Είναι πράγματι μια φύση που μιλά στη φωτογραφική μηχανή διαφορετική από αυτήν που αντιλαμβάνεται το μάτι·

διαφορετική προ πάντων υπό την έννοια ότι αντί για ένα χώρο που τον χειρίζεται απευθείας η ανθρώπινη συνείδηση,

εμφανίζεται ένας που επηρεάζεται ασυνείδητα. Είναι δυνατό για παράδειγμα, αν και χοντρικά, να περιγράψει κανείς τον

τρόπο που κάποιος περπατά, αλλά είναι αδύνατο να ειπωθεί κάτι για εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου που ένας

άνθρωπος αρχίζει να περπατά. Η φωτογραφία, με τα διάφορα βοηθήματά της (φακοί, μεγέθυνση) μπορεί να

αποκαλύψει αυτήν την στιγμή. Η φωτογραφία καθιστά ενήμερο για πρώτη φορά το οπτικό ασυνείδητο, ακριβώς

όπως η ψυχανάλυση αποκαλύπτει τον παλμο του ασυνείδητου.” WALTER BENJAMIN

Η φωτογραφία ως βλέμμα είναι ένα αντικείμενο -αίτιο αλλά και συγχρόνως αντικείμενο απο-τέλεσμα Αυτό το λογικό παράδοξο στηρίζεται στην κατάλληλη (αποφασιστική-H.C.BRESSON)στιγμή (τοπολογικός χρόνος). Η φωτογραφική τέχνη θα μπορούσε να ειπωθεί ό,τι ειναι ο θρίαμβος του βλέμματος,στον χρόνο-αιωνιότητα(ΤΟ ΟΠΤΙΚΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ -WALTER BENJAMIN )δηλ,με άλλα λογια είναι αυτό το punctum(τοπολογική τομή -στίξη)(ROLAND BARTHES) της φωτογραφικης κλινικης ματιας.... Η φωτογραφία ως τέχνη σε τελική ανάλυση δεν είναι μια “καλή τέχνη” με την έννοια του ωραίου αλλά το par excellence αντικείμενο του υψηλού(sublime)αρκεί να ισορροπούν διαλεκτικά τρεις συνθήκες ταυτόχρονα : η μορφή(form), το περιεχόμενo (content), και το θέμα(subject).