View allAll Photos Tagged computerlabs
October 28, 2007 (Sunday) - Today we spent the morning in a classroom and the afternoon in the lab.
The daily focus of my eJournal and images blog is on text, Here, I want to create something which will emphasize photos. I'll shoot and add an image each day. Doing so will remind me to constantly carry my camera and it'll be a more direct record of current, personal experiences..
Our third Arduino 101 class at Tam Makers went really well. I taught this evening course with co-instructor Donald Day on Thursdays, from June 16 to 30, 2016, at the woodshop in Tam High School in Mill Valley.
We worked with an enthusiastic group of seven students, including adults with diverse backgrounds, as well as a couple high school students. Our partner Geo Monley worked both as a mentor and as a student during the hands-on sessions.
We started the class at 6pm, by giving students an overview of how circuits work. We then learned how to use a multimeter, how to solder electronics, and how to control rainbow-colored NeoPixel lights.
Students seemed to really enjoy this class and told us they learned a lot from it. Several expressed an interest in taking intermediate and advanced classes in the future. This is one of our first maker courses at Tam Makers, and we’re really happy that it is going so well; we look forward to teaching more classes in the fall.
View more photos of this Arduino course:
www.flickr.com/photos/fabola/albums/72157659914570948
Learn more about this Arduino 101 class:
www.tammakers.org/arduino-101/
Read our Arduino 101 Guide:
bit.ly/arduino-101-guide-june-2016
Check out our course slides:
bit.ly/arduino-101-slides-june-2016
Learn more about Tam Makers:
Scan of a press clipping I cut out from a magazine in the 80s - I have forgotten which one. And I don't know who these people are. Sorry for the terrible cropping: I had to cut off some part of the gentleman's magnificient hairstyle and the sole of her shoe because I used this picture as the cover of a music tape, which required a height of exactly 6.5 cm.
If you own the copyright for this picture, don't be angry. Just drop me a line.
http://talks.cam.ac.uk/talk/index/5383
It felt like more people than it appears from this blurred photo!
Showing off our iMac computer lab with vintage Think Different campaign posters circa 1997-98 Sets 1-4 Photo taken with iPhone4S - Have but Not shown: Ghandi & Bob Dylan
In these larger Smart Zones, we replaced the 50" plasma with a ceiling mounted projector which gives a larger image (projected onto the wall, painted a matte gray).
Dinsdag 7 December
Net als gisteren stond vandaag weer volledig in teken van de tekeningen… in de plattegronden de laatste wijzigingen aanbrengen en daarna verder gaan met de andere tekeningen opzetten, renderen waar ik al mee begonnen was, en het proberen een layout te maken voor alle tekeningen, omdat de plotservice in de bibliotheek om 9 uur dicht gaat. Het voordeel is dan dat we een ook plotservice op architectuur hebben, nadeel ik kan deze niet gebruiken omdat er een hoop complicaties zijn om mijn geld op een plotaccount te krijgen. Ik zie er overigens ook geen heil meer in om er geld op te storten, als zou het makkelijk zijn, want ik heb maar één plot nodig en das al. De meeste mensen hebben er 50 tot 100 dollar standaard op staan en ik wilde proberen het voor onder de 20 te houden, want ik kom morgen niet eens in de algemene hal te hangen, maar ik een kamertje… en op zo’n moment vindt ik kleur op glossy echt geen optie meer, want niemand behalve de beoordelaars gaan ernaar kijken. Had ik dit eerder geweten, had ik de maquette waarschijnlijk ook iets minder netjes proberen te maken en misschien nog goedkoper het ding proberen in elkaar te zetten, maargoed, je moet jezelf op alles voorbereiden.
Om op te schieten ben ik maar eens aan de slag gegaan met kale tekeningen te produceren, wanneer al deze tekeningen af waren maar eens verder gegaan om de tekeningen stuk voor stuk op te fleuren en daarna – voor zover de tijd het toeliet – aantrekkelijk voor het oog te maken, wat er uiteindelijk op uitdraaide dat er een behoorlijk wat tijd in ging zitten, maar het kleurwerk snel in photoshop gedaan werd om zo snel mogelijk de layout klaar te kunnen hebben. De indeling had ik al gemaakt en een paar kleine dingen stonden erin, maar ik had zelf ook geen gevoel van wat er daadwerkelijk verwacht werd en hoeveel tekeningen op schaal er daadwerkelijk op zouden gaan passen…
Uiteindelijk had ik alle tekeningen en wist ik het dus voor mekaar te krijgen deze enorm snel in een layout op schaal te krijgen… of in ieder geval, redelijk op schaal. Vervolgens had ik teveel tekeningen en heb ik nog wat moeten schuiven en was ik net iets na 8en klaar. Ik wilde nog wat eten, dus omdat alles op de campus binnen 10 minuten dicht ging, maar een pizza besteld en naar de bibliotheek gelopen om te plotten. Op architectuur was het ook leuk. Ze werken met papieren bonnetjes, die met je etenspas werkt op printtegoed, die door middel van een code op je pc in te vullen zijn om vervolgens daar via te kunnen printen… en laar nou maar eens zijn dat de bonnetjes toch eens opwaren. De computertechneut die het nog steeds niet voor mekaar weet te krijgen om een grotere efficiëntie te hebben dan 70% werkende macs in het computerlab en nog steeds niet de mogelijkheid heeft uitgevonden om vanuit de bibliotheek (zelfde macs, alles hetzelfde) te kunnen printen. Hij moest iets aan die bonnetjes doen, maar hij was al naar uit en wilde niet terugkomen daarvoor. Vervolgens is onze docent ervan verwittigd en 20 minuten later waren er ineens bonnetjes.
Ik heb er nog steeds niks aan, dus in de bibliotheek aangekomen (het ging ook veel te makkelijk). Zij achter de toonbalie had niet echt veel ervaring met alles wat er gaande is. Ze weet een kopieermachine te bedienen, maar dan houd het ook wel op ook. Het punt is; ze hebben een 42 inch kleur en zwart-wit plotter staan, en zij wist niet hoe het papierformaat te selecteren en kwam niet verder dan 36… ‘Hoe groot moet je papier zijn?’ ’42 inch bij 11 voet’… ow ’42 bij 11 inch? Dat kunnen we wel doen’… ehm… voel je ‘m al aankomen? Ze had geen idee wat een voet is volgens mij (12 inch, lijkt me logisch, voor Amerikanen basiskennis lijkt me) en bleef maar beweren dat ik een presentatieposter wilde van 42 bij 11 inch… en dat was het enige wat ze eruit zou weten te helpen ook nog eens. Het kon ook op tabloid of letter formaat papier als dat makkelijk zou zijn… Na een paar minuten heb ik haar maar bedankt voor haar tijd en ben chagrijnig weggelopen.
Uiteindelijk wist een van de medestudenten mij te vertellen dat iemand geld op zijn kaart overhad en dat hij het waarschijnlijk niet erg vond om voor mij een plot eruit te draaien. Ik heb hem betaald voor de plot en na een kwartier in de wachtrij en een kwartier uit de zwart-wit te komen kon ik na een 40 minuten gehannes gelukkig mijn poster ophangen. Vervolgens een bankje gejat uit de hal waar de rest zou moeten presenteren en vervolgens lekker mijn maquettes klaar gaan zetten. De betonnen kolos moest ook weer naar beneden en dat heb ik deze keer een stuk beter opgelost. Pak een lage stoel met leuningen, die licht achteroverhelt met een set wieltjes eronder en gebruik deze om het 20 of 25 kilo zware ding te verplaatsen (een aantal mensen begonnen hun betonnen kolossen ook al gereed te maken om te vervoeren naar een verdieping lager). Vervolgens met de lift naar beneden en ik moet zeggen dat je dan snel veel bekijks krijgt van alles en iedereen om je heen, maar zonder pijn in de armen, zonder problemen de maquette beneden gekregen en de rest volgde er een stuk sneller achteraan.
Woensdag 8 December
Ik had rondom mijn poster oude onderzoeken gehangen, ze kijken er toch niet naar en ik ga geen hele nacht opblijven om onderzoeken te herdoen alleen omdat het er misschien mooier uit gaat zien. Mijn laptop had ik aangezet om te gaan renderen voor de nacht, maar helaas was deze door zijn geheugen heen geraakt en moest ik een alternatief zoeken. Tot ergernis van mijn kamergenoot die zoals gewoonlijk weer eens veel te laat naar ben ding, zat ik lekker achter de laptop te renderen en te proberen er in een zeer korte zijn veel van te maken. Wonderbaarlijk lukte dat voor een keer ook en had ik vier plotfiles voor 8 uur afgemaakt, was ik onder de douche geweest en had ik mijn tas gepakt..
Op architectuur was het nu niets meer dan alleen maar een beetje zitten vogelen met de printer en in een paar minuten mijn prints opgehangen en al. Ik weet dat de docent ergens mee zit, want hij heeft het gevoel dat ik niets doe, ik niet serieus ben met de studie (als een vinger kwijtraken pas serieus studeren is ben ik absoluut een lakse student en geef dat met trots toe), maar weet het verrekt toch iedere keer voor mekaar te krijgen om de poster als een van de eerste er te hebben hangen, met leesbare tekeningen in goede dikte op papier, dus niet van die iele tekeningetjes waar je 10 centimeter vanaf moet staan en een set maquettes die er netjes bij staan… Ik weer dat hij het niet kan hebben als dat de rest van zijn ‘sterstudenten’ zelfs nadat de eerste presentatie is begonnen nog steeds aan het plotten zijn.
Vervolgens was het zelf presentatietijd en hen ik geprobeerd een verhaal te houden die luchtig was, niet geforceerd en zoveel mogelijk van de belangrijke elementen van mijn gebouw te belichten. De docent zat er wonderbaarlijk voor de eerste keer eens bij en heeft mij moeten verdedigen op een paar punten, omdat zijn eigen commentaren een bepaalde architectuur teweeg hadden gebracht waarvan de jury hun bedenkingen hadden, en het nadeel was dat hij dat bij praktisch alle studenten had gedaan, die allemaal met een variant van dit type architectuur opgezadeld waren. Vervolgens was het uiteindelijk, buiten het commentaar over de ramen na (die ik ook wel had verwacht, want in een sketch-up model zagen ze er echt beter uit dan op de tekeningen best wel goed bevonden en konden ze aardig leven met mijn oplossingen, maar iedereen die deze jury ook nog moest krijgen, wisten al dat hun nooit tevreden zijn en altijd over alles lopen te zeiken en het is niet mogelijk het werk van een ander goed te vinden, want zelf zijn de ‘besten’ ter wereld en heb weten het beter (typisch, je zag het ook aan ze).
Het was voor de andere studenten overigens niet veel makkelijker en de eerst volgende presentatie kreeg alleen maar commentaar over haar ramen in de vraag ‘waar zijn ze?’ omdat ze deze nooit in een gebouw had gemaakt. Ze had nietszeggende tekeningen en niet eens een grote maquette, alleen een kleine kartonnen die al aan het instorten was (moest nog lijmen). De andere presentaties waren wel weer beter en kregen net als mij commentaar op het gebouw en verbeteringen daaraan.
Vervolgens ben ik maar rond gaan lopen door de gangen om presentaties van anderen te zien, en dan kom je er pas achter ho belangrijk een spiegelreflex schijnt te zijn op deze school, praktisch iedereen heeft er een. De mensen uit mijn groep hebben bijna allemaal een Canon, dus het waren veel rode bandjes door het schoolgebouw heen de hele dag. Ik heb een aantal presentaties meegemaakt in de ochtend en ben vervolgens met Sandra wat gaan eten omdat zij als eerste na de pauze zou moeten gaan presenteren. Na wat gekocht te hebben en een gezellige lunch te hebben gehad, gingen we weer terug naar architectuur, waar dat er kennelijk net een gratis lunch uitgedeeld was die niet aangekondigd was aan iedereen. Dus heb ik daar nog een kerstkoekje en mandarijnen mee kunnen nemen om aan de volgende presentaties te beginnen. De eerste presentatie in de ochtend was een algemene, daarna kwamen ik en Nicole in de andere groep. Nu was er weer een algemene presentatie en daarna Sandra en (weet niet wie) uit de volgende groep. De jury was erg blij met deze presentatie en hebben 30 minuten zitten afkafferen, met als laatste argument dat deze ma niet van uitwerken en zo’n project leveren daadwerkelijk erg discutabel een alomvattend ontwerpproject te noemen is en dat dit eigenlijk het niet waardig is om daadwerkelijk goed beoordeeld te worden door de desbetreffende docent, maargoed ‘dat is niet onze zaak’… en dan sta je daar met een bek vol tanden.
Sandra’s presentatie ging goed en was redelijk luchtig, maar het werd wel vermoeiend en helaas bleek ik dus de tweede presentatie (ondanks mijn grootste poging het niet te doen) in slaap gevallen te zijn. Ik was overigens niet de enige, want een aantal anderen hadden ook naar de binnenkant van hun ogen zitten staren… het was voor iedereen een korte (of geen) nacht, waardoor dat iedereen ruim op het punt stond niets meer mee te krijgen.
Ik heb nog maar een volledige presentatie meegemaakt, want voor de rest ben ik maar verder gaan lopen en heb nog foto’s gemaakt van projecten waar ik eerder door de andere presentaties niet bij kon zijn. Het was plezierig dat de laatste presentaties in de presentatiehal gegeven werden in plaats van in de lokalen, want indirect zonlicht houdt je echt beter wakker dan kunstlicht en gele muren. De presentaties waren lekker om te zien en heb stukjes van allemaal mee zitten nemen, om zo maar een lekkere dekking te hebben en zoveel mogelijk op te doen van wat iedereen heeft gedaan. Over het algemeen waren de presentaties goed tot erg goed en een enkele uitblinker ertussen. Ik had er niet naar gestreefd om een uitblinker te zijn, ik vond het belangrijker om een volledig spectrum aan invloeden mee te krijgen, dan dat ik mezelf op zou sluiten voor weken achter elkaar.
In de avond wilde ze weer naar een café gaan om wat te drinken, maar uiteindelijk was er niemand die ook maar een beetje zin had en hebben ze het plan maar afgeblazen. Ik ben terug naar de kamer gegaan en heb ik de avond gekeken of er een aantal andere internationale studenten nog vrij waren om iets leuks te doen. Helaas waren er niet zoveel mensen vrij om iets te doen en hebben we met een paar mensen naar Mary Shelly’s Frankenstein gekeken, die echt wel macaber genoeg is om je wakker te houden. Dat is pas een aanrader om te zien en gelijk waren er twee van de drie meiden die toch echt op keken om mogelijk ooit zwanger te proberen te worden, omdat dit toch wel een belangrijk thema is in het verhaal en dit nogal op een interessante en suggestieve (onrealistisch overigens) wijze wordt vertolkt. Na de film was iedereen kapot en heb ik niet veel tijd meer gespendeerd aan iets anders dan slapen.
Donderdag 9 December
Geen wekker gezet, wordt vanzelf wel wakker… en ja… helaas was dat dus 9:30. Dus na het rekken om in bed te blijven liggen om te piekeren wat ik nu weer zou willen gaan doen, ben ik langzaam aan maar begonnen mijn spullen uit te ruimen en deze alvast beginnen in te pakken. Ik wilde ook nog een leuke set foto’s maken en ben dus naar architectuur gegaan, maar omdat ik geen camera bij had, wilde ik anders alleen mijn kluisje en lade opruimen en deze alvast weggeven / meenemen en ik de koffer doen. Een paar waren bezig foto’s te maken van de maquettes en zeiden dat ik hun camera wel even mocht lenen… en gelijk wist ik waarom in een Canon heb en geen Nikon… er is werkelijk niets intuïtiefs aan een Nikon te bekennen.
Na het maken van de foto’s heb ik deze vergroot op zijn scherm en daarna wist ik helemaal waarom ik met een Canon werk… mijn foto’s zijn zoveel zuiverder en scherper, zelfs zonder verscherping. En dat voor een 10MP tegenover een 6MP die scherpere beelden zou moeten leveren door de lagere resolutie en verscherping in de camera… Sandra kwam ik op de weg terug nog tegen, want zij wilde haar spullen ook nog ophalen, maar het fotograferen kwam morgen wel, want ze moest hier toch nog een keer naar terug. Het blijkt overigens dat iedereen verplicht wordt een spiegelreflex aan te schaffen, omdat deze voor architectuur ‘onmisbaar’ is en je zonder jezelf gewoon geen architectuurstudent kunt noemen. Het meest komische is iedereen een Nikon D40x of een D60 heeft, niets anders. Waarom geen Canon? Geen idee. Heb het even nagevraagd en ja hoor, mijn docent is een Nikon fanboy die iedereen aan een Nikon wil helpen… Canon mensen willen je aan een Canon of Nikon helpen over het algemeen, maar wel een die aan jouw eisen voldoet, en niet van de persoon aan wie je het vraagt (of wie het je opdringt). Iedereen is dus ook verteld dat een Nikon op de lange termijn goedkoper is, wat een grote leugen is, want het is algemeen bekend (wereldwijd) dat Nikon een stuk duurder is dan Canon, ook al dat het verschil wel verder wordt ingelopen. Iedereen wordt dus gedwongen iets te kopen wat ze niet willen en waar je niet mee overweg kunnen en het zijn dus allemaal groene hokjes schieters… constant alleen maar Point en Shoot met een dSLR… zonde…
Ik heb alles meegenomen wat ik wilde hebben en ben terug naar de kamer gelopen en heb ook alvast maar een was gedaan en deze opgehangen om zo snel mogelijk te kunnen inpakken. De afwas gedaan en nog maar een paar kleine dingen proberen schoon te maken. Omdat ik me uiteindelijk begon te vervelen ben ik maar naar Rachael gegaan, omdat ik wilde kijken of zij iets te doen had. Ze was bezig met het versieren van de kamer en ik kon daarbij wel helpen, er moest een kerstboom tegen de muur gemaakt worden, versieringen erin gehangen worden en versieringen op de muur. Met mijn precisie ben ik maar begonnen aan de kerstboom en deze was na een half uur gereed (na drie keer uithalen omdat de slinger – tinsel – niet lang genoeg was). Daarna heb ik meegeholpen aan de versieringen en heb ik geleerd de uitknipsel sneeuwvlokken goed te maken. Aan de ene kant heb ik het idee dat ik dit eerder wel eens heb gedaan, maargoed, zal wel aan mij liggen.
Vervolgens ben ik even gaan eten en was ik twee anderen bij het buffer tegen gekomen. Na een erg lange maaltijd dit voornamelijk bestond uit wachten op een van de serveersters die er een kunst van maakt een broodje zo langzaam mogelijk te beleggen (3 tot 5 minuten voor vlees, kaas, sla en tomaat), terug gegaan om verder te helpen met de versieringen en we hebben met z’n vieren uiteindelijk zitten knippen voor de sneeuwvlokken en sterren aan de muren.
De eerste visite was nog niet binnen en toen had ik mijn camera al gepakt om een aantal foto’s te maken van onze improviserende versierkunsten, die door iedereen erg gewaardeerd werden en bij iedereen gelijk een glimlach op het gezicht wist te krijgen. Rachael had samen met een paar anderen gezorgd voor een paar warme drankjes, met en zonder alcohol, en muziek werd door een anders verzorgd (binnen limieten natuurlijk) om er een gezellige avond van te maken. Het werk uiteindelijk wel duidelijk dat de Fransozen de luitrustigste mensen zijn, als hun niets zeggen is het gezellig, en anders is iedereen zich constant aan hun aan het irriteren wegens dat wij zelfs geluidsoverlast van hun hadden.
Om 11 uur, na een gezellige tweeënhalf uur, verhuisden we naar de algemene kamer om daar het feest door te zetten. Waar we er gelijk achter kwamen dat ze eindelijk een nieuwe tafeltennistafel hadden gekocht en daar net voor het begin van de vakantie hadden neergezet, heb je veel aan natuurlijk als je bijna weg gaat. Het werd vervolgens Fransozen dumpen en met de rest (een stuk rustiger en gezelliger) lekker een paar potjes pokeren, totdat we geen zin meer hadden en we het voor gezien hielen, ergens in de nacht. Ik heb mijn stapel van 200 penny’s weggegeven, om voor het volgende semester weer gebruikt te kunnen worden door de resterende, en uiteraard de nieuwe lichting buitenlandse studenten. Nu alleen hopen voor de rest dat ze minstens even gezellig zijn en het proces om ze binnen te laten even soepel verloopt, omdat de huidige studenten al niet meer hopeloos verloren zijn…
Vrijdag 10 December
Deze dag stond helaas weer in het teken van schoolwerk, al dat dit plan behoorlijk heeft weten te falen. Ik ben uiteindelijk terug naar architectuur gegaan om daar nog een paar kleine dingen te doen. Mijn posters waren gisteren al opgeruimd en de kleine maquettes heb ik bovenop mijn bureau gemikt, want ik ga ze toch niet meenemen. Heb nog een aantal gezellige gesprekken gehad met verschillende medestudenten en dat was het dan. Sandra kwam haar maquette nog eens mooi op de foto zetten en we hebben met een paar studenten de maquettes buiten op het grasveld staan fotograferen. Het was koud en de Canadese ganzen waren hetzelfde grasveld behoorlijk aan het bezetten, totdat ze er de ju in kregen en naar het grasveld ernaast massaal in een colonne vetrokken.
Deze avond heeft Sandra haar afscheidsdiner gehouden en zijn we naar een Japans restaurant gegaan, waar we rijkelijk van verschillende lekkernijen hebben gesnoept… maar het blijft een Amerikaans aftreksel, hoe dan ook. Een van de Françaises was vanochtend al weggebracht naar haar vlucht terug naar Frankrijk, want ze moet een tentamen maken en daarna weer terug naar de Verenigde Staten op 24 december, om in januari aan het tweede semester te beginnen. Sandra vertrekt morgenochtend naar New York, waar zij tot de 17e zal verblijven, en een dag voordat ik er heen ga, weg zal gaan.
Ik heb haar nog even opgezocht later toen ze bijna klaar was met pakken, omdat het nogal een beladen was met iedereen en ik haar toch nog even moest hebben. Ik heb haar geholpen met advies te geven hoe ze de koffer nog verder volgepropt kon krijgen door te kijken waar dat er mogelijk nog een lege plek was… en ja, deze is behoorlijk over het toegestane gewicht en ze zal behoorlijk bij moeten gaan betalen, want ik kreeg deze dus bijna niet getild, terwijl dat mijn koffer toen deze 54 pond was op een van de vliegvelden, gewoon niet leuk was om te tillen, maar nog wel goed ging.
Ze had ook posters op haar kamer opgehangen met muurstikkers – die aanbevolen worden in tegenstelling tot mijn dubbelzijdige tape – waarmee ze een aardig aantal plekken kaal had weten te helpen, omdat de muur er met pleisterlaag en al af kwam. Mijn tape is zo zwak als de pest en valt er zelf al vanaf, waardoor ik al een paar foto’s aan mijn muur mis, omdat ik niet de moeite heb genomen deze er weer terug op te plakken. Ik heb haar uiteindelijk geholpen met de plekken te schilderen en deze dezelfde kleur als de muur mee te geven door twee kleuren te mengen en zo proberen te kijken of dat ze er überhaupt op letten. Ze heeft me nog een aantal dingen meegegeven die ze zelf niet meer mee kon nemen, zoals Duitse snoepjes die Stefen meegebracht had.
Eveneens had ze een bus fixeer voor tekeningen waar ze 17 dollar voor betaald had en wilde deze ook niet weggooien, dus maar de vraag of dat ik deze mee wilde nemen om er toch iets mee te doen. Zit ik even snel te lezen wat ze op de bus zeggen en heb haar maar eerlijk verteld dat ik dit echt niet in mijn bagage wil hebben, want het leek me te gevaarlijk. Licht ontvlambaar, kan niet tegen drukverschillen en explosiegevaar. Eveneens op de bus een disclaimer dat door onderzoeken in California (dus niet de andere 49 staten) bekend is dat deze substantie kanker, miskramen, misvormingen en weet ik het meer kan veroorzaken. Nee… dat gaat niet gebeuren. Uiteindelijk hebben we vaarwel gezegd, ze vertrekt morgenochtend om 9 uur en daarna ga ik samen met de chauffeur en misschien een paar anderen naar een winkelcentrum, hebben nog niet besloten hoe en wat, of wie, maargoed.
Zaterdag 11 December
Vandaag was het de winkeldag, Sandra was vertrokken en een groep meiden ging lingerieschoppen in een ander winkelcentrum (en wilde ons er eigenlijk niet bij hebben), dus hebben we maar besloten Northlake maar eens uit te testen. Na een aardig ritje zijn we aangekomen bij het winkelcentrum waar ik nog niet eerder geweest was, gelukkig op het laatste weekend moest het er toch van komen. We waren met z’n drieën en konden dus lekker gaan en staan waar je maar wilde zonder veel rekening te houden met een grote groep mensen.
De eerste stop was de food court, want het was al na enen, en we besloten maar dat een lunch niet verkeerd was. Dus daar een bord eten besteld bij een Japanse tent die er een aardig potje van had weten te maken. Na dat we dit opgegeten hadden, zijn we eens rustig een aantal winkels gaan afstruinen en waren de andere twee voornamelijk geïnteresseerd in kleding shoppen. Ik zag mijn koffer al uitpuilen als ik meer ging kopen, en had het geluk dat er ook niet echt iets voor me bij zat waar ik wild van werd.
Een aantal winkels afgelopen kwamen we bij de sportwinkel aan waar ze natuurlijk ook moesten kijken. een winkel waar je werkelijkj alles kan kopen sport gerelateerd. Wil je een twee persoons kajak in het blauw met een set 21 inch spinners eronder… ze hebben het (of in ieder geval, iets wat er op lijkt waarschijnlijk). Alle balsporten, een beetje wintersport, grote afdeling waterpront, kamperen als een erg belangrijke doelgroep en natuurlijk de overige onderdelen. De kajakken hingen in het atrium en de verdieping eronder had een aantal van de grotere er ook nog bij, evenals de powerboten en ander dobbermaterieel. Het was een behoorlijk gen aanzicht dat een lam volk zich zo kan opwinden over sport… alsof het werkelijk de enige grip op het leven is die ze hebben.
Het was daarna voornamelijk rondkijken in verschillende winkels die voornamelijk onze Engelsman aanspraken (Hot Topic etc.), winkels die ik van nature altijd vermijd omdat het echt niets voor mij te bieden heeft. Daarna hebben we besloten om verder te gaan en zijn we naar Amelie’s gereden nadat we een half uur in de file hadden gestaan om de parkeerplaats af te komen. Doet je gelijk (mij in eider geval) denken doe het is in het geval van een evacuatie of een noodgeval. Waar gaan alle auto’s heen en hoeveel mensen worden wel niet gedood door de idioten in Hummers die nergens meer naar uitkijken (nog minder dan normaal inderdaad). Uiteindelijk na een uur onderweg geweest te zijn konden we genieten van een kwarkbroodje en een soep. De Engelsman had een kwarkbroodje en een koffie en de Amerikaan een koffie, soep en sjans met een meid. Een van de architectuurstudenten uit mijn klas was er ook samen met een ander aan het werken, dus heb ik even hallo gezegd en een klein beetje frustraties gedeeld over het vele werk wat nog gedaan moet worden.
Vervolgens hebben we de meiden (die na anderhalf uur zich vervelen al weer op de campus waren) gek gemaakt dat we naar een stripclub waren geweest en je wil niet weten wat voor een reacties daar wel niet uit komen… en daarbij ook nog eens het feit dat we er zo vaag over deden en op een paar kleine details erg diep ingingen, dat het geloofwaardig was. Je had een van de meiden het ‘m moeten zien knijpen omdat ze geen recht antwoord kreeg en maar door bleef gaan.
Zondag 12 December
Vandaag was een saaie dag, werken, werken en werken. Mijn kamergenoot (leeft nog inderdaad) is kennelijk een opkropper met leerwerk en doet alles in de laatste 5 minuten. Dus het was weer eens half 4 in de middag voordat lambal weer eens wakker werd. Tegen die tijd was ik allang bezig en had ik al een aantal dingen gedaan voor school voor mijn essays. Ik heb vandaag een geschiedenis essay afgerond en ben bezig geweest aan mijn boekwerk en presentatie voor aankomende dinsdag.
Het meest spannende wat er gebeurde was dat het begon te sneeuwen. Ja, inderdaad, goed gelezen, sneeuwen! Gematigd subtropisch klimaat! Het was niet veel, maar omdat het nogal een zeldzaamheid is dat het een keer sneeuwt, heb ik maar besloten toch naar buiten te gaan in de avond en daar een aantal foto’s gemaakt van het beetje wat naar beneden kwam. Was maar een half uur tot drie kwartier, weet niet exact hoe laat het begon, maargoed, het was eens iets anders dan alleen maar zon. Daarentegen is het de afgelopen dagen makkelijk -9 in de nacht geworden en overdag was het twee dagen ook niet boven de -2, dus sneeuw is dan niet echt meer een verrassing. Drie weken geleden kon je nog met een blouse met korte mouwen buiten lopen zonder het echt koud te hebben…
Maandag 13 December
Na mijn twee uur vannacht om de essay helemaal af te ronden (klaar is klaar), was het tijd om naar architectuur te gaan om daar om half 11 aan een opdracht te beginnen. Het was de Iron Maiden opdracht waar we een laatste essay voor moeten maken (die ik denk ik maar in de trein ga maken of zo, weet niet meer wanneer anders) en een presentatie houden aankomende donderdag… wat natuurlijk al lastiger wordt omdat ik dan Washington D.C. ga verkennen.
Het was zijn opmerking dat als ik gewoon mijn motivatie voor het vak liet zien en deze gewoon afmaakte zoals iedere andere student, ik zonder problemen de laatste presentatie gewoon mocht skippen. Het was natuurlijk geweldig dat we in de algemene ruimte zaten te werken naast de liften en de trappen, waardoor de docent natuurlijk voorbij moest komen en ons daar zag werken. Omdat we een aantal vreemde resultaten hadden hebben we zijn hulp maar ingeroepen en hebben met hem de date besproken en een behoorlijk aantal simulatie gedaan waar hij ook naast stond. Deze werden gelijk besproken en had hij gelijk het idee dat ik daadwerkelijk met de presentatie bezig was geweest en dat ik een waardevolle toevoeging was aan het eindproject. Makkelijk geregeld toch?
Vervolgens was het een lamme dag waarin schoolwerk een belangrijk thema bleef en ik begonnen ben aan het samenvoegen van mijn gegevens om een goed boekje te leveren. De presentatie wordt morgen in elkaar gezet, dus dat is nog de vraag hoe dat deze eruit komt te zien. Ik kon in ieder geval goed in tijdnood, maar dat heb ik al meerdere keren gezegd, want iedere week 5 of meer uur aan een zwak meetellend verhaaltje zitten en daarna niet kunnen werken aan het project breekt je erg op. Maar ik ben niet de enige gelukkig. Sandra heeft me 10 dollar gegeven om haar werk morgen uit te printen, zodat er nog gewoon een hardcopy komt voor de docent. Zij vals als masterstudent buiten de boot als het gaat om het presenteren, omdat het Duitse systeem haar hier als een bachelorstudenten laat zien, ondanks dat zij minder nog te doen heeft dan ik in de schoolcarrières.
Dinsdag 14 December
Vroeg uit de veren, en gaan met die hap. Vandaag was helaas weer een werkdag, alleen op mijn kamer, om dat verrekte boekje en de presentatie af te krijgen. Het is niet echt goed gekomen, maar het ziet er wel netjes en verzorgd uit. Ik weet dat hij het daadwerkelijk anders had willen zien, maar als ik niet meer tijd heb om iets te doen (zaterdag alleen maar hieraan werken had ook niet geholpen het af te krijgen, hoogstens dikker). Uiteindelijk heb ik tot aan het einde van de middag gewerkt (kamergenoot werd wederom weer eens om half 4 wakker nadat hij om 7 of 8 uur terug kwam, derde of vierde dag op rij, je gaat er echt bij denken dat hij zijn lichaam dood wil krijgen of een sluipende ziekte wil brengen, of iets in die richting, want gezond is anders).
Tegelijkertijd heb ik ook mijn was gedaan de afgelopen dagen, gezorgd dat mijn andere spullen langzaam ingepakt werden en dat ik morgen ochtend niets meet hoef te doen. Mijn werk heeft eronder geleden, en dat is helaas echt te merken. Mijn boekwerk heb ik laten afdrukken in de bibliotheek, presentatie is daarna gemaakt en Sandra’s boekwerk ik daarna, net voor half 7 – 5 minuten voordat de presentaties begonnen - ook in de bibliotheek afgedrukt en daarna aan een zeer blije docent gegeven, die niet verwacht had nog een daadwerkelijk boekwerk te krijgen.
De presentaties waren lang en langdradig. De eerst was nog wel te doen met de uitleg over een gebouw in Stuttgart, de tweede werd al minder omdat haar presentatie leek op de folder van haar te presenteren project. De derde was zeer interessant, want het ging over nieuwe bouwmaterialen die de natuurlijke celstructuren imiteren en zo geprobeerd werd met biologie een nieuw vorm van architectuur te maken, nadeel, het duurde meer dan 40 minuten. De vierde presentatie was voornamelijk over PV cellen en niet de toepassing op de gebouwen, nee… hoe ze werken. Half uur… Als laatste mijn presentatie die een stuk luchtiger in elkaar zal en voornamelijk inging op hypothetische zaken, liever dan droge feiten. Redelijk onrealistisch, maar niet veel erger dan de derde presentatie.
In de avond hebben we met een klein groepje internationale studenten mijn afscheid gevierd in een café naast de campus, lekker intiem, want een aantal mensen waren al weg en de anderen hadden tentamens om 8 uur ’s ochtends en wilde nog leren (wat ik ze ook echt niet kwalijk neem, heb het anders ook gedaan). Daarna hebben we nog even snel een presentatie van Nederland bekeken en daar kwamen zeer leuke reacties op, omdat het een goed en leuk beeld geeft. Bedankt pa! Helaas waren de mensen in architectuur minder geïnteresseerd en vonden ze het kijken van een film belangrijker dan dit… Ze hebben wat gemist… nadeel aan Amerikanen, ze denken – denken - het allemaal wel te weten.
Vervolgens was het inpakken belazen en kwam een van de andere internationale studenten nog even langs en heb ik een deel van de inhoud van mijn koffer weggegeven omdat deze anders te zwaar werd. Dag kledinghangers, en nog een aantal andere van deze dingen. Helaas is het 2 uur in de nacht geworden en omdat mijn wekker om 5 uur afgaat, hoop ik te genieten van mijn laatste nachtrust in Charlotte.
Students working in Dr. Israr's classroom in the School of Technology in Klehm Hall on the campus of Eastern Illinois University in Charleston, Illinois on April 6, 2016. (Jay Grabiec)
The computer lab at the Evergreen Seniors Centre in Guelph, Ontario Canada ..for more information about the GWSA visit our website at www.gwsa-guelph.ca
Prof. Stephane Lafortune EECS Lab where students conduct research in Discrete Event Systems (DES), including modeling, analysis, supervisory control, optimal control, and diagnosis of this class of dynamical systems. They are also working on the applications of DES in computer and communication systems and in software. Members of Prof. Lafortune's lab discuss and analyze various coding scenarios and sequences.
Photo by James M Rotz for the College of Engineering Office of Communications and Marketing
Students working in Dr. Israr's classroom in the School of Technology in Klehm Hall on the campus of Eastern Illinois University in Charleston, Illinois on April 6, 2016. (Jay Grabiec)
Harlem Community Center offers complimentary access to high-speed Internet and latest computer technologies.
The Computer Labs in the library are managed by the Chicago-Kent College of Law Center for Law and Computers (CLC).
Only CK students can print or access network accounts in the library labs, but any IIT student, faculty,or staff member can use the labs using a guest account
Our second Arduino 101 class at Tam Makers went really well. I taught this evening course with co-instructor Donald Day on June 23, 2016, at the woodshop in Tam High School in Mill Valley.
We worked with a wonderful group of ten students, including adults with diverse backgrounds, as well as a couple high school students. Our partner Geo Monley worked both as a mentor and as a student during the hands-on sessions.
We started the class at 6pm, by showing students how to make things move with Arduino and servo motors. We then learned how to use buttons, potentiometers and light sensors to control a range of devices -- turning lights on and off, or making motors swivel with a knob.
Students seemed to really enjoy this class and told us they learned a lot from it. Several expressed an interest in taking intermediate and advanced classes in the future. This is one of our first maker courses at Tam Makers, and we’re really happy that it is going so well; we look forward to teaching more classes in the fall.
View more photos of this Arduino course:
www.flickr.com/photos/fabola/albums/72157659914570948
Learn more about this Arduino 101 class:
www.tammakers.org/arduino-101/
Read our Arduino 101 Guide:
bit.ly/arduino-101-guide-june-2016
Check out our course slides:
bit.ly/arduino-101-slides-june-2016
Learn more about Tam Makers: