Jeroen Gijsels
Dag, Jeroentje lief
Woensdag 8 juni 2005
Vorige vrijdag hebben we afscheid genomen van ons liefste zoontje Jeroen. Velen van jullie waren aanwezig om hem nog een laatste keer bij hem te zijn en hem te groeten. Anderen zijn nog even een moment bij hem geweest de dagen ervoor. Daarvoor willen wij jullie in naam van Jeroen graag bedanken. Ook de offergang ten voordele van het Kinderkankerfonds van het UZ Gent was als een wonderbaarlijke vermenigvuldiging. Wij zijn zaterdag met de urne van Jeroen naar huis gekeerd, waar ze al een speciaal plaatsje heeft gekregen met een kaarsje erbij. Zo kunnen we altijd een beetje samen blijven. De komende weken willen we thuis tot rust komen, en stilletjesaan de draad der dingen weer oppakken. En Jeroens spulletjes, kleertjes en speelgoedjes opruimen. Sommige dingen, die ons mooie herinneringen bezorgden, willen we bijhouden terwijl we andere zullen weggeven. Bij voorbeeld aan 3K6, waar ze immers altijd speelgoed kunnen gebruiken voor de andere zieke kinderen. We denken ook af en toe een berichtje in Jeroens dagboekje te blijven bijvullen. Over hoe het met ons gaat, met Ceres en Rieneke, met de andere kindjes die Jeroen kende. En Jeroen zelf, die kijkt nu van ergens boven misschien glimlachend toe.
Jeroen
Je hebt gestreden als een leeuw, zo'n dapper ventje dat ze zeiden
door de chemo, medicijnen, heb je heel wat moeten lijden
Met levenbrengend bloed kreeg jij op 3K6 de beste zorgen
Wij hoopten, wensten allemaal voor jou een nieuwe mooie morgen
Remissie en de BMT en zelfs ook de GVL
al die ogen van de naald doorspartelde je wonderwel
Helaas bleken adeno en GVH te veel te zijn
infecties kwamen daar nog bij, 't oog van de naald bleek nu te klein
Met veel moed en dapperheid vocht je d'helft van je leven
honderdzeven dagen later heeft je lichaam 't opgegeven
O wat kon je schaterlachen, met perfecte tandjes wit
je blonde haartjes, j'oogjes blauw, tien vingers, teentjes in 't gelid
Ook kon je koppig zijn en roepen, waarbij je fel je stem verhief
om dan stil en zoetjes fluist'rend, te zeggen "mama 'k vind jou lief"
We wilden lentebloesems ruiken, 's zomers horen 't geruis der bomen
nog kleur'ge herfstblaadjes rapen, tesaam van wintervlokken dromen
Zucht! 't leven was je niet degund in deze wereld bij ons hier
je moest uiteindelijk oversteken naar d'andere kant van de rivier
Nu bij Lieze Lukas Brent en al die andere Engeltjes kleintjes
kijk je al naar DVD's en speelt met autootjes en treintjes
In de hemel zijn ook Lala Nemo Shrek en brother Beer,
Pardoes en insteekmozaïekjes, en van alles nog veel meer
Olijfjes chipjes Port Salut, je at het allemaal zo graag
alles wat je hartje mag heb je in overvloed vandaag
Ons engeltje op een wolkje boven, let j'een beetje op je zusjes?
zij blijven altijd aan je denken en zenden jou hun duizend kusjes
Ons huisje zal wat stiller worden, maar je beeld en stem beklijven
alhoewel verweesd, bedroefd, zullen wij met vijven blijven
Soms zullen we in de stille nacht een klein en fonk'lend sterretje zien
dat ben dan jij die ons vertelt: kijk eens heb je mij gezien?
Ga nu maar Jeroentje lief, in onze harten blijf je leven
ooit dan zien w'elkander weer, in een ander mooier Leven
Mama & Papa, Ceres en Rieneke
Omdat velen het verhaal van Jeroen tijdens de rouwplechtigheid graag nog eens willen lezen:
"Familie, vrienden, beste allemaal,
Lieve Jeroen,
Toen je op 5 oktober 2001 werd geboren, waren we in de wolken. Een zoontje, en een broertje voor Ceres. Alles ging goed zoals het hoorde. Een stoere kerel. Op 8 maand stond je al op je beentjes. En op de creche hing je samen met je vriendje Paulus de grote jongen uit.
En toen werd je 2 jaar geleden ziek. Het leek eerst onschuldig, een bloedonderzoekje, oef zeker geen leukemie. Maar dan toch. Een schok, onze zorgeloze wereld stortte in. Wat hadden wij verkeerd gedaan? Geen tijd om na te denken, de chemobehandelingen begonnen meteen. Na 5 weken ziekenhuis mocht je met het paasweekend naar huis. Dan een borstcatheter en moeilijke zomermaanden. 3K6 werd onze tweede thuis. Vanaf eind 2003 waren we dan weer meer thuis. Je mocht opnieuw gewoon in bad samen met Ceres en met Rieneke, die ondertussen geboren was. Je kon weer naar de juffen Marjan en Ariette, mee op vakantie naar Frankrijk, en een weekje naar Villa Pardoes in de Efteling. Een heerlijke, geweldige tijd vol plezier. Bij je 3de verjaardag dachten we nog dat je spoedig helemaal genezen zou zijn.
Maar amper 1 maand later waren er enkele verdachte cellen. Vertwijfeld gingen we nog een weekje naar Spanje, waar jij met ons nog van alle kleine momenten genoot. Dan volgde weer zware chemotherapie. Die hielp wel maar niet genoeg, een beenmergtransplantatie was de enige redding. In Amerika vond men een geschikte, bijna ideale donor. Weer hoop. Alleen waren die stoute cellen intussen heel agressief geworden. Op 9 februari, dag op dag 3 jaar nadat je was gedoopt, zou je nieuwe leventje beginnen. Op geen maand tijd was je al uit de isolatiekamer, en met Paasdag mocht je naar huis. Je lachte, speelde en had energie genoeg. Je herstelde.
Het zou de laatste keer zijn. Dezelfde kankercellen kwamen een 3de maal terug. Je nieuwe beenmerg vocht ertegen wat het kon, maar tastte daarmee ook onherstelbaar je eigen orgaantjes aan. Enkele anders onschuldige virussen deden dat ook. Toch vocht je terug en verbeterde een beetje. We hoopten dat de tijd in jouw voordeel zou spelen. Nog 1 keer met jou buiten naar de passerende auto's kijken. Maar toen was je lichaam moe en op van de strijd. Je sloot je oogjes. Voorgoed, deze keer. Je hartje was heel sterk, maar de rest was ongeneeslijk ziek geworden. We lieten je gaan terwijl we jou in onze armen hielden. Achteraf stilte, rust, leegte. We hebben allemaal gedaan wat we konden, tevergeefs. We hadden nog zoveel dromen voor jou, nog zoveel dingen die we samen wilden doen. Misschien zou je autopiloot geworden zijn, of verpleger of ingenieur of iets helemaal anders. Of dokter om zieke kindjes te genezen. Nu word je beschermengeltje voor ons.
We zijn nu ongewild van onze plicht ontslagen, maar we hebben er een andere gekregen. We zullen jou niet vergeten. Hoe zouden we dat ook kunnen met al onze herinneringen samen? We zullen je lach, je energie, je knuffels missen. Maar je blijft in onze harten en in ons gezinnetje. Waar nu ook een beetje rust kan komen.
Natasja en ik danken jullie in naam van Jeroen voor jullie aanwezigheid."
Dag, Jeroentje lief
Woensdag 8 juni 2005
Vorige vrijdag hebben we afscheid genomen van ons liefste zoontje Jeroen. Velen van jullie waren aanwezig om hem nog een laatste keer bij hem te zijn en hem te groeten. Anderen zijn nog even een moment bij hem geweest de dagen ervoor. Daarvoor willen wij jullie in naam van Jeroen graag bedanken. Ook de offergang ten voordele van het Kinderkankerfonds van het UZ Gent was als een wonderbaarlijke vermenigvuldiging. Wij zijn zaterdag met de urne van Jeroen naar huis gekeerd, waar ze al een speciaal plaatsje heeft gekregen met een kaarsje erbij. Zo kunnen we altijd een beetje samen blijven. De komende weken willen we thuis tot rust komen, en stilletjesaan de draad der dingen weer oppakken. En Jeroens spulletjes, kleertjes en speelgoedjes opruimen. Sommige dingen, die ons mooie herinneringen bezorgden, willen we bijhouden terwijl we andere zullen weggeven. Bij voorbeeld aan 3K6, waar ze immers altijd speelgoed kunnen gebruiken voor de andere zieke kinderen. We denken ook af en toe een berichtje in Jeroens dagboekje te blijven bijvullen. Over hoe het met ons gaat, met Ceres en Rieneke, met de andere kindjes die Jeroen kende. En Jeroen zelf, die kijkt nu van ergens boven misschien glimlachend toe.
Jeroen
Je hebt gestreden als een leeuw, zo'n dapper ventje dat ze zeiden
door de chemo, medicijnen, heb je heel wat moeten lijden
Met levenbrengend bloed kreeg jij op 3K6 de beste zorgen
Wij hoopten, wensten allemaal voor jou een nieuwe mooie morgen
Remissie en de BMT en zelfs ook de GVL
al die ogen van de naald doorspartelde je wonderwel
Helaas bleken adeno en GVH te veel te zijn
infecties kwamen daar nog bij, 't oog van de naald bleek nu te klein
Met veel moed en dapperheid vocht je d'helft van je leven
honderdzeven dagen later heeft je lichaam 't opgegeven
O wat kon je schaterlachen, met perfecte tandjes wit
je blonde haartjes, j'oogjes blauw, tien vingers, teentjes in 't gelid
Ook kon je koppig zijn en roepen, waarbij je fel je stem verhief
om dan stil en zoetjes fluist'rend, te zeggen "mama 'k vind jou lief"
We wilden lentebloesems ruiken, 's zomers horen 't geruis der bomen
nog kleur'ge herfstblaadjes rapen, tesaam van wintervlokken dromen
Zucht! 't leven was je niet degund in deze wereld bij ons hier
je moest uiteindelijk oversteken naar d'andere kant van de rivier
Nu bij Lieze Lukas Brent en al die andere Engeltjes kleintjes
kijk je al naar DVD's en speelt met autootjes en treintjes
In de hemel zijn ook Lala Nemo Shrek en brother Beer,
Pardoes en insteekmozaïekjes, en van alles nog veel meer
Olijfjes chipjes Port Salut, je at het allemaal zo graag
alles wat je hartje mag heb je in overvloed vandaag
Ons engeltje op een wolkje boven, let j'een beetje op je zusjes?
zij blijven altijd aan je denken en zenden jou hun duizend kusjes
Ons huisje zal wat stiller worden, maar je beeld en stem beklijven
alhoewel verweesd, bedroefd, zullen wij met vijven blijven
Soms zullen we in de stille nacht een klein en fonk'lend sterretje zien
dat ben dan jij die ons vertelt: kijk eens heb je mij gezien?
Ga nu maar Jeroentje lief, in onze harten blijf je leven
ooit dan zien w'elkander weer, in een ander mooier Leven
Mama & Papa, Ceres en Rieneke
Omdat velen het verhaal van Jeroen tijdens de rouwplechtigheid graag nog eens willen lezen:
"Familie, vrienden, beste allemaal,
Lieve Jeroen,
Toen je op 5 oktober 2001 werd geboren, waren we in de wolken. Een zoontje, en een broertje voor Ceres. Alles ging goed zoals het hoorde. Een stoere kerel. Op 8 maand stond je al op je beentjes. En op de creche hing je samen met je vriendje Paulus de grote jongen uit.
En toen werd je 2 jaar geleden ziek. Het leek eerst onschuldig, een bloedonderzoekje, oef zeker geen leukemie. Maar dan toch. Een schok, onze zorgeloze wereld stortte in. Wat hadden wij verkeerd gedaan? Geen tijd om na te denken, de chemobehandelingen begonnen meteen. Na 5 weken ziekenhuis mocht je met het paasweekend naar huis. Dan een borstcatheter en moeilijke zomermaanden. 3K6 werd onze tweede thuis. Vanaf eind 2003 waren we dan weer meer thuis. Je mocht opnieuw gewoon in bad samen met Ceres en met Rieneke, die ondertussen geboren was. Je kon weer naar de juffen Marjan en Ariette, mee op vakantie naar Frankrijk, en een weekje naar Villa Pardoes in de Efteling. Een heerlijke, geweldige tijd vol plezier. Bij je 3de verjaardag dachten we nog dat je spoedig helemaal genezen zou zijn.
Maar amper 1 maand later waren er enkele verdachte cellen. Vertwijfeld gingen we nog een weekje naar Spanje, waar jij met ons nog van alle kleine momenten genoot. Dan volgde weer zware chemotherapie. Die hielp wel maar niet genoeg, een beenmergtransplantatie was de enige redding. In Amerika vond men een geschikte, bijna ideale donor. Weer hoop. Alleen waren die stoute cellen intussen heel agressief geworden. Op 9 februari, dag op dag 3 jaar nadat je was gedoopt, zou je nieuwe leventje beginnen. Op geen maand tijd was je al uit de isolatiekamer, en met Paasdag mocht je naar huis. Je lachte, speelde en had energie genoeg. Je herstelde.
Het zou de laatste keer zijn. Dezelfde kankercellen kwamen een 3de maal terug. Je nieuwe beenmerg vocht ertegen wat het kon, maar tastte daarmee ook onherstelbaar je eigen orgaantjes aan. Enkele anders onschuldige virussen deden dat ook. Toch vocht je terug en verbeterde een beetje. We hoopten dat de tijd in jouw voordeel zou spelen. Nog 1 keer met jou buiten naar de passerende auto's kijken. Maar toen was je lichaam moe en op van de strijd. Je sloot je oogjes. Voorgoed, deze keer. Je hartje was heel sterk, maar de rest was ongeneeslijk ziek geworden. We lieten je gaan terwijl we jou in onze armen hielden. Achteraf stilte, rust, leegte. We hebben allemaal gedaan wat we konden, tevergeefs. We hadden nog zoveel dromen voor jou, nog zoveel dingen die we samen wilden doen. Misschien zou je autopiloot geworden zijn, of verpleger of ingenieur of iets helemaal anders. Of dokter om zieke kindjes te genezen. Nu word je beschermengeltje voor ons.
We zijn nu ongewild van onze plicht ontslagen, maar we hebben er een andere gekregen. We zullen jou niet vergeten. Hoe zouden we dat ook kunnen met al onze herinneringen samen? We zullen je lach, je energie, je knuffels missen. Maar je blijft in onze harten en in ons gezinnetje. Waar nu ook een beetje rust kan komen.
Natasja en ik danken jullie in naam van Jeroen voor jullie aanwezigheid."