View allAll Photos Tagged POPULAR
PsP gallery (buy PsP pictures on SmugMug)
PsP (Wordpress)
500px
www.instagram.com/pspimages4u/
Shutterstock
PsP.gallery
500px
YouPic
PsP (Wordpress)
Kavyar
thanks for all visits and comments
www.darckr.com/username.php?username=10888427@N06
www.flickriver.com/photos/publik-oberberg/popular-interes...
Fushimi Inari Taisha Shrine - Kyoto, Japan. Also known as “O-inari-san”, Inari shrines are the most familiar shrines to Japanese people. There are said to be some thirty thousand throughout the country, frequented by people of all ages.
Fushimi Inari Taisha is the head shrine with which all the others are affiliated. In the 1300 years since its establishment in 711AD, people have gathered here to pray for bountiful harvests, business prosperity, the safety of their home and family and the fulfillment of all kinds of other wishes.
Lisbon, Portugal
...........................................................
St. Anthony is known as a marriage saint, because legend has him as one who conciliated couples. His feast day, June 13, is Lisbon's municipal holiday, celebrated with parades and marriages of humble couples.
It is a popular costum to make St. Anthony Thrones (shown in the image up) and put them on entrance doors outside during the night of his holiday and persons passing by left some coins to his feets and making a wish for each coin. It is said that he always give an answer to this prayers. In old quarters of Lisbon you can find lots of these Thrones of St. Anthony during the month of June, every year and since ancient times..
It was a outdoor portrait activity , we invited the pretty showgirl 黃竹萱 to an old apartment called 環南公寓 to a photoshoot there , she is not only pretty face but also good figure , especial she got tall and slim , long beautiful legs , every her pose and action was so charming and attractive , no wonder she was so popular and welcome to the internet photoshooting , thank 黃竹萱, she was so kind and did her best model job model
Best seen on black (by pressing L) to have a larger view!
Aconsejo ver la fotografia, con el fondo negro, es como mejor se aprecia la calidad.
Comments are always welcome and favs most appreciated.
Comentarios y favs son siempre bienvenidos
Copyright © Ricardo Gomez Angel
All rights reserved. All images contained on this website remain the property of Ricardo Gomez Angel. Images may not be reproduced, copied, or used in any way without written permission.
Car: Ford Popular.
Year of manufacture: 1959
Date of first registration in the UK: 21st October 1987.
Region of registration: Clackmannanshire.
Latest recorded mileage: 13,647 (MOT 29th March 2019).
Date taken: 4th August 2019.
Location: Haynes Museum, Sparkford, Somerset, UK.
pretty Lucy got beautiful face ,eyes , high nose and nice beautiful breast , and she was kind to every photographers ,so she was welcomed and popular to us
55009 draws plenty of attention at Minehead on day 1 of the West Somerset Railways 2023 Diesel Gala.
PsP gallery (buy PsP pictures on SmugMug)
PsP (Wordpress)
500px
www.instagram.com/psp.gallery/?hl=en
Shutterstock
Commentary.
Whitby is a popular seaside town on the Yorkshire Coast at the mouth of the River Esk.
As far back as the Middle Ages it had an established Herring and Whale fleet.
It is renowned as the town in which Captain Cook learned seamanship and where his exploration ship HMS Endeavour was built.
James Cook made three epic voyages to the western Pacific between 1768 and 1779, becoming, it is believed, the first European to chart the east coast of Australia and much of New Zealand.
Settlement in Whitby dates back to 656 A.D.
The first Monastery was destroyed during Viking raids in the 9th. Century.
The present Abbey ruins stand high on Whitby’s East Cliff as an unmissable landmark.
Its demise, like so many others, came as a result of
King Henry V111’s Dissolution of the Monasteries in the 16th. Century.
Whitby’s fishing fleets still exist but have declined in recent centuries.
The Whaling fleet has gone because of moral and ecological reasons.
The status quo came to see it as cruel and unnecessary.
Shipbuilding too, has greatly diminished, but boats do still cross the North Sea, trading with Scandinavia.
As with so many seaside locations around the British coast,
tourism began to grow following the coming of the railway in 1839.
Similarly to places like Royal Tunbridge Wells, Leamington Spa and Harrogate, the discovery of Chalybeate springs in the town encouraged wealthier families to benefit from the medicinal waters.
If it was good enough for Royalty, it was good enough for them.
Now, the town is a very popular holiday resort for day-trips, week-ends and longer holidays.
It could be seen as a good base to visit many valued locations in North and East Yorkshire.
However, the North York Moors to the west of the town
can be seen as a major physical barrier to getting there.
Thus, the local roads infrastructure needs developing, and this
can make the town feel remote and a tad inaccessible.
However, my visit this time, being in late evening, was well rewarded with a splendid sunset.
Two half-timbered houses on Place Saint-Sauveur at the port of Saint-Goustan, Brittany, France
Some background information:
The port of Saint-Goustan is a former fishing harbour and trading centre located beside the Auray river. It is named after Saint Goustan, the patron saint of sailors and fishermen and dates back at least to the 12th century. In modern times Saint-Goustan has become one of the quarters of the town of Auray in the French department of Morbihan in Brittany.
The Breton name of the Auray river is Loc’h. It has its source near the commune of Plaudren from where it flows southwestern bound into the Gulf of Morbihan near the little harbour town of Locmariaquer and hence, into the Atlantic Ocean. The river has a length of 56 kilometres (35 miles) and its estuary is more than 10 kilometres (6 miles) long. Saint-Goustan is alreay situated at the river’s estuary and from there the river has to cover just a distance of another 7 kilometres (4.3 miles) before it reaches the Gulf of Morbihan.
A documented examination of port taxation in 1537 illustrates the commercial activity in Saint-Goustan: At that time, wine, salt, leather, iron and Biscay steel where imported, while conversely, wheat, rye, oats, butter, meat, fish, cloth and fabrics were exported. In 1641, the development of a larger port was completed, with the construction of a wharf and two ramps between the old pier, which had been built in 1615. Around 1680, the dock in front of the Place Saint-Sauveur was extended further.
In 1776, the famous diplomat, physicist and engineer Benjamin Franklin landed in Saint-Goustain to ask for French aid in the American War of Independence. Today, the port’s wharf is named after him. In 1936, it collapsed, but its reconstruction was already completed in 1939. The dock is adjacent to restaurants and hotels now. And it has also become a venue for markets, art exhibitions, sales of postcards, a carousel and other seasonal activities, as well as sailing instruction.
The town of Auray, to which the port of Saint-Goustan belongs, is located about 17 kilometres (10.5 miles) to the west of the city of Vannes, about 30 kilometres (18.6 miles) to the southeast of the city of Lorient and about 7 kilmetres (4.3 miles) to the north of the Gulf of Morbihan. It has more than 23,000 residents and is traversed by the Auray river. The town is situated on the river’s first crossing point from the mouth of the river located downstream. Hence, it always had a strategically important position through the centuries.
Auray was first mentioned in a document in 1069. In 1168, the town was taken by the Henry II, King of England. Originally, Auray was located on a promontory at the edge of a plateau, from where the coastal river and the port of Saint-Goustan could be overlooked. At the time, when it was occuppied by the troops of Henry II, it already had a castle, which was erected in the 11th century. In 1201, the castle was rebuilt for Arthur I, Duke of Brittany and the designated heir to the throne of England. In the decades that followed, the castle was the residence of several dukes of Brittany.
In 1341 Charles de Blois, the legitimate candidate for the crown of Brittany, took possession of the Château d'Auray. He resided there until his death in 1364 at the Battle of Auray. This battle took place on the nearby plateau of Rostevel. It ended with the defeat of the troops of Charles de Blois and Bertrand du Guesclin by the english troops of John V, Earl of Montfort-l’Amaury and alo Earl of Richmond. The Battle of Auray also put an end to the War of the Breton Succession and John V became the new Duke of Brittany.
In 1442, the Château d'Auray was the location of the wedding of Francis I, Duke of Brittany, and Isabella of Scotland. But subsequently, the castle fell into decay. In the 16th century, its demolition was decided and in 1559, its stones were sold and transported to the island of Belle-Île, where they were used to build a fort. In 1626, a Capuchin convent was founded in Auray, and in 1632, also a Clarisse convent was brought into being.
In 1776, at the beginning of the American War of Independence, Benjamin Franklin landed at the port of Saint-Goustan, to request military aid from France under Louis XVI. In 1778, France actually intervened in the war, and hence, was jointly responsible for the British defeat of 1781. After the French Revolution, Auray became the capital of a district from 1790 to 1795.
The second Battle of Auray took place in 1795, during the so-called Chouannerie, which was an armed revolt of Catholic royalists. After a royalist division hat entrenched themselves behind the walls of Auray, the town was attached by Republican forces. The royalist revolt was finally broken and the counterrevolution was put to a stop. A third Battle of Auray was waged during the Chouannerie of 1815. But the result remained the same and the royalists were defeated again.
During World War II, the railway station of Auray was a transit point for the concrete used to build numerous bunkers of the Atlantic Wall on the coast of the region. On March 1, 2020, the town of Auray was one of the first French centres of the coronavirus epidemic. The town still has a beautiful historic district and serves as the gateway to the popular Presqu'île de Quiberon. Furthermore, it benefits from its privileged position between the cities of Lorient and Vannes.
SN/NC: Syagrus romanzoffiana, Arecaceae Family
This is a palm with an identity crisis! A few decades ago the queen palm was assigned the name Cocos plumosa. During the late sixties and seventies most experts began referring to it as Arecastrum romanzoffianum. Now this queen has been placed in the genus Syagrus, the species name became romanzoffiana - hopefully Syagrus romanzoffiana will stick! The Queen palm is mostly found in Subtropical areas. It was once very popular as a garden tree; but in areas like Southern California where the climate is considerably dryer, it has since been taken over by other palms, such as Archontophoenix cunninghamiana, and other Archontophoenix as well, it is still the dominate pinnate palm, in places like Central Florida, where it thrives on the humidity, and tolerates the occasional 25 degree F. nights. Its fruit is edible to wildlife, often being sought after by birds. It was originally classified in the Coconut or Cocos genus, was moved to Arecastrum, then Syagrus. As a result of this, they often retain a previous name in retail trade. Usually called the "Cocos plumosa palm". (Palmpedia.net)
Esta é uma palmeira com crise de identidade! Há algumas décadas, a palmeira rainha recebeu o nome de Cocos plumosa. Durante o final dos anos sessenta e setenta, a maioria dos especialistas começou a referir-se a ele como Arecastrum romanzoffianum. Agora que esta rainha foi colocada no gênero Syagrus, o nome da espécie passou a ser romanzoffiana - espero que Syagrus romanzoffiana permaneça! A palmeira rainha é encontrada principalmente em áreas subtropicais. Já foi muito popular como árvore de jardim; mas em áreas como o sul da Califórnia, onde o clima é consideravelmente mais seco, desde então foi assumido por outras palmeiras, como Archontophoenix cunninghamiana, e outras Archontophoenix também, ainda é a palmeira pinada dominante, em lugares como a Flórida Central, onde é prospera com a umidade e tolera noites ocasionais de 25 graus F. Seu fruto é comestível para a vida selvagem, sendo frequentemente procurado por pássaros. Foi originalmente classificado no gênero Coco ou Cocos, foi transferido para Arecastrum, depois Syagrus. Como resultado disso, muitas vezes mantêm um nome anterior no comércio varejista. Geralmente chamada de "palmeira Cocos plumosa". (Palmpedia.net)
Dit is een palm met een identiteitscrisis! Enkele decennia geleden kreeg de koninginnenpalm de naam Cocos plumosa. Eind jaren zestig en zeventig begonnen de meeste experts het Arecastrum romanzoffianum te noemen. Nu deze koningin in het geslacht Syagrus is geplaatst, is de soortnaam romanzoffiana geworden - hopelijk blijft Syagrus romanzoffiana behouden! De Koninginnenpalm komt vooral voor in subtropische gebieden. Ooit was hij erg populair als tuinboom; maar in gebieden als Zuid-Californië, waar het klimaat aanzienlijk droger is, is het sindsdien overgenomen door andere palmen, zoals Archontophoenix cunninghamiana, en ook andere Archontophoenix. Het is nog steeds de dominante geveerde palm, in plaatsen als Centraal-Florida, waar hij voorkomt. gedijt op de luchtvochtigheid en tolereert af en toe nachten van 25 graden F. De vrucht is eetbaar voor dieren in het wild en wordt vaak gezocht door vogels. Het werd oorspronkelijk geclassificeerd in het geslacht Coconut of Cocos en werd verplaatst naar Arecastrum en vervolgens naar Syagrus. Als gevolg hiervan behouden ze vaak een oude naam in de detailhandel. Meestal de "Cocos plumosapalm" genoemd. (Palampedia.net)
Questa è una palma con una crisi d'identità! Alcuni decenni fa alla palma regina venne assegnato il nome Cocos plumosa. Tra la fine degli anni Sessanta e gli anni Settanta la maggior parte degli esperti cominciò a chiamarlo Arecastrum romanzoffianum. Ora questa regina è stata inserita nel genere Syagrus, il nome della specie è diventato romanzoffiana - speriamo che Syagrus romanzoffiana rimanga! La palma regina si trova principalmente nelle aree subtropicali. Un tempo era molto apprezzato come albero da giardino; ma in aree come la California meridionale, dove il clima è notevolmente più secco, da allora è stata sostituita da altre palme, come Archontophoenix cunninghamiana, e anche da altri Archontophoenix, è ancora la palma pennata dominante, in luoghi come la Florida centrale, dove è prospera sull'umidità e tollera le notti occasionali di 25 gradi F.. Il suo frutto è commestibile per la fauna selvatica, spesso ricercato dagli uccelli. Originariamente classificato nel genere Coconut o Cocos, fu spostato in Arecastrum, poi Syagrus. Di conseguenza, nel commercio al dettaglio spesso mantengono il nome precedente. Solitamente chiamata "palma Cocos plumosa". (Palmpedia.net)
Esta es una palma con una crisis de identidad! Hace unas décadas a la palmera reina se le asignó el nombre de Cocos plumosa. A finales de los años sesenta y setenta la mayoría de los expertos empezaron a referirse a él como Arecastrum romanzoffianum. Ahora que esta reina ha sido incluida en el género Syagrus, el nombre de la especie pasó a ser romanzoffiana. ¡Ojalá Syagrus romanzoffiana se mantenga! La palma reina se encuentra principalmente en zonas subtropicales. Alguna vez fue muy popular como árbol de jardín; pero en áreas como el sur de California, donde el clima es considerablemente más seco, desde entonces ha sido reemplazada por otras palmeras, como Archontophoenix cunninghamiana, y también otras Archontophoenix, sigue siendo la palmera pinnada dominante, en lugares como Florida central, donde prospera con la humedad y tolera noches ocasionales de 25 grados F. Su fruto es comestible para la vida silvestre y, a menudo, lo buscan las aves. Originalmente se clasificó en el género Coconut o Cocos, se trasladó a Arecastrum y luego a Syagrus. Por ello, en el comercio minorista suelen conservar su nombre anterior. Generalmente llamada "palma Cocos plumosa". (Palmpedia.net)
C'est un palmier en crise d'identité ! Il y a quelques décennies, le palmier royal a reçu le nom de Cocos plumosa. À la fin des années soixante et soixante-dix, la plupart des experts ont commencé à l'appeler Arecastrum romanzoffianum. Maintenant que cette reine a été placée dans le genre Syagrus, le nom de l'espèce est devenu romanzoffiana - j'espère que Syagrus romanzoffiana restera ! Le palmier royal se trouve principalement dans les zones subtropicales. Il était autrefois très populaire comme arbre de jardin ; mais dans des régions comme la Californie du Sud où le climat est considérablement plus sec, il a depuis été remplacé par d'autres palmiers, comme l'Archontophoenix cunninghamiana, et d'autres Archontophoenix également, il est toujours le palmier penné dominant, dans des endroits comme la Floride centrale, où il se développe grâce à l'humidité et tolère les nuits occasionnelles à 25 degrés F. Ses fruits sont comestibles pour la faune sauvage et sont souvent recherchés par les oiseaux. Classé à l'origine dans le genre Coconut ou Cocos, il a été déplacé vers Arecastrum, puis Syagrus. De ce fait, ils conservent souvent un ancien nom dans le commerce de détail. Généralement appelé « palmier Cocos plumosa ». (Palmpedia.net)
Dies ist eine Palme mit einer Identitätskrise! Vor einigen Jahrzehnten erhielt die Königinpalme den Namen Cocos plumosa. In den späten sechziger und siebziger Jahren begannen die meisten Experten, sie als Arecastrum romanzoffianum zu bezeichnen. Jetzt wurde diese Königin in die Gattung Syagrus eingeordnet, der Artname wurde romanzoffiana – hoffentlich bleibt Syagrus romanzoffiana bestehen! Die Königinpalme kommt hauptsächlich in subtropischen Gebieten vor. Einst war er als Gartenbaum sehr beliebt; Aber in Gegenden wie Südkalifornien, wo das Klima deutlich trockener ist, wurde sie inzwischen von anderen Palmen wie Archontophoenix cunninghamiana und anderen Archontophoenix-Palmen übernommen und ist immer noch die dominierende gefiederte Palme, beispielsweise in Zentralflorida lebt von der Luftfeuchtigkeit und verträgt gelegentliche 25-Grad-F-Nächte. Seine Früchte sind für Wildtiere essbar und werden oft von Vögeln gesucht. Es wurde ursprünglich in die Gattung Coconut oder Cocos eingeordnet, dann nach Arecastrum und dann nach Syagrus verschoben. Dadurch behalten sie im Einzelhandel häufig einen früheren Namen. Wird normalerweise als „Cocos plumosa-Palme“ bezeichnet. (Palmpedia.net)
これはアイデンティティクライシスを抱えたヤシです！ 数十年前、この女王ヤシにはココス・プルモーサという名前が付けられました。 60 年代後半から 70 年代にかけて、ほとんどの専門家がそれを Arecastrum romanzoffianum と呼び始めました。 現在、この女王は Syagrus 属に属し、種名は romanzoffiana になりました。Syagrus romanzoffiana が定着することを願っています。 クイーンヤシは主に亜熱帯地域で見られます。 かつては庭木として非常に人気がありました。 しかし、気候がかなり乾燥している南カリフォルニアのような地域では、その後、アルコントフェニックス・カニンガミアナや他のアルコントフェニックスなどの他のヤシに引き継がれていますが、中央フロリダのような場所では、依然として優勢な羽状ヤシです。 湿気で生育し、時折25℃の夜にも耐えます。 その果実は野生動物に食用とされ、鳥がそれを求めて訪れることもよくあります。 元々はココナッツ属またはココス属に分類されていましたが、アレカストルム、次にシャグルスに移されました。 この結果、小売業界では以前の名前が残ることがよくあります。 通常は「ココス・プルモサ・ヤシ」と呼ばれています。 (Palmpedia.net)
هذا كف يعاني من أزمة هوية! منذ بضعة عقود مضت، أُطلق على نخلة الملكة اسم كوكوس بلوموسا. خلال أواخر الستينيات والسبعينيات، بدأ معظم الخبراء يشيرون إليها باسم Arecastrum romanzoffianum. الآن تم وضع هذه الملكة في جنس Syagrus، وأصبح اسم النوع romanzoffiana - نأمل أن يظل Syagrus romanzoffiana موجودًا! تم العثور على نخلة الملكة في الغالب في المناطق شبه الاستوائية. كانت ذات يوم تحظى بشعبية كبيرة كشجرة حديقة؛ ولكن في مناطق مثل جنوب كاليفورنيا حيث يكون المناخ أكثر جفافًا إلى حد كبير، فقد تم الاستيلاء عليها منذ ذلك الحين من قبل أشجار النخيل الأخرى، مثل أرتشونتوفونيكس كننغهاميانا، وغيرها من أرتشونتوفونيكس أيضًا، ولا تزال هي النخلة المهيمنة، في أماكن مثل وسط فلوريدا، حيث يزدهر على الرطوبة ويتحمل أحيانًا 25 درجة فهرنهايت في الليل. ثمارها صالحة للأكل للحياة البرية، وغالبًا ما تبحث عنها الطيور. تم تصنيفها في الأصل ضمن جنس جوز الهند أو جوز الهند، وتم نقلها إلى Arecastrum، ثم Syagrus. ونتيجة لذلك، غالبا ما يحتفظون باسمهم السابق في تجارة التجزئة. يُطلق عليها عادةً اسم "نخيل
كوكوس بلوموسا". (بالمبيديا.نت)
SN/NC: Agapanthus Africanus, Fam. Amarylidaceae
The great majority is purple-blue. This one is a bit intermediate between white, purple and blue. Agapanthus /ˌæɡəˈpænθəs/ is the only genus in the subfamily Agapanthoideae of the flowering plant family Amaryllidaceae. The family is in the monocot order Asparagales. The name is derived from scientific Greek: αγάπη (agape) = love, άνθος (anthos) = flower.
Some species of Agapanthus are commonly known as lily of the Nile (or African lily in the UK), although they are not lilies and all of the species are native to Southern Africa (South Africa, Lesotho, Swaziland, Mozambique) though some have become naturalized in scattered places around the world (Australia, Great Britain, Mexico, Ethiopia, Jamaica, etc.) (Wikipedia)
A grande maioria é azul-roxo. Este é um pouco intermediário entre branco, roxo e azul. Agapanthus /יæəəəənφəs/ é o único gênero na subfamília Agapanthoideae da família de plantas em floração Amaryllidaceae. Algumas espécies de Agapanthus são comumente conhecidas como lírio do Nilo (ou lírio africano no Reino Unido), embora não sejam lírios e todas as espécies sejam nativas do sul da África. (Wikipedia)
De overgrote meerderheid is paarsblauw. Deze is een beetje intermediair tussen wit, paars en blauw. Agapanthus /ˌæɡəˈpænθəs/ is het enige geslacht in de onderfamilie Agapanthoideae van de bloeiende plantenfamilie (Amaryllidaceae). Sommige soorten Agapanthus zijn algemeen bekend als lelie van de Nijl (of Afrikaanse lelie in het Verenigd Koninkrijk), hoewel het geen lelies zijn en alle soorten inheems zijn in Zuidelijk Afrika. (Wikipedia)
La grande majorité est violet-bleu. Celui-ci est un peu intermédiaire entre le blanc, le violet et le bleu. Agapanthus /ˌæɡəˈpænθəs/ est le seul genre de la sous-famille des Agapanthoideae de la famille des Amaryllidaceae. Certaines espèces d’agapanthes sont communément connues sous le nom de lys du Nil (ou lys africain au Royaume-Uni), bien qu’elles ne soient pas des lys et que toutes les espèces soient originaires d’Afrique australe. (Wikipédia)
La gran mayoría es de color azul púrpura. Este es un poco intermedio entre blanco, púrpura y azul. Agapanthus /ˌæɡəˈpænθəs/ es el único género de la subfamilia Agapanthoideae de la familia Amaryllidaceae. Algunas especies de Agapanthus se conocen comúnmente como lirio del Nilo (o lirio africano en el Reino Unido), aunque no son lirios y todas las especies son nativas del sur de África. (Wikipedia)
La grande maggioranza è viola-blu. Questo è un po 'intermedio tra bianco, viola e blu. Agapanthus /ˌæɡəˈpænθəs/ è l'unico genere della sottofamiglia Agapanthoideae della famiglia delle Amaryllidaceae. Alcune specie di Agapanthus sono comunemente conosciute come giglio del Nilo (o giglio africano nel Regno Unito), anche se non sono gigli e tutte le specie sono originarie dell'Africa meridionale. (Wikipedia)
Die große Mehrheit ist lila-blau. Dieser ist ein bisschen zwischen Weiß, Lila und Blau. Agapanthus /ˌæɡəˈpænθəs/ ist die einzige Gattung in der Unterfamilie Agapanthoideae der Blütenpflanzenfamilie Amaryllidaceae. Einige Arten von Agapanthus sind allgemein als Lilie des Nils (oder afrikanische Lilie in Großbritannien) bekannt, obwohl sie keine Lilien sind und alle Arten im südlichen Afrika beheimatet sind. (Wikipedia)
大部分は紫がかった青です。これは白、紫、青の間の色です。アガパンサス /ˌæɡəˈpænθəs/ は、顕花植物科ヒガンバナ科のアガパンサス亜科の唯一の属です。アガパンサスの一部の種は一般にナイルユリ（英国ではアフリカユリ）として知られていますが、それらはユリではなく、すべての種がアフリカ南部原産です。 (ウィキペディア)
الغالبية العظمى من الأرجواني والأزرق. هذا هو واحد قليلا وسيطة بين الأبيض والأرجواني والأزرق. أغابانثوس / ˌæɡəˈpænθəs / هو الجنس الوحيد في Agapanthoideae subfamily من عائلة النبات المزهرة Amaryllidaceae. بعض أنواع أغابانثوس معروفة باسم زنبق النيل (أو زنبق الأفريقية في المملكة المتحدة)، على الرغم من أنها ليست الزنابق وجميع الأنواع هي أصلية في الجنوب الأفريقي. (ويكيبيديا)
1954. Ford Popular 103E. TSY 886. Black. 1172cc. Petrol.
The Ford Popular, often called the Ford Pop, is a car from Ford UK that was built in England between 1953 and 1962. When launched, it was Britain's lowest priced car. The name Popular was also used by Ford to describe its 1930s Y Type model. The Popular name was also later used on basic models of the Escort and Fiesta cars.
A car tested by in 1954 had a top speed of 60.3 mph and could accelerate from 0-50 mph in 24.1 seconds. A fuel consumption of 36.4 miles per gallon was recorded. The test car cost £390 including taxes.
1954. Ford Popular 103E. TSY 886. Oct 2022 (1)
1954. Ford Popular 103E. TSY 886. Oct 2022 (2)
Album: Notts Classic Car & Motorcycle Show. Thoresby Park, Nottinghamshire. 2022
--
No Group Banners, thanks.
PsP gallery (buy PsP pictures on SmugMug)
PsP (Wordpress)
500px
www.instagram.com/psp.gallery/?hl=en
Shutterstock
Traffic at central district in Hong Kong at dusk time. Car light trails and urban landscape in Hong Kong .
Dahlias are worldwide considered of the most popular and spectacular garden flowers.
They are natives of the sandy hillsides of Mexico, Central America, and northwestern South America.
Dahlias were cultivated by the Aztecs, taken to Europe by the Spaniards in the 18th century, and soon spread throughout the world in widely different climates. There are at least 36 species of dahlia and over 20,000 cultivars. There is a great variety of form in dahlias.
This picture was taken in De Passiflorahoeve in Harskamp, the Netherlands.
Dahlia's worden wereldwijd beschouwd als een van de meest populaire tuinbloemen.
Oorspronkelijk zijn ze afkomstig van de zandige heuvels in Mexico, Midden-Amerika en noordwestelijk Zuid-Amerika. Dahlia's werden in de 16e eeuw al gekweekt door de Azteken, in de 18e eeuw zijn ze naar Europa gehaald door de Spanjaarden, en al snel over de hele wereld verspreid. In 1872 werden dahlia's in Nederland geïntroduceerd.
De oorspronkelijke dahlia's - er zijn circa 36 soorten in het wild - zijn kale opgaande overblijvende planten met langwerpige, knolachtige wortels. Het aantal hybriden is al meer dan 20.000 in een grote verscheidenheid aan vormen en kleuren.
Deze foto is gemaakt in een van de tuinen van zorgboerderij De Passieflorahoeve bij Harskamp op de Veluwe tussen Ede en Apeldoorn. Info: www.passiflorahoeve.nl/
___________________________________________________________________________
All rights reserved. Copyright © Martien Uiterweerd. All my images are protected under international authors copyright laws and may not be downloaded, reproduced, copied, transmitted or manipulated without my written explicit permission.
___________________________________________________________________________
.
.
PsP gallery (buy PsP pictures on SmugMug)
PsP (Wordpress)
500px
www.instagram.com/psp.gallery/?hl=en
Shutterstock
The Last of the Mohicans: A Narrative of 1757 is a historical novel written by James Fenimore Cooper in 1826.
---
The Last of the Mohicans is a historical novel by James Fenimore Cooper, first published in January 1826.It was one of the most popular English-language novels of its time. Its narrative flaws were criticized from the start, and its length and elaborately formal prose style have reduced its appeal to later readers. Regardless, The Last of the Mohicans is widely read in American literature courses. This second book of the Leatherstocking Tales pentalogy is the best known. The Pathfinder, written 14 years later in 1840, is its sequel.
---
Oorlog tegen de indianen
16 november 2017
Het beeld dat wij van de indianen hebben is nog altijd dat van James Fenimore Coopers roman De laatste der Mohikanen uit 1826. Deze stichtingsmythe van de VS is hardnekkig gebleken, en werd in 1893 versterkt door Frederick Jackson Turner met zijn ‘these van het grensgebied’ (the frontier): uit de confrontatie tussen Europeanen en oerinwoners zou een uniek Amerikaans menstype voortgekomen zijn. De indiaanse werkelijkheid was een geheel andere.
De kolonisten van puriteinse snit, zij die de Bijbel letterlijk wilden nemen, moesten al snel na aankomst vaststellen dat dit in het nieuwe land niet functioneerde. De centrale boodschap van Coopers ‘lederkous’-serie luidt dat er weinig kans op een lang leven is voor wie zich houdt aan het gebod ‘gij zult niet doden’ of wie Jezus’ aansporing uit de Bergrede om ook de andere wang toe te keren ter harte neemt. Wie er ook grond verwierf aan de frontier – de zachtmoedigen waren het niet.
Beloning voor scalperen
De christelijke kolonisten stonden voor de paradox dat ze hun geloof en beschaving alleen met bruut geweld konden verbreiden. Hierdoor moesten ze echter de pretentie laten varen ‘beter’ te zijn dan de ‘onbeschaafde’ indianen. Het sprekendste voorbeeld daarvan is het scalperen, dat velen als het ultieme bewijs voor de ‘barbaarse’ wreedheid van de indianen beschouwden, maar dat in werkelijkheid gestimuleerd werd door de Engelse regering die een beloning uitloofde voor scalpen van oerinwoners. Opmerkelijk genoeg draagt Coopers indianenpersonage Chingachgook een in Engeland gefabriceerd scalpeermes …
Uitroeiing
‘De laatste der Mohikanen’ is met de nodige dichterlijke vrijheden gesitueerd in de tijd van de Zevenjarige Oorlog. Cooper maakt de Irokezenliga, een verbond van vijf en later zes indianenvolken, tot bondgenoten van de Fransen, hoewel de meeste van deze Six Nations zich neutraal opstelden. Hij verdoezelt de verschillen tussen deze volken, de Huronen, Mohawks en Mingo’s, die hij als één volk lijkt te beschouwen, en tussen de Mohegans (de Mohikanen uit zijn roman) en Delawaren. Zo kan hij zijn ‘goede indiaan’ Uncas tot nazaat van Delaware-opperhoofd Tamanend (ca. 1625-1701) maken, grondlegger van de vreedzame betrekkingen tussen kolonisten en indianen. De historische Uncas was echter een Mohegan, die aan Europese zijde tegen de Pequots streed. Het uitroeien van de Pequots tijdens de slachting aan de Mystic-rivier in 1637 bracht een ommekeer in de betrekkingen tussen kolonisten en indianen. Nadat eerstgenoemden een dorp vol ouderen, vrouwen en kinderen in brand staken en erop toezagen dat niemand dit overleefde, onderwierp een aantal indianenvolken zich om een vergelijkbaar lot te ontgaan.
Six Nations
Maar de figuur van Uncas was niet de voornaamste reden waarop Cooper de bondgenootschappen in de Zevenjarige Oorlog omkeert. Zijn eigen land was de Irokezen in 1768 afhandig gemaakt met een van de frauduleuze verdragen waarmee de kolonisten hun gebied vergrootten. Door de Irokezenliga als pro-Frans voor te stellen zal hij geprobeerd hebben zijn schuldgevoelens te sussen. Tevens projecteert hij zo een vijand uit de Onafhankelijkheidsoorlog op een eerdere oorlog en trekt een scherpe grens tussen goed en kwaad, winnaars en verliezers van de geschiedenis. Immers, tijdens de Amerikaanse revolutie streden vier van de Six Nations aan Britse zijde en slechts twee aan Amerikaanse. Liever vreemde overheersing vanuit het verre Engeland, dan vanuit eigen land, leken de meesten te denken.
Imperialistische kolonisering
In beide oorlogen was een groot deel van de vijandelijkheden tegen indianen gericht. Wie de machtigste indianenvolken aan zijn zijde kreeg, had een beslissend voordeel. Vandaar dat zowel Engeland als de koloniën probeerden hen over te halen – of te vernietigen, mocht het eerste niet lukken. In het Amerika van nu wint de term ‘genocide’ voor wat er toen gebeurde steeds meer terrein. Historici als Dunbar-Ortiz demystificeren de nationale geschiedenis en schetsen die als een klassiek geval van imperialistische kolonialisering-door-volksplanting, waarbij ondernemingen en regeringen eendrachtig samenwerken in het onteigenen en uitbuiten van de oorspronkelijke bevolking. Ook voor de regering in Washington was de voornaamste inkomstenbron de verkoop van geconfisqueerd land.
Akkers verwoesten
Veel Amerikanen geloven dat hun land een ongerepte wildernis was, waarin kleine, nomadische indianenstammen nauwelijks een spoor achterlieten. In werkelijkheid leefden er op het huidige grondgebied van de VS ongeveer zeven miljoen indianen, hoofdzakelijk van de landbouw. Zij bouwden dorpen en steden, vormden stadstaten en andere politieke organisaties, onderhielden wegen voor handels- en diplomatieke betrekkingen. Honderd jaar na het eerste contact met de Europeanen was hun aantal met negentig procent afgenomen, hoofdzakelijk door gerichte uitroeiing, zoals blijkt uit documenten, waaronder ook brieven van George Washington. Het doden van indianen werd een deel van de Amerikaanse identiteit, een ervaring die onder de eerste generaties van kolonisten een band schiep. Zij die erin uitblonken, werden de eerste nationale helden. Ook de aanduiding ‘ranger’, voor iemand die rondtrekt om indianen op te sporen en te doden, stamt uit dit tijdsgewricht. Krijgskundige John Gernier schrijft hierover: ‘In de eerste tweehonderd jaar van onze militaire geschiedenis bedienden de Amerikanen zich van een tactiek die de beroepssoldaten van tegenwoordig zeggen te verafschuwen: vijandige dorpen met de grond gelijkmaken, akkers verwoesten; vijandelijke vrouwen en kinderen doden; nederzettingen overvallen om de bewoners gevangen te nemen; vijandelijke non-combattanten intimideren en mishandelen; vijandelijke aanvoerders vermoorden.’
Een volk dat zich niet bewust is van zijn mythen, zo waarschuwt historicus Richard Slotkin, zet ze voort. Na het lezen van ‘De laatste der Mohikanen’ stelde de Engelse schrijver D.H. Lawrence vast dat de Amerikaanse ziel ‘hard, eenzelvig, stoïcijns en moorddadig’ was en dat altijd gebleven is. Bestseller-auteur T. C. Boyle koos dit citaat als motto voor zijn nieuwste roman ‘The Harder They Come’. De gewelddadige hoofdpersoon uit dat boek is idolaat van John Coulter, een idianenverachtende houwdegen die een voorname plaats inneemt in de eregalerij van het militante 19de-eeuwse VS-kolonialisme. Het waren figuren als deze Coulter die model stonden voor Fenimore Coopers Lederkous.
(Sabine Anders)