De Perroen is opgericht in 1292 en was het teken van gezag van de prins-bisschop van Luik. De Perroen was een plek voor het doen van officiële mededelingen, maar ook voor veroordelingen die plaatsvonden op een schavot naast de Perroen.

Het Vrijthof werd gebruikt voor “heksenverbrandingen” en massa executies, zodat er een zo groot mogelijk afschrikwekkend effect ontstond. Iedereen kon het immers goed zien.

Vrijthof, Maastricht

The Perroen was founded in 1292 and was the sign of authority of the Prince-Bishop of Liège. The Perroen was a place for making official announcements, but also for convictions that took place on a scaffold next to the Perroen.

The Vrijthof was used for "witch burnings" and mass executions, so that it had the greatest possible deterrent effect. After all, everyone could see it clearly.

Vrijthof, Maastricht, the Netherlands

© photo rights reserved by B℮n

The north side of Piazza del Popolo is dominated by the Porta del Popolo, this gate that leads to Via Flaminia. This road was completed in 220 BC. constructed to connect Rome to the Adriatic coast and was one of the most important roads that led to Rome. Many travelers entered the city via this road along the Piazza del Popolo and saw their first view of the Eternal City. Arriving at the People's Square a graceful, impressively symmetrical square. One side is framed by the twin churches, built in the 17th century, while another side leads towards the imposing Porta del Popolo. The neoclassical grandeur of Piazza del Popolo makes it easy to forget its dark past. Public executions once took place here. An Egyptian obelisk of Ramesses II from Heliopolis stands in the centre of the Piazza. The obelisk was brought to Rome in 10 BC by order of Augustus. After the fall of the Roman Empire the obelisk was slowly being buried by the rising ground level. At the end of the 16th century the obelisk was found again. By order of Pope Sixtus V, the obelisk was restored.

Piazza del Popolo is a harmonious oval square in Rome located near the Villa Borghese park. Three churches border the square but it is mainly the Egyptian obelisk in the middle of the square that attracts attention. The gate Porta del Popolo, designed to impress the many pilgrims entering the Eternal City of Roma.

De noordzijde van Plein del Popolo wordt gedomineerd door de Porta del Popolo, deze poort die leidt naar de Via Flaminia. Deze weg werd in 220 v.C. aangelegd om Rome met de Adriatische kust te verbinden en was één van de belangrijkste wegen die tot Rome leidden. Vele reizigers kwamen dan ook via deze weg langs het Piazza del Popolo de stad binnen en zagen hun eerste blik op de Eeuwige Stad. Aangekomen op het Volksplein een sierlijk, indrukwekkend symmetrisch plein. De ene kant is ingelijst door de tweelingkerken, gebouwd in de 17e eeuw, terwijl een andere zijde leidt naar de imposante ingangspoort del Popolo. De neoklassieke grandeur van Piazza del Popolo maakt het gemakkelijk om het duistere verleden te vergeten. Openbare executies hebben hier ooit plaatsgevonden. Een Egyptische obelisk van Ramesses II uit Heliopolis staat in het midden van de Piazza. De obelisk werd in het jaar 10 voor Christus naar Rome gebracht in opdracht van Augustus. Na de val van het Romeinse Rijk werd het Circus niet meer gebruikt en verviel tot een ruïne. De obelisk raakte langzaam aan begraven door het stijgende grondniveau. Aan het eind van de 16e eeuw werd de obelisk weer terug gevonden. In opdracht van paus Sixtus V werd de obelisk gerestaureerd.

© photo rights reserved by B℮n

The north side of Piazza del Popolo is dominated by the Porta del Popolo, this gate that leads to Via Flaminia. This road was completed in 220 BC. constructed to connect Rome to the Adriatic coast and was one of the most important roads that led to Rome. Many travelers entered the city via this road along the Piazza del Popolo and saw their first view of the Eternal City. Arriving at the People's Square a graceful, impressively symmetrical square. One side is framed by the twin churches, built in the 17th century, while another side leads towards the imposing Porta del Popolo. The neoclassical grandeur of Piazza del Popolo makes it easy to forget its dark past. Public executions once took place here. An Egyptian obelisk of Ramesses II from Heliopolis stands in the centre of the Piazza. The obelisk was brought to Rome in 10 BC by order of Augustus. After the fall of the Roman Empire the obelisk was slowly being buried by the rising ground level. At the end of the 16th century the obelisk was found again. By order of Pope Sixtus V, the obelisk was restored.

Piazza del Popolo is a harmonious oval square is located near the Villa Borghese park. One of the most popular squares of Rome. Three churches border the square but it is mainly the Egyptian obelisk in the middle of the square that attracts attention. The gate Porta del Popolo, designed to impress the many pilgrims entering the Eternal City of Roma.

De noordzijde van Plein del Popolo wordt gedomineerd door de Porta del Popolo, deze poort die leidt naar de Via Flaminia. Deze weg werd in 220 v.C. aangelegd om Rome met de Adriatische kust te verbinden en was één van de belangrijkste wegen die tot Rome leidden. Vele reizigers kwamen dan ook via deze weg langs het Piazza del Popolo de stad binnen en zagen hun eerste blik op de Eeuwige Stad. Aangekomen op het Volksplein een sierlijk, indrukwekkend symmetrisch plein. De ene kant is ingelijst door de tweelingkerken, gebouwd in de 17e eeuw, terwijl een andere zijde leidt naar de imposante ingangspoort del Popolo. De neoklassieke grandeur van Piazza del Popolo maakt het gemakkelijk om het duistere verleden te vergeten. Openbare executies hebben hier ooit plaatsgevonden. Een Egyptische obelisk van Ramesses II uit Heliopolis staat in het midden van de Piazza. De obelisk werd in het jaar 10 voor Christus naar Rome gebracht in opdracht van Augustus. Na de val van het Romeinse Rijk werd het Circus niet meer gebruikt en verviel tot een ruïne. De obelisk raakte langzaam aan begraven door het stijgende grondniveau. Aan het eind van de 16e eeuw werd de obelisk weer terug gevonden. In opdracht van paus Sixtus V werd de obelisk gerestaureerd.

© photo rights reserved by B℮n

The north side of Piazza del Popolo is dominated by the Porta del Popolo, this gate that leads to Via Flaminia. This road was completed in 220 BC. constructed to connect Rome to the Adriatic coast and was one of the most important roads that led to Rome. Many travelers entered the city via this road along the Piazza del Popolo and saw their first view of the Eternal City. Arriving at the People's Square a graceful, impressively symmetrical square. One side is framed by the twin churches, built in the 17th century, while another side leads towards the imposing Porta del Popolo. The neoclassical grandeur of Piazza del Popolo makes it easy to forget its dark past. Public executions once took place here. An Egyptian obelisk of Ramesses II from Heliopolis stands in the centre of the Piazza. The obelisk was brought to Rome in 10 BC by order of Augustus. After the fall of the Roman Empire the obelisk was slowly being buried by the rising ground level. At the end of the 16th century the obelisk was found again. By order of Pope Sixtus V, the obelisk was restored. The fountain opposite, at the foot of the Pinci Gardens, is called the Fontana della dea di Roma Fountain of the Goddess of Rome. The central figure is the goddess Rome, flanked by allegorical figures representing the rivers Tiber and Aniene. Underneath the goddess is a picture of the she-wolf who is nursing Remus and Romulus, the founders of Rome.

Piazza del Popolo is a harmonious oval square is located near the Villa Borghese park. One of the most popular squares of Rome. The Fountain of the Goddess Roma was constructed in 1822 by Giuseppe Valadier. He redesigned Piazza del Popolo, giving it its modern oval shape at the foot of the Pinci Gardens. At the Terrazza del Pincio viewpoint you can overlook the Piazza Del Popolo. From here you have some of the best views of the major landmarks of Rome. You can clearly see from the Vatican and St Peters Basilica all the way around to the Altare Della Partia overlooking Piazza Venezia. It is worth the short climb whether you come from the park.

De noordzijde van Plein del Popolo wordt gedomineerd door de Porta del Popolo, deze poort die leidt naar de Via Flaminia. Deze weg werd in 220 v.C. aangelegd om Rome met de Adriatische kust te verbinden en was één van de belangrijkste wegen die tot Rome leidden. Vele reizigers kwamen dan ook via deze weg langs het Piazza del Popolo de stad binnen en zagen hun eerste blik op de Eeuwige Stad. Aangekomen op het Volksplein een sierlijk, indrukwekkend symmetrisch plein. De ene kant is ingelijst door de tweelingkerken, gebouwd in de 17e eeuw, terwijl een andere zijde leidt naar de imposante ingangspoort del Popolo. De neoklassieke grandeur van Piazza del Popolo maakt het gemakkelijk om het duistere verleden te vergeten. Openbare executies hebben hier ooit plaatsgevonden. Een Egyptische obelisk van Ramesses II uit Heliopolis staat in het midden van de Piazza. De obelisk werd in het jaar 10 voor Christus naar Rome gebracht in opdracht van Augustus. Na de val van het Romeinse Rijk werd het Circus niet meer gebruikt en verviel tot een ruïne. De obelisk raakte langzaam aan begraven door het stijgende grondniveau. Aan het eind van de 16e eeuw werd de obelisk weer terug gevonden. In opdracht van paus Sixtus V werd de obelisk gerestaureerd. De fontein tegenover de Obelisk, aan de voet van de Pinciotuinen, wordt de Fontana della dea di Roma Fontein van de godin van Rome genoemd. De centrale figuur is de godin Rome, die wordt geflankeerd door allegorische figuren die de rivieren Tiber en Aniene vertegenwoordigen. Onder de godin staat een beeld van een wolvin die Remus en Romulus, de stichters van Rome, van melk voorziet.

Holocaust Namenmonument Nederland

Ruim 102.000 slachtoffers van de Holocaust hebben na meer dan 75 jaar na de Tweede Wereldoorlog een eigen monument gekregen. In Amsterdam is een monument met op de bakstenen alle namen van de Nederlandse Holocaustslachtoffers die geen graf hebben.

Alle namen van Joden, Sinti en Roma die vanuit Nederland zijn vervolgd en gedeporteerd, alsmede gedeporteerde Nederlandse Joden woonachtig in andere landen, die in naziconcentratie- en vernietigingskampen zijn vermoord, omgekomen door honger of uitputting tijdens transporten en dodenmarsen en waar geen graf van bekend is.

Daarmee heeft Nederland een tastbaar gedenkteken waar 102.000 Joden en 220 Sinti en Roma zowel individueel als collectief kunnen worden herdacht.

Tussen 1933 en 1945 zijn naar schatting 6 miljoen Joden en honderdduizenden Sinti en Roma omgebracht door de nazi’s. Van de 140.000 Joden die in 1940 in Nederland woonden, hebben er 102.000 de oorlog niet overleefd.

Niet alle Joden zijn vermoord in de gaskamers van vernietigingskampen zoals Auschwitz-Birkenau, Treblinka, Belzec, Majdanek, Chelmno en Sobibor. Velen zijn omgekomen door massa-executies, ziekte, honger, uitputting of het verrichten van slavenarbeid. Het Holocaust Namenmonument Nederland herdenkt al deze slachtoffers.

Holocaust Names Monument Netherlands

More than 102,000 victims of the Holocaust have received their own monument more than 75 years after the Second World War. In Amsterdam there is a monument with all the names of Dutch Holocaust victims who have no grave on the bricks.

All names of Jews, Sinti and Roma who were persecuted and deported from the Netherlands, as well as deported Dutch Jews living in other countries, who were murdered in Nazi concentration and extermination camps, died of hunger or exhaustion during transports and death marches and for whom there is no known grave .

This gives the Netherlands a tangible memorial where 102,000 Jews and 220 Sinti and Roma can be commemorated both individually and collectively.

Between 1933 and 1945, an estimated 6 million Jews and hundreds of thousands of Sinti and Roma were killed by the Nazis. Of the 140,000 Jews living in the Netherlands in 1940, 102,000 did not survive the war.

Not all Jews were murdered in the gas chambers of extermination camps such as Auschwitz-Birkenau, Treblinka, Belzec, Majdanek, Chelmno and Sobibor. Many died from mass executions, disease, hunger, exhaustion or slave labor. The Dutch Holocaust Names Monument commemorates all these victims.

Minister Hoekstra ontbiedt Iraanse ambassadeur vanwege de vele executies in Iran van demonstranten Hoekstra

Cloudy Ghastly Channels.

Demônios gravemente desagradáveis barômetros horríveis pesquisadores estudiosos coceira bastardos espreitando tribunais,

Des parchemins menaçants jure des tyrans des donjons déchirés des diables distrayants désespérés arrachant des tours,

суллен судови гнауинг поноћне визије троше зла срамни налози перфорација тиче се,

назойливое враждебные молотки затемнение сторожей пылающие врагов горят маяки вытаптывания дикий экипаж,

Kwaadaardige bossen filosofische speculaties somber spookachtige guillotines vreselijke slachtoffers executies jou,

φιμώνεται οδυνηρή σκιές αφουγκραζόμενοι τις καρδιές μαύρο γλώσσες εντυπωσιακή βαθμούς πονηρός περίτεχνα τρόμους,

alarmer forsvarlig puste kvalme angrende bevissthet snik sanser beregning poet uforanderlige,

例外的なクイックと透明な声の計画の沈黙不協和音の話は無関心の話を混ぜる.

Steve.D.Hammond.

12:02 PM 6/15/2017

Botero

Celebrate Life!

Kunsthal

Rotterdam, 2016

Met trots brengt de Kunsthal Rotterdam deze zomer een groot retrospectief van de wereldberoemde Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero (1932). Geselecteerd uit Botero’s eigen collectie laat de tentoonstelling een overzicht zien van de door hemzelf meest geliefde schilderijen uit zijn omvangrijke oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ brengt bijna honderd schilderijen, tekeningen en pastels en een enkel beeldhouwwerk bij elkaar, met als blikvanger een enorme ‘Caballo’, Botero’s bekende beeldhouwwerk van een paard.

Te zien zijn schilderijen van het op zijn jeugdherinneringen geïnspireerde leven in Latijns-Amerika en reproducties van klassieke meesters in de herkenbare Botero stijl. Ook stierenvechten en het circus zijn thema’s die in de werken aan bod komen. De kunst van Botero staat letterlijk bol van het Latijns Amerikaanse leven. De reusachtige, opgeblazen lichamen en voorwerpen lijken ondanks hun omvang gewichtloos en daardoor soms zelfs te zweven. Dit volume is een vast onderdeel van Botero’s werk en geeft zijn kunst iets overdadigs, met nu eens een komisch en dan weer een ontroerend effect. Bijzonder is de serie van vrouwelijke Santa’s, geïnspireerd op de iconische beelden van vrouwelijke heiligen. Botero verbeeldt hen als wereldse heldinnen, met betekenisvolle accessoires zoals een bijbel of kaars, waarbij hun aureool in verrassend contrast staat met de kledij en lichaamshouding.

Latijns Amerikaanse leven

‘Botero: Celebrate Life! laat zien hoe Fernando Botero een magische wereld schept vol personages en scenes uit het dagelijks leven, waar politiek en religie nadrukkelijk onderdeel van uitmaken. Hoewel zijn werk in eerste instantie licht en luchtig oogt, is ook de gewelddadige geschiedenis van zijn vaderland Colombia voelbaar. Zijn afkomst en achtergrond hebben Botero op een diepgaande manier beïnvloed, wat direct tot uiting komt in zijn werken van de president, executies en huilende weduwen en indirect in zijn schilderijen van feestende mensen, die met uitdrukkingsloze gezichten dansen onder het licht van kale peertjes.

Hommage aan oude meesters

Fernando Botero is een veelzijdig kunstenaar, die zowel put uit de Latijns-Amerikaanse traditie als uit de Europese kunstgeschiedenis. Zo brengt hij een hommage aan beroemde werken van oude meesters zoals Diego Velázquez, van Eyck en Piero della Francesca. De werken zijn een eerbetoon aan de kunstenaars die hij jarenlang bestudeerde en een ode aan de technieken, het vakmanschap en de esthetiek van de oude meesters. Religie is voor Botero een geliefd onderwerp. Op satirische wijze geeft hij commentaar in schilderijen van nonnen, kardinalen en pausen. Andere thema's in zijn werk proberen de magie van het dagelijks leven in Latijns Amerika te vangen. Zo tonen zijn werken van stierengevechten niet alleen de matador, maar ook zangers, musici, dansers en verschillende leden van de familie van de stierenvechter. Zijn stillevens tonen de vruchten en drankjes van het Zuid-Amerikaanse continent, met hun briljante kleuren en populaire delicatessen. En in zijn schilderijen met het thema circus herkennen we de komische en absurde houdingen, waarbij naast het altijd terugkerende volume ook het kleurgebruik heel bepalend is.

This summer Kunsthal Rotterdam is proud to present a large-scale retrospective of the world-famous Colombian artist Fernando Botero (1932). This selection from Botero’s own collection provides a panorama of the artist’s personal favorites from his considerable oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ will exhibit almost a hundred paintings, sketches and pastels as well as a few sculptures, including the enormous eye-catcher ‘Caballo’, Botero’s famous sculpture of a horse.

Visitors will be able to see paintings of life in Latin America based on reminiscences from his youth, and reproductions of classical masters in the recognizable Botero style. The bull-fight and the circus are also featured in these works. Botero’s art is full of Latin American life. The gigantic, inflated bodies and objects appear weightless in spite of their volume, which sometimes even seems to make them look as if they are floating. This volume is a recurrent feature in Botero’s work and gives his art an exuberance that can be comical or moving. The series of female Santas, inspired by the iconic images of female saints, is remarkable. Botero represents them as worldly heroines with meaningful accessories such as a bible or candle, putting their halo in sharp contrast with their clothing and posture.

Latin American life

'Botero: Celebrate Life!' shows how Fernando Botero creates a magical world full of characters and scenes from daily life, of which politics and religion form an important part. Although his work appears at first sight to be airy and light-hearted, the violent history of his native country Colombia can be felt. His origin and background have influenced Botero profoundly, which finds expression directly in his works of the president, executions and weeping widows, and indirectly in his paintings of people partying, dancing with expressionless faces under the light of naked light bulbs.

Homage to the Old Masters

Fernando Botero is a multi-faceted artist who draws on both the Latin American tradition and the history of European art. He pays homage to famous works by such Old Masters as Diego Velázquez, Jan van Eyck and Piero della Francesca. The works are a tribute to the artists whom he studied for years and an ode to the techniques, craftsmanship and aesthetics of the Old Masters. Religion is one of Botero’s favorite themes. He comments on it satirically in paintings of nuns, cardinals and popes. Other themes in his work try to capture the magic of everyday life in Latin America. For example, his images of bull-fights include not only the matador, but also the singers, musicians, dancers and various members of the bull-fighter’s family. His still-lifes show the fruits and beverages of the South American continent with their brilliant colors and popular delicacies. And in his paintings of the circus we can recognize the comical and absurd postures in which not only the constantly recurring volume but also the use of color are highly determinant elements.

Botero

Celebrate Life!

Kunsthal

Rotterdam, 2016

Met trots brengt de Kunsthal Rotterdam deze zomer een groot retrospectief van de wereldberoemde Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero (1932). Geselecteerd uit Botero’s eigen collectie laat de tentoonstelling een overzicht zien van de door hemzelf meest geliefde schilderijen uit zijn omvangrijke oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ brengt bijna honderd schilderijen, tekeningen en pastels en een enkel beeldhouwwerk bij elkaar, met als blikvanger een enorme ‘Caballo’, Botero’s bekende beeldhouwwerk van een paard.

Te zien zijn schilderijen van het op zijn jeugdherinneringen geïnspireerde leven in Latijns-Amerika en reproducties van klassieke meesters in de herkenbare Botero stijl. Ook stierenvechten en het circus zijn thema’s die in de werken aan bod komen. De kunst van Botero staat letterlijk bol van het Latijns Amerikaanse leven. De reusachtige, opgeblazen lichamen en voorwerpen lijken ondanks hun omvang gewichtloos en daardoor soms zelfs te zweven. Dit volume is een vast onderdeel van Botero’s werk en geeft zijn kunst iets overdadigs, met nu eens een komisch en dan weer een ontroerend effect. Bijzonder is de serie van vrouwelijke Santa’s, geïnspireerd op de iconische beelden van vrouwelijke heiligen. Botero verbeeldt hen als wereldse heldinnen, met betekenisvolle accessoires zoals een bijbel of kaars, waarbij hun aureool in verrassend contrast staat met de kledij en lichaamshouding.

Latijns Amerikaanse leven

‘Botero: Celebrate Life! laat zien hoe Fernando Botero een magische wereld schept vol personages en scenes uit het dagelijks leven, waar politiek en religie nadrukkelijk onderdeel van uitmaken. Hoewel zijn werk in eerste instantie licht en luchtig oogt, is ook de gewelddadige geschiedenis van zijn vaderland Colombia voelbaar. Zijn afkomst en achtergrond hebben Botero op een diepgaande manier beïnvloed, wat direct tot uiting komt in zijn werken van de president, executies en huilende weduwen en indirect in zijn schilderijen van feestende mensen, die met uitdrukkingsloze gezichten dansen onder het licht van kale peertjes.

Hommage aan oude meesters

Fernando Botero is een veelzijdig kunstenaar, die zowel put uit de Latijns-Amerikaanse traditie als uit de Europese kunstgeschiedenis. Zo brengt hij een hommage aan beroemde werken van oude meesters zoals Diego Velázquez, van Eyck en Piero della Francesca. De werken zijn een eerbetoon aan de kunstenaars die hij jarenlang bestudeerde en een ode aan de technieken, het vakmanschap en de esthetiek van de oude meesters. Religie is voor Botero een geliefd onderwerp. Op satirische wijze geeft hij commentaar in schilderijen van nonnen, kardinalen en pausen. Andere thema's in zijn werk proberen de magie van het dagelijks leven in Latijns Amerika te vangen. Zo tonen zijn werken van stierengevechten niet alleen de matador, maar ook zangers, musici, dansers en verschillende leden van de familie van de stierenvechter. Zijn stillevens tonen de vruchten en drankjes van het Zuid-Amerikaanse continent, met hun briljante kleuren en populaire delicatessen. En in zijn schilderijen met het thema circus herkennen we de komische en absurde houdingen, waarbij naast het altijd terugkerende volume ook het kleurgebruik heel bepalend is.

This summer Kunsthal Rotterdam is proud to present a large-scale retrospective of the world-famous Colombian artist Fernando Botero (1932). This selection from Botero’s own collection provides a panorama of the artist’s personal favorites from his considerable oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ will exhibit almost a hundred paintings, sketches and pastels as well as a few sculptures, including the enormous eye-catcher ‘Caballo’, Botero’s famous sculpture of a horse.

Visitors will be able to see paintings of life in Latin America based on reminiscences from his youth, and reproductions of classical masters in the recognizable Botero style. The bull-fight and the circus are also featured in these works. Botero’s art is full of Latin American life. The gigantic, inflated bodies and objects appear weightless in spite of their volume, which sometimes even seems to make them look as if they are floating. This volume is a recurrent feature in Botero’s work and gives his art an exuberance that can be comical or moving. The series of female Santas, inspired by the iconic images of female saints, is remarkable. Botero represents them as worldly heroines with meaningful accessories such as a bible or candle, putting their halo in sharp contrast with their clothing and posture.

Latin American life

'Botero: Celebrate Life!' shows how Fernando Botero creates a magical world full of characters and scenes from daily life, of which politics and religion form an important part. Although his work appears at first sight to be airy and light-hearted, the violent history of his native country Colombia can be felt. His origin and background have influenced Botero profoundly, which finds expression directly in his works of the president, executions and weeping widows, and indirectly in his paintings of people partying, dancing with expressionless faces under the light of naked light bulbs.

Homage to the Old Masters

Fernando Botero is a multi-faceted artist who draws on both the Latin American tradition and the history of European art. He pays homage to famous works by such Old Masters as Diego Velázquez, Jan van Eyck and Piero della Francesca. The works are a tribute to the artists whom he studied for years and an ode to the techniques, craftsmanship and aesthetics of the Old Masters. Religion is one of Botero’s favorite themes. He comments on it satirically in paintings of nuns, cardinals and popes. Other themes in his work try to capture the magic of everyday life in Latin America. For example, his images of bull-fights include not only the matador, but also the singers, musicians, dancers and various members of the bull-fighter’s family. His still-lifes show the fruits and beverages of the South American continent with their brilliant colors and popular delicacies. And in his paintings of the circus we can recognize the comical and absurd postures in which not only the constantly recurring volume but also the use of color are highly determinant elements.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Botero

Celebrate Life!

Kunsthal

Rotterdam, 2016

Met trots brengt de Kunsthal Rotterdam deze zomer een groot retrospectief van de wereldberoemde Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero (1932). Geselecteerd uit Botero’s eigen collectie laat de tentoonstelling een overzicht zien van de door hemzelf meest geliefde schilderijen uit zijn omvangrijke oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ brengt bijna honderd schilderijen, tekeningen en pastels en een enkel beeldhouwwerk bij elkaar, met als blikvanger een enorme ‘Caballo’, Botero’s bekende beeldhouwwerk van een paard.

Te zien zijn schilderijen van het op zijn jeugdherinneringen geïnspireerde leven in Latijns-Amerika en reproducties van klassieke meesters in de herkenbare Botero stijl. Ook stierenvechten en het circus zijn thema’s die in de werken aan bod komen. De kunst van Botero staat letterlijk bol van het Latijns Amerikaanse leven. De reusachtige, opgeblazen lichamen en voorwerpen lijken ondanks hun omvang gewichtloos en daardoor soms zelfs te zweven. Dit volume is een vast onderdeel van Botero’s werk en geeft zijn kunst iets overdadigs, met nu eens een komisch en dan weer een ontroerend effect. Bijzonder is de serie van vrouwelijke Santa’s, geïnspireerd op de iconische beelden van vrouwelijke heiligen. Botero verbeeldt hen als wereldse heldinnen, met betekenisvolle accessoires zoals een bijbel of kaars, waarbij hun aureool in verrassend contrast staat met de kledij en lichaamshouding.

Latijns Amerikaanse leven

‘Botero: Celebrate Life! laat zien hoe Fernando Botero een magische wereld schept vol personages en scenes uit het dagelijks leven, waar politiek en religie nadrukkelijk onderdeel van uitmaken. Hoewel zijn werk in eerste instantie licht en luchtig oogt, is ook de gewelddadige geschiedenis van zijn vaderland Colombia voelbaar. Zijn afkomst en achtergrond hebben Botero op een diepgaande manier beïnvloed, wat direct tot uiting komt in zijn werken van de president, executies en huilende weduwen en indirect in zijn schilderijen van feestende mensen, die met uitdrukkingsloze gezichten dansen onder het licht van kale peertjes.

Hommage aan oude meesters

Fernando Botero is een veelzijdig kunstenaar, die zowel put uit de Latijns-Amerikaanse traditie als uit de Europese kunstgeschiedenis. Zo brengt hij een hommage aan beroemde werken van oude meesters zoals Diego Velázquez, van Eyck en Piero della Francesca. De werken zijn een eerbetoon aan de kunstenaars die hij jarenlang bestudeerde en een ode aan de technieken, het vakmanschap en de esthetiek van de oude meesters. Religie is voor Botero een geliefd onderwerp. Op satirische wijze geeft hij commentaar in schilderijen van nonnen, kardinalen en pausen. Andere thema's in zijn werk proberen de magie van het dagelijks leven in Latijns Amerika te vangen. Zo tonen zijn werken van stierengevechten niet alleen de matador, maar ook zangers, musici, dansers en verschillende leden van de familie van de stierenvechter. Zijn stillevens tonen de vruchten en drankjes van het Zuid-Amerikaanse continent, met hun briljante kleuren en populaire delicatessen. En in zijn schilderijen met het thema circus herkennen we de komische en absurde houdingen, waarbij naast het altijd terugkerende volume ook het kleurgebruik heel bepalend is.

This summer Kunsthal Rotterdam is proud to present a large-scale retrospective of the world-famous Colombian artist Fernando Botero (1932). This selection from Botero’s own collection provides a panorama of the artist’s personal favorites from his considerable oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ will exhibit almost a hundred paintings, sketches and pastels as well as a few sculptures, including the enormous eye-catcher ‘Caballo’, Botero’s famous sculpture of a horse.

Visitors will be able to see paintings of life in Latin America based on reminiscences from his youth, and reproductions of classical masters in the recognizable Botero style. The bull-fight and the circus are also featured in these works. Botero’s art is full of Latin American life. The gigantic, inflated bodies and objects appear weightless in spite of their volume, which sometimes even seems to make them look as if they are floating. This volume is a recurrent feature in Botero’s work and gives his art an exuberance that can be comical or moving. The series of female Santas, inspired by the iconic images of female saints, is remarkable. Botero represents them as worldly heroines with meaningful accessories such as a bible or candle, putting their halo in sharp contrast with their clothing and posture.

Latin American life

'Botero: Celebrate Life!' shows how Fernando Botero creates a magical world full of characters and scenes from daily life, of which politics and religion form an important part. Although his work appears at first sight to be airy and light-hearted, the violent history of his native country Colombia can be felt. His origin and background have influenced Botero profoundly, which finds expression directly in his works of the president, executions and weeping widows, and indirectly in his paintings of people partying, dancing with expressionless faces under the light of naked light bulbs.

Homage to the Old Masters

Fernando Botero is a multi-faceted artist who draws on both the Latin American tradition and the history of European art. He pays homage to famous works by such Old Masters as Diego Velázquez, Jan van Eyck and Piero della Francesca. The works are a tribute to the artists whom he studied for years and an ode to the techniques, craftsmanship and aesthetics of the Old Masters. Religion is one of Botero’s favorite themes. He comments on it satirically in paintings of nuns, cardinals and popes. Other themes in his work try to capture the magic of everyday life in Latin America. For example, his images of bull-fights include not only the matador, but also the singers, musicians, dancers and various members of the bull-fighter’s family. His still-lifes show the fruits and beverages of the South American continent with their brilliant colors and popular delicacies. And in his paintings of the circus we can recognize the comical and absurd postures in which not only the constantly recurring volume but also the use of color are highly determinant elements.

Botero

Celebrate Life!

Kunsthal

Rotterdam, 2016

Met trots brengt de Kunsthal Rotterdam deze zomer een groot retrospectief van de wereldberoemde Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero (1932). Geselecteerd uit Botero’s eigen collectie laat de tentoonstelling een overzicht zien van de door hemzelf meest geliefde schilderijen uit zijn omvangrijke oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ brengt bijna honderd schilderijen, tekeningen en pastels en een enkel beeldhouwwerk bij elkaar, met als blikvanger een enorme ‘Caballo’, Botero’s bekende beeldhouwwerk van een paard.

Te zien zijn schilderijen van het op zijn jeugdherinneringen geïnspireerde leven in Latijns-Amerika en reproducties van klassieke meesters in de herkenbare Botero stijl. Ook stierenvechten en het circus zijn thema’s die in de werken aan bod komen. De kunst van Botero staat letterlijk bol van het Latijns Amerikaanse leven. De reusachtige, opgeblazen lichamen en voorwerpen lijken ondanks hun omvang gewichtloos en daardoor soms zelfs te zweven. Dit volume is een vast onderdeel van Botero’s werk en geeft zijn kunst iets overdadigs, met nu eens een komisch en dan weer een ontroerend effect. Bijzonder is de serie van vrouwelijke Santa’s, geïnspireerd op de iconische beelden van vrouwelijke heiligen. Botero verbeeldt hen als wereldse heldinnen, met betekenisvolle accessoires zoals een bijbel of kaars, waarbij hun aureool in verrassend contrast staat met de kledij en lichaamshouding.

Latijns Amerikaanse leven

‘Botero: Celebrate Life! laat zien hoe Fernando Botero een magische wereld schept vol personages en scenes uit het dagelijks leven, waar politiek en religie nadrukkelijk onderdeel van uitmaken. Hoewel zijn werk in eerste instantie licht en luchtig oogt, is ook de gewelddadige geschiedenis van zijn vaderland Colombia voelbaar. Zijn afkomst en achtergrond hebben Botero op een diepgaande manier beïnvloed, wat direct tot uiting komt in zijn werken van de president, executies en huilende weduwen en indirect in zijn schilderijen van feestende mensen, die met uitdrukkingsloze gezichten dansen onder het licht van kale peertjes.

Hommage aan oude meesters

Fernando Botero is een veelzijdig kunstenaar, die zowel put uit de Latijns-Amerikaanse traditie als uit de Europese kunstgeschiedenis. Zo brengt hij een hommage aan beroemde werken van oude meesters zoals Diego Velázquez, van Eyck en Piero della Francesca. De werken zijn een eerbetoon aan de kunstenaars die hij jarenlang bestudeerde en een ode aan de technieken, het vakmanschap en de esthetiek van de oude meesters. Religie is voor Botero een geliefd onderwerp. Op satirische wijze geeft hij commentaar in schilderijen van nonnen, kardinalen en pausen. Andere thema's in zijn werk proberen de magie van het dagelijks leven in Latijns Amerika te vangen. Zo tonen zijn werken van stierengevechten niet alleen de matador, maar ook zangers, musici, dansers en verschillende leden van de familie van de stierenvechter. Zijn stillevens tonen de vruchten en drankjes van het Zuid-Amerikaanse continent, met hun briljante kleuren en populaire delicatessen. En in zijn schilderijen met het thema circus herkennen we de komische en absurde houdingen, waarbij naast het altijd terugkerende volume ook het kleurgebruik heel bepalend is.

This summer Kunsthal Rotterdam is proud to present a large-scale retrospective of the world-famous Colombian artist Fernando Botero (1932). This selection from Botero’s own collection provides a panorama of the artist’s personal favorites from his considerable oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ will exhibit almost a hundred paintings, sketches and pastels as well as a few sculptures, including the enormous eye-catcher ‘Caballo’, Botero’s famous sculpture of a horse.

Visitors will be able to see paintings of life in Latin America based on reminiscences from his youth, and reproductions of classical masters in the recognizable Botero style. The bull-fight and the circus are also featured in these works. Botero’s art is full of Latin American life. The gigantic, inflated bodies and objects appear weightless in spite of their volume, which sometimes even seems to make them look as if they are floating. This volume is a recurrent feature in Botero’s work and gives his art an exuberance that can be comical or moving. The series of female Santas, inspired by the iconic images of female saints, is remarkable. Botero represents them as worldly heroines with meaningful accessories such as a bible or candle, putting their halo in sharp contrast with their clothing and posture.

Latin American life

'Botero: Celebrate Life!' shows how Fernando Botero creates a magical world full of characters and scenes from daily life, of which politics and religion form an important part. Although his work appears at first sight to be airy and light-hearted, the violent history of his native country Colombia can be felt. His origin and background have influenced Botero profoundly, which finds expression directly in his works of the president, executions and weeping widows, and indirectly in his paintings of people partying, dancing with expressionless faces under the light of naked light bulbs.

Homage to the Old Masters

Fernando Botero is a multi-faceted artist who draws on both the Latin American tradition and the history of European art. He pays homage to famous works by such Old Masters as Diego Velázquez, Jan van Eyck and Piero della Francesca. The works are a tribute to the artists whom he studied for years and an ode to the techniques, craftsmanship and aesthetics of the Old Masters. Religion is one of Botero’s favorite themes. He comments on it satirically in paintings of nuns, cardinals and popes. Other themes in his work try to capture the magic of everyday life in Latin America. For example, his images of bull-fights include not only the matador, but also the singers, musicians, dancers and various members of the bull-fighter’s family. His still-lifes show the fruits and beverages of the South American continent with their brilliant colors and popular delicacies. And in his paintings of the circus we can recognize the comical and absurd postures in which not only the constantly recurring volume but also the use of color are highly determinant elements.

Botero

Celebrate Life!

Kunsthal

Rotterdam, 2016

Met trots brengt de Kunsthal Rotterdam deze zomer een groot retrospectief van de wereldberoemde Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero (1932). Geselecteerd uit Botero’s eigen collectie laat de tentoonstelling een overzicht zien van de door hemzelf meest geliefde schilderijen uit zijn omvangrijke oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ brengt bijna honderd schilderijen, tekeningen en pastels en een enkel beeldhouwwerk bij elkaar, met als blikvanger een enorme ‘Caballo’, Botero’s bekende beeldhouwwerk van een paard.

Te zien zijn schilderijen van het op zijn jeugdherinneringen geïnspireerde leven in Latijns-Amerika en reproducties van klassieke meesters in de herkenbare Botero stijl. Ook stierenvechten en het circus zijn thema’s die in de werken aan bod komen. De kunst van Botero staat letterlijk bol van het Latijns Amerikaanse leven. De reusachtige, opgeblazen lichamen en voorwerpen lijken ondanks hun omvang gewichtloos en daardoor soms zelfs te zweven. Dit volume is een vast onderdeel van Botero’s werk en geeft zijn kunst iets overdadigs, met nu eens een komisch en dan weer een ontroerend effect. Bijzonder is de serie van vrouwelijke Santa’s, geïnspireerd op de iconische beelden van vrouwelijke heiligen. Botero verbeeldt hen als wereldse heldinnen, met betekenisvolle accessoires zoals een bijbel of kaars, waarbij hun aureool in verrassend contrast staat met de kledij en lichaamshouding.

Latijns Amerikaanse leven

‘Botero: Celebrate Life! laat zien hoe Fernando Botero een magische wereld schept vol personages en scenes uit het dagelijks leven, waar politiek en religie nadrukkelijk onderdeel van uitmaken. Hoewel zijn werk in eerste instantie licht en luchtig oogt, is ook de gewelddadige geschiedenis van zijn vaderland Colombia voelbaar. Zijn afkomst en achtergrond hebben Botero op een diepgaande manier beïnvloed, wat direct tot uiting komt in zijn werken van de president, executies en huilende weduwen en indirect in zijn schilderijen van feestende mensen, die met uitdrukkingsloze gezichten dansen onder het licht van kale peertjes.

Hommage aan oude meesters

Fernando Botero is een veelzijdig kunstenaar, die zowel put uit de Latijns-Amerikaanse traditie als uit de Europese kunstgeschiedenis. Zo brengt hij een hommage aan beroemde werken van oude meesters zoals Diego Velázquez, van Eyck en Piero della Francesca. De werken zijn een eerbetoon aan de kunstenaars die hij jarenlang bestudeerde en een ode aan de technieken, het vakmanschap en de esthetiek van de oude meesters. Religie is voor Botero een geliefd onderwerp. Op satirische wijze geeft hij commentaar in schilderijen van nonnen, kardinalen en pausen. Andere thema's in zijn werk proberen de magie van het dagelijks leven in Latijns Amerika te vangen. Zo tonen zijn werken van stierengevechten niet alleen de matador, maar ook zangers, musici, dansers en verschillende leden van de familie van de stierenvechter. Zijn stillevens tonen de vruchten en drankjes van het Zuid-Amerikaanse continent, met hun briljante kleuren en populaire delicatessen. En in zijn schilderijen met het thema circus herkennen we de komische en absurde houdingen, waarbij naast het altijd terugkerende volume ook het kleurgebruik heel bepalend is.

This summer Kunsthal Rotterdam is proud to present a large-scale retrospective of the world-famous Colombian artist Fernando Botero (1932). This selection from Botero’s own collection provides a panorama of the artist’s personal favorites from his considerable oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ will exhibit almost a hundred paintings, sketches and pastels as well as a few sculptures, including the enormous eye-catcher ‘Caballo’, Botero’s famous sculpture of a horse.

Visitors will be able to see paintings of life in Latin America based on reminiscences from his youth, and reproductions of classical masters in the recognizable Botero style. The bull-fight and the circus are also featured in these works. Botero’s art is full of Latin American life. The gigantic, inflated bodies and objects appear weightless in spite of their volume, which sometimes even seems to make them look as if they are floating. This volume is a recurrent feature in Botero’s work and gives his art an exuberance that can be comical or moving. The series of female Santas, inspired by the iconic images of female saints, is remarkable. Botero represents them as worldly heroines with meaningful accessories such as a bible or candle, putting their halo in sharp contrast with their clothing and posture.

Latin American life

'Botero: Celebrate Life!' shows how Fernando Botero creates a magical world full of characters and scenes from daily life, of which politics and religion form an important part. Although his work appears at first sight to be airy and light-hearted, the violent history of his native country Colombia can be felt. His origin and background have influenced Botero profoundly, which finds expression directly in his works of the president, executions and weeping widows, and indirectly in his paintings of people partying, dancing with expressionless faces under the light of naked light bulbs.

Homage to the Old Masters

Fernando Botero is a multi-faceted artist who draws on both the Latin American tradition and the history of European art. He pays homage to famous works by such Old Masters as Diego Velázquez, Jan van Eyck and Piero della Francesca. The works are a tribute to the artists whom he studied for years and an ode to the techniques, craftsmanship and aesthetics of the Old Masters. Religion is one of Botero’s favorite themes. He comments on it satirically in paintings of nuns, cardinals and popes. Other themes in his work try to capture the magic of everyday life in Latin America. For example, his images of bull-fights include not only the matador, but also the singers, musicians, dancers and various members of the bull-fighter’s family. His still-lifes show the fruits and beverages of the South American continent with their brilliant colors and popular delicacies. And in his paintings of the circus we can recognize the comical and absurd postures in which not only the constantly recurring volume but also the use of color are highly determinant elements.

Botero

Celebrate Life!

Kunsthal

Rotterdam, 2016

Met trots brengt de Kunsthal Rotterdam deze zomer een groot retrospectief van de wereldberoemde Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero (1932). Geselecteerd uit Botero’s eigen collectie laat de tentoonstelling een overzicht zien van de door hemzelf meest geliefde schilderijen uit zijn omvangrijke oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ brengt bijna honderd schilderijen, tekeningen en pastels en een enkel beeldhouwwerk bij elkaar, met als blikvanger een enorme ‘Caballo’, Botero’s bekende beeldhouwwerk van een paard.

Te zien zijn schilderijen van het op zijn jeugdherinneringen geïnspireerde leven in Latijns-Amerika en reproducties van klassieke meesters in de herkenbare Botero stijl. Ook stierenvechten en het circus zijn thema’s die in de werken aan bod komen. De kunst van Botero staat letterlijk bol van het Latijns Amerikaanse leven. De reusachtige, opgeblazen lichamen en voorwerpen lijken ondanks hun omvang gewichtloos en daardoor soms zelfs te zweven. Dit volume is een vast onderdeel van Botero’s werk en geeft zijn kunst iets overdadigs, met nu eens een komisch en dan weer een ontroerend effect. Bijzonder is de serie van vrouwelijke Santa’s, geïnspireerd op de iconische beelden van vrouwelijke heiligen. Botero verbeeldt hen als wereldse heldinnen, met betekenisvolle accessoires zoals een bijbel of kaars, waarbij hun aureool in verrassend contrast staat met de kledij en lichaamshouding.

Latijns Amerikaanse leven

‘Botero: Celebrate Life! laat zien hoe Fernando Botero een magische wereld schept vol personages en scenes uit het dagelijks leven, waar politiek en religie nadrukkelijk onderdeel van uitmaken. Hoewel zijn werk in eerste instantie licht en luchtig oogt, is ook de gewelddadige geschiedenis van zijn vaderland Colombia voelbaar. Zijn afkomst en achtergrond hebben Botero op een diepgaande manier beïnvloed, wat direct tot uiting komt in zijn werken van de president, executies en huilende weduwen en indirect in zijn schilderijen van feestende mensen, die met uitdrukkingsloze gezichten dansen onder het licht van kale peertjes.

Hommage aan oude meesters

Fernando Botero is een veelzijdig kunstenaar, die zowel put uit de Latijns-Amerikaanse traditie als uit de Europese kunstgeschiedenis. Zo brengt hij een hommage aan beroemde werken van oude meesters zoals Diego Velázquez, van Eyck en Piero della Francesca. De werken zijn een eerbetoon aan de kunstenaars die hij jarenlang bestudeerde en een ode aan de technieken, het vakmanschap en de esthetiek van de oude meesters. Religie is voor Botero een geliefd onderwerp. Op satirische wijze geeft hij commentaar in schilderijen van nonnen, kardinalen en pausen. Andere thema's in zijn werk proberen de magie van het dagelijks leven in Latijns Amerika te vangen. Zo tonen zijn werken van stierengevechten niet alleen de matador, maar ook zangers, musici, dansers en verschillende leden van de familie van de stierenvechter. Zijn stillevens tonen de vruchten en drankjes van het Zuid-Amerikaanse continent, met hun briljante kleuren en populaire delicatessen. En in zijn schilderijen met het thema circus herkennen we de komische en absurde houdingen, waarbij naast het altijd terugkerende volume ook het kleurgebruik heel bepalend is.

This summer Kunsthal Rotterdam is proud to present a large-scale retrospective of the world-famous Colombian artist Fernando Botero (1932). This selection from Botero’s own collection provides a panorama of the artist’s personal favorites from his considerable oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ will exhibit almost a hundred paintings, sketches and pastels as well as a few sculptures, including the enormous eye-catcher ‘Caballo’, Botero’s famous sculpture of a horse.

Visitors will be able to see paintings of life in Latin America based on reminiscences from his youth, and reproductions of classical masters in the recognizable Botero style. The bull-fight and the circus are also featured in these works. Botero’s art is full of Latin American life. The gigantic, inflated bodies and objects appear weightless in spite of their volume, which sometimes even seems to make them look as if they are floating. This volume is a recurrent feature in Botero’s work and gives his art an exuberance that can be comical or moving. The series of female Santas, inspired by the iconic images of female saints, is remarkable. Botero represents them as worldly heroines with meaningful accessories such as a bible or candle, putting their halo in sharp contrast with their clothing and posture.

Latin American life

'Botero: Celebrate Life!' shows how Fernando Botero creates a magical world full of characters and scenes from daily life, of which politics and religion form an important part. Although his work appears at first sight to be airy and light-hearted, the violent history of his native country Colombia can be felt. His origin and background have influenced Botero profoundly, which finds expression directly in his works of the president, executions and weeping widows, and indirectly in his paintings of people partying, dancing with expressionless faces under the light of naked light bulbs.

Homage to the Old Masters

Fernando Botero is a multi-faceted artist who draws on both the Latin American tradition and the history of European art. He pays homage to famous works by such Old Masters as Diego Velázquez, Jan van Eyck and Piero della Francesca. The works are a tribute to the artists whom he studied for years and an ode to the techniques, craftsmanship and aesthetics of the Old Masters. Religion is one of Botero’s favorite themes. He comments on it satirically in paintings of nuns, cardinals and popes. Other themes in his work try to capture the magic of everyday life in Latin America. For example, his images of bull-fights include not only the matador, but also the singers, musicians, dancers and various members of the bull-fighter’s family. His still-lifes show the fruits and beverages of the South American continent with their brilliant colors and popular delicacies. And in his paintings of the circus we can recognize the comical and absurd postures in which not only the constantly recurring volume but also the use of color are highly determinant elements.

Botero

Celebrate Life!

Kunsthal

Rotterdam, 2016

Met trots brengt de Kunsthal Rotterdam deze zomer een groot retrospectief van de wereldberoemde Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero (1932). Geselecteerd uit Botero’s eigen collectie laat de tentoonstelling een overzicht zien van de door hemzelf meest geliefde schilderijen uit zijn omvangrijke oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ brengt bijna honderd schilderijen, tekeningen en pastels en een enkel beeldhouwwerk bij elkaar, met als blikvanger een enorme ‘Caballo’, Botero’s bekende beeldhouwwerk van een paard.

Te zien zijn schilderijen van het op zijn jeugdherinneringen geïnspireerde leven in Latijns-Amerika en reproducties van klassieke meesters in de herkenbare Botero stijl. Ook stierenvechten en het circus zijn thema’s die in de werken aan bod komen. De kunst van Botero staat letterlijk bol van het Latijns Amerikaanse leven. De reusachtige, opgeblazen lichamen en voorwerpen lijken ondanks hun omvang gewichtloos en daardoor soms zelfs te zweven. Dit volume is een vast onderdeel van Botero’s werk en geeft zijn kunst iets overdadigs, met nu eens een komisch en dan weer een ontroerend effect. Bijzonder is de serie van vrouwelijke Santa’s, geïnspireerd op de iconische beelden van vrouwelijke heiligen. Botero verbeeldt hen als wereldse heldinnen, met betekenisvolle accessoires zoals een bijbel of kaars, waarbij hun aureool in verrassend contrast staat met de kledij en lichaamshouding.

Latijns Amerikaanse leven

‘Botero: Celebrate Life! laat zien hoe Fernando Botero een magische wereld schept vol personages en scenes uit het dagelijks leven, waar politiek en religie nadrukkelijk onderdeel van uitmaken. Hoewel zijn werk in eerste instantie licht en luchtig oogt, is ook de gewelddadige geschiedenis van zijn vaderland Colombia voelbaar. Zijn afkomst en achtergrond hebben Botero op een diepgaande manier beïnvloed, wat direct tot uiting komt in zijn werken van de president, executies en huilende weduwen en indirect in zijn schilderijen van feestende mensen, die met uitdrukkingsloze gezichten dansen onder het licht van kale peertjes.

Hommage aan oude meesters

Fernando Botero is een veelzijdig kunstenaar, die zowel put uit de Latijns-Amerikaanse traditie als uit de Europese kunstgeschiedenis. Zo brengt hij een hommage aan beroemde werken van oude meesters zoals Diego Velázquez, van Eyck en Piero della Francesca. De werken zijn een eerbetoon aan de kunstenaars die hij jarenlang bestudeerde en een ode aan de technieken, het vakmanschap en de esthetiek van de oude meesters. Religie is voor Botero een geliefd onderwerp. Op satirische wijze geeft hij commentaar in schilderijen van nonnen, kardinalen en pausen. Andere thema's in zijn werk proberen de magie van het dagelijks leven in Latijns Amerika te vangen. Zo tonen zijn werken van stierengevechten niet alleen de matador, maar ook zangers, musici, dansers en verschillende leden van de familie van de stierenvechter. Zijn stillevens tonen de vruchten en drankjes van het Zuid-Amerikaanse continent, met hun briljante kleuren en populaire delicatessen. En in zijn schilderijen met het thema circus herkennen we de komische en absurde houdingen, waarbij naast het altijd terugkerende volume ook het kleurgebruik heel bepalend is.

This summer Kunsthal Rotterdam is proud to present a large-scale retrospective of the world-famous Colombian artist Fernando Botero (1932). This selection from Botero’s own collection provides a panorama of the artist’s personal favorites from his considerable oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ will exhibit almost a hundred paintings, sketches and pastels as well as a few sculptures, including the enormous eye-catcher ‘Caballo’, Botero’s famous sculpture of a horse.

Visitors will be able to see paintings of life in Latin America based on reminiscences from his youth, and reproductions of classical masters in the recognizable Botero style. The bull-fight and the circus are also featured in these works. Botero’s art is full of Latin American life. The gigantic, inflated bodies and objects appear weightless in spite of their volume, which sometimes even seems to make them look as if they are floating. This volume is a recurrent feature in Botero’s work and gives his art an exuberance that can be comical or moving. The series of female Santas, inspired by the iconic images of female saints, is remarkable. Botero represents them as worldly heroines with meaningful accessories such as a bible or candle, putting their halo in sharp contrast with their clothing and posture.

Latin American life

'Botero: Celebrate Life!' shows how Fernando Botero creates a magical world full of characters and scenes from daily life, of which politics and religion form an important part. Although his work appears at first sight to be airy and light-hearted, the violent history of his native country Colombia can be felt. His origin and background have influenced Botero profoundly, which finds expression directly in his works of the president, executions and weeping widows, and indirectly in his paintings of people partying, dancing with expressionless faces under the light of naked light bulbs.

Homage to the Old Masters

Fernando Botero is a multi-faceted artist who draws on both the Latin American tradition and the history of European art. He pays homage to famous works by such Old Masters as Diego Velázquez, Jan van Eyck and Piero della Francesca. The works are a tribute to the artists whom he studied for years and an ode to the techniques, craftsmanship and aesthetics of the Old Masters. Religion is one of Botero’s favorite themes. He comments on it satirically in paintings of nuns, cardinals and popes. Other themes in his work try to capture the magic of everyday life in Latin America. For example, his images of bull-fights include not only the matador, but also the singers, musicians, dancers and various members of the bull-fighter’s family. His still-lifes show the fruits and beverages of the South American continent with their brilliant colors and popular delicacies. And in his paintings of the circus we can recognize the comical and absurd postures in which not only the constantly recurring volume but also the use of color are highly determinant elements.

Botero

Celebrate Life!

Kunsthal

Rotterdam, 2016

Met trots brengt de Kunsthal Rotterdam deze zomer een groot retrospectief van de wereldberoemde Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero (1932). Geselecteerd uit Botero’s eigen collectie laat de tentoonstelling een overzicht zien van de door hemzelf meest geliefde schilderijen uit zijn omvangrijke oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ brengt bijna honderd schilderijen, tekeningen en pastels en een enkel beeldhouwwerk bij elkaar, met als blikvanger een enorme ‘Caballo’, Botero’s bekende beeldhouwwerk van een paard.

Te zien zijn schilderijen van het op zijn jeugdherinneringen geïnspireerde leven in Latijns-Amerika en reproducties van klassieke meesters in de herkenbare Botero stijl. Ook stierenvechten en het circus zijn thema’s die in de werken aan bod komen. De kunst van Botero staat letterlijk bol van het Latijns Amerikaanse leven. De reusachtige, opgeblazen lichamen en voorwerpen lijken ondanks hun omvang gewichtloos en daardoor soms zelfs te zweven. Dit volume is een vast onderdeel van Botero’s werk en geeft zijn kunst iets overdadigs, met nu eens een komisch en dan weer een ontroerend effect. Bijzonder is de serie van vrouwelijke Santa’s, geïnspireerd op de iconische beelden van vrouwelijke heiligen. Botero verbeeldt hen als wereldse heldinnen, met betekenisvolle accessoires zoals een bijbel of kaars, waarbij hun aureool in verrassend contrast staat met de kledij en lichaamshouding.

Latijns Amerikaanse leven

‘Botero: Celebrate Life! laat zien hoe Fernando Botero een magische wereld schept vol personages en scenes uit het dagelijks leven, waar politiek en religie nadrukkelijk onderdeel van uitmaken. Hoewel zijn werk in eerste instantie licht en luchtig oogt, is ook de gewelddadige geschiedenis van zijn vaderland Colombia voelbaar. Zijn afkomst en achtergrond hebben Botero op een diepgaande manier beïnvloed, wat direct tot uiting komt in zijn werken van de president, executies en huilende weduwen en indirect in zijn schilderijen van feestende mensen, die met uitdrukkingsloze gezichten dansen onder het licht van kale peertjes.

Hommage aan oude meesters

Fernando Botero is een veelzijdig kunstenaar, die zowel put uit de Latijns-Amerikaanse traditie als uit de Europese kunstgeschiedenis. Zo brengt hij een hommage aan beroemde werken van oude meesters zoals Diego Velázquez, van Eyck en Piero della Francesca. De werken zijn een eerbetoon aan de kunstenaars die hij jarenlang bestudeerde en een ode aan de technieken, het vakmanschap en de esthetiek van de oude meesters. Religie is voor Botero een geliefd onderwerp. Op satirische wijze geeft hij commentaar in schilderijen van nonnen, kardinalen en pausen. Andere thema's in zijn werk proberen de magie van het dagelijks leven in Latijns Amerika te vangen. Zo tonen zijn werken van stierengevechten niet alleen de matador, maar ook zangers, musici, dansers en verschillende leden van de familie van de stierenvechter. Zijn stillevens tonen de vruchten en drankjes van het Zuid-Amerikaanse continent, met hun briljante kleuren en populaire delicatessen. En in zijn schilderijen met het thema circus herkennen we de komische en absurde houdingen, waarbij naast het altijd terugkerende volume ook het kleurgebruik heel bepalend is.

This summer Kunsthal Rotterdam is proud to present a large-scale retrospective of the world-famous Colombian artist Fernando Botero (1932). This selection from Botero’s own collection provides a panorama of the artist’s personal favorites from his considerable oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ will exhibit almost a hundred paintings, sketches and pastels as well as a few sculptures, including the enormous eye-catcher ‘Caballo’, Botero’s famous sculpture of a horse.

Visitors will be able to see paintings of life in Latin America based on reminiscences from his youth, and reproductions of classical masters in the recognizable Botero style. The bull-fight and the circus are also featured in these works. Botero’s art is full of Latin American life. The gigantic, inflated bodies and objects appear weightless in spite of their volume, which sometimes even seems to make them look as if they are floating. This volume is a recurrent feature in Botero’s work and gives his art an exuberance that can be comical or moving. The series of female Santas, inspired by the iconic images of female saints, is remarkable. Botero represents them as worldly heroines with meaningful accessories such as a bible or candle, putting their halo in sharp contrast with their clothing and posture.

Latin American life

'Botero: Celebrate Life!' shows how Fernando Botero creates a magical world full of characters and scenes from daily life, of which politics and religion form an important part. Although his work appears at first sight to be airy and light-hearted, the violent history of his native country Colombia can be felt. His origin and background have influenced Botero profoundly, which finds expression directly in his works of the president, executions and weeping widows, and indirectly in his paintings of people partying, dancing with expressionless faces under the light of naked light bulbs.

Homage to the Old Masters

Fernando Botero is a multi-faceted artist who draws on both the Latin American tradition and the history of European art. He pays homage to famous works by such Old Masters as Diego Velázquez, Jan van Eyck and Piero della Francesca. The works are a tribute to the artists whom he studied for years and an ode to the techniques, craftsmanship and aesthetics of the Old Masters. Religion is one of Botero’s favorite themes. He comments on it satirically in paintings of nuns, cardinals and popes. Other themes in his work try to capture the magic of everyday life in Latin America. For example, his images of bull-fights include not only the matador, but also the singers, musicians, dancers and various members of the bull-fighter’s family. His still-lifes show the fruits and beverages of the South American continent with their brilliant colors and popular delicacies. And in his paintings of the circus we can recognize the comical and absurd postures in which not only the constantly recurring volume but also the use of color are highly determinant elements.

Botero

Celebrate Life!

Kunsthal

Rotterdam, 2016

Met trots brengt de Kunsthal Rotterdam deze zomer een groot retrospectief van de wereldberoemde Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero (1932). Geselecteerd uit Botero’s eigen collectie laat de tentoonstelling een overzicht zien van de door hemzelf meest geliefde schilderijen uit zijn omvangrijke oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ brengt bijna honderd schilderijen, tekeningen en pastels en een enkel beeldhouwwerk bij elkaar, met als blikvanger een enorme ‘Caballo’, Botero’s bekende beeldhouwwerk van een paard.

Te zien zijn schilderijen van het op zijn jeugdherinneringen geïnspireerde leven in Latijns-Amerika en reproducties van klassieke meesters in de herkenbare Botero stijl. Ook stierenvechten en het circus zijn thema’s die in de werken aan bod komen. De kunst van Botero staat letterlijk bol van het Latijns Amerikaanse leven. De reusachtige, opgeblazen lichamen en voorwerpen lijken ondanks hun omvang gewichtloos en daardoor soms zelfs te zweven. Dit volume is een vast onderdeel van Botero’s werk en geeft zijn kunst iets overdadigs, met nu eens een komisch en dan weer een ontroerend effect. Bijzonder is de serie van vrouwelijke Santa’s, geïnspireerd op de iconische beelden van vrouwelijke heiligen. Botero verbeeldt hen als wereldse heldinnen, met betekenisvolle accessoires zoals een bijbel of kaars, waarbij hun aureool in verrassend contrast staat met de kledij en lichaamshouding.

Latijns Amerikaanse leven

‘Botero: Celebrate Life! laat zien hoe Fernando Botero een magische wereld schept vol personages en scenes uit het dagelijks leven, waar politiek en religie nadrukkelijk onderdeel van uitmaken. Hoewel zijn werk in eerste instantie licht en luchtig oogt, is ook de gewelddadige geschiedenis van zijn vaderland Colombia voelbaar. Zijn afkomst en achtergrond hebben Botero op een diepgaande manier beïnvloed, wat direct tot uiting komt in zijn werken van de president, executies en huilende weduwen en indirect in zijn schilderijen van feestende mensen, die met uitdrukkingsloze gezichten dansen onder het licht van kale peertjes.

Hommage aan oude meesters

Fernando Botero is een veelzijdig kunstenaar, die zowel put uit de Latijns-Amerikaanse traditie als uit de Europese kunstgeschiedenis. Zo brengt hij een hommage aan beroemde werken van oude meesters zoals Diego Velázquez, van Eyck en Piero della Francesca. De werken zijn een eerbetoon aan de kunstenaars die hij jarenlang bestudeerde en een ode aan de technieken, het vakmanschap en de esthetiek van de oude meesters. Religie is voor Botero een geliefd onderwerp. Op satirische wijze geeft hij commentaar in schilderijen van nonnen, kardinalen en pausen. Andere thema's in zijn werk proberen de magie van het dagelijks leven in Latijns Amerika te vangen. Zo tonen zijn werken van stierengevechten niet alleen de matador, maar ook zangers, musici, dansers en verschillende leden van de familie van de stierenvechter. Zijn stillevens tonen de vruchten en drankjes van het Zuid-Amerikaanse continent, met hun briljante kleuren en populaire delicatessen. En in zijn schilderijen met het thema circus herkennen we de komische en absurde houdingen, waarbij naast het altijd terugkerende volume ook het kleurgebruik heel bepalend is.

This summer Kunsthal Rotterdam is proud to present a large-scale retrospective of the world-famous Colombian artist Fernando Botero (1932). This selection from Botero’s own collection provides a panorama of the artist’s personal favorites from his considerable oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ will exhibit almost a hundred paintings, sketches and pastels as well as a few sculptures, including the enormous eye-catcher ‘Caballo’, Botero’s famous sculpture of a horse.

Visitors will be able to see paintings of life in Latin America based on reminiscences from his youth, and reproductions of classical masters in the recognizable Botero style. The bull-fight and the circus are also featured in these works. Botero’s art is full of Latin American life. The gigantic, inflated bodies and objects appear weightless in spite of their volume, which sometimes even seems to make them look as if they are floating. This volume is a recurrent feature in Botero’s work and gives his art an exuberance that can be comical or moving. The series of female Santas, inspired by the iconic images of female saints, is remarkable. Botero represents them as worldly heroines with meaningful accessories such as a bible or candle, putting their halo in sharp contrast with their clothing and posture.

Latin American life

'Botero: Celebrate Life!' shows how Fernando Botero creates a magical world full of characters and scenes from daily life, of which politics and religion form an important part. Although his work appears at first sight to be airy and light-hearted, the violent history of his native country Colombia can be felt. His origin and background have influenced Botero profoundly, which finds expression directly in his works of the president, executions and weeping widows, and indirectly in his paintings of people partying, dancing with expressionless faces under the light of naked light bulbs.

Homage to the Old Masters

Fernando Botero is a multi-faceted artist who draws on both the Latin American tradition and the history of European art. He pays homage to famous works by such Old Masters as Diego Velázquez, Jan van Eyck and Piero della Francesca. The works are a tribute to the artists whom he studied for years and an ode to the techniques, craftsmanship and aesthetics of the Old Masters. Religion is one of Botero’s favorite themes. He comments on it satirically in paintings of nuns, cardinals and popes. Other themes in his work try to capture the magic of everyday life in Latin America. For example, his images of bull-fights include not only the matador, but also the singers, musicians, dancers and various members of the bull-fighter’s family. His still-lifes show the fruits and beverages of the South American continent with their brilliant colors and popular delicacies. And in his paintings of the circus we can recognize the comical and absurd postures in which not only the constantly recurring volume but also the use of color are highly determinant elements.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Botero

Celebrate Life!

Kunsthal

Rotterdam, 2016

Met trots brengt de Kunsthal Rotterdam deze zomer een groot retrospectief van de wereldberoemde Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero (1932). Geselecteerd uit Botero’s eigen collectie laat de tentoonstelling een overzicht zien van de door hemzelf meest geliefde schilderijen uit zijn omvangrijke oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ brengt bijna honderd schilderijen, tekeningen en pastels en een enkel beeldhouwwerk bij elkaar, met als blikvanger een enorme ‘Caballo’, Botero’s bekende beeldhouwwerk van een paard.

Te zien zijn schilderijen van het op zijn jeugdherinneringen geïnspireerde leven in Latijns-Amerika en reproducties van klassieke meesters in de herkenbare Botero stijl. Ook stierenvechten en het circus zijn thema’s die in de werken aan bod komen. De kunst van Botero staat letterlijk bol van het Latijns Amerikaanse leven. De reusachtige, opgeblazen lichamen en voorwerpen lijken ondanks hun omvang gewichtloos en daardoor soms zelfs te zweven. Dit volume is een vast onderdeel van Botero’s werk en geeft zijn kunst iets overdadigs, met nu eens een komisch en dan weer een ontroerend effect. Bijzonder is de serie van vrouwelijke Santa’s, geïnspireerd op de iconische beelden van vrouwelijke heiligen. Botero verbeeldt hen als wereldse heldinnen, met betekenisvolle accessoires zoals een bijbel of kaars, waarbij hun aureool in verrassend contrast staat met de kledij en lichaamshouding.

Latijns Amerikaanse leven

‘Botero: Celebrate Life! laat zien hoe Fernando Botero een magische wereld schept vol personages en scenes uit het dagelijks leven, waar politiek en religie nadrukkelijk onderdeel van uitmaken. Hoewel zijn werk in eerste instantie licht en luchtig oogt, is ook de gewelddadige geschiedenis van zijn vaderland Colombia voelbaar. Zijn afkomst en achtergrond hebben Botero op een diepgaande manier beïnvloed, wat direct tot uiting komt in zijn werken van de president, executies en huilende weduwen en indirect in zijn schilderijen van feestende mensen, die met uitdrukkingsloze gezichten dansen onder het licht van kale peertjes.

Hommage aan oude meesters

Fernando Botero is een veelzijdig kunstenaar, die zowel put uit de Latijns-Amerikaanse traditie als uit de Europese kunstgeschiedenis. Zo brengt hij een hommage aan beroemde werken van oude meesters zoals Diego Velázquez, van Eyck en Piero della Francesca. De werken zijn een eerbetoon aan de kunstenaars die hij jarenlang bestudeerde en een ode aan de technieken, het vakmanschap en de esthetiek van de oude meesters. Religie is voor Botero een geliefd onderwerp. Op satirische wijze geeft hij commentaar in schilderijen van nonnen, kardinalen en pausen. Andere thema's in zijn werk proberen de magie van het dagelijks leven in Latijns Amerika te vangen. Zo tonen zijn werken van stierengevechten niet alleen de matador, maar ook zangers, musici, dansers en verschillende leden van de familie van de stierenvechter. Zijn stillevens tonen de vruchten en drankjes van het Zuid-Amerikaanse continent, met hun briljante kleuren en populaire delicatessen. En in zijn schilderijen met het thema circus herkennen we de komische en absurde houdingen, waarbij naast het altijd terugkerende volume ook het kleurgebruik heel bepalend is.

This summer Kunsthal Rotterdam is proud to present a large-scale retrospective of the world-famous Colombian artist Fernando Botero (1932). This selection from Botero’s own collection provides a panorama of the artist’s personal favorites from his considerable oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ will exhibit almost a hundred paintings, sketches and pastels as well as a few sculptures, including the enormous eye-catcher ‘Caballo’, Botero’s famous sculpture of a horse.

Visitors will be able to see paintings of life in Latin America based on reminiscences from his youth, and reproductions of classical masters in the recognizable Botero style. The bull-fight and the circus are also featured in these works. Botero’s art is full of Latin American life. The gigantic, inflated bodies and objects appear weightless in spite of their volume, which sometimes even seems to make them look as if they are floating. This volume is a recurrent feature in Botero’s work and gives his art an exuberance that can be comical or moving. The series of female Santas, inspired by the iconic images of female saints, is remarkable. Botero represents them as worldly heroines with meaningful accessories such as a bible or candle, putting their halo in sharp contrast with their clothing and posture.

Latin American life

'Botero: Celebrate Life!' shows how Fernando Botero creates a magical world full of characters and scenes from daily life, of which politics and religion form an important part. Although his work appears at first sight to be airy and light-hearted, the violent history of his native country Colombia can be felt. His origin and background have influenced Botero profoundly, which finds expression directly in his works of the president, executions and weeping widows, and indirectly in his paintings of people partying, dancing with expressionless faces under the light of naked light bulbs.

Homage to the Old Masters

Fernando Botero is a multi-faceted artist who draws on both the Latin American tradition and the history of European art. He pays homage to famous works by such Old Masters as Diego Velázquez, Jan van Eyck and Piero della Francesca. The works are a tribute to the artists whom he studied for years and an ode to the techniques, craftsmanship and aesthetics of the Old Masters. Religion is one of Botero’s favorite themes. He comments on it satirically in paintings of nuns, cardinals and popes. Other themes in his work try to capture the magic of everyday life in Latin America. For example, his images of bull-fights include not only the matador, but also the singers, musicians, dancers and various members of the bull-fighter’s family. His still-lifes show the fruits and beverages of the South American continent with their brilliant colors and popular delicacies. And in his paintings of the circus we can recognize the comical and absurd postures in which not only the constantly recurring volume but also the use of color are highly determinant elements.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Botero

Celebrate Life!

Kunsthal

Rotterdam, 2016

Met trots brengt de Kunsthal Rotterdam deze zomer een groot retrospectief van de wereldberoemde Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero (1932). Geselecteerd uit Botero’s eigen collectie laat de tentoonstelling een overzicht zien van de door hemzelf meest geliefde schilderijen uit zijn omvangrijke oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ brengt bijna honderd schilderijen, tekeningen en pastels en een enkel beeldhouwwerk bij elkaar, met als blikvanger een enorme ‘Caballo’, Botero’s bekende beeldhouwwerk van een paard.

Te zien zijn schilderijen van het op zijn jeugdherinneringen geïnspireerde leven in Latijns-Amerika en reproducties van klassieke meesters in de herkenbare Botero stijl. Ook stierenvechten en het circus zijn thema’s die in de werken aan bod komen. De kunst van Botero staat letterlijk bol van het Latijns Amerikaanse leven. De reusachtige, opgeblazen lichamen en voorwerpen lijken ondanks hun omvang gewichtloos en daardoor soms zelfs te zweven. Dit volume is een vast onderdeel van Botero’s werk en geeft zijn kunst iets overdadigs, met nu eens een komisch en dan weer een ontroerend effect. Bijzonder is de serie van vrouwelijke Santa’s, geïnspireerd op de iconische beelden van vrouwelijke heiligen. Botero verbeeldt hen als wereldse heldinnen, met betekenisvolle accessoires zoals een bijbel of kaars, waarbij hun aureool in verrassend contrast staat met de kledij en lichaamshouding.

Latijns Amerikaanse leven

‘Botero: Celebrate Life! laat zien hoe Fernando Botero een magische wereld schept vol personages en scenes uit het dagelijks leven, waar politiek en religie nadrukkelijk onderdeel van uitmaken. Hoewel zijn werk in eerste instantie licht en luchtig oogt, is ook de gewelddadige geschiedenis van zijn vaderland Colombia voelbaar. Zijn afkomst en achtergrond hebben Botero op een diepgaande manier beïnvloed, wat direct tot uiting komt in zijn werken van de president, executies en huilende weduwen en indirect in zijn schilderijen van feestende mensen, die met uitdrukkingsloze gezichten dansen onder het licht van kale peertjes.

Hommage aan oude meesters

Fernando Botero is een veelzijdig kunstenaar, die zowel put uit de Latijns-Amerikaanse traditie als uit de Europese kunstgeschiedenis. Zo brengt hij een hommage aan beroemde werken van oude meesters zoals Diego Velázquez, van Eyck en Piero della Francesca. De werken zijn een eerbetoon aan de kunstenaars die hij jarenlang bestudeerde en een ode aan de technieken, het vakmanschap en de esthetiek van de oude meesters. Religie is voor Botero een geliefd onderwerp. Op satirische wijze geeft hij commentaar in schilderijen van nonnen, kardinalen en pausen. Andere thema's in zijn werk proberen de magie van het dagelijks leven in Latijns Amerika te vangen. Zo tonen zijn werken van stierengevechten niet alleen de matador, maar ook zangers, musici, dansers en verschillende leden van de familie van de stierenvechter. Zijn stillevens tonen de vruchten en drankjes van het Zuid-Amerikaanse continent, met hun briljante kleuren en populaire delicatessen. En in zijn schilderijen met het thema circus herkennen we de komische en absurde houdingen, waarbij naast het altijd terugkerende volume ook het kleurgebruik heel bepalend is.

This summer Kunsthal Rotterdam is proud to present a large-scale retrospective of the world-famous Colombian artist Fernando Botero (1932). This selection from Botero’s own collection provides a panorama of the artist’s personal favorites from his considerable oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ will exhibit almost a hundred paintings, sketches and pastels as well as a few sculptures, including the enormous eye-catcher ‘Caballo’, Botero’s famous sculpture of a horse.

Visitors will be able to see paintings of life in Latin America based on reminiscences from his youth, and reproductions of classical masters in the recognizable Botero style. The bull-fight and the circus are also featured in these works. Botero’s art is full of Latin American life. The gigantic, inflated bodies and objects appear weightless in spite of their volume, which sometimes even seems to make them look as if they are floating. This volume is a recurrent feature in Botero’s work and gives his art an exuberance that can be comical or moving. The series of female Santas, inspired by the iconic images of female saints, is remarkable. Botero represents them as worldly heroines with meaningful accessories such as a bible or candle, putting their halo in sharp contrast with their clothing and posture.

Latin American life

'Botero: Celebrate Life!' shows how Fernando Botero creates a magical world full of characters and scenes from daily life, of which politics and religion form an important part. Although his work appears at first sight to be airy and light-hearted, the violent history of his native country Colombia can be felt. His origin and background have influenced Botero profoundly, which finds expression directly in his works of the president, executions and weeping widows, and indirectly in his paintings of people partying, dancing with expressionless faces under the light of naked light bulbs.

Homage to the Old Masters

Fernando Botero is a multi-faceted artist who draws on both the Latin American tradition and the history of European art. He pays homage to famous works by such Old Masters as Diego Velázquez, Jan van Eyck and Piero della Francesca. The works are a tribute to the artists whom he studied for years and an ode to the techniques, craftsmanship and aesthetics of the Old Masters. Religion is one of Botero’s favorite themes. He comments on it satirically in paintings of nuns, cardinals and popes. Other themes in his work try to capture the magic of everyday life in Latin America. For example, his images of bull-fights include not only the matador, but also the singers, musicians, dancers and various members of the bull-fighter’s family. His still-lifes show the fruits and beverages of the South American continent with their brilliant colors and popular delicacies. And in his paintings of the circus we can recognize the comical and absurd postures in which not only the constantly recurring volume but also the use of color are highly determinant elements.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Botero

Celebrate Life!

Kunsthal

Rotterdam, 2016

Met trots brengt de Kunsthal Rotterdam deze zomer een groot retrospectief van de wereldberoemde Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero (1932). Geselecteerd uit Botero’s eigen collectie laat de tentoonstelling een overzicht zien van de door hemzelf meest geliefde schilderijen uit zijn omvangrijke oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ brengt bijna honderd schilderijen, tekeningen en pastels en een enkel beeldhouwwerk bij elkaar, met als blikvanger een enorme ‘Caballo’, Botero’s bekende beeldhouwwerk van een paard.

Te zien zijn schilderijen van het op zijn jeugdherinneringen geïnspireerde leven in Latijns-Amerika en reproducties van klassieke meesters in de herkenbare Botero stijl. Ook stierenvechten en het circus zijn thema’s die in de werken aan bod komen. De kunst van Botero staat letterlijk bol van het Latijns Amerikaanse leven. De reusachtige, opgeblazen lichamen en voorwerpen lijken ondanks hun omvang gewichtloos en daardoor soms zelfs te zweven. Dit volume is een vast onderdeel van Botero’s werk en geeft zijn kunst iets overdadigs, met nu eens een komisch en dan weer een ontroerend effect. Bijzonder is de serie van vrouwelijke Santa’s, geïnspireerd op de iconische beelden van vrouwelijke heiligen. Botero verbeeldt hen als wereldse heldinnen, met betekenisvolle accessoires zoals een bijbel of kaars, waarbij hun aureool in verrassend contrast staat met de kledij en lichaamshouding.

Latijns Amerikaanse leven

‘Botero: Celebrate Life! laat zien hoe Fernando Botero een magische wereld schept vol personages en scenes uit het dagelijks leven, waar politiek en religie nadrukkelijk onderdeel van uitmaken. Hoewel zijn werk in eerste instantie licht en luchtig oogt, is ook de gewelddadige geschiedenis van zijn vaderland Colombia voelbaar. Zijn afkomst en achtergrond hebben Botero op een diepgaande manier beïnvloed, wat direct tot uiting komt in zijn werken van de president, executies en huilende weduwen en indirect in zijn schilderijen van feestende mensen, die met uitdrukkingsloze gezichten dansen onder het licht van kale peertjes.

Hommage aan oude meesters

Fernando Botero is een veelzijdig kunstenaar, die zowel put uit de Latijns-Amerikaanse traditie als uit de Europese kunstgeschiedenis. Zo brengt hij een hommage aan beroemde werken van oude meesters zoals Diego Velázquez, van Eyck en Piero della Francesca. De werken zijn een eerbetoon aan de kunstenaars die hij jarenlang bestudeerde en een ode aan de technieken, het vakmanschap en de esthetiek van de oude meesters. Religie is voor Botero een geliefd onderwerp. Op satirische wijze geeft hij commentaar in schilderijen van nonnen, kardinalen en pausen. Andere thema's in zijn werk proberen de magie van het dagelijks leven in Latijns Amerika te vangen. Zo tonen zijn werken van stierengevechten niet alleen de matador, maar ook zangers, musici, dansers en verschillende leden van de familie van de stierenvechter. Zijn stillevens tonen de vruchten en drankjes van het Zuid-Amerikaanse continent, met hun briljante kleuren en populaire delicatessen. En in zijn schilderijen met het thema circus herkennen we de komische en absurde houdingen, waarbij naast het altijd terugkerende volume ook het kleurgebruik heel bepalend is.

This summer Kunsthal Rotterdam is proud to present a large-scale retrospective of the world-famous Colombian artist Fernando Botero (1932). This selection from Botero’s own collection provides a panorama of the artist’s personal favorites from his considerable oeuvre. ‘Botero: Celebrate Life!’ will exhibit almost a hundred paintings, sketches and pastels as well as a few sculptures, including the enormous eye-catcher ‘Caballo’, Botero’s famous sculpture of a horse.

Visitors will be able to see paintings of life in Latin America based on reminiscences from his youth, and reproductions of classical masters in the recognizable Botero style. The bull-fight and the circus are also featured in these works. Botero’s art is full of Latin American life. The gigantic, inflated bodies and objects appear weightless in spite of their volume, which sometimes even seems to make them look as if they are floating. This volume is a recurrent feature in Botero’s work and gives his art an exuberance that can be comical or moving. The series of female Santas, inspired by the iconic images of female saints, is remarkable. Botero represents them as worldly heroines with meaningful accessories such as a bible or candle, putting their halo in sharp contrast with their clothing and posture.

Latin American life

'Botero: Celebrate Life!' shows how Fernando Botero creates a magical world full of characters and scenes from daily life, of which politics and religion form an important part. Although his work appears at first sight to be airy and light-hearted, the violent history of his native country Colombia can be felt. His origin and background have influenced Botero profoundly, which finds expression directly in his works of the president, executions and weeping widows, and indirectly in his paintings of people partying, dancing with expressionless faces under the light of naked light bulbs.

Homage to the Old Masters

Fernando Botero is a multi-faceted artist who draws on both the Latin American tradition and the history of European art. He pays homage to famous works by such Old Masters as Diego Velázquez, Jan van Eyck and Piero della Francesca. The works are a tribute to the artists whom he studied for years and an ode to the techniques, craftsmanship and aesthetics of the Old Masters. Religion is one of Botero’s favorite themes. He comments on it satirically in paintings of nuns, cardinals and popes. Other themes in his work try to capture the magic of everyday life in Latin America. For example, his images of bull-fights include not only the matador, but also the singers, musicians, dancers and various members of the bull-fighter’s family. His still-lifes show the fruits and beverages of the South American continent with their brilliant colors and popular delicacies. And in his paintings of the circus we can recognize the comical and absurd postures in which not only the constantly recurring volume but also the use of color are highly determinant elements.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.

Breendonk is een Belgisch fort bij Willebroek, twintig kilometer ten zuiden van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het als werk- en doorgangskamp. Het is het enige kamp in West-Europa dat volledig intact bleef. Dit kamp is voor België een belangrijk gedenkteken, het is ingericht als "Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk". Het is ondergebracht in de Historische Pool van Defensie.

De Antwerpse Fortengordel :

De beslissing tot de bouw van het Fort Breendonk, genomen door de regering De Smet de Naeyer, dateert van 30 maart 1906. Het maakte deel uit van een buitenste verdedigingsgordel van elf forten rond Antwerpen, de Stelling van Antwerpen. Het werd op technische wijze aangeduid als 'een fort van tweede orde met samengevoegde caponnières". In 1909 begon de bouw. Het werd een betonnen vesting met in elk der vier hoeken een lange caponnière, omgeven door een brede gracht (zie luchtfoto). De opgegraven aarde uit de gracht werd gebruikt om het beton te camoufleren. De werken liepen tot in 1914.

1913-1941 :

Een eerste contingent soldaten werd ingekwartierd in 1913. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de fortengordel vanaf 28 september 1914 aangevallen door het Duitse leger onder leiding van generaal Hans von Beseler. Koning Albert I verliet Antwerpen op 7 oktober, om zich met zijn leger, terug te trekken achter de IJzer. Op 8 oktober gaf het fort zich over, nadat commandant Weyns na een Duits bombardement dodelijk gewond raakte. Tussen de wereldoorlogen werden er af en toe troepen ingekwartierd. Het fort werd een bezienswaardigheid voor de buurtbewoners. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zag men in dat de oude fortengordel niet aan de moderne oorlogsvoering beantwoordde. Breendonk werd het hoofdkwartier van het Belgische leger en de plek waar de Koning bij oorlogsdreiging zou verblijven. Toen op 10 mei 1940 het Duitse leger het neutrale België binnenviel, vertrok Koning Leopold III naar het fort met zijn militaire raadgever generaal Raoul Van Overstraeten. Vanuit Breendonk sprak hij de Belgische bevolking toe en ontving hij de Engelse en Franse bevelhebbers. Toen de trots van het leger, het Fort Eben-Emael op de eerste oorlogsdag viel en de Duitsers op 16 mei een doorbraak forceerden op de Fransen bij Sedan, besefte de koning dat een Belgische capitulatie zou volgen. Dit in tegenstelling tot zijn ministers. Die bleven hopen. Het fort werd ontruimd en de koning en het opperbevel verplaatsten zich naar het kasteel van Wijnendale.

Na de bezetting van België door nazi-Duitsland werd Breendonk een gevangenkamp en doorgangskamp. Gevangenen verbleven er in afwachting van transport naar concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Breendonk was geen concentratiekamp, hoewel de levensomstandigheden er nauwelijks verschilden. Het fort van Breendonk was in België de laatste halte voor het vertrek naar Auschwitz en andere kampen. Het eerste transport vond plaats op 22 september 1941 en ging naar Neuengamme bij Hamburg.

Volgens een verklaring na de oorlog van de eerste kampcommandant Schmitt werd het bevel tot oprichting van dit SS-kamp gegeven door Karl Hasselbacher, de leider van de Sipo-SD in België (de Duitse politieke politie en onderdeel van de SS.) en door Müller, de Oberfeldcommandant van Brussel.

Het fort werd vanaf eind augustus 1940 als gevangenis ingericht. De bewaking bestond uit een klein aantal Wehrmacht-soldaten van een Landesschützenbataillon; oudere soldaten, ongeschikt voor het front. Zij werden ook ingezet op de werf en voor het uitvoeren van executies.

De Wehrmacht werd aangevuld met een klein Duits SS-garnizoen, vanaf september 1941 enkele Belgische SS-mannen en vanaf 1944 Roemeense en Hongaarse SS'ers.

Op 20 september 1940 kwamen de eerste gevangenen binnen, een Belg en drie Joden uit Centraal-Europa. In de eerste weken verbleven er maximum twintig gevangenen in het fort. Het aantal gevangenen varieerde gedurende het verder verloop van de oorlog tussen twintig en zeshonderd. Sommigen verbleven er slechts één dag, anderen doorleefden deze hel gedurende drie jaar. De gemiddelde tijd was ongeveer drie maanden. In totaal hebben er circa 3600 personen gevangengezeten, waarvan 400 à 500 Joden.

Aanvankelijk werd Breendonk vooral gebruikt voor de opsluiting van overtreders van anti-joodse wetten, smokkelaars, zwarthandelaars of al wie door de Duitsers werd beschouwd als asociaal. Vanaf 1942, toen de joodse gevangenen werden overgebracht naar de Dossinkazerne in Mechelen, werd het kamp vooral aangewend voor de opsluiting van verzetslieden, politieke gevangenen en gijzelaars. Toen in 1941 de oorlog met Sovjet-Unie uitbrak werden er ook communisten en socialisten gevangengezet.

Het kamp werd een eerste maal volledig ontruimd op 6 mei 1944. Kort daarop werden er opnieuw een aantal verzetslieden gevangengezet. De definitieve ontruiming gebeurde op 31 augustus 1944. De gevangenen werden vervoerd naar het Nederlandse Kamp Vught. Van daaruit werden ze overgebracht naar diverse concentratiekampen.

Op 2 september 1944 kwam het fort in de handen van de bevrijders.

Fort Breendonk (Dutch: Fort van Breendonk, French: Fort de Breendonk) is a military fortification situated at Breendonk, near Mechelen, in Belgium which is best known for its role as a Nazi prison camp (Auffanglager) during the German occupation of Belgium during World War II.

Fort Breendonk was originally built for the Belgian army between 1906-13 as part of the second ring of defenses of the National Redoubt protecting the important port-city of Antwerp. It was covered by a five-metre thick layer of soil for defense against bombings, a water-filled moat and measured 656 by 984 feet (200 by 300 m).

During World War II, the fort was requisitioned by the Germans as a prison camp for detaining Belgian political dissidents, captured resistance members and Jews. Although technically a prison rather than a concentration camp, the Fort was infamous for its prisoners' poor living conditions and for the use of torture. Most prisoners who were detained at the camp were later transferred to larger concentration camps in Eastern Europe. Of the 3,590 prisoners known to have been imprisoned at Breendonk, 303 died or were executed within the fort itself but as many as 1,741 died subsequently in other camps before the end of the war.

Today, the site is a national memorial and museum which is open to the public.

Belgium was invaded in August 1914 by the German army after refusing its request of unhindered passage to northern France.

The invasion began on 4 August 1914. Eager to reach Paris as soon as possible, the German army concentrated all its efforts towards the south, ignoring Antwerp. Continued Belgian resistance from the north forced German command to attack the city. On 9 September, General Beseler was ordered to attack Antwerp. Heavy siege artillery was sent north, having already been used at the sieges of Namur and Maubeuge in France.

Fort Breendonk was first attacked on 1 October 1914 by howitzers located 5 to 6 km out of range of the fort's own guns. The Germans however soon breached the Belgian line in Lier, allowing them to attack Antwerp without needing to capture Breendonk. On 9 October, the garrison of Fort Breendonk surrendered after the fall of Antwerp.

The German army invaded and occupied Belgium in May 1940. The fort was the headquarters of the Belgian command during the first weeks following the invasion but was abandoned in the face of German advance.

By 1940, Breendonk was already militarily obsolete and was unnecessary for the German occupiers. Soon after the start of the German occupation, the Nazis transformed it into a prison camp which was controlled by SS and other security agencies of Nazi Germany (SIPO and SD in particular) although Belgium itself was under military (Wehrmacht) jurisdiction and controlled by general Alexander von Falkenhausen.

On 20 September 1940, the first prisoners arrived. Initially most of the prisoners were petty criminals, people deemed anti-social, or who did not conform to the German race laws. Later on, resistance fighters, political prisoners and ordinary people captured as hostages were detained as well. Another section was used as a transit camp for Jews being sent to death camps in Eastern Europe such as Auschwitz-Birkenau.

The camp was guarded by Flemish as well as German SS units. Of the 300 prisoners that died in the camp itself, 185 were executed; many of the rest died of torture, disease or exposure. Most of those that did survive were transported to concentration camps. The German execution poles and gallows, as well as the torture chamber, are preserved in the current museum on the site.

Between 3,500 and 3,600 prisoners were incarcerated in Breendonk during its existence, of whom 1,733 died before liberation. About 400-500 were Jews. Most of the non-Jewish prisoners were left-wing members of the Belgian resistance or were held as hostages by the Germans. In September 1941, the Belgian Communist prisoners held at Breendonk were deported to Neuengamme concentration camp.

Jewish prisoners in Breendonk were segregated from other prisoners until 1942. Thereafter, Jews were transferred to the nearby Mechelen transit camp and deported to the Auschwitz-Birkenau extermination camp in Nazi-occupied Poland.

The officer of the British Army designated to liberate the camp late in 1944 was Charles Arnold-Baker, a German and officer in MI6. Fort Breendonk was briefly repurposed as an internment camp for Belgian collaborators. This period of the Fort's existence is known as "Breendonk II". The internees were moved to Dossin Barracks, Mechelen, on 10 October 1944.

Trials of the Flemish SS guards, considered Nazi collaborators, were held during 1946 in Mechelen and including some guards and officials at Fort Breendonk.

Of those who were convicted, 18 were sentenced to be executed by firing squad in 1947, two of which appealed their case and had their sentences revised to life imprisonment. Four others were sentenced to life in prison, one to 20 years in prison, and one other was acquitted, and two guards who were sentenced to life were never found.

The Nazi camp commandant, Philipp Schmitt, was tried in Antwerp in 1949; he was sentenced to death and was shot by a firing squad on 9 August 1950. He never showed any remorse and denied all of the atrocities that occurred at Breendonk, claiming he was merely re-educating the inmates as he had been ordered.

In 1947 Fort Breendonk was declared to be a national memorial, recognizing the suffering and cruelty that had been inflicted on Belgian prisoners during World War II. The fort is now a well-preserved example of the prison camps operated by Nazi Germany and a national museum. The Fort is open to visitors all year round and is located close to the A12 Brussels-Antwerp motorway.

Pictures of working Nazi internment camps during the war are rare and, for a long time, it was believed that absolutely no pictures of Breendonk during the war existed. But in the early 1970s a batch of photos of the camp was discovered in the possessions of Dutch photographer Otto Spronk. He had collected thousands of pictures and films of the Third Reich as part of his work for the Centre for Historical Research and Documentation on War and Contemporary Society (Cegesoma). The collection consisted of 37 pictures depicting daily life in the camp. They were taken by German Nazi photographer Otto Kropf for propaganda purposes but were never used. All pictures are essentially cliche stills; none of the daily atrocities or horrors of the camp are shown. But they are the only reference material available. Several of the inmates on the pictures managed to survive the war and were able to identify the others on the pictures and the circumstances in which they were taken.