View allAll Photos Tagged ciborio

Bolsena : Altare di S. Cristina o delle 4 colonne

 

Here the famous miracle took place. With a rich 9th century ciborium, supported by four ancient columns. Behind it is a polychrome terracotta altarpiece from the Della Robbia school with the crucifixion and Eucharistic miracle. At the bottom, forming the altar frontal is the basaltic stone which, according to tradition, held up St. Cristina when her father had her thrown into the lake. Instead of bringing it to the bottom, this one brought it to the shore. Her footprints are visible on it. Transformed into an altar table, the stone was later witness to the Eucharistic miracle of Bolsena. In 1263 a Bohemian priest, a certain Peter of Prague, on his way to Rome and who had doubts about the Transustation, (that is, that the blessed wafer really contained the body of Christ), while he was celebrating Mass, saw blood oozing from the consecrated wafer which he wet the corporal, the liturgical linens and the marbles of the floor. Corporal and Lini were carried in procession to the Pope who at the time was staying in Orvieto. These, with a Papal Bull, the following year (1264) instituted the Feast of Corpus Domini, for the Sunday after the SS. Trinity and in any case in the Easter Period because the miracle confirmed what Jesus said at the Last Supper.

 

Qui avvenne il famoso miracolo. Con ricco ciborio del IX secolo retto da 4 colonne antiche .Dietro c'è una pala in terracotta policroma di scuola Robbiana con crocifissione e miracolo Eucaristico . In basso a formare il paliotto dell' altare è la pietra basaltica che secondo la tradizione resse S.Cristina quando suo padre la

fece gettare nel lago . questa invece di portarla a fondo ,la portò a riva .Su di essa sono visibili le orme dei piedi .Trasformata in mensa d'altare ,la pietra fu poi testimone del miracolo Eucaristico di Bolsena . Nel 1263 un prete Boemo ,certo Pietro da Praga ,in viaggio per Roma e che aveva dubbi sulla Transustazione ( cioè che l'ostia benedetta contenesse il corpo di Cristo ) , mentre celebrava Messa vide stillare dall'ostia Consacrata del sangue che bagnò il Corporale ,i lini liturgici e i marmi del pavimento .Corporale e Lini furono portati processionalmente dal Papa che in quel momento dimorava a Orvieto . Questi l'anno successivo (1264 ) istituì la festa del Corpus Domini e la pose la Domenica dopo la SS. Trinità e comunque nel periodo Pasquale perché il miracolo confermava quanto detto da Gesù nell'Ultima cena .

🇫🇷 Le toit voûté est sillonné de minuscules briques et soutenu par des piliers en briques roses ainsi que des colonnes de marbre, formant une nef à trois nefs

; Le baldaquin surmontant l'autel (ciborium) constitue un magnifique exemple d'art gothique. Formé de quatre colonnes de marbre rouge soutenant une construction octogonale sur trois niveaux, ce baldaquin monumental est orné de sculptures illustrant la vie de saint Triphon

 

🇬🇧 The vaulted roof is criss-crossed with tiny bricks and supported by pink brick pillars and marble columns, forming a nave with three aisles.

The baldachin over the altar (ciborium) is a magnificent example of Gothic art. Made up of four red marble columns supporting an octagonal construction on three levels, this monumental baldachin is adorned with sculptures illustrating the life of Saint Triphon.

 

🇩🇪 Das gewölbte Dach ist mit winzigen Ziegelsteinen durchfurcht und wird von rosafarbenen Ziegelsteinsäulen sowie Marmorsäulen getragen, wodurch ein dreischiffiges Langhaus entsteht.

; Der Baldachin über dem Altar (Ziborium) ist ein wunderbares Beispiel für gotische Kunst. Der monumentale Baldachin besteht aus vier roten Marmorsäulen, die eine achteckige Konstruktion auf drei Ebenen stützen, und ist mit Skulpturen verziert, die das Leben des Heiligen Triphon illustrieren.

 

🇮🇹 Il tetto a volta è attraversato da piccoli mattoni e sostenuto da pilastri in mattoni rosa e colonne di marmo, formando una navata centrale con tre navate laterali.

Il baldacchino sopra l'altare (ciborio) è un magnifico esempio di arte gotica. Costituito da quattro colonne di marmo rosso che sostengono una costruzione ottagonale su tre livelli, questo baldacchino monumentale è ornato da sculture che illustrano la vita di San Trifone.

 

🇪🇸 El tejado abovedado está entrecruzado con pequeños ladrillos y sostenido por pilares de ladrillo rosa y columnas de mármol, formando una nave con tres tramos.

El baldaquino sobre el altar (copón) es un magnífico ejemplo de arte gótico. Formado por cuatro columnas de mármol rojo que sostienen una construcción octogonal en tres niveles, este baldaquino monumental está decorado con esculturas que ilustran la vida de San Trifón.

 

El Albert Memorial, erigido directamente al norte del Royal Albert Hall en los Jardines de Kensington, Londres, es un monumento commemorativo encargado por la reina Victoria en memoria de su amado esposo, el príncipe Alberto, que había fallecido tempranamente en 1861. Diseñado por sir George Gilbert Scott —elegido en un concurso público por la misma reina— en forma de un templete de estilo neogótico con la forma de un dosel o pabellón ornamentado de 54 m de altura, similar a un ciborio sobre el altar mayor de una iglesia, alberga una estatua del príncipe mirando hacia el sur. Tardó más de diez años en completarse, y el costo fue de 120 000 £ (el equivalente a alrededor de 10 000 000 £ en 2010) cubiertos por suscripción pública.

La estatua de Alberto, obra de John Henry Foley y Thomas Brock

El memorial fue inaugurado en julio de 1872 por la reina Victoria, siendo la estatua de Albert ceremonialmente "sentada" en 1876. Ha sido listado en el Grado I desde 1970. La obra es considerada una de las más representativas del periodo revival, así como de la arquitectura victoriana.

El Friso de Parnaso rodea la base del Albert Memorial y consta de 169 esculturas de tamaño natural de artistas individuales de la historia. La longitud total del friso es de aproximadamente 64 metros. Henry Hugh Armstead talló las figuras en el lado sur y este, los pintores, músicos y poetas (80 en total), y las agrupó por escuelas nacionales. John Birnie Philip talló las figuras en el lado oeste y norte, los escultores y arquitectos, y las ordenó en orden cronológico.

En cada una de las esquinas, sobre el friso, hay cuatro grupos con alegorías de la agricultura, la artesanía, la ingeniería y el comercio. En las esquinas que delimitan el monumento, hay también cuatro grupos representativos de los continentes africano, asiático, europeo y americano. (Wikipedia)

DETALLES:

Grupo de "Asia", obra de John Henry Foley

Grupo de "África", obra de William Theed

Grupo de "América", obra de John Bell

Grupo de "Europa", obra de Patrick MacDowell

© Copyright : You can not use my photos !

© Copyright : No se pueden utilizar mis fotos !

© Copyright :Sie können nicht meine Fotos !

© Copyright : Vous ne pouvez pas utiliser mes photos !

© Copyright : Non è possibile utilizzare le mie foto!

© Copyright : ! لا يمكنك استخدام الصور الخاصة بي

© Copyright : ! איר קענען ניט נוצן מיין פאָטאָס

© Copyright : 你不能用我的照片!

© Copyright : あなたは私の写真を使用することはできません!

© Copyright : तुम मेरे फ़ोटो का उपयोग नहीं कर सकते हैं!

© Copyright : Вы не можете использовать мои фотографии!

  

www.flickriver.com/photos/29469501@N03/popular-interesting/

   

Basilica di Sant'Ambrogio.

In corrispondenza del tiburio, nell'ultima campata della navata centrale, si trova il presbiterio con, al centro, l'altare di Sant'Ambrogio, realizzato tra l'824 e l'859 da Vuolvino su commissione dell'arcivescovo milanese Angilberto II e avente un prezioso paliotto aureo in rilievo con pietre incastonate su tutti e quattro i lati, celebre opera di oreficeria carolingia.

Su di esso è raffigurato Angilberto II, in posa di donatore, che è incoronato vescovo di Milano da sant'Ambrogio.

La parte dell'altare più riccamente decorata è quella anteriore, che possiede influenze carolinge e bizantine.

L'altare è sormontato dal ciborio di epoca ottoniana, commissionato dall'arcivescovo di Milano Angilberto II, dal quale prende il nome.

Esso poggia su quattro colonne in porfido rosso risalenti alla basilica paleocristiana e presenta, sulle quattro facce, altorilievi in stucco raffiguranti:

- Cristo dà il mandato a Pietro e Paolo (lato anteriore),

- Sant'Ambrogio omaggiato da due monaci alla presenza dei santi Gervasio e Protasio (lato posteriore),

- San Benedetto omaggiato da due monaci (lato sinistro),

- Santa Scolastica omaggiata da due monache (lato destro).

Nel catino absidale si trova un mosaico parzialmente ricostruito dopo i bombardamenti di Milano (Seconda guerra mondiale) riutilizzando i resti di quello precedente (XI secolo).

 

Basilica of Sant'Ambrogio.

In correspondence with the lantern, in the last span of the central nave, there is the presbytery with, in the center, the altar of Sant'Ambrogio, made between 824 and 859 by Vuolvino commissioned by the Milanese archbishop Angilberto II and having a precious golden frontal in relief with stones set on all four sides, a famous work of Carolingian goldsmithing.

On it is depicted Angilberto II, in the pose of a donor, who is crowned bishop of Milan by Saint Ambrose.

The most richly decorated part of the altar is the front one, which has Carolingian and Byzantine influences.

The altar is surmounted by the ciborium of the Ottonian era, commissioned by the archbishop of Milan Angilberto II, from which it takes its name.

It rests on four red porphyry columns dating back to the early Christian basilica and features stucco high reliefs on its four faces depicting:

- Christ giving the mandate to Peter and Paul (front side),

- Saint Ambrose honored by two monks in the presence of Saints Gervasius and Protasius (back side),

- Saint Benedict honored by two monks (left side),

- Saint Scholastica honored by two nuns (right side).

In the apse there is a mosaic partially reconstructed after the bombing of Milan (Second World War) reusing the remains of the previous one (11th century).

 

IMG20250218161956m

Basilica di S.Ambrogio -Ciborio e paliotto

 

At the center of the Sanctuary is the altar canopy ,unique monument that the latest studies assign to the ninth century .

Rests on four porphyry columns ( of Roman materials taken ) with marble capitals formed by baskets with angular scrolls ,the canopy is adorned with colored stucco (half of the century X ) of Lombard-Byzantine invoice .Under the ciborium there is the greatest work of art of the Basilica ,the frontal or golden altar (protected ) work of Carolingian Jewelery due to Volvinio teacher and the gift of Archbishop Agilberto II ,consists of gold plates in the front and silver-gilt in the rear ,worked to chisel and divided into panels by bands of enamels with buds in the front face .

 

Al centro del presbiterio c'é il ciborio ,singolare monumento che gli studi più aggiornati assegnano al IX sec.. Poggia su 4 colonne di porfido ( materiale di spoglio di età Romana ) con capitelli marmorei formati da cestelli con volute angolari . Il baldacchino é ornato di stucchi colorati ( metà del sec.X ) di fattura Lombardo -Bizantina.

Sotto il ciborio c'é la maggior opera d'arte della basilica ,il paliotto o altare d'oro ( protetto ) lavoro di oreficeria di età carolingia ,dovuta al maestro Volvinio e dono dell'Arcivescovo Agilberto II ,é composto di lamine d'oro nella facciata anteriore e d'argento dorato in quella posteriore , lavorate a cesello e divise in riquadri da fasci di smalti con gemme nella fronte anteriore

( ed. Touring )

Basilica di San Nicola, Bari

Questo capolavoro del romanico pugliese fu costruito dal 1087 al 1125 per riporre le ossa del Santo vescovo. La struttura, edificata in età normanna, si appoggia al preesistente palazzo bizantino del Catapano (governatore bizantino), e raccoglie numerosi materiali di spoglio. La chiesa ha una pianta a croce latina, è caratterizzata da un ampio transetto, due poderose torri in facciata e profondi arconi sul lato meridionale a cui si sovrappone la galleria dell'esaforato. Sotto la chiesa principale vi è la cripta (davvero da non perdere), con una selva di colonne con capitelli multiformi e la tomba di San Nicola. Qui si celebra secondo il rito greco, trovarsi mentre un sacerdote legge (canta) la liturgia è qualcosa di straordinario. Nella chiesa superiore vi sono splendidi mosaici pavimentali, un trono vescovile di superba fattura, un soffitto ligneo dipinto nel Seicento da Carlo Rosa e, in una saletta, il tesoro. All'esterno c'è ancora una ricca fioritura di sculture, alcune estremamente originali come la sfinge che sovrasta il portale principale.

 

This masterpiece of the Romanesque of Puglia had been built since 1087 to 1125 to put back the bones of the Saint bishop. The structure, built in Norman age, it supports him to the preexisting Byzantine building of the Catapano (Byzantine governor), and it picks up numerous materials of bare. The church has a plant to Latin cross, it is characterized by an ample "transetto", two mighty towers in façade and depths arch on the southern side to which overlaps the gallery of the "esaforato". Under the principal church there is the crypt (indeed not to lose), with a forest of columns with multiform capitals and the grave of St. Nicola. Here it is celebrated according to the Greek rite, to be in while a priest reads (he sings) the liturgy is something of extraordinary. In the superior church there are splendid mosaics pave them, an Episcopalian throne of superb invoice, a ceiling wooden painting in Six hundred from Charles Rosa and, in a hall, the treasure. To the outside there is still a rich flowering of sculptures, some extremely original ones as the sphinx that overhangs the principal portal.

Created with fd's Flickr Toys.

Altri particolari: Ciborio, Portale principale

 

Altar of the Tornabuoni Chapel designed by Enrico Romoli, director of the 1860 restoration. The sculptures are by Egisto Rossi, while the crucifix on the altar is attributed to Gianbologna - Santa Maria Novella Firenze.

 

Il grande ciborio è ricco di tarsie di malachite e lapislazzuli. Il Cristo risorto tra due angeli sul timpano della porticina fu dipinto su bronzo dorato da Giuseppe Fattori.

Sotto l'altare si trova l'urna con il corpo del Beato Giovanni da Salerno, fondatore del convento († 1243 ca.).

 

Nel paliotto di marmo bianco sono scolpite quattro figure allegoriche: Carità, Fortezza, Prudenza, Religione. Nei pannelli: San Domenico che predica e il Beato Giovanni da Salerno che riceve la chiesa e il convento di Santa Maria Novella dal Cardinal Ugolino.

 

The large ciborium is rich in malachite and lapis lazuli inlay. The risen Christ between two angels on the tympanum of the small door was painted on gilded bronze by Giuseppe Fattori.

Under the altar is the urn with the body of Blessed John of Salerno, founder of the monastery († 1243 ca.).

 

Four allegorical figures are carved in the white marble frontal: Charity, Fortitude, Prudence, Religion. In the panels: St. Dominic preaching and Blessed Giovanni da Salerno receiving the church and the convent of Santa Maria Novella from Cardinal Ugolino.

Sul lato sinistro della piazza del Pretorio, di fronte al palazzo Pretorio, sorge la Chiesa di Santa Maria risalente al XII-XIII secolo. Chiesa Santa MariaCiborio Chiesa Santa Maria a SovanaIl ciborio, in marmo bianco, è costituito da quattro colonne con capitelli a foggia corinzia, che sorreggono una cupola conica ottagonale. Sulle colonne poggiano gli archi ribassati, decorati ad intaglio con motivi geometrici, floreali e faunistici. Il ciborio pare sia stato portato in questa chiesa in seguito ai lavori di restauro del Duomo di Sovana, dove risiedeva sino al'XI-XII secolo.

All'interno della chiesa, sono presenti una serie di pregevoli affreschi. All'interno della piccola cappella, di fronte all'ingresso, si trovano alcuni affreschi risalenti al 400, di scuola senese. Sulla volta un affresco rappresenta il Signore che benedice con i quattro evangelisti. Sulla parete destra sono raffigurati tre santi, mentre gli altri affreschi rappresentano la vita della Madonna. Affresco: crocifissione con S.Antonio e S.Lorenzo nella chiesa di Santa MariaNella nicchia a sinistra dell'ingresso è raffigurata una crocifissione con S. Antonio e S. Lorenzo ai lati del Cristo (foto a sinistra).Affresco Madonna col Bambino, Chiesa Santa Maria

Nella nicchia, posta sulla destra dell'ingresso, si trova un affresco raffigurante la Madonna col Bambino, datato 1508 (foto a destra).

Nella parte laterale, troviamo un dipinto con S. Rocco e S. Sebastiano.

In fondo alla chiesa sono conservati due cippi funerari romani con iscrizione epigrafica, un tempo forse si trovavano nella piazza. Dalla iscrizione si deduce che la moglie Agria con i due figli, dedicano il cippo al proprio marito Caio Vario Eudemione. Tale cippo appartiene agli ultimi anni della Repubblica.

 

On the left side of the Piazza del Pretorio, opposite the Palazzo Pretorio, stands the Church of Santa Maria, dating back to the 12th-13th centuries. Church of Santa Maria

Ciborium

Church of Santa Maria in Sovana

The white marble ciborium consists of four columns with Corinthian-style capitals, supporting an octagonal conical dome. The columns support segmental arches, decorated with carved geometric, floral, and animal motifs. The ciborium appears to have been brought to this church following the restoration of the Sovana Cathedral, where it resided until the 11th-12th centuries.

Inside the church, there are a series of valuable frescoes. Inside the small chapel, opposite the entrance, are several frescoes dating back to the 15th century, from the Sienese school. On the vault, a fresco depicts the Lord blessing with the four evangelists. On the right wall, three saints are depicted, while the other frescoes depict the life of the Madonna. Fresco: Crucifixion with Saints Anthony and Lawrence in the Church of Santa Maria. In the niche to the left of the entrance, a crucifixion is depicted with Saints Anthony and Lawrence flanking Christ (photo on the left). Fresco of the Madonna and Child, Church of Santa Maria

In the niche to the right of the entrance, there is a fresco depicting the Madonna and Child, dated 1508 (photo on the right).

On the side, there is a painting of Saints Roch and Sebastian.

At the back of the church are two Roman funerary stones with epigraphic inscriptions; they may once have stood in the square. From the inscription, it is deduced that his wife Agria and their two sons dedicated the stone to her husband, Gaius Varius Eudemion. This stone dates to the final years of the Republic.

Basilica di San Sabino (tra il XII e il XIII secolo) .

Abside centrale.

Il ciborio dell'altare maggiore è stato ricomposto con i resti dell'originario, opera di Alfano da Termoli (1233).

 

Basilica of San Sabino (between the 12th and 13th centuries).

Central apse.

The ciborium of the main altar has been reassembled with the remains of the original, the work of Alfano da Termoli (1233).

 

IMG_0929m

All that glitters is not gold / Dôme des Invalides, Paris

Riproduzione di un ciborio antico per una chiesa nei pressi di Firenze .

Legno di gattice intagliato e dorato e tutto costruito in pezzi.

La porta centrale e di bronzo dorato ottenuta progettando il modello per fusione in legno .

Le colonne sono decorate in lapislazzulo dipinto.

The interior has a basilica plan with three naves, divided by twenty-two old granite columns, of different diameters, with bases and Ionic and Corinthian capitals that support entablature made up of Roman elements of bare which continue on the counter-façade; the triumphal arch, supported by two granite columns with Corinthian capitals and classical trabeation, frames the transept considerably raised from the floor of the naves, where the altar is placed, framed and protected by the ciborium.

The floor, almost completely rebuilt by Vespignani in the nineteenth century, incorporates the original one, made by the workshop of the Cosmati, Roman marble workers operating between the twelfth and thirteenth centuries. It is dominated by the colors red, green and gold, variously and expertly intertwined with each other.

 

Along the central nave, we note:

above, a wooden ceiling in lacunari (1616 - 1617), designed by Domenichino, where in the central octagon is a painting of the same artist depicting:

or Assumption of the Virgin Mary, oil on canvas.

At the beginning of the nave, Tabernacle for holy oils with bas-relief depicting Christ Fons Vitae, Prophets, Angels and Dove of the Holy Spirit (1450 - 1463 ca.), in marble, by Mino da Fiesole.

--------------------------------------------

L'interno si presenta a pianta basilicale a tre navate, divise da ventidue colonne antiche in granito, di diametro diverso, con basi e capitelli ionici e corinzi che sorreggono trabeazione costituita da elementi romani di spoglio che prosegue sulla controfacciata; l'arco trionfale, sostenuto da due colonne di granito con capitelli corinzi e trabeazione classica, inquadra il transetto notevolmente rialzato rispetto al piano delle navate, dove è posto l'altare, incorniciato e protetto dal ciborio.

Il pavimento, quasi completamente rifatto dal Vespignani nel XIX secolo, riprende quello originario, realizzato dalla bottega dei Cosmati, marmorari romani operanti tra il XII e XIII secolo. Esso è dominato dai colori rosso, verde e oro, variamente e sapientemente intrecciati tra loro.

Lungo la navata centrale, si notano:

in alto, Soffitto ligneo a lacunari (1616 - 1617), disegnato da Domenichino, dove nell'ottagono centrale è inserito un dipinto dello stesso artista raffigurante:

oAssunzione di Maria Vergine, olio su tela.

All'inizio della navata, Tabernacolo per olii santi con bassorilievo raffigurante Cristo fons vitae, Profeti, Angeli e Colomba dello Spirito Santo (1450 - 1463 ca.), in marmo, opera di Mino da Fiesole.

 

Albert Memorial

Albert Memorial, in kensington, London

 

El Albert Memorial, erigido directamente al norte del Royal Albert Hall, en los Jardines de Kensington, Londres, es un monumento commemorativo encargado por la reina Victoria en memoria de su esposo, el príncipe Alberto, que había fallecido tempranamente en 1861. Diseñado por sir George Gilbert Scott —elegido en un concurso público por la misma reina— en forma de un templete de estilo neogótico con la forma de un dosel o pabellón ornamentado de 54 m de altura, similar a un ciborio sobre el altar mayor de una iglesia,​ alberga una estatua del príncipe mirando hacia el sur. Tardó más de diez años en completarse, y el costo fue de 120 000 £ . Cubiertos por suscripción pública.

 

La estatua de Alberto, obra de John Henry Foley y Thomas Brock

El memorial fue inaugurado en julio de 1872 por la reina Victoria,

The Albert Memorial, located in Greater London, Albert Memorial. Located in Kensington, London.

The Albert Memorial, erected directly north of the Royal Albert Hall in Kensington Gardens, London, is a commemorative monument commissioned by Queen Victoria in memory of her husband, Prince Albert, who died prematurely in 1861. Designed by Sir George Gilbert Scott — chosen through a public competition by the queen herself — in the form of a neo-Gothic canopy or ornate pavilion, standing at 54 meters in height, resembling a ciborium above the high altar of a church, it houses a statue of the prince facing south. It took more than ten years to complete and cost £120,000, covered by public subscription.

The statue of Albert, created by John Henry Foley and Thomas Brock.

The memorial was inaugurated in July 1872 by Queen Victoria.

 

Altar of the Tornabuoni Chapel designed by Enrico Romoli, director of the 1860 restoration. The sculptures are by Egisto Rossi, while the crucifix on the altar is attributed to Gianbologna - Santa Maria Novella Firenze.

 

Il grande ciborio è ricco di tarsie di malachite e lapislazzuli. Il Cristo risorto tra due angeli sul timpano della porticina fu dipinto su bronzo dorato da Giuseppe Fattori.

Sotto l'altare si trova l'urna con il corpo del Beato Giovanni da Salerno, fondatore del convento († 1243 ca.).

 

Nel paliotto di marmo bianco sono scolpite quattro figure allegoriche: Carità, Fortezza, Prudenza, Religione. Nei pannelli: San Domenico che predica e il Beato Giovanni da Salerno che riceve la chiesa e il convento di Santa Maria Novella dal Cardinal Ugolino.

 

The large ciborium is rich in malachite and lapis lazuli inlay. The risen Christ between two angels on the tympanum of the small door was painted on gilded bronze by Giuseppe Fattori.

Under the altar is the urn with the body of Blessed John of Salerno, founder of the monastery († 1243 ca.).

 

Four allegorical figures are carved in the white marble frontal: Charity, Fortitude, Prudence, Religion. In the panels: St. Dominic preaching and Blessed Giovanni da Salerno receiving the church and the convent of Santa Maria Novella from Cardinal Ugolino.

Duomo - Interno.

L'altare maggiore e l'abside.

Il complesso del presbiterio corrisponde all'area racchiusa dai dieci piloni absidali, e circondata dal deambulatorio.

Il suo aspetto attuale risale all'ultima metà del Cinquecento.

La sua sistemazione e le decorazioni che oggi vediamo furono commissionate da Carlo Borromeo e operate dal suo architetto prediletto, Pellegrino Tibaldi, secondo i dettami del Concilio di Trento.

Due pulpiti cinquecenteschi, progettati dal Pellegrini,

di forma circolare, circondano i due pilastri che reggono il tiburio.

Entrambi sono sorretti da quattro monumentali cariatidi in bronzo, che reggono i parapetti realizzati da lastre di rame sbalzato e dorato, come pure i baldacchini che ne coronano le sommità. Il sinistro fu terminato nel 1585.

Al centro dell'area presbiteriale sorge il Tempietto o ciborio del Pellegrini, che racchiude al suo interno il tabernacolo cilindrico a torre, dono del 1561 del papa Pio IV Medici al nipote Carlo Borromeo.

Il tempietto ha la forma di un piccolo tempio classico circolare, retto da otto colonne corinzie, la cui cupola è adornata da statue di angeli e coronata dal Salvatore.

 

Cathedral - Interior.

The high altar and the apse.

The presbytery complex corresponds to the area enclosed by the ten apse pillars, and surrounded by the ambulatory.

Its current appearance dates back to the last half of the sixteenth century.

Its arrangement and the decorations that we see today were commissioned by Carlo Borromeo and carried out by his favorite architect, Pellegrino Tibaldi, according to the dictates of the Council of Trent.

Two sixteenth-century pulpits, designed by Pellegrini,

of circular shape, surround the two pillars that support the dome.

Both are supported by four monumental bronze caryatids, which support the parapets made of embossed and gilded copper plates, as well as the canopies that crown the tops. The left was completed in 1585.

At the center of the presbytery area stands the Tempietto or ciborium of Pellegrini, which contains the cylindrical tower tabernacle, a gift from Pope Pius IV Medici to his nephew Carlo Borromeo in 1561.

The temple has the shape of a small circular classical temple, supported by eight Corinthian columns, whose dome is adorned with statues of angels and crowned by the Savior.

 

IMG20250218105747m

www.facebook.com/CleanRome/?fref=nf

 

Campagna di sensibilizzazione per la salvaguardia del patrimonio artistico di Roma, senza scopo di lucro

Awareness campaign for the preservation of the artistic heritage of Rome

 

La #BasilicadiSanPaolo fuori le Mura, danneggiata dal recente terremoto, è una delle 4 basiliche papali di Roma, la seconda più grande dopo quella di #SanPietro in Vaticano. Sorge lungo la #viaOstiense vicino la riva sinistra del Tevere, circa 2 km fuori le #muraAureliane. Si erge sul luogo che la tradizione indica come quello della sepoltura dell'apostolo Paolo la cui tomba si trova sotto l'altare papale e nel corso dei secoli è stata costante meta di pellegrinaggi. L’originale struttura paleocristiana venne sostituita completamente sotto il regno congiunto degli imperatori Teodosio I, Graziano e Valentiniano II (391), e rimarrà sostanzialmente intatta fino ad un disastroso incendio avvenuto nel 1823. Tra le poche opere superstiti di quel drammatico evento ci fu il #ciborio gotico di #ArnolfodiCambio (1285) tutt’ora presente sopra l’altare. La ricostruzione nelle forme attuali fu voluta da #LeoneXII nel 1825 e fu possibile anche grazie alle generose offerte provenienti da buona parte del mondo cristiano.

 

The Basilica of St. Paul outside the Walls, damaged by the recent earthquake, is one of the 4 papal basilicas of Rome, the second largest after that of St. Peter in Vatican. It's located along the Ostiense street near the left bank of the Tiber, about 2 km outside the Aurelian walls. It stands on the site that tradition identifies as the burial site of the apostle Paul whose tomb lies beneath the papal altar, and over the centuries has been constant destination of pilgrimage. The original early Christian structure was completely replaced under the joint reign of Emperor Theodosius I, Gratian and Valentinian II (391), and will remain substantially intact until a disastrous fire happened in 1823. Among the few surviving works of that dramatic event there was the Gothic ciborium by Arnolfo di Cambio (1285) still presents on the altar. The reconstruction in its present form was ordered by Leo XII in 1825 and was made possible thanks to the generous donations from much of the Christian world.

 

testo di Alessandro Loschiavo

 

O Mosteiro de Santa María de Monfero é un mosteiro medieval situado na contorna das Fragas do Eume e do que se conserva en bo estado a súa igrexa mentres que as dependencias monacais están en estado ruinoso.

 

Mosteiro situado na parroquia de San Fiz de Monfero no concello de Monfero, na provincia da Coruña.

 

As súas orixes remóntanse cando menos ao século X, ao se fundar un cenobio ao pe dunha ermida dedicada a San Marcos. Este cenobio favorecido polo rei Bermudo II sufriu o ataque dos normandos, sendo reconstruído a iniciativa de Afonso VII no ano 1134 en colaboración con nobres como Afonso Bermúdez ou o Conde Pedro Osorio que lle fixeron doazóns e lle concederon privilexios.

 

A comunidade naquel entón acollíase a regra de San Bieito xa que a comunidade conformárase con monxes desa orde procedentes do Mosteiro de Santa María de Valverde do Bierzo.

 

No 1147 acóllese á reforma cisterciense a través do Mosteiro de Sobrado dos Monxes, vivindo anos de esplendor económico e cultural.

 

A finais da idade media, coa reforma dos Reis Católicos, anexiónase á Congregación de Castela, da que dependeu ata a exclaustración de 1835. En 1882 hai un intento efémero de reintroducir a vida monacal no mosteiro ao se establecer unha comunidade cisterciense da que era abade Manuel Antonio Díez, que fora monxe da Congregación de Castela. A ruína do mosteiro e unha epidemia de varíola fixeron fracasar a tentativa.

 

As obras continuaron e no ano 1639 xa estaba rematado o ciborio. No ano 1645 traballábase na fachada e no ano 1655 consagrouse o templo. A capela da Virxe da Cela remátase cara o ano 1666, obra á que lle seguirán outras como a sancristía, coñecida como Chirola.

 

A igrexa é a parte que mellor se conserva. A igrexa románica probabelmente constaba de tres naves e tres ábsidas. Só se conserva dela o muro meridional, notabelmente alombado, cunha porta de acceso de arco apuntado no seu extremo occidental que actualmente está tapiada.

 

Destaca a súa fachada barroca, única en Galicia polo xadrezado dos perpiaños, alternando granito con xisto, con catro enormes columnas e dúas pilastras rematadas con capiteis corintios, que combina, seguindo a Bonet, unha estrutura clásica cun dinamismo barroco.

 

A planta é de cruz latina cunha gran cúpula no cruceiro.

 

No interior atópanse os sepulcros de Nuno Freire de Andrade, Fernán Pérez de Andrade, O Mozo e Diego de Andrade.

 

O edificio monacal artéllase arredor de tres claustros:

 

O inacabado Claustro da Hospedería mandado facer polo abade Ruperto Martínez (1803-1807) sobre outro renacentista do que aínda se conserva o tránsito ao Claustro das procesións e catro columnas correspondentes aos recantos do lenzo meridional. A súa construción foi interrompida pola Guerra da Independencia e as obras nunca se retomaron. Só se fixo un dos catro lenzos e pouco máis.

 

Dende o ano 1931 está considerado Monumento Nacional.

 

Galipedia.

  

Outros materiais dispersos por Cambados proceden de dous exemplares de capela-ciborio que tan comúns foron aproximadamente entre 1480 e 1550, con especial densidade no Salnés, O Ribeiro e o entorno do camiño real que os comunica. Con respecto á capela que formarían as pezas con historias de Xoán o Bautista, consta a existencia dunha confraría desta advocación a conta do testamento do pintor compostelán Jácome de Perlada do 04/12/1622 que cita Pérez Costanti, dependente do gremio dos zapateiros de Cambados, que lle debía 24 reais “por unas andas que le pinté para la procesión del Corpus”. Sendo coincidente o patrocinio da confraría coa advocación da capela, é moi posible que esta estivese nas mans do gremio dos zapateiros referido. Para Galicia non se ten descrito ningunha destas capelas-ciborio en relación con confrarías, pero si que podemos atopar algúns paralelos noutros puntos de Europa como a de Sant’Andrea di Bigonzo en Serravalle, feita no 1337 pola Confraternita dei Battuti para asistencia mutua e pública penitencia ou a da capela das Ánimas da igrexa de Santa Ana de Sevilla, feita para a confraría das Ánimas no 1570. As confrarías e gremios sempre supuxeron unha arma de dobre fío para a Igrexa, pois, por un lado, eran un claro facho de espallamento da piedade popular, pero polo outro con frecuencia tamén tiñan certo ánimo subversivo a ollos da xerarquía eclesial e señorial. De feito, a instancias do arcebispado sería redactado un documento real de Afonso X no ano 1253 titulado “Que se desaten las confrandias” para a Terra de Santiago, en previsión de que supuxesen un certo contrapoder: “Otrosi mando que non se fagan confradrías, nin iuras malas ningunas, nin ningunos malos ayuntamientos, que sean á danno de la térra et á mengua de mio sennorio, si non pora dar á comer a pobres, o pora luminaria, o pora soterrar muertos, o pora confuerços; et que se coma en casa del muerto; et non para otros paramientos malos”. Ao gremio de zapateiros compostelán, con esta intención, seríalle mesmo prohibida a construción dunha casa para as súas reunións por parte do rei en última instancia tras a oposición do señorío arcebispal no 1250.

 

A pesar de que o texto de Antonio de la Iglesia non é moi claro ao respecto, semella que aínda tivo ocasión de ver as dúas capelas-ciborio in situ no 1889, xa que describe os dous altares que abeiraban e parece aludir aos doseis: “Fuera de la capilla mayor y en los ángulos que se forman entre su arco toral y los muros laterales, al lado de cada púlpito se conservan las mesas de piedra de dos altares y forman á proporcionada elevación sus respectivos doseles de cantería en la fábrica”. Podemos atribuír a estas dúas capelas-ciborio, das que aínda se poden ver as pegadas dos encaixes no muro de acceso ao presbiterio, a ambos lados do arco, catro fragmentos de friso reutilizados no sineiro da capela do Hospital, un fragmento que se reutilizou para o pavimentado da costa do convento, se cadra tras a venda de materiais no 1845, outro fragmento de friso que se colocou nunha das capelas da igrexa de Santa Mariña tras a restauración de 1977, unha ménsula reutilizada nun valo da rúa da Parra que fotografei no ano 1990 e hoxe desaparecida, unha ménsula aínda no seu lugar orixinal e probablemente a figura do San Miguel que remataba o osario até mediados do século XX e agora está desaparecida. Semella evidente que os catro fragmentos da capela do Hospital, que noutro tempo formaban dous frisos case completos, pertencían á referida capela de Xoán o Bautista, xa que a lectura iconográfica é moi clara con dous episodios da súa lenda haxiográfica recollida no relato evanxélico. En concreto están representados, por unha parte, simultaneamente a predicación de Xoán o Bautista e a denominada segunda testemuña de Xoán , tema extraordinariamente raro en Galicia. Vestido coa túnica de pelello de camelo e manto, aparece en escena de predicación no deserto sobre un púlpito, facendo aceno coa man e con filacteria ondulante onde se lería o texto “Ecce Agnus Dei, ecce qui tollit peccata mundi” cun grupo de tres personaxes asistindo ás súas palabras estarricados sobre a verdura do arco conopial. No outro extremo do arco conopial, tras a macolla, aparece Xesús representado cos atributos do Salvador, con nimbo crucífero, dando beizón coa dereita e portando o globo terráqueo timbrado pola cruz; á súa beira está representado baixo o símbolo do Agnus Dei citado na filacteria, e finalmente unha figura de menor tamaño axeonllada e moi rozada, probablemente un anxo adorando ao seu señor. Por outra parte os outros dous fragmentos representan a escena do bautismo de Xesús e a manifestación da Trindade que se dá nese intre, aparecendo como personaxes Deus Pai imberbe tocado con tiara papal que dá beizón coa dereita e portando o globo timbrado pola cruz; a pomba que representa a forma máis etérea da Trindade, a do Espírito Santo; Xoán o Bautista axeonllado no intre de deitar auga sobre a testa de Xesús; Xesús dentro do río coas mans xuntas en xesto de oración para recibir o sacramento; e finalmente un anxo que se achega voando e que porta unha tea para o secado do bautizado. Forman estes catro anacos dous frisos do total de tres que compoñían a capela citada, que estaría soportada por dúas columnas na fronte e dúas ménsulas no muro, tendo conta todas estas pezas dun corpo piramidal que se adoita coroar cunha decoración vexetal formando un pináculo ou ben cun San Miguel, un santo ou a Virxe noutros casos. Estas pezas estaban tapiadas por un recebado de masa de cal e anacos de tella considerable que as ocultaba practicamente na súa totalidade. Nunha visita que fixen ao sineiro da capela no ano 1994 comprobei que se estaba fendendo ese recebado e que asomaba algunha figura, polo que o retirei coas mans sen dificultades, pois xa escachaba por todas partes. A sorpresa foi enorme, xa me vía eu como aquel Howard Carter asomado á tumba de Tut-ankh-amón. Se a min me preguntase un novo lord Carnarvon aquilo de: “Can you see anything?”, tamén respondería do mesmo xeito: “Yes, wonderful things”. Inmediatamente tomei unhas diapositivas (que vello sona agora). A mágoa é que aínda hoxe sigan aquí estas pezas singulares sen posibilidade dunha visión axeitada para o público.

 

Sindo Mosteiro, A Torre e a Sombra, 2018.

 

MÚSICA: Orlando Gibbons - Fancy for six viols, interpretado por L'Achéron.

youtu.be/8Ue-9-By-6Q

O Mosteiro de Santa María de Monfero é un mosteiro medieval situado na contorna das Fragas do Eume e do que se conserva en bo estado a súa igrexa mentres que as dependencias monacais están en estado ruinoso.

 

Mosteiro situado na parroquia de San Fiz de Monfero no concello de Monfero, na provincia da Coruña.

 

As súas orixes remóntanse cando menos ao século X, ao se fundar un cenobio ao pe dunha ermida dedicada a San Marcos. Este cenobio favorecido polo rei Bermudo II sufriu o ataque dos normandos, sendo reconstruído a iniciativa de Afonso VII no ano 1134 en colaboración con nobres como Afonso Bermúdez ou o Conde Pedro Osorio que lle fixeron doazóns e lle concederon privilexios.

 

A comunidade naquel entón acollíase a regra de San Bieito xa que a comunidade conformárase con monxes desa orde procedentes do Mosteiro de Santa María de Valverde do Bierzo.

 

No 1147 acóllese á reforma cisterciense a través do Mosteiro de Sobrado dos Monxes, vivindo anos de esplendor económico e cultural.

 

A finais da idade media, coa reforma dos Reis Católicos, anexiónase á Congregación de Castela, da que dependeu ata a exclaustración de 1835. En 1882 hai un intento efémero de reintroducir a vida monacal no mosteiro ao se establecer unha comunidade cisterciense da que era abade Manuel Antonio Díez, que fora monxe da Congregación de Castela. A ruína do mosteiro e unha epidemia de varíola fixeron fracasar a tentativa.

 

As obras continuaron e no ano 1639 xa estaba rematado o ciborio. No ano 1645 traballábase na fachada e no ano 1655 consagrouse o templo. A capela da Virxe da Cela remátase cara o ano 1666, obra á que lle seguirán outras como a sancristía, coñecida como Chirola.

 

A igrexa é a parte que mellor se conserva. A igrexa románica probabelmente constaba de tres naves e tres ábsidas. Só se conserva dela o muro meridional, notabelmente alombado, cunha porta de acceso de arco apuntado no seu extremo occidental que actualmente está tapiada.

 

Destaca a súa fachada barroca, única en Galicia polo xadrezado dos perpiaños, alternando granito con xisto, con catro enormes columnas e dúas pilastras rematadas con capiteis corintios, que combina, seguindo a Bonet, unha estrutura clásica cun dinamismo barroco.

 

A planta é de cruz latina cunha gran cúpula no cruceiro.

 

No interior atópanse os sepulcros de Nuno Freire de Andrade, Fernán Pérez de Andrade, O Mozo e Diego de Andrade.

 

O edificio monacal artéllase arredor de tres claustros:

 

O inacabado Claustro da Hospedería mandado facer polo abade Ruperto Martínez (1803-1807) sobre outro renacentista do que aínda se conserva o tránsito ao Claustro das procesións e catro columnas correspondentes aos recantos do lenzo meridional. A súa construción foi interrompida pola Guerra da Independencia e as obras nunca se retomaron. Só se fixo un dos catro lenzos e pouco máis.

 

Dende o ano 1931 está considerado Monumento Nacional.

 

Galipedia.

 

O Mosteiro de Santa María de Monfero é un mosteiro medieval situado na contorna das Fragas do Eume e do que se conserva en bo estado a súa igrexa mentres que as dependencias monacais están en estado ruinoso.

 

Mosteiro situado na parroquia de San Fiz de Monfero no concello de Monfero, na provincia da Coruña.

 

As súas orixes remóntanse cando menos ao século X, ao se fundar un cenobio ao pe dunha ermida dedicada a San Marcos. Este cenobio favorecido polo rei Bermudo II sufriu o ataque dos normandos, sendo reconstruído a iniciativa de Afonso VII no ano 1134 en colaboración con nobres como Afonso Bermúdez ou o Conde Pedro Osorio que lle fixeron doazóns e lle concederon privilexios.

 

A comunidade naquel entón acollíase a regra de San Bieito xa que a comunidade conformárase con monxes desa orde procedentes do Mosteiro de Santa María de Valverde do Bierzo.

 

No 1147 acóllese á reforma cisterciense a través do Mosteiro de Sobrado dos Monxes, vivindo anos de esplendor económico e cultural.

 

A finais da idade media, coa reforma dos Reis Católicos, anexiónase á Congregación de Castela, da que dependeu ata a exclaustración de 1835. En 1882 hai un intento efémero de reintroducir a vida monacal no mosteiro ao se establecer unha comunidade cisterciense da que era abade Manuel Antonio Díez, que fora monxe da Congregación de Castela. A ruína do mosteiro e unha epidemia de varíola fixeron fracasar a tentativa.

 

As obras continuaron e no ano 1639 xa estaba rematado o ciborio. No ano 1645 traballábase na fachada e no ano 1655 consagrouse o templo. A capela da Virxe da Cela remátase cara o ano 1666, obra á que lle seguirán outras como a sancristía, coñecida como Chirola.

 

A igrexa é a parte que mellor se conserva. A igrexa románica probabelmente constaba de tres naves e tres ábsidas. Só se conserva dela o muro meridional, notabelmente alombado, cunha porta de acceso de arco apuntado no seu extremo occidental que actualmente está tapiada.

 

Destaca a súa fachada barroca, única en Galicia polo xadrezado dos perpiaños, alternando granito con xisto, con catro enormes columnas e dúas pilastras rematadas con capiteis corintios, que combina, seguindo a Bonet, unha estrutura clásica cun dinamismo barroco.

 

A planta é de cruz latina cunha gran cúpula no cruceiro.

 

No interior atópanse os sepulcros de Nuno Freire de Andrade, Fernán Pérez de Andrade, O Mozo e Diego de Andrade.

 

O edificio monacal artéllase arredor de tres claustros:

 

O inacabado Claustro da Hospedería mandado facer polo abade Ruperto Martínez (1803-1807) sobre outro renacentista do que aínda se conserva o tránsito ao Claustro das procesións e catro columnas correspondentes aos recantos do lenzo meridional. A súa construción foi interrompida pola Guerra da Independencia e as obras nunca se retomaron. Só se fixo un dos catro lenzos e pouco máis.

 

Dende o ano 1931 está considerado Monumento Nacional.

 

Galipedia.

 

O Mosteiro de Santa María de Monfero é un mosteiro medieval situado na contorna das Fragas do Eume e do que se conserva en bo estado a súa igrexa mentres que as dependencias monacais están en estado ruinoso.

 

Mosteiro situado na parroquia de San Fiz de Monfero no concello de Monfero, na provincia da Coruña.

 

As súas orixes remóntanse cando menos ao século X, ao se fundar un cenobio ao pe dunha ermida dedicada a San Marcos. Este cenobio favorecido polo rei Bermudo II sufriu o ataque dos normandos, sendo reconstruído a iniciativa de Afonso VII no ano 1134 en colaboración con nobres como Afonso Bermúdez ou o Conde Pedro Osorio que lle fixeron doazóns e lle concederon privilexios.

 

A comunidade naquel entón acollíase a regra de San Bieito xa que a comunidade conformárase con monxes desa orde procedentes do Mosteiro de Santa María de Valverde do Bierzo.

 

No 1147 acóllese á reforma cisterciense a través do Mosteiro de Sobrado dos Monxes, vivindo anos de esplendor económico e cultural.

 

A finais da idade media, coa reforma dos Reis Católicos, anexiónase á Congregación de Castela, da que dependeu ata a exclaustración de 1835. En 1882 hai un intento efémero de reintroducir a vida monacal no mosteiro ao se establecer unha comunidade cisterciense da que era abade Manuel Antonio Díez, que fora monxe da Congregación de Castela. A ruína do mosteiro e unha epidemia de varíola fixeron fracasar a tentativa.

 

As obras continuaron e no ano 1639 xa estaba rematado o ciborio. No ano 1645 traballábase na fachada e no ano 1655 consagrouse o templo. A capela da Virxe da Cela remátase cara o ano 1666, obra á que lle seguirán outras como a sancristía, coñecida como Chirola.

 

A igrexa é a parte que mellor se conserva. A igrexa románica probabelmente constaba de tres naves e tres ábsidas. Só se conserva dela o muro meridional, notabelmente alombado, cunha porta de acceso de arco apuntado no seu extremo occidental que actualmente está tapiada.

 

Destaca a súa fachada barroca, única en Galicia polo xadrezado dos perpiaños, alternando granito con xisto, con catro enormes columnas e dúas pilastras rematadas con capiteis corintios, que combina, seguindo a Bonet, unha estrutura clásica cun dinamismo barroco.

 

A planta é de cruz latina cunha gran cúpula no cruceiro.

 

No interior atópanse os sepulcros de Nuno Freire de Andrade, Fernán Pérez de Andrade, O Mozo e Diego de Andrade.

 

O edificio monacal artéllase arredor de tres claustros:

 

O inacabado Claustro da Hospedería mandado facer polo abade Ruperto Martínez (1803-1807) sobre outro renacentista do que aínda se conserva o tránsito ao Claustro das procesións e catro columnas correspondentes aos recantos do lenzo meridional. A súa construción foi interrompida pola Guerra da Independencia e as obras nunca se retomaron. Só se fixo un dos catro lenzos e pouco máis.

 

Dende o ano 1931 está considerado Monumento Nacional.

 

Galipedia.

  

Outros materiais dispersos por Cambados proceden de dous exemplares de capela-ciborio que tan comúns foron aproximadamente entre 1480 e 1550, con especial densidade no Salnés, O Ribeiro e o entorno do camiño real que os comunica. Con respecto á capela que formarían as pezas con historias de Xoán o Bautista, consta a existencia dunha confraría desta advocación a conta do testamento do pintor compostelán Jácome de Perlada do 04/12/1622 que cita Pérez Costanti, dependente do gremio dos zapateiros de Cambados, que lle debía 24 reais “por unas andas que le pinté para la procesión del Corpus”. Sendo coincidente o patrocinio da confraría coa advocación da capela, é moi posible que esta estivese nas mans do gremio dos zapateiros referido. Para Galicia non se ten descrito ningunha destas capelas-ciborio en relación con confrarías, pero si que podemos atopar algúns paralelos noutros puntos de Europa como a de Sant’Andrea di Bigonzo en Serravalle, feita no 1337 pola Confraternita dei Battuti para asistencia mutua e pública penitencia ou a da capela das Ánimas da igrexa de Santa Ana de Sevilla, feita para a confraría das Ánimas no 1570. As confrarías e gremios sempre supuxeron unha arma de dobre fío para a Igrexa, pois, por un lado, eran un claro facho de espallamento da piedade popular, pero polo outro con frecuencia tamén tiñan certo ánimo subversivo a ollos da xerarquía eclesial e señorial. De feito, a instancias do arcebispado sería redactado un documento real de Afonso X no ano 1253 titulado “Que se desaten las confrandias” para a Terra de Santiago, en previsión de que supuxesen un certo contrapoder: “Otrosi mando que non se fagan confradrías, nin iuras malas ningunas, nin ningunos malos ayuntamientos, que sean á danno de la térra et á mengua de mio sennorio, si non pora dar á comer a pobres, o pora luminaria, o pora soterrar muertos, o pora confuerços; et que se coma en casa del muerto; et non para otros paramientos malos”. Ao gremio de zapateiros compostelán, con esta intención, seríalle mesmo prohibida a construción dunha casa para as súas reunións por parte do rei en última instancia tras a oposición do señorío arcebispal no 1250.

 

A pesar de que o texto de Antonio de la Iglesia non é moi claro ao respecto, semella que aínda tivo ocasión de ver as dúas capelas-ciborio in situ no 1889, xa que describe os dous altares que abeiraban e parece aludir aos doseis: “Fuera de la capilla mayor y en los ángulos que se forman entre su arco toral y los muros laterales, al lado de cada púlpito se conservan las mesas de piedra de dos altares y forman á proporcionada elevación sus respectivos doseles de cantería en la fábrica”. Podemos atribuír a estas dúas capelas-ciborio, das que aínda se poden ver as pegadas dos encaixes no muro de acceso ao presbiterio, a ambos lados do arco, catro fragmentos de friso reutilizados no sineiro da capela do Hospital, un fragmento que se reutilizou para o pavimentado da costa do convento, se cadra tras a venda de materiais no 1845, outro fragmento de friso que se colocou nunha das capelas da igrexa de Santa Mariña tras a restauración de 1977, unha ménsula reutilizada nun valo da rúa da Parra que fotografei no ano 1990 e hoxe desaparecida, unha ménsula aínda no seu lugar orixinal e probablemente a figura do San Miguel que remataba o osario até mediados do século XX e agora está desaparecida. Semella evidente que os catro fragmentos da capela do Hospital, que noutro tempo formaban dous frisos case completos, pertencían á referida capela de Xoán o Bautista, xa que a lectura iconográfica é moi clara con dous episodios da súa lenda haxiográfica recollida no relato evanxélico. En concreto están representados, por unha parte, simultaneamente a predicación de Xoán o Bautista e a denominada segunda testemuña de Xoán , tema extraordinariamente raro en Galicia. Vestido coa túnica de pelello de camelo e manto, aparece en escena de predicación no deserto sobre un púlpito, facendo aceno coa man e con filacteria ondulante onde se lería o texto “Ecce Agnus Dei, ecce qui tollit peccata mundi” cun grupo de tres personaxes asistindo ás súas palabras estarricados sobre a verdura do arco conopial. No outro extremo do arco conopial, tras a macolla, aparece Xesús representado cos atributos do Salvador, con nimbo crucífero, dando beizón coa dereita e portando o globo terráqueo timbrado pola cruz; á súa beira está representado baixo o símbolo do Agnus Dei citado na filacteria, e finalmente unha figura de menor tamaño axeonllada e moi rozada, probablemente un anxo adorando ao seu señor. Por outra parte os outros dous fragmentos representan a escena do bautismo de Xesús e a manifestación da Trindade que se dá nese intre, aparecendo como personaxes Deus Pai imberbe tocado con tiara papal que dá beizón coa dereita e portando o globo timbrado pola cruz; a pomba que representa a forma máis etérea da Trindade, a do Espírito Santo; Xoán o Bautista axeonllado no intre de deitar auga sobre a testa de Xesús; Xesús dentro do río coas mans xuntas en xesto de oración para recibir o sacramento; e finalmente un anxo que se achega voando e que porta unha tea para o secado do bautizado. Forman estes catro anacos dous frisos do total de tres que compoñían a capela citada, que estaría soportada por dúas columnas na fronte e dúas ménsulas no muro, tendo conta todas estas pezas dun corpo piramidal que se adoita coroar cunha decoración vexetal formando un pináculo ou ben cun San Miguel, un santo ou a Virxe noutros casos. Estas pezas estaban tapiadas por un recebado de masa de cal e anacos de tella considerable que as ocultaba practicamente na súa totalidade. Nunha visita que fixen ao sineiro da capela no ano 1994 comprobei que se estaba fendendo ese recebado e que asomaba algunha figura, polo que o retirei coas mans sen dificultades, pois xa escachaba por todas partes. A sorpresa foi enorme, xa me vía eu como aquel Howard Carter asomado á tumba de Tut-ankh-amón. Se a min me preguntase un novo lord Carnarvon aquilo de: “Can you see anything?”, tamén respondería do mesmo xeito: “Yes, wonderful things”. Inmediatamente tomei unhas diapositivas (que vello sona agora). A mágoa é que aínda hoxe sigan aquí estas pezas singulares sen posibilidade dunha visión axeitada para o público.

 

Sindo Mosteiro, A Torre e a Sombra, 2018.

 

MÚSICA: Jacques Arcadelt - Il bianco e dolce cigno, interpretado por King Singers.

youtu.be/0uSfngoJ3RU

Outros materiais dispersos por Cambados proceden de dous exemplares de capela-ciborio que tan comúns foron aproximadamente entre 1480 e 1550, con especial densidade no Salnés, O Ribeiro e o entorno do camiño real que os comunica. Con respecto á capela que formarían as pezas con historias de Xoán o Bautista, consta a existencia dunha confraría desta advocación a conta do testamento do pintor compostelán Jácome de Perlada do 04/12/1622 que cita Pérez Costanti, dependente do gremio dos zapateiros de Cambados, que lle debía 24 reais “por unas andas que le pinté para la procesión del Corpus”. Sendo coincidente o patrocinio da confraría coa advocación da capela, é moi posible que esta estivese nas mans do gremio dos zapateiros referido. Para Galicia non se ten descrito ningunha destas capelas-ciborio en relación con confrarías, pero si que podemos atopar algúns paralelos noutros puntos de Europa como a de Sant’Andrea di Bigonzo en Serravalle, feita no 1337 pola Confraternita dei Battuti para asistencia mutua e pública penitencia ou a da capela das Ánimas da igrexa de Santa Ana de Sevilla, feita para a confraría das Ánimas no 1570. As confrarías e gremios sempre supuxeron unha arma de dobre fío para a Igrexa, pois, por un lado, eran un claro facho de espallamento da piedade popular, pero polo outro con frecuencia tamén tiñan certo ánimo subversivo a ollos da xerarquía eclesial e señorial. De feito, a instancias do arcebispado sería redactado un documento real de Afonso X no ano 1253 titulado “Que se desaten las confrandias” para a Terra de Santiago, en previsión de que supuxesen un certo contrapoder: “Otrosi mando que non se fagan confradrías, nin iuras malas ningunas, nin ningunos malos ayuntamientos, que sean á danno de la térra et á mengua de mio sennorio, si non pora dar á comer a pobres, o pora luminaria, o pora soterrar muertos, o pora confuerços; et que se coma en casa del muerto; et non para otros paramientos malos”. Ao gremio de zapateiros compostelán, con esta intención, seríalle mesmo prohibida a construción dunha casa para as súas reunións por parte do rei en última instancia tras a oposición do señorío arcebispal no 1250.

 

A pesar de que o texto de Antonio de la Iglesia non é moi claro ao respecto, semella que aínda tivo ocasión de ver as dúas capelas-ciborio in situ no 1889, xa que describe os dous altares que abeiraban e parece aludir aos doseis: “Fuera de la capilla mayor y en los ángulos que se forman entre su arco toral y los muros laterales, al lado de cada púlpito se conservan las mesas de piedra de dos altares y forman á proporcionada elevación sus respectivos doseles de cantería en la fábrica”. Podemos atribuír a estas dúas capelas-ciborio, das que aínda se poden ver as pegadas dos encaixes no muro de acceso ao presbiterio, a ambos lados do arco, catro fragmentos de friso reutilizados no sineiro da capela do Hospital, un fragmento que se reutilizou para o pavimentado da costa do convento, se cadra tras a venda de materiais no 1845, outro fragmento de friso que se colocou nunha das capelas da igrexa de Santa Mariña tras a restauración de 1977, unha ménsula reutilizada nun valo da rúa da Parra que fotografei no ano 1990 e hoxe desaparecida, unha ménsula aínda no seu lugar orixinal e probablemente a figura do San Miguel que remataba o osario até mediados do século XX e agora está desaparecida. Semella evidente que os catro fragmentos da capela do Hospital, que noutro tempo formaban dous frisos case completos, pertencían á referida capela de Xoán o Bautista, xa que a lectura iconográfica é moi clara con dous episodios da súa lenda haxiográfica recollida no relato evanxélico. En concreto están representados, por unha parte, simultaneamente a predicación de Xoán o Bautista e a denominada segunda testemuña de Xoán , tema extraordinariamente raro en Galicia. Vestido coa túnica de pelello de camelo e manto, aparece en escena de predicación no deserto sobre un púlpito, facendo aceno coa man e con filacteria ondulante onde se lería o texto “Ecce Agnus Dei, ecce qui tollit peccata mundi” cun grupo de tres personaxes asistindo ás súas palabras estarricados sobre a verdura do arco conopial. No outro extremo do arco conopial, tras a macolla, aparece Xesús representado cos atributos do Salvador, con nimbo crucífero, dando beizón coa dereita e portando o globo terráqueo timbrado pola cruz; á súa beira está representado baixo o símbolo do Agnus Dei citado na filacteria, e finalmente unha figura de menor tamaño axeonllada e moi rozada, probablemente un anxo adorando ao seu señor. Por outra parte os outros dous fragmentos representan a escena do bautismo de Xesús e a manifestación da Trindade que se dá nese intre, aparecendo como personaxes Deus Pai imberbe tocado con tiara papal que dá beizón coa dereita e portando o globo timbrado pola cruz; a pomba que representa a forma máis etérea da Trindade, a do Espírito Santo; Xoán o Bautista axeonllado no intre de deitar auga sobre a testa de Xesús; Xesús dentro do río coas mans xuntas en xesto de oración para recibir o sacramento; e finalmente un anxo que se achega voando e que porta unha tea para o secado do bautizado. Forman estes catro anacos dous frisos do total de tres que compoñían a capela citada, que estaría soportada por dúas columnas na fronte e dúas ménsulas no muro, tendo conta todas estas pezas dun corpo piramidal que se adoita coroar cunha decoración vexetal formando un pináculo ou ben cun San Miguel, un santo ou a Virxe noutros casos. Estas pezas estaban tapiadas por un recebado de masa de cal e anacos de tella considerable que as ocultaba practicamente na súa totalidade. Nunha visita que fixen ao sineiro da capela no ano 1994 comprobei que se estaba fendendo ese recebado e que asomaba algunha figura, polo que o retirei coas mans sen dificultades, pois xa escachaba por todas partes. A sorpresa foi enorme, xa me vía eu como aquel Howard Carter asomado á tumba de Tut-ankh-amón. Se a min me preguntase un novo lord Carnarvon aquilo de: “Can you see anything?”, tamén respondería do mesmo xeito: “Yes, wonderful things”. Inmediatamente tomei unhas diapositivas (que vello sona agora). A mágoa é que aínda hoxe sigan aquí estas pezas singulares sen posibilidade dunha visión axeitada para o público.

 

Sindo Mosteiro, A Torre e a Sombra, 2018.

 

MÚSICA: Giovanni Pierluigi da Palestrina - Osculetur me, interpretado por Stile Antico

youtu.be/9Zkfsk1PDgs

Barletta Puglia Italy © 2014 All rights reserved

Oil painting effect make with FotoSketcher

Nikon coolpix p 7100

 

La Cattedrale di Santa Maria Maggiore di Barletta

La Cattedrale di Santa Maria Maggiore ubicata nella zona più antica della città,sorge su preesistenti strutture ,una necropoli di età dauno romana e due edifici basilicati del VI e del X - XI secolo.

Nella forma attuale,essa è il risultato composito di complesse vicende costruttive avviate nel XII secolo e concluse attraverso fasi alterne alla fine del XVII secolo. Edificata nel XII secolo ed ampliata nel XIV, la cattedrale è caratterizzata da un portale rinascimentale sovrastato da una ricca cornice, da un meraviglioso rosone e da altri due piccoli portali laterali. Sulla sinistra della facciata svetta maestosa l’elegante torre campanaria ornata da varie bifore, la quale presenta alla base un arco di passaggio. L’interno del duomo, a tre navate, è completato da un meraviglioso abside, da un presbiterio in stile gotico, da un ciborio ornato da capitelli in stile orientale e da un pergamo duecentesco per la proclamazione delle letture bibliche. Di notevole interesse anche la cripta, che conserva ancora i resti di una preesistente basilica paleocristiana risalente al X secolo, ed il cosiddetto Tesoro, dove sono custoditi arredi, dipinti ed avori e oreficerie di fattura islamica. La chiesa ha raggiunto il suo massimo splendore durante le crociate, fungendo da punto di transito per i pellegrini che si recavano in Terrasanta.Nel 1459 con la dinastia Aragonese il nuovo re, Ferdinando I, fu incoronato proprio nella cattedrale di Barletta .Da wikipedia

 

The Cathedral of Santa Maria Maggiore of Barletta

 

The Cathedral of Santa Maria Maggiore, located in an older part of the city, built on a pre-existing structures age necropolis dauno and two buildings basilicati of the 6th and the 10th-11th centuries.

In its current form, it is the result of complex composite construction events started in the 12th century and concluded through alternate stages at the end of the 17th century. Built in the 12th century and enlarged in the 14th, the Cathedral has a Renaissance Portal surmounted by a rich cornice, by a beautiful rose window and two small side portals. On the left rises the majestic façade of the elegant Bell Tower decorated with several mullioned windows , which has at its base a arc of step. The Interior of the Cathedral, with three naves, is complemented by a marvellous apse, from a Gothic chancel, from a canopy decorated with Oriental-style capitals and a 13th-century pulpit for the proclamation of biblical readings. Of considerable interest even the crypt, which still preserves the remains of a pre-existing early Christian basilica dating from the 10th century, and the so-called treasure, where there are furniture, paintings and ivory and gold Islamic invoice. The Church reached its peak during the Crusades, acting as a transit point for pilgrims who went to the Holy land. In 1459 with the Aragonese dynasty, the new King, Ferdinand I, was crowned in the Cathedral of Barletta.From wikipedia, the free encyclopedia

Outros materiais dispersos por Cambados proceden de dous exemplares de capela-ciborio que tan comúns foron aproximadamente entre 1480 e 1550, con especial densidade no Salnés, O Ribeiro e o entorno do camiño real que os comunica. Con respecto á capela que formarían as pezas con historias de Xoán o Bautista, consta a existencia dunha confraría desta advocación a conta do testamento do pintor compostelán Jácome de Perlada do 04/12/1622 que cita Pérez Costanti, dependente do gremio dos zapateiros de Cambados, que lle debía 24 reais “por unas andas que le pinté para la procesión del Corpus”. Sendo coincidente o patrocinio da confraría coa advocación da capela, é moi posible que esta estivese nas mans do gremio dos zapateiros referido. Para Galicia non se ten descrito ningunha destas capelas-ciborio en relación con confrarías, pero si que podemos atopar algúns paralelos noutros puntos de Europa como a de Sant’Andrea di Bigonzo en Serravalle, feita no 1337 pola Confraternita dei Battuti para asistencia mutua e pública penitencia ou a da capela das Ánimas da igrexa de Santa Ana de Sevilla, feita para a confraría das Ánimas no 1570. As confrarías e gremios sempre supuxeron unha arma de dobre fío para a Igrexa, pois, por un lado, eran un claro facho de espallamento da piedade popular, pero polo outro con frecuencia tamén tiñan certo ánimo subversivo a ollos da xerarquía eclesial e señorial. De feito, a instancias do arcebispado sería redactado un documento real de Afonso X no ano 1253 titulado “Que se desaten las confrandias” para a Terra de Santiago, en previsión de que supuxesen un certo contrapoder: “Otrosi mando que non se fagan confradrías, nin iuras malas ningunas, nin ningunos malos ayuntamientos, que sean á danno de la térra et á mengua de mio sennorio, si non pora dar á comer a pobres, o pora luminaria, o pora soterrar muertos, o pora confuerços; et que se coma en casa del muerto; et non para otros paramientos malos”. Ao gremio de zapateiros compostelán, con esta intención, seríalle mesmo prohibida a construción dunha casa para as súas reunións por parte do rei en última instancia tras a oposición do señorío arcebispal no 1250.

 

A pesar de que o texto de Antonio de la Iglesia non é moi claro ao respecto, semella que aínda tivo ocasión de ver as dúas capelas-ciborio in situ no 1889, xa que describe os dous altares que abeiraban e parece aludir aos doseis: “Fuera de la capilla mayor y en los ángulos que se forman entre su arco toral y los muros laterales, al lado de cada púlpito se conservan las mesas de piedra de dos altares y forman á proporcionada elevación sus respectivos doseles de cantería en la fábrica”. Podemos atribuír a estas dúas capelas-ciborio, das que aínda se poden ver as pegadas dos encaixes no muro de acceso ao presbiterio, a ambos lados do arco, catro fragmentos de friso reutilizados no sineiro da capela do Hospital, un fragmento que se reutilizou para o pavimentado da costa do convento, se cadra tras a venda de materiais no 1845, outro fragmento de friso que se colocou nunha das capelas da igrexa de Santa Mariña tras a restauración de 1977, unha ménsula reutilizada nun valo da rúa da Parra que fotografei no ano 1990 e hoxe desaparecida, unha ménsula aínda no seu lugar orixinal e probablemente a figura do San Miguel que remataba o osario até mediados do século XX e agora está desaparecida. Semella evidente que os catro fragmentos da capela do Hospital, que noutro tempo formaban dous frisos case completos, pertencían á referida capela de Xoán o Bautista, xa que a lectura iconográfica é moi clara con dous episodios da súa lenda haxiográfica recollida no relato evanxélico. En concreto están representados, por unha parte, simultaneamente a predicación de Xoán o Bautista e a denominada segunda testemuña de Xoán , tema extraordinariamente raro en Galicia. Vestido coa túnica de pelello de camelo e manto, aparece en escena de predicación no deserto sobre un púlpito, facendo aceno coa man e con filacteria ondulante onde se lería o texto “Ecce Agnus Dei, ecce qui tollit peccata mundi” cun grupo de tres personaxes asistindo ás súas palabras estarricados sobre a verdura do arco conopial. No outro extremo do arco conopial, tras a macolla, aparece Xesús representado cos atributos do Salvador, con nimbo crucífero, dando beizón coa dereita e portando o globo terráqueo timbrado pola cruz; á súa beira está representado baixo o símbolo do Agnus Dei citado na filacteria, e finalmente unha figura de menor tamaño axeonllada e moi rozada, probablemente un anxo adorando ao seu señor. Por outra parte os outros dous fragmentos representan a escena do bautismo de Xesús e a manifestación da Trindade que se dá nese intre, aparecendo como personaxes Deus Pai imberbe tocado con tiara papal que dá beizón coa dereita e portando o globo timbrado pola cruz; a pomba que representa a forma máis etérea da Trindade, a do Espírito Santo; Xoán o Bautista axeonllado no intre de deitar auga sobre a testa de Xesús; Xesús dentro do río coas mans xuntas en xesto de oración para recibir o sacramento; e finalmente un anxo que se achega voando e que porta unha tea para o secado do bautizado. Forman estes catro anacos dous frisos do total de tres que compoñían a capela citada, que estaría soportada por dúas columnas na fronte e dúas ménsulas no muro, tendo conta todas estas pezas dun corpo piramidal que se adoita coroar cunha decoración vexetal formando un pináculo ou ben cun San Miguel, un santo ou a Virxe noutros casos. Estas pezas estaban tapiadas por un recebado de masa de cal e anacos de tella considerable que as ocultaba practicamente na súa totalidade. Nunha visita que fixen ao sineiro da capela no ano 1994 comprobei que se estaba fendendo ese recebado e que asomaba algunha figura, polo que o retirei coas mans sen dificultades, pois xa escachaba por todas partes. A sorpresa foi enorme, xa me vía eu como aquel Howard Carter asomado á tumba de Tut-ankh-amón. Se a min me preguntase un novo lord Carnarvon aquilo de: “Can you see anything?”, tamén respondería do mesmo xeito: “Yes, wonderful things”. Inmediatamente tomei unhas diapositivas (que vello sona agora). A mágoa é que aínda hoxe sigan aquí estas pezas singulares sen posibilidade dunha visión axeitada para o público.

 

Sindo Mosteiro, A Torre e a Sombra, 2018.

 

MÚSICA: Jacob Clemens non Papa - "Ego flos campi", interpretado por Stile Antico

youtu.be/dIEih20lZkE

Baldacchino dell'altre Maggiore, di Ferdinando Fuga (1699-1782); le quattro colonne di porfido decorate con fronde di bronzo dorato, di Giuseppe Valadier (1762-1839)

Nell’Abside mosaico di Jacopo Torriti (XIII secolo), raffigurante l’Incoronazione di Maria tra il cardinale Giacomo Colonna, a destra, e papa Niccolò IV, a sinistra, tra due schiere di angeli e i Ss. Giovanni Battista, Iacopo e Antonio, a destra, ed i Ss. Pietro , Paolo e Francesco, a sinistra; nel fondo, motivo a girali con colombe e pavoni; al di sotto degli angeli e dei santi, il fiume Giordano con barche e cigni; più sotto, tra le finestre, episodi della vita di Maria, di Jacopo Torriti (XIII secolo); all’esterno dell’arco absidale, i 24 Seniori dell’Apocalisse. Nella parte inferiore dell’abside sono murati quattro bassorilievi di Mino del Reame (1474) dall’antico ciborio dell’altare papale; la Natività è di Francesco Mancini (1679-1758). Nel 1931, con la demolizione della volta cinquecentesca, è stato parzialmente rimesso in luce il transetto di papa Niccolò IV con i coevi affreschi di profeti entro clipei, attribuiti a Pietro Cavallini, Cimabue o Giotto giovane.

 

Baldacchino dell'altre Maggiore, by Ferdinando Fuga (1699-1782); the four porphyry columns decorated with gilt bronze leaves are by Giuseppe Valadier (1762-1839)

In the apse mosaic by Jacopo Torriti (13th century), depicting the Coronation of Mary between Cardinal Giacomo Colonna, on the right, and Pope Niccolò IV, on the left, between two groups of angels and Saints John the Baptist, Iacopo and Antonio, on the right, and Saints Peter, Paul and Francis, on the left; in the background, a spiral motif with doves and peacocks; below the angels and saints, the Jordan River with boats and swans; below, between the windows, episodes from the life of Mary, by Jacopo Torriti (13th century); outside the apse arch, the 24 Seniors of the Apocalypse. In the lower part of the apse there are four bas-reliefs by Mino del Reame (1474) from the ancient ciborium of the papal altar; the Nativity is by Francesco Mancini (1679-1758). In 1931, with the demolition of the sixteenth-century vault, the transept of Pope Nicholas IV was partially brought to light with the contemporary frescoes of prophets within clypei, attributed to Pietro Cavallini, Cimabue or Giotto young.

 

Baldacchino dell'altre Maggiore, par Ferdinando Fuga (1699-1782); les quatre colonnes de porphyre décorées de feuilles de bronze doré sont de Giuseppe Valadier (1762-1839)

Dans l'abside mosaïque de Jacopo Torriti (XIIIe siècle), représentant le couronnement de Marie entre le cardinal Giacomo Colonna, à droite, et le pape Niccolò IV, à gauche, entre deux groupes d'anges et de saints Jean-Baptiste, Iacopo et Antonio, à droite, et Saints Pierre, Paul et François, à gauche; en arrière-plan, un motif en spirale avec des colombes et des paons; au-dessous des anges et des saints, le Jourdain avec des bateaux et des cygnes; en bas, entre les fenêtres, des épisodes de la vie de Marie, de Jacopo Torriti (XIIIe siècle); à l'extérieur de l'arc de l'abside, les 24 Seniors de l'Apocalypse. Dans la partie inférieure de l'abside, quatre bas-reliefs de Mino del Reame (1474) de l'ancien ciboire de l'autel papal; la Nativité est de Francesco Mancini (1679-1758). En 1931, avec la démolition de la chapelle du XVIe siècle, le transept du pape Nicolas IV est partiellement mis en lumière avec les fresques contemporaines de prophètes au sein de clypei, attribuées à Pietro Cavallini, Cimabue ou Giotto young.

Barletta Puglia Italy © 2014 All rights reserved

Oil painting effect make with FotoSketcher

Nikon coolpix p 7100

 

La Cattedrale di Santa Maria Maggiore di Barletta

La Cattedrale di Santa Maria Maggiore ubicata nella zona più antica della città,sorge su preesistenti strutture ,una necropoli di età dauno romana e due edifici basilicati del VI e del X - XI secolo.

Nella forma attuale,essa è il risultato composito di complesse vicende costruttive avviate nel XII secolo e concluse attraverso fasi alterne alla fine del XVII secolo. Edificata nel XII secolo ed ampliata nel XIV, la cattedrale è caratterizzata da un portale rinascimentale sovrastato da una ricca cornice, da un meraviglioso rosone e da altri due piccoli portali laterali. Sulla sinistra della facciata svetta maestosa l’elegante torre campanaria ornata da varie bifore, la quale presenta alla base un arco di passaggio. L’interno del duomo, a tre navate, è completato da un meraviglioso abside, da un presbiterio in stile gotico, da un ciborio ornato da capitelli in stile orientale e da un pergamo duecentesco per la proclamazione delle letture bibliche. Di notevole interesse anche la cripta, che conserva ancora i resti di una preesistente basilica paleocristiana risalente al X secolo, ed il cosiddetto Tesoro, dove sono custoditi arredi, dipinti ed avori e oreficerie di fattura islamica. La chiesa ha raggiunto il suo massimo splendore durante le crociate, fungendo da punto di transito per i pellegrini che si recavano in Terrasanta.Nel 1459 con la dinastia Aragonese il nuovo re, Ferdinando I, fu incoronato proprio nella cattedrale di Barletta .Da wikipedia

 

The Cathedral of Santa Maria Maggiore of Barletta

 

The Cathedral of Santa Maria Maggiore, located in an older part of the city, built on a pre-existing structures age necropolis dauno and two buildings basilicati of the 6th and the 10th-11th centuries.

In its current form, it is the result of complex composite construction events started in the 12th century and concluded through alternate stages at the end of the 17th century. Built in the 12th century and enlarged in the 14th, the Cathedral has a Renaissance Portal surmounted by a rich cornice, by a beautiful rose window and two small side portals. On the left rises the majestic façade of the elegant Bell Tower decorated with several mullioned windows , which has at its base a arc of step. The Interior of the Cathedral, with three naves, is complemented by a marvellous apse, from a Gothic chancel, from a canopy decorated with Oriental-style capitals and a 13th-century pulpit for the proclamation of biblical readings. Of considerable interest even the crypt, which still preserves the remains of a pre-existing early Christian basilica dating from the 10th century, and the so-called treasure, where there are furniture, paintings and ivory and gold Islamic invoice. The Church reached its peak during the Crusades, acting as a transit point for pilgrims who went to the Holy land. In 1459 with the Aragonese dynasty, the new King, Ferdinand I, was crowned in the Cathedral of Barletta.From wikipedia, the free encyclopedia

Barletta Puglia Italy © 2014 All rights reserved

Oil painting effect make with FotoSketcher

Nikon coolpix p 7100

 

La Cattedrale di Santa Maria Maggiore di Barletta

La Cattedrale di Santa Maria Maggiore ubicata nella zona più antica della città,sorge su preesistenti strutture ,una necropoli di età dauno romana e due edifici basilicati del VI e del X - XI secolo.

Nella forma attuale,essa è il risultato composito di complesse vicende costruttive avviate nel XII secolo e concluse attraverso fasi alterne alla fine del XVII secolo. Edificata nel XII secolo ed ampliata nel XIV, la cattedrale è caratterizzata da un portale rinascimentale sovrastato da una ricca cornice, da un meraviglioso rosone e da altri due piccoli portali laterali. Sulla sinistra della facciata svetta maestosa l’elegante torre campanaria ornata da varie bifore, la quale presenta alla base un arco di passaggio. L’interno del duomo, a tre navate, è completato da un meraviglioso abside, da un presbiterio in stile gotico, da un ciborio ornato da capitelli in stile orientale e da un pergamo duecentesco per la proclamazione delle letture bibliche. Di notevole interesse anche la cripta, che conserva ancora i resti di una preesistente basilica paleocristiana risalente al X secolo, ed il cosiddetto Tesoro, dove sono custoditi arredi, dipinti ed avori e oreficerie di fattura islamica. La chiesa ha raggiunto il suo massimo splendore durante le crociate, fungendo da punto di transito per i pellegrini che si recavano in Terrasanta.Nel 1459 con la dinastia Aragonese il nuovo re, Ferdinando I, fu incoronato proprio nella cattedrale di Barletta .Da wikipedia

 

The Cathedral of Santa Maria Maggiore of Barletta

 

The Cathedral of Santa Maria Maggiore, located in an older part of the city, built on a pre-existing structures age necropolis dauno and two buildings basilicati of the 6th and the 10th-11th centuries.

In its current form, it is the result of complex composite construction events started in the 12th century and concluded through alternate stages at the end of the 17th century. Built in the 12th century and enlarged in the 14th, the Cathedral has a Renaissance Portal surmounted by a rich cornice, by a beautiful rose window and two small side portals. On the left rises the majestic façade of the elegant Bell Tower decorated with several mullioned windows , which has at its base a arc of step. The Interior of the Cathedral, with three naves, is complemented by a marvellous apse, from a Gothic chancel, from a canopy decorated with Oriental-style capitals and a 13th-century pulpit for the proclamation of biblical readings. Of considerable interest even the crypt, which still preserves the remains of a pre-existing early Christian basilica dating from the 10th century, and the so-called treasure, where there are furniture, paintings and ivory and gold Islamic invoice. The Church reached its peak during the Crusades, acting as a transit point for pilgrims who went to the Holy land. In 1459 with the Aragonese dynasty, the new King, Ferdinand I, was crowned in the Cathedral of Barletta.From wikipedia, the free encyclopedia

Barletta Puglia Italy © 2014 All rights reserved

Signature make with FotoSketcher

Nikon coolpix p 7100

 

La Cattedrale di Santa Maria Maggiore di Barletta

La Cattedrale di Santa Maria Maggiore ubicata nella zona più antica della città,sorge su preesistenti strutture ,una necropoli di età dauno romana e due edifici basilicati del VI e del X - XI secolo.

Nella forma attuale,essa è il risultato composito di complesse vicende costruttive avviate nel XII secolo e concluse attraverso fasi alterne alla fine del XVII secolo. Edificata nel XII secolo ed ampliata nel XIV, la cattedrale è caratterizzata da un portale rinascimentale sovrastato da una ricca cornice, da un meraviglioso rosone e da altri due piccoli portali laterali. Sulla sinistra della facciata svetta maestosa l’elegante torre campanaria ornata da varie bifore, la quale presenta alla base un arco di passaggio. L’interno del duomo, a tre navate, è completato da un meraviglioso abside, da un presbiterio in stile gotico, da un ciborio ornato da capitelli in stile orientale e da un pergamo duecentesco per la proclamazione delle letture bibliche. Di notevole interesse anche la cripta, che conserva ancora i resti di una preesistente basilica paleocristiana risalente al X secolo, ed il cosiddetto Tesoro, dove sono custoditi arredi, dipinti ed avori e oreficerie di fattura islamica. La chiesa ha raggiunto il suo massimo splendore durante le crociate, fungendo da punto di transito per i pellegrini che si recavano in Terrasanta.Nel 1459 con la dinastia Aragonese il nuovo re, Ferdinando I, fu incoronato proprio nella cattedrale di Barletta .Da wikipedia

 

The Cathedral of Santa Maria Maggiore of Barletta

 

The Cathedral of Santa Maria Maggiore, located in an older part of the city, built on a pre-existing structures age necropolis dauno and two buildings basilicati of the 6th and the 10th-11th centuries.

In its current form, it is the result of complex composite construction events started in the 12th century and concluded through alternate stages at the end of the 17th century. Built in the 12th century and enlarged in the 14th, the Cathedral has a Renaissance Portal surmounted by a rich cornice, by a beautiful rose window and two small side portals. On the left rises the majestic façade of the elegant Bell Tower decorated with several mullioned windows , which has at its base a arc of step. The Interior of the Cathedral, with three naves, is complemented by a marvellous apse, from a Gothic chancel, from a canopy decorated with Oriental-style capitals and a 13th-century pulpit for the proclamation of biblical readings. Of considerable interest even the crypt, which still preserves the remains of a pre-existing early Christian basilica dating from the 10th century, and the so-called treasure, where there are furniture, paintings and ivory and gold Islamic invoice. The Church reached its peak during the Crusades, acting as a transit point for pilgrims who went to the Holy land. In 1459 with the Aragonese dynasty, the new King, Ferdinand I, was crowned in the Cathedral of Barletta.From wikipedia, the free encyclopedia

Barletta Puglia Italia © 2014 All rights reserved

Watercolour mixed pencil effect make with FotoSketcher

Nikon coolpix p 7100

 

La Cattedrale di Santa Maria Maggiore di Barletta

La Cattedrale di Santa Maria Maggiore ubicata nella zona più antica della città,sorge su preesistenti strutture ,una necropoli di età dauno romana e due edifici basilicati del VI e del X - XI secolo.

Nella forma attuale,essa è il risultato composito di complesse vicende costruttive avviate nel XII secolo e concluse attraverso fasi alterne alla fine del XVII secolo. Edificata nel XII secolo ed ampliata nel XIV, la cattedrale è caratterizzata da un portale rinascimentale sovrastato da una ricca cornice, da un meraviglioso rosone e da altri due piccoli portali laterali. Sulla sinistra della facciata svetta maestosa l’elegante torre campanaria ornata da varie bifore, la quale presenta alla base un arco di passaggio. L’interno del duomo, a tre navate, è completato da un meraviglioso abside, da un presbiterio in stile gotico, da un ciborio ornato da capitelli in stile orientale e da un pergamo duecentesco per la proclamazione delle letture bibliche. Di notevole interesse anche la cripta, che conserva ancora i resti di una preesistente basilica paleocristiana risalente al X secolo, ed il cosiddetto Tesoro, dove sono custoditi arredi, dipinti ed avori e oreficerie di fattura islamica. La chiesa ha raggiunto il suo massimo splendore durante le crociate, fungendo da punto di transito per i pellegrini che si recavano in Terrasanta.Nel 1459 con la dinastia Aragonese il nuovo re, Ferdinando I, fu incoronato proprio nella cattedrale di Barletta .Da wikipedia

 

The Cathedral of Santa Maria Maggiore of Barletta

 

The Cathedral of Santa Maria Maggiore, located in an older part of the city, built on a pre-existing structures age necropolis dauno and two buildings basilicati of the 6th and the 10th-11th centuries.

In its current form, it is the result of complex composite construction events started in the 12th century and concluded through alternate stages at the end of the 17th century. Built in the 12th century and enlarged in the 14th, the Cathedral has a Renaissance Portal surmounted by a rich cornice, by a beautiful rose window and two small side portals. On the left rises the majestic façade of the elegant Bell Tower decorated with several mullioned windows , which has at its base a arc of step. The Interior of the Cathedral, with three naves, is complemented by a marvellous apse, from a Gothic chancel, from a canopy decorated with Oriental-style capitals and a 13th-century pulpit for the proclamation of biblical readings. Of considerable interest even the crypt, which still preserves the remains of a pre-existing early Christian basilica dating from the 10th century, and the so-called treasure, where there are furniture, paintings and ivory and gold Islamic invoice. The Church reached its peak during the Crusades, acting as a transit point for pilgrims who went to the Holy land. In 1459 with the Aragonese dynasty, the new King, Ferdinand I, was crowned in the Cathedral of Barletta.From wikipedia, the free encyclopedia

O Mosteiro de Santa María de Monfero é un mosteiro medieval situado na contorna das Fragas do Eume e do que se conserva en bo estado a súa igrexa mentres que as dependencias monacais están en estado ruinoso.

 

Mosteiro situado na parroquia de San Fiz de Monfero no concello de Monfero, na provincia da Coruña.

 

As súas orixes remóntanse cando menos ao século X, ao se fundar un cenobio ao pe dunha ermida dedicada a San Marcos. Este cenobio favorecido polo rei Bermudo II sufriu o ataque dos normandos, sendo reconstruído a iniciativa de Afonso VII no ano 1134 en colaboración con nobres como Afonso Bermúdez ou o Conde Pedro Osorio que lle fixeron doazóns e lle concederon privilexios.

 

A comunidade naquel entón acollíase a regra de San Bieito xa que a comunidade conformárase con monxes desa orde procedentes do Mosteiro de Santa María de Valverde do Bierzo.

 

No 1147 acóllese á reforma cisterciense a través do Mosteiro de Sobrado dos Monxes, vivindo anos de esplendor económico e cultural.

 

A finais da idade media, coa reforma dos Reis Católicos, anexiónase á Congregación de Castela, da que dependeu ata a exclaustración de 1835. En 1882 hai un intento efémero de reintroducir a vida monacal no mosteiro ao se establecer unha comunidade cisterciense da que era abade Manuel Antonio Díez, que fora monxe da Congregación de Castela. A ruína do mosteiro e unha epidemia de varíola fixeron fracasar a tentativa.

 

As obras continuaron e no ano 1639 xa estaba rematado o ciborio. No ano 1645 traballábase na fachada e no ano 1655 consagrouse o templo. A capela da Virxe da Cela remátase cara o ano 1666, obra á que lle seguirán outras como a sancristía, coñecida como Chirola.

 

A igrexa é a parte que mellor se conserva. A igrexa románica probabelmente constaba de tres naves e tres ábsidas. Só se conserva dela o muro meridional, notabelmente alombado, cunha porta de acceso de arco apuntado no seu extremo occidental que actualmente está tapiada.

 

Destaca a súa fachada barroca, única en Galicia polo xadrezado dos perpiaños, alternando granito con xisto, con catro enormes columnas e dúas pilastras rematadas con capiteis corintios, que combina, seguindo a Bonet, unha estrutura clásica cun dinamismo barroco.

 

A planta é de cruz latina cunha gran cúpula no cruceiro.

 

No interior atópanse os sepulcros de Nuno Freire de Andrade, Fernán Pérez de Andrade, O Mozo e Diego de Andrade.

 

O edificio monacal artéllase arredor de tres claustros:

 

O inacabado Claustro da Hospedería mandado facer polo abade Ruperto Martínez (1803-1807) sobre outro renacentista do que aínda se conserva o tránsito ao Claustro das procesións e catro columnas correspondentes aos recantos do lenzo meridional. A súa construción foi interrompida pola Guerra da Independencia e as obras nunca se retomaron. Só se fixo un dos catro lenzos e pouco máis.

 

Dende o ano 1931 está considerado Monumento Nacional.

 

Galipedia.

 

Barletta Puglia Italy © 2014 All rights reserved

Watercolour mixed pencil effect make with FotoSketcher

Nikon coolpix p 7100

 

La Cattedrale di Santa Maria Maggiore di Barletta

La Cattedrale di Santa Maria Maggiore ubicata nella zona più antica della città,sorge su preesistenti strutture ,una necropoli di età dauno romana e due edifici basilicati del VI e del X - XI secolo.

Nella forma attuale,essa è il risultato composito di complesse vicende costruttive avviate nel XII secolo e concluse attraverso fasi alterne alla fine del XVII secolo. Edificata nel XII secolo ed ampliata nel XIV, la cattedrale è caratterizzata da un portale rinascimentale sovrastato da una ricca cornice, da un meraviglioso rosone e da altri due piccoli portali laterali. Sulla sinistra della facciata svetta maestosa l’elegante torre campanaria ornata da varie bifore, la quale presenta alla base un arco di passaggio. L’interno del duomo, a tre navate, è completato da un meraviglioso abside, da un presbiterio in stile gotico, da un ciborio ornato da capitelli in stile orientale e da un pergamo duecentesco per la proclamazione delle letture bibliche. Di notevole interesse anche la cripta, che conserva ancora i resti di una preesistente basilica paleocristiana risalente al X secolo, ed il cosiddetto Tesoro, dove sono custoditi arredi, dipinti ed avori e oreficerie di fattura islamica. La chiesa ha raggiunto il suo massimo splendore durante le crociate, fungendo da punto di transito per i pellegrini che si recavano in Terrasanta.Nel 1459 con la dinastia Aragonese il nuovo re, Ferdinando I, fu incoronato proprio nella cattedrale di Barletta .Da wikipedia

 

The Cathedral of Santa Maria Maggiore of Barletta

 

The Cathedral of Santa Maria Maggiore, located in an older part of the city, built on a pre-existing structures age necropolis dauno and two buildings basilicati of the 6th and the 10th-11th centuries.

In its current form, it is the result of complex composite construction events started in the 12th century and concluded through alternate stages at the end of the 17th century. Built in the 12th century and enlarged in the 14th, the Cathedral has a Renaissance Portal surmounted by a rich cornice, by a beautiful rose window and two small side portals. On the left rises the majestic façade of the elegant Bell Tower decorated with several mullioned windows , which has at its base a arc of step. The Interior of the Cathedral, with three naves, is complemented by a marvellous apse, from a Gothic chancel, from a canopy decorated with Oriental-style capitals and a 13th-century pulpit for the proclamation of biblical readings. Of considerable interest even the crypt, which still preserves the remains of a pre-existing early Christian basilica dating from the 10th century, and the so-called treasure, where there are furniture, paintings and ivory and gold Islamic invoice. The Church reached its peak during the Crusades, acting as a transit point for pilgrims who went to the Holy land. In 1459 with the Aragonese dynasty, the new King, Ferdinand I, was crowned in the Cathedral of Barletta.From wikipedia, the free encyclopedia

L'interno della basilica presenta sei grandiose campate a pianta quadrata di circa 19 metri di lato della navata centrale, alle quali corrispondono altrettante campate laterali divise in due parti: sei mezze campate a pianta rettangolare corrispondenti alle navatelle su cui, per ciascuna, si aprono una coppia di cappelle. La sesta campata della navata centrale è occupata dal presbiterio, che esorbita fino a metà della quinta campata con l'ampio ciborio del Vignola. La suddivisione in navate è realizzata tramite enormi pilastri in mattoni sagramati, con basi elaborate e capitelli a foglie in arenaria. Lo spazio alla fine delle campate è violentemente interrotto da un muro di testata che blocca il "naturale" svolgimento dello spazio interno, dimostrando palesemente l'incompiutezza dell'edificio, mentre la navata centrale si conclude in un'abside, priva però di vetrate verticali tipiche dello stile gotico. La particolarità dell'edificio sta nel fatto di non essere orientato in maniera tradizionale con l'abside a est e la facciata ad ovest, bensì rispettivamente a sud e a nord. Questo ha fatto in modo che le fiancate, essendo loro rivolte a est e ovest, venissero penetrate dalla luce solare durante tutto l'arco della giornata, inondando con una luce particolarmente diffusa tutto l'interno, senza esaltare i contrasti.

 

The interior of the basilica presents six grandiose spans with a square plan of about 19 meters on the side of the central nave, to which correspond to two side spans divided into two parts: six half spans with a rectangular plan corresponding to the naves on which, for each, open a pair of chapels. The sixth span of the central nave is occupied by the presbytery, which extends up to the middle of the fifth bay with the large ciborium of Vignola. The subdivision into aisles is carried out by enormous pillars made of cutted bricks, with elaborate bases and capitals with sandstone leaves. The space at the end of the bays is violently interrupted by a head wall that blocks the "natural" unfolding of the interior space, clearly demonstrating the incompleteness of the building, while the central nave ends in an apse, but without vertical windows typical of the Gothic style. The peculiarity of the building lies in the fact that it is not oriented in a traditional way with the apse to the east and the façade to the west, but to the south and north respectively. This made sure that the sides, being facing east and west, were penetrated by sunlight throughout the day, flooding the interior with a particularly diffused light, without exaggerating the contrasts.

 

www.wikipedia.it

Particolare di ciborio fine secolo XVII, inizi secolo XVIII.

Barletta Puglia Italy © 2014 All rights reserved

Signature make with FotoSketcher

Nikon coolpix p 7100

 

La Cattedrale di Santa Maria Maggiore di Barletta

La Cattedrale di Santa Maria Maggiore ubicata nella zona più antica della città,sorge su preesistenti strutture ,una necropoli di età dauno romana e due edifici basilicati del VI e del X - XI secolo.

Nella forma attuale,essa è il risultato composito di complesse vicende costruttive avviate nel XII secolo e concluse attraverso fasi alterne alla fine del XVII secolo. Edificata nel XII secolo ed ampliata nel XIV, la cattedrale è caratterizzata da un portale rinascimentale sovrastato da una ricca cornice, da un meraviglioso rosone e da altri due piccoli portali laterali. Sulla sinistra della facciata svetta maestosa l’elegante torre campanaria ornata da varie bifore, la quale presenta alla base un arco di passaggio. L’interno del duomo, a tre navate, è completato da un meraviglioso abside, da un presbiterio in stile gotico, da un ciborio ornato da capitelli in stile orientale e da un pergamo duecentesco per la proclamazione delle letture bibliche. Di notevole interesse anche la cripta, che conserva ancora i resti di una preesistente basilica paleocristiana risalente al X secolo, ed il cosiddetto Tesoro, dove sono custoditi arredi, dipinti ed avori e oreficerie di fattura islamica. La chiesa ha raggiunto il suo massimo splendore durante le crociate, fungendo da punto di transito per i pellegrini che si recavano in Terrasanta.Nel 1459 con la dinastia Aragonese il nuovo re, Ferdinando I, fu incoronato proprio nella cattedrale di Barletta .Da wikipedia

 

The Cathedral of Santa Maria Maggiore of Barletta

 

The Cathedral of Santa Maria Maggiore, located in an older part of the city, built on a pre-existing structures age necropolis dauno and two buildings basilicati of the 6th and the 10th-11th centuries.

In its current form, it is the result of complex composite construction events started in the 12th century and concluded through alternate stages at the end of the 17th century. Built in the 12th century and enlarged in the 14th, the Cathedral has a Renaissance Portal surmounted by a rich cornice, by a beautiful rose window and two small side portals. On the left rises the majestic façade of the elegant Bell Tower decorated with several mullioned windows , which has at its base a arc of step. The Interior of the Cathedral, with three naves, is complemented by a marvellous apse, from a Gothic chancel, from a canopy decorated with Oriental-style capitals and a 13th-century pulpit for the proclamation of biblical readings. Of considerable interest even the crypt, which still preserves the remains of a pre-existing early Christian basilica dating from the 10th century, and the so-called treasure, where there are furniture, paintings and ivory and gold Islamic invoice. The Church reached its peak during the Crusades, acting as a transit point for pilgrims who went to the Holy land. In 1459 with the Aragonese dynasty, the new King, Ferdinand I, was crowned in the Cathedral of Barletta.From wikipedia, the free encyclopedia

O Mosteiro de Santa María de Monfero é un mosteiro medieval situado na contorna das Fragas do Eume e do que se conserva en bo estado a súa igrexa mentres que as dependencias monacais están en estado ruinoso.

 

Mosteiro situado na parroquia de San Fiz de Monfero no concello de Monfero, na provincia da Coruña.

 

As súas orixes remóntanse cando menos ao século X, ao se fundar un cenobio ao pe dunha ermida dedicada a San Marcos. Este cenobio favorecido polo rei Bermudo II sufriu o ataque dos normandos, sendo reconstruído a iniciativa de Afonso VII no ano 1134 en colaboración con nobres como Afonso Bermúdez ou o Conde Pedro Osorio que lle fixeron doazóns e lle concederon privilexios.

 

A comunidade naquel entón acollíase a regra de San Bieito xa que a comunidade conformárase con monxes desa orde procedentes do Mosteiro de Santa María de Valverde do Bierzo.

 

No 1147 acóllese á reforma cisterciense a través do Mosteiro de Sobrado dos Monxes, vivindo anos de esplendor económico e cultural.

 

A finais da idade media, coa reforma dos Reis Católicos, anexiónase á Congregación de Castela, da que dependeu ata a exclaustración de 1835. En 1882 hai un intento efémero de reintroducir a vida monacal no mosteiro ao se establecer unha comunidade cisterciense da que era abade Manuel Antonio Díez, que fora monxe da Congregación de Castela. A ruína do mosteiro e unha epidemia de varíola fixeron fracasar a tentativa.

 

As obras continuaron e no ano 1639 xa estaba rematado o ciborio. No ano 1645 traballábase na fachada e no ano 1655 consagrouse o templo. A capela da Virxe da Cela remátase cara o ano 1666, obra á que lle seguirán outras como a sancristía, coñecida como Chirola.

 

A igrexa é a parte que mellor se conserva. A igrexa románica probabelmente constaba de tres naves e tres ábsidas. Só se conserva dela o muro meridional, notabelmente alombado, cunha porta de acceso de arco apuntado no seu extremo occidental que actualmente está tapiada.

 

Destaca a súa fachada barroca, única en Galicia polo xadrezado dos perpiaños, alternando granito con xisto, con catro enormes columnas e dúas pilastras rematadas con capiteis corintios, que combina, seguindo a Bonet, unha estrutura clásica cun dinamismo barroco.

 

A planta é de cruz latina cunha gran cúpula no cruceiro.

 

No interior atópanse os sepulcros de Nuno Freire de Andrade, Fernán Pérez de Andrade, O Mozo e Diego de Andrade.

 

O edificio monacal artéllase arredor de tres claustros:

 

O inacabado Claustro da Hospedería mandado facer polo abade Ruperto Martínez (1803-1807) sobre outro renacentista do que aínda se conserva o tránsito ao Claustro das procesións e catro columnas correspondentes aos recantos do lenzo meridional. A súa construción foi interrompida pola Guerra da Independencia e as obras nunca se retomaron. Só se fixo un dos catro lenzos e pouco máis.

 

Dende o ano 1931 está considerado Monumento Nacional.

 

Galipedia.

  

Barletta Puglia Italy © 2014 All rights reserved

Watercolour effect make with FotoSketcher

Nikon coolpix p 7100

 

La Cattedrale di Santa Maria Maggiore di Barletta

La Cattedrale di Santa Maria Maggiore ubicata nella zona più antica della città,sorge su preesistenti strutture ,una necropoli di età dauno romana e due edifici basilicati del VI e del X - XI secolo.

Nella forma attuale,essa è il risultato composito di complesse vicende costruttive avviate nel XII secolo e concluse attraverso fasi alterne alla fine del XVII secolo. Edificata nel XII secolo ed ampliata nel XIV, la cattedrale è caratterizzata da un portale rinascimentale sovrastato da una ricca cornice, da un meraviglioso rosone e da altri due piccoli portali laterali. Sulla sinistra della facciata svetta maestosa l’elegante torre campanaria ornata da varie bifore, la quale presenta alla base un arco di passaggio. L’interno del duomo, a tre navate, è completato da un meraviglioso abside, da un presbiterio in stile gotico, da un ciborio ornato da capitelli in stile orientale e da un pergamo duecentesco per la proclamazione delle letture bibliche. Di notevole interesse anche la cripta, che conserva ancora i resti di una preesistente basilica paleocristiana risalente al X secolo, ed il cosiddetto Tesoro, dove sono custoditi arredi, dipinti ed avori e oreficerie di fattura islamica. La chiesa ha raggiunto il suo massimo splendore durante le crociate, fungendo da punto di transito per i pellegrini che si recavano in Terrasanta.Nel 1459 con la dinastia Aragonese il nuovo re, Ferdinando I, fu incoronato proprio nella cattedrale di Barletta .Da wikipedia

 

The Cathedral of Santa Maria Maggiore of Barletta

 

The Cathedral of Santa Maria Maggiore, located in an older part of the city, built on a pre-existing structures age necropolis dauno and two buildings basilicati of the 6th and the 10th-11th centuries.

In its current form, it is the result of complex composite construction events started in the 12th century and concluded through alternate stages at the end of the 17th century. Built in the 12th century and enlarged in the 14th, the Cathedral has a Renaissance Portal surmounted by a rich cornice, by a beautiful rose window and two small side portals. On the left rises the majestic façade of the elegant Bell Tower decorated with several mullioned windows , which has at its base a arc of step. The Interior of the Cathedral, with three naves, is complemented by a marvellous apse, from a Gothic chancel, from a canopy decorated with Oriental-style capitals and a 13th-century pulpit for the proclamation of biblical readings. Of considerable interest even the crypt, which still preserves the remains of a pre-existing early Christian basilica dating from the 10th century, and the so-called treasure, where there are furniture, paintings and ivory and gold Islamic invoice. The Church reached its peak during the Crusades, acting as a transit point for pilgrims who went to the Holy land. In 1459 with the Aragonese dynasty, the new King, Ferdinand I, was crowned in the Cathedral of Barletta.From wikipedia, the free encyclopedia

Cappella Maggiore: sull'altare, Crocifisso ligneo quattrocentesco. Sul fondo dell'abside affresco Madonna con san Petronio di Marcantonio Franceschini e Luigi Quaini, su cartoni del Cignani (1672). Il ciborio dell'altare maggiore fu eretto nel 1547 dal Vignola.

 

Cappella Maggiore: on the altar, a fifteenth-century wooden crucifix. On the bottom of the apse fresco Madonna with Saint Petronio by Marcantonio Franceschini and Luigi Quaini, on cartoons by Cignani (1672). The ciborium of the high altar was erected in 1547 by Vignola.

Pieve di San Giovanni Battista Campagnatico - Parish Church of St. John the Baptist in Campagnatico, Maremma, Italy

 

Ubicata sui resti del sistema difensivo della rocca, della quale utilizza una torre come campanile, è un edificio religioso del periodo di transizione dal romanico al gotico ed utilizza lo schema ad unica navata, con presbiterio rialzato e cappelle inquadrate da ampi archi ogivali. La chiesa di San Giovanni Battista venne edificata nella seconda metà del XIII secolo e si trova nella parte più alta del paese di Campagnatico in provincia di Grosseto. L'edificio è in stile romanico e presenta una facciata interamente rivestita con travertino e pietra arenaria, sulla quale si apre il portale d'ingresso, preceduto da alcuni gradini; il portale è decorato da un arco a tutto sesto e sormontato da un rosone finemente ornato con fregi. L'interno della pieve è ad unica navata e le cappelle e l'abside sono sormontati da volte a crociera sorrette da possenti pilastri. Su un lato della chiesa sorge la canonica, a pianta esagonale, più volte modificata durante i secoli. All'interno della chiesa è possibile ammirare uno splendido ciborio in legno intagliato, sul quale sono dipinte scene della vita dei SS. Pietro e Paolo, di Gesù e della Vergine, una duecentesca Madonna con il Bambino attribuita a Guido di Graziano, ed alcuni affreschi staccati dal Santuario Mariano di Santa Maria delle Grazie, raffiguranti storie della Vergine di Cristoforo di Bindoccio (1393).

 

Located on the ruins of the defensive system of the fortress, which uses a tower as a bell tower, it is a religious building in the period of transition from Romanesque to Gothic and uses the schema of a single nave with a raised presbytery chapels and framed by large pointed arches . The church of St. John the Baptist (San Giovanni Battista) was built in the second half of the thirteenth century and is located in the highest part of the village of Campagnatico in the province of Grosseto. Italy. The building is in the Romanesque style and has a facade entirely covered with travertine and sandstone, on which opens the entry portal, preceded by a few steps , The portal is decorated with an arch surmounted by a rose window and finely adorned with friezes. The interior of the church has a single nave and apse and chapels are topped with vaulted ceilings supported by massive pillars. On one side of the church is the rectory, a hexagonal, modified several times over the centuries. Inside the church we can admire a splendid carved wooden tabernacle, on which are painted scenes from the lives of SS. Peter and Paul, of Jesus and of the Virgin, a thirteenth-century Madonna with Child attributed to Guido di Graziano, and some frescoes from the Marian Sanctuary of Santa Maria delle Grazie, depicting stories of the Virgin of Cristoforo di Bindoccio (1393).

 

© Riccardo Senis, All Rights Reserved

This image may not be copied, reproduced, republished, edited, downloaded, displayed, modified, transmitted, licensed, transferred, sold, distributed or uploaded in any way without my prior written permission.

 

The heart of the Piazza del Duomo is, obviously, the Duomo, the medieval cathedral, entitled to Santa Maria Assunta (St. Mary of the Assumption). This is a five-naved cathedral with a three-naved transept. The church is known also as the Primatial, the archbishop of Pisa being a Primate since 1092.Construction was begun in 1064 by the architect Busketo, and set the model for the distinctive Pisan Romanesque style of architecture. The mosaics of the interior, as well as the pointed arches, show a strong Byzantine influence.The façade, of grey marble and white stone set with discs of coloured marble, was built by a master named Rainaldo, as indicated by an inscription above the middle door: Rainaldus prudens operator.The massive bronze main doors were made in the workshops of Giambologna, replacing the original doors destroyed in a fire in 1595. The central door was in bronze and made around 1180 by Bonanno Pisano, while the other two were probably in wood. However worshippers never used the façade doors to enter, instead entering by way of the Porta di San Ranieri (St. Ranieri's Door), in front of the Leaning Tower, made in around 1180 by Bonanno Pisano.Above the doors there are four rows of open galleries with, on top, statues of Madonna with Child and, on the corners, the Four evangelists.Also in the façade we can find the tomb of Busketo (on the left side) and an inscription about the foundation of the Cathedral and the victorious battle against Saracens.The interior is faced with black and white marble and has a gilded ceiling and a frescoed dome. It was largely redecorated after a fire in 1595, which destroyed most of the medieval art works.Fortunately, the impressive mosaic, in the apse, of Christ in Majesty, flanked by the Blessed Virgin and St. John the Evangelist, survived the fire. It evokes the mosaics in the church of Monreale, Sicily. Although it is said that the mosaic was done by Cimabue, only the head of St. John was done by the artist in 1302 and was his last work, since he died in Pisa in the same year. The cupola, at the intersection of the nave and the transept, was decorated by Riminaldi showing the ascension of the Blessed Virgin.Galileo is believed to have formulated his theory about the movement of a pendulum by watching the swinging of the incense lamp (not the present one) hanging from the ceiling of the nave. That lamp, smaller and simpler than the present one, it is now kept in the Camposanto, in the Aulla chapel.The impressive granite Corinthian columns between the nave and the aisle came originally from the mosque of Palermo, captured by the Pisans in 1063.

The coffer ceiling of the nave was replaced after the fire of 1595. The present gold-decorated ceiling carries the coat of arms of the Medici.The elaborately carved pulpit (1302-1310), which also survived the fire, was made by Giovanni Pisano and is one the masterworks of medieval sculpture. It was packed away during the redecoration and was not rediscovered and re-erected until 1926. The pulpit is supported by plain columns (two of which mounted on lions sculptures) on one side and by caryatids and a telamon on the other: the latter represent St. Michael, the Evangelists, the four cardinal virtues flanking the Church, and a bold, naturalistic depiction of a naked Hercules. A central plinth with the liberal arts supports the four theological virtues. The present day reconstruction of the pulpit is not the correct one. Now it lies not in the same original position, that was nearer the main altar, and the disposition of the columns and the panels are not the original ones. Also the original stairs (maybe in marble) were lost.The upper part has nine panels dramatic showing scenes from the New Testament, carved in white marble with a chiaroscuro effect and separated by figures of prophets: Annunciation, Massacre of the Innocents, Nativity, Adoration of the Magi, Flight into Egypt, Crucifixion, and two panels of the Last Judgement.The church also contains the bones of St Ranieri, Pisa's patron saint, and the tomb of the Holy Roman Emperor Henry VII, carved by Tino da Camaino in 1315. That tomb, originally in the apse just behind the main altar, was disassembled and changed position many times during the years for political reasons. At last the sarcophagus is still in the Cathedral, but some of the statues were put in the Camposanto or in the top of the façade of the church. The original statues now are in the Museum of the Opera del Duomo.

Pope Gregory VIII was also buried in the cathedral. The fire in 1595 destroyed his tomb.The Cathedral has a prominent role in determining the beginning of the Pisan New Year. Between the tenth century and 1749, when the Tuscan calendar was reformed, Pisa used its own calendar, in which the first day of the year on March 25, which is the day of the Annunciation of the Virgin Mary. The Pisan New Year begins 9 months before the ordinary one. The exact moment is determined by a ray of sun that, through a window on the left side, hit a shelf egg-shaped on the right side, just above the pulpit by Giovanni Pisano. This occurs at noon.In the Cathedral also can be found some relics brought during the Crusades: the remains of three Saints (Abibo, Gamaliel and Nicodemus) and a vase that it is said to be one of the jars of Cana.The building, as have several in Pisa, has tilted slightly since its construction.

 

Il Duomo di Santa Maria Assunta, al centro della omonima piazza, è la cattedrale medievale di Pisa. Capolavoro assoluto del romanico, in particolare del romanico pisano, rappresenta la testimonianza tangibile del prestigio e della ricchezza raggiunti dalla Repubblica marinara di Pisa nel momento del suo apogeo.La Cattedrale fu consacrata nel 1118 dal Papa Gelasio II, appartenente al ramo pisano dei Gaetani (o Caetani), conti di Terriccio e d'Oriseo, ma già nella prima metà del XII secolo fu ampliato sotto la direzione dell'architetto Rainaldo cui spetta il progetto dell'attuale facciata, conclusa dalle maestranze guidate dagli scultori Guglielmo e Biduino.L'aspetto attuale del complesso edificio è il risultato di ripetute campagne di restauro succedutesi in diverse epoche. I primi radicali interventi seguirono il disastroso incendio del 1595, a seguito del quale fu rifatto il tetto e furono eseguite le tre porte bronzee della facciata, opera di scultori della bottega del Giambologna, tra cui Gasparo Mola; a partire dal Settecento iniziò il progressivo rivestimento delle pareti interne con grandi dipinti su tela, i "quadroni" con Storie di beati e santi pisani, eseguiti dai principali artisti dell'epoca grazie all'iniziativa di alcuni cittadini che si autofinanziarono creando un'apposita attività commerciale.Gli interventi successivi si ebbero nel corso dell'Ottocento ed interessarono sia le decorazioni interne sia quelle esterne, che in molti casi, specie per le sculture della facciata furono sostituite da copie (gli originali sono al Museo dell'Opera del Duomo).L'edificio che in origine era a croce greca con all'incrocio dei bracci una grossa cupola, oggi è a croce latina a cinque navate con abside e transetto a tre navate, all'interno suggerisce un effetto spaziale simile a quello delle grandi moschee islamiche, grazie all'uso di archi a sesto rialzato o a sesto acuto, all'alternanza di fasce in marmo bianco e nero e all'insolita cupola ellittica. La presenza dei due matronei rialzati nelle navate, con le solide colonne monolitiche di granito, è un chiaro segno di influenza bizantina.La ricchissima decorazione comprende marmi multicolori, mosaici e numerosi oggetti di bronzo . La facciata di marmo grigio e bianco, decorata con inserti di marmo colorato, fu edificata da mastro Rainaldo. I tre portali sottostanno a quattro ordini di loggette divise da cornici con tarsie marmoree, dietro i quali si aprono monofore, bifore e trifore. Le porte della facciata in bronzo massiccio furono realizzate da diversi artisti fiorentini nel XVII secolo. Contrariamente a quanto si potrebbe pensare, fin dai tempi antichi i fedeli entravano nel Duomo attraverso la Porta di San Ranieri, posta sul retro nell'omonimo transetto, di fronte al campanile. Questo perché i nobili della città si recavano alla cattedrale venendo da via Santa Maria che conduce proprio a quel transetto. Tale porta fu fusa intorno al 1180 da Bonanno Pisano, e unica porta scampata all'incendio del 1595 che semidistrusse la chiesa. La porta di San Ranieri è decorata con 24 formelle raffiguranti storie del Nuovo Testamento. Questa porta è una delle prime prodotte in Italia nel Medioevo, dopo l'importazione di numerosi esempi da Costantinopoli, (ad Amalfi, a Salerno, a Roma, a Montecassino, a Venezia...) e vi si ammira una sensibilità tutta occidentale, che si stacca dalla tradizione bizantina. Sopra le porte ci sono quattro file di gallerie aperte, con, in cima, la Madonna con Bambino e, negli angoli, i quattro evangelisti. La tomba di Buscheto si trova a sinistra della porta nord della facciata.

L'adozione di mensole a volute in luogo degli archetti per sostenere il piano rialzato

Lo straordinario senso di movimento, dato dalle numerosissime figure che riempiono ogni spazio vuoto.Per queste qualità unite alla sapiente arte narrativa delle nove scene è generalmente considerato il capolavoro di Giovanni e più in generale della scultura gotica italiana.La chiesa conserva inoltre le reliquie di San Ranieri, patrono di Pisa, e la frammentaria tomba di Arrigo VII di Lussemburgo, imperatore del Sacro Romano Impero, morto a Buonconvento mentre assediava invano Firenze. La tomba, anche questa smontata e ricomposta, fu scolpita da Tino da Camaino nel 1313-1315) ed è ora collocata nel transetto destro, mentre in origine era posta al centro dell'abside, come segno della fede ghibellina della città. Successivamente spostata più volte per questioni politiche, venne anche separata in più parti (alcune dentro la chiesa, alcune sulla facciata, alcune nel Camposanto monumentale, adesso nel Museo dell'Opera).I 27 dipinti che rivestono la tribuna dietro l'altare maggiore, raffiguranti Episodi del Vecchio Testamento e Storie cristologiche, furono eseguiti tra il XVI ed il XVII secolo dai maggiori pittori toscani, tra cui Andrea del Sarto (tre tele, Santa Agnese, le Sante Caterina e Margherita e i Santi Pietro e Giovanni Battista) il Sodoma e Domenico Beccafumi.

Numerosi e pregiati sono gli arredi seicenteschi, tra cui il Crocifisso bronzeo, sull'altare maggiore, e gli Angeli portancandelabro all'estremità della ricca transenna marmorea, del Giambologna, oltre al grande ciborio in argento ideato da Giovan Battista Foggini (1678-86) sull'altare della Cappella del Santissimo Sacramento. Sui numerosi altari laterali sono collocati dipinti cinque-seicenteschi di prestigiosi pittori. Particolarmente venerata è l'immagine della duecentesca Madonna con bambino, detta Madonna di sotto gli organi, attribuita al volterrano Berlinghiero Berlinghieri.L'edificio, come la torre campanaria, è sprofondato percettibilmente nel suolo, e alcuni dissesti nella costruzione sono ben visibili, come le differenze di livello tra la navata di Buscheto e il prolungamento ad opera di Rainaldo (le campate verso ovest e la facciata).

 

Font : Wikipedia

O Mosteiro de Santa María de Monfero é un mosteiro medieval situado na contorna das Fragas do Eume e do que se conserva en bo estado a súa igrexa mentres que as dependencias monacais están en estado ruinoso.

 

Mosteiro situado na parroquia de San Fiz de Monfero no concello de Monfero, na provincia da Coruña.

 

As súas orixes remóntanse cando menos ao século X, ao se fundar un cenobio ao pe dunha ermida dedicada a San Marcos. Este cenobio favorecido polo rei Bermudo II sufriu o ataque dos normandos, sendo reconstruído a iniciativa de Afonso VII no ano 1134 en colaboración con nobres como Afonso Bermúdez ou o Conde Pedro Osorio que lle fixeron doazóns e lle concederon privilexios.

 

A comunidade naquel entón acollíase a regra de San Bieito xa que a comunidade conformárase con monxes desa orde procedentes do Mosteiro de Santa María de Valverde do Bierzo.

 

No 1147 acóllese á reforma cisterciense a través do Mosteiro de Sobrado dos Monxes, vivindo anos de esplendor económico e cultural.

 

A finais da idade media, coa reforma dos Reis Católicos, anexiónase á Congregación de Castela, da que dependeu ata a exclaustración de 1835. En 1882 hai un intento efémero de reintroducir a vida monacal no mosteiro ao se establecer unha comunidade cisterciense da que era abade Manuel Antonio Díez, que fora monxe da Congregación de Castela. A ruína do mosteiro e unha epidemia de varíola fixeron fracasar a tentativa.

 

As obras continuaron e no ano 1639 xa estaba rematado o ciborio. No ano 1645 traballábase na fachada e no ano 1655 consagrouse o templo. A capela da Virxe da Cela remátase cara o ano 1666, obra á que lle seguirán outras como a sancristía, coñecida como Chirola.

 

A igrexa é a parte que mellor se conserva. A igrexa románica probabelmente constaba de tres naves e tres ábsidas. Só se conserva dela o muro meridional, notabelmente alombado, cunha porta de acceso de arco apuntado no seu extremo occidental que actualmente está tapiada.

 

Destaca a súa fachada barroca, única en Galicia polo xadrezado dos perpiaños, alternando granito con xisto, con catro enormes columnas e dúas pilastras rematadas con capiteis corintios, que combina, seguindo a Bonet, unha estrutura clásica cun dinamismo barroco.

 

A planta é de cruz latina cunha gran cúpula no cruceiro.

 

No interior atópanse os sepulcros de Nuno Freire de Andrade, Fernán Pérez de Andrade, O Mozo e Diego de Andrade.

 

O edificio monacal artéllase arredor de tres claustros:

 

O inacabado Claustro da Hospedería mandado facer polo abade Ruperto Martínez (1803-1807) sobre outro renacentista do que aínda se conserva o tránsito ao Claustro das procesións e catro columnas correspondentes aos recantos do lenzo meridional. A súa construción foi interrompida pola Guerra da Independencia e as obras nunca se retomaron. Só se fixo un dos catro lenzos e pouco máis.

 

Dende o ano 1931 está considerado Monumento Nacional.

 

Galipedia.

 

Termoli Molise Italy © 2013 All rights reserved

Oil painting effect made with FotoSketcher

 

La cattedrale di Santa Maria della Purificazione di Termoli

La cattedrale di Santa Maria della Purificazione si trova a Termoli, in provincia di Campobasso. È la chiesa cattedrale della diocesi di Termoli-Larino. La prima chiesa venne edificata verso il VI secolo sulle rovine del tempio dedicato a Castore e Polluce mentre di una chiesa maggiore dedicata a Santa Mariae si ha notizia nel 1037.L 'attuale edificio venne costruito a cavallo fra il XII ed il XIII secolo ed è attribuito ad Alfano di Termoli, forse lo stesso che eseguì il ciborio sito nel duomo di Bari. La cattedrale subì alcuni restauri a seguito del terremoto del 1464 e all'attacco dei turchi del 1566. Durante altri lavori nel 1760 e nel 1962 vennero trovate le reliquie rispettivamente di san Basso e san Timoteo, patroni della città. La facciata della cattedrale, con un'altezza massima di 22 metri, poggia su di un basamento posto a circa due metri da terra ed è costituita da una parte inferiore, più antica e maggiormente arricchita di lavorazioni, ed una parte superiore, più recente ed avente solo un rosone. L'interno è stato portato allo stato originario a seguito dei lavori di ristrutturazione iniziati sin dal 1932 e che hanno portato all'abbattimento delle volte e dei sostegni postumi. La pianta della Cattedrale è basilicale a tre navate e tre absidi semicircolari con pilastri a base circolare. da wikipedia

 

Termoli Cathedral (Italian: Duomo di Termoli; Cattedrale di Santa Maria della Purificazione) is a Roman Catholic cathedral in Termoli, in the province of Campobasso, central Italy. The dedication is to the Purification of the Virgin Mary, but is commonly ascribed to Saints Bassus and Timothy, patrons of the city. It is the seat of the Bishop of Termoli-Larino. The first church was built around the 6th century on the ruins of a temple dedicated to Castor and Pollux. There is a reference to a larger church dedicated to the Virgin Mary (Ecclesia Sanctae Matris) in 1037.The present Romanesque building was constructed in the 12th and 13th centuries on the site of its predecessors, and is attributed to Alfano of Termoli, perhaps the same who made the ciborium in Bari Cathedral.The cathedral was restored after an earthquake in 1464 and again after an attack by Ottoman Turks in 1566. During other renovation works in 1760 and 1962, the relics of Saint Bassus of Lucera and of Saint Timothy respectively, patron saints of the city of Termoli, were discovered. The west front of the cathedral measures 22 metres at its highest point. The lower, older, part is elaborately ornamented; the upper part contains only the rose window, and was restored after the Turkish raid of 1566. The cathedral has a basilical ground plan, with three naves and three semicircular apses with piers on round bases. The interior has been returned to its original condition after lengthy restoration works between 1930 and 1969, which removed the Baroque additions. from wikipedia

 

Milano - Basilica di Sant'Ambrogio

1 3 4 5 6 7 ••• 9 10