So da bin ich auf dem Heimweg, schau unter meine Zehen, da sind die feuchten unverkennbaren Abdrücke meiner Zehen. OMG

La punta de la pirámide de Kefrén en Giza con parte de su revestimiento intacto. Esas piedras pesan cerca de 2 Tm y cualquier día de estos se cae alguna. Yo por si acaso o camino apartado o voy vigilando. No me fío un pelo. Solo faltaría acabar en Youtube "Turist dies fron Pharao's curse".

From Wikipedia, the free encyclopedia

A view of the pyramids at Giza from the plateau to the south of the complex. From left to right, the three largest are: the Pyramid of Menkaure, the Pyramid of Khafre and the Great Pyramid of Khufu. The three smaller pyramids in the foreground are subsidiary structures associated with Menkaure's pyramid.

U23 G17

r O24

Unicode:

Pyramid

in hieroglyphs

A view of the Pyramid of Khafre from the Sphinx.

The Egyptian pyramids are ancient pyramid-shaped masonry structures located in Egypt.

As of November 2008, sources cite either 118 or 138 as the number of identified Egyptian pyramids.[1][2] Most were built as tombs for the country's pharaohs and their consorts during the Old and Middle Kingdom periods.[3][4][5]

The earliest known Egyptian pyramids are found at Saqqara, northwest of Memphis. The earliest among these is the Pyramid of Djoser (constructed 2630 BC–2611 BC) which was built during the third dynasty. This pyramid and its surrounding complex were designed by the architect Imhotep, and are generally considered to be the world's oldest monumental structures constructed of dressed masonry.[6]

The most famous Egyptian pyramids are those found at Giza, on the outskirts of Cairo. Several of the Giza pyramids are counted among the largest structures ever built.[7] The Pyramid of Khufu at Giza is the largest Egyptian pyramid. It is the only one of the Seven Wonders of the Ancient World still in existence.

Contents

1 Historical development

2 Pyramid symbolism

3 Number and location of pyramids

3.1 Abu Rawash

3.2 Giza

3.3 Zawyet el-Aryan

3.4 Abu Sir

3.5 Saqqara

3.6 Dahshur

3.7 Mazghuna

3.8 Lisht

3.9 Meidum

3.10 Hawara

3.11 el-Lahun

3.12 El-Kurru

3.13 Nuri

3.14 Construction dates

4 Construction techniques

5 See also

6 References

7 Bibliography

8 External links

Historical development

The Mastabat al-Fir’aun at Saqqara

By the time of the Early Dynastic Period, those with sufficient means were buried in bench-like structures known as mastabas.[8][9]

The second historically-documented Egyptian pyramid is attributed to the architect Imhotep, who planned what Egyptologists believe to be a tomb for the pharaoh Djoser. Imhotep is credited with being the first to conceive the notion of stacking mastabas on top of each other, creating an edifice composed of a number of "steps" that decreased in size towards its apex. The result was the Pyramid of Djoser, which was designed to serve as a gigantic stairway by which the soul of the deceased pharaoh could ascend to the heavens. Such was the importance of Imhotep's achievement that he was deified by later Egyptians.[10]

The most prolific pyramid-building phase coincided with the greatest degree of absolutist rule. It was during this time that the most famous pyramids, the Giza pyramid complex, were built. Over time, as authority became less centralized, the ability and willingness to harness the resources required for construction on a massive scale decreased, and later pyramids were smaller, less well-built and often hastily constructed.

Long after the end of Egypt's own pyramid-building period, a burst of pyramid-building occurred in what is present-day Sudan, after much of Egypt came under the rule of the kings of Napata. While Napatan rule was brief, ending in 661 BC, Egyptian culture made an indelible impression, and during the later Kingdom of Meroë (approximately in the period between 300 BCE – 300 CE), this flowered into a full-blown pyramid-building revival, which saw more than two hundred Egyptian-inspired indigenous royal pyramid-tombs constructed in the vicinity of the kingdom's capital cities.

Al-Aziz Uthman (1171–1198) tried to destroy the Giza pyramid complex. He gave up after damaging the Pyramid of Menkaure because the task proved too huge.[11]

Pyramid symbolism

Diagram of the interior structures of the Great Pyramid. The inner line indicates the pyramid's present profile, the outer line indicates the original profile.

The shape of Egyptian pyramids is thought to represent the primordial mound from which the Egyptians believed the earth was created. The shape of a pyramid is thought to be representative of the descending rays of the sun, and most pyramids were faced with polished, highly reflective white limestone, in order to give them a brilliant appearance when viewed from a distance. Pyramids were often also named in ways that referred to solar luminescence. For example, the formal name of the Bent Pyramid at Dahshur was The Southern Shining Pyramid, and that of Senwosret at el-Lahun was Senwosret is Shining.

While it is generally agreed that pyramids were burial monuments, there is continued disagreement on the particular theological principles that might have given rise to them. One suggestion is that they were designed as a type of "resurrection machine."[12]

The Egyptians believed the dark area of the night sky around which the stars appear to revolve was the physical gateway into the heavens. One of the narrow shafts that extend from the main burial chamber through the entire body of the Great Pyramid points directly towards the center of this part of the sky. This suggests the pyramid may have been designed to serve as a means to magically launch the deceased pharaoh's soul directly into the abode of the gods.[12]

All Egyptian pyramids were built on the west bank of the Nile, which, as the site of the setting sun, was associated with the realm of the dead in Egyptian mythology.[13]

Number and location of pyramids

In 1842, Karl Richard Lepsius produced the first modern list of pyramids – see Lepsius list of pyramids – in which he counted 67. A great many more have since been discovered. As of November 2008, 118 Egyptian pyramids have been identified.[3]

The location of Pyramid 29, which Lepsius called the "Headless Pyramid", was lost for a second time when the structure was buried by desert sands subsequent to Lepsius' survey. It was found again only during an archaeological dig conducted in 2008.[14]

Many pyramids are in a poor state of preservation or buried by desert sands. If visible at all, they may appear as little more than mounds of rubble. As a consequence, archaeologists are continuing to identify and study previously unknown pyramid structures.

The most recent pyramid to be discovered was that of Sesheshet at Saqqara, mother of the Sixth Dynasty pharaoh Teti. The discovery was announced by Zahi Hawass, Secretary General of the Egyptian Supreme Council of Antiquities, on 11 November 2008.[4][15]

All of Egypt's pyramids, except the small Third Dynasty pyramid of Zawyet el-Amwat (or Zawyet el-Mayitin), are sited on the west bank of the Nile, and most are grouped together in a number of pyramid fields. The most important of these are listed geographically, from north to south, below.

Abu Rawash

Main article: Abu Rawash

The largely destroyed Pyramid of Djedefre

Abu Rawash is the site of Egypt's most northerly pyramid (other than the ruins of Lepsius pyramid number one)[5]— the mostly ruined Pyramid of Djedefre, son and successor of Khufu. Originally it was thought that this pyramid had never been completed, but the current archaeological consensus is that not only was it completed, but that it was originally about the same size as the Pyramid of Menkaure, which would have placed it among the half-dozen or so largest pyramids in Egypt.

Its location adjacent to a major crossroads made it an easy source of stone. Quarrying – which began in Roman times – has left little apart from about 15 courses of stone superimposed upon the natural hillock that formed part of the pyramid's core. A small adjacent satellite pyramid is in a better state of preservation.

Giza

Main article: Giza pyramid complex

Map of Giza pyramid complex.

Aerial view of Giza pyramid complex

Giza is the location of the Pyramid of Khufu (also known as the "Great Pyramid" and the "Pyramid of Cheops"); the somewhat smaller Pyramid of Khafre (or Kephren); the relatively modest-sized Pyramid of Menkaure (or Mykerinus), along with a number of smaller satellite edifices known as "Queen's pyramids"; and the Great Sphinx of Giza.

Of the three, only Khafre's pyramid retains part of its original polished limestone casing, near its apex. This pyramid appears larger than the adjacent Khufu pyramid by virtue of its more elevated location, and the steeper angle of inclination of its construction – it is, in fact, smaller in both height and volume.

The Giza pyramid complex has been a popular tourist destination since antiquity, and was popularized in Hellenistic times when the Great Pyramid was listed by Antipater of Sidon as one of the Seven Wonders of the Ancient World. Today it is the only one of those wonders still in existence.

Zawyet el-Aryan

See also: Zawyet el'Aryan

This site, halfway between Giza and Abu Sir, is the location for two unfinished Old Kingdom pyramids. The northern structure's owner is believed to be pharaoh Nebka, while the southern structure, known as the Layer Pyramid, may be attributable to the Third Dynasty pharaoh Khaba, a close successor of Sekhemkhet. If this attribution is correct, Khaba's short reign could explain the seemingly unfinished state of this step pyramid. Today it stands around 17 m (56 ft) high; had it been completed, it is likely to have exceeded 40 m (130 ft).

Abu Sir

Main article: Abusir

The Pyramid of Sahure at Abu Sir, viewed from the pyramid's causeway.

There are a total of fourteen pyramids at this site, which served as the main royal necropolis during the Fifth Dynasty. The quality of construction of the Abu Sir pyramids is inferior to those of the Fourth Dynasty – perhaps signaling a decrease in royal power or a less vibrant economy. They are smaller than their predecessors, and are built of low-quality local limestone.

The three major pyramids are those of Niuserre, which is also the best preserved, Neferirkare Kakai and Sahure. The site is also home to the incomplete Pyramid of Neferefre. Most of the major pyramids at Abu Sir were built similar construction techniques, comprising a rubble core surrounded by steps of mud bricks with a limestone outer casing. The largest of these 5th-Dynasty pyramids, the Pyramid of Neferirkare Kakai, is believed to have been built originally as a step pyramid some 70 m (230 ft) high and then later transformed into a "true" pyramid by having its steps filled in with loose masonry.

Saqqara

Main article: Saqqara

The Pyramid of Djoser

Major pyramids located here include the Pyramid of Djoser – generally identified as the world's oldest substantial monumental structure to be built of dressed stone – the Pyramid of Userkaf, the Pyramid of Teti and the Pyramid of Merikare, dating to the First Intermediate Period of Egypt. Also at Saqqara is the Pyramid of Unas, which retains a pyramid causeway that is one of the best-preserved in Egypt. Together with the pyramid of Userkaf, this pyramid was the subject of one of the earliest known restoration attempts, conducted by Khaemweset, a son of Ramesses II.[16] Saqqara is also the location of the incomplete step pyramid of Djoser's successor Sekhemkhet known as the Buried Pyramid. Archaeologists believe that had this pyramid been completed, it would have been larger than Djoser's.

South of the main pyramid field at Saqqara is a second collection of later, smaller pyramids, including those of Pepi I, Isesi, Merenre, Pepi II and Ibi. Most of these are in a poor state of preservation.

The Fourth Dynasty pharaoh Shepseskaf either did not share an interest in, or have the capacity to undertake pyramid construction like his predecessors. His tomb, which is also sited at south Saqqara, was instead built as an unusually large mastaba and offering temple complex. It is commonly known as the Mastabat al-Fir’aun.[17]

A previously unknown pyramid was discovered at north Saqqara in late 2008. Believed to be the tomb of Teti's mother, it currently stands approximately 5 m (16 ft) high, although the original height was closer to 14 m (46 ft).

Dahshur

Main article: Dahshur

Sneferu's Red Pyramid

This area is arguably the most important pyramid field in Egypt outside Giza and Saqqara, although until 1996 the site was inaccessible due to its location within a military base, and was relatively unknown outside archaeological circles.

The southern Pyramid of Sneferu, commonly known as the Bent Pyramid, is believed to be the first Egyptian pyramid intended by its builders to be a "true" smooth-sided pyramid from the outset; the earlier pyramid at Meidum had smooth sides in its finished state – but it was conceived and built as a step pyramid, before having its steps filled in and concealed beneath a smooth outer casing of dressed stone.

As a true smooth-sided structure, the Bent Pyramid was only a partial success – albeit a unique, visually imposing one; it is also the only major Egyptian pyramid to retain a significant proportion of its original smooth outer limestone casing intact. As such it serves as the best contemporary example of how the ancient Egyptians intended their pyramids to look.

Several kilometeres to the north of the Bent Pyramid is the last – and most successful – of the three pyramids constructed during the reign of Sneferu; the Red Pyramid is the world's first successfully completed smooth-sided pyramid. The structure is also the third largest pyramid in Egypt – after the pyramids of Khufu and Khafra at Giza.

Also at Dahshur is the pyramid known as the Pyramid of Amenemhat III, as well as a number of small, mostly ruined subsidiary pyramids.

Mazghuna

Main article: Mazghuna

Located to the south of Dahshur, several mudbrick pyramids were built in this area in the late Middle Kingdom, perhaps for Amenemhat IV and Sobekneferu.

Lisht

Main article: el-Lisht

The pyramid of Amenemhet I at Lisht

Two major pyramids are known to have been built at Lisht – those of Amenemhat I and his son, Senusret I. The latter is surrounded by the ruins of ten smaller subsidiary pyramids. One of these subsidiary pyramids is known to be that of Amenemhat's cousin, Khaba II.[18] The site which is in the vicinity of the oasis of the Faiyum, midway between Dahshur and Meidum, and about 100 kilometres south of Cairo, is believed to be in the vicinity of the ancient city of Itjtawy (the precise location of which remains unknown), which served as the capital of Egypt during the Twelfth Dynasty.

Meidum

Main article: Meidum

The pyramid at Meidum

The pyramid at Meidum is one of three constructed during the reign of Sneferu, and is believed by some to have been started by that pharaoh's father and predecessor, Huni. However, that attribution is uncertain, as no record of Huni's name has been found at the site.

It was constructed as a step pyramid, and then later converted into the first "true" smooth-sided pyramid when the steps were filled in, and an outer casing added.

The pyramid suffered several catastrophic collapses in ancient and medieval times; medieval Arab writers described it as having seven steps – although today only the three uppermost of these remain, giving the structure its odd, tower-like appearance. The hill on which the pyramid is situated is not a natural landscape feature – it is the small mountain of debris created when the lower courses and outer casing of the pyramid gave way.

Hawara

Main article: Hawara

The Pyramid of Amenemhet III at Hawarra

Amenemhat III was the last powerful ruler of the Twelfth Dynasty, and the pyramid he built at Hawarra, near the Faiyum, is believed to post-date the so-called "Black Pyramid" built by the same ruler at Dahshur. It is the Hawarra pyramid that is believed to have been Amenemhet's final resting place.

el-Lahun

Main article: el-Lahun

The Pyramid of Senusret II. The pyramid's natural limestone core is clearly visible as the yellow stratum at its base.

The pyramid of Senusret II at el-Lahun is the southernmost royal-tomb pyramid structure in Egypt. Its builders reduced the amount of work necessary to construct it by ingeniously using as its foundation and core a 12-meter-high natural limestone hill.

El-Kurru

Main article: El-Kurru

Pharaoh Piye's pyramid at El-Kurru

Piye, the first ruler of the Egyptian 25th dynasty, built a pyramid at El-Kurru. He was the first Egyptian pharaoh to be buried in a pyramid in centuries.

Nuri

Main article: Nuri

Egyptian Pharaoh Taharqa's pyramid at Nuri

Taharqa, a legitimate ruler and Pharaoh of Egypt, built his pyramid at Nuri. It was the largest in the area (North Sudan).

Construction dates

Drawing showing transportation of a colossus. The water poured in the path of the sledge, long dismissed by Egyptologists as ritual, but now confirmed as feasible, served to increase the stiffness of the sand, and likely reduced by 50% the force needed to move the statue.[19]

The following table lays out the chronology of the construction of most of the major pyramids mentioned here. Each pyramid is identified through the pharaoh who ordered it built, his approximate reign, and its location.

Pyramid / Pharaoh Reign Field

Djoser c. 2670 BC Saqqara

Sneferu c. 2612–2589 BC Dashur

Sneferu c. 2612–2589 BC Meidum

Khufu c. 2589–2566 BC Giza

Djedefre c. 2566–2558 BC Abu Rawash

Khafre c. 2558–2532 BC Giza

Menkaure c. 2532–2504 BC Giza

Userkaf c. 2494–2487 BC Saqqara

Sahure c. 2487–2477 BC Abu Sir

Neferirkare Kakai c. 2477–2467 BC Abu Sir

Nyuserre Ini c. 2416–2392 BC Abu Sir

Amenemhat I c. 1991–1962 BC Lisht

Senusret I c. 1971–1926 BC Lisht

Senusret II c. 1897–1878 BC el-Lahun

Amenemhat III c. 1860–1814 BC Hawara

Khendjer c. 1764–1759 BC Saqqara

Piye c. 721 BC El-Kurru

Taharqa c. 664 BC Nuri

Construction techniques

Main article: Egyptian pyramid construction techniques

Constructing the pyramids involved moving huge quantities of stone. The quarried blocks were likely transported to the construction site by wooden sleds, with sand in front of the sled wetted to reduce friction. Droplets of water created bridges between the grains of sand, helping them stick together.[20]

Black Gizeh Exquisite Birkenstocks. Even the footbed is wrapped in black!

Stability construction works; just showing the potentional of mankind.

Ik laat alleen maar even zien wat de mens kan.

Op de gevel van de kerncentrale in Borsele prijkt de bekende formule van Einstein: E=MC^2. Energie hangt dus op twee parameters, te weten, massa en snelheid. In de natuurkunde geldt E_kinetisch = ½ Mv^2 in Joules, met M als massa in kg en v als snelheid in m/s.

Binnen de bouwkunde en civiele techniek geldt als voorwaarde dat het gebouwde moet blijven staan en t.a.t. moet functioneren. Ook in stormen of een aardbeving. Een gebouw of een dam zijn, wat de krachtenoverbrenging betreft, normaal. Er geldt: de actiekracht is gelijk aan de reactiekracht zodat de constructie sterk genoeg kan worden gemaakt. De massa van een normaal gebouw, neem als voorbeeld de piramide van Gizeh, kan groot. Stabiliteit in de bouwkunde is dus de voorwaarde om groot te gaan.

Een conventionele windturbine is, net als de conventionele langsgetuigde zeilboot, bouwkundig gezien, niet normaal. Dit komt door het koppel (T) dat wordt opgewekt door de excentriciteit, ofwel arm, a, tussen de actiekracht en de reactiekracht. Er geldt: T = F a, met T (torque) als moment in Nm, F als kracht in Newton en, a, als arm in meter. Conventionele windturbines, evenals langsgetuigde zeilboten, functioneren derhalve niet in storm. Als gevolg van de excentriciteit en de trillingen veroorzaakt door de mast achter de wieken gaan conventionele windturbines boven de windkracht 9bft uit. Het is duidelijk dat dan ook langsgetuigde zeilboten, zoals de Ecolution van de TUDelft, falen.

Dit, terwijl het boven de windkracht 9 bft pas echt interessant wordt, getuigde het kwadraat van de snelheid. Windenergie, zoals we dat kennen, sluit dus de wind boven de windkracht 9 bft uit.

De reactie van de geheel onwetende windturbinebouwers is, om nog groter te gaan. Antarctica, Tasmanië, Vuurland en de oceanen worden in het geheel niet gezien. De reden is bekend. Zeilboten waaien om en windturbines kapot.

Daarom introduceer ik de normale zeilboot en de normale windturbine, genaamd Speelboot en Windraan of E_ring. Om het energie probleem te tackelen is het dus nodig om de massa door wind in beweging te verkrijgen. Bedroevend eenvoudig.

Windriaan of, Orbites strai of respectievelijk E_ring zijn de namen voor een nieuw soort windturbine. Deze windturbine kenmerkt zich door zijn onvermoeibaarheid en de normale krachtenoverdracht. Achter de wieken staat geen mast, waardoor de uitstroming van de wind niet wordt verstoord. Door deze zuivere uitstroming van de wind krijgen de wieken niet telkens een “tik” (opsodemieter) te verwerken. Hierdoor vermoeien Windriaans niet. Conventionele windturbines, daarentegen, hebben masten die achter de wieken staan opgesteld zodat, de uitstroming van de wind wordt verstoord. Verder kenmerkt de Windriaan zich doordat de wieken aan de snelle kant worden ingeklemd. Er is echter een type binnen de Orbites Strai familie, type Missy (plaatje 51 www.flickr.com/spailingstrailing), dat de bladen aan de buitenzijde van de ring vasthoudt.

Hoogachtend,

ir DHJ Goudriaan

ZAANSTREEK

BOOK BOEK

vervolg hoofdstuk 9

werd door het begrip van de blues duidelijk, dat, Rock, niet bestaat uit schrikbarende salvo’s van een drummer en, tomeloze, herrie van op hol geslagen gitaristen. Begin jaren zeventig, tijdens de ontgroening van de, Hard Rock, vervaagden de Melodieën. Terwijl de gitaarsolo's een onvoorstelbare puinbak van herrie werden. Het ging er, op een gegeven moment, duidelijk om, wie het snelste en het hardste kon spelen. Mick Ronson, de gitarist van, Bowie, kon er wat van. The Who, en, Led Zeppelin, de pioniers van de, Hard Rock, knetterden, live on stage, als vuurwerk. Er zat weinig kleur meer in. Tijdens de, intro's, wist iedereen nog om welk nummer het ging, was de Melodie dus nog te herkennen, en dus ook, de kleur, maar, nadat de gitaristen en de drummer op hol sloegen werd het een brei van supersnel spelende gitaristen. De, Stones, hadden, Mick Taylor, en die kon de Melodie, tijdens het soleren, vasthouden. Na een uitsapje, wist hij op elk moment terug te keren naar de kleur van het nummer. Toen Ronnie, Mick Taylor, verving, speelde, Ronnie, de solo's, natuurlijk eerst, op studiowerk. Dan kon de solo worden aangepast, ingepast en verbeterd, zodat de kleuren van de compositie gewaarborgd bleven. Maar, tijdens zijn eerste tournee, in, 1975, kon er niet achteraf worden gemixt. Als voorbeeld neem ik het nummer, Doo Doo Doo Doo Doo, Heart Breaker. Ronnie, wist er geen raad mee. Ronnie, bleek, aanvankelijk, de Melodie en kleuren niet vast te kunnen houden tijdens de solo. De solo's leken feitelijk allemaal eender. Al na twee seconden verloor hij de melodie. Doo Doo Doo Doo Doo, Heart Breaker verdween uit het repertoire, terwijl dit nummer in, 1973, met, Mick Taylor, met kop en schouders boven alles uitstak en dus, eigenlijk al in het vaste repertoire opgenomen was. In, 2006, werd, Sway, gespeeld. Op de studioversie staat een fantastische solo van, Mick Taylor. Melodieus, en, gewoonweg, virtuoos. De versie van, 2006, met, Ronnie, als sologitarist, kleurde als vanouds, tot de solo's van, Ronnie, ondanks verwoede pogingen om dit wel te doen. In, Sheffield, 2006, speelt, Ronnie, in, Sway, zijn beste solo. Kortom, de sologitaristen van begin jaren zeventig, legden zich op op het heel snel spelen, en minder op het houden van de melodie; het liedje, om het, zo, maar te zeggen. De Beatles, bijvoorbeeld, maakte liedjes. Deuntjes. Met elk een eigen kleur. De, Who, bijvoorbeeld, daarentegen, ging richting, Hard Rock, en, Pete Towsend, soleerde zichzelf, live on stage, steeds vaker in herhalingen. Wellicht sloeg hij daarom zijn gitaar stuk. De Melodieën en de kleuren maakten, begin jaren zestig, Rock 'N Roll, vanuit de, Blues, terwijl de, Hard Rock, de kleuren er weer uit ramden. Hard Rock, is dus, feitelijk, Hard Blues. Jazz, en, Blues, bestaan uit veel afwachten, hier en daar een aanzetje gvende, en bijna alle solo's in de blues zijn hetzelfde. Juist door de steeds doorgaande veranderingen van het ritme, binnen een, Melodie, ontstaan de kleuren. In, Hard Rock, is er geen variatie in de ritmes meer, slechts razend snelle drums, ontploffende bassen, en dus, als gezegd, op elkaar lijkende solo's van de sologitarsiten. Weinig kleur. Dat vind ik ook van, Jazz, dat ook, na de afslag van de Melodie, allemaal op elkaar gaat lijken en op een gegeven verzandt. Rock ‘N Roll, van de, Beatles, en de, Stones, van de jaren zestig, hebben kleur. De ritmes van de drummers, Ringo, en, Charlie, waren kleurrijk. Grandioos natuurlijk. Het duurde ongeveer vijf jaar, totdat, Ronnie, de kleuren van de nummers wist te op te nemen in zijn solo's. Mick, en, Keith, schreven daartoe, gewoon, nummers naar de capaciteiten van, Ronnie. Black And Blue, en, Some Girls, vormden zich om, Ronnie, heen, zodat, Ronnie, zich vanzelf kon uitleven in de kleur van het nummer. Mick, en, Keith, schreven, Hey Negrita, dat door inspiratie van, Ronnie, tot stand kwam. Met, Some Girls, met veel snelle nummers, konden de, Stones, Ronnie, laten wedijveren met de, Punk-bands. Punk, heeft namelijk helemaal geen kleur. When The Whip Comes Down, is een beetje kleurloos, maar, het knettert wel; net zoals de, Punk. Ronnie, klinkt kleurrijk, in, When the Whip Comes Down, met bovendien wortels naar de origiMele, Blues. Klassiek. Het gitaarwerk van de, Punk. De, Beatles, en de, Stones, was om de kleur heen geschreven. Supersnelle nummers en mitrailleur achtige salvo’s van een drummer zijn niet tijdloos; slechts de bevrediging van een paar imbecielen. In de jaren zestig was de, Rock, gewoon een mix van, Jazz, en, Blues, gesteund door een uit pols geslagen losse beat. De, Stones, bleven wellicht door deze interpretatie moeiteloos overeind eind jaren zeventig. Queen, daarentegen, waren voller van kleur. Queen, wist de lijn naar de klassieke muziek te trekken. kennelijk voelde, Queen aan, dat muziekliefhebbers kleur wilde. Fredde Mercury, zei ijskoud, dat hij de, Opera, en het ballet naar het volk bracht. Ballet, en, Opera, is, wel erg kleurrijk. Queen, bracht gewoon de, Opera, naar het volk. Er kan van alles gezegd worden van, Opera, maar niet dat het niet kleurrijk is! Opera, is namelijk, letterlijk, fantastisch. In, Opera's, worden sprookjes gebracht, op een schilderachtig toneel, door tenoren, die als graven en koningen zijn gekleed, en met sopranen die klonken als nachtegalen. Queen, bracht de elfjes, de prinsen op de witte paarden, de in torentjes opgesloten door liefde verscheurde prinsessen, door flierefluiters geamuseerde koningen en vrije vogelvangers voor de koning, naar het volk. De, Punk, en, Queen, belichaamden de beide uitersten van de, Rock. Freddie, dronk zijn champagne met zijn pink omhoog, terwijl, de Punk-bands naalden in de vaten prikten en sterke drank uit de fles dronken. En, de, Stones? Die konden natuurlijk lekker, in het neutrale midden, zowel sommige van hun nummers verharden, als andere dramatiseren. Time Is On my Side, werd, live on stage, in 1981, theatraler, terwijl, She Is So Cold, van, Emotional Rescue, het tot dan toe hardste nummer werd. Mick, stond al bekend als een, Peter Pan, of, een kameleon, en kon zowel in een van zijde gemaakt paars pak, als in een, American Football-tenue, ten toMele verschijnen. Doordat de, Stones, altijd de kleur bekent, respectievelijk aanneemt, die de tijd bepaalt, konden ze alle kanten op. Het stadion zit immers vol met mensen. En, er is zo veranderlijk als de mens. Mick, kan moeiteloos van een dronken zeerover in een statige Koning veranderen. Hij kan galant zijn, en onbeschaafd. En, schizofrenie is vandaag de mode, dus, hoeft, Mick, tegenwoordig alleen maar zichzelf te zijn. Tijd, is aan zijn zijde. De muziek van de, Beatles, en van sommige, Stones-nummers, is heel subtiel, en slechts zelden worden twee hele snelle nummers achter elkaar gespeeld. De heren, Lennon, en, McCartney, en ook, Richards, en, Jagger, begrepen dat iedere goede, Rock ‘N Roll-song, niets anders moet voorstellen dan een kleine symfonie. De kleuren die, de jaren zestig kenmerkte, kwamen terug in de muziek. Zoals, Mozart, de klassieke wereld, met zijn kleurrijke symfonieën wakker schudde, door gewoon emoties door te laten klinken en gevoelens te verwerken in tot dan toe ongehoorde riedeltjes. “Zauberflöte”, is daar een mooi voorbeeld van. De koningin van de nacht zingt en wedijvert met de diepste gevoelens van mensen. Open en bloot openbaarde, Mozart, de pijn van liefde, de liefde van een koning blijkt precies even ver en onwezenlijk als die van een gewoon iemand, die tevreden moet zijn met zijn povere bestaan. De zucht naar passie en de vertaling, door muziek, van dit gevoel naar het publiek. Mozart, zette de gehele gevestigde te kijk door symfonieën te schrijven die uiting geven aan verboden gevoelens, maar die, o zo, menselijk blijken. Het adellijk genot werd nu op een lijn gesteld met het gevoel van de gewone man. Je hoefde plotseling niet meer van adel te zijn om ondeugende geneugten te ervaren. De muziek van, Mozart, was zo goed, dat het op straat moeiteloos werd na gezongen. De straat had geen duur orkest en een zaal nodig. De muziek was uitgeschreven, pakte het leven samen en werd verstaanbaar gemaakt. Jan met de pet waande zich koning. Niemand kon, Mozart, stoppen, behalve hijzelf dan. Mozart, kon denken in ongelooflijke kleine trapjes, soms met twee-en-dertig, stapjes per seconde! Stromend water kon worden nagespeeld door het orkest. Een vierde noot, een achtste noot, een zestiende noot, en, Mozart, ging moeiteloos door naar een twee-en dertigste noot. Op papier lijkt dit voor muzikanten onspeelbaar, maar na een keer horen, neuriet iedereen moeiteloos mee. Muziek voor het volk! Veel componisten leveren prachtige oeuvres, maar, Mozart, begreep de muziek tot in de kleintje details, net zoals, Keith Richards, dat kan. Hij heeft samen met, Brian, de muziek van de, Jazz, en, Blues, ontrafeld. Uitgelegd, in de meest letterlijke zin van het woord. Daarom zijn de, Stones, niet het pad opgegaan van eindeloze drum-solo’s, knetterharde gitaren, nog snellere beats en dat soort ongein. Led Zeppelin, was aanvankelijk een openbaring met de knetterharde en snelle Rock, maar uiteindelijk bleken zij een passant in tijd. Aan het einde van de jaren zeventig was de muziek van, Led Zeppelin, een vergaarbak van oorverdovend lawaai. De manier van doen werkte zelfvernietigend. De rustige nummers dat zelfvernietigend op de bandleden bleek te werken. sneller, harder, indrukwekkender. Robert Plant, met zijn prachtige stem moest telkens boven al die herrie uitkomen. Intermezzo’s en lijnen sneeuwden onder in de weergaloze herrie. Composities maken was niet meer mogelijk, door de zelfvernietigende weg die, Led Zeppelin koos. En ook binnen de rustige nummers konden zij de kleur niet meer vinden. Het gevolg was dat de kleuren uit de muziek van, Led Zeppelin, verdwenen. En, het publiek verwachtte, eiste in feite, telkens opnieuw, de boven menselijke inspanningen van de band. Punk, vulde dat gat. En ook, Punk, ging verloren als een kleurloze hoop herrie. Het leven bestaat niet alleen maar uit het slopen van barricades. Het bestaat ook uit liefde en genegenheid. De kleur-brengende dingen als liefde en verwondering worden pas belicht op een stille zondagmiddag. Juist op warme en heldere dagen zal een bliksem tot de verbeelding spreken. Bij, Led Zeppelin, en de, Punk, was er nooit meer spraken van een rustige dag, zodat onweer, dood en verderf en lawaai de boventoon voerden. Vervlakking noemen ze dat. Een Punk-bandje, dat net als de Stones en de Beatles wel goed luisterde naar de muziek was, U2. Algemeen bekend is nu Bono, met zijn boodschap, een luisterend oor en feitelijk de steun en toeverlaat van miljoenen mensen, ondersteund door een gitaar en een ritme sessie. U2, is een prima band met veel kleur en afwisseling. Keith Richards, voelde instinctief aan dat, ze in, 1975, niet moesten gaan wedijveren met, Led Zeppelin. Eerder nog zal, Pink Floyd, hen beroeren. Maar, Pink Floyd, evenals als het latere, Dire Straits, zetten weer teveel in op het ellenlang doorvoeren van zondagse strandwandelingen, massa sentiment en verliefddoenerij. Na een strandwandeling is een mens opgeladen om zich daarna goed te doen aan de verboden dingen in het leven. Juist de tegenstrijdigheid in het leven maakt contrast en verbeelding. Tijdens concerten van, Dire Straits, en, Pink Floyd, slaat altijd na een uur de verveling toe, omdat er in herhalingen wordt getreden en hetzelfde verhaal weer net op een andere manier wordt verteld. Dat is geen kleur brengen in het leven, maar mierenneuken. Altijd komt er op een gegeven moment, op CD, vinyl, of concert, Rock 'N Roll, en dan zijn er dus, Rock 'N Roll-nummers, nodig, gespeeld, door een, Rock 'N Roll-band. Bij, Pink Floyd, en, Dire Straits, moet dan een knop om bij de bandleden. De band kan goed mierenneuken, en zit als het ware in die mierenneukmodus, en missen alle essentiële elementen van korte en krachtige songs afleveren. Ze missen de finesse om op volle snelheid koersveranderingen aan te kunnen. Ronnie, kan dit wel. Ronnie, is hiertoe gedrild. Persoonlijk vind ik, Mark Knopfler, wel aardig, maar hij mist een tweede gitarist die hem dekt tijdens korte Rocknummers. Led Zeppelin, en de, Punk-bands, konden wel korte en krachtige nummers brengen, alleen, kleurloos. Dire Straits, had wel kleur, op studiowerk, maar live knetterde het niet. Kortom, de, Stones, zijn, live on stage, niet zo goed als, Led Zeppelin, als het gaat om supersnelle knetterende, Rock, en ook niet zo goed als, Dire Straits, betreffende studiowerk, maar, live on stage, brengen ze een set van doordachte composities. Ze blijven steeds net genoeg verwijderd van hele snelle en ook van hele trage nummers. In ieder mens zit een piraat of, rebellin, maar ook een tedere vader of, moeder. De, Stones, kunnen zich moeiteloos in de menselijke personages verplaatsen. Zij zijn een afspiegeling van gewone mensen en weten dus dat, iedere dag anders is, dan de vorige, en dat het leven donker kan zijn, maar ook juist vervult kan zijn met kleuren. Kijk bijvoorbeeld maar naar de niet gespeelde genegenheid van, Mick, en, Keith, tegenover elkaar. Het respect druipt eraf, maar als het moet, dan zijn het beesten, niets ontziend. Het hangt van de situatie af. Led Zeppelin, heeft voor zichzelf een woeste zee geschapen en telkens als ze uit varen moeten ze door zwaar weer. De, Beatles, en de, Stones, bepalen zelf wat voor weer het is als ze uitvaren! De, Stones, kunnen je sentimenten raken, maar vlak erna ook al je geloof omver blazen. De Stones zijn in staat een revolutie op te starten, omdat ze geloofwaardig zijn; de rest van de bands is dat niet! Ik heb meegemaakt dat een vijandig publiek, het publiek van LA, vertwijfeld zich een baan naar het stadion zocht in de veronderstelling, dat dit wel eens het einde van de Stones kon zijn. Mick zou te oud zijn en de muziek achterhaald. Mijn broer was mee en zag dat na een minuut de mensen weer ouderwets uit Mick’s handen aten: “What ever You say Mick, what ever you say.” Euforisch was de stemming, na een minuut!! Mick en Keith kunnen simpelweg gedachten manipuleren. Nu kan, U2, dat ook. Tijdens een concert van, U2, bekruipt me hetzelfde euforische gevoel als tijdens een, Stones-concert. De boodschap van de diepste gevoelens, met de antwoordende muziek is niet tegen te houden! Dus, de wedstrijd om het hardst hebben de, Stones, toen wel verloren van, Led Zeppelin, en de, Punk, maar, omdat, de drummer van de, Stones, Charlie Watts, weigert om te hakken, behielden de, Stones, in de jaren zeventig, hun kleur. Bovendien zal, Charlie Watts, niet eens proberen een rocker te zijn, want hij houdt van geïmproviseerde muziek. Met name, Jazz. Bovendien konden ze met leden ogen aanzien hoe, Led Zeppelin, de, Who, en, Punk, zichzelf vernietigden. Billy Preston, kwam met Funk; kleur! Keith, heeft er niet lang over gedaan om die kleur te erkennen. Hot Stuff, heeft dezelfde kleur als, Billy Preston's, nummer, Outta Space. Funk, maar ook Reggae, werden ingekapseld. Op, Black And Blue, staat het Reggae-nummer, Cherry Oh Baby. En, de beheersing van Jazz, leidde tot, Melody. In, 1981, werd, als tegenvoorbeeld, een oorspronkelijk als, Reggae, toegedicht nummer, Start Me Up, weer teruggebracht tot, Rock 'N Roll. Met andere woorden, door de, in de jaren zeventig, aangeleerde beheersing van, Reggae, Funk, Jazz, en, zelfs, Disco, konden de, Stones, zich, zowel, live on stage, als binnen de studio, onderscheiden. In de jaren tachtig verschenen de Reggae-nummers, Too Rude, en, Feel on Baby. De platen van na, 1976, zitten, als gevolg van de noodgedwongen verkenning van andere stijlen -omdat, Led Zeppelin, Dire Straits, Pink Floyd, Punk, Queen, bepaalde stijlen veel beter beheersten-, vol met muzikale verrassingen. De, Rock 'N Roll, van de, Stones, werd aan alle kanten achterhaald en ingehaald, en de Stones, kregen een geweldige knauw, maar, Black And Blue, Some Girls, Emotional Rescue, en, Tattoo, getuigden van een renaissance ervan. Ze hadden alle veldslagen verloren, maar wonnen toch de oorlog tijdens de, Steel Wheels Tour, van, 1989, en de, Urban Jungle, van, 1990. Ze ontdekten hun kracht opnieuw en speelden heel hard maar ook heel langzaam. De bands die, in de jaren zeventig hierin, beter waren, waren er niet meer, en zodoende kon het hele spectrum gebruikt worden. Ze zijn weer de beste! Want, destijds waren ze goede tweede. Mede door de moderne geluidsinstallatie konden alle stijlen perfect worden versterkt. De set was afgemeten, duurde bijna drie uur en stond gelijk aan een symfonie. Geweldig waren de rustpauzes, gevormd en ingekleed door sessie-muzikanten, zonder dat er werkelijk een pauze was! Mick, en, Keith, behielden de spanning, maar door de afgemeten set bestond er rust en konden de heren zich weer opladen en om daarna met dubbele energie, bijvoorbeeld, Rock And A Hard Place, Bitch, of, Respectable, Under Cover, Stray Cat Blues, en / of, Live With Me . Ruby Tuesday, Wild Horses, She is like a Rainbow, en, Angie, lieten de zee weer kalmeren en de bemanning kon zich laven aan dek. De opening staat min of meer vast en de finale is een steevast succes. De zucht van herkenning van tunes van, Satisfaction, Gimme Shelter, Brown Sugar, Street Fighting Man, It's Only Rock ’N Roll, Jumping Jack Flash, Paint it, Black, Let's Spend The Night Together, Under My Thumb, Litte Red Rooster, en, You Can’t Always Get What You Want, doen een publiek in een mum mee zwijmelen en het publiek wordt gedragen door de herkenning en vergeten de tijd. Ze voelen dat ze leven. In elk concert van de, Stones, lukt dit. Het meenemen van de gedachten van het publiek kan met harde muziek, maar is hiervoor niet noodzakelijk. De afstemming en invulling van het moment zijn bepalend voor kleuren en contrasten van het dagelijkse leven. Het is natuurlijk ondenkbaar dat, zoals nu, Metallica, eindeloos kan doorborduren op speed metall. Fans worden ouder en worden zelf ouders, en op die manier schiet, Metallica, hun doel voorbij. Een dertiger met een paar kinderen voelt zich niet meer verbonden met alleen maar snelle muziek. De werkelijk is gevuld met emoties, tedere momenten en beheersing. Muziek is een afspiegeling van de aspecten van het leven. Een overheersende donkere kleur maakt geen kleurcontrast! Keith, is kleurrijk van karakter en dat maakt hem uniek in de zwarte wereld van de Rock. De fans verwachten een blijk van erkenning en vinden zichzelf vrienden van de Stones. Nogmaals, in, 2003, zaten al die welgestelde uitgezakte westerlingen vooraan, maar waar waren ze in, 1990, door heel Europa? Toen was het echt nog een avontuur. In, 1990, wisten ze misschien meer, als ze er geweest waren. Dus voor mij is bekend dat het antwoord lag in de tournee van, 1990. Je moest maar uitzoeken waar het volgende concert was. Libgart was er wel in, 1990, en dook weer op in, 2003. Ook in, 1999, stond ze weer vooraan in, Wembley. In het voorbij gaan gaf ik haar een tongzoen. Het concert was geweldig en ik stond tijdens het tweede concert in de mix-toren, naast de vader van, Keith, en, Keith, zelf kwam op in het wit. Ze speelden Wembley omver. Keith was aan het spelen voor zijn vader en voor zijn landgenoten en genoot zichtbaar van de geweldige atmosfeer. Uiteraard was het noodweer en het dak van de mix-toren hing door onder het gewicht van het water. Het dak was zeildoek, dik en sterk, maar zeildoek. Toen het droog werd, tijdens, Tumblin’ Dice, zag ik een paar mensen van de crew praten over het water, op het dakdoek van de mix-toren. Zonder te twijfelen duwde ik het water eraf. Met een grote plons viel het water, keurig beheerst, omdat ik mijn vader dat een keer heb zien doen in de tent in Luxemburg en later in Spanje, wist ik hoe dat moest en de plons water viel vlak naast het mengpaneel. Iedereen hield zijn adem in en op het podium werd de gons van het water van het dak op de grond aangegrepen om gas te geven. De toren kon ontbloot worden en nadat het water er eenmaal af was ging het snel. Keith stond op dat moment al klaar. Keith, en de rest van de band onderhouden oogcontact met de mix-toren. Na, Tumblin’ Dice, zat de gang er goed in. De, Stones, moeten die plons water hebben gezien als en teken dat het nu eindelijk droog was en dat de show nu pas echt kon gaan beginnen. Al kan het voorgaande ook verbeelding zijn geweest. In ieder geval gooide ik het water eraf en volgde het schouwspel zo vervolgens, volgens mijn beleving. En, Keith, speelde goed. Na afloop bedacht ik dat het hele concert naar de knoppen was als het water over het mengpaneel was gekomen. Harry, schold me uit, maar moest lachen, omdat, zodra het droog was, direct het restje water van het dak af werd gegooid, en de mix-toren open en bloot klaar stond voor het tweede deel van het concert. Puur professioneel moeten de, Stones, hebben gedacht. En, Harry, nam nog een biertje. De mix-toren was bevolkt met de meest fantastische figuren. And all the passengers were drunk and insane, uit, het nieuwe nummer, Doom And Gloom, past het beste als beschrijving. De Stones speelden in, 1990, om het einde van de tournee te halen. In, 1997, en, 1998, voor het geld, en in, 1999 speelden ze om het spelen en om te vergeten. Het Wembleyconcert van, 1999, waar ik in de mix-toren actief bezig was als gevolg een hoogtepunt. Mick, was verdrietig en moest optreden. Tot afgrijzen van Charlie, maar, Charlie, heeft de, Stones, stabiel gehouden. Na, Mick, en, Keith, is hij de belichaming van de, Stones. Charlie, kreeg de eer de nieuwe bassist te kiezen, omdat hij volgens Keith het ritme moest gaan bepalen van de nieuwe Stones. Als, Charlie, lacht, dan is het goed. Daar waar vroeger werd gevaren op, Brain Jones, en, Keith Richards. Charlie, is de stille kracht en Mick behandelt hem daarnaar. Als een porselein olifantje. Het respect van mijn vrienden kwam waarschijnlijk voort uit mijn ontembare drang mijn huis te bouwen. En ook door de prestaties van het zeilen. En gewoon omdat respect onder vrienden per definitie moet bestaan. En niet te vergeten mijn prachtige vriendin Moniwi. Moniwi stond zo nu en dan in en ook op de voorpagina van mode bladen, net zo makkelijk. Ze was en is nog steeds, waarschijnlijk, bloedmooi en iedere man die ik kende kreeg bij het aanschouwen van haar een stijve. Ik kreeg veel complimentjes over Moniwi. Maar het wakkerde alleen maar mijn paranoïde aan. In plaats, dat ik me ging verdiepen in wat Moniwi zou willen, ging ik gekokerd door de wereld, letterlijk om me heen slaand. Ten slotte verliet Moniwi me definitief en kon ik lekker tegen een muur aan slaan en schoppen. Iets dat me een gebroken hand opleverde. De Stones-manie zou wel overgaan, zo hebben mijn vrienden waarschijnlijk gedacht. Nu, aan het einde van twee-en-twintig jaar, Stonesgigs, kijk ik verbaasd terug. De band was aardig dood, 1988, en sinds de, Steel Wheels, 1989, zijn ze beter en levendiger dan ooit teruggekomen. Mijn leven als ene volwassen mannetje, liep tegelijk met de revival van de, Stones. In, 2012, komen twee nieuwe nummers, en treden ze nog een laatste maal op. De nieuwe nummers zijn goed. Normaal gesproken ben ik haantje de voorste, als het gaat om het kopen van nieuw werk, maar, nu niet. Nu wachtte ik totdat het op mijn pad kwam. Ik wilde niet teleurgesteld worden. Het kon bijna alleen maar fout gaan. Want, hoe goed zouden de laatste nummers wel niet moeten zijn, om niet teleur te stellen? Nu, het antwoord is simpel. Zo goed, als dat ze zijn. Ze zijn uitgegroeid tot levende legendes. Bovendien was ik, voordat, de, Stones, begonnen aan hun heroveringen gewoon werkzaam bij een catamaranimporteur. Het bedrijf was een waar paradijs voor een bezeten zeiler. Ik had het geluk toen nog wel, maar werkte wel zo goed als ik kon. Altijd was ik knecht. Ik moest altijd blij zijn te mogen werken. En daarom was de Stones-tour van, 1990, een verademing. Een eigen leven! Sinds de, Stones, gingen touren in, 1990, was altijd prioriteit het volgen van zoveel mogelijk shows. Voetballen ging steeds beter, maar mijn kans om professional te worden ging niet door. In plaats daarvan ging ik zeilen, met toevallig een wereldkampioen, maar zelf hield ik toch meer van de vrijheid op het water door te surfen. Neuken vond ik ook heel belangrijk en dus bestond mijn leven, nadat ik mijn zeilcarrière gedwongen moest opgeven, uit voetballen neuken en surfen en de gelukzalige omstandigheid deed zich voor dat de, Stones, naar, Europa, kwamen voor een tournee! Ik kon mooi alles vergeten en zo deed ik voornamelijk op de, “front-row”, in het stadion, waar ook, en alles stond daartoe in teken. Het zeilen was een verhaal op zich. En als mijn familie dit leest zullen er wenkbrauwen worden gefronst over de seksuele uitspattingen van het lievelingetje van de familie en wereldkampioen zeilen. Ik hield vroeger mijn plaats in de familie en in de familie-bedrijven, door ondergeschikt te zijn en zelfs nederig, tot in den treuren. Ik was loyaal en dacht dat dit een traject is dat iedere puber moet doorlopen om later enig recht van spreken te behouden. Ik mag natuurlijk niet vertellen over de wandaden van mijn familie. Ze vonden het kennelijk gewoon dat ik werd onderdrukt. Een deel genoot er zelfs van en maakte grapjes. Ik was voorlopig wel wereldkampioen zeilen geworden en moest oneindig dankbaar zijn. Nu weet ik beter. Ik kan me heel goed de onderdrukking voorstellen van een groep of bevolking. Het naziregiem, zoals in, Duitsland, loert feitelijk in alle hoeken en in alle landen en het begint met hiërarchie en onderdrukking. Veel Nederlanders geloven in de evolutietheorie, een duidelijk gevolg van kennis en wetenschap. Er zijn fossielen gevonden van meer dan 5500 jaar oud. We hebben gaten geboord in poolijs, en beneden een bepaalde diepte is er ijs ( gevonden ) dat dateert van langer geleden dan, 5500, jaar. Anderhalve eeuw geleden kwamen er aanwijzingen dat de flora en fauna nog steeds evolueerden. De slangen, bijvoorbeeld, werden giftiger en de prooidieren van de slangen werden resistenter. Schorpioenen met, grote scharen kregen steeds minder gif in de staart, omdat ze zich konden verdedigen -, en aanvallen, met de grotere scharen. Kleine schorpioentjes werden giftiger, terwijl hun scharen kleiner werden. Toen deze evolutietheorie werd geopenbaard gaf dat een dreun. Alle kerken waren boos. Anderhalve eeuw gelden was het geschoolde percentage onder ons, min of meer, vergelijkbaar de geschooldheid van de Moslims. Zes eeuwen geleden, en ook de periode ervoor, was de Katholieke Kerk nog almachtig en, ook toen was het bedrijven van wetenschap, in feite, verboden. De Katholieke Kerk, met als machtscentrum, Rome, Het Vaticaan, stimuleerde ook. Maar, toen, Galileo, bewees dat wereld rond was, moest hij thuis blijven. De wetenschappers, toen tevens vaak bouwkundigen, werden door de kerk vaak aangesteld voor de bouw van kerken en belegeringstechnieken. De Hollandse-waterlinie werd gemaakt door technici. Techniek, bouwkunde, en, kerk, zijn nauw verweven. De rol van de kerk veranderde. Na, 1500 AD, namen de renaissance en de verlichting grote vluchten. In, Frankrijk, kwam in, de achttiende eeuw, een revolutie die, kerk en staat, uit elkaar trok. De kerk kon vanaf toen niet anders dan de werkelijkheid erkennen. Het gebruik van wielen, assen, aangedreven door fossiele brandstoffen, is niet goed. Nu is het niet de kerk die me tegenhoudt maar, het systeem. De mensheid gaat wel door en inmiddels is er een ring, met wieken, die wel kan draaien in storm terwijl een wiel, respectievelijk eentje met as, met wieken eraan, een windturbine of, windmolen, genaamd, dat niet kan. De mensheid kan nu waterstof en water maken uit zeewater. En, pas na WOII, kwam er vrijheid voor de gewone man. En, de gewone man ontwierp windsurfplanken en catamarans. Vrijheid leidde tot een ring, terwijl slavernij liep op het wiel. Mozes liep weg van het wiel. We draaiden dus op slavenarbeid. Nadat de slavernij werd afgeschaft, liepen de machines op kolen en olie. Sterker, de slavernij kon alleen worden afgeschaft omdat er stoommachines kwamen, die het werk deden. De slaaf, vandaag, is moeder aarde. Als zij zich achtergesteld voelen, dan hebben zij een punt.

Hun grootouders zijn door de Nederlanders als slaven behandeld. Een verhaal in de Koran schrijft hierover en vindt gehoor. In de Bijbel staat hetzelfde verhaal en ook dat vond gehoor. Mozes liep weg van de macht en liep door de zee weg. De jonge Moslims hebben zelf gezien dat onze manier van denken en doen niets met gelijkheid te maken heeft. De wetenschap en de scholing bouwen inderdaad een piramidevormige samenleving. De banken zijn corrupt, de multinationals plegen roofbouw maar, worden vrijgepleit door de advocaten. Het is niet vreemd dat wetenschap en scholing onder veel Moslims als kwaden wordt gezien. Het gezag wordt ondermijnd. Veel Moslimjeugd accepteert geen gezag. Ze hebben zelf gezien en gehoord hoe hun ouders en grootouders voor een appel en een ei hebben gewerkt en toch nog in de achterstandswijken creperen. Daar komt bij dat, op de Nederlandse technische Universiteiten, wel een zeer enge sfeer heerst. Voor een Moslim is het buitengewoon moeilijk om bijvoorbeeld door een Nederlandse ontgroening te komen. Sterker, het is voor Nederlandse studenten, komende vanuit een straatmilieu, al zeer moeilijk om te worden opgenomen door de “brabbelaars” en de rijkeluiskinderen. De kloof tussen straat en rijkeluiskind is groot. Er ontstaan kliekjes, in de vorm van zogenaamde studentenverenigingen, maar er ontstaan ook kleine groepjes van kinderen van de straat. En, studeren kost geld. Daar waar de rijke studenten buiten de deur kunnen eten, en dus, goed eten, en tegelijk kunnen uitrusten, daar kan die arme groep dit niet. Er is nog een groot voordeel voor de rijken; zij hebben vaders en grootvaders die hebben gestudeerd, en, de zodoende kennen de hoogleraren de rijkeluiskinderen eerder bij naam dan de kinderen van de straat. Voor de jaren zestig, van de vorige eeuw, was het bijkans onmogelijk voor een kind van straat om een technische universiteit te vervolmaken. Het kon wel, maar dit vergde buitenproportioMele offers van zijn of, haar, familie. Eind jaren zeventig is er verbetering gekomen en halverwege de jaren negentig lagen er kansen voor de kinderen van de straat. Maar, de kloof, tussen, rijk en arm, ofwel, tussen, meedoen met feestjes, of niet, ofwel tussen, worden opgenomen door de kliek die de dezelfde taal spreekt als de hoogleraren, en, dus, van de toekomstige werkgevers, zoals de waterbouwkundige bedrijven, en niet worden opgenomen door de kliek, bleef achter het grijze gordijn onveranderd. De kruiwagens zijn voor de rijken; de enterhaken voor de armen. Het is inmiddels geen geheim meer dat de Nederlandse technische universiteiten veelal onderzoek doen voor -, respectievelijk werken voor -, respectievelijk hun geld verdienen aan, de ( Amerikaanse en Europese) oorlogsindustrie, olieindustrie, kolenontginning, door respectievelijk de faculteiten, Lucht- en Ruimtevaart, Maritieme Techniek, en, Mijnbouw, terwijl de weg- en waterbouwers werk maken van het afdammen van grote rivieren, het maken van land in zee, aanleggen van havens en vliegvelden, en wegen et cetera. In de ogen van Moslims deugen deze activiteiten niet. Daarbij komt natuurlijk bij dat, deze technische wetenschappen, in de praktijk, bijna onoverbrugbaar zijn voor Moslimkinderen van de straat. Als eerste: hoe komen ze door de mensonterende ontgroening? De heersende cultuur op de universtiteiten weren, in feite, Moslims. En, eerlijk is eerlijk, die studentencultuur is ook niet gezond. Er vormen zich kliekjes. In zo'n kliek is er altijd wel eentje die lijntjes naar boven heeft. Oude tentamens zijn volop in omloop in de studentenverenigingen. De komende tentamens lijken verdacht veel op de oude en zo betalen zich de verenigingen uit. Wat zijn dan nog de kansen voor een Moslim? In een studentenvereniging, waar bijvoorbeeld meedrinken een hoofdcultuur is, is er geen plaats voor. Voor Moslims is het beklimmen van een technische universtiteit veel moeilijker dan voor een telg van rijke ouders. Pa en ma zijn bekend in de wereld van de achterklap, achterkamertjespolitiek en invloed uitoefenen op zondagmiddag in de kantine van de hockey-, of, golfclub. Er wordt een taal gesproken die zelfs voor gewone Nederlanders al niet te begijpen is. De steken onderwater, de dubbele moraal, het spreken met dubbele tong, de gevoelloosheid, het nastreven van superiotieit en het met opzet vallen zetten om de tegenstanders te vloeren, zijn, in de volksmond, vals en gemeen, maar, in de kringen van elite, cultuur. De techniek is hierdoor mede in handen van de elite. En de elite gaat voor het geld. Een olieborinkje hier, een olieborinkje daar, een straaljagertje hier en, een straaljagertje daar, een mijnenvegerjtje hier en, een mijnenvegertje daar, want, de maatschappij draait op fossiele brandstoffen en oorlogmaterieel maken is hiervoor. Het gevoel is weg. De cultuur rondom het geld.

Op de golfclub spreken de meneren, Shell, en, DSM, met de meneren mijnbouwkunde, lucht- en ruimtevaart en maritieme techniek, en onderling wordt gezorgd dat de techniek wordt gebruikt voor oorlog, olie, kolen en gas. Het milieu, ach, laat ze toch niet lachen. Er is dus weinig, tot geen, plaats voor een Moslim in de technische top. En juist hierin schuilt een probleem. Want, handel, economie en advocatuur, zijn geen exacte wetenschappen. Moslimmeisjes bedrijven dus wetenschap die geen wetenschap is. Past perfect, respectievelijk precies, in de opvatting van veel Moslims, dat meisjes niet naar school mogen. Want, kijk eens rond. Wat ziet U? Juist, de wereld is naar de klote gegaan door de multinationals, banken, de rijken, liegen en bedriegen, kortom, door het kapitalisme. We plunderen de aarde, nadat we drie eeuwen lang, Afrika, Amerika, en, Azië, plunderden. Het Westen deugt niet, volgens veel Moslims, en dus, de scholing die het onze meisjes opdringt, in bijvoorbeeld, Afghanistan, en, Pakistan, ook niet. Neemt niet weg dat, de technische wetenschap exact is, en dat dit, als gezegd, anders is dan niet-exacte wetenschappen; die wel weer door sommige Moslimmeisjes worden bedreven. In de exacte wetenschap worden bewijzen gevoerd. En het is wrang dat juist de technische wetenschap voor Moslims nog erg ver weg is. Het wereldje rondom de technische universiteiten nodigt niet uit. In Nederland komen we inmiddels, 80.000, technici / ingenieurs, tekort. Het is dus niet alleen dat het wereldje rondom de techniek Moslimkinderen niet uitnodigt; ook voor de rest lijkt de klif te stijl en, veel te hoog. De studies zijn moeilijk en lang, en, kosten geld, moeite en offers. Exacte wetenschappen wassen helaas ook veel verschrikkelijke dingen uit, zoals, mijnbouw, offshore-technologie, verbrandingsmotoren, kolen-, en, gasgestookte elektriciteitscentrales, en ga maar door. Maar, het zijn echter niet de exacte wetenschappen die bepalen dat deze exacte technische wetenschap worden misbruikt! Neen, het zijn de niet-exacte wetenschappen, zoals economie, handel en advocatuur, die de techniek misbruiken. Neem, als voorbeeld, spoilers op auto's. De internationale regelgeving verbiedt spoilers op auto's. Want spoilers zijn gevaarlijk voor fietsers en voetgangers. Ten gevolge zijn de auto's van staal. En, auto's van staal zijn zwaar, en gebruiken hierdoor veel brandstof bovendien. De regelgeving omtrent intrekbare spoilers is is gedateerd. De techniek kan wel degelijk lichtgewicht auto's maken, met uitschuifbare spoilers, die geschikt zijn voor hoge snelheden op de snelwegen. Op snelwegen lopen geen voetgangers en fietsen geen fietsers, zodat spoilers geen gevaar meer opleveren. De auto's kunnen dan uit supercomposieten gebouwd worden en zo heel licht zijn. Onder hoge snelheden is de wegligging belangrijk en is er dus neewaartse druk nodig. Zonder spoilers verzorgt de massa van het staal deze neewaarste druk. Met spoilers is er ook die gewenste wegligging. De spoilers trekken in als de auto's van snelweg afkomen, zodat ze geen fietsers en voetgangers kunnen bezeren. Technisch kunnen intrekbare - en uitschuifbare spoilers worden toegepast, zodat de auto's niet langer van staal hoeven te zijn, edoch, van de lichte en super sterke koolstof verstevigde composieten, de zogenaamde super composieten. Het is dus niet de technische wetenschap die schadelijke auto's maakt, neen, het zijn de advocaten en de regelgeving die bepalen dat auto's van staal zijn, en dus, zwaar zijn en zodoende veel brandstof gebruiken. Supercomposieten worden toegepast bij, bijvoorbeeld, de modernste straaljagers. De techniek wordt zodoende ook vaak misbruikt. Binnen de techniek is bovendien sprake van een sterke hiërarchie. En ook dit strijkt de Moslims tegen de haren in. Binnen de cultuur van de rijken gelden, in feite, beestachtige wetten. En, Moslims, buigen alleen voor, Allah. De nog uit de vorige eeuw(en) daterende omgangsnormen van de rijke families, en dus, die van hun kinderen op de technische universiteiten, in dan natuurlijk met name de studentenverenigingen, zijn niet te verteren voor Moslims. De wereld van de rijken is gebaseerd op vriendjespolitiek, gespeelde nederigheid, schijnheiligheid, en, vooral, gaan over lijken. Uiteindelijk draaien alle radertjes op geld, en dus, macht. Toch zorgt de exacte wetenschap voor het bewijzen en aantonen van natuurwetten. Een dam, bijvoorbeeld, blijft staan, en een wolkenkrabber ook. Ze zijn sterk genoeg gemaakt en kunnen zelfs, indien geplaatst in aardbevinggebieden, aardbevingen doorstaan. Maar toch, de techniek was altijd een verlengstuk van de macht. Toen de Farao een piramide wilde, moesten de bouwmeesters die maken. Als er oorlogen uitbraken, dan moesten de ingenieurs aan de bak. Toen Kennedy naar de maan wilde, moesten de ingenieurs de raket maken die erheen kon. Ofwel, als er geen oorlog was, dan was er altijd nog de prestige, waarvoor de techniek werd gebruikt. Windsurfen is een gevolg van de voorradig zijnde materialen. Windsurfers hoeven nergens heen. Sterker, ze gaan plat op de wind, heen en weer, zonder terrein te winnen. Als er over de evenaar zou worden gewindsurft, dan is het pad een ring. Als er dus geen motieven zijn om ergens heen te gaan, voor oorlogjes of, handeltjes, dan ontstaat een ring. Toen de Farao een piramide wilde, moesten er grote stenen worden versleept. Laten we zeggen dat de steen van, A, naar, B, moest. Van wie dat moest, dat mag joost weten, maar het schijnt dat het alfa-mannetje dit wilde. De slaven sleepten de stenen van, A, naar B, omdat het alfa-mannetje, de Farao, dat wilde. Hij wilde indruk maken met de piramide. Niet alleen had het alfa-mannetje slaven, maar ook had hij veel vrouwtjes. Vergelijkbaar met de alfa-mannetjes, in multinationals, nu. Het gesleep van de stenen, over een stenenbed, respectievelijk, aansleeptraject, ging makkelijker, zo ondervonden de slaven, met zandkorreltjes eronder. Later werden dit hele kleine kogellagertjes genoemd. Wieltjes. Een paar duizend jaar later kwam men erachter dat wieken, gestoken in een wielas, deze liet draaien op de wind. Een windturbine zoals we die kennen, met as, waarin de wieken zijn gestoken, komt dus voort omdat we stenen moesten verslepen voor het alfa-mannetje; de Farao. De Moslims vinden dat ze weg moeten lopen van de Farao, en zien de Westerse multinationals als de Farao. Maar, ook in de Bijbel staat dat Mozes wegliep van de Farao. In vrijheid, waar Mozes naartoe liep, kwam windsurfen, en via Windsurfen, over de evenaar, als die voor even water was, kwam een ring. Wieken gestoken in een ring, kunnen draaien in storm. En, wieken gestoken in assen, wielen, niet. Hierbij volgt dat de technische wetenschap, indien bedreven in vrijheid, dezelfde uitkomst biedt als die van de Koran. Broederschap. De techniek kan zich inzetten voor genoeg energie, water, voedsel, alsmede onder andere schone transportmiddelen.

Typerend voor het verschil, tussen wachten in de rij en, stomweg naar binnen lopen, als zijnde een rodie of erger, was het voorval voor het laatste concert in Wembley, eind augustus 1990; dus grofweg twee maanden na de eerste Wembleyconcerten. Harry, David en ik waren die middag werkelijk achteloos een voor een, via de achterkant van het podium, langs de ontelbare trucks, backstage dus, langs drie bewakersposten gelopen, met ieder een eigen truc of hulpmiddel. Alledrie wandelden we zonder kaartje naar binnen. Dan Reed, die op Harry’s motor mocht rijden, voorzag, Harry, van een, VIP-sticker, en, Harry, gaf deze aan, David. David, kon zo naar binnen lopen en werd door niemand aangehouden. Blijkbaar waren we ingeburgerd na drie maanden tournee. Ik stelde vast dat we dezelfde kleur uitstraalden als de crew. De vaste kern, allemaal in het zwart getooid met T-shirts, knipperde niet eens met de ogen en voor de lokale bewaking was dit een goed teken. Zij dachten dus, dat, David, een van hen was. Hij liet opzichtig de sticker om zijn nek hangen, aan een speciaal koortje met bijbehorende klip. Maar niemand die werkelijk acht sloeg op, David. Hij was immers aan het werk, anders kon je daar niet lopen met een pas! David, had als enige een geldig bewijs om backstage te komen. Harry, had natuurlijk weer haarfijn door welk hangertje werd gebruikt door de crew en kocht direct een paar van die zelfde koortjes. Hij stapte op zijn motor, ik ging achterop en raceten ongehoord hard naar hartje, Londen, en kochten die koortjes. David, was al om twee uur binnen en gaf de pas, door een hek aan de andere kant, daar waar de fans geduldig wachtten, aan, Harry. Harry, hing de sticker aan de speciale klip, aan het koortje en liep achteloos langs de bewakers. Harry, was verrukt over het gegeven dat de bewaking niet eens de moeite nam om daadwerkelijk het uiteinde van het koortje te bekijken; daar waar natuurlijk een pas of laminate aan zou hangen! Blijkbaar was het zien van het bewuste koortje, met bijbehorende klip de garantie voor een veronderstelde pas of sticker. Sowieso werden de toen, in, 1990, zeldzame backstage stickers gegeven door, Dan Reed, niet ontdaan van het zegel en zeker niet opgeplakt; de sticker moest immers, per definitie, zo veel mogelijk concerten meegaan. In ieder ander land was dezelfde sticker steeds weer een toegangsbewijs! Deze wijsheid gebruikten we dankbaar tijdens de, Voodoo Lounge concerten, vier jaar later. Harry zei tegen me dat ik gewoon net moest doen of de pas onder het T-shirt zat en dreigen, met het laten zien is evenveel waard als de pas helemaal te laten zien. Het ging blijkbaar om de klip en het koortje, de rest dachten ze er zelf wel bij. Het vereiste oefening, om precies het koortje tot zover onder het T-shirt vandaan te trekken, zodanig dat net wel de klip te zien was maar niet de lege rest. Bovendien vereist het stalen zenuwen, maar dat leerde ik snel van, Harry, en, David. Ik was geen pussy, of wel soms. Ik hing het koortje om mijn nek en telkens als een steward vragend keek trok ik het koortje tot precies ver genoeg uit mijn T-shirt, zodanig dat de klip te zien was. Zoals gezegd denkt de bewaking dan blijkbaar de pas er zelf bij. Feitelijk hoefde ik niets te doen want feitelijk is de indruk van een bewaker bepalend voor wel of geen vrije doorgang. Als ze al twijfelden dan zouden ze zeker op me af stappen, maar dat deden ze niet. Als ze al de moeite nemen om op je af te stappen, dan weten ze dat ze naar de bekende weg vragen en ze wilde kennelijk niet, “af”, gaan. Het naar binnen lopen, gebaseerd op bluf, hebben Harry en ik tot een ware kunst verheven. Harry, die natuurlijk perfect Engels spreekt, heeft tegenwoordig gehele volzinnen klaar, als antwoord voor schijnbaar elk vervelende vraag. Harry, heeft intussen compleet nieuwe werkzaamheden verzonnen, die zouden moeten gebeuren voor een concert. Maar grofweg volstaat de volzin: ”I’m with the band”. De lokale bewaking knikt dan alleen maar begrijpend en wijst hem de weg. Voor mij als Nederlander is het toch moeilijk om met een Engels accent dit soort lastige vragen van de stewards en politie te pareren. Ik moet het meer hebben van de truc met het koortje en met mimiek. De juiste kleding uitzoeken is geen kunst. Een zwarte spijkerbroek en een zwart T-shirt van, AC/DC, verrichten wonderen. De enige op wie, Harry, en ik alert moeten zijn is, J.C.. Die weet precies alles van iedereen op de werkvloer. Wie er wel moet zijn, en wie niet. Duidelijk is dus dat wij er niet bij horen en feitelijk klaplopers zijn. Harry, en ik zijn feitelijk, naast het in de luren leggen van de stewards, gefixeerd op, J.C., en de vaste kern rondom de, Stones. Eenmaal binnen ga ik meestal slapen tussen de stoelen, maar Harry wil nog verder, hij wil in de, VIP-lounge, backstage, en ook nog het liefst de, “Sheppards Pie”, het lievelingseten van mister Richards en de vijfsterren catering bewonderen, om daarna lamsbout te eten. Want dat is kosjer. Daarna wacht hij het liefst op, Blondie, en, Bernard, en begint zijn prive feest. Harry, wil een goede sfeer kweken in de lounge voor de, Stones. Een half uur voordat het concert begint komen, Charlie, en, Mick, binnen en eten wat. Ontspannen lopen de heren hier een daar een praatje te maken en maken veel grapjes. Keith, en, Ronnie, zijn dan al bezig zich warm te spelen, in de kleedkamers en komen pas tien minuten voor showtime naar de lounge en dat is natuurlijk het hoogtepunt. Als ik niet daarbinnen ben sta ik buiten intussen Harry’s plaats vooraan vast houden. Als de, Stones, naar de bühne gaan loopt, Harry, naar mij toe aan de hekken. En ik krijg dan een mee gesmokkelde lamsbout en bier. Intussen moest, David, weg van het hek. De pas had nu twee personen naar binnen geleid maar ik stond nog buiten, zonder pas. Mijn geld was intussen op, het was immers het einde van de Urban Jungle Tour en mijn toegangskaartje was veel geld waard. Ik besloot de gok te wagen en verkocht mijn kaartje en wandelde toen zonder pardon, met de truc van het koortje, het stadion in. Ik stond te trillen op mijn benen en mijn hart klopte in mijn keel maar ik bleef stug doorlopen. Om drie uur ontmoette ik, Harry, en, David, bij enig toeval ergens binnen en we dwaalden door, Wembley, en onbewust probeerde we het hele stadion uit, zoekende naar de beste plek. Die was toch gewoon vooraan, en dat wisten we al, want daar stonden we altijd. Wembley, heeft prachtige glooiingen en achter het doel, hoog in de tribune, is het prachtig. Wembley was niet hoog maar diep. De stoeltjes stonden keurig, als soldaatjes in een lang vergeten oorlog, met voor ieder soldaatje een vrij zichtveld. Werkelijk elk stoeltje was uniek geplaatst, en iedereen kon langs elkaar kijken. De helling nabij het veld is buitengewoon vlak, en de stoeltjes moesten wel zo mooi staan, anders konden de mensen achter de eerste rijen niets zien. Wembley was dus een werk van ambacht en doordachtheid. Ben benieuwd of de nieuwe stoeltjes weer zo uniek gepositioneerd staan opgesteld. Het leek ongelooflijk, maar plotseling ontwaarde ik toch echt, Mick, en, Keith, op het podium, die, als generaals, het nog lege slagveld bekeken en alles nauwlettend gade sloegen. Mick, liep, achteloos, rond in een veel te duur trainingspak en deed, met korte tussenpozen, zeer felle knieheffingen. Hij trok, als het ware, een sprintje, zonder vooruit te gaan. Na een salvo knieheffingen schopte hij zijn voeten vooruit, en het was duidelijk dat, Mick, looptraining heeft gehad, want, hardlopers, respectievelijk, marathonlopers, schoppen ook hun voeten voor zich uit om de spieren los te maken. Deze voor, Mick, zo typerende warming-up, was het eerste wat ik in een glimp zag, en, het was net alsof er twee waarnemingen vochten om voorrang. Eerst zet ik hiertoe een tijdspaaltje neer. Het is, Augustus, 1990. De laatste beelden van, Mick, in trainingspak dateren uit, 1982. En, mijn moeder is een atlete en loopt marathons. In, 1982, deden de, Stones-concerten, in de Kuip, in, Rotterdam, nogal wat stof opwaaien en een van de redenen hiervoor was de activiteit van, Mick, op het podium. In, Nederland, was er grote bewondering voor deze activiteit. Mick, liep bijna een marathon, zo werd zijn activiteit natuurlijk opgeblazen. Mick, rende van de linker uitloper van het podium naar de rechter. In de kranten stonden foto's van een hardlopende, Mick, die aan het trainen was voor de show. Volgens de kranten rende, Mick, tien kilometer per dag, om in vorm te blijven. Ik was toen twaalf jaar oud. Een van de eerste indrukken die ik kreeg van, Mick, was een hardlopende, Mick, en, in trainingspak. Mijn moeder, als gezegd, zelf een marathonloopster, keek vol bewondering naar beelden van een hardlopende, Mick, op, TV. Een cameraploeg had de beelden vastgelegd van de training van, Mick. Op de, TV, waren de beelden te zien van hoe, Mick, vanuit het hotel, in trainingspak, omringd door bodyguards, heel ontspannen aan zijn tien kilometer lange training begon. Wat voor mij toen zo bijzonder was, is dat ik dit mijn moeder elke dag zag doen. Mijn moeder ving op precies dezelfde wijze haar training aan, zoals, Mick, dat deed. Het lijkt wel een stille afspraak onder de hardlopers, om niet meteen te gaan rennen, maar om een paar passen gewoon te lopen om dan pas te beginnen met hardlopen. Tijdens de eerste serie hard gelopen passen raken de hielen de kont en worden de knieën extra hoog opgetrokken. Mick, loopt als een wijf, nichterig, en, zoals gezegd, tot mijn verbazing, precies zoals mijn moeder. Destijds, in, 1982, maakte, Mick, zeer grote indruk door zijn hardlooptrainingen en het was weken het gesprek van de dag. De concerten waren ook geweldig geweest, want, de mensen en familieleden die er bij waren geweest spraken honderd uit. Ik ben er niet bij geweest. Ik wist toen helemaal nog niet wie de, Stones, waren. Wel werd ik geraakt door de verhalen en de beelden, juist, die van, Mick, in zijn trainingspak, die tussen de concert-dagen in, tien kilometer hard liep om zijn vorm te behouden. Enfin, de eerste indrukken, van, Mick, waren, Mick, in trainingspak. En nu, in de middag voorafgaand aan het allerlaatste concert van de, Urban Jungle Tour, waren, Harry, David en ik in, Wembley Stadium. We probeerden het stadion uit en doolden wat rond. We waren wel vaker reeds in de middag binnen geslipt en dan werd de sound-check steeds gedaan, door, wat wij later noemden, de “ sound-checkband”. Harry, David en ik probeerden, Wembley Stadium, uit en belandden hoog in de tribune, achterin, recht tegenover het podium. Toen ik nog klein was, leek mij dit de beste plek. Alles overziend. In het stadion zelf bleek deze plek niet de beste plek. Die was vooraan, net links van het midden, “frontrow”. Ik kijk naar het podium en laat de gedachten de vrije loop. Ik stond waar ik altijd wilde staan. Ik vond het, Olympisch Stadion, in, Amsterdam, mooier dan, Wembley, maar, dat zei ik natuurlijk niet tegen, Harry, en, David. Ik droom weg, en in de verte zie ik, Mick, in trainingspak, die vertraagd een warming-up doet. Ik attendeer, Harry, en, David. Nadat, Harry, me uitlachte, viel ook zijn mond open. Keith, verscheen op het podium gevolgd door, Charlie, Ronnie, en, Bill. De blazers speelden wat met hun instrumenten, waarbij ik dan moet zeggen dat ze niet speelden zoals spelen, maar er mee jongleerden. Mijn eerste indrukken van, Mick, waren, Mick, in trainingspak, en nu zag ik, Mick, in trainingspak. Het was alsof twee waarnemingen elkaar overlapten. De sound-check voor het laatste Wembley.concert werd verzorgt door de, Stones, zelf, en wij waren erbij. We stormden de tribune achter het doel af, dus de afstand was aanvankelijk enorm, maar werkelijk, de Stones pakten hun instrumenten en begonnen te jammen. We werden tegengehouden op het midden van het veld, ter hoogte van de mix-toren, en mochten niet verder naar voren. Uitdrukkelijke instructies van, Mister Richards. Hij wil ongestoord rondlopen en spelen, geen publiek, geen aanleiding duldende voor eventuele rimpelingen. Maar er was niemand in het stadion, behalve wij dan, en die ene die ons tegenhield. We mochten niet helemaal naar voren tijdens de sound-check. We mochten blij zijn dat we er niet uit werden gegooid en werden dus gedoogd! Eindeloos bleef, Keith, Tumblin’Dice, spelen, terwijl de rest nog een beetje doelloos rond liep. Ik stelde mezelf een half uur eerder voor. Buiten in de rij en nu zomaar binnen zonder kaartje en Keith zien spelen, jammen! Ronnie, wachtte, zoals altijd, geduldig op goedkeuring van, Keith, en viel in, en plotseling was daar, Charlie Watts. De impact van, Charlie, op de jammende gitaren van, Keith, en, Ronnie, is op zijn minst meesleurend, maar bovenal vervalt dan direct de term, “jammen”. Met Charlie, als drummer staat elke, “jam”, als een huis. De jam kan dan feitelijk direct de boeken in als een, Rock-klassieker. Dat, bij nader inzien, de bewuste jam van, Tumblin’Dice, niet zomaar een jam is, maar, een, min of meer, toevallige openbaring is geweest tijdens een concert in, Seatlle, in, 1972, waarin, Keith, plotseling, het gedachtengoed van, Mick, wist vast te leggen. Het was destijds, in, 1972, in, Seatlle, duidelijk dat, Mick, zeer blij was, opgetogen zelfs, dat, Keith, zijn nummer, die van, Mick, dus, aanvoelde en het concert kon laten drijven. Keith, is zich kennelijk uitermate bewust van het concertdragende loopje van, Tumblin' Dice. Echter, toen ik, Keith, een kwartier lang, alleen maar het eindeloze loopje, hoorde spelen, telkens op net even andere manieren, zonder begin en zonder eind, maar altijd rond afgemaakt, wist ik nog niet dat juist dit riedeltje in juist dit nummer, Tumblin' Dice, een zekerheid binnen elk concert is, welke een concert maakt of breekt. Het lijflied van de, Rolling Stones, Tumblin' Dice, staat voor de opstanding na de exodus, in, 1971, en is een mijlpaal, een scharniermoment. Toen, Keith, tijdens het concert in, Seatlle, in, April, 1972, de juiste snaren wist te raken, wisten, Mick, en, Keith, dat ze het voor elkaar hadden gekregen: een dragend deuntje om zelf tot rust te komen terwijl het concert op volle snelheid voort dendert. Deze informatie had ik in, 1990, nog niet, en ik vroeg me toen af waarom, Keith, Tumblin' Dice, ontrafelde. De band kan kiezen uit wel, 500, nummers, maar, Keith, bezeten als altijd en huppelend als een klein kind in zijn privé speeltuin, Wembley Stadium, vergezeld van zijn versleten donkere Fender, die waarschijnlijk door, Pierre, eigenhandig opnieuw in elkaar is gezet, koos uitgerekend weer voor, Tumblin’ Dice. Keith, is kennelijk een perfectionist. Het klonk fantastisch. De ronde klank van die Fender. Wat wilde, Keith? Na honderd-en-zestien keer, Tumblin’Dice, plichtmatig te spelen was daar de rehearsal, voor, wat vanavond, hoogst waarschijnlijk, de, honderd-en-zeventiende keer, die tour, zou worden van, Tumblin’Dice. Maar, na een intro van een kwartier, want zolang liep, Keith, geheel in afzondering, rondjes met zijn gitaar, en zichtbaar in een trance, Tumblin’ Dice, uit te kristalliseren, bleek dat er nog onontgonnen grond was die verkend diende te worden. Het nummer had intussen allang geen einde meer en geen begin. Mick, stond er werkelijk hulpeloos bij. Keith, gaf, Mick, geen moment de kans zijn mond open te doen, liet zien wie er de baas is, en bleef, Tumbin' Dice, spelen. Mick's, nummer. Mick, laat het wel uit zijn hoofd om, Keith, te onderbreken, tijdens de vervolmaking en ontrafeling van, Mick's, nummer. De, Rolling Stones, waren niet langer, Mick Jagger, en, de, Rolling Stones. In, 1981, en, 1982, was, Keith, razend op, Mick, omdat, Mick, zichzelf tot voorman bombarbeerde, en, Mick, hiermee de, Stones, naar de breuk leidde. Keith, was dit duidelijk nog niet vergeten en liet, Mick, krimpen. Mick, stond daar, in zijn trainingspak, en, Keith, zette de tijd stil, werkte aan, Mick's, nummer en trapte, Mick, in een nog leeg, Wembley, als een sigarettenpeuk uit op de vloer, met dan ook nog even de extra twisten van de voet om de peuk goed in de vloer te wrijven. Na, vijftien, minuten, lang, Tumbin' Dice, in te dreunen, deden ze ook nog even snel, Harlem Shuffle, testten het koper, met, Bobby Keys, als voorman van de blazers en slepen enkele intro’s. Intro's van, Play With Fire, Ruby Tuesday, en, Bitch, werden klakkeloos en met een ijzige precisie, keihard, gespeeld. Ronnie, was scherp. Keith, kon lachen. Mick, zichtbaar beteuterd om zijn onbenullige inbreng, in het eerste kwartier van de sound-check, voelde alles, blijkbaar, toch precies aan. De ultra korte intro’s, van soms een paar seconden, met, werkelijk, afgemeten aanslagen, waren genoeg om, Mick, weer in zijn rol als artistiek leider te doen gelden. Goedkeurend kreunde hij, “aaawrrigt”, en stimuleerde de band. Mick, was uitgewrongen door, Keith, maar herpakte zich wonderwel en toonde zich nederig en bereid. Mick, weet, dat het karretje, dadelijk, als het concert echt begint, wordt gegrepen door de pal aan de ketting die het karretje tot bovenin de toren van de achtbaan brengt, en dan pas los wordt gelaten en dat, Mick, dan, vol in de schijnwerpers staat. De nu nog jammende gitaren worden straks gegrepen door, Charlie, de pal aan de ketting. Mick, en, Keith, beseffen intussen dat dit een mechanisme is dat, Rock ’N Roll, heet en dat zij degenen zijn die deze kunst beheersen. Tumbin' Dice, belichaamt de, Rock 'N Roll, van de, Stones, en, Keith, opereerde, Mick, terwijl, Mick, bij bewustzijn was. Als dit de spanning is die ze nodig hebben, om nog eenmaal te pieken, na, 116, concerten, dan, accepteert, Mick, dit van, Keith. Keith, zette, Mick, neer, en zette hem op scherp door hem, tot op het bot, af te kluiven, met het uitbroeden van, Tumblin' Dice. Mick's, nummer. De tournee begon in, Rotterdam, 18, Mei, 1990, was de eerste concert-dag. Ik stond met open mond het gigantische podium aan te staren en kreeg een indruk van de grootte van de, Stones. Harry, en, David, waren er ook en zagen de vlag. Harry, herkende de vlag later in, Wembley, en kennelijk was de vlag het aangrijpingspunt voor ons contact daar. Maar toen kenden we elkaar nog niet, het was immers de opening van de Europese Tour. Als een kleine jongen liep ik rond het stadion en de verhalen waren niet van de lucht. “De geluidsinstallatie omvatte een paar miljoen Watt. Het lijkt wel een leger dat de stad komt veroveren. En, “heb je de sound-check gehoord, gisteren?” Kortom, iedereen maakte elkaar helemaal gek. Zowel buiten als binnen hadden de, Stones, alles perfect geregeld en niets werd aan het toeval overgelaten. Toen hoorde ik de sound-check van de blazers. Ze oefenden, Bitch. De drum werd getest en buiten stonden we te gissen of dit al de, Stones, waren die we hoorden. Later zou ik meer gaan begrijpen van het middagritueel in het stadion. De sound-check doen de, Stones, zelden of nooit zelf, maar in hoge uitzondering doen ze het wel. Die uitzondering was dus het laatste concert in, Wembley. Pierre, kon prima sound-checken en de, “sound-check band”, heeft in de jaren erna eigenlijk een geheel eigen stijl gecreëerd, met een mengeling van invloeden van, Led Zeppelin, U2, en, Steppen Wolve, maar, iedere song met de ontegenzeglijke imitatie van de manier van drummen door de meester, Charlie Watts. De rondslingerende en stuwende muziek van de drummer van The Rolling Stones is voor iedere kenner heilig. Charlie en zijn manier van drummen vormen de basis voor ook de, “Stones-sound-check-band”, met, Pierre, op lead-gitaar. Soms vond ik de sound-checkband zelfs beter dan wat de, Stones, die avond voorschotelden. De sound-checkband ontwikkelde zich ook. Pierre, kon het niet laten om af en toe riffs van, The Edge, te spelen. Op vol vermogen gaat, Pierre, dan los. Harry, en ik kijken elkaar dan aan, met die blik van: oei, dit is goed. In, Berlijn, bijvoorbeeld, speelde, Pierre, zonder remmingen riffs van, U2. Het was griezelhard, snel, kundig, en gewoon heel erg goed. Niet alleen, Harry, en ik, maar ook de rest van de sound-checkband kijken dan vol bewondering naar, Pierre. Ik weet dus niet of ze in, Rotterdam, zelf de sound-check deden, of, dat het de sound-checkband was. Maar, wat maakt het uit. De, voor mij, allereerste tonen uit, De Kuip, toen nog zonder overkapping, deden het ergste vermoeden. Wat een sound, wat een power. De drang naar het volgende concert was geboren. Maanden lang leefde ik toe naar, die bewuste , 18 Mei. ‘s Ochtends hing ik mijn vlag op aan de hekken van het, Feyenoord Stadion, en ‘s middags was het een voorpaginafoto, ter grootte van de halve krant, in het, NRC; een kwaliteitskrant in, Nederland. De volgende concerten van, 1990, zouden worden vergezeld met de vlag, totdat ik hem waste in de wasmachine en de kleuren doorliepen en de vlag er niet meer uit zag. Ik gebruikte ik de vlag ook om ´s nachts onder te slapen. Om geld te sparen sliep ik buiten, op grasvelden, in bossen, of, gewoon, in een tuin. In, Parijs, barstte ‘s nachts de hemel open, een wolkbreuk, en hierdoor werd ik letterlijk uit een tuin weggespoeld en de straat opgejaagd. Om vier uur ´s nachts liep ik zeiknat, tot op de draad toe nat, door de straten van, Parijs. Touren is afzien. Het concert in, Parijs, was niet beter dan die in Rotterdam en dat viel me enigszins tegen. Ik had meer variëteit verwacht. Ik werd me bewust van het begrip, setlist. Er was aanvankelijk nog maar variatie in de setlist. Ik had echt verwacht een geheel ander show te zien in, Parijs, en ondervond dat de, Stones, bestonden uit, vlees en bloed. Ze konden niet meer brengen dan een vaste show. De show was immers uitgebalanceerd met rustige nummers afgewisseld met de wat snellere. De intro werd verzorgd door Marrokaanse vrienden van de, Stones, en in het bijzonder van, Brian Jones. Love Comes At The Speed of Light, ofwel, Continental Drift, en is aanjagend. Na de intro, sloeg direct, Start me Up, toe. Gevolgd door, Sad Sad Sad. Soms deden ze, Bitch, ertussen. Daarna kwamen, Harlem Shuffle, de bijna hit uit, 1985, en, Ruby Tuesday. Keith, speelt daarin afwachtend en vult in. Dezelfde gitaar gebruikt hij weer bij, Paint it, Black, en ook daar speelt hij invullend en maakt veel loopjes. Deze snerpende gitaar, een soort mengeling tussen een akoustische -, en elektrische, gitaar zou overigens, slechts bij uitzondering verschijnen tijdens, Ruby Tuesday, Factory Girl, Paint it, Black, en, Play With Fire,

Back To Cairo

assemblee en Egypte, photographiée au pied des Pyramides de Gizeh

Believed to be in Public Domain From Library of Congress, Prints and Photographs Collections. More on copyright: What does "no known restrictions" mean?

______________________

For information from Creative Commons on proper licensing for images believed to already be in the public domain please-- click here. By using this image from this site, you are acknowledging that you have read all the information in this description and accept responsibility for any use by you or your representatives. You are accepting responsibility for conducting any additional due diligence that may be necessary to ensure your proper use of this image.

________________

Public Domain. Suggested credit: Library of Congress via pingnews. Additional information from source:

TITLE: Egypt. Pyramids of Gizeh. The Great Pyramid. Reflecting pyramid & mounted camelman.

CALL NUMBER: LC-M32- 8932[P&P]

REPRODUCTION NUMBER: LC-DIG-matpc-03839 (digital file from original photo)

No known restrictions on publication.

MEDIUM: 1 negative : glass, dry plate ; 5 x 7 in.

CREATED/PUBLISHED: [between 1934 and 1939]

CREATOR:

Matson Photo Service, photographer.

NOTES:

Title and date from: photographer's logbook: Matson Registers, v. 1, [1934-1939].

Gift; Episcopal Home; 1978.

SUBJECTS:

Egypt--Jīzah.

FORMAT:

Dry plate negatives.

PART OF: G. Eric and Edith Matson Photograph Collection

REPOSITORY: Library of Congress Prints and Photographs Division Washington, D.C. 20540 USA

DIGITAL ID: (digital file from original photo) matpc 03839 hdl.loc.gov/loc.pnp/matpc.03839

CARD #: mpc2004002726/PP

More Egypt and Jordan pictures on my site Click here

The Great Pyramid of Giza (also known as the Pyramid of Khufu or the Pyramid of Cheops) is the oldest and largest of the three pyramids in the Giza Necropolis bordering what is now El Giza, Egypt. It is the oldest of the Seven Wonders of the Ancient World, and the only one to remain largely intact. Egyptologists believe that the pyramid was built as a tomb for fourth dynasty Egyptian Pharaoh Khufu (Cheops in Greek) over a 10 to 20-year period concluding around 2560 BC. Initially at 146.5 metres (481 feet), the Great Pyramid was the tallest man-made structure in the world for over 3,800 years. Originally, the Great Pyramid was covered by casing stones that formed a smooth outer surface; what is seen today is the underlying core structure. Some of the casing stones that once covered the structure can still be seen around the base. There have been varying scientific and alternative theories about the Great Pyramid's construction techniques. Most accepted construction hypotheses are based on the idea that it was built by moving huge stones from a quarry and dragging and lifting them into place.

There are three known chambers inside the Great Pyramid. The lowest chamber is cut into the bedrock upon which the pyramid was built and was unfinished. The so-called[1] Queen's Chamber and King's Chamber are higher up within the pyramid structure. The Great Pyramid of Giza is the only pyramid in Egypt known to contain both ascending and descending passages. The main part of the Giza complex is a setting of buildings that included two mortuary temples in honor of Khufu (one close to the pyramid and one near the Nile), three smaller pyramids for Khufu's wives, an even smaller "satellite" pyramid, a raised causeway connecting the two temples, and small mastaba tombs surrounding the pyramid for nobles.

Modern Entrance

Today tourists enter the Great Pyramid via the Robbers' Tunnel dug by workmen employed by Caliph al-Ma'mun around AD 820. The tunnel is cut straight through the masonry of the pyramid for approximately 27 metres (89 ft), then turns sharply left to encounter the blocking stones in the Ascending Passage. Unable to remove these stones, the workmen tunnelled up beside them through the softer limestone of the Pyramid until they reached the Ascending Passage. It is possible to enter the Descending Passage from this point, but access is usually forbidden. (Wikipedia)

tag

"The Great Pyramid of Giza","the Pyramid of Khufu","Pyramid of Cheops","Piramide van Gizeh",sfinx,Sphinx,Giza,Gizeh,Egypte,Egypt,toerist,toerisme,"El Giza"

08C_1211RPN

Bei der Fahrt von Memphis und Sakkara zurück nach Kairo: Kinder in der "The Nile School For Countryside Carpet" in Gizeh beim Knüpfen.

March 2023

Birkenstock Gizeh Patent Leather Sandal,Black Patent,35 N EU

birkenstock.flip-flops.biz/

From the Detroit Publishing Co. Collection at the U.S. Library of Congress.

More postcards from Egypt | More photochrom postcards

[PD] This picture is in the public domain.

Camel riding in Gizeh, Egypt. What a country.

Pirámide de Djedefré en Abu Roash. Cámara funeraria (inacabada)

From Wikipedia, the free encyclopedia

A view of the pyramids at Giza from the plateau to the south of the complex. From left to right, the three largest are: the Pyramid of Menkaure, the Pyramid of Khafre and the Great Pyramid of Khufu. The three smaller pyramids in the foreground are subsidiary structures associated with Menkaure's pyramid.

U23 G17

r O24

Unicode:

Pyramid

in hieroglyphs

A view of the Pyramid of Khafre from the Sphinx.

The Egyptian pyramids are ancient pyramid-shaped masonry structures located in Egypt.

As of November 2008, sources cite either 118 or 138 as the number of identified Egyptian pyramids.[1][2] Most were built as tombs for the country's pharaohs and their consorts during the Old and Middle Kingdom periods.[3][4][5]

The earliest known Egyptian pyramids are found at Saqqara, northwest of Memphis. The earliest among these is the Pyramid of Djoser (constructed 2630 BC–2611 BC) which was built during the third dynasty. This pyramid and its surrounding complex were designed by the architect Imhotep, and are generally considered to be the world's oldest monumental structures constructed of dressed masonry.[6]

The most famous Egyptian pyramids are those found at Giza, on the outskirts of Cairo. Several of the Giza pyramids are counted among the largest structures ever built.[7] The Pyramid of Khufu at Giza is the largest Egyptian pyramid. It is the only one of the Seven Wonders of the Ancient World still in existence.

Contents

1 Historical development

2 Pyramid symbolism

3 Number and location of pyramids

3.1 Abu Rawash

3.2 Giza

3.3 Zawyet el-Aryan

3.4 Abu Sir

3.5 Saqqara

3.6 Dahshur

3.7 Mazghuna

3.8 Lisht

3.9 Meidum

3.10 Hawara

3.11 el-Lahun

3.12 El-Kurru

3.13 Nuri

3.14 Construction dates

4 Construction techniques

5 See also

6 References

7 Bibliography

8 External links

Historical development

The Mastabat al-Fir’aun at Saqqara

By the time of the Early Dynastic Period, those with sufficient means were buried in bench-like structures known as mastabas.[8][9]

The second historically-documented Egyptian pyramid is attributed to the architect Imhotep, who planned what Egyptologists believe to be a tomb for the pharaoh Djoser. Imhotep is credited with being the first to conceive the notion of stacking mastabas on top of each other, creating an edifice composed of a number of "steps" that decreased in size towards its apex. The result was the Pyramid of Djoser, which was designed to serve as a gigantic stairway by which the soul of the deceased pharaoh could ascend to the heavens. Such was the importance of Imhotep's achievement that he was deified by later Egyptians.[10]

The most prolific pyramid-building phase coincided with the greatest degree of absolutist rule. It was during this time that the most famous pyramids, the Giza pyramid complex, were built. Over time, as authority became less centralized, the ability and willingness to harness the resources required for construction on a massive scale decreased, and later pyramids were smaller, less well-built and often hastily constructed.

Long after the end of Egypt's own pyramid-building period, a burst of pyramid-building occurred in what is present-day Sudan, after much of Egypt came under the rule of the kings of Napata. While Napatan rule was brief, ending in 661 BC, Egyptian culture made an indelible impression, and during the later Kingdom of Meroë (approximately in the period between 300 BCE – 300 CE), this flowered into a full-blown pyramid-building revival, which saw more than two hundred Egyptian-inspired indigenous royal pyramid-tombs constructed in the vicinity of the kingdom's capital cities.

Al-Aziz Uthman (1171–1198) tried to destroy the Giza pyramid complex. He gave up after damaging the Pyramid of Menkaure because the task proved too huge.[11]

Pyramid symbolism

Diagram of the interior structures of the Great Pyramid. The inner line indicates the pyramid's present profile, the outer line indicates the original profile.

The shape of Egyptian pyramids is thought to represent the primordial mound from which the Egyptians believed the earth was created. The shape of a pyramid is thought to be representative of the descending rays of the sun, and most pyramids were faced with polished, highly reflective white limestone, in order to give them a brilliant appearance when viewed from a distance. Pyramids were often also named in ways that referred to solar luminescence. For example, the formal name of the Bent Pyramid at Dahshur was The Southern Shining Pyramid, and that of Senwosret at el-Lahun was Senwosret is Shining.

While it is generally agreed that pyramids were burial monuments, there is continued disagreement on the particular theological principles that might have given rise to them. One suggestion is that they were designed as a type of "resurrection machine."[12]

The Egyptians believed the dark area of the night sky around which the stars appear to revolve was the physical gateway into the heavens. One of the narrow shafts that extend from the main burial chamber through the entire body of the Great Pyramid points directly towards the center of this part of the sky. This suggests the pyramid may have been designed to serve as a means to magically launch the deceased pharaoh's soul directly into the abode of the gods.[12]

All Egyptian pyramids were built on the west bank of the Nile, which, as the site of the setting sun, was associated with the realm of the dead in Egyptian mythology.[13]

Number and location of pyramids

In 1842, Karl Richard Lepsius produced the first modern list of pyramids – see Lepsius list of pyramids – in which he counted 67. A great many more have since been discovered. As of November 2008, 118 Egyptian pyramids have been identified.[3]

The location of Pyramid 29, which Lepsius called the "Headless Pyramid", was lost for a second time when the structure was buried by desert sands subsequent to Lepsius' survey. It was found again only during an archaeological dig conducted in 2008.[14]

Many pyramids are in a poor state of preservation or buried by desert sands. If visible at all, they may appear as little more than mounds of rubble. As a consequence, archaeologists are continuing to identify and study previously unknown pyramid structures.

The most recent pyramid to be discovered was that of Sesheshet at Saqqara, mother of the Sixth Dynasty pharaoh Teti. The discovery was announced by Zahi Hawass, Secretary General of the Egyptian Supreme Council of Antiquities, on 11 November 2008.[4][15]

All of Egypt's pyramids, except the small Third Dynasty pyramid of Zawyet el-Amwat (or Zawyet el-Mayitin), are sited on the west bank of the Nile, and most are grouped together in a number of pyramid fields. The most important of these are listed geographically, from north to south, below.

Abu Rawash

Main article: Abu Rawash

The largely destroyed Pyramid of Djedefre

Abu Rawash is the site of Egypt's most northerly pyramid (other than the ruins of Lepsius pyramid number one)[5]— the mostly ruined Pyramid of Djedefre, son and successor of Khufu. Originally it was thought that this pyramid had never been completed, but the current archaeological consensus is that not only was it completed, but that it was originally about the same size as the Pyramid of Menkaure, which would have placed it among the half-dozen or so largest pyramids in Egypt.

Its location adjacent to a major crossroads made it an easy source of stone. Quarrying – which began in Roman times – has left little apart from about 15 courses of stone superimposed upon the natural hillock that formed part of the pyramid's core. A small adjacent satellite pyramid is in a better state of preservation.

Giza

Main article: Giza pyramid complex

Map of Giza pyramid complex.

Aerial view of Giza pyramid complex

Giza is the location of the Pyramid of Khufu (also known as the "Great Pyramid" and the "Pyramid of Cheops"); the somewhat smaller Pyramid of Khafre (or Kephren); the relatively modest-sized Pyramid of Menkaure (or Mykerinus), along with a number of smaller satellite edifices known as "Queen's pyramids"; and the Great Sphinx of Giza.

Of the three, only Khafre's pyramid retains part of its original polished limestone casing, near its apex. This pyramid appears larger than the adjacent Khufu pyramid by virtue of its more elevated location, and the steeper angle of inclination of its construction – it is, in fact, smaller in both height and volume.

The Giza pyramid complex has been a popular tourist destination since antiquity, and was popularized in Hellenistic times when the Great Pyramid was listed by Antipater of Sidon as one of the Seven Wonders of the Ancient World. Today it is the only one of those wonders still in existence.

Zawyet el-Aryan

See also: Zawyet el'Aryan

This site, halfway between Giza and Abu Sir, is the location for two unfinished Old Kingdom pyramids. The northern structure's owner is believed to be pharaoh Nebka, while the southern structure, known as the Layer Pyramid, may be attributable to the Third Dynasty pharaoh Khaba, a close successor of Sekhemkhet. If this attribution is correct, Khaba's short reign could explain the seemingly unfinished state of this step pyramid. Today it stands around 17 m (56 ft) high; had it been completed, it is likely to have exceeded 40 m (130 ft).

Abu Sir

Main article: Abusir

The Pyramid of Sahure at Abu Sir, viewed from the pyramid's causeway.

There are a total of fourteen pyramids at this site, which served as the main royal necropolis during the Fifth Dynasty. The quality of construction of the Abu Sir pyramids is inferior to those of the Fourth Dynasty – perhaps signaling a decrease in royal power or a less vibrant economy. They are smaller than their predecessors, and are built of low-quality local limestone.

The three major pyramids are those of Niuserre, which is also the best preserved, Neferirkare Kakai and Sahure. The site is also home to the incomplete Pyramid of Neferefre. Most of the major pyramids at Abu Sir were built similar construction techniques, comprising a rubble core surrounded by steps of mud bricks with a limestone outer casing. The largest of these 5th-Dynasty pyramids, the Pyramid of Neferirkare Kakai, is believed to have been built originally as a step pyramid some 70 m (230 ft) high and then later transformed into a "true" pyramid by having its steps filled in with loose masonry.

Saqqara

Main article: Saqqara

The Pyramid of Djoser

Major pyramids located here include the Pyramid of Djoser – generally identified as the world's oldest substantial monumental structure to be built of dressed stone – the Pyramid of Userkaf, the Pyramid of Teti and the Pyramid of Merikare, dating to the First Intermediate Period of Egypt. Also at Saqqara is the Pyramid of Unas, which retains a pyramid causeway that is one of the best-preserved in Egypt. Together with the pyramid of Userkaf, this pyramid was the subject of one of the earliest known restoration attempts, conducted by Khaemweset, a son of Ramesses II.[16] Saqqara is also the location of the incomplete step pyramid of Djoser's successor Sekhemkhet known as the Buried Pyramid. Archaeologists believe that had this pyramid been completed, it would have been larger than Djoser's.

South of the main pyramid field at Saqqara is a second collection of later, smaller pyramids, including those of Pepi I, Isesi, Merenre, Pepi II and Ibi. Most of these are in a poor state of preservation.

The Fourth Dynasty pharaoh Shepseskaf either did not share an interest in, or have the capacity to undertake pyramid construction like his predecessors. His tomb, which is also sited at south Saqqara, was instead built as an unusually large mastaba and offering temple complex. It is commonly known as the Mastabat al-Fir’aun.[17]

A previously unknown pyramid was discovered at north Saqqara in late 2008. Believed to be the tomb of Teti's mother, it currently stands approximately 5 m (16 ft) high, although the original height was closer to 14 m (46 ft).

Dahshur

Main article: Dahshur

Sneferu's Red Pyramid

This area is arguably the most important pyramid field in Egypt outside Giza and Saqqara, although until 1996 the site was inaccessible due to its location within a military base, and was relatively unknown outside archaeological circles.

The southern Pyramid of Sneferu, commonly known as the Bent Pyramid, is believed to be the first Egyptian pyramid intended by its builders to be a "true" smooth-sided pyramid from the outset; the earlier pyramid at Meidum had smooth sides in its finished state – but it was conceived and built as a step pyramid, before having its steps filled in and concealed beneath a smooth outer casing of dressed stone.

As a true smooth-sided structure, the Bent Pyramid was only a partial success – albeit a unique, visually imposing one; it is also the only major Egyptian pyramid to retain a significant proportion of its original smooth outer limestone casing intact. As such it serves as the best contemporary example of how the ancient Egyptians intended their pyramids to look.

Several kilometeres to the north of the Bent Pyramid is the last – and most successful – of the three pyramids constructed during the reign of Sneferu; the Red Pyramid is the world's first successfully completed smooth-sided pyramid. The structure is also the third largest pyramid in Egypt – after the pyramids of Khufu and Khafra at Giza.

Also at Dahshur is the pyramid known as the Pyramid of Amenemhat III, as well as a number of small, mostly ruined subsidiary pyramids.

Mazghuna

Main article: Mazghuna

Located to the south of Dahshur, several mudbrick pyramids were built in this area in the late Middle Kingdom, perhaps for Amenemhat IV and Sobekneferu.

Lisht

Main article: el-Lisht

The pyramid of Amenemhet I at Lisht

Two major pyramids are known to have been built at Lisht – those of Amenemhat I and his son, Senusret I. The latter is surrounded by the ruins of ten smaller subsidiary pyramids. One of these subsidiary pyramids is known to be that of Amenemhat's cousin, Khaba II.[18] The site which is in the vicinity of the oasis of the Faiyum, midway between Dahshur and Meidum, and about 100 kilometres south of Cairo, is believed to be in the vicinity of the ancient city of Itjtawy (the precise location of which remains unknown), which served as the capital of Egypt during the Twelfth Dynasty.

Meidum

Main article: Meidum

The pyramid at Meidum

The pyramid at Meidum is one of three constructed during the reign of Sneferu, and is believed by some to have been started by that pharaoh's father and predecessor, Huni. However, that attribution is uncertain, as no record of Huni's name has been found at the site.

It was constructed as a step pyramid, and then later converted into the first "true" smooth-sided pyramid when the steps were filled in, and an outer casing added.

The pyramid suffered several catastrophic collapses in ancient and medieval times; medieval Arab writers described it as having seven steps – although today only the three uppermost of these remain, giving the structure its odd, tower-like appearance. The hill on which the pyramid is situated is not a natural landscape feature – it is the small mountain of debris created when the lower courses and outer casing of the pyramid gave way.

Hawara

Main article: Hawara

The Pyramid of Amenemhet III at Hawarra

Amenemhat III was the last powerful ruler of the Twelfth Dynasty, and the pyramid he built at Hawarra, near the Faiyum, is believed to post-date the so-called "Black Pyramid" built by the same ruler at Dahshur. It is the Hawarra pyramid that is believed to have been Amenemhet's final resting place.

el-Lahun

Main article: el-Lahun

The Pyramid of Senusret II. The pyramid's natural limestone core is clearly visible as the yellow stratum at its base.

The pyramid of Senusret II at el-Lahun is the southernmost royal-tomb pyramid structure in Egypt. Its builders reduced the amount of work necessary to construct it by ingeniously using as its foundation and core a 12-meter-high natural limestone hill.

El-Kurru

Main article: El-Kurru

Pharaoh Piye's pyramid at El-Kurru

Piye, the first ruler of the Egyptian 25th dynasty, built a pyramid at El-Kurru. He was the first Egyptian pharaoh to be buried in a pyramid in centuries.

Nuri

Main article: Nuri

Egyptian Pharaoh Taharqa's pyramid at Nuri

Taharqa, a legitimate ruler and Pharaoh of Egypt, built his pyramid at Nuri. It was the largest in the area (North Sudan).

Construction dates

Drawing showing transportation of a colossus. The water poured in the path of the sledge, long dismissed by Egyptologists as ritual, but now confirmed as feasible, served to increase the stiffness of the sand, and likely reduced by 50% the force needed to move the statue.[19]

The following table lays out the chronology of the construction of most of the major pyramids mentioned here. Each pyramid is identified through the pharaoh who ordered it built, his approximate reign, and its location.

Pyramid / Pharaoh Reign Field

Djoser c. 2670 BC Saqqara

Sneferu c. 2612–2589 BC Dashur

Sneferu c. 2612–2589 BC Meidum

Khufu c. 2589–2566 BC Giza

Djedefre c. 2566–2558 BC Abu Rawash

Khafre c. 2558–2532 BC Giza

Menkaure c. 2532–2504 BC Giza

Userkaf c. 2494–2487 BC Saqqara

Sahure c. 2487–2477 BC Abu Sir

Neferirkare Kakai c. 2477–2467 BC Abu Sir

Nyuserre Ini c. 2416–2392 BC Abu Sir

Amenemhat I c. 1991–1962 BC Lisht

Senusret I c. 1971–1926 BC Lisht

Senusret II c. 1897–1878 BC el-Lahun

Amenemhat III c. 1860–1814 BC Hawara

Khendjer c. 1764–1759 BC Saqqara

Piye c. 721 BC El-Kurru

Taharqa c. 664 BC Nuri

Construction techniques

Main article: Egyptian pyramid construction techniques

Constructing the pyramids involved moving huge quantities of stone. The quarried blocks were likely transported to the construction site by wooden sleds, with sand in front of the sled wetted to reduce friction. Droplets of water created bridges between the grains of sand, helping them stick together.[20]

New to me Birkenstock "Gizeh" rubber sandals, size 38. Getting heavy wear this summer. I like the yellow.

Birkenstock Gizeh +1cm

Monika Ostermann © , All Rights Reserved 2008

This work may not be copied, reproduced, republished, edited, downloaded, displayed, modified, transmitted, licensed, transferred, sold, distributed or uploaded in any way without my written permission.

Check It Out!

The Gizeh Silver Tip Boy Shooter/Injector is perfect for making your own cigarettes!

For unhandy beginners or advanced smokers who are too busy to roll a decent cigarette, here is the answer to all your smoking problems: The Silver tip Cigarette Roller. This first and easy to...

www.potterest.com/pin/gizeh-silver-tip-boy-cigarette-shoo...

De Grote Piramide van Cheops. (4de Dynastie - 2620 BC). De oudste van de Zeven Wereldwonderen uit de oudheid. Opgebouwd uit massieve kalkstenen blokken. H137m.

Pirámide mayor. Gizeh. 19-12-06

by katisuz ift.tt/1LzNz6t

Title: The great Pyramid of Gizeh, a tomb of 5,000 years ago, from S.E. Egypt.

Creator: Unknown

Date: ca.1880-1910

Part of: Banks McLaurin, Jr. Stereograph Collection

Place: Giza, Egypt

Description: 1 photographic print on stereo card: albumen; 9 x 18 cm

File: ag2000_1296_02_d07_egypt_09r_cheops.jpg

Rights: Please cite DeGolyer Library, Southern Methodist University when using this file. A high-resolution version of this file may be obtained for a fee. For details see the sites.smu.edu/cul/degolyer/research/permissions/ web page. For other information, contact degolyer@smu.edu.

For more information and to view the image in high resolution, see: digitalcollections.smu.edu/cdm/singleitem/collection/bml/...

View the Banks McLaurin, Jr. Stereograph Collection

New to me Birkenstock "Gizeh" rubber sandals, size 38. Getting heavy wear this summer. I like the yellow.

March 2023

Die Cheops-Pyramide auf dem Plateau von Gizeh mit dem Bootsmuseum an der Südseite der Pyramide und an der Ostseite die Königinnenpyramiden G I-c (Pyramide der Henutsen) und G I-b, die der Meritite I. zugeschrieben wird.

Inside the burial chamber of the Red Pyramid. Not as many tourists visit this pyramid site, and we happened to be the only ones here at this time. It was so hot here, we were covered in sweat by the time we got out. You're not supposed to take photos, but a few well placed Egyptian Pounds will solve most problems.

Dashur, Egypt