I wonder about people's lives. My pictures have to speak – each one saying something containing a bigger or a smaller truth. I try to make the small a little bigger and the big a little smaller, no matter whether I record a city, man, or just the landscape with which, I fear, more often than not my vision of this world contends. I want to move as well as shock. Everyday life holds an eloquence that lends a little extra to a seemingly simple photograph, a feature that is familiar to anyone responsive to it. Many of my most successful pictures in which a total emptiness or overriding nothingness wants to overwhelm us by an unfillable space, loneliness or complete misery, become more intimate precisely by a detail, a forlorn creature somewhere in a corner of the photo, which comforts us. Trees, land or water – are these not the elements which can never be safe from the playful tricks of a painter? In my best work I am, in my own most humble manner, that nineteenth-century artist again, who tries to render his minuscule vision of reality with paint and pencil. I hope you'll like my website as much as I do; it is a labour of love which I will therefore water and refresh regularly. Thank you for your visit.

Thank you again, with kind regards, Frank Hendriks.

Ik ben nog steeds verwonderd over 's mensens levenswandel. Mijn foto's moeten spreken – elk voor zich iets zeggen, dat een kleine of een grote waarheid in zich bergt. Ik tracht dat kleine ietwat groter te maken en dat grote net wat kleiner, ongeacht of ik een stad, de mens, of slechts het landschap vastleg waar, zo vrees ik, vaker wel dan niet mijn kijk op deze wereld zich mee meet. Ik wil ontroeren, maar ook schokken. Het alledaagse heeft voor mij een zeggingskracht die aan een ogenschijnlijk sobere foto meestal net die extra waarde geeft, een herkenbaar kenmerk dat eenieder die daar ook maar lichtelijk ontvankelijk voor is bekend voorkomt. Veel van mijn meest geslaagde foto's waarin de totale leegte of het grote niets ons door een niet te vullen ruimte, eenzaamheid of zelfs een alomvattende misère wenst te overdonderen, winnen juist aan intimiteit door een detail, een eenzaam wezen ergens in een hoekje van de foto, dat ons troost verschaffen kan. Bomen, land of water – zijn zij niet de elementen die zich voor de speelse streken van een schilder nimmer veilig wanen? In mijn beste werken ben ik op mijn eigen wijze en in hoogst bescheiden mate weer die negentiende-eeuwse kunstenaar die met penseel en verf zijn minuscule visie op de werkelijkheid probeert te geven. Ik hoop dat u mijn website evenzeer waarderen kunt als ik; ik heb er met liefde aan gewerkt en zal hem dan ook regelmatig water geven en verversen. Dank voor uw bezoek.

Nogmaals dank, met vriendelijke groet, Frank Hendriks.