View allAll Photos Tagged Sentar

Quero pensar que os armenios teñen un meigallo ou ben que non souberon escoller ben onde sentar . É un deses pobos aos que a historia maltrataos con guerras continuas que secaron as montañas e os vales coa sal de tanta sangue derramada . Armenia ou o que foi a gran Armenia sitúase nun cruceiro de camiños entre o Caspio , o mar negro e o mediterraneo , entre asía , oriente e europa que lle confire a riqueza e a capacidade de coñecer e de saber dos outros pero ao mesmo tempo é extremadamente perigoso pois atopase no medio do camiño de expansión de grandes imperios e pobos. Gregos, romanos, partos , persas, mongoles, turcos , rusos déronse cita e teñen batallado polas súas terras sometendo-os e masacrándo-os( as derradeiras o millón e medio longo que de armenios masacrados polos turcos entre 1915 e 1925, ou o medio millón desaparecido baixo o réxime de Stalin). Din que os armenios son un pobo triste. Pode,.. pero resulta difícil ser e pensar con ledicia cando sempre estas esperando a ver por onde che cae a seguinte “ ostia”

Desejo a todas as pessoas de boa vontade uma excelente semana repleta de paz, alegria, saude e prosperidade.

 

Amigos peço desculpa pelo sumiço, mas ando meio afastado um pouco do Flickr por falta de tempo, mas vou a medida do possivel voltar visitar os amigos.

 

* As fotos da segunda sequencia estão abertas, pois ja foram publicadas anteriormente

* A Foto Principal e a primeira da sequencia foram tiradas pelo Leo Quasimodo neste ultimo Sabado

   

Foto: Eu - Me - Mirante de Grumari - Rio de Janeiro - Brasil

 

According to Law 9.610/98, it is prohibited the partial or total commercial reproduction without the previous written authorization of the author (article 29). ® All rights are reserved.

 

Conforme a Lei 9.610/98, é proibida a reprodução total e parcial ou divulgação comercial ou não sem a autorização prévia e expressa do autor (artigo 29). ® Todos os direitos reservados.

Nana nene!!! Lá foi ele dormir de novo!!!

Bairro do Rio Vermelho em Salvador.

 

Tenham uma linda quarta!!!

(Acropternis orthonyx)

Paz de Las Aves

Mindo

Equador

 

I never expected to photograph this shy and not often seen species, but when Andy and Rodrigo Paz told me that if I was in good physical condition they knew of a place where it was almost certain to see this species, it was a challenge for me.

 

My physical condition is terrible, but for a rare bird my endurance capacity is quite significant. So on our second day at Paz de Las Aves I decided to try my luck.

 

After several ups and downs through slippery terrain, we enter a steepy mountain pasture without any trail. The route took us sometimes through muddy gullies/furrows, sometimes over tufts of grass, where each step was liable to result in a fall.

I stayed always alert for in case of fall to protect the equipment. I suppose it wouldn't be serious since there were no rocks or logs. Just mud and grass.

However we managed to pass without any major accident. Not before having to go and collect some berries to restore the level of sugar on blood.

 

After we arrived at the place there was no sign of Tapaculo.

 

Rodrigo told me to wait while he went to search for him. After a long wait, I started to think that it has been a futile effort and decided to look (with extreme care not to unintentionally catch any snake) for a broad leaf to sit on the muddy ground.

 

I was sitting just for a few minutes when I start to hear a loud and distinct whistle in the quiet forest. Just a few meters from me. I had no idea what it was, but avoiding making any noise I got up and try to signal Rodrigo that there was something on the slope above. He soon realized that it was the Tapaculo and tell me by gestures to go back and make room for the bird.

 

A few minutes later I saw him among branches and leaves on the forest floor and immediately started take pictures. At first I could only see the bird's eye, but she quickly approached and exposed a few meters from me, allowing me several clean photos, despite having to use high ISOs due to the lack of light inside the forest.

 

--------------------------------------------------------------------------------------

Eu não esperava fotografar esta espécie tímida e pouco vista, mas quando o Andy e Rodrigo Paz me disseram que se tivesse boa condição física eles conheciam um local onde era quase certo poder avistar esta espécie, foi um desafio para mim.

 

A minha condição física é terrível, mas para uma ave rara, a minha capacidade de resistência/sofrimento é bastante significativa. Assim, no nosso segundo dia no Paz de Las Aves, decidi tentar a minha sorte.

 

Depois de várias subidas e descidas por terreno escorregadio, entramos numa pastagem de montanha íngreme e sem nenhuma trilha. O percurso levava-nos ora por regos lamacentas, ora por tufos de erva, onde cada passo prometia resultar numa queda.

Fui sempre alerta para, em caso de queda, proteger o equipamento. Suponho que não seria grave, já que não havia pedras ou troncos. Apenas lama e erva.

Surpreendentemente, conseguimos passar sem nenhum acidente de maior. Não sem antes ter de ir buscar algumas amoras para repor o nível de açúcar no sangue.

 

Chegados por fim ao local não havia sinal do Tapaculo.

 

O Rodrigo disse-me para esperar enquanto ele is procurá-lo. Depois de uma longa espera, comecei a pensar que tinha sido um esforço infrutífero e resolvi procurar (com extremo cuidado para não agarrar nenhuma cobra) uma folha larga para sentar-me no chão lamacento.

 

Passaram poucos minutos depois de me sentar quando comecei a ouvir um assobio alto e distinto na floresta silenciosa. Parecia estar a apenas alguns metros de mim. Não tinha ideia do que era, mas evitando fazer barulho levantei-me e tentei por gestos dizer ao Rodrigo que havia algo na ladeira acima. Ele percebeu logo que era o Tapaculo e fez-me sinal para me afastar e dar espaço para a ave.

 

Poucos minutos depois vi-o entre galhos e folhas no chão da floresta e imediatamente comecei a tirar fotos. Ao princípio só conseguia ver o olho do pássaro, mas rapidamente se aproximou e expôs-se a poucos metros de mim, permitindo-me várias fotos limpas, apesar de ter que usar ISOs altos devido à falta de luz dentro da floresta.

==================***==================

All my photos are now organized into sets by the country where they were taken, by taxonomic order, by family, by species (often with just one photo for the rarer ones), and by the date they were taken.

So, you may find:

- All the photos for this trip Equador (2021) (328)

- All the photos for this order PASSERIFORMES (3553)

- All the photos for this family Rhinocryptidae (Rinocriptídeos) (2)

- All the photos for this species Acropternis orthonyx (2)

- All the photos taken this day 2021/11/17 (17)

==================***==================

 

A vista lá de cima do morro onde fica a propriedade dos Ronquetti...saudade daquele ar. Campinho/Iconha

I went to my friends' place for a get together. By the end of that I made this portrait, as Poochi the dog decided to sit as a person, asking for a picture.

 

Eu estava na casa deste casal de amigos para um jantar, e no fim a cachorrinha Poochi decidiu se sentar desta forma, convidando para uma foto.

 

...............................................

Para dicas de fotografia, visite www.CameraNeon.com

..............................................

Sólo tengo que tener paciencia....

Me sentaré y esperaré...

 

Aquí estás junto a mí....no hace falta invitarte !

Me sentaré en un rincón y miraré por la ventana ....

esos días grises y fríos , de lluvia infinita...

y sabré de Tí !

 

Mi Invierno Rojo ! .., de las hojas brillantes y heladas..de mi jardín dormido..

Nuevamente , aquí... compartiendo momentos y recuerdos felices ...

con sabor a delicioso chocolate ... suave licor de cogñac ...canciones tristes...

y el calor incomparable de mi hogar !

Luna

www.youtube.com/watch?v=a9hyh1mUMzk&feature=related

Me he emocionado , al escuchar este tema......

Música y hermosa letra, que me ha llegado al corazón.

 

Gracias por cada visita, cada comentario y cada gentileza !

Lunita*Luna

  

Cedeira, Redondela.

Desde las rocas del banco o silla más bonita del mundo...Para que no os perdáis como yo...42º16.726'N, 8º38.877'W...ahí dejáis el coche, y tiráis caminito arriba hasta llegar a las rocas. Si tenéis la suerte de que haya poca gente, lograréis sentaros en la silla, de lo contrario, hacer como yo: fotos desde las rocas.

 

Y quizás nunca debía haber vuelto. Ese es un debate que podríamos haber tenido hace dos semanas, pero no ahora.

 

Pero sabes?Me sentaré tranquilamente a esperarles, liaré un porro suave y sonará el American Gothic de .David Ackles

 

Porque ahora soy más poderoso, tengo ojos en la nuca, ideas como puñetazos y voy con lo justo, sin lastre, ligero de equipaje.

 

View On Black

There is notthing like sitting in one of the great restaurants in this little colonial site, in Florianópolis, seeng the night come, drinking a nice "caipirinha"... // Não existe nada melhor do que sentar em um dos muitos restaurantes de Sto. Antônio de Lisboa, bairro de Floripa, tomando uma caipirinha enquanto a noite chega...

C3PO: "If only you'd attached ok, I wouldn't be in this ridiculous position. Now remember, Chewbacca, you have a responsibility to me, so don't do anything foolish!"

 

Chewbacca: "¡AAAAAAARGH!"

 

C3PO: "This oil bath is going to feel so good"

 

More shots STAR WARS (secret life) available here

 

--------

 

C3PO: "Si me hubieras montado bien, no estaría en esta ridícula posiciónI, Ahora recuerda, Chewbacca, recuerda que tienes una responsabilidad conmigo, no cometas ninguna tontería"

 

Chewbacca: "¡AAAAAAARGH!"

 

C3PO: "Este baño de aceite me va a sentar tan bien"

 

Más fotografías STAR WARS (secret life) disponibles aquí

"As vezes ouço passar o vento; e só de ouvir o vento passar, vale a pena ter nascido." (Fernando Pessoa)

  

NOTA DE CORAGEM

Não te afastes da paciência

quando as dificuldades

se agravem.

  

Ainda que provações inesperadas

te espanquem o coração, conserva a serenidade

e segue adiante,

agindo e servindo.

  

Pensa nos que perderam a fé

e tropeçaram na violência;

medita nos que tombaram

em desespero e resvalaram

na loucura.

O verbo que te vergasta

pode ser a enfermidade

em forma de insulto e a

mão que te golpeia

estará provavelmente

sob o impulso das trevas.

Coragem não é revidar,

nem cair na exibição de poder.

A coragem verdadeira

ergue-se da compreensão

e da bênção, quando o

desequilíbrio tente assaltar-te.

 

Em qualquer circunstância,

escora-te no esforço de

resguardar o bem.

 

Quando estiveres a ponto de pronunciar

qualquer frase irrefletida ou de

empreender a mínima ação

contra os outros, ora e silencia,porque o Céu te ouve e

Deus te sustentará.

 

encontrei ontem está oração , aqui no flickr, ontem, na galeria da Maria Xereta, achei uma excelente reflexão.

 

imagem net.

Leley Noronha © All rights reserved.

 

www.leleynoronha.com

 

Um dos meu lugares favoritos no Japao. O templo eh belissimo

Mais este cantinho ai pra sentar e meditar eh simplesmente perfeito.

Espero que curtam tambem.

 

Here's a place that I enjoy in Japan. The templo is beautifull,

and here is where I sit for a great meditation.

Hope you will enjoy it...

(1 more inside/ Mais 1 dentro)

 

I think it looks better large and on black.

I've always loved this tree but had never taken a picture of it. It's placed on my way home and I always look at it when I pass by. It reminds me of another world. I've always wanted to go up there and just sit next to it, close my eyes and breathe. Maybe one day I will.

 

Eu acho que fica melhor grande e em preto.

Eu sempre amei essa árvore mas nunca tinha tirado foto dela. Ela fica no meu caminho de casa e eu sempre olho pra ela quando passo. Ela me lembra outro mundo. Eu sempre quis ir lá em cima e só sentar do lado dela, fechar os olhos e respirar. Talvez um dia eu vá.

 

Ask me anything =)

Twitter

Sentar-se.

To sit down.

ENGLISH

Hello, everybody!

 

For those of you who don't know us, let me introduce myself and the star of my project: my little prince Arthur.

 

In advance, this is going to be quite a post because I will explain what happened to him in the last four months.

 

My name is Lorena and I'll be turning 23 at the end of January. I am a Veterinary Medicine student and in March I'll be starting my fourth semester of college. We live in Recife, Pernambuco, Brazil.

 

Arthur is (was - I'll explain that at the end of this post) a six years old English Cocker Spaniel, adopted on Nov 7th, 2010.

His favorites things in the world, you may ask? He likes to sleep, to go out for a long walk, here we put sleep again, he truly enjoys swim in the ocean and roll in the sand after, but hates bathtime, sleep one more time and naps. I believe he spends 20 hours a day between heavy sleeps and little naps. Really.

 

When we get home from a walk, at the door I have to give him his leash so he can carry it back to our room and take care of it, as well as my shoes and his girlfriend, Lilica, a green, long and stuffed frog that doesn't look like a frog at all. He is very jealous of his "toys". Speeking of toys, he doesn't like any.

 

He is a very sweet dog with adults, but let's just say that he doesn't have the patience to deal with kids and other animals.

He likes to smile at pictures and I believe he enjoys the photoshoots sometimes.

 

I really hope we can make you smile once or twice... We're looking foward to know you guys more and see amazing pictures of your dogs too!

 

-

And now, let me walk you through Arthur's health problems and everything that's happened in the last four months. I'll skip a lot of details, otherwise I would spend the rest of the month writing...

 

Since September I realized he was quieter - as I said before, he really likes to sleep, only this time was different, he was isolating not to sleep, but as if he didn't want company. Wasn't as happy as he used to be when I came home, didn't wanted to go for a walk as he used to... and this was starting to worry me. In late September he started having fever and diarrhea. It was treated and a week later he was okay. Playing, walking, everything as it was before without symptoms.

 

On October 30th, out of nowhere, I woke up to see him vomiting, defecating and urinating blood. Of course the professional side went into space and despair overwhelmed me. I took him to the nearest veterinary while I could not talk to Diego (in a moment) and she just looked at him and said he was with Distemper. The test came back negative. She didn't even put him on a drip (is that how you say it? Saline solution maybe?)

 

[Before I can continue, I must make it clear that for five years he's with me, I haven't found a competent veterinary to take care of Arthur. All we passed - over 15 - missed ugly in small things, and I changed 'cause I was afraid that they missed bigger things. So I always thought I'd found myself handcuffed, without having a veterinarian of my trust to take him if he needed one day.

But the best friend college could ever give me was Diego, who since the beginning became my best friend.

Fortunately he has experience in the area for over a dozen years, with the pet shop and the dog kennel. He's not yet veterinarian, however, we went to intership together and I could see him working. He is the person / professional that I trust the most and I always said to him that I would deliver Arthur in his hands with my eyes closed, if needed. And that's what I did.]

 

When we got to Diego's Arthur was medicated and we managed to control the bleeding, which was our biggest fear at the moment. We did a quick test and confirm that he was ehrlichia (one of the diseases transmitted by ticks), even with the medications on time.

As the pet shop is under his house and even though it isn't a clinic there he had everything that Arthur could possible need, so we "hospitalized" him there and I was also staying, because no on could make me stay away from Arthur.

 

We spent seven days there, until Arthur was out of risk.

At that time, his blood tests showed that platelets, which at normal levels must be above 200,000, were at levels lower than 20,000, due to ehrlichia.

The entire length of the chest and his belly (everything, from the top to the bottom) were black (and here I use the word black in the purest sense, because it was really all black) due to bleeding. We started the standard treatment for ehrlichia and many vitamins and medications to the liver, which was changed. On the fourth day he began to improve and on the seventh returned home because he was "well". Blood tests were also improving.

 

On November 7, his birthday, we were at home. He was weak, but had gone back to eating and walking and was apparently recovering.

Two days after his birthday I began to realize that when I called him, he looked at the other side, walked hitting the walls (he was always very clumsy and often bump into things, but not like he was doing at that time). On the night of nov 11th he fell on the floor and could not get up. I spent the whole night of the 12th next to Arthur. He could not move, did not even look at me when called. His breathing only got more and more difficult as the time passed.

 

I'll tell you something: I only saw two dogs pass away (I don't think I'll ever get used to it), but from what I was seeing, I was pretty sure I was going to lose him. Thanks God I was wrong. When morning came, we went back to Diego's house, for 22 more days of hospitalization.

 

This time he was almost in a vegetative state. Blood tests showed that his liver rates were seven times higher than the maximum allowed, and other changes in the kidney and part of the blood count.

 

Then started our dilemma: if we continued with the treatment of ehrlichia, we would damage the liver even more (even continuing with the medications that we were already giving) and if we stopped with the treatment, ehrlichia could return much worse.

 

But we decided to stop.

 

In the first six days treating just the liver he was getting better in tests, but not in the physical. I could put him up to his feet and with great difficulty he walked to pee and poo (but I had to hold him or he would fall) and kept going in circles without any balance. He couldn't see or even bark or make any noise.

 

In the meantime we did not know what else to do and took him to five doctors who just couldn't find out what (else) he had. They suspected for leptospirosis, liver cancer, Wilson's disease, a change in the bone marrow, heart disease... There were so many suspicions, I can't even remember them all. After several exams we discard all but the liver cancer and bone marrow (which explained all the symptoms). We should do liver biopsy and marrow puncture but in no way he could handle the anesthesia, and when we needed another option.

For other blood test we eliminated any problem with the marrow and the ultrasound eliminated liver cancer, fortunately, and we went back to square one.

Well, sort of.

We found out that his liver (as we suspected from the beginning) and spleen were enlarged and had an injury to the kidney.

And we spent a few more days without knowing exactly what to do since we still didn't know what he had.

 

Several doctors started to talk to me about euthanasia because we weren't healing him, only keeping him stable. But I couldn't even think about it. I wouldn't. Especially not knowing what was wrong, not knowing if we could save him, if he even had a chance.

 

On November 19th I took him to a doctor who I had heard wonders about, but whose clinic has no good reputation at all. Only I had no options, so I took to him anyway.

He asked for some tests and I said I had done all he could think of and showed the results. At the end he reminded me of Dr. House. Hahahaha

 

After much analysis, we were excluding possible diseases and we were left with only one alternative: a stroke. And then all the pieces began to come together. Absolutely everything was explained.

 

Was I happy to finally find out what was wrong? Very.

Was I calmer? Not even a little bit.

 

The only possibility was the drug treatment, because we do not have this type of surgery here. Well, somewhere in Brazil must, but I imagine I can't afford it, so I threw all my hopes on corticosteroids.

The doctor gave a maximum of ten days to see an outcome, at least one reaction, otherwise his chances would just get smaller and could not continue the medicine for a long time.

 

Arthur was just skin and bone. Really. He usually weighs almost 14 - 14,200kg and reached weighing 8,980kg.

On the fourth day already I started to get nervous, because he was exactly the same and fear only increased. In the sixth, he woke me up trying to bark. In the following days, the improvements were appearing. He could sit. Stand. He walked stagger, but walked...

 

December 2nd we came back home.

 

"Thank God, it's over", you must be thinking. I thought so too, but no.

 

Three days later he started walking with his head lying totally to the right side. I thought "passing sequel to the CVA, the doctor had warned me. It will pass." But he started to have trouble standing and then could no longer stand or walk, only sit, with great difficult.

 

We took him to the doctor again and he did not know the cause. It was unlikely that the old stroke had left those consequences, especially after that time. We began to think of a new stroke but discarded after other procedure, thank God again.

 

He felt his legs, but he did not have strenght on them.

Then we decided to try acupuncture.

After the first session, he managed to stand for a few moments only.

Between the first and second, he had lost control of faeces and two days later, of urine. That's why in one of the photos I posted in my gallery last week from around Christmas he is using diaper.

He is not totally back to normal, but now, most of the time, he warns me that he wants to urinate. That's something, right?

Gradually we will get there... So I hope.

 

At home, as you can see in the picture, I leave him just on the toilet mat, because the diaper heats up a lot and he gets nervous. We are in the summer here and it's really, really, REALLY hot, so I'd rather leave him more fresh. Also if I put him on the floor for long he starts to cry. He only wants to stay on my bed... And I let him OF COURSE.

 

Before the end of the year a few pustules appeared on his belly and I ended up finding one in his back, but with difficulty because he has a lot of fur. That's why we will have to shear it all. :(

Anyway, like I said, we are in the summer and his fur is falling more than usual (which is already A LOT), even taking vitamins, so it'll be good for him because he won't feel so hot and good for me because it will be easier to view any skin disorder, and also facilitate cleaning.

 

I'm taking him tomorrow, so next weeks photo will be with a naked Arthur hahaha

 

First day of January he was able to stand alone and took four steps all by himself. Yay! High hopes for 2016!

 

So for now, that's it. He continues in acupuncture and is recovering. Slowly but it is.

Now we just wait for him to continue getting better every day and don't lose faith.

 

Oh, I almost forgot. I swear I stop writing soon.

 

As I explained earlier, Arthur was adopted five years ago, when the vet who took care of him at the time said he had no more than one year of age, which brings him to six years, right?

Wrong.

During these various tests, we were seeing some different characteristics that a dog should have at six years, considered young. In this, the opinion of doctors was unanimous: Arthur has between 8 and 9 years, so we left him at 9. Which explains why he stayed all gray so quickly, the difficulty of recovery that, in a relatively new dog as he "was" should be much faster, also explains a slight curvature of the spine, etc...

 

That being said on November 7, 2016, Arthur will celebrate 10 years and not 7 as planned. Hahahahaha

 

-

Phew! Now it's over!

I apologize for the super long text, but I wanted to explain everything to you because it is easier to understand the next chapters of this story.

 

He is sleeping a lot (what's new?) and as he cannot leave the house, because we had to delay the vaccines due to illness and can not renew yet, the next pictures will always be inside the house.

 

I appreciate the patience of those who have read this far!

 

I hope you have had a fantastic Crhistmas and great NYE and hope that 2016 will be magical for all of us!

 

A big hug and see you next week!

 

Xx,

Lorena and Arthur.

 

----------------------

 

PORTUGUÊS

 

Desde setembro eu percebi que ele estava mais quieto, mais no canto dele (como comentei antes, ele realmente gosta muito de dormir, mas ele estava se isolando não para dormir, mas como se fosse para ficar sozinho mesmo), não fazia mais tanta festa quando eu chegava em casa, não tinha tanta vontade de sair para passear como ele costumava ter... E isso foi começando a me preocupar. No fim de setembro ele começou a ter febre e diarreia. Foi medicado e uma semana depois, ficou normal. Brincava, passeava, tudo como era antes, sem sintomas. No dia 30 de outubro, do nada, acordei para vê-lo vomitando, defecando e urinando sangue. Claro que o lado profissional foi para o espaço e o desespero tomou conta de mim. Levei ele para a veterinária mais próxima da minha casa, enquanto não conseguia falar com Diego e ela fez um teste para Cinomose e mais nada. Não receitou nem soro.

- Antes de continuar, preciso deixar claro que em cinco anos que ele está comigo, não encontrei um veterinário competente o suficiente para cuidar de Arthur. Todos pelos quais passamos - mais de 15 - erravam feio em coisas pequenas, e eu mudava com medo de que errassem nas grandes, caso precisasse um dia. Então, nessa hora, me vi de mãos atadas, sem ter um veterinário para quem levá-lo. Meu melhor amigo, Diego, tem experiência na área há mais de doze anos, mas não é veterinário ainda, porém, é a pessoa/profissional que mais confio e sempre disse que entregaria Arthur nas mãos dele de olhos fechados, se precisasse. E foi o que fiz. -

Corri para a casa de Diego e deixei que ele assumisse. Arthur foi medicado e conseguimos controlar a hemorragia, que era nosso maior medo. Fizemos um teste rápido e confirmamos que ele estava com Erliquia (uma das doenças transmitidas pelo carrapato), mesmo estando com as medicações em dia.

Como o pet shop é embaixo da casa dele e lá ele tinha tudo que Arthur poderia precisar, internamos ele lá e eu fiquei também, hospedada, porque não tinha quem me fizesse sair de perto de Arthur.

Passamos sete dias lá, até Arthur sair de risco.

Nesse tempo, os exames de sangue dele mostraram que as plaquetas, que em níveis normais têm que estar acima de 200.000, estavam em níveis menores que 20.000, devido à Erliquia.

Toda a extensão do tórax e barriga dele (tudo mesmo, do começo ao fim) ficaram pretos (e aqui, uso a palavra preto no mais puro sentido, porque ficou realmente tudo preto), devido à hemorragia. Começamos o tratamento padrão da Erliquia e muitas vitaminas e medicações para o fígado, que estava alterado. No quarto dia ele começou a melhorar e no sétimo voltamos para casa, porque ele já estava "bem". Os exames de sangue estavam melhorando também.

 

No dia 7 de novembro, aniversário dele, estávamos em casa.

Ele estava muito molinho, mas aparentemente se recuperando. Estava fraco, mas tinha voltado a comer e a andar.

Dois dias depois do aniversário dele comecei a perceber que quando eu o chamava, ele olhava para o outro lado, andava batendo pelas paredes (ele sempre foi muito desastrado e costumava bater nas coisas, mas não como estava fazendo nesse dia). No começo da noite do dia 11 ele caiu no chão e não conseguiu levantar. Passei a madrugada do dia dia 12 ao lado de Arthur. Ele não conseguia se mexer, nem sequer olhava pra mim quando o chamava. Estava ofegante e só contraia a barriga e chorava.

Vou contar uma coisa a vocês: só vi dois cães morrerem, mas, pelo que eu estava vendo, tinha certeza que Arthur ia morrer. Graças a Deus, eu estava errada. Quando amanheceu, voltamos para a casa de Diego, para mais 22 dias de internação.

 

Dessa vez, ele só respirava sozinho. Mais nada. Os exames de sangue mostraram que as taxas do fígado dele estavam sete vezes mais altas que o máximo permitido, além de outras alterações no rim e na parte do hemograma.

 

Ai começou nosso dilema: se continuássemos com o tratamento da erliquia, prejudicaríamos o fígado ainda mais (mesmo continuando com as medicações que já estávamos dando) e se parássemos com o tratamento, a Erliquia poderia voltar muito pior.

Mas decidimos parar. Nos seis primeiros dias tratando só do fígado e ele estava melhorando nos exames, mas não no físico. Conseguia colocá-lo de pé e com muita dificuldade ele andava para fazer xixi e cocô (mas eu precisava segurar, senão ele caia) e ficava andando em círculos, sem equilíbrio algum. Não enxergava nada.

Não latia nem chorava. Nesse meio tempo não sabíamos mais o que fazer e levamos ele para cinco médicos que não conseguiram descobrir o que ele tinha. Entre suspeitas e exames para leptospirose, neoplasia de fígado, doença de Wilson, alguma alteração na medula, doenças cardíacas... Foram tantas suspeitas, que nem consigo lembrar de todas. Descartamos todas, com exceção das suspeitas de fígado e medula (que explicavam todos os sintomas). Íamos fazer biópsia e punção, mas de forma alguma ele aguentaria a anestesia, então desistimos. Pela ultrassom conseguimos descartar a neoplasia do fígado, felizmente, e voltamos a estaca zero. Bom, mais ou menos. Também descobrimos que ele estava com o fígado e o baço aumentados e tinha uma lesão no rim.

E passamos mais alguns dias sem saber o que fazer exatamente por não saber o que ele tinha.

No dia 19 de novembro levei ele para um médico que já tinha ouvido falar maravilhas sobre ele, mas cuja clínica não tem boa reputação. Só que eu não tinha mais opções, então levei para ele.

Ele pediu alguns exames e eu disse que já tinha feito tudo que ele pudesse imaginar e mostrei os resultados. Ele me lembrou Dr. House. Hahahaha

Depois de muita análise, fomos excluindo as possíveis doenças e ficamos com uma única alternativa: um derrame. E ai todas as peças começaram a se juntar. Absolutamente tudo foi explicado.

Fiquei feliz em saber? Muito.

Fiquei mais calma? Nem um pouco.

A única possibilidade era o tratamento medicamentoso, pois não dispomos desse tipo de cirurgia aqui. Bom, em algum lugar do Brasil deve ter, mas eu não tenho condições financeiras para isso, então joguei todas as minhas esperanças no Corticóide. O médico deu no máximo dez dias para ver um resultado, pelo menos uma reação, caso contrário, não teria jeito e não poderia continuar com o remédio por muito tempo. Arthur ficou só pele e osso. Ele normalmente pesa quase 14kg e chegou a pesar 8,980kg.

No quarto dia já comecei a ficar nervosa, porque ele estava exatamente do mesmo jeito e o medo só aumentava. No quinto, acordei com ele tentando latir. Nos dias seguintes, as melhoras foram aparecendo. Ele conseguiu sentar. Conseguiu levantar. Andava cambaleando, mas andava...

Dia 2 de dezembro voltamos pra casa.

 

Graças a Deus, acabou, você deve estar pensando. Foi o que pensei também, mas não.

 

Três dias depois ele começou a andar com a cabeça totalmente deitada para o lado direito. Pensei "Sequela passageira do avc, o médico tinha me avisado. Vai passar." Mas dai ele começou a ter dificuldades para levantar e depois não conseguia mais ficar de pé ou andar.

 

Levamos para o médico de novo e ele não sabia a causa. Não era provável que o derrame antigo tivesse deixado aquelas sequelas, não depois daquele tempo. Começamos a pensar em um novo derrame, mas descartamos depois do exame.

 

Ele sentia as pernas, mas não tinha força nelas. Ai decidimos tentar acupuntura.

Depois da primeira sessão, ele conseguiu ficar de pé por alguns instantes apenas.

Entre a primeira e a segunda, ele perdeu o controle das fezes e dois dias depois, o da urina. Por isso que em uma das fotos que postei na minha galeria há quase duas semanas ele está usando fralda.

Ainda não conseguimos fazê-lo voltar ao normal totalmente, mas agora, na maioria das vezes, ele avisa que quer urinar.

 

Aos poucos, vamos chegar lá.

Em casa, como vocês podem ver na foto, deixo ele apenas no tapete higiênico, porque a fralda esquenta muito e ele fica nervoso. Estamos no verão aqui e é realmente muito, muito, muito quente, então prefiro deixar ele mais fresquinho.

 

Antes do fim do ano apareceram algumas pústulas na barriga dele e acabei encontrando outra nas costas, mas com dificuldade porque ele tem muito pelo, então teremos que tosar ele todo. :(

De qualquer forma, como eu disse, estamos no verão e o pelo dele está caindo mais que o normal, mesmo tomando vitaminas, então vai ser bom pra ele porque não vai ficar com tanto calor e bom pra mim porque será mais fácil de visualizar qualquer problema na pele, além de facilitar a limpeza também.

 

Dia primeiro de janeiro ele conseguiu ficar em pé sozinho e deu três passos. Yay!

 

Então, por enquanto, é isso. Ele continua na acupuntura e está se recuperando. Lentamente, mas está.

Agora é só esperar que ele continue melhorando mais a cada dia e não perder a fé.

 

Ah, já ia esquecendo. Juro que paro de escrever daqui a pouco.

Como expliquei no começo, adotei Arthur há cinco anos, quando a veterinária que cuidou dele na época disse que ele tinha no máximo um ano de idade, o que traz ele pra seis anos, certo? Errado. Durante esses vários exames, fomos vendo algumas características diferentes, digamos assim, de um cão que deveria ter seis anos, considerado jovem. Nisso, a opinião dos médicos foi unânime: Arthur tem entre 8 e 9 anos, então deixamos em 9 mesmo. O que explica o porquê de ele ter ficado todo grisalho tão rápido, a dificuldade da recuperação que, em um cão relativamente novo como ele "era", deveria ser bem mais rápida, explica também uma ligeira curvatura na coluna, etc...

 

Sendo assim, dia 7 de novembro de 2016, Arthur comemorará 10 anos e não 7, como estava previsto. Hahaha

  

Ufa! Agora acabou!

Peço desculpas pelo super texto, mas queria explicar tudo pra vocês, porque fica mais fácil para entender os próximos capítulos dessa história.

 

Ele está dormindo bastante (novidade!) e, como não pode sair, pois precisamos atrasar as vacinas dele devido à doença e não podemos renovar ainda, as próximas fotos serão sempre internas.

 

Agradeço a paciência de quem leu até aqui!

 

Espero que vocês tenham tido um ótimo natal e ano novo e desejo que 2016 seja mágico para todos nós!

 

Um grande abraço e até semana que vem!

 

Lorena e Arthur.

he Openbare Bibliotheek Amsterdam (Public Library Amsterdam) is a collective name for all public libraries in Amsterdam, Netherlands. The first library opened in 1919 at the Keizersgracht. As of 2007, there are 28 public libraries and 43 lending points, such as in hospitals. In 2005, OBA had 1.7 million books and 165,000 members and lent out 5 million books.

  

A Biblioteca Pública (Openbare Bibliotheek) de Amsterdam tem diversas unidades na cidade. Além de emprestar livros, também tem DVDs e softwares pra alugar (você precisa da carteirinha: 24€/ano pra quem tem entre 23 e 64 anos). Mas qualquer um pode consultar jornais e revistas de diversas partes do mundo e todo o acervo de livros deles no local. Ah, a tal carteirinha só é necessária você quiser levar pra casa os livros, se não é só chegar, entrar, pegar, sentar e ler. E não precisa deixar a mochila na porta nem ninguém vai te revistar pra ver se você está com água na bolsa (não pode beber lá dentro, por motivos óbvios). E se você estiver disposto a se cadastrar (na hora e on-line), também pode usar a rede wi-fi deles gratuitamente.

 

Leia mais em: Openbare Bibliotheek – Biblioteca Pública de Amsterdam — Ducs Amsterdam www.ducsamsterdam.net/openbare-bibliotheek-biblioteca-pub...

Follow us: @ducsamsterdam on Twitter | ducsamsterdam on Facebook

  

This photograph goes to the dear friend Astrid Eijkelenboom from Netherlands.

 

Specializing in these typefaces lines and forms is art. We can enjoy his works in his gallery.

 

www.flickr.com/people/astrideijkelenboom/

  

I hope you enjoy this building culture from Amsterdam :)

 

Hugs and have a nice day

  

Xa cantou máis de catro veces o cuco.

 

Agarda na cancela o denso bronce da sombra.

 

Vaise buscando unha cadeira para o acougo,

pousar no chan o fardo pesado da memoria.

 

E que se acheguen veciñas a sentar no banco,

a latricar do tempo, do longo que se fai o inverno.

 

Rumor de rezos para afogar o estrondo dos mortos,

o laído dos cadáveres que piden contas.

 

E qué fondo o seu ruxido, clamor de calcio,

incendio de dor, tenso eco de tumbas.

 

Sodes facho, lumeira das toupas da derrota:

o sinal do silencio nas lápidas sen nome.

 

Agardando, a manta sobre a alma, a chamada

da torga, metálico mulime, negra terra.

 

Carlos Negro, Cantos da perda, 2004.

 

MÚSICA: I Said... You Said · Jim Brickman

youtu.be/gLDBE7Itmic

Hot summerdays, wonderful light evenings, yes a place for swimming and contemplating ! :-)

 

iisalmi in Finland

All rights reserved. REPRODUÇÃO PROIBIDA - ® Todos os direitos reservados.

 

View Fullscreen in Lightbox

Press L

 

Sorria!!!

 

[Não autorizo o uso de qualquer foto em Blog, Fotolog ou qualquer meio de comunicação, caso haja interesse entre em contato, mas não utilize sem permissão. O direito autoral é protegido no Brasil e no Exterior pelo ART. 7, INC. VII DA LEI Nº 9.610/98..]

#chairs #photograpy #blackwhite

Dolls apoiadas nas bolsas pq n tinha lugar p sentar kkkkkkkkkk sério -q

Tão todas aí, menos a alice, acho q a neko tava tirando foto dela na hora >w>

Eu quase pirei de tanta doll ao mesmo tempo OwO e a foto tá péssima, pq justo no dia q eu devia tirar fotos esqueci p tablet T____T

Mas foi mt legal *---*

Clube de serra - próximo a Crato/CE - Brasil

Feliz cumpleaños! Que tengas un día precioso!

Hoy lo voy a celebrar contigo y me sentaré un ratito a tomar mi café mientras pienso en ti, me imagino tu mesa y te deseo todo lo mejor.

Un abrazo muy grande, María!

 

Para LVM, mi cocina

- Martinho da Vila - Aquarela Brasileira

  

♪ ...

Vejam essa maravilha de cenário:

É um episódio relicário,

Que o artista, num sonho genial

Escolheu para este carnaval.

E o asfalto como passarela

Será a tela do Brasil em forma de aquarela.

Caminhando pelas cercanias do Amazonas

Conheci vastos seringais.

No Pará, a ilha de Marajó

E a velha cabana do Timbó.

Caminhando ainda um pouco mais

Deparei com lindos coqueirais.

Estava no Ceará, terra de irapuã,

De Iracema e Tupã

E fiquei radiante de alegria

Quando cheguei na Bahia...

Bahia de Castro Alves, do acarajé,

Das noites de magia do Candomblé.

Depois de atravessar as matas do Ipu

Assisti em Pernambuco

A festa do frevo e do maracatu.

Brasília tem o seu destaque

Na arte, na beleza, arquitetura.

Feitiço de garoa pela serra!

São Paulo engrandece a nossa terra!

Do leste, por todo o Centro-Oeste,

Tudo é belo e tem lindo matiz.

No Rio dos sambas e batucadas,

Dos malandros e mulatas

De requebros febris.

Brasil, essas nossas verdes matas,

Cachoeiras e cascatas de colorido sutil

E este lindo céu azul de anil

Emoldura em aquarela o meu Brasil...♫

 

♪ ≡ ♫ = ♪ = ♫ ≡ ♪ = ♫

 

[♪] - Sila de Oliveira - Aquarela Brasileira

 

Atrações do Rio de Janeiro: Cristo Redentor, Praia de Copacabana, Pão de Açúcar, Maracanã, Praia de Ipanema, CCBB, MAC, MAST, MUSAL, MNBA, Museu do Trem, Espaço Cultural da Marinha, Forte de Copacabana, Forte do Leme, Museu Histórico Nacional, Catedral Metropolitana,Igreja do Carmo, Igreja da Candelária, Mosteiro de São Bento, Igreja Nossa Senhora da Penna, Igreja Nossa Senhora de Lourdes, Igreja Outeiro da Glória, Igreja de Santo Antônio, Largo da Carioca, Cinelândia, Teatro Municipal, Biblioteca Nacional, Vista Chinesa, Mirante do Pasmado, Mirante Dona Marta, Pedra Bonita, Pedra da Gávea, Brasil, RJ, Brazil, Rio 2016, Brasil 2014, Brazil 2016, Rio 2014, Brasil 2016, Metrô do Rio de Janeiro, Brazil 2014, Rio, Amanhecendo no Rio, Quinta da Boa Vista, São Januário, Jardim Botânico, Amanhecer no Rio de Janeiro, Pão de Açúcar, Sugar Loaf, Aterro do Flamengo, Urca, Praia Vermelha, Botafogo, Copacabana, Leme, Arpoador, Ipanema, Leblon, São Conrado, Barra da Tijuca, Recreio, Grumari, Praianha, Santa Teresa, Arcos da Lapa, Arena do Rio, Maracanã, Engenhão, Cidade do Samba, Sambódromo, Carnaval, Árvore de Natal da Lagoa Rodrigo de Freitas, Reveillon,

donatufoto.blogspot.com

 

Aún nos quedaba un rato hasta terminar nuestra ruta. Pero cuando llegamos a ese pequeño rincón mágico fue imposible resistirnos a quedarnos allí un buen rato, viendo pasar el Otoño. Los colores llamativos de los árboles cercanos y lejanos nos llamaban para decirnos que nos sentáramos al lado del río, para contemplar el paso del agua, que con su sonido nos dejó hipnotizados contemplando tal maravilla.

Poco a poco iba anocheciendo, y nos teníamos que ir para no terminar de noche la última parte de la ruta.

Antes de abandonar el lugar una última mirada atrás para que no olvidemos lo vivido allí, y una foto para permitir que los que no pudieron estar lo puedan ver.

Un lugar mágico al que volver de nuevo.

"In winter i love to seat in a pillow next to the fireplace :)"

 

" No Inverno adoro sentar-me numa almofada junto à lareira :)"

... siempre empieza otro. Así vivo, así quiero vivir, eso quiero creer.

 

Llevaba tiempo pensando como sería mi foto final del proyecto. He imaginado diferentes composiciones para la foto 365, pero claro, eso fue antes de volver de Africa. A la vuelta, en el avión, pensé que iba a hacer y tomé una decisión: haría lo que hoy, el último día, me pidiera el cuerpo. Empecé este proyecto hace ya un año, el día que cumplía los 40, y lo hice siguiendo un impulso repentino. La mayoría de las fotos las he compuesto y hecho siguiendo impulsos, ideas repentinas que surgían escuchando una canción, viendo una peli, leyendo un libro ... pensadas en el autobús, en el trabajo, a veces creo que he llegado a soñar con la foto, jaja. Ha sido un proceso largo, enriquecedor. He aprendido muchísimo, sobre todo es una manera sensacional de motivar la imaginación, la creatividad. Si alguna vez dudé de si sería capaz de terminarlo fue muy al principio. Soy muy constante con las cosas que quiero y me gustan.

 

Hoy, después de todo lo que me traje en las maletas, me apetece pasear descalza y despacio, serena. Saboreando lo vivido y mirando al horizonte. Sin detenerme. Mañana será mi cumpleaños y lo dedicaré a abrazar amigos, a reencontrarme con gente. Y empezaré otro momento (fotográficamente hablando) lleno de proyectos en marcha, en mente, y, sobre todo, me sentaré con calma a organizar las fotos de Africa, a editarlas, a contaros mil y una historias que allí viví. Sí, ahora me apetece eso, y eso haré.

 

Por eso, mi última foto quería que fuera serena, sencilla, ni siquiera le puse color ... porque quiero sentir que estoy ante un lienzo en blanco, el cual tengo que colorear.

 

Ahora sí, gracias a todos los que me habéis acompañado en este camino, gracias por el apoyo, los ánimos, las palabras de cariño ... lo siento por los que pedían que fuera vitalicio, jeje ... no, no lo será. Me encanta haberlo hecho pero ahora toca otro camino. Eso sí, sigo por aquí ... buff, con la de fotos que tengo esperando a ser editadas ... os vais a aburrir de mí.

 

No siento que se termine nada, solo siento que comienzo otra etapa. En muchos sentidos.

 

Ah, y a los que lo estáis haciendo ... "ánimo" ... yo sigo por ahí a vuestro lado.

 

Gracias ... gracias por 365 días de compañía.

 

Y hoy, hoy me sonaba esta canción por dentro .... venga, dale al PLAY

 

(... ...)

 

Há que sentar-se na beira

do poço da sombra

e pescar luz caída

com paciência.

(Pablo Neruda)

 

Felicidade para mim, é poder acordar todos os dias pela manhã e mesmo que seu sono seja mínimo, é ver que Deus me deu olhos para enxergar, ouvidos para ver, olfato para sentir o odor das boas coisas da vida.

 

Felicidade para mim, é poder ter amigos como você e mesmo de longe sentir o carinho e o respeito com que com que me tratam, porque há reciprocidade.

 

Felicidade para mim, é poder ter inspiração para escrever; mesmo sem agradar a tudo e a todos. Concordo que ela não tenha uma medida exata. Mas quando se é feliz, a medida é a certa.

 

Felicidade para mim, é poder receber o carinho dos meus.

 

Felicidade, para mim, é Deus ter me dado à oportunidade de escolher meus amigos e conversar com eles todos os dias, como faço agora, com você.

 

Felicidade, para mim, é ter tido pais que se esforçaram para que eu fosse alguém e atingisse todos os meus objetivos.

 

Felicidade para mim, é sentar-me à mesa, quando tantos não podem fazê-lo e desfrutar de um excelente café da manhã.

 

Felicidade, para mim, é poder dividir com o irmão necessitado, o meu pedaço de pão com leite.

 

Felicidade para mim, é permanecer saudável, mesmo com o braço quebrado... Isso passa. Solda! Felicidade, para mim, é estar vivo.

 

Felicidade para mim, é ter um Deus que zela por todos, não importando o credo, cor, raça ou sexo!

 

Enfim... Felicidade é ter o hoje de presente porque o ontem já se foi!

 

Felicidade para mim, é saber que tenho 99% de chances de acordar amanhã!

 

Obrigado por estar em minha vida.

 

HAPPINESS FOR ME

Happiness for me is to be able to wake up every day per the same morning and that its sleep is minimum, is to see that God gave eyes to me to make out, heard to see, sense of smell to feel the odor of the good things of the life. Happiness for me is to be able to have friends as same you and far to feel the affection and the respect with that with that they treat me, because it has reciprocity. Happiness for me is to be able to have inspiration to write; exactly without pleasing to everything and all. I agree that it does not have an accurate measure. But when if it is happy, the measure is the certainty. Happiness for me is to be able to receive the affection from mine. Happiness, for me, is God to have given me to the chance to choose my friends and to talk every day with them, as I make now, with you. Happiness, for me, is to have had parents who if had strengthens so that I was somebody and reached all my objectives. Happiness for me is to seat me it the table, when as much cannot make it and enjoy of an excellent coffee of the morning. Happiness, for me, is to be able to divide with the needed brother, my bread piece with milk. Happiness for me is to remain healthful, same with the broken arm… This passes. Weld! Happiness, for me, is to be alive. Happiness for me, is to have a God who watches over for all, not being imported the creed, color, race or sex! At last… Happiness is to have today of gift because yesterday already it was! Happiness for me is to know that I have 99% of possibilities to wake up tomorrow! Debtor for being in my life.

 

Não sei porque achei que ficou com cara de sofá rs.

I don't know why i think it looks like a couch lol.

Aquesta és la primera foto que edito amb blanc/negre i no pretenc sentar precedents... en temes artístics com la fotografia, no hi ha veritats absolutes i la cosa depèn més dels gustos, per al meu, les fotos ( de paisatge ) han de ser amb color, bàsicament perquè és com jo veig i em costa molt veure imatges sense color.

Doncs, aquest fofo, amb color no la veia, i mira que en tenia molt poc, bàsicament el blau del cel, però no... i he pensat, té molts ingredients per ser una foto que funcioni amb b/n, algo que no penso habitualment perquè no les sé veure, però en aquest cas doncs si i m'agrada el resultat ( de fet sinó no la veuríeu ).

Que en penseu, us agrada aquesta foto en blanc i negre?

 

EXIF: 5s f11 ISO100 400mm

@sonyalpha A7iii + @sigmaphotospain 100-400mm F5-6.3

Tripode @benroesp Carbon Mach3

 

www.rogervive.com

 

#reykjavik #reykjavikurtjörn #reykjavikloves #iceland #islandia #landscape #travel #icelandphotography #icelandroadtrip #icelandtravel #sonyphotography #sonya7iii #benro #sigma #ice #rogervivephoto #snow #rural #bnw #bnw_captures #bnw_greatshots #bnwlandscape #inspiredbyiceland #hiddeniceland #guidetoiceland #todaviniceland #everydayiceland #whylceland #visiticeland #thisisiceland

Chegada. É o fim do dia, falta sentar e contemplar o espetáculo

ótimo lugar para caminhar, sentar, conversar.....

Nothing better than walk with your girlfriend and dogs and sit to watch the sunset in family

Definitivamente hija de Zeus, pero fue la que nunca aprendió nada de Mnemósine, y es que su memoria no fue buena para mí, pero muy fuera de esto me ha inspirado y con ello descargar milésimas de sentimientos que hoy se posan en palabras… ¿su significado? nulo para algunos, ¿por qué? porque muchos no entienden que expresarse libremente esta muy lejos de maldecir a quien no te comprende, yo con mis cosas y ustedes con las suyas. Si entienden esto, entienden el concepto de ser sinceros con uno mismo. El poder crear... ser poetas en un cuadro, escribir un libro en una escultura, caminar y levitar... mí Musa, ella lo hace posible, es mejor que la playa, mejor que Elvis, que el Túnel, que la marihuana, que aprender, que soñar, que otro día, que ayer, que hoy, que el pasticho, que el tequila, que Botswana… ¡Qué todo!

Siempre esperaré por ella, gritaré al cielo para que me escuche, y cuando no quiera bajar y explicarme la vida, me sentaré a escuchar música, música de una musa, tocaré las estrellas, haré cantar al sol, y como una lunática admiraré complaciente la luna diariamente por ella o mejor dicho por Él.

1 3 5 6 7 ••• 70 71