koszary Świnoujście, deutsche Soldaten in Swinemünde / Pommern, Kaiserliche Kriegsflagge
German Soldiers, Imperial War Flag in World War I. Pomerania.
Deutsche Kameraden in der Stube.
Historia koszar
"W 1909 r. podjęte zostały stosowne decyzje ojców miasta w porozumieniu z władzami wojskowymi, zawarta też została umowa z odpowiednią firmą. Wybrano berlińską firmę budowlaną Hartmann & Schlenzig w tym rodzaju budownictwa nader doświadczoną.
Plac budowy przeznaczony na koszary był podmokłą łąką na skrzyżowaniu dzisiejszych ulic Wojska Polskiego i Jana Matejki tak, że trzeba było go najpierw prawie dwa metry podnieść, aby położyć fundamenty. Mimo tych przeszkód prace postępowały nader sprawnie i koszary niemal w oczach ku zachwytowi ojców miasta rosły. Wspomniana firma z udziałem miejscowych rzemieślników w okresie od lutego 1910 r. do września 1911 wzniosła 11 budynków kompleksu koszarowego, jak to się obecnie mawia „pod klucz”. Koszty budowy wyniosły około 1 miliona marek. Był to spory wydatek, ale opłata dzierżawną za wynajem koszar dla wojska, ustalona, pozwalała mieć pewność o szybkiej amortyzacji wydatków. W nowych koszarach rozlokował się już 2 października 1911 r. 3 Batalion 34 Regimentu Fizylierów ze Szczecina. I tu przyszedł pech. Już 15 sierpnia 1913 roku spłonęły zabudowania gospodarcze koszar znajdujące się w miejscu dzisiejszego centrum handlowego „Dwunastka”. Zostały one za kwotę 16 000 marek odbudowane już jako pomieszczenia koszarowe. Po odbudowie w koszarach rozmieszczone został jeszcze batalion obrony wybrzeża późniejszy III Oddział Artylerii Morskiej, oraz załogi łodzi torpedowych.
Miasto miało dalsze zamierzenia w tym względzie. Przed I wojną światową pobliżu lazaretu wojskowego, który mieścił się wtedy na terenie zajmowanym obecnie przez szkołę na ulicy Piastowskiej, planowana była jeszcze budowa koszar dla jednostek artylerii i lotników. Wybuch pierwszej wojny plany te przekreślił. 1 września 1914 r. sygnał trąbki trębacza regimentu fizylierów na placu koszarowym obwieścił koniec czasu pokoju. Rozpoczęła się I wojna światowa.
W okresie wojny w koszarach szkolono kompanie piechoty i kierowane następnie na fronty. „Pensjonariusze” koszar – fizylierzy, ci dawni jak i ci z wojennego naboru, trafili na pola Flandrii i pod Verdun. W krwawych zmaganiach straciło tam życie ponad 40 procent żołnierzy świnoujskiego 3 batalionu.
Po klęsce Niemiec, od jesieni 1918 roku do połowy 1921 r. koszary były miejscem okresowego zamieszkiwania bezdomnych oraz rodzin tzw. bałtów - uciekinierów przed bolszewikami z terenów Łotwy i Estonii. Przez jakiś czas przetrzymywani tu też byli specjalni jeńcy – powstańcy śląscy. Jesienią 1920 roku do koszar weszły znowu kompanie fizylierów oraz jednostki obrony wybrzeża, przekształcone później na III Oddział Artylerii Morskiej ( III MAA )."
koszary Świnoujście, deutsche Soldaten in Swinemünde / Pommern, Kaiserliche Kriegsflagge
German Soldiers, Imperial War Flag in World War I. Pomerania.
Deutsche Kameraden in der Stube.
Historia koszar
"W 1909 r. podjęte zostały stosowne decyzje ojców miasta w porozumieniu z władzami wojskowymi, zawarta też została umowa z odpowiednią firmą. Wybrano berlińską firmę budowlaną Hartmann & Schlenzig w tym rodzaju budownictwa nader doświadczoną.
Plac budowy przeznaczony na koszary był podmokłą łąką na skrzyżowaniu dzisiejszych ulic Wojska Polskiego i Jana Matejki tak, że trzeba było go najpierw prawie dwa metry podnieść, aby położyć fundamenty. Mimo tych przeszkód prace postępowały nader sprawnie i koszary niemal w oczach ku zachwytowi ojców miasta rosły. Wspomniana firma z udziałem miejscowych rzemieślników w okresie od lutego 1910 r. do września 1911 wzniosła 11 budynków kompleksu koszarowego, jak to się obecnie mawia „pod klucz”. Koszty budowy wyniosły około 1 miliona marek. Był to spory wydatek, ale opłata dzierżawną za wynajem koszar dla wojska, ustalona, pozwalała mieć pewność o szybkiej amortyzacji wydatków. W nowych koszarach rozlokował się już 2 października 1911 r. 3 Batalion 34 Regimentu Fizylierów ze Szczecina. I tu przyszedł pech. Już 15 sierpnia 1913 roku spłonęły zabudowania gospodarcze koszar znajdujące się w miejscu dzisiejszego centrum handlowego „Dwunastka”. Zostały one za kwotę 16 000 marek odbudowane już jako pomieszczenia koszarowe. Po odbudowie w koszarach rozmieszczone został jeszcze batalion obrony wybrzeża późniejszy III Oddział Artylerii Morskiej, oraz załogi łodzi torpedowych.
Miasto miało dalsze zamierzenia w tym względzie. Przed I wojną światową pobliżu lazaretu wojskowego, który mieścił się wtedy na terenie zajmowanym obecnie przez szkołę na ulicy Piastowskiej, planowana była jeszcze budowa koszar dla jednostek artylerii i lotników. Wybuch pierwszej wojny plany te przekreślił. 1 września 1914 r. sygnał trąbki trębacza regimentu fizylierów na placu koszarowym obwieścił koniec czasu pokoju. Rozpoczęła się I wojna światowa.
W okresie wojny w koszarach szkolono kompanie piechoty i kierowane następnie na fronty. „Pensjonariusze” koszar – fizylierzy, ci dawni jak i ci z wojennego naboru, trafili na pola Flandrii i pod Verdun. W krwawych zmaganiach straciło tam życie ponad 40 procent żołnierzy świnoujskiego 3 batalionu.
Po klęsce Niemiec, od jesieni 1918 roku do połowy 1921 r. koszary były miejscem okresowego zamieszkiwania bezdomnych oraz rodzin tzw. bałtów - uciekinierów przed bolszewikami z terenów Łotwy i Estonii. Przez jakiś czas przetrzymywani tu też byli specjalni jeńcy – powstańcy śląscy. Jesienią 1920 roku do koszar weszły znowu kompanie fizylierów oraz jednostki obrony wybrzeża, przekształcone później na III Oddział Artylerii Morskiej ( III MAA )."