View allAll Photos Tagged pulpa
La uchuva es originaria de los Andes suramericanos, es la especie más conocida. Sus frutos son azucarados y son fuente de vitaminas A y C, además de minerales como hierro y fósforo.
Colombia es uno de los mayores productores de uchuva siendo exportador de este fruta en fresco y procesada desde los años 80 a países como Holanda, Alemania, Francia, Inglaterra, España, Bélgica, Suiza, Canadá y Brasil donde es muy acogida.
A partir de la uchuva se producen muchos productos como mermelada, la uchuva pasa y los confites de uchuva cubiertos de chocolate. Por sus características puede ser procesada para jugo, néctar, pulpa. Generalmente se come al natural como fruta fresca.
Colombia es uno de los mayores productores de uchuva, siendo exportador desde los años 80
The cape gooseberry is native to the South American Andes, it is the best known species. Its fruits are sugary and are a source of vitamins A and C, as well as minerals such as iron and phosphorus.
Colombia is one of the largest producers of cape gooseberry, exporting this fruit fresh and processed since the 1980s to countries such as Holland, Germany, France, England, Spain, Belgium, Switzerland, Canada and Brazil where it is very popular.
From the gooseberry many products are produced such as jam, gooseberry raisins and chocolate covered gooseberry candies. Due to its characteristics it can be processed for juice, nectar, pulp. It is generally eaten naturally as fresh fruit.
Colombia is one of the largest producers of cape gooseberry, being an exporter since the 1980s
*
* (s3 P) (xy Y w) (Zo) (BNy7)
"Anda, date a volar, hazte una abeja;
en el jardín florecen amapolas,
y el néctar fino colma las corolas,
mañana el alma tuya estará vieja.
Anda, suelta a volar, hazte paloma,
recorre el bosque y picotea granos,
come migajas en distintas manos,
la pulpa muerde de fragante poma.
Anda, date a volar, sé golondrina,
busca la playa de los soles de oro;
gusta la primavera y su tesoro,
la primavera es única y divina..."
(ALFONSINA STORNI. Date a volar.)
Caminando por el pueblo de Mayagüez, me encontré con este equipo y me remontó a mi infancia. En las fincas de los cafetaleros
esta máquina se usaba para remover la pulpa de los granos del café una vez eran recogidos. Luego se esparcian y se ponian a secar y a tostar al sol. Una vez secos y tostados, ya se podian moler para convertirlos en harina y disfrutar de esta rica bebida.
"Walking through the town of Mayagüez, I came across this machine and it took me back to my childhood. On the farms of the coffee growers,
this machine was used to remove the pulp from the coffee beans once they were collected. Then they were spread out and put to dry and toast in the sun. Once dry and toasted, they could be ground to turn them into flour and enjoy this delicious drink."
Ricoh GR IIIx
à l'air libre
............................Les feuilles de tabac sèches de bonne qualité se négocient en effet entre 300 000 et 500 000 roupies [24 et 41 euros] le kilo. Pour la qualité supérieure, il peut tabler sur 850 000 roupies [70 euros] le kilo. Le rendement par hectare peut atteindre 900 kilosMais, face à une offre excédentaire et à la politique de lutte contre le tabagisme, la période faste pour ces producteurs toucherait-elle à sa fin ? Nombre de paysans ont commencé à se reconvertir dans la culture des jamboses rouges, un fruit devenu à la mode car riche en vitamine C. (&1)
Le mécanisme est très simple : les autorités locales fournissent des plants de jambosier à celui qui en fait la demande à condition qu’il rejoigne un groupement de cultivateurs et qu’il renonce à la culture du tabac.
................................Las hojas de tabaco seco de buena calidad se comercializan entre 300.000 y 500.000 rupias [24 y 41 euros] por kilo. Para la mejor calidad, puede esperar 850.000 rupias [70 euros] por kilo. Pero con el exceso de oferta y la política antitabaco, ¿podrían los buenos tiempos estar llegando a su fin para estos agricultores? Muchos agricultores han empezado a cultivar jambos rojos, una fruta que se ha puesto de moda por ser rica en vitamina C.(&1)
El mecanismo es muy sencillo: las autoridades locales proporcionan plantas de jambosia a todo aquel que las solicite con la condición de que se una a un grupo de agricultores y abandone el cultivo de tabaco.
(&1) La pomme d’eau est également appelée pomme malacca ou malaka en Guadeloupe, ou pomme d’amour en Guyane ou jambose rouge en Indonésie.
Le goût de la jambose rouge est doux, peu sucré. La saveur et la chair de ce fruit rappelle celui de la pomme.
La pomme d’eau est un fruit exotique en forme de poire de couleur rose à rouge avec une chair blanche, croquante et juteuse avec une graine centrale.
(&1) La manzana de agua también se llama manzana de malaca o malaka en Guadalupe, o manzana del amor en Guyana o jambose roja en Indonesia.
El sabor de la jambosa roja es suave y poco dulce. El sabor y la pulpa de esta fruta recuerdan a la manzana.
La manzana de agua es una fruta exótica con forma de pera, de color entre rosa y rojo, con una pulpa blanca, crujiente y jugosa, con una semilla central.
Wasps make their nests from chewed wood pulp and saliva, giving them distinctive papery walls.
Las avispas hacen sus nidos a partir de pulpa de madera masticada y saliva, lo que les da paredes parecidas al papel.
Spanish Name: Avispa alemana o Chaqueta amarilla
English Name: European wasp, German wasp, or German yellowjacket
Scientific Name: Vespula germanica
Family: Vespidae
Genus: Vespula
Age: Adult
Location: Prat de Cabanes, Torrenostra (Torreblanca)
Province: Castelló de La Plana
Country: Spain
Continent: Europe
Date: May 2020
Dice un cartel..
"Parroquianas y Parroquianos, en esta Pulperia no encienda hogueras, sino simplemente cultivad flores".
R.C.D.
Buscando en un diccionario:
El origen de la palabra no es seguro; algunos afirman que es una derivación de la palabra mexicana pulquería, lugar donde se toma pulque, una bebida producida a partir del aguamiel, savia del maguey pulquero(agave salmiana). Para otros, su significado se relaciona con pulpo, como si en estos establecimientos se vendieran pulpos, cuando en realidad se originaría en la venta de pulpas de frutas. Sin embargo, una tercera teoría aduce que el término "pulpería" venía del hecho de que como estos locales comerciales tenían todo tipo de artículos, el encargado tenía que actuar con sus manos como un pulpo para manejar todos los pedidos que se le hacían. Esta teoría es más popular en Centroamérica.
He/she says a poster.
Parishioners and Parishioners, in this Grocery don't light blazes, but you simply cultivate flowers
R.C.D.
Looking for in a dictionary:
The origin of the word is not safe; some affirm that it is a derivation of the word Mexican pulquería, locus in quo he/she takes pulque, a produced drink starting from the mead, sap of the maguey pulquero(agave salmiana). For other, their meaning is related with octopus, as if in these establishments octopi were sold, when in fact he/she would originate in the sale of pulps of fruits. However, a third theory adduces that the term ; pulpería; he/she came from the fact that as these commercial local they had all type of articles, the in charge one had to act with its hands; quot;como a pulpo; to manage all the orders that they were made. This theory is more popular in Central America.
SN/NC: Chrysophyllum Caimito, Sapotaceae Family
Star apple is a delicious fruit and an evergreen shrub or tree with a low, spreading crown. It usually grows from 4 - 20 meters tall, though there are reports of trees up to 35 meters tall. The usually straight and cylindrical bole is often fluted or spurred at the base; it can be up to 60cm in diameter. The tree produces a very popular fruit as well as having a wide range of local medicinal uses and a good quality wood. It is widely cultivated in tropical regions for its fruit and is often grown as an ornamental garden fruit crop. As an ornamental, it is particularly valued for its foliage, which is bright blue-green above and coppery beneath, creating an attractive contrast when stirred by the wind.
Sterappel is een heerlijke vrucht en een groenblijvende struik of boom met een lage, zich uitbreidende kroon. Het groeit meestal van 4-20 meter hoog, hoewel er meldingen zijn van bomen tot 35 meter hoog. De meestal rechte en cilindrische stam is vaak gecanneleerd of wordt aan de basis aangespoord; het kan tot 60cm in diameter zijn. De boom produceert een zeer populaire vrucht en heeft een breed scala aan lokale medicinale toepassingen en hout van goede kwaliteit. Het wordt op grote schaal gekweekt in tropische gebieden vanwege zijn fruit en wordt vaak gekweekt als een siertuinfruitgewas. Als sierplant wordt het vooral gewaardeerd om zijn gebladerte, dat helder blauwgroen van boven is en koperachtig aan de onderkant, waardoor het een aantrekkelijk contrast creëert als het door de wind wordt bewogen.
Caimito (Chrysophyllum cainito). Especie de árbol frutal pertenece a la familia de las sapotáceas. Es un árbol de mediana altura, frondoso, de hojas muy verdes y brillantes por arriba y doradas por abajo, de donde le viene el nombre científico genérico, que significa hoja dorada. El fruto puede ser verdoso, purpúreo o azulado cuya parte comestible la constituye una pulpa blanca, dulce, jugosa y algo astringente. Posee de 6 a 10 semillas marrón oscuro, de las cuales se obtiene un aceite para friccionar, cuando hay dolores musculares. La corteza se dice que es tónica y excitante y se usa para aliviar dolores del pecho.
No Brasil, abiu, abieiro em Portugal. Nos Estados Unidos a denominam "maçã-estrela", a mesma coisa que chamam também a carambola, pelo formato de estrela quando se corta transversalmente a fruta. Já no caimito isto não acontece, assim que não sei o porquê. Também alguns dizem sapote ou caimito, simplesmente, aí já em conexão com o nome científico e a família. Muito usado na medicina especialmente para combater a bronquite. Não é muito popular e nem facilmente encontrado. O que é uma pena, pois é uma fruta deliciosíssima. E muito saudável, e a árvore, lindíssima e especialmente quando as frutas amadurecem tem uma cor sépia. Ela é linda também. Deveria ser mais plantada.
SN/NC: Inga paterna, Fabaceae Family
A close-up right after a heavy rain. The efect was superb. I liked it. A simple flower of an inga fruit, already falling apart. But still creating an incredible effect and perspective. In my residence. Nice bokeh.
Inga o paterna como es conocida en El Salvador. Bastante común este árbol y sirve de alimentos a los pájaros y también es usada en la culinaria local. Muy apreciada también por las abejas por miel cuando floreciendo. El fruto es comestible y agradable de un dulce no muy dulce. Se come la pulpa y se usa las semillas para cocinar.
Um close-up numa flor de ingá, já se desmanchando depois de uma grande tempestade. Um efeito visual incrível. Foto feita na minha residencia com uma tele fixa de 100mm e 2.8 de abertura. Um lindo efeito bokeh (imagem sem definição no background).
SN/NC: Psidium Cattleianum Sabine, Myrtaceae Family
Araçá or strawberry guava (Psidium cattleianum Sabine) is an attractive tasty small fruit native to temperate zones of Brazil and some other South American countries. It is also known as strawberry guava. High levels of phenolic compounds 768 mg 100 g−1 fresh fruit pulp. Antioxidant activity by yeast assay and DPPH radical scavenging. Antimicrobial against Salmonella enteritidis. Antiproliferative effects against cancer cells MCF-7 and Caco-2. It is a delicious fruit of the guava family with many nutrients.
O araçá ou goiabinha (Psidium cattleianum Sabine) é uma fruta atraente e saborosa nativa das zonas temperadas do Brasil e de alguns outros países da América do Sul. Também é conhecido como goiaba de morango em alguns países. Altos níveis de compostos fenólicos 768 mg 100 g−1 polpa de frutas frescas. Atividade antioxidante por ensaio de levedura e eliminação do radical DPPH. Antimicrobiano contra Salmonella enteritidis. Efeitos antiproliferativos contra células cancerosas MCF-7 e Caco-2. É uma deliciosa fruta da família da goiaba com muitos nutrientes. Ás vezes tem muitos bichinhos mas é uma delícia. Também muito atrativa para os pássaros.
Araçá o guayaba de fresa (Psidium cattleianum Sabine) es una fruta pequeña atractiva y sabrosa originaria de las zonas templadas de Brasil y algunos otros países de América del Sur. También se le conoce como guayaba fresa. Altos niveles de compuestos fenólicos 768 mg 100 g−1 pulpa de fruta fresca. Actividad antioxidante por ensayo de levadura y captación de radicales DPPH. Antimicrobiano contra Salmonella enteritidis. Efectos antiproliferativos contra las células cancerosas MCF-7 y Caco-2. Es una deliciosa fruta de la familia de la guayaba con muchos nutrientes.
Araçá o guava alla fragola (Psidium cattleianum Sabine) è un piccolo frutto gustoso e attraente originario delle zone temperate del Brasile e di altri paesi sudamericani. È anche conosciuto come guava alla fragola. Alti livelli di composti fenolici 768 mg 100 g-1 polpa di frutta fresca. Attività antiossidante mediante dosaggio del lievito e scavenging dei radicali DPPH. Antimicrobico contro Salmonella enteritidis. Effetti antiproliferativi contro le cellule tumorali MCF-7 e Caco-2. È un delizioso frutto della famiglia della guava con molte sostanze nutritive.
Araçá of aardbeiguave (Psidium cattleianum Sabine) is een aantrekkelijke, smakelijke kleine vrucht afkomstig uit gematigde streken van Brazilië en enkele andere Zuid-Amerikaanse landen. Het is ook bekend als aardbeienguave. Hoog gehalte aan fenolverbindingen 768 mg 100 g−1 vers fruitpulp. Antioxiderende activiteit door gisttest en DPPH-radicaalvanging. Antimicrobieel tegen Salmonella enteritidis. Antiproliferatieve effecten tegen kankercellen MCF-7 en Caco-2. Het is een heerlijke vrucht van de guavefamilie met veel voedingsstoffen.
Araçá oder Erdbeerguave (Psidium Cattleianum Sabine) ist eine attraktive, schmackhafte kleine Frucht, die in den gemäßigten Zonen Brasiliens und einigen anderen südamerikanischen Ländern beheimatet ist. Sie ist auch als Erdbeerguave bekannt. Hoher Gehalt an Phenolverbindungen 768 mg 100 g−1 frisches Fruchtfleisch. Antioxidative Aktivität durch Hefe-Assay und DPPH-Radikalfänger. Antimikrobiell gegen Salmonella enteritidis. Antiproliferative Wirkungen gegen die Krebszellen MCF-7 und Caco-2. Es ist eine köstliche Frucht der Guavenfamilie mit vielen Nährstoffen.
Araçá ou goyave fraise (Psidium cattleianum Sabine) est un joli petit fruit savoureux originaire des zones tempérées du Brésil et de certains autres pays d'Amérique du Sud. Il est également connu sous le nom de goyave aux fraises. Teneur élevée en composés phénoliques 768 mg 100 g−1 pulpe de fruit frais. Activité antioxydante par dosage de levure et piégeage des radicaux DPPH. Antimicrobien contre Salmonella enteritidis. Effets antiprolifératifs contre les cellules cancéreuses MCF-7 et Caco-2. C'est un fruit délicieux de la famille des goyaves avec de nombreux nutriments.
Araçá أو الفراولة الجوافة (Psidium cattleianum Sabine) هي فاكهة صغيرة جذابة ولذيذة في المناطق المعتدلة في البرازيل وبعض دول أمريكا الجنوبية الأخرى. ومن المعروف أيضا باسم الفراولة الجوافة. مستويات عالية من المركبات الفينولية 768 مجم 100 جم لب الفاكهة الطازجة. نشاط مضادات الأكسدة عن طريق مقايسة الخميرة وكسح جذري DPPH. مضادات الميكروبات ضد السالمونيلا المعوية. التأثيرات المضادة للتكاثر ضد الخلايا السرطانية MCF-7 و Caco-2. وهي فاكهة لذيذة من عائلة الجوافة وتحتوي على العديد من العناصر الغذائية.
Το Araçá ή γκουάβα φράουλας (Psidium cattleianum Sabine) είναι ένα ελκυστικό νόστιμο μικρό φρούτο που προέρχεται από εύκρατες ζώνες της Βραζιλίας και σε ορισμένες άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής. Είναι επίσης γνωστό ως γκουάβα φράουλας. Υψηλά επίπεδα φαινολικών ενώσεων 768 mg 100 g−1 πολτό φρέσκων φρούτων. Αντιοξειδωτική δράση με δοκιμασία ζύμης και σάρωση ριζών DPPH. Αντιμικροβιακό κατά της Salmonella enteritidis. Αντιπολλαπλασιαστικές επιδράσεις κατά των καρκινικών κυττάρων MCF-7 και Caco-2. Είναι ένα νόστιμο φρούτο της οικογένειας της γκουάβας με πολλά θρεπτικά συστατικά.
アラサまたはストロベリーグアバ(Psidium cattleianum Sabine)は、ブラジルや他の南米諸国の温帯地域に自生する魅力的なおいしい小さな果物です。 ストロベリーグアバとしても知られています。 高レベルのフェノール化合物768mg 100g-1新鮮な果肉。 酵母アッセイおよびDPPHラジカルスカベンジングによる抗酸化活性。 Salmonellaenteritidisに対する抗菌剤。 癌細胞MCF-7およびCaco-2に対する抗増殖効果。 栄養素が豊富なグアバ科の美味しい果物です。
PINTADA EN PARQUE (SANTAFE & CARRANZA, BARRIO PACIFICO) BUENOS AIRES, ARGENTINA - BY TEC + CHU + TRISTAN + SUB + DR. MAKILA + PULPA + V8 + KONTRA
SN/NC: Chrysophyllum Caimito, Sapotaceae Family
Star apple is a delicious fruit and an evergreen shrub or tree with a low, spreading crown. It usually grows from 4 - 20 meters tall, though there are reports of trees up to 35 meters tall. The usually straight and cylindrical bole is often fluted or spurred at the base; it can be up to 60cm in diameter. The tree produces a very popular fruit as well as having a wide range of local medicinal uses and a good quality wood. It is widely cultivated in tropical regions for its fruit and is often grown as an ornamental garden fruit crop. As an ornamental, it is particularly valued for its foliage, which is bright blue-green above and coppery beneath, creating an attractive contrast when stirred by the wind.
Sterappel is een heerlijke vrucht en een groenblijvende struik of boom met een lage, zich uitbreidende kroon. Het groeit meestal van 4-20 meter hoog, hoewel er meldingen zijn van bomen tot 35 meter hoog. De meestal rechte en cilindrische stam is vaak gecanneleerd of wordt aan de basis aangespoord; het kan tot 60cm in diameter zijn. De boom produceert een zeer populaire vrucht en heeft een breed scala aan lokale medicinale toepassingen en hout van goede kwaliteit. Het wordt op grote schaal gekweekt in tropische gebieden vanwege zijn fruit en wordt vaak gekweekt als een siertuinfruitgewas. Als sierplant wordt het vooral gewaardeerd om zijn gebladerte, dat helder blauwgroen van boven is en koperachtig aan de onderkant, waardoor het een aantrekkelijk contrast creëert als het door de wind wordt bewogen.
Caimito (Chrysophyllum cainito). Especie de árbol frutal pertenece a la familia de las sapotáceas. Es un árbol de mediana altura, frondoso, de hojas muy verdes y brillantes por arriba y doradas por abajo, de donde le viene el nombre científico genérico, que significa hoja dorada. El fruto puede ser verdoso, purpúreo o azulado cuya parte comestible la constituye una pulpa blanca, dulce, jugosa y algo astringente. Posee de 6 a 10 semillas marrón oscuro, de las cuales se obtiene un aceite para friccionar, cuando hay dolores musculares. La corteza se dice que es tónica y excitante y se usa para aliviar dolores del pecho.
No Brasil, abiu, abieiro em Portugal. Nos Estados Unidos a denominam "maçã-estrela", a mesma coisa que chamam também a carambola, pelo formato de estrela quando se corta transversalmente a fruta. Já no caimito isto não acontece, assim que não sei o porquê. Também alguns dizem sapote ou caimito, simplesmente, aí já em conexão com o nome científico e a família. Muito usado na medicina especialmente para combater a bronquite. Não é muito popular e nem facilmente encontrado. O que é uma pena, pois é uma fruta deliciosíssima. E muito saudável, e a árvore, lindíssima e especialmente quando as frutas amadurecem tem uma cor sépia. Ela é linda também. Deveria ser mais plantada.
SN/NC: Chrysophyllum Caimito, Sapotaceae Family
Star apple is a delicious fruit and an evergreen shrub or tree with a low, spreading crown. It usually grows from 4 - 20 meters tall, though there are reports of trees up to 35 meters tall. The usually straight and cylindrical bole is often fluted or spurred at the base; it can be up to 60cm in diameter. The tree produces a very popular fruit as well as having a wide range of local medicinal uses and a good quality wood. It is widely cultivated in tropical regions for its fruit and is often grown as an ornamental garden fruit crop. As an ornamental, it is particularly valued for its foliage, which is bright blue-green above and coppery beneath, creating an attractive contrast when stirred by the wind.
Sterappel is een heerlijke vrucht en een groenblijvende struik of boom met een lage, zich uitbreidende kroon. Het groeit meestal van 4-20 meter hoog, hoewel er meldingen zijn van bomen tot 35 meter hoog. De meestal rechte en cilindrische stam is vaak gecanneleerd of wordt aan de basis aangespoord; het kan tot 60cm in diameter zijn. De boom produceert een zeer populaire vrucht en heeft een breed scala aan lokale medicinale toepassingen en hout van goede kwaliteit. Het wordt op grote schaal gekweekt in tropische gebieden vanwege zijn fruit en wordt vaak gekweekt als een siertuinfruitgewas. Als sierplant wordt het vooral gewaardeerd om zijn gebladerte, dat helder blauwgroen van boven is en koperachtig aan de onderkant, waardoor het een aantrekkelijk contrast creëert als het door de wind wordt bewogen.
Caimito (Chrysophyllum cainito). Especie de árbol frutal pertenece a la familia de las sapotáceas. Es un árbol de mediana altura, frondoso, de hojas muy verdes y brillantes por arriba y doradas por abajo, de donde le viene el nombre científico genérico, que significa hoja dorada. El fruto puede ser verdoso, purpúreo o azulado cuya parte comestible la constituye una pulpa blanca, dulce, jugosa y algo astringente. Posee de 6 a 10 semillas marrón oscuro, de las cuales se obtiene un aceite para friccionar, cuando hay dolores musculares. La corteza se dice que es tónica y excitante y se usa para aliviar dolores del pecho.
No Brasil, abiu, abieiro em Portugal. Nos Estados Unidos a denominam "maçã-estrela", a mesma coisa que chamam também a carambola, pelo formato de estrela quando se corta transversalmente a fruta. Já no caimito isto não acontece, assim que não sei o porquê. Também alguns dizem sapote ou caimito, simplesmente, aí já em conexão com o nome científico e a família. Muito usado na medicina especialmente para combater a bronquite. Não é muito popular e nem facilmente encontrado. O que é uma pena, pois é uma fruta deliciosíssima. E muito saudável, e a árvore, lindíssima e especialmente quando as frutas amadurecem tem uma cor sépia. Ela é linda também. Deveria ser mais plantada.
SN/NC: Hylocereus Undata, Cactaceae Family
Hylocereus is a genus of cacti, often referred to as night-blooming cactus (though the term is also used for many other cacti). Several species have large edible fruits, which are known as pitahayas or dragonfruits. Whether Hylocereus is a distinct genus is uncertain as of July 2013.
In the classification of the International Cactaceae Systematics Group of the International Organization for Succulent Plant Study, the genus Hylocereus is one of the six genera of the tribe Hylocereeae. In this classification, the genus Wilmattea Britton & Rose is included in Hylocereus. A 2011 study of the molecular phylogeny of the Cactaceae concluded that neither the tribe nor the genus was monophyletic (i.e. neither comprised all the descendants of a common ancestor). Two species of Hylocereus formed a clade with two species of Selenicereus, suggesting that the genera were not distinct.
La pitaya, también conocida con otros nombres como pitahaya, picajón, yaurero, warakko, fruta del dragón o dragon fruit, es una fruta originaria de Centro América de la familia de las cactáceas. Tiene forma ovalada, con espinas por fuera y se pueden encontrar tres variedades: amarilla por fuera y pulpa blanca con semillas por dentro, roja por fuera y pulpa blanca o pulpa roja con semillas por dentro. Es muy aromática y su sabor es muy dulce y agradable, también resulta imprescindible destacar su excelente valor nutricional. Pitahaya, Pitaya o Fruta del dragón (posteriormente) son nombres de una fruta de las especies Hylocereus y Selenicereus, de la familia de Cactaceae, proveniente de América, y se produce en países como Nicaragua, Colombia, Brasil, Perú, Ecuador, Argentina y México. Actualmente en Europa hay plantaciones vegetando con éxito en Málaga y Sevilla, sur de España, y se lleva experimentando con buenos resultados los últimos años en Canarias.
Pitaia, uma variante da nossa palma, ou tuna. Deliciosa cactácea.
Todos los derechos reservados - copyright © Pilar Azaña Talán
♫♥♥♫
El argán (Argania espinosa) es un árbol único en el mundo, exclusivo de las resecas montañas del Atlas y el Antiatlas marroquí, en las regiones de Essaouira y Agadir, a las puertas del desierto.
El aceite de argán es el más caro del mundo, dado su lento y laborioso proceso de extracción (50-100 euros el litro), el más desconocido y milagroso de todos, el secreto de la belleza y la salud de las mujeres bereberes, oro líquido, bálsamo sublime.
Un poco de aceite de argán, de delicioso sabor a nuez, untado en esponjoso pan bereber, es una de las experiencias gastronómicas únicas de todo viaje al suroeste de Marruecos. Además tiene propiedades antienvejecimiento, contra la impotencia e incluso anticancerígenas.
Es producido por las cooperativas de varias mujeres en la región, trabajando más de 12 horas diarias. Primero retiran la pulpa suave (usada como pienso) a mano, entre dos piedras, hasta obtener la nuez dura.
Las semillas entonces se quitan y se asan suavemente. La técnica tradicional para la extracción de aceite es moler las semillas asadas con agua, en un quern (molinillo de mano) rotatorio de piedra. La goma entonces se exprime entre las manos para extraer el aceite. La goma extraída sigue siendo rica en aceite y se utiliza como pienso. El aceite producido con este método, se guardará 3-6 meses para su uso familiar en un almacén de los núcleos, que mantendrán por 20 años.
---------------
Argan ( Argania spinosa) is a unique tree in the world , exclusive of the dry mountains of the Atlas and the Moroccan Anti-Atlas , in the regions of Essaouira and Agadir , at the gates of the desert.
Argan oil is the most expensive in the world , given its slow and laborious extraction process ( 50-100 euros per liter ), the unknown and miraculous of all , the secret of the beauty and health of Berber women , gold liquid balm sublime .
A little oil of argán, from delicious flavor to nut, extended on spongy bread Berber , is one of the unique dining experiences traveling around southwest of Morocco. It also has anti-aging properties , impotence and even anti-cancer .
It is produced by cooperatives of several women in the region , working more than 12 hours daily. First removed the soft pulp (used as animal feed) by hand, between two stones to get Hickory .
The seeds are then removed and gently roasted . The traditional technical for the extraction of oil is to grind the seeds roasted with water, in a quern (hand mill) rotating of stone. The gum is then squeezed between hands to extract the oil. The gum extracted remains rich in oil and used as animal feed. The oil produced with this method, 3-6 months to keep your family use in a warehouse of the cores , which remain for 20 years.
ESSAOUIRA - MARRUECOS - MOROCCO - AFRICA
🇫🇷 L'akée, ou aki, est un arbre (10 à 12m de haut)cultivé dans les régions tropicales pour son fruit, comestible mais non sans dangers. C'est une espèce proche du litchi.
Les feuilles vert foncé, persistantes, coriaces, mesurent chacune de 8 à 12 cm de long sur 5 à 8 cm de large.Les fleurs sont petites, blanches et odorantes.Elles sont groupées en grappes de 15 à 20 cm de long.
La récolte des fruits a lieu deux fois par an,. Chaque fruit est posé sur un arille mou, spongieux, à chair blanc-jaunâtre.
.Seuls les arilles charnus attachés aux graines sont comestibles, tandis que le reste du fruit ainsi que les graines sont toxiques.Le fruit ne doit être récolté qu'à complète maturité, lorsqu'il s'ouvre naturellement. Les fruits verts ou trop mûrs contiennent une toxine, l'hypoglycine. Cette substance provoque après ingestion une diminution sensible de la glycémie, provoquant des vomissements pouvant entraîner des convulsions et la mort,
Les arilles sont préparés bouillis dans du lait ou dans de l'eau, et servis seuls ou dans des plats de viande ou de poisson
NB Arille = Expansion charnue ou membraneuse qui enveloppe certaines graines
🇬🇧 The akee, or aki, is a tree (10 to 12m high) cultivated in tropical regions for its fruit, which is edible but not without danger. It is a species close to the lychee.
The dark green, evergreen, leathery leaves are 8 to 12 cm long and 5 to 8 cm wide, and the flowers are small, white and fragrant, grouped in clusters 15 to 20 cm long.
The fruit is harvested twice a year. Each fruit is placed on a soft, spongy aril with yellowish-white flesh.
yellowish-white flesh.
Only the fleshy arils attached to the seeds are edible, while the rest of the fruit and the seeds are poisonous. The fruit should only be harvested when fully ripe, when it opens naturally. Green or overripe fruit contains a toxin called hypoglycine. This substance causes a significant drop in blood sugar levels after ingestion, leading to vomiting, convulsions and death,
Arils are prepared boiled in milk or water and served alone or in meat or fish dishes
NB Aril = Fleshy or membranous expansion that envelops certain seeds
🇪🇸 El akee, o aki, es un árbol (de 10 a 12 m de altura) cultivado en regiones tropicales por su fruto, comestible pero no exento de peligro. Es una especie cercana al lichi.
Las hojas, de color verde oscuro, perennes y coriáceas, miden de 8 a 12 cm de largo y de 5 a 8 cm de ancho, y las flores son pequeñas, blancas y perfumadas, agrupadas en racimos de 15 a 20 cm de largo.
Los frutos se recolectan dos veces al año. Cada fruto se asienta sobre un arilo blando y esponjoso de pulpa blanco-amarillenta.
pulpa de color blanco amarillento.
Sólo los arilos carnosos unidos a las semillas son comestibles, mientras que el resto del fruto y las semillas son venenosos. El fruto sólo debe recolectarse cuando está completamente maduro, cuando se abre de forma natural. Los frutos verdes o demasiado maduros contienen una toxina llamada hipoglucina. Esta sustancia provoca una importante bajada de los niveles de azúcar en sangre tras su ingestión, lo que provoca vómitos, convulsiones y la muerte,
Los arilos se preparan hervidos en leche o agua y se sirven solos o en platos de carne o pescado.
NB Arilo = Expansión carnosa o membranosa que envuelve ciertas semillas
🇩🇪 Die Akee oder Aki ist ein Baum (10 bis 12 m hoch), der in den Tropen wegen seiner Früchte angebaut wird, die zwar essbar, aber nicht ungefährlich sind. Sie ist mit der Litschi verwandt.
Die dunkelgrünen, immergrünen, ledrigen Blätter sind 8 bis 12 cm lang und 5 bis 8 cm breit, die Blüten sind klein, weiß und duftend und stehen in 15 bis 20 cm langen Trauben zusammen.
Die Früchte werden zweimal im Jahr geerntet. Jede Frucht sitzt auf einem weichen, schwammigen, fleischigen Arillus.
gelblich-weiß.
Nur die fleischigen Arillusfrüchte, die an den Samen haften, sind essbar, während der Rest der Frucht und die Samen giftig sind.Die Frucht sollte erst geerntet werden, wenn sie voll ausgereift ist und sich natürlich öffnet. Unreife oder überreife Früchte enthalten das Gift Hypoglycin. Dieser Stoff führt nach dem Verzehr zu einer deutlichen Senkung des Blutzuckerspiegels und löst Erbrechen aus, das zu Krämpfen und zum Tod führen kann,
Arillus wird in Milch oder Wasser gekocht zubereitet und allein oder als Teil von Fleisch- oder Fischgerichten serviert.
NB Arillus = fleischige oder häutige Ausdehnung, die bestimmte Samen umhüllt
🇮🇹 L'akee, o aki, è un albero (alto da 10 a 12 metri) coltivato nelle regioni tropicali per il suo frutto, che è commestibile ma non privo di pericoli. È una specie vicina al litchi.
Le foglie coriacee, sempreverdi, di colore verde scuro, sono lunghe da 8 a 12 cm e larghe da 5 a 8 cm, mentre i fiori sono piccoli, bianchi e profumati, riuniti in grappoli lunghi da 15 a 20 cm.
I frutti vengono raccolti due volte l'anno. Ogni frutto è posto su un arillo morbido e spugnoso con polpa bianco-giallastra.
polpa bianco-giallastra.
Solo gli arilli carnosi attaccati ai semi sono commestibili, mentre il resto del frutto e i semi sono velenosi. Il frutto deve essere raccolto solo a piena maturazione, quando si apre naturalmente. I frutti verdi o troppo maturi contengono una tossina chiamata ipoglicina. Questa sostanza provoca un calo significativo dei livelli di zucchero nel sangue dopo l'ingestione, portando a vomito, convulsioni e morte,
Gli arilli vengono preparati bolliti nel latte o nell'acqua e serviti da soli o in piatti di carne o pesce.
NB Arillo = Espansione carnosa o membranosa che avvolge alcuni semi.
SN/NC: Campomanesia Xanthocarpa, Myrtaceae Family
Campomanesia is a genus in the Myrthaceae Family described as a genus in 1794. It is native to South America and Trinidad. Gabiroba is a semi-deciduous tree with a tall, dense, pyramid-shaped crown, ranging in height from 4 - 20 metres. The grooved bole can be 30 - 50cm in diameter. It has a moderately hard wood used for furniture, floors, and fence building.
The edible fruits are greatly appreciated within the plant's native range, where it is gathered from the wild and also cultivated in home gardens and orchards. In Brazil it is considered a plant of the cerrado vegetation area but it can be found in many other places. It is resistant to frost, requires little water and not very demanding about the soil. It has lots of vitamin and incredible medicinal properties. It is very delicious, the green-yellowish fruits and usually eaten in natura, in marmelades, juices, ice-creams, sweets or liquors. The birds are also avid consumers. It has an unique flavor slightly common to other mythaceae plants. It receives different names in Brazil but gabiroba is the most popular.
Gabiroba, guabiroba, guabirova, guavirova, gavirova, araçá-congonha ou gabiraba são os nomes populares dado ao fruto produzido pela Campomanesia xanthocarpa, árvore da família Myrtaceae. Em Mato Grosso do Sul, é conhecida por "Guavira". "Gabiroba", " Guabiraba", "Guabiramba", "guavirova", "gavirova" e "guabirova" originam-se da junção dos termos tupis wa'bi, "ao comer" e rob, "amargo". "Araçá" originou-se do termo tupi ara’sá e "congonha" originou-se do termo tupi kõ'gõi, "o que mantém o ser". No Brasil, apesar de ser uma fruta bastante endêmica, ela não é uma fruta nativa, mas ocorre de forma bastante abundante nas regiões do cerrado e também na Mata Atlântica. Sua árvore, quando adulta, chega a medir cerca de 10 até 20 metros, é considerada, então, uma árvore de porte mediano, e possui uma copa bastante densa e também alongada. O tronco da árvore da gabiroba possui caneluras que variam entre 30 até 50 cm de diâmetro, e a sua casca possui um formato um pouco fissurado e a cor é marrom. Suas folhas são consideradas bem simples, de forma opostas, normalmente assimétricas, com muito brilho, e na parte de cima e na parte debaixo possui alguns nervos, além também de serem membranáceas. Sendo considerada uma planta que exige alguns cuidados mais especiais, ela possui um crescimento bem rápido, sendo bastante resistente a temperaturas mais frias, e é encontrada de forma abundante em locais úmidos das florestas. Todos os anos, essa planta produz uma grande quantidade de sementes e também de frutas. Quando as sementes são extraídas do fruto, logo deve ser plantadas, já que essas sementes perdem sua capacidade de germinar muito rapidamente. A gabiroba, a fruta em si, possui a cor amarela, sendo bem redonda, e medindo cerca de 2 cm, e dentro dela há cerca de 4 sementes e suas flores são de cor branca. No geral, a fruta gabiroba, é muito rica em diversos tipos de proteínas, em niacina, em sais minerais, em carboidratos e também em vitaminas do complexo B. Além de poder ser consumida de forma natural, da gabiroba ainda é possível fazer sucos, sorvetes, doces, pudins e algumas pessoas ainda usam a sua matéria-prima para produzir diversos tipos de bebidas alcóolicas, como o licor. (www.mundoecologia.com.br)
Es una planta leñosa de la familia Myrtaceae, quepuede crecer como arbusto o árbol, alcanzando los 15m de altura. Posee hojas simples, flores blancas, solitarias o agrupadas en inflorescencias racimosas. El frutoes una baya carnosa pequeña, globosa, achatada en lospolos, de sabor dulce y color amarillo-anaranjado.La pulpa jugosa y el aroma característico de este frutoson atributos ventajosos para diferentes aplicacionesen la industria de alimentos, destacándose el potencial tecnológico debido a sus propiedades sensoriales ynutricionales, como un ingrediente con gran poder antioxidante. Los frutos de Campomanesia xanthocarpa, desde hace varios siglos, se destacan como un importante producto forestal no maderero de uso alimenticio para grupos delas comunidades Mbya - Guaraní en su zona de distribución. El nombre Campomanesia es en homenaje al naturalista español Rodríguez de Campomanes y xanthocarpa es una palabra griega que significa fruto (carpos) amarillo (xanthos). El aprovechamiento de estos frutosde los bosques nativos de la Selva Misionera, puede contribuir a una fuente de ingresos alternativa, principalmente para la agricultura familiar, dado que representa una nueva opción de aroma y sabor, además de contribuir al manejo forestal sostenible, haciendo un uso racional de un recurso poco aprovechado. Es una especie bastante rústica y poco exigente, que requiere climas cálidos y prefiere suelos húmedos y biendrenados. Tolera exposición al sol o a media sombra. Dado que sus frutos son consumidos por varias especies de aves, pequeños mamíferos y reptiles que dispersan sus semillas, se recomienda su utilización en áreas destinadas a restauración de bosques degradados así como al enriquecimiento de bosques secundarios. Puede propagarse por semilla o por estaca. Generalmente estas plantas florecen a los 3 años de vida. La floración se produce entre septiembre y octubre, por un períodode 10 a 15 días. Los frutos maduran entre noviembre y diciembre, dependiendo de la región. Están presentes en Argentina, Paraguay, Uruguay e especialmente en Brasil donde se cree ser orginaria. (www.argentina.gob.ar)
Le cacaoyer
🇫🇷 La taille est relativement petite 5 à 7 m de hauteur ( jusqu’à 12 ou 15 m à l’état sauvage), . Le cacaoyer atteint sa taille adulte à 10 ans. La longévité : il vit 25 à 30 ans en plantation, . L’écorce d ‘abord mince, brune, à reflets argentés, s’épaissit en vieillissant. Le bois léger, car poreux, de couleur rosée.
Le cacaoyer porte à la fois des boutons, des fleurs et des fruits. Les fleurs naissent donc tout au long de l’année, mais sur des arbres de 3 ans au moins.
Le fruit , appelé cabosse, a besoin de 5 à 7 mois pour arriver à son plein développement. .
La cabosse avant maturité est de couleur verte, ou rouge violet plus ou moins foncé
A maturité ,le vert virera au jaune, le rouge violet en général vire à l’orange . La taille moyenne est de 12 à 15cm de long. . Le poids du fruit et des graines peut aller suivant les variétés de 200g à plus de 1 kg (moyenne 400 à 500g).
Chaque cabosse contient de 100 à 120g de fève. Chaque fruit contient en moyenne 35 fèves (25 à 45), réparties en 5 rangées longitudinales. Les fèves fraîches sont entourées d’une pulpe mucilagineuse blanchâtre, acide, sucrée. Dans la suite de l'album,les femmes Bribris vont nous montrer les étapes de la transformation des graines séchées jusqu'à la tasse de chocolat.
🇬🇧 The cocoa tree
The size is relatively small 5 to 7 m high (up to 12 or 15 m in the wild). The cocoa tree reaches its adult size at 10 years. Longevity: it lives 25 to 30 years in plantations. The bark is initially thin, brown, with a silvery sheen, and thickens with age. The wood is light, porous and pinkish in colour.
The cocoa tree bears buds, flowers and fruit at the same time. The flowers are therefore born throughout the year, but on trees that are at least 3 years old.
The fruit, called a pod, needs 5 to 7 months to reach full development.
The pod is green or reddish-purple in colour before it matures.
When ripe, the green will turn yellow, the purple red usually turns orange. The average size is 12 to 15 cm long. The weight of the fruit and seeds can range from 200g to more than 1kg depending on the variety (average 400-500g).
Each pod contains 100 to 120g of beans. Each fruit contains an average of 35 beans (25 to 45), divided into 5 longitudinal rows. The fresh beans are surrounded by a whitish, acidic, sweet mucilaginous pulp. In the rest of the album, the Bribris women will show us the stages of transformation from dried beans to a cup of chocolate.
🇪🇸 El árbol del cacao
Su tamaño es relativamente pequeño, de 5 a 7 m de altura (hasta 12 ó 15 m en estado salvaje). El cacaotero alcanza su tamaño adulto a los 10 años. Longevidad: vive de 25 a 30 años en plantaciones. La corteza es inicialmente fina, marrón, con un brillo plateado, y se engrosa con la edad. La madera es ligera, porosa y de color rosado.
El cacaotero produce al mismo tiempo yemas, flores y frutos. Por tanto, las flores nacen durante todo el año, pero en árboles de al menos 3 años.
El fruto, llamado vaina, necesita de 5 a 7 meses para alcanzar su pleno desarrollo.
La vaina es de color verde o púrpura rojizo antes de madurar.
Cuando madura, el verde se vuelve amarillo y el rojo púrpura suele volverse naranja. El tamaño medio es de 12 a 15 cm de largo. El peso del fruto y las semillas puede oscilar entre 200 g y más de 1 kg según la variedad (media 400-500 g).
Cada vaina contiene de 100 a 120 g de judías. Cada fruto contiene una media de 35 judías (de 25 a 45), divididas en 5 filas longitudinales. Las judías frescas están rodeadas de una pulpa mucilaginosa blanquecina, ácida y dulce. En el resto del álbum, las mujeres de Bribris nos mostrarán las etapas de transformación de las habas secas a una taza de chocolate.
🇩🇪 Der Kakaobaum
Die Größe ist relativ klein 5 bis 7 m hoch ( bis zu 12 oder 15 m in der Wildnis), . Der Kakaobaum erreicht seine ausgewachsene Größe mit 10 Jahren. Langlebigkeit: Er lebt 25 bis 30 Jahre in Plantagen, . Die zunächst dünne, braune, silbrig schimmernde Rinde wird mit zunehmendem Alter dicker. Das Holz ist leicht, da es porös ist und eine rosa Farbe hat.
Der Kakaobaum trägt sowohl Knospen als auch Blüten und Früchte. Die Blüten entstehen also das ganze Jahr über, allerdings an Bäumen, die mindestens drei Jahre alt sind.
Die Frucht, die sogenannte Kakaoschote, benötigt 5 bis 7 Monate, um sich voll zu entwickeln.
Die unreife Frucht ist grün oder mehr oder weniger dunkel violettrot.
Wenn sie reif ist, wechselt das Grün zu Gelb und das Rotviolett in der Regel zu Orange. Die durchschnittliche Größe liegt bei 12 bis 15 cm Länge. Das Gewicht der Frucht und der Samen kann je nach Sorte zwischen 200 g und über 1 kg betragen (durchschnittlich 400-500 g).
Jede Frucht enthält 100 bis 120 g Bohnen. Jede Frucht enthält durchschnittlich 35 Bohnen (25 bis 45), die in 5 Längsreihen angeordnet sind. Frische Bohnen sind von einem weißlichen, sauren, süßen, schleimigen Fruchtfleisch umgeben. Im weiteren Verlauf des Albums zeigen uns die Bribris-Frauen, wie die getrockneten Bohnen zu einer Tasse Schokolade verarbeitet werden.
🇮🇹 L'albero del cacao
Le dimensioni sono relativamente piccole, da 5 a 7 m di altezza (fino a 12 o 15 m in natura). L'albero del cacao raggiunge le dimensioni adulte a 10 anni. Longevità: vive da 25 a 30 anni nelle piantagioni. La corteccia è inizialmente sottile, marrone, con una lucentezza argentea, e si ispessisce con l'età. Il legno è leggero, poroso e di colore rosato.
L'albero del cacao produce contemporaneamente gemme, fiori e frutti. I fiori nascono quindi durante tutto l'anno, ma su alberi di almeno 3 anni.
Il frutto, chiamato baccello, ha bisogno di 5-7 mesi per raggiungere il pieno sviluppo.
Prima di maturare, il baccello è di colore verde o rosso-violaceo.
A maturazione, il verde diventa giallo, mentre il rosso porpora diventa solitamente arancione. La dimensione media è di 12-15 cm di lunghezza. Il peso del frutto e dei semi può variare da 200 g a oltre 1 kg a seconda della varietà (in media 400-500 g).
Ogni baccello contiene da 100 a 120 g di fagioli. Ogni frutto contiene in media 35 fagioli (da 25 a 45), suddivisi in 5 file longitudinali. I semi freschi sono circondati da una polpa mucillaginosa biancastra, acida e dolce. Nel resto dell'album, le donne di Bribris ci mostreranno le fasi di trasformazione dai chicchi secchi a una tazza di cioccolato.
Enterolobium cyclocarpum Jacq. Griseb. (1860). Esta especie vegetal, de la familia de las mimosáceas, es un árbol grande y llamativo, caducifolio, de 20 a 30 m de altura, pudiendo alcanzar los 45 m y un diámetro de tronco a la altura del pecho de hasta 3 m.
Originaria de América tropical, se encuentra ampliamente distribuida en la vertiente del Golfo, desde el sur de Tamaulipas hasta la península de Yucatán, y en la vertiente del Pacífico, desde Sinaloa hasta Chiapas, en altitudes que varían de 0 a 800 m sobre el nivel del mar, aunque su hábitat más propicio es por debajo de los 500 m.
Recibe diferentes nombres en las regiones donde se desarrolla, conociéndose como parota, principalmente, en los estados de Jalisco, Michoacán y Guerrero.
Su follaje es abundante, dando a la amplia copa una forma hemisférica más ancha que alta; sus hojas son bipinnadas, con cuatro a 15 pares de pinnas opuestas, y miden de 15 a 40 cm de largo; foliolos numerosos (15 a 30 pares por pinna) de color verde brillante que se pliegan durante la noche; su sistema radicular es extenso y profundo, por lo que no prospera en suelos delgados.
Su tronco es recto y a veces con pequeños contrafuertes en la base; sus ramas son ascendentes y la corteza es lisa a granulosa y a veces ligeramente fisurada, gris clara a gris parduzca; sus flores se presentan en pequeñas cabezuelas pedunculadas axilares, de 1.5 a 2 cm de diámetro, sobre pedúnculos de 1.5 a 3.5 cm de largo; flores actinomórficas, cáliz verde y tubular; corola verde clara, de 5 a 6 mm de largo.
El fruto característico de esta especie consiste en una vaina circular indehiscente, de 7 a 15 cm de diámetro, aplanada, enroscada, leñosa, moreno-oscura, brillante, de sabor dulce que puede contener de cinco a 20 semillas que generalmente son grandes, ovoides y aplanadas, de 2.3 X 1.5 cm, morenas y brillantes con una línea pálida con la forma del contorno de la semilla, rodeadas por una pulpa esponjosa y fibrosa de sabor dulce.
Esta especie es de fácil adaptación y rápido crecimiento en condiciones de alta luminosidad, siendo frecuente su presencia en zonas perturbadas de selvas tropicales altas y medianas.
Los árboles pierden hojas cuando fructifican, de febrero a abril; florecen de febrero a junio; los frutos maduran de abril a julio y su polinización es entomófila, realizada por palomillas y abejorros pequeños de actividad nocturna.
Puede ser utilizada en plantaciones comerciales para producción de madera aserrada, leña y forraje; también tiene potencial en programas de reforestación para restauración de suelos en zonas degradadas de selva. En sistemas agroforestales, como el cafetalero de montaña, funciona bien como árbol de sombra, y en sistemas silvopastoriles, para sombra y ramoneo en áreas ganaderas.
Los usos más frecuentes de la parota son en forma de madera aserrada, que se utiliza ampliamente en la construcción y en la producción artesanal de muebles, juguetes y diversos artículos utilitarios; también se usa como leña, que es el combustible más empleado en el medio rural.
Los árboles de parota son muy decorativos, por sus enormes copas y elegante follaje, resultando ideal para parques, campos de recreo, bordes de camino, barreras rompevientos y cercos vivos.
Adicionalmente, la parota ofrece otras alternativas de uso, menos desarrolladas, como gomas adhesivas de su exudado o látex; los frutos maduros contienen un jugo gomo-recinoso que, mezclado con la pulpa del mismo, previamente macerada, sirve para fabricar aglomerados de carbón; su semilla es alimenticia, teniendo una composición de aminoácidos comparable a la de algunas harinas, como las de trigo y pescado; las almendras poseen 17 aminoácidos, se comen tostadas y son tan nutritivas como los frijoles, por tener del 32 al 41% de proteína, además de hierro, calcio, fósforo y ácido ascórbico; en algunas regiones, se consumen las semillas en salsas y sopas o como sustituto del café.
La corteza, semilla y fruto producen un tanino que se utiliza para curtir pieles; el tallo joven, el fruto, la semilla y la hoja son excelente follaje.
La madera de la parota es de buen aspecto, utilizable de manera amplia en carpintería y ebanistería, y, por ser resistente al agua, se utiliza en la fabricación de canoas y embarcaciones ligeras; un inconveniente radica en que algunas personas son alérgicas al polvo de la madera, el cual tiene un olor desagradable y algo picante, lo que puede afectar las vías respiratorias, por lo que se recomienda adoptar medidas precautorias al trabajarla.
En Guerrero, encontramos ejemplares de parota en las partes bajas de todas las regiones de la entidad, principalmente en las dos Costas; sin embargo, su presencia es muy amplia en toda la franja intertropical; inclusive, en Costa Rica, es considerada el árbol nacional.
Beer jars from different parts of the world
Bocaux à bière de différentes parties du monde
Biergläser aus verschiedenen Teilen der Welt
جرار البيرة من أجزاء مختلفة من العالم
来自世界各地的啤酒罐
世界各地のビール瓶
SN/NC: Chrysophyllum Caimito, Sapotaceae Family
Star apple is a delicious fruit and an evergreen shrub or tree with a low, spreading crown. It usually grows from 4 - 20 meters tall, though there are reports of trees up to 35 meters tall. The usually straight and cylindrical bole is often fluted or spurred at the base; it can be up to 60cm in diameter. The tree produces a very popular fruit as well as having a wide range of local medicinal uses and a good quality wood. It is widely cultivated in tropical regions for its fruit and is often grown as an ornamental garden fruit crop. As an ornamental, it is particularly valued for its foliage, which is bright blue-green above and coppery beneath, creating an attractive contrast when stirred by the wind.
Sterappel is een heerlijke vrucht en een groenblijvende struik of boom met een lage, zich uitbreidende kroon. Het groeit meestal van 4-20 meter hoog, hoewel er meldingen zijn van bomen tot 35 meter hoog. De meestal rechte en cilindrische stam is vaak gecanneleerd of wordt aan de basis aangespoord; het kan tot 60cm in diameter zijn. De boom produceert een zeer populaire vrucht en heeft een breed scala aan lokale medicinale toepassingen en hout van goede kwaliteit. Het wordt op grote schaal gekweekt in tropische gebieden vanwege zijn fruit en wordt vaak gekweekt als een siertuinfruitgewas. Als sierplant wordt het vooral gewaardeerd om zijn gebladerte, dat helder blauwgroen van boven is en koperachtig aan de onderkant, waardoor het een aantrekkelijk contrast creëert als het door de wind wordt bewogen.
Caimito (Chrysophyllum cainito). Especie de árbol frutal pertenece a la familia de las sapotáceas. Es un árbol de mediana altura, frondoso, de hojas muy verdes y brillantes por arriba y doradas por abajo, de donde le viene el nombre científico genérico, que significa hoja dorada. El fruto puede ser verdoso, purpúreo o azulado cuya parte comestible la constituye una pulpa blanca, dulce, jugosa y algo astringente. Posee de 6 a 10 semillas marrón oscuro, de las cuales se obtiene un aceite para friccionar, cuando hay dolores musculares. La corteza se dice que es tónica y excitante y se usa para aliviar dolores del pecho.
No Brasil, abiu, abieiro em Portugal. Também alguns dizem sapote ou caimito. Muito usado na medicina especialmente para combater a bronquite. Não é muito popular e nem facilmente encontrado. O que é uma pena, pois é uma fruta deliciosíssima. E muito saudável, e a árvore, lindíssima e especialmente quando as frutas amadurecem tem uma cor sépia. Ela é linda também. Deveria ser mais plantada.
SN/NC: Eugenia Patrisii, Myrtaceae Family
One of several wild Brazilian Eugenia's, this species bearing glossy red-skinned fruits that grow to 1-2" in diameter. Fruits have a rounded shape, but are elongated/pointed towards the blossom end. Pulp is bright red, juicy, with an aromatic, bittersweet flavor.
A small, bushy evergreen tree growing to 15+ feet. Flowers are similar in appearance to the Surinam Cherry and generally bloom during August and September in its native range. Fruits ripen shortly thereafter, from October to November. The fruits look a bit like the Cedar Bay Cherry, or like a Surinam Cherry---minus the ribs.
Fruits are eaten fresh out of hand and can be processed into preserves and desserts such as ice cream.
A more common tree in the wild, native to the central and western Amazon regions of Brazil. Often grows along rivers and small streams. This species is occasionally cultivated for its fruits in its native range.
Een van de vele wilde Braziliaanse Eugenia's, deze soort met glanzende rode schilvruchten die tot 1-2 inch in diameter groeien. Vruchten hebben een ronde vorm, maar zijn langwerpig / puntig naar het bloesemuiteinde toe. Het vruchtvlees is helderrood, sappig, met een aromatische, bitterzoete smaak.Een kleine, bossige groenblijvende boom die groeit tot 15+ voet. Bloemen lijken qua uiterlijk op de Surinaamse kers en bloeien over het algemeen in augustus en september in het oorspronkelijke verspreidingsgebied. Vruchten rijpen kort daarna, van oktober tot november. De vruchten lijken een beetje op de cederbaai kers, of op een Surinaamse kers --- minus de ribben.Fruit wordt uit de hand vers gegeten en kan worden verwerkt tot conserven en desserts zoals ijs.Een meer algemene boom in het wild, afkomstig uit het centrale en westelijke Amazonegebied van Brazilië. Groeit vaak langs rivieren en kleine stroompjes. Deze soort wordt af en toe gekweekt voor zijn vruchten in zijn oorspronkelijke verspreidings gebied.
Uma das várias Eugênias brasileiras selvagens, esta espécie possui frutos de casca vermelha brilhante que crescem até 1-2 "de diâmetro. Os frutos têm forma arredondada, mas são alongados / pontiagudos em direção à extremidade da flor. A polpa é vermelha brilhante, suculenta, com um sabor aromático e agridoce.Uma pequena árvore perene espessa que cresce até 4,5 metros. As flores são semelhantes em aparência à acerola e outras mirtáceas e geralmente florescem durante agosto e setembro em sua distribuição nativa. Os frutos amadurecem pouco depois, de outubro a novembro. As frutas se parecem um pouco com a Cedar Bay Cherry, ou com uma cereja do Suriname - sem as costelas.As frutas são consumidas frescas e podem ser processadas em conservas e sobremesas, como sorvete.Uma árvore mais comum na natureza, nativa das regiões central e ocidental da Amazônia do Brasil. Freqüentemente, cresce ao longo de rios e pequenos riachos. Esta espécie é ocasionalmente cultivada por seus frutos em sua área de distribuição nativa.
Una de varias Eugenias silvestres brasileñas, esta especie tiene frutos de piel roja brillante que crecen hasta 1-2 "de diámetro. Los frutos tienen una forma redondeada, pero son alargados / puntiagudos hacia el extremo de la flor. La pulpa es de color rojo brillante, jugosa, con un Sabor aromático y agridulce.Un árbol de hoja perenne pequeño y tupido que crece a más de 15 pies. Las flores son similares en apariencia a la cereza de Surinam y generalmente florecen durante agosto y septiembre en su área de distribución nativa. Los frutos maduran poco después, de octubre a noviembre. Las frutas se parecen un poco a la cereza Cedar Bay, o como una cereza de Surinam, menos las costillas.Las frutas se comen frescas y se pueden procesar en conservas y postres como helados.Un árbol más común en la naturaleza, nativo de las regiones amazónicas central y occidental de Brasil. A menudo crece a lo largo de ríos y arroyos. Esta especie se cultiva ocasionalmente por sus frutos en su área de distribución nativa.
Una delle tante Eugenia selvatiche brasiliane, questa specie porta frutti dalla buccia rossa lucida che crescono fino a 1-2 pollici di diametro. I frutti hanno una forma arrotondata, ma sono allungati / appuntiti verso l'estremità del fiore. La polpa è di colore rosso vivo, succosa, con un sapore aromatico e agrodolce.Un piccolo albero sempreverde cespuglioso che cresce fino a 15+ piedi. I fiori sono simili nell'aspetto alla ciliegia del Suriname e generalmente fioriscono durante agosto e settembre nella sua gamma nativa. I frutti maturano poco dopo, da ottobre a novembre. I frutti assomigliano un po 'alla Cedar Bay Cherry, o come una ciliegia del Suriname --- meno le costole.La frutta viene consumata fresca di mano e può essere trasformata in conserve e dessert come il gelato.Un albero più comune in natura, originario delle regioni amazzoniche centrali e occidentali del Brasile. Cresce spesso lungo fiumi e piccoli ruscelli. Questa specie è occasionalmente coltivata per i suoi frutti nel suo areale nativo.
L'une des nombreuses Eugenia brésiliennes sauvages, cette espèce portant des fruits à peau rouge brillante qui atteignent 1-2 "de diamètre. Les fruits ont une forme arrondie, mais sont allongés / pointus vers l'extrémité de la fleur. La pulpe est rouge vif, juteuse, avec un saveur aromatique et douce-amère.Un petit arbre à feuilles persistantes touffu atteignant plus de 15 pieds. Les fleurs ressemblent à celles du cerisier du Surinam et fleurissent généralement en août et septembre dans son aire de répartition naturelle. Les fruits mûrissent peu de temps après, d'octobre à novembre. Les fruits ressemblent un peu à la cerise Cedar Bay, ou à une cerise du Surinam - sans les côtes.Les fruits sont consommés frais et peuvent être transformés en conserves et desserts tels que la crème glacée.Un arbre plus commun à l'état sauvage, originaire des régions du centre et de l'ouest de l'Amazonie du Brésil. Pousse souvent le long des rivières et des petits ruisseaux. Cette espèce est parfois cultivée pour ses fruits dans son aire de répartition naturelle.
Diese Art ist eine von mehreren wilden brasilianischen Eugenia und trägt glänzende rothäutige Früchte mit einem Durchmesser von 1 bis 2 Zoll. Die Früchte haben eine abgerundete Form, sind aber länglich / zum Blütenende hin spitz. Das Fruchtfleisch ist hellrot, saftig und hat eine aromatischer, bittersüßer Geschmack.Ein kleiner, buschiger immergrüner Baum, der über 15 Fuß groß wird. Die Blüten sehen ähnlich aus wie die Surinam-Kirsche und blühen im August und September in der Regel in ihrem heimischen Verbreitungsgebiet. Kurz darauf reifen die Früchte von Oktober bis November. Die Früchte sehen ein bisschen aus wie die Cedar Bay Cherry oder wie eine Surinam Cherry - abzüglich der Rippen.Früchte werden frisch aus der Hand gegessen und können zu Konfitüren und Desserts wie Eis verarbeitet werden.Ein häufiger vorkommender Baum in freier Wildbahn, der im zentralen und westlichen Amazonasgebiet Brasiliens heimisch ist. Wächst oft entlang von Flüssen und kleinen Bächen. Diese Art wird gelegentlich wegen ihrer Früchte in ihrem heimischen Verbreitungsgebiet angebaut.
واحدة من العديد من أنواع Eugenia البرازيلية البرية ، تحمل هذه الأنواع ثمارًا لامعة ذات قشرة حمراء تنمو بقطر 1-2 بوصة. الفاكهة لها شكل دائري ، ولكنها ممدودة / موجهة نحو نهاية الزهرة. اللب أحمر فاتح ، كثير العصارة ، مع نكهة عطرية حلوة ومر.شجرة صغيرة كثيفة الخضرة تنمو حتى أكثر من 15 قدمًا. تتشابه الأزهار في مظهرها مع الكرز في سورينام وتتفتح بشكل عام خلال شهري أغسطس وسبتمبر في موطنها الأصلي. تنضج الثمار بعد ذلك بوقت قصير ، من أكتوبر إلى نوفمبر. الثمار تشبه إلى حد ما Cedar Bay Cherry ، أو مثل Cherry في سورينام - بدون الأضلاع.تؤكل الفاكهة طازجة عن متناول اليد ويمكن معالجتها في معلبات وحلويات مثل الآيس كريم.شجرة أكثر شيوعًا في البرية ، موطنها مناطق الأمازون الوسطى والغربية في البرازيل. غالبًا ما ينمو على طول الأنهار والجداول الصغيرة. يُزرع هذا النوع أحيانًا من أجل ثماره في مداها الأصلي.
SN/NC: Hylocereus Undate, Syn. Hylocereus Monacanthus, Selenicereus Megalanthus, Cactaceae Family
Hylocereus is a genus of cacti, often referred to as night-blooming cactus (though the term is also used for many other cacti). Several species have large edible fruits, which are known as pitahayas or dragonfruits. Whether Hylocereus is a distinct genus is uncertain as of July 2013.
In the classification of the International Cactaceae Systematics Group of the International Organization for Succulent Plant Study, the genus Hylocereus is one of the six genera of the tribe Hylocereeae. In this classification, the genus Wilmattea Britton & Rose is included in Hylocereus. A 2011 study of the molecular phylogeny of the Cactaceae concluded that neither the tribe nor the genus was monophyletic (i.e. neither comprised all the descendants of a common ancestor). Two species of Hylocereus formed a clade with two species of Selenicereus, suggesting that the genera were not distinct.
La pitaya, también conocida con otros nombres como pitahaya, picajón, yaurero, warakko, fruta del dragón o dragon fruit, es una fruta originaria de Centro América de la familia de las cactáceas. Tiene forma ovalada, con espinas por fuera y se pueden encontrar tres variedades: amarilla por fuera y pulpa blanca con semillas por dentro, roja por fuera y pulpa blanca o pulpa roja con semillas por dentro. Es muy aromática y su sabor es muy dulce y agradable, también resulta imprescindible destacar su excelente valor nutricional. Pitahaya, Pitaya o Fruta del dragón (posteriormente) son nombres de una fruta de las especies Hylocereus y Selenicereus, de la familia de Cactaceae, proveniente de América, y se produce en países como Nicaragua, Colombia, Brasil, Perú, Ecuador, Argentina y México. Actualmente en Europa hay plantaciones vegetando con éxito en Málaga y Sevilla, sur de España, y se lleva experimentando con buenos resultados los últimos años en Canarias.
Pitaia, uma variante da nossa palma, ou tuna. Deliciosa cactácea e é o nome dado ao fruto de várias espécies de cactos epífitos dos gêneros Hylocereus e Selenicereus, nativas de regiões da América Central e México, também cultivadas em Israel, no Brasil e na China. O termo "pitaia" significa "fruta escamosa". É também chamada de "fruta-dragão" em algumas línguas, como o inglês e em línguas asiáticas. Existem três espécies, todas muito comercializadas pelos seus frutos, que lhes dão os nomes: a pitaia-branca (rosa por fora e branca por dentro), a pitaia-amarela (amarela por fora e branca por dentro) e a pitaia-vermelha (avermelhada por dentro e por fora). Como a planta da pitaia só floresce pela noite (com grandes flores brancas), suas flores são algumas das várias plantas chamadas de "flor da noite". As pitaias de casca vermelha, particularmente, são grande fonte de Vitamina A. Pitaias são ricas em fibras e minerais, principalmente zinco e ferro. as vermelhas são ricas em ferro, as amarelas em zinco. As sementes são pobres em gordura poliinsaturada, e as vermelhas em particular não possuem gordura saturada.Pitaias também possuem quantidades significativas de antioxidantes, que previnem os radicais livres.
Pitaya, heerlijke cactus en is de naam die wordt gegeven aan de vrucht van verschillende soorten epifytische cactussen van de geslachten Hylocereus en Selenicereus, afkomstig uit regio's van Midden-Amerika en Mexico, ook gekweekt in Israël, Brazilië en China. De term "pitaya" betekent "geschubd fruit". Het wordt in sommige talen ook "drakenfruit" genoemd, zoals Engelse en Aziatische talen. Er zijn drie soorten, die allemaal erg gecommercialiseerd zijn vanwege hun fruit, waardoor ze de namen krijgen: de witte pitaia (roze van buiten en wit van binnen), de gele pitaia (geel van buiten en wit van binnen) en de rode pitaia ( rood van binnen en van buiten). Omdat de pitaia-plant alleen 's nachts bloeit (met grote witte bloemen), zijn de bloemen enkele van de vele planten die "nachtbloem" worden genoemd. Pita's met een rode huid zijn bijzonder goede bronnen van vitamine A. Pitayas zijn rijk aan vezels en mineralen, vooral zink en ijzer. de rode zijn rijk aan ijzer, de gele aan zink. De zaden bevatten weinig meervoudig onverzadigd vet, en met name de rode bevatten geen verzadigd vet. Pitaias bevatten ook aanzienlijke hoeveelheden antioxidanten, die vrije radicalen voorkomen.
Pitaya, Köstlicher Kaktus und ist der Name für die Früchte verschiedener Arten von epiphytischen Kakteen der Gattungen Hylocereus und Selenicereus, die in Regionen Mittelamerikas und Mexikos beheimatet sind und auch in Israel, Brasilien und China angebaut werden. Der Begriff "Pitaya" bedeutet "schuppige Frucht". In einigen Sprachen wie Englisch und Asien wird es auch "Drachenfrucht" genannt. Es gibt drei Sorten, die alle für ihre Früchte stark kommerzialisiert sind und ihnen die Namen geben: die weiße Pitaia (außen rosa und innen weiß), die gelbe Pitaia (außen gelb und innen weiß) und die rote Pitaia (außen) innen und außen rot). Da die Pitaia-Pflanze nur nachts blüht (mit großen weißen Blüten), sind die Blüten einige der vielen Pflanzen, die "Nachtblume" genannt werden. Rothäutige Pitas sind besonders gute Quellen für Vitamin A. Pitayas sind reich an Ballaststoffen und Mineralien, insbesondere Zink und Eisen. Die roten sind reich an Eisen, die gelben an Zink. Die Samen enthalten wenig mehrfach ungesättigtes Fett, und insbesondere die roten enthalten kein gesättigtes Fett. Pitaias enthalten auch erhebliche Mengen an Antioxidantien, die freie Radikale verhindern.
Pitaya, une délicieux cactus et c'est le nom donné au fruit de différents types de cactus épiphytes des genres Hylocereus et Selenicereus, originaires des régions d'Amérique centrale et du Mexique, également cultivés en Israël, au Brésil et en Chine. Le terme «pitaya» signifie «fruit écailleux». Il est également appelé «fruit du dragon» dans certaines langues comme l'anglais et les langues asiatiques. Il existe trois variétés, toutes très commercialisées pour leurs fruits, ce qui leur donne les noms: la pitaia blanche (rose à l'extérieur et blanche à l'intérieur), la pitaia jaune (jaune à l'extérieur et blanche à l'intérieur) et la pitaia rouge ( rouge à l'intérieur et à l'extérieur). Parce que la plante pitaia ne fleurit que la nuit (avec de grandes fleurs blanches), les fleurs font partie des nombreuses plantes appelées "fleur de nuit". Les pitas à peau rouge sont particulièrement bonnes sources de vitamine A.
Les pitayas sont riches en fibres et en minéraux, en particulier en zinc et en fer. les rouges sont riches en fer, les jaunes en zinc. Les graines sont pauvres en graisses polyinsaturées, et les rouges en particulier ne contiennent pas de graisses saturées. Les pitaias contiennent également des quantités importantes d'antioxydants, qui empêchent les radicaux libres.
Pitaya - Un delizioso cactus ed è il nome dato al frutto di diversi tipi di cactus epifiti dei generi Hylocereus e Selenicereus, originari delle regioni del Centro America e del Messico, coltivati anche in Israele, Brasile e Cina. Il termine "pitaya" significa "frutto squamoso". È anche chiamato "frutto del drago" in alcune lingue come l'inglese e le lingue asiatiche. Esistono tre varietà, tutte altamente commercializzate per il loro frutto, da cui derivano i nomi: la pitaia bianca (rosa all'esterno e bianca all'interno), la pitaia gialla (gialla all'esterno e bianca all'interno) e la pitaia rossa ( rosso dentro e fuori). Poiché la pianta della pitaia fiorisce solo di notte (con grandi fiori bianchi), i fiori sono alcune delle tante piante chiamate "fiore notturno". Le focacce dalla pelle rossa sono fonti particolarmente buone di vitamina A. Le pitaya sono ricche di fibre e minerali, in particolare zinco e ferro. quelle rosse sono ricche di ferro, quelle gialle di zinco. I semi sono poveri di grassi polinsaturi, e quelli rossi in particolare non contengono grassi saturi. Le pitaia contengono anche quantità significative di antiossidanti, che prevengono i radicali liberi.
Pitaya ، صبار لذيذ وهو الاسم الذي يطلق على ثمار العديد من نباتات الصبار المشاشية من أجناس Hylocereus و Selenicereus ، موطنها مناطق أمريكا الوسطى والمكسيك ، المزروعة أيضًا في إسرائيل والبرازيل والصين. مصطلح "pitaya" يعني "قشور الفاكهة". وتسمى أيضًا "فاكهة التنين" في بعض اللغات مثل الإنجليزية واللغات الآسيوية. هناك ثلاثة أصناف ، وجميعها يتم تسويقها بشكل كبير لفاكهة ، مما يعطيها الأسماء: البيتيا البيضاء (الوردي من الخارج والأبيض من الداخل) ، والبيتيا الصفراء (الأصفر من الخارج والأبيض من الداخل) ، والبيتيا الحمراء ( أحمر من الداخل والخارج). نظرًا لأن نبات البيتيا يزهر فقط في الليل (بأزهار بيضاء كبيرة) ، فإن الأزهار هي بعض من العديد من النباتات التي تسمى "زهرة الليل". إن البيتا ذات القشرة الحمراء هي مصادر جيدة بشكل خاص لفيتامين أ. وهي غنية بالألياف والمعادن ، وخاصة الزنك والحديد. الحمراء غنية بالحديد والأصفر بالزنك. البذور منخفضة في الدهون المتعددة غير المشبعة ، والبذور الحمراء على وجه الخصوص لا تحتوي على الدهون المشبعة. يحتوي Pitaias أيضًا على كميات كبيرة من مضادات الأكسدة التي تمنع الجذور الحرة.
SN/NC: Adonidia Merrillii, Arecaceae Family
Adonidia merrillii is native to the Phillipines, and so carries a
common name as Manila Palm as well.
This extremely popular and easily grown small landscape palm can be seen in most tropical locations through out the world. It is a shame that this adaptable attractive little palm is so widely grown that it is taken for granted as "nothing special." It is a neat and tidy pinnate palm with a short green crownshaft under a dozen or so recurved leaves, all atop a grey leaf scarred trunk slightly swollen at the base.
Adonidia merrillii ay katutubong sa Phillipines, at sa gayon nagdadala ng akaraniwang pangalan bilang Manila Palm din.
Ang napakatanyag at madaling lumaki na maliit na tanawin ng palma ay makikita sa karamihan ng mga lokasyon ng tropikal sa buong mundo. Ito ay isang kahihiyan na ang nababagay na kaakit-akit na maliit na palad ay napakalawak na lumaki na ito ay kinuha para sa ipinagkaloob bilang "walang espesyal." Ito ay isang maayos at malinis na pinnate na palad na may isang maikling berdeng korona sa ilalim ng isang dosena o higit pang mga recurved na dahon, lahat sa ibabaw ng isang kulay-abong dahon na may peklat na puno ng kahoy ay bahagyang namamaga sa base.
Palmeira-de-Manila, muito popular também no Brasil, onde também a chamam de palmeira filipina, coquinho vermelho, é muito usada na urbanização de condomínios especialmente. Familia das Arecáceas, é muito resistente e crescem rapidamente além de proporcionar mel para abelhas que procuram suas flores e tem um colorido tipo natalino com um vermelho intenso. Seu nome científico é uma homenagem ao botânico norte-americano Elmer Drew Merrill, falecido em 1956.
La palma adonidia, o palma de Manila, es nativa de las Islas Filipinas. Alcanza los 20 pies de altura, con tronco grisáceo y áspero de hasta 9 pulgadas de diámetro. Las hojas miden hasta 6 pies de largo y se componen de dos filas de hojuelas. Las inflorescencias surgen debajo de la hoja inferior y miden como 2 pies de largo, las flores miden tres cuartos de pulgada de ancho. Las frutas maduras son rojas y miden hasta 1.25 pulgadas de largo. Las aves y los murciélagos consumen la pulpa jugosa y dispersan las semillas. Florece y fructifica durante todo el año. El nombre del género deriva de Adonis, uno de los dioses romanos. El nombre de la especie honra al botánico estadounidense Elmer Drew Merrill (1876-1956).
Adonidia merrillii is inheems in de Filipijnen en draagt dus een
gemeenschappelijke naam als Manilla Palm ook.
Deze extreem populaire en gemakkelijk te kweken kleine landschapspalm is te zien op de meeste tropische locaties over de hele wereld. Het is jammer dat deze aanpasbare, aantrekkelijke kleine palm zo wijdverbreid wordt gekweekt dat het als vanzelfsprekend wordt beschouwd als "niets bijzonders". Het is een nette en opgeruimde geveerde palm met een korte groene kroonschacht onder een tiental teruggebogen bladeren, allemaal bovenop een met grijze bladeren bedekte stam die enigszins gezwollen is aan de basis.
Adonidia merrillii è originaria delle Filippine, e quindi porta a
nome comune anche come Manila Palm.
Questa piccola palma paesaggistica estremamente popolare e facilmente coltivabile può essere vista nella maggior parte delle località tropicali del mondo. È un peccato che questa piccola palma adattabile e attraente sia così ampiamente coltivata da essere data per scontata come "niente di speciale". È una palma pennata ordinata e ordinata con un corto fusto verde sotto una dozzina di foglie ricurve, il tutto in cima a un tronco segnato da foglie grigie leggermente gonfio alla base.
Adonidia merrillii est originaire des Philippines, et porte donc un
nom commun comme Manila Palm aussi.
Ce petit palmier paysager extrêmement populaire et facile à cultiver peut être vu dans la plupart des régions tropicales du monde. Il est dommage que ce petit palmier attrayant et adaptable soit si largement cultivé qu'il soit considéré comme allant de soi comme "rien de spécial". C'est un palmier penné soigné et bien rangé avec une courte tige verte sous une douzaine de feuilles recourbées, le tout au sommet d'un tronc marqué par des feuilles grises légèrement enflées à la base.
Adonidia merrillii stammt aus den Philippinen und trägt daher a
gebräuchlicher Name auch als Manila Palm.
Diese äußerst beliebte und leicht zu züchtende kleine Landschaftspalme ist an den meisten tropischen Orten auf der ganzen Welt zu sehen. Es ist schade, dass diese anpassungsfähige, attraktive kleine Palme so weit verbreitet ist, dass sie als "nichts Besonderes" angesehen wird. Es ist eine ordentliche und ordentlich gefiederte Palme mit einem kurzen grünen Kronenschaft unter einem Dutzend oder so zurückgebogenen Blättern, alle auf einem grauen, blattnarbigen Stamm, der an der Basis leicht geschwollen ist.
Adonidia merrillii هي موطنها الأصلي في الفلبين ، ولذا فهي تحمل أ
الاسم الشائع باسم Manila Palm أيضًا.
يمكن رؤية نخيل المناظر الطبيعية الصغيرة هذه والتي تحظى بشعبية كبيرة وسهلة النمو في معظم المواقع الاستوائية في جميع أنحاء العالم. إنه لأمر مخز أن يتم زراعة هذا الكف الصغير الجذاب القابل للتكيف على نطاق واسع لدرجة أنه يتم اعتباره أمرًا مفروغًا منه على أنه "لا شيء مميز". إنه نخيل ريشي أنيق ومرتب مع عمود تاج أخضر قصير تحت دزينة أو نحو ذلك من الأوراق المعاد تدويرها ، وكلها فوق جذع رمادى متندب منتفخ قليلاً عند القاعدة.
SN/NC: Clusia Rosea, Clusiaceae Family
Clusia rosea, the autograph tree, copey, balsam apple, pitch-apple, and Scotch attorney, is a tropical and sub-tropical plant species in the genus Clusia. The name Clusia major is sometimes misapplied to this species.
Clusia rosea is a tree found in the Caribbean, including the Bahamas, Hispaniola (such as in Los Haitises National Park), Cuba, Puerto Rico, and Florida.
It is a hemiepiphyte, that is, it grows as an epiphyte on rocks or other trees at the start of its life and resembles a strangling fig (Ficus). Just as a strangling fig it overgrows and strangles its host tree with its many aerial roots.
The flowers are white or rose. The upper leaf tissue registers 'writing' giving it the common name autograph tree. The tree produces a fleshy, light green but poisonous fruit; once the fruit has split, the seeds are favored by birds and other wildlife.
lusia rosea, copey, mamey silvestre, es una especie botánica de planta con flor en la familia de las Clusiaceae. Es la más conocida de todas las Clusia por su ornamentalidad.
Alcanza de 5 a 14 m de altura (raramente 20 m); en maceta no sobrepasa 1,5 m; en su área tropical endémica, solo puede alcanzar 5 dm de diámetro de tronco en 50 años. Hojas ovadas anchas, de 6-18 cm × 6-12 cm, ápice redondo, gruesas, márgenes lisos, verde oscuras en el haz y más claras en el envés. Flores de 7-10 cm de diámetro, 7-pétalos rosados a blancos. Frutos redondos de 9 cm de diámetro, de pulpa (arilo) anaranjada muy comida por aves.
Toledo, Spain
Fachada e interior de"La Cure Gourmande", una fantástica tienda decorada de manera tradicional, a excepción del intenso color que lo domina todo, y que tiene en sus estantes manjares tales como galletas rellenas, olivas de chocolate, caramelos con pulpa de fruta natural, bombones, caramelos de palo artesanales…, y así hasta el infinito, o casi; productos desde un euro hasta los 40. Margen muy asequible en los tiempos que corren.
Facade and interior of "La Cure Gourmande", a fantastic shop decorated in traditional ways, except for the intense color that dominates everything, that has on its shelves filled with delicacies such as stuffed cookies, olives of chocolate, candies with natural fruit pulp, chocolates, candies handmade wooden ..., and ad infinitum, or almost; goods from one euro to 40. Margin very affordable in these times.
Much better on black blackground ▪ Mucho mejor con fondo negro
Frutas de grano: son las frutas resultantes de un receptáculo engrosado, cuyos frutos verdaderos (aquenios) presentan aspecto de minúsculas semillas en su interior
tengo miedo a perder la maravilla
de tus ojos de estatua y el acento
que de noche me pone en la mejilla
la solitaria rosa de tu aliento.
Tengo pena de ser en esta orilla
tronco sin ramas; y lo que más siento
es no tener la flor, pulpa o arcilla,
para el gusano de mi sufrimiento.
Si tú eres el tesoro oculto mío,
si eres mi cruz y mi dolor mojado,
si soy el perro de tu señorío,
no me dejes perder lo que he ganado
y decora las aguas de tu río
con hojas de mi otoño enajenado.
Soneto de la dulce queja (Lorca). Letra.
(Amancio Prada). Canción.
SN/NC: Hylocereus Undate, Syn. Hylocereus Monacanthus, Selenicereus Megalanthus, Cactaceae Family
Hylocereus is a genus of cacti, often referred to as night-blooming cactus (though the term is also used for many other cacti). Several species have large edible fruits, which are known as pitahayas or dragonfruits. Whether Hylocereus is a distinct genus is uncertain as of July 2013.
In the classification of the International Cactaceae Systematics Group of the International Organization for Succulent Plant Study, the genus Hylocereus is one of the six genera of the tribe Hylocereeae. In this classification, the genus Wilmattea Britton & Rose is included in Hylocereus. A 2011 study of the molecular phylogeny of the Cactaceae concluded that neither the tribe nor the genus was monophyletic (i.e. neither comprised all the descendants of a common ancestor). Two species of Hylocereus formed a clade with two species of Selenicereus, suggesting that the genera were not distinct.
La pitaya, también conocida con otros nombres como pitahaya, picajón, yaurero, warakko, fruta del dragón o dragon fruit, es una fruta originaria de Centro América de la familia de las cactáceas. Tiene forma ovalada, con espinas por fuera y se pueden encontrar tres variedades: amarilla por fuera y pulpa blanca con semillas por dentro, roja por fuera y pulpa blanca o pulpa roja con semillas por dentro. Es muy aromática y su sabor es muy dulce y agradable, también resulta imprescindible destacar su excelente valor nutricional. Pitahaya, Pitaya o Fruta del dragón (posteriormente) son nombres de una fruta de las especies Hylocereus y Selenicereus, de la familia de Cactaceae, proveniente de América, y se produce en países como Nicaragua, Colombia, Brasil, Perú, Ecuador, Argentina y México. Actualmente en Europa hay plantaciones vegetando con éxito en Málaga y Sevilla, sur de España, y se lleva experimentando con buenos resultados los últimos años en Canarias.
Pitaia, uma variante da nossa palma, ou tuna. Deliciosa cactácea e é o nome dado ao fruto de várias espécies de cactos epífitos dos gêneros Hylocereus e Selenicereus, nativas de regiões da América Central e México, também cultivadas em Israel, no Brasil e na China. O termo "pitaia" significa "fruta escamosa". É também chamada de "fruta-dragão" em algumas línguas, como o inglês e em línguas asiáticas. Existem três espécies, todas muito comercializadas pelos seus frutos, que lhes dão os nomes: a pitaia-branca (rosa por fora e branca por dentro), a pitaia-amarela (amarela por fora e branca por dentro) e a pitaia-vermelha (avermelhada por dentro e por fora). Como a planta da pitaia só floresce pela noite (com grandes flores brancas), suas flores são algumas das várias plantas chamadas de "flor da noite". As pitaias de casca vermelha, particularmente, são grande fonte de Vitamina A. Pitaias são ricas em fibras e minerais, principalmente zinco e ferro. as vermelhas são ricas em ferro, as amarelas em zinco. As sementes são pobres em gordura poliinsaturada, e as vermelhas em particular não possuem gordura saturada.Pitaias também possuem quantidades significativas de antioxidantes, que previnem os radicais livres.
Pitaya, heerlijke cactus en is de naam die wordt gegeven aan de vrucht van verschillende soorten epifytische cactussen van de geslachten Hylocereus en Selenicereus, afkomstig uit regio's van Midden-Amerika en Mexico, ook gekweekt in Israël, Brazilië en China. De term "pitaya" betekent "geschubd fruit". Het wordt in sommige talen ook "drakenfruit" genoemd, zoals Engelse en Aziatische talen. Er zijn drie soorten, die allemaal erg gecommercialiseerd zijn vanwege hun fruit, waardoor ze de namen krijgen: de witte pitaia (roze van buiten en wit van binnen), de gele pitaia (geel van buiten en wit van binnen) en de rode pitaia ( rood van binnen en van buiten). Omdat de pitaia-plant alleen 's nachts bloeit (met grote witte bloemen), zijn de bloemen enkele van de vele planten die "nachtbloem" worden genoemd. Pita's met een rode huid zijn bijzonder goede bronnen van vitamine A. Pitayas zijn rijk aan vezels en mineralen, vooral zink en ijzer. de rode zijn rijk aan ijzer, de gele aan zink. De zaden bevatten weinig meervoudig onverzadigd vet, en met name de rode bevatten geen verzadigd vet. Pitaias bevatten ook aanzienlijke hoeveelheden antioxidanten, die vrije radicalen voorkomen.
Pitaya, Köstlicher Kaktus und ist der Name für die Früchte verschiedener Arten von epiphytischen Kakteen der Gattungen Hylocereus und Selenicereus, die in Regionen Mittelamerikas und Mexikos beheimatet sind und auch in Israel, Brasilien und China angebaut werden. Der Begriff "Pitaya" bedeutet "schuppige Frucht". In einigen Sprachen wie Englisch und Asien wird es auch "Drachenfrucht" genannt. Es gibt drei Sorten, die alle für ihre Früchte stark kommerzialisiert sind und ihnen die Namen geben: die weiße Pitaia (außen rosa und innen weiß), die gelbe Pitaia (außen gelb und innen weiß) und die rote Pitaia (außen) innen und außen rot). Da die Pitaia-Pflanze nur nachts blüht (mit großen weißen Blüten), sind die Blüten einige der vielen Pflanzen, die "Nachtblume" genannt werden. Rothäutige Pitas sind besonders gute Quellen für Vitamin A. Pitayas sind reich an Ballaststoffen und Mineralien, insbesondere Zink und Eisen. Die roten sind reich an Eisen, die gelben an Zink. Die Samen enthalten wenig mehrfach ungesättigtes Fett, und insbesondere die roten enthalten kein gesättigtes Fett. Pitaias enthalten auch erhebliche Mengen an Antioxidantien, die freie Radikale verhindern.
Pitaya, une délicieux cactus et c'est le nom donné au fruit de différents types de cactus épiphytes des genres Hylocereus et Selenicereus, originaires des régions d'Amérique centrale et du Mexique, également cultivés en Israël, au Brésil et en Chine. Le terme «pitaya» signifie «fruit écailleux». Il est également appelé «fruit du dragon» dans certaines langues comme l'anglais et les langues asiatiques. Il existe trois variétés, toutes très commercialisées pour leurs fruits, ce qui leur donne les noms: la pitaia blanche (rose à l'extérieur et blanche à l'intérieur), la pitaia jaune (jaune à l'extérieur et blanche à l'intérieur) et la pitaia rouge ( rouge à l'intérieur et à l'extérieur). Parce que la plante pitaia ne fleurit que la nuit (avec de grandes fleurs blanches), les fleurs font partie des nombreuses plantes appelées "fleur de nuit". Les pitas à peau rouge sont particulièrement bonnes sources de vitamine A.
Les pitayas sont riches en fibres et en minéraux, en particulier en zinc et en fer. les rouges sont riches en fer, les jaunes en zinc. Les graines sont pauvres en graisses polyinsaturées, et les rouges en particulier ne contiennent pas de graisses saturées. Les pitaias contiennent également des quantités importantes d'antioxydants, qui empêchent les radicaux libres.
Pitaya - Un delizioso cactus ed è il nome dato al frutto di diversi tipi di cactus epifiti dei generi Hylocereus e Selenicereus, originari delle regioni del Centro America e del Messico, coltivati anche in Israele, Brasile e Cina. Il termine "pitaya" significa "frutto squamoso". È anche chiamato "frutto del drago" in alcune lingue come l'inglese e le lingue asiatiche. Esistono tre varietà, tutte altamente commercializzate per il loro frutto, da cui derivano i nomi: la pitaia bianca (rosa all'esterno e bianca all'interno), la pitaia gialla (gialla all'esterno e bianca all'interno) e la pitaia rossa ( rosso dentro e fuori). Poiché la pianta della pitaia fiorisce solo di notte (con grandi fiori bianchi), i fiori sono alcune delle tante piante chiamate "fiore notturno". Le focacce dalla pelle rossa sono fonti particolarmente buone di vitamina A. Le pitaya sono ricche di fibre e minerali, in particolare zinco e ferro. quelle rosse sono ricche di ferro, quelle gialle di zinco. I semi sono poveri di grassi polinsaturi, e quelli rossi in particolare non contengono grassi saturi. Le pitaia contengono anche quantità significative di antiossidanti, che prevengono i radicali liberi.
Pitaya ، صبار لذيذ وهو الاسم الذي يطلق على ثمار العديد من نباتات الصبار المشاشية من أجناس Hylocereus و Selenicereus ، موطنها مناطق أمريكا الوسطى والمكسيك ، المزروعة أيضًا في إسرائيل والبرازيل والصين. مصطلح "pitaya" يعني "قشور الفاكهة". وتسمى أيضًا "فاكهة التنين" في بعض اللغات مثل الإنجليزية واللغات الآسيوية. هناك ثلاثة أصناف ، وجميعها يتم تسويقها بشكل كبير لفاكهة ، مما يعطيها الأسماء: البيتيا البيضاء (الوردي من الخارج والأبيض من الداخل) ، والبيتيا الصفراء (الأصفر من الخارج والأبيض من الداخل) ، والبيتيا الحمراء ( أحمر من الداخل والخارج). نظرًا لأن نبات البيتيا يزهر فقط في الليل (بأزهار بيضاء كبيرة) ، فإن الأزهار هي بعض من العديد من النباتات التي تسمى "زهرة الليل". إن البيتا ذات القشرة الحمراء هي مصادر جيدة بشكل خاص لفيتامين أ. وهي غنية بالألياف والمعادن ، وخاصة الزنك والحديد. الحمراء غنية بالحديد والأصفر بالزنك. البذور منخفضة في الدهون المتعددة غير المشبعة ، والبذور الحمراء على وجه الخصوص لا تحتوي على الدهون المشبعة. يحتوي Pitaias أيضًا على كميات كبيرة من مضادات الأكسدة التي تمنع الجذور الحرة.
Το Hylocereus είναι ένα γένος κάκτων, που συχνά αναφέρεται ως νυχτερινός κάκτος (αν και ο όρος χρησιμοποιείται επίσης για πολλούς άλλους κάκτους). Αρκετά είδη έχουν μεγάλα βρώσιμα φρούτα, τα οποία είναι γνωστά ως pitahayas ή dragonfruits. Το αν το Hylocereus είναι ένα ξεχωριστό γένος είναι αβέβαιο από τον Ιούλιο του 2013.
Στην ταξινόμηση της Διεθνούς Ομάδας Συστηματικής Κάκτων του Διεθνούς Οργανισμού Χυμώδους Φυτικής Μελέτης, το γένος Hylocereus είναι ένα από τα έξι γένη της φυλής Hylocereeae.
ヒロセレウスはサボテン属で、夜咲くサボテンと呼ばれることが多い(ただし、他の多くのサボテンでも使用される)。いくつかの種は、ピタハヤやドラゴンフルーツとして知られている大きな食用果物を持っています。ヒロセレウスが明確な属であるかどうかは、2013年7月時点で不確実である。
国際多肉植物研究機構の国際サクタセエ系統グループの分類では、ヒロケレウス属は部族ヒロケレアの6つの属の1つです。
SN/NC: Hylocereus Undate, Syn. Hylocereus Monacanthus, Selenicereus Megalanthus, Cactaceae Family
Hylocereus is a genus of cacti, often referred to as night-blooming cactus (though the term is also used for many other cacti). Several species have large edible fruits, which are known as pitahayas or dragonfruits. Whether Hylocereus is a distinct genus is uncertain as of July 2013.
In the classification of the International Cactaceae Systematics Group of the International Organization for Succulent Plant Study, the genus Hylocereus is one of the six genera of the tribe Hylocereeae. In this classification, the genus Wilmattea Britton & Rose is included in Hylocereus. A 2011 study of the molecular phylogeny of the Cactaceae concluded that neither the tribe nor the genus was monophyletic (i.e. neither comprised all the descendants of a common ancestor). Two species of Hylocereus formed a clade with two species of Selenicereus, suggesting that the genera were not distinct.
La pitaya, también conocida con otros nombres como pitahaya, picajón, yaurero, warakko, fruta del dragón o dragon fruit, es una fruta originaria de Centro América de la familia de las cactáceas. Tiene forma ovalada, con espinas por fuera y se pueden encontrar tres variedades: amarilla por fuera y pulpa blanca con semillas por dentro, roja por fuera y pulpa blanca o pulpa roja con semillas por dentro. Es muy aromática y su sabor es muy dulce y agradable, también resulta imprescindible destacar su excelente valor nutricional. Pitahaya, Pitaya o Fruta del dragón (posteriormente) son nombres de una fruta de las especies Hylocereus y Selenicereus, de la familia de Cactaceae, proveniente de América, y se produce en países como Nicaragua, Colombia, Brasil, Perú, Ecuador, Argentina y México. Actualmente en Europa hay plantaciones vegetando con éxito en Málaga y Sevilla, sur de España, y se lleva experimentando con buenos resultados los últimos años en Canarias.
Pitaia, uma variante da nossa palma, ou tuna. Deliciosa cactácea e é o nome dado ao fruto de várias espécies de cactos epífitos dos gêneros Hylocereus e Selenicereus, nativas de regiões da América Central e México, também cultivadas em Israel, no Brasil e na China. O termo "pitaia" significa "fruta escamosa". É também chamada de "fruta-dragão" em algumas línguas, como o inglês e em línguas asiáticas. Existem três espécies, todas muito comercializadas pelos seus frutos, que lhes dão os nomes: a pitaia-branca (rosa por fora e branca por dentro), a pitaia-amarela (amarela por fora e branca por dentro) e a pitaia-vermelha (avermelhada por dentro e por fora). Como a planta da pitaia só floresce pela noite (com grandes flores brancas), suas flores são algumas das várias plantas chamadas de "flor da noite". As pitaias de casca vermelha, particularmente, são grande fonte de Vitamina A. Pitaias são ricas em fibras e minerais, principalmente zinco e ferro. as vermelhas são ricas em ferro, as amarelas em zinco. As sementes são pobres em gordura poliinsaturada, e as vermelhas em particular não possuem gordura saturada.Pitaias também possuem quantidades significativas de antioxidantes, que previnem os radicais livres.
Pitaya, heerlijke cactus en is de naam die wordt gegeven aan de vrucht van verschillende soorten epifytische cactussen van de geslachten Hylocereus en Selenicereus, afkomstig uit regio's van Midden-Amerika en Mexico, ook gekweekt in Israël, Brazilië en China. De term "pitaya" betekent "geschubd fruit". Het wordt in sommige talen ook "drakenfruit" genoemd, zoals Engelse en Aziatische talen. Er zijn drie soorten, die allemaal erg gecommercialiseerd zijn vanwege hun fruit, waardoor ze de namen krijgen: de witte pitaia (roze van buiten en wit van binnen), de gele pitaia (geel van buiten en wit van binnen) en de rode pitaia ( rood van binnen en van buiten). Omdat de pitaia-plant alleen 's nachts bloeit (met grote witte bloemen), zijn de bloemen enkele van de vele planten die "nachtbloem" worden genoemd. Pita's met een rode huid zijn bijzonder goede bronnen van vitamine A. Pitayas zijn rijk aan vezels en mineralen, vooral zink en ijzer. de rode zijn rijk aan ijzer, de gele aan zink. De zaden bevatten weinig meervoudig onverzadigd vet, en met name de rode bevatten geen verzadigd vet. Pitaias bevatten ook aanzienlijke hoeveelheden antioxidanten, die vrije radicalen voorkomen.
Pitaya, Köstlicher Kaktus und ist der Name für die Früchte verschiedener Arten von epiphytischen Kakteen der Gattungen Hylocereus und Selenicereus, die in Regionen Mittelamerikas und Mexikos beheimatet sind und auch in Israel, Brasilien und China angebaut werden. Der Begriff "Pitaya" bedeutet "schuppige Frucht". In einigen Sprachen wie Englisch und Asien wird es auch "Drachenfrucht" genannt. Es gibt drei Sorten, die alle für ihre Früchte stark kommerzialisiert sind und ihnen die Namen geben: die weiße Pitaia (außen rosa und innen weiß), die gelbe Pitaia (außen gelb und innen weiß) und die rote Pitaia (außen) innen und außen rot). Da die Pitaia-Pflanze nur nachts blüht (mit großen weißen Blüten), sind die Blüten einige der vielen Pflanzen, die "Nachtblume" genannt werden. Rothäutige Pitas sind besonders gute Quellen für Vitamin A. Pitayas sind reich an Ballaststoffen und Mineralien, insbesondere Zink und Eisen. Die roten sind reich an Eisen, die gelben an Zink. Die Samen enthalten wenig mehrfach ungesättigtes Fett, und insbesondere die roten enthalten kein gesättigtes Fett. Pitaias enthalten auch erhebliche Mengen an Antioxidantien, die freie Radikale verhindern.
Pitaya, une délicieux cactus et c'est le nom donné au fruit de différents types de cactus épiphytes des genres Hylocereus et Selenicereus, originaires des régions d'Amérique centrale et du Mexique, également cultivés en Israël, au Brésil et en Chine. Le terme «pitaya» signifie «fruit écailleux». Il est également appelé «fruit du dragon» dans certaines langues comme l'anglais et les langues asiatiques. Il existe trois variétés, toutes très commercialisées pour leurs fruits, ce qui leur donne les noms: la pitaia blanche (rose à l'extérieur et blanche à l'intérieur), la pitaia jaune (jaune à l'extérieur et blanche à l'intérieur) et la pitaia rouge ( rouge à l'intérieur et à l'extérieur). Parce que la plante pitaia ne fleurit que la nuit (avec de grandes fleurs blanches), les fleurs font partie des nombreuses plantes appelées "fleur de nuit". Les pitas à peau rouge sont particulièrement bonnes sources de vitamine A. Les pitayas sont riches en fibres et en minéraux, en particulier en zinc et en fer. les rouges sont riches en fer, les jaunes en zinc. Les graines sont pauvres en graisses polyinsaturées, et les rouges en particulier ne contiennent pas de graisses saturées. Les pitaias contiennent également des quantités importantes d'antioxydants, qui empêchent les radicaux libres.
Pitaya - Un delizioso cactus ed è il nome dato al frutto di diversi tipi di cactus epifiti dei generi Hylocereus e Selenicereus, originari delle regioni del Centro America e del Messico, coltivati anche in Israele, Brasile e Cina. Il termine "pitaya" significa "frutto squamoso". È anche chiamato "frutto del drago" in alcune lingue come l'inglese e le lingue asiatiche. Esistono tre varietà, tutte altamente commercializzate per il loro frutto, da cui derivano i nomi: la pitaia bianca (rosa all'esterno e bianca all'interno), la pitaia gialla (gialla all'esterno e bianca all'interno) e la pitaia rossa ( rosso dentro e fuori). Poiché la pianta della pitaia fiorisce solo di notte (con grandi fiori bianchi), i fiori sono alcune delle tante piante chiamate "fiore notturno". Le focacce dalla pelle rossa sono fonti particolarmente buone di vitamina A. Le pitaya sono ricche di fibre e minerali, in particolare zinco e ferro. quelle rosse sono ricche di ferro, quelle gialle di zinco. I semi sono poveri di grassi polinsaturi, e quelli rossi in particolare non contengono grassi saturi. Le pitaia contengono anche quantità significative di antiossidanti, che prevengono i radicali liberi.
Pitaya ، صبار لذيذ وهو الاسم الذي يطلق على ثمار العديد من نباتات الصبار المشاشية من أجناس Hylocereus و Selenicereus ، موطنها مناطق أمريكا الوسطى والمكسيك ، المزروعة أيضًا في إسرائيل والبرازيل والصين. مصطلح "pitaya" يعني "قشور الفاكهة". وتسمى أيضًا "فاكهة التنين" في بعض اللغات مثل الإنجليزية واللغات الآسيوية. هناك ثلاثة أصناف ، وجميعها يتم تسويقها بشكل كبير لفاكهة ، مما يعطيها الأسماء: البيتيا البيضاء (الوردي من الخارج والأبيض من الداخل) ، والبيتيا الصفراء (الأصفر من الخارج والأبيض من الداخل) ، والبيتيا الحمراء ( أحمر من الداخل والخارج). نظرًا لأن نبات البيتيا يزهر فقط في الليل (بأزهار بيضاء كبيرة) ، فإن الأزهار هي بعض من العديد من النباتات التي تسمى "زهرة الليل". إن البيتا ذات القشرة الحمراء هي مصادر جيدة بشكل خاص لفيتامين أ. وهي غنية بالألياف والمعادن ، وخاصة الزنك والحديد. الحمراء غنية بالحديد والأصفر بالزنك. البذور منخفضة في الدهون المتعددة غير المشبعة ، والبذور الحمراء على وجه الخصوص لا تحتوي على الدهون المشبعة. يحتوي Pitaias أيضًا على كميات كبيرة من مضادات الأكسدة التي تمنع الجذور الحرة.
Flores del almendro ( Prunus dulcus), que se convierte en preludio de la llegada de la Primavera, acompañada de algunas curiosidades con respecto a esta flor:
ALMENDRO
Árbol de hermosas flores, significado de la flor del almendro es "el despertar" o "estar despierto". Es más, la palabra almendra tiene su origen en el idioma hebreo y significa literalmente "el que despierta"… Sus flores blancas o débilmente rosadas aparecen ya en enero, mucho antes que las flores de otros árboles.
Fuente Wikipedia
Los poetas árabes se inspiran, con frecuencia, en la naturaleza y dado que en muchas de sus poesías predomina el sensualismo, suelen cantar todo aquello que perciben a través de los sentidos: los sonidos, los olores y las observaciones visuales; por ello los jardines y las plantas son, en muchos casos, motivo de inspiración para sus poemas; la naturaleza es para ellos un libro en el que leen hace millares de años, lo que les permite plasmar imágenes llenas de lirismo en las que comparten sus impresiones y evocan sus más íntimos sentimientos; Ebn Teinim cantó así a la flor del almendro (alláuz).
“Antes que las demás flores llegas tú para reinar sobre todas ellas. Y con verdad que eres de venturoso presagio, pues en tu cándida hermosura aparece la primera sonrisa del mundo y de la primavera.”
Fuente: viseco.wordpress.com/2014/04/01/el-lenguaje-de-las-flores...
Según fuentes Bíblicas el almendro aparece en los siguientes pasajes o acontecimientos:
Almendro, almendra
(heb. shâqêd, "quien despierta", "vigilante" [del verbo shâqad, "estar despierto", "velar"]; y lûz). Árbol de hermosas flores, miembro de la familia del duraznero. Sus flores blancas o débilmente rosadas aparecen ya en enero, mucho antes que las flores de otros árboles. Como anticipo de la primavera, se lo llegó a conocer como el árbol que "despierta". Alcanza una altura de 3 a 5 m, y se lo valora por su aceite delicado. Las hojas, que aparecen algo más tarde que las flores, son largas y lanceoladas, con bordes aserrados y extremo agudo. Su conocida semilla está encerrada en una cáscara dura, cubierta por una piel gruesa y aterciopelada. Aunque por su forma y sus flores el árbol se parece a los durazneros, la fruta no tiene la pulpa carnosa de los duraznos Posiblemente en los tiempos patriarcales no se conocía en Egipto, porque Jacob envió almendras como regalo (Gn. 43:11). Dios instruyó a Moisés que hiciera el candelero de 7 brazos con la forma de ramas de almendro con sus flores (Ex. 25:33, 34; 37:19, 20). La vara de Aarón brotó, floreció y produjo almendras maduras (Nm. 17: 2, 3, 8). Se cree que el "almendro" de Ec. 12:5 representa la cabeza canosa de un patriarca, porque las flores, vistas a la distancia, tienen el aspecto blanco de la nieve. El Señor usó este árbol como símbolo de su cuidado vigilante sobre su palabra en la primera visión de Jeremías (1:11, 12). En Gn. 30:37, la RVR traduce lûz por "avellano", pero esta traducción no tiene apoyo. Véase Luz. Bib.: PB 35-38. .
Fuente, Leer mas: www.wikicristiano.org/diccionario-biblico/significado/alm...
SN/NC: Hylocereus Undate, Syn. Hylocereus Monacanthus, Selenicereus Megalanthus, Cactaceae Family
Hylocereus is a genus of cacti, often referred to as night-blooming cactus (though the term is also used for many other cacti). Several species have large edible fruits, which are known as pitahayas or dragonfruits. Whether Hylocereus is a distinct genus is uncertain as of July 2013.
In the classification of the International Cactaceae Systematics Group of the International Organization for Succulent Plant Study, the genus Hylocereus is one of the six genera of the tribe Hylocereeae. In this classification, the genus Wilmattea Britton & Rose is included in Hylocereus. A 2011 study of the molecular phylogeny of the Cactaceae concluded that neither the tribe nor the genus was monophyletic (i.e. neither comprised all the descendants of a common ancestor). Two species of Hylocereus formed a clade with two species of Selenicereus, suggesting that the genera were not distinct.
La pitaya, también conocida con otros nombres como pitahaya, picajón, yaurero, warakko, fruta del dragón o dragon fruit, es una fruta originaria de Centro América de la familia de las cactáceas. Tiene forma ovalada, con espinas por fuera y se pueden encontrar tres variedades: amarilla por fuera y pulpa blanca con semillas por dentro, roja por fuera y pulpa blanca o pulpa roja con semillas por dentro. Es muy aromática y su sabor es muy dulce y agradable, también resulta imprescindible destacar su excelente valor nutricional. Pitahaya, Pitaya o Fruta del dragón (posteriormente) son nombres de una fruta de las especies Hylocereus y Selenicereus, de la familia de Cactaceae, proveniente de América, y se produce en países como Nicaragua, Colombia, Brasil, Perú, Ecuador, Argentina y México. Actualmente en Europa hay plantaciones vegetando con éxito en Málaga y Sevilla, sur de España, y se lleva experimentando con buenos resultados los últimos años en Canarias.
Pitaia, uma variante da nossa palma, ou tuna. Deliciosa cactácea e é o nome dado ao fruto de várias espécies de cactos epífitos dos gêneros Hylocereus e Selenicereus, nativas de regiões da América Central e México, também cultivadas em Israel, no Brasil e na China. O termo "pitaia" significa "fruta escamosa". É também chamada de "fruta-dragão" em algumas línguas, como o inglês e em línguas asiáticas. Existem três espécies, todas muito comercializadas pelos seus frutos, que lhes dão os nomes: a pitaia-branca (rosa por fora e branca por dentro), a pitaia-amarela (amarela por fora e branca por dentro) e a pitaia-vermelha (avermelhada por dentro e por fora). Como a planta da pitaia só floresce pela noite (com grandes flores brancas), suas flores são algumas das várias plantas chamadas de "flor da noite". As pitaias de casca vermelha, particularmente, são grande fonte de Vitamina A. Pitaias são ricas em fibras e minerais, principalmente zinco e ferro. as vermelhas são ricas em ferro, as amarelas em zinco. As sementes são pobres em gordura poliinsaturada, e as vermelhas em particular não possuem gordura saturada.Pitaias também possuem quantidades significativas de antioxidantes, que previnem os radicais livres.
Pitaya, heerlijke cactus en is de naam die wordt gegeven aan de vrucht van verschillende soorten epifytische cactussen van de geslachten Hylocereus en Selenicereus, afkomstig uit regio's van Midden-Amerika en Mexico, ook gekweekt in Israël, Brazilië en China. De term "pitaya" betekent "geschubd fruit". Het wordt in sommige talen ook "drakenfruit" genoemd, zoals Engelse en Aziatische talen. Er zijn drie soorten, die allemaal erg gecommercialiseerd zijn vanwege hun fruit, waardoor ze de namen krijgen: de witte pitaia (roze van buiten en wit van binnen), de gele pitaia (geel van buiten en wit van binnen) en de rode pitaia ( rood van binnen en van buiten). Omdat de pitaia-plant alleen 's nachts bloeit (met grote witte bloemen), zijn de bloemen enkele van de vele planten die "nachtbloem" worden genoemd. Pita's met een rode huid zijn bijzonder goede bronnen van vitamine A. Pitayas zijn rijk aan vezels en mineralen, vooral zink en ijzer. de rode zijn rijk aan ijzer, de gele aan zink. De zaden bevatten weinig meervoudig onverzadigd vet, en met name de rode bevatten geen verzadigd vet. Pitaias bevatten ook aanzienlijke hoeveelheden antioxidanten, die vrije radicalen voorkomen.
Pitaya, Köstlicher Kaktus und ist der Name für die Früchte verschiedener Arten von epiphytischen Kakteen der Gattungen Hylocereus und Selenicereus, die in Regionen Mittelamerikas und Mexikos beheimatet sind und auch in Israel, Brasilien und China angebaut werden. Der Begriff "Pitaya" bedeutet "schuppige Frucht". In einigen Sprachen wie Englisch und Asien wird es auch "Drachenfrucht" genannt. Es gibt drei Sorten, die alle für ihre Früchte stark kommerzialisiert sind und ihnen die Namen geben: die weiße Pitaia (außen rosa und innen weiß), die gelbe Pitaia (außen gelb und innen weiß) und die rote Pitaia (außen) innen und außen rot). Da die Pitaia-Pflanze nur nachts blüht (mit großen weißen Blüten), sind die Blüten einige der vielen Pflanzen, die "Nachtblume" genannt werden. Rothäutige Pitas sind besonders gute Quellen für Vitamin A. Pitayas sind reich an Ballaststoffen und Mineralien, insbesondere Zink und Eisen. Die roten sind reich an Eisen, die gelben an Zink. Die Samen enthalten wenig mehrfach ungesättigtes Fett, und insbesondere die roten enthalten kein gesättigtes Fett. Pitaias enthalten auch erhebliche Mengen an Antioxidantien, die freie Radikale verhindern.
Pitaya, une délicieux cactus et c'est le nom donné au fruit de différents types de cactus épiphytes des genres Hylocereus et Selenicereus, originaires des régions d'Amérique centrale et du Mexique, également cultivés en Israël, au Brésil et en Chine. Le terme «pitaya» signifie «fruit écailleux». Il est également appelé «fruit du dragon» dans certaines langues comme l'anglais et les langues asiatiques. Il existe trois variétés, toutes très commercialisées pour leurs fruits, ce qui leur donne les noms: la pitaia blanche (rose à l'extérieur et blanche à l'intérieur), la pitaia jaune (jaune à l'extérieur et blanche à l'intérieur) et la pitaia rouge ( rouge à l'intérieur et à l'extérieur). Parce que la plante pitaia ne fleurit que la nuit (avec de grandes fleurs blanches), les fleurs font partie des nombreuses plantes appelées "fleur de nuit". Les pitas à peau rouge sont particulièrement bonnes sources de vitamine A.
Les pitayas sont riches en fibres et en minéraux, en particulier en zinc et en fer. les rouges sont riches en fer, les jaunes en zinc. Les graines sont pauvres en graisses polyinsaturées, et les rouges en particulier ne contiennent pas de graisses saturées. Les pitaias contiennent également des quantités importantes d'antioxydants, qui empêchent les radicaux libres.
Pitaya - Un delizioso cactus ed è il nome dato al frutto di diversi tipi di cactus epifiti dei generi Hylocereus e Selenicereus, originari delle regioni del Centro America e del Messico, coltivati anche in Israele, Brasile e Cina. Il termine "pitaya" significa "frutto squamoso". È anche chiamato "frutto del drago" in alcune lingue come l'inglese e le lingue asiatiche. Esistono tre varietà, tutte altamente commercializzate per il loro frutto, da cui derivano i nomi: la pitaia bianca (rosa all'esterno e bianca all'interno), la pitaia gialla (gialla all'esterno e bianca all'interno) e la pitaia rossa ( rosso dentro e fuori). Poiché la pianta della pitaia fiorisce solo di notte (con grandi fiori bianchi), i fiori sono alcune delle tante piante chiamate "fiore notturno". Le focacce dalla pelle rossa sono fonti particolarmente buone di vitamina A. Le pitaya sono ricche di fibre e minerali, in particolare zinco e ferro. quelle rosse sono ricche di ferro, quelle gialle di zinco. I semi sono poveri di grassi polinsaturi, e quelli rossi in particolare non contengono grassi saturi. Le pitaia contengono anche quantità significative di antiossidanti, che prevengono i radicali liberi.
Pitaya ، صبار لذيذ وهو الاسم الذي يطلق على ثمار العديد من نباتات الصبار المشاشية من أجناس Hylocereus و Selenicereus ، موطنها مناطق أمريكا الوسطى والمكسيك ، المزروعة أيضًا في إسرائيل والبرازيل والصين. مصطلح "pitaya" يعني "قشور الفاكهة". وتسمى أيضًا "فاكهة التنين" في بعض اللغات مثل الإنجليزية واللغات الآسيوية. هناك ثلاثة أصناف ، وجميعها يتم تسويقها بشكل كبير لفاكهة ، مما يعطيها الأسماء: البيتيا البيضاء (الوردي من الخارج والأبيض من الداخل) ، والبيتيا الصفراء (الأصفر من الخارج والأبيض من الداخل) ، والبيتيا الحمراء ( أحمر من الداخل والخارج). نظرًا لأن نبات البيتيا يزهر فقط في الليل (بأزهار بيضاء كبيرة) ، فإن الأزهار هي بعض من العديد من النباتات التي تسمى "زهرة الليل". إن البيتا ذات القشرة الحمراء هي مصادر جيدة بشكل خاص لفيتامين أ. وهي غنية بالألياف والمعادن ، وخاصة الزنك والحديد. الحمراء غنية بالحديد والأصفر بالزنك. البذور منخفضة في الدهون المتعددة غير المشبعة ، والبذور الحمراء على وجه الخصوص لا تحتوي على الدهون المشبعة. يحتوي Pitaias أيضًا على كميات كبيرة من مضادات الأكسدة التي تمنع الجذور الحرة.
Το Hylocereus είναι ένα γένος κάκτων, που συχνά αναφέρεται ως νυχτερινός κάκτος (αν και ο όρος χρησιμοποιείται επίσης για πολλούς άλλους κάκτους). Αρκετά είδη έχουν μεγάλα βρώσιμα φρούτα, τα οποία είναι γνωστά ως pitahayas ή dragonfruits. Το αν το Hylocereus είναι ένα ξεχωριστό γένος είναι αβέβαιο από τον Ιούλιο του 2013.
Στην ταξινόμηση της Διεθνούς Ομάδας Συστηματικής Κάκτων του Διεθνούς Οργανισμού Χυμώδους Φυτικής Μελέτης, το γένος Hylocereus είναι ένα από τα έξι γένη της φυλής Hylocereeae.
ヒロセレウスはサボテン属で、夜咲くサボテンと呼ばれることが多い(ただし、他の多くのサボテンでも使用される)。いくつかの種は、ピタハヤやドラゴンフルーツとして知られている大きな食用果物を持っています。ヒロセレウスが明確な属であるかどうかは、2013年7月時点で不確実である。
国際多肉植物研究機構の国際サクタセエ系統グループの分類では、ヒロケレウス属は部族ヒロケレアの6つの属の1つです。
Polyporus squamosus (Hudson) Fries, 1821 = Agarico-pulpa ulmi Paulet, 1793 = Boletus cellulosus Lightfoot, 1777 = Boletus juglandis J.C. Schaeffer, 1774 = Boletus maximus Schumacher, 1803 = Boletus michelii (Fries) Pollini, 1824 = Boletus polymorphus Bulliard, 1791 = Boletus rangiferinus Bolton, 1790 = Boletus squamosus Hudson, 1778 = Boletus testaceus Withering, 1776 = Bresadolia caucasica Shestunov, 1910 = Bresadolia paradoxa Spegazzini, 1883 = Bresadolia squamosa (Hudson) Teixeira, 1986 = Cerioporus michelii (Fries) Quélet, 1886 = Cerioporus rostkowii (Fries) Quélet, 1886 = Cerioporus squamosus (Hudson) Quélet, 1886 = Favolus squamosus (Hudson) A. Ames, 1913 = Leucoporus lepidus (« lepideus ») Patouillard, 1917 = Melanopus coronatus (Rostkovius) Bourdot & Galzin, 1925 = Melanopus squamosus (Hudson) Patouillard, 1900 = Melanopus squamosus ssp. coronatus (Rostkovius) Bourdot & Galzin, 1925 = Polyporellus rostkowii (Fries) P. Karsten, 1879 = Polyporellus squamatus (Lloyd) Pilát, 1936 = Polyporellus squamosus (Hudson) P. Karsten, 1879 = Polyporellus squamosus forma rostkowii (Fries) Pilát, 1936 = Polyporus alpinus Sauter, 1876 = Polyporus caudicinus Murrill, 1903 = Polyporus coronatus Rostkovius, 1848 = Polyporus dissectus Letellier, 1826 = Polyporus flabelliformis Persoon, 1825 = Polyporus flabelliformis ssp. flabelliformis Persoon, 1825 = Polyporus infundibuliformis Rostkovius, 1838 = Polyporus juglandis (J.C. Schaeffer) Persoon, 1825 = Polyporus juglandis var. juglandis (J.C. Schaeffer) Persoon, 1825 = Polyporus michelii Fries, 1821 = Polyporus pallidus Schulzer, 1874 = Polyporus retirugus (Bresadola) Ryvarden, 1980 = Polyporus rostkowii Fries, 1838 = Polyporus squamatus Lloyd, 1911 = Polyporus squamosus forma michelii (Fries) Bondartsev, 1953 = Polyporus squamosus forma rostkowii (Fries) Bondartsev, 1953 = Polyporus squamosus var. maculatus Velenovský, 1922 = Polyporus squamosus var. michelii (Fries) Bondartsev, 1953 = Polyporus squamosus var. polymorphus (Bulliard) P.W. Graff, 1936 = Polyporus ulmi Paulet, 1812 = Polyporus westii Murrill, 1938 = Scenidium pallidum (Schulzer) O. Kuntze, 1898 = Trametes retirugus Bresadola, 1893, le polypore écailleux ou polypore du noyer, chouette.
Beaucoup de synonymes pour cette espèce non rare et d'identification aisée.
SN/NC: Spondias Mombin, Anacardiaceae Family
Syn. Spondias lutea L., Spondias myrobalanus, Spondias brasiliensis.
Common names: Hog plum, tropical plum, marapa, Spanish plum, acaiba, mopé, jobo, hobo, ubo, yellow mombin, prune d'or, tapiriba, Ashanti plum, True yellow mombin, Jamaica plum, Spanish plum, Thorny hog plum, Mombin à fruits jaunes, Mombin franc, Gelbe Mombinpflaume, Acaiba, Acaja.
The Hog plum tree grows in the rainforest and in the coastal area of Suriname.
An erect tree, it can reach a height of 80 feet. The trunk has deep incisions in the bark that often produce a brown resinous substance that can be used as glue.
The leaves and flowers are at the end of the branches.
Before the tree starts to flower, it strips itself from most of the leaves. Hog plum has small white flowers, that attracts many honeybees.
The aromatic fruit, a 1½ inch long oval yellow plum, has a leathery skin and a thin layer of fruit-pulp with a very exotic taste.
It hangs in numerous clusters of more than a dozen at the tree.
Very rich in vitamin B1 and C, the fruit mostly exist of an oval seed.
In Suriname the fruit is consumed as juice or stewed with sugar, and as a saying goes; once you have eaten the tropical plum, "Mopé" as it is called locally, you will certainly come back once again to Suriname!
Gemeenschappelijke namen: Hog pruim, tropische pruim, marapa, Spaanse pruim, acaiba, mopé, jobo, hobo, ubo, gele mombin, prune d'or, tapiriba, Ashanti pruim, echte gele mombin, Jamaicaanse pruim, Spaanse pruim, Doornige varkenspruim , Mombin à fruits jaunes, Mombin franc, Gelbe Mombinpflaume, Acaiba, Acaja. De Hog pruimenboom groeit in het regenwoud en in het kustgebied van Suriname.Een rechtopstaande boom, hij kan een hoogte van 80 voet bereiken. De stam heeft diepe insnijdingen in de bast waardoor vaak een bruine harsachtige substantie ontstaat die als lijm kan worden gebruikt. De bladeren en bloemen zitten aan het einde van de takken. Voordat de boom begint te bloeien, ontdoet hij zich van de meeste bladeren. Hogpruim heeft kleine witte bloemen, die veel honingbijen aantrekken. De aromatische vrucht, een 1½ inch lange ovale gele pruim, heeft een leerachtige schil en een dun laagje vruchtvlees met een zeer exotische smaak. Het hangt in talloze clusters van meer dan een dozijn aan de boom. Zeer rijk aan vitamine B1 en C, de vrucht bestaat voornamelijk uit een
ovaal zaadje. In Suriname wordt het fruit geconsumeerd als sap of gestoofd met suiker, en zoals een gezegde luidt; als je eenmaal de tropische pruim hebt gegeten, "Mopé" zoals het lokaal wordt genoemd, kom je zeker nog een keer terug naar.
Nombres comunes: Hog plum, tropical plum, marapa, Spanish plum, acaiba, mopé, jobo, hobo, ubo, yellow mombin, prune d'or, tapiriba, Ashanti plum, true yellow mombin, Jamaican ciruela, Spanish plum, Spiny pig ciruela , Mombin a frutas amarillas, Mombin franc, Gelbe Mombinpflaume, Acaiba, Acaja. El ciruelo Cochino crece en la selva tropical y las áreas costeras de Surinam. Es un árbol erguido que puede alcanzar una altura de 80 pies. El tronco tiene cortes profundos en la corteza, que a menudo crean una sustancia resinosa marrón que se puede usar como pegamento. Las hojas y flores están al final de las ramas. Antes de que el árbol comience a florecer, se deshace de la mayoría de las hojas. Hogplum tiene pequeñas flores blancas, que atraen a muchas abejas. La fruta aromática, una ciruela amarilla ovalada de 1½ pulgada de largo, tiene una piel correosa y una fina capa de pulpa con un sabor muy exótico. Cuelga del árbol en innumerables grupos de más de una docena. Muy rico en vitaminas B1 y C, el fruto se compone principalmente de un
semilla ovalada. En Surinam la fruta se consume en jugo o cocida con azúcar, y como dice un refrán; una vez que haya comido la ciruela tropical, "Mopé", como se le llama localmente, definitivamente regresará.
Nomes comuns: ameixa suína, ameixa tropical, marapa, ameixa espanhola, acaíba, mopé, jobo, vagabundo, ubo, cajá amarela, ameixa d'or, tapiriba, ameixa Ashanti, cajazeira amarela verdadeira, ameixa jamaicana, ameixa espanhola, ameixa de porco espinhosa , Mombin a fruits jaunes, Mombin franco, Gelbe Mombinpflaume, Acaiba, Acaja e o mais comum, sriguela. A ameixeira suína cresce na floresta tropical e nas áreas costeiras do Suriname. Uma árvore vertical, pode atingir uma altura de 24 metros. O tronco apresenta cortes profundos na casca, muitas vezes criando uma substância resinosa marrom que pode ser usada como cola. As folhas e flores estão no final dos ramos. Antes que a árvore comece a florescer, ela se livra da maioria das folhas. Hogplum tem pequenas flores brancas, que atraem muitas abelhas. O fruto aromático, uma ameixa oval amarela de 1½ polegada de comprimento, tem uma casca coriácea e uma fina camada de polpa com um sabor muito exótico. Ele fica pendurado na árvore em inúmeros grupos de mais de uma dúzia. Muito rico em vitaminas B1 e C, o fruto é composto principalmente por um
semente oval. No Suriname, a fruta é consumida como suco ou cozida com açúcar, e como diz o ditado; depois de comer a ameixa tropical, "Mopé" como é chamada localmente, você definitivamente voltará a comer.
Noms communs : Prune de porc, prune tropicale, marapa, prune espagnole, acaiba, mopé, jobo, hobo, ubo, mombin jaune, prune d'or, tapiriba, prune Ashanti, vraie mombin jaune, prune jamaïcaine, prune espagnole, prune de cochon épineux , Mombin a fruits jaunes, Mombin franc, Gelbe Mombinpflaume, Acaiba, Acaja. Le prunier Hog pousse dans la forêt tropicale et les zones côtières du Suriname. Un arbre érigé, il peut atteindre une hauteur de 80 pieds. Le tronc présente des entailles profondes dans l'écorce, créant souvent une substance résineuse brune qui peut être utilisée comme colle. Les feuilles et les fleurs sont au bout des branches. Avant que l'arbre ne commence à fleurir, il se débarrasse de la plupart des feuilles. Hogplum a de petites fleurs blanches, qui attirent de nombreuses abeilles. Le fruit aromatique, une prune jaune ovale de 1½ pouce de long, a une peau coriace et une fine couche de chair avec une saveur très exotique. Il est suspendu à l'arbre en d'innombrables grappes de plus d'une douzaine. Très riche en vitamines B1 et C, le fruit se compose principalement d'un
graine ovale. Au Suriname, le fruit est consommé sous forme de jus ou cuit avec du sucre, et comme le dit un dicton ; une fois que vous avez mangé la prune tropicale, "Mopé" comme on l'appelle localement, vous y reviendrez certainement.
Nomi comuni: prugna di maiale, prugna tropicale, marapa, prugna spagnola, acaiba, mopé, jobo, hobo, ubo, mombin giallo, prugna d'or, tapiriba, prugna Ashanti, mombin giallo vero, prugna Giamaica, prugna spagnola, prugna spinosa , Mombin à fruits jaunes, Mombin franc, Gelbe Mombinpflaume, Acaiba, Acaja.Il susino Hog cresce nella foresta pluviale e nella zona costiera del Suriname.Un albero eretto, può raggiungere un'altezza di 80 piedi. Il tronco presenta profonde incisioni nella corteccia che spesso producono una sostanza resinosa marrone che può essere utilizzata come collante.Le foglie e i fiori sono all'estremità dei rami.Prima che l'albero inizi a fiorire, si spoglia dalla maggior parte delle foglie.La prugna di maiale ha piccoli fiori bianchi, che attirano molte api mellifere.Il frutto aromatico, una prugna gialla ovale lunga 1 ½ pollice, ha una buccia coriacea e un sottile strato di polpa di frutta dal gusto molto esotico.Si blocca in numerosi gruppi di più di una dozzina sull'albero.Molto ricco di vitamina B1 e C, il frutto è costituito principalmente da un seme ovale.In Suriname il frutto viene consumato sotto forma di succo o in umido con lo zucchero, e come si suol dire; una volta mangiata la prugna tropicale, \\ \"Mopé \\\" come viene chiamata localmente, tornerai sicuramente di nuovo in Suriname!
Gängige Namen: Schweinepflaume, tropische Pflaume, Marapa, spanische Pflaume, Acaiba, Mopé, Jobo, Hobo, Ubo, gelbe Mombin, Pflaume d'or, Tapiriba, Ashanti-Pflaume, echte gelbe Mombin, jamaikanische Pflaume, spanische Pflaume, Stachelschweinpflaume , Mombin Früchte Jaunes, Mombin Franken, Gelbe Mombinpflaume, Acaiba, Acaja. Der Schweinepflaumenbaum wächst im Regenwald und in den Küstengebieten von Surinam und ist ein aufrechter Baum, der eine Höhe von 25 Metern erreichen kann. Der Stamm hat tiefe Einschnitte in die Rinde, wodurch oft eine braune harzige Substanz entsteht, die als Kleber verwendet werden kann. Die Blätter und Blüten befinden sich am Ende der Zweige. Bevor der Baum zu blühen beginnt, wird er die meisten Blätter los. Hogplum hat kleine weiße Blüten, die viele Honigbienen anziehen. Die aromatische Frucht, eine 1½ Zoll lange ovale gelbe Pflaume, hat eine ledrige Schale und eine dünne Fleischschicht mit einem sehr exotischen Geschmack. Es hängt in unzähligen Gruppen von mehr als einem Dutzend am Baum. Sehr reich an Vitamin B1 und C, besteht die Frucht hauptsächlich aus a
ovaler Samen. In Surinam wird die Frucht als Saft konsumiert oder mit Zucker gedünstet, und wie ein Sprichwort sagt; Wer einmal die tropische Pflaume „Mopé“ gegessen hat, kommt bestimmt wieder.
الأسماء الشائعة: خنزير البرقوق ، البرقوق الاستوائي ، مارابا ، البرقوق الإسباني ، أسيبا ، موبي ، جوبو ، هوبو ، أوبو ، مومبين أصفر ، برون دور ، تابيريبا ، أشانتي البرقوق ، مومبين أصفر حقيقي ، البرقوق الجامايكي ، البرقوق الإسباني ، البرقوق الشائك ، Mombin a ثمار jaunes، Mombin franc، Gelbe Mombinpflaume، Acaiba، Acaja. تنمو شجرة البرقوق Hog في الغابات المطيرة والمناطق الساحلية في سورينام ، وهي شجرة منتصبة يمكن أن يصل ارتفاعها إلى 80 قدمًا. يحتوي الجذع على جروح عميقة في اللحاء ، وغالبًا ما ينتج عنها مادة راتنجية بنية يمكن استخدامها كغراء. الأوراق والزهور في نهاية الفروع. قبل أن تبدأ الشجرة في التفتح ، تتخلص من معظم الأوراق. يحتوي Hogplum على زهور بيضاء صغيرة تجذب العديد من نحل العسل. الفاكهة العطرية ، وهي عبارة عن حبة طويلة من البرقوق الأصفر بيضاوي الشكل ، لها قشرة جلدية وطبقة رقيقة من اللحم بنكهة غريبة للغاية. إنها معلقة على الشجرة في مجموعات لا حصر لها من أكثر من اثني عشر. غنية جدًا بفيتامينات B1 و C ، وتتكون الفاكهة أساسًا من أ
بذرة بيضاوية. في سورينام ، يتم استهلاك الفاكهة كعصير أو مطهي بالسكر ، وكما يقول المثل ؛ بمجرد أن تأكل البرقوق الاستوائي "Mopé" كما يطلق عليه محليًا ، ستعود بالتأكيد إليه.
SN/NC: Spondias Tuberosa, Anacardiaceae Family
Spondias tuberosa, commonly known as imbu, Portuguese pronunciation: [ũˈbu], [ĩˈbu] Brazil plum, or umbu, is a plant native to northeast Brazil, where it grows in the Caatinga, the chaparral scrub that grows wild across dry lands.
A plant of the 'Caatinga' dry forest region of northeast Brazil. The climate is hot and dry, there are usually 6 to 11 months without rain each year. The mean annual rainfall varies from 250 - 1,000mm, and the mean annual temperature is from 24 - 26°c. The plant grows best in the subhumid and frost-free tropics. Grows well in areas with a prolonged dry period. Requires a sunny position. Plants are not too fussy over soil, not needing very fertile conditions. However, very poor soil, or shallow land, is unsuitable. Established plants are very tolerant of dry conditions, able to withstand extended periods of drought. The plant can store starch and water in special storage organs in the roots, known as 'tuberous aquifers'. This makes it able to withstand very long periods of drought. A pH in the range 6 - 7 is ideal. A slow growing tree. The greenish-yellow, thick-skinned fruit has a soft, melting, almost liquid flesh with a pleasant subacid flavour suggestive of a sweet orange. It is also made into ice creams, jams, jellies and drinks. A custard-like dessert called "imbuzada" is made in northern Brazil by adding the fruit juice to boiled sweet milk. The yellow-green, globose fruit is about 4cm in diameter, containing a single, large seed.
El umbú (Spondias tuberosa) es un árbol xerófito de la familia de las anacardiáceas, nativo del sertón del nordeste de Brasil. Tiene una gran importancia en la alimentación de la población de las zonas áridas del nordeste brasilero. Se consume ampliamente el fruto fresco o en jugos, mermeladas y helados con leche y azúcar en una preparación denominada "umbuzada". Además el xilopodio, al que además se atribuyen propiedades medicinales como antidiarreico. La hoja puede consumirse en ensaladas y a la corteza del tallo se le atribuyen propiedades medicinales. Fue llamado "árbol sagrado del sertón" por Euclides da Cunha.
La pulpa del fruto contiene vitaminas A y C, calcio, fósforo y hierro. Actualmente tanto el fruto fresco como la pulpa congelada son ampliamente comercializados en Brasil. Y hay que decirse que es una delicia, sabor único.
A partir de projetos de beneficiamento do umbu em minifábricas do sertão baiano, essa fruta passou a ter importância na geração de renda e organização das comunidades rurais daquela região.[5] Suas folhas, de grande valor alimentício, com gosto "azedinho", também são usadas como alimento pelos seres humanos. O fruto do umbuzeiro é denominado umbu ou imbu. O seu fruto é muito apreciado e consumido, tanto pelo homem como pela fauna, possuindo um caroço revestido por uma suculenta polpa e, na superfície, por uma película esverdeada, tendendo, à medida que amadurece, para a cor amarela. O umbu tem, em média, de três a quatro centímetros de diâmetro. Muito rico em vitamina C e com característico sabor azedinho, o umbu, além de ser consumido ao natural, é utilizado em preparos culinários, como sorvetes, geleias, doces e umbuzada, iguaria preparada com leite e açúcar, muito apreciada no Nordeste do Brasil. "Imbu" e "umbu" provém do termo tupi ïm’bu. Nos tempos do Brasil Colônia, era chamado de ambu, imbu e ombu, corruptelas da palavra tupi-guarani "y-mb-u", que significava "árvore que dá de beber" (embora haja a possibilidade de que seja, de fato, uma palavra de origem cariri). A S.tuberosa possui nomes vulgares pelo Brasil, por exemplo, Alagoas, imbu e imbuzeiro, na Bahia, imbu, umbu e umbuzeiro, no Ceará, ambu, embu, imbu, imbuzeiro, ombu e umbuzeiro, na Paraíba, imbuzeiro e umbuzeiro, no Piauí e em Sergipe, imbuzeiro e umbuzeiro, e em Pernambuco, imbu, imbuzeiro, umbu e umbuzeiro.
Spondias tuberosa, algemeen bekend als imbu, Portugese uitspraak: [ũˈbu], [ĩˈbu] Braziliaanse pruim, of umbu, is een plant die inheems is in het noordoosten van Brazilië, waar hij groeit in de Caatinga, de chaparral-struik die in het wild groeit op droge gronden.Een plant uit het droge bosgebied 'Caatinga' in het noordoosten van Brazilië. Het klimaat is heet en droog, er zijn meestal 6 tot 11 maanden zonder regen per jaar. De gemiddelde jaarlijkse regenval varieert van 250 - 1.000 mm en de gemiddelde jaarlijkse temperatuur is van 24-26 ° C. De plant groeit het beste in de subhumide en vorstvrije tropen. Groeit goed in gebieden met een langdurige droge periode. Verlangt een zonnige standplaats. Planten zijn niet al te kieskeurig over de grond en hebben geen erg vruchtbare omstandigheden nodig. Zeer arme grond, of ondiep land, is echter ongeschikt. Gevestigde planten zijn zeer tolerant ten opzichte van droge omstandigheden en kunnen lange perioden van droogte weerstaan. De plant kan zetmeel en water opslaan in speciale opslagorganen in de wortels, de zogenaamde 'tuberous aquifers'. Hierdoor is het bestand tegen zeer lange periodes van droogte. Een pH in het bereik van 6 - 7 is ideaal. Een langzaam groeiende boom. De groengele vrucht met een dikke schil heeft een zacht, smeltend, bijna vloeibaar vruchtvlees met een aangename, zure smaak die doet denken aan een zoete sinaasappel. Er worden ook ijsjes, jam, gelei en drankjes van gemaakt. Een vla-achtig dessert genaamd "imbuzada" wordt gemaakt in het noorden van Brazilië door het vruchtensap toe te voegen aan gekookte zoete melk. De geelgroene, bolvormige vrucht heeft een diameter van ongeveer 4 cm en bevat een enkel groot zaad.
Spondias tuberosa, comunemente noto come imbu, pronuncia portoghese: [ũˈbu], [ĩˈbu] Brazil plum, o umbu, è una pianta originaria del nord-est del Brasile, dove cresce nella Caatinga, la macchia chaparral che cresce spontanea nelle terre aride.Una pianta della regione della foresta secca 'Caatinga' nel nord-est del Brasile. Il clima è caldo e secco, di solito ci sono da 6 a 11 mesi senza pioggia ogni anno. La piovosità media annua varia da 250 a 1.000 mm e la temperatura media annuale è compresa tra 24 e 26°C. La pianta cresce meglio nei tropici subumidi e senza gelo. Cresce bene in zone con un periodo di siccità prolungato. Richiede una posizione soleggiata. Le piante non sono troppo esigenti sul terreno, non necessitano di condizioni molto fertili. Tuttavia, un terreno molto povero, o terreno poco profondo, non è adatto. Le piante stabilizzate sono molto tolleranti alle condizioni di siccità, in grado di sopportare lunghi periodi di siccità. La pianta può immagazzinare amido e acqua in speciali organi di stoccaggio nelle radici, noti come "falde acquifere tuberose". Questo lo rende in grado di sopportare lunghissimi periodi di siccità. Un pH compreso tra 6 e 7 è l'ideale. Un albero a crescita lenta. Il frutto giallo-verdastro, dalla buccia spessa, ha una polpa morbida, fondente, quasi liquida con un gradevole sapore subacido che ricorda un'arancia dolce. Viene anche trasformato in gelati, marmellate, gelatine e bevande. Un dessert simile a una crema pasticcera chiamato "imbuzada" viene prodotto nel nord del Brasile aggiungendo il succo di frutta al latte dolce bollito. Il frutto globoso di colore giallo-verde ha un diametro di circa 4 cm, contenente un unico grande seme.
Spondias tuberosa, communément appelé imbu, prononciation portugaise : [ũˈbu], [ĩˈbu] La prune du Brésil, ou umbu, est une plante originaire du nord-est du Brésil, où elle pousse dans la Caatinga, le maquis chaparral qui pousse à l'état sauvage sur les terres arides.Une plante de la région de forêt sèche 'Caatinga' du nord-est du Brésil. Le climat est chaud et sec, il y a généralement 6 à 11 mois sans pluie chaque année. La pluviométrie annuelle moyenne varie de 250 à 1 000 mm et la température annuelle moyenne est de 24 à 26 °C. La plante pousse mieux dans les tropiques subhumides et sans gel. Pousse bien dans les zones avec une période sèche prolongée. Nécessite un emplacement ensoleillé. Les plantes ne sont pas trop difficiles sur le sol, n'ayant pas besoin de conditions très fertiles. Cependant, un sol très pauvre ou peu profond ne convient pas. Les plantes établies sont très tolérantes aux conditions sèches, capables de résister à de longues périodes de sécheresse. La plante peut stocker de l'amidon et de l'eau dans des organes de stockage spéciaux situés dans les racines, appelés « aquifères tubéreux ». Cela lui permet de résister à de très longues périodes de sécheresse. Un pH compris entre 6 et 7 est idéal. Un arbre à croissance lente. Le fruit jaune verdâtre à la peau épaisse a une chair molle, fondante, presque liquide avec une agréable saveur acidulée évoquant une orange douce. Il est également transformé en crèmes glacées, confitures, gelées et boissons. Un dessert semblable à une crème anglaise appelé "imbuzada" est préparé dans le nord du Brésil en ajoutant le jus de fruit à du lait sucré bouilli. Le fruit globuleux jaune-vert mesure environ 4 cm de diamètre et contient une seule grosse graine.
Spondias tuberosa, allgemein bekannt als Imbu, portugiesische Aussprache: [ũˈbu], [µˈbu] Brasilpflaume oder Umbu, ist eine Pflanze, die im Nordosten Brasiliens beheimatet ist, wo sie in der Caatinga wächst, dem Chaparral-Gestrüpp, das wild über trockenes Land wächst.Eine Pflanze aus der Trockenwaldregion 'Caatinga' im Nordosten Brasiliens. Das Klima ist heiß und trocken, es gibt normalerweise 6 bis 11 Monate ohne Regen pro Jahr. Der durchschnittliche jährliche Niederschlag variiert zwischen 250 und 1.000 mm und die durchschnittliche Jahrestemperatur zwischen 24 und 26 °C. Die Pflanze wächst am besten in den subhumiden und frostfreien Tropen. Wächst gut in Gebieten mit längerer Trockenheit. Benötigt einen sonnigen Standort. Pflanzen sind nicht zu wählerisch in Bezug auf Erde und brauchen keine sehr fruchtbaren Bedingungen. Sehr schlechter Boden oder flaches Land ist jedoch ungeeignet. Etablierte Pflanzen sind sehr tolerant gegenüber Trockenheit und können längere Dürreperioden überstehen. Stärke und Wasser kann die Pflanze in speziellen Speicherorganen in den Wurzeln, den so genannten „Knollenwasserleitern", speichern. Dadurch übersteht sie sehr lange Dürreperioden. Ein pH-Wert im Bereich von 6 - 7 ist ideal. Ein langsam wachsender Baum. Die grünlich-gelbe, dickhäutige Frucht hat ein weiches, schmelzendes, fast flüssiges Fruchtfleisch mit einem angenehmen subsauren Geschmack, der an eine süße Orange erinnert. Es wird auch zu Eis, Marmeladen, Gelees und Getränken verarbeitet. Ein puddingartiges Dessert namens "Imbuzada" wird in Nordbrasilien hergestellt, indem der Fruchtsaft zu gekochter süßer Milch hinzugefügt wird. Die gelbgrüne, kugelige Frucht hat einen Durchmesser von etwa 4 cm und enthält einen einzelnen, großen Samen.
イムブー、ポルトガル語の発音として一般に知られているSpondias tuberosa:[ũˈbu]、[ĩˈbu]ブラジルのプラム、またはumbuは、ブラジル北東部に自生する植物で、乾燥した土地全体で自生するシャパラルスクラブであるカーチンガで育ちます。ブラジル北東部の「カーチンガ」乾燥林地域の植物。気候は暑くて乾燥しており、通常、毎年6〜11か月間雨が降りません。平均年間降水量は250〜1,000mmで、平均年間気温は24〜26°Cです。植物は、亜湿潤で霜のない熱帯で最もよく育ちます。乾燥期間が長い地域でよく育ちます。日当たりの良い位置が必要です。植物は土壌にあまりうるさくなく、非常に肥沃な条件を必要としません。ただし、非常に貧弱な土壌、または浅い土地は不適切です。確立された植物は乾燥状態に非常に耐性があり、長期間の干ばつに耐えることができます。この植物は、「塊茎帯水層」として知られる、根の特別な貯蔵器官にデンプンと水を貯蔵することができます。これにより、非常に長期間の干ばつに耐えることができます。 6〜7の範囲のpHが理想的です。成長の遅い木。緑がかった黄色の厚い皮の果実は、柔らかく、溶けて、ほとんど液体の果肉を持ち、甘いオレンジを連想させる心地よい亜酸の風味があります。また、アイスクリーム、ジャム、ゼリー、飲み物にもなります。ブラジル北部では、ゆでた甘いミルクにフルーツジュースを加えて、カスタードのようなデザート「インブザダ」を作っています。黄緑色の球形の果実は直径約4cmで、単一の大きな種子が含まれています。
Το Spondias tuberosa, κοινώς γνωστό ως imbu, πορτογαλική προφορά: [ũˈbu], [ĩˈbu] δαμάσκηνο Βραζιλίας ή umbu, είναι φυτό ιθαγενές στη βορειοανατολική Βραζιλία, όπου φύεται στο Caatinga, τον θάμνο chaparral που αναπτύσσεται άγρια σε ξηρές εκτάσεις.Ένα φυτό της περιοχής ξηρού δάσους «Caatinga» της βορειοανατολικής Βραζιλίας. Το κλίμα είναι ζεστό και ξηρό, υπάρχουν συνήθως 6 έως 11 μήνες χωρίς βροχή κάθε χρόνο. Η μέση ετήσια βροχόπτωση κυμαίνεται από 250 - 1.000 mm και η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι από 24 - 26°c. Το φυτό αναπτύσσεται καλύτερα σε τροπικές περιοχές με υγρασία και παγετό. Αναπτύσσεται καλά σε περιοχές με παρατεταμένη περίοδο ξηρασίας. Απαιτεί ηλιόλουστη θέση. Τα φυτά δεν είναι πολύ φασαριόζικα με το έδαφος, δεν χρειάζονται πολύ γόνιμες συνθήκες. Ωστόσο, το πολύ φτωχό έδαφος, ή το ρηχό έδαφος, είναι ακατάλληλο. Τα εγκατεστημένα φυτά είναι πολύ ανεκτικά στις ξηρές συνθήκες, ικανά να αντέξουν παρατεταμένες περιόδους ξηρασίας. Το φυτό μπορεί να αποθηκεύσει άμυλο και νερό σε ειδικά όργανα αποθήκευσης στις ρίζες, γνωστά ως «κονδυλώδεις υδροφορείς». Αυτό το καθιστά ικανό να αντέξει πολύ μεγάλες περιόδους ξηρασίας. Ένα pH στην περιοχή 6 - 7 είναι ιδανικό. Ένα δέντρο αργής ανάπτυξης. Το πρασινωπό-κίτρινο, με παχύ φλοιό φρούτο έχει μια απαλή, λιωμένη, σχεδόν υγρή σάρκα με μια ευχάριστη υποόξινη γεύση που υποδηλώνει γλυκό πορτοκάλι. Φτιάχνονται επίσης παγωτά, μαρμελάδες, ζελέ και ποτά. Ένα επιδόρπιο που μοιάζει με κρέμα που ονομάζεται "imbuzada" παρασκευάζεται στη βόρεια Βραζιλία προσθέτοντας τον χυμό φρούτων σε βρασμένο γλυκό γάλα. Ο κιτρινοπράσινος, σφαιρικός καρπός έχει διάμετρο περίπου 4 εκατοστά και περιέχει έναν μόνο, μεγάλο σπόρο.
Spondias tuberosa ، المعروف باسم imbu ، النطق البرتغالي: [ũˈbu] ، [ĩˈbu] برازيلي البرقوق ، أو umbu ، هو نبات موطنه شمال شرق البرازيل ، حيث ينمو في Caatinga ، فرك chaparral الذي ينمو البرية عبر الأراضي الجافة.نبتة من منطقة الغابات الجافة "Caatinga" شمال شرق البرازيل. المناخ حار وجاف ، وعادة ما يكون هناك من 6 إلى 11 شهرًا بدون مطر كل عام. يتراوح متوسط هطول الأمطار السنوي من 250 - 1000 مم ، ومتوسط درجة الحرارة السنوية من 24 - 26 درجة مئوية. ينمو النبات بشكل أفضل في المناطق الاستوائية شبه الرطبة والخالية من الصقيع. ينمو جيدًا في المناطق ذات فترة الجفاف الطويلة. يتطلب موقف مشمس. النباتات ليست شديدة الانفعال على التربة ، ولا تحتاج إلى ظروف خصبة للغاية. ومع ذلك ، فإن التربة الرديئة للغاية ، أو الأرض الضحلة ، غير مناسبة. النباتات التي تم إنشاؤها تتحمل ظروف الجفاف بشكل كبير ، وهي قادرة على تحمل فترات الجفاف الطويلة. يمكن للنبات أن يخزن النشا والماء في أجهزة تخزين خاصة في الجذور ، تُعرف باسم "طبقات المياه الجوفية الدرنية". هذا يجعلها قادرة على تحمل فترات طويلة جدًا من الجفاف. يعتبر الرقم الهيدروجيني في النطاق 6-7 مثاليًا. شجرة بطيئة النمو. الثمرة ذات اللون الأصفر المخضر وذات القشرة السميكة لها لحم ناعم وذائب وشبه سائل مع نكهة لطيفة تحت الحموضة توحي ببرتقالة حلوة. كما أنها مصنوعة من الآيس كريم والمربيات والهلام والمشروبات. يتم صنع حلوى تشبه الكسترد تسمى "إمبوزادا" في شمال البرازيل عن طريق إضافة عصير الفاكهة إلى الحليب الحلو المغلي. يبلغ قطر الثمرة الكروية ذات اللون الأصفر والأخضر حوالي 4 سم ، وتحتوي على بذرة واحدة كبيرة.
SN/NC: SyzygiumCumini, Myrtaceae Family
Syzygium cumini, commonly known as Malabar plum, Javaplum, or black plum, is an evergreen tropical tree in the flowering plant family Myrtaceae. It is native to the IndianSubcontinent, adjoiningregions of Southeast Asia, China and Queensland. The name of the fruit is sometimes mistranslated as blackberry, which is a different fruit in an unrelated order. Syzygiumcumini has been spread overseas from India by Indian emigrants and at present is common in tropical former British colonies. The tree was introducedto Florida in 1911 by the USDA, and is also now commonly grown in Suriname, Guyana and Trinidadand Tobago. In Brazil, where it was introduced from India during Portuguese colonization, it hasdispersed spontaneously in the wild in some places, as its fruits are eagerly sought by various native birds such as thrushes, tanagers and the great kiskadee. This species is considered as invasive in Hawaii.
O jamelão, jambolão, jamborão, baguaçu, jalão, joão-bolão, topin, manjelão, azeitona-preta, ameixaroxa, baga-de-freira, oliveira, azeitona-roxa,brinco-de-viúva ou guapê (Syzygium cumini,ex-Eugenia jambolana Lam. ou Syzygium jambolanum DC.) é o fruto da planta de mesmo nome da família Myrtaceae. A espécie é nativa da Índia.
São árvores que podem chegar até dez metros de altura. Possuem frutos pequenos e arroxeados quando maduros. A coloração dos frutos provoca manchas nas mãos, tecidos, calçados e pinturas de veículos, tornando a planta pouco indicada parao preenchimento de espaços públicos.
O fruto possui uma semente única e grande, quando comparada com o tamanho do fruto, envolta por uma polpa carnosa. Apesar de sabor um pouco adstringente, é agradável ao paladar. Na Índia, além de ser consumido innatura, é usado na confecção de doces e tortas.
Na Região Nordeste do Brasil, é conhecida como "azeitona-preta"ou "azeitona-roxa", oliveira, e jamelão dependendo do estado. Nessa região, aplanta adaptou-se tão bem que se tornou espécie subespontânea, sendo chamada de "brinco-de-viúva". Também é comum no litoral paranaense, onde recebe o nome de "guapê".
Apesar de as árvores desta espécie serem abundantemente usadas em arborização urbana,os jamelões são pouco comercializados, em decorrência de sua alta perecibilidade. Os jamelões costumam deixar as calçadas manchadas de roxo devido à queda dos frutos maduros.
El jambul o jambolán, Syzygium cumini, es una especie de planta fanerógama perteneciente a la familiade las mirtáceas y es oriundade la región del Indostán. En Venezuela recibe el nombre de pésjua extranjera. Es nativa de la India, Sudeste de Asia y Australia, es comúncomo planta ornamental enjardines tropicales.
Esun árbol que alcanza los 10 m de altura, tronco con gruesa corteza. Las hojas son similares al melocotonero, tienen hasta 15 cm de longitud, son grandes, largas, estrechas y brillantes. Las flores son de color verde amarillento o blancas, agrupándose en racimos terminales. El fruto es una baya de color negro o rojizo con un sabor que se asemeja al albaricoque.
En los países de origen se hace una bebida alcohólica con su zumo. Las semillas son consideradas antidiabéticas. Los extractos de jambul tienen propiedades antibacterianas. Se usa en tratamiento del asma y bronquitis.
La pulpa tiene un sabor amargo a dulce y tiene una propiedad astringente. Variedades adecuadas se pueden comer crudas o procesados como frutas. Se producen zumos de frutas, vinos, licores y vinagre. La madera es un tanto difícil de secar, pero a continuación, se usa de forma permanente como madera de construcción.
De las hojas se obtiene un aceite esencial volátil para la producción de perfumes.
La corteza es utilizado debido a su tanino 8-19% para el bronceado. También proporciona un tinte de color marrón.
Syzygium cumini está en la región de Asia-Pacífico, y es una de las plantas más populares para la prevención y el tratamiento de la diabetes mellitus en la medicina tradicional. El uso médico se encuentra en las hojas y la corteza y principalmente frutos y semillas. En Europa, Syzygium formade la parte de los fármacos antidiabéticos de siglo XX más eficaces y se encontró ya en el cambio de siglo en los libros de referencia de médicos y farmacéuticos. En Alemania, la planta esusada principalmente bajo su nombre popular "Jambulbaum" en aplicación homeopática conocida.