Pritzker Architecture Prize on Flickr (Post 1 - Award 2)
View allAll Photos Tagged schelling
Leica M-P & Elmarit-M 28mm
Please don't use this image on websites, blogs or other media without my written permission.
© Toni_V. All rights reserved.
Das Haus Nr. 51 in Guarda sieht eigentlich genauso aus, wie die anderen Gebäude des schmucken, Unterengadiner Dorfes. Und doch hat es einige Berühmtheit erlangt. Im Kinderbuch von Autorin Selina Chönz und Zeichner Alois Carigiet nämlich, ist das Haus Nr. 51 das Elternhaus des kleinen Schellen-Ursli. Selina Chönz wuchs selbst im Engadin auf und lebte teilweise sogar in Guarda. Auch Alois Carigiet war viele Male im Terrassendorf zu Gast und ließ sich dort von der Natur und Kultur für seine Illustrationen inspirieren.
www.outdooractive.com/de/poi/engadin-samnaun-val-muestair...
this man asks me if I want to photograph him ... of course I want that!
He is standing in front of my camera with a radiant smile
The station was built under the direction of architects H.G.J. Schelling of NS, the principal railway operator in the Netherlands, and John Leupen of the City of Amsterdam. The railway station was opened on 15 October 1939
Thank you Rachel for this photo shoot on the beach. Merci Rachel Venance- Schell pour cette séance sur la plage ... ;-)
Architect H.G.J. Schelling, originally a civil engineer, designed several railway stations in the Netherlands from the 1920s to 1950s. Schelling’s works show a distinct development in terms of construction materials used. Early railway stations, such as Naarden-Bussum (1926) have façades in fired clay brick, with details in Doornik limestone, as dimension stone typical of medieval building in the Netherlands. Later railway stations such as Amsterdam-Muiderpoort (1937) and Amsterdam Amstel (1939) were constructed in concrete, but fired clay brick, and in the case of Amstel railway station French limestone (Bois fleuri) still dominates the façades. After the Second World War, Schelling designed a series of railway stations - Enschede (1950), Hengelo (1951), Zutphen (1952), Leiden (1953, demolished) and Arnhem (1954, largely demolished) - in which visible concrete dominates the façades. In his use of concrete, Schelling was strongly inspired by Perret. Schelling used various geometric forms (so-called claustra) and above all a careful selection of concrete aggregate (different types and colours of crushed bricks, pipes and roofing tiles, selected natural sands and chert, glass) and surface finishing methods to achieve aesthetic effects. The paper outlines Schelling’s development in choice of materials, largely in his own words.
Leica M-P & Elmarit-M 28mm
Please don't use this image on websites, blogs or other media without my written permission.
© Toni_V. All rights reserved.
Schellen-Ursli
Der Ursprung der Geschichte liegt in Guarda, einem Dorf im Unterengadin. Das Haus Nr. 51 an der Westseite der Plazzetta zuos-cha (Rätoromanisch ‚Schmutziges Plätzchen‘) diente dem Bündner Künstler Alois Carigiet als Vorbild für das Elternhaus des kleinen Ursli. Die stattlichen Unterengadiner Häuser sind bekannt für ihre dicken Mauern, die mit Bildern und Sgraffiti bemalt sind. Die kleinen Fenster und die grossen verzierten Holztore sind noch heute typische Merkmale für Engadinerhäuser. Guarda ist heute ein Dorf mit einem Ortsbild von nationaler Bedeutung.
Architect H.G.J. Schelling, originally a civil engineer, designed several railway stations in the Netherlands from the 1920s to 1950s. Schelling’s works show a distinct development in terms of construction materials used. Early railway stations, such as Naarden-Bussum (1926) have façades in fired clay brick, with details in Doornik limestone, as dimension stone typical of medieval building in the Netherlands. Later railway stations such as Amsterdam-Muiderpoort (1937) and Amsterdam Amstel (1939) were constructed in concrete, but fired clay brick, and in the case of Amstel railway station French limestone (Bois fleuri) still dominates the façades. After the Second World War, Schelling designed a series of railway stations - Enschede (1950), Hengelo (1951), Zutphen (1952), Leiden (1953, demolished) and Arnhem (1954, largely demolished) - in which visible concrete dominates the façades. In his use of concrete, Schelling was strongly inspired by Perret. Schelling used various geometric forms (so-called claustra) and above all a careful selection of concrete aggregate (different types and colours of crushed bricks, pipes and roofing tiles, selected natural sands and chert, glass) and surface finishing methods to achieve aesthetic effects. The paper outlines Schelling’s development in choice of materials, largely in his own words.
Architect H.G.J. Schelling, originally a civil engineer, designed several railway stations in the Netherlands from the 1920s to 1950s. Schelling’s works show a distinct development in terms of construction materials used. Early railway stations, such as Naarden-Bussum (1926) have façades in fired clay brick, with details in Doornik limestone, as dimension stone typical of medieval building in the Netherlands. Later railway stations such as Amsterdam-Muiderpoort (1937) and Amsterdam Amstel (1939) were constructed in concrete, but fired clay brick, and in the case of Amstel railway station French limestone (Bois fleuri) still dominates the façades. After the Second World War, Schelling designed a series of railway stations - Enschede (1950), Hengelo (1951), Zutphen (1952), Leiden (1953, demolished) and Arnhem (1954, largely demolished) - in which visible concrete dominates the façades. In his use of concrete, Schelling was strongly inspired by Perret. Schelling used various geometric forms (so-called claustra) and above all a careful selection of concrete aggregate (different types and colours of crushed bricks, pipes and roofing tiles, selected natural sands and chert, glass) and surface finishing methods to achieve aesthetic effects. The paper outlines Schelling’s development in choice of materials, largely in his own words.
© All rights reserved - Don't use my images on websites, blogs or other media without my explicit permission
Thank you very much for the comments and the Faves ..... is much appreciated ...... ;-))
The Schell Creek Mountains located east of Ely, Nevada is one of my favorite places. It’s the longest range of mountains in Nevada and has some interesting geological features like glacial remnants of moraines and cirques. The 33 mile Success Loop road is a beautiful drive over the pass and has some beautiful stands of aspen trees. I’ve spent many nights under the inky black skies in these mountains watching meteors and passing satellites.
Diran peak is a mountain in the Karakoram range in Nagar Valley and Bagrot Valley Gilgit-Baltistan, Pakistan. This 7,266-metre (23,839 ft) pyramid shaped mountain lies to the east of Rakaposhi (7,788m). Diran is the most dangerous mountain in Pakistan as its snow is the cause of many events resulting in hundreds of deaths. Diran was first climbed in 1968 by three Austrians: Rainer Goeschl, Rudolph Pischinger and Hanns Schell. Earlier attempts by a German expedition in 1959 and an Austrian expedition in 1964 were unsuccessful.View Detail www.takpaktour.com/Mountaineering/diran-peak
Vuelvo a compartir con vosotros este correo que recibí hace unos días de Arturo Schell ...
"Desde hace dos años mi familia está involucrada en concienciar acerca de la importancia de la donación de medula en la lucha contra la leucemia.
El espectacular incremento de donantes en estos años nos ha animado a colaborar en Uvas de Vida destinado íntegramente al Proyecto Lydia de la Fundación Cris Cáncer.
Por ello te ruego difundas entre tus contactos y amigos el siguiente enlace
criscancer.org/uvasdevida/index.php
También te adjunto, para tu información, cómo surgió la idea
www.diariodeburgos.es/noticia/ZDC494F57-B474-0DA9-FDFAA82...
cómo empezó todo por Mateo
www.abc.es/familia-padres-hijos/20150715/abci-quefuede-me... "
..................................................................
La mariposa Atlas, Attacus atlas, es una de las especies de mariposa más grandes que los entusiastas de los insectos pueden tener de mascota. La envergadura de sus alas es de las más grandes, de 25 a 30 cm
La mariposa es bella y muy grande, pero también las orugas se ven impresionantes. Las orugas son verde-blancuzcas con extrañas espinas suaves en su dorso.
Las mariposas de Attacus atlas no tienen boca, y por lo tanto no se pueden alimentar. Viven de las reservas de energía que obtuvieron como orugas. Esto significa que no viven mucho tiempo, generalmente sólo 5 a 7 días.
Las orugas de Attacus atlas sí comen, ¡y mucho! Comen hojas de alheña o ligustro, árbol del cielo (Ailanthus altissima), árboles de cítricos, de canela y de mango. Como puedes notar, no son muy selectivas respecto a las plantas que comen, pero no se comerían cualquier hoja.
De Sint-Petrus en Pauluskerk is de parochiekerk van de Antwerpse gemeente Schelle en behoort tot het oudste patrimonium van de Rupelstreek.
Geschiedenis
Ontstaan
De geschiedenis van de Sint-Petrus en Pauluskerk start in 650, waar Sint-Amandus een reeks van kerkjes zou hebben neergezet langs de Schelde-oevers. Zo werd de patroonheilige van de kerk van Schelle bepaald door het patronaatschap van haar bouwheer, de Sint-Pietersabdij van Lobbes. De abdij van Lobbes was de eigenaar en de beschermheer van de kerk, zij benoemde en betaalde de pastoor en ook alle inkomsten van de kerk. De oudste vorm van de kerk zou zich situeren in een primitieve bouw in hout of steen.[1]
Twaalfde eeuw
Na een turbulente periode van invallen door de Noormannen en de Friezen, zou er een periode van stabiliteit aanbreken: de grote gregoriaanse hervorming. Omstreeks de twaalfde eeuw werd Schelle een zelfstandige parochie, afhankelijk van het Sint-Romboutskapittel van Mechelen. Zo werd de kerk van Schelle met haar voorname inkomsten geschonken aan het Mechelse Sint-Romboutskapittel, dit door Notker: de eerste prins-bisschop van Luik. Deze schenking zou in 1147 nog eens plechtig bevestigd worden door Nicolaus, de bisschop van Kamerijk.[2]
Vijftiende eeuw
Aan het einde van de vijftiende eeuw zou onder pastoor Jan Pelle het middenschip van de kerk volledig herbouwd zijn in Gotische stijl. De meeste pilaren uit de hoofdbeuk stammen uit die tijd. Hierbij zou men in één van deze pilaren het jaartal 1472 hebben teruggevonden. In 1487 was er een grote brand die het dorp en de kerk verwoestte. Deze werd aangestoken door de soldaten van het Franse regiment, dat onder leiding van Willem van Kleef de Duitse troepen van Maximiliaan van Oostenrijk hier kwam verjagen. Het dorp heeft twee plaatsen waar nog regelmatig troepen zullen gelegerd worden: het Fort aan de Muien en de barakken aan het Tolhuis (gekend als het kasteel Ten Essche).
Zeventiende eeuw
Tussen 1609 en 1621 zou de rust wederkeren naar Schelle. Hierbij zou de kerk wederom opgebouwd worden. Het huidige middenschip werd gebouwd. Ook de fraaie bovenbouw – de slanke torenspits - dateert uit die periode. Kort na de bouw van de torenspits zou deze scheef geblazen worden door een stormwind. In 1607 zou de kerkklok hergoten worden en in 1613 was de kerk klaar om opnieuw ingewijd te worden. Het jaar nadien zou Jan Breugel de Oude ‘het Dorp aan de Rivier’ schilderen. Hierop verschijnt de Schelse kerk als volwaardige dorpskerk met toren en twee kruisbeuken.
Negentiende eeuw
Tussen 1814 en 1830 stelde pastoor Bals vast dat de kerk zo vervallen was dat een volledige wederopbouw als onvermijdelijk werd geacht. De noordermuur was door het opstuwende water van de nabije Hamer zo bouwvallig geraakt dat hij moest onderstut worden. Op die plaats was hij ook zo slecht dat hij niet meer het dak behoorlijk kon ondersteunen. Het regenwater sijpelde daar lands alle kanten binnen. Volgens pastoor Bals was de kerk ook te klein geworden. De parochie telde toen een vijftienhonderd zielen en hat de kerk ook te veel daken (acht) om behoorlijk te worden onderhouden. Pas in 1843 zou men het nodige geld verzamelen voor de wederopbouw van de kerk. Met start met de geleidelijke afbraak van de ruisbeuken en de zijmuren van het kerkschip. Het koor met het barokke altaar blijven gelukkig overeind. Het plan van de provinciale bouwmeester Berckmans zou het nieuwe middengedeelte op bakstenen muren optrekken. De architect heeft iets van de kruisopbouw van de oude kerk willen bewaren. De voorste bogen werden aangepast aan de twee nieuwe pijlerbundels vooraan het koor, waarin een oude pilaar werd verwerkt.[3]
Restauratie
In 2002 onderging de kerk een grondige restauratie. Hierbij werd de spits volledig gedemonteerd en grootdeels met nieuwe materialen weer opgebouwd. “Het is een vreemde geschiedenis”, zegt Jos Roosemont, de Mechelse architect die de restauratie van de kerk begeleidde. “In de torenconstructie vonden we nergens scheuren of barsten en toch moet er iets gebeurd zijn. De scheefstand heeft zeker niets te maken met een onstabiele ondergrond, zoals dat in Pisa het geval is. De toren van Schelle begint pas over te hellen vanaf de ‘lantaarn’, dit is de achthoek onder de spits.” [4]
Schevetorenfeest
Naar aanleiding van de restauratie in 2002 organiseerde de gemeente de eerste editie van de ‘Scheventorenfeesten’, wat verwijst naar de torenspits die één meter naar achter helt. Wegens het groot succes zou het feest iedere 3 jaar georganiseerd worden.[5]
Gebouw
De ingebouwde gotische toren is gebouwd in zandsteen en voorzien van een hoge achtkante, met leien bedekte spits welke enigszins scheef staat. Het bakstenen schip is voornamelijk neogotisch en het in zandsteen gebouwde vijftiende-eeuws gotisch koor is driezijdig afgesloten.
Met een hoogte van 52,59 meter hoog en met de top die 1,15 meter uit het lood staat. Maakt dit de kerktoren van Schelle hier als waar monument word beschouwd.
Interieur en kunst
Het kerkmeubilair is deels in barok- en deels in rococostijl. Het hoofdaltaar is een achttiende-eeuws portiekaltaar. Ook de noordelijke en zuidelijke portiekaltaren zij van omstreeks 1756. De biechtstoelen zijn van 1660 en van de eerste helft van de achttiende eeuw. Het koorgestoelte en de preekstoel zijn achttiende-eeuws en de communiebank is van omstreeks 1700.
J. P. De Roover vervaardigde in 1719 het schilderij: Jezus overhandigt Petrus de sleutels. Van Antoon van Dyck is de Marteldood van Sint-Sebastiaan (eerste helft zeventiende eeuw). Van de Vlaamse school zijn verder de zeventiende-eeuwse schilderijen: Dode Christus beweend door Onze-Lieve-Vrouw en Heilige familie.
De beelden van Sint-Lucia en Sint-Sebastiaan zijn zeventiende-eeuws. Het Van Peteghem-orgel is van 1777-1779.
The Schell Creek Mountains located east of Ely, Nevada is one of my favorite places. It’s the longest range of mountains in Nevada and has some interesting geological features like glacial remnants of moraines and cirques. The 33 mile Success Loop road is a beautiful drive over the pass and has some beautiful stands of aspen trees. I’ve spent many nights under the inky black skies in these mountains watching meteors and passing satellites.
gray buckwheat, Eriogonum villiflorum, Nevada, Schell Creek Range, Sidehill Pass, Cave Valley drainage, elevation 1850 m (6065 ft).
Speaking of favorites, this little buckwheat has grown on me since I've worked in Nevada. It is endemic to lower slopes of the carbonate mountain ranges of the eastern Great Basin, in western Utah and eastern Nevada. It seems to be reasonably common within that limited range, but is easily overlooked, especially when not in flower.
Bij de naoorlogse herbouw van station Arnhem (1954, architect H.G.J. Schelling) kwam er ook een nieuwe ingang met traverse aan de Sonsbeekzijde. Na de sloop van het stationsgebouw in 2007 is dit deel nog tot 2011 blijven staan. De zeshoekige ontvangsthal is niet gesloopt maar in Park Presikhaaf weer opgebouwd als theepaviljoen
Rear entrance of the previous station of Arnhem (1954, architect: H.G.J. Schelling). The main buildings were torn down in 2007 to build the present station, but the footbridge and the entrance hall stayed in place until 2011. Instead of being demolished, the hexagonal pavilion found a new destination as a tea house in the local Presikhaaf park
The Schell Creek Mountains located east of Ely, Nevada is one of my favorite places. It’s the longest range of mountains in Nevada and has some interesting geological features like glacial remnants of moraines and cirques. The 33 mile Success Loop road is a beautiful drive over the pass and has some beautiful stands of aspen trees. I’ve spent many nights under the inky black skies in these mountains watching meteors and passing satellites.
Finished in 1903 and closed in 1985, the elegant Petit truss has witnessed over 37,000 sunrises. Unfortunately due to progress it's scheduled to not make 40,000. Leica M2, 35mm Summicron, Kodak Ektar 100.
A string of Nevada Northern ore hoppers crosses the fill east of Lackawanna Crossing (MP 139.3), bound for the company's rail yard in East Ely just ahead, with Locomotive #93 on the point. In the background, is part of the 132 mile-long, Schell Creek Mountain Range, which forms the eastern boundary of the Steptoe Valley.
Although the hoppers seen in this view are empty, a northbound train of ore hoppers back in the heyday of the railroad would have been full and would have been headed for the mills at McGill, about 10 miles north of Ely. There, the ore would have been refined into usable copper, as well as other metals for use in industry. Trains hauling empty hoppers toward the East Ely yards would have been coming south out of McGill, generally on the Hiline.
nrhp # 74001007- The August Schell Brewing Company is a brewing company in New Ulm, Minnesota that was founded by German immigrant August Schell in 1860. It is the second oldest family-owned brewery in America (after D. G. Yuengling & Son)[3] and became the oldest and largest brewery in Minnesota when the company bought the Grain Belt rights in 2002. In September 2010, the brewery celebrated its 150th Anniversary with a two-day festival. Every year, Schell's also celebrates traditional German holidays with Bock Fest and Oktoberfest.
from Wikipedia