lewej stronie widoczna jest sylwetka pieca Maerz, wybudowanego około 2000 roku, o wydajności 700 ton na dobę. Jest to nowoczesna jednostka piecowa, opalana gazem ziemnym, czego efektem jest kondensacja pary ze spalin ponad 60 - metrowym kominem. Pozostałe, klasyczne piece szybowe typu 100C tworzą imponujący "szpaler" pośrodku fotografii, a umieszczone na szybach każdego z pieców litery tworzą napis "BUKOWA". Piece szybowe opalane są koksem, antracytem bądź mieszanką obu paliw i mają wydajność 150 ton na dobę. Każdy z pieców szybowych posiada 2 stalowe kominki, lecz spaliny są kierowane do odpylenia w filtrze workowym i odprowadzane charakterystycznym kominem z turbulizatorem i oznakowaniem przeszkodowym o wysokości 60 metrów.
Rok 2018 obfitował w liczne wizyty, w tym w przemyśle cementowo - wapienniczym. Z okazji nadchodzącego roku 2019 chciałbym życzyć wszystkim dużo zdrowia, szczęścia, pomyślności wszelakiej, wielu ciekawych wyjazdów i dalszego pogłębiania wiedzy w fascynującej branży przemysłu ciężkiego :)
________________________________________________
Gneral view of Bukowa lime works, owned by Lhoist. The plant was build in 1962 - 1965 and now it's one of the biggest lime works in Poland. The plant has 6 single - shaft lime kilns and one modern Maerz kiln.
Best wishes and happy New Year 2019 for all photographers, industrial and non - industrial lovers ;)
________________________________________________
10.10.2018 Bukowa, woj. Świętokrzyskie.
„Odbiór gazu”
23.11.2016
Jak już wspominałem gaz koksowniczy powstający w trakcie procesu koksowania węgla w komorach koksowniczych jest odbierany przez osprzęt odbieralniczy znajdujący się na stropie baterii koksowniczej. Na fotografii ujęcie osprzętu odbieralniczego widzianego z wieży węglowej. Nad komorami znajduje się odbieralnik wraz z prowadzącymi do niego kolanami i rurami wznośnymi.
Prezentowana już przeze mnie miejska wieża ciśnień we Wrocławiu, tym razem w kolorowej odsłonie. Piękne, błękitne niebo i jesienne słońce idealnie współgrają z ceglaną architekturą. Wieża jest niestety nieczynna po dzień dzisiejszy. Obiekt stanowi zwieńczenie jednego z najciekawszych i najbardziej owocnych wyjazdów w tym roku. Zdobyte 2 elektrociepłownie (w tym jedna od wewnątrz), 2 elektrownie wodne, 5 wież ciśnień i kilka innych obiektów to efekt październikowej wyprawy do Wrocławia. W związku z wielkim nakładem obowiązków i edycji materiału, publikacje tutaj czynione są dość rzadko, aby później ruszyć z prezentacją na prawdę dużej ilości materiału :)
____________________________________________________
Municipal water tower in Wrocław in autumnal colours.
Wieża ciśnień w czarno - białej odsłonie: / Water tower in black and white:
www.flickr.com/photos/145729545@N04/44835237375/in/album-...
Przemysłowy romantyzm Wrocławia :)
Zespół Elektrociepłowni Wrocławskich Kogeneracja S.A. to główne źródło energii cieplnej dla stolicy Dolnego Śląska. Wrocławskie elektrociepłownie składają się z 3 zakładów, pośród których znajdują się 2 klasyczne siłownie cieplne Wrocław i Czechnica w Siechnicach oraz nieduża jednostka gazowa, jaką jest Zawidawie. Energetyka na terenie dzisiejszej EC Wrocław, zlokalizowanej w dzielnicy Nadodrze, sięga początku XX w., gdy uruchomiona została pierwsza elektrownia miejska w 1901 roku. Były to tereny, zakupione od myśliwych, a o tym fakcie przypomina dzisiejsza nazwa ulicy Łowieckiej, przy której znajduje się elektrociepłownia. W latach 30 ub. wieku elektrownia miejska dysponowała mocą zainstalowaną 57 MWe. W trakcie II wojny światowej zakład został zniszczony w blisko 60%. Powojenna odbudowa elektrowni rozpoczęła się w 1946 roku, natomiast w 1950 nastąpiło jej przekształcenie w elektrociepłownię. Późniejszy, gwałtowny rozwój miasta, zabudowa bloków wielorodzinnych oraz rozwój przemysłu spowodowały zwiększenie zapotrzebowania na energię cieplną. W 1967 roku przystąpiono do budowy nowej jednostki, która dziś stanowi największy obiekt energetyczny miasta, jakim jest widoczna tutaj Elektrociepłownia. Do dziś na terenie obecnego zakładu można znaleźć budynki pierwotnie funkcjonującej elektrowni miejskiej.
Malowniczo położona nieopodal centrum miasta Elektrociepłownia Wrocław należy do największych elektrociepłowni zawodowych (miejskich) w Polsce. Obiekt składa się z 3 bloków energetycznych oraz 2 kotłów wodnych. Podstawowym paliwem dla elektrociepłowni jest węgiel kamienny, który może być dostarczany do zakładu barkami. Jeden z takich transportów został wysłany ze Śląska do EC w lipcu 2017 roku, po uprzednim załadowaniu w Gliwicach. Jest to jeden z nielicznych przykładów w polskiej energetyce, gdzie ten efektywny i tani w eksploatacji środek transportu jest wykorzystywany do dostarczania paliwa. Towarowa żegluga śródlądowa jest w Polsce nadzwyczajnie słabo rozwinięta, dlatego ogromnie bym chciał, aby w gestii kolejnych rządzących naszym krajem był jej rozwój. Bloki energetyczne elektrociepłowni stanowią klasyczne jednostki, wybudowane w wielu elektrociepłowniach w latach 70. i 80. ub. wieku. Blok typu BC – 50 tworzy kocioł pyłowy typu OP – 230 o wydajności 230 ton pary na godzinę oraz turbozespół ciepłowniczy typu 13UP55 o mocy 55 megawatów elektrycznych. Kolejne 2 bloki stanowią jednostki o mocy 104 MWe i tworzone są przez kotły pyłowe typu OP – 430 wydajności 430 t/h każdy oraz turbozespoły ciepłownicze 13UC100. Jednostkami szczytowymi są dwa kotły wodne pyłowe typu WP – 120 o mocy 140 MWt (120 Gcal/h) każdy. Obecnie moc elektryczna zainstalowanych urządzeń wynosi 263 MWe, natomiast cieplna 812 MWt. Ponad elektrociepłownią wznoszą się obecnie 2 kominy. Najwyższy z nich o wysokości 186 metrów do czasów oddania do użytku w 2012 roku 212 – metrowego wysokościowca Sky Tower był najwyższą budowlą Wrocławia. Obecnie komin pełni funkcję rozruchową, natomiast w 2007 roku był przeprowadzany jego gruntowny remont, związany z pomalowaniem go w siedem biało – pomarańczowych pasów oraz widowiskową operacją założenia na jego głowicy 6 – metrowej zwężki stalowej przy pomocy śmigłowca. Drugi komin, z którego unosi się pióropusz pary, to element największej inwestycji pro środowiskowej, jaką była zabudowa instalacji odsiarczania spalin metodą mokrą wapienną. Komin ten wykonany jest z lekkiej konstrukcji tworzywa wzmacnianego szkłem (TWS), znajduje się w kratowej konstrukcji wsporczej i wznosi się na absorberze, co daje mu łączną wysokość 115 metrów. Instalacja odsiarczania spalin wraz z nowym kominem została oddana do użytku w lipcu 2015 roku. Niezwykle istotną inwestycją, realizowaną niemalże równolegle z instalacją odsiarczania, była budowa instalacji selektywnej katalitycznej redukcji (SCR), której zadaniem jest zmniejszenie emisji tlenków azotu do atmosfery. Dzięki temu wrocławska elektrociepłownia spełnia najbardziej rygorystyczne normy emisji szkodliwych związków, zawartych w spalinach. Wrocławianie pamiętają również trzeci komin, który przez ponad 40 lat górował nad miastem i był wiernym „towarzyszem” większego brata. Mowa o 120 – metrowym, żelbetowym kominie, który został wybudowany w 1971 roku i z początku obsługiwał kotły wodne oraz kocioł bloku BC – 50. Późniejsza rozbudowa zakładu zaowocowała budową drugiego komina, obsługującego nowo powstałe bloki BC – 100 i tak przez kilkadziesiąt lat obie budowle stanowiły dominatę śródmieścia. W maju 2017 roku rozpoczęto rozbiórkę komina H = 120 m z racji faktu budowy nowej instalacji odsiarczania oraz pogarszającego się jego stanu, stąd obecny układ kominów elektrociepłowni nadany został w październiku tego samego roku.
Obecnym właścicielem Zespołu Elektrociepłowni Wrocławskich jest PGE Energia Ciepła, która nabyła w 2017 roku większościowy pakiet akcji od francuskiego przedsiębiorstwa Electricite de France (EDF), w skład którego wchodziły inne elektrociepłownie, m.in. w Krakowie, Toruniu, Trójmieście, czy Zielonej Górze.
________________________________________________
This is the biggest combined and heat power station in Wrocław city. The first municipal Power station was opened in 1901. Currently unit were build between 1967 – 1976. It has 3 steam boilers, 3 turbines and 2 hot water boilers with total output around 263 MWe and 812 MWt. The stacks are 186 and 115 metres tall (with FGD scrubber).
26.03.2022
"W ostatniej chwili"
Największą inwestycją Cognoru ma być natomiast nowa walcownia gorąca wyrobów długich Firmy Danieli o zdolności produkcyjnej 450 000 ton prętów. Nowoczesna linia produkcyjna powstanie w miejscu byłej Walcowni Rur Jedność. Rok 2022 wiązał się z rozbiórką parku technologicznego Walcowni Rur Jedność, którego fragment w postaci walcarki skośnej przedstawiłem na fotografii. Postaram się przygotować cykl opowiadający o nigdy nieuruchomionym procesie produkcji rur w Siemianowicach Śląskich 😉 Część istniejących hal byłej walcowni zostanie wykorzystana, natomiast część zbudowana od nowa. Podpisano także w lipcu 2022 roku list intencyjny pomiędzy Cognor Holding a Urzędem Miasta Siemianowice Śląskie, dotyczący współpracy polegającej na kompleksowym przeprowadzeniu prac infrastrukturalnych stwarzających warunki dla budowy i funkcjonowania zakładu walcowniczego. Miasto zobowiązało się do działań na rzecz budowy drogi, która będzie stanowiła podstawę komunikacji z terenem prowadzonej inwestycji a następnie przyszłej walcowni.
Ciąg technologiczny starej walcowni udokumentowałem dosłownie w ostatniej chwili, kiedy pierwsze urządzenia były przygotowywane do rozbiórki. Linia produkcyjna Walcowni Rur Jedność udała się w daleką, liczącą około 6000 km podróż do Omanu, gdzie po dwóch dekadach ma w końcu ruszyć 😉 Wcześniej starałem się o wizytę w tym miejscu przez około 10 lat. Dziękuję serdecznie za przełomową współpracę Firmie Blachmix oraz życzę powodzenia Grupie Cognor w sprawnym i pomyślnym zrealizowaniu ambitnej inwestycji 😉
Dzisiaj złożyłem pierwszą w tym roku koksowniczą wizytę i byłem przywitać się z kimś bardzo wysokim, kto właśnie przychodzi na świat 😛 Wkrótce opowiem Wam kto to taki 😉
The seven-story building was constructed in 1911 as a baking facility for the National Biscuit Company. Archival photographs show the building had a full length "National Biscuit Company" scaffold sign on the roof. The National Biscuit Company operated out of the building until 1951. The Stuart Hall Company- an office supply and paper firm- then used the building as a warehouse into the 1980s. The building was vacant before it was converted into residential lofts, following a renovation project that was completed in 2004. ( Source: Various)
16.08.2016
Gotowe półprodukty powstałe w warszawskiej Stalowni czyli kęsy. Po ochłodzeniu są składowane i wysyłane do sąsiedniej Walcowni Prętów. Do transportu kęsów w hali składowej służy suwnica, której most porusza się wśród wzdłużnej osi hali. Po moście ruch w szerokości hali zapewnia wózek, który dodatkowo posiada możliwość obracania kęsów transportowanych za pomocą trawersy elektromagnetycznej. Ich obrót o 90 stopni jest konieczny, gdyż są składowane w poprzek hali, zaś tory po których poruszają się wagony w hali przebiegają wzdłużnie. Po prawej stronie suwnicy widoczna kabina operatora. Na ziemi widoczne między innymi zapasowe elektromagnesy. Po lewej stronie oczywiście kęsy. Ich metaliczna barwa sugeruje, że wystygły, jednak zwykle są jeszcze bardzo gorące. Jesteśmy na końcu cyklu produkcyjnego warszawskiej Stalowni, a to oznacza zakończenie prezentacji procesu produkcyjnego Stalowni Huty Warszawa. Kolejnym wydziałem ArcelorMittal Warszawa, który Wam ukażę będzie oczywiście Walcownia Prętów P20, ale to po przerwie.
Maiden Lane off Baker Gate inn the Lace Market a historic quarter-mile square area in Nottingham, Nottinghamshire.
Once the heart of the world's lace industry during the days of the British Empire, the Lace Market is full of impressive examples of 19th century industrial architecture and thus is a protected heritage area. It was never a market in the sense of having stalls, but there were salesrooms and warehouses for storing, displaying and selling the lace.
The Lace Market has undergone a renaissance in recent years. Nearly all of the old warehouses that were once run down during the recession years have been cleaned and renovated and have found new uses such as luxury apartments, high-spec offices and academic buildings.
„Maszynowe Dębieńsko kolor”
23.11.2016
Niemal identyczne ujęcie jak poprzednie strony maszynowej baterii koksowniczej ale w bardziej barwnym wydaniu przy słonecznej pogodzie, która towarzyszyła mi w Koksowni 2 lata wcześniej. Koksownię w jakim wydaniu wolicie – czarno białym czy w kolorze? 😉
„Pielgrzym drugi w akcji”
06.09.2018
Walcownia Rur w Częstochowie posiada aż dwie walcarki pielgrzymowe, co jest korzystne, ponieważ pozwala na ciągłą eksploatację nawet w przypadku konieczności prowadzenia prac remontowych jednej z dwóch walcarek. Numeracja walcarek pielgrzymowych w układzie zespołów gorących Walcowni jest trochę zaskakująca, ponieważ przy piecu obrotowym nr 1 znajduje się walcarka pielgrzymowa nr 2 a przy piecu obrotowym nr 2 walcarka pielgrzymowa nr 1. Tym samym ich numeracja biegnie tak jakby po przekątnej tego rejonu Walcowni, zamiast w dwóch równoległych ciągach. Ogólne ujęcie częstochowskiej walcarki pielgrzymowej nr 2 przedstawiłem na fotografii. Widoczna jest klatka walcownicza podczas pracy. Charakter walcowania pielgrzymowego powoduje, że elementy walcarki, podobnie, jak jej fundamenty, są poddawane licznym obciążeniom dynamicznym. Spowodowały one w połowie lat 80. konieczność remontu kapitalnego walcarek pielgrzymowych, który obejmował wykonanie zupełnie nowych fundamentów walcarek pielgrzymowych, podobnie jak i pozostałych podstawowych urządzeń zespołów gorących. Ciekawostką jest, że pierwotnie zbudowane fundamenty nie były zbrojone. Ważnym osiągnięciem było w czasie niniejszego remontu zbudowanie systemu centralnego odbioru zgorzeliny spod urządzeń, co wcześniej odbywało się w wielu miejscach i przysparzało licznych problemów. Najdłuższy w historii Walcowni remont zespołów gorących rozpoczął się 1 sierpnia 1985 roku i trwał 5 miesięcy i 5 dni. Sytuacja finansowa spowodowała, że remont skupił się głównie na zespołach gorących a Wykańczalnię miano zmodernizować później.
Wczoraj uczestniczyłem w Nocy Muzeów 2022 w Muzeum Hutnictwa w Chorzowie. Odbył się wernisaż wystawy fotografii Viktora Máchy, które prezentowały Huty z różnych krajów. Wystawa przedstawiła między innymi ukraiński Kombinat Metalurgiczny Azovstal w Mariupolu przed wybuchem bestialskiej napaści rosyjskich agresorów. Odbyła się także prezentacja niepublikowanego wcześniej materiału filmowego z lat 30. XX wieku przedstawiającego wielki piec "A" Huty Piłsudski w Chorzowie. Przedstawiane treści omówili byli Dyrektorzy wielkich pieców Hut Bobrek oraz Pokój. Dostąpiłem zaszczytu prezentacji moich filmów edukacyjnych, przybliżających procesy walcownicze blach cienkich oraz rur. Spotkanie było także okazją do merytorycznych dyskusji z zakresu hutnictwa - cieszę się, że mogłem Wam przybliżać fascynujący świat przemysłu stalowego. Zaiste był to hutastyczny dzień! 😉
Ashley St. Powerhouse
St. Louis, MO
Charles Ledlic - 1904
Former coal, then oil powerhouse providing steam heat to downtown St. Louis.
Built 1933 Architect - Kenneth Stevenson Gillies .... in Art Deco style .... This building is a rare survivor of West Toronto's early 20th century industrial era, in the former Toronto Stockyards and is a heritage property. The building's facade incorporates Art Deco detailing including buff brick in horizontal stripes, with tall, thin rectangular windows and round shaped windows at the highest point .... The former incinerator and garbage disposal station is now one of the hottest event spaces in Toronto !
31.01.2021
"Zamarznięty piecyk"
Zimowe ujęcie pozostałości szybu wapiennika w Rudnikach. Korzystając z zimowego pełnego śniegu krajobrazu udałem się przed wschodem słońca na rędzińskie wzniesienia celem obserwacji panoramy zakładów Częstochowskiego Okręgu Przemysłowego. Oprócz pięknych industrialnych widoków moją uwagę skupił tradycyjnie nieczynny wapiennik.
Dzisiaj przypada Międzynarodowy Dzień Ochrony Zabytków. Niestety w moim rejonie stan zabytków kultury przemysłowej jest w większości przypadków w opłakanym stanie Małym przykładem tego jest także wapiennik przedstawiony na fotografii. Kolejne jeszcze bardziej bolesne tego przykłady zaprezentuję w niedalekiej przyszłości...
Back to my trip to Europe Spet- Nov 2012. Madrid Oct 19, 2012 Spain
We didn't go into the gallery apart from the bookshop as we didn't have the time or the money.. wish I had!
CaixaForum is Madrid's latest cultural and architectural star. It is one of those sights where the building is as much of an attraction as the content found in the interior, with its exuberant façade featuring a vertical garden by the French botanist Patrick Blanc.
It consists of 15,000 plants from 250 species, attracting large crowds that then proceed to the exhibitions and other events inside.
Once through the doors visitors are then drawn to another curious sight, a staircase that could easily be mistaken for a Gaudi creation found in Barcelona. In reality however, the entire extraordinary building is by the famous Swiss duo Herzog and De Meuron, best known for designing the Tate Modern in London that led to their Pritzker Award win.
The location chosen by La Caixa Foundation for its new Madrid home naturally had to be in the vicinity of the Prado, the Reina Sofia, and the Thyssen-Bornemisza museums, so for that an old power plant had to be restored and expanded. It is now one of the Spanish capital's best examples of industrial architecture, and one of its must-see sights.
The exhibitions feature works from the foundation's permanent collection (some 700 pieces by artists from the 1980s to the present), as well as temporary displays from other museums and foundations.
In addition to the exhibition space, the complete $36-million cultural center includes a bookshop, a restaurant, and an auditorium that hosts concerts and conferences.
For More Info: www.gomadrid.com/museums/caixaforum.html
Zabudowania przemysłowej kotłowni, zlokalizowanej przy należącej do JSW Koks Koksowni "Jadwiga" w Zabrzu - Biskupicach. Kotłownia jest zapleczem energetycznym Koksowni, zagospodarowując część gazu koksowniczego oraz dostarczając niezbędnej energii cieplnej w postaci pary technologicznej. Zakład jest eksploatowany przez spółkę Terma - Dom, a w skład jego wyposażenia wchodzą 3 kotły parowe typu Borsig, opalane głównie gazem koksowniczym, oraz rezerwowo miałem węglowym. Każdy kocioł posiada moc 22,6 MWt. Przy kotłowni wznosi się 113 - metrowej wysokości komin ceramiczny, będący jednym z najwyższych w Polsce (najwyższy, 135 - metrowy znajduje się w EC Czechnica). Zza zabudowań kotłowni wyłania się część obiektów koksowni, takich jak taśmociąg mieszanki do wieży węglowej (w kolorze czerwonym), czy komin opalania baterii koksowniczej, znacznie niższy od jej "brata" z kotłowni.
________________________________________________
The industrial heating plant close to Jadwiga coking plant in Zabrze.
"Rudniki Tower"
04.19.2019
Miniony rok 2019 przyniósł rozruch najnowszego w krajowym przemyśle cementowym pieca obrotowego do wypału klinkieru. Jednostkę zbudowano w Cementowni Rudniki należącej do CEMEX Polska. W szczytowym momencie rozwoju Cementowni, przypadającym na II połowę lat 70., w Zakładzie pracowały 4 piece obrotowe o długości 140 m. Piece te były w momencie uruchomienia w roku 1964 bardzo nowoczesnymi jednostkami, ponieważ reprezentowały metodę suchą (początkowo w Cementowni znajdowały się 3 piece, później dobudowano czwarty, co widać między innymi w różnej architekturze budynku "gorącego końca" na fotografii). Metoda sucha pozwoliła na zmniejszenie zużycia węgla jako paliwa do procesu wypału w stosunku do jego zużycia przy metodzie mokrej. Co ciekawe, w Polsce po dzień dzisiejszy pracują 2 piece obrotowe metody mokrej, ponieważ w przypadku części gatunków cementu, konieczne jest otrzymanie klinkieru z surowców o odpowiednio wysokim stopniu homogenizacji, czemu sprzyja ta metoda. Jednostkom niniejszym także postaram się poświęcić w przyszłości nieco czasu, bowiem zapoznawałem się z mokrą metodą produkcji cementu w zeszłym oraz 2018 roku. Nowy piec obrotowy w Rudnikach nie wpłynie znacząco na kształtowanie się poziomu produkcji w Zakładzie względem minionego układu linii wypału klinkieru, składającej się z trzech pieców obrotowych. Wyłączone oraz zlikwidowane jednostki nr 1, nr 3 i nr 4 dawały po około 650 ton klinkieru na dobę (łącznie około 1950 ton), natomiast nowy piec będzie zdolny docelowo osiągnąć poziom dobowej produkcji na poziomie 2000 ton klinkieru. Ważnym jest jednak to, że zbliżona do dotychczasowej zdolność produkcyjna Cementowni oparta o nowoczesną technologię, będzie wiązała się z dalszym ograniczeniem emisji gazów i pyłów. Najbardziej charakterystycznym obiektem związanym z nowym piecem jest wieża wymienników ciepła o wysokości aż 102 metrów. Właśnie ten obiekt znacząco przyczynia się do poprawy efektywności termicznej procesu wypału klinkieru. W wymiennikach ma miejsce przeciwprądowa wymiana ciepła opadającej grawitacyjnie mączki piecowej, która porusza się przeciwnie do unoszonym ku górze gazom odlotowym z pieca obrotowego. Tym samym odzyskiwane jest ciepło z procesu wypału klinkieru na rzecz podniesienia temperatury mączki piecowej trafiającej do tego procesu. Myślę, że nowa dominanta w krajobrazie Gmina Rędziny szybko stanie się symbolem okolicy. Po lewej stronie od wieży widoczny nowy piec nr 5 - na fotografii jeszcze przed uruchomieniem. Nieco bliżej dwa stare piece nr 3 i nr 4, które zostały wyłączone. Na prawo od wieży widoczny jest także hermetyczny silos klinkieru, będący również stosunkowo nowym obiektem w Zakładzie, zbudowanym z myślą o ochronie środowiska i lokalnej społeczności. Fotografię wykonałem z silosów homogenizacyjnych mączki piecowej, które jak widać w prawym dolnym rogu fotografii także zostały wyremontowane - cieszy, że modernizacja objęła nie tylko samą linię wypału klinkieru ale wpłynęła także na szereg obiektów pomocniczych. Cementownia Rudniki jest jednym z fundamentów gospodarczych Gminy Rędziny a także ważnym partnerem lokalnej społeczności. Budowa rudnickiego pieca to najbardziej radująca mnie, zakończona, przemysłowa inwestycja w 2019 roku
22.02.2018
"Franiczek"
Wieża wyciągowa Szybu Franciszek byłej KWK Wolfgang w Rudzie Śląskiej. Szyb Franciszek powstał pod koniec XIX wieku. W latach 1912-1926 stanowił osobny zakład górniczy, po czym zaś stał się częścią Kopalni Wolfgang. W 1984 roku kompleks obiektów szybu został uznany za zabytek i objęty ochroną. Na kompleks składają się między innymi nadszybie z widoczną na fotografii wieżą wyciągową, maszynownia, kotłownia oraz remiza strażacka o wysokich walorach architektonicznych. Stan wieży wyciągowej pozostawia niestety wiele do życzenia.
A luminous green construction crane dominates the urban skyline, its vertical truss illuminated against a soft blue-purple twilight. Sleek and industrial, the scene captures the raw architectural energy of urban development, blending mechanical precision with the ethereal quality of dusk's transitional light. This image evokes a mood of anticipation and transformation.
Silos na cukier w średzkiej Cukrowni to znakomity przykład nowoczesnej architektury przemysłowej. Architektura zakładu stanowi przeplatankę wiekowych budowli wraz ze współczesną architekturą przemysłową, co ukazane zostało na tutejszym ujęciu silosu w towarzystwie ceramicznego komina elektrociepłowni. Silosy na cukier o dużej pojemności to już stały element nowoczesnych cukrowni, gdzie ogromny nacisk kładzie się na jakość produkowanego wyrobu. Składowanie cukru luzem wymaga specyficznych warunków, gdzie oprócz sterylności zapewniana jest odpowiednia wentylacja i utrzymywana wymagana wilgotność powietrza. Silos w Środzie Wielkopolskiej był pierwszym w Polsce obiektem o tak dużej pojemności. Cukrownie budowane w latach 70. ub. wieku już posiadały swoje silosy, lecz o mniejszej pojemności rzędu 10 tysięcy ton. Silosy takie miały kształt wydłużonego walca i zwykle grupowane były w baterie 3 lub 4 sztuk co umożliwiało magazynowanie około 30 - 40 tysięcy ton cukru. Takie baterie silosów można znaleźć w cukrowniach pochodzących z tamtego okresu, przykładowo w Glinojecku, Ropczycach, czy Werbkowicach. Ciekawym przykładem architektonicznym jest zespół dwóch bliźniaczych silosów o pojemności 10 tysięcy ton każdy, znajdujący się w wygaszonej z produkcji Cukrowni Głogów. Dopiero w ostatnich latach nastąpiła masowa rozbudowa fabryk cukru i budowa ogromnych silosów o pojemnościach od 40 tysięcy ton wzwyż. Prekursorem takich inwestycji była budowa silosu o pojemności 65 tysięcy ton w Środzie Wielkopolskiej, a jego budowę pamiętam i mam uwiecznioną na zdjęciach z 2005 roku. Rekordzistą jeżeli chodzi o pojemność magazynową jest silos w Cukrowni Gostyń, w którym może zostać zmagazynowany 80 tysięcy ton cukru. Architektura silosów na cukier jest dość zróżnicowana. W przeważającej części główna komora silosu jest wykonana z żelbetu, a jej ściany wznoszone są metodą szalunku ślizgowego, podobnie jak kominy żelbetowe czy chłodnie kominowe. W niektórych cukrowniach, jak w Strzelinie, czy Polskiej Cerekwi komory silosu wykonane w postaci stalowego płaszcza. Jednakże największą dostrzegalną różnicę w architekturze silosów stanowią dachy. Najczęściej spotykany jest dach kopułowy, natomiast pośród silosów wybudowanych w ostatnich latach zastosowany został dach stożkowy. Średzki silos wieńczy ciekawy dach, wykonany na kształt wycinka hiperboloidy obrotowej. Absolutnym ewenementem pośród wymienionych wyżej budowli jest silos cukrowni w Dobrzelinie, który w całości ma kształt kopuły. Transport cukru do silosu odbywa się przy pomocy przenośników kubełkowych, znajdujących się w tzw. wieży komunikacyjnej, połączonej z komorą silosu estakadą z przenośnikami taśmowymi. Niektóre silosy nie posiadają swoich wież komunikacyjnych, gdyż korzystają z wieży należącej do sąsiedniego silosu. Takie rozwiązanie jest stosowane, gdy w pobliżu istniejącego silosu wznosi się kolejny, co obniża koszty inwestycji. Już kilka cukrowni w Polsce posiada w swoim krajobrazie po dwa silosy o dużej objętości, jak zakłady w Chełmży, Kluczewie, czy wspomniana średzka. Widok dwóch wielkich silosów w krajobrazie cukrowni jest na prawdę imponujący!
A beautifully produced brochure, resplendent in a presentation envelope, and issued by the County of London Electric Supply Company to commemorate the opening of their new power house (power station) on the banks of the River Thames at Creekmouth in Barking. This great evening took place on 19 May 1925 and, one strongly suspects, was the one time Royalty set foot at Creekmouth! The brochure has a potted history of the company that has been incorporated in 1891 to serve parts of South West London and some inner parishes adjacent to the City of London itself. These two supply areas were the reasoning behind their first two power stations at City Road, Islington and in Wandsworth.
The UK's fledgling electricial supply industry was rather an unholy mess with not just a multiplicity of supply undertakings (private and municipal) but also a wide range of supply voltages and phases. Some consolidation took place and the County of London Company was typical of the larger players in that they extended their supply area serviving a multiplicity of administrative areas that did not develop undertakings of their own as well as becoming 'bulk' suppliers of power to 'independent' undertakings. By the early 1920s their supply area had grown to cover much of East London and South Essex as seen on the map.
The construction fo Barking "A" as it would become known was first mooted in post-WW1 years to firstly increase capacity and also to ensure more thermally efficient production of supply than their older and smaller stations could obtain. The riverside plant allowed easy delivery of the coal fuel by river and allowed for the necessary cooling water. The designers and consultants were Merz & McLellan, the bulk of the equipment supplied by Vickers of Barrow and the turbines were by C A Parsons.
Barking was also effectively the outcome of increased co-operation the company had with three other closely connected concerns - the City of London Electric Lighting Company; the South London Electric Supply Corporation Limited; and the South Metropolitan Electric Light and Power Company Limited. This cooperation was something increasingly demanded of the industry by increased legislation and in 1926 the Central Electricity Board was formed. The CEB not only instituted the National Grid, interconnection requiring a national standard of production, but also 'designated' efficient stations. City Road was not, and closed in 1929, Wandsworth was and Barking saw expansion with the construction of the "B" section stage that was commissioned in 1933 and reached full capacity in 1939. The Company was nationalised in 1948 and it fell to the state to construct what was Barking "C" in 1954. Barking "A" was decommissioned in 1969, "B" in 1976 and finally "C" in 1981. The whole site was then cleared.
The brochure has a number of colour plates and sketches by artist Norman Howard as well as photographs of the plant. It is spledidly printed and produced by one of the better printing houses of the day, the esteemed George W Jones, at "The Sign of the Dolphin" in Gough Square, Fleet Street. This illustration by Norman Howard shows the first completed phase of the station as constructe din 1925 and before the other planned additions were added.
The old Commerce Works (Commerce Street works) on the edge of the town centre of Longton in Stoke-on-Trent.
The two bottle kilns contained within a pottery range (works) date back to the late nineteenth century and are now grade II listed and sit on a site at which pottery was being manufactured some time before the construction of these works. Chetham & Woolley seem to have been operating a business here dating back to 1796 and the factory containing this range was eventually taken over in 1873 by Herbert James Aynsley, son of John Aynsley (famous as part of the Aynsley China family) who aquired the site on his son's behalf in 1869.
The building appears to be undergoing renovation and sits close to the old Tams Crown Pottery works which is about to undergo a major refurbishment.
This old factory and kilns is grade II listed.
"Zmierzch Adamowa".
Krajobraz przemysłowy Wielkopolski wschodniej przez dekady tworzony był niezmienne przez kompleks górniczo - energetyczny Kopalni Węgla Brunatnego oraz Elektrowni Adamów. Obok Elektrowni Pątnów i Konin, Elektrownia Adamów tworzyła największy w Wielkopolsce zespół elektrowni zawodowych, bazujących na lokalnych złożach węgla brunatnego.
Budowa Elektrowni rozpoczęła się w 1962 roku, natomiast 20 listopada 1964 roku blok nr 2 jako pierwszy został zsynchronizowany z siecią energetyczną. W kwietniu 1967 roku oddany został do eksploatacji blok nr 5. Nazwa Elektrowni, jak i Kopalni nawiązuje do imienia inżyniera Adama Patli, który kierował grupą geologów, dzięki którym zostały odkryte bogate złoża węgla brunatnego w tym regionie. Budowa Elektrowni, jak i Kopalni była nie tylko niezwykle istotna z punktu widzenia rozwoju regionu, ale również polskiego przemysłu. Wszystkie urządzenia Elektrowni były produkcji krajowej.
Likwidacja Elektrowni rozpoczęła się 1 stycznia 2018 roku, kiedy nad ranem został odstawiony ostatni blok energetyczny. Decyzję o likwidacji podjęto w związku z wyczerpywaniem się zasobów paliwa w pobliskiej Kopalni Węgla Brunatnego Adamów oraz koniecznością przystosowania Elektrowni do dyrektywy środowiskowej IED i brakiem opłacalności tego przedsięwzięcia.
Elektrownia składała się z pięciu bloków energetycznych o mocy 120 MWe każdy. Kotłownię tworzyły kotły parowe typu OB-380 (oznaczane również skrótem OP-650b), opalane węglem brunatnym. Paliwo do Elektrowni dostarczane było z pobliskich odkrywek węgla brunatnego przez własną, wydzieloną sieć kolejową, w której składy były prowadzone przez poniekąd słynne z rejonu konińskiego elektrowozy LEW-EL2, zwane również "krokodylami" (owe lokomotywy były również wykorzystywane w górnictwie węgla brunatnego i energetyce na terenie dawnej NRD). Pięć kotłów o wydajności 650 ton pary na godzinę było opalanych pyłem węgla brunatnego. Spaliny po oczyszczeniu w elektrofiltrach kierowane były do komina żelbetowego o wysokości 150 metrów. Niegdyś odcinek komina od ostatniej do drugiej galerii licząc od góry (od 100 do 150 metrów) pomalowany był w biało - czerwoną szachownicę. Architekturę komina wzbogacały stalowe obejmy, wzmacniające trzon, podobnie jak w przypadku kominów ceramicznych (ceglanych). Dnia 17 grudnia 2020 roku komin został wyburzony metodą strzałową, co było pierwszym widocznym znakiem przemian krajobrazu przemysłowego w rejonie Turku.
Maszynownia Elektrowni wyposażona była w pięć turbozespołów kondensacyjnych typu TK-120 produkcji Zamech Elbląg. Oprócz produkcji energii elektrycznej Elektrownia dostarczała również ciepło dla miasta Turek oraz parę technologiczną, wykorzystywaną m.in. w pobliskich zakładach włókienniczych. Bloki energetyczne, wyposażone w turbozespoły TK-120 stanowiły jedne z pierwszych bloków dużej mocy, wybudowanych w Polsce w czasach powojennych. Dwa bliźniacze bloki, opalane węglem brunatnym znajdowały się również w Elektrowni Konin, natomiast pozostałe "studwudziestki" tworzyły inne elektrownie, budowane w latach 60. ub. wieku, w tym Elektrownie Łagisza i Stalowa Wola.
Jednakże najciekawszym elementem, wyróżniającym tutejszą Elektrownię pośród pozostałych w Zespole Elektrowni Pątnów - Adamów - Konin było pięć chłodni kominowych o powłoce hiperboloidalnej (w tutejszym kadrze zmieściły się dwie). Były to jednocześnie jedyne tego typu chłodnie w Wielkopolsce. Brak licznych zbiorników wodnych w okolicy, w przeciwieństwie do konińskich elektrowni wymusił zastosowanie zamkniętego układu chłodzenia z chłodniami kominowymi. Chłodnie wznosiły się na wysokość 90 metrów. Dnia 28 kwietnia 2022 roku wyburzona została chłodnia nr 1, a 15 czerwca podobny los podzieliła chłodnia nr 4. Ogłoszony obecnie przetarg na budowę bloku gazowo - parowego o mocy 600 MWe daje nadzieję, że Turek wciąż pozostanie na mapie polskiego przemysłu energetycznego.
____________________________________________________
View of lignite - fired Adamów power plant in Turek, Greater Poland. First unit was started in 20 Nov. 1964. Total power output of all five units was 600 megawatts. The power plant was a district heating and process steam source for Turek city and local industry. After 50 years the plant was definitely closed in 1 Jan. 2018 and now it is under demolition. The stack was 150 metres tall and the five cooling towers was 90 metres tall.
02.12.2021
"Jeszcze w całości"
Niestety dni mijającego tygodnia przyniosły kolejne, smutne zmiany w górniczym krajobrazie Rozpoczęto rozbiórkę stalowej konstrukcji jednozastrzałowej wieży wyciągowej Szybu Julian IV Kopalni Węgla Kamiennego Piekary w Piekarach Śląskich (wcześniejsze nazwy Kopalni to kolejno KWK Julian, ZG Piekary, KWK Piekary, KWK Bobrek - Piekary Ruch Piekary i KWK Piekary I). Po pracach rozbiórkowych, które objęły nadszybia i maszynownie wszystkich trzech szybów Zakładu, przyszła pora na wieże wyciągowe. Początek zasadniczych prac rozbiórkowych wieży wyciągowej Szybu Julian IV miał miejsce w środę 19 października bieżącego roku. Czynności rozbiórkowe dotyczyły najpierw konstrukcji głowicy wieży wraz kołami kierowniczymi lin wyciągowych, które zdjęto za pomocą żurawia. Poszczególne elementy są cięte palnikami acetylenowymi i następnie za pomocą żurawia opuszczane na poziom terenu. Prace rozbiórkowe wieży potrwają jeszcze kilka dni. Następnie rozpocznie się rozbiórka najpiękniejszej i najbardziej wartościowej pod kątem dziedzictwa przemysłowego wieży wyciągowej Szybu Julian II. Strasznie trudno się z tym pogodzić
Szyb Julian IV pełnił funkcję zjazdowo-wydobywczą. Budowa szybu zaczęła się w 1964 roku a rozpoczęcie jego właściwej eksploatacji miało miejsce w 1966 roku, co czyni go najpóźniej uruchomionym szybem w Kopalni. Właśnie tym szybem dnia 31.01.2020 wyjechały na powierzchnię podczas pożegnalnej uroczystości symboliczne ostatnie tony węgla wydobytego w Kopalni Węgla Kamiennego Piekary. Bardzo się cieszę, że było mi dane poznać i uwiecznić tą wspaniałą konstrukcję, którą pożegnałem jeszcze kilka dni temu.
Nagrzewnice z wewnętrznym szybem spalania mają w swoim wnętrzu kratownice oraz kanał szybowy. Kiedy nagrzewnica jest opalana, czyli podgrzewa się kratownice w jej wnętrzu, w dolnej części szybu, za pomocą palnika odbywa się spalanie mieszanki gazu wielkopiecowego z koksowniczym. Gorący strumień w szybie kieruje się do góry następnie zakręca pod kopułą i jest kierowany do przestrzeni kratownicy. Przepływając przez kratownicę oddaje jej ciepło i nagrzewa ją. Kratownica jest złożona formą przestrzenną zapewniającą dużą powierzchnię wymiany ciepła zbudowaną z materiałów ogniotrwałych. Po nagrzaniu kratownicy, palnik w szybie zostaje wygaszony, zawór przewodu spalin do komina ze spalania mieszanki gazowej zamknięty, następuje natomiast podanie zimnego dmuchu, który odbiera ciepło od gorącej kratownicy nagrzewając się. Nagrzany dmuch zostaje wyprowadzony z nagrzewnicy przewodem gorącego dmuchu do okrężnicy i dalej przez dysze podany do pieca.
The Manufaktura arts centre, shopping mall, and leisure complex. Centrum handlowo-kulturalne Manufaktura
Category: Shopping center (inc. mixed use)
Location: Łódź, Poland
Built: XIX century (start - 1872)
Architect: Hilary Majewski (Poland)
Renovation/extension: 2002-2006
Architect of renovation: Virgile & Stone (London, UK)
Total Area after renovation: 270 000 m²
The Manufaktura is an arts centre, shopping mall, and leisure complex. The Manufaktura is located in the central part of the city, in the former industrial complex founded by Izrael Poznański.
Follow me:
"Mała ale piękna"
27.02.2021
Dokumentacja krajowego koksownictwa skompletowana! 😉 Dzisiaj (28.07.2022) po dziesięciu latach starań złożyłem wizytę w ostatniej jeszcze nieudokumentowanej przeze mnie Koksowni czyli Koksowni Bytom Sp. z o. o. w Bytomiu. Uwieczniłem pracę Węglowni, Piecowni, Sortowni oraz Węglopochodnych 😉 Podczas wizyty uwieczniłem między innymi trzydziestą baterię koksowniczą na terenie Polski oraz jedenastą instalację oczyszczania gazu koksowniczego. Bytomska Koksownia chociaż jest obecnie najmniejszą spośród ośmiu czynnych krajowych Koksowni to zasługuje na uwagę z racji wielu ciekawostek technologicznych w tym także tych mających miejsce tylko w tej Koksowni 😉 Jakich? Postaram się Wam w przyszłości kompleksowo zaprezentować Zakład zarówno na stronce jak i finalnie w wydawnictwie 😉
Serdeczne podziękowania dla Muzeum Koksownictwa oraz Petralana za miłe spotkanie i zaangażowanie na rzecz organizacji dzisiejszej wizyty, która ma dla mnie symboliczny charakter, ponieważ pozwoliła ostatecznie zebrać materiał ze wszystkich polskich Koksowni i stanąć na stropie ostatniej jeszcze nieodwiedzonej baterii koksowniczej. Miałem dzisiaj także przyjemność udzielić wywiadu na temat mojej działalności oraz krajowego koksownictwa, który wzbogaci materiały powstającego Muzeum Koksownictwa.
Delano, Jack,, photographer.
[Douglas Shoe Factory, Spark St., Brockton, Mass.]
ca. 1940 Dec.
1 slide : color.
Notes:
Current title devised by Library staff from information provided by the source: Flickr Commons project, 2008.
Original title from FSA or OWI agency caption: Industrial buildings and a town in Mass., possibly Brockton.
Transfer from U.S. Office of War Information, 1944.
Subjects:
Factories
Shoe industry
United States--Massachusetts--Brockton
Format: Slides--Color
Rights Info: No known restrictions on publication.
Repository: Library of Congress, Prints and Photographs Division, Washington, D.C. 20540 USA, hdl.loc.gov/loc.pnp/pp.print
Part Of: Farm Security Administration - Office of War Information Collection 11671-1 (DLC) 93845501
General information about the FSA/OWI Color Photographs is available at hdl.loc.gov/loc.pnp/pp.fsac
Higher resolution image is available (Persistent URL): hdl.loc.gov/loc.pnp/fsac.1a33862
Call Number: LC-USF35-14
The ruins of the plant-room of the Belowda Beacon china clay mine, near Roche, Cornwall.
What was once a large 'L'-shaped room, built pre-WWI in 1908 or 1912 - some uncertainty of the date, but of more modern styling than contemporaneous architecture.
Contained within were oil-engines driving d.c. generators to power the skips, pumps, processing and haulage equipment. A gas-plant was behind, in the lower part of the building.
An experimental plant, evidently, with not much china clay produced, it having a high mica content.
Information courtesy of a paper by John Tonkin: 'The Belowda Beacon Clayworkings - Two Forgotten Pits'.
Built 1933 Architect - Kenneth Stevenson Gillies .... in Art Deco style .... This building is a rare survivor of West Toronto's early 20th century industrial era, in the former Toronto Stockyards and is a heritage property. The building's facade incorporates Art Deco detailing including buff brick in horizontal stripes, with tall, thin rectangular windows and round shaped windows at the highest point .... The former incinerator and garbage disposal station is now one of the hottest event spaces in Toronto !
The dragline was used in connection with opencast coal mining until shortly before the mines closure in the mid 1980's.
This Bucyrus Erie 1150B walking dragline, known as Oddball, was used here when the site was active, it had a top speed of 0.2 miles per hour. Oddball was built in 1948 by the Bucyrus Erie in South Milwaukee, Wisconsin in the USA. It worked there for 4 years before it was dismantled & shipped to England. It's been dismantled 4 times in the U.K as it worked in Pontyprid, South Wales & Cannock and Staffordshire before it was finally moved to the St Aidans in 1972 where it worked until 1983. It is one of only four remaining drag line excavators still in existence. It weighs 1200 tons and is the size of 60 double decker buses and has a bucket capacity of 20 cubic yards.It is now looked after by the Friends of St. Aidans BE 1150 Walking Dragline a volunteer organisation.
The principal organisations involved in the preservation of the machine have been the former owners and operators of the site, the late Richard Budge, Leeds City Council, the St Aidans Trust and the volunteers of the Friends of the Dragline. Substantial additional funding and assistance has been provided by the National Lottery, the Science Museum Prism Fund, European Funding Agencies and other benefactors.
The former opencast site is now a RSPB bird reserve.
Since many people seem to like this photo, I will tell a little story behind it. When you take a train from New York to Newark (for example when you go to the New Jersey airport) you travel through suburbs of Newark and see its ugly industrial buildings from the window of your train. Thus, I saw this building in Harrison a few times from the train window and decided to return one day and take a picture of it!
As you know, it's now bitterly cold in New York. I don't know why I decided to venture out to Harrison in this cold, just for this photograph! My fingers froze to the camera when I took it out for a few shots! No question of changing a filter with your wooden fingers!
I took many other pictures in Harrison, but I think this one was the best, as ugly and problematic as it is. Maybe because it was so cold that I couldn't stand still and concentrate on taking pictures, let alone wait for an hour until the right sort of clouds form in the sky (in Peter Watson's style)!
#FL00623
Personal evaluation: ***