View allAll Photos Tagged naaldbomen
THANKS FOR YOUR VISIT AND FAVES
ON THE REACTIONS I WILL TRY TO RESPOND BACK
De schubbige bundelzwam (Pholiota squarrosa)
Meestal wordt de schubbige bundelzwam aangetroffen van september tot november. Hij groeit in bundels op de wortels en aan de voet van loofbomen, minder vaak op naaldbomen. De zwam brengt veel schade toe aan fruitbomen. In Nederland is het een algemeen voorkomende soort in bossen, parken en plantsoenen.
De schubbige bundelzwam bevat een op het maag-darmstelsel werkend vergif: sesquiterpeen. Na koken zijn de hoeden wel eetbaar.
-------------------------------------------------------------------------------
The scaly bundle fungus (Pholiota squarrosa)
Usually the scaly bundle fungus is found from September to November. It grows in bundles on the roots and at the base of deciduous trees, less often on conifers. The fungus causes a lot of damage to fruit trees. In the Netherlands it is a common species in forests, parks and public gardens.
The scaly bundle fungus contains a poison that acts on the gastrointestinal tract: sesquiterpene. After cooking, the hats are edible.
I haven't been out much this year yet, due to a very painful arm and shoulder. But on Saturday morning I kicked myself out of bed early to go out and take this scene.
Phaeolus schweinitzii, commonly known as velvet-top fungus, dyer's polypore, or dyer's mazegill, is a fungal plant pathogen that causes butt rot on conifers such as Douglas-fir, spruce, fir, hemlock, pine, and larch.
De dennenvoetzwam (Phaeolus schweinitzii) is een schimmel uit de familie Polyporaceæ die groeit op of nabij levende naaldbomen of stobben. Deze parasitaire schimmel is een veroorzaker van stamvoetrot.
Scots pine, Pinus sylvestris L.,
is a conifer from the Pine family that occurs naturally in the northwestern part of Europe since the last ice age. It occurs in our coniferous forests and has also been planted a lot since the nineteenth century for timber extraction, especially for the so-called mine timber.
The leaves of conifers are needle-shaped and are often in bundles together. In the Scots pine you always find two semi-circular needles that stand with their flat side against each other on a so-called short shoot of about 2 mm long. These short shoots are on a twig, the so-called long shoot.
The inflorescences of conifers and therefore also of the Scots pine differ greatly from what we are used to from flowering plants. The gymnosperms, to which the conifers belong, do not have egg cells that are stored in a pistil as in the angiosperms. But they do have ovules that are on one of the sides of scales that are arranged in a cone. The female cones, which emerge at the tops of a long shoot, are pinkish red in colour and are then receptive to pollen. The ovules secrete a drop of fluid in which they hope to catch a pollen grain from the passing air. After some time, the seed is then created in the lignified cone.
Info taken from an article in "Flora van Nederland"
Grove den, Pinus sylvestris L.,
is een naaldboom uit de Dennenfamilie die van nature in het noordwestelijk deel van Europa voorkomt sedert de laatste ijstijd. Hij komt voor in onze naaldbossen en is sedert de negentiende eeuw ook veel aangeplant voor de houtwinning, met name voor het zogenaamde mijnhout.
De bladeren van naaldbomen zijn naaldvormig en staan vaak in bundels bij elkaar. Bij de Grove den vind je steeds twee halfronde naalden die met hun vlakke kant tegen elkaar op een zogenaamd kortlot van zo'n 2 mm lang staan. Die kortloten staan op een twijg, het zogenaamde langlot.
De bloeiwijzen van naaldbomen en dus ook van de Grove den wijken sterk af van wat we gewend zijn van de bloemplanten. De naaktzadigen, waartoe de naaldbomen horen, kennen geen eicellen die in een stamper opgeborgen zitten zoals bij de bedektzadigen. Maar ze hebben zaadknoppen die op een van de kanten van schubben zitten die in een kegel zijn gerangschikt. De vrouwelijke kegeltjes, die aan de toppen van een langlot tevoorschijn komen zijn rozerood van kleur en dan ontvankelijk voor pollen. De zaadknoppen scheiden een druppel vocht af waarin ze een stuifmeelkorrel of pollenkorrel hopen te vangen uit de langswaaiende lucht. Na verloop van tijd ontstaat dan het zaad in de verhoute kegel.
Info ontleent aan een artikel in " Flora van Nederland "
De dennenvoetzwam is een schimmel uit de familie Polyporaceae die groeit op of nabij levende naaldbomen of stobben. Deze parasitaire schimmel is een veroorzaker van stamvoetrot. In nazomer of herfst brengt de zwam een vruchtlichaam voort, dat eenjarig is. Wikipedia
Fijne zondag .
The sticky coral fungus (Calocera viscosa) is a fungus from the Dacrymycetaceae family. The species lives as a saprophyte on heavily decayed stumps and trunks of conifers. The fungal tissue (mycelium) grows in dry coniferous wood, often in the moss-covered stumps of spruce trees. In autumn the mushrooms (fruiting bodies) are formed.
Features
The sticky coral fungus is somewhat variable in shape. It can consist of straight branches, but it also regularly occurs with quite a lot of branches. It grows in bundles that can vary to single specimens up to 10 cm in diameter. The fruit body is 4-8 cm high. If it has to grow through grass or moss it can even reach a height of 15 cm. It branches like antlers or coral. The color is a striking orange-yellow. When drying, the fruit body becomes horny and darker orange in color.
It can be distinguished from species in the genus Clavaria by its tough, jelly-like composition. The fruiting bodies slip easily between the fingers without breaking.
The spores measure 8-12 × 4.5-5.5 micrometers and are elliptical, smooth and have a cell wall (rarely two) in the adult state. Buckles are not present.
The fungus is not poisonous, but hardly edible. Sometimes it is used as a decoration for mushroom dishes.
Ecology
The sticky coral fungus mainly occurs on rotting coniferous stumps.
Het kleverig koraalzwammetje (Calocera viscosa) is een schimmel uit de familie Dacrymycetaceae. De soort leeft als saprofyt op sterk vermolmde stronken en stammen van naaldbomen. Het schimmelweefsel (mycelium) groeit in droog naaldhout, vaak in de met mos bedekte stronken van sparren. In de herfst worden de paddenstoelen (vruchtlichamen) gevormd.
Kenmerken
Het kleverig koraalzwammetje is enigszins variabel qua vorm. Zo kan het bestaan uit rechte vertakkingen, maar komt ook regelmatig voor met vrij veel vertakkingen. Het groeit in bundels die kunnen variëren tot enkele exemplaren tot 10 cm doorsnede. Het vruchtlichaam is 4-8 cm hoog. Als het door gras of mos moet groeien kan het zelfs 15 cm hoog worden. Het vertakt als een gewei of koraal. De kleur is opvallend oranjegeel. Bij het opdrogen wordt het vruchtlichaam hoornachtig en donkerder oranje van kleur.
Het is te onderscheiden van soorten uit het geslacht Clavaria door de taaie, geleiachtige samenstelling. De vruchtlichamen glippen gemakkelijk tussen de vingers door zonder te breken.
De sporen meten 8-12 × 4,5-5,5 micrometer en zijn elliptisch, glad en hebben in de volwassen toestand een celwand (zelden twee). Gespen zijn niet aanwezig.
De zwam is niet giftig, maar nauwelijks eetbaar. Soms wordt het gebruikt als decoratie voor champignongerechten.
Ecologie
De kleverige koraalzwam komt voornamelijk voor op rottende stronken naaldhout.
Thnx2 Google Translate & Wikipedia
STOP DREAMING, START DOING.
Can't let our government cut all the trees for economic reasons any longer.
So I'm currently growing pine trees from the seeds of pine cones.
After one week I already have a bunch of them growing.
.
If you want some of them yourself, to plant in your garden or elsewhere, or to grow a bonsai, just CONTACT ME!
I'll feed and grow them until they are stable in a small pot and we'll connect to hand over the tree. Then you can share some photos by yourself caring for it.
.
.
#firs #spruce #pines #pinewoods #épinette #fichte #云杉 #abeto #トウヒ #manatree #マナ #germination #bonsaifromseed #bonsaitraining #treesoflife #propagating #helpusplanttrees #deforestation #natuurpunt #schauvliege #treeoflife #planetsolutions #youthforclimate #wechangetheworld #weneedtrees #reachout #naaldbomen #savetheearth #stopdreamingstartdoing
Of the many lakes in the Dolomites, this is one to remember, this asthma spa against this massif is very impressive to see. With the lake at its foot, it makes a beautiful painting for all seasons....it also provides a good base for hiking trips to the Tre Chimes, the building in the middle is a spa for children with asthma....At first I didn't know what to do with it because there were almost no clouds above the mountain, but I saw these beautiful clouds approaching with the last sunlight on them and was happy to behold it.....
Harz National Park (24,700 ha) is a nature reserve in the German federal states of Lower Saxony and Saxony-Anhalt.
It comprises large portions of the western Harz Mountain Range, extending from Herzberg and Bad Lauterberg at the southern edge to Bad Harzburg and Ilsenburg on the northern slopes.
About 95% of the area is covered with forests, mainly with spruce and beech woods, including several bogs, granite rocks and creeks. Height varies from approximately 240 m in the north and 270 m on the southern edge up to 1,141 m on Brocken peak.
Het Nationaal Park Harz (Duits: Nationalpark Harz) is een nationaal park in Duitsland, in Nedersaksen en in Saksen-Anhalt.
Het park is bijna 247 km² groot, waarvan 158 km² in Nedersaksen. Het park omvat daarmee circa tien procent van de Harz rondom de 1,141 m hoge berg Brocken, van Herzberg in het zuiden tot Bad Harzburg en Ilsenburg in het noorden. Circa 95 % van het gebied bestaat uit bos, voornamelijk naaldbomen.
In de Harz leven zeldzame dieren zoals de zwarte ooievaar.
De Euraziatische Lynx is in 1999 hier via een herintroductieproject terechtgekomen, nadat deze een kleine honderd jaar eerder uit deze streken was verdwenen. In 2002 kon geconstateerd worden dat deze zich in het wild had voortgeplant, meestal een teken dat de herintroductie succesvol is.
____________________________
All rights reserved. Copyright © Martien Uiterweerd (Foto Martien). All my images are protected under international authors copyright laws and may not be downloaded, reproduced, copied, transmitted or manipulated without my written explicit permission.
____________________________
.
.
The fly agaric or fly amanita (Amanita muscaria) is an attractive, vibrantly coloured toadstool, which is familiar and instantly recognisable. Its cap is 5-25 cm in diameter and is bright red, which fades to an orange or orange-yellowish colour with age. The fluffy white spots on the cap often take on a yellowish tinge as they grow old, and may occasionally be washed away by rain. This mushroom has been named fly agaric because of its use, when mixed with milk, as a method of warding off flies.
The widespread fly agaric occurs throughout Europe, northern Asia and Northwestern America. It was introduced to Australia, South Africa and New Zealand with pine trees imported from Europe.
_________________________
De bekende rood-met-witte-stippen vliegenzwam (Amanita muscaria) komt algemeen voor in Europa, noordelijk Azië en noordwest Amerika. De vliegenzwam is vanuit Europa met pijnbomen in Australië, en Nieuw Zeeland en Zuid-Afrika ingevoerd. Vliegenzwammen groeien vaak in bossen en lanen in symbiose met loofbomen (berk, eik, beuk, linde) en naaldbomen (den, spar) op zand- en veengrond.
De vliegenzwam wordt meestal gekenmerkt door de 5 à 25 cm donkerrode hoed met witte stippen. De witte stippen zijn restanten van het omhulsel waarin de paddenstoel 'opgesloten' zat, voordat hij uit de grond omhoog kwam. Deze stippen spoelen bij regenachtig weer vaak vrij snel van de hoed. De kleur van de hoed is enigszins variabel en kan variëren van rood tot oranje met gele tinten. Vliegenzwammen kunnen voorkomen vanaf juli tot en met de late herfst, met een hoogtepunt rond eind augustus. De licht giftige paddenstoel wordt vliegenzwam genoemd omdat hij vroeger gebruikt werd om, vermengd met melk, huisvliegen te verjagen.
_________________________
All rights reserved. Copyright © Martien Uiterweerd (Foto Martien). All my images are protected under international authors copyright laws and may not be downloaded, reproduced, copied, transmitted or manipulated without my written explicit permission.
_________________________.
.
.
2012 - La Bourboule (Parc Fenestre)
Pour en savoir plus sur :
1/ Le parc fenestre : www.parcfenestre.com/
2/ La bourboule : fr.wikipedia.org/wiki/La_Bourboule
3/ Les tétrapodes et quadripèdes : fr.wikipedia.org/wiki/Patte
4/ les sequoia :
Wetenschappelijk: Sparassis crispa
Scientific name: Sparassis crispa
Grote sponszwam
Beschrijving
Vruchtlichaam bol- tot kussenvormig, bloemkoolachtig of als een natuurspons, 10-50 x 10-30 cm, 10-15 cm hoog. Vertakkingen gelobd, blad- tot breed spatelvormig, gekroesd, glad, crème of bleek okerkleurig tot donker geelbruin, met een bruin wordende rand.
Steel kort, geelbruin. Vlees taai, bleekgeel. Geur aangenaam zoetig.
Sporekleur wit tot bleekgeel.
Eetbaar.
Voorkomen
Op wortels van naaldbomen op (lemige) zandgrond.
Parasitair.
Status
Vrij algemeen, Meetnet.
Location: North America, Europe
fungus colour: White to cream, Yellow
normal size: over 15cm
cap type: Other
stem type: Lateral, rudimentary or absent
flesh: Mushroom has distinct or odd smell (non mushroomy)
spore colour: White, cream or yellowish
habitat: Grows on wood
Sparassis crispa Wulf. ex Fr. Cauliflower or Brain Fungus, Sparassis Crépu, Clavaire Crépue, Krause Glucke, Fodros káposztagomba, Creste di gallo, Grote Sponszwam. Fruit body 20–50cm across, subglobose, cauliflower-like, comprising numerous flattened, crisped lobes on a short thick rooting stem, pale ochraceous to buff, darkening with age. Smell sweetish, pleasant. Spores whitish to pale yellow, pip-shaped, 5–7 x 4–5um. Habitat at the base of conifer trees or near by. Season autumn. Occasional. Distribution, America and Europe.
Wetenschappelijk: Mycena galericulata
Scientific name: Mycena galericulata
Mycena galericulata is a mushroom species commonly known as the common bonnet, the toque mycena, or the rosy-gill fairy helmet. The type species of the genus Mycena was first described scientifically in 1772, but was not considered a Mycena until 1821. It is quite variable in color, size, and shape, which makes it somewhat difficult to reliably identify in the field. The mushrooms have caps with distinct radial grooves, particularly at the margin. The cap's color varies from grayish-brown to dark brown and the shape ranges from bell-like to bluntly conical to flattened with an umbo. The stem is hollow, white, tough and thin, without a ring and often roots deeply into the wood on which it grows. The gills are white to grayish or even pinkish when mature and are connected by distinct cross-veins. The caps can reach 4 cm (1.6 in) in diameter, and have a mealy odor and taste. The spore print is white and the gills are pink at maturity, which can lead to possible confusion with species of the Pluteus genus. M. galericulata mushrooms grow mostly in clusters on the well-decayed stumps of deciduous and coniferous trees from spring to autumn. The species can generally be considered inedible. It is common and widespread in the entire temperate zone of the Northern Hemisphere, but it has also been reported from Africa.
Beschrijving
Hoed kegelvormig tot klokvormig uitgespreid, Ø 2-6 cm, crème- of grijsbruin tot roze bruin, met een blekere, fijn gestreepte rand.
Lamellen breed, wijd uiteen, met een tandje aangehecht, wit tot vleeskleurig roze, de lamellen vaak aan de basis aderig verbonden.
Steel 2-10 cm x 2-8 mm, hol, taai, licht grijsbruin, met een wit vezelige basis. Vlees wit. Geur melig.
Voorkomen
Vaak in bundels op verterend hout en schors van (levende) loofbomen, soms van naaldbomen. Zomer-herfst.
Saprofiet.
Status
Algemeen.
some fog, a sunrise and my popular forest and there it is....three ingredients for a spectacular moment, enjoy it !
yesterday-evening I had a fotoshoot with Paula ( Morphicx) , if you want to see the result, just have a look and be surprised as I was
The fly agaric or fly amanita (Amanita muscaria) is an attractive, vibrantly coloured toadstool, which is familiar and instantly recognisable. Its cap is 5-25 cm in diameter and is bright red, which fades to an orange or orange-yellowish colour with age. The fluffy white spots on the cap often take on a yellowish tinge as they grow old, and may occasionally be washed away by rain. This mushroom has been named fly agaric because of its use, when mixed with milk, as a method of warding off flies.
The widespread fly agaric occurs throughout Europe, northern Asia and Northwestern America. It was introduced to Australia, South Africa and New Zealand with pine trees imported from Europe.
________________________________________________________________
De bekende rood-met-witte-stippen vliegenzwam (Amanita muscaria) komt algemeen voor in Europa, noordelijk Azië en noordwest Amerika. De vliegenzwam is vanuit Europa met pijnbomen in Australië, en Nieuw Zeeland en Zuid-Afrika ingevoerd. Vliegenzwammen groeien vaak in bossen en lanen in symbiose met loofbomen (berk, eik, beuk, linde) en naaldbomen (den, spar) op zand- en veengrond.
De vliegenzwam wordt meestal gekenmerkt door de 5 à 25 cm donkerrode hoed met witte stippen. De witte stippen zijn restanten van het omhulsel waarin de paddenstoel 'opgesloten' zat, voordat hij uit de grond omhoog kwam. Deze stippen spoelen bij regenachtig weer vaak vrij snel van de hoed. De kleur van de hoed is enigszins variabel en kan variëren van rood tot oranje met gele tinten. Vliegenzwammen kunnen voorkomen vanaf juli tot en met de late herfst, met een hoogtepunt rond eind augustus. De licht giftige paddenstoel wordt vliegenzwam genoemd omdat hij vroeger gebruikt werd om, vermengd met melk, huisvliegen te verjagen.
Op een grote paddenstoel, rood met witte stippen
Zat kabouter Spillebeen, heen en weer te wippen
"Krak", zei toen de paddenstoel, met een diepe zucht
Allebei de beentjes hopla in de lucht
Deze foto en onderstaande foto's zijn genomen in het bos op de Vrijenberg, vlakbij de Vrijenbergspreng, de bron van de Loenense Watervallen, tussen Loenen en Beekbergen in de omgeving van Apeldoorn.
________________________________________________________________
All rights reserved. Copyright © Martien Uiterweerd. All my images are protected under international authors copyright laws and may not be downloaded, reproduced, copied, transmitted or manipulated without my written explicit permission.
________________________________________________________________
.
.
Lycoperdon pyriforme is one of only a few puffballs that grow on wood, which makes it fairly easy to identify. Other distinguishing features include the fact that its outer surface is only finely spiny, with spines that usually wear off; and the long white mycelial strings attached to its stem, which is often pinched off at the base—resulting in the pear-shaped ("pyriform") overall appearance that gives the species its name. (MushroomExpert.com)
Peervormige stuifzwam : De peervormige stuifzwam is 1-6 cm hoog en heeft de vorm van een omgekeerde peer. Jonge exemplaren zijn vuil wittig, niet geheel wit zoals de parelstuifzwam (Lycoperdon perlatum) en soms bezet met fijne, donkere wratjes. Oudere exemplaren zijn kaal en olijfbruin. Het vlees is eerst zuiver wit, maar wordt daarna omgezet tot sporen die olijfkleurig zijn.
De Peervormige stuifzwam wordt van augustus tot november aangetroffen. De zwam groeit in groepen op vermolmde stronken, houtresten op humusrijke grond in loofbossen en ook op kegels van naaldbomen. In Nederland is het een zeer algemeen voorkomende soort.
De peervormige stuifzwam is jong eetbaar zolang het vlees wit is. Wanneer het binnenste bruin geworden is: niet meer gebruiken. (Wikipedia)
© all rights reserved
Please take your time... and enjoy it large on black
National Park De Hoge Veluwe covers around 5,500 hectares, making it one of Holland's largest National Parks. The park is an ancient man-made landscape with a high historical value. The Hoge Veluwe is made up of around 50% woodland and 50% open land. It is home to a rich and varied world of plants and animals. The wildlife is amazing: red deer, moufflon, roe deer and wild boar can suddenly jump out in front of you. At a number of hides they can often be seen clearly, particularly early in the morning or at sunset. The park is home to some 200 red deer, 200 roe deer and wild boar. It's is particularly famous for its rare animal and plant species which are native to a heathl and driftsand landscape. The Hoge Veluwe is a park where visitors can still find plenty of space and peace. Where you can walk undisturbed for hours, or cycle using one of the free white bicycle. It is home to many endangered plant and animal species. Have you ever come face to face with a red deer, moufflon or roe deer? It can happen at De Hoge Veluwe!
At dawn I tried to shoot for some forest scenics. I was hidden in theat the National Park De Hoge Veluwe - the Netherlands at the closed area and the weak sun produce a nice warm glow of sunrise. I was hoping to get some coverage of the red deer in particular. This is difficult as they are very nervous, especially since they quickly retreat to the scrubby trees where they feel safe. Lucky a group of young deer passing by and one red deer remained alongside of the forest. The late sun light was perfect and I’m gratefully zooming-in for a rare opportunity, for me anyway, to photograph one of my favourite mammals. I shoot mutiple auto bracket captures with camera sounds off. The Brown Hare is such fine additional. The red deer is our largest wild animal in the Netherlands.
De natuur van Het Nationale Park de Hoge Veluwe is op zijn zachtst gezegd indrukwekkend te noemen. In het Park wisselen prachtige landschappen elkaar af: weidse heidevelden en grasvlakten gaan over in stuifzandlandschap en loof- en naaldbossen. Deze landschappen herbergen een grote diversiteit aan planten- en diersoorten. Van de zeldzame parelmoervlinder tot het imposante edelhert. De paartijd oftewel de bronst in September is een interessante periode en zeker de moeite waard om dat in De Hoge Veluwe eens in het echt te beleven! Tijdens de bronst trekken herten soms vele kilometers weg van hun normale leefgebied, om ieder jaar op dezelfde plaats op zoek te gaan naar de vrouwtjesherten hinden. Soms zijn er zelfs herten van het Planken Wambuis, een natuurgebied wat aan De Hoge Veluwe grenst, die op hun zoektocht naar hinden over het Hoge Veluwe hek van 2 meter hoog springen! Binnenkort worden de hekken overigens verlaagd voor de herten. Er heerst tijdens de bronst een fikse concurrentiestrijd en alleen de sterkste mannetjes zullen met de hinden paren. Wie het sterkst is wordt bepaald door een uitgebreid spel vooraf. Door te burlen, elkaar hun krachtige lijf en gewei te laten zien, sloven de herten zich behoorlijk uit om de sterkste te lijken. Lukt dat niet, dan wordt het knokken geblazen. Het hert met de meeste kracht en het grootste uithoudingsvermogen wint. De herten in de leeftijd van 8 t/m 12 jaar maken de beste kans. In de zomer zijn de dieren roodbruin van kleur, in de winter grijsachtig bruin. Het gewei wordt elk jaar afgeworpen onder invloed van geslachtshormonen. Oudere herten doen dat gedurende de laatste wintermaanden, jonge dieren meestal in maart of april. Het edelhert is een opportunist wat het voedselverzamelen betreft. Ze eten graag gras, maar ook loof van bomen en struiken. Op de Veluwe eten ze in de herfst veel eikels. Bij voedselschaarste in de winter eten ze vaak boombast, ze passen ze hun stofwisseling zo aan dat ze minder gaan verbruiken. Ze lijken dan ook wel minder schuw te zijn. Tijdens de avondschemering kwam ik een roedel herten tegen aan de rand van het rustgebied. Slechts één bleef er even kijken. Bij de kleinste beweging verdwijnen ze weer in het struikgewas. De haas met z'n lange oren en lange poten is hier een mooie extra.
The Sulphur Tuft or Sulfur Tuft is a common woodland mushroom, often in evidence when hardly any other mushrooms are to be found. This small gill fungus grows in large clumps mainly on stumps, dead roots or rotting trunks of broadleaved trees, more rarely on conifer wood. Sulphur Tuft is bitter and poisonous; consuming it can cause vomiting ,diarrhoea and convulsion , and the death case by this mushroom is reported in Japan.
Photo taken in the Rhön, since 1991, UNESCO has declared the Rhön a Biosphere Reserve on account of its unique high-altitude ecosystem.
Het Gewone zwavelkopje of Dwergzwavelkopje is een giftige paddenstoel en behoort tot de plaatjeszwammen. De kleur van het Gewone zwavelkopje is zwavelgeel met oranjebruin centrum en vaak met bleekgele tot donkerbruine vlies stukjes aan de rand. De paddenstoel is in Nederland zeer algemeen en groeit in dichte groepen aan de voet van loof- of naaldbomen in bossen. Deze zwam is een giftige paddenstoel.
Een Uil niet groter dan 35-37cm en moeilijk te vinden in de bomen.
De ransuil komt voor in bosachtige gebieden met naaldbomen en open terreinen.
Opvallend aan het uiterlijk van de ransuil zijn met name de lange oorpluimen, die overigens geen echte oren zijn.
Zijn naam dankt hij aan de gelijkenis met een 'ranse', Middelnederlands voor 'muts met een kap die in plooien afhing'. De ogen zijn oranje-geel. Verwarring met de oehoe,
An Owl no larger than 35-37cm and hard to find in the trees.
The Long-eared Owl is found in woody areas with pine trees and open areas.
Remarkable about the appearance of the Long-eared Owl are the long plumes, which are not real ears.
He gets his name from the resemblance to a 'ranse', Middle Dutch for 'cap with a hood that hung in folds'. The eyes are orange-yellow. Confusion with the eagle owl,
© all rights reserved
Please take your time... and enjoy it large on black
The Moose or Eurasian elk is the largest extant species in the deer family. In Europe, moose are currently found in large numbers throughout Norway, Sweden, Finland, Poland, and the Baltic States. It survived in the Netherlands until the 9th century as the marshlands in the latter were drained and the forests were being cleared away for the farmers. The moose lives in forested areas where there is snow cover in the winter and nearby lakes, bogs, swamps, streams and ponds. The moose's large size makes survival in warm climates difficult and they have difficulty when temperatures rise above 27 degrees Celsius. In the summer they cool off in the water. The moose is active in the day, especially at dawn and dusk. It has very poor eyesight but good hearing and an excellent sense of smell. Moose is an Algonquin term for twig eater. The moose is a browser. In warm months it eats the leaves, twigs and buds of hardwood and softwood trees and shrubs. It also feeds on aquatic plants like water lilies. In the winter the moose browses on woody plants like the twigs and bark of willow, balsam, birch, aspen and dogwood trees. Moose mate in early fall. During mating season, females attract males with their deep calls and strong scent. Bull moose use their antlers in threat displays when they are fighting over females.
Photo taken at the nature park in Flevoland at 486 mm zoom. The Moose cooling off on a warm day under the shade of the trees. In 1970 the Moose were introduced in the Netherlands at this park in Lelystad. There are plans to introduce them in the larger nature reserves since they need their solitary space.
De eland is de grootste nog levende hertensoort: hij wordt minstens zo groot als een paard.
De eland is een zeer groot dier met een opmerkelijke snuit. De vacht is ruw en grijsbruin van kleur. De rui valt in de lente. Het is de enige nog levende soort uit het geslacht Alces. Leefgebieden kenmerken zich met loofbossen, naaldbomen en uitgestrekte moeras gebieden. Hun Voedsel bestaat uit waterplanten en plantaardig materiaal zoals twijgen, heide en boombladeren. Vroeger kwam de eland ook in Nederland voor. Volgens een Drentse jachtvergunning zou de eland nog tot in 1025 in Nederland rondgelopen hebben. De eland is in de jaren '70 van de vorige eeuws pas opnieuw uitgezet in het 'landgoed van Het Flevo-landschap'. Het Natuurpark Lelystad is aangelegd als natuurrijk recreatiegebied voor de inwoners van Flevoland. Oorspronkelijk een buitenverblijf van Artis, is dit gebied een rol gaan spelen in fok- en herintroductieprogramma’s van bedreigde diersoorten. Begin november is in Natuurpark Lelystad een elandstier uitgezet. Bij de elanden was de komst van een stier wenselijk omdat er in het Natuurpark geen mannelijke elanden meer leefden. Vooralsnog moet deze éénjarige stier duidelijk wennen aan zijn nieuwe leefomgeving. Hij is nogal schuchter. Voor de uitbreiding van de elandengroep is extra ruimte nodig, omdat elanden solitair levende dieren zijn. Het Flevo-landschap maakt dan ook plannen om het elandengebied uit te breiden. Voor veel Flevolanders is dit park een begrip en dé plek om een ochtend of middag rond te dwalen.
Please take your time... to View the FOX large on black
A drifting sand nature area called: Hulshorsterzand in Hulshorst - The Netherlands. Drifting sand areas are quite rare, it is like a piece of Dutch desert. One of the special areas where lovers of wild country are in their element is the Hulshorsterzand. This sand drift was created by overgrazing of the heaths, excessive peat-cutting and fires, causing the ground to have such a thin layer of flora that it was opened up by the hooves of the sheep. Where the sand became exposed, it drifted. Heather was covered by the sand and died. The base surface was hence no longer held together by the plants. Over the course of time, the result was large tracts of barren ground on the Veluwe. All sorts of approaches were used to combat this. However, most were ineffective. The Dutch Forestry Commission only took action at the end of 1900 and the sandy areas were mostly planted with Scots pine. Later, it was realised that a sand drift is also a fascinating natural phenomenon. It is an ecosystem for many special plants and animals. The Dutch National Parks bought part of the Hulshorsterzand in 1928 and manages it along with nearby Leuvenhorst and Leuvenumsebos. Meanwhile the activities are finished to increase the drifted sand on the Hulshorsterzand. Free game for wind and sand again and people can enjoy the free spaces and specific plants and animals can feel at home again as the fox up here.
Photo of a fox taken during our beautiful walk at the Hulshorsterzand. I was perfectly hidden behind the pine tree. Such a quiet and forgotten nature park since we didn't met anybody during our 2.5 hour walk. That's very rare in Holland. Please have a look at the Hulshorsterzand for more details.
Het Hulshorsterzand is een uniek stuifzandgebied bij Hulshorst. Het ligt ingeklemd tussen de spoorbaan Amersfoort-Zwolle, de Klarenweg en de Hierdenseweg. Het 'zand' is onderdeel van het natuurgebied Leuvenhorst van Natuurmonumenten. Het is in 1928 door Natuurmonumenten aangekocht. Tot zo'n honderd jaar geleden stoof het zand hier nog vrij in het rond. Het open stuifzandcomplex was toen ook veel groter. In het begin van de 19e eeuw lag er tussen Harderwijk, Nunspeet en Wezep een strook stuifzand van 2 tot 3 km breed en bijna 30 km lang. m de overlast van het stuifzand te beperken en op termijn hout te winnen, heeft men grote delen van Leuvenhorst bebost. Men gebruikte hiervoor met name grove dennen, omdat die naaldbomen het beste tegen de barre omstandigheden bestand zijn. In de luwte van de dennenaanplanten raakte het stuifzand spontaan bebost met jonge dennetjes. Het is nu moeilijk te zeggen welke grove dennen hier in het verleden zijn geplant en welke als een dennenzaadje zijn komen aanwaaien. In het Hulshorsterzand zijn sporen van bewoning gevonden van 3000 jaar voor Christus. Ook zijn er belangrijke archeologische vondsten gedaan die dateren uit het Neolithicum (± 4.000 tot 1.700 voor Christus). Het Neolithicum of jonge steentijd is de periode waarin de overgang plaatsvond van jagen en verzamelen naar akkerbouw en het weiden van kudden. De periode eindigt met de ontdekking van de metaalbewerking (koper, later brons), waarna de bronstijd begint.
Inmiddels zijn de werkzaamheden op het Hulshorsterzand om het areaal stuifzand te vergroten afgerond. Wind en zand krijgen weer vrij spel en mensen kunnen blijven genieten van uitgestrekte zandvlaktes en de specifieke planten en dieren die zich hier thuis voelen, zoals de vos hierboven.
To finish off my trilogy of forestpictures of last weekend, I would like to show you this harp of sunlight through these conifertrees.
It had been a beautiful morning with stunning light.
My first Black Woodpecker, captured in Germany. Distance and light made it difficult for me to shoot the perfect picture