Burgemeester Robert Dries van der Mark; 'Ik weet niets en luister ook niet'.
De berging van de bultrug op de Vliehors had nog enige voeten in aarde. Het dier was binnen een paar uur na de ontdekking onder het zand begraven, omdat burgermeester van der Mark (r.) niet wist dat het om een bijzondere aanspoeling ging.
Een ter zake kundige medewerker van het plaatselijke museum werd niets gevraagd, en toen deze ongevraagd zijn kennis deelde, werd hier niets mee gedaan.
Er werd blind gevaren op de informatie die verkregen werd via de zeehondencrash in Pieterburen, die op grond van de beschrijving had bepaald dat het hier om een, niet zeldzame, aanspoeling van een gewone vinvis ging.
Ook de suggestie om het dier niet onmiddellijk te begraven, maar eerst te laten liggen, of te verplaatsen richting strandopgang, zodat de eilander schooljeugd en anderen de aanspoeling ook konden bezichtigen, werd in de wind geslagen.
Nee, van der Mark had gehoord van het geëxplodeerde potviskadaver in Taiwan, en zag in dit vers dode exemplaar dezelfde gevaren.
Dus moest het sofort onder de grond, en dat Defensie dit kon doen was ook weer meegenomen, want dat scheelde de gemeente Vlieland weer kosten.
En zo ging van der Mark (6 oktober 1946, goed babyboom jaar) de geschiedenis in als de burgemeester die een zeldzame aangespoelde walvis meteen onder de grond stopte, en de dag daarop weg gaf aan buureiland Texel.
"En dat de benepen Vlielanders dat weggeven niet snapten, dat kwam omdat de Vlielandse gemeenschap een beetje buiten de werkelijkheid leeft, en in zich zelf zijn gekeerd. Als de Vlielanders wat vaker over de heg hadden gekeken hadden ze dat allemaal wel begrepen", aldus Rob van der Mark in de Vliezier (pdf, pagina 3) van 18 september 2006.
Als de Vlielanders niet zo benepen waren geweest, dan hadden ze ook wel begrepen dat hij als voorzitter van het stembureau geen nattigheid voelde toen zijn kroegvrienden met vervalste stemmachtigingen, allen geadresseerd aan inmiddels vertrokken medewerkers van het Strandhotel van zijn vriend Harry, voor zijn tafel in het stembureau verschenen.
Als de Vlielanders wat vaker over de heg hadden gekeken, dan hadden ze ook wel gesnapt waarom Robert Dries zijn eigen bestemmingsplan aan zijn laars lapte, en een vriend uit Zeeland toestemming gaf drie strandhuisjes op het strand van Vlieland te plaatsen. Maar zo'n bescheiden proef -drie huisjes, die drie maanden zouden blijven staan- moest toch kunnen? Bij innovatieve projecten moet je nu eenmaal ruim denken, anders komt er nooit wat van de grond. Bovendien deed hij het voor zijn vriend uit Zeeland, die hij in het borrel circuit van zijn toenmalige vriendin, een dijkgravin uit Zeeland, had ontmoet, en voor zijn vriend Tjerk van bouwbedrijf Dijkstra, die mocht de huisjes bouwen.
Vlielanders zijn namelijk een stelletje verwaande sukkels met een horizon die niet verder reikt dan tot de vloedlijn.
Als wij wat wereldser waren geweest, dan hadden we deze regent namelijk wel begrepen.
Dan zouden wij de vriendjespolitiek, het willekeurig toepassen van wetgeving, het met minachting spreken over je burgers, het eigengereide optreden, het niet groeten, enzovoort, dat zouden wij allemaal snappen.
Maar, helaas, wij zijn dom en verwaand."
Nee, die Vlielanders zijn maar een benepen en aanmatigend volkje, kijk nu eens naar de conduite van Robert Dries van der Mark, het is toch onbegrijpelijk dat de Vlielanders deze burgemeester niet voor het leven als burgemeester van Vlieland hadden willen benoemen.
Burgemeester Robert Dries van der Mark; 'Ik weet niets en luister ook niet'.
De berging van de bultrug op de Vliehors had nog enige voeten in aarde. Het dier was binnen een paar uur na de ontdekking onder het zand begraven, omdat burgermeester van der Mark (r.) niet wist dat het om een bijzondere aanspoeling ging.
Een ter zake kundige medewerker van het plaatselijke museum werd niets gevraagd, en toen deze ongevraagd zijn kennis deelde, werd hier niets mee gedaan.
Er werd blind gevaren op de informatie die verkregen werd via de zeehondencrash in Pieterburen, die op grond van de beschrijving had bepaald dat het hier om een, niet zeldzame, aanspoeling van een gewone vinvis ging.
Ook de suggestie om het dier niet onmiddellijk te begraven, maar eerst te laten liggen, of te verplaatsen richting strandopgang, zodat de eilander schooljeugd en anderen de aanspoeling ook konden bezichtigen, werd in de wind geslagen.
Nee, van der Mark had gehoord van het geëxplodeerde potviskadaver in Taiwan, en zag in dit vers dode exemplaar dezelfde gevaren.
Dus moest het sofort onder de grond, en dat Defensie dit kon doen was ook weer meegenomen, want dat scheelde de gemeente Vlieland weer kosten.
En zo ging van der Mark (6 oktober 1946, goed babyboom jaar) de geschiedenis in als de burgemeester die een zeldzame aangespoelde walvis meteen onder de grond stopte, en de dag daarop weg gaf aan buureiland Texel.
"En dat de benepen Vlielanders dat weggeven niet snapten, dat kwam omdat de Vlielandse gemeenschap een beetje buiten de werkelijkheid leeft, en in zich zelf zijn gekeerd. Als de Vlielanders wat vaker over de heg hadden gekeken hadden ze dat allemaal wel begrepen", aldus Rob van der Mark in de Vliezier (pdf, pagina 3) van 18 september 2006.
Als de Vlielanders niet zo benepen waren geweest, dan hadden ze ook wel begrepen dat hij als voorzitter van het stembureau geen nattigheid voelde toen zijn kroegvrienden met vervalste stemmachtigingen, allen geadresseerd aan inmiddels vertrokken medewerkers van het Strandhotel van zijn vriend Harry, voor zijn tafel in het stembureau verschenen.
Als de Vlielanders wat vaker over de heg hadden gekeken, dan hadden ze ook wel gesnapt waarom Robert Dries zijn eigen bestemmingsplan aan zijn laars lapte, en een vriend uit Zeeland toestemming gaf drie strandhuisjes op het strand van Vlieland te plaatsen. Maar zo'n bescheiden proef -drie huisjes, die drie maanden zouden blijven staan- moest toch kunnen? Bij innovatieve projecten moet je nu eenmaal ruim denken, anders komt er nooit wat van de grond. Bovendien deed hij het voor zijn vriend uit Zeeland, die hij in het borrel circuit van zijn toenmalige vriendin, een dijkgravin uit Zeeland, had ontmoet, en voor zijn vriend Tjerk van bouwbedrijf Dijkstra, die mocht de huisjes bouwen.
Vlielanders zijn namelijk een stelletje verwaande sukkels met een horizon die niet verder reikt dan tot de vloedlijn.
Als wij wat wereldser waren geweest, dan hadden we deze regent namelijk wel begrepen.
Dan zouden wij de vriendjespolitiek, het willekeurig toepassen van wetgeving, het met minachting spreken over je burgers, het eigengereide optreden, het niet groeten, enzovoort, dat zouden wij allemaal snappen.
Maar, helaas, wij zijn dom en verwaand."
Nee, die Vlielanders zijn maar een benepen en aanmatigend volkje, kijk nu eens naar de conduite van Robert Dries van der Mark, het is toch onbegrijpelijk dat de Vlielanders deze burgemeester niet voor het leven als burgemeester van Vlieland hadden willen benoemen.