View allAll Photos Tagged cheesedip...
Grilled chicken breast topped with mushrooms, onions and cheese dip. Served with Mexican rice, beans, and tortillas.
Served and enjoyed at El Vallarta Mexican Restaurant
Blair Nebraska
Thursday July 6th, 2023
ODC-Cheese or Cheesy
I love crackers and cheese. Thought I'd try this new product and I like it, it's really tasty.
DESCRIPTION
Philly Cheese Steak heads south with the addition of taco seasonings.
INGREDIENTS
1 1/2 lb beef flank steak
1 package (1 oz) Old El Paso® taco seasoning mix
6 tablespoons LAND O LAKES® Unsalted or Salted Butter, melted
1 clove garlic, finely chopped
1 1/2 teaspoons fresh lime juice
1/4 cup water
2 cans (11 oz each) Pillsbury® refrigerated crusty French loaf
1/2 teaspoon garlic powder
2 tablespoons CRISCO® Pure Canola Oil
1 medium onion, thinly sliced
1 medium green bell pepper, thinly sliced
1 medium red bell pepper, thinly sliced
1/4 cup finely chopped fresh cilantro, if desired
1 jar (8 oz) cheese dip
1 can (4.5 oz) Old El Paso® chopped green chiles
DIRECTIONS
1.Heat oven to 350°F. Spray large cookie sheet with CRISCO® Original No-Stick Cooking Spray. Cut beef steak against the grain into thin strips; set aside. Reserve 2 teaspoons of the taco seasoning mix.
2.In large bowl, mix 3 tablespoons of the butter, remaining taco seasoning mix, garlic, lime juice and water. Add beef; toss to coat. Refrigerate beef mixture while baking bread.
3.Place bread loaves, at least 2 inches apart, on cookie sheet. With sharp knife, make slits on top of each loaf. In small bowl, stir remaining 3 tablespoons butter, reserved 2 teaspoons taco seasoning mix and the garlic powder until well mixed. Brush seasoning mixture on tops and sides of each loaf. Bake 26 to 30 minutes or until golden brown. Cool 15 minutes.
4.Meanwhile, in 12-inch nonstick skillet, heat 1 tablespoon of the oil over medium-high heat. Add onion and bell peppers; cook 6 to 8 minutes, stirring frequently, until vegetables are tender. Remove vegetables from skillet; set aside.
5.In same skillet, heat remaining 1 tablespoon oil over high heat. Add half of the beef; cook 8 to 10 minutes, stirring frequently, until tender and browned. Transfer cooked beef to a plate; cook remaining half of beef. Return beef and vegetables to skillet. Stir in cilantro. Keep warm.
6.In small microwavable bowl, stir cheese dip and chiles. Cover with microwavable plastic wrap, folding back one edge 1/4 inch to vent steam. Microwave on High 3 minutes, stirring after 1 minute 30 seconds, until warm.
7.Cut each bread loaf in half crosswise, then cut each half horizontally 3/4 of the way through. To serve, fill each roll with 1/4 of the beef mixture; drizzle with cheese sauce. Serve immediately.
High Altitude (3500-6500 ft): No change.
Tuesday, we had what we call "Grazing Day" at work. The staff all gets together to bring a potluck dish to share. This day is looked forward to all year and is a favorite among all of us.
Some of the items on this plate include. Smoked salmon dip (my contribution to the meal at 5 o clock on the plate) Spicy cheese dip, meatballs, chicken wings, Ritz crackers, tortilla roll ups, Caprese salad, cranberry dip, BLT dip, and Danish salmon.
This was just a small sample of what was made for this meal. I have photos of individual dishes and I will be posting them soon
Welcome to the irresistible world of our Keto Tirokafteri!
Full Recipe: www.castironketo.net/blog/tirokafteri/
This side dish is a captivating spin on the iconic spicy Greek cheese dip, combining nutty charm and tangy creaminess. You can enjoy this party appetizer any time of the day. Enjoy the culinary trip to the shores of Greece, where Tirokafteri has been cherished for generations.
Preparing our Keto Tirokafteri is a breeze, and you only need a handful of ingredients! Blitz together a mix of pistachios, fresh mint, creamy feta, olive oil, garlic, and Greek yogurt in a food processor until you get a smooth mix. It takes 15 minutes to prepare this flavor-packed feta dip.
This Tirokafteri recipe gives you a perfect opportunity to experiment with a variety of nuts. You can switch the pistachios with walnuts for a rich, earthy flavor. Alternatively, try almonds for a slight sweetness. To make this dip spicy, you can add extra chili peppers.
Prep Time: 10 minutes
Cooking Time: 5 minutes
Total Time: 15 Minutes
Difficulty Level: Easy
Recipe Makes 2 Servings
INGREDIENTS:
1 cup chunky blue cheese dressing
2 to 3 tablespoons buffalo wing sauce
2 cans (10 oz each) chunk chicken, drained, chopped
2 packages (8 oz each) cream cheese, softened
2 medium stalks celery, finely chopped (1 cup)
1 bag (8 oz) Gardetto's® Special Request roasted garlic rye chips, as desired
DIRECTIONS:
1. In large microwavable bowl, mix dressing, sauce, chicken and cream cheese. Cover; microwave on High 2 to 3 minutes or until hot. Stir in celery.
2. Spoon dip into serving dish. Serve with chips.
We're thrilled with this dip. We already loved roasted red pepper and goat cheese dip, but the Sriracha adds something special! Dip away friends.
Get the recipe here: photosandfood.ca/2017/02/26/sriracha-red-pepper-and-goat-...
Question of the Day: What's your guilty pleasure?
My "guilty" pleasure is something I call "Midwest Nachos." I think all you Midwesterners out there already know where I'm going—it's a party dip made with Ro-Tel and Velveeta.
I put "guilty" in quotes because I'm not particularly ashamed of liking this stuff. It's crazy delicious, and almost every non-Midwesterner I've introduced it to takes a shine to it after the first bite. Granted, there's a lot of arm-twisting on my part and a lot of face-making on their part, but once they dip a Tostito into the creamy yellow goodness and crunch haltingly into the tiniest tip of the tortilla chip, they surrender a part of their soul to the Heartland. BAM! Another convert.
In a former workplace, the offices of a certain women's lifestyle magazine you may have heard of, a fellow Kansas expat and I turned a good number of the staff on to this treat at the numerous birthday parties that were held for coworkers. Here were people you'd never think would go for this, and they were eating it like fiends and would in fact come to ask for it at future birthday parties.
OK. I'll admit, I do feel some unease about this treat, but not for its high fat content or its other bad-for-you-ness. I feel guilty about buying this for fear of what any foodie passerby would think. As NYMinknit says above, this stuff falls into the category of "'trashy,' 'embarassing,' or 'not acceptable to a foodie, except in an ironic way.'" And I really hate feeling that way.
I had never thought of this stuff as a "guilty pleasure" until moving to New York and meeting more and more foodies. At some point, I began to feel ashamed of even looking at the Velveeta in the refrigerator case*, much less putting it into my cart. If I had a sudden craving for my beloved snack, I would first pick up a few essentials—bread, OJ, coffee—to sort of mitigate the Velveeta purchase, like a timid teenager slipping a box of condoms among his toothpaste, gum, and deodorant. Whenever I feel this way, I stand in the 10-items-or-less lane, shake my fist to heaven, and curse the (real or imagined) foodies roving the imports aisle at Key Food**: "Let me have my Midwest Nachos, and let me eat them in peace!"
Anyway, if you'd like to become as conflicted as I am about this dish, here's the recipe:
MIDWEST NACHOS
Ingredients
1 one-pound loaf Velveeta, cut into small cubes
1 can Ro-Tel, original or extra-hot variety
1 large bag tortilla chips
1 jar pickled jalapeno peppers
Procedure
Place cubed Velveeta and Ro-Tel*** in a large microwave-safe bowl. Microwave on high power for about 5 minutes, stopping to stir every minute or so, until all lumps are melted and sauce is smooth. (Depending on microwave power, you may have to nuke for longer time.) Serve, hot, with tortilla chips and jalapenos, if desired.
* Yo, New York grocers: Why do you put Velveeta in the refrigerator case? Hello!? This stuff will last ages (perhaps indefinitely) at room temperature on a regular shelf, where you don't have to pay for the electricity to cool it. Any sensible Midwestern grocer could tell you that and would also advise you to stock it near the tortilla chips, along with cans of Ro-Tel, in original and extra-hot varieties. Like here.
** Don't laugh: The Key Food on Fifth Avenue in Park Slope has a surprisingly good selection of imports.
*** It MUST be Ro-Tel; there are NO substitutes; in NYC, it's available at most Food Emporium stores or at the Key Food on Fifth Ave. in Park Slope.
The food at this year's New Year's party was pretty damn good. I wish I had some rotel and velveeta dip right now.
Di Bruno Bros. Cheese Spreads and Crostinis ~ Holiday Appetizers
www.dibruno.com/cheese/db-signature-cheese/
Six Cheese Spreads to choose from..
DB CHEESE SPREAD - ROASTED GARLIC & HERB
Like the Abbruzze spread but without the heat!
www.dibruno.com/db-cheese-spread-roasted-garlic-herb/
DB CHEESE SPREAD - GORGONZOLA
Sweet and punchy at once.
www.dibruno.com/db-cheese-spread-gorgonzola/
DB CHEESE SPREAD - PROVOLONE & CHIANTI
Super-sharp provolone finds a natural partner with bold red wine.
www.dibruno.com/db-cheese-spread-provolone-chianti/
DB CHEESE SPREAD - PORT WINE
Sweet, fruity port and sharp, aged cheddar.
www.dibruno.com/db-cheese-spread-port-wine/
DB CHEESE SPREAD - CHEDDAR & HORSERADISH WITH SMOKY BACON
Head-clearing horseradish heat, and smooth, mellow smoke.
www.dibruno.com/cheese-spread-cheddar-horseradish-with-sm...
DB CHEESE SPREAD - ABBRUZZE
Garlic and chiles deliver incredible heat and spice.
Maandag 13 september
Zo, het heeft even geduurd voordat ik de mogelijkheid zag de test te updaten… en de mogelijkheid heb om met minder pijn in de vingers te typen. Als gebruikelijk is Amerika weer eens een interessant land, wat moet je doen voor een tussenpeiling? Sowieso werken om zoveel mogelijk producten te hebben, maar ik heb niet altijd veel in om dat te doen, zeker niet als de klas om 9 uur is afgelopen. Daarentegen was afgelopen weekend, en voornamelijk de avonduren, erg nuttig.
Dus vandaag vol goede moed, producten gereed gemaakt om uit te printen en daarna printen maar. Gelukkig had ik de tekeningen praktisch al af op 1 variant na, gisteren goed doorgewerkt en de derde maquette was ook behoorlijk snel. Het oppinnen van de producten ging weer in de grote hal, want ergens anders is er ook gewoon geen plaats om eerlijk te zijn… – waarom ieder architectuurgebouw te klein is en niet aan de eisen voldoet is me nog steeds een vraag… we zijn met honderden tot duizenden studenten en docenten die toch wel iets nuttigs kunnen verzinnen? – Dus natuurlijk gaat er altijd iets mis net voor de presentatie, maar uiteindelijk is alles goed gekomen en hing het netjes, met de maquettes horizontaal tegen het bord aan gepind.
De presentatie was voor twee commentatoren, die met een andere blik naar de producten keken en anders dan de leraren niet bevooroordeeld waren voor onze producten. De groep van twee docenten was onderverdeeld in vier subgroepen en de presentatie werden gepoogd te doen per klimaatzone, Albuquerque verdeeld in 7 + 4, waarvan de tweede helft gelijk ging met de 3 van Houston.
Uiteindelijk veel commentaren meegekregen, waarvan de docenten dachten dat ik ze als negatief zou opvatten, waar ik tenminste mee verder kan en een ontwerp conceptueel en klimatologisch op kan baseren. Uiteindelijk ook een score gekregen, waarvan de meeste cijfers rond de 85 tot 89 procent hingen… alleen Amerikanen kennende, je kan pas tevreden zijn met een 90 of hoger… blaat…
’s Avonds gezellig met de groep nationalen gaan eten bij een kroegietsachtigveeltedrukbierfestijnmanwatwashetdruk… tent… Iedereen natuurlijk aan het bier, zoals het echte studenten beaamd aan de zware bieren om de eerste drie weken een beetje mee weg te spoelen, ik ben volgens mij de jongste in de afdeling, dus de rest zijn ruim legale zuipers, er zijn er ook al getrouwd, maar dat zegt in dit land – waar een borstvergroting de nummer 1 ‘highschool graduation gift’ is – niet precies veel natuurlijk.
Daarover gesproken, er zit een meid (Amerikaanse uiteraard) in dit gebouw (residentie) die zo’n absurd slechte vergroting heeft gehad dat het zelfs door 5 truien nog te zien is dat het zo absurd lelijk gedaan is en het eindresultaat werkelijk jezelf nooit een positief zelfbeeld kan krijgen… ik heb hier genoeg meiden met vergrotingen gezien, maar zij slaat toch wel alles (en dan zijn ze niet eens zover vergroot, als ze een C haalt is het al veel).
In de kroeg maar ‘bratwurst’ – nee ze hadden geen krakauer, anders was de keuze nog sneller gemaakt - en nog iets ondefinieerbaars wat Duits moest voorstellen geprobeerd. Het hele plafond was vergeven van de Delfts blauwe borden met polderlandschappen en molens, de rest van het gebouw was vergeven door andere borden waar werkelijk niet vandaan gehaald. De rest zat aan de cheesedip krakelingen… als er iets is waar ik in dit land niets van moet hebben is het de kaas wel… man wat zijn wij Nederlanders goed in kaasmaken. Alleen jammer dat ze hier wel sla weten te kweken die knisperig is… maar zelfs de Franse delegatie moest zeggen dan hun sla waardeloos is in vergelijk met het spul hier.
Dinsdag 14 september
Vandaag de hele dag gespendeerd aan schoolwerk, ik heb eigenlijk geen zin om jullie hiermee te vervelen, want het verveelde mezelf in ieder geval genoeg. Het leeswerk was het probleem niet, het schrijfwerk erachteraan ook niet, maar ik had gewoon werkelijk geen klein beetje zin. Kan gebeuren, iedereen heeft zijn ‘uit’ dagen waarin je jezelf inderdaad ook niet eens kan stimuleren iets te doen. De les in de avond was best wel aardig overigens en de docent is werkelijk tof, wat hier veelvuldig voorkomt overigens, weet alleen niet hoe ze beoordelen… blijven docenten natuurlijk.
We krijgen iedere dinsdagavond een video te zien over duurzaamheid en een discussie over gelezen teksten ernaast, maar de video’s die zijn gemaakt voor deze serie gaan over duurzaamheid… iets wat ze in Amerika aan het ontdekken zijn… dus het ging eens een keer over Nederland. Daar betaal je jezelf scheel voor, les te krijgen over het land waar je vandaan komt – gniffel – ik heb me werkelijk nog nooit zo’n grote kaaskop gevoelt… hoe het volk daar 6700 km 6 tijdzones verderop reageert is precies hoe ik het zelf ook doe… de manier dat hun uitspraken doen, doe ik het ook en volgens de architecten zijn Nederlanders enigszins opgefokte mensen… ben enorm blijk dat ik er ook één van ben! Het volk hier is gemakkelijk veel te sloom… zal met de temperatuur te maken hebben, maar met mijn snelheid rondlopen is gevaarlijk omdat niemand anticipeert dan iemand boven de 2 mijl per uur loopt terwijl ik in pieken met geluk de 5 kan halen en misschien nog wel meer.
Woensdag 15 september
De hele ochtend geprobeerd mezelf ertoe te zetten iets nuttigs te doen, helaas lukte dat alleen niet helemaal. Ik heb ideeën, maar hoe en wat is nog maar even de vraag… het grootste probleem is dat we een maquette moeten gaan produceren voor aankomende maandag die daadwerkelijk werkt; een ‘performative maquette’ zoals ze dat graag zo noemen hier. Maar ik heb niets om het mee te maken, laat staan überhaupt maquettemateriaal, want ik ben zelfs door mijn ontbijtdozen heen waar mijn laatste maquettes uit bestonden (staan er al iets van 12 op mijn plankje ondertussen).
Ik heb trouwens een vreemd idee… of beter gezegd een idee dat ik toch maar ga realiseren… een camera kopen, want zonder een hier rondlopen is echt een kwelling… ja, een analoge ja, digitaal lukt wel, maar ik mis de rolletjes gewoon, geen idee waarom eigenlijk, maar ik mis ze gewoon… heb zelfs een rolletje ISO 800 in de aanbieding meegenomen uit de supermarkt, dus is verplicht mezelf eigenlijk gewoon om er een te kopen (of zorg er gewoon voor dat ik er een moet kopen eigenlijk – een van de basisbehoeften in het leven ongeveer… de Amerikanen een airco ik een tweedehands camera). Ben er nog niet helemaal aan uit eigenlijk welke het zou moeten worden, maar het plan was om een EOS 1, 1N of 3 te kopen… maar wegens enigszins onverklaarbare redenen zijn de prijzen enorm gestegen het afgelopen half jaar waardoor dat de 3 zelfs voor $250 verkocht wordt momenteel… en aangezien in Chicago helaas niet kan betalen (inderdaad, ik heb enigszins een budgetbeperking waardoor ik ook al geen dure schoenen ga kopen) moet ik toch wel iets hebben om naar vooruit te kijken… en ze zijn een stuk goedkoper dan wat dan ook als je de goede treft.
Maar om terug te komen bij het verhaal waar het over ging; maquettemateriaal… nadat de leraar ons bijna door de deur heeft geduwd om iets te halen in plaats van begeleiding te krijgen, hebben we er een kleine twee uur over gedaan om een lift te krijgen, omdat eigenlijk iedereen spul moest hebben maar niemand op dit moment wilde gaan of snel een auto tot de beschikking had. Waar ga je heen om iets te halen? Hobbywinkel sowieso, maar die kwam makkelijker uit op de weg terug.
Na een suïcidale oversteekpoging (zo erg is het allemaal niet, iedereen is gewoon zo pessimistisch hier) aan de andere kant van straat aangekomen, waar een auto geparkeerd stond die we konden nemen. Via een omweg uitgekomen bij de grote weg richting centrum via de bovenzijde van de campus gaat. Het was weer eens een ander deel van de stad die we nog niet gezien hadden en waar we het kunstdistrict konden aanschouwen waar de kunst en architectuurstudenten kennelijk graag komen. Het is oudere bebouwing wat in deze stad enigszins zeldzaam is ondanks de leeftijd van een ruime tweehonderd jaar ondertussen.
Aangekomen bij een antiekwinkel waar een van de Amerikanen graag schopt voor maquettespul (niet vragen), na een paar minuten te hebben rondgekeken in het voorste deel van de winkel en de prijzen met regelmatig drie cijfers voor de komma te hebben aanschouwd, besloten naar het achterste deel te gaan… maar ja… er moet natuurlijk een obstakel zijn anders is het niet leuk… oudjes! Ver in de 80… snelheid van een kreupele slak, die waarschijnlijk daadwerkelijk een stuk sneller was, koopziek, of, kijkziek en alles aan moeten raken onderweg… iedere 3 centimeter iets anders te zien waardoor je afgeleid raakt en ik in de poog niet in de weg te staan voor het geval er ineens een spurt zou komen – of een schrikeffect om dat eens iets sneller bewoog dan de zintuigen aankonden ongeveer (was werkelijk verschrikkelijk, echt… erger heb ik het nog niet meegemaakt) lukte het me om na een minuut of 10 aan de kwelling te ontsnappen en verder achter in de winkel te kijken naar eveneens veel te duur spul. Er zaten zeker toffe dingen tussen, maar geld niet aanwezig… en buiten dat, ik kan wel alles kopen, maar Sandra had ook al de vraag hoe het allemaal in hemelsnaar mee terug te nemen naar Europa…
Na deze winkel meer dan een half uur te hebben bezichtigd en de ogen uit gekeken te hebben naar alles wat je werkelijk toch niet nodig hebt (of slecht geschilderd met onrealistische kleuren volgens mijn internationale studiegenootje) zijn we na het afrekenen (1 persoon had maar iets gekocht uiteindelijk) naar buiten gegaan… en laat raden… de oudjes waren nog steeds bezig om te vertrekken…
Volgende winkel, weer een stuk rijden en kijken naar de huizen van de docenten onderweg, die werkelijk een stuk hogere salarissen lijken te ontvangen dan in Nederland aan de vrijstaande villa’s te zien (niet overdreven groot, maar zeker dubbel tot driedubbel van de reguliere rijtjeshuizen) die er zeker niet verkeerd uit zien.
‘Habitat for Humaity’ was de volgende winkel, aan de naam te herkennen is het een goede doelen winkel, die ervoor probeert te zorgen dat er samenwerkingsprojecten komen voor de ontwikkeling van huisvesting voor de mensen die de middelen zelf niet hebben, een aantal van de medestudenten hebben er zelf ook aan meegewerkt en hebben een paar dagen vrijwilligerswerk gedaan en meegeholpen aan de bouw van woningen voor de minderbedeelden, helaas had de winkel niets om maquettes mee te maken en bestond het eigenlijk alleen uit huisraad en alles wat je nodig kan hebben in een verbouwing.
Tijdens het rondlopen kwamen we werkelijk van alles tegen wat je op een studentenkamer eigenlijk wel goed zou kunnen gebruiken, en daarentegen ook genoeg wat niet. Tussen van alles zitten kijken, maar sorry, ik ga hier echt geen maquettes mee maken. Totdat de chauffeur van vandaag ineens een piano zag staan… die zag het wel zitten, een piano. $65 voor het ding, goedkoper kan het ongeveer niet, beetje erg vals, beetje scheef en de verf zat niet overal goed meer, maar over het algemeen best opknapbaar. Haalde er een van de medewerksters bij en vond het te duur… $40 als hij ‘m gelijk mee kon nemen. Gelukkig heeft hij een pick-up truck in plaats van een kleintje… dus de piano met 6 (!) man op een karretje gezet om deze naar buiten te rijden. Buiten aangekomen had hij wij met een andere medewerker bezig de auto goed neer te zetten tegen het laadplatform en dan gaan met die handel.
De laadruimte was een beetje krap voor 6 mensen, dus tegen de arbo regels in met 4 mensen deze opgetild (nog steeds medewerkers) met een vijfde erachter ter ondersteuning. Bleek de laadruimte te klein te zijn… met een halve inch ongeveer… klep open, trouwen gekregen… alleen sisal nog te vinden, waren door alles anders heen…
Dus meegeholpen stevige touwen te maken van de sisal, meerdere draden per bundel uiteraard en dat alles om de piano heen in de hoop dat deze het zou houden. Voorzichtig zijn we uiteindelijk gaan rijden en de piano hield de eerste bocht toch wel redelijk, schoof uiteraard een fractie, maar dat was letterlijk maar een paar millimeter. De volgende bocht was nog steeds goed, want het grote gewicht van de piano leunde naar de voorkant toe, waar meer massa op de grond was… toen hadden we gewoon al besloten de winkel aan de overkant van de straat te doen en dat hij daar spanbanden zou kopen (we hadden ook kunnen lopen voordat we gingen rijden, maar Amerikanen doen dat gewoon niet, zit niet in hun bloed), helaas hadden we na twee bochten naar links ook een invoeging naar rechts en een bocht naar rechts. Het invoegen ging wel redelijk, met als commentaar dat als de piano er af zou donderen dat hij plankgas ‘m zou peren… en de bocht was enigszins problematisch, hij overschatte de situatie ietwat en de piano kantelde een paar centimeter van de grond af en begon naar achter te hellen, gelukkig wist hij de situatie goed te corrigeren door de rem in te trappen en de auto nog een paar extra deukjes en krassen te bezorgen en de piano weer op zijn stalen onderdelen te laten belanden.
Spanbanden gekocht (gelijk een $57 piano) en via de hobbywinkel waar we behoorlijk veel spul nog hebben gekocht, uitgekomen via een omweg bij zijn huis een paar minuten voordat mijn 7 uur klas begon… vrijwilligers die wilde helpen met de piano waren in een te klein aantal aanwezig, 6 man om deze op te tillen, 5 om deze gelijkvloers in te laden en nu met waarschijnlijk minstens 8 man om deze een ruime halve meter naar beneden te krijgen uit de laadruimte… Uiteindelijk maar met spoed naar de klas gelopen en om 7 uur bij een deur aangekomen die afgesloten was, gelukkig stond de docent er pal achter en kon Sandra en mij binnen laten…
Donderdag 16 september
Vandaag hadden we de opdracht meegekregen om een presentatie voor te bereiden om een gebouw te ontwerpen waarmee we de komende periode aan de slag gaan, in ieder geval, dat laatste werd vandaag tussen neus en lippen door vermeld. Maar op zich niet uit, want we hebben het simpel gehouden omdat we er uiteindelijk geen heil in zagen een gebouw te fabriceren die alleen maar uit vreemde vormen bestond, al dat een dergelijk ontwerp wel de beste was, alleen niet voor de vraag… gelukkig.
Vervolgens was de les afgelopen en ben ik maar aan de slag gegaan met proberen iets voor mekaar te krijgen voor de begeleiding van morgen, maar iedereen lijkt wel een beetje erg vast te zitten in het proces. Eerlijk gezegd, het is ook niet echt een lekker vooruitzicht als je bedenkt dat we aankomende maandag weer een maquette moeten maken die nergens over hoeft te gaan voordat we eens lekker kunnen gaan ontwerpen. De afgelopen master periode in Delft was misschien niet vlekkeloos, maar de kickstart was fenomenaal om eerlijk te zijn.
Ik heb vandaag wel een camera besteld… ja ik hoor iedereen in twee kampen verdelen en al denken; a) nog een? en 2) heb je geld dan want je hebt Chicago ook al afgemeld… Correct beide eigenlijk, maar voor het tweede kamp, de camera is extreem goedkoop eigenlijk, ik weet dat ik nog goedkoper had kunnen gaan, maar ik wil alleen maar omhoog kopen en niet naar beneden eigenlijk. Van een 400D naar een 50E naar een 40D naar nu een 5… de getallen worden al kleiner.
Ik wilde graag een camera kopen hier, stond eerst ingepland voor een EOS 1 of 1N, maar die zijn in prijs toch aardig gestegen de afgelopen maanden, net als een EOS 3, en een paar honderd heb ik echt niet over voor een analoge camera. Dus de voorganger van de zeer geliefde EOS 3, een EOS 5 voor minder dan $50 op de kop getikt, was behoorlijk goed is te bedenken dat ik toch wel iets meer betaald heb voor mijn 50E een anderhalf jaar geleden, wat mij uiteindelijk overhaalde voor de 40… hypocriet enigszins inderdaad, maargoed, ik gebruik ze ook navenant natuurlijk, het gaat momenteel alleen niet zo enorm hard natuurlijk, maar ik zit makkelijk aan de 18000 foto’s per jaar en het zal zeker nog wel oplopen als ik in de weekenden weer eens op pad ga, wat helaas dit weekend niet zal gebeuren, hopelijk volgend weekend beter, een van de camera’s kan er eigenlijk wel weer eens een paar honderd erbij gebruiken.
Nu alleen nog de vraag hoelang het zal gaan duren voordat het geheel binnen is, hopelijk snel, maar ik heb waarschijnlijk toch geen tijd, dus het maakt eigenlijk ook niet uit ook. Ik heb deze camera altijd genegeerd, omdat ik ‘m een verschrikkelijk uiterlijk vind hebben, zeer onlogisch en grof gemaakt, niet kloppend eigenlijk en de flitser niet er niet uit, misschien veranderd het als ik de camera vast heb, want iedereen loopt er namelijk weg mee en vinden het een van de besta camera’s die Canon ooit ontworpen hebben… we zullen zien.
Ps. De piano staan nog achter in de pick-up want niemand kon ‘m er gisteravond uit tillen… het is warm en droog in de avonden, dus die heeft het wel overleeft, en anders is deze gewoon nog valster geworden dan die al was.
Vrijdag 17 september
Ik ben vandaag eens lekker productief geweest, ik heb nota bene windrozen van alle 365 dagen in photoshop over elkaar gelegd om een geheel te vormen en een soort van interactieve (let op, ik lul tenminste niet uit men nek met 3D of 4D weergaves zoals veel idioten doen, het blijft een verzameling pixels die op een vel papier kunnen worden afgedrukt) gradatiemap weergave te krijgen met verschillen kleuren, intensiteit en formaat… heeft even gekost natuurlijk, maar uiteraard zijn ze erg nuttig en hebben we tijdens de klas van vandaag een ander programma ter ogen gekregen die dit al in duidelijkere kaarten heeft gezet… bagger… maar ik hang ze maandag gewoon op want ze zijn gewoon een stuk duidelijker, alleen minder wetenschappelijk, of beter correct, want niet alle diagrammen hebben hetzelfde maatsysteem gebruikt helaas, maar het toch alleen maar het idee.
Vervolgens ben ik maar aan de slag gegaan met te bedenken wat ik wilde gaan doen en heb geprobeerd een paar ideeën uit te schetsen en er achter te komen wat ik morgen wil gaan halen om de maquette mee in elkaar te zetten. Gelukkig was de avond wel gezellig en hebben ik nog even op school gezeten alvorens het afgelopen reisverslag eens goed in elkaar te schroeven.
Zaterdag 18 september
De ochtend begon weer eens anders dan gepland, zoals gebruikelijk heb er ik geen zin in om 8 uur wakker te worden, dus werd het iets later en de dag kon beginnen. Als eerste wilde ik eens een paar winkels af struinen alvorens the Home Depot in te lopen voor het zwaardere werk, dus via een elektronicawinkel een paar kleine dingen gekocht voor mijn modellen, die eerlijk gezegd echt niet zo veel kennis in huis hebben als de meeste winkels in Breda, of waar dan ook in Nederland. Het zijn hier allemaal een beetje een Mediamarkt verkopers, weinig kennis en veel bla en ze hebben het allemaal zelf ook thuis en zijn er erg tevreden over en gebruiken het iedere dag – zullen wel een megasalaris om de ruimte te hebben voor 521 stofzuigers op zonder en de werkers of werksters om deze iedere dag door het huis te bedienen… moet je toch wel een stevige vloer hebben lijkt me – dus heb je zelf geen kennis over producten hier, ben je de Sjaak…
Misschien daarom dat Amerikanen zo koopziek zijn, niemand om een eerlijk advies te geven (al dat ik daar in Europa ook ernstig over twijfel natuurlijk, zeker als je verkopers het nakijken geeft met productinformatie die ze niet weten als ze je iets pogen te slijten, maar hij had het snel genoeg door dat hij me niets wist te verkopen, zou ik eigenlijk vaker moeten doen, misschien komt er dan eens een keer het besef dat ze zichzelf moeten voorlichten en dat ze daardoor klanten beter kunnen helpen… maargoed, zoals gebruikelijk dwaal ik weer eens erg ver af en beland ik dadelijk bij het gangenstelsel van mieren (ja, dat is ook gespreksstof geweest met een van de docenten, niet vragen hoe we erbij kwamen).
Vanaf de campus aan de overkant van de straat is de supermarkt, een paar meter verderop begint het terrein van een soort outlet center – grof woord, maar ik weet even niets beters, meetje meubelloze meubelboulevard – met in het midden een zeer prijzig Hilton hotel, op deze foto ook wel te zien aan de rechterkant, en het is groot. Het terrein is zeer mooi en zeer sfeervol ingericht met erg veel leuke kleine paadjes en waterkanten, zeer sfeervol en zeer netjes gemaakt, alleen het is helaas maar een kleine strip die echt iets te beleven heeft, daarachter is wederom veel leegstand en staan grote winkelpanden energie te verbruiken in de hoop dat niemand deze zal slopen.
De foto’s van Charlotte is tot nu toe van het rijke deel en dat zal het de komende weken ook nog wel blijven verwacht ik, het is nu eenmaal een van de beste delen van de stad die je gezien moet hebben. Southpark staat ook nog een tweede keer op de planning, ik heb alleen nog geen idee wanneer ik deze weer ga doen, de winkels interesseren me niet zoveel, maar de wijk eromheen des temeer.
Vervolgens ben ik via de lange weg via de Walmart naar de Home Depot gelopen en met de bus terug gegaan, lopen is een hel hier, maar het is wel het meest leuke omdat je lekker kan afdwalen en erg veel kan zien wat nog geen andere studenten hebben gedaan over het algemeen, want na het navragen heb ik ze de Hilton regio alleen maar kunnen aanraden want de overkant van de straat verder dan de supermarkt komen mensen niet vaak. Het heeft me uiteindelijk 5 uur geduurd voor een looptocht van anderhalf normaal inclusief in te winkels, twee uur als je veen rondbazuint, ben alleen een beetje verbrand voor de eerste keer in meer dan een maand tijd… Ik heb trouwens een lamp gekocht voor mijn bureau op architectuur, voor een paar dollar, want het is ’s avonds erg slecht werken omdat mijn plank voor maquettes mijn bureau in een schaduw brengt, dus deze oplossing is toch wel noodzakelijk. De rest van de studenten heeft ook zoiets alleen dan de duurdere varianten, en daar wil ik toch echt nog niet aan beginnen. Aan de maquette begonnen vandaag en het resultaat komt volgende week wel.
[February 1] Question of the Day: What's your guilty pleasure?
My "guilty" pleasure is something I call "Midwest Nachos." I think all you Midwesterners out there already know where I'm going—it's a party dip made with Ro-Tel and Velveeta.
I put "guilty" in quotes because I'm not particularly ashamed of liking this stuff. It's crazy delicious, and almost every non-Midwesterner I've introduced it to takes a shine to it after the first bite. Granted, there's a lot of arm-twisting on my part and a lot of face-making on their part, but once they dip a Tostito into the creamy yellow goodness and crunch haltingly into the tiniest tip of the tortilla chip, they surrender a part of their soul to the Heartland. BAM! Another convert.
In a former workplace, the offices of a certain women's lifestyle magazine you may have heard of, a fellow Kansas expat and I turned a good number of the staff on to this treat at the numerous birthday parties that were held for coworkers. Here were people you'd never think would go for this, and they were eating it like fiends and would in fact come to ask for it at future birthday parties.
OK. I'll admit, I do feel some unease about this treat, but not for its high fat content or its other bad-for-you-ness. I feel guilty about buying this for fear of what any foodie passerby would think. As NYMinknit says above, this stuff falls into the category of "'trashy,' 'embarassing,' or 'not acceptable to a foodie, except in an ironic way.'" And I really hate feeling that way.
I had never thought of this stuff as a "guilty pleasure" until moving to New York and meeting more and more foodies. At some point, I began to feel ashamed of even looking at the Velveeta in the refrigerator case*, much less putting it into my cart. If I had a sudden craving for my beloved snack, I would first pick up a few essentials—bread, OJ, coffee—to sort of mitigate the Velveeta purchase, like a timid teenager slipping a box of condoms among his toothpaste, gum, and deodorant. Whenever I feel this way, I stand in the 10-items-or-less lane, shake my fist to heaven, and curse the (real or imagined) foodies roving the imports aisle at Key Food**: "Let me have my Midwest Nachos, and let me eat them in peace!"
Anyway, if you'd like to become as conflicted as I am about this dish, here's the recipe:
MIDWEST NACHOS
Ingredients
1 one-pound loaf Velveeta, cut into small cubes
1 can Ro-Tel, original or extra-hot variety
1 large bag tortilla chips
1 jar pickled jalapeno peppers
Procedure
Place cubed Velveeta and Ro-Tel*** in a large microwave-safe bowl. Microwave on high power for about 5 minutes, stopping to stir every minute or so, until all lumps are melted and sauce is smooth. (Depending on microwave power, you may have to nuke for longer time.) Serve, hot, with tortilla chips and jalapenos, if desired.
* Yo, New York grocers: Why do you put Velveeta in the refrigerator case? Hello!? This stuff will last ages (perhaps indefinitely) at room temperature on a regular shelf, where you don't have to pay for the electricity to cool it. Any sensible Midwestern grocer could tell you that and would also advise you to stock it near the tortilla chips, along with cans of Ro-Tel, in original and extra-hot varieties. Like here.
** Don't laugh: The Key Food on Fifth Avenue in Park Slope has a surprisingly good selection of imports.
*** It MUST be Ro-Tel; there are NO substitutes; in NYC, it's available at most Food Emporium stores or at the Key Food on Fifth Ave. in Park Slope.
I found this recipe in Draft Magazine. This turned out really good, If I were to change anything on the recipe I would add a bit more cumin
1 tablespoon olive oil
1/4 cup diced white onion
1 red jalapeño, seeded and diced
1 Roma tomato, diced
1 clove garlic, minced
1/2 teaspoon ground cumin
salt and pepper to taste
8 ounces Cheddar cheese, shredded
1 tablespoon all-purpose flour
1/2 cup lager beer
• Preheat the oven to 400 degrees F.
• In a small (8-inch) cast iron skillet, heat the olive oil over medium-high heat. Add the onions, peppers and tomatoes and cook until soft, about 3 minutes. Add the garlic and cumin, and season with salt and pepper. Cook 1 minute more, being careful not to burn the garlic. Remove the salsa to a small bowl and set aside.
• In a small bowl, toss the cheese with the flour. Add the beer to the skillet and use a wooden spoon to scrape up any browned bits. Add the cheese to the beer and stir; the cheese should melt quickly. Stir until smooth.
• Transfer the skillet to the oven and bake 10 to 15 minutes until the cheese is bubbly and just starting
to crisp around the edges.
• Top the baked cheese with the salsa and serve immediately with tortilla chips.
Di Bruno Bros. Cheese Spreads and Crostinis ~ Holiday Appetizers
www.dibruno.com/cheese/db-signature-cheese/
Six Cheese Spreads to choose from..
DB CHEESE SPREAD - ROASTED GARLIC & HERB
Like the Abbruzze spread but without the heat!
www.dibruno.com/db-cheese-spread-roasted-garlic-herb/
DB CHEESE SPREAD - GORGONZOLA
Sweet and punchy at once.
www.dibruno.com/db-cheese-spread-gorgonzola/
DB CHEESE SPREAD - PROVOLONE & CHIANTI
Super-sharp provolone finds a natural partner with bold red wine.
www.dibruno.com/db-cheese-spread-provolone-chianti/
DB CHEESE SPREAD - PORT WINE
Sweet, fruity port and sharp, aged cheddar.
www.dibruno.com/db-cheese-spread-port-wine/
DB CHEESE SPREAD - CHEDDAR & HORSERADISH WITH SMOKY BACON
Head-clearing horseradish heat, and smooth, mellow smoke.
www.dibruno.com/cheese-spread-cheddar-horseradish-with-sm...
DB CHEESE SPREAD - ABBRUZZE
Garlic and chiles deliver incredible heat and spice.
Question of the Day: What's your guilty pleasure?
My "guilty" pleasure is something I call "Midwest Nachos." I think all you Midwesterners out there already know where I'm going—it's a party dip made with Ro-Tel and Velveeta.
I put "guilty" in quotes because I'm not particularly ashamed of liking this stuff. It's crazy delicious, and almost every non-Midwesterner I've introduced it to takes a shine to it after the first bite. Granted, there's a lot of arm-twisting on my part and a lot of face-making on their part, but once they dip a Tostito into the creamy yellow goodness and crunch haltingly into the tiniest tip of the tortilla chip, they surrender a part of their soul to the Heartland. BAM! Another convert.
In a former workplace, the offices of a certain women's lifestyle magazine you may have heard of, a fellow Kansas expat and I turned a good number of the staff on to this treat at the numerous birthday parties that were held for coworkers. Here were people you'd never think would go for this, and they were eating it like fiends and would in fact come to ask for it at future birthday parties.
OK. I'll admit, I do feel some unease about this treat, but not for its high fat content or its other bad-for-you-ness. I feel guilty about buying this for fear of what any foodie passerby would think. As NYMinknit says above, this stuff falls into the category of "'trashy,' 'embarassing,' or 'not acceptable to a foodie, except in an ironic way.'" And I really hate feeling that way.
I had never thought of this stuff as a "guilty pleasure" until moving to New York and meeting more and more foodies. At some point, I began to feel ashamed of even looking at the Velveeta in the refrigerator case*, much less putting it into my cart. If I had a sudden craving for my beloved snack, I would first pick up a few essentials—bread, OJ, coffee—to sort of mitigate the Velveeta purchase, like a timid teenager slipping a box of condoms among his toothpaste, gum, and deodorant. Whenever I feel this way, I stand in the 10-items-or-less lane, shake my fist to heaven, and curse the (real or imagined) foodies roving the imports aisle at Key Food**: "Let me have my Midwest Nachos, and let me eat them in peace!"
Anyway, if you'd like to become as conflicted as I am about this dish, here's the recipe:
MIDWEST NACHOS
Ingredients
1 one-pound loaf Velveeta, cut into small cubes
1 can Ro-Tel, original or extra-hot variety
1 large bag tortilla chips
1 jar pickled jalapeno peppers
Procedure
Place cubed Velveeta and Ro-Tel*** in a large microwave-safe bowl. Microwave on high power for about 5 minutes, stopping to stir every minute or so, until all lumps are melted and sauce is smooth. (Depending on microwave power, you may have to nuke for longer time.) Serve, hot, with tortilla chips and jalapenos, if desired.
* Yo, New York grocers: Why do you put Velveeta in the refrigerator case? Hello!? This stuff will last ages (perhaps indefinitely) at room temperature on a regular shelf, where you don't have to pay for the electricity to cool it. Any sensible Midwestern grocer could tell you that and would also advise you to stock it near the tortilla chips, along with cans of Ro-Tel, in original and extra-hot varieties. Like here.
** Don't laugh: The Key Food on Fifth Avenue in Park Slope has a surprisingly good selection of imports.
*** It MUST be Ro-Tel; there are NO substitutes; in NYC, it's available at most Food Emporium stores or at the Key Food on Fifth Ave. in Park Slope.
Question of the Day: What's your guilty pleasure?
My "guilty" pleasure is something I call "Midwest Nachos." I think all you Midwesterners out there already know where I'm going—it's a party dip made with Ro-Tel and Velveeta.
I put "guilty" in quotes because I'm not particularly ashamed of liking this stuff. It's crazy delicious, and almost every non-Midwesterner I've introduced it to takes a shine to it after the first bite. Granted, there's a lot of arm-twisting on my part and a lot of face-making on their part, but once they dip a Tostito into the creamy yellow goodness and crunch haltingly into the tiniest tip of the tortilla chip, they surrender a part of their soul to the Heartland. BAM! Another convert.
In a former workplace, the offices of a certain women's lifestyle magazine you may have heard of, a fellow Kansas expat and I turned a good number of the staff on to this treat at the numerous birthday parties that were held for coworkers. Here were people you'd never think would go for this, and they were eating it like fiends and would in fact come to ask for it at future birthday parties.
OK. I'll admit, I do feel some unease about this treat, but not for its high fat content or its other bad-for-you-ness. I feel guilty about buying this for fear of what any foodie passerby would think. As NYMinknit says above, this stuff falls into the category of "'trashy,' 'embarassing,' or 'not acceptable to a foodie, except in an ironic way.'" And I really hate feeling that way.
I had never thought of this stuff as a "guilty pleasure" until moving to New York and meeting more and more foodies. At some point, I began to feel ashamed of even looking at the Velveeta in the refrigerator case*, much less putting it into my cart. If I had a sudden craving for my beloved snack, I would first pick up a few essentials—bread, OJ, coffee—to sort of mitigate the Velveeta purchase, like a timid teenager slipping a box of condoms among his toothpaste, gum, and deodorant. Whenever I feel this way, I stand in the 10-items-or-less lane, shake my fist to heaven, and curse the (real or imagined) foodies roving the imports aisle at Key Food**: "Let me have my Midwest Nachos, and let me eat them in peace!"
Anyway, if you'd like to become as conflicted as I am about this dish, here's the recipe:
MIDWEST NACHOS
Ingredients
1 one-pound loaf Velveeta, cut into small cubes
1 can Ro-Tel, original or extra-hot variety
1 large bag tortilla chips
1 jar pickled jalapeno peppers
Procedure
Place cubed Velveeta and Ro-Tel*** in a large microwave-safe bowl. Microwave on high power for about 5 minutes, stopping to stir every minute or so, until all lumps are melted and sauce is smooth. (Depending on microwave power, you may have to nuke for longer time.) Serve, hot, with tortilla chips and jalapenos, if desired.
* Yo, New York grocers: Why do you put Velveeta in the refrigerator case? Hello!? This stuff will last ages (perhaps indefinitely) at room temperature on a regular shelf, where you don't have to pay for the electricity to cool it. Any sensible Midwestern grocer could tell you that and would also advise you to stock it near the tortilla chips, along with cans of Ro-Tel, in original and extra-hot varieties. Like here.
** Don't laugh: The Key Food on Fifth Avenue in Park Slope has a surprisingly good selection of imports.
*** It MUST be Ro-Tel; there are NO substitutes; in NYC, it's available at most Food Emporium stores or at the Key Food on Fifth Ave. in Park Slope.
Question of the Day: What's your guilty pleasure?
My "guilty" pleasure is something I call "Midwest Nachos." I think all you Midwesterners out there already know where I'm going—it's a party dip made with Ro-Tel and Velveeta.
I put "guilty" in quotes because I'm not particularly ashamed of liking this stuff. It's crazy delicious, and almost every non-Midwesterner I've introduced it to takes a shine to it after the first bite. Granted, there's a lot of arm-twisting on my part and a lot of face-making on their part, but once they dip a Tostito into the creamy yellow goodness and crunch haltingly into the tiniest tip of the tortilla chip, they surrender a part of their soul to the Heartland. BAM! Another convert.
In a former workplace, the offices of a certain women's lifestyle magazine you may have heard of, a fellow Kansas expat and I turned a good number of the staff on to this treat at the numerous birthday parties that were held for coworkers. Here were people you'd never think would go for this, and they were eating it like fiends and would in fact come to ask for it at future birthday parties.
OK. I'll admit, I do feel some unease about this treat, but not for its high fat content or its other bad-for-you-ness. I feel guilty about buying this for fear of what any foodie passerby would think. As NYMinknit says above, this stuff falls into the category of "'trashy,' 'embarassing,' or 'not acceptable to a foodie, except in an ironic way.'" And I really hate feeling that way.
I had never thought of this stuff as a "guilty pleasure" until moving to New York and meeting more and more foodies. At some point, I began to feel ashamed of even looking at the Velveeta in the refrigerator case*, much less putting it into my cart. If I had a sudden craving for my beloved snack, I would first pick up a few essentials—bread, OJ, coffee—to sort of mitigate the Velveeta purchase, like a timid teenager slipping a box of condoms among his toothpaste, gum, and deodorant. Whenever I feel this way, I stand in the 10-items-or-less lane, shake my fist to heaven, and curse the (real or imagined) foodies roving the imports aisle at Key Food**: "Let me have my Midwest Nachos, and let me eat them in peace!"
Anyway, if you'd like to become as conflicted as I am about this dish, here's the recipe:
MIDWEST NACHOS
Ingredients
1 one-pound loaf Velveeta, cut into small cubes
1 can Ro-Tel, original or extra-hot variety
1 large bag tortilla chips
1 jar pickled jalapeno peppers
Procedure
Place cubed Velveeta and Ro-Tel*** in a large microwave-safe bowl. Microwave on high power for about 5 minutes, stopping to stir every minute or so, until all lumps are melted and sauce is smooth. (Depending on microwave power, you may have to nuke for longer time.) Serve, hot, with tortilla chips and jalapenos, if desired.
* Yo, New York grocers: Why do you put Velveeta in the refrigerator case? Hello!? This stuff will last ages (perhaps indefinitely) at room temperature on a regular shelf, where you don't have to pay for the electricity to cool it. Any sensible Midwestern grocer could tell you that and would also advise you to stock it near the tortilla chips, along with cans of Ro-Tel, in original and extra-hot varieties. Like here.
** Don't laugh: The Key Food on Fifth Avenue in Park Slope has a surprisingly good selection of imports.
*** It MUST be Ro-Tel; there are NO substitutes; in NYC, it's available at most Food Emporium stores or at the Key Food on Fifth Ave. in Park Slope.
Question of the Day: What's your guilty pleasure?
My "guilty" pleasure is something I call "Midwest Nachos." I think all you Midwesterners out there already know where I'm going—it's a party dip made with Ro-Tel and Velveeta.
I put "guilty" in quotes because I'm not particularly ashamed of liking this stuff. It's crazy delicious, and almost every non-Midwesterner I've introduced it to takes a shine to it after the first bite. Granted, there's a lot of arm-twisting on my part and a lot of face-making on their part, but once they dip a Tostito into the creamy yellow goodness and crunch haltingly into the tiniest tip of the tortilla chip, they surrender a part of their soul to the Heartland. BAM! Another convert.
In a former workplace, the offices of a certain women's lifestyle magazine you may have heard of, a fellow Kansas expat and I turned a good number of the staff on to this treat at the numerous birthday parties that were held for coworkers. Here were people you'd never think would go for this, and they were eating it like fiends and would in fact come to ask for it at future birthday parties.
OK. I'll admit, I do feel some unease about this treat, but not for its high fat content or its other bad-for-you-ness. I feel guilty about buying this for fear of what any foodie passerby would think. As NYMinknit says above, this stuff falls into the category of "'trashy,' 'embarassing,' or 'not acceptable to a foodie, except in an ironic way.'" And I really hate feeling that way.
I had never thought of this stuff as a "guilty pleasure" until moving to New York and meeting more and more foodies. At some point, I began to feel ashamed of even looking at the Velveeta in the refrigerator case*, much less putting it into my cart. If I had a sudden craving for my beloved snack, I would first pick up a few essentials—bread, OJ, coffee—to sort of mitigate the Velveeta purchase, like a timid teenager slipping a box of condoms among his toothpaste, gum, and deodorant. Whenever I feel this way, I stand in the 10-items-or-less lane, shake my fist to heaven, and curse the (real or imagined) foodies roving the imports aisle at Key Food**: "Let me have my Midwest Nachos, and let me eat them in peace!"
Anyway, if you'd like to become as conflicted as I am about this dish, here's the recipe:
MIDWEST NACHOS
Ingredients
1 one-pound loaf Velveeta, cut into small cubes
1 can Ro-Tel, original or extra-hot variety
1 large bag tortilla chips
1 jar pickled jalapeno peppers
Procedure
Place cubed Velveeta and Ro-Tel*** in a large microwave-safe bowl. Microwave on high power for about 5 minutes, stopping to stir every minute or so, until all lumps are melted and sauce is smooth. (Depending on microwave power, you may have to nuke for longer time.) Serve, hot, with tortilla chips and jalapenos, if desired.
* Yo, New York grocers: Why do you put Velveeta in the refrigerator case? Hello!? This stuff will last ages (perhaps indefinitely) at room temperature on a regular shelf, where you don't have to pay for the electricity to cool it. Any sensible Midwestern grocer could tell you that and would also advise you to stock it near the tortilla chips, along with cans of Ro-Tel, in original and extra-hot varieties. Like here.
** Don't laugh: The Key Food on Fifth Avenue in Park Slope has a surprisingly good selection of imports.
*** It MUST be Ro-Tel; there are NO substitutes; in NYC, it's available at most Food Emporium stores or at the Key Food on Fifth Ave. in Park Slope.
Question of the Day: What's your guilty pleasure?
My "guilty" pleasure is something I call "Midwest Nachos." I think all you Midwesterners out there already know where I'm going—it's a party dip made with Ro-Tel and Velveeta.
I put "guilty" in quotes because I'm not particularly ashamed of liking this stuff. It's crazy delicious, and almost every non-Midwesterner I've introduced it to takes a shine to it after the first bite. Granted, there's a lot of arm-twisting on my part and a lot of face-making on their part, but once they dip a Tostito into the creamy yellow goodness and crunch haltingly into the tiniest tip of the tortilla chip, they surrender a part of their soul to the Heartland. BAM! Another convert.
In a former workplace, the offices of a certain women's lifestyle magazine you may have heard of, a fellow Kansas expat and I turned a good number of the staff on to this treat at the numerous birthday parties that were held for coworkers. Here were people you'd never think would go for this, and they were eating it like fiends and would in fact come to ask for it at future birthday parties.
OK. I'll admit, I do feel some unease about this treat, but not for its high fat content or its other bad-for-you-ness. I feel guilty about buying this for fear of what any foodie passerby would think. As NYMinknit says above, this stuff falls into the category of "'trashy,' 'embarassing,' or 'not acceptable to a foodie, except in an ironic way.'" And I really hate feeling that way.
I had never thought of this stuff as a "guilty pleasure" until moving to New York and meeting more and more foodies. At some point, I began to feel ashamed of even looking at the Velveeta in the refrigerator case*, much less putting it into my cart. If I had a sudden craving for my beloved snack, I would first pick up a few essentials—bread, OJ, coffee—to sort of mitigate the Velveeta purchase, like a timid teenager slipping a box of condoms among his toothpaste, gum, and deodorant. Whenever I feel this way, I stand in the 10-items-or-less lane, shake my fist to heaven, and curse the (real or imagined) foodies roving the imports aisle at Key Food**: "Let me have my Midwest Nachos, and let me eat them in peace!"
Anyway, if you'd like to become as conflicted as I am about this dish, here's the recipe:
MIDWEST NACHOS
Ingredients
1 one-pound loaf Velveeta, cut into small cubes
1 can Ro-Tel, original or extra-hot variety
1 large bag tortilla chips
1 jar pickled jalapeno peppers
Procedure
Place cubed Velveeta and Ro-Tel*** in a large microwave-safe bowl. Microwave on high power for about 5 minutes, stopping to stir every minute or so, until all lumps are melted and sauce is smooth. (Depending on microwave power, you may have to nuke for longer time.) Serve, hot, with tortilla chips and jalapenos, if desired.
* Yo, New York grocers: Why do you put Velveeta in the refrigerator case? Hello!? This stuff will last ages (perhaps indefinitely) at room temperature on a regular shelf, where you don't have to pay for the electricity to cool it. Any sensible Midwestern grocer could tell you that and would also advise you to stock it near the tortilla chips, along with cans of Ro-Tel, in original and extra-hot varieties. Like here.
** Don't laugh: The Key Food on Fifth Avenue in Park Slope has a surprisingly good selection of imports.
*** It MUST be Ro-Tel; there are NO substitutes; in NYC, it's available at most Food Emporium stores or at the Key Food on Fifth Ave. in Park Slope.
Here is the Recipe
6 ounces softened cream cheese
6 ounces softened blue cheese
12 ounces grated sharp white cheddar cheese
1/4 cup minced green onions
1 teaspoon paprika
1/2 teaspoon celery seed
1/2 teaspoon ground black pepper
1/2 tsp Tabasco Sauce
1/2 cup full bodied ale
Combine all ingredients except beer in the bowlof a food processor or electric mixer. Mix or blend until everything is well incorporated.
Slowly add beer while processor or mixer is running. Place mixture into a crock or serving bowl and refrigerate until firm
I would have had a better mixture of this but my food processor crapped out on me as I was making this, I ended up mixing the rest by hand. This turned out very good!
I also could not find sharp white cheddar cheese, I looked everywhere! I ended up using sharp yellow cheddar
Gus’ Pretzels are a St. Louis tradition and a great addition to any St. Louis Snow Cone event! These are a crowd please for kids, adults and eveyone inbetween. Choose from Pretzel Sticks or Pretzel Bites and add Cheese or Mustard to dip your Pretzels in. You won’t be disappointed with this yummy treat!
Gus’ Pretzels are a St. Louis tradition and a great addition to any St. Louis Snow Cone event! These are a crowd please for kids, adults and eveyone inbetween. Choose from Pretzel Sticks or Pretzel Bites and add Cheese or Mustard to dip your Pretzels in. You won’t be disappointed with this yummy treat!
Gus’ Pretzels are a St. Louis tradition and a great addition to any St. Louis Snow Cone event! These are a crowd please for kids, adults and eveyone inbetween. Choose from Pretzel Sticks or Pretzel Bites and add Cheese or Mustard to dip your Pretzels in. You won’t be disappointed with this yummy treat!
Stopped off on Sunday to eat at La Parilla and had the La Parilla Dip as an appetizer. You are now hungry.
"Large bowl of our delicious cheese dip with grilled shrimp, steak and chicken. Served with Pico de Gallo on the side and your choice of corn or flour tortillas, so you can roll your own tacos."