and her getto booty

New stencil i have just finished, very very pleased with how this come out.

Size w 70cm x h 110

there is also a very poor qulity vid of the progress of it

www.youtube.com/watch?v=b9yxssOwP0A

This is the location of one of the main ghetto entrances, which was situated opposite the building of the "Collegium" Society at 84 Leszno Street.

This building was eventually destroyed by the Germans, but during the existence of the "Jewish quarter" it housed the Labour & Statistics Departments of the Judenrat (Jewish Council). As it was on the "Aryan" side of the ghetto wall, a wooden footbridge was built over Żelazna Street in September 1941 to allow Jews to enter the building directly at second floor level.

Warsaw ghetto boundary markers: en.wikipedia.org/wiki/Warsaw_Ghetto_boundary_markers

Italian postcard by B.F.F. Edit., no. 3327. Photo: ENIC. Publicity still for I quattro del getto tonante/The four thundering jets (Fernando Cerchio, 1955).

Handsome Antonio Cifariello (1930–1968) was an Italian actor and documentary filmmaker. In his short but intense career he starred in several Italian comedies as a young and seductive Don Giovanni. He worked with several famous directors, including Federico Fellini, Dino Risi, Luigi Comencini and Valerio Zurlini. Cifariello also appeared in a few international films.

Antonio Cifariello was born in Naples, Italy, in 1930. He was the grandson of the sculptor Filippo Cifariello, notorious for killing his wife out of jealousy in 1905. Antonio was discovered for the screen while rowing at the Canottieri Savoia club in the seaside village of Saint Lucia in 1950. He auditioned and got the lead part, credited as Fabio Montale, in La sposa che vestiva di bianco/The bride wore white (Mario Baffico, 1950-1957). The film had several production issues and was only released as Amanti senza peccato in 1957. In the meanwhile Cifariello had enrolled at the Centro Sperimentale di Cinematografia in Rome, graduating in 1953. Cifariello also appeared in several Fotoromanzi using another stage name, Mauro Vellani. His official film debut was in Italian historical drama Eran trecento... (La spigolatrice di Sapri) /They were 300 (Gian Paolo Callegari, 1953), starring Rossano Brazzi. Federico Fellini then chose him to play a journalist in Un Agenzia matrimoniale/Marriage Agency, one of six segments of an anthology about love, L’amore in città/Love in the City (Michelangelo Antonioni, Carlo Lizzani, Federico Fellini a.o., 1953). Fellini’s segment is a delight. Bethany Cox at IMDb: “The beautiful visuals, deliberate pacing, nostalgic yet mystical storytelling and colourful music are all there, and Fellini's poetic and quite ambitious style is as distinctive as you would expect.” In a short time Cifariello then established himself as one of the most requested young actors in the Italian cinema. He starred in the debut of director Valerio Zurlini, Le ragazze di San Frediano/the Girls of San Frediano (1954) as a Florentine mechanic, who romances several women simultaneously and secretly, but they conceive a plot to punish him. He appeared opposite Sophia Loren and Vittorio De Sica in the comedy Pane, amore e.../Scandal in Sorrento (Dino Risi, 1955), the third film of the trilogy, formed by Pane, amore e fantasia/Bread, Love and Dreams (Luigi Comencini, 1953) and Pane, amore e gelosia/Bread, Love and Jealousy (Luigi Comencini, 1954). Next he starred with Silvana Pampanini and Alberto Sordi in the comedy La bella di Roma/The Belle of Rome (Luigi Comencini, 1955). He appeared with Anna Magnani in the comedy drama Suor Letizia/ The Awakening (Mario Camerini, 1956). He had a supporting part in the comedy Giovani mariti/Young Husbands (Mauro Bolognini, 1958), featuring Gérard Blain. In the Italian-West German crime-drama-comedy Le bellissme gambe di Sabrina/The Beautiful Legs of Sabrina (Camillo Mastrocinque, 1958), he co-starred with Mamie Van Doren. It was Van Doren's first film made away from Hollywood. The film was a flop and is now largely forgotten.

Antonio Cifariello became tired of playing stereotypical characters of seducers or boyfriends in comedies. In the 1960s, he appeared in such adventure films as I masnadieri/Rome 1585 (Mario Bonnard, 1961) with Daniela Rocca and Debra Paget, and the Walt Disney Productions feature film In Search of the Castaways (Robert Stevenson, 1962), starring Hayley Mills and Maurice Chevalier. Cifariello played an Indian Chief in this tale about a worldwide search for a shipwrecked sea captain, based on Jules Verne's novel Captain Grant's Children. Craig Butler at AllMovie: “Castaways has a lovely cast, with Hayley Mills in fine form, whether falling in love or falling down a slope. If Maurice Chevalier and Wilfrid Hyde-White go over the top, they still have charm, and George Sanders's understatement counteracts them nicely. In smaller roles, Antonio Cifariello and Wilfrid Brambell make strong impressions as a stolid Indian and a not-so-crazy lunatic. Advances in screen technology may have reduced Castaways' impact, but most children will still find it entertaining -- as will those parents willing to meet it halfway.” In Search of the Castaways was worldwide a box office hit and was the 3rd highest grossing film of 1962 in the US. Cifariello also appeared in another American production, Jessica (Jean Negulesco, Oreste Palella, 1962), starring Maurice Chevalier and Angie Dickinson. He also appeared in the historical musical La bella Lola/The Lovely Lola (Alfonso Balcázar, 1962) starring Sara Montiel. The film, a co-production between France, Italy and Spain, was based on the 1848 novel The Lady of the Camellias by Alexandre Dumas. Cifariello gradually moved his career towards journalism and television documentaries. His last feature film was the Polish film Giuseppe w Warszawie/Giuseppe in Warsaw (Stanislaw Lenartowicz, 1964) with Zbigniew Cybulski. Cifariello played an Italian deserter in Nazi-occupied Poland in 1943, who moved between the Germans and the Polish resistance. In 1968 Antonio Cifariello suddenly died. He was on a trip in Zambia, making a documentary for RAI television, when his plane crashed. He was only 38. Between 1954 and 1960, he had been married to actress Patrizia Della Rovere. They had one son, composer Fabio Cifariello Ciardi. At the time of his death, Antonio Cifariello was the partner of actress Annie Gorassini.

Sources: Craig Butler (AllMovie), Bethany Cox (IMDb), Movieplayer (Italian), Wikipedia (English and Italian) and IMDb.

Latino man standing against a wall.

As a reminder, keep in mind that this picture is available only for non-commercial use and that visible attribution is required. If you'd like to use this photo outside these terms, please contact me ahead of time to arrange for a paid license.

From this point westwards up to Żelazna Street, a narrow strip of land was excluded from the ghetto due to the importance of Chłodna Street as an east-west transport corridor....

Warsaw Ghetto boundary markers: en.wikipedia.org/wiki/Warsaw_Ghetto_boundary_markers

This wall was part of the southern boundary of the so-called "small ghetto" from November 1940 to October 1941....

Warsaw Ghetto boundary markers: en.wikipedia.org/wiki/Warsaw_Ghetto_boundary_markers

Schindler’s factory (Schindlers fabriek) werd wereldberoemd door de Oscarwinnende film ‘Schindler’s List’ van Steven Spielberg. Het verhaal speelt zich even buiten het centrum van Krakau af, in een emaille fabriek onder leiding van de Duitse Oskar Schindler. Naarmate de oorlog vordert en de nazi’s steeds agressiever joodse mensen uit het getto van Krakau deporteren, zet Schindler een plan in werking om zijn joodse werknemers te redden van het kamp. Uiteindelijk redt hij zo de levens van 1100 mensen.

TOTW: Lighting-Good or Getto

Yes I have been slacking on my 365 but it's not that bad...I have friends...motivating me but my brain and creativity is running like fire I become overwhelmed...that I just say I want to do that and this and I just can't decide when I want to do it...

I did give my Camera a name...His name is Passion...and Today Passion got some friends...his Ebay Triggers..and his stands are coming in Later but thats a surprise...

Well today in Central Fl, there was a bunch of thunder, for some reason my power went out..while I was watching T.V. it read stay away from Windows hahah..so I just went to the hall way and sat there singing to my self...I love to sing...

Well as you can see my Ebay Triggers Came in and yes..Im strobing..hahaha...I loved every minute of it..this setup took a while..but i like the reflection i got on the floor..must have been the long exposure...let me see if I can give you my strobist details...lets begin..

Strobist: Passion's (Camera) setup straight ahead down hall, shutter at 2.5", F-14 set WB setting to Incandescent---- SB-28 to my left set at 1/4 bare..zoom set to 85mm

and candle

(I keep reading about people changing the zoom on the flash...to control light spread is that right?) I hope I gave my strobist info out right...

sohuld tidyed my room before doing this

www.flickr.com/groups/napolinobilissima/discuss/721576321...

www.flickr.com/groups/homer-illustrated/discuss/721576286...

www.flickr.com/groups/69646291@N00/discuss/72157631480572...

Laodamia was the wife of Protesilaus and daughter of Acastus and Astydameia. After Protesilaus was killed in the Trojan War he was allowed to return to his wife for only three hours before returning to the underworld because they had only just married. Thereafter Laodamia committed suicide by stabbing herself, rather than be without him.[30][31] According to Hyginus' Fabulae, the story runs like this: "When Laodamia, daughter of Acastus, after her husband's loss had spent the three hours which she had asked from the gods, she could not endure her weeping and grief. And so she made a bronze likeness of her husband Protesilaus, put it in her room under pretense of sacred rites, and devoted herself to it. When a servant early in the morning had brought fruit for the offerings, he looked through a crack in the door and saw her holding the image of Protesilaus in her embrace and kissing it. Thinking she had a lover he told her father Acastus. When he came and burst into the room, he saw the statue of Protesilaus. To put an end to her torture he had the statue and the sacred offerings burned on a pyre he had made, but Laodamia, not enduring her grief, threw herself on it and was burned to death."[32]

Una volta sceso negli inferi Protesilao implorò Ade e Persefone di poter rivedere ancora una volta la sposa: i due dèi, infastiditi e un po' commossi, concessero allo sventurato un ultimo giorno di vita, e lo condussero fuori dall'Ade. Laodamia vedendo il suo amato marito far ritorno quasi impazzì dalla gioia; ma Protesilao le spiegò che generosamente i sovrani dell'Ade gli avevano concesso un ultimo giorno e che avendo poco tempo egli aveva intenzione di passarlo a fare l'amore con lei. Venne poi il momento del distacco: Laodamia decise allora di realizzare una statua con le fattezze del marito in modo da poterla abbracciare e dormire con essa.[8][9]. Acasto, nei giorni successivi, notando l'assenza della figlia, mandò un suo servo a spiarla. Il servo riferì al re che sua figlia stava tutto il giorno chiusa nella sua camera ad amoreggiare con una statua e Acasto, per il bene della figlia, decise di far sciogliere la statua nell'olio bollente, ma Laodamia mentre la statua si scioglieva si gettò nel calderone ricongiungendosi così all'amato.[10]

This marker at the intersection of Chłodna Street and Żelazna Street commemorates the site of the wooden footbridge over Chłodna Street which was built in January 1942 to re-connect the two parts of the Warsaw ghetto which were disconnected when this street was excluded from the ghetto in December 1941.

When Warsaw's German occupiers created the "Jewish Residential District" at the end of 1940, it initially included a narrow strip of land between Wronia and Żelazna streets which linked the "large ghetto" in the north to the "small" ghetto in the south. However, this meant that a short section of Chłodna Street (which was an important east-west transport corridor) became enclosed within the ghetto, which caused considerable traffic disruption in Warsaw over the next few months.

As a result, the Germans eventually decided to exclude Chłodna Street from the ghetto, thus dividing it in two. But doing so prevented the free movement of the Jews from one part of the ghetto to the other, which meant that it was still necessary to periodically stop the traffic on Chłodna Street to allow the inhabitants of the ghetto to cross.

This prompted the Germans to create the footbridge, which kept the traffic flowing and re-enabled free movement for the Jews, as well as allowing them a brief glimpse of the city outside the ghetto to which they no longer had access....

Warsaw ghetto boundary markers: en.wikipedia.org/wiki/Warsaw_Ghetto_boundary_markers

Storico Carnevale di Ivrea

edizione 2013

Battaglia delle Arance

Tuchini del Borghetto

Lunedì 11 febbraio 2013

i tuchini ...sotto la neve!

Soldati alla guerra...

Borghetto

Ivrea

Italia

have a look to the whole set on facebook:

www.facebook.com/media/set/?set=a.426405797441658.99167.1...

To the black Camel, (1, Bogner alley 5, part, conscription number 312), house sign.

Here were originally two buildings: a house was already in the second quarter of the 15th century owned by bowyers and belonged in 1455 the bowyer Erhart Fütterer of Retz and 1458 the bowyer Stefan Leyser. The other house was also owned by bowyers. Its first documentary mention dates from the year 1456. In 1527 painter Hanns Gruntmann acquired both houses. His successor in ownership the two before 1539 had developed into one, which came in 1619 in the possession of the merchant Johann Baptist Cameel, who (coming from his native city of Brno to Vienna) established a spice factory here. He named his shop "The Black Camel" and later gave the house an identical sign. Since Cameel left large debts, the building together with his two other houses city 307 and 311 (both went up in the house Bogner alley 5) in 1640 was publicly auctioned and acquired by the tradesman Andre Getto, who also the house city 320 (Hallweilsches house; 3, part) possessed. After that, however, the three buildings had different owners again.

At the beginning of the 19th century, the store, which was expanded to a wine bar (wine and delicatessen), was frequented by the better society of Vienna and was known as a breakfast parlor. Beethoven was a frequent guest who bought wine, sugar and coffee from the then owner, Mrs. Stiebitz. The upper floor of the house was home to the poet and composer Friedrich August Kanne at the beginning of the 1820s. At that time, the building belonged to the k.k. Captain Franz Galle, who according to a commemorative publication (F.J. Stiebitz: commemorative on the occasion of the demolition of the old Kameelhaus in Bogner alley, 1901), is said to have become the first victim of the cholera raging in Vienna in 1830 and to have died within three hours.

Between 1828 and 1882 there are different details about this house: According to Czeike (Felix Czeike: Historical Dictionary of Vienna) house and wine bar 1828 were owned by Joseph Stiebitz († 1852), who the adjacent house "Zu den drei Tirolern (to the three Tyroleans)" (city 313 also Bogner alley 5) had to buy in order to use its first floor premise to expand his flourishing business. In 1882, his grandson (Franz) Josef Stiebitz was the owner.

Harrer (Paul Harrer: Vienna, its houses), however, indicates that the house was divided after Gaul's death on three heirs. The wine and delicatessen, however, belonged since May 1818 to Joseph Stiebitz and two co-owners and from 1823 Joseph Stiebitz alone. The interest payable for restaurants, wineries and dwellings amounted to 6,500 guilders in 1824, which was a very high amount for the time. In 1835 Stiebitz bought the neighboring house city 313 ("To the three Tyroleans" or "Zu den drei Schweizern/To the three Swiss men") in order to expand his business. Joseph Stiebitz also made a name for himself as the "father of the poor of the city". In addition to other foundations, he supported above all the still very young Handlungskrankeninstitut (hospital) "Confraternity", for whose chapel he donated a large part of the decoration. In 1830 he was appointed general director of the bourgeois merchant profession. He was also one of the first members of the Gesellschaft der Musikfreunde (Society of Friends of the Music in Vienna). All parts of the house city 312 (but without the ownership rights to the shop) came under a inheritance contract from 2 May 1842 together with the house city 307 in one hand. On October 31, 1848, the house was hit by two shotgun balls, which penetrated through an iron-studded balcony in the back of the wine bar and were found only years later in an adaptation. When the troops moved into the city, nobody was allowed to show themselves on the streets or behind the windows. However, a maid ignored this ban and looked out of the window of this house, whereupon she was killed by a shotgun in front of the eyes of nineteen-year-old Rosa Stiebitz, the wife of Alois Stiebitz (son of Joseph Stiebitz). Rosa and Alois Stiebitz introduced regular music evenings in the house, in which the most important artists of the time were often and welcome guests. Between 1842 and 1882 the two houses 307 and 312 were built into one, which was acquired in 1882 by Franz Josef Stiebitz, who already owned the house city 313.

In 1901, the house together with the neighboring buildings city 313 and 314 was replaced by a new building designed by Julius Mayreder, in which the wine and delicatessen "Zum schwarzen Kameel (to the black Camel)" was again housed. It was still owned by the Stiebitz family until 1951 and was sold to the Erste Österreichische Sparkasse (First Austrian Savings Bank) this year.

From the family of Johann Baptist Cameel sprang the learned missionary and botanist P. Georg Josef Cameel (Camelius), after whom Carl Linnaeus one of him in the Philippines discovered flower "camellia" named.

See also: Bogner alley 5.

Dependence of the employee on the employer

The employees in the wine and delicatessen "To the black camel" had 1818 as employees accounts with their boss, on that their salary was booked on a monthly basis. As was customary a that time, no cash was issued. Only if one could motivate that one needed cash for a special occasion, money was paid out. The boss participated from time to time in the purchases. The thriftiness of the employees was promoted in such a way that some could become self-employed after 10 or 20 years with the saved money. Even the marriage license had to give the boss. The relationship of subservience of employees was emphasized by the fact that they were called "individuals" in their contracts, even if they were in a "high position".

Businesses and companies within the house over the years

Gewürzkrämerei (spice store) "To the black camel"

Wine and delicatessen "To the black camel"

Zum schwarzen Kameel, (1, Bognergasse 5, Teil; Konskriptionsnummer 312), Hausschild.

Hier standen ursprünglich zwei Gebäude: Ein Haus war schon ab dem zweiten Viertel des 15. Jahrhunderts im Besitz von Bognern und gehörte 1455 dem Bogner Erhart Fütterer von Retz und 1458 dem Bogner Stefan Leyser. Auch das andere Haus gehörte Bognern. Seine erste urkundliche Erwähnung stammt aus dem Jahr 1456. Im Jahr 1527 erwarb Maler Hanns Gruntmann beide Häuser. Sein Besitznachfolger ließ die beiden vor 1539 zu einem verbauen, das 1619 in den Besitz des Handelsmannes Johann Baptist Cameel kam, der (aus seiner Vaterstadt Brünn nach Wien gekommen) hier eine Gewürzkrämerei einrichtete. Sein Geschäft benannte er "Zum schwarzen Kameel" und gab später auch dem Haus ein gleichlautendes Schild. Da Cameel große Schulden hinterließ, wurde das Gebäude gemeinsam mit seinen beiden anderen Häusern Stadt 307 und 311 (beide gingen im Haus Bognergasse 5 auf) 1640 öffentlich versteigert und vom Handelsmann Andre Getto erworben, der auch das Haus Stadt 320 (Hallweilsches Haus; Am Hof 3, Teil) besaß. Danach hatten die drei Gebäude jedoch wieder unterschiedliche Besitzer.

Anfang 19. Jahrhundert wurde der zu einer Weinstube erweiterte Laden (Wein- und Delikatessenhandlung) von der besseren Gesellschaft Wiens gern aufgesucht und war vor allem als Frühstücksstube stadtbekannt. Beethoven war ein häufiger Gast, der bei der damaligen Besitzerin, Frau Stiebitz, Wein, Zucker und Kaffee kaufte. Im oberen Stockwerk des Hauses wohnte Anfang der 20er Jahre des 19. Jahrhunderts der Dichter und Komponist Friedrich August Kanne. Zu dieser Zeit gehörte das Gebäude dem k.k. Hauptmann Franz Galle, der laut einer Gedenkschrift (F. J. Stiebitz: Gedenkschrift anläßlich der Demolierung des alten Kameelhauses in der Bognergasse. 1901) das erste Opfer der 1830 in Wien grassierenden Cholera geworden und binnen drei Stunden gestorben sein soll.

Zwischen 1828 und 1882 gibt es unterschiedliche Angaben zu diesem Haus: Laut Czeike (Felix Czeike: Historisches Lexikon Wien) waren Haus und Weinstube 1828 im Besitz von Joseph Stiebitz († 1852), der das angrenzende Haus "Zu den drei Tirolern" (Stadt 313; heute ebenfalls Bognergasse 5) dazukaufen musste, um dessen Parterrelokal zur Erweiterung seines florierenden Geschäfts zu benützen. 1882 war sein Enkel (Franz) Josef Stiebitz Besitzer.

Harrer (Paul Harrer: Wien, seine Häuser) hingegen gibt an, dass das Haus nach Galles Tod auf drei Erben aufgeteilt wurde. Die Wein- und Delikatessenhandlung gehörte jedoch seit Mai 1818 Joseph Stiebitz und zwei Mitbesitzern und ab 1823 Joseph Stiebitz allein. Der zu zahlende Zins für Lokal, Kellereien und Wohnung betrug im Jahr 1824 6.500 Gulden, was für die damalige Zeit ein sehr hoher Betrag war. 1835 (nach der bereits erwähnten Gedenkschrift 1828) kaufte Stiebitz das Nachbarhaus Stadt 313 ("Zu den drei Tirolern" oder "Zu den drei Schweizern"), um sein Geschäft zu erweitern. Joseph Stiebitz machte sich auch einen Namen als "Armenvater der Stadt". Neben anderen Stiftungen unterstützte er vor allem das noch sehr junge Handlungskrankeninstitut "Confraternität", für dessen Kapelle er einen Großteil der Ausschmückung spendete. 1830 wurde er zum Generalvorstand des bürgerlichen Handelsstandes ernannt. Er gehörte außerdem zu den ersten Mitgliedern der Gesellschaft der Musikfreunde. Alle Teile des Hauses Stadt 312 (jedoch ohne die Besitzrechte am Geschäft) kamen laut einem Erbschaftsvertrag vom 2. Mai 1842 zusammen mit dem Haus Stadt 307 in eine Hand. Am 31. Oktober 1848 wurde das Haus von zwei Kartätschenkugeln getroffen, die durch einen mit Eisen beschlagenen Balkon in den hinteren Teil der Weinstube eindrangen und erst Jahre danach bei einer Adaptierung gefunden wurden. Als die Truppen in die Stadt einzogen, durfte sich niemand auf den Straßen oder hinter den Fenstern zeigen. Ein Dienstmädchen missachtete jedoch dieses Verbot und sah aus dem Fenster dieses Hauses, worauf es durch einen Flintenschuss vor den Augen der neunzehnjährigen Rosa Stiebitz, der Gattin von Alois Stiebitz (Sohn von Joseph Stiebitz), getötet wurde. Rosa und Alois Stiebitz führten im Haus regelmäßige Musikabende ein, bei denen die bedeutensten Künstler der damaligen Zeit oft und gern gesehene Gäste waren. Zwischen 1842 und 1882 wurden die beiden Häuser 307 und 312 zu einem verbaut, das 1882 von Franz Josef Stiebitz erworben wurde, der bereits das Haus Stadt 313 besaß.

1901 wurde das Haus samt den Nachbarhäusern Stadt 313 und 314 durch einen Neubau nach Plänen von Julius Mayreder ersetzt, in dem wieder die Wein- und Delikatessenhandlung "Zum schwarzen Kameel" untergebracht wurde. Es stand noch bis 1951 im Besitz der Familie Stiebitz und wurde in diesem Jahr an die Erste österreichische Sparkasse verkauft.

Aus der Familie des Johann Baptist Cameel entsproß der gelehrte Missionar und Botaniker P. Georg Josef Cameel (Camelius), nach dem Linné eine von ihm auf den Philippinen entdeckte Blume "Kamelie" benannte.

Siehe auch: Bognergasse 5.

Abhängigkeit der Arbeitnehmer vom Arbeitgeber

Die Arbeitnehmer in der Wein- und Delikatessenhandlung "Zum schwarzen Kameel" hatten 1818 als Angestellte Konten bei ihrem Chef, auf die ihr Gehalt monatlich gut gebucht wurde. Nach damaligem Brauch wurde kein Bargeld ausgestellt. Nur wenn man motivieren konnte, dass man aus einem besonderen Anlass Bargeld brauchte, wurde ausbezahlt. Der Chef beteiligte sich ab und zu bei den Ankäufen. Der Sparsinn der Angestellten wurde derart gefördert, dass sich manche nach 10 oder 20 Jahren mit dem gesparten Geld selbständig machen konnten. Selbst die Eheerlaubnis hatte den Chef zu erteilen. Das Untertänigheitsverhältnis der Angestellten wurde dadurch betont, dass sie in ihren Kontrakten "Individuen" genannt wurden, auch wenn sie sich in "gehobener Stellung" befunden.

Gewerbe und Firmen innerhalb des Hauses im Laufe der Jahre

Gewürzkrämerei "Zum schwarzen Kameel"

Wein- und Delikatessenhandlung "Zum schwarzen Kameel"

www.wien.gv.at/wiki/index.php/Zum_schwarzen_Kameel

The Jet d'Eau (French pronunciation: [ʒɛ do], Water-Jet) is a large fountain in Geneva, Switzerland, and is one of the city's most famous landmarks, being featured on the city's official tourism web site and on the official logo for Geneva's hosting of the 2008 UEFA Championships.[1] It is also one of the largest fountains in the world.[2] Situated at the point where Lake Geneva empties into the Rhone River, it is visible throughout the city and from the air, even when flying over Geneva at an altitude of 10 km (33,000 ft).

Five hundred litres (132 gallons) of water per second are jetted to an altitude of 140 metres (459 feet) by two 500 kW pumps, operating at 2,400 V, consuming over one megawatt of electricity.[3][4][5] The water leaves the nozzle at a speed of 200 km/h (124 mph). When it is in operation, at any given moment there are about 7,000 litres (1849 gallons) of water in the air. Unsuspecting visitors to the fountain—which can be reached via a stone jetty from the left bank of the lake—may be surprised to find themselves drenched after a slight change in wind direction.

This is the fountain seen in the TV series The Champions. The fountain was the first route marker for Leg 10 of The Amazing Race 3.

The first Jet d'Eau was installed in 1886 at the Usine de la Coulouvrenière, a little bit further downstream from its present location.[5] It was used as a safety valve for a hydraulic power network and could reach a height of about 30 metres (98 feet). In 1891, its aesthetic value was recognised and it was moved to its present location to celebrate the Federal Gymnastics Festival and the 600th anniversary of the Swiss Confederation, on which occasion it was operated for the first time. Its maximum height was about 90 metres (295 feet). The present Jet d'Eau was installed in 1951 in a partially submerged pumping station to pump lake water instead of city water.[6]

Since 2003, the fountain has operated during the day all year round, except in case of frost and particularly strong wind.[5][7] It also operates in the evening between spring and autumn and is lit by a set of 12 lights totaling 108 kW.[6]

N E W | O U T N O W

MUUDYLAND

Monked Records

monkedrecords.bandcamp.com/album/muudyland

Cassette Edition

Feat present : Marcel Kalt Drwn​ , Mazinga Paddon

Cover art : King Pom

MUUDYLAND è l'album più intimo di Odeeno.

Nato dall'insieme di dolori e gioie che lo portato a manifestare questo suo lato più intimo fino al punto più pronfondo dell'animo.

Un disco di solo anima e corpo, tutto di getto senza pensare a nessuna minima forza , ma fancedosi trasportare dai colori e dalle emozioni.

Grazie a tutti voi che mi siete stati vicino a tutte le persone che mi hanno accompagnato in questo cammino.

Grazie

Volevo Ringraziare tutti voi che mi avete dato forza e permesso che questo disco uscisse.

Dario BassLuigi Silvestro OohGiLindaCayo KunRaffaele CristofaroGianluca RussoAgro AgrooGaetano PalminiAntonio CicalaMarco OttavioLuigi EsemplareMelania MartinelliBreakstarrAndrea PollastroLorenzo GravinaBrian NoizeEddie FangoUmberto CioffiMauro RussoCiro MartinottiMarika PunzoRoberto Di VincenzoPasquale PiccoloMario MarinoPasquale CicalaAston Rico

Grazie a tutti voi.

MUUDYLAND is Odeeno's most intimate album.

Born from the combination of pains and joys that led him to manifest this most intimate side of his up to the deepest point of the soul.

A disc of only soul and body, all in one go without thinking of any minimum force, but fancedosi carried by colors and emotions.

Thanks to all of you who have been close to me to all the people who have accompanied me on this journey.

Thank you

Kwiek, kwiek, kwiek… ochtend. Vroeg. Omdat ik nog genoeg tijd over had, werd mijn wekker van 6:14 verzet naar 6:37 en uiteindelijk naar 7:00… tassen waren al ingepakt en ik heb de drie kwartier nog in bed gelegen te bedenken hoe ik vandaag zou gaan aanpakken… aangezien het voor mij weer een dubbele dag is, van in totaal 42 uur… de vorige dubbele dag was 20/21 april 2008, met een 41 uur lange dag. Een van de dingen die ik daarvan heb geleerd is dat een nachtvlucht een goede oplossing is om relatief kort te slapen, maar wel de benodigde slaap te krijgen die je nodig kan hebben om het tweede dagdeel (vul zelf maar in wanneer deze begint) acceptabel door te komen.

Mijn vlucht hierheen was erg genoeg met een 8 of 9 uur vlucht van Amsterdam naar Philadelphia (wat mijn tussenbestemming vandaag ook weer eens is) en daarna een vlucht naar Los Angeles, waarvoor ik om 6 uur was opgestaan, om iets van 1 of 2 uur in Philadelphia, weet het ondertussen niet eens meer en daarna om half 7 in Los Angeles… 12 uur + 9 van de tijdszones… probeer dan nog maar wakker te blijven… dat zijn dagen van 33 uur aaneengesloten… kan je maar beter een slaapmoment hebben ertussen. Het probleem is dat als je een vlucht zou hebben in de ochtend hier, je erg laat in de avond aan zou komen en een dag van 18 uur hebt, wat je natuurlijk compleet uit je ritme weet te slaan.

Het is in ieder geval wel duidelijk dat mijn reis erop zit, het is gedaan. Koffers voor de zoveelste keer gekapt om te vertrekken en niet om door te reizen. Mijn grote koffer heb ik in Arlington nog maar een keer overhoop gehaald om te kijken of ik nog gewicht wist te besparen en deze logische in wist te delen, dus echt veel omkijken wad ik er niet meer naar. Mijn andere koffer heb ik gisteravond voor het slapen nog een keer overhoop gegooid, omdat ik wilde proberen een hoop van mijn handbagage die ik echt niet mee wilde hebben, daarin te dumpen. Mijn beetje tandpasta die ik nog had, weggegooid, heeft toch geen zin om te bewaren. Mijn open lenzenvloeistof die ook al redelijk leeg aan het raken was, weggegooid. Ik hoop nu alleen dat alles heel aankomt, beide koffers hebben hun reissporen er al op zitten, wat voor de grote koffer natuurlijk behoorlijk logisch is, omdat deze 6 treinen, 8 vliegtuigen (vandaag 10 als alles vliegt zoals het zou moeten) en een behoorlijke afstand van een ruimte 20000 kilometer, vandaag een ruimte 26500 kilometer, de andere koffer heeft Atlanta twee keer gezien, en twee treinen wat voor bagage ook al aardig wat doet.

Mijn ontbijt had ik besloten op de luchthaven te doen, om het gezeik van een trage bediening te ontwijken en niet mezelf een uur te hoeven irriteren met het feit dat ik nu mogelijk mijn vlucht zou gaan missen, omdat er natuurlijk iets moet gebeuren als je het zo op tijd aan laat komen. Om kwart over 8 ben ik de hotelkamer uitgelopen en heb ik uitgecheckt, en een paar minuten later de (vertraagde shuttle van dezelfde chauffeur als gisteren) gepakt om een shuttle op de luchthaven te gaan bemachtigen. Het was weer interessant met de koffers en eigenlijk is het wel leuk om ermee te sjouwen, al zij het dat beide echt de 22,7 kilo limit erg dicht naderen met mijn kleine koffer als de zware op dit moment, of in ieder geval, daar lijkt het wel op.

De trap op ging goed, de Airtrain in ging goed, alleen de roltrap naar beneden wilde minder goed lukken, omdat ik mijn voorste koffer niet weggetrapt kreeg en met een klein moment zat waarin in een correctie uit moest voeren om niet om te donderen met twee koffers en twee handbagages… gelukkig ben ik redelijk snel en heb ik een manoeuvre uitgehaald waarbij beide koffers met een rotvaart van de band af gingen en ik erachter aan, in drie seconde was ik zelf ook weer op de goede been en onderweg (kan het levens soms toch uit lekker kleine en leuke momenten bestaan… mijn enige opmerking was; “dat had wel iets gracieuzer gemogen…” tot ergernis van de overige reizigers die overigens nog voldoende ruimte tussen mij en het einde van de roltrap hadden. Een halve minuut later stond ik in de lift op weg naar een verdieping of wat lager (het was gewoon perfecte timing, niet meer en niets minder).

Daar naar de balie gelopen en daar mijn ticket gevraagd en op de bakjes plaats genomen om te wachten op mijn shuttle aan wie ik het contant zou moeten betalen. Ik was er een half uur eerder dan dat de shuttle vertrok, maar liever iets te vroeg dan op het laatste moment, wat een aantal andere reizigers voor dezelfde bestemming dus wel deden. Het was een Airport Connection Shuttle, die diensten rijdt tussen Newary Libert en John F. Kennedy, Newark Liberty en La Guardia en John F. Kennedy en La Guardia… ze hebben meerdere vliegvelden, maar deze drie hebben een overeenkomst voorn deze shuttles en zijn ook gelijk de meest gebruikten.

De shuttle bracht me over Hoboken, door Manhattan in Brooklyn en uiteindelijk Queens, waar dat La Guardia zich bevindt. De rit duurde overigens nog behoorlijk lang en ik heb het idee dat het toch zeker over een uur was, en dan zie je de waardeloze straten eens van een andere kant, half verwaarloosde tunnels en erg veel straatvuil (ondanks dat het erg duur wordt als ze je snappen). Gelukkig uit getto Jersey, want het was echt een verschrikkelijk gehucht waar veel mensen al decennia aan het ontvluchten zijn omdat het steeds slechter aan het worden is. De regio van de luchthaven is een van de weinige acceptabele, maar dat heb ik al eerder vermeld.

Bij aankomst op de luchthaven gingen eerste alle passagiers voor American Airlines (waren in totaal met 6 man), daarna de US Airways en waarschijnlijk uiteindelijk naar Delta, maar ik was bij de tweede halte al uitgestapt. Het was een behoorlijk lege luchthaven en iedereen naar de poortjes van de nationale vluchten, maargoed, daar val ik niet meer onder… mijn internationale reis begon hier. Deze balies waren praktisch leeg en ik kon gelijk geholpen worden, ze heeft mijn boardingpassen uit de automaat gehaald na gelang mijn gegevens uit mijn paspoort, heb niet eens een reserveringscode hoeven geven. Mijn tweede koffer (welke van de twee de eerste of de tweede ook mogen zijn) kostte me 55 dollar, en zonder problemen heb ik dit natuurlijk betaald, want een andere manier van je spullen thuis krijgen is er niet, maar ik had er gelukkig al rekening mee gehouden.

Ik vroeg maar aardig of ik mijn koffers mocht wegen om te kijken hoeveel dat deze waren, en de eerste en de lichtst aanvoelende was 51,5 pond… 1,5 boven, maar dat was geen probleem, de tweede was ik wat banger voor, en deze was gelukkig 49 pond, dus tezamen waren ze iets van een kleine halve pond te zwaar… redelijk verwaarloosbaar gelukkig voor het personeel. Mijn boeken zitten in mijn koffers, dus heb ik daar helemaal geen nakijken meer in de handbagage en is deze een stuk lichter, al dat ik overigens wel drie boeken in de ene heb en een kleine in de andere, maar het grootste gewicht is niet bij me, al dat deze nog steeds makkelijk de 15 tot 20 kilo weet te halen en de term ‘schouderbreker’ heeft meegekregen. Mijn cameratas is een kilo of 8 en is per deze dus omgetoverd tot mijn ‘persoonlijke item.’

De douane was makkelijk en snel, alle metalen objecten uit je zakken en met drie plastic bakken en twee tassen door de douane, geen probleem totdat ze de tassen zagen, helaas moesten ze deze beiden even checken… volledig. Naast de poort in een door een hekwerk afgesloten ruimte met een aantal bewakers werd mij gevraagd plaats te nemen om mijn volledige bagage door te lopen, dus ik op mijn dooie gemak zitten, omdat mijn cameratas nogal vol zit heb ik nog even gezegd dat er in de andere tas een lijst is met de aankopen die ik in Nederland heb gedaan getekend door de douane, maar deze werd als onnodig gezien. Ik rustig mezelf weer volpakken met mijn riem en dergelijke, nog steeds rustig wachtend op de uitslag, die uiteraard gunstig was in mijn voordeel, want na 16 vluchten eerder ben ik ondertussen wel wat gewend als het gaat om de douane, en als het gaat om lastige douanes, de Duitsers hebben me ook een paar wijze lessen meegegeven. Ik had mijn bagage zeer netjes en goed ingepakt waardoor hij alles makkelijk en netjes kon overzien en heeft mijn tassen zelf weer ingepakt en daarna stuk voor stuk aan me gegeven… Er was niets verdachts in mijn tas op de hoeveelheid na.

Daarna ben ik een ontbijt gaan zoeken en heb ik helaas niet veel kunnen vinden, want het is een echte charter en korte afstand luchthaven waardoor het assortiment ook beperkt is. Met een redelijke maaltijd Aziatisch (andere optie was de Mac of Pizza) ben ik de dag acceptabel begonnen, er zaten in ieder geval genoeg vezels in. Het begon druk te worden in de food court en daarom ben ik maar naar de gate gegaan en daar op de grond tegen een muur aan gezeten voor een kleine twee uur, lekker mijn reisverhalen verder gemaakt en weer een aantal foto’s bewerkt om op flickr te kunnen zetten. Helaas heb ik niet alles afgekregen in Washington en New York, dus dit zijn perfecte momenten om het alsnog te doen omdat ik als ik thuis ben waarschijnlijk weinig zin meer heb om een groot reisverhaal te typen.

Na deze twee uur begon het boarden en het wachten op de vlucht, het was een dubbele board waardoor het eerst leek alsof dat het vliegtuig een tweede tussenstop zou maken, maar gelukkig was dit niet het geval, want het was rechtstreeks, ze probeerden gewoon zo efficiënt mogelijk gebruik te maken van de faciliteiten en het beperkte aantal Gates. De twee vliegtuigen, een propeller turboprop en een klein straaljetje, stonden naast elkaar en de propeller was voor ons… 37 zitplaatsen groot, stahoogte tussen de 1.80 en 1.85, erg kleine compartimenten, maar wel een armsteun tussen de twee zittingen naast elkaar.

Het starten was een interessante, want het is een combonatie tussen een propeller en een straalmotor, die toch wel anders werkt dan een reguliere straal. Op de landingsbaan was het ook anders beginnen, omdat een straaljet een luchtstroom kan forceren om sneller mee af te kunnen zetten, maar deze moet het meer doen met wat er beschikbaar is. Relatief langzame start en uiteindelijk de lucht in. Het was een beetje een hobbelige start, het vliegtuig had een paar slechte kieren gekregen door de tijd waardoor er iets tussen binnen en buiten stond te vibreren, de manoeuvres om ons de lucht in te krijgen waren ook interessant, want het ging van links naar rechts en terug, klap hier, bonk daar… turbulentie erna moest het nog eens erger maken en een aantal mensen begonnen de hoop op te geven. Uiteindelijk kwamen we (nog steeds relatief laag) in een goede luchtlaag terecht en werd het vibreren tussen binnen en buiten ook een stuk minder.

De vlucht was verder wel goed, op een klein beetje turbulentie na, en de landing kwam daarna met weer dezelfde problemen als tijdens het opstijgen. Het was een behoorlijk ruwe landing, maar gelukkig was het opstijgen erger, maar we (en het vliegtuig) hebben een aardig aantal klappen kunnen incasseren waardoor de piloten hun landing (en ook tijdens de vlucht) een behoorlijk aantal keer hebben moeten aanpassen. Het is maar 89 mile, maar de vlucht was wel 45 minuten… Hamburg in dezelfde tijd was niet veel sneller maar de afstand wel een behoorlijk stuk groter.

Het was een zeer fijne landing, omdat de landingsbaan het meest veilige gevoel gaf tot dan toe. Ik zag dat ik door een van de panelen van het vliegtuig naar buiten kon kijken… en dan niet grapjes maken over dat dit een raam was, want deze zitten meesten middenin de panelen. Het was vervolgens lekker makkelijk uitstappen, omdat het vliegtuig een eigen 5 trede trap heeft, waardoor dit het natuurlijk behoorlijk veel makkelijker maakt. Dit vliegtuigtype stort praktisch nooit neer en wordt voornamelijk in de Oostkust ingezet, ondanks dat deze ook in Canada, Europa en in de rest van de wereld gebruikt worden. Er zijn een aantal problemen geweest met het landingsstel waardoor er een paar een neusschuiver gemaakt hebben in 2007, waarna al deze toestellen zijn teruggeroepen en een complete check-up hebben gekregen. Dus veilig zijn ze wel als je bedenkt dat deze vluchten meerdere malen per uur (meestal 2, kan wel verschillen) worden uitgevoerd met deze toestellen.

Op de luchthaven zelf aangekomen moesten we een bus nemen die mij en een hoop andere (sardienblikje met vervuiling) passagiers met hun handbagage naar terminal A bracht, waar dat ik rond ben gaan vragen hoe en wat ik nog zou moeten doen omdat ik op een visum reis in plaats van als een reguliere vakantieganger. Na naar de infobalie geweest te zijn die mij naar de TSA stuurde, een gezellig gesprek met een van de TSA beambte hierover had omdat het niet dagelijks is dat iemand ernaar vraagt, heeft uiteindelijk een van de stewardessen mij kunnen vertellen dat hun dit regelen en je alleen nog maar op de vlucht hoeft te wachten… klinkt misschien een beetje paniekerig, maar je kan toevallig maar net iets moeten doen, maar alles was al afgerond toen ik dit land binnen kwam kennelijk, op mijn kleine witte kaartje in mijn paspoort na. Het andere witte formulier is alleen nog maar ter kennisgeving en is complementair voor mijn paspoort, niets meer.

Sinds deze tijd heb ik niets anders meer gedaan dan alleen maar zitten typen (en de luchthaven hun stopcontacten gebruikt) om mijn reisverhalen af te krijgen en de tijd door te komen zonder mezelf erg te vervelen. Mijn vlucht uit Philadelphia was te vroeg aangekomen, waardoor dat ik een exacte 5 uur en 50 minuten diende door te komen. Het is misschien niet de meest leuke tijdsbesteding, maar het is wel een van de enige manieren om mijn schouders niet nog verder naar de mallemoer te helpen. Mijn linkerschouder kon eindelijk weer gewicht hebben voor een duur langer dan 5 minuten, wil ik dat natuurlijk niet verder naar de gort helpen als het niet hoeft. De vorige keer heb ik drie uur moeten spenderen op deze luchthaven en heb daar de grote winkel en eetgelegenheden gedaan, deze keer blijf ik lekker in de internationale vertrekhallen, ben ondertussen ook wel toe aan een beetje rust…

Het boarden begon om 8 uur, dus ruim voor de vlucht. Het paspoort was om 6 uur al gecheckt en ik was klaar om te gaan. Ze probeerden de lading met 200 internationale passagiers er goed doorheen te helpen en het een beetje te spreiden, want het controleren van alle paspoorten tijdens het boarden zou een vertraging opleveren van minstens een half uur, en het kan natuurlijk ook zo zijn dat er iemand een probleem zou hebben gehad, waardoor het nog verder opgehouden werd. Het was geen probleem maar moest ze wel op het visumpapier wijzen zodat dit goed afgehandeld werd.

Het was daarna het vliegtuig in als Zone 5… als laatste dus, maar gelukkig wist ik nog een plaatsje in het overhead compartiment te vinden voor mijn laptoptas, die met laptop naar boven erin geschoven werd. Mijn cameratas onder de stoel van de persoon voor me (is gebruikelijk niet onder je eigen stoel iets te kunnen plaatsen – voor de niet vliegende lezers) en ik met mijn kussentje en deken van US Airways in een nieuwe Boeing 757 met LCD schermen aan het plafond in plaats van de oude CRT monitoren, mooie nieuwe stoelen en een behoorlijk modern uitziend overig interieur, wat wel anders was dan toen ik naar de VS vloog.

De vlucht was behoorlijk kort, 7 uur en een beetje, met een zeer irritante dame voor me die je werkelijk liever op de vleugel had willen plakken en daar per ongeluk voor de komende maand vergeten af te halen. De Amerikanen hadden gelijk, alleen het irritante volk stapt het land uit om op vakantie te gaan. Ze waren zo erg bezig dat het hele vliegtuig zich eraan stoorde en iedereen een hekel aan ze kreeg. Omdat hun irriteerden kon ik ook subtiel terugirriteren om ze maar even duidelijk te maken dat ze niet de enige waren erin, maar subtiliteit was een vorm die voor hun te hoog gegrepen was en ze het beredeneringsvermogen gewoonweg niet hadden om door te hebben dat iedereen ze buiten wilde gooien.

Eten werd geserveerd een klein uur na de start van de redelijk turbulente en waggelende start waarbij de piloten toch echt wel wat gas bij moesten gooien om ons in de lucht te houden en de hydraulische installatie voor de landingsstellen zelfs in de lucht door ging, om ze op te trekken. Maar wel was deze een behoorlijk stuk moderner en eentoniger qua geluid was van het gejengel van de andere vliegtuigen waar ik in heb gezeten. En ontbijt werd geserveerd in de vorm van een warm broodje met aardbeienjam… in ieder geval was het iets, maar liever niets warms in de ochtend graag. Mijn horloge had ik al verzet op de startbaan in Philadelphia en ik probeerde mijn slaapritme ook te vormen rondom deze tijden en niet wat mijn afgelopen tijdzone mij vertelde. Het was voornamelijk proberen te slapen, maar dat wilde in totaal maar een anderhalf of twee uur lukken, de rest van de tijd met mijn oven dicht gezeten, wat ook wel een vorm van rust is.

Amsterdam begon in zicht te komen en de zon begon zich ook te vertonen en een half uur daarna begon de afdaling. Niet veel turbulentie de hele rit op de start na, totdat we het wolkendek van Nederland bereiken en na wat stuiteren na een tien minuten ineens een besneeuwde grond op ons af zagen komen. De landing was behoorlijk zacht en we waren zo uit het vliegtuig. Op mijn tempo het vliegtuig verlaten en naar de douane gegaan, paspoort laten controleren met één persoon voor me, en na een minuut stond ik op de bagage te wachten. Een enorme rij vormde achter me bij de douane en natuurlijk was ik behoorlijk blij dat ik weer eens goed door had gelopen. Bagage kwam en de douane had in een van de tassen naar iets zitten speuren, kan gebeuren, is de eerste keer, helaas wel een slotje verloren, maargoed, dat was het risico natuurlijk.

Vervolgens mijn ouders te gemoed gelopen bij het verlaten van de bagagehal volgepakt met een kleine kilo of 70 aan spul, waarvan de eerste koffer 22, de tweede koffer 23, handbagage 13 en 9 wogen… Na een filerijke rit op Nederlandse bodem terug gekomen en op de weegschaal gestaan om te kijken hoeveel erbij was gekomen… kleine 10 kilo eraf en ik zit degelijk onder de 70 kilo… ergens tussen de 68 en 69, terwijl ik met een ruime 77 vertrok. Een van de enige internationale studenten die afgevallen is tijdens de reis waarschijnlijk, omdat iedereen zich dikker begon te voelen. Het anti Amerikaanse bereikt in zekere zin, maar dat heeft ook te maken gehad met mijn anti nepsuiker dieet, waardoor ik echt niet dezelfde hoeveelheid calorieën meer binnen kreeg en ook niet toe wilde geven aan de effecten die het spul in je hersenen veroorzaakt. In de bagage thuis zat een kaartje dat het door de TSA was geïnspecteerd, in New York of Philadelphia, een van de twee, want we denken de oorzaak gevonden te hebben, een kleine zwart raketje… luchtbalgje misschien, maar het zag er waarschijnlijk interessant uit op de scan… en chagrijnig dat ze de tas terug ingepakt hadden, niet normaal… maar wel komisch. Ik ben terug op eigen boden, in mijn eigen kamer, voor de tweede keer op rij een witte kerst en ik zie iedereen de komende tijd wel weer…

Verder is er nog een behoorlijk aantal dingen die de verhalen niet hebben gehaald, gewoon omdat het ergens wel genoeg is met alles te omschrijven. Ik wilde nog een paar dingen aan de kaak stellen en een soort samenvatting maken als de vorige keer op de helft van mijn reis… Uiteindelijk heb ik maar besloten het anders op te lossen en al mijn bevindingen te clusteren.

Land van de onbegrensde mogelijkheden. Land van de gegrensde mogelijkheden. Land van de onmogelijkheden. Land van immigranten. Land waar normale mensen wonen. Land waar mensen je niet beoordelen op wie je bent. Land waar mensen je beoordelen op wie je bent. Land waar mensen je beoordelen omdat het kan. Land waar mensen altijd een vooroordeel hebben. Land waar mensen je niet beoordelen omdat het ze niet interesseert. Mensen sowieso niets interesseert. Land waar iedereen je vraagt hoe het gaat. Land waar bijna niemand het daadwerkelijk meent. Land waar mensen na de vraag zich omdraaien. Land waar dit zo gewoon is dat de Amerikanen zich er niet door beledigd voelen. Land waar je als buitenlander voor 30 seconde interessant bent. Land waar iedereen je wilt kennen. Land waar je de meeste mensen toch nooit meer terug ziet.

Land waar mensen erg individualistisch zijn. Land waarin je eigen persoon belangrijker is dan de rest. Land waar Amerikanen je vertellen dat er erg veel gekken rondlopen. Land waar het maar de vraag is wat het percentage normale mensen daadwerkelijk is. Land waar een mensenleven een relatiever begrip is. Land waar dit voornamelijk slaat op de huidskleur en afkomst. Land waar dit per staat verschilt. Land wat verdeeld is in drie regionen. Land waarvan je het zuiden soms maar beter kan mijden. Land waar de mensen uit het zuiden erg slechte educatie hebben gehad. Land waar iedereen naar een universiteit kan als je geld hebt. Land waar intelligentie op een universiteit een relatief begrip is. Land waar echt niet alleen slimme mensen op een universiteit zitten.

Land waar de meeste mensen niet buiten de eigen staat zijn geweest. Land waar 14% maar een paspoort heeft. Land waar nog minder mensen er überhaupt gebruik van maken. Land waar 90% bekrompen mensen wonen. Land waar de laatst genoemde denken alles te weten. Land waar de andere 10% zich voor de rest schaamt. Land waar de laatst genoemde uit het land weg willen. Land waar alle Amerikanen naar het buitenland willen voor een paar jaar. Land waar amper iemand dit nakomt. Land waar mensen die naar het buitenland gaan het erg slecht hebben. Land waar ze verwachten dat de rest van de wereld overal airconditioning installaties heeft. Land waar de airconditioning de eerste levensbehoefte is. Land waar niets zonder airco geleverd wordt. Land waarin mensen doodgaan als ze geen airco hebben. Land waar de mensen zelfs in de winter de airco aanhouden. Land waar als het vriest de mensen de airco aan hebben. Land waar ze snel naar terug keren als ze beseffen dat ze zo niet willen leven. Land waar ze erg eenkennig zijn. Land waar ze echt niet van de fouten leren. Land waar een fout maken weggemoffeld wordt door een ander iets.

Land waar meeliften levensgevaarlijk is. Land waar je met een huurauto makkelijker overvallen wordt. Land waar iedereen die het kan betalen een grote auto heeft. Land waar de rest zo groot mogelijk heeft. Land waar de auto je karakter weergeeft. Land waar verschillende huidskleuren alleen voor gelijken stoppen. Land waar rednecks sowieso niet stoppen. Land waar alle rednecks een pick-up of een Hummer hebben. Land waar je niet zonder auto kan. Land waar het openbaar vervoer alleen voor de armen is. Land waar je regelmatig de enige blanke in het openbaar vervoer bent.

Land waarin dat Hollywood een grote rol heeft. Land waarin dat televisie de tweede levensbehoefte is. Het land waar ze in slaap vallen met de TV aan. Het land waar ze dat normaal vinden omdat iedereen het doet. Het land waar ze vreemd staan te kijken als je er iets over zegt. Het land waar ze niet snappen dat er ’s nachts op TV niets meer te beleven is in Nederland. Het land waardoor je TV resistent wordt en deze liever het raam uit wil gooien. Het land waardoor je nooit meer een Casema aansluiting wil hebben. Het land met televisiezenders ver onder het niveau van SBS6. Het land waar de nieuwslezers manipulatief zijn. Het land waar je bang wordt van alle propaganda op TV.

Land waar ze bij ieder gerecht kaas hebben. Land waar alle gatenkaas Swiss heet. Land waar de rest van de licht gele kazen Gouda heet. Land waar ze kaas in poedervorm hebben. Land waar ze Land waar ze melkloze kaas hebben. Land waar ze kaas van olie maken. Land waar kazen feller gekleurd zijn dan een zonsondergang. Land waar warme vloeibare kaas uit een zak gegoten wordt. Land waar je bang wordt van alles wat ze kaas durven te noemen. Land waar je vanzelf alles wat kaas genoemd wordt gaat negeren.

Het land van suiker en dal. Het land waar suiker zelfs in worsten verwerkt zit. Het land waar een lagere suikerconsumptie per capita is dan in Europa. Het land waar de suiker niet van suiker is. Het land waar suiker van maïs gemaakt wordt. Het land waar maïs extreem bewerkt wordt om er een geconcentreerde emulsie uit te krijgen. Het land waar dit High Fructore Corn Syrup heet. Het land waar het in alles verwerkt wordt. Het land waar reguliere suiker kunstmatig duur gehouden wordt door de overheid. Het land waar alle armen mensen HFCS moeten eten. Het land waar dat het bewezen is dat er in de helft van alle HFCS houdende etenswaren aantoonbare hoeveelheden kwik zitten. Het land waar de suiker praktisch niet te verteren is door het lichaam. Het land waar de HFCS je insulineresistent maken. Het land waar in 2050 de helft van de Amerikanen diabetes is door HFCS. Het land waar je steeds bewuster gaan kopen hierdoor. Het land waar je automatisch duurdere producten gaat kopen als je deze problemen ziet aankomen en zelf niet de risicogroep wil worden. Het land waar je moeite moet doen om het te ontwijken en het nooit echt zal lukken. Het land wat het Europese verbod op deze troep negeert. Het land waar light dranken werkelijk verschrikkelijk smaken om de mensen maar aan de HFCS te houden.

Het land waar dat de meeste mensen een geweer hebben. Het land waar dat dit op zeer jonge leeftijd al gewoon is. Het land waar dat de huidskleur echt wel telt. Het land waar je zomaar neergeschoten kan worden om de verkeerde huidskleur. Het land waar dat iedereen zomaar een geweer mag bedienen. Het land waar het alleen maar in Minnesota verboden is er een op straat te hebben. Het land waar je deze gelukkig niet legaal een winkel in mag nemen. Het land waar je jezelf afvraagt hoe vaak dit illegaal gebeurt. Het land waar je jezelf sowieso niet veel af moet vragen.

Het land waar dat alcohol de grote boosdoener is. Het land waarin propaganda gegeven wordt tegen alcohol. Het land waar dat je mag gokken met 18. Het land waar je mag roken wanneer je wilt. Het land waar er geen leeftijdgrens op geweren is. Het land waar je extreem in de problemen komt als je onder de 21 alcohol drinkt. Het land waar alcohol de grootste taboe is. Het land waar alcohol altijd problemen geeft. Het land waar je altijd dood gaat als je alcohol drinkt (propaganda…). Het land waar het onmogelijk is dat een Amerikaan onder de 21 ooit zal drinken. Het land waar geen van de buitenlanders dat ooit zal geloven.

Het land van religie. Het land het Christendom. Het land van de bijbel belt. Het land waar er meer dan 1000 kerken in een stad staan. Het land waar geloof belangrijker is dan een fijn leven. Het land waar het onmogelijk is niet te geloven. Het land waar iedereen naar de kerk gaat op een zondag. Het land waar je dat alleen een paar mensen ziet doen. Het land waar geloven arm in arm gaat met hypocrisie. Het land waar als je gelooft je de beest mag uithangen. Het land waar je aangekeken wordt op je religie. Het land waar een religie altijd ander is in iedere kerk. Het land waar dat twee kerken van dezelfde geloofsovertuiging in dezelfde straat staan. Het land waar ze beide een andere visie op geloof hebben. Het land waar ze alleen zichzelf geloven gelijk te hebben.

Het land van tegenstellingen. Amerika…

Scusate per la faccia

Bałuty | Aleja Pamięci Ofiar Litzmannstadt Getto

During World War II, the Radogoszcz station built originally between 1926 and 1937, was the main railway link of the Łódź Ghetto to the outside world, used predominantly for the Holocaust transports organized by German Nazis.

In 2004, the commemoration ceremonies on the 60th anniversary of the destruction of the Łódź Ghetto in 1944 and the departure of the last transport from Radegast spurred efforts to transform the former station into a Holocaust memorial. On August 28, 2005, a monument commemorating the Jewish victims who passed through the station was unveiled, based on design by Czesław Bielecki, and featuring the 140 metres Tunnel of the Deported. The renovated station building serves as one of the divisions of the Łódź Museum of Independence.

Photo c. 1888 of the Rondolf Hatfield residence at 430 South Seneca in Wichita, KS. This property sat on a large lot (200 linear feet of frontage on Seneca). It was a lovely two and a half story brick home costing the lofty sum of $15,000 to build in 1887. Several design features of this home strongly indicate it was designed & built by William Henry Sternberg (1832 - 1906). Of all the designers and builders in Wichita in 1887, Sternberg is the most likey one to have designed and built this. Not only was Sternberg the largest and most reputable contractor in the area, but when it came to the large and expensive homes, he was the first choice even more so. Many of the area's notable figures - doctors, businessmen and lawyers turned to Sternberg to build their own personal residence to obtain the height of fashion and unique styling. Persons known to have turned to Sternberg to design & build a personal residence include: C.N. Lewis, Albert. W. Oliver, Aaron Katz, Mark J. Oliver (atty), Hiram Imboden, M.W. Levy (bank president), Peter Getto, Reuben H. Roys (atty), Finlay Ross (Mayor), William H. Whitman, Jacob Henry, Robert E. Gutherie, J.R. Van Zandt (prominent busienssman), George Pratt (lumber baron), Charles W. Bitting, Alfred W. Bitting (prominent businessman), Judge James L. Dyer, Charles M Jones, Dr. C.E.M. Adams, Capt. Charles Smyth, Dr. J. Russell, Kos Harris (atty), William Greiffenstein (Mayor), Russell Harding (a railroad superintendent), Ben Aldrich (Mayor & prominent businessman) and many others...

When this home was built in 1887, Mr. Hatfield being a leading attorney of the day, would have undoubtedly known that other prominent lawyers had already used Sternberg to construct their fine homes. It would have been quite unusual to select a designer and building who was outside of the "in-crowd". In addition to the social reasons for suggesting that this residence was designed & built by Sternberg, many of the design elements themselves suggest - even more so - that Sternberg designed and built this residence, such as: (1) multiple functional porches on multiple levels, indeed three porches on the main level and at least three on the second level, (2) ornate, highly corbelled chimney flues, (3) wood porch balausters that are highly similar (indeed if not virtually identical) to another confirmed Sternberg-designed-built property - the Harding Residence in Waco Avenue, (4) flaring fish scales separating the first and second floors highly similar to another confirmed Sternberg-designed-built property - the Jacob Aley Residence on Fairview, (5) a square porch directly over a triangular shaped main porch entryway (also seen on Sternberg Mansion and the Aley Mansion), (6) an asymmetrical roof line broken with varying pitches and shapes - at least 5 different pitches are observable here, (7) two-story bay windows, (8) designs within the slate tile roof in patterns and colors known to be used by Sternberg, (9) ornate exterior gingerbread trim, (10) detailed brickwork just below the roofline on the 2nd floor (also seen on the Levy Mansion and the home on University Avenue - both confirmed Sternberg structures), (11) exposed exterior stair cases - uncovered by a porch (also seen on Sternberg Mansion, the Pratt-Campbell Mansion and the Aley Mansion and several others - all confirmed Sternberg structures) and other design features.

Note the railings on the porch in this photo and how they're constructed (a board above and two down, a board below and two up, a board above and two down, a board below and two up...). Then compare this w/ railings on the Harding Home (photos in photostream). The Harding House is a CONFIRMED Sternberg design-build and the railings are IDENTICAL. This is strong evidence that the Hatfield residence was designed and built by Sternberg. While another architect and builder COULD have copied the railing, it's unlikely as home designers wanted to have their own exclusive designs they could call their own and so as to attract customers from their own exclusive ideas. Copying designs of other architects / designers (like today) is not a smart idea. Frequently over and over very similar (if not the exact same) ideas can be seen in Sternberg-designed / Sternberg-built homes. The fact that the railings are identical vs. just being similar is a strong indication that this property was designed and built by W. H. Sternberg.

On very high-end homes, Sternberg was known to incorporate a "zig-zag" line or lines (or something similar to that) at the apex of the roof. While Sternberg ALSO included other designs within the roof (such as diamonds as in Sternberg Mansion and the M.J. Oliver home) or horizontal bands of decoration through the roof (as in on the Levy Mansion and the M.J. Oliver home) a zig-zag line of sorts was frequently done on very high-end homes as an additional decorative aspect and the Hatfield residence certainly fit this category of home. The turret of this residence has what appears to be "V"-shaped or "U"-shaped decoration (perhaps "V"s interspaced with "U"s). While not exactly a "zig-zag" per se, it certainly resembles a zig-zag and the turret would have been the most likely place for this. Its placement of this design on the turret is similar to the placement of the "V"-shapes on the tower of the Greiffenstein Mansion which is strongly suspected to be a Sternberg design-build. Sternberg Mansion had INVERTED "V"-shapes at the apex (connected chevron designs).

Any thoughts, ideas, comments, and/or additional information about this photo or this place are welcome and appreciated.

bern- switzerland - august 2013

this is our getto sweet pose were both doing the whole peace up A town down thing

Canon AL-1

Kodak T-Max 100

SOOC

2014

steering wheels under Spailboat

besturing zwaardwielen onder Speelboot

Meesterplan, masterplan.

Eerst komt succes. Een winnaar schrijft de geschiedenis en voelt geen pijn. De pijn van bevrediging. Natuurlijk gaat de winnaar het verst. Het is geen toeval dat een workaholic, een surfer bovendien, de planeet en haar leven redt.

Dieren en kinderen hebben geen advocaat. Ik moet het doen. Werkelijk alles en iedereen is tegen; de uitzondereingen, de kinderen van een jaar of twaalf, daar gelaten. En daar doen we het natuurlijk. De wereld redden?

Hoe dan? Simpel. We kijken in de gereedschapskist en vinden daar vier nieuwe uitvindingen, van ondergetekende. Noach. Bijbel.

Het is nog maar zeven tot acht decades geleden dat ook de Hollanders reden tot klagen hadden. Vooral de Joden. Maar, we zijn het moedwillig aan het vergeten. Das haben wir nicht gewusst.

Holland begeeft zich nu al ruim twintig jaar op een zwarte bladzijde. Het nieuwe wiel wordt niet (h)erkend. De nieuwe zeilboot ook niet. De nieuwe windmolen, gemaakt in 2009 en getest in 2010, wordt niet (h)erkend en het nieuwe cirkelzwaard, voor onder ( de nieuwe – Spailboaten ) zeilboten, wordt niet eens begrepen. Uiteraard bevestigt de uitzonderiung de regel. De Amerikaanse marine en een toonaangevende ingenieur in Holland noemen me onsterfelijk.

Het gaat mij om de de planeet en het leven. Ik kan moeilijk eisen dat U 24 7 paraat staat. Ik leg mijzelf dat wel op. Al sinds twaalf. Ik ben nu 52. Mijn piek is nu. Net als Einstein.

Met Windriaans, de genormaliseerde windmolen, en Speelboten, de genormalsieerde zeilboten, kan elke windkracht worden gebruikt. Om Antarctica heen sterft het van de cyclonen. Op Antarctica zelf heersen zogenaamde Gails. Er is dus energie zat!

Met energie is er water. Dit, doordat demineraliseren van zeeweater energie kost. Heel veel energie! Verder is het natuurlijk logisch om na de verbroedering de woestijnen te benutten voor de zon.

Tijd bestaat niet. Morgen kan er vrede zijn.

Veel woestijnen waren vroeger oerbos, zoals Noord Afrika, beter bekend als de Sahel. De Egyptenaren hebben alle bomen gekapt en een kaalgeslagen zooitje achter gelaten. Met water en mest wordt Noord Afrika weer groen. Bos, weide- en landbouw gronden. Het Midden Oosten wordt weelderig.

Speelboten varen (zeilen en surfen*) en Windraains draaien op wind. Eerst is het dus zaak om de term windenergie onder de loep te nemen. Windenergie zonder cyclonen is, ( vrijwel ) niets.

EWEM, European Wind Energy Masters onderzoeken al maanden mijn werk. Sinds donderdag 30 september 2021. Dit, terwijl het kwartje binnen een seconde valt. P 21 p 54. Zien is geloven. Cyclonen leegzuigen lost het energie probleem op.

De grootheidswaanzin van alle deelnemers leidt tot grote waardeloze windturbines. Het publiek wordt door alle deelnemers in de maling genomen. Hoe hoger, des te meer wind, en des te groter, groter, hoe meer Watts. Wel, een simpel rekensommetje laat zien dat Windriaans op Antarctica en Speelboten om Antarctica tot oneindig keer beter zijn. E=MW^3 ( voor wind turbines ) en E=1/2Mv^2 in Joules, voor transversaal bewegende massa's. M in kg, W en v als windnsleheid in m/s.

Ten eerste: het waait niet in Europa. Gematigd klimaat.

Voor wind moet U naar de Zuidpool, zoals Kapitein Cook ons leerde. Te veel wind en te koud. Het spookt op de 40ste, 50ste en 60ste breedtegraad.

Volgens de laatse metingen dekt de windenergie tot hoogstens tien procent. De rest is nog steeds verbranding van fossiele bransdstoffen en kernenergie.

We vechten dus in feite tegen kernenergie en de fossiele brandstoffen ( de olie is bouwstof, C, carbon / koolstof ).

Denk als een blanco kind en zeg: Eureka!

BOEK

Hoofdstuk 2 De rode draad

De rode draad door het verhaal is een leven gedreven door de live muziek van ‘s werelds beste band en ten gevolge, die van de voorprogramma’s van de, Stones: Simple Minds, Bon Jovi, Red Hot Chilly Peppers, Spin Doctors, GUN, Dan Reed Network, AC/DC, Johnny Lang, Chrissie Hynde And The Pretenders, Black Crowes, Seal, Dave Matthews, Brian Adams, Sailor, Goo Goo Dolls, en Sheryl Crow, plus een hand vol populaire lokale bands, als, Clouseau, in België en bands, die aan de voet van hun doorbraak stonden. Hoogtepunten zijn de gast-optredens van, Eric Clapton, Bono, Axle Rose en Izzy Stradlin, John Lee Hooker, Bo Diddley, Robert Cray, Buddy Guy, Pearl Jam, AC/DC, Sheryl Crow en vele anderen. Ik zag de setlist veranderen. In een tijdsbestek van veertien jaar betreft het vijf wereldtournee’s en een klein tourneetje van, Mister Richards, als soloartiest, in het najaar van, 1992, met als hoogtepunt de twee shows op, 17, en, 18, december, in, Londen. Ook liet ik me, ongewild, inspireren door, Michael Jackson. Zijn concert, van de History Tour, was indrukwekkend en hij had een echte tank in de Amsterdam Arena. Mijn broer nodigde me uit om mee te gaan en daar had ik geen spijt van. Zingen kon die, Jackson, dus echt en ook zijn band speelde echte rock. Beat It, klonk overweldigend maar ook, Michael Jackson’s, tegenhanger, Prince, is net zo weergaloos en zijn concerten waren waarschijnlijk hoogtepunten geweest. Prince, leek onvermoeibaar, danste en kwam, ook al, net als, Mister Richards, bij belangrijke concerten, op, in het wit. Hij danste, speelde gitaar en sprong vanuit het pikke donker, zo leek het, in het publiek. Maar hij sprong in plaats van in het publiek op een vleugel die in het publiek stond. Geheel in het donker met alleen de vleugelpiano in een lichtbundel gevangen. Vanuit het donker sprong hij met een grote sprong op de vleugel en landde hierop in een spagaat, hij rolde vervolgens om en begon piano te spelen. Gepaard ging een monsterlijke timing.

Hij deed de intro op die piano en al rollend en krioelend nam hij erachter plaats. Niemand heeft een dergelijke performance en kan zo goed dansen als, Prince. De finale van, Prince, is gewoon, Rock ’N Roll, en daarvoor komen hij en, vooral, die kutbands van hem, te kort. Voor mij een bewijs dat, Rock ’N Roll, niet gespeeld kan worden. Het moet in je zitten. Het moet je leven zijn. Het diepste moet worden aangeboord tijdens de finale van een show. Alleen als het allerdiepste nog steeds uit alleen maar, Rock ’N Roll, bestaat, dan wordt de hemel naar de aarde gedirigeerd. Prince, en iedereen in de arena, verwachtten, tijdens de finale, nog een versnelling hoger, maar die kwam nooit. Blijkbaar is de tandem Mister Richards-Charlie Watts, de sleutel tot het inkleden van een hoogtepunt, op muzikaal gebied. Met alle goede bedoelingen ten spijt, van, AC/DC, tot, Prince; het is gewoon moeilijk om elkaar blindelings te blijven begrijpen, tijdens de opbouw van en naar een climax. Goede nummers, als, Purple Rain, van, Prince en, Dirty Diana, van Micheal Jackson, doen zelfs een kind begrijpen dat ze zoekende zijn. Op de radio en in de discotheek klinkt het allemaal geweldig, maar een honderdduizend-koppig-monster op een veld of in een stadion verlangt meer. Ze verlangt de tijdmachine, ze verlangt de ervaring van het drijven op de muziek. Ze, het beest, verlang, blijkbaar naar de bliksems, maar ook de oasen van rust op een stormachtige zee. De stormachtige zee kunnen Prince en Jackson en ook alle anderen wel maken. De rust is zo moeilijk te behouden voor ze. Door tellen, weglaten, tegen draaien enzovoorts. Bij de, Stones, komt de improvisatie van, Mister Richards, eroverheen. Mister Richards, is feitelijk de eerste twee uur bezig de baslijn te isoleren en te laten rollen. De baslijn neemt dan de functie over van zijn rythem gitaar. Daarna wordt, Charlie, vrij gespeeld. Charlie, heeft zo dan letterlijk zijn handen vrij om anti beats te slaan en om daarna zijn heerlijke rondraaiende roffels te slaan. Het zijn allemaal wieltjes, die als een radarwerk in elkaar steken. Mister Richards gooit, zodra de kans zich voordoet, ook zijn ronddraaiende sirenes en jagende straaljagers ten gehore. Sir Jagger, houdt alles scherp in de gaten en dicteert, Ronnie. Ronnie, moet op letten van, Sir Jagger, en niet verslappen. Zoals niemand ooit mag verslappen van, Sir Jagger, vraag maar aan de band. Als de, Stones, eenmaal op volle snelheid zijn, valt mij altijd op, dat, niemand werkelijk iets overdreven lijkt te doen. En dan gebeurt het. Mister Richards, begeeft zich naar de rand van het podium, op het moment dat hij de zogenaamde, “klikklak”, het teken dat ze perfect synchroon spelen, ontwaart, kijkt dan eerst even liefkozend op zijn Fender en begint te rocken. Er komen dan geluiden uit zijn gitaar die telkens, maar dan ook altijd weer net even anders zijn. Nooit vertoond. Ter plekke verzint hij de juiste invulling van zijn jagende stampede. Doordat vanaf het moment, dat zijn jagende mammoeten op volle snelheid over de vlakte vliegen, er geen zekerheden zijn komt het aan op reflexen. Vlak voordat de improvisatie kan worden doorgevoerd heeft de band een muur staan, waarbij dan elk bandlid bij wijze van spreken even weg kan lopen. Het ritme staat als een huis, en dan houden ze dit even vast om zich op te laden. Als de muur staat dan zie je werkelijk niemand iets doen!? Charlie, veegt wat over zijn drum, Keith, stopt dan ook altijd even demonstratief met spelen en loopt naar, Charlie, om hem te aanbidden voor het weergaloze ritme dat hij heeft neergelegd. De nieuwe bassist, Daryl Jones, is dan de enige die over zijn bas-snaren blijft robben, en, Keith, en de rest van de band geven aan dat hij, als de bassist van de, Stones, nu de, Stones, aan het dragen is. Charlie, en, Daryl, dragen het ritme en de rest kan even ademhalen. Als dan een fractie later de finale begint, dan wordt de muur van, Charlie, en, Daryl, beklommen, en, Keith, en, Ronnie, smeden snode plannen om de gitaar-solo’s in te kleden. Eerst steken ze even een sigaretje op en vervolgens gaan ze de muur verbreden tot een gebergte. Mick, kreunt goedkeurend en alleen Ronnie mag niet rustig aan doen, dat mogen alleen, Mick, en, Keith. Ronnie, vult in. De, Stones, zijn een grote machine met een bedrading en een logica, geheel en al gevormd en gefundeerd op de, Blues, en, Jazz. Opstarten, vaart maken en dan maar zien hoever je komt. Het is voor de, Stones, elke keer weer een verrassing hoe de nummers worden ingekleed. Welke kant valt een nummer op? Met andere woorden, de contouren staan wel, maar de invulling van de kleuren en de proporties van de elementen erin zijn onderhavig aan het moment. De Stones varen altijd het ongewisse in, omdat ze te goed zijn en bovendien te verveeld, om elke keer precies hetzelfde te willen spelen. De jus zou er dan snel af zijn. Als het publiek bijvoorbeeld al in het eerste uur uit zijn dak gaat, iets wat Mister Richards en Sir Jagger zo leuk vinden, dan weet je zeker dat ze de motor blijven aanzwengelen. De solo’s in, Satisfaction, Sympathy, Start me Up, If You Can’t Rock Me, Bitch, enzovoort zouden anders nooit deze vorm hebben kunnen aannemen. Met name, Tumblin’Dice, is een geheel ander nummer geworden. Zo ook de outro van, Jumpin’Jack Flash. Als de, Stones, zichzelf niet elke keer zelf beproefden, zouden hun concerten net zo verrassingsloos zijn als de concerten van alle andere bands. Daar waar de rest eindigt, beginnen de, Stones. De climaxen van, Prince, en, Jackson, gaan gepaard met de hunkering naar dat extra. Dat extraatje, dat ene extraatje. Zelfs, Bowie, wordt moedeloos van de stagnatie op een bepaald niveau van zijn band. Hij wil ze wel vooruit schreeuwen, en moet tijdens elk concert beseffen dat platte rock toch erg moeilijk is. De simpelheid en basis elementen moeten bij ieder bandlid op dezelfde manier gestoeld zijn, om elkaar perfect in alle omstandigheden aan te voelen. En de, Stones, zijn van het begin af aan met de ontrafeling van de, Blues, bezig geweest en, Charlie, met, Jazz. De elementaire aspecten van de muziek worden door en door begrepen en er is een band ontstaan met een gemeenschappelijk brein. Kenmerkend voor die jaren negentig is de volledige, zeg maar gerust maniakale toewijding van mijn persoon aan de, Rock ’N Roll. Boven genoemde onzin over gemeenschappelijke hersenschimmen en jagende beesten over een vlakte resulteerden in een ontembare drang om ze te volgen. Mijn wereld ging open. Met het zoveel mogelijk volgen van Stones-concerten en ook hun concurenten, blijkt dat, Rock ’N Roll, verdacht veel lijkt op het smeden van een voetbalelftal. Alleen een goed collectief is de beste. Al zijn de individuele spelers nog zo goed, zoals in de sessiebands van, Prince, en, Jackson: als je de bal niet naar de vrijstaande man speelt, stelt het niets voor. Het concert van, U2, in, Rotterdam, 1997, was daarom gewoon wel erg goed en soms spectaculair goed. In ,Werchter, en op, Pinkpop, zag ik, Lenny Kravits, Black Crowes, en ook, Simple Minds, en, Oasis. Nine Inch Nails, waren waanzinnig, maar dreven vooral op een hoop herrie en glamour. Ze deden hun best elkaar te stimuleren en waren bereid tot het uiterste te gaan om los te komen en zich te verliezen in de, Rock ’N Roll. Oasis, slaagt daar wonderwel goed in. Een goede band vind ik dat. Oasis, kan ook mensen meenemen in een sprookjeswereld en meevoeren op drijvende muziek. Of het goed was weet ik niet, maar, Noël Gallegher, en zijn broer, Liam, vertolkten wel een aantal Beatles-nummers, tot in perfectie uitgekleed en ingevuld. Het begrip is tot hen door gedrongen, zo blijkt. Lou Reed, probeerde het over een andere boeg. Hij speelde bijna klassieke muziek in Carré Amsterdam. Erna, en al tijdens de finale, greep hij terug op de beproefde formule van de Rock ’N Roll. Zeeën worden overvaren, maar steeds komt het aan op de kracht van de Rock, die een mens ver doet kijken. Wat is samen ertegenaan gaan toch een mooi fenomeen. In een band worden emoties gedeeld. Ik wilde deel uit maken van het mechanisme dat, Rolling Stones, heette en ik wilde getuige zijn van de manier, waarop, elke keer weer, het onmogelijke gebeurde; het publiek meevoeren in de wereld van de muziek. Geen tegenspraak gevende meer, omdat het zo lekker is, die, Rock, van, Mister Richards, en, Sir Jagger. Het maniakaal volgen van concerten heeft geleid tot veel onbeschrijflijke gebeurtenissen en vooral, onvergetelijke belevenissen. Uiteindelijk was eigenlijk het bereiken van de zogenaamde “inner circle” van de Stones een ontnuchterende ervaring, omdat Rock ’n Roll feitelijk gewoon werk is voor de artiesten en de crew. Het ware leven begint, “on stage”, en dat wist ik al. De muziek, die wordt gespeeld, is hun leven. En ook dat vermoeden had ik al. Hoe kan het anders, dat een band veertig jaar op het podium staat, zonder zijn scherpte verliezen. Sterker, ze gingen steeds beter spelen en de inhoud van de nummers is hun dagboek, waarmee ze de roem en het succes maar ook de tegenslagen verwerken. Het is show, maar de ondertoon is overleven en verwerken van het besef van de korte tijd die ons gegeven is op deze aarde. Het begint als ik voor het eerst, alleen en op twintigjarige leeftijd naar, Londen, ga, naar, Wembley. Ik ontmoette daar, voor de poorten van, Wembley, Harry, en, David, zij waren Engelsen, waren tien jaar ouder en ze namen me mee terug naar, Schotland, en, Wales in, 1990. Ze leerden me van alles maar vooral de snelheid van het leven, “on the road”, en van de grote stad. Bepaalde maniertjes en de Engelse invloed werden me bijgebracht. Zicht op de veranderingen en de gang van de mensheid gedurende een decade, kreeg ik cadeau tijdens het vele reizen. Ik gebruikte veel gewoontes van, Harry. Een ware leermeester. Ik heb gezocht, maar voordat het zoeken begon lag het antwoord al klaar. De eerste concerten zijn de besten. Een mens kan niet vluchten voor zijn daden. De, Rolling Stones, moeten spelen. Voor zichzelf en voor de wereld. Het is wat zij zijn. Ik vond mijzelf terug en besloot het heft in eigen hand te nemen en niet om afhankelijk te zijn. De kracht van een jong mens kan men niet met geld en roem terug kopen. Rolling Stones achtervolgden was mijn leven. De kracht van het leven. Hoe moeilijk ook, er is toch altijd hoop voor een nieuwe dag. Jouw dag, of zoals u wilt, uw dag. Het is niet het vinden van het geluk, want uiteindelijk is het zoektocht naar je ware ik. Toen ik zag dat, Keith, en, Mick, feitelijk een vast repertoire opdreunden, terwijl ik hunkerde naar meer, besefte ik dat ikzelf voor dat meer moest gaan zorgen en om zo, net als, Keith, en, Mick, te doen wat je doet. Werken om te overleven. Nu heb ik een leven, dat voor mij is uitgelegd. Ik heb toch al die tijd gewerkt en inderdaad gaat de wereld open, tenzij er anderen zijn die het voor mij dicht gaan gooien. En zelfs dat is mooi. Want weerstand is toch ook aandacht. Weerstand maakt een mens sterker. Teveel weerstand moet je uit de weg gaan. Nu moet ik weg, voordat haat mijn leven gaat verteren. Mensen willen geen geluk als ze niet kiezen. Ze kiezen automatisch ervoor om iemands geluk te frustreren. Steeds ging ik heen, en nu weer. Engeland is altijd een belevenis, maar met, Harry, en, David ,voelde ik me geen buitenstaander, al was ik natuurlijk wel een buitenlander. Gekscherend werd ik, “Bloody Foreinger”, genoemd. Harry, en, David, waren tien jaar ouder en grepen het leven. Ze vulden hun dagen met hard werken, feesten en touren. Ze hielden van, Formule 1, in een tijd dat in, Nederland, de, Formule 1, niet zo populair was. Sterker, de Nederlandse Grand Prix, Zandvoort, werd halverwege de jaren tachtig uit de agenda geschrapt. De reden was de herrie en het niet kunnen verenigen van een autorace in een natuurpark, de duinen! De algehele opvatting van de conservatieve Nederlanders was dat, Formule 1, een bedreiging vormde voor het duingebied. Dat is inmiddels weer veranderd. De jeugd van de deze tijd geeft intussen nergens meer om en samen met de multinationals willen ze ook, Formule 1, in, Nederland. Koste wat het kost. Achteraf gezien bleek ik in de toekomst te kunnen kijken, omdat, Engeland, en ook, Amerika, voor lopen met, mode, trends, “hebbedingetjes”, en stijl. Formule 1, is zeker een trend. Meedoen en pronken is wat deze moderne tijd kenmerkt en, Formule 1, geeft status. Telkens na terugkomst vanuit, Engeland, of, Amerika, viel me de kleine schaal op van, Nederland. Maar het moet gezegd worden: ”Ook Nederland kan mee met de wereldtop, zij het een paar jaar later.” Het bekendste voorbeeld is de televisie. In, Amerika, en, Engeland, was het in, 1990, al heel gewoon dat de televisie gewoon altijd doorliep en overdag werden series, soaps en spelletjes vertoond.

Dit kwam pas halverwege de jaren negentig in, Nederland, van de grond. Ook de advertenties van leningen en huurauto’s voor particulieren waren daar al gewoon. Het calvinistische, Nederland, zou in de jaren negentig kreunen en steunen, maar bezwijken onder de druk van de commercie. Telkens als in, Nederland, modetrends zich aandiende, ervoer ik een soort van walging, van de onwetendheid van de Nederlandse bevolking. Ik wist dat ze het, de gevolgen van de op volle snelheid zijnde wereld, niet konden overzien, maar toch ging zonder problemen een gehele generatie ten onder aan de glamour, die de moderne tijd plachtte te zijn. In wezen was het een afdwaling van de realiteit. In plaats van de oude normen en waarden te waarderen en in stand te houden verloren de jonge generaties zichzelf in de wereld van commercie. Als een stel losgeslagen idioten schrokten ze het gehele aas met huid en haar naar binnen en ze waren gevangen in het niets. De televisie zorgde er systematisch voor dat het geluk te koop scheen. Aloude en dus beproefde normen werden aan de kant gezet en de generatie van de jaren negentig viel ten prooi, aan de inmiddels in Amerika en Engeland beproefde methoden om mensen geheel te manipuleren, en leeg te zuigen. Voorbeelden te over. Een ernstig gevolg is de mondigheid van de generatie. Bijna niemand duldt meer commentaar. Veel gaan hun eigen gang en zijn eigenwijs. Door de invulling van prikkels door met name de televisie en het intense uitgaansleven verliezen veel mensen zichzelf. Ze kunnen geen uiting meer geven aan hun gevoelens: Een direct gevolg van de voorgekauwde levenswijze, die wordt gepropagandeerd op de televisie. Veel erger is de uiting van ontevredenheid in rassenhaat. En ook dat ligt, mede door die stomme televisie en het elkaar napraten op de loer. Internet en moslim extremisme zijn de schuld van het westen. ( quote06052022: (dit boek is uit 2014) zoals alles wat ik schrijf en, doe is extreem. Het is als het verhaal van de zwervers die elke dag voorbij de ruiten van de rijke lui langslopen. De rijke lui zitten netjes achter glas en lekker warm te eten, te smullen. De zwervers worden afgescheept. Na een paar jaar pakken de zwervers een steen en gooien die door de ruiten. Wiens schuld is dat? Natuurlijk weten kindweren het eantwoord. De rijke lui hadden makkelijk even wat eten kunnen geven. De maatschappij werkt anders. De zwervers worden opgepakt. ) Wij, in het Westen, willen niet delen. Nu komen ze het halen. Ahum, heb net digitale televisie voor je besteld, quote: Menno. Lekker fietsen op zondag met ouders, om zo lekker bij te tanken doet geen tiener meer. Als dan een van de ouders plotseling wegvalt, valt er een niet te overbruggen emotioMele kloof. De ledigheid van het leven breekt ze op en ze weten niet eens hoe dat het komt, doordat ze niet de dingen doen die belangrijk zijn. Praten met ouders of grootouders, dat is niet populair op de televisie en dus is, “dat laadje”, niet gevuld. Om maar te zwijgen over het kerkbezoek. Soberheid biedt mensen een evenwichtig leven maar de commercie wrikt de generatie los. Mensen raken hun geld kwijt aan de idiootste dingen en verliezen de aansluiting. Ik zag het aankomen. Amerika, en, Engeland, lopen voor. Toch wil, Nederland, zich meten met die landen, terwijl dat niet onze leest is. Wij moeten het hebben van gedegen arbeid en daar trekken we onze voldoening vandaan. De bevrediging van gevoelens en oerdriften krijgt men niet in reclames. Maar de kleuren en de snelheid en de loze beloften worden gevreten. Het leuke is de mode. Ook al denken ze hier in, Nederland, dat het nieuw is, het is al beproefd in, Amerika. Modewoorden sijpelen door naar, Nederland, en de generatie onderscheidt zich met, Engelse termen en turbo-taal, met afkortingen en spreektaal als schrijftaal. Veel gezwam, veel populaire woorden, een nieuwe taal. Verloedering hebben we zelf over ons afgeroepen. Nu klaagt de jeugd dat ze alleen vakken mogen vullen, terwijl ze eerst zelf afgaven op school en zo snel mogelijk de school wilden verlaten, omdat ze het beter weten. Op de universiteiten is het daardoor nog steeds een elite-clubje van de welgestelde. Het geluid en het beeld worden gemaakt door een paar viezeriken en multinationals en het volk moet lucht in de luchtbel blijven blazen. De elite vindt het prachtig dat de jeugd zo ad rem is en zichzelf hierdoor zo dom houdt. De rijken hebben ons verdeeld, en zij heersen! Nu is de jeugd zo verpest dat ze nergens meer van kunnen genieten, behalve van overdadigheid. Juist, de decadente die de elite zo kenmerkt. Het kenmerk van decadentie is ook altijd de ondergang en voila, de Nederlandse maatschappij in een notendop. Het is dus niet de schuld van de armoede, het is de decadentie die is doorgesijpeld naar het volk. In de jaren negentig is geen beslissing genomen. Het linkse front was intens gelukkig met de macht en ze hebben de boot die het, CDA, heeft gebouwd in de jaren tachtig, net als die gek die om de wereld wilde reizen in tachtig dagen, om alleen maar een weddenschap te winnen, tot op het laatste stukje verbrand in de oven om maar te winnen. Het poldermodel was ooit goed, maar als je geen onderhoud pleegt en niet naar de lekken blijft zoeken, dan blijft er niets van een bouwwerk over. De leeghoofden wilden vriendjes maken met iedereen, maar, dit was juist geen links gedachtengoed, dat is ultra rechts. Het zijn namelijk, in de praktijk, de aannemers en de middenstand die iets weten te bereiken. Dat vergt selectie, van binnen uit. Op basis van kracht, en klasse. In de Nederlandse samenleving is een sfeer ontstaan waarin talenten worden gekoppensneld en waarin de intellectuelen het land uit worden gedreven. De realiteit is zoek. Alleen maar pappen en nat houden. Nederland is een bedrijf, geen vakbond! Wat is dan wijsheid? De werkelijkheid verliezen of zomaar roepen dat het zo niet kan. Dit is nu de Nederlandse mentaliteit. En hoe was het ook al weer met profeten uit eigen land? Kijk eens naar de grote natuurkundigen en wetenschappers. Die werkten niet voor geld, die werkten omdat ze zich ertoe verplicht voelden. Wat links wil is, gelijkheid op basis van ongelijkheid, en dit kan niet. Dan lopen er mensen het land uit en dan verschaalt de samenleving. Engeland en Amerika blijven lachen, en ook, Air France, blijft lachen. Die slimme Nederlandertjes werken bijna allemaal voor grote buitenlandse multinationals, ze besturen de zaak, maar voeden de kelen van het buitenland. Dit heeft het volk zelf gedaan. Schiphol, en de, Rotterdamse haven, zijn broedplaatsen voor vervuiling, en niemand die door heeft dat we zuinig moeten zijn. De helft van alle winsten lopen zo het land uit, naar de Chinezen, Denen, Europa, en, Amerika, en, Nederland, protesteert en kreunt en blijft maar schreeuwen. Het doet me voor dat een schreeuwer op het schoolplein uiteindelijk alleen staat te schreeuwen. Nederland! Het is zo, dat ware klasse, klasse herkent en stimuleert. Het kale volk is pas gelukkig als iedereen even ongelukkig en arm is. Omgekeerde wereld. Als uiteindelijk het volk helemaal analfabeet is, dan zal dit schrijven wel worden opgepakt. Democratie in handen van analfabeten, zoals ook in, Noord Afrika, is levensgevaarlijk. In het Westen komt links aan de macht, en in Noord Afrika de moslimextremist. Beide grote groepen zijn niet ontwikkeld. Maar hebben wel stemrecht. Nu, dat staat ons te wachten. De kennis wordt weggestemd. Is het nu niet zo dat, de adel zich al eeuwen lang heeft onderscheiden in het besturen en regelen van alles en nog wat? Benefactors, weldoeners, zijn nobel. De wetenschap is juist door weldoeners, benefactors, naast het systeem ontwikkeld. Is het dan niet stom om ontwikkelingen te stoppen? Kijk nu eens naar, Cuba, waar na, de revolutie, werkelijk geen competente man aan het roer heeft gestaan. Het land is failliet, en maar blijven schreeuwen! Amerika, is vies, U weet wel. Nu, zo vies dat ze ons hebben bevrijd! Eenmaal aan de grond herkenden ze weer talent, en, wat goed is voor het bedrijf, land, dat is goed voor een ieder! Links moet de liberale gedachten erkennen, net zoals de liberalen het verdelen van de buit opnieuw moeten leren. Maar wat zo erg is, is dat, als de buit eerlijk wordt verdeeld, de armen niet met geld om weten te gaan en toch weer arm worden. Terwijl de liberalen dit geld weten te verdubbelen, omdat ze gewend zijn het geld op te waarderen. Links gaat TV kijken, rechts zit ’s avonds zijn boekhouding te doen. Is het dan niet logisch dat links eerst zuinig en met gepaste eerbied tegen het verdiende geld aan moet leren kijken!? Ik zie in achterstandswijken wel altijd de TV aanstaan, en in de herenhuizen zie ik altijd werklicht op de werkkamers. Dit is het verschil. De liberalen leven van en voor hun werk, de linkse bevolking ziet geld als een middel om zich te verrijken, ja, zelfs om zich te laven. Decadentie komt meer voor onder het volk dan onder de leidinggevende talenten. Nooit tevreden zijn en altijd streven naar perfectie. Dat is mentaliteit die de adel heeft ontwikkeld. Het is te kort door de bocht om te zeggen dat een vis moet zwemmen en dat vogels moet vliegen, maar een verandering duurt lang, en kan niet worden afgedwongen door op iemands anders zijn stoel te willen gaan zitten. Nu moet men voorbereid zijn om langzaam tot een nieuwe en harmonieuze samenleving te komen. Het Poldermodel is kapot gegaan door decadentie van het volk, ingegeven door het verdelen van het geld door links. Als mensen iets krijgen, waar ze niet voor hebben gewerkt, dan speel je verspilling en decadentie in de hand. Altijd was ik arbeider en dacht dat het geld aan de bomen groeide. Toen ik zelf een bedrijf leidde wist ik hoe moeilijk het is, om te kunnen concurreren. Dat is de werkelijkheid. De ander is slim, dus ik moet mee. Links weet niets, respectievelijk minder dan de rijke families, van concurrentie, premies en belastingen. Links eist dezelfde rechten als rechts, terwijl de liberalen in een veel grotere wereld leven. De werkelijke wereld. Goed is goed en slecht is slecht. Over smaak, valt niet te twisten, zal U een liberaal nooit horen zeggen. Zij weten dat smaak ontwikkeld dient te worden en dat goed, goed is, en slecht, slecht. Het subjectieve naast het objectieve is duidelijker. Dit komt omdat een liberaal ontwikkelder is dan een bier drinkende en televisie kijkende mopperkont die alles negatief ziet en altijd jaloers is op zijn buurman. Als links zich wil meten met de liberalen, dan moet er worden gestudeerd en worden geïnvesteerd en nog meer van dat soort liberale wetenschappen. Eerst de kosten, dan de baten. Eerst leren proeven en dan pas smullen! Onze prinsen zijn voorbeelden. Hoe komt dat? Dat komt omdat zij veel moeten weten, want straks moeten zij oordelen kunnen vellen. De volgorde is studeren, ervaring opdoen en dan voorzichtig meekijken. Dat links dit traject wil overslaan en meteen wil gaan regeren is dus ronduit een lachertje en de reden van ons, Nederland, zoals het nu is. Opgedroogd, vergrijsd, verarmd en afgestompt. “Hou je bek, krijg de kankuh, rot op met je Amsterdam, ik moet niets van je hebben et cetera”. Ons land is een eisend land dat links blijft liggen van de grote wereld. De eliten zijn weg, de haven is niet meer van ons en ook Schiphol is het speeltuintje geworden worden, Frankrijk, Air France-KLM. Als iemand niet kan delen, dan raak je alles kwijt. Laat links Nederland nu eens inzien dat wijn geen bier is. Waarom kan een arbeider niet genieten van moderne kunst. Reden: omdat ze elkaar wijsmaken dat kunstenaars eigenlijk, net als zijzelf, ook steentjes moeten metselen en moeten afzien. Als die metselaars nu eens blij zijn met hun talent, om zo mooi die steentjes op elkaar te leggen dan zien ze dat de kunstenaar en hij feitelijk precies hetzelfde doen in het leven, namelijk zo goed mogelijk je talent benutten. Dat is geluk. Niet het geld! Geld is bijzaak. Een vrije metselaar is namelijk ook een kunstenaar. Bouwvakkers weten niet hoe gezegend ze zijn dat ze elke dag kunnen construeren, een goddelijk bezigheid, elke dag! Veel rijke stinkerds zouden er alles voor over hebben om bouwtalent te hebben. Het is maar hoe je je werk benadert. Als iemand een bedrijf runt, en hij doet dat goed, dan is de vreugde niet het geld, maar het feit dat hij het kan! Tja, het is natuurlijk erg dat een bijstandsmoeder geen wasmachine kan kopen, maar ook weet ik dat mijn eigen ouders wel rondkwamen met een bijstandsuitkering en de buren niet. Mijn moeder deed boodschappen op de markt en deed dit een keer in de week. De buren gingen elke dag naar de supermarkt. Wij konden wel op vakantie, met het uitgespaarde geld. Ook met geld omgaan is dus te leren. Klagen kan iedereen, maar construeren en er wat van maken niet allemaal. Als per week een rijksdaalder kan worden bespaard, dan heb je na acht jaar een wasmachine. Het kan dus niet zo zijn dat er een blijvende stroom geld in ongeschoolde en geldverslindende levenswijzen kan worden blijven gepompt, zoals de, PVDA, maar blijft doen, totdat het allemaal is verbrast. Ik heb met eigen ogen gezien dat de kansarmen niet weten wat basis elementen van een leven zijn. Zo is de armoede in Nederland dus, zonder meer, veelal een gevolg van een totale onnozelheid in het omgaan met geld. Als iemand kan rondkomen met, 300, Euro, dan kan de rest dat ook. Neem nu eens studenten. Die komen rond met niets. Maar toch hebben ze leerboeken. Zij weten dat, na het brood en de boter, eerst boeken moeten worden aangeschaft en triviaal is dan ook dat ze, net als ik , helemaal geen tijd hebben om televisie te kijken of cd’s te luisteren. Dit is een keuze en keuze maken is mentaliteit. Het bespaard veel hoor, geen kabel aansluiting en geen TV. Als dit eerst wordt gedaan, het ontzeggen van luxe, dan mogen ze klagen over armoede, eerder niet! Je moet kiezen. Het is het een of, het ander. Liberalen hebben dit gedachtengoed ver ontwikkeld. En ik weet ook zeker dat een liberaal precies weet welke eindjes er in tijden van armoede moeten worden afgesneden. Als de mentaliteit dus niet verandert dan is het land verloren. Arme mensen die het redden, zijn net ondernemers, die het ook redden. Ze hebben hetzelfde gevoel van zelfrespect dat ze de eer hebben gered. Ze hebben allebei een kladblokje met in en uit. Prioriteitenlijstje en eventuele geneugten. De mensen die het redden zijn broeders. Links of rechts, het maakt niet uit, het is een keuze om te kiezen voor de mogelijkheden en niet om mee te gaan in de hopeloze spiraal. Dit is bevrediging en die is belangrijker dan weer een biefstuk of weer een opera, want dat is weer waar je als gearriveerd zakenman van dient te genieten. Nu, geef mij een voetbalwedstrijd achter het doel. Veel leuker, en voor tien euro! Het is allemaal een kwestie van mentaliteit. Ze hebben hoop en kunnen daardoor zichzelf een paar jaar kastijden. De opoffering zit erin geramd. Maar niet als die dan zichzelf hoger aanslaat en toch luxe wil zoals voorgesneden groente, in plaats van verse groenten op de markt, voor een habbekrats. Als mensen het niet kunnen opbrengen zich te bedienen van slimmigheid, dan kun je zeggen dat de armoede domheid is! In Nederland kan ik dat rustig zeggen. Mensen willen wel parfums en elektrische tandenborstels, terwijl het kind geen banden heeft onder zijn fiets! Dit moeten we allemaal leren om er wat van te maken. Als, Kok, beslissingen durfde te nemen die nu, Balkenende, voor hem moest nemen dan was Nederland niet zo ver afgegleden! Als alle groepen eens inzien dat de werkelijkheid er een is op basis van verschillen. Het is net als de natuur waarin de diversiteit het plaatje eendrachtig maakt. Sommige soorten zijn schaarser dan de anderen. Maar juist het gebruik maken van elkaars unieke dingen maakt een team. Een land kan niet zonder bestuurders, en ook niet zonder kunstenaars, wat in wezen de ambachtslieden zijn. Net als de films die in de jaren twintig gewoon nog werden gemonteerd door huisvrouwen en zoals de werktekeningen voor de bouw worden gemaakt door tekenaars. Maar in wezen zijn zij, de stille ambachten, het, die de kunst maken. Leer mensen dus eerst even wat over hoe het werkt, alvorens de bestaande geneugten van bevrediging te verwarren met een dik salaris. Want waarom kwam, Heintje Davids, steeds terug, of de, Stones, niet voor het geld, maar omdat zij de kunst beheersen. Mensen die muziek maken horen nu eenmaal op een podium om de muziek te spelen. Als dat dan wordt gewaardeerd is dat meegenomen. Eerst doen wat je kan, en dan komt de rest vanzelf. Niet van tevoren gaan rekenen en kijken op gras van de buurman, dat is nergens goed voor. Ontplooi jezelf, benut je talent, en zorg ervoor dat er levensvreugde is, daarna komt het geldschip, of niet. Geld is bijzaak in geluk en bevrediging. Money can’t buy me love! Als links vergeet dat voor het besturen van een land klasse nodig is, waarvoor een gedegen training aan vooraf dient te gaan, dan komen er verkeerde mensen op de stoelen van de regenten. Het is vergelijkbaar met, Cuba, dat zogenaamd het beste voor heeft voor het volk, maar in werkelijkheid zijn ze straat arm, uitgewrongen en belazerd. De top heeft geld, waar ben je dan met het communisme en Marx. Als voor een inspectie van een systeem bijvoorbeeld twintigduizend man nodig is, terwijl het systeem zelf bestaat uit tienduizend mensen dan gaat het totale systeem mank aan controles en regels waardoor de marktwerking wordt verstikt, en onze investeerders weglopen naar het buitenland. Nog steeds weet links niet dat om een product te maken er een sluitende begroting moet worden gemaakt, waarin de arbeiders de kunst maken met hun gaven en waarin de leiding de ideale omstandigheden nastreeft voor zijn kunstenaars. Links en rechts vechten voor het welzijn van beiden. De ene hand wast de andere. En in moderne bedrijven werkt het ook zo. De arbeiders hebben een grote vinger in de pap, en terecht. Maar juist door overleg weten ze, de arbeiders, dat regeren ook wel degelijk een arbeid is. De beslissingen worden genomen en dat is heel moeilijk werk. Een arbeider kan dat nog niet. Links kan geen keuzes maken, ze kan alleen afgeven op rechts. Recht is niet zo rechts en links moet ook niet verlinksen. Samen met alle diversiteiten kunnen we weer een bolwerk maken, waarin iedereen blij is. En, van storm gebruik maken met E-rings. In een vergevorderd stadium kunnen dan, net als bij de Stones, de werkzaamheden van elkaar worden overgenomen om een soort van integratie plaats laten vinden tussen links en rechts. Het is namelijk mooi dat veel rechtse kinderen eigenlijk meubelmaker willen worden of metselaar en dat sommige kwikzilvers uit de linkse samenleving het talent hebben om zaken te runnen. Die natuurlijke selectie kan alleen voortkomen uit een harmonisch systeem. In dit systeem kunnen dan alle talenten groeien en links en rechts worden dan overspoeld door een nieuw systeem dat niets met links en rechts te maken heeft. Het is alleen belangrijk dat de beste bestuurders besturen en dat de beste ambachtslieden prachtige dingen maken. Als de grijze massa zich keert, dan geeft dat alleen maar aan dat er iets niet goed gaat. Maar kijk eens naar de werkelozen. En kijk dan eens naar de vervuiling op bijvoorbeeld het strand en achterstallig onderhoud aan onze monumenten. Dit klopt niet. Er is werk zat, maar niemand voelt zich geroepen om te bukken om het vuil op te ruimen. Als dus niet iedereen overtuigd is van het invullen van taken, maar zich wel kan roeren, dan is er afbraak. En dat regeert nu in, Nederland. Elk initiatief wordt afgebroken. De, A4, nu pas doorgetrokken. De files zijn de schuld van de milieubewegingen! Maak het werk eerst eens af, en kijk dan of er verbeterd kan worden. Links breekt initiatieven af en maakt een puinhoop om daarna heel hard te roepen dat het fout is gegaan. Als de, A4, er zou liggen, dan stroomt alles door en is er minder vervuiling. Rechts begrijpt dit, de bestuurders, maar links, de schreeuwers, begrijpen niet dat het werk afgemaakt dient te worden, eendrachtig. Een fabriek, namelijk, heeft allemaal compartimenten en afdelingen. De leidinggevenden in de fabriek geven eerst om hun mensen en zorgen in de eerste plaats voor werk en dan pas kijken ze naar de winst. Eerst wordt de begroting afgestemd op een boterham van de werknemers. Zij staan dus altijd centraal in het bestuur. Het is voor leidinggevende heel normaal om na te blijven om de zaken te regelen, terwijl links gaat als fluit gaat. De mentaliteit van saamhorigheid ligt hierdoor niet bij links. De mentaliteit om een zaak te runnen is de enige goede mentaliteit, want het lijkt verdacht veel op een vader en moeder van een gezin. De kinderen willen niet naar bed, maar moeten. De kinderen willen snoepen, maar dat is niet goed voor ze. Een ouder drilt zijn kinderen niet om de baas te spelen, een ouder neemt verantwoordelijkheden en stuurt zijn kinderen op naar een gedegen en uitgebalanceerd bestaan. Hoe kan het zo zijn dat de helft van onze jeugd werkt en geld heeft, terwijl de andere helft onder een brug staat en terreur uitoefent. Als dan nu een rekensommetje de revue passeert wordt het allemaal duidelijk: de persoon die niet meedoet aan het werk, staat aan de kant te kijken. De ene telt nu voor min een, terwijl hij had kunnen staan als plus een. Het verschil dat een persoon maakt is altijd twee personen. Hierdoor werkt de man niet alleen voor zijn gezin en zichzelf, maar moet ook de last van een onder een boom zittende klager betalen. Hierdoor draagt een werkende man zoveel lasten. Als links nu eens boos wordt op zijn eigen achterban, en ze wakker schudt met de mededeling dat feitelijk de hele beschaving er een is, die is gebaseerd op investeringen en offers, dan wordt het in slaap gesuste werkende volk bewust van hun eigen rol. Nu is het zo verworden dat werknemers niet weten dat het runnen van een land, een bedrijf op zich, met wetten heeft te maken, en niet met sentimenten. Die rol van arbeiders en het plezier in het vertonen van hun kunsten zijn altijd essentieel geweest. Werkelijk iedereen die heeft meegewerkt aan de HSL is er trots op. Zij maakten deel uit van iets groots en dat maakten hun trots. Die trots is niet te betalen of te vergoeden. Dat gevoel komt van binnen uit en nu snijden de linksen die arm van deze zo belangrijke inmenging met het grote plaatje er trots vanaf en ze beklagen zich vervolgens over een troosteloos bestaan. Mensen die bij, Philips, werkten droegen het bedrijf en de top heeft ze altijd geëerd. Pas toen de noodzaak de arbeiders vertelde dat er efficiënter moest worden gewerkt en dat er reorganisaties moesten worden doorgevoerd sloeg de vakbond toe, met als gevolg dat er nu, Polen, en, Chinezen, onze scheerapparaatjes maken, en niet de, Brabanders. De werkenden zijn verloren gegaan door zichzelf stuk te demonstreren, waardoor de top het heeft opgegeven om het werk binnen het land te houden. De vakbonden hebben dus niet gezorgd voor een betere werksfeer, nee, ze hebben zelfs het werk het land uit verdreven!! Iemand die goed is in het monteren van onderdeeltjes en zicht houdt op de productie zit nu thuis naar waarschijnlijk geen Philips TV te kijken. Plotseling komt hij erachter dat geld helemaal niet zo belangrijk was voor hem, maar juist het ontplooien van zijn persoon en talent hetgeen was dat hem gelukkig maakte. De vakbonden weten helemaal niet dat een kunstenaar een pot verf nodig heeft en een doek. Diep in zijn hart zou de nu gedwongen ontslagene wel zeker iets efficiënter en wat langer willen hebben werken, voor desnoods tijdelijk onder hetzelfde loon, totdat de problemen zijn opgelost en er weer draagvlak ontstaan is voor een extra biertje! Voor hetzelfde geld, maar de vakbonden hebben hem zijn kunsten afgepakt en van een dragende man een bedelaar gemaakt die meedeelt in de malaise. Dit was allemaal niet nodig. Zo ook de fabriek in Limburg, Nedcar. De arbeiders gaan liever staken en kapot, dan dat ze de werkelijkheid inzien dat ze, willen ze blijven delen, moeten delen. De vakbonden eisen en juist die eisende mentaliteit is er een die in de top niet kan, want dan lopen de klanten weg naar een ander. Boven in rechts heersen duidelijke omgangsnormen, gebaseerd op respect en vriendschappen en zijn dus feitelijk genormaliseerde onderhoudsnormen, die eigenlijk links gemeenschapsgoed zijn. In de praktijk is links dus rechts, en rechts is links. Het opgestookte volk van links lijkt verdacht veel op het opgestookte volk onder Nazi Duitsland, dat niet keek naar de realiteit, maar alleen maar op sentimenten inspeelde. Links speelt in op inkomensverschillen, terwijl juist de aandacht moet worden gevestigd hoe het bedrijf, Nederland, zo sterk mogelijk kan zijn. In plaats van afbraak zal toch echt een opbouwende kritiek moeten stromen, en alle arbeiders moeten inzien dat werk centraal staat, en daarna de beloning. Eerst een netto product afleveren, daarna wordt de winst vanzelf eerlijk besteed. Zo werkt het nu eenmaal. Geld dat er niet is, omdat het niet wordt verdiend, kan ook niet worden verdeeld. Adel verplicht zich, en daar zijn heleboel voorbeelden van. De beste is, Amsterdam. En hier begint het linkse gedachtengoed echt vorm te krijgen. De winsten van de, VOC, werden in de samenleving gestoken. Amsterdam is de enige stad in de wereld die door zijn bewoners is gebouwd; alle andere steden zijn gebouwd door regenten met grote pikken. Kijk maar eens naar bijvoorbeeld, Brussel, en, Parijs. Waanzinnige statussymbolen vraten al het geld van bevolking op voor huisvesting van haar regenten. Rechts kennen we eigenlijk dus niet eens in, Nederland. We zijn samen sterk. Dat weet heel rechts Nederland. Altijd heeft de Nederlandse adel zijn vermogen teruggestoken in het welzijn. Parijs, heeft een Eiffeltoren, Versailles, Concorde [het bolwerk in het centrum dat de macht van Frankrijk moet kennen] nagemaakte Griekse en Romeinse bouwwerken, en ga zo maar door, en het platte land kan stikken. België heeft een paleis voor zijn koning waar het paleis op de Dam vier keer in kan. In het nog steeds militante België kijkt de koning vanaf een berg neer op zijn onderdanen, maar nergens is werk. In Mechelen en omstreken is het duister, ultra rechts loert en put kracht uit onvrede. De Koning en het Belgische elitaire systeem hebben van de bevolking straatratten gemaakt die niets liever willen dan revolutie en geweld. Want daar wordt rechts geregeerd en staat links aan de zijlijn. In Nederland is altijd de mededogen. In andere landen is die er gewoon niet, behalve in de Scandinavische landen natuurlijk. Het mooiste voorbeeld in België zijn de verkeersborden. Niemand weet waar hij heen moet. Er staan gewoon nergens verkeersborden. Uit onderzoek bleek dat het geld voor de verkeersborden niet aan de paal hing, maar letterlijk op het bord lag op een Michelin-gesterd restaurant. Die Bourgondische mentaliteit, dat is rechts. In Nederland durft rechts echt niet te smullen, als zijn arbeiders worden ontslagen. In de rest van wereld is dit geen enkel probleem. Als Nederlandse arbeiders weten dat hun bazen zeer links zijn georiënteerd dan zou er meer begrip zijn. Maar nu vertellen onze vakbonden feitelijk het verhaal van rechts Europa, zoals het verhaal werkelijkheid is in, Engeland, België, en, Frankrijk. Dat zijn landen die altijd al topzwaar zijn geweest. Nederland kan dat niet eens. Wij zijn op de eerste plaats dan toch de Calvinisten die niets van verspilling en decadentie moeten hebben. Onze Koningin is pas blij als ze tussen haar Zeeuwen staat! Ongelooflijk vinden buitenlanders dat, dat een koningin veilig is tussen haar onderdanen. Er is verbroedering in alle lagen. In ons land heerst altijd dat gevoel van erkenning van zijn belangrijkste wapen: het volk. In Nederland drijven voetbalclubs op vrijwilligers. Welk ander land kan dat nu zeggen. We hebben stadions gebouwd die zijn gefinancierd met oud papier en meer van dat soort inventieve bijdragen. In Arnhem staat een stadion dat gewoon door iemand is neergezet met gevaar voor eigen leven en zijn bestaan. Hij gaf zijn bestaan zo aan het volk, dat volgens hem recht had op een gelijkwaardige strijdgrond als in de grote steden. Deze man kwam op voor zijn volk. Hier in Nederland is men bereid zijn laatste geld te geven aan de buurman. Dat is links hoor, de rechtse top in Nederland. De, HSL, kost veel geld, maar achteraf kan men wel zeggen dat al het geld in de beton zit en niet in zakken van de aannemer en regeringen! Vergelijk, Brussel, dan eens met, Amsterdam. Dat is de vergelijking van stijve hoempapa, van de blanke man in een pak, tegenover de rebelse en in vrijheid opgebloeide muziek van de straat. Andre Hazes is hier belangrijker dan wie dan ook in Nederland. De top in Nederland is links, met links gedachtengoed. Toen de pest oprukte in Nederland waren het niet de regenten die de oplossing brachten. Nee, het was het volk dat zichzelf wapende. Eerst bracht de adel van Amsterdam het rioolstelsel aan. Daarna werd er een verordening uitgebracht aan de bierbrouwerijen om hun water niet vanuit de grachten te gebruiken, maar vanuit schone bronnen. Dit werd allemaal gefinancierd door de adel. Behoorlijk links dus, onze adel. Daarna werd erop toegezien dat iedereen goed te vreten had, met voldoende protaienen. De warmte kreeg het volk door een eerlijke verdeling van ons turf. Samen we hebben een enorme pestepidemie kunnen doorstaan. De top van onze multinationals doen alles om de arbeid in Nederland te houden, en vragen offers. Die kunnen vakbonden opbrengen, maar ze vertikken het en de arbeiders staan nergens. In een Nederlands bedrijf stonden ze centraal, maar een of andere klootzak stookt de boel op. We lopen de verkeerde kant op, en links blijft maar schreeuwen. In België, Frankrijk en Engeland bleef de adel destijds gevrijwaard van de pest en het volk stierf. In Nederland niet. Hier weten we allang dat een volk, samen zo sterk is de zwakste schakel. Nu moeten die vakbonden eens leren dat wijzigingen in een koers soms noodzakelijk zijn, ook voor arbeiders."Nee, nee, nee", is, wat links roept. Gevolg: Geen energieeiland en geen vliegveld in zee, maar wel verplaatsing van de kennis omtrent techniek naar de buitenlandse haaien, zoals de, Denen, en de, Chinezen, die rucksichtlos voor het geld gaan, en geen enkel gevoel hebben. Vakbonden, bedankt! Rechts is in Nederland toch gewoon links en dat maakt Nederland uniek in de wereld. Het zeer moeilijk is een plaats te behouden. Ik heb zelf meegewerkt, in een project geleid door de TU Delft, aan het plan voor een vliegveld in zee, en de mogelijkheden waren grandioos. Een eiland kan honderden windmolens herbergen, er is een gigantische aanwinning voor zand aldaar en ook het vliegveld kan onbeperkt blijven groeien. De investering was in, 1997, veertig miljard gulden. Dat is een hoop geld, maar het was de enige weg voor ons land, om verder in zee te bouwen. Toen kwam de milieubeweging en ging dwars leggen. Het linkse kabinet nam zoals gewoonlijk geen beslissing en intussen werd aan de vijfde baan begonnen. Want wachten op een besluit van links is wachten totdat de wereld de andere kant op gaat draaien. Nu is er geen vliegveld in zee, en toch staan er nu een paar windmolens voor de publieke opinie, met overigens een zelfde horizonvervuiling. Dus er is geld vernietigd. De waanzin heeft nu al tien jaar poten doorgezaagd. En veel geld. Als rechts het voor het zeggen zou hebben gehad dan zou er nu al een vliegveld in zee hebben gelegen, kon de Haarlemmermeer adem gaan halen en tevens kon de Amsterdamse haven worden gefacelift en met het eiland in zee kunnen olietankers buitengaats worden gelost. Vooruitzien is nu eenmaal niet de sterkste kant van links, dat blijkt maar weer. Nu klaagt iedereen steen en been over Schiphol, terwijl dit in, 1997, al werd onderkend door de, VVD, en het, CDA. Maar ja, links Nederland, he, lekker, zo’n zachte heelmeester. De wonden zijn nu al stinkend! Daarnaast kon zo’n eiland worden ingericht als een, Pomp Accumulatie Centrale met stroomvoorziening van, vijf miljoen, mensen! Op windenergie, omdat dan de windenergie kan worden opgeslagen in een verdiept stuwmeer, gelegen centraal in het eiland. In feite is het eiland een batterij om windenergie op te slaan maar omdat het een eiland is van twintig bij tien kilometer kan er van alles en nog op het eiland gemaakt worden, zoals bijvoorbeeld een vliegveld en een olieopslag. Zo’n, PAC, indien nu klaar, iets dat in principe gewoon mogelijk zou zijn geweest met een rechts kabinet in de jaren negentig, zou alle problemen hebben opgelost. Geen gekrioel meer om, Schiphol. Geen extra kolen gestookte energie centrales, die we nu toch echt nodig hebben op de nieuwe Maasvlakte. Het gaat maar door. We sparen een grasveld uit met een zeldzame vogel, en miljoenen mensen moeten lijden onder een nooit afgemaakt stuk werk. Dit werk is de infrastructuur in Nederland. Een eiland, met de energie voorziening van v miljoen mensen, verplaatsing van Schiphol tot buitengaats en doortrekken van een plan, de, A4, levert klaar werk. Pas als een werk klaar is, dan is het tijd om te gaan nabeschouwen. Nu gaat links afgeven op een stuk werk dat niet af is, terwijl zij zelf hebben gezorgd dat het niet af is. Dit is dus de reden dat Nederlanders weglopen en ons laten zitten met al die hufters. Natuurlijk vind ik dat walvissen moeten worden beschermd en ook dat de dolfijnen niet verstikt mogen raken in veel te lange netten. Maar doortrekken van een snelweg voor het doel om de boel te ontsluiten is logica en het is nu eenmaal zo dat civiele ingenieurs het beter weten dan een schreeuwer met een hengel. Toch winnen in Nederland de schreeuwers en kijk om U heen. Een grote prop op een vierkante meter. Ruimte maken is essentieel voor infrastructuur.

Dit is juist het milieu sparen op de lange termijn. Nu landen de vliegtuigen, bij wijze van spreken, in het, Naardermeer, en, in de tuinen van, Uitgeest, Heemskerk, en, Castricum, door toedoen van milieubewegingen. De ontsluiting rondom, Schiphol, is nu nodig door het doortrekken van de, A6, naar de, A9, door het, Naardermeer. Als het eiland in zee doorgang had kunnen vinden werd nu reeds het, Naardermeer, gespaard en de bevolking van, Amsterdam, ook. Nu heeft niemand wat. Verder kijken dan een neus lang is kunnen veel mensen niet, want daar is klasse en educatie voor nodig. De holle vaten in Nederland hebben gezorgd voor een ongelooflijke hypocretie, waar iedereen onder lijdt. Zelfs in onze projectgroep aan de, TU-Delft, begreep zelfs de meest linkse milieuactivist, dat doortrekken van de, A4, en het leggen van een nieuw fundament in zee voor de plaatsing van een energiecentrale op wind en een vliegveld, pure logica is. Neem eens een schaakpartij. De grootmeesters doen voor ons onbegrijpelijke dingen. Zo kan een Koningin bijvoorbeeld blijven staan, terwijl een pion haar kan schaken. Toch zal de deze ingeving niet goed zijn, want er wordt dan een stelling prijs gegeven. Een ingewikkelde afwerking zorgt dan voor verlies als de koningin wordt gepakt. Daarom kan pas een beslissing worden genomen als alle scenario’s worden bestudeerd. Als nu, in Nederland, er wordt geregeerd met sentimenten en impulsen, dan kunnen we met zijn allen naar huis. En zo ziet Nederland er ook uit vandaag de dag. De kansarmen kijken allemaal televisie. De kansarmen klagen steen en been, maar weten niet hoe hard er nog steeds wordt gewerkt. Hier wonen mensen als een prins. Toch weten ze het te presteren om, van een oase, een puinhoop te maken. Overal staan winkelwagentjes, opengebroken, voor een halve euro. Overal is troep. Er is werkelijk niemand, op een paar na dan, die vrijwillig eens een ochtendje opruimt. Als ik dat doe kijken ze verbaasd en moedigen dit juist af, want bukken en vuil oprapen wordt gezien als een vernedering. Het is werkelijk waar dat de buurt me dan uitlacht. Toch sta ik voor mijn land, ongeacht wat anderen daarvan vinden. Mijn mentaliteit bracht me tot ingenieur en schrijver van dit soort dingen. Puur op karakter en blijven geloven en vechten bracht me deze mogelijkheid om te uiten. Even bukken voor een papiertje doe ik lachend. De buurt gaat het langzaam begrijpen en zetten de winkelwagentjes in ieder geval al voor hun eigen deur en het aantal groeit niet meer door. Eerst bracht ik eigenhandig drie karretjes terug met de auto. Achterin, met schade aan de auto als onontkoombaar offer. Het moest. Ik vind dat als ik de papiertjes opruim en de karretjes, dat ik dan de karretjes voor de daders deur mag zetten, met alleen de bedoeling tot verbetering tot gevolg. We klagen steen en been, maar hebben het zelf gecreëerd waar we over klagen. Als in, Nederland, onze bedelaars, de kansarmen zuur verdiend geld gaan eisen om de inkomsten eerlijk te verdelen dan hoort daar een zekere plichtbesef aan vooraf te gaan. Nu is het duidelijker dan ooit. Neem dan een ondernemingsplan. Voordat er geld kan worden geleend bij een bank moet het plan levensvatbaar zijn. Zo’n plan maken duurt maanden en dit is investeren in de toekomst. In Nederland is een grote groep die niet weet wat de volgorde is. Veel van ons, en nu komt ook de milieubeweging, doen aan reactie politiek en geven af. Ze voegen niets toe, maar halen leeg en spugen in de ruif. Er zijn altijd van die idioten die altijd klagen, altijd en overal. In plaats van verantwoording nemen, gaan ze naar elkaar wijzen. Niemand in die gemeenschappen praat over plichten, ze praten alleen maar over rechten en eisen van alles. Nu, nu, dit is onze achterstand-groep, en ik vind dan ook dat deze groep verplicht moet worden gesteld in het volgen van opleiding en dergelijke om in ieder geval flauw benul bij te brengen. Zelfs heb ik televisies buiten aangesloten zien worden, waar grote groepen werklozen het, WK-voetbal, volgden. De, TV´s, bleven buiten en de cartoons schalden over de straten. kennelijk wilden de nieuwe Nederlanders kijken hoe het buitenleven is in, Nederland. Er wijst niets op een stimulans naar de kinderen toe om te gaan studeren. Het zal nog even duren eer de wetten van het Nederlandse platteland doordringen naar de steden. Voorlopig worden de steden gevuld met nieuwe Nederlanders, terwijl de rijken de steden massaal verlaten. Er ontstaan wijken in steden van waaruit bijna geen kinderen uiteindelijk doordringen tot Universiteiten. In deze wijken heerst gewoon een andere sfeer. Met veel pijn en moeite blijven veel jongeren tot aan het zestiende jaar op school, maar, daarna is het straatleven normaal. Feitelijk zijn deze wijken, getto´s. Het enige wat ontbreekt is, een hek. De wijken, met de armsten, zijn heel vies, door de uitlaatgassen van het drukke stadsverkeer, en door de A-wegen om de steden. Er moet werk komen. Er kan werk komen, als er werk wordt gemaakt van de energievoorziening. Nu nog leveren energiecentrales de energie, terwijl er, E-rings, en, Spailboats, kunnen worden gemaakt, en, geopereerd. De energie uit wind, ook stormen, kan zoetwater maken uit zeewater en kan vervolgens waterstof maken uit zoetwater. Aanvankelijk werden veel nieuwe Nederlanders hier naartoe gehaald om te werken, en, dus, is er nu werk nodig. Er is geen werk, dus oefenen de nieuwe Nederlanders hun cultuur uit, op de Nederlandse staten. In plaats van op een vuilnisbelt, of, in een krottenwijk, leven ze nu in de meest vieze wijken van ons land, ook buiten. Per saldo zijn ze er op vooruit gegaan. Het is nog steeds vies in de armste wijken, net als de vuilnisbelt of, krottenwijk, maar, er is geld, er is, TV, en, er is vaak ook nog, door de handeltjes, een auto. De vraag is natuurlijk wat we hier aan gaan doen. Zij, de armsten, proberen het buitenleven uit in, Nederland. En, de rijken leven ergens anders. Ver weg van de armoede. Die twee werelden leven langs elkaar heen, en komen nooit met elkaar in contact. Meneer, rijke witte, stuurt zijn kind naar een rijke witte school, en de arme sloeber, stuurt zijn kind naar onordelijke scholen in de arme wijken. Op de arme scholen heerst een straat-cultuur, zodat er achterstanden groeien. In plaats van de opstap, zijn deze basisscholen de afgang. Rijk gaat naar klassieke scholen, en rijk studeert, terwijl arm vastloopt in de straat. Op de arme scholen is de orde-handhaving de eerste prioriteit terwijl, op de witte scholen, de kinderen worden klaargestoomd voor de middelbare school. Er is dus een gat gevallen in de jaren tachtig. Veel nieuwe Nederlanders hebben nooit de crisis van de begin jaren tachtig meegemaakt. Omdat er veel na, 1987, pas hier kwamen. Alle Nederlanders, daarentegen, hebben deze crisis wel meegemaakt. Ik kan het me voorstellen dat nieuwe Nederlanders het vervelend zouden vinden als ze plotseling zouden worden opgevoed door mijn vader. Mijn vader is kort van stof. Tactiek is niet aan hem besteed. En, dit was de, oude stempel. Mijn familie was bot, werkte hard, en ook de buurt was zo. Alle kinderen werden door iedereen opgevoed. Het is niet acuut mogelijk om nieuwe Nederlanders met deze harde hand op te voeden. Ik bedoel, ik denk dat er niemand is, die zijn, TV, overdag uit doet, omdat de buurman dat zegt. Toch werkte, oud-Nederland, zo. Bepaalde dingen konden wel, en bepaalde dingen duidelijk niet. Alle kinderen in de buurt waren, als het ware, een beetje bang, voor mijn ooms. Ik denk niet dat deze sociale controle tegenwoordig nog wordt geaccepteerd door de nieuwe Nederlanders. Dan, worden ze namelijk gediscrimineerd, en, is er geen respect. De arme wijken in de steden zijn derhalve stuurloos. Er is niemand meer die iemand aan durft te spreken. Mijn ooms zouden zeggen: fort, schiet op. Mijn ooms en mijn vader zijn van de oude stempel, waarin er orders werden uitgedeeld. Mijn jeugd was vreselijk hard, maar, ik kan me gedragen, heb gestudeerd en zie andermans leed. Een harde hand, met empathie. Hoe kan het dat, mensen die zeggen dat ze arm zijn en geen toekomst hebben dan toch de geneugten van onze samenleving proeven, maar niet de smaak weten te waarderen. Als mijn vader de taferelen van de puinhopen en de ongelooflijke vieze mentaliteit van sommige bevolkingsgroepen zou zien, maakt niet uit of dit nu oorspronkelijke Nederlanders zijn of wat dan ook, dat weet ik wat hij denkt. Laat ze een vak leren. Doe wat nuttigs. In nette wijken ruimen de mensen zelf hun rotzooi op. In de arme wijken laat iedereen het vuil liggen. Dit is een groot verschil. De zogenaamde kansarmen weten niet dat ze op moeten opstaan en opnieuw moeten beginnen. Maar daar is weer kennis en kwaliteit voor nodig. Nu is het nodig om het land opnieuw op te voeden, want het kan niet zo doorgaan. Nee, nee, nee hoort niet in een land dat al vele onmogelijke dingen heeft gerealiseerd. Vrijheid, na tachtig jaar oorlog met de bezetter. Nederland is tot dusver succesvol de strijd aangegaan met het water, heeft een ondergelopen stuk land drooggemaakt en een land vruchtbaar gemaakt door eeuwen lange investeringen in het land door de grond te mengen met voedingsstoffen en nu is die mentaliteit om van niets iets te maken weggevloeid. Hoe krijgen we de passief denkende groep zover dat ze weten dat in Nederland hard wordt gewerkt en dat zitten wachten niet kan in dit land. We leren verkeerde dingen, en praten elkaar na. De schouders eronder! Dat moet weer gebeuren. Nieuwe grote projecten, zoals het eiland in zee zijn hoog nodig. We moeten in een nieuwe jas groeien. En iedereen is daarvoor nodig. In, Nederland, is altijd hard gewerkt en iedereen kan doctor worden. We hebben nog steeds een beetje van alles, maar als de zon gaat schijnen dan, verdwijnt heel snel het, nu nog bestaande, laagje sneeuw dat, ons nog voor heel even bedekt en beschermd. Nu kunnen we civiele ingenieurs vergelijken met grootmeesters. En, milieu-activisten met leken die, gewoon blind de koningin zouden slaan, want, dat lijkt op het eerste gezicht logisch. Impulsstrategien. Een milieu-activist aan het schaakbord zou direct slaan, terwijl het juist wijs is, om te laten staan en om te ontwikkelen. Een vliegveld in zee dat, dan juist, Amsterdam, zal ontzien is, vooruitzien en in de toekomst kijken en heeft niets te maken met het moedwillig uitroeien van een walvis of, van vogels. Want, juist de duinstreek en het, Naardermeer, worden ook ontlast en een vliegveld ver in zee is meer dan dat alleen. Bovendien is de vogeltrek niet het hele jaar door, zodat oud Schiphol misschien voor enige verdeling aldaar kan zorgen. Toch zijn de plannen, voor een vliegveld in zee en het doortrekken van de, A4, als zodanig behandeld en afgeschilderd. Het is niet leuk meer wat links allemaal bederft. Nederland, is, liberaal, maar, de laatste tien jaar is elk initiatief volledig afgebrand met een verstopping, in alle opzichten, tot gevolg. Een tiental eilanden met pomp accumulatie centrales voor de kust maakt bijna een dam. Deze wordt gemaakt door korte dammetjes tussen de eilanden. De dam kan worden verbreedt tot een doorgaande dam op zo’n twintig tot dertig kilometer voor de kust. Op het randje van onze delta. Een dan tien kilometer brede dijk van dertig meter hoog is voldoende om ons land weer tweeduizend jaar te beschermen. De bouw duurt wel lang, maar er kon al degelijk begonnen worden. Kan altijd nog natuurlijk. Wel doorbouwen op vertrouwde grond. Natuurlijk. Het mooie is dat in de verte het gevaar komt en als dus in de verte wordt gebouwd aan de verdediging op afstand, om vervolgens op de verdedigingsdijk respectievelijk bergketen te gaan zitten, de eilanden met de dam ertussen, en ook in het veilige dal achter de berg, dan hebben we een werk voor de boeg van twintig tot honderd jaar. Het volbouwen van het dal vergt tweeduizend jaar. Dit impliceert namelijk het verplaatsen van het economisch centrum. Gezanik over de aansluiting tussen de, A6, en de, A9, zou bespaard geweest zijn. Het zuid-westen van, Nederland, is, klaar om de zaak van, Amsterdam, over te nemen en om deze vol te blazen. Als dan eindelijk ook de, A4, is doorgetrokken zijn er geen files meer. Het werk is bijna klaar, en het is nodig om de infrastructuur af te maken. De opvatting van rechts-Nederland is om het bedrijf, Nederland, te sturen en te gidsen. Nu hebben we niets, alleen maar gezeik. Daardoor moet degene die werkt direct niet twee keer zo veel werken, maar vier keer. Dit is helemaal de schuld van de ouders. Zij hebben nooit een noot willen kraken. Zachte heelmeesters en de stinkende wonden in wat, Nederland, onder links is verworden. Niemand durft een harde opmerking te maken, maar alles wordt bedolven onder de mantel der liefde. Nu, echte liefde is elkaar de waarheid vertellen, omdat anders iemand die waarheid komt inwrijven. Ze moeten een schop krijgen en meewerken en leren dat het niet altijd leuk is, maar dat aan het einde van de rit wel iedereen tevreden is, iedereen, dus degene die moesten zwegen voor een beter bestaan ook. En gaat het maar door. Milieumensen willen geen auto’s, geen vliegtuigen. Feitelijk, willen ze helemaal niets. Nu, dan moeten ze maar lekker naar, Papua Nieuw Guinea, gaan, om daar naakt

Oslo East Side

Photo: Henrik Hanssen

week 34 --

8 Ball. "i'm behind the 8 ball. Let me get a Bump. i got your bump Right here. i got an 8 month bump" © LA Ruocco-Heady 4-23-2006

Tours (Indre-et-Loire)

Bibliothèque municipale de Tours.

Réalisée par Pierre Patout, en collaboration avec les frères Charles et Jean Dorian.

L'ancienne bibliothèque ayant été détruite dans un incendie à la suite de tirs d'obus incendiaires allemands en juin 1940, l'architecte Pierre Patout se voit confier la construction du nouvel édifice, ainsi que de l'ensemble du quartier, en 1950.

Pierre Patout avait construit le pavillon de France lors de l'exposition de New-York , en 1939. Il avait aménagé trois paquebots dans l'entre deux guerres. Il sera nommé architecte en chef de la reconstruction à Tours.

La nouvelle bibliothèque ouvrira ses portes en 1957. C'est alors la plus moderne et la plus grande bibliothèque de France, avec plus de 8000 mètres carrés de surface. Elle est protégée au titre des Monuments Historiques depuis 1996, des travaux de restauration et de modernisation ont eu lieu en 2012 et 2013.

Pierre Patout avait prévu le palais des congrès, pendant de la bibliothèque, à l'ouest de la rue Nationale, mais celui-ci ne sera jamais construit.

fr.wikipedia.org/wiki/Biblioth%C3%A8que_municipale_de_Tours

france3-regions.francetvinfo.fr/centre-val-de-loire/indre...

Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

en.wikipedia.org/wiki/Irena_Sendler

5d Mark II

15mm fisheye

Strobist info:

430 ex camera left

580ex camera right

Bałuty | Aleja Pamięci Ofiar Litzmannstadt Getto

During World War II, the Radogoszcz station built originally between 1926 and 1937, was the main railway link of the Łódź Ghetto to the outside world, used predominantly for the Holocaust transports organized by German Nazis.

In 2004, the commemoration ceremonies on the 60th anniversary of the destruction of the Łódź Ghetto in 1944 and the departure of the last transport from Radegast spurred efforts to transform the former station into a Holocaust memorial. On August 28, 2005, a monument commemorating the Jewish victims who passed through the station was unveiled, based on design by Czesław Bielecki, and featuring the 140 metres Tunnel of the Deported. The renovated station building serves as one of the divisions of the Łódź Museum of Independence.

Terezín was in de Tweede Wereldoorlog de tot concentratiekamp en getto veranderde Tsjechische vestingstad. Het was vooral een doorgangskamp voor Joden die meestal spoedig naar Auschwitz-Birkenau of andere vernietigingskampen werden gestuurd. In Terezín stierven 31.000 mensen.

Deze foto's zijn van het zogenaamde kleine fort. Het gaf me een dubbel gevoel. Het is uit bouwhistorisch oogpunt een prachtige vesting met verdedigingswerken. Maar de horror die hier onder Duitse Leiding plaats vond is niet te bevatten. Het maakte meer indruk dan mijn eerste bezoek, in 1987.

The old fortress of Theresienstadt was a hybrid concentration camp and ghetto established by the SS during World War II. It was located in the Protectorate of Bohemia and Moravia (a German-occupied region of Czechoslovakia). Theresienstadt served two main purposes: it was simultaneously a waystation to the extermination camps, and a "retirement settlement" for elderly and prominent Jews to mislead their communities about the Final Solution. Its conditions were deliberately engineered to hasten the death of its prisoners, and the ghetto also served a propaganda role.

This marker at the intersection of Chłodna Street and Żelazna Street commemorates the site of the wooden footbridge over Chłodna Street which was built in January 1942 to re-connect the two parts of the Warsaw ghetto which were disconnected when this street was excluded from the ghetto in December 1941.

When Warsaw's German occupiers created the "Jewish Residential District" at the end of 1940, it initially included a narrow strip of land between Wronia and Żelazna streets which linked the "large ghetto" in the north to the "small" ghetto in the south. However, this meant that a short section of Chłodna Street (which was an important east-west transport corridor) became enclosed within the ghetto, which caused considerable traffic disruption in Warsaw over the next few months.

As a result, the Germans eventually decided to exclude Chłodna Street from the ghetto, thus dividing it in two. But doing so prevented the free movement of the Jews from one part of the ghetto to the other, which meant that it was still necessary to periodically stop the traffic on Chłodna Street to allow the inhabitants of the ghetto to cross.

This prompted the Germans to create the footbridge, which kept the traffic flowing and re-enabled free movement for the Jews, as well as allowing them a brief glimpse of the city outside the ghetto to which they no longer had access....

Warsaw ghetto boundary markers: en.wikipedia.org/wiki/Warsaw_Ghetto_boundary_markers

Visit of the Frecce Tricolori Squadron at NATO E-3A Component Geilenkirchen/Germany, ETNG -----------------------------------------------

The Frecce Tricolori (Italian pronunciation: [ˈfrettʃe trikoˈloːri]; literally "Tricolour Arrows"), officially known as the 313° Gruppo Addestramento Acrobatico, Pattuglia Acrobatica Nazionale (PAN) Frecce Tricolori ("313th Acrobatic Training Group, National Aerobatic Team (PAN) Frecce Tricolori"), is the aerobatic demonstration team of the Italian Air Force. Based at Rivolto Air Base, province of Udine, it was created on 1 March 1961 as a permanent group for the training of Air Force pilots in air acrobatics.[1]

The Tricolour Arrows replaced unofficial teams that had been sponsored by various commands starting in the early 1930s.[2] The team flies the Aermacchi MB-339-A/PAN, a two-seat fighter-trainer craft capable of 898 km/h at sea level.[2][3] With ten aircraft, nine in close formation and a soloist, they are the world's largest acrobatics patrol, and their flight schedule, comprising about twenty acrobatics and about half an hour, made them the most famous in the world.[4] It is one of national symbols of Italy.

Formation

During the performances the formation of the acrobatic patrol is usually composed of 9 aircraft, called "Pony", each labeled with a number ranging from 1 to 10.[18][19] The name "Pony" was coined by the then Captain Zeno Tascio to remember the horse of Francesco Baracca[20] which is the sign of the 4th Wing, at the time 4th Airbase who was already preparing to take over the task PAN for the 1961. Depending on the needs of the Department, aircraft can also be 11 in total, thus including the figure of the acrobatic training manager:

Pony 0 - Commander

Pony 1 - Head of Formation

Pony 2 - 1° Left Domestique

Pony 3 - 1° Right Domestique

Pony 4 - 2° Left Domestique

Pony 5 - 2° Right Domestique

Pony 6 - 1° Tail light

Pony 7 - 3° Left Domestique

Pony 8 - 3° Right Domestique

Pony 9 - 2° Tail light

Pony 10 - Soloist

Pony 11 - Acrobatic Training Supervisor

Pony 12 - Pilot in Training

Pony 13 - Pilot in Training

Pony 14 - Pilot in Training

Pony 15 - Pilot in Training

Pony 16 - Pilot in Training

---------------------------------------------------------------------------------------

Frecce Tricolori (italienisch für Dreifarbige Pfeile) sind eine Kunstflugstaffel der italienischen Luftwaffe, die 1961 als 313º Gruppo Addestramento Acrobatico aufgestellt wurde. Die Staffel ist auf dem Militärflugplatz Rivolto bei Udine stationiert und erhielt am 1. Juli 1961 den heutigen Namen: 313º Gruppo Addestramento Acrobatico - Pattuglia Acrobatica Nazionale (PAN) “Frecce Tricolori”.

Der Ursprung des Kunstflugteams reicht bis in die 1920er Jahre zurück. Bei einem Besuch in Großbritannien hatten einige hohe Fliegeroffiziere die Anfänge des Formationskunstflugs kennengelernt. Der Befehl zur Gründung einer Kunstflugstaffel ging an Oberst Rino Corso Fougier in Udine. Er gilt als Vater des italienischen Formationskunstflugs und prägte maßgeblich den Ausbildungsstandard der Militärpiloten.

Die erste Fünfer-Kunstflugstaffel seines 1. Geschwaders (1º Stormo) war in Campoformido stationiert. Die erste Staffel erschien am 8. Juni 1930 bei der 1ª Giornata Aerea dell’Ala in Rom als offizieller Repräsentant der italienischen Luftwaffe.[1] In dieser Geburtsstunde zeigten sie mit sieben Jagddoppeldeckern vom Typ Fiat CR.20 ihr erstes Programm. Die 2ª Giornata Aerea dell’Ala 1932 zeigte mit Doppeldeckern vom Typ Breda Ba.19 ihr Programm. 1936 erhielten die „Frecce“ die Fiat CR.32.

Nach der Unterbrechung durch den Zweiten Weltkrieg begannen sie erneut mit Düsenflugzeugen das Formationskunstflugtraining. Die Teams Cavallino Rampante („Aufbäumendes Pferdchen“), Getti Tonanti („Donnernde Jets“), Tigri Bianche („Weiße Tiger“), Lancieri Neri („Schwarze Lanzenreiter“) und die Diavoli Rossi („Rote Teufel“) wurden bekannt.

Die erste wirkliche italienische Kunstflugstaffel wurde vom 4º Stormo aufgestellt. Als erste Einheit mit den Doppelrumpfjägern de Havilland D.H.100F.B.52 bildeten die Piloten des Geschwaders 1954 das erste italienische Kunstflug-Jet-Team mit dem Namen „Cavallino Rampante“. Mit der Republic F-84G starteten die „Getti Tonanti“ als Nachfolger der Staffel „Cavallino Rampante“. Der Fliegerfilm I quattro del getto tonante („Die vier donnernden Jets“) wurde mit dem Team gedreht. Die 51ª Aerobrigata übernahm 1955 mit dem Team „Tigri Bianche“ die Funktion der offiziellen Kunstflugstaffel der italienischen Luftwaffe, geflogen mit F84G Thunderjets. 1956 flog wieder das 4° Stormo mit neuen Canadair F-86 Sabre Mk4[2]. Das 6° Stormo flog als „rote Teufel“ („Diavoli Rossi“) die Republic F84F Thunderstreaks erstmals am 19. Mai 1957 auf dem Flughafen Turin-Caselle. 1958 wurde die 2ª Aerobrigata mit dem Namen „Lancieri Neri“ aufgestellt. Die sechs Piloten flogen eine F-86 Sabre.

Das Generalstab der italienischen Luftwaffe entschloss sich Ende 1960, ein eigenes Kunstflugteam aufzubauen, das nur noch in der Nebenrolle als leichte Jagdbomberstaffel zur Verfügung stehen sollte. Mit dieser Aufgabe wurde die 313º Gruppo betraut.

More info and other languages available at:

en.wikipedia.org/wiki/Frecce_Tricolori

Sambal Kacang (Peanut Sauce)

The vegetables:

112 g / 4 oz / l cup cabbage or spring greens, shredded

225 g / 8 oz / 2 cups French beans, cut into 1-cm / 1/2-inch lengths

4 medium carrots, peeled and sliced thinly

112 g / 4 oz /1 cup cauliflower florets

112 g / 4 oz / 1 cup beansprouts, washed

For the garnish:

Some lettuce leaves and watercress

2 hard-boiled eggs, quartered

1 medium-size potato, boiled in its skin, then peeled and sliced;

or 225 g / 8 oz of slices of lontong (optional)

1/2 cucumber, thinly sliced

1 tbsp crisp-fried onions

2 large krupuk, or a handful of fried emping, broken up into small pieces (optional)

Boil the vegetables separately in slightly salted water, for 3-4 minutes, except the beansprouts which only need 2 minutes. Drain each vegetable separately in a colander.

To serve, arrange the lettuce and watercress around the edge of a serving dish. Then pile the vegetables in the middle of the dish. Arrange the eggs, sliced potatoes or lontong, and sliced cucumber on top.

Heat the peanut sauce in a small saucepan until hot; add more water if it is too thick. Adjust the seasoning, and pour the sauce over the vegetables. Sprinkle the fried onions on top. Serve warm or cold. If you want to serve hot gado-gado, it can be reheated in a microwave oven. When reheating, however, do not include the lettuce and watercress, cucumber slices, fried onions, krupuk or emping. Add these garnishes immediately before serving.

Recipe from:

Indonesian Regional Cooking

By Sri Owen

GADO-GADO (Verdure in salsa di arachidi)

origine: Indonesia

Tempo di Preparazione: 20 min.

Tempo di Cottura: 40 min.

Calorie: 299 calorie a porzione

Costo: economico

INGREDIENTI PER 6 PERSONE: - 200 gr di fagiolini - 200 gr di verza - 2 carote - 1 cetriolo - 1 pomodoro - 2 patate - 2 spicchi d'aglio - 100 gr di formaggio di soia - 2 uova - 1 peperoncino rosso - 1 cucchiaino di zucchero - burro di arachidi - 1 bicchierino di latte di cocco - olio - sale

1. lavate tutta la verdura e tagliate la verza a listarelle, le carote a rondelle e a pezzetti i fagiolini. Lessateli in acqua bollente salata e scolateli al dente. 2. Affettate il formaggio di soia e friggetelo nel burro di arachidi. Sbuciate le patate, tagliatele a bastoncini e friggetele in abbondante olio bollente. 3. Rassodate le uova per 13 min. e raffreddatele sotto il getto dell'acqua fredda. Sgusciatele e affettatele. Lavate il pomodoro e sbucciate il cetriolo; affettateli. 4. Sbucciate l'aglio e schiacciatelo con una forchetta; fatelo soffriggere nel burro di arachidi, unite latte di cocco, zucchero, peperoncino e un mestolino d'acqua. Lasciate addensare la salsa a fuoco medio, sempre mescolando. Adagiate gli ingredienti su un piatto da portata e irrorateli con la salsa preparata

Bałuty | Aleja Pamięci Ofiar Litzmannstadt Getto

During World War II, the Radogoszcz station built originally between 1926 and 1937, was the main railway link of the Łódź Ghetto to the outside world, used predominantly for the Holocaust transports organized by German Nazis.

In 2004, the commemoration ceremonies on the 60th anniversary of the destruction of the Łódź Ghetto in 1944 and the departure of the last transport from Radegast spurred efforts to transform the former station into a Holocaust memorial. On August 28, 2005, a monument commemorating the Jewish victims who passed through the station was unveiled, based on design by Czesław Bielecki, and featuring the 140 metres Tunnel of the Deported. The renovated station building serves as one of the divisions of the Łódź Museum of Independence.

This street (formerly called Nalewki Street but since renamed as "Street of the Ghetto Heroes") once led directly to an entrance into the Warsaw ghetto next to Krasińskich gardens.

Operation Arsenal (in Polish: "Akcja Pod Asenałem") - an action by the Szare Szeregi ("Grey Ranks") of the Polish resistance - took place here, next to the old Arsenal building, on 26th March 1943. At approximately 5:30pm a group of 28 former boy scouts attacked a German prison van that was transporting Polish prisoners who had been interrogated that day in the Gestapo Headquarters to the Pawiak prison, and successfully freed their comrade Jan Bytnar and 24 others.

The van was attacked as it turned into Nalewki Street from Długa Street on its way to the nearby entrance into the ghetto.

During the Warsaw Uprising the Arsenal building and Nalewki Street were defended by the Chrobry I battalion of the Armia Krajowa and there was a barricade across the street near the intersection with Długa Street....

The Fletcher Block Building (or Fletcher Building) was located on the northwest corner of Main & Second Street and was built for William Fletcher who also had is business office here. This building was built by William Henry Sternberg (1832 - 1906) c. 1887. The first year that the Fletcher block appeared in the City Directory was 1888. William Fletcher moved to Wichita from Illinois and is described as a "Capitalist" and a "Speculator". At the time this building was built Mr. Fletcher lived just a block south of Mr. Sternberg on the then very exclusive north Waco Avenue residential district. Mr. Sternberg's residence was at 1065 N. Waco Avenue. Mr. Fletcher's residence was at 933 N. Waco Avenue. At the time, Waco Avenue was an elite cul-de-sac, accessible only from the east. South of this area, the Arkansas river's path swung further to the east than it does today, cutting off Waco Avenue from going all the way through to downtown as it does today. No known photos of the Fletcher residence exist, but it's not unlikely that Sternberg designed and built Mr. Fletcher's personal residence in addition to building the Fletcher Building (which Sternberg is confirmed to have done). Sternberg is known to have designed & built Finlay Ross's residence at 821 N. Waco Avenue. Fletcher's home would have been in between the two. Early fire insurance maps for 933 N. Waco indicate there was a large home at this address, but other than identifying the perimeter of the structure those maps don't say anything else about it. Any additional information about the William Fletcher residence at 933 North Waco Avenue in Wichita, KS is welcome.

The Fletcher Block Building was a first-class office building equiped with steam heat, an electric elevator, stained glass windows and stained glass skylights and other upscale appointments. This building no longer exists. The term "block" is never used today, but was a common term in the late 1800s. It was somewhat of a generic term for any large commercial building that covered all or most of a block or even part of a block as long as it was fairly square or rectangular in shape. The Fletcher Block was a well-known building throughout Wichita. City directories sometimes omitted an address all together and simply referenced an office location as "Fletcher Block". It contained offices of professionals such as doctors and real estate brokers. Sternberg was the most prolific builder in the area and erected more of the commercial block-style buildings than any other builder in the late 1800s. Some of the other block-style buildings he erected include: the Eads Block Building, Smyth & Sons Block Building, the Union Block Building (corner of Douglas and Water), the Temple Block Building, the Bitting Block Building (also called simply, the Bitting Building at the corner of Market and Douglas), the Roys Block at the corner of Lawrence and Douglas, the Market Street Block (erected in August 1887), the Naftzger Building (a block-style building three stories high at the corner of St. Francis and Douglas), the Gettos Block Building, the Porter Building (a four-story brick at 211 – 213 E. Douglas), Ferrell’s Brick Block (opposite the old Post Office) and many others. Sternberg employed a crew that at times reached 40 men. As population in Wichita has grown about 10-fold since then, that translates into a construction firm with roughly 400 workers by today's standards. William Sternberg was a significant employer in Wichita, all at a time before electric tools and cars.

Bricks for buildings like these were made locally at any number of brick manufacturers.

In the 1800s, bricks were made by hand in a slow, laborious process. In 1879, the steam shovel was invented which speeded up the first step: just the getting the clay to begin with. Clay was often stored over the Winter because the freezing made working the clay easier in the Spring and the cold helped remove unwanted oxides. Clay was then ground into powder and screened to remove rocks. The dry clay was then mixed with water and then kneaded (“pugged” in a “pug mill” whereby a horse drawn cart worked the clay mixture by walking round-and-round the pug) to mix all the elements together in a uniform mixture. Wooden brick molds, usually made from beech wood (because beech wood didn’t stick to the clay mixture), were “sanded” (moistened and covered with sand) and filled with the clay mixture. These wood molds were then turned over and the “sand-struck bricks” slid out of the wooden brick molds and cured for a few days before being fired. Kilns were not massive ovens as they are today but usually dug-outs or pits in the ground and temperatures reached about 1800 degrees F, but the heat was not uniform throughout the firing pit. Bricks closer to the center (closer to the fire) ended up being "over-fired" and were called “clinkers” because they were noticeably cracked and/or warped. They broke easily and were mostly used for decorative purposes (garden borders, decorative walls and walkways, etc). Some bricks (those furthest from the fire) were typically under cooked (under-fired) and this resulted in a brick being more porous, having a lighter density and a significantly lighter color (more salmon colored than red). Other bricks toward the middle of the fire hole / pit received a more even temperature and became quite dense and hard with a good uniform shape. The sand from these middle-range of good quality bricks would fall off the bricks during the firing process and vaporize and would then float back up with the heat and coat the outside of the bricks creating a slight gloss or sheen on the outside of the brick. Because bricks were stacked there wasn’t always a glass sheen on all sides of the bricks. These better bricks (middle of the firing pit) were chosen for use on the exterior walls of a building or outside of a chimney column. Sand from the under-fired bricks (those further from the center fire) simply fell off into the pits and didn't vaporize resulting in bricks with a dull, rougher texture on the outside. These slightly under-fired porous bricks were often used for interior walls and chimney flues because the they contained more air within them and they insulated better.

Bricks were in extremely high demand in early Wichita (1870s – 1890s). By some accounts Wichita was growing faster in the 1880s than any other city in the country (according to the value of real estate transactions). In second and third place behind Wichita's growth were: (1) New York City and (2) Kansas City. Bricks were used not only for buildings but for street paving and construction of drains and sewers. Several brick factories (collectively producing well over a million bricks per day) sprung up in early Wichita and elsewhere in south central Kansas (notably Pittsburg and Coffeyville). Each brick factory imprinted their name and/or logo on their bricks and bricks from early south central Kansas ended up all over the world! Some of those bricks are now quite collectable. A popular and very collectable brick today is the "Don't Spit on Sidewalk" brick which originated in Topeka and which according to legend kicked off a health campaign that eventually swept the country to combat tuberculosis. The word “spit” was a fairly rough word at the time and more refined persons preferred the word, “expectorant” or “expectoration”, so “Don’t Spit on the Sidewalk” was a fairly “in-your-face” campaign that was intended to put a stop the practice of spitting once and for all! It was believed at the time that spitting on the floor in public places or on the sidewalk was a major source of the spread of tuberculosis (indeed direct contact with saliva can spread tuberculosis), however, it was later found that a more significant route of transmission was the practice of drinking water from water buckets at train stations or other community water bins. Trains (remember no air conditioning back then) stopped every several miles and thirsty travelers would go to the water bucket, pick up the drinking cup or dipper, dip it in the water bin, take a drink and lay the cup or dipper back down for the next drinker. The public then was not generally aware that disease could be spread in this way. Paper plates were invented in 1904 and paper cups soon followed in 1908. It should be noted that the first paper cups were not originally called "paper cups" but rather, “health cups” and the first company to manufacture these “health cups” was none other than the Dixie Cup Company. So the bricks were undoubtedly locally made. The limestone was probably quarried locally (Arkansas City) and brought to Wichita by train. Once in Wichita it was carried to the job site by mule.

Examples of all these various types of bricks (clinkers, porous, durable and durable with glass sheen) are available for public demonstration at the Historic Sternberg Mansion and can be seen and felt and weighed which helps visually clarify the process by which bricks in Wichita were made.

This photo is courtesy of the Wichita-Sedgwick County Historical Museum (www.WichitaHistory.org).

Vernou-en-Sologne (Loir-et-Cher)