Connection | Verbinding
For this fourth edition, Triennial Bruges: Spaces of Possibility looks for the city's dormant potential. How can a UNESCO-protected historic city, where preservation is central, deal with concepts such as change and sustainability, and how can contemporary art and architecture create a new framework for this?
"Common Thread" by SO–IL (USA) together with Dr Mariana Popescu (TU Delft) and Summum Engineering. In the garden of the former Capuchin Monastery, a fabric that spans two neighbourhoods and creates a new urban connection.
Inspired by Bruges’ history as a lacemaking centre, the US architecture firm is using weaving as a social, economic and formal binding agent. The site was owned by the religious order of the Friars Minor Capuchin until 2020. It is being opened up to the public for the first time through this work. The garden is located in the west quarter of Bruges and is part of a major revaluation project in the city.
Common Thread meanders like a curved line through the enclosed green space and accentuates new corners of the garden at every turn, slowly revealing the site to the public. The high-tech membrane consists of 3D printed and metal elements, tubes and textile segments made from recycled PET bottles. The fabric skin, machine-woven at Delft University of Technology, plays with black-and-white plain weave patterns, creating a play of light and shadow, open and closed, in the process.
With this modular work, SO–IL introduces the public to a place in change and guides visitors from Hauwerstraat to Klokstraat, where they can continue their journey after an unexpected exit.
Source: triennalebrugge.be/en/installations/common-thread
------------------------
Voor deze vierde editie gaat Triënnale Brugge: Spaces of Possibility, op zoek naar het sluimerend potentieel van de stad. Hoe kan een Unesco-beschermde historische stad, waar behoud centraal staat, omgaan met concepten als verandering en duurzaamheid, en hoe kan hedendaagse kunst en architectuur hier een nieuw kader voor scheppen?
"Common Thread" door SO–IL (R) in samenwerking met Dr. Mariana Popescu (TU Delft) en Summum Engineering. In de tuin van het voormalig Kapucijnenklooster, een weefsel dat zich over twee buurten uitstrekt en een nieuwe verbinding in de stad maakt.
Geïnspireerd door de geschiedenis van Brugge als centrum voor kant, gaat het Amerikaanse architectuurbureau aan de slag met weven als een sociaal, economisch en vormelijk bindmiddel. De locatie, tot 2020 eigendom van de religieuze orde Minderbroeders Kapucijnen, wordt via dit werk voor het eerst ontsloten voor het publiek. Het bevindt zich in het westkwartier van Brugge en maakt vandaag deel uit van een groots opgezet herwaarderingstraject in de stad.
Common Thread slingert zich als een gebogen lijn doorheen de groene binnenruimte, waarbij het zich telkens opent naar nieuwe hoeken in de tuin en zo stapsgewijs de plek aan de bezoeker blootgeeft. Het hoogtechnologisch membraam bestaat uit 3D-geprinte en metalen onderdelen, buizen en textiele segmenten die uit gerecycleerde PET-flessen worden vervaardigd. De stoffen huid, machinegeweven aan de Technische Universiteit van Delft, speelt met zwart-witpatronen die recht/averecht worden geweven en hierbij een spel van licht en schaduw, open en gesloten, maken.
Met het modulair werk laat SO–IL het publiek kennismaken met een plek in verandering en begeleidt bezoekers van de Hauwer- tot Klokstraat, waar ze na een onverwachte exit hun tocht kunnen verderzetten.
Connection | Verbinding
For this fourth edition, Triennial Bruges: Spaces of Possibility looks for the city's dormant potential. How can a UNESCO-protected historic city, where preservation is central, deal with concepts such as change and sustainability, and how can contemporary art and architecture create a new framework for this?
"Common Thread" by SO–IL (USA) together with Dr Mariana Popescu (TU Delft) and Summum Engineering. In the garden of the former Capuchin Monastery, a fabric that spans two neighbourhoods and creates a new urban connection.
Inspired by Bruges’ history as a lacemaking centre, the US architecture firm is using weaving as a social, economic and formal binding agent. The site was owned by the religious order of the Friars Minor Capuchin until 2020. It is being opened up to the public for the first time through this work. The garden is located in the west quarter of Bruges and is part of a major revaluation project in the city.
Common Thread meanders like a curved line through the enclosed green space and accentuates new corners of the garden at every turn, slowly revealing the site to the public. The high-tech membrane consists of 3D printed and metal elements, tubes and textile segments made from recycled PET bottles. The fabric skin, machine-woven at Delft University of Technology, plays with black-and-white plain weave patterns, creating a play of light and shadow, open and closed, in the process.
With this modular work, SO–IL introduces the public to a place in change and guides visitors from Hauwerstraat to Klokstraat, where they can continue their journey after an unexpected exit.
Source: triennalebrugge.be/en/installations/common-thread
------------------------
Voor deze vierde editie gaat Triënnale Brugge: Spaces of Possibility, op zoek naar het sluimerend potentieel van de stad. Hoe kan een Unesco-beschermde historische stad, waar behoud centraal staat, omgaan met concepten als verandering en duurzaamheid, en hoe kan hedendaagse kunst en architectuur hier een nieuw kader voor scheppen?
"Common Thread" door SO–IL (R) in samenwerking met Dr. Mariana Popescu (TU Delft) en Summum Engineering. In de tuin van het voormalig Kapucijnenklooster, een weefsel dat zich over twee buurten uitstrekt en een nieuwe verbinding in de stad maakt.
Geïnspireerd door de geschiedenis van Brugge als centrum voor kant, gaat het Amerikaanse architectuurbureau aan de slag met weven als een sociaal, economisch en vormelijk bindmiddel. De locatie, tot 2020 eigendom van de religieuze orde Minderbroeders Kapucijnen, wordt via dit werk voor het eerst ontsloten voor het publiek. Het bevindt zich in het westkwartier van Brugge en maakt vandaag deel uit van een groots opgezet herwaarderingstraject in de stad.
Common Thread slingert zich als een gebogen lijn doorheen de groene binnenruimte, waarbij het zich telkens opent naar nieuwe hoeken in de tuin en zo stapsgewijs de plek aan de bezoeker blootgeeft. Het hoogtechnologisch membraam bestaat uit 3D-geprinte en metalen onderdelen, buizen en textiele segmenten die uit gerecycleerde PET-flessen worden vervaardigd. De stoffen huid, machinegeweven aan de Technische Universiteit van Delft, speelt met zwart-witpatronen die recht/averecht worden geweven en hierbij een spel van licht en schaduw, open en gesloten, maken.
Met het modulair werk laat SO–IL het publiek kennismaken met een plek in verandering en begeleidt bezoekers van de Hauwer- tot Klokstraat, waar ze na een onverwachte exit hun tocht kunnen verderzetten.