Rabican7
Wisdom
Traveling is my thing. I admit that. I love to travel, i wish i could set foot on every country of the world. I strongly believe that traveling is one of the few things that can make you richer without having to pay more taxes! and while taking photos of historic monuments, famous buildings and other touristic sites is something I can do, capturing local people is definitely not my comfort zone. It starts from asking permision to take a photo all the way to actually composing the portrait. It has been a struggle for me and most likely it will stay that way as I don't know how to handle the human factor. This was one of the very very few cases (if not the only) where i felt comfortable taking the photo. That lady was sitting there, enjoying the nature around her. That's where she grew up, these were the olive trees that provided her the means to live her life. behind her it was a small shop full of colorful handmade souvenirs. The owner of the shop was her son. As I was capturing her portrait, i felt like capturing a life full of wisdom. A life full of moments of joy, struggle (as she lives on a poor village in Crete island) and hard work.
Τα ταξιδια ειναι αυτο πουμου αρεσει, το παραδεχοαι. Μακαρι να μπορουσα να επισκεφτω καθε χωρα αυτου του πλανητη. Πιστευω πραγματικα οτι τα ταξιδια ειναι ενα απο τα λιγα πραγματα που μπορουν να σε κανουν πλουσιοτερο χωρις να χρειαζεται να πληρωσεις περισσοτερους φορους! Και ενω το να φωτογραφιζω κτηρια, διασημα μνημεια και τουριστικα αξιοθεατα ειναι κατι που μπορω να κανω, το να φωτογραφιζω ντοπιους ειναι κατι το οποιο μου ειναι πολυ δυσκολο. Δυσκολευομαι απο τα βασικα, οπως το να ζητησω αδεια να παρω μια φωτογραφια μεχρι και το πως να συνθεσω ενα πορτραιτο. Παντα ηταν κατι στο οποιο δεν τα καταφερνα και κατα πασα πιθανοτητα θα μεινει ετσι καθως δεν ξερω πως να διαχειριστω το ανθρωπινο στοιχειο σε μια φωτογραφια. Αυτη εδω ηταν μια απο τις λιγες περιπτωσεις (αν οχι η μονη) που ενιωσα ανετα να τραβηξω τη φωτογραφια. Η κυρια αυτη καθοταν εκει, απολαμβανοντας τη φυση γυρω της. Εκει ηταν που μεγαλωσε, εκει ηταν οι ελιες που της προσεφεραν το βιος. Πισω της ηταν ενα μικρο μαγαζακι με χειροποιητα σουβενιρ. Ο ιδιοκτητης του μαγαζιου ηταν ο γιος της. Καθως τραβουσα τη φωτογραφια, ενιωσα οτι αποτυπωνα μια ζωη γεματη σοφια. Μια ζωη γεματη στιγμες χαρας, δυσκολιων (καθως η κυρια ζει σε ενα φτωχο χωριο στο οροπεδιο λασιθιου) και σκληρης δουλειας
Wisdom
Traveling is my thing. I admit that. I love to travel, i wish i could set foot on every country of the world. I strongly believe that traveling is one of the few things that can make you richer without having to pay more taxes! and while taking photos of historic monuments, famous buildings and other touristic sites is something I can do, capturing local people is definitely not my comfort zone. It starts from asking permision to take a photo all the way to actually composing the portrait. It has been a struggle for me and most likely it will stay that way as I don't know how to handle the human factor. This was one of the very very few cases (if not the only) where i felt comfortable taking the photo. That lady was sitting there, enjoying the nature around her. That's where she grew up, these were the olive trees that provided her the means to live her life. behind her it was a small shop full of colorful handmade souvenirs. The owner of the shop was her son. As I was capturing her portrait, i felt like capturing a life full of wisdom. A life full of moments of joy, struggle (as she lives on a poor village in Crete island) and hard work.
Τα ταξιδια ειναι αυτο πουμου αρεσει, το παραδεχοαι. Μακαρι να μπορουσα να επισκεφτω καθε χωρα αυτου του πλανητη. Πιστευω πραγματικα οτι τα ταξιδια ειναι ενα απο τα λιγα πραγματα που μπορουν να σε κανουν πλουσιοτερο χωρις να χρειαζεται να πληρωσεις περισσοτερους φορους! Και ενω το να φωτογραφιζω κτηρια, διασημα μνημεια και τουριστικα αξιοθεατα ειναι κατι που μπορω να κανω, το να φωτογραφιζω ντοπιους ειναι κατι το οποιο μου ειναι πολυ δυσκολο. Δυσκολευομαι απο τα βασικα, οπως το να ζητησω αδεια να παρω μια φωτογραφια μεχρι και το πως να συνθεσω ενα πορτραιτο. Παντα ηταν κατι στο οποιο δεν τα καταφερνα και κατα πασα πιθανοτητα θα μεινει ετσι καθως δεν ξερω πως να διαχειριστω το ανθρωπινο στοιχειο σε μια φωτογραφια. Αυτη εδω ηταν μια απο τις λιγες περιπτωσεις (αν οχι η μονη) που ενιωσα ανετα να τραβηξω τη φωτογραφια. Η κυρια αυτη καθοταν εκει, απολαμβανοντας τη φυση γυρω της. Εκει ηταν που μεγαλωσε, εκει ηταν οι ελιες που της προσεφεραν το βιος. Πισω της ηταν ενα μικρο μαγαζακι με χειροποιητα σουβενιρ. Ο ιδιοκτητης του μαγαζιου ηταν ο γιος της. Καθως τραβουσα τη φωτογραφια, ενιωσα οτι αποτυπωνα μια ζωη γεματη σοφια. Μια ζωη γεματη στιγμες χαρας, δυσκολιων (καθως η κυρια ζει σε ενα φτωχο χωριο στο οροπεδιο λασιθιου) και σκληρης δουλειας