View allAll Photos Tagged gitaren
20150618-5534
Tattoo en Piercing en dan ook nog tweedehands gitaren. Wat wil je nog meer. Prinsestraat Den Haag.
Beijing, July 2012
China
Woodstorage
www.flickr.com/photos/d44n/7696991146/in/photostream (Explanation)
Canon 550D
Please do not reproduce or use this picture without my explicit permission.
If you ask nicely I will probably say yes, just ask me first!
If you happen to be in one of my frames and have any objections to this.
Please contact me!
Please no glossy awards, scripted comments and big thumbnails back to your own work.
I will remove them..
Nationaal Archief/Spaarnestad Photo/Rob Krudzlo
Nederlands: Interieur van een muziekhandel. Moeder kijkt hoe de verkoopster haar zoontje helpt bij het uitproberen van (spelen op) een gitaar. Nederland, jaartal onbekend, [1958-1963].
English: Testing guitar in a music shop. The Netherlands, location unknown, 1957.
Hebt u meer informatie over deze foto, laat het ons weten. Laat een reactie achter (als u ingelogd bent bij Flickr) of stuur een mailtje naar: info@nationaalarchief.nl
Please help us gain more knowledge on the content of our collection by simply adding a comment with information. If you do not wish to log in, you can write an e-mail to: info@nationaalarchief.nl
Meer foto’s van Spaarnestad Photo zijn te vinden op onze beeldbank: www.spaarnestadphoto.nl/
On the way home from work, I ran into these guys, who were playing really cool Django Reinhardt-style gypsy jazz on the steps of the town hall. The name of the band is "Indifference", I would say: not very appropriate, given their passionate delivery.
More info at:
PS: You can also check out my most "interesting" photo's on: www.flickriver.com/photos/lambertwm/popular-interesting/
Singing about a world where people would put their phone down for a while.
Canon PowerShot G12
6.1-30.5 mm
ƒ/4.5
30.5 mm
1/100
800
Flash (off, did not fire)
Mast-manipulator Spailboat 2016
Inside
Binnen
Windriaan of, Orbites strai of respectievelijk E_ring zijn de namen voor een nieuw soort windturbine. Deze windturbine kenmerkt zich door zijn onvermoeibaarheid en de normale krachtenoverdracht. Achter de wieken staat geen mast, waardoor de uitstroom van de wind niet wordt verstoord. Door de zuivere uitstroming van de wind krijgen de wieken niet telkens een tik te verwerken. Hierdoor vermoeien Windriaans niet. Conventionele windturbines, daarentegen, hebben masten die achter de wieken staan opgesteld zodat de uitstroming van de wind wordt verstoord. Verder kenmerkt de Windriaan zich doordat de wieken aan de snelle kant worden ingeklemd. Er is echter een type binnen de Orbites Strai familie, type Missy (plaatje 51 www.flickr.com/spailingstrailing), dat de bladen aan de buitenzijde van de ring vasthoudt.
Windriaan or, Orbites strai or respectively E_ring are the names for a new kind of windturbine. This turbine does not blow to pieces in high winds because of the normal lift transference and the clean outflow of the wind. Behind the blades is no mast so, that the mentioned outflow is not disturbed. This is why Windriaans do not get tired, fatique, and, consequently, do not fail. Conventional windturbines, on the other hand, have masts behind the blades so that, the outflow is disturbed. Further on, Windriaan characterises itself because the blades are jammed in at the fast side of the blade. There is, however, a type within Orbites strai family, type Missy (picture 51 in www.flickr.com/spailingstrailing) which holds the blades at the slow side, better known as the origin.
Binnen conventionele windturbines en windmolens ontspruiten de wieken altijd vanuit de as, waar de snelheid nadert tot nul.
Within conventional windturbines the blades always spring out from the centre, where the speed of the blades is almost zero.
Windriaans hebben dus een ringconstructie van waaruit de bladen ontspruiten en hebben geen centrale as.
Windriaan has a ring construction from where the blades originate, respectively spring out.
Met een illustratie ( plaatje 19 www.flickr.com/spailingstrailing ) is getracht uit te duiden hoe de Windriaan tot stand kwam. Hiertoe moeten we terug naar den beginne, naar de Dhows over de rivier Nijl. Het feit doet zich namelijk voor dat de wind altijd haaks over de Nijl blaast zodat de zeilboten “half-wind” de rivier op en neer kunnen bevaren. De eerste zeilboten leken zodoende op kitesurfers. Half wind is heel belangrijk omdat de VMG nul is. De velocity made good is nul. Ofwel, de terreinwinst tegen de wind in is, nul en bovendien gaat de zeilboot het hardst, als er half wind wordt gevaren.
With an illustration (picture 19 www.flickr.com/spailingstrailing) is tried to explain how Windriaan sprung out. Therefor we have to go back to the very beginning, to the Dhows at the river Nile. The fact is the coincidence of the wind blowing always perpendicular over the river Nile so that sailing boats always sail half wind. The first sailing boats looked a lot like windsurfers and kitesurfers. The half wind sailing course is very important because the velocity made good, VMG, is zero. In other words, there is no gaining towards the wind. And on top, the maximum speed of sailing boats is obtained in the half wind sailing course.
Tijd werd geld en ook buiten de rivier Nijl ging men zeilen. Men kwam er successievelijk achter dat langs getuigde zeilboten hoger, respectievelijk scherper tegen de wind in konden zeilen. Echter, langs getuigde zeilschepen zijn instabiel. Na de stoommachine en zeker na de verbrandingsmotor verdwenen zowel de dwars getuigde klippers als de langs getuigde zeilboten van het toneel. Het volk nam na WOII het zeilen onder handen en ging terug naar stabiel zeilen; windsurfen en kitesurfen, in de half windse surfkoers. De half windse koers is de surfkoers omdat de wind de golven opzwiept en dus haaks op de wind lopen. Met surfen wordt er nooit gedwongen een golf gepenetreerd, behalve om te springen of om over de branding heen te komen. Dit, doordat het surfen op zich het doel is. Door de stabiliteit, door de afwezigheid van de zogenaamde arm tussen lift en reactiekracht op het water, kan er zelfs ruime wind in stormachtige wind worden gekoerst.
Time became money and also outside the river Nile sailing. Sailing boats got other rigs to gain towards the wind. After the steam machine and the combustion engine sailing disappeared from the scene. After WOII the common people took over sailing and came up with kwindsurfing and kitesurfing. The stable sailing and the along going speed in the half wind racing course was back. Half wind is the surf course because, the waves are swept by the wind. Windsurfers want to surf and do not need to penetrate waves. No, they fall towards even lower courses than half wind and surf along with waves. This, because the surfing and the speed are the goals. Not to get somewhere. In freedom time and destinations do not exist.
Because of stability, caused by the absence of the so called excentricity or arm between the lift and the reaction at the water, the Spailboat is able to sail even lower courses than half wind in high winds.
Het doel van Speelboot of, Spailboat, is, zodoende, snelheid. De kinetische energie is massa maal snelheid in het kwadraat gedeeld door twee, in Joules. Dus, windsurfen, half wind en ruime wind, met stabiele Speelboten levert energie, waterstof.
The goal of Spailboat is therefor, speed. The kinetic energy of the sailing mass is the mass times the square of the velocity, divided by two, in Joules. So, windsurfing half wind and even lower delivers energy, hydrogen.
De snelheid is maximaal en de massa kan belangrijk worden vergroot doordat de boel stabiel is. Stabiliteit is de voorwaarde om groot te gaan. Conventionele zeilboten hebben hun maximum bereikt, Speelboten kunnen wel een kilometer lang worden.
The speed is top and the mass can be increased dramatically because the configuration is stable. Stability is the condition to build big. Conventional sailing ships reached maximum size long ago while Spailboats can be a kilometer in length.
Indien men, theoretisch, over de evenaar zou zeilen in de half windse koers dan ontstaat er een ringbaan en de Windriaan was geboren.
When one, theoretically, would sail over the equator in the half wind sailing course then a ring comes up. Windriaan was born.
Windriaan en Speelboot behandelen de krachten normaal en Windriaans trillen niet kapot door de verstoorde wind.
Windriaan and Spailboat handle the forces in a normal way because of the absence of excentricity or, arm in the lift transference and, Windriaan does not shake to pieces by the disturbered airflow because of the mast behind the blades.
Nu kan men windrijke gebieden op aarde gaan benutten. En, is het energie probleem opgelost. Maar, het gaat verder. Nu de olie niet meer nodig is voor de verbranding kan deze worden bewaard als bouwmateriaal voor de toekomstige ruimteschepen. Over 400.000.000 jaar is de zon opgebrand en moet de mensheid zijn geëvacueerd naar een zonnestelsel. We moeten het ruim zien.
So, now mankind is able to exploit the high winds on earth. And, the energy problem is solved. The oil is no longer needed for combustion so that the oil can be preserved as building material for future constructions and space crafts. In about 400.000.000 the sun is burned up and mankind has to be evacuated to another solar system.
Tesla was “rood”. Tesla wilde gratis energie voor de hele mensheid en dat wil ik ook. Het is bekend dat het communisme een derde revolutie nodig heeft en bij deze. Elk weldenkend mens zal het leven boven geld kiezen. Met Windriaan, Spailboat en het wrijvingsloze wiel, hetgeen een voorloper is van de vliegende schotel, kan de mensheid met nog eens een factor duizend toenemen zonder dat er roofbouw is. China en Rusland zullen Windriaan, Speelboot en het wrijvingsloze wiel met open armen ontvangen. Uitgedacht door de man van de straat.
Tesla was “red”. Tesla wanted free energy for everyone and so will I. My goal is to save life and to preserve the oil for later purposes, like space crafts and buildings. We are now in a lack of input energy to make hydrogen. Problem solved with Windriaan and Spailboat. The steel can decrease and everyone has enough food. Energy makes food.
Mijn doel is om het leven te redden en de olie te bewaren voor latere ruimteschepen en bouwwerken. De staal kan dan ook afknijpen. Het lijkt me duidelijk dat deze rooftocht ten einde komt. Iedereen voldoende eten. In harmonie, de basis, kan de mens de aarde en het leven preserveren. Diep in het hart wil iedereen dat.
De opgewekte waterstof is na verbranding, water. De olie kan dus vervangen worden door waterstof. Het ontbreekt ons vooralsnog aan de energie om waterstof te maken. Dus maakte ik Spailboat, SB, met als spin off, Windriaan, ofwel Orbite est Strai, of E_rings en het wrijvingsloze wiel.
Hydrogen is water after burning.
SB is een normale zeilboot en Windriaan is een normale windturbine. “Normaal” wil zeggen in de techniek dat, de krachten normaal worden overgedragen zodat, de compositie stabiel en is en louter op sterkte bezwijkt. Dus, we kunnen Windriaan en Spailboaten (SB) sterk genoeg maken. De moderne constructie materialen als, carbonfiber (C, olie), bieden uitkomst.
Er is, binnen de SB-formule, geen kapseizend koppel aanwezig op SB en de wieken van Windriaan worden stevig ingeklemd aan de snelle kant door een ringconstructie. Windriaan en SB zijn stabiele en normaal in de krachtenoverbrengingen en gaan dus niet niet stuk. SB en Windriaan falen niet in cyclonen.
Nu kan Antarctica worden aangeboord door Windriaan en de Stille Zuidzee door Spailboaten.
De hele wereld kan zich voeden met energie, de waterstof, mbv SB en Windriaan. SB en Windriaan zijn windomzetters die, de windkracht omzetten in spinning, respectievelijk draaiing van ronde lichamen tbv de aanmaak van hanteerbare energie als, elektra en daarna waterstof, LH2.
Wind? De Stille Zuidzee en Antarctica. E_kinetisch=1/2 M v^2, met M, massa, in kg en v, snelheid, in m/s en E_kinetisch in Joules. Voor windturbines geldt zelfs een macht drie! E_kin = M W^3. Met W als windsnelheid.
Daarnaast is er nog een wrijvingsloos wiel als spin off, ook te zien op genoemde site. De moeite waard. Holland redden is de wereld Spailboaten en Windriaans geven.
Windriaan is een normale windturbine geschikt voor zelfs de hardste wind ooit gemeten. Binnen Windriaan zijn de bladen aan de snelle kant ingeklemd.
Er staat dan dat Antarctica in beeld komt als waterstofbron voor de hele planeet.
Het waait nu eenmaal op de Stille Zuidzee, vooral zuidelijk.
Windriaan is reed gemaakt in 2009 en getest in de jaren erna en Spailboat wordt heden gemaakt.
BOOK BOEK
Hoofdstuk 3 De resultaten tellen
De resultaten tellen. Tot op zekere hoogte en zeker toen ik nog een tiener was, pikte ik, respectievelijk, accepteerde ik, alles. Ik had wel mijn bedenkingen maar, mijn loyaliteit aan de familie stond bovenaan. We zeilden gewoon erg goed, ja, zo goed zelfs, dat we bijna alles wonnen in de periode tussen, 1987, en, 1988. Het absolute hoogtepunt van mijn te korte zeilcarrière was het winnen van de, op een na grootste, catamaranrace ter wereld; Hoek van Holland – Scheveningen - Hoek van Holland. We voeren langs, Ter Heijde, daar waar de Nederlandse oorlogsvloot in, Augustus, 1653, een grote overwinning boekte over de Engelse vloot. Net als de, Ruijter, destijds, lukte, ook bij ons, alles. Tactisch, uitmuntend, bootsnelheid, perfect, handling, onovertroffen. We wisten dat we aardig konden zeilen, en we twijfelden ook niet. Aan elke boot hangt een zogenaamde handicapindicator. Lengte, breedte en zeiloppervlak maken dan een cijfer, de handicapindicator. Onze boot, een, Dart-20, destijds nog, Stampede, genoemd, had een ongunstige handicap. De wereldtop was er. De Tornado's waren topfavoriet en mijn neef zei al dat we niet konden winnen. Die, Tornado's, zo zei hij, zijn van carbonfiber, met sandwichconstructie, dus, superlicht en zeer vormvast, en de zeilen zijn van het nieuwste materiaal, ook versterkt met carbon. Onze, Dart-20, had zeilen van dacron, en de rompschillen waren van dik, enkelwandig, polyester. Tegenwoordig zijn alle boten sandwich. Dart-20's, waren, door de dikke enkelwandige rompschillen, logge en zware boten. Daarnaast deden ook, Bim-A's, mee. Door ons, simsalabims, genoemd. Die waren nog lichter dan, Tornado's. De huid van, Bim-A's, was zo dun dat, er doorheen gekeken kon worden; niet echt natuurlijk maar, als woordspeling. Bim-A's, zijn superlicht en zeer breed bovendien; wel drie-en-een-halve meter. Kortom, welkom bij het officieuze wereldkampioenschap catamaranzeilen. Als we wonnen, dan mocht ik naar huis rijden. En, ik reed altijd naar huis. Het idee dat ik straks naar huis mocht rijden, van, Hoek van Holland, naar, Zaandam, over de A4, langs het betoverend mooie Prins_Claus_Plein, leek mij wel wat. Ik was achttien en autorijden was als een droom. Dan winnen we toch? We wonnen alles, dus, waarom deze race niet? Zo dacht ik. Het veld was sterk. Mijn neef nam de concurrentie waar. De sfeer werd grimmig. Ik kijk niet naar de concurrentie. Laat ze maar naar ons kijken, dacht ik altijd. Het spel was begonnen. Ik leerde al vroeg dat de eerste tikken op de kant worden uitgedeeld. Het optuigen van de boot en, dan, vooral, de manier waarop dat gebeurt, rustig, soepel, doordacht, geen stap te veel doen, hoort erbij. De voorbijgangers, badgasten, dagjesmensen, staan dan in een kringetje om de boten heen en kijken aandachtig naar het ritueel van de optuiging. We hadden veel publiek. Dat vindt mijn neef ook belangrijk. In de schijnwerpers staan. Het winnen van wedstrijden begint dus al op het strand en juist daar zijn we op ons best. Ook omdat we werkten in een catamaranbedrijf leek het net of alles vanzelf ging. We hadden het prepareren van boten, beroepshalve, veel kunnen oefenen. Al duizenden keren. Boten die in de verkoop gingen moesten worden geprepareerd. Ergens voelde ik wel dat juist de onderkoeldheid tijdens het optuigen deel van het spel was, en, ik wilde straks naar huis rijden omdat dit geweldig is, zodat de periode tot de start vlekkeloos verliep. Ik twijfelde eigenlijk niet en had blindelings vertrouwen in mijn neef en onze boot. Wij kenden de, Noordzee, en zij niet. Daarmee was voor mij de kous af. Het was in die tijd nog niet gewoon om in de winter door te zeilen, maar, wij deden dit wel. Als we de zee opgingen, dan was het net alsof we er niet vanaf waren geweest en als het heel koud was, dan oefenden we op binnenwater. We oefenden zelfs op binnenwater, toen er een dun laagje ijs op lag. Flinterdun, hooguit een paar millimeter dik, maar toch, er lag ijs. Het geluid van een catamaran die, in de halve-windse-koers, met, 50 km / uur, door het water priemt, het dunne ijs brekend, is fantastisch. De trainingen in de winter duurden natuurlijk maar kort, hooguit een half uurtje. We lieten de boot dan voornamelijk racen en als de boot dan dat speciale gebrom liet horen, het sein dat de boot goed liep, dan wisten we dat de training erop zat. Nog even snel een paar overstagmanoeuvres en gijpen en dan inpakken en wegwezen; op naar de warme douche. Onlangs nog sprak me neef aan over die specifieke training op het Alkmaardermeer, met dat ijs. Hij vroeg of ik me dat halve-windse rak nog herinnerde. Ja, natuurlijk. Ik hing kaarsrecht in de trapeze, met mijn lichaam tot zelfs onder de deklijn en mijn ogen lagen precies in de lijn van het dek. Mijn rug scheerde enkele centimeters boven het ijs. Ik let altijd op mijn stijl, want, daaraan herkent men de goede zeiler. Verder lette ik op de neus van de catamaran, want, tijdens harde wind, in het halve-windse rak, mag de neus niet duiken. Ik was altijd vol geconcentreerd bezig met de fok. De fok houdt de neus uit water, en als de neus duikt, dan moet de fok losser, om zo de neus op te liften. Ik vond altijd dat de beste zeilers, ook de beste stijl moesten hebben en nam het hangen in de trapeze en het met de polsbeweging los slaan van van de fokkenschoot zeer serieus. Mijn andere neven kunnen dan niets zeggen, vandaar. Hiermee geef ik ook aan hoe de verhoudingen lagen binnen de familie. Als ik geen commentaar kreeg, dan deed ik het goed. Normaal gesproken is het water bobbelig, met windkracht vijf, maar nu niet. Want, er lag ijs. Het water was perfect vlak. Daar waar ik me het geluid van brekend ijs herinner, tijdens het halve-windse rak, op volle snelheid, wees mijn neef me op de toevalligheid dat we in het racerak, het halve-windse rak, precies evenwijdig aan -, en ook nog vlak langs, de dijk voeren; daar waar de auto's reden. Ja, we gingen heel hard die dag in het halve-windse rak, dat wist ik nog wel. Mijn neef ging verder. Weet je dat we langs de dijk even snel gingen als de auto's op de weg en dat de mensen in die auto's ons met open mond aangaapten? Neen, ik lette op het zeilen. We gingen toen bijna, 70 km /uur, en, mensen hebben het gezien! Zo juichte hij. Ik dacht dat het hem alleen maar ging ging om het zeilen en niet om de show. Gelukkig wist ik dit nog niet tijdens het optuigen van boot in, Hoek van Holland, voor aanvang van de race, Hoek van Holland – Scheveningen - Hoek van Holland. We wonnen die dag en waren daarmee officieus wereldkampioen. Niet officieel, omdat er bij officiële wereldkampioenschappen per klasse wordt gestreden en, dit was een open race. Vergelijkbaar met de Ronde om Texel. Alleen, bij de Ronde om Texel werkt de vloedstroming meer in het voordeel van de snellere boten. De vloedstroming sleept de snellere boten verder door. Hoek van Holland – Scheveningen – Hoek van Holland, is derhalve de grootste eerlijke open race. Die winnen, betekent feitelijk alles. Zeker in, 1988, toen er een zeer grote vloot aan de start kwam. Alle typen boten deden mee, en de handicap van onze, Dart-20, was ongunstig. Maar, we hadden die winter door getraind, en de trim was goed. We konden kiezen uit meerdere zeilen, omdat we bij de Dart-importeur werkten. De mast was ook precies goed, want we hadden ook verschillende masten getest. We hadden dus wel de snelste, Dart-20, die er bestond. Mijn neef, en ook ik, voelden direct wanneer de boot, “loopt”. Vraag niet hoe, maar, steeds als de boot loopt, dan wisten we precies welke mast, zeil, trim, zeillatspanning, et cetera, dat veroorzaakten. Als een catamaran een goede trim heeft, en goed loopt, dan wordt dit specifieke materiaal als een kindje behandeld. Onze, Dart-20, was raceklaar. En dat geeft vertrouwen. Laat ze maar komen, die Tornado's, dacht ik. Mijn neef haalde zijn favoriete zeil, welke we bijna nooit gebruikten, omdat hij dit zeil spaarde voor races met zijn broers, te voorschijn, en, keek mij strijdvaardig aan. Oei, dit was de eerste keer dat ik met dit zeil mocht varen. Het was een prachtig zeil. De blauwe baan in het zeil was licht blauw, terwijl de gangbare kleur, donkerder blauw was. Ons zeilnummer, was, 111. Het zeil kraakte nog, bij het uitrollen en tijdens het hijsen. Vers en zo goed als nieuw dacron. Mijn neef wist dat de concurrentie naar hem keek, en ijskoud pakte hij de nieuwe, “lap”. De overige zeilers, zeker die uit, Egmond, wisten hoe laat het was. Dit zijn de zogenaamde tikken. Vlak voor de start spande mijn neef het voorlijk ook nog eens gevaarlijk strak aan. Normaal span ik het voorlijk en deed dit ook bij dit zeil, maar, ik wist dat een hoge voorlijkspanning het zeil uitlubberd en dus, durfde ik het zeil niet te overspannen. Maar, dit was, Hoek van Holland - Scheveningen - Hoek van Holland, de grootste, eerlijke, open cat-race ter wereld. Mijn neef trok de grootschoot, vlak voor de start, helemaal door, zodat de voorlijkspanning maximaal kon worden, en ging daarna, letterlijk met zijn volle gewicht, en ook nog met een sprong, op de voorlijkspanner staan, en spande het zeil tot ver over zijn elastische rekgrens. De mast stond krom als een hoepel. Het zeil was plastisch vervormd. Dit betekent, in feite, dat het zeil, na de race, de prullenbak in kon. Ik voelde de hele boot zich schikken. Alles stond onder spanning. De stagen stonden strak en de spanning in het zeil was zo groot dat overstag gaan een luide knal gaf. Echt, een knalhard geluid. Bam! Mijn vertrouwen groeide. Het zeil zag er fantastisch uit. De bolling was fenomenaal. Mijn neef keek stoïcijns, streng, en, ogenschijnlijk, zonder emotie, maar ik wist dat hij deze race serieus nam. Wie deze race wint is de beste zeiler ter wereld, had ik hem meerdere malen horen zeggen, en, nu was het zover. De boot maakte van meet af aan dat speciale geluid, het teken dat we hard voeren. Ik hing zelfs met mijn lichaam tot, “onder”, de boot. Mijn neef hing evenwijdig met het dek maar kon toch nog over me heen kijken. We hingen dus ons gewicht maximaal ver uit. Ja, we hadden een reputatie hoog te houden. Hoe dichter de benen bij elkaar, des te verder hangt het gewicht uit. We hingen tegen elkaar aan, zodat de een steeds de ander corrigeerde. Mijn rug scheerde met enkele centimeters ruimte over het water. Mijn voeten tegen elkaar aan. Kaarsrecht stond ik, en ik hing zo laag dat ik net niet op het dek kon kijken. De uit het water gaande romp scheerde met zijn onderkant tegen het water, de voorwaarde, voor mij, om onder de boot te kunnen hangen. Ik wist dat ik in elk geval de mooiste stijl had van het hele veld. Dat vond mijn neef ook erg belangrijk. Stapje nog voren, stapje naar achteren, anticiperen op elke golf. Zo deel je tikken uit aan de concurrentie. Ja, dat wist ik ook wel. Maar ik zei niets in die tijd. Als mijn neef niet boos werd, was de sfeer goed. We startten hoog en lieten de boot lopen. Het laten lopen van de boot gaat ten koste van de, zogenaamde, hoogte. Heel hoog aan-de-wind lopen, noemt men, prikken. Prikken konden we ook, maar, dan deden we dit in onderlinge regatta´s met, Dart 20´s, en voornamelijk pas vlakbij de bovenboei. Prikken, tegen, Tornado's, en, Bim-A's, heeft geen zin. Mijn neef liet de boot lopen. Het veld bleef op zee, terwijl wij naar de kust driften. Onze tactiek werd bepaald door het onvermogen om tegen de wind in te prikken. In het zeilen werkt men dus met handicaps, en onze boot, een Dart-20, is langzamer dan de Olympische Tornado's en heeft geen zwaarden. Aan-de-wind lopen Tornado's en Bim-A's veel hoger en dan ook nog sneller, maar, door onze tactiek bleef de achterstand over dit rak beperkt. Het voorste plukje Tornado's verkeek zich bovendien op de bovenboei, en moest een extra paar klappen, respectievelijk, een extra paar overstag manoeuvres, maken. Ik zag dat alle voorste boten finaal werden weggezet door de stroming. Ik zei niets en deed net of er niets aan de hand was. Mijn neef was druk bezig om toch nog de lang verwachte windschifting te kunnen benutten. Wel wist ik dat we gerust nog een paar honderd meter door konden varen. Het water werd gevaarlijk ondiep, en mijn neef keek aldoor naar de bodem. Hij wilde overstag, maar ik zei dat hij tot, 60, moest tellen. En ik begon demonstratief hardop te tellen. 50! 49.... bij tien werd het bijna ondraaglijk. Tien negen acht, en bij drie, raffelde ik af naar nul, en zei ik: NU! De tactiek bleek in het aan-de-windse-rak te werken en voor-de-wind maakten we geen geen enkele fout. We gijpten precies op de onder ons doorgaande golven en we verloren geen terrein op de snellere boten. Sterker, we liepen in. Enfin, we kregen een wisselbeker, die net zo groot was als de Europacup_1 van het voetballen. En, geloof het of niet, er is net zolang door geprotesteerd door de Tornadozeilers, over onze koers vlak onder de kust, dat ze onze titel niet hebben genoteerd in de boeken. In mijn latere leven, als uitvinder van storm gebruikende vleugeldragende energie opwekkende apparaten, ondervind ik dit vaker. Als het de hoge heren niet zint, dan wordt de man van straat weggemoffeld. Neemt niet weg dat ik de grootste eerlijke catamaranrace ter wereld won, en dus, aardig kan zeilen; in elk geval beter dan alle professoren in Holland bij elkaar. Het niet noteren, ofwel, geen notitie maken en het niet erkennen zijn toch anders dan de werkelijkheid. Mijn op windsurfen gebaseerde stabiele racemachines en molens zonder assen, E-rings, genaamd, zijn geschikt voor storm. Ik maakte zelfs een, Ering, en die werkt. De ervaring van, 1988, deed me realiseren dat de wereld van de rijken en de machtigen, wordt gemaakt naar hun wensen. Feit. Het volk verdient energie uit storm, omdat er dan van cyclonen gebruik kan worden gemaakt. Spailen, van spelen, is energie opwekken met stabiele zeilboten. Ecolution, is niet stabiel. Wel leuk geprobeerd. Zeker. Maar, de stabiele zeilboten en stabiele windmolens voor storm, van een winnaar van de grootste eerlijke catrace ter wereld, zijn ook leuk. Beter. Ik weet dat het volk liever storm gebruikt, in plaats van kernenergie, kolen-, olie- en gasgestookte energiecentrales. Tijdens de race van, Hoek van Holland, naar, Scheveningen, en weer terug, maakten mijn neef en ik geen enkele fout. Alleen, we spraken niet bekakt. Onze r was gewoon hard. Ja, we kwamen van de straat. En dat moesten we weten, want, ze haalden ons uit de boeken. We spendeerden veel tijd in de zomer in, Egmond, woonden in, Zaandam, en kwamen zelden of nooit beneden het, Noordzee-kanaal, waar de rollende r en bekakte spraak tot een ware kunst zijn verheven. Mijn ooms zeiden altijd: hoe netter ze praten hoe minder ze kunnen. Op een zeilboot gelden de wetten van windschiftingen en windgedragingen en die voelden we heel goed aan. Met Noordwesten-wind, aanwezig die dag, krimpt de wind vlak voor de duinenrij. De Noord-west richting van de wind schift, vlak bij de duinen, naar een meer westelijke richting, maar, de situatie in, Scheveningen, was net even iets anders dan in, Egmond. De duinen bij, Scheveningen, zijn lager en bovendien lag er een haven-pier. Mijn neef en ik wisten dat de wind-schifting uiteindelijk zou komen, maar de schifting leek maar niet te komen. Het duurde in elk geval veel langer dan ons lief was. Later bespraken we dit wachten. Ik had grenzeloos vertrouwen in mijn neef, en juist dan zijn niets zeggen en niet morren bepalend. Toen zag ik dat de, Tornado's, de boven-boei niet in een keer konden bezeilen. Op dit zelfde moment schifte de wind. Net op tijd overigens, want het water was kniediep. Er zat maar een paar centimeter tussen de onderkanten van de roeren en de bodem. De schifting kwam heel laat, maar, kwam wel. We zagen vervolgens de ene na de andere, Tornado, de boven-boei niet halen. Mijn hart klopte hard. De spanning was niet meer te harden. We hadden al minuten lang niet met elkaar gesproken. Elke opmerking over de gekozen koers, zo vlak onder de kust, zou de bom hebben doen barsten. We gokten op die bepaalde koers om zodoende de stroming van de Noordzee te ondermijnen. Wel hadden we hierdoor minder wind. We voeren door de ondiepten aan de kust en op een goed moment was het water kniediep. We zeilden zelfs tussen de badgasten door. De wind-schifting deed ons daar pas parallel aan de kust varen. Dit, terwijl de boten op zee, naar de kust werden weggezet door de stroming. De haven-pier zorgde, tot onze grote vreugde, voor een groot voordeel, want, achter de haven-pier ontstond een zogenaamde neer, die ons meevoerde richting de haven-pier. Niet alleen hadden we, doordat we vlak onder de kant voeren, minder tegenstroming en voordeel door de wind-schifting, we kregen ook nog eens stroming mee. Het beeld dat we heel geleidelijk de koppositie innamen door de gedurfde koers was euforisch. En nog steeds doet het me wat. Want, let wel, we namen als enige van het hele veld, bestaande uit zo'n 300 boten, een afwijkende koers. En, zoals gezegd, de wind-schifting liet wel heel erg lang op zich wachten. Zowel mijn neef als ik erkenden later dat we beiden het liefste de zee op wilden gaan, om zo de hardere wind te kunnen benutten. Aanvankelijk leek de koers zeker niet te werken, maar, we zeiden niets. Ik denk dat alleen binnen een familie zo'n verstandhouding kan bestaan. Mijn neef koos de koers, en het leek aanvankelijk nergens op. Weinig wind. Minder dan op zee. Het hele veld leek over ons heen te denderen. Normaal gesproken gaat de bemanning dan morren en twijfelen. Maar, ik beet mijn tong eraf. Andersom deed mijn neef dit ook. We keken niet naar elkaar, omdat er anders twijfel zou ontstaan. We voeren door. Tegen al het gevoel in. We bleven doorvaren. Zonder iets te zeggen. Als ik terug denk aan de laatste honderden meters, door het knie-diepe water, dan weet ik dat we de overwinning van de op een na grootste cat-race ter wereld, eentje die gelijk stond aan de officieuze wereldtitel, wonnen door tien minuten lang niets te zeggen en ons gevoel en verstand uitschakelden. Loyaliteit is het allerhoogste goed. Het bracht mij niet alleen veel zeiltitels, ook drong ik later door tot backstage. De wind-schifting zette zichzelf verder door en op een goed moment zeilden we zelfs van de kust af en konden met een enkele klap naar de boven-boei zeilen. Mijn neef koos de koers, en ik stelde het moment van overstag gaan tenminste minuten lang uit; omdat ik goed zicht had op de boei en zag dat de stroming hevig was en dat de eerste boten de boei niet haalden. Eerst had ik geluisterd, en toen luisterde mijn neef. We waren op dat moment het beste catamaranzeilteam ter wereld! Met geschreeuw en volharding zei ik nog niet, nog niet. Net toen mijn neef het niet meer hield zei ik: ”Nu!” We gingen overstag, in een flits, en zeilden naar de boei. Het was onze beste overstag-manoeuvre ooit. Het leek of we de boven-boei ver hadden overzeild, en mijn neef werd pissig, maar eenmaal buiten het bereik van de Scheveningse haven-pier bleek mijn inzicht goed te zijn. De haven-pier blokte de stroming en buiten het bereik van de haven-pier greep de stroming ons en we zeilden op volle snelle snelheid in een iets lagere koers dan aan-de-wind, bijna halve-wind, feitelijk, in een keer naar de boei. We hadden hem niet overzeild, neen, we hadden alles perfect gedaan. Geen fouten die dag. We werden gegrepen door de stroom en werden keurig naar de boven-boei weggezet. Wij hadden als enige van het hele veld aan een enkele overstag manoeuvre genoeg. En dat scheelt. De honderden meters die we hadden doorgezeild, langs de badgasten, maakten die winst. Met een ijzige precisie zeilden we vol weggezet, maar ook op volle snelheid. We konden, zoals dat heet, vol op de boven-boei vallen. Normaal wordt er geprikt. Op volle snelheid vingen we het voor-de-windse rak aan. We hielden daarna de snelheid vast. Dit leverde ons uiteindelijk de overwinning op. Het rak van Scheveningen naar Hoek van Holland was nu een voor-de-winds rak. Als er iets is dat mijn neef goed kan, dan is het voor de wind zeilen, op de Noordzee. Tijdens de talloze zondagse regatta’s op Egmond, daar waar we in de zomer aan het strand woonden, heeft hij het voor-de-windse-rak tot een ware kunst verheven. Anders dan alle anderen maakte hij gebruik van de golven op een manier die tegen de bestaande zeilwetten ingingen. Door steevast te surfen op de golven maakt een boot schijnbare wind. Tot dusver was de koers van een catamaran tijdens dat rak niet plat voor de wind, maar met afkruizen. Telkens als de golf die we bereden onder ons doorging liet mijn neef de koers afhangen van de omstandigheden. Zodoende moest ik constant op mijn hoede zijn voor een gijp. We waren zo goed op elkaar ingespeeld dat we geen woorden meer nodig hadden. Een oogwenk was voldoende. Gedurende het voor-de-windse-rak gijpten we zo veel, en ook nog vlak achter elkaar, dat ik automatisch meeging met de inzet van mijn neef. Kenmerkend voor een goede gijp is het geluid van het grootzeil. Als er geen geluid kwam, dan was het een goede gijp, omdat dan de bootsnelheid gelijk is aan de windsnelheid. We gebruikten ook ons gewicht om de gijp in te zetten en om de boot vlak te houden, zodat de zeilen maximaal werden benut. De boot bleef altijd rustig, terwijl wij aan boord steeds gingen verzitten. Wij gijpten op een manier die, tot dan toe niet gewoon was, maar sinds, 2003, gebruikt wordt door de gehele wereldtop. In plaats van een vaste koers aan te houden, lieten we ons leiden door de golven en de windschiftingen en mijn neef bleef maar gijpen. Tijdens elke goede gijp wordt er terreinwinst geboekt, vandaar. Normaal gesproken kosten manoeuvres terrein, en vooral, snelheid, maar, doordat we de golven gebruikten, naast de wind-schiftingen, boekten we tijdens elke gijpt winst. Ik voelde het als vliegen. Elke keuze pakte die race goed uit. Het bleek dat we precies in de hetzelfde ritme gijpten als de grotere golven. Gijpen op de grotere golven is waar iedere zeiler naar streeft, en wij bleven maar gijpen. We liepen in op de Tornado’s. Ik geloofde mijn ogen niet. Toen we de finish-lijn passeerden kon ik de zeilnummers lezen van de eerste, Tornado's, terwijl bij de passage van de boven-boei in Scheveningen, zo'n 30 kilometer geleden, de Tornadozeilen kleiner waren dan een nagel aan de vinger. We hadden het hele voor-de windse-rak aan een stuk door gegijpt. Van tijd had ik toen allang geen notie meer, want, we vlogen! Ik volgde steeds maar weer de gijp-inzettingen van mijn neef, en ook hij was totaal geconcentreerd. Ik keek achterom en zag de Scheveningse Pier heel klein achter me, terwijl voor mijn gevoel we er net nog waren. We wilden winnen, altijd. En zeker deze race, de officieuze wereldtitel-race. Wie, Hoek Van Holland – Scheveningen - Hoek van Holland wint, kan zich de beste catamaranzeiler ter wereld noemen. Als dan de tijd niet bestaat, dan kan ik wel stellen dat we zeer geconcentreerd bezig waren. Als gezegd, ik denk dat alleen binnen een familie zo'n spanningsveld is te overspannen. We flikten het gewoon in een gat in de tijd. Toen we finishten, keken we elkaar aan, en keken we terug naar, Scheveningen. Dat ging snel! Zo snel dat we wonnen van Tornado's, de Olympische klasse, met een, Dart-20, zonder zwaarden, en met een dacron lap voor zeil. Aan-de-wind lopen Tornado's veel hoger en harder, door de zwaarden. Voor-de-wind hadden Tornado's minder voordeel. Maar, omdat we aan-de-wind gokten, op de koers vlak langs de kust, verloren we niet veel terrein. Ik berekende dat we hadden gewonnen. Het voor-de-windse-rak was een grote race geweest en we hadden geen fouten gemaakt en we liepen zichtbaar in op de normaal veel snellere boten. Het gevoel eerste te worden van een vloot van meer dan, 300, boten, is, fantastisch. Als dank had mijn neef een speciale manier. Hij schold me evengoed verrot. Desalniettemin waren de successen zoet. Toen ik vernam dat de, Stones, gingen, touren door, Europa, verkocht ik mijn eigen boot en verloste mijzelf van de onderdrukking van mijn neef. Zeilen zonder mijn neef kon eenvoudig niet, omdat mijn boot op zijn trailer werd vervoerd en we werkten bij dezelfde baas en telkens zag hij zijn kans mij te manipuleren voor eigen genot. Mijn boot was pas nieuw geweest en een lust voor het oog. Het was wel een reparatie geval en typerend voor die tijd was de opmerking van mijn neef dat ik gek was; ik was loyaal, en inderdaad, achteraf bezien was dat wel gek. Ik had veel eerder weg moeten gaan. Maar, dat kon in mijn beleving niet. Loyaliteit staat bij mij heel hoog. Ach, het resultaat is dat ik twee uitvindingen heb gemaakt, juist, op basis van vakmanschap en de beheersing van de zeilkunst. Mijn handen kunnen maken wat ik bedenk. Hij verachte me en lachte me dus uit, iets dat gevolg kreeg door zijn middelste broer en de baas, met zijn hooghartige gedrag. Hij vond het wel makkelijk om een slaafje te hebben. Mijn neven behandelden me als een slaaf, en mijn baas nam dat feilloos over. Zonder dat ik de volledige teksten kende van de Stones-covers, van begin jaren zestig, paste de sfeer perfect in mijn leven. Ik werd ook gebruikt als een voetveeg. Muziek was mijn redding. Blues, van de zwarte slaven, met gitaren, versterkt, gespeeld door, Chuck Berry, Muddy Waters, Howling Wolve, Robert Johnson. Ik leefde dus in een bizarre omstandigheid en thuis draaide ik Stones. King Bee, Walking The Dog, Can I Get A Witness, en inderdaad, kon ik maar getuigen vinden! Het was zo erg, in de werkplaatsen, dat ik het mijn ouders niet eens kon vertellen. Ik moest ook nog eens keihard werken van mijn neef, die chef werkplaats was. Respect was er niet. Nu hoorde ik dat het respect was hersteld. Kortom, mijn familie probeert te redden wat er te redden valt. Vergeten, nee, vergeven, ja. Ik verkocht bovendien immers boten aan klanten aan de lopende band. “Never change a winning team”, moet mijn baas hebben gedacht. Mijn baas, verbonden aan een godsdienstige sekte, interesseerde zich niet voor mijn persoonlijke leed en keek alleen naar de resultaten van de verkoop en de zaak. Ik moest weg uit dit verrotte milieu. En, als de donderslag, de Stones gingen optreden! Rond die tijd kwamen de eerste beelden uit Amerika van de Steel Wheels Tour, met dat paarse licht, tijdens, 2000 Light Years from Home. De ontembare kracht van de muziek, mijn muziek, mijn houvast, de slaven-muziek, verworden tot Rock, deed mij niet twijfelen. De boot kon worden vervangen op een later tijdstip. Een Stones-tour is eenmalig en komt nooit meer terug. Ik stond toch wel voor een moeilijke keuze, maar niet echt natuurlijk. Het gedoe van mijn neef, tijdens het werk en tijdens het zeilen, en vooral als hij me geïsoleerd had en zijn macht uitbuitte, deed me geen goed. Hoe hard ik ook werkte en hoe goed ik ook zeilde, het rollen-patroon was gestoeld op onderdrukking. Jaren later is er onderzoek gedaan naar juist die werking van het brein. Het geweten en de empatie nemen af. Sterker, het onderzoek wees uit dat het brein verslaafd raakte aan nog meer macht. Ik dacht altijd dat mijn neven op een gegeven moment wel wakker werden, maar, het verergerde alleen maar. Toen ik nog heel klein was, werd ik geknoeid door mijn neven. Knoeien lijkt op stoeien, maar knoeien gaat gepaard met echt pijn doen. Zoals hard schoppen, armen achter de rug net even te ver doorduwen. Ik werd er hard van. Mijn moeder zei altijd: wacht maar tot ze zelf kinderen hebben. Dan worden ze gestraft. Je hoeft daar niets voor te doen. De grootste pijn die ik mijn neef kan doen is, om lachend zijn werkplaats binnen te stappen. Het mooiste was toen zijn broer binnen kwam, om zijn nieuwe Audi te laten zien. Geheel in pak, kwam hij zijn Audi showen, en ik lachte naar hem. Je ziet er goed uit. Staat je goed, dat pak. Het liefste wilde hij weer knoeien. Blijven staan is toch wel het allermooiste. Het lag niet in de lijn dat ik ooit nog opstond, want, zij hadden altijd geleerd, van hun ouders, dat zij superieur waren. En ik was een onderkruipsel. Mijn neven vertoonden inderdaad veel van de kenmerken van dictators. Ik bleef loyaal. Maar toen de Stones gingen touren, werd ik geroepen door de Europese Tour, de Urban Jungle. Ik zag mijn kans om een eigen leven te leiden. Net zo als een zeil-manoeuvre, overstag gaan, veranderde mijn leven in een Rolling Stones-concert-volger, die steeds aan het front alles gade sloeg wat anderen kennelijk niet zagen. De hints, de kleine dingetjes, de teleurstellingen, de ongesproken taal van drillmaster Jagger, waar ik mijn hele leven op moest letten in de werkplaatsen, nam ik feilloos waar. Na een show of vijftien werd op me gelet door, Bill Wyman, en ook, Mick, ging vaker bij ons langs, om te kijken wat er aan de hand was. Een vaste groep, die overal was, dat vond, Mick, wel wat. Keith, had het in, 1990, veel en veel te druk met de muziek en zag werkelijk niets. Pas aan het einde van de, Urban Jungle Tour, kreeg hij ook oog voor het publiek en keek benauwd toen hij zag dat de Stones het weer hadden geflikt. Misschien heeft Keith toen wel teveel beloofd, want er is eigenlijk nooit meer met zoveel energie gespeeld als tijdens de Urban Jungle. Tot aan, 1999, dan, het beruchte deel van de, No Security Tour. Terug naar de sound en de hardheid van, Some Girls, en deze sound zal beklijven. Net zo hard als Punk. En, ik vind dat helemaal geweldig. Ik houd van harde, Stones. Ronnie, voelt zich ook uitstekend, als er hard wordt gespeeld. Hij kan salvo's afvuren en op volle snelheid invallen. Keith, slaat de riffs aan, start het nummer op, en, Ronnie, giert er direct op volle snelheid overheen. Nogmaals, If You Can't Rock Me, uit de vroege zomer van 2003, laten horen wat ik bedoel. If You Can't Rock Me, is feitelijk het eerste nummer, geschreven met, Ronnie, als gitarist, in het hoofd. Neem bijvoorbeeld, Brown Sugar, live, sterk veranderd, sinds de komst van, Ronnie. Keith, en, Mick, blijken precies te weten wat ze doen. In, 1999, verdwaalden de, Stones, en vonden houvast door, Ronnie, meer ruimte te geven. Oorspronkelijk wist ik niet dat de concerten in Rotterdam een ommekeer in mijn leven zullen brengen. Ik stond verbaasd over de zuiverheid waarmee gespeeld werd. Tijdens, Paint it, Black, stelde ik vast dat ze beter speelden dan ik op de plaat had gehoord. Ze spanden zelfs het legendarische, Get Yer Ya Ya’s Out, naar de kroon. De gehele sfeer wordt gevoed door eerst een sound-check, die we aanvankelijk alleen buiten het stadion hoorde.
Eenmaal in het stadion zijn we getuigen van het, met tergende precisie, nogmaals checken van alle monitoren en lampen. Dan wordt ook nog de vloer geveegd en gedweild. Want, Mick, houdt van een net podium. Er mag niets mankeren. Als, Mick, bijvoorbeeld tijdens een concert water morst, en de man met de dweil komt dan niet direct aangerend, dan kijkt hij de man met dweil zeer streng aan. De Rolling Stones. Alleen, Keith, en, Mick, mogen fouten maken. De rest moet gewoon de taken uitvoeren. Toen, Mick, weer eens water morste kwam de man met de dweil inderdaad overhaast aangerend, en, Mick, zag dat het goed was. Het hele stadion lag plat van het lachen. Niet alleen de, Ronnie, wordt gedrild, iedereen in de crew dus ook. Dit was een geheel andere interpretatie van de, Rock ‘N Roll, dan ik had verwacht. In plaats van duistere figuren, gebruikte de, Stones, ogenschijnlijk normale personen, degelijke huisvaders. Ze, de Rock ’N Roll, werd beheerst door normale mensen. Dat was nieuw voor mij. Het leek veel op een militaire gedisciplineerde operatie. Net als het leger gebruikten ook de, Stones, de modernste apparatuur. Ik had altijd nog het idee dat de, Stones, een stelletje ongeregeld waren. Niets van dit. Alles was strak georganiseerd. Zij gebruiken de modernste middelen, de nieuwste technische snufjes, zoals de lampen. De automatisch beweegbare lampen geven een sterke indruk. Als het donker wordt begint het. Het lange wachten wordt dan beloond. De tijd die overal alles bepaald werd nu gebruikt als vulmiddel. De high-tech en de professionaliteit deden vermoeden dat een modern leger de stad kwam veroveren. Nee hoor. Dit waren gewoon de Stones die een concert kwamen geven. Het bandje uit mijn verbeelding klonk altijd veel te zacht op de stereo en jaloers luisterde ik in de discotheken en bars naar, Queen, U2, Simple Minds, enzovoort. Zij van de nieuwe lichting maakten platen met de technologie van nu en werden in publieke ruimten, zoals discotheken, gedraaid. De, Stones, werden zelden gedraaid en nooit werd een nummer helemaal afgespeeld. De outro's werden nooit gehoord. En als dan de, Stones, werden gedraaid, dan waren het de hits. Ik wilde juist de harde nummers op de radio. Die kwamen nooit. Ze klonken hierdoor altijd een beetje achterhaald, in vergelijking met de pompeus opgeblazen muziek van midden jaren tachtig. De bands van midden jaren tachtig konden hun muziek met de modernste techniek de wereld in sturen en ik vond dit niet eerlijk. En de, Stones, kwamen nog maar zelden op de radio of, TV, in die tijd. En altijd draaiden de radiostations, nog ver voordat het muzikale outro volgde, het Stones-nummer weg. De, Stones, kregen midden jaren tachtig ook geen kans van de radiostations. In de discotheken draaiden ze ook al geen Stones, maar wel weer dat verdraaide, U2, en, Simple Minds, Queen, Bruce Springsteen, UB40, en ik vond dat heel gemeen. Ze werden omver geblazen door de moderne tijd, althans dat dacht ik. Toen de, Stones, opkwamen in, Rotterdam, en de eerste tonen aansloegen, besefte ik van wat voor een band ik fan was. Weg was de vergelijking van midden jaren tachtig. Dit waren de jaren negentig, en de nieuwe standaard wordt weer aangeven door de, Stones. Het aantal Watts en de gebruikte energie voor ook nog de lichtshow overklasten bestaande records met zomaar een factor twee tot drie. Ook de lengte van concerten werd opgerekt naar drie uur. Iets waarvoor zelfs, Pink Floyd, voor terug deinsde. Het geluid van de moderne tijd en de power, gespeeld door, Keith Richards, zijn meedogenloos. In die eerste minuut van het eerste concert op Europese bodem was al mijn leed over het ondergeschoven kindje veranderd in ongeloof. Dit concert kent zijn weerga niet. Nu de, Stones, zich omringden met de moderne tijd stond een nieuw tijdperk voor de deur. Het gebulder van, Start me Up, Bitch, en, Sad Sad Sad, deed iedereen verbleken. Zelfs, Keith, en, Mick, stonden vol ongeloof naar hun eigen werk te luisteren. Dit was beter dan in alle dromen. Dit was de werkelijkheid. De, Stones, live, NU. De pers, de video-clips en het platen kopend publiek klopten de muziek van midden jaren tachtig op. Helaas voor dezelfde pers en het grote publiek trekken de, Stones, zich van helemaal niemand iets aan. Ze spelen gewoon goede nummers en doen dit zo goed als ze kunnen. En als de, Stones, dan ook nog eens door de allernieuwste technologie worden versterkt, dan lijken de kaarten geschud. Toen ze niet meer bestonden, in de jaren tachtig, was er ruimte voor andere bands, maar toen de Stones weer gingen touren was het jammer voor de rest. Keith, bleek zich nog steeds te ontwikkelen. Live on stage wist, Keith, andermaal, Charlie, voor zich te winnen. Charlie, had het druk. Na de, Voodoo Lounge Tour, in, 1995, die jammerlijk mislukte, kwam, U2, toch weer bovendrijven. Een nieuwe rivaliteit diende zich aan tussen, Stones, en, U2. Ook, Oasis, drong zich wel erg opzichtig op, maar vernietigde zichzelf door ruzie. Oasis, piekte, en ging ten onder, terwijl, U2, intussen alweer een wederopstanding doormaakte. U2, rechtte zijn rug, en ontpopte zich andermaal tot een gedegen stadionact. De rivaliteit tussen, U2, en de, Stones, was vergelijkbaar met de rivaliteit tussen, Beatles, en, Stones, in de jaren zestig. Alleen, net als toen is er geen rivaliteit, maar respect voor elkaar. En net als toen hielpen ze elkaar. Dat het publiek dit nog niet weet is tot daar aan toe. Bono houdt van Charlie. Platen-verkoop-technisch is het natuurlijk veel interessanter om een zogenaamde rivaliteit op te houden. Het voorprogramma wordt altijd afgekraakt, omdat de Stones-fans niets anders willen horen dan de Stones. Het Stones-publiek voelde zich, net als ik, in de hoek gedrukt en nu de Stones weer spelen kan zij, net als ik, onze grammen halen op de vernederingen in de jaren tachtig. Jaren waarin het droevenis troef was. En al dat leed moet het voorprogramma categorisch ontgelden. We eisen alleen, Stones, de rest hoorden we al gedwongen. En nu oprotten met dat voorprogramma. Dan komt het. In Rotterdam, mei, 1990. Het bijna wonder dat, Mick, en, Keith, samen op het podium stonden en een show voorschotelden, waarmee ze hun visitekaartje voor de jaren negentig afgaven was gehuld in glasheldere klanken en in een zee van paars licht. Het openingsconcert, in, Rotterdam, deed me zeker weten dat ik ze in Engeland wilde zien, in Wembley. Achteraf was R’dam het beste Rock-concert ooit. Zelfs als superbands, zoals, Guns 'N Roses, alles op alles zetten, lukt het ze bij lange na niet dit concert te evenaren, laat staan voorbij te streven. Toch zijn er geweldige concerten geweest van, Guns 'N Roses. Alleen, de manier waarop zij met energie smijten verkortte hun houdbaarheid. Axle schreeuwde zich schor en had geen stem meer over. Mick, laat, Bernard Fowler, zingen. Mick, is, Mick, en, Mick, is slim. Doortrapt slim zelfs. Hij weet dat zijn stem dun is, en dat hij nooit een echte zanger zou kunnen zijn. Axle, had dus ook eigenlijk een achtergrond-zanger moeten hebben. Axle, was rond, 1995, wel de beste, Rock 'N Roll-zanger en, Guns 'N Roses, was de beste band ter wereld. De, Stones, stonden in de schaduw. Dat wist iedereen. Axle, Izzy, en, Slash, waren de moderne piraten, en, Mick, Keith, en, Ronnie, waren, daarbij vergeleken, gevestigde orde. Het ging de Stones in, 1989, en, 1990, dus ergens anders om. Mick, wilde leveren. En, zolang de stadions volliepen, waren ze tevreden. En, de, Stones, waren eigenlijk altijd tweede. De, Beatles, waren groter dan de, Stones, in de jaren zestig en, Led Zeppelin, groter in de jaren zeventig. In de begin jaren tachtig was, Queen, groter dan de, Stones, en eind jaren tachtig bestonden de, Stones, niet, zodat iedereen groter was dan de, Stones. Eind jaren tachtig en begin jaren negentig waren, U2, en, Guns 'N Roses, groter. Goede tweede is goed genoeg voor, Mick. Daarbij komt natuurlijk het feit dat de, Stones, wel steeds beter worden, live on stage, terwijl andere bands in een neerwaartse spiraal belanden. Maar ook, Mick, en, Keith, raakten toch zichtbaar vermoeid in, 1990. En toen ze eindelijk in, Wembley, moesten spelen was de energie gewoonweg op. Voor het volgen van de tournee had ik geld nodig, dus verkocht ik mijn boot, met veel verlies. Mijn familie keek met argusogen. Zij wisten het niet van mijn neef en zijn lusten en de werkelijke reden voor het verkopen van de boot en om het zeilwereldje gedag te zeggen. Wellicht weten ze dat nu wel. En nu weten ze dat de muziek een invloed heeft gehad. Ik luisterde toch alleen maar naar de platen, ploos de elpees uit en vond de jaren zeventig beter dan de jaren zestig. Ik was gek op het nieuwe werk van begin jaren tachtig, maar stond daarin alleen. De mensen die wat met de Stones hadden benadrukten steevast de jarig zestig. Ik vond de jaren zeventig veel beter. Tot op de dag van vandaag vind ik nummers als, Hey Negrita, en, Melody, uitstekende nummers. Still Life, was al snel mijn favoriete album en ook, Tattoo, uit, 1981, vond ik fantastisch. De tournee van die jaren was gefundeerd op, Some Girls, en, Tattoo. De live-shows begonnen met, Take The A Train, als intro en kwam van Duke Ellington en kreeg gehoor bij mijn vader. Telkens opnieuw werd de plaat op gezet. Om de intro nog eens te horen. DE, “intro”. Still Life, heeft geen zwakke nummers. Een formule-album, zouden critici later zeggen. Ja, natuurlijk, de formule om een publiek uren lang te boeien, daar gaat het nu juist om. De prachtige uitvoeringen van, Time is on my Side, en, Just My Imagination, klinken door mijn hoofd. Maar zover kwam mijn vader nooit. Het bleef bij de intro, Jazz. Rock ’N Roll, is gewoon superJazz, pa, maar, snelle muziek is belastend voor de geest, zo lijkt hij te denken. Elke keer als ik, Time Is On My Side, hoor vind ik het jammer dat er niet meer solo’s in voor komen. Evenzo stond mij tegen dat de muziek van de, Stones, vast lag. Ik snakte naar meer vrijheid in de muziek, maar dat is onmogelijk, omdat alle muziek is vastgelegd op platen en later op CD’s. Live Aid, was een waar drama, voor mij, als Stones-fanaat. Ik was vijftien en wachtte de hele nacht op het moment dat, Mick, zou verschijnen, met, Tina Turner. Ergens groeide het ongeloof, dat, Mick, nog steeds boven aan de hiërarchie stond en zelfs de gevestigde sterren als, Phil Collins, en, Madonna, achter zich liet. De finale van een hele dag muziek voor Afrika bestond uit Mick en Tina en daarna gevolgd door Bob Dylan, Ronnie Wood en Keith Richards. In het normale leven hadden Mick en Keith niets in te brengen tegen de nieuwe bands als U2 en Simple Minds, maar resultaten behaald in het verleden bieden Mick en Keith een bovenmenselijke status. Ik was blij verrast met dit gegeven. Eerlijk gezegd vond ik Mick toen een aanfluiting. Hetgeen, Keith, Ronnie, en, Bob Dylan, brachten kon ik niet eens thuisbrengen. Ik lag met mijn oor tegen de radio en hoorde eigenlijk niet veel. In de verte hoorde ik wat gepingel, maar een lijn in de muziek was moeilijk te herkennen. Ik was ervan overtuigd dat dit definitief de laatste stuiptrekkingen waren van, Mick, en, Keith. En van, Bob Dylan. Die man is al jaren dood. Vooral dat gedoe met die mond-harmonica-beugel vond ik beneden peil. Laat iemand anders de mondharmonica doen, dacht ik, want dan kan je tenminste normaal staan en hoef je niet steeds zo krom te staan. Bovendien vond ik de mondharmonica van, Bob Dylan, aanstellerij, waar niemand meer op zit te wachten. Dat ik het bij het verkeerde eind had is duidelijk. Ook ik rekende, Bob, af. Totdat ik tien jaar later iets verder luisterde dan de hitlijsten van de jaren tachtig. De hitparades en de mode van de jaren tachtig hebben geen invloed gehad op de populariteit van, Bob, en ook niet op die van de, Stones. In mijn belevingswereld, die van een tiener, is de hitlijst alles bepalend. Niet-pubers staan een beetje stil en wachten rustig af. Maar ja, ik was zestien en onder invloed van de mode en gebeurtenissen van dat moment. De jaren, 1984, tot, 1989, vormden een stilte voor de, Stones, want ze hadden ruzie en de band was uit elkaar. Nog wel probeerde, Mick, met twee solo albums de populariteit voor zich zelf te winnen, maar faalde jammerlijk. Ook, Keith, maakte nog een plaat, maar, Keith, heeft, Mick, nodig. Ze deden wel hun best maar, het sloeg nergens meer op. Mick, kwam muzikaal tekort, en, Keith, bleef plakken. Mick, is dan toch die onuitstaanbare etter die nodig is voor, Rock. U2, daarentegen, toverde om alles in goud. Alles wat ze deden was nieuws. Micheal Jackson, deed ook een aardige duit in het zakje met Thriller. De, Stones, waren uit beeld en slechts sporadisch liet de televisie iets over ze zien. Ik volhardde en bleef platen kopen en mijn verzameling breidde zich uit. Als eenzame soldaat voelde ik me aan het front. En onbegrepen. Terwijl de muziek op de radio goed was, vond ik mijn eigen muziek de beste en de teksten spraken steeds meer tot de verbeelding. Winning Ugly; I was brought up to cheat, as long as the referee wasn't looking. Deze passage stond lijnrecht tegenover mijn eigen instelling. Back To Zero; I prefer to rot, I don't wanna pop. I am worried about my great grant children, living ten miles beneath the ground.... Sleep Tonight; toepasselijk, want ik had slaapproblemen. All I had to do was close my eyes. My ass, Keith. Mijn leven lag toch iets gecompliceerder dan gewoon op tijd naar bed gaan en mijn ogen sluiten. Had It With You; ja, ik had het ook helemaal gehad met mijn omgeving. Ik had nog geen idee van wat me te wachten stond in de zomer van, 1990. En iemand die toen zou beweren dat ze in, 2006, samen met, U2, op eenzame hoogte zouden staan in, bestond niet. De 20 jaren die volgden heb ik ervaren als ongelooflijk. Na de dip van, 1994, en, 1995, knetteren de, Stones, als nooit tevoren. In, San Francisco, Oktober, 1994, stond, Ken, plotseling voor de, Ritz Carlton. Ook in, Houston, in, 1998, was hij paraat en hij vertelde daar dat hij twee broeken mee had en twee onderbroeken en dat hij die dan om beurten waste in een wasserette. Ken, had dus altijd alles bij zich! Februari, 1998, Houston, “Compaq-Centre”. Een prachtige grote arena met alle luxe en ruimte. De dagen voor de concerten ontmoetten we, Ken, bij het hotel van de Stones, of ergens bij een stoplicht onder de brug. Of was dat een andere Japanner en wat deed ik daar met, Onno? Met, Onno, was het leuk. Onno, is cool. Hij straalde rust uit. Ik zou het niet lang volhouden met hem, juist omdat hij zo rustig en bekeken was, maar, voor een weekje was het een verademing. Hij zal echter niet het tempo van, Harry, kunnen bijhouden, want, Harry, doet eerst en denkt onderweg wel verder. Met, Harry, was het altijd duidelijk. We volgen een, Stones-tour, en gaan niet naar dierentuinen. Met, Harry, werd al het geld aan de, Stones-tour, uitgegeven, en als er niets te doen is, dan doen wij ook niets. Geen geld weggooien aan andere zaken dan de, Stones. Onno, ging wel een dagje uit, tussen de concerten door. En, net als, Mount, destijds, gingen we naar de dierentuin. Onno, nam overal de tijd voor en maakte zich niet druk. Ik zat met mijn hoofd al bij het volgende concert, maar zouden dan wel een eind moeten rijden. In de dierentuin besefte ik dat, Onno, in het geheel niet dacht aan het volgende concert. Ik belde, Harry, vanuit de dierentuin, en zei hem dat dit er niet meer in zat. Het kon wel, maar dan zouden we eigenlijk al in het vliegtuig moeten zitten. Ik keek naar, Onno, en, dacht, ach, we hebben toch twee concerten gezien. We maakten kennis met een paar Amerikanen en gingen die avond naar een salsa-bar. Ik besloot om, Onno, te eren. Hij was zeer loyaal geweest en nu was ik aan de beurt om loyaal aan hem te zijn. Hij had het duidelijk naar zijn zin, en, dat was mooi om te zien. We gingen naar het, Space Centre, in Houston, en ook naar het grootste barbecue-feest ter wereld. En dus, als gezegd, ook gingen we naar de dierentuin. Als ik ergens een hekel aan heb, dan is dat aan dit soort burgerlijkheden, maar ja. Als we in het centrum waren, dan gingen we even langs het hotel, en, Ken, was er natuurlijk ook. In alle rust gingen, Ken, Onno, een Engelse jongen en ik, eten. Kippenboutjes met patat. Ken, vertelde ons dat hij al zijn spullen mee bracht in een relatief kleine rugzak. Ken, heeft verstand van touren. Ken, maar ook zijn verdwaalde Engelse kompaan, hadden altijd al hun spullen bij zich in kleine rugzakjes en waren wereldreizigers. Waar hij het geld vandaan haalde weet ik niet maar, Ken, zei, dat het leven in, Tokio, veel duurder was dan in, Europa, en, Amerika, en zodoende vond hij het leven buiten, Tokio, niet duur. Ken, tourde mee tot en met, 1998. Na, 1998, was kennelijk ook zijn buidel leeg. Elke keer dachten we dat dit de laatste tour zou worden en telkens haalden we alles uit de kast. Toen in, 1999, de, No Security Tour, plotseling werd aangekondigd, moest ook, Ken, sterker, zelfs, Ken, zich gewonnen geven. In, 1999, heb ik, Ken, niet meer gezien in, Amerika. De ticketprijzen voor de shows in, Boston, en, Hartford, waren astronomisch. In, Hartford, en, Boston, kostte een goede plaats, vlakbij het podium, 300 dollar! In, 1998, was dat nog, 90 dollar. Harry, was furieus. We kochten twee van die dure kaartjes, maar gaven die aan mijn broer en aan mijn vriendin. Zij hadden de, Stones, nog niet gezien, in een kleine zaal dan, en wij wel. In, Boston, gingen wij dus uit protest niet naar binnen. We gingen naar een bar, en speelden pool. Ken, was er niet. Een teken aan de wand. De, Stones, gingen maar door en de prijzen ontspoorden. Wel moet gezegd worden dat de geluidsinstallatie dezelfde was als die in een stadion, zodat de sound in de basketbal-zalen geweldig was. Het was zelfs zo luid dat een groot deel na een paar nummers de zaal verliet. Mijn broer en mijn vriendin sloegen, werkelijk waar, achterover in, Boston, en, Hartford. Mick, had liefdesverdriet, en, Keith, en, Ronnie, geven dan gas. Jammer dat, Ken, er niet was. Vergelijkbaar hard werd er in de, Brixton Academie, in, 1995, gespeeld. Wild Horses, werd toen door, Keith, gespeeld op een elektrische gitaar, en het was net zo verschrikkelijk hard als in, 1999. Destijds kon ik ik het delen met, Ken, en, Ken, lacht dan. In, 1999, zou ik willen dat hij er bij was. Ken, zou het fantastisch hebben gevonden. Toen, When The Whip Comes Down, op het midden podium, de B-stage, werd aangeslagen, was het geluid zo hard, dat het niet te beschrijven is. Mijn broer zei na afloop: ze zijn gevaarlijk. Ja, daarom ben je heir, om te zien wat ze kunnen als ze wat te verwerken hebben. Some Girls, zelf, was ook al zo gemeen ingezongen, met sneren naar, Jerry, met de passages; Some girls are so corrupt, en, you never no what they are cooking, behind those silky sleeves, en, some gilrs leave me with a lethal dose. En, Tumblin' Dice, met de passage, Women think I am crazy and treat me like I don't know how. Ik wist dat ik getuige was van een serie beste concerten, ooit. Ken, was een die-hard fan, net als ik, en ik vond het jammer dat hij er niet bij was. We bleven gaan, maar, na, 1998, was zijn geld op, althans dat denk ik. In de jaren negentig hebben de, Stones, veel gespeeld. Het leek erop alsof ze voor het grote geld gingen en een appeltje voor de dorst aanlegden. De shows verkochten immers uit. Vanaf mijn positie, een plaatsje vooraan aan de dranghekken ofwel barrière kwam de sleet erop te zitten. Ik ben een concertganger en intussen gespecialiseerd in het volgen van de concerten en volgens mij duurde de tournees niet te lang, maar ze waren veel te duur geworden. Veel te duur. Aanvankelijk was een kaartje vijftig gulden. Zonder overdrijven vragen ze nu vijfhonderd gulden of zelfs dat bedrag in euro of dollars. De elite hebben de, Stones, ontdekt en sindsdien worden er complete reizen met de felbegeerde, “frontrow”, gearrangeerd. Dit was mijn leven dat voor grof geld werd verkocht. Ze, de, Stones, brengen alles binnen grenzen en vaak worden die door hen zelf overtreden. Dan zijn ze de, Stones. De eerste concerten-reeks was aanvankelijk fris en vernieuwend. Maar na het uitje naar de Scandinavische landen in, 1990, lieten de Stones de vernieuwingsdrift voor wat het was en werd er met de handrem op gespeeld. Wel oefenden ze daar nog nooit vertoonde nummers als, Factory Girl, en, I Just Want to Make Love to You. De intro’s kwamen als een donderslag bij heldere hemel en ik mocht getuigen zijn van een band die aan het oefenen was. In grote steden als Londen, Berlijn en Parijs werd niet geëxperimenteerd, maar in Noorwegen en Zweden wel. Het geeft aan dat de heren deze landen als minderwaardig aanmerkte. De shows waren vlak en rustig, met hier en daar een uitschieter. Het publiek wist niet beter en, Mick, wilde dat zo houden. Een dergelijk concert in, Londen, is ondenkbaar. Het zou ze komen te staan op vertwijfeling en afkeer. Göteborg is groen met veel ruimte en grasvelden. In de hoofdstraat heerste een geweldig sfeer en het vrouwelijk schoon was voornamelijk blond. Ondanks dat de drank niet te betalen is was de gehele straat in een aangeschoten stemming. Het concert van die avond werd niet in een stadion gespeeld maar op een vlakte, net buiten de stad. Zoals vaker speelde het weer parten. Tijdens het concert begon het te waaien en het werd steeds erger. De doeken waren al ingerold om minder wind te vangen maar desondanks blies de wind ze uit de stellingen. Met argus ogen bekeek iedereen dat en huiverde bij de rare geluiden die uit het enorme podium kwamen. Alles kraakte in zijn voegen en bij wijze van wonder bleven de ongelukken uit. Regen met de storm kon gemakkelijk kortsluiting veroorzaken. Keith, ging af en toe vol in de regen staan maar werd terug geroepen door de technici, die vreesden kortsluiting. Om het einde te bespoedigen werd de beuk erin gegooid en de agressie van snelle Stones nummers paste geheel in het beeld. Het concert in Göteborg leek nergens op, vergeleken met, Rotterdam. Het was net het tweede elftal dat stond opgesteld. Er was geen stadion, maar een vlakte buiten de stad. Provinciaal deed de omgeving aan. De avond begon gezapig en de, Stones, deden het rustig aan. Langzaam veranderde het toneel in een spookachtige sfeer. Zware regenval en een enorm harde wind waaiden over de vlakte, maar het deed de Stones juist goed. Na een uur werd een niet eerder gespeeld nummer gespeeld en altijd gaat zoiets gepaard met het verleggen van grenzen. Ik was verrukt over het lukken van, Factory Girl, en vond het ongelooflijk dat ze het weer voor elkaar kregen. Daarna speelden ze ook, I Just Want To Make Love To You. Lekker langzaam en vol Blues. Na het concert werd ik gevolgd door de regionale pers. Ze volgden me tot aan Noorwegen. Het resulteerde in een pagina groot interview, waarin ik vertelde dat de, Stones, het rustig aan deden in Scandinavië. Achteraf bedacht ik dat het een beetje verraad was naar de, Stones, toe. Ze konden zich niet verweren tegen mijn uitlatingen. Mijn oordeel over, Bill Wyman, was hard. Bill, geloofde het wel en deed wat hij moest doen; niet meer en, ook niet minder. Plichtmatig is het woord. Na twee maanden touren door, Europa, deden de, Stones, het rustiger aan om het einde van de tournee te halen. Dit verhaal kwam in de krant. Natuurlijk was ik teleurgesteld. Maar het deed me wel beseffen hoeveel energie ze hebben vergooid in de grote steden. Ik vroeg me toen steeds af hoelang ze dit konden volhouden en op het moment dat ik me dat niet meer afvroeg ging de handrem erop en ook de Stones bleken mensen te zijn. Zichtbaar vermoeid en inspiratieloos, het proces ging langzaam maar plotseling ging alles een toontje lager en langzamer. Het volgende concert vond plaats in, Oslo, en de vrouw van, Keith, is Noors. De dip in, Zweden, was dus om op te laden voor de show in Noorwegen. Keith moest voor zijn schoon-familie spelen. Met zichtbaar genoegen stond, Keith, te staren naar de Vip-box en sloofde zich uit. Toevallig stond ik dat concert ook ergens vlakbij de Vip-boxen, omdat ik me had
Beijing, July 2012
China
www.flickr.com/photos/d44n/7696991146/in/photostream (Explanation)
Canon 550D
Please do not reproduce or use this picture without my explicit permission.
If you ask nicely I will probably say yes, just ask me first!
If you happen to be in one of my frames and have any objections to this.
Please contact me!
Please no glossy awards, scripted comments and big thumbnails back to your own work.
I will remove them..
Stability.
Stabiliteit van het evenwicht.
Construction material in the line of the forces.
Constructie materiaal in de lijn van de krachten.
Stable sailing is a building skill.
Spailboat levert zijn energie, ammoniak, en / of waterstof, LH2, af aan tankers die het naar havens brengen.
Men moet olie gebruiken om ermee te bouwen.
Spailboat is een naam. Er zit speed spailing in, uit het Engels, terwijl er ook spelevaren in zit. Spelevaren is een denigrerende term voor rijke lui die uit verveling niets anders kunnen doen dan doelloos varen, op hun omslaande jachten. De echte verwijzing is echter de letterlijke. Spelen. Toevallig ook met ai, de klank van Sail. Dus, de naam voor het nieuwe type zeilboot, respectievelijk, windsurfboot, of, kitesurfboot, is Speelboot, respectievelijk, Spailboat.
Een Spailboat, speed-sail-boat, is zeilboot die de lift normaal behandelt. Alle gewone -niet normaal- langsgetuigde zeilboten slaan om. Het is eigenlijk ongelofelijk maar, alle zeilboten zijn instabiel, ofwel, labiel, ofwel in mensentermen, een wankel gebeuren. En, levensgevaarlijk. Dus, een Speelboot is wel een zeilende boot, maar, het mag geen zeilboot heten, omdat zeilboot al bezet is door de gangbare. Maar kitesurfen is ook zeilen, maar toch geen zeilboot. Speelboot is een kitesurfboot, met de monoliete behandeling van een windsurfer.
Omdat speelboten niet omslaan. Sterker, speelboten gaan vliegen. De massa, echter, is veel te groot om te gaan vliegen, desalniettemin wil de tuigage het geheel dat deze vasthoudt, opliften. Dus, een speelboot lijkt op een kitesurfer. Want, een kite staat eigenlijk zoals speelbootzeilen staan opgesteld. Een nadere kijk leert ons namelijk dat vleugels die als kite staan, de behandelaars van die vleugels in staat stellen de overbrenging tussen de lift en de blokkade hierop te normaliseren. Ofwel, alleen en slechts dan als de vleugel staat opgesteld als een kite, maar ook windsurferzeil, werkt de lift opwaarts.
Logisch, als men bedenkt dat andere bekende vleugels, aan vogels of vliegtuigen, de lift ook omhoog werken. Heel onlogisch dus dat zeilboten eigenlijk van vliegende naar duikende evolueerden. Vikingschepen, Latijnse zeilboten, de eerste brikken en barken, de latere windjammers (volschepen, barken, brikken) hielden hun zeilen in feit ook al op als kite. Zeilen was aanvankelijk windsurfen. Toen kwamen er rond 1800 AD langsgetuigde zeilboten, en nu kon er wel hoger aan de wind worden gelopen.
Om energie op te wekken hoeven we nergens heen, zodat de "aan de windse koers" waardeloos wordt > weinig snelheid. We kunnen weer vliegen. Dus, een speelboot is geen windsurfer, omdat de zeilen ver weg staan. Wel lijkt een speelboot in alles op een windsurfer. Werkelijk, een speelboot is in feite een windsurfer. De zeilen worden volledig gemanipuleerd met als enige doelen de snelheid en, het vliegen. Dus, een speelboot lijkt het meeste op een kitesurfer, heeft de eigenschappen van een windsurfer, en valt onder de noemer: zeilboten. Maar, een speelboot lijkt in feite nergens op. Het is, zoals gezegd, geen zeilboot, terwijl het wel zeker een zeilboot is. Maar natuurlijk. Kort gezegd komt het erop neer dat een speelboot iets nieuws is.
Een speelboot vaart, net als windsurfers en kitesurfers, half wind en voor de wind, maar, een speelboot kan ook wel degelijk hoogte winnen. Een speelboot kan alles, als het komt tot zeilen. Windsurfen is eigenlijk super zeilen. Een windsurfer zeilt ook, en een kiter zeilt ook. Toch heet kitesurfen geen zeilen, maar kiten. Een windsurfer surft, terwijl surfen toch echt oorspronkelijk zonder zeil gebeurde. Een Spailboat spailt. Ofwel, een speelboot speelt. De link terug naar de actualiteit is spelen van de jeugd. Het leukste spel van allemaal is kiten. Als de jeugd heet voor het zeggen had, dan zouden ze altijd zeilen, als het waait. En dat noem ik spelen.
Een Spailboat is een robot die kan windsurfen. Massa, M, in kg, dat kan windsurfen. Windsurfen kenmerkt zich door de snelheid, v, in m/s en het surfen met de korte windgolven. Het surfen is het mooiste wat er is op aarde. We nemen een groot stuk water. We blazen er wind overheen. Er ontstaan golven. De golven lopen haaks op de wind. De half windse koers loopt parallel aan de golven.
We need stable wind surf machines with turbines.
The new riggings lead to stable sailing compositions. The already mentioned windsurfing, SB, is the wave riding version of the stable sailing compositions and; meant for usage at the windy waters near the both poles, in fact just outside the cargo shipping routes. Also the edges of overcoming hurricanes, especially the periodic appearing ones like, the ones in the Mexican Gulf during the so-called hurricane season, are goals. On both working grounds is room enough for a very large fleet. A “million” super sized, SB, can provide the worlds' hunger for energy, by means of the *provision of hydrogen and electricity. Imagine then an entering of an imaginary million super sized, SB: a tiny significant amount of energy will be sucked out of the hurricane, causing the hurricane to loose a bit of its ferocious strength and so, causing lesser devastating power when hitting land! The mentioned working grounds are characterized by high winds, making beautiful “water mountain chains”, or swell, and in between two “stretched hills” are long “valleys”. These valleys -tubes- can be considered as speedways, which make the ocean in high winds like an endlessly wide freeway, making enough room to spare for the earlier mentioned absurd sounding amount super sized, SB. Gaining maximum speed out of windsurfing is done perpendicular to the wind so that, the mentioned freeways are always windsurfed parallel with the wind front. Because, the wind sweeps the waves. The wave fronts on open sea run perfectly perpendicular to the wind because, here is no diffraction or, refraction of the waves!
In the fact of the matter happens now the coincidence that, both surfing the swell and the usage of the wind alone are done most economically in the same direction; parallel with the wave fronts, perpendicular to the wind. So, the both directions, in where for the two maximum speeds are reached, are the very same. It is therefor that the both speeds reinforce each other, leading towards better sail positions.
The hydrogen, LH2, can be stored on board in special tanks, with Indium.
Cavitation, air bubbles around the water appendages beacause of the high speed. So, SB has luxury problems in high winds, by means of the potential to go faster than the water can take without creating air bubbles around the swords, the water appendages. Windsurfers call this cavitation phenomena: “spin out”. It is therefor no wonder that the needed speed tempering force on the windsurfing, SB, in high winds is, logically, to be used to make passive working paddle wheels, or scoops, spin, in order to drive for instance a continuous current dynamo. There is, however, a major down side in keeping the speed down. More speed means more overall lift and more overall lift means more compulsion and more vertical lifting force. SB, definitely wants to get airborne in order to get rid of the water resistance on the hulls. Without the hulls dragging though water opens way to put the sails in a more economic way, flatter to the wind. This rotatory mechanism, in which the increasing speed then at some point leads towards the possible clear lifting of the windsurfing SB, out off the water -because of more lift and better sail positions-, is now suddenly stopped because of the spin outs, cavitation, around the through water dragging swords! In this rotatory mechanism, one must be aware that by doubling the speed, the lift force increases by a factor four, in other words, the speed and the lift are quadratically related! After all, for getting air born we only need the rotatory speed making boat lifting mechanism to go on for just a bit longer. If we walk around dragging problems in general, then we encounter, at some point of the walk, the replacement of slides by wheels, by firstly the Egyptians. Digging further into the context, in where dragging and cutting are combinations, we encounter the successful replacements of the slide-like dragging cutters, by cutting wheels; in for instance glass cutters and can openers. These cutting wheels spin, during the cutting, causing less cutting resistance. Even a side force can be taken by the cutting wheels, during the cut making! In fact, besides the lower cutting resistance, cutting wheels have the same characteristics as cutting knives. If we translate this cutting information back towards the drag related cavitation problems in the water, then we find that the air bubbles around the water appendages, might not necessary occur, when replacing the former used swords by spinning sword wheels. By dragging spinning wheels with the cutting edges through water, the speed of the windsurfing, SB, now differs from the dragging speed of the cutting edges of the cutting wheels through the water. In other words, the water now “feels” a lower dragging speed, allowing the water to keep its original form, because no cavitation is caused. By controlling the circular speed of the spinning sword wheels, by means of a gear box, the cavitation can be avoided at all times. But off course, cutting water differs from cutting glass and in order to create side ways blocking force on spinning sword wheels in water, these sword wheels must slip! The side ways blocking force in water is also quadratic related with the dragging speed. In order to let the sword wheels slip, for creating -more- side ways blocking force, there is a certain amount of resistance needed! Once again the gear box can regulate the resistance, and so, the spinning speed and once again the tempering force is, logically, to be used for making continuous current and with the surplus, hydrogen. Using sword wheels means most of all that the speed of the hull may now over top the former cavitation speed barrier. More speed implies, notably quadratically, more lift, clearing the way to allow the,SB, to get air born; now leading at once towards lesser water resistance, which now, also at once, speeds up the SB, importantly, resulting once more in better sail positions, et cetera. In other words, the earlier mentioned rotatory mechanism is with usage of swords wheels back in action. In facto, the, as the result of the mentioned rotatory mechanism, reachable speeds over water now have to be tempered for safety reasons, making it once again appropriate to use the speed tempering force on the spinning wheels for generating continuous current! For an optimum energy conversion, we need to solve a so-called differential equation, in where all the parameters are related to one and other. The versions of the composition, SB, for over land ride, or over asphalt, or over non-hardened ground -with then very big wheels under, SB-, or over a special track, rails. The last mentioned version of, SB, the so-called Spailtrains over a special track, might possibly reach speeds running up towards, 400km/hr; because these under carriers clamp their wheels around the rails, like the carriers on roller coaster tracks, increasing the massive control over the sails importantly. And again, these possibly reachable high speeds need to be tempered for safety reasons, making it obvious that again the tempering forces are used to drive continuous current dynamos. The continuous current might now directly be led towards the electricity network. Special tracks for Spailtrains are favorably moored on places where windmills are active, because the electricity transportation cables towards the main electricity networks are already installed. Also one may assume that windmills are placed in windy places on land, where the wind is blowing most of the time from one particular direction. The Spailtrains can be used next to the windmills, at the same time, and, in case the wind is over topping the maximum wind mill operating wind force, clearly additionally, and by doing so, widening the wind force window from, eight bfr, towards, ten, or even twelve bfr. SB, compositions operate, just like windmills, flat on the winds direction, for maximum benefit of the given sail areas. The ends of wind mill blades move, at maximum speed in wind force, eight bfr, up to, 250km/hr. The blade, towards the end, is indeed positioned almost perfectly flat, respectively perpendicular, on the wind. If only wind mills did not vibrate and if the positions at the ends of the blades should be hold in a stable and firm way, then the speed at the ends of the blades, in wind force, twelve bfr, might easily run towards the, 800km/hr, though circular. Steady in position hold transversally moving blades do not have the problem of vibrating caused by the turning motion. In other words, a transversal moving blade could reach, 800km/hr, without shaking to pieces. Spailtrains, clamping their selves around rails, are able to position wings in a stable way, making theoretical speeds of, 800km/hr, possible. SB, in general, widens the operating window of the wind force and, as a consequence, the working ground. Antarctica.
Because of the normalization of the lift transfer, SB can be made strong enough! The fact of the matter is that all stable constructions can be forced to the limit, in where the heaviest loaded parts of the structure firstly collapse. Stabilized towers out of rock, like pyramids or, church towers, are only limited in their heights by the strength of the rocks at the very bottoms. Within, SB, the lift transfer is normalized, making composition, SB, stable constructions, which therefor can be made strong enough and perfectly suitable to get sized -, respectively scaled, up. And then, next to the overall stability of the composition, SB, each mast in, SB, is also almost normally used itself; because the lift force, vector, 10, works only slightly outside the mast line. There are, in certain variations of the composition, SB, periods of time noticeable in where the masts are stressed out perfectly through the center of the so-called core of the mast cross section! In this case of pure stress on the mast, the maximum stress load, to be taken by the mast, is nothing more the product of material strength and the area of cross section. In this very case, we can use a massive mast, as well as a rope! However, SB, is not a kite surfer, it is a wind surfer, in where each towards the wings running mast take care of the first condition for the eventual monolith kind of control, the so-called massive trim, over the wings, 6. On, SB, the masts work the cumulated lift force, vector, 10, slightly outside the mast lines, in order to direct the lift at all times in a straight line towards the blocking force, in water created by the water appendages. SB, masts are mainly stressed out and at the same time loaded with bending forces. In this very case it is wise to use hollow masts; lesser material, same bending strength. Presume now a square hollow mast cross section, of twenty, by, twenty meters, with skin thickness, 1000mm, loaded with a, around a parallel with two sides of the square, working couple, respectively torque. Now, one side of the square cross section is stressed out towards the limit. If the used materials are of highly strong composite materials, which can withstand, 1000N, approximately 100Kg, per square mm, and if the torque then put, 25%, on top of the stress load, then follows for maximum amount of stress force in this mast cross section, approximately: average tension in the cross section, sigma, times the working area of the cross section, A, or: sigma = 0.25 x ((1 x 0.6) + (2 x 0.8)) x 10^3N/mm^2 = 0.8 x 10^3N/mm^2 , A = (10^3mm x 2 x 2 x 10^4mm + 10^3mm x 2 x 1.8 x 10^4mm) = 7.6 x 10^7mm^2. Maximum lift force, vector, 10 = sigma x A = 0.8 x 10^3 N/mm^2 x 7.6 x 10^7mm^2 = 6.08 x 10^10N. One square meter sail area, in 100km/hr, generates, approximately, 300N = 3 x 10^2N, so, on this mast might hang, 2.026 x 10^8m^2, sail area! The common maximum wing on three supporting points, is, 300m x 20m, or, about twice the width and the length of an Airbus380 wing. At a mast of, 300m, length, might, roughly, hang twenty wings, running from the size, 300m x 20m, towards, 50m x 10m. The total sail area the leads, to, approximately: 0.6 x 20 x 300m x 20m = 7.2 x 10^5m^2 = way below, factor, 400, the theoretical maximum applicable sail area. In reality there are dynamic forces working on, and in, the mast, leading,towards maximum mast lengths of, 200m, for safety reasons. In, 315km/hr, the lift per, m^2, is approximately, 3000N. 3 x 10^3N, times the maximum theoretical total sail area, at masts of, 200m; 7.2 x 10^5m^2, provides lift force: 2.26 x 10^9N is smaller than 6.08 x 10^10N, and in this extreme case, even a mast of 200m, length can be made strong enough! Round and oval mast are even better. Well, 200m, mast length, that is something else than regular masts on conventional capsizing sailboats. SB, with four masts, can be made up to a kilometer long! If such, SB, move along with, 100km/hr, over water, or, 300km/hr, over special tracks, it is easy to understand that there is a lot of kinetic energy, ready to be converted into continuous current and after, into hydrogen. Once in race course, the sail positions are not moving too much, with respect to each other and with respect to the under carrier, so that the hydraulic motors and jacks won't take a lot of continuous current; leading to an enormous surplus to drive the hydrogen reactors, in order to make hydrogen. Holding positions of the with respect to each other movable parts, is done by break mechanisms, which might only take from the continuous current during installation. Off course, making nuance differences takes off of the continuous current, but after all, once in race, SB, compositions are almost static compositions,. At the end of the song, SB, are to be considered as mass, M, running from an endlessly long hill, which then only need to steer occasionally. Ekin = 1/2 M v^2, with M as mass in kg and v as velocity in m/s. Super positioning leads towards the conclusion that Spailboat is a peace machine because, any nation in the world can build them; in order to provide them selves with hydrogen and fresh water. With the deliverance of shear endless amounts of clean energy ( hydrogen ), the need for making war over oil can be put to the past. Also nuclear power can be put back. Drinking water can be made and, transported, without any down sides. Even ecosystems can be purified. SB hits the ground running.
Why this picture and the ones after? Imagine wind, storm, and one side of the church will go. The flying butres hangs in there on the pulling side, that is incredible.
BOOK BOEK
vervolg hoofdstuk 9
intussen al twee jaar van voorbij. In dat opzicht is dat verlies. In mijn beleving mocht alles zo blijven zoals het was in, 1990. Zeker in het begin was het een zeldzaamheid, als een plectrum gericht naar iemand toe werd geschoten. Ronnie, kan het beter en dit zinde, Keith, niet. Op een gegeven moment leek het wel een wedstrijd tussen, Keith, en, Ronnie; wie het beste de plectrums naar de bestemde persoon kon schieten. Zoals kleine veranderingen tijdens en na een concert is dit er een van. Feitelijk hebben, Harry, David, Libgart, Ken, Dirk en ik een nieuwe manier van leven geïntroduceerd. David, vraagt vandaag de dag nog steeds hoe het gaat met mijn, “Trail of Terror”. Een leven dat een spoor van vernieling achterlaat, ja dat is mijn leven. Alle schepen heb ik verbrand, terwijl ik nieuwe schepen met succes enterde. Ik haalde mijn universiteit diploma in een werkelijk zeer turbulente tijd, en sleepte het diploma letterlijk uit het vuur. In het verbranden van schepen ben ik altijd goed geweest en, net als, Harry, woon ik nu in een andere stad. Van, Zaandam, ben ik verhuisd naar Delft. En nu woon ik sinds kort in, Den Haag. Als ik nu door de stad fiets, bekruipt me altijd het gevoel van vakantie. De sfeer van een grote stad is toch wel euforisch te noemen. Het doet me kortsluiting maken naar de ervaringen tijdens de Stones-tournee’s langs de wereldsteden van, Europa, en, Amerika. Ik kon bij wijze van spreken naakt op de fiets door het centrum van, Delft, rijden zonder dat mijn familie het te weten komt. Het verbrande schip heette, Zaandam, en door mijn wilde leven hoef ik nergens meer aan te kloppen. Ze hebben allemaal een beetje een hekel aan me gekregen. Ik denk omdat ik altijd blijf volhouden waar ik mee bezig ben en ook nog succes verhaal. Mensen zien niet graag de zweetdruppels, maar veroordelen me snel als ik weer eens naar Amerika ga, want dat valt dan wel in het oog. Je ziet de mensen denken: “Wat doet-ie nu?” Dat is ongehoord. Is ie wel wijs? Mijn leven speelde zich voornamelijk af in de, “frontrow”. Een leven vooraan tijdens een Stones show, waar dan ook ter wereld. In het begin krijg je geen respons van de band, omdat alles, ook voor de Stones zelf, in veel opzichten nieuw was en, vooral Keith had het veel te druk had met zijn nummers en de sound. Aan het einde van de Urban Jungle Tour herkenden ze met gemak Ken, mijn persoon, Libgart, Harry, David en Dirk. We waren er altijd en altijd op hetzelfde plekje aan de barrier. Later, tijdens de, Bridges To Babylon Tour, en verder werd het publiek dat de, Stones, overal volgde, groter en voor mij raakte de jus er een beetje af, omdat mensen hetzelfde trucje herhaalden van wat wij al eerder hadden gedaan. De eerste plectrum van, Keith, was een mijlpaal en een zeldzaam gebeuren. In, 2003, is het altijd hetzelfde vooraan en iedereen heeft wel een plectrum. Maar toen was een, door, Keith Richards, zelf, aangereikte plectrum, een schaars goed, en voor mij was duidelijk dat de, Stones, in, 1997, een gemeenschapsgoed was geworden, omdat er veel plectrums worden verschoten per show. Soms wel tien tussen de nummers door. Iedereen had alles. Het publiek is verwend en steevast nukkig en weinig inspirerend. Ze leven echt voor die ene glimp van Keith en dat is triest. Als de nieuwe helden, doorgezakte veertigers en vijftigers met geld als drek, dan van, Libgart, horen dat wij het al deden in, 1990, deinzen ze terug. Wij gingen het avontuur aan. Zonder veel geld en met veel inventiviteit. Zo stelde, Harry, zijn hagel-nieuwe motor ter beschikking aan, Dan Reed, die het voorprogramma verzorgde tijdens het tweede deel van de, Urban Jungle Tour. In ruil kreeg hij dan backstage-passes. Wij waren vaak ‘s middags al in het stadion. Deze generatie oude zakken koopt alles. Maar ze kunnen toch nooit de rehearsals zien, daar steken de, Stones, wel een stokje voor. Ze staan vooraan, a la, alles geregeld, maar kopen voor grof geld deze plaatsen, daar waar wij vroeger al, door geldgebrek, allerlei listen nodig hadden om telkens maar weer vooraan te kunnen staan. Er waren journalisten die ons volgden om ons verhaal te horen. In ruil kregen we dit en dat. Het spel rondom het stadion was een deel van ons leven geworden. En we werden dan ook steeds beter in het bereiken van ons doel. De eerste rij en backstage passes. Wij baarden in, 1990, nog opzien door overal op te duiken. Het felbegeerde zogenaamde, “all-access-laminate”, maakte en drukte Harry op een gegeven moment zelfs zelf in, 1994, en, 1995. Harry, is een art-director en geniaal op het gebied van ontwerpen en logo’s. Het namaken van de stickers resulteerde zelfs in het veranderen van rond naar ovale stickers, omdat, Harry, zijn stickers verkocht. Had ik al verteld dat hij ook joods bloed had. Zelfs de hologrammen waren niet van echt te onderscheiden. We kregen wel op ons kop van de, Stones, maar ze vonden het prachtig. Jaloezie tussen Stones-fans onderling is immer aanwezig en zo gemoedelijk als het was in, 1990, zou het niet meer worden. In de latere jaren van de jaren negentig en in, 2003, was er veel geld te verspillen voor complete stelletjes en idioten. Maar telkens denk ik dan: ”Waar waren jullie tijdens de Urban Jungle Tour?” Toen ze echt goed waren en snel speelden en het weer opnieuw ontdekten om de, Stones, te zijn. In, 2003, werden complete reizen gearrangeerd voor rijke Canadezen en Amerikanen, die vroegtijdig in het stadion werden binnen gelaten en zo zonder moeite vooraan konden staan. Dat is geen sport meer. Dit is vervlakking van het Stones-publiek. Als ik dan met veel moeite, door steeds weer andere manieren, aan het front kom wordt dat zelfs opgevat als, “vals spelen”, terwijl ik juist uit geldgebrek inventief ben. Vals spelen is wel degelijk een verhaal. Want met, “vals spelen”, kun je de sound-checks zien en in de keuken kijken van de, Stones. Ze zijn dan nog normaal. En ik heb veel sound-checks gezien en altijd is het een belevenis, want, sound-checken doen ze niet vaak. Eigenlijk zouden mensen dit moeten kunnen zien. Want de geadoreerde helden proberen net zoals iedereen een mooi kunstwerkje af te leveren. Net zoals de overdreven aandacht voor een gepoetste auto op zondagmiddag, zo wordt door de Stones de laatste hand gelegd aan een intermezzo of intro. Mensenwerk en burgerlijkheid tot in den treuren. Meerdere malen is het voor gekomen dat ik de helpende hand toesteek aan timmer werkzaamheden en het opruimen van het veld. Eenmaal binnen gedraag ik me als een werknemer, een zogenaamde rodie en omdat niemand, behalve, J.C, een compleet overzicht heeft over de genen op de vloer is het mogelijk de hele dag binnen in het stadion te blijven, zonder dat iemand vragen stelt. Een beetje opruimen hier en een beetje timmeren daar en de middag is zo om. Als dan de poorten opengaan is het chaos en in die chaos begeef ik me naar het front aan de barrière en sta dan weer vooraan. Intussen kostte het me een hele dag werken in het stadion. Zoals gezegd varieert dat van opruimen tot aan timmeren, en de helpende hand toesteken, waar maar kan, of is gewenst. Gratis naar binnen heeft een consequentie en die is dat je moet werken, anders wordt je gepakt en het stadion uit gegooid. Het schijnt heel moeilijk te zijn voor de moderne mens om zich te schikken in een knechtenrol waar je dan uiteindelijk zelf beter van wordt. Als ik met iemand anders in het stadion ben, en komt het erop aan, dan kijken ze vertwijfeld naar me en willen eigenlijk niet werken. Ze willen niet meehelpen en niet werken, maar juist dan val je op en word je eruit gegooid. Het is blijkbaar moeilijk voor nieuwste generatie in te zien dat de kost voor de baat uit gaat. Lang leve, Amsterdam. Op die manier lukt het me steeds weer opnieuw binnen te blijven. De laatste jaren is het steeds raak. In verhouding veel meer sound-checks ten opzichte van gevolgde concerten. In, 1990, was dat nog een op twintig nu loopt het op tot een op vier. Van de afgelopen concerten, vanaf, 1997, heb ik weinig sound-checks gemist. Een keer was ik een paar platen aan het zagen, vlakbij het mindden-podium, voor een paar hekken in de toren. Plotseling voelde ik ogen in me priemen en ik voelde een raar soort spanning. Niemand was meer op het veld, behalve de andere timmerman en ik. Ik voelde dat ik door moest zagen. Het was, Charlie, die met bewondering naar me stond te kijken, en wachtte totdat ik klaar was, want de sound-check ving aan. Dit was kenmerkend, omdat ik druk aan het werk was. Ik ben immers timmerman in hart en ziel. Mijn handigheid met timmergereedschap komt me dan goed uit. Met dank aan de werkplaats van mijn oom, waar ik ben opgeleid tot timmerman, meubelmaker. Het voordeel van binnen zijn is dat je de sound-checks mag meemaken, en daar is het me natuurlijk allemaal om te doen. Menigmaal verstopte ik me ergens in een kast of onder de tribune om niet op te vallen en rustig te genieten van de sound-check. sound-checks zijn de ultieme beloning voor een dag zweten om in het stadion te komen. De sound-checks vormen de basis van dit script. Niemand ziet dit namelijk. Het best bewaarde geheim van de, Stones, wordt hier geopenbaard.
Het resultaat van de rechtszaak volgde de volgende dag. Het vonnis was hard voor de hooligans. Het gerechtshof stuurde de hooligans naar de gevangenis en de vergoeding voor mij was tienduizend gulden. De rechtszaak zelf was een farce maar succesvol. De rechtzaak en het verblijf, destijds in, Engeland, bij, Harry, was een toppunt van het einde. Harry, was naar de klote door drugs, werk en, Mel, zijn beoogde vriendin. Bovendien was die periode voor, Harry, een bewogen tijd, omdat hij toen veel, zo niet al zijn schepen in Engeland, aan het verbranden was. Hij was duidelijk zoekende en zocht een weg om te emigreren naar Amerika; iets waar hij een paar maanden ook toe leek gedwongen, door de uitzichtloze situatie. In Amerika zal hij het wel gaan maken, en verdraaid, twaalf jaar later heeft hij het daar ook gemaakt! Ja, zijn, Rock ‘N Roll-leven, is hard. Feitelijk leeft, Harry, een veel te zwaar leven. Anders dan mijn gestel is zijn gestel van staal. Maar hij gaat elke dag over de schreef en predikt dan, dat dat nu juist de vrijheid is, om te doen waar je zin in hebt. En vrijheid biedt altijd de kans te schijnen. Harry, is en kunstenaar en laat zich niet sturen. Hij voelt zich waarschijnlijk als een strijder. Zijn kunst wordt gevormd door zijn talent en door de keuzes die hij maakt. Hij heeft een feilloos gevoel voor kleuren en zijn werk bestaat voor een groot deel uit inkleuren van voornamelijk mensen. De vlezige huidskleur van mensen op zwart-wit prentjes, moeten worden gevonden op het zogenaamde pallet, en Harry is daar een meester in. Hij heeft bovendien een gave om zich te kunnen uiten met behulp van computers. Naar eigen zeggen is de computer zijn enige echte vriend. Opdrachten volbrengt hij altijd binnen een paar dagen, om vervolgens een week bij te komen. Hij werkt achter elkaar door, als er een opdracht binnenkomt en verdient dan een paar duizend dollar per dag! Zijn inspiratie komt van reizen, motorrijden op zijn Harley Davidson, science-fiction-films en muziek. Zijn concurrenten bedienen zich van veel administratie en weinig talent. Hier is, Harry, door gegriefd. Hij weet dat hij op eenzame hoogte staat, maar de huidige maatschappij is vastgeroest en biedt weinig plaats voor kunstenaars. De reden, aangegrepen voor vertrek uit Engeland, herhaalt zich in Amerika en dat doet hem verdriet. Samen met een vriend, Colin, startten zij een bedrijf en investeerden in een drukkerij. Colin, is leider van de motorbende, maar een ongelooflijke aardige jongen. Hij heeft ook nog eens gestudeerd. Daarnaast is hij, Kunfu-Master, en werkelijk elke dag had hij een andere vriendin. Bende-leider zijn heeft zo zijn voordelen! Eenmaal geïnvesteerd en geïnstalleerd als grafisch bedrijf in, L.A., volgde toen precies de computerrace en hun aanschaf bleek binnen een paar jaar ouderwets en achterhaald. Ze konden niet meer concurreren met grotere bedrijven, die de vernieuwingsrace wel konden volhouden en het bedrijf heeft drie jaar bestaan en toen was het op. Intussen is zijn compagnon werkzaam bij een bouwbedrijf en, Harry, werkt thuis aan zijn ontwerpen en logo’s. Nu is hij dus letterlijk de eenzame strijder. Het onheil heeft hij over zichzelf afgeroepen, maar hij blijft vechten voor zijn bestaan. Het enige dat hem staande houdt is zijn geloof. Hij onderscheidt zich door prachtige ontwerpen, maar die worden verkocht in een commerciële markt en worden niet als kunst erkend, maar als een vervulling van een opdracht. Zijn opdrachten hielden hem lange tijd staande, maar ook, Harry, moest op zoek naar ander werk. Hij vond dit in de vorm van een muziek-bedrijf, MOD, Music On Demand, en is daar eindredacteur, niet slecht. Tussen al de troebelheden van de maatschappij biedt de, Rock ‘N Roll, voor het individu vertrouwen. Harry, laat zich nooit ontmoedigen en gelukkig voor hem leefde zijn muziek helemaal op in de jaren negentig. AC/DC, is zijn favoriete band en juist die deden het voorprogramma van de Stones. Intussen gaan de geruchten over, AC/DC, dat zanger, Brion Johnson, in, Moskou, gaat optreden, met het Russisch filharmonisch orkest. Harry regelt dit bijvoorbeeld. Harry, is een moderne zwerver, met altijd geld! In iedere donkere periode schijnt altijd het licht van de verwondering. De kanonnen, die altijd gepaard gaan met een optreden van concert van, AC/DC, worden vervangen door de echte kanonnen van het Russische leger. Tot zover de laatste geruchten in, April, 2005. Ik heb er weinig van gemerkt. Volgens mij is dit optereden nooit doorgegaan. Maar, Harry, was destijds zeer enthousiast. Hij ziet licht, in het pikkedonker. Ook zal, J.C., inmiddels zijn ontslagen door de, Stones, omdat hij kaartjes zou hebben verkocht. Voor, Harry, en mij betekent dit slecht nieuws. En inderdaad, na 2003, was het betalen om naar binnen te komen. Trouwens, na vier tournee's was mijn geld toch echt op. In, 2006, en, 2007, Bigger Bang Tour, stopte ik met het volgen van alle optredens. Harry, en ik, beseften heel goed dat onze tijd voorbij was. Harry is aan de grond, ging terug naar Engeland en ging zich nestelen. Het laatse wat ik van hem zag, voor mijn voordeur, was hoe hij op zijn motor stapte, met een grote tas op de tank, en me die blik gaf. Dit was goodbye, farewell. Harry, en ik hebben altijd al weinig woorden nodig gehad om punten duidelijk te maken. Harry ging naar huis, na zeventien jaar in L.A. te hebben gewoond. Ik wist het. Voelde het. Dit is het einde van een periode. Juni 2009, het einde, en een nieuw begin. Mijn vriendin heeft toen nog vier jaar met alle mogelijkheden geprobeerd mijn leven te bederven, en het lukte haar ook nog aardig. Harry maakte ook haar duidelijk dat ik niets waard was. Ja, ik heb slaapproblemen, en ben een wrak. In 2014 heeft ze een ander en ik vraag daarom af: hoelang heeft ze al een ander? U moet weten dat ik geen twee minuten weg mocht. Zij had besloten dat ik vreemd ging. En nu moest ik boeten. Harry woonde destijds bij me in, en vond dit helemaal prachtig. En dan ineens kwam er mailtje; kom je nog naar Hyde Park? Ik zei: Nee. Ik peins er niet over. Do you want to melt down on the field, I replied. En dat was het dan. De kunst is om de lichtpunten te zien en, Rock ‘N Roll, is een lichtpunt. Rock ‘N Roll, maakt je blij. Het laat mij zingen. Zomaar. Vooral als de omgeving zo somber is. Het biedt gewoon houvast, dat juist voor gitaristen, die door en door naar de klote zijn, toch nog hun talent de kans geven. De klank van een akoestische gitaar is vergelijkbaar mooi als de klank van een harp. Hun talent om de gitaar te spelen, zullen ze nooit verliezen. Een gitaar klinkt altijd, moe of niet. Zo moet ook, Harry, gedacht hebben. De heldere klanken van inspiratie klinken door en je vergeet de rest. Harry, wist dus zijn droom vast te houden. Ik zal dit van hem overnemen, als levensles. Achteraf is dit de les van de, Stones: “Nooit opgeven en altijd vertrouwen in jezelf houden. Er is op deze aarde ruimte genoeg voor ook jouw persoontje.” Als, Keith, inderdaad te weinig talent zou hebben, is dit nog meer waar.
In de periode van de rechtzaak was ik ook al gecrashed en woonde weer bij mijn ouders in, samen met mijn vriendin, Moniwi en dat ging ook helemaal niet goed. De trip naar, Engeland, bleek de relatie met, Moniwi, te breken, omdat ze niet mee mocht van mij en dus een week alleen bij mijn ouders woonde. Bij terugkomst begreep ik niets van de apathische liefde van, Moniwi, en op het vliegveld in, Amsterdam, vloog ze om mijn nek van blijdschap. Doordat ik niet in staat was dit te filteren, in wat voor, Moniwi, een laatste poging was, om toch nog iets van onze relatie te maken, heeft ze waarschijnlijk een keuze gemaakt. Ongelukkiger kon ze moeilijk worden; ik was weg en ze woonde bij mijn ouders in. Bij terugkomst was ik zo versleten, dat ik niets anders wilde dan met rust gelaten te worden. Stom rund, denk ik wel eens. Maar ja. Had ik maar van haar gehouden zoals ik nu van haar houd! Mmm, trouwens, niet getreurd, de aanspraak van mooie meisjes begint weer te komen. De ergste tijd van depressiviteit is voorbij! Het is niet voor niets, 2014, en de ellende ligt achter me, vandaar de kracht om dit op te schrijven. Daags voor de rechtzaak kwam ik aan in, Engeland. In, Londen, haalde, Harry, me op en we gingen naar zijn nieuwe flat. Wat een puinhoop, die flat met twee verdiepingen en grote kamers, maar donker en zeer groot. Ik kreeg een tablet in mijn mond geduwd, was nog niet eens binnen, en stapte toen over de drempel zijn flat binnen en werd linea recta naar de televisiekamer, met een tweepersoons bed, geleid. Harry, gaf me zijn kamer. Hij, en, Mel, waren overal door het huis. Het licht mocht niet aan van, Mel. Zijn kamer was zeer goed aangekleed voor verblijf. Perfect eigenlijk, met super-films als, Black Adder, en, David Bowie, en, Monty Pytons, “Quest for the Holy Grale”. U weet wel, die film die zich afspeelde ten tijde van, Koning Arthur, en ridders van de ronde tafel, die op zoek gaan naar de heilige graal. Ineens stond daar een politie korps, met wapenstok, de invasie van de ridders te verijdelen, en betekende hiermee het einde van de film. Verwoed zocht ik naar de oorzaak van het plotseling stoppen van de film. De video werkte wel. Na een poos ging ik, Harry, halen en die lachte het uit: ”Dat is juist de bedoeling van, John Cleese, dat je denkt dat de film doorgaat, maar door een paar agenten wordt, Koning Arthur, ingerekend en zodoende is de zoektocht naar de heilige graal afgebroken.” Jammer vond ik dat. Het begon net leuk te worden. Black Adder volgde, lang voordat hij werd ontdekt in Nederland en ik kon gewoon niet begrijpen dat er zulke goede humor bestaat. Black Adder, is, Rowan Atkinson, en belichaamt Britse humor. Niet te vertellen en dat probeer ik ook niet eens. En, Black Adder, is anderhalf uur achter elkaar proesten van het lachen. De volgende dag moesten we nog eventjes naar, Oxford, voor de rechtzaak, maar, na een paar uur voor de video, trippend en wel, maakte dat allemaal niets meer uit. Lachen. De dag zelf zou minder leuk worden, al was het resultaat van rechtzaak ongelooflijk.
De winter na de tournee van, 1990, dus de winter van, 1990 / 1991, was een ommekeer in mijn leven, Moniwi kwam terug. Niet in de laatste plaats omdat ik haar beste vriendinnen had gebruikt om haar jaloers te maken, en dat werkte. In, 1989, had Moniwi het uitgemaakt, nadat ze in de zomer in Spanje een Spaanse jongen ontmoette. Moniwi maakte het na de zomer uit en ik was zielsverloren. De naweeën ervan bestonden uit drugsgebruik en veel stappen, uitgaan dus, en zuipen. Hij, de Spaanse jongen, verlegen, mooi en perfect eigenlijk, stond voor de deur en ik liet, Moniwi, en hij een avond alleen. Urban Jungle-concerten. Dan krijg je tenminste wat je wilt en vergeet je even de realiteit. Mooier kan toch niet? Niets dan. Al het touren zou volgen. Bovendien trok ik tijdens de, Steel Wheels Tour, bij mijn oom en tante in, na de zomer van, 1989. De eerste paar maanden voelde de vrijheid goed aan. Vrijheid in doen en laten, uitslapen bijvoorbeeld. Thuis blijven, bij mijn vader en moeder bleek niet te kunnen. Mijn hoofd spookte en ik sliep niet. Ik voelde me teugelloos en moest weg. Bij mijn oom en tante sliep ik nog steeds slecht, maar omdat ze des morgens weggingen, kon ik toch overdag bij slapen en voelde me redelijk. Ik kon mijn eigen ritme gaan bepalen. Op een gegeven moment kreeg mijn oom in de gaten dat ik vooral overdag sliep en alleen leefde voor het voetbal. Op dat moment droomde ik nog van idealen, zoals het worden van een goede voetballer. Talent had ik, maar mijn lichamelijke gesteldheid werkte niet mee om door te breken. Zo kwam de marihuana van mijn oom en tante, langzaam in mijn leven als slaapmiddel, maar drank en drugs waren gelukkig, ook voor mijn oom en tante taboe. Want drank en drugs maakten je kapot. Weed niet? Nee, volgens hen kon weed geen kwaad. Want dan sliep ik lekker en was ik niet tot last. In de winter van, 1991, in, Februari, ging mijn opa dood en net voor die tijd werd ik het huis uitgezet, geplaatst in een kleine flat. Mijn oom en tante hadden deze flat geregeld, en ik kon mooi daar wonen. In die zes maanden tijdens mijn verblijf aldaar was ik verwend, letterlijk gedrogeerd en mijn baantje kwijt bij de catamaran-importeur, omdat ik voor mijn oom ging werken. Op school ging het slecht en ik bleef ook zitten dat jaar. Ik hunkerde naar weed en seks. Allebei was het op mij flatje in overvloed voorhanden. Moniwi, had altijd zin, en ik ook. Bovendien werkte ik toen voor een klein aannemertje die me grof betaalde. Geld was er gelukkig genoeg om de levensstijl te handhaven, voor een tijdje. Niemand kon werkelijk iets doen. Mijn grootste passie, voetballen ging ook niet meer en ik verspeelde mijn plaats in de selectie en ik moest nu gaan ploeteren in de zogenaamde B-selectie. We werden dat jaar wel kampioen, en het jaar daarop ook en ik heb gelukkig mooie wedstrijden gespeeld en bovendien kwam ik na een jaar in de, B-selectie, weer in aanmerking voor de, A-selectie. Direct tijdens de eerste training van de A-selectie ging het niet. Ik moest afwerken op doel. Mijn enkel was verrekt, mijn bovenbeenspieren waren verrekt, maar dat verzweeg ik natuurlijk. Ik leerde de regels van de straat. Ik moest vechten voor mijn vriendinnetje, ik moest vechten om de school te halen, ik moest vechten op mijn werk. Ik moest een huis bouwen en blijven functioneren. Kortom, ik was naar de klote, en dat voor iemand van, 21 jaar! Ik voelde me tachtig of nog veel ouder. Ik kon, tijdens die selectie-training niet aanzetten en niet schieten en precies die training ging het om felle sprints gevolgd door afwerken op doel. Ik was niet explosief en kon niet voluit schieten, kortom, raakte geen bal en de trainer keek me vertwijfeld aan. Ik kon goed voetballen, passeerde verdedigers met alle gemak, maar in deze training ging het niet om een mannetje te passeren, maar het kwam aan op kracht. De trainer was een Amsterdammer en had veel meegemaakt met zijn pupillen en spelers, maar hoe ik erbij liep was klaarblijkelijk voor hem zelfs deerniswekkend. Met spijt in zijn stem en handelen zei hij niet te begrijpen waarom juist de meest getalenteerde speler, linksbuiten nog wel, zo gebukt gaat onder spanningen. Het waren niet alleen spanningen trainer. De reden dat ik letterlijk steeds door mijn benen zakte was meer, plus het gevoel onbegrepen te zijn en zoals ik later begreep, geluk dat ik ontbeerde, daar waar ik zo gewend aanraakte in de Jaren Tachtig. Mijn bovendijbeen was gescheurd, maar ik zei dit niet. En, we moesten toen precies, natuurlijk, schieten van afstand, afwerken vanaf de tweede lijn, 20 meter van de goal. En bovendien kreeg ik in de grote partij, aan het einde, gewoonweg de bal niet toegespeeld, hoe vrij ik ook stond. Ik werd, “even”, door de, A-selectie, genegeerd en zo ontnamen ze me mijn kans iemand te passeren en een opening te vinden. Ook de plekjes in de kleedkamer zijn voor de grote jongens. Toen vond ik het opzienbarend en kinderachtig en vooral stom om zo opzichtig met de aanvoerders-band te lopen, alsof er nooit een andere zal komen. Werkelijk hilarisch wordt het toneel in de kleedkamer voor de wedstrijd of training als ze blijven staan en grapjes maken, en jou wegkijken, en ik me inderdaad zo gespannen voelde en ergens anders ging zitten. En ik vond dat niet erg. Met inderdaad spot verliet ik dan mijn stelling en zocht een andere kapstok uit, ver weg van de verwarming. De aanvoerder van het elftal was goed en had een perfect atletisch, halfbloedig en dus een aanstekelijk lijf voor de oudere heren, kon de bal goed raken, maar had tijd nodig in de aanname. Hij was ook een goede kickbokser en hier pronkte hij mee door middel van zijn hardheid. Maar met alleen een bal, dus zonder de lange bal, had hij geen kans in het korte spel. Als het eerste speelde, op zondag middag, liep de aanvoerder meer in de rondte als een lust-object, dan als een goede voetballer. Als ik maar eens de kans kreeg om te voetballen in het eerste en als ze me maar de bal toeschoven. Mijn moeder wilde dat ik op atletiek of een andere individuele sport ging, om zo maar niet afhankelijk te zijn van, “klootzakken”. Tijd gaf ik de aanvoerder niet en ik zou hem wel even laten zien wat er gebeurt in de kleine ruimte. Het korte spel en de bal slechts een keer raken en versnellen en hem passeren gebeurde niet in werkelijkheid, slechts in mijn dromen. Om in een eerste elftal te mogen spelen is een ieder afhankelijk van de wensen van de club. Klasse justitie, de zonen van de voorzitter en zo mogen wel meespelen en krijgen kans op kans. Mijn enige kans werd door die ene training vergooid; iets waarvoor ik leefde! De club stelde vervolgens vast, dat het wel plezierig was dat de B-selectie telkens kampioen werd. Voornamelijk door mijn doelpunten en assists. Het zat me wel en niet mee in die tijd op het voetbalveld. Toch heb ik mooie herinneringen, want ik speelde goed. Zo goed dat altijd iedereen bleef staan om me te zien spelen. Het nadeel van de, B-selectie, is dat je zondag om tien uur moet spelen. Voor iemand met slaap-problemen is dat niet een beetje vroeg, maar zeg maar gerust onmogelijk vroeg. Daarna zuipen in de kantine en verplicht naar het eerste kijken en daarna thuis aan de dope. Maandag kon ik niet naar school, punt. Dat was een ding dat zeker was. Dinsdag, donderdag en zaterdagmiddag trainen, alle energie naar het voetballen, terwijl ik die luttele energie nodig had om orde op zaken te stellen, in mijn gewone leven. Waarom zat mijn vader niet in het bestuur? En waarom deed mijn oom, die wel het een en ander te zeggen binnen de club, niet een goed woordje voor me. Oh ja, dat was natuurlijk omdat hij en mijn vader een levenslange ruzie met elkaar hadden, dat was ik even in mijn naïviteit vergeten. Maar voor mij onbegrijpelijk dat werkelijk middelmatige voetballers zich staande hielden in het eerste. Triviaal en kenmerkend voor de grootste club uit de, Zaanstreek, was het absurde lage niveau van het eerste. Ik wist intussen wel hoe dat kwam. Het leek wel een club uit het, Midden Oosten, waar de sheiks het voor het zeggen hebben en per definitie neefjes opstelden in het eerste en niet mijn persoontje, klein en mager maar toch echt wel een talent, de kans gaven om te groeien. Deze ontkenning van mijn voetbal-capaciteiten heeft mij zeer aangegrepen. Mijn neef, die bij een andere club speelde kreeg wel die kans en werd doodleuk uitgenodigd door een prof-club uit de regio, Volendam. Hij speelde daar met, Johan Steur. Helaas voor mijn neef; hij brak zijn enkel. Weg carrière. We voetbalden vaak samen en leerden elkaar trucjes en passeerbewegingen en we waren gewoon echt goede voetballers. Maar hij kreeg de kans en ik niet. Oververmoeid en letterlijk met een waas voor ramde ik steeds vaker zomaar, Moniwi, in elkaar. Steeds vaker uitte mijn agressie zich en op een gegeven moment leek ik gek te worden. Ook in het uitgaansleven heb ik veel ruzies uitgelokt. Mijn broer zal vaak zijn geramd en een enkele keer hard ook. Excuses, Bernard. Toen ik in 1994, zoals dat heet, op een blauwe maandag, nog eenmaal ging voetballen stond ik wel direct in het eerste. Ik was toch sterker en groter geworden en evenwichtiger en nu kon niemand meer om me heen. Maar de, Voodoo Lounge Tour, van, 1994, begon tegelijkertijd met het voetbalseizoen en na een paar weken zegde ik mijn lidmaatschap op en vertrok in, Oktober, naar, Amerika. Het was heel zoet om toch nog een keer in het eerste te spelen. Nog geen maand na de verhuizing, van mijn oom en tante naar de kleine flat, stond Moniwi met een grote koffer op de stoep en ze vroeg of ze bij me mocht wonen. Dit was een droom, maar die verstoorde ik dus zelf. Natuurlijk! De omstandigheden de komende vier jaar waren ook ongunstig. We verhuisden naar een oud huis waarvan zelfs de fundering en de gevels opnieuw opgetrokken dienden te worden. Niet echt een plek om rustig aan een relatie te bouwen. Toen had ik alles op alles moeten zetten om een gewoon leven te gaan leiden en niet domweg blind aan het huis werken om het daarna te verkopen, om Stones-concerten te zien, om maar niet de realiteit van het leven te hoeven zien. Sterker, ik overtuigde, Moniwi, dat het volgen van een Stones-tour geweldig is. En ik dacht echt dat de, Stones, niet meer gingen touren, na het geweldige succes van de, Steel Wheels -, en, Urban Jungle Tour. Dat konden ze onmogelijk overtoppen. Bovendien was het acht jaar stil geweest en ik verwachtte weer zo’n stilte. Dus ik kon makkelijk zoiets suggereren. Ik leefde met de dag. Het ongelooflijke nieuws van de, Voodoo Lounge Tour, deed me letterlijk verblinden. Ja, toen dacht ik echt dat ze nog een keer zouden gaan touren. In, 1994, was het huis klaar en ik zou naar, Amerika, gaan voor de, Voodoo Lounge Tour. Nogmaals, ik was ervan overtuigd dat dit de laatste keer zou worden. Ik vond het toen al gewaagd van de, Stones, om, in, 1994, al T-shirts te drukken met doodleuk de vermelding: 1994/1995 World Tour. Ik moest eerst nog zien dat ze, 1994, volmaakten. 1995, was nog zover weg. Maar ik was dom om te denken dat, Moniwi, altijd aan mijn zijde bleef. Ik heb daar geen minuut meer aan getwijfeld, hoewel, Moniwi, er toch anders over ging denken. Ze hield echt van me, dat bewees ze eigenlijk elke dag, maar op een gegeven moment heeft ze het opgegeven. Ik was gefocusseerd op alles, met name op de verrichtingen van de, Stones, en de voortgang van het huis, behalve op, Moniwi. Nu besef ik dat de ideale situatie er een is die je dagelijks moet onderhouden. Of te wel: ”Er moet gewerkt worden aan relaties, net zoals er gewerkt moet worden aan een huis.” En toch maakte de schoonheid van, Moniwi, me niet gelukkig. Ik was alleen maar met mezelf bezig, en vond de gevoelens van, Moniwi, ondergeschikt. Dit zou ze me terugbetalen, en letterlijk heb ik er tien jaar last van gehad. Mijn deel was verdriet en ongelukkigheid. Ik besloot te gaan studeren in, 1995, omdat ik bang was dat ik dood zou gaan van verdriet. Ik moest een doel hebben om te leven. Stones-concerten waren het enige dat me verroerde en, “over bewust”, lette ik thuis op de uitvoeringen van nummers en diepte ze uit tot in den treuren. Ik had niets beters te doen, lijkt wel. Maar bedenk dat ik geen televisie had gedurende de jaren 90 en altijd aan het werk of studeren was en muziek was mijn rustpunt. Nummers die mijn gehele jeugd hebben bepaald. Mijn steun en toeverlaat. Ik snapte werkelijk niets van de manier van spelen. Waarom zijn de Stones anders dan alle andere bands? Ik kon dan ook de veranderingen van de shows goed meemaken. Hoe is het mogelijk dat de band, in de, Jaren Negentig, dezelfde kleur en emoties kan oproepen als van, de Jaren Zestig. Geen andere band heeft die kleurechtheid. Under My Thumb, Let’s Spend The Night Together, Shattered, en, 19th Nervous Breakdown, klonken tijdens de, Voodoo Lounge Tour, ongehoord echt. Ongelooflijk vond ik dat. Bij het horen van de intro’s voel je dat ze de juiste snaar weten te raken en dat ze terugkeren naar vervlogen tijden. Mijn moeder zei altijd dat de, Beatles, en, Stones, tijdloos waren. En nu begrijp ik dit. Tijdens de, Bridges to Babylon Tour, 1997, en, 1998, en de, No Security Tour, van, 1999, waren de, Stones, weer ouderwets op elkaar ingespeeld en speelden, op verzoek, nummers. Een keer werd, Waiting on a Friend, aangevraagd, via voorkeurstemmen op de internet-site. Bill Gates, sponsorde die tournee en als tegenprestatie kon het publiek voorkeurstemmen uitbrengen, via de website. Ik heb al veel gehoord, maar toen, Waiting on a Friend, out of the blue werd ingezet, was het overduidelijk dat, Waiting on a Friend, en feitelijk alle andere nummers symfonietjes zijn. Nummers van, Keith, kunnen perfect worden geconserveerd. De lijnen en contouren bestaan uit basiselementen. Waarschijnlijk omdat elk Stones-nummer en zeker ook die van de, Beatles, bestaan uit losse elementen, is de kleur-echtheid gegarandeerd. Anders dan het gerommel en gehark en gegraaf, met als gevolg dat de muziek een brei wordt van bandjes die proberen, Rock’ N Roll, te spelen, speelt, Keith, sober en schoon en ontvouwt stalen brug waarop, Waiting on a Friend, leunt. En ook, 19th Nervous Breakdown, werd bijvoorbeeld gedragen door, Keith. De lijnen en de bas-loopjes zijn uitgekristalliseerd. Mijn voorlopige conclusie is dat een nummer eerst zijn vorm aanneemt als de bas-loop is uitgelegd. Om minimaal te spelen, zoals de, Stones, doen, moet de basis helder zijn. Omdat elk nummer bestaat uit basis-lijnen is het zaak te weten wat deze zijn. En omdat, Keith, de nummers zelf schrijft is het triviaal te vermelden, dat hij die gene is, die precies weet wat die basis elementen van zijn nummers zijn. Doordat het onmogelijk is om te spelen als, Keith, is het simpelweg onmogelijk voor bands om dit te kopiëren. En doordat de, Stones, zichzelf, tijdens de jaren negentig, in een levensecht oefenterrein begeven, is het niet verwonderlijk, dat met het verstrijken van de jaren, de klassieke nummers een voor een, klakkeloos, werden afgestoft. Verreweg hoogtepunten waren de versies van, When The Whip Comes Down, Some Girls, You Got The Silver, Sister Morphine, met een toen, uniek voor een Stones-concert, tweede toegift, tijdens de, No Security Tour: You Can’t Always Get What You Want, werd plotseling ingezet, als extra toegift, door, Keith, en volgens mij was dit niet gepland. Voor de liefhebber: Eerste show in, Houston, Februari, 1999. Tijdens de, No Security Tour, van, 1999, was, You Can’t Always Get What You Want, inmiddels uit het repertoire geschrapt, want de, No Security Tour, had een veel harder karakter dan alle voorgaande tournee’s. Mick had pijn. Er knaagde bovendien iets aan zijn geweten en werd zich bewust van zijn bovenmenselijke status, vergelijkbaar met Caesar of Alexander De Grote. Marianne Faithfull, vergelijkt hem met de Zonne-koning, Louis XIV. De grote, Mick Jagger, werd, naar mijn mening, voor het eerst in zijn leven aan de kant geschoven door een vrouw; Jerry Hall. Toen, Keith, You Can’t Always Get What You Want, inzette stond daar een duidelijk geëmotioneerde, Mick Jagger. Je kon het hoopje verdriet opvegen. Ik stond toen, in, Houston, in de, Compaq Centre, direct aan het podium en zag hoe, Keith, plotseling weer naar het midden van het podium liep en achteloos het nummer inzette. Eerder werd die avond ook al, Sister Morphine, op schrijnende wijze vertolkt. Mick, had pijn, dat was duidelijk en, Keith, hielp hem daar overheen. Net zoals bij de tweede toegift liep, Keith, gedurfd, tijdens de intro, naar de rand van het podium en was op dat moment de bliksemafleider. Natuurlijk is het normaal als, Mick, de show steelt, maar toen kon dat even niet. Mick, was een hoopje verdriet. Keith, nam de honeurs waar als voorman en, Mick, kon, na zichzelf weer te hebben hervonden, op hartverscheurende wijze, Sister Morphine, brengen. Inclusief de gebroken stem die precies bij het nummer past. De, No Security Tour, was geen doorsnee tour. De geluidsinstallatie had veel te veel vermogen en was bestemd voor stadions. En de, No Security Tour, had in, Amerika, plaats, in, kleine arena’s. Toen, Some Girls, op verbluffende wijze, authentiek, werd gebracht, met een werkelijk spectaculaire staande intro, waarbij binnen de seconde, alle instrumenten zich perfect mengden, was het duidelijk: Mick, moest weer zingen, iets anders zou hij niet kunnen op dat moment. Hij zou in het dagelijks leven worden uitgehold door verdriet en onmacht, ten gevolge van zijn scheiding. Anders zou hij sterven van verdriet. Wie nu nog durft te zeggen dat de, Stones, slechts voor het geld spelen is niet goed bij zijn hoofd. Die tournee van, 1999, was niet voor het geld. Die was er, om, Mick, te laten te overleven. Om hem zijn verdriet te laten uiten. En, wat is er beter, dan uiting door middel van muziek. Mijn broer was mee naar, Amerika, en zag het ook. Nog steeds verhaalt hij met ontzag de impact van de, Stones, als ze kwaad zijn. Hij vertelde dat de stoere Amerikaanse yuppies, met allemaal een prachtige vriendin aan hun zijde, inclusief een vlotte zonnebril, letterlijk verbleekten toen, Keith, en, Ronnie, bij wijze van hoge uitzondering, over gingen op, Trash Rock. Nogmaals, When the Whip Comes Down, Midnight Rambler, en, Star Fucker, gespeeld op het midden podium in de kleine arena’s, begin, 1999, in, Amerika, waren een zegen voor de diehard fans, maar een regelrechte kwelling voor mensen, die dachten, dat ze het hadden gemaakt in hun leven. Al hun zekerheden konden de prullenbak in. Hun vriendinnen vonden het plotseling geweldig, en vonden, Mick, en, Keith, nu ineens zeer aantrekkelijke beesten. De yuppies en de jetset, zo moet u zich voorstellen, kochten voor honderden dollars een plekje vooraan en probeerde natuurlijk indruk te maken met die plaatsen, op hun veel te mooie, “gekochte”, vriendinnen. De Amerikanen verwachten weer een, Stones-concert, zoals ze die kenden van de, Voodoo Lounge, en, Bridges to Babylon. Zo kenden ze de, Stones, niet, en zo zijn de, Stones, ook helemaal niet aardig voor hun publiek. Letterlijk niet wetende waar te zoeken en te kijken, om zich nog enigszins te profileren als vlotte veertiger, volgde vooral de vrouwelijke, en veel jongere aanhang, de wulpse bewegingen van, Mick. De jetset werd getrakteerd op primitieve omgangs-normen, waar zij dus zogenaamd ver boven dient te staan en er nu met hun neus werden ingewreven. De meisjes vonden dat prachtig en hadden plotseling geen oog meer, en zeker geen interesse voor hun welgemanierde partners. Ze wilden bruut worden aangerand en worden verkracht en als oud vuil worden behandeld. Ze wilden ook die primitieve manier van leven ondervinden. Ze wilden ook wel eens gillend en schreeuwend klaarkomen! Keith, en, Ronnie, gooiden het ene spervuur na het andere de zaal in. Met de veel te grote geluidsinstallatie in de kleine zalen, was het een ware geseling voor de genen, die nog niet uit de zaal waren gevlucht. In het oog van de orkaan stond daar plotseling weer een herboren, Mick Jagger, die zichtbaar opluchtte tijdens de storm. Mick, kwam tot rust en, Keith, lachte liefkozend naar hem. Alsjeblieft, maatje, hier heb je je verdriet, verwerk het maar lekker. Alles komt goed. Wat een band! Sentiment komt wel erg hard aan, maar dat is het leven! Ik sta altijd vooraan en was waar de, Stones, waren. Maniakaal volgde ik ze door heel, Europa, en later, in, 1994, en verder door de, USA. Tot mijn verbazing zag ik van dichtbij de oogcontacten tussen de bandleden en zag dat de, Stones, konden temporiseren en pieken, wanneer ze maar wilden. Zo waren ze instaat een menigte van honderdduizend man in slaap te sussen om ze daarna meedogenloos wakker te schudden. Als ze zin hadden in experimenten werd een gehele set aangepast om de experimenten in te kleden, met als vangnet opsluiting door gepaste nummers. Na bijvoorbeeld probeersels als, Factory Girl, en, I Just Want to Make Love to You, kwam een klassieker, een nummer met een voortstuwende kracht, als, Satisfaction. Dus al zou het experiment mislukken, de menigte zal dit snel vergeten. Klassieke Rock-nummers om de experimentele nummers maskeerden dit, bij voorbaat. De boodschap van dit alles is dat iedereen een kans moet krijgen om te schijnen. De Stones hebben zelf de regie in handen. Ze maken tijd en ruimte voor probeersels, om zo het spectrum op te rekken. Omdat ze omringd worden door zekerheden, de nummers, het stadion en de enorme geluidsinstallatie, mislukken experimenten niet! Het heeft even geduurd, maar toevallig geluk moet je afdwingen.
De Stones, hebben zich een weg gebaand door de tijd en steeds goed opgelet wat mogelijk is voor de tijd. En bekend is dat in deze tijd alles mogelijk is. De, Stones, hebben de tijd met glans naar hun hand gezet. Ik voelde me sterk verbonden met de kracht van de muziek van de, Stones, maar was verloren en zocht ongewild grip in de goede muziek en de entourage van de Stones-karavaan en kwam verder en zo kwam ik in contact met, Alan Dunn, eerst in, Birmingham, USA!, via de telefoon, via, Arend Jan van der Marel in, Amsterdam!, en later in levende lijve bij aanvang van het concert in, 1995, in, Wembley. Alan Dunn, grijnsde. Ik maakte zo goed als deel uit van het Stones-circus en werd zelfs herkend door fans, die me hadden gezien tijdens de, Stones-film, van, 1990, in het, IMAX-theater. Alan Dunn, en meerdere leden van de vaste kern van de Stones-administratie kenden me en in, Londen, in, 1995, zei, Alan Dunn, dat hij wel een vermoeden had, waarom ze elke keer beter gingen spelen en dat dit voor betrokkenen een eindeloze rit is geworden. De crew en de die-hard fans zitten gevangen en worden verblind door de voortgang van de grootste, Rock ‘N Roll-band, aller tijden. Zij worden beter en de fans, die het volgen, gaan langzaam stuk. Het wordt altijd beter, dus de mensen die het laatste goede concert hebben gezien weten net zoveel als de mensen die alle concerten volgen. De groep vaste bezoekers van de eerste rij werd zodoende steeds groter en eind jaren negentig, en tijdens de laatste, Licks Tour, namen zij met honderden mijn plaats in op de eerste rijen en ik distantieerde me ervan. Noodzakelijk, door geldgebrek. Maar ook omdat ik nu zeker wist dat de Stones zo groot zijn geworden door het afdwingen van inspanningen van anderen en als de lachende derde er van door te gaan, met de opgedane kennis. Kijk naar, bijvoorbeeld, Brian Jones, Mick Taylor, Billy Preston. Ik wist dat de, Stones, niet of nauwelijks acht slaan op mensen die hun eigen leven vergooien om, Rock ‘N Roll, te spelen en te zien. Weten ze wat ik weet? Zoeken ze wat? Billy Preston, weet nu dat zijn muziek is samengevat in een nummer, niet van hem zelf, maar van, Jagger / Richards, en heet, Hot Stuff. In dit nummer is de alle franje en tierelantijn afgeschud en wat overblijft is definiërende muziek. Uitgedroogd en sober, als een overblijfsel of relikwie van de muziek van, Preston, is de beat van, Hot Stuff, een belichaming van wat eens zijn muziek was. De, Stones, hebben in alle rust van dichtbij het kunstje afgekeken van, Billy. Hij verzorgde tijdens de, tour van, 1975, en, 1976, het voorprogramma en deed twee nummers tijdens het Stones-optreden. De, Stones, verloren destijds in rap tempo terrein aan met name, Led Zeppelin. De funky muziek van, Billy, was een uitgelezen mogelijkheid voor de, Stones, om zich aan te passen aan de tijd. Led Zeppelin, was onaantastbaar. De kracht waarmee, Led Zeppelin, de jaren zeventig binnen kwam zeilen was ontzagwekkend. De gitarist, Jimmie Page, was in topvorm en de zanger, Robert Plant was de nieuwe belichaming geworden van, Rock ‘N Roll. Voor zowel Jagger als Richards werd, Exile on Main Street, pijnlijk bewaarheid. Ze werden van de weg gereden door, Led Zeppelin, Pink Floyd, Dire Straits, en door de nieuwe funk muziek en wat later door de, Punk. Iggy Pop, voorop.
De jaren zestig waren definitief verleden tijd, halverwege de jaren zeventig. Er stonden nu al weer nieuwe soldaten aan het front. De episode met, Mick Taylor, die de band nog steeds en, steeds meer, voorzag van muzikale impulsen, tijdens de begin Jaren Zeventig, liep plotseling af. Hoewel, Mick Taylor, was verworden tot oud vuil leunden de, Stones, op hem; dit oude vuil. Mick Taylor, verliet de band, om de afgang van zijn lichaam te voorkomen. De situatie van de Stones was niets meer dan een stelletje zielepoten, die net hun kip met de gouden eieren, Mick Taylor, zagen verdwijnen. Terug aan de grond in, 1975. Het enige wat overeind bleef waren de geweldige nummers. Zo blijkt, Gimme Shelter, echt een heel goed nummer, dat juist in die periode helemaal werd gearrangeerd en tot in de puntjes werd uitgekauwd. Happy, het solo-nummer van, Keith, bleek zich ook uitstekend modern en vooruitstrevend te gedragen tijdens live-optredens. De tour van, 1975, gaat gepaard met verwoede pogingen van de, Stones, zich te revancheren, op volgens mij met name, Led Zeppelin. Op het podium komen de gebruikelijke bovennatuurlijke krachten nog steeds moeiteloos los. En dat is bij beide bands zo. Duidelijk is alleen dat, op het gebied van pure rock, de, Stones, de meerdere moeten erkennen in, Led Zeppelin, vergelijkbaar zoals de, Who, de, Stones, in, 1968, naar huis speelde.
Gezegend met, zoals hij zelf zegt een antenne heeft, Keith, de teloorgang van zijn band aangekeken. De massieve knetterende drum van, Led Zeppelin, was niet normaal en inderdaad, de drummer overleed in, 1980. Net als overigens de super-drummer van de, Who, Keith Moon, die, in, 1978, overleed. Pink Floyd, pakte de muziek weer anders aan en toverde het ene na het andere sublieme album uit de hoge hoed. Toch, eerlijk is eerlijk, live on stage, kon, Keith, zich nog steeds meten met de nieuwe orde. Keith, heeft gelukkig heel zijn leven geluisterd, hij moest wel. Een gouden kans voor jonge, Mister Richards. Eerst ontspon hij de, Blues, op een manier die de, Beatles, bijkans deed verbleken. Hij deed dit overigens niet alleen, want een zekere, Brian Jones, was toen zijn maatje, zelfs toen, Keith, nog een tiener was. Hij kwam samen met, Brian, tot een synthese van twee gitaren, die klonken als een eenheid. Met name de manier van spelen van, Keith, dwingend, bepalende en ruig vereiste een drummer die niet probeerde die gitaar, de zogenaamde rythem gitaar, te overstemmen. En feitelijk
Beijing, July 2012
China
www.flickr.com/photos/d44n/7696991146/in/photostream (Explanation)
Canon 550D
Please do not reproduce or use this picture without my explicit permission.
If you ask nicely I will probably say yes, just ask me first!
If you happen to be in one of my frames and have any objections to this.
Please contact me!
Please no glossy awards, scripted comments and big thumbnails back to your own work.
I will remove them..
Back to reality, no more summerholiday this year.
Stairway to Heaven is een rockcafé/restaurant/dancing aan de Mariaplaats in Utrecht. Dit café is genoemd naar het gelijknamige nummer van Led Zeppelin. Het café hangt vol gouden platen en gitaren, waaronder de linkshandige Fender van Nirvana's Kurt Cobain, mede-eigenaar is Henk Westbroek samen met nog twee anderen.
Stairway to heaven is a rockcafe/restaurant/dancing at the Mariaplaats in Utrecht. It is called like the song of Led Zeppelin. This cafe has a lot of golden records and a lefthanded fendergitar of Nirvana's Kurt Cobain. Co-owner is Henk Westbroek.
Stairway to heaven - Led Zeppelin (lyrics)
There's a lady who's sure all that glitters is gold
And she's buying a stairway to heaven
When she gets there she knows, if the stores are all closed
With a word she can get what she came for
Ooh, ooh, and she's buying a stairway to heaven
There's a sign on the wall but she wants to be sure
'Cause you know sometimes words have two meanings
In a tree by the brook, there's a songbird who sings
Sometimes all of our thoughts are misgiven
Ooh, it makes me wonder
Ooh, it makes me wonder
There's a feeling I get when I look to the west
And my spirit is crying for leaving
In my thoughts I have seen rings of smoke through the trees
And the voices of those who stand looking
Ooh, it makes me wonder
Ooh, it really makes me wonder
And it's whispered that soon if we all call the tune
Then the piper will lead us to reason
And a new day will dawn for those who stand long
And the forest will echo with laughter
If there's a bustle in your hedgerow, don't be alarmed now,
It's just a spring clean for the May Queen
Yes, there are two paths you can go by, but in the long run
There's still time to change the road you're on
And it makes me wonder
Your head is humming and it won't go, in case you don't know
The piper's calling you to join him
Dear lady, can you hear the wind blow, and did you know
Your stairway lies on the whispering wind
And as we wind on down the road
Our shadows taller than our soul
There walks a lady we all know
Who shines white light and wants to show
How everything still turns to gold
And if you listen very hard
The tune will come to you at last
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll
And she's buying a stairway to heaven
With a population of over 2 million, Warsaw, the capital city of Poland, has been chosen among the top cities in Europe to lead the 21st century in investment and business opportunities. An extraordinary city with a rich culture and heritage, it's also the perfect place for a Hard Rock Cafe.
The Hard Rock Cafe Warsaw is one of the largest places in the city, close to 900 sq. meters on 2 levels with entrances from Emilii Plater as well as the newly built restaurant plaza (next to Zlote Tarasy). Focusing on serving great American cuisine in an atmosphere of adrenalin pumping rock n' roll, the Hard Rock Cafe Warsaw features your favorite authentic Hard Rock merchandise and collectibles along with taste-tempting cocktails and authentic rock memorabilia from Poland's leading musicians and rock's most prolific stars.
Den Haag Obrechtstraat The Guitar Lounge , etalage.
info over The Guitar Lounge
www.denhaag.nl/creatieve-stad-den-haag/to/Gitaren-bouwen-...
The Kissaway Trail, a five-piece indie rock band from Denmark, playing at the Walk the Line festival in The Hague, the Netherlands.
----
Gisterenavond startte in de binnenstad van Den Haag de eerste editie van het Walk the Line festival. Walk the Line is een nieuw festival van de organisatie achter Crossing Border. Meer dan veertig (inter)nationale bands die beloftevol zijn, klaar staan om door te breken of een hype veroorzaken in hun thuisland zijn met zorg bij elkaar gebracht in een tweedaags programma, verspreid over vijf podia.
Vanavond zijn er in het Paard van Troje, Lutherse Kerk, de Supermarkt en De Zwarte Ruiter optredens van onder andere Avi Buffalo, Bonobo, Tingsek en Pretty Lights.
Aria Diamond 60s guitar. As the Aria Diamond 1202t's I found on the internet have two pickups, my guess is this would be a 1203t. I cannot find another one online like this.
The mother-of-pearl was coming lose, so I peered what was underneath it...
Passa Porta Festival 2013
Claus on Concert @ AB Club Brussel
Liefste Ellendeling
Mira: Zang & Toetsen
Jenne Declair: Zang & gitaren
Stoffel Verlackt: Drums & gitaar
Tim Vandenbergh: (contra)bas
© Patrick Van Vlerken 2013
De Braziliaanse thrashmetalband rond Max Cavalera
Aan het begin van het nieuwe millennium verklaarde Rolling Stone: “Soulfly lijkt gebouwd om lang mee te gaan.” Meer dan twee decennia, talloze wereldwijde tournees en een dozijn albums later, blijkt die voorspelling waar te zijn. Underground-icoon, baanbreker in extreme metal, strijder van de derde wereld en leider van een diverse en toegewijde stam, Max Cavalera overleeft niet alleen, maar floreert, terwijl hij riff na dodelijke riff uitblast. Dezelfde stem, lichaam en geest die Soulfly in 1997 lanceerden, roepen tot op de dag van vandaag onmogelijke zware geluiden op, met tien kolossale nummers op Soulfly’s twaalfde album, Totem uit 2022.
Als een van de meest productieve muzikanten in de geschiedenis van het genre, leidde Max Sepultura van Brazilië naar het wereldtoneel, waarbij hij fans maakte van onder andere Ozzy Osbourne, Deftones en Dave Grohl. Hij was medeoprichter van Nailbomb, Cavalera Conspiracy, Go Ahead And Die, en Killer Be Killed, en bracht album na album uit tot enthousiast onthaal van critici en fans. Maar geen enkel project wordt zo sterk geassocieerd met Max als Soulfly, wiens gouden debuutalbum met ongeëvenaarde vastberadenheid en geest werd ontvangen.
Geproduceerd door Max samen met Arthur Rizk (Code Orange, Ghostemane, Outer Heaven), bevat Totem gastoptredens van John Powers (Eternal Champion), Chris Ulsh (Power Trip), en John Tardy (Obituary). Het album zit vol met de zwartgeblakerde thrash en death invloeden van moderne Soulfly-klassiekers zoals Ritual en Archangel, met knipogen naar de zware genadeloze groove van Primitive, Prophecy en Dark Ages.
Ongeveer 25 jaar sinds de band begon, worden essentiële Soulfly knallers zoals “Jumpdafuckup,” “Back to the Primitive,” “Downstroy,” “Eye for an Eye,” “Ritual,” en “Dead Behind the Eyes” live gevierd, net als Cavalera-klassiekers “Roots Bloody Roots,” “Refuse / Resist,” “Territory,” en “Dead Embryonic Cells.” Totem, vol met honger en energie gesmeed door meer dan drie decennia als een heavy metal kracht, is een passend brute, levendige, extreme en opbeurende toevoeging aan de Soulfly-canon.
Soulfly’s woeste agressieve anthems duwen de grenzen van extreme muziek tot het uiterste, terwijl ze worden geïnjecteerd met briljante momenten van psychedelische nuances en dissonantie. Zoals alle innovatieve muzikale helden, maakt Max anthems voor de mensen. Soulfly is een viering van familie en nalatenschap. Wat Max Cavalera ook uit zijn viersnarige gitaren tovert, het bevrijdt altijd zielen.
Muziek, optreden, Braziliaanse thrashmetalband rond Max Cavalera, Nederland,
Het is ten strengste verboden om deze foto te Downloaden en te gebruiken voor welk commercieel doeleinde ook. Dit mag alleen met schriftelijke toestemming van de artiest en/of de fotograaf Willem Moret all rights reserved ©
Brazilian Thrash Metal Band Centered Around Max Cavalera
At the dawn of the new millennium, Rolling Stone declared, “Soulfly seems built to last.” More than two decades, countless worldwide tours, and a dozen albums later, that prediction has proven true. Underground icon, extreme metal pioneer, Third World warrior, and leader of a diverse and dedicated tribe, Max Cavalera not only survives but thrives, blasting out riff after deadly riff. The same voice, body, and spirit that launched Soulfly in 1997 continue to conjure impossibly heavy sounds today, with ten colossal tracks on Soulfly’s twelfth album, 2022’s Totem .
As one of the most prolific musicians in the genre’s history, Max Sepultura has led Brazil to the world stage, winning fans like Ozzy Osbourne, Deftones, and Dave Grohl. He co-founded Nailbomb, Cavalera Conspiracy, Go Ahead And Die, and Killer Be Killed, releasing album after album to critical and fan acclaim. But no project is more closely associated with Max than Soulfly, whose gold-plated debut was met with unparalleled determination and spirit.
Produced by Max along with Arthur Rizk (Code Orange, Ghostemane, Outer Heaven), Totem features guest appearances from John Powers (Eternal Champion), Chris Ulsh (Power Trip), and John Tardy (Obituary). The album is filled with the blackened thrash and death influences of modern Soulfly classics like Ritual and Archangel, with nods to the heavy, relentless groove of Primitive, Prophecy, and Dark Ages. Some 25 years since the band began, essential Soulfly hits like “Jumpdafuckup,” “Back to the Primitive,” “Downstroy,” “Eye for an Eye,” “Ritual,” and “Dead Behind the Eyes” are celebrated live, as are Cavalera classics “Roots Bloody Roots,” “Refuse/Resist,” “Territory,” and “Dead Embryonic Cells.” Totem, full of the hunger and energy forged over three decades as a heavy metal force, is a fittingly brutal, vibrant, extreme, and uplifting addition to the Soulfly canon. Soulfly’s ferociously aggressive anthems push the boundaries of extreme music to the limit while injecting them with brilliant moments of psychedelic nuance and dissonance. Like all innovative musical heroes, Max makes anthems for the people. Soulfly is a celebration of family and legacy. Whatever Max Cavalera conjures up from his four-string guitars, it always liberates souls.
Music, performance, Brazilian thrash metal band around Max Cavalera, Netherlands,
It is strictly forbidden to download this photo and use it for any commercial purpose. This is only allowed with written permission from the artist and/or photographer Willem Moret all rights reserved ©
Het tuinfeest
De Juni-avond opent een hoog licht
Boven de vijver, maar rond om de helle
Lamp-lichte tafel in het grasveld zwellen
De boomen langzaam hun groen donker dicht.
Wij, aan 't dessert, eenzelvige rebellen,
Ontveinzen 't in ons mijmerend gedicht,
Om niet, nu 't uur eind'lijk naar weemoed zwicht,
Elkanders kort geluk teleur te stellen.
Ginds, aan de overkant, gaan reeds gitaren,
En lampions, en zacht-plassende riemen,
Langzaam over verdronken sterren varen -
Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen,
Geenszins om liefde, maar om de sublieme
Momenten en het sentiment daartusschen.
Martinus Nijhoff
(In: Verzamelde gedichten, p.148
Oorspronkelijk in: Vormen, 1924)
----
[another poor translation by me]
M. Nijhoff, The Garden Party
The June evening opens a high light
over the pond, but around the bright
illuminated table on the lawn, the trees
slowly grow a wall of darkening green.
While having dessert, we, like solitary rebels,
evade the poem that is lingering within us,
trying not to break each other's short-lived happiness
now that the hour is finally turning to nostalgia.
Already, on the other side, guitars
and lampions, and softly splashing oars
start sailing gently over drowned stars.
They sing, bend over to each other and kiss,
not for love , but for the sublime
moments and the sentiments in between.
Alkaloid Progressive Death Metal
Progressieve extreme metallers Alkaloid bereiden zich voor om hun nieuwe full-length met veel tentakels, ‘Numen’, te ontvouwen via Season of Mist. Met leden van Triptykon, Obscura, Dark Fortress en Obsidious bouwt het in Duitsland gevestigde kwartet van Morean (zang, gitaren, concepten), Hannes Grossmann (drums), Christian Münzner (gitaar) en Linus Klausenitzer (bas) voort op, breidt uit weg van en reis tussen eerdere langspelers The Malkuth Grimoire (2015) en Liquid Anatomy (2018) op Numen. In elk opzicht hervat Alkaloid de doelbewuste warp van verschillende metalgenres die ze dimensionaal vervagen. Nummers als de video-single voor ‘Clusterfuck’, ‘The Cambrian Explosion’ en ‘Numen’ poneren zware kosmologische/Lovecraftiaanse theoretische thema’s bovenop muzikaal bedreven nummers die toegankelijk en toch onmiskenbaar ingewikkeld ziin.
Alkaloid Progressive Death Metal, band, podium, muziek, gitaar, drumstel, Zuid-Holland, Nederland
Het is ten strengste verboden om deze foto te downloaden en te gebruiken voor welk commercieel doeleinde ook. Dit mag alleen met schriftelijke toestemming van de artiest en/of de fotograaf Willem Moret alle rechten voorbehouden©
Alkaloid Progressive Death Metal
Progressive extreme metallers Alkaloid are preparing to unfurl their new multi-tentacled full-length, 'Numen', via Season of Mist. Featuring members of Triptykon, Obscura, Dark Fortress and Obsidious, the Germany-based quartet of Morean (vocals, guitars, concepts), Hannes Grossmann (drums), Christian Münzner (guitar) and Linus Klausenitzer (bass) builds on, expands on from and journey between previous long players The Malkuth Grimoire (2015) and Liquid Anatomy (2018) on Numen. In every respect, Alkaloid resumes the deliberate warp of various metal genres that blurs them dimensionally. Songs like the video single for 'Clusterfuck', 'The Cambrian Explosion' and 'Numen' posit heavy cosmological/Lovecraftian theoretical themes on top of musically adept songs that are accessible yet undeniably complex.
Alkaloid Progressive Death Metal, band, stage, music, guitar, drum kit, South Holland, Netherlands
Downloading and using this photo for any commercial purpose is strictly prohibited. This is only allowed with written permission from the artist and/or photographer Willem Moret. All rights reserved©
Fender acoustic bass, purchased 2 years ago. Fender black acoustic purchased 12 years ago and the metalflake gold Epiphone is purchased 10 years ago.
With a population of over 2 million, Warsaw, the capital city of Poland, has been chosen among the top cities in Europe to lead the 21st century in investment and business opportunities. An extraordinary city with a rich culture and heritage, it's also the perfect place for a Hard Rock Cafe.
The Hard Rock Cafe Warsaw is one of the largest places in the city, close to 900 sq. meters on 2 levels with entrances from Emilii Plater as well as the newly built restaurant plaza (next to Zlote Tarasy). Focusing on serving great American cuisine in an atmosphere of adrenalin pumping rock n' roll, the Hard Rock Cafe Warsaw features your favorite authentic Hard Rock merchandise and collectibles along with taste-tempting cocktails and authentic rock memorabilia from Poland's leading musicians and rock's most prolific stars.