Przemysłowy Aspekt Świata
Cegielnia. | The brickworks.
Old brick works with Hoffmann kiln.
Jedna z wielu cegielni zlokalizowanych w okolicy. Duże pokłady iłów zadecydowały o rozwoju przemysłu ceramicznego w tym rejonie po II połowie XIX wieku. Impulsem do jego rozwoju był również pożar miasta w 1807 roku, przez który zaczęto odchodzić od budownictwa drewnianego. Wewnątrz budynku cegielni znajduje się kręgowy piec typu Hoffmana. Konstrukcja pieca została opatentowana w 1858 roku przez Friedricha Hoffmanna. Piec ten ma postać półokrągłego tunelu, natomiast jego kształt od góry przypomina rozciągnięty pierścień. Pośrodku pieca stoi komin. Robotnicy układali wewnątrz pieca stos surowych, uformowanych cegieł, a następnie zamurowywali wejścia. Palacz zasypywał ze specjalnego wózka węgiel do pieca poprzez otwory w jego stropie. Przesuwanie wózka i zasyp paliwa w kolejne otwory wzdłuż pieca powodowało, że płomień wewnątrz niego wędrował. Piec dzieliło się na sekcje i podczas gdy z jednej strony następowało wypalanie cegieł, z drugiej zaś gotowy wyrób był odbierany. Gorące powietrze, pochodzące z sekcji chłodzenia wyrobów trafiało do sekcji załadowanej świeżym materiałem celem jego dosuszenia. Powietrze to kierowało się do odpowiednich komór za pomocą przestawianych rur. Natomiast gorącymi spalinami podgrzewało się wsad przed wypaleniem. Był to dowód na pierwsze starania inżynierów na zwiększenie efektywności energetycznej pieca. Nierównomierne spalanie w przekroju pieca i zróżnicowany rozkład temperatur powodował, że powstawała cegła o wyjątkowych walorach wizualnych i służyła do rekonstrukcji najpiękniejszych zabytków. Proces wypalania cegieł tą metodą trwał przez około 2 - 3 doby. Obecnie jest stosowany głównie w cegielniach rzemieślniczych, natomiast wypalanie cegieł we współczesnych cegielniach odbywa się w piecach tunelowych, opalanych olejem opałowym lub gazem ziemnym. Po lewej stronie widoczny jest fragment drewnianego zadaszenia suszarni uformowanych wyrobów przed wypalaniem.
Cegielnia. | The brickworks.
Old brick works with Hoffmann kiln.
Jedna z wielu cegielni zlokalizowanych w okolicy. Duże pokłady iłów zadecydowały o rozwoju przemysłu ceramicznego w tym rejonie po II połowie XIX wieku. Impulsem do jego rozwoju był również pożar miasta w 1807 roku, przez który zaczęto odchodzić od budownictwa drewnianego. Wewnątrz budynku cegielni znajduje się kręgowy piec typu Hoffmana. Konstrukcja pieca została opatentowana w 1858 roku przez Friedricha Hoffmanna. Piec ten ma postać półokrągłego tunelu, natomiast jego kształt od góry przypomina rozciągnięty pierścień. Pośrodku pieca stoi komin. Robotnicy układali wewnątrz pieca stos surowych, uformowanych cegieł, a następnie zamurowywali wejścia. Palacz zasypywał ze specjalnego wózka węgiel do pieca poprzez otwory w jego stropie. Przesuwanie wózka i zasyp paliwa w kolejne otwory wzdłuż pieca powodowało, że płomień wewnątrz niego wędrował. Piec dzieliło się na sekcje i podczas gdy z jednej strony następowało wypalanie cegieł, z drugiej zaś gotowy wyrób był odbierany. Gorące powietrze, pochodzące z sekcji chłodzenia wyrobów trafiało do sekcji załadowanej świeżym materiałem celem jego dosuszenia. Powietrze to kierowało się do odpowiednich komór za pomocą przestawianych rur. Natomiast gorącymi spalinami podgrzewało się wsad przed wypaleniem. Był to dowód na pierwsze starania inżynierów na zwiększenie efektywności energetycznej pieca. Nierównomierne spalanie w przekroju pieca i zróżnicowany rozkład temperatur powodował, że powstawała cegła o wyjątkowych walorach wizualnych i służyła do rekonstrukcji najpiękniejszych zabytków. Proces wypalania cegieł tą metodą trwał przez około 2 - 3 doby. Obecnie jest stosowany głównie w cegielniach rzemieślniczych, natomiast wypalanie cegieł we współczesnych cegielniach odbywa się w piecach tunelowych, opalanych olejem opałowym lub gazem ziemnym. Po lewej stronie widoczny jest fragment drewnianego zadaszenia suszarni uformowanych wyrobów przed wypalaniem.