View allAll Photos Tagged QuietPath
A simple wooden pathway carves a line through the deep golds of the autumn reeds. The view opens onto the calm, misty expanse of water, ready for just a walk.
The perspective of the wooden dock guiding the eye is one of my favorite elements here. The texture of the boardwalk tells its own story of the many seasons it has seen.
photo rights reserved by Ben
High on a narrow mountain ridge, overlooking the endless, rust-colored hills of the Georgian-Azerbaijani borderlands, stands a solitary watchtower. This is the tower of the Natlismtsemeli Monastery, part of the ancient David Gareja complex, founded in the 6th century by the Syrian monk David Garejeli. In the Middle Ages, the monastery was not only a center of faith but also of learning, art, and manuscript production. But its remote location — far from cities and fortified walls — made it vulnerable. The watchtower was built as a lookout to spot approaching danger: raiding forces, Persians, Mongols, or later steppe bandits. Yet it also served to welcome pilgrims arriving via the winding sand tracks that led to the monastery. The road to Natlismtsemeli is far from easy. Narrow, dusty trails snake through the hilly semi-desert, often little more than faint paths worn into the earth. In wet seasons they turn to slippery mud; in summer they dry out into hard-packed, rutted tracks carved by years of footsteps and wheels. For pilgrims and visitors, the journey itself becomes an act of devotion: hours of driving across a barren, unmarked terrain, guided only by the landscape. These roads are passable only by rugged vehicles — or on foot, for those who truly seek the silence. And yet, that difficulty is part of the place’s power. The journey strips away urgency, quiets the mind, and brings the traveler closer to what matters. You don’t arrive here by accident — you come because you are willing to seek, to be silent, and to slow down. Today, the tower is empty. Yet it still keeps watch — not over danger, but over memory. Over the hard, simple life of hermits who chose solitude and prayer. The paths below have grown quiet, but the stones still speak — of faith, endurance, and the truth that even in the most desolate landscapes, meaning endures.
In the remote hills near Georgia’s border with Azerbaijan stands a lone watchtower, once part of the ancient Natlismtsemeli Monastery. Built in the 6th century, the monastery served both as a spiritual center and a refuge. Reaching it means navigating dusty, rugged paths — a journey as demanding as it is meaningful. Though the tower is no longer in use, it remains a silent witness to centuries of faith, solitude, and the quiet strength of those who chose to live far from the world.
Hoog op een smalle bergrug, uitkijkend over de eindeloze, roestkleurige heuvels van de Georgisch-Azerbeidzjaanse grensstreek, staat een eenzame wachttoren. Dit is de toren van het Natlismtsemeli-klooster, onderdeel van het eeuwenoude David Gareja-complex, dat in de 6e eeuw werd gesticht door de Syrische monnik David Garejeli. In de middeleeuwen was het klooster niet alleen een centrum van geloof, maar ook van studie, kunst en manuscriptproductie. Maar deze afgelegen ligging, ver van steden en beschermende muren, maakte het kwetsbaar. De wachttoren werd gebouwd als uitkijkpost om tijdig dreigingen te signaleren: invallen van plunderende troepen, Perzen, Mongolen of later, rovers uit de steppe, maar ook pelgrims verwelkomen die via kronkelende zandwegen hun weg naar het klooster vonden. De weg naar het Natlismtsemeli-klooster is geen gemakkelijke. Smalle, stoffige zandpaden slingeren zich door het heuvelachtige halfwoestijnlandschap, vaak nauwelijks meer dan sporen in de aarde. In regenachtige seizoenen veranderen ze in glibberige modderbanen; in de zomer zijn ze kurkdroog, met diepe sporen uitgesleten door jaren van voetstappen en wielen. Voor pelgrims en bezoekers is de reis ernaartoe al een oefening in toewijding: urenlang rijden over verlaten terrein zonder bewegwijzering, met enkel het landschap als gids. De wegen zijn vaak alleen met een terreinwagen bereikbaar — of te voet, voor wie de stilte écht wil ervaren. Maar juist die moeilijkheid draagt bij aan de kracht van de plek. De reis filtert haast uit het hoofd, brengt de reiziger terug tot het essentiële, en maakt de ontmoeting met het klooster des te intenser. Hierheen kom je niet toevallig — je komt omdat je bereid bent te zoeken, te zwijgen, en te vertragen. Tegenwoordig is de toren verlaten. Toch waakt ze nog steeds — niet langer over gevaar, maar over herinnering. Over het harde, eenvoudige leven van kluizenaars die kozen voor stilte en afzondering. De paden hieronder zijn stil geworden, maar de stenen spreken nog. Over geloof, volharding, en het besef dat zelfs in de leegste landschappen betekenis kan schuilen.
photo rights reserved by Ben
This photograph shows an atmospheric and intimate part of the David Gareja Monastery complex, located in the vast, semi-desert region of eastern Georgia. The buildings, made of rough natural stone and covered with warm, orange tiled roofs, blend harmoniously with the rust-colored, barren mountain landscape in the background. At the center of the image is a simple but characteristic bell tower, typical of the traditional Georgian Orthodox architectural style. At the bottom left of the image we see a monk — dressed in long, sober robes — moving calmly along the stone path. His presence underlines that this is not a museum or an abandoned heritage site, but a living monastery, where a community of monks still lives and works. The Georgian Orthodox monks at David Gareja lead a quiet and dedicated life. They follow a strict monastic order, focused on prayer, contemplation, silence and the preservation of age-old traditions. Life is largely lived within the monastery walls, far removed from the modern world. Monks maintain the grounds themselves: from the gardens and paths to the restoration of frescoes and chapels carved into the surrounding rock faces. The atmosphere in the monastery is one of timelessness. Everything breathes peace, simplicity and spiritual devotion. The silence is interrupted only by the sound of the wind or a bell calling to prayer. For visitors, it feels like stepping back in time — to a place where faith, history and landscape have become one.
Nestled in Georgia’s semi-desert hills near the Azerbaijani border, the David Gareja Monastery is a place of quiet devotion and timeless beauty. Its stone chapels and red-tiled roofs blend seamlessly into the rugged landscape. Still inhabited by Georgian Orthodox monks, the complex remains a living sanctuary where prayer, solitude, and ancient traditions continue undisturbed — far from the modern world.
Deze foto toont een sfeervol en intiem deel van het David Gareja-kloostercomplex, gelegen in de uitgestrekte, halfwoestijnachtige regio van Oost-Georgië. De gebouwen, opgetrokken uit ruwe natuursteen en bedekt met warme, oranje pannendaken, vormen een harmonieus geheel met het roestkleurige, kale berglandschap op de achtergrond. Centraal in beeld staat een eenvoudige, maar karakteristieke klokkentoren, typerend voor de traditionele Georgisch-Orthodoxe bouwstijl. Linksonder in de foto zien we een monnik — gekleed in lange, sobere gewaden — die zich rustig voortbeweegt over het stenen pad. Zijn aanwezigheid onderstreept dat dit geen museum of verlaten erfgoedsite is, maar een levend klooster, waar nog altijd een gemeenschap van monniken woont en werkt. De Georgisch-Orthodoxe monniken in David Gareja leiden een ingetogen en toegewijd bestaan. Ze volgen een strikte kloosterorde, gericht op gebed, contemplatie, stilte en het bewaren van eeuwenoude tradities. Het leven speelt zich grotendeels af binnen de kloostermuren, ver weg van de moderne wereld. Monniken onderhouden het terrein zelf: van de tuinen en paden tot de restauratie van fresco’s en kapellen die in de omliggende rotswanden zijn uitgehouwen. De sfeer in het klooster is er één van tijdloosheid. Alles ademt rust, eenvoud en spirituele toewijding. De stilte wordt slechts onderbroken door het geluid van de wind of een klok die oproept tot gebed. Voor bezoekers voelt het alsof ze een stap terugzetten in de tijd — op een plek waar geloof, geschiedenis en landschap één zijn geworden.
photo rights reserved by Ben
High on a narrow mountain ridge, overlooking the endless, rust-colored hills of the Georgian-Azerbaijani borderlands, stands a solitary watchtower. This is the tower of the Natlismtsemeli Monastery, part of the ancient David Gareja complex, founded in the 6th century by the Syrian monk David Garejeli. In the Middle Ages, the monastery was not only a center of faith but also of learning, art, and manuscript production. But its remote location — far from cities and fortified walls — made it vulnerable. The watchtower was built as a lookout to spot approaching danger: raiding forces, Persians, Mongols, or later steppe bandits. Yet it also served to welcome pilgrims arriving via the winding sand tracks that led to the monastery. The road to Natlismtsemeli is far from easy. Narrow, dusty trails snake through the hilly semi-desert, often little more than faint paths worn into the earth. In wet seasons they turn to slippery mud; in summer they dry out into hard-packed, rutted tracks carved by years of footsteps and wheels. For pilgrims and visitors, the journey itself becomes an act of devotion: hours of driving across a barren, unmarked terrain, guided only by the landscape. These roads are passable only by rugged vehicles — or on foot, for those who truly seek the silence. And yet, that difficulty is part of the place’s power. The journey strips away urgency, quiets the mind, and brings the traveler closer to what matters. You don’t arrive here by accident — you come because you are willing to seek, to be silent, and to slow down. Today, the tower is empty. Yet it still keeps watch — not over danger, but over memory. Over the hard, simple life of hermits who chose solitude and prayer. The paths below have grown quiet, but the stones still speak — of faith, endurance, and the truth that even in the most desolate landscapes, meaning endures.
In the remote hills near Georgia’s border with Azerbaijan stands a lone watchtower, once part of the ancient Natlismtsemeli Monastery. Built in the 6th century, the monastery served both as a spiritual center and a refuge. Reaching it means navigating dusty, rugged paths — a journey as demanding as it is meaningful. Though the tower is no longer in use, it remains a silent witness to centuries of faith, solitude, and the quiet strength of those who chose to live far from the world.
Hoog op een smalle bergrug, uitkijkend over de eindeloze, roestkleurige heuvels van de Georgisch-Azerbeidzjaanse grensstreek, staat een eenzame wachttoren. Dit is de toren van het Natlismtsemeli-klooster, onderdeel van het eeuwenoude David Gareja-complex, dat in de 6e eeuw werd gesticht door de Syrische monnik David Garejeli. In de middeleeuwen was het klooster niet alleen een centrum van geloof, maar ook van studie, kunst en manuscriptproductie. Maar deze afgelegen ligging, ver van steden en beschermende muren, maakte het kwetsbaar. De wachttoren werd gebouwd als uitkijkpost om tijdig dreigingen te signaleren: invallen van plunderende troepen, Perzen, Mongolen of later, rovers uit de steppe, maar ook pelgrims verwelkomen die via kronkelende zandwegen hun weg naar het klooster vonden. De weg naar het Natlismtsemeli-klooster is geen gemakkelijke. Smalle, stoffige zandpaden slingeren zich door het heuvelachtige halfwoestijnlandschap, vaak nauwelijks meer dan sporen in de aarde. In regenachtige seizoenen veranderen ze in glibberige modderbanen; in de zomer zijn ze kurkdroog, met diepe sporen uitgesleten door jaren van voetstappen en wielen. Voor pelgrims en bezoekers is de reis ernaartoe al een oefening in toewijding: urenlang rijden over verlaten terrein zonder bewegwijzering, met enkel het landschap als gids. De wegen zijn vaak alleen met een terreinwagen bereikbaar — of te voet, voor wie de stilte écht wil ervaren. Maar juist die moeilijkheid draagt bij aan de kracht van de plek. De reis filtert haast uit het hoofd, brengt de reiziger terug tot het essentiële, en maakt de ontmoeting met het klooster des te intenser. Hierheen kom je niet toevallig — je komt omdat je bereid bent te zoeken, te zwijgen, en te vertragen. Tegenwoordig is de toren verlaten. Toch waakt ze nog steeds — niet langer over gevaar, maar over herinnering. Over het harde, eenvoudige leven van kluizenaars die kozen voor stilte en afzondering. De paden hieronder zijn stil geworden, maar de stenen spreken nog. Over geloof, volharding, en het besef dat zelfs in de leegste landschappen betekenis kan schuilen.
photo rights reserved by Ben
High on a narrow mountain ridge, overlooking the endless, rust-colored hills of the Georgian-Azerbaijani borderlands, stands a solitary watchtower. This is the tower of the Natlismtsemeli Monastery, part of the ancient David Gareja complex, founded in the 6th century by the Syrian monk David Garejeli. In the Middle Ages, the monastery was not only a center of faith but also of learning, art, and manuscript production. But its remote location — far from cities and fortified walls — made it vulnerable. The watchtower was built as a lookout to spot approaching danger: raiding forces, Persians, Mongols, or later steppe bandits. Yet it also served to welcome pilgrims arriving via the winding sand tracks that led to the monastery. The road to Natlismtsemeli is far from easy. Narrow, dusty trails snake through the hilly semi-desert, often little more than faint paths worn into the earth. In wet seasons they turn to slippery mud; in summer they dry out into hard-packed, rutted tracks carved by years of footsteps and wheels. For pilgrims and visitors, the journey itself becomes an act of devotion: hours of driving across a barren, unmarked terrain, guided only by the landscape. These roads are passable only by rugged vehicles — or on foot, for those who truly seek the silence. And yet, that difficulty is part of the place’s power. The journey strips away urgency, quiets the mind, and brings the traveler closer to what matters. You don’t arrive here by accident — you come because you are willing to seek, to be silent, and to slow down. Today, the tower is empty. Yet it still keeps watch — not over danger, but over memory. Over the hard, simple life of hermits who chose solitude and prayer. The paths below have grown quiet, but the stones still speak — of faith, endurance, and the truth that even in the most desolate landscapes, meaning endures.
In the remote hills near Georgia’s border with Azerbaijan stands a lone watchtower, once part of the ancient Natlismtsemeli Monastery. Built in the 6th century, the monastery served both as a spiritual center and a refuge. Reaching it means navigating dusty, rugged paths — a journey as demanding as it is meaningful. Though the tower is no longer in use, it remains a silent witness to centuries of faith, solitude, and the quiet strength of those who chose to live far from the world.
Hoog op een smalle bergrug, uitkijkend over de eindeloze, roestkleurige heuvels van de Georgisch-Azerbeidzjaanse grensstreek, staat een eenzame wachttoren. Dit is de toren van het Natlismtsemeli-klooster, onderdeel van het eeuwenoude David Gareja-complex, dat in de 6e eeuw werd gesticht door de Syrische monnik David Garejeli. In de middeleeuwen was het klooster niet alleen een centrum van geloof, maar ook van studie, kunst en manuscriptproductie. Maar deze afgelegen ligging, ver van steden en beschermende muren, maakte het kwetsbaar. De wachttoren werd gebouwd als uitkijkpost om tijdig dreigingen te signaleren: invallen van plunderende troepen, Perzen, Mongolen of later, rovers uit de steppe, maar ook pelgrims verwelkomen die via kronkelende zandwegen hun weg naar het klooster vonden. De weg naar het Natlismtsemeli-klooster is geen gemakkelijke. Smalle, stoffige zandpaden slingeren zich door het heuvelachtige halfwoestijnlandschap, vaak nauwelijks meer dan sporen in de aarde. In regenachtige seizoenen veranderen ze in glibberige modderbanen; in de zomer zijn ze kurkdroog, met diepe sporen uitgesleten door jaren van voetstappen en wielen. Voor pelgrims en bezoekers is de reis ernaartoe al een oefening in toewijding: urenlang rijden over verlaten terrein zonder bewegwijzering, met enkel het landschap als gids. De wegen zijn vaak alleen met een terreinwagen bereikbaar — of te voet, voor wie de stilte écht wil ervaren. Maar juist die moeilijkheid draagt bij aan de kracht van de plek. De reis filtert haast uit het hoofd, brengt de reiziger terug tot het essentiële, en maakt de ontmoeting met het klooster des te intenser. Hierheen kom je niet toevallig — je komt omdat je bereid bent te zoeken, te zwijgen, en te vertragen. Tegenwoordig is de toren verlaten. Toch waakt ze nog steeds — niet langer over gevaar, maar over herinnering. Over het harde, eenvoudige leven van kluizenaars die kozen voor stilte en afzondering. De paden hieronder zijn stil geworden, maar de stenen spreken nog. Over geloof, volharding, en het besef dat zelfs in de leegste landschappen betekenis kan schuilen.
Sanford Farm in Nantucket is a delightful spot for a fall outing with your dog. The paths are lined with vibrant fall colors, creating a serene and picturesque setting. It's a quiet area where you and your furry friend can enjoy an active walk or run amidst nature.
118 Madaket Rd, Nantucket, MA
(508) 228-2884
www.nantucketconservation.org/sanford-farm/
Photo by: Jessica Jenkins Photography