Cezary Miłoś Przemysł w fakcie i obrazie
Huta im. T. Sendzimira (obecnie ArcelorMittal Poland Oddział Kraków) - wielki piec nr 5. / Tadeusz Sendzimir Iron&Steel Works (currently ArcelorMittal Poland Unit in Kraków) - blast furnace No.5.
26.08.2018
Przyjrzeliśmy się załadunkowi materiałów wsadowych pora więc skoncentrować się na samym piecu. Wielki piec to piec szybowy służący do wytapiania surówki żelaza w stanie ciekłym będącej półproduktem w procesie produkcyjnym stali. Piec jest reaktorem przeciwprądowym, gdyż wsad obsuwa się w nim grawitacyjnie, zaś tlenki węgla powstające ze spalania koksu, redukujące tlenki żelaza, przemieszczają się ku górze. Źródłem temperatury niezbędnej do osiągnięcia surówki w stanie ciekłym jest głównie koks, jednak istnieją też alternatywne, uzupełniające paliwa jak np. pył węglowy pozwalający ograniczyć zużycie koksu. W Krakowie piec posiada nowoczesną instalację wdmuchiwania pyłu węglowego będącą wyrazem wysokiego poziomu technologicznego pieca. Na północny wschód od pieca nr 3 znajduje się składowisko węgla dla instalacji oraz spory niebieski budynek przygotowania węgla do procesu wdmuchiwania do pieca. Główne paliwo, jakim jest koks, nie tylko zapewnia temperaturę, ale w wyniku jego spalania powstają niezbędne gazy redukcyjne, redukujące rudę żelaza mającą postać tlenków żelaza. Profil pieca w uproszczeniu można opisać, jako 2 ścięte stożki. Górna część pieca, w której zachodzi załadunek pieca to gardziel. Poniżej znajduje się górny stożek rozszerzający się ku dołowi, ten odcinek pieca to tzw. szyb. To element pieca zawierający największą część jego objętości. Rozszerza się on wraz ze zmniejszającą się wysokością pieca, ponieważ wraz z opadaniem w nim ku dołowi materiałów wsadowych zwiększa się znacząco ich temperatura, a to skutkuje zwiększaniem się objętości wsadu. Następnie ma miejsce przestron, czyli krótki fragment pieca o stałej średnicy wraz ze spadkiem wysokości. To rejon, w którym wsad ma największą objętość. Niżej znajdują się spadki stanowione z punktu widzenia kształtu pieca przez drugi ścięty stożek, którego średnica maleje ze spadkiem wysokości. W spadkach znajduje się już surówka i żużel w stanie ciekłym, zaś jedynie koks jest w stanie stałym. Skutkuje to redukcją objętości wsadu, pustki pomiędzy materiałami wsadowymi będące następstwem porowatości objętości wsadu zapewniającej jego przewiewność w stanie stałym są już wypełniane. Co więcej spadki zapobiegają zbyt szybkiemu spływaniu ciekłych produktów. Kąt spadków musi być tak dobrany, aby nie było ryzyka powstawania zawisów wsadu. Poniżej spadków znajduje się gar. Gromadzą się w nim ciekłe produkty tj. surówka żelaza i żużel, który jest lżejszy i pływa po powierzchni surówki. Na poziomie garu przez dysze wdmuchiwane jest gorące powietrze tzw. gorący dmuch o temperaturze, która może sięgnąć nawet 1400 stopni Celsjusza. Wielkie piece największej objętości mogą posiadać nawet 36 dysz. Najniższa część pieca to tzw. kotlina. Znajduje się w niej pewna ilość surówki, która nie może wypłynąć z pieca, gdyż znajduje się poniżej poziomu otworu spustowego. Po wygaszeniu pieca na tym poziomie surówka zastyga a jej usuwanie to wybuchowa sprawa, używa się materiałów eksplozyjnych. Piec znajduje się w hali lejniczej, w której została wykonana fotografia. Wśród obiektów wyróżniających się w sylwetce pieca jest okrężnica, czyli rura wokół pieca rozprowadzająca gorący dmuch wielkopiecowy przez dysze do garu pieca. Imponuje tez skomplikowana sieć z reguły zielonych rurek będących częścią złożonego systemu chłodzenia pieca. Odpowiednio realizowane chłodzenie pozwala na wydłużenie czasu kampanii pieca. Piec jest urządzeniem pracującym w sposób ciągłym, zaś jego zatrzymanie wiąże się z dużymi kosztami, w związku, z czym piec po rozpaleniu pracuje bez przerwy aż do momentu, w którym zużycie wyłożenia ogniotrwałego pieca wymusza remont. Kampanie pieca to okres jego pracy pomiędzy kolejnymi remontami kapitalnymi. Czas możliwy do przepracowania bez remontu kapitalnego wielkiego pieca przewiduje się obecnie nawet na około 20 lat. Niektóre azjatyckie wielkie piece pracowały nawet 22 lata. Widok pieca w trakcie spustu surówki zawsze robi ogromne wrażenie. Nigdy nie zapomnę, kiedy widziałem pierwszy raz spust surówki na wielkim piecu nr 2 w Dąbrowie Górniczej po remoncie.
Huta im. T. Sendzimira (obecnie ArcelorMittal Poland Oddział Kraków) - wielki piec nr 5. / Tadeusz Sendzimir Iron&Steel Works (currently ArcelorMittal Poland Unit in Kraków) - blast furnace No.5.
26.08.2018
Przyjrzeliśmy się załadunkowi materiałów wsadowych pora więc skoncentrować się na samym piecu. Wielki piec to piec szybowy służący do wytapiania surówki żelaza w stanie ciekłym będącej półproduktem w procesie produkcyjnym stali. Piec jest reaktorem przeciwprądowym, gdyż wsad obsuwa się w nim grawitacyjnie, zaś tlenki węgla powstające ze spalania koksu, redukujące tlenki żelaza, przemieszczają się ku górze. Źródłem temperatury niezbędnej do osiągnięcia surówki w stanie ciekłym jest głównie koks, jednak istnieją też alternatywne, uzupełniające paliwa jak np. pył węglowy pozwalający ograniczyć zużycie koksu. W Krakowie piec posiada nowoczesną instalację wdmuchiwania pyłu węglowego będącą wyrazem wysokiego poziomu technologicznego pieca. Na północny wschód od pieca nr 3 znajduje się składowisko węgla dla instalacji oraz spory niebieski budynek przygotowania węgla do procesu wdmuchiwania do pieca. Główne paliwo, jakim jest koks, nie tylko zapewnia temperaturę, ale w wyniku jego spalania powstają niezbędne gazy redukcyjne, redukujące rudę żelaza mającą postać tlenków żelaza. Profil pieca w uproszczeniu można opisać, jako 2 ścięte stożki. Górna część pieca, w której zachodzi załadunek pieca to gardziel. Poniżej znajduje się górny stożek rozszerzający się ku dołowi, ten odcinek pieca to tzw. szyb. To element pieca zawierający największą część jego objętości. Rozszerza się on wraz ze zmniejszającą się wysokością pieca, ponieważ wraz z opadaniem w nim ku dołowi materiałów wsadowych zwiększa się znacząco ich temperatura, a to skutkuje zwiększaniem się objętości wsadu. Następnie ma miejsce przestron, czyli krótki fragment pieca o stałej średnicy wraz ze spadkiem wysokości. To rejon, w którym wsad ma największą objętość. Niżej znajdują się spadki stanowione z punktu widzenia kształtu pieca przez drugi ścięty stożek, którego średnica maleje ze spadkiem wysokości. W spadkach znajduje się już surówka i żużel w stanie ciekłym, zaś jedynie koks jest w stanie stałym. Skutkuje to redukcją objętości wsadu, pustki pomiędzy materiałami wsadowymi będące następstwem porowatości objętości wsadu zapewniającej jego przewiewność w stanie stałym są już wypełniane. Co więcej spadki zapobiegają zbyt szybkiemu spływaniu ciekłych produktów. Kąt spadków musi być tak dobrany, aby nie było ryzyka powstawania zawisów wsadu. Poniżej spadków znajduje się gar. Gromadzą się w nim ciekłe produkty tj. surówka żelaza i żużel, który jest lżejszy i pływa po powierzchni surówki. Na poziomie garu przez dysze wdmuchiwane jest gorące powietrze tzw. gorący dmuch o temperaturze, która może sięgnąć nawet 1400 stopni Celsjusza. Wielkie piece największej objętości mogą posiadać nawet 36 dysz. Najniższa część pieca to tzw. kotlina. Znajduje się w niej pewna ilość surówki, która nie może wypłynąć z pieca, gdyż znajduje się poniżej poziomu otworu spustowego. Po wygaszeniu pieca na tym poziomie surówka zastyga a jej usuwanie to wybuchowa sprawa, używa się materiałów eksplozyjnych. Piec znajduje się w hali lejniczej, w której została wykonana fotografia. Wśród obiektów wyróżniających się w sylwetce pieca jest okrężnica, czyli rura wokół pieca rozprowadzająca gorący dmuch wielkopiecowy przez dysze do garu pieca. Imponuje tez skomplikowana sieć z reguły zielonych rurek będących częścią złożonego systemu chłodzenia pieca. Odpowiednio realizowane chłodzenie pozwala na wydłużenie czasu kampanii pieca. Piec jest urządzeniem pracującym w sposób ciągłym, zaś jego zatrzymanie wiąże się z dużymi kosztami, w związku, z czym piec po rozpaleniu pracuje bez przerwy aż do momentu, w którym zużycie wyłożenia ogniotrwałego pieca wymusza remont. Kampanie pieca to okres jego pracy pomiędzy kolejnymi remontami kapitalnymi. Czas możliwy do przepracowania bez remontu kapitalnego wielkiego pieca przewiduje się obecnie nawet na około 20 lat. Niektóre azjatyckie wielkie piece pracowały nawet 22 lata. Widok pieca w trakcie spustu surówki zawsze robi ogromne wrażenie. Nigdy nie zapomnę, kiedy widziałem pierwszy raz spust surówki na wielkim piecu nr 2 w Dąbrowie Górniczej po remoncie.