Cezary Miłoś Przemysł w fakcie i obrazie
Huta im. T. Sendzimira (obecnie ArcelorMittal Poland Oddział Kraków) - Wielkie Piece, hala lejnicza wielkiego pieca nr 5. / Tadeusz Sendzimir Iron&Steel Works (currently ArcelorMittal Poland Unit in Kraków) - Blast Furnaces, cast house of blast furnace 5.
"Odświeżona Piąteczka"
26.08.2016
Po zapoznaniu się z wydziałami Spiekalni oraz Koksowni Huty im. Tadeusza Sendzimira (obecnie ArcelorMittal Poland Oddział Kraków), w których przygotowuje się surowce do procesu wielkopiecowego, przenosimy się do najbardziej imponującego wydziału każdej Huty surowcowej, czyli na wielkie piece. W Polsce pracują obecnie 3 wielkie piece – 2 w Dąbrowie Górniczej (nr 2 i nr 3) oraz jeden w Krakowie (nr 5) i to właśnie krakowskiemu wielkiemu piecowi przyjrzymy się bliżej. Pozostałymi jednostkami nieeksploatowanymi, znajdującymi się w niniejszych Hutach są wielki piec nr 3 w Krakowie oraz wielki piec nr 1 w Dąbrowie Górniczej. W Polsce istnieją jeszcze fizycznie wielkie piece w Rudzie Śląskiej, Starachowicach oraz Chlewiskach, zaś ruiny jednostek wielkopiecowych znajdują się między innymi w Samsonowie. Wielki piec jest sercem procesu produkcyjnego Huty surowcowej. Do wielkiego pieca trafiają ruda żelaza (przygotowywana zazwyczaj w procesie spiekania) oraz koks i topniki. Ruda jest materiałem żelazonośnym. Koks stanowi paliwo w procesie zapewniające uzyskanie odpowiedniej temperatury oraz gazów redukcyjnych niezbędnych w procesach redukcji rud żelaza. Trzecią grupą materiałów wsadowych są topniki, które mają za zadanie ułatwienie procesu wiązania zanieczyszczeń z rudy i tworzenie się żużla. Niezbędnym jest także gorący dmuch wielkopiecowy. Głównym produktem procesu jest surówka żelaza, czyli stop żelaza z węglem o zawartości węgla powyżej 2,11% (zwykle to ponad 4%). Wysoka zawartość węgla oraz zanieczyszczeń (między innymi krzemu, fosforu czy siarki) powoduje, że w większości zastosowań surówka z racji swojej kruchości nie może zostać wykorzystana. W związku z tym surówka to półprodukt w procesie produkcji stali i wymaga dalszej przeróbki w procesach stalowniczych. W Polsce produkcja surówki kształtuje się w ostatnich latach na poziomie około 5 mln ton rocznie. Przewiduję, że w 2018 roku sięgnie ona poziomu 5 mln, podobnie jak rok wcześniej (5,1 mln ton w 2017). W ostatnich latach najgorsze wyniki produkcji wiązały się z ogólnoświatową recesją na rynku stali, kiedy polska roczna produkcja surówki spadła w 2009 roku do zaledwie około 3 mln ton. Przed spowolnieniem, w 2007 roku było to niemal 6 mln ton. Pozostałymi ubocznymi, ale pełnowartościowymi produktami procesu są żużel wielkopiecowy oraz gaz wielkopiecowy. Na zdjęciu krakowski wielki piec nr 5 po remoncie modernizacyjnym z roku 2016.
Huta im. T. Sendzimira (obecnie ArcelorMittal Poland Oddział Kraków) - Wielkie Piece, hala lejnicza wielkiego pieca nr 5. / Tadeusz Sendzimir Iron&Steel Works (currently ArcelorMittal Poland Unit in Kraków) - Blast Furnaces, cast house of blast furnace 5.
"Odświeżona Piąteczka"
26.08.2016
Po zapoznaniu się z wydziałami Spiekalni oraz Koksowni Huty im. Tadeusza Sendzimira (obecnie ArcelorMittal Poland Oddział Kraków), w których przygotowuje się surowce do procesu wielkopiecowego, przenosimy się do najbardziej imponującego wydziału każdej Huty surowcowej, czyli na wielkie piece. W Polsce pracują obecnie 3 wielkie piece – 2 w Dąbrowie Górniczej (nr 2 i nr 3) oraz jeden w Krakowie (nr 5) i to właśnie krakowskiemu wielkiemu piecowi przyjrzymy się bliżej. Pozostałymi jednostkami nieeksploatowanymi, znajdującymi się w niniejszych Hutach są wielki piec nr 3 w Krakowie oraz wielki piec nr 1 w Dąbrowie Górniczej. W Polsce istnieją jeszcze fizycznie wielkie piece w Rudzie Śląskiej, Starachowicach oraz Chlewiskach, zaś ruiny jednostek wielkopiecowych znajdują się między innymi w Samsonowie. Wielki piec jest sercem procesu produkcyjnego Huty surowcowej. Do wielkiego pieca trafiają ruda żelaza (przygotowywana zazwyczaj w procesie spiekania) oraz koks i topniki. Ruda jest materiałem żelazonośnym. Koks stanowi paliwo w procesie zapewniające uzyskanie odpowiedniej temperatury oraz gazów redukcyjnych niezbędnych w procesach redukcji rud żelaza. Trzecią grupą materiałów wsadowych są topniki, które mają za zadanie ułatwienie procesu wiązania zanieczyszczeń z rudy i tworzenie się żużla. Niezbędnym jest także gorący dmuch wielkopiecowy. Głównym produktem procesu jest surówka żelaza, czyli stop żelaza z węglem o zawartości węgla powyżej 2,11% (zwykle to ponad 4%). Wysoka zawartość węgla oraz zanieczyszczeń (między innymi krzemu, fosforu czy siarki) powoduje, że w większości zastosowań surówka z racji swojej kruchości nie może zostać wykorzystana. W związku z tym surówka to półprodukt w procesie produkcji stali i wymaga dalszej przeróbki w procesach stalowniczych. W Polsce produkcja surówki kształtuje się w ostatnich latach na poziomie około 5 mln ton rocznie. Przewiduję, że w 2018 roku sięgnie ona poziomu 5 mln, podobnie jak rok wcześniej (5,1 mln ton w 2017). W ostatnich latach najgorsze wyniki produkcji wiązały się z ogólnoświatową recesją na rynku stali, kiedy polska roczna produkcja surówki spadła w 2009 roku do zaledwie około 3 mln ton. Przed spowolnieniem, w 2007 roku było to niemal 6 mln ton. Pozostałymi ubocznymi, ale pełnowartościowymi produktami procesu są żużel wielkopiecowy oraz gaz wielkopiecowy. Na zdjęciu krakowski wielki piec nr 5 po remoncie modernizacyjnym z roku 2016.