The Natlismtsemeli tower above the endless hills carved by wind and time
photo rights reserved by Ben
High on a narrow mountain ridge, overlooking the endless, rust-colored hills of the Georgian-Azerbaijani borderlands, stands a solitary watchtower. This is the tower of the Natlismtsemeli Monastery, part of the ancient David Gareja complex, founded in the 6th century by the Syrian monk David Garejeli. In the Middle Ages, the monastery was not only a center of faith but also of learning, art, and manuscript production. But its remote location — far from cities and fortified walls — made it vulnerable. The watchtower was built as a lookout to spot approaching danger: raiding forces, Persians, Mongols, or later steppe bandits. Yet it also served to welcome pilgrims arriving via the winding sand tracks that led to the monastery. The road to Natlismtsemeli is far from easy. Narrow, dusty trails snake through the hilly semi-desert, often little more than faint paths worn into the earth. In wet seasons they turn to slippery mud; in summer they dry out into hard-packed, rutted tracks carved by years of footsteps and wheels. For pilgrims and visitors, the journey itself becomes an act of devotion: hours of driving across a barren, unmarked terrain, guided only by the landscape. These roads are passable only by rugged vehicles — or on foot, for those who truly seek the silence. And yet, that difficulty is part of the place’s power. The journey strips away urgency, quiets the mind, and brings the traveler closer to what matters. You don’t arrive here by accident — you come because you are willing to seek, to be silent, and to slow down. Today, the tower is empty. Yet it still keeps watch — not over danger, but over memory. Over the hard, simple life of hermits who chose solitude and prayer. The paths below have grown quiet, but the stones still speak — of faith, endurance, and the truth that even in the most desolate landscapes, meaning endures.
In the remote hills near Georgia’s border with Azerbaijan stands a lone watchtower, once part of the ancient Natlismtsemeli Monastery. Built in the 6th century, the monastery served both as a spiritual center and a refuge. Reaching it means navigating dusty, rugged paths — a journey as demanding as it is meaningful. Though the tower is no longer in use, it remains a silent witness to centuries of faith, solitude, and the quiet strength of those who chose to live far from the world.
Hoog op een smalle bergrug, uitkijkend over de eindeloze, roestkleurige heuvels van de Georgisch-Azerbeidzjaanse grensstreek, staat een eenzame wachttoren. Dit is de toren van het Natlismtsemeli-klooster, onderdeel van het eeuwenoude David Gareja-complex, dat in de 6e eeuw werd gesticht door de Syrische monnik David Garejeli. In de middeleeuwen was het klooster niet alleen een centrum van geloof, maar ook van studie, kunst en manuscriptproductie. Maar deze afgelegen ligging, ver van steden en beschermende muren, maakte het kwetsbaar. De wachttoren werd gebouwd als uitkijkpost om tijdig dreigingen te signaleren: invallen van plunderende troepen, Perzen, Mongolen of later, rovers uit de steppe, maar ook pelgrims verwelkomen die via kronkelende zandwegen hun weg naar het klooster vonden. De weg naar het Natlismtsemeli-klooster is geen gemakkelijke. Smalle, stoffige zandpaden slingeren zich door het heuvelachtige halfwoestijnlandschap, vaak nauwelijks meer dan sporen in de aarde. In regenachtige seizoenen veranderen ze in glibberige modderbanen; in de zomer zijn ze kurkdroog, met diepe sporen uitgesleten door jaren van voetstappen en wielen. Voor pelgrims en bezoekers is de reis ernaartoe al een oefening in toewijding: urenlang rijden over verlaten terrein zonder bewegwijzering, met enkel het landschap als gids. De wegen zijn vaak alleen met een terreinwagen bereikbaar — of te voet, voor wie de stilte écht wil ervaren. Maar juist die moeilijkheid draagt bij aan de kracht van de plek. De reis filtert haast uit het hoofd, brengt de reiziger terug tot het essentiële, en maakt de ontmoeting met het klooster des te intenser. Hierheen kom je niet toevallig — je komt omdat je bereid bent te zoeken, te zwijgen, en te vertragen. Tegenwoordig is de toren verlaten. Toch waakt ze nog steeds — niet langer over gevaar, maar over herinnering. Over het harde, eenvoudige leven van kluizenaars die kozen voor stilte en afzondering. De paden hieronder zijn stil geworden, maar de stenen spreken nog. Over geloof, volharding, en het besef dat zelfs in de leegste landschappen betekenis kan schuilen.
The Natlismtsemeli tower above the endless hills carved by wind and time
photo rights reserved by Ben
High on a narrow mountain ridge, overlooking the endless, rust-colored hills of the Georgian-Azerbaijani borderlands, stands a solitary watchtower. This is the tower of the Natlismtsemeli Monastery, part of the ancient David Gareja complex, founded in the 6th century by the Syrian monk David Garejeli. In the Middle Ages, the monastery was not only a center of faith but also of learning, art, and manuscript production. But its remote location — far from cities and fortified walls — made it vulnerable. The watchtower was built as a lookout to spot approaching danger: raiding forces, Persians, Mongols, or later steppe bandits. Yet it also served to welcome pilgrims arriving via the winding sand tracks that led to the monastery. The road to Natlismtsemeli is far from easy. Narrow, dusty trails snake through the hilly semi-desert, often little more than faint paths worn into the earth. In wet seasons they turn to slippery mud; in summer they dry out into hard-packed, rutted tracks carved by years of footsteps and wheels. For pilgrims and visitors, the journey itself becomes an act of devotion: hours of driving across a barren, unmarked terrain, guided only by the landscape. These roads are passable only by rugged vehicles — or on foot, for those who truly seek the silence. And yet, that difficulty is part of the place’s power. The journey strips away urgency, quiets the mind, and brings the traveler closer to what matters. You don’t arrive here by accident — you come because you are willing to seek, to be silent, and to slow down. Today, the tower is empty. Yet it still keeps watch — not over danger, but over memory. Over the hard, simple life of hermits who chose solitude and prayer. The paths below have grown quiet, but the stones still speak — of faith, endurance, and the truth that even in the most desolate landscapes, meaning endures.
In the remote hills near Georgia’s border with Azerbaijan stands a lone watchtower, once part of the ancient Natlismtsemeli Monastery. Built in the 6th century, the monastery served both as a spiritual center and a refuge. Reaching it means navigating dusty, rugged paths — a journey as demanding as it is meaningful. Though the tower is no longer in use, it remains a silent witness to centuries of faith, solitude, and the quiet strength of those who chose to live far from the world.
Hoog op een smalle bergrug, uitkijkend over de eindeloze, roestkleurige heuvels van de Georgisch-Azerbeidzjaanse grensstreek, staat een eenzame wachttoren. Dit is de toren van het Natlismtsemeli-klooster, onderdeel van het eeuwenoude David Gareja-complex, dat in de 6e eeuw werd gesticht door de Syrische monnik David Garejeli. In de middeleeuwen was het klooster niet alleen een centrum van geloof, maar ook van studie, kunst en manuscriptproductie. Maar deze afgelegen ligging, ver van steden en beschermende muren, maakte het kwetsbaar. De wachttoren werd gebouwd als uitkijkpost om tijdig dreigingen te signaleren: invallen van plunderende troepen, Perzen, Mongolen of later, rovers uit de steppe, maar ook pelgrims verwelkomen die via kronkelende zandwegen hun weg naar het klooster vonden. De weg naar het Natlismtsemeli-klooster is geen gemakkelijke. Smalle, stoffige zandpaden slingeren zich door het heuvelachtige halfwoestijnlandschap, vaak nauwelijks meer dan sporen in de aarde. In regenachtige seizoenen veranderen ze in glibberige modderbanen; in de zomer zijn ze kurkdroog, met diepe sporen uitgesleten door jaren van voetstappen en wielen. Voor pelgrims en bezoekers is de reis ernaartoe al een oefening in toewijding: urenlang rijden over verlaten terrein zonder bewegwijzering, met enkel het landschap als gids. De wegen zijn vaak alleen met een terreinwagen bereikbaar — of te voet, voor wie de stilte écht wil ervaren. Maar juist die moeilijkheid draagt bij aan de kracht van de plek. De reis filtert haast uit het hoofd, brengt de reiziger terug tot het essentiële, en maakt de ontmoeting met het klooster des te intenser. Hierheen kom je niet toevallig — je komt omdat je bereid bent te zoeken, te zwijgen, en te vertragen. Tegenwoordig is de toren verlaten. Toch waakt ze nog steeds — niet langer over gevaar, maar over herinnering. Over het harde, eenvoudige leven van kluizenaars die kozen voor stilte en afzondering. De paden hieronder zijn stil geworden, maar de stenen spreken nog. Over geloof, volharding, en het besef dat zelfs in de leegste landschappen betekenis kan schuilen.