Longiness

Δεν ξέρω πια πόσο καιρό περιμένω. Πονάει η προσμονή όταν δεν έχει τέλος. Δεν φωνάζω πια. Απλώς… υπάρχω.

Κουράστηκα. Από τη σιωπή, από τη νύχτα, από την απουσία.

Δεν με βρίσκει κανείς εδώ. Ίσως γιατί κανείς δεν ψάχνει.

Η προσμονή με διέλυσε σιωπηλά, μέρα με τη μέρα.

Κάποτε είχα ελπίδα… τώρα έχω μόνο βάρος.

Και μια νύχτα που με κρατά ...γιατί κανείς άλλος δεν το κάνει.

 

I no longer know how long I’ve been waiting.

Longing hurts when it has no end.

I don’t scream anymore. I simply… exist.

I’m tired. Of the silence. Of the night. Of the absence.

No one finds me here.

Perhaps because no one is searching.

Longing quietly broke me. Day by day.

Once, I had hope.

Now, all I have is weight.

And a night that holds me. Because no one else does.

 

 

Done