View allAll Photos Tagged davidhockney
La commande passée, au début des années 80, par le Metropolitan Opera de New-York, d'un décor pour la reprise de Paradise se traduit par l'arrivée des saltimbanques, des acrobates, des jongleurs de la "période bleue" dans la peinture de Hockney.
Overzichtstentoonstelling van David Hockney, van 9 februari tot en met 29 mei in de Tate Britain
De Engelse schilder, tekenaar, graficus, fotograaf en filmer David Hockney (Bradford, 1937) is een van de bekendste en meest geliefde kunstenaars ter wereld. En terecht, als je het mij vraagt. Maar ik ben dan ook een fan: ik bekijk tentoonstellingen, lees biografieën en interviewbundels, koop documentaires over Hockney op DVD. Ik verheugde me al maanden op de persvoorbezichtiging van zijn grote overzichtstentoonstelling in de Tate Britain in Londen. Nu ik daar geweest ben, probeer ik me een jonge kunstliefhebber voor te stellen die nog níet vertrouwd is met Hockney’s werk. Wat voor indruk houdt zo iemand over aan dat retrospectief in Londen?
In de eerste museumzalen maakt hij kennis met de jonge Hockney, die omstreeks 1960 rauw schildert, een beetje zoals Francis Bacon, maar dan grappiger. Poppetjes met scherpe tanden. Veel cijfers en letters in het beeld. Toespelingen op homoseks, die destijds in Engeland nog bij de wet verboden was. Na drie zalen is Hockney naar Amerika verhuisd en maakt hij strakke, klinische schilderijen in pastelkleuren van Californische villa’s met privézwembaden, vaak met blote jongens erin. A Bigger Splash (1967) hangt hier, zijn beroemde schilderij van een plons witte verf in een egaal blauw chloorzwembad. Een flard action painting in een hard edge abstracte compositie.
Dan is er een indrukwekkende zaal met Hockney’s levensgrote, ineens heel naturalistische dubbelportretten uit de jaren zeventig, van onder meer zijn bejaarde ouders, de modeontwerper Ossie Clark en zijn vrouw Celia, de schrijver Christopher Isherwood en zijn vriend Don Bachardy. Gevolgd door een zaal met alleen maar tekeningen op klein formaat. Weer gevolgd door een zaal met alleen fotowerken: de joiners uit de jaren tachtig, waarin steeds één beeld is samengesteld uit tientallen, soms zelfs honderden losse detailfoto’s. Uit de late jaren tachtig en negentig zijn er interieurs en landschappen waarin Hockney met het kubisme flirt, al schildert hij in veel bontere kleuren dan Picasso en Braque ooit zouden gebruiken. Kort na het jaar 2000 woont hij weer meer in Engeland dan in Amerika; hij vereeuwigt het platteland van zijn geboortestreek Yorkshire in grote, vaak uit meerdere doeken bestaande schilderijen, maar ook in enorme videowerken – en ten slotte weer in good old houtskool op papier. De tentoonstelling eindigt met een zaal tekeningen die Hockney op zijn iPhone en iPad maakte. Ze worden in het donker getoond op negen grote beeldschermen.
Door de decennia heen bedient Hockney zich dus van alle mogelijke technieken en lijkt hij zich weinig om stijlvastheid te bekommeren. Van die grote afwisseling geeft het retrospectief in de Tate Britain wel een idee. Er hangt van alles wat, min of meer chronologisch, en er zijn topstukken uit het oeuvre bij. Dat is knap werk van de organisatie, want de tentoonstelling is hierna nog in het Centre Pompidou in Parijs en het Metropolitan Museum in New York te zien: musea en verzamelaars moesten dus bereid worden gevonden hun bruiklenen voor meer dan een jaar af te staan.
Maar ik betwijfel of de samenhang tussen de verschillende onderdelen duidelijk is voor wie Hockney’s werk niet goed kent en wel eens wil weten wat de maker van die beroemde Big Splash nog meer heeft gedaan. De groepen werken zijn niet zo gekozen en gepresenteerd dat je begrijpt hoe de ene groep uit de andere voortvloeit, en hoe Hockney vaak in een andere vorm of techniek op hetzelfde thema terugkomt. Een paar zalen na de dubbelportretten uit de jaren zeventig hadden bijvoorbeeld enkele van zijn veertig geaquarelleerde dubbelportretten uit 2002 getoond kunnen worden. (En, idealiter, helemaal aan het einde een paar van de 82 grote portretten die hij tussen 2013 en 2016 schilderde – maar dat was helaas niet mogelijk omdat die hele reeks momenteel in Melbourne hangt.) De informele iPadtekeningen van een asbak, bloempotten op de veranda of een iPhone aan de oplader zouden minder uit de lucht komen vallen als ze waren voorafgegaan door de felgekleurde, originele stillevens uit de jaren negentig: schilderijen van onder meer narcissen, broccoli, een plastic terpetinefles en slapende teckels.
Omdat de diversiteit in het oeuvre meer nadruk krijgt dan de continuïteit, is de solotentoonstelling in de Tate een soort groepstentoonstelling van één kunstenaar geworden. Van de catalogus wordt de bezoeker niet veel wijzer: de auteurs daarvan doen hun uiterste best Hockney alsnog in te lijven bij de moeilijke moderne kunst waar hij al zestig jaar vrolijk omheen fietst. ‘Hockney patiently proceeded to overcome, through Hegelian sublation, Benjamin’s dialectics that oppose painting with technology.’ Het staat er echt.
Nu is David Hockney heus wel een conceptuele kunstenaar, in die zin dat hij nadenkt over de bedoelingen en de betekenis van wat hij maakt. Maar die laten zich ook heel goed begrijpen zonder de filosofieën van Hegel en Benjamin en zonder onnavolgbaar kunstjargon.
Het gaat bij Hockney altijd over de waarneming. Over het plezier van intens kijken naar de wereld om je heen, en dus over levenslust. There’s a fabulous lot to look at, vindt hij. Om te beginnen is daar de ruimte waarin we ons bevinden. Hoe onze blik de ruimte aftast, hoe het perspectief verschuift als we ons verplaatsen. Die ruimtelijke ervaring probeert Hockney op het platte vlak te benaderen. Vandaar zijn samengestelde fotowerken, vandaar zijn belangstelling voor de kubisten (die een onderwerp van meerdere kanten tegelijk wilden laten zien). En vandaar ook het videowerk uit 2011, waarvoor hij een auto met negen high definition-camera’s over een bospad in Yorkshire liet rijden, vier keer precies hetzelfde stukje in winter, lente, zomer en herfst. Negen camera’s zien meer dan één; ze kijken vooruit, maar ook naar links en rechts en omhoog, net als de bewegende mens.
Nog een bron van kijkplezier: licht. Hoe het licht breekt in transparant spul als water of glas, en hoe je zo’n effect in verf kunt stileren. Bliksemschichten op een zwembadbodem. De reflectie van een schemerlamp in een donkere ruit. Tegenlicht en lange schaduwen als het voorjaar je tegemoet komt op een landweg.
Bovendien zijn er de kleuren. Zoek op ‘David Hockney’ in Google Images en je ziet het in één oogopslag. Hockney is een colorist, iemand die de gekleurdheid van alle dingen viert. Hoe zo’n bos door de seizoenen heen van kleur verschiet: je weet het natuurlijk wel, maar je staat er toch weer van te kijken als je het – knisperend scherp – op vier keer negen beeldschermen om je heen ziet. Dat is wat Hockney al zestig jaar doet: het vanzelfsprekende zo in beeld brengen dat je beseft hoe bijzonder het eigenlijk is. Je vergeet soms gewoon uit je doppen te kijken, niet naar een computer- of smartphonescherm maar naar de mensen, spullen en plekken om je heen. Je verliest ze uit het oog omdat je ongelukkig bent op school of werk, omdat je je zorgen maakt over ontwikkelingen in de politiek, omdat je bang bent voor de dood van jezelf of anderen – en dan is daar de kunst, vooral die van Hockney, die zegt: kijk wat het leven allemaal te bieden heeft zolang het duurt. Kijk ernaar en verheug je erover.
(Verschenen in de NRC van 18 februari)
iPad
Procreate App
Installation view of Hockney's Bigger Picture show at the de Young Museum in San Francisco. From left to right, "Yosemite III, Oct 5, 2011, iPad, Brushes App", "Sermon on the Mount (After Claude), 2010, oil on canvas", "Yosemite I, Oct 16, 2011, iPad, Brushes App", "Sermon on the Mount II (After Claude), 2010, oil on canvas"
The interesting part of this was drawing the paintings on the sides in foreshortened perspective - I think the one on the right came out the best.
Also, artists always lie of course - this was the week between Christmas and New Year's and the museum was absolutely mobbed - I never once had a clear view like this, was constantly craning my neck around whole clusters of people, stopping to talk about drawing on the iPad, etc etc.
I found this image that a lovely lady designed for David Hockney. It pays homage to Hockney's career, with an element in each letter from different phases of his work. Absolutely love it.
School Assignment
Had to take a picture using David Hockney's techniques. (Taking a bunch of pictures of one scene and combining them)
This was the final result.
It was my first time ever trying something like this.. I think it turned out well :)
Today's We're Here Challenge: Bridges
I took Kitty to PetSmart this morning to get her nails trimmed. Afterward I came home and Darek dropped me off at Bob & Max's on his way to work. Bob, Max & I had lunch at The Chicken Ranch before heading to the Palm Springs Art Museum to see the David Hockney exhibit. I was a fun day.
533-039
Aix-en-Provence, musée Granet, David Hockney, collection de la Tate Gallery - Mr and Mrs Clark and Percy, 1970–71
David Hockney (1937-....)
Peintre anglais portraitiste mais aussi paysagiste, dessinateur, graveur, décorateur, photographe.
Vit et travaille depuis 2019 en Normandie.
Acrylique sur toile
Exposition ayant eu lieu de juin à octobre 2017.
This was Hockers when we met him at the Ferens for the unveiling of 'Tall Trees by Warter' what a dude!!! (photo courtesy of Alec Gill)
Overzichtstentoonstelling van David Hockney, van 9 februari tot en met 29 mei in de Tate Britain (en daarna in Parijs en New York)
Overzichtstentoonstelling van David Hockney, van 9 februari tot en met 29 mei in de Tate Britain (en daarna in Parijs en New York)
poem text:
you
standing
as though
in some beautiful
world
I Say
this is
new
Text Source: Spring Cannot Be Cancelled by Martin Gayford and David Hockney
Image Source: Richmond Law Magazine
Here’s my friend John, in front of David Hockney’s Bigger Trees Near Warter (2007) at the Tate Britain Gallery in London. The picture measures an extraordinary 12m x 5m (40ft x 16ft), and comprises 50 individual canvases. I thought I’d add a Polaroid effect to this image, in homage to Hockney’s own experiments with collage photography in the late 1970s and early ‘80s.
David Hockney’s original plan was to paint Bigger Trees throughout the four seasons – but when he returned to begin work on the second painting, he found that the copse of sycamores and beeches in east Yorkshire had been felled. “A massacre,” he declared… and who could disagree?
The unembellished Hockney is here.
This blatantly fictional account of David Hockney’s life as a post-graduate art student at the very start of the sick-sick-sixties features a mind-blowing onslaught of whippings, butt-plugs, enemas, wax dripping, bondage, vomiting, cross-dressing, branding, gang bangs, urination, tickling, pseudo-necrophila, enforced chastity, nymphomania, animal play & a zillion other perversions.
Rejected as too scandalous to touch by dozens of ‘independent’ publishers, Stewart Home’s outrageous historical shocker is at last presented to the world uncut & uncensored. All thanks to a record company who’ve never issued a book before but knew they had to publish this BDSM extravaganza after seeing the following video the author made about it!
youtu.be/auokn45ABYg
#artschoolorgy #book #StewartHome #reading
Photos Taken in Salts Mill, Bradford. Pentax K5 ii & Pentax kit lens. The B&W photos were inspired by "Ian Beesley" a Bradford Social documentary photographer, and of course some inspired by my favourite Artist, "David Hockney".
Here are David Hockney’s Bigger Trees Near Warter (2007) at the Tate Britain Gallery in London... without my embellishments! The picture measures an extraordinary 12m x 5m (40ft x 16ft), and comprises 50 individual canvases.
Hockney’s original plan was to paint Bigger Trees throughout the four seasons – but when he returned to begin work on the second painting, he found that the copse of sycamores and beeches in east Yorkshire had been felled. “A massacre,” he declared… and who could disagree?
At David Hockney's "82 Portraits and 1 Still Life" exhibit at the Los Angeles County Museum of Art, through July 29th, 2018. His quote is about painting portraits.
See my next photo, edited to show a portrait of Hockney extracted from a mural at the exhibit and one of his portraits pasted in:
The original medieval quire stalls were replaced in the 18th century and again by the present ones in 1848. The black and white marble floor dates from 1677.
[Westminster Abbey]
Taken inside Westminster Abbey
Westminster Abbey (The Collegiate Church of St Peter)
In the 1040s King Edward (later St Edward the Confessor) established his royal palace by the banks of the river Thames on land known as Thorney Island. Close by was a small Benedictine monastery founded under the patronage of King Edgar and St Dunstan around 960A.D. This monastery Edward chose to re-endow and greatly enlarge, building a large stone church in honour of St Peter the Apostle. This church became known as the "west minster" to distinguish it from St Paul's Cathedral (the east minster) in the City of London. Unfortunately, when the new church was consecrated on 28th December 1065 the King was too ill to attend and died a few days later. His mortal remains were entombed in front of the High Altar.
The only traces of Edward's monastery to be seen today are in the round arches and massive supporting columns of the undercroft and the Pyx Chamber in the cloisters. The undercroft was originally part of the domestic quarters of the monks. Among the most significant ceremonies that occurred in the Abbey at this period was the coronation of William the Conqueror on Christmas day 1066, and the "translation" or moving of King Edward's body to a new tomb a few years after his canonisation in 1161.
Edward's Abbey survived for two centuries until the middle of the 13th century when King Henry III decided to rebuild it in the new Gothic style of architecture. It was a great age for cathedrals: in France it saw the construction of Amiens, Evreux and Chartres and in England Canterbury, Winchester and Salisbury, to mention a few. Under the decree of the King of England, Westminster Abbey was designed to be not only a great monastery and place of worship, but also a place for the coronation and burial of monarchs. This church was consecrated on 13th October 1269. Unfortunately the king died before the nave could be completed so the older structure stood attached to the Gothic building for many years.
Every monarch since William the Conqueror has been crowned in the Abbey, with the exception of Edward V and Edward VIII (who abdicated) who were never crowned. The ancient Coronation Chair can still be seen in the church.
It was natural that Henry III should wish to translate the body of the saintly Edward the Confessor into a more magnificent tomb behind the High Altar in his new church. This shrine survives and around it are buried a cluster of medieval kings and their consorts including Henry III, Edward I and Eleanor of Castile, Edward III and Philippa of Hainault, Richard II and Anne of Bohemia and Henry V.
There are around 3,300 burials in the church and cloisters and many more memorials. The Abbey also contains over 600 monuments, and wall tablets – the most important collection of monumental sculpture anywhere in the country. Notable among the burials is the Unknown Warrior, whose grave, close to the west door, has become a place of pilgrimage. Heads of State who are visiting the country invariably come to lay a wreath at this grave.
A remarkable new addition to the Abbey was the glorious Lady chapel built by King Henry VII, first of the Tudor monarchs, which now bears his name. This has a spectacular fan-vaulted roof and the craftsmanship of Italian sculptor Pietro Torrigiano can be seen in Henry's fine tomb. The chapel was consecrated on 19th February 1516. Since 1725 it has been associated with the Most Honourable Order of the Bath and the banners of the current Knights Grand Cross surround the walls. The Battle of Britain memorial window by Hugh Easton can be seen at the east end in the Royal Air Force chapel. A new stained glass window above this, by Alan Younger, and two flanking windows with a design in blue by Hughie O'Donoghue, give colour to this chapel.
Two centuries later a further addition was made to the Abbey when the western towers (left unfinished from medieval times) were completed in 1745, to a design by Nicholas Hawksmoor.
Little remains of the original medieval stained glass, once one of the Abbey's chief glories. Some 13th century panels can be seen in the Queen's Diamond Jubilee Galleries. The great west window and the rose window in the north transept date from the early 18th century but the remainder of the glass is from the 19th century onwards. The newest stained glass is in The Queen Elizabeth II window, designed by David Hockney.
History did not cease with the dissolution of the medieval monastery on 16th January 1540. The same year Henry VIII erected Westminster into a cathedral church with a bishop (Thomas Thirlby), a dean and twelve prebendaries (now known as Canons). The bishopric was surrendered on 29th March 1550 and the diocese was re-united with London, Westminster being made by Act of Parliament a cathedral church in the diocese of London. Mary I restored the Benedictine monastery in 1556 under Abbot John Feckenham.
But on the accession of Elizabeth I the religious houses revived by Mary were given by Parliament to the Crown and the Abbot and monks were removed in July 1559. Queen Elizabeth I, buried in the north aisle of Henry VII's chapel, refounded the Abbey by a charter dated 21 May 1560 as a Collegiate Church exempt from the jurisdiction of archbishops and bishops and with the Sovereign as its Visitor. Its Royal Peculiar status from 1534 was re-affirmed by the Queen and In place of the monastic community a collegiate body of a dean and prebendaries, minor canons and a lay staff was established and charged with the task of continuing the tradition of daily worship (for which a musical foundation of choristers, singing men and organist was provided) and with the education of forty Scholars who formed the nucleus of what is now Westminster School (one of the country's leading independent schools). In addition the Dean and Chapter were responsible for much of the civil government of Westminster, a role which was only fully relinquished in the early 20th century.
[Westminster Abbey]