View allAll Photos Tagged alarma"
Tense escrito moito sobre o carácter defensivo e de avisos da torre de San Sadurniño, dentro dunha serie que achegaría a alarma a Compostela, a base de prenderen lume sucesivamente para daren aviso da chegada dos temidos drakkar normandos ou mesmo das embarcacións procedentes do mundo musulmán, que tanto temeron os habitantes das comarcas costeiras galegas durante varios séculos. Esta imaxe tan plástica resultou moi atractiva para unha historiografía máis atenta a un relato noveleiro que a unha investigación rigorosa dos feitos do pasado e nesa liña andaba José Caamaño Bournacell, cronista e historiador de Cambados e máximo difusor deste mito, despois seguido por moitos outros. O caso é que relatos deste tipo teñen aparecido na literatura en diferentes ocasións, sendo o máis coñecido o que narra Tolkien nun momento chave da súa saga, cando as tropas de Sauron ameazan Minas Tirith e hai que dar aviso con ese sistema de lumes sucesivos para solicitaren a axuda dos aliados, maxistralmente levada a escena a imaxes na fita de Peter Jackson. Lembro aínda como, nunha conversa sobre o tema con Jose Vaamonde, técnico de cultura de Cambados, alá polo 2010, lle facía notar o paralelo de ambos relatos e o carácter de ficción dos dous. Algún tempo despois, nun curso de verán da UIMP, escoitei as mesmas razóns e o mesmo exemplo na voz dunha historiadora que trataba o tema. Supoño que ninguén dos que acreditaban nesta idea se parou a pensar na dificultade (por non dicir o imposible) de comunicación visual entre as torres da Lanzada, Cedofeita, San Sadurniño, Cálogo (realmente o sineiro non anterior ao s. XVI do vello mosteiro medieval), Lobeira, Oeste e todas as demais que se lles ocorreran.
Hai que sinalar que o bispo Sisnando I de Iria vai acometer unha política de defensa dos intereses da sé iriense e compostelá nas terras do Salnés, onde os sucesivos reis de Asturias e Galicia foran facendo cuantiosas doazóns de salinas, terras, aldeas, vasalos e illas (concretamente Ons, Arousa, Sálvora, Tambo, Cíes, Framio e “Ocobre”, tal como se chamaba Ogrobe daquela) desde o 880 en diante. Nesta relación non falta máis que Cortegada nas grandes illas das Rías Baixas, que será propiedade do bispo Sisnando II, quen tiña, xunto coa súa familia, cuantiosos intereses nesta zona. Buscábase desde a coroa incentivar o poboamento e explotación dunha zona de grande riqueza potencial, daquela practicamente deserta como boa parte da costa galega ata o século XII. Ao longo do século X as doazóns deste tipo serán continuas por parte dos sucesivos reis e agora tamén amosan o seu interese os mosteiros máis poderosos de Galicia así como as grandes casas nobiliarias, en vista do lucrativo das salinas e outros negocios do mar. O señorío da sé iriense ten que defender estes intereses diante de tal presión e das novas acometidas vikingas de mediados do século X, un momento de debilidade do poder real que deben substituír os señoríos laicos e eclesiásticos. Así Sisnando II fortifica a xoia da coroa, a cidade de Compostela, e levanta as fortalezas da Lanzada e Cedofeita (Lérez), tal como se pode coñecer por un documento do 1005. Non hai ningunha referencia en ningún lado a outra fortaleza que non sexan estas dúas. Posteriormente, neste século XI, nos tempos de Afonso V e os bispos Cresconio e Xelmírez, faranse obras para ergueren o gran complexo defensivo das Torres de Oeste, primeiro de iniciativa real e despois doado á sé iriense-compostelá no 1024, vital para a defensa de Compostela ante incursións polo Ulla.
A primeira referencia que temos da construción da torre é a que fai Jerónimo del Hoyo no 1607, asegurando que foi o mariscal Pedro Pardo quen a fixo, cando seguramente se refería a outro autotitulado mariscal, Sueiro Gomes de Soutomaior, señor da xurisdición de San Tomé do Mar que incluía, xunto con esta vila, a de Portonovo, e á vez señor de Lantañón, de Rianxo, de Vea e outros lugares, nacido arredor do 1417 e morto arredor do 1490. O caso é que non hai referencia desta torre en ningunha documentación coñecida a día de hoxe, incluíndo a cuantiosa que se derivou das guerras irmandiñas, especialmente o preito Tabera-Fonseca de 1525-34, fonte fundamental para esa época. As “Memorias” de Jerónimo del Hoyo deixan claro que na illa da Figueira estaba situado o primitivo núcleo de San Tomé do Mar, chamado daquela Vila Vella, unha pequena aldea rodeada por unha muralla e enmarcada por un pazo-fortaleza e unha capela con dedicación a San Tomé e San Sadurniño. Outro documento interesante para sabermos como era ese núcleo é un croquis que serve para delimitar graficamente os lindes das xurisdicións de San Tomé do Mar e Cambados, dado a coñecer por Héitor Picallo, que completa o documento de apeo destas xurisdicións de 1670 que se publicou no xornal “El Umia” de Cambados hai un século. Certamente a fasquía da torre lévanos moi claramente a este tempo final da Idade Media polo corte da pedra e a decoración de bólas na imposta superior e, non habendo noticias da súa destrución no conflito da Gran Guerra Irmandiña do 1465-69, é de supoñer que sería posterior, o que pode indicar tamén a noticia que dá o testamento de Sueiro Gomes de Soutomaior de 1485 onde destina un marco de prata para dotar á ermida de San Tomé do Mar cun cáliz de prata, algo que pode facer pensar que aínda non estaba dotada suficientemente nesa altura, quizais pola novidade da construción, aínda que isto xa é especular un pouco, xa que un par de canzorros, moi probablemente procedentes desta capela, e reutilizados nunha casa próxima á ponte que dá acceso á illa, semellan anteriores a este momento. En canto á decoración de bólas, é sabido que se introduce en Galicia na arquitectura románica no século XII (San Pedro da Mezquita, por exemplo), aínda que o seu uso como liñas seriadas en impostas e arcos vai ter un desenvolvemento considerable no gótico do século XV e aínda do XVI, como se pode ver nas igrexas de Santa Mariña de Ozo, Solveira, Sandiás, Pazo de Láncara (A Mezquita) ou o magnífico exemplo de Santo Tomás de Ávila (1482-93).
Para rematar hai que indicar que este conxunto, do que hoxe apenas se pode albiscar a torre arruinada, está levantado enriba dun pequeno castro costeiro do que se podían ver algúns muros das casas tras os temporais dos últimos anos, e do que dan testemuña tamén numerosos anacos de cerámica cos característicos tons escuros, formas globulosas e bordos exvasados, que se complementan con outras cerámicas de época romana (algúns anacos tamén de terra sigillata) e posterior. Probablemente haberá no lugar un pequeno castro costeiro do estilo dos de Neixón, Baroña, Toralla, ou o posible do Bico da Ran en Castrelo, e seguramente estaría en relación cos próximos Castro de Santa Mariña e o posible do Castriño. Está claro que neste pequeno lugar o potencial arqueolóxico é enorme e quizais algún día lle chegue o momento antes de que o leve o mar definitivamente como o está a facer con outro xacemento arqueolóxico próximo, o do Guidoiro Areoso, unha espectacular necrópole do Megalitismo nunha illa pertencente á Illa de Arousa sentenciada a desaparecer baixo o mar ante a desidia xeral.
MÚSICA: The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring CR - 07. The Road Goes Ever On...Pt 1
Dia 6 d'Estat d'alarma dijous 19 de març, confinats a casa, ja declarat l'Estat d'Alarma i ordre de confinament exprés a casa de tothom.
Avui dijous les fotos són sobre les 12:00 aprox. i també a les 20:00 del vespre. Dades: 17.300 contagis i més de 800 morts, també primera mort d'un sanitari a l'Estat Espanyol. Comencen a caure molts ERTE's a moltes empreses, el govern veu evident cancelar viatges i celebracions de setmana santa, i es modifica el decret d'Estat d'alarma per que els joves poguin acompañar als pares i/o familiars a comprar.
Fa bon dia, i encara es veu gent pel carrer però cada cop menys, o com a mínim, la vida laboral i rutinaria de la ciutat està canviant i baixant el seu ritme.
Barcelona està bastant buida en zones turístiques i carrers del centre, es veu més gent amb mascaretes i que van a comprar i passejar animals, encara que la pluja frena aquest últim fet.
També es veuen alguns riders i transportistes.
Mesures més clares a les feines: mascaretes + guants, i tot tipus de prevencions.
---
Día 6 de Estado de alarma jueves 19 de marzo, confinados en casa, ya declarado el Estado de Alarma y orden de confinamiento expreso en casa de todos.
Hoy jueves las fotos son sobre las 12:00 aprox. y también a las 20:00 de la noche. Datos: 17.300 contagios y más de 800 muertos, también primera muerte de un sanitario en España. Empiezan a caer muchos ERTE en muchas empresas, el gobierno ve evidente cancelar viajes y celebraciones de semana santa, y se modifica el decreto de Estado de alarma para que los jóvenes puedan acompañar a los padres y / o familiares a comprar.
Hace buen día, y todavía se ve gente por la calle pero cada vez menos, o al menos, la vida laboral y rutinaria de la ciudad está cambiando y bajando su ritmo.
Barcelona está bastante vacía en zonas turísticas y calles del centro, se ve más gente con mascarillas y que van a comprar y pasear animales, aunque la lluvia frena este último hecho.
También se ven algunos riders y transportistas.
Medidas más claras a los trabajos: mascarillas + guantes, y todo tipo de prevenciones.
hijos del egosentrismo y padres del meterialismo !
Tomada por ivee (L) a ella le gusta dise que salgo feliz :)
- Sufro de una enfermedad mental y sentimentaL .
Otro intento qe falla me dan una vida que no quiero y despues se callan ...
Futuro vivir en un barco gigante cn todos mis amigos cn todas las personas que amo & si un wn quiere ir que valla en boTEEEEE ! ALJAAA! vale bú :L
Dia 6 d'Estat d'alarma dijous 19 de març, confinats a casa, ja declarat l'Estat d'Alarma i ordre de confinament exprés a casa de tothom.
Avui dijous les fotos són sobre les 12:00 aprox. i també a les 20:00 del vespre. Dades: 17.300 contagis i més de 800 morts, també primera mort d'un sanitari a l'Estat Espanyol. Comencen a caure molts ERTE's a moltes empreses, el govern veu evident cancelar viatges i celebracions de setmana santa, i es modifica el decret d'Estat d'alarma per que els joves poguin acompañar als pares i/o familiars a comprar.
Fa bon dia, i encara es veu gent pel carrer però cada cop menys, o com a mínim, la vida laboral i rutinaria de la ciutat està canviant i baixant el seu ritme.
Barcelona està bastant buida en zones turístiques i carrers del centre, es veu més gent amb mascaretes i que van a comprar i passejar animals, encara que la pluja frena aquest últim fet.
També es veuen alguns riders i transportistes.
Mesures més clares a les feines: mascaretes + guants, i tot tipus de prevencions.
---
Día 6 de Estado de alarma jueves 19 de marzo, confinados en casa, ya declarado el Estado de Alarma y orden de confinamiento expreso en casa de todos.
Hoy jueves las fotos son sobre las 12:00 aprox. y también a las 20:00 de la noche. Datos: 17.300 contagios y más de 800 muertos, también primera muerte de un sanitario en España. Empiezan a caer muchos ERTE en muchas empresas, el gobierno ve evidente cancelar viajes y celebraciones de semana santa, y se modifica el decreto de Estado de alarma para que los jóvenes puedan acompañar a los padres y / o familiares a comprar.
Hace buen día, y todavía se ve gente por la calle pero cada vez menos, o al menos, la vida laboral y rutinaria de la ciudad está cambiando y bajando su ritmo.
Barcelona está bastante vacía en zonas turísticas y calles del centro, se ve más gente con mascarillas y que van a comprar y pasear animales, aunque la lluvia frena este último hecho.
También se ven algunos riders y transportistas.
Medidas más claras a los trabajos: mascarillas + guantes, y todo tipo de prevenciones.
Tense escrito moito sobre o carácter defensivo e de avisos da torre de San Sadurniño, dentro dunha serie que achegaría a alarma a Compostela, a base de prenderen lume sucesivamente para daren aviso da chegada dos temidos drakkar normandos ou mesmo das embarcacións procedentes do mundo musulmán, que tanto temeron os habitantes das comarcas costeiras galegas durante varios séculos. Esta imaxe tan plástica resultou moi atractiva para unha historiografía máis atenta a un relato noveleiro que a unha investigación rigorosa dos feitos do pasado e nesa liña andaba José Caamaño Bournacell, cronista e historiador de Cambados e máximo difusor deste mito, despois seguido por moitos outros. O caso é que relatos deste tipo teñen aparecido na literatura en diferentes ocasións, sendo o máis coñecido o que narra Tolkien nun momento chave da súa saga, cando as tropas de Sauron ameazan Minas Tirith e hai que dar aviso con ese sistema de lumes sucesivos para solicitaren a axuda dos aliados, maxistralmente levada a escena a imaxes na fita de Peter Jackson. Lembro aínda como, nunha conversa sobre o tema con Jose Vaamonde, técnico de cultura de Cambados, alá polo 2010, lle facía notar o paralelo de ambos relatos e o carácter de ficción dos dous. Algún tempo despois, nun curso de verán da UIMP, escoitei as mesmas razóns e o mesmo exemplo na voz dunha historiadora que trataba o tema. Supoño que ninguén dos que acreditaban nesta idea se parou a pensar na dificultade (por non dicir o imposible) de comunicación visual entre as torres da Lanzada, Cedofeita, San Sadurniño, Cálogo (realmente o sineiro non anterior ao s. XVI do vello mosteiro medieval), Lobeira, Oeste e todas as demais que se lles ocorreran.
Hai que sinalar que o bispo Sisnando I de Iria vai acometer unha política de defensa dos intereses da sé iriense e compostelá nas terras do Salnés, onde os sucesivos reis de Asturias e Galicia foran facendo cuantiosas doazóns de salinas, terras, aldeas, vasalos e illas (concretamente Ons, Arousa, Sálvora, Tambo, Cíes, Framio e “Ocobre”, tal como se chamaba Ogrobe daquela) desde o 880 en diante. Nesta relación non falta máis que Cortegada nas grandes illas das Rías Baixas, que será propiedade do bispo Sisnando II, quen tiña, xunto coa súa familia, cuantiosos intereses nesta zona. Buscábase desde a coroa incentivar o poboamento e explotación dunha zona de grande riqueza potencial, daquela practicamente deserta como boa parte da costa galega ata o século XII. Ao longo do século X as doazóns deste tipo serán continuas por parte dos sucesivos reis e agora tamén amosan o seu interese os mosteiros máis poderosos de Galicia así como as grandes casas nobiliarias, en vista do lucrativo das salinas e outros negocios do mar. O señorío da sé iriense ten que defender estes intereses diante de tal presión e das novas acometidas vikingas de mediados do século X, un momento de debilidade do poder real que deben substituír os señoríos laicos e eclesiásticos. Así Sisnando II fortifica a xoia da coroa, a cidade de Compostela, e levanta as fortalezas da Lanzada e Cedofeita (Lérez), tal como se pode coñecer por un documento do 1005. Non hai ningunha referencia en ningún lado a outra fortaleza que non sexan estas dúas. Posteriormente, neste século XI, nos tempos de Afonso V e os bispos Cresconio e Xelmírez, faranse obras para ergueren o gran complexo defensivo das Torres de Oeste, primeiro de iniciativa real e despois doado á sé iriense-compostelá no 1024, vital para a defensa de Compostela ante incursións polo Ulla.
A primeira referencia que temos da construción da torre é a que fai Jerónimo del Hoyo no 1607, asegurando que foi o mariscal Pedro Pardo quen a fixo, cando seguramente se refería a outro autotitulado mariscal, Sueiro Gomes de Soutomaior, señor da xurisdición de San Tomé do Mar que incluía, xunto con esta vila, a de Portonovo, e á vez señor de Lantañón, de Rianxo, de Vea e outros lugares, nacido arredor do 1417 e morto arredor do 1490. O caso é que non hai referencia desta torre en ningunha documentación coñecida a día de hoxe, incluíndo a cuantiosa que se derivou das guerras irmandiñas, especialmente o preito Tabera-Fonseca de 1525-34, fonte fundamental para esa época. As “Memorias” de Jerónimo del Hoyo deixan claro que na illa da Figueira estaba situado o primitivo núcleo de San Tomé do Mar, chamado daquela Vila Vella, unha pequena aldea rodeada por unha muralla e enmarcada por un pazo-fortaleza e unha capela con dedicación a San Tomé e San Sadurniño. Outro documento interesante para sabermos como era ese núcleo é un croquis que serve para delimitar graficamente os lindes das xurisdicións de San Tomé do Mar e Cambados, dado a coñecer por Héitor Picallo, que completa o documento de apeo destas xurisdicións de 1670 que se publicou no xornal “El Umia” de Cambados hai un século. Certamente a fasquía da torre lévanos moi claramente a este tempo final da Idade Media polo corte da pedra e a decoración de bólas na imposta superior e, non habendo noticias da súa destrución no conflito da Gran Guerra Irmandiña do 1465-69, é de supoñer que sería posterior, o que pode indicar tamén a noticia que dá o testamento de Sueiro Gomes de Soutomaior de 1485 onde destina un marco de prata para dotar á ermida de San Tomé do Mar cun cáliz de prata, algo que pode facer pensar que aínda non estaba dotada suficientemente nesa altura, quizais pola novidade da construción, aínda que isto xa é especular un pouco, xa que un par de canzorros, moi probablemente procedentes desta capela, e reutilizados nunha casa próxima á ponte que dá acceso á illa, semellan anteriores a este momento. En canto á decoración de bólas, é sabido que se introduce en Galicia na arquitectura románica no século XII (San Pedro da Mezquita, por exemplo), aínda que o seu uso como liñas seriadas en impostas e arcos vai ter un desenvolvemento considerable no gótico do século XV e aínda do XVI, como se pode ver nas igrexas de Santa Mariña de Ozo, Solveira, Sandiás, Pazo de Láncara (A Mezquita) ou o magnífico exemplo de Santo Tomás de Ávila (1482-93).
Para rematar hai que indicar que este conxunto, do que hoxe apenas se pode albiscar a torre arruinada, está levantado enriba dun pequeno castro costeiro do que se podían ver algúns muros das casas tras os temporais dos últimos anos, e do que dan testemuña tamén numerosos anacos de cerámica cos característicos tons escuros, formas globulosas e bordos exvasados, que se complementan con outras cerámicas de época romana (algúns anacos tamén de terra sigillata) e posterior. Probablemente haberá no lugar un pequeno castro costeiro do estilo dos de Neixón, Baroña, Toralla, ou o posible do Bico da Ran en Castrelo, e seguramente estaría en relación cos próximos Castro de Santa Mariña e o posible do Castriño. Está claro que neste pequeno lugar o potencial arqueolóxico é enorme e quizais algún día lle chegue o momento antes de que o leve o mar definitivamente como o está a facer con outro xacemento arqueolóxico próximo, o do Guidoiro Areoso, unha espectacular necrópole do Megalitismo nunha illa pertencente á Illa de Arousa sentenciada a desaparecer baixo o mar ante a desidia xeral.
MÚSICA: The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring CR - 02. The Shire
Dia 8 d'Estat d'alarma dissabte 21 de març, confinats a casa, ja declarat l'Estat d'Alarma i ordre de confinament exprés a casa de tothom.
Avui dissabte les fotos són des de'l balcó i anant a comprar pel barri de Poble Sec entre les 16:00 i les 21:00 del vespre. Dades: 25.483 infectats i 1.422 morts a Espanya, Madrid (8.921-804) és la pitjor comunitat i després Catalunya (4.704-191).
A Madrid s'incauten mascarets i EPIS que estaven preparats per la venta il·legal, Italia es confina totalment excepte els serveis mínim i indispensables. Comença el lema 'Unidos lo venceremos'
Fa bon dia, una mica núvol i encara es veu gent pel carrer però cada cop menys, o com a mínim, la vida laboral i rutinaria de la ciutat està canviant i baixant el seu ritme.
---
Día 8 de Estado de alarma sábado 21 de marzo, confinados en casa, ya declarado el Estado de Alarma y orden de confinamiento expreso en casa de todos.
Hoy el sábado las fotos están desde l'balcón y yendo a comprar por el barrio de Poble Sec entre las 16:00 y las 21:00 de la tarde. Datos: 25.483 infectados y 1.422 muertes en España, Madrid (8921-804) es la peor comunidad y después Cataluña (4704-191).
En Madrid incautan mascarilla y EPIS que estaban preparados para la venta ilegal, Italia se confina totalmente excepto los servicios mínimo e indispensables. Comienza el lema 'Unidos el Venceremos'
Hace buen día, algo nube y todavía se ve gente por la calle pero cada vez menos, o al menos, la vida laboral y rutinaria de la ciudad está cambiando y bajando su ritmo.
Hace unos días comentaba en esta foto que el tráfico de carbón entre Aboño y La Felguera había sido suprimido. No me equivocaba, pues estuvo unos 15 días desaparecido, pero por suerte esa supresión fue tan solo por unos días, y el tren está circulando de nuevo. De hecho, esta mañana le pude pescar en Viella con las primeras luces del día. En la foto vemos a la 319.404 tirando de 11 Faoos bien cargadas camino de La Felguera.
Tense escrito moito sobre o carácter defensivo e de avisos da torre de San Sadurniño, dentro dunha serie que achegaría a alarma a Compostela, a base de prenderen lume sucesivamente para daren aviso da chegada dos temidos drakkar normandos ou mesmo das embarcacións procedentes do mundo musulmán, que tanto temeron os habitantes das comarcas costeiras galegas durante varios séculos. Esta imaxe tan plástica resultou moi atractiva para unha historiografía máis atenta a un relato noveleiro que a unha investigación rigorosa dos feitos do pasado e nesa liña andaba José Caamaño Bournacell, cronista e historiador de Cambados e máximo difusor deste mito, despois seguido por moitos outros. O caso é que relatos deste tipo teñen aparecido na literatura en diferentes ocasións, sendo o máis coñecido o que narra Tolkien nun momento chave da súa saga, cando as tropas de Sauron ameazan Minas Tirith e hai que dar aviso con ese sistema de lumes sucesivos para solicitaren a axuda dos aliados, maxistralmente levada a escena a imaxes na fita de Peter Jackson. Lembro aínda como, nunha conversa sobre o tema con Jose Vaamonde, técnico de cultura de Cambados, alá polo 2010, lle facía notar o paralelo de ambos relatos e o carácter de ficción dos dous. Algún tempo despois, nun curso de verán da UIMP, escoitei as mesmas razóns e o mesmo exemplo na voz dunha historiadora que trataba o tema. Supoño que ninguén dos que acreditaban nesta idea se parou a pensar na dificultade (por non dicir o imposible) de comunicación visual entre as torres da Lanzada, Cedofeita, San Sadurniño, Cálogo (realmente o sineiro non anterior ao s. XVI do vello mosteiro medieval), Lobeira, Oeste e todas as demais que se lles ocorreran.
Hai que sinalar que o bispo Sisnando I de Iria vai acometer unha política de defensa dos intereses da sé iriense e compostelá nas terras do Salnés, onde os sucesivos reis de Asturias e Galicia foran facendo cuantiosas doazóns de salinas, terras, aldeas, vasalos e illas (concretamente Ons, Arousa, Sálvora, Tambo, Cíes, Framio e “Ocobre”, tal como se chamaba Ogrobe daquela) desde o 880 en diante. Nesta relación non falta máis que Cortegada nas grandes illas das Rías Baixas, que será propiedade do bispo Sisnando II, quen tiña, xunto coa súa familia, cuantiosos intereses nesta zona. Buscábase desde a coroa incentivar o poboamento e explotación dunha zona de grande riqueza potencial, daquela practicamente deserta como boa parte da costa galega ata o século XII. Ao longo do século X as doazóns deste tipo serán continuas por parte dos sucesivos reis e agora tamén amosan o seu interese os mosteiros máis poderosos de Galicia así como as grandes casas nobiliarias, en vista do lucrativo das salinas e outros negocios do mar. O señorío da sé iriense ten que defender estes intereses diante de tal presión e das novas acometidas vikingas de mediados do século X, un momento de debilidade do poder real que deben substituír os señoríos laicos e eclesiásticos. Así Sisnando II fortifica a xoia da coroa, a cidade de Compostela, e levanta as fortalezas da Lanzada e Cedofeita (Lérez), tal como se pode coñecer por un documento do 1005. Non hai ningunha referencia en ningún lado a outra fortaleza que non sexan estas dúas. Posteriormente, neste século XI, nos tempos de Afonso V e os bispos Cresconio e Xelmírez, faranse obras para ergueren o gran complexo defensivo das Torres de Oeste, primeiro de iniciativa real e despois doado á sé iriense-compostelá no 1024, vital para a defensa de Compostela ante incursións polo Ulla.
A primeira referencia que temos da construción da torre é a que fai Jerónimo del Hoyo no 1607, asegurando que foi o mariscal Pedro Pardo quen a fixo, cando seguramente se refería a outro autotitulado mariscal, Sueiro Gomes de Soutomaior, señor da xurisdición de San Tomé do Mar que incluía, xunto con esta vila, a de Portonovo, e á vez señor de Lantañón, de Rianxo, de Vea e outros lugares, nacido arredor do 1417 e morto arredor do 1490. O caso é que non hai referencia desta torre en ningunha documentación coñecida a día de hoxe, incluíndo a cuantiosa que se derivou das guerras irmandiñas, especialmente o preito Tabera-Fonseca de 1525-34, fonte fundamental para esa época. As “Memorias” de Jerónimo del Hoyo deixan claro que na illa da Figueira estaba situado o primitivo núcleo de San Tomé do Mar, chamado daquela Vila Vella, unha pequena aldea rodeada por unha muralla e enmarcada por un pazo-fortaleza e unha capela con dedicación a San Tomé e San Sadurniño. Outro documento interesante para sabermos como era ese núcleo é un croquis que serve para delimitar graficamente os lindes das xurisdicións de San Tomé do Mar e Cambados, dado a coñecer por Héitor Picallo, que completa o documento de apeo destas xurisdicións de 1670 que se publicou no xornal “El Umia” de Cambados hai un século. Certamente a fasquía da torre lévanos moi claramente a este tempo final da Idade Media polo corte da pedra e a decoración de bólas na imposta superior e, non habendo noticias da súa destrución no conflito da Gran Guerra Irmandiña do 1465-69, é de supoñer que sería posterior, o que pode indicar tamén a noticia que dá o testamento de Sueiro Gomes de Soutomaior de 1485 onde destina un marco de prata para dotar á ermida de San Tomé do Mar cun cáliz de prata, algo que pode facer pensar que aínda non estaba dotada suficientemente nesa altura, quizais pola novidade da construción, aínda que isto xa é especular un pouco, xa que un par de canzorros, moi probablemente procedentes desta capela, e reutilizados nunha casa próxima á ponte que dá acceso á illa, semellan anteriores a este momento. En canto á decoración de bólas, é sabido que se introduce en Galicia na arquitectura románica no século XII (San Pedro da Mezquita, por exemplo), aínda que o seu uso como liñas seriadas en impostas e arcos vai ter un desenvolvemento considerable no gótico do século XV e aínda do XVI, como se pode ver nas igrexas de Santa Mariña de Ozo, Solveira, Sandiás, Pazo de Láncara (A Mezquita) ou o magnífico exemplo de Santo Tomás de Ávila (1482-93).
Para rematar hai que indicar que este conxunto, do que hoxe apenas se pode albiscar a torre arruinada, está levantado enriba dun pequeno castro costeiro do que se podían ver algúns muros das casas tras os temporais dos últimos anos, e do que dan testemuña tamén numerosos anacos de cerámica cos característicos tons escuros, formas globulosas e bordos exvasados, que se complementan con outras cerámicas de época romana (algúns anacos tamén de terra sigillata) e posterior. Probablemente haberá no lugar un pequeno castro costeiro do estilo dos de Neixón, Baroña, Toralla, ou o posible do Bico da Ran en Castrelo, e seguramente estaría en relación cos próximos Castro de Santa Mariña e o posible do Castriño. Está claro que neste pequeno lugar o potencial arqueolóxico é enorme e quizais algún día lle chegue o momento antes de que o leve o mar definitivamente como o está a facer con outro xacemento arqueolóxico próximo, o do Guidoiro Areoso, unha espectacular necrópole do Megalitismo nunha illa pertencente á Illa de Arousa sentenciada a desaparecer baixo o mar ante a desidia xeral.
MÚSICA: The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring Soundtrack - 01. The Prophecy
Realizada para el concurso organizado por la #afvallisoletana
www.flickr.com/people/56863652@N05/ sobre temática relacionada con el confinamiento debido a la pandemia provocada por el COVID-19
mural realizado con los chiquillos del taller de grafo y muralismo en la pobla araucarias , la florida, con motivo de la tenencia responsable de animales, mas amigos menos mascotas, bueno ese era el tema principal que trataron los niños en la creación del mural, :D!, el cual yo también apoyo y comparto...
Buen ojo y pie ligero: mantra,
si no estoy equivocado,
de los Boy Scouts, que citaba
mi querido abuelo con frecuencia…
En él resuena
—muy lejos, por supuesto;
definitivamente era otra cosa—
un eco marcial
de estado de alarma permanente.
Sin embargo, yo prefiero
no volver a conjurarlo;
tendría que prestarle
demasiada atención a lo que pasa
en este mundo de los hombres
(y cómo no, de las mujeres),
y jamás dormir de nuevo.
Es mejor quedarse contemplando
los paisajes desolados
y los cielos derramados por las calles
mientras hueles en la palma de la mano
una piedra de granito rosa,
y las alertas —de lluvia o gol,
atasco o muerte— hacen vibrar
los teléfonos móviles
de ensimismados viandantes.
LUÍS PEDROSO Y ROGER WOLFE · Enero de 2021
Imagen:
Luís Pedroso pasea por las ruinas del restaurante El Panorámico · Monsanto, Lisboa, 28 de febrero de 2020
27.07.14 Bombers Islandesos - El foc iniciat en una estancia de la planta semisòtan va mobilitzar bombers dels pobles de Patreksfirði, Bíldudalur y Tálknafirði. Els ocupants de la casa, que en el moment de l’incendi es trobaven en el pis superior de l’immoble, van sortir pel seu propi peu en sentir l’alarma del detector de fum instal•lat a la planta afectada.
Bomberos Islandeses - Fuego iniciado en una estancia de la planta semisótano que mobilizó bomberos de los pueblos de Patreksfirði, Bíldudalur y Tálknafirði. Los ocupantes de la casa, que en el momento del incendio se encontraban en el piso superior, salieron por su propio pié tras oír la alarma del detector de humos ubicado en la planta afectada.
Island firefighters - Firefighters of Patreksfirði, Bíldudalur and Tálknafirði responded into the fire started in one room of a unifamiliar house. The occupants abandoned the house when they heard the smoke detector alarm installed in the affected floor.
Foto pròpia.
Autobomba lleugera B-121 Mercedes Benz Vario.
Falsa alarma al mercat de Sant Martí.
Tanque ligero B-121 Mercedes Benz Vario.
Falsa alarma en el mercado de Sant Martí.
Tense escrito moito sobre o carácter defensivo e de avisos da torre de San Sadurniño, dentro dunha serie que achegaría a alarma a Compostela, a base de prenderen lume sucesivamente para daren aviso da chegada dos temidos drakkar normandos ou mesmo das embarcacións procedentes do mundo musulmán, que tanto temeron os habitantes das comarcas costeiras galegas durante varios séculos. Esta imaxe tan plástica resultou moi atractiva para unha historiografía máis atenta a un relato noveleiro que a unha investigación rigorosa dos feitos do pasado e nesa liña andaba José Caamaño Bournacell, cronista e historiador de Cambados e máximo difusor deste mito, despois seguido por moitos outros. O caso é que relatos deste tipo teñen aparecido na literatura en diferentes ocasións, sendo o máis coñecido o que narra Tolkien nun momento chave da súa saga, cando as tropas de Sauron ameazan Minas Tirith e hai que dar aviso con ese sistema de lumes sucesivos para solicitaren a axuda dos aliados, maxistralmente levada a escena a imaxes na fita de Peter Jackson. Lembro aínda como, nunha conversa sobre o tema con Jose Vaamonde, técnico de cultura de Cambados, alá polo 2010, lle facía notar o paralelo de ambos relatos e o carácter de ficción dos dous. Algún tempo despois, nun curso de verán da UIMP, escoitei as mesmas razóns e o mesmo exemplo na voz dunha historiadora que trataba o tema. Supoño que ninguén dos que acreditaban nesta idea se parou a pensar na dificultade (por non dicir o imposible) de comunicación visual entre as torres da Lanzada, Cedofeita, San Sadurniño, Cálogo (realmente o sineiro non anterior ao s. XVI do vello mosteiro medieval), Lobeira, Oeste e todas as demais que se lles ocorreran.
Hai que sinalar que o bispo Sisnando I de Iria vai acometer unha política de defensa dos intereses da sé iriense e compostelá nas terras do Salnés, onde os sucesivos reis de Asturias e Galicia foran facendo cuantiosas doazóns de salinas, terras, aldeas, vasalos e illas (concretamente Ons, Arousa, Sálvora, Tambo, Cíes, Framio e “Ocobre”, tal como se chamaba Ogrobe daquela) desde o 880 en diante. Nesta relación non falta máis que Cortegada nas grandes illas das Rías Baixas, que será propiedade do bispo Sisnando II, quen tiña, xunto coa súa familia, cuantiosos intereses nesta zona. Buscábase desde a coroa incentivar o poboamento e explotación dunha zona de grande riqueza potencial, daquela practicamente deserta como boa parte da costa galega ata o século XII. Ao longo do século X as doazóns deste tipo serán continuas por parte dos sucesivos reis e agora tamén amosan o seu interese os mosteiros máis poderosos de Galicia así como as grandes casas nobiliarias, en vista do lucrativo das salinas e outros negocios do mar. O señorío da sé iriense ten que defender estes intereses diante de tal presión e das novas acometidas vikingas de mediados do século X, un momento de debilidade do poder real que deben substituír os señoríos laicos e eclesiásticos. Así Sisnando II fortifica a xoia da coroa, a cidade de Compostela, e levanta as fortalezas da Lanzada e Cedofeita (Lérez), tal como se pode coñecer por un documento do 1005. Non hai ningunha referencia en ningún lado a outra fortaleza que non sexan estas dúas. Posteriormente, neste século XI, nos tempos de Afonso V e os bispos Cresconio e Xelmírez, faranse obras para ergueren o gran complexo defensivo das Torres de Oeste, primeiro de iniciativa real e despois doado á sé iriense-compostelá no 1024, vital para a defensa de Compostela ante incursións polo Ulla.
A primeira referencia que temos da construción da torre é a que fai Jerónimo del Hoyo no 1607, asegurando que foi o mariscal Pedro Pardo quen a fixo, cando seguramente se refería a outro autotitulado mariscal, Sueiro Gomes de Soutomaior, señor da xurisdición de San Tomé do Mar que incluía, xunto con esta vila, a de Portonovo, e á vez señor de Lantañón, de Rianxo, de Vea e outros lugares, nacido arredor do 1417 e morto arredor do 1490. O caso é que non hai referencia desta torre en ningunha documentación coñecida a día de hoxe, incluíndo a cuantiosa que se derivou das guerras irmandiñas, especialmente o preito Tabera-Fonseca de 1525-34, fonte fundamental para esa época. As “Memorias” de Jerónimo del Hoyo deixan claro que na illa da Figueira estaba situado o primitivo núcleo de San Tomé do Mar, chamado daquela Vila Vella, unha pequena aldea rodeada por unha muralla e enmarcada por un pazo-fortaleza e unha capela con dedicación a San Tomé e San Sadurniño. Outro documento interesante para sabermos como era ese núcleo é un croquis que serve para delimitar graficamente os lindes das xurisdicións de San Tomé do Mar e Cambados, dado a coñecer por Héitor Picallo, que completa o documento de apeo destas xurisdicións de 1670 que se publicou no xornal “El Umia” de Cambados hai un século. Certamente a fasquía da torre lévanos moi claramente a este tempo final da Idade Media polo corte da pedra e a decoración de bólas na imposta superior e, non habendo noticias da súa destrución no conflito da Gran Guerra Irmandiña do 1465-69, é de supoñer que sería posterior, o que pode indicar tamén a noticia que dá o testamento de Sueiro Gomes de Soutomaior de 1485 onde destina un marco de prata para dotar á ermida de San Tomé do Mar cun cáliz de prata, algo que pode facer pensar que aínda non estaba dotada suficientemente nesa altura, quizais pola novidade da construción, aínda que isto xa é especular un pouco, xa que un par de canzorros, moi probablemente procedentes desta capela, e reutilizados nunha casa próxima á ponte que dá acceso á illa, semellan anteriores a este momento. En canto á decoración de bólas, é sabido que se introduce en Galicia na arquitectura románica no século XII (San Pedro da Mezquita, por exemplo), aínda que o seu uso como liñas seriadas en impostas e arcos vai ter un desenvolvemento considerable no gótico do século XV e aínda do XVI, como se pode ver nas igrexas de Santa Mariña de Ozo, Solveira, Sandiás, Pazo de Láncara (A Mezquita) ou o magnífico exemplo de Santo Tomás de Ávila (1482-93).
Para rematar hai que indicar que este conxunto, do que hoxe apenas se pode albiscar a torre arruinada, está levantado enriba dun pequeno castro costeiro do que se podían ver algúns muros das casas tras os temporais dos últimos anos, e do que dan testemuña tamén numerosos anacos de cerámica cos característicos tons escuros, formas globulosas e bordos exvasados, que se complementan con outras cerámicas de época romana (algúns anacos tamén de terra sigillata) e posterior. Probablemente haberá no lugar un pequeno castro costeiro do estilo dos de Neixón, Baroña, Toralla, ou o posible do Bico da Ran en Castrelo, e seguramente estaría en relación cos próximos Castro de Santa Mariña e o posible do Castriño. Está claro que neste pequeno lugar o potencial arqueolóxico é enorme e quizais algún día lle chegue o momento antes de que o leve o mar definitivamente como o está a facer con outro xacemento arqueolóxico próximo, o do Guidoiro Areoso, unha espectacular necrópole do Megalitismo nunha illa pertencente á Illa de Arousa sentenciada a desaparecer baixo o mar ante a desidia xeral.
MÚSICA:The Lord of the Rings: The Return of the King CR - 04. The Battle of the Pelennor Fields
Tense escrito moito sobre o carácter defensivo e de avisos da torre de San Sadurniño, dentro dunha serie que achegaría a alarma a Compostela, a base de prenderen lume sucesivamente para daren aviso da chegada dos temidos drakkar normandos ou mesmo das embarcacións procedentes do mundo musulmán, que tanto temeron os habitantes das comarcas costeiras galegas durante varios séculos. Esta imaxe tan plástica resultou moi atractiva para unha historiografía máis atenta a un relato noveleiro que a unha investigación rigorosa dos feitos do pasado e nesa liña andaba José Caamaño Bournacell, cronista e historiador de Cambados e máximo difusor deste mito, despois seguido por moitos outros. O caso é que relatos deste tipo teñen aparecido na literatura en diferentes ocasións, sendo o máis coñecido o que narra Tolkien nun momento chave da súa saga, cando as tropas de Sauron ameazan Minas Tirith e hai que dar aviso con ese sistema de lumes sucesivos para solicitaren a axuda dos aliados, maxistralmente levada a escena a imaxes na fita de Peter Jackson. Lembro aínda como, nunha conversa sobre o tema con Jose Vaamonde, técnico de cultura de Cambados, alá polo 2010, lle facía notar o paralelo de ambos relatos e o carácter de ficción dos dous. Algún tempo despois, nun curso de verán da UIMP, escoitei as mesmas razóns e o mesmo exemplo na voz dunha historiadora que trataba o tema. Supoño que ninguén dos que acreditaban nesta idea se parou a pensar na dificultade (por non dicir o imposible) de comunicación visual entre as torres da Lanzada, Cedofeita, San Sadurniño, Cálogo (realmente o sineiro non anterior ao s. XVI do vello mosteiro medieval), Lobeira, Oeste e todas as demais que se lles ocorreran.
Hai que sinalar que o bispo Sisnando I de Iria vai acometer unha política de defensa dos intereses da sé iriense e compostelá nas terras do Salnés, onde os sucesivos reis de Asturias e Galicia foran facendo cuantiosas doazóns de salinas, terras, aldeas, vasalos e illas (concretamente Ons, Arousa, Sálvora, Tambo, Cíes, Framio e “Ocobre”, tal como se chamaba Ogrobe daquela) desde o 880 en diante. Nesta relación non falta máis que Cortegada nas grandes illas das Rías Baixas, que será propiedade do bispo Sisnando II, quen tiña, xunto coa súa familia, cuantiosos intereses nesta zona. Buscábase desde a coroa incentivar o poboamento e explotación dunha zona de grande riqueza potencial, daquela practicamente deserta como boa parte da costa galega ata o século XII. Ao longo do século X as doazóns deste tipo serán continuas por parte dos sucesivos reis e agora tamén amosan o seu interese os mosteiros máis poderosos de Galicia así como as grandes casas nobiliarias, en vista do lucrativo das salinas e outros negocios do mar. O señorío da sé iriense ten que defender estes intereses diante de tal presión e das novas acometidas vikingas de mediados do século X, un momento de debilidade do poder real que deben substituír os señoríos laicos e eclesiásticos. Así Sisnando II fortifica a xoia da coroa, a cidade de Compostela, e levanta as fortalezas da Lanzada e Cedofeita (Lérez), tal como se pode coñecer por un documento do 1005. Non hai ningunha referencia en ningún lado a outra fortaleza que non sexan estas dúas. Posteriormente, neste século XI, nos tempos de Afonso V e os bispos Cresconio e Xelmírez, faranse obras para ergueren o gran complexo defensivo das Torres de Oeste, primeiro de iniciativa real e despois doado á sé iriense-compostelá no 1024, vital para a defensa de Compostela ante incursións polo Ulla.
A primeira referencia que temos da construción da torre é a que fai Jerónimo del Hoyo no 1607, asegurando que foi o mariscal Pedro Pardo quen a fixo, cando seguramente se refería a outro autotitulado mariscal, Sueiro Gomes de Soutomaior, señor da xurisdición de San Tomé do Mar que incluía, xunto con esta vila, a de Portonovo, e á vez señor de Lantañón, de Rianxo, de Vea e outros lugares, nacido arredor do 1417 e morto arredor do 1490. O caso é que non hai referencia desta torre en ningunha documentación coñecida a día de hoxe, incluíndo a cuantiosa que se derivou das guerras irmandiñas, especialmente o preito Tabera-Fonseca de 1525-34, fonte fundamental para esa época. As “Memorias” de Jerónimo del Hoyo deixan claro que na illa da Figueira estaba situado o primitivo núcleo de San Tomé do Mar, chamado daquela Vila Vella, unha pequena aldea rodeada por unha muralla e enmarcada por un pazo-fortaleza e unha capela con dedicación a San Tomé e San Sadurniño. Outro documento interesante para sabermos como era ese núcleo é un croquis que serve para delimitar graficamente os lindes das xurisdicións de San Tomé do Mar e Cambados, dado a coñecer por Héitor Picallo, que completa o documento de apeo destas xurisdicións de 1670 que se publicou no xornal “El Umia” de Cambados hai un século. Certamente a fasquía da torre lévanos moi claramente a este tempo final da Idade Media polo corte da pedra e a decoración de bólas na imposta superior e, non habendo noticias da súa destrución no conflito da Gran Guerra Irmandiña do 1465-69, é de supoñer que sería posterior, o que pode indicar tamén a noticia que dá o testamento de Sueiro Gomes de Soutomaior de 1485 onde destina un marco de prata para dotar á ermida de San Tomé do Mar cun cáliz de prata, algo que pode facer pensar que aínda non estaba dotada suficientemente nesa altura, quizais pola novidade da construción, aínda que isto xa é especular un pouco, xa que un par de canzorros, moi probablemente procedentes desta capela, e reutilizados nunha casa próxima á ponte que dá acceso á illa, semellan anteriores a este momento. En canto á decoración de bólas, é sabido que se introduce en Galicia na arquitectura románica no século XII (San Pedro da Mezquita, por exemplo), aínda que o seu uso como liñas seriadas en impostas e arcos vai ter un desenvolvemento considerable no gótico do século XV e aínda do XVI, como se pode ver nas igrexas de Santa Mariña de Ozo, Solveira, Sandiás, Pazo de Láncara (A Mezquita) ou o magnífico exemplo de Santo Tomás de Ávila (1482-93).
Para rematar hai que indicar que este conxunto, do que hoxe apenas se pode albiscar a torre arruinada, está levantado enriba dun pequeno castro costeiro do que se podían ver algúns muros das casas tras os temporais dos últimos anos, e do que dan testemuña tamén numerosos anacos de cerámica cos característicos tons escuros, formas globulosas e bordos exvasados, que se complementan con outras cerámicas de época romana (algúns anacos tamén de terra sigillata) e posterior. Probablemente haberá no lugar un pequeno castro costeiro do estilo dos de Neixón, Baroña, Toralla, ou o posible do Bico da Ran en Castrelo, e seguramente estaría en relación cos próximos Castro de Santa Mariña e o posible do Castriño. Está claro que neste pequeno lugar o potencial arqueolóxico é enorme e quizais algún día lle chegue o momento antes de que o leve o mar definitivamente como o está a facer con outro xacemento arqueolóxico próximo, o do Guidoiro Areoso, unha espectacular necrópole do Megalitismo nunha illa pertencente á Illa de Arousa sentenciada a desaparecer baixo o mar ante a desidia xeral.
MÚSICA: The Lord of the Rings: The Return of the King Soundtrack - 12. Ash and Smoke
Dia 6 d'Estat d'alarma dijous 19 de març, confinats a casa, ja declarat l'Estat d'Alarma i ordre de confinament exprés a casa de tothom.
Avui dijous les fotos són sobre les 12:00 aprox. i també a les 20:00 del vespre. Dades: 17.300 contagis i més de 800 morts, també primera mort d'un sanitari a l'Estat Espanyol. Comencen a caure molts ERTE's a moltes empreses, el govern veu evident cancelar viatges i celebracions de setmana santa, i es modifica el decret d'Estat d'alarma per que els joves poguin acompañar als pares i/o familiars a comprar.
Fa bon dia, i encara es veu gent pel carrer però cada cop menys, o com a mínim, la vida laboral i rutinaria de la ciutat està canviant i baixant el seu ritme.
Barcelona està bastant buida en zones turístiques i carrers del centre, es veu més gent amb mascaretes i que van a comprar i passejar animals, encara que la pluja frena aquest últim fet.
També es veuen alguns riders i transportistes.
Mesures més clares a les feines: mascaretes + guants, i tot tipus de prevencions.
---
Día 6 de Estado de alarma jueves 19 de marzo, confinados en casa, ya declarado el Estado de Alarma y orden de confinamiento expreso en casa de todos.
Hoy jueves las fotos son sobre las 12:00 aprox. y también a las 20:00 de la noche. Datos: 17.300 contagios y más de 800 muertos, también primera muerte de un sanitario en España. Empiezan a caer muchos ERTE en muchas empresas, el gobierno ve evidente cancelar viajes y celebraciones de semana santa, y se modifica el decreto de Estado de alarma para que los jóvenes puedan acompañar a los padres y / o familiares a comprar.
Hace buen día, y todavía se ve gente por la calle pero cada vez menos, o al menos, la vida laboral y rutinaria de la ciudad está cambiando y bajando su ritmo.
Barcelona está bastante vacía en zonas turísticas y calles del centro, se ve más gente con mascarillas y que van a comprar y pasear animales, aunque la lluvia frena este último hecho.
También se ven algunos riders y transportistas.
Medidas más claras a los trabajos: mascarillas + guantes, y todo tipo de prevenciones.
En estado de alarma desde el día 15 de octubre y a estas horas tendria que haber más gente. Los pocos que nos hemos animado por culpa del trabajo vamos enfundados con mascarillas y guantes
27.07.14 Bombers Islandesos - El foc iniciat en una estancia de la planta semisòtan va mobilitzar bombers dels pobles de Patreksfirði, Bíldudalur y Tálknafirði. Els ocupants de la casa, que en el moment de l’incendi es trobaven en el pis superior de l’immoble, van sortir pel seu propi peu en sentir l’alarma del detector de fum instal•lat a la planta afectada.
Bomberos Islandeses - Fuego iniciado en una estancia de la planta semisótano que mobilizó bomberos de los pueblos de Patreksfirði, Bíldudalur y Tálknafirði. Los ocupantes de la casa, que en el momento del incendio se encontraban en el piso superior, salieron por su propio pié tras oír la alarma del detector de humos ubicado en la planta afectada.
Island firefighters - Firefighters of Patreksfirði, Bíldudalur and Tálknafirði responded into the fire started in one room of a unifamiliar house. The occupants abandoned the house when they heard the smoke detector alarm installed in the affected floor.
Dia 13 i 15 d'Estat d'alarma dijous 26 i dissabte 28 de març, confinats a casa.
Dijous i dissabte de confinament a casa, entre solejat i núvol. El dijous 26 de març, 13è dia de confinament es diu que continuarem 15 dies més de confinament a casa, fins al 11 d'abril com a mínim, es centralitza les demandes i organització de la sanitat. El 15è dia de confinament, dissabte 28 Salvador Illa comenta que es comença a veure una lleugera estabilització de la curva de contagiats. Dades: 72.248 casos de positius i 5.690 morts. Dies de balconing i barri
---
Día 13 y 15 de Estado de alarma jueves 26 y sábado 28 de marzo, confinados en casa.
Jueves y sábado de confinamiento en casa, entre soleado y nube. El jueves 26 de marzo, 13º día de confinamiento se dice que continuaremos 15 días más de confinamiento en casa, hasta el 11 de abril como mínimo, se centraliza las demandas y organización de la sanidad. El 15º día de confinamiento, sábado 28 Salvador Isla comenta que se empieza a ver una ligera estabilización de la curva de contagiados. Datos: 72.248 casos de positivos y 5.690 muertes. Días de balconing y barrio