welly boot boys
View allAll Photos Tagged Wel
Merci beaucoup à tous pour votre gentil commentaire et vos favoris très appréciés - bien cordialement ! au plaisir !
Thank you very much to all for your kind comment and your very appreciated favorites - well cordially - au plaisir -
Herzlichen Dank an alle für Ihren freundlichen Kommentar und Ihre beliebten Favoriten - herzlich! zum Vergnügen !
C'est le plus grand triton d'Europe : il peut atteindre 30 cm en liberté, et 20 cm en captivité. Sa peau verruqueuse est brune, son ventre beige à pois noirs. Sa longue queue représente environ la moitié de sa longueur totale. En cas d'attaque, il est capable de faire saillir ses côtes hors de son corps. Ce système de défense est à l'origine de sa dénomination commune en anglais et en portugais (triton à côtes saillantes). Ce fut le zoologiste allemand Franz von Leydig qui découvrit ce mécanisme de défense, en 1879.
Presque exclusivement aquatique, il préfère les eaux calmes et propres. Il est doté de poumons, et remonte régulièrement en surface.
L'UICN classe le pleurodèle de Waltl comme espèce quasi menacée dans sa liste rouge de 2006
Laugharne Castle is a castle in the town of Laugharne in southern Carmarthenshire, Wales. It is located on the estuary of the River Tâf and was originally established in 1116.
So! at certain times of the day the carpark near the castle will flood...and the seating area ofcourse ☺.
we know eachother rl as wel and 2day we are off to the beach.. knowing its the first day of sunshine here in belgium of the whole summer.. so beachy... we are on our wayyyyyyyy ♥
De Sint-Petrus' Stoel van Antiochiëkerk, ook wel de Sint-Petruskerk, is een rooms-katholieke kerk in de Nederlandse plaats Uden. De kerk is gewijd aan de Cathedra van de heilige apostel Petrus.
De eerste Sint-Petruskerk in Uden stamt uit ongeveer 1300. Eind 19e eeuw was de wens om de pastorie te vernieuwen. Aan deze wens werd voldaan en toen verrees aan de kapelstraat een nieuwe pastorie. Doordat de parochiekerk in 1886 afbrandde, werd er vanuit het bisdom besloten om het restant te slopen en een nieuwe kerk te bouwen. De definitieve goedkeuring volgde in 1887 en de jaren erop werd de kerk gebouwd naar ontwerp van Carl Weber. De kerk werd in 1890, nog voordat ze gereed was, ingewijd door Adrianus Godschalk, de bisschop van 's-Hertogenbosch. De twee torenspitsen werden na de wijding voltooid. In 1902 werd de nieuwe pastorie opgeleverd.
De kerk is opgezet als een driebeukige kruisbasiliek. De bouwstijl valt tussen de neoromaanse en de neogotische architectuur. Het middenschip, voorzien van een zadeldak, wordt geflankeerd door twee zijbeuken. De kerk heeft een opvallende achtzijdige koepeltoren boven de viering, waardoor het een kruiskoepelkerk is. Het dak is zo geconstrueerd dat de binnenkant eruitziet als een ster. Aan de oostzijde staan twee smalle, achtzijdige torens voorzien van een ingesnoerde naaldspits. Een van de klokken is gegoten bij Klokkengieterij Petit & Fritsen, gegoten uit metalen van de klokken uit de oude kerk die gedeeltelijk waren gesmolten bij de brand. In de overgang van het transept naar het priesterkoor zijn straalkapellen aangebracht. Het priesterkoor is voorzien van een kooromgang. In de grote muurvlakken in de kerk zijn diverse versieringen aangebracht, zoals rondbogen en lisenen. De koepelschildering is van Jan Oosterman. In de jaren zestig werden glas-in-loodramen geplaatst van Theo Mols.
In de kerk zijn twee oude orgels aanwezig. Het hoofdorgel is in 1906 gebouwd door Theodorus Nöhren en in 1970 door de firma Verschueren gerestaureerd. Later is als koororgel ook een Verschueren-orgel uit 1941 geplaatst, dat afkomstig was van de Tivolikerk in Eindhoven.
Voor de kerk staat, sinds 2014, het Heilig Hartbeeld.Het beeld werd gemaakt door beeldhouwer Wim Harzing en is in 1930 door parochianen aangeboden aan pastoor Swinkels. In 2014 is het beeld gerestaureerd en voor de kerk neergezet. De kerk is in 1976 aangewezen als rijksmonument.
Op 16 maart 2022 leverde de namiddag niet veel meer op. Na onze foto in Neuss kwamen de wolken definitief over (of was het nu Saharazand?), enfin resultaat was dat het gewoon grijs werd.
We gingen nog naar Düsseldorf-Oberbilk voor een ICE of twee (maar die werden niets wegens bouwhek), daarna naar DD-Völklinger Strasse, maar daar was het Formsignal verdwenen, vervolgens richting Ratingen achter de Lidl (Baustelle), vervolgens naar Düsseldorf-Rath zelf (maar daar kwam niets uit het noorden door)... op een bepaald ogenblik zagen we de Vallourec werklok los richting raccordement rijden. Daar moest toch iets mee te doen zijn.
We gingen er namelijk van uit die met wagons ging terugkomen. We baanden ons een weg doorheen het struikgewas naar de rand langs het spoor en toen begon het wachten. De loc verscheen een aantal keren op het einde van het uithaalspoor van Vallourec, en na een tijd ging de overweg (eindelijk) dicht.
Groot was onze verbazing toen de trein niet getrokken maar geduwd uit de aansluiting kwam. Snel snel cadrage aanpassen en een toch wel speciale foto van een bijzondere loc stond in het digitale kastje.
Hierna gingen we terug naar de auto - we namen wel een iets minder moeilijke weg ;-) - en aangezien de sattelietbeelden geen beterschap beloofden, keerden we terug naar huis, evenwel niet zonder stop in Aachen voor aankoop van proviand en om de inwendige mens te versterken.
-----
The last pricture that I want to show you of our excursion to Düsseldorf, is this one of the shunting locomotive of Vallourec.
In fact, the afternoon had not the result we hoped for: on the one hand there were the clouds (filled with Sahara sand), on the other hand there was no traffic at the locations or there were railway works.
So we spent a little time and waited for the Valourec loco coming back, after we saw it in Düsseldorf Rath running light towards the siding.
--------
Düsseldorf-Rath, 16/03/2022
Vallourec D4
De Duitse spoorweggigant is met vele locomotieven vertegenwoordigd in Europa.
De ene locomotief is uiteraard wel spannender dan de andere.
Daarom is het altijd hopen op wat leuks.
Goed, we gaan even terug naar het begin van de dag.
Op 22 juni 2021 zou de Oriënt Express naar de Nederlandse hoofdstad Amsterdam rijden.
Helaas gooiden problemen tussen Arth-Goldau en Zug in Zwitserland roet in het eten.
Zodoende reed deze trein zwaar vertraagd.
Kijkende naar dat deze mooie trein dan in het donker en rond middernacht pas eens in Nederland zou zijn werd hier maar vanaf gezien.
Daarom moest er een alternatief gezocht.
Zo werd er maar wat doelloos rondgereisd en werd uiteindelijk de avondspits op de bekende bulten bij Tilburg Reeshof doorgebracht.
Nu vond ik in combinatie met het statief voor filmen de kleinere bultjes niet zo fantastisch, dus werd er dichter richting de grote muur getrokken.
Hier passeerden gelukkig wel diverse mooie treinen.
De knaller was toch wel van de eerder genoemde Duitse spoorweggigant.
De fraaie Backbone kwam namelijk langs.
Om 16:50 passeerde de 193 318 van DB Cargo namelijk met een beladen Combinant-Shuttle ons.
Komende vanuit Duitsland en rijdende richting Roosendaal en het Belgische Antwerpen passeerde deze fraaie locomotief tot onze grote blijdschap ons.
Wheal Coates was busier than I’d have liked it to be. It is the start of half term I suppose, and on the previous day I’d already witnessed the evidence of a massed cavalcade of fun seekers heading along the A30 towards our far flung corner of the country as I’d tried to make my own short journey east towards a wet and windy Ladock Wood. The approach to Wheal Coates entails a stretch of single lane tarmac where it’s normal to have to pull in for the odd passing car and exchange of the quintessentially British “thank you” waves as you make your way along it. Even in summer I generally only have to stop a couple of times. Yesterday no less than ten cars decided to travel in the opposite direction as I tried to make progress along it. I even had to reverse twice. One of the beneficiaries of my generosity didn’t even bother to wave. Quietly unimpressed I continued.
When I arrived in the small car park it seemed even more full than at any time I saw it in July or August. A father chided his son for unidentifiable reasons as they approached the car right next to where I had parked. I decided to stay put until their squabble was done and they were on the way to wherever they were going as the latest of the bands of rains that had been passing throughout the day came straight over us. At least the light looked promising. Finally deciding it was safe to leave the car without involuntarily joining anyone else’s domestic troubles I headed down the main path, taking a right hand turn to a place where I fancied I’d find some space to myself.
Unfortunately, the spot I settled on for my composition guaranteed that the isolation I always look for wasn’t going to happen. Wheal Coates always attracts both locals and visitors along its web of clifftop paths, and I’d set my tripod up next to the South West Coast Path itself. I’d arrived with the intention of looking for some strong foreground interest to work with my wide angle lens, but was immediately drawn to the spray drifting over huge rocks in the sea a few miles along the coast, which found me reaching for the telephoto instead. Within moments the light changed for the better and the girl in the wellies, accompanied by an older companion with a dog yards behind her strolled into the scene. As the opportunity to catch a moment thudded somewhere between my ears it struck me that I only wanted a single figure in the foreground, and with the camera off the tripod I had to go for a quick, handheld composition before the rest of the party joined her. I soon forgot the shot as the light intensified with a dark bluish cloud complementing the sunlit orange tones in the foreground heather – that almost sounds as if I know what I’m on about.
The stream of humans continued, a young chap engaging me on the subject of art and photography before racing off to find his easel so he could paint St Agnes Beacon. Later I was joined by another local photographer, who asked if he could set up next to me. I learned to my surprise that he was a dairy farmer with a herd of 400 cows and lived next to Ladock Wood, the scene of my previous photo taken a day earlier. I was amazed that he found time for any hobbies at all. I think he was too. Sadly for him he’d missed the best of the light, the sun sinking behind a bank of ominous slate grey cumulus and with no apparent intention of reappearing for the rest of the evening.
And so I returned home to review my images, deciding that this one with the sea spray spreading over the cliffs was the one to share with you. The trouble was that it wasn’t level – I often struggle with horizons – and when I tried to straighten it the girl in the wellies ended up right at the edge of the frame. So I had to move her. Not bodily you understand – we hadn’t been properly introduced and there’s a pandemic on as you’re probably aware. I’d never tried this before and in truth my Photoshop skills are more or less non-existent. But somehow I blundered my way through yet another hack and lifted her up and moved her five yards along the path. I’d rather not have done this, but very occasionally you just have to. It doesn’t seem to be that much of an untruth when some people routinely use sky replacement tools in their final images – although I should add there’s nothing wrong with that if it’s what works for you. It's all about choice - it's just that I won't be doing it because to me, photos are about moments, memories and feelings.
Content that she was now more comfortably positioned I looked closer into the image and saw people everywhere. Usually I prefer to cull unwanted participants in my images, but as I was about to hit the content aware fill command on the first group I hesitated. They were part of the story after all, I reasoned. And so they’ve stayed just where I found them - enjoying a Sunday stroll on a wind blown Cornish clifftop.
The brown Hooded Parrot was having a great time in the heavy down pour that we had one of the days and the rain certainly gave us some unique opportunities to photograph them in ways that were quite different than if had been a sunny day. It was awesome to see them having such a great time. They love the forests and are found in the lowlands as wel as the middle elevations .
Wishing you all a beautiful evening !!!!!!!!!!!!
EXPLORED: 344
my daughter loves her new wellies.
The best thing to do when you have a new pair of wellies is go out into the forest and stand in some muddy puddles. Then you need to have a hot chocolate and eat some cake.
Een kopie van een week eerder lijkt het wel, weer zo'n korte afvoertrein bij Shell. Dit keer niet de 6426 maar de 6438, en geen lege styreen ketelwagen, maar een exemplaar beladen met een oplosmiddel. De eindbestemming van deze ketelwagen is een verwerkende fabriek in Frankrijk, die met het UC-netwerk, via Gremberg, bereikt zal worden. De 6438 nadert hier op 2 april 2021 emplacement Pernis, met op de achtergrond de indrukwekkende, chemische installaties van Shell en Hexion.
Wet wellies in the boot of the car after visiting the canoeing and rowing centre at Holme Pierrepoint, Nottingham. The River Trent and cosequently the slalom course were in flood so the wellies got wet!
When we woke up early in the morning, it was snowing outside. That was what I had expected last night. Because of snow, the baseball team would have no training today, so we would enjoy playing in the snow. We played and played, ran and ran in the snow this morning in the park nearby. Kogi and Wel looked very happy.
this shot just oozes 'kid-ness' to me. my landlord's 4 kids, and their new pup, Rufus.
addendum 30 oct '08: i just noticed that the sophia appears to be holding up olya (olympia) on her hand! that's funny.
nou ja echt wel blij..Mijn overleden vriend Piet Goede was een super goede fotograaf. en niks leuks was er van hem te vinden op het www.
en nu ineens wel
beeldbank.amsterdam.nl/index.php?option=com_result&It...
knal oud werk dat wel, maar wel mooi!