View allAll Photos Tagged Signora
Die Kirche Nostra Signora di Mesumundu , die allgemein mit Santa Maria di Bubalis [1] identifiziert wird, befindet sich im Gebiet von Siligo in der Provinz Sassari . Es wurde gegen Ende des sechsten Jahrhunderts erbaut und stellt eine Architektur von beträchtlicher Bedeutung dar. Die Kirche ruht auf den Ruinen eines wahrscheinlich römischen Thermalgebäudes , die wiederum Teil des umliegenden archäologischen Parks von Mesumundu sind . Der Bau wurde in romanischer Zeit ( 11. Jahrhundert ) umgestaltet . Im neunzehnten Jahrhundert wurde es aufgrund eines Einsturzes, der einen Teil der Apsis betraf, in einen ruinösen Zustand versetzt , die bei einer Restaurierung 1934 wieder aufgebaut wurde .
Aus Wikipedia
SANTUARIO DELLA MADRE DEL BUON CONSIGLIO - NOSTRA SIGNORA DELLA PREGHIERA - GENAZZANO 2015
Festa e Zojës së Shkodrës - Zojës së Këshillit të Mirë - Maj 2015
Në Qytetin e Veriut të Shqipërisë, Shkodër, që prej kohëve të lashta nderohej me përkushtim të veçantë, një figure e mrekullueshme e Zojës.
Është ajo figure që sot ndodhet në Gjenacan të Italisë.
Historia e saj, është vetë historia e katolicizmit ndër shqiptarë, katoliçizëm i cili, me vdekjen e Gjergj Kastriotit, Skënderbeut, më 1468, nisi udhën e vet të kryqit. Në sa një pjesë e madhe e banorëve, gjatë pesë shekujve të robërisë, do të shtrëngohej të ndërronte fe e një pjesë tjetër do të merrte rrugët e mërgimit, vetëm një pakicë do të mbetej besnike, duke vuajtur porsi gjarpri nën gur për shekuj e shekuj.
E pikërisht në këtë kohë, rreth vitit 1467, kur një ushtri e re e madhe e sulltanit u dynd mbi Shkodër, sipas gojëdhënës, figurja e Zojës u shkëput nga muri i Shenjtërores rrëzë Kështjellës së Rozafës, për të mos u dhunuar nga hordhitë anadollake. E mbartur nga engjëjt, mbështjellë prej një reje – vijon gojëdhëna- u ndalua në Gjenacan, afër Romës. Gojëdhëna tregon edhe se Figurën e mrekullueshme e përcollën dy shkodranë, rojtarë të shenjtërores, e ndërsa ecnin me sytë lart, pa u kujtuar as ata vetë, e kaluan në këmbë detin Adriatik. Si arritën në Romë, figurja u zhduk nga sytë tyre.
Por nuk vonoi e në të gjithë Italinë u hap zëri se një figure e mrekullueshme kishte zënë vend në muret e Shenjtërores së Gjenacanit, ku me ndërmjetësinë e saj po kryheshin mrekulli të panumërta. Ishte data 25 prill 1467. Që asokohe nisën shtegtimet e besimtarëve drejt Gjenacanit, e Zoja jonë e Këshillit të Mirë, Pajtorja e shqiptarëve, nisi të nderohej edhe në Itali, Gjermani, Austri e më vonë edhe në kontinente të tjera, me të njëjtën figure, që vijon të nderohet në Gjenacan.
Kjo figure, pra, nderohej në kishëzën dy herë të rrënuar të Zojës rrëzë Kështjellës Rozafa, një nga më të vjetrat në Shqipëri. Në këmbë apo gërmadhë, Kisha mbeti gjithnjë cak shtegtimi. Nuk ka besimtar që duke kaluar andej, edhe pas vitit 1967, kur kisha u rrënua për herë të dytë nga diktatura enveriane, të mos jetë lutur në heshtje për ditë më të mira me një lutje tradicionale, që i qëndroi kohës, më shumë se muret:
“O Zoja e Bekueme, Nana e Këshillit të Mirë, po të thërrasim ty, që je Bija e zgjedhuna e Zotit Atë, Nana e Jezu Krishtit, Nusja e Shpirtit Shenjt, Tempull i së Shenjtnueshmes Trini: ndërmjetëso për ne në qiell!”.
E kur Kisha u rindërtua, Lutja u pasurua me fjalët:
“Ndër duert tua të fuqishme, o Nanë e Mëshirës, po e lëshojmë të dashtunin kombin tonë, megjithsè jemi mëkatnorë të mjerë e të padenjë. Po të falënderojmë se na je gjetë e na ke ndihmue me kujdesin e një Nane të vërtetë në dimnin e gjatë e të vështirë të persekutimit i cili na shkaktoi viktima të panjehuna, martirë që tash ndërmjetësojnë për ne në qiell.
Po të falënderojmë që na e nxore nga Zoti hirin e rikthimit të pranverës së lirisë fetare e qytetare, e cila i hapë rrugën ndërtimit të një shoqnie ma të drejtë e ma vëllaznore".
Liturgjia
signora luna che mi accompagni
per tutto il mondo
puoi tu spiegarmi
dov'è la strada che porta a me
forse nel sole
forse nell'ombra
così par esser
ombra nel sole
luce nell'ombra
sempre per me
Vinicio Capossela, "Signora Luna
The handsome and dominant gargoyles at Athan, the openspace sim by Alia Baroque in the virtual world Second Life. The island reminds me of the video game Myst with books, maps, charts, paintings, diagrams, tapestries, cases, fireballs, enigmatic objects, doors to mysterious hallways, the old wooden skiff Blackspot, and a cage named La Signora di Pazienza. It is to be home to the School of Roke, inspired by the Earthsea novels of American fantasy and science fiction novelist U.K.Le Guin.
La nostra vicina di fronte, la signora Bambina Omogrosso. Compierà 89 anni il 15 dicembre (nota: 2009). Abita da sola (la scoccia vivere con i figli) in una casa di circa 60 mq su 3 piani. Senza ascensore, ovviamente. Mai visto un ascensore in Abruzzo finora!
Our neighbor in the face, madam Bambina Omogrosso. She will complete 89 years December 15. She lives alone, she is fed up living with their children, in a house of 60 sqm over 3 floors. Without lift, of course. Never seen a lift in Abruzzo yet!
Winterhalter, sarà un quadro da tabacchiere o da pittura su seta, ma da ragazzina lo adoravo! a Orsay
SANTUARIO DELLA MADRE DEL BUON CONSIGLIO - NOSTRA SIGNORA DELLA PREGHIERA - GENAZZANO 2015
Festa e Zojës së Shkodrës - Zojës së Këshillit të Mirë - Maj 2015
Në Qytetin e Veriut të Shqipërisë, Shkodër, që prej kohëve të lashta nderohej me përkushtim të veçantë, një figure e mrekullueshme e Zojës.
Është ajo figure që sot ndodhet në Gjenacan të Italisë.
Historia e saj, është vetë historia e katolicizmit ndër shqiptarë, katoliçizëm i cili, me vdekjen e Gjergj Kastriotit, Skënderbeut, më 1468, nisi udhën e vet të kryqit. Në sa një pjesë e madhe e banorëve, gjatë pesë shekujve të robërisë, do të shtrëngohej të ndërronte fe e një pjesë tjetër do të merrte rrugët e mërgimit, vetëm një pakicë do të mbetej besnike, duke vuajtur porsi gjarpri nën gur për shekuj e shekuj.
E pikërisht në këtë kohë, rreth vitit 1467, kur një ushtri e re e madhe e sulltanit u dynd mbi Shkodër, sipas gojëdhënës, figurja e Zojës u shkëput nga muri i Shenjtërores rrëzë Kështjellës së Rozafës, për të mos u dhunuar nga hordhitë anadollake. E mbartur nga engjëjt, mbështjellë prej një reje – vijon gojëdhëna- u ndalua në Gjenacan, afër Romës. Gojëdhëna tregon edhe se Figurën e mrekullueshme e përcollën dy shkodranë, rojtarë të shenjtërores, e ndërsa ecnin me sytë lart, pa u kujtuar as ata vetë, e kaluan në këmbë detin Adriatik. Si arritën në Romë, figurja u zhduk nga sytë tyre.
Por nuk vonoi e në të gjithë Italinë u hap zëri se një figure e mrekullueshme kishte zënë vend në muret e Shenjtërores së Gjenacanit, ku me ndërmjetësinë e saj po kryheshin mrekulli të panumërta. Ishte data 25 prill 1467. Që asokohe nisën shtegtimet e besimtarëve drejt Gjenacanit, e Zoja jonë e Këshillit të Mirë, Pajtorja e shqiptarëve, nisi të nderohej edhe në Itali, Gjermani, Austri e më vonë edhe në kontinente të tjera, me të njëjtën figure, që vijon të nderohet në Gjenacan.
Kjo figure, pra, nderohej në kishëzën dy herë të rrënuar të Zojës rrëzë Kështjellës Rozafa, një nga më të vjetrat në Shqipëri. Në këmbë apo gërmadhë, Kisha mbeti gjithnjë cak shtegtimi. Nuk ka besimtar që duke kaluar andej, edhe pas vitit 1967, kur kisha u rrënua për herë të dytë nga diktatura enveriane, të mos jetë lutur në heshtje për ditë më të mira me një lutje tradicionale, që i qëndroi kohës, më shumë se muret:
“O Zoja e Bekueme, Nana e Këshillit të Mirë, po të thërrasim ty, që je Bija e zgjedhuna e Zotit Atë, Nana e Jezu Krishtit, Nusja e Shpirtit Shenjt, Tempull i së Shenjtnueshmes Trini: ndërmjetëso për ne në qiell!”.
E kur Kisha u rindërtua, Lutja u pasurua me fjalët:
“Ndër duert tua të fuqishme, o Nanë e Mëshirës, po e lëshojmë të dashtunin kombin tonë, megjithsè jemi mëkatnorë të mjerë e të padenjë. Po të falënderojmë se na je gjetë e na ke ndihmue me kujdesin e një Nane të vërtetë në dimnin e gjatë e të vështirë të persekutimit i cili na shkaktoi viktima të panjehuna, martirë që tash ndërmjetësojnë për ne në qiell.
Po të falënderojmë që na e nxore nga Zoti hirin e rikthimit të pranverës së lirisë fetare e qytetare, e cila i hapë rrugën ndërtimit të një shoqnie ma të drejtë e ma vëllaznore".
Liturgjia
Porto S. Stefano 22nd june 2008
Argentario Sailing Week
Decidere di trascorrere del tempo sulla Signora del Vento ha un significato profondo: aiuta ad apprezzare l'impegno costante nel voler mantenere un qualcosa di unico e prezioso per la nostra storia e la nostra cultura, fa riscoprire la fiducia negli altri e comprendere il valore del loro lavoro, e anche se ogni azione può sembrare volta ad un obiettivo individuale, l'altruismo e lo spirito di squadra sono la forza che aggrega velisti ed equipaggio.
Un’esperienza emozionante, un insegnamento di vita che fa amare ancora di più una ricchezza comune: il mare e la sua vita.