Contour Airlines Fleet
View allAll Photos Tagged contour
After exploring White Pocket for a few hours in the middle of the day, I went back to the jeep for a rest and a bite to eat. In the meantime high cirrus clouds moved in, so when I went out photowalking again towards sunset the light was soft.
Dead and decaying branch from a eucalyptus tree I dug up three years ago. I left it to encourage organisms, lichen, fungi, insects etc of all sorts to use it as a home.
I know.....it's that cloud inversion again !!! Having had several requests to post the colour version of this amazing sight.....here it is. For those of you not familiar with this image, please refer back to my first B&W version for details of this special morning. I was not sure about working on the colour image, but it has grown on me, and I hpoe you think it is worthy of some exposure.....feedback will be very much appreciated.
Le bleu s'estompe quand la nuit tombe.
Il recule et se dévêt lentement. Ses contours se perdent, dilués dans l'inexistence. Epuisé, le ciel grise de lassitude.
[inspiré de J.M. Maulpoix]
@ Caillou Bouillon
maps.secondlife.com/secondlife/Landscapes%20Showcase/67/4...
NB: Berne Convention for the Protection of Literary and Artistic
Works
Has been included in the Weekly Mosaic Exhibition Gallery of the The Perfect Photographer Group Week#46
Sunset approaches on Julia Pfeiffer beach .... Went camping at Pfeiffer Big Sur State Park campground.. wonderful time..
An article live about my photography
blog.lobster.media/mediums-feature-series-for-world-photo...
Hair: Ayashi Haromi -Tannenbaum- new
Outfit: -The mystic- Noelle -Santa inc- new
Makeup: -Warpain- Deer Contour -Santa inc- new
Decor: Pitaya Santa express -The arcade- new
Trees: -Konoha- CNYT -Tlalli- new
Pose: -Nyagore- Santa helper poses
Series: Oberschöneweide, Berlin
Crest of Mount Rainier, Mount Rainier National Park, Washington
At 14,411 feet [4392 meters] the crest of Tahoma/Rainier is typically covered in snow year round. But the heat waves this summer have melted most of the snowpack, leaving more rock exposed than I have ever seen on this mountain. I have been sad to see it looking so bereft, but it has also offered a very different view of the mountain, especially when seen up close.
When clad in its usual protective vesture of snow, the mountain seems aloof, maintaining an air of mystery and distance. It asks for deference and awe and is granted that without a thought.
Shorn of that icy impenetrable surface, the layers beneath are fully exposed. The mountain seems approachable, touchable, vulnerable. It permits an intimacy of acquaintance that previously seemed impossible.
And there is a beauty in those revelations, in those bare contours that entice the eye and speak of untold years. One feels there must be a multitude of stories in those lines and folds and shadowed spaces.
I fervently hope that once the snow returns it will remain as it should and I will not see those rocks again. Yet somehow it changes things, when one has seen the long kept secrets a formerly forbidding mountain holds inside. I will always know what I have seen there. I wonder if the mountain knows?
Nadat we twee succesvolle uren beleefd hadden in Wierthe, was het na RTB Cargo tijd om te verkassen naar Sierße. De zon begon in Wierthe zo langzamerhand kops te staan en tegelijk draaide ze juist goed in bij Sierße. Waar het zo goed liep in Wierthe, zo slecht ging het op de volgende locatie. De strakblauwe lucht ruilde zich in no-time in voor een dik deken laaghangende bewolking, en daarnaast kwam er überhaupt nauwelijks iets leuks voorbij. We hadden dan wel enigszins geluk dat het juist doorrolde met leuk verkeer tijdens de zonnige uren en dat het stilviel bij de bewolking. We hadden reeds gezien dat dit gebied met bewolking vrij klein was en dus na ongeveer twee uur weer verdwenen moest zijn, een nogal opvallend fenomeen dus. Het leek er dus op dat het een kwestie van geduld was vooraleer we de dag weer goed konden herpakken.
Zo nu en dan kwam de zon toch kortstondig door, want volledig waterdicht was de bewolking ook niet. Maar met enkel wat goederenverkeer vanuit het oosten konden we niks met deze zongaten. Er zat zoals gezegd niks anders op dan wachten totdat de bewolking weer verdwenen was, of op heel misschien een wondertje. Dat het dan soms raar kan lopen bewees deze ochtend maar weer, want totaal onverwachts werd ons geduld na ruim een uur beloond. Iets voor 9 uur sprong het sein namelijk weer op groen en niet veel later kwam de zon even in een iets groter gat te zitten. Kijkend naar de tijd kon dit best wel eens de Intercity zijn, en ons vermoeden bleek te kloppen, althans zo leek het. In de verte werd namelijk een witte neus zichtbaar, maar naarmate deze dichterbij kwam had deze neus toch wel iets andere contouren dan die van een witte BR146. Een melding van afgelopen nacht deed de puzzelstukjes al snel in elkaar vallen, dit was Retrack met de Rzepin-Shuttle!
Waar de achtergrond continu in de schaduw bleef zitten, werden de voorgrond en het spoor al een tijdje belicht door de zon. Het was enkel te hopen dat Retrack snel genoeg was voordat de zon ook hier weer verdwenen zou zijn, maar kijkende naar de lucht hadden we nog wel even speling. De betreffende loc had ik pas één keer eerder op foto maar toen in meer gesluierd licht, en daarnaast was de loc toen zeer vuil. Dit zou dus nog best eens een leuke goedmaker kunnen worden, en dat leek te gaan lukken. Na een minuutje sloot de overweg en kwam de wit met donkerblauwe neus vanuit de bossen tevoorschijn. En zo kon de enige noemenswaardige trein in ruim twee uur met flink wat geluk in de zon gefotografeerd worden!
Het is exact 9:00 als de fraaie Retrack 189 211 met een vol beladen Rzepin-Shuttle 42313 de drie fotografen te Sierße passeert onderweg vanuit Tilburg Industrie naar het Poolse Rzepin. Nadat we dit flinke gelukje konden fotograferen viel het weer stil met treinen en mochten we dus van geluk spreken dat de enige fraaie trein te Sierße precies in het zonnetje voorbij kwam. Na nog een tijdje gewacht te hebben werd er weer terug verplaatst naar Wierthe waar de zon inmiddels aan de andere kant van het spoor stond, en de wolken opeens als sneeuw voor de zon verdwenen waren...
Een paar weken later werd de loc onverwachts weer ontstickerd, dit was dus een mooie kans haar nog net op tijd te fotograferen
The Terschelling drowning house used to be a rescue operation for stranded skippers on the eastern part of the island. The castaways could then shelter in this house in bad weather. It was a very crucial place, as the sea around Terschelling could and can be very rough, so it was very common that there were shipwrecks in this area. The stranded sailors could spend the night in the house until the storm passed.
This photo was taken after a lonely and long walk on the Boschplaat in the evening. There are also tours to this place, but it doesn't do justice to the scenery when there are busloads of people wandering around. Going alone also had the advantage that there is more time to walk around and take more pictures from different angles.
Situé à environ 1500 mètres d'altitude, le hameau des Gourniers est constitué de quelques maisons tout au bout de la D41 puis 241 qui monte depuis le pont de Savines (789 mètres). Il est rattaché à la commune de Réallon.
Depuis cette chapelle à la sortie du hameau, un sentier monte, souvent en surplomb, en suivant le cours du torrent, pour atteindre la chapelle Saint-Marcellin (1733m) perchée sur un petit replat dans un cadre somptueux. Plus haut le sentier vire à angle droit en traversant le torrent de Serre Reyna sur une petite passerelle de bois, et rejoint la cabane du Pré d'Antoni. Le pré est un peu en amont, mais ici la nature s'ingénie à peupler de fleurs les espaces entre les rochers, alors que gronde l'eau du torrent de Chargès qui bondit de cascade en cascade. Le sentier encore bien marqué mais plus étroit suit alors le cours de la rivière, Est-Sud-Est, avec dans l'axe le sommet enneigé de la Pointe de Serre (2909 mètres) qui contraste par son aspect presque hivernal avec l'adret, ses éboulis secs ou plus loin ses pâturages déjà couverts de fleurs. Traversé un ravin aux eaux bouillonnantes et aux multiples cascades sur une autre passerelle, le sentier s'élève rapidement en serpentant dans des prés magnifiquement fleuris -- ici les gentianes au bleu violacé constituent parfois un véritable tapis -- ; devenu une sente de terre il se glisse téméraire au sommet de grands rochers verticaux pour franchir des à-pic au-dessus du torrent de Chargès. Selon sa fantaisie mais globalement poussant à l'Est, la sente offre tantôt un coup d'oeil à bâbord sur les sauts impressionnants du torrent, et tantôt par tribord retrouve le plancher des vaches ou des brebis -- au sens propre -- et contemple les sommets du Mourre Froid (2993 mètres) qui semble maintenant très proche. Une dernière oblique sur le flanc d'un grand talus, puis on redresse alors que la pente calme son jeu sur un large replat herbeux en douce montée, et laisse apparaître la longue silhouette de la cabane de Chargès ; le toit d'abord, son large rebord peint dans un gris semblable aux roches de la montagne, puis les murs de grosses pierres solidement cimentées, étayés de contreforts musclés, les portes de bois ou de métal, les fenêtres tenues hermétiquement closes par des volets eux aussi métalliques. Appuyée contre le mur, faite de planches grossièrement assemblées, un peu asymétrique peut-être pour laisser couler les pluies, une niche montre encore un peu de paille défraîchie. De chien, point. De troupeau, point. Point de berger non plus. Seul un écriteau informe : "Cabane de Chargès 2206 m." Juste en-dessous : "Cabane pastorale" et cette injonction : "Respectez l'espace de vie du berger".
Au coeur austère de ce massif, si les fleurs basses s'empressent de s'épanouir en cette fin de mai, si certaines marmottes ont commencé leur terrassement, l'herbe est particulièrement rase encore, d'un vert tout neuf, qui attend un plus franc soleil.
Mais le soleil, précisément, se voile de grands nuages blancs aux contours de feu qui étalent leur ombre sur les neiges de l'ubak, les assombrit, rident le sourire de cette journée que la météo a prévue radieuse. Des sursauts de vent préviennent : il est temps de redescendre.
The church has been delivered to the museum from Kysorychi village in Rokytnivskyi district of Rivnenska Region. It was built by local masters at the end of 18th Century. According to M. Teodorovych, its tops were changes in 1871, and it became one-domed instead of three-domed. Reports of Emperor’s archeological expedition witness that at the beginning of 20th Century (in 1909) the church had to be dismounted due to its emergency state. Although, it was not broken down due to high artistic value of its iconostasis. The iconostasis did not survive until nowadays, except for only four fragments of a unique hewn altar.
As of the moment of purchase there of by the museum in 1978, there were no domes at all. In this connection, they have been re-made according to Polissia typology. The reconstruction was headed by the author of Polissia display, Vergovskyi S.V., inasmuch contours of old ones remained unknown.
This is a religious building; its dimensions are 15.9 x 7.3 m; total area: 116.07 square meters.
This is a building of three rooms, built of pine-tree timbers. The walls are fixed with halving cutouts, made in upper parts of the timbers. The square aisle of the church is its smallest room (4.9 x 4.9), the nave is also square and the biggest one (7.3 x 7.3); the altar room is also almost square (5.3 x 5). The central part is the widest one; its walls extend beyond the side timbers. The church is not covered with planks. The all three floors thereof are tent-shaped. The whole construction is supported by oak piles vidzemky, imbedded around the perimeter.
The premises of the church house a permanent exposition “Religion antiques of Ukraine”. It displays the pieces of arts: icons, triple candleholders, sculptures, church’ bowls of 18th – 20th Century.
Церква Воскресіння Ісуса Христа - Воскресенська церква з села Кисоричі, Рокитнівського району Рівненської області, 1789 рік.
До музею церква перевезена з Рівненської області, Рокитнівського району, село Кисоричі. Вона споруджена місцевими майстрами. Датується кінцем ХVІІІ ст.
Належить до архаїчного типу, поширеного на Поліссі — тризрубна, завершена трьома шатровими розділами з невеликими маківками.
За М. Теодоровичем її верхи були змінені у 1871 р. і церква з триверхої стала одноверхою. З повідомлень імператорської археологічної комісії випливає, що вже на початку ХХ ст. (у 1909 р.) церкву цю хотіли розібрати у зв’язку з аварійним станом. Однак, через високу мистецьку цінність її іконостасу церкву залишили цілою. На сьогодення іконостас не зберігся, а до наших днів дійшли лише чотири фрагменти унікального рубленого престолу.
На момент купівлі музеєм у 1978 р. верхи в ній були відсутні. У зв’язку з цим вони були заново виконані за поліською типологією під керівництвом автора експозиції «Полісся» Верговського С.В., оскільки абриси старих лишилися невідомими.
Культова споруда. Габаритні розміри: 15.9 х 7.3 м. Загальна площа: 116.07 м2.
Будівля у плані трикамерна, зведена з соснового кругляка. При спорудженні зрубу застосована врубка «в чашку», драчка вибрана у верхніх частинах колод. Квадратний у плані бабинець церкви найменший за розмірами (4,9 х 4,9 м.), нава також у плані квадратна – найбільша за розмірами (7,3 х 7,3 м.), вівтар у плані чотирикутний (5,3 х 5 м.).
Центральна частина по ширині найбільша і виступає стінами за бічні зруби. Церква не шальована. Три її верхи шатрового типу. Уся споруда тримається на дубових стоянах-відземках, закопаних по периметру у землю.
У приміщенні церкви експонується постійно діюча виставка «Церковні старожитності України» в якій експонуються твори мистецтва: ікони, троєсвічники, скульптури, церковні карнавки ХУІІІ-ХХ ст.
I have some decorative pears sitting on a glass table top whose edge is pear contoured too.
B'dee, b'dee......that's about it.
Sunrise with a view of the Zagreb Cathedral, which is surrounded by scaffolding, while the reconstruction works are ongoing due to the damage caused by the earthquake two years ago.
Parole bagnate
da fredde lacrime
scivolano giù
come foglie
che in autunno
cadono dagli alberi
sopra il vetro
ricoperto d'acqua
mentre il paesaggio
perde i suoi contorni
diventando indefinito
in un gioco
tra il pianto
e la pioggia 🍁🍂🍃
Wet words
from cold tears
slide down
like leaves
than in the Autumn
fall from the trees
above the glass
covered with water
while the landscape
loses its contours
becoming indefinite
in a game
between crying
and the rain 🍁🍂🍃
Marta
The patterns created from a retreating tide at Holywell Bay are amazing. Well worth a visit if you are in Cornwall.
“Once spiritual experience becomes objectified, it turns into an idol. It becomes a “thing,” a “reality” which we serve. We were not created for the service of any “thing,” but for the service of God alone, Who is not and cannot be a “thing.” To serve Him Who is no “object” is freedom…What matters is not what one feels, but what really takes place beyond the level of feeling or experience. In genuine contemplation, what takes place is a contact between the inmost reality of the created person and the Infinite Reality of God. The experience which accompanies this contact may be a more or less a faithful sign of what has taken place.”
- Thomas Merton from The Inner Experience pgs. 107-108
I was becoming rather disappointed with the lack of color in the clouds, when it dawned (pun intended) on me that the light in the mountains might be special. Sure enough, the longer lens revealed various nuances playing about in the hills.
The morning light was yellow and brilliant. The clouds were still lingering on the hillside. The water had remained quite still, albeit effected by ocean tides. A silhouette had taken shape in the form of a small island. And mountain peaks gave way to rounded contours.