View allAll Photos Tagged 71319
Q509 with three EMD's and a dead GE crawls south with a huge train at the North Cairo, Ohio, signal bridge on July 13, 2019. The branch on the ground by the signal was blocking some of the train, so I edited a chunk of it out in PS.
On a quiet fall afternoon I swung by the Alaska Museum of Transportation and Industry to capture this image from the picnic grounds of the museum that was closed for the season. This simple little facility on a back road out by the Wasilla Airport has a large collection of air, rail, and road vehicles and strives to preserve a bit of the transportation history in the 49th state.
Alaska doesn't have a big rail preservation community but does have two particularly noteworthy groups. In Fairbanks the Tanana Valley Railroad museum has restored and occasionally operates the oldest and first locomotive to operate in the interior, Tanana Mines Railway #1 a 3 ft narrow gauge 0-4-0 that is a direct predecessor of the Alaska Railroad and can be considered the oldest former ARR locomotive. Meanwhile just down the road from here another group, the Engine 557 Restoration Company is working to bring the ARR's newest and last steam locomotive back to life.
Here at MATI there is no operating equipment but there is a nice collection in various states of repair including these two notable locomotives. At left is #1000 an Alco RS-1 that along with sister 1001 were the first two diesels acquired by the Alaska Railroad. Build under construction numbers 71319 and 71320, they were obtained as a special war materials priority in 1944 to serve the new Port of Whittier through the long tunnels from Portage. At some point in her career her short hood was chopped down in a rather ungainly modification and in 1973 she was retired and donated for preservation.
At right is EMD F7A 1500 the class leader for ARR"s fleet of F- units she was purchased new in 1952 and would serve 33 years before being retired in 1985.
Wasilla, Alaska
Monday October 9, 2017
Voertuigcode: 15-7790
Post: Brandweer Haaglanden
Opbouwer: KPN
Kenteken: VS-DZ-11
Merk: Mercedes-Benz Sprinter
Type: Verbindings-/Commandowagen
Voormalig:
VCU-B Nootdorp
VCU-B Thorn
23-4692 post Hunsel
Dit betreft het prototype van de zgn. VCU-B (de VC-II) welke aanvankelijk in regio Haaglanden (Nootdorp, 71319, 1998-2007) gestationeerd is geweest, in 2007 is deze naar Limburg-Noord verplaatst en aanvankelijk in Thorn geplaatst en later naar Hunsel. In 2017 is het voertuig weer terug naar Haaglanden gegaan (t.b.v. Vakbekwaamheid, 15-7790). (Bron: Jeroen Steenhuis)
【旅遊照片】台中廣播第175梯次旅遊博覽家韓國追星四日遊
www.lucky7.com.tw/activity_news_detail.php?Id=1490
寬寬真的好開心
與30多位聽友一同前進韓國追星四日遊
都教授、千頌伊我們來了!!!
仁川大學、濃濃法國味的小法國村、
景福宮、學林茶館
明星宋承憲餐廳好吃的料理、寬敞的座位，
李敏鎬代言的韓國炸雞、八色料理燒烤
愛寶樂園冰涼的水舞秀、夜間花車大遊行
當然不容錯的精彩結婚秀
多元緊湊行程太好玩了 ~~~~
活動花絮
www.lucky7.com.tw/travel_his_detail.php?Id=171
台中廣播FM100.7 - DJ蘇寬 udn Blog 即時訊息！^^"~
轉貼來源：DJ蘇寬
www.facebook.com/photo.php?fbid=745462595496104&set=a...
好好.玩..吃..喝..逛.買.韓國4日遊.回來ㄌ
Facebook 網路宣傳
De kinderen dragen Jodensterren, de foto is dus tijdens de Tweede Wereldoorlog gemaakt. Na 2 mei 1942, toen werd deze verplicht gesteld door de bezetter.
De juf (volgens mij is dat Sara Frouke van Straten (geb. Gorinchem, 26-06-1915) heeft het boek 'Hollands Glorie, roman van de zeesleepvaart' vast, dat is een boek van Jan de Hartog. Het boek kwam uit in 1940.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Sara vermoord in Sobibor op 04-06-1943.
------------------
Zie ook de krant De Stad Gorinchem www.destadgorinchem.nl/reader/71319#p=13
(On)bekende Gorcumse gezichten van WO II
Sinds 5 jaar verdiept Sjaak Kouwenhoven in de gebeurtenissen in en rond Gorcum tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Het viel hem daarbij op dat veel mensen/ gebeurtenissen uit deze regio de (regionale) geschiedenisboeken niet hebben gehaald.
“Het is toch erg vreemd dat bijna niemand die mensen nog kent. Het is zeker niet vanzelfsprekend dat we nu in vrijheid kunnen leven, daar is voor gevochten, vaak met de dood tot gevolg!”, aldus Kouwenhoven
Het is mijn streven om deze “vergeten” moedige mensen incl. de (joodse) slachtoffers uit Gorcum e.o. een gezicht te geven door onder meer af en toe een verhaal over hen te schrijven in de in de krant De Stad Gorcum.
“Opdat wij niet vergeten” DEEL 17
De commissaris van politie te Gorinchem verzocht opsporing, aanhouding en voorgeleiding van Sara Frouke van Straten. Zij was van woonplaats veranderd zonder de daartoe vereiste vergunning te hebben verkregen. Met deze omschrijving werden joden aangeduid die waren ondergedoken.
Algemeen Politieblad, nr. 48, 3 december 1942, 1351, bericht 2958
Gezin van Straten
Sara woonde bij haar ouders op de Kortendijk 14 te Gorinchem.
Ze was de dochter van Mozes van Straten (22 mrt 1875 – 26 okt 1942) en Maria van Straten-Polak (16 mei 1876 – 26 okt 1942). Haar ouders hadden al jaren een gezellig ouderwets kruidenierswinkeltje waar “koloniale waren” en koosjere producten werden verkocht.
Op de toonbank stond altijd een pot met snoep voor de kinderen.
Het vriendelijke gezin woonde boven de winkel.
Sara had nog een broer, Toon van Straten (10 dec 1913 – 4 jun 1943).
Toon ging na de HBS naar de toneelschool en was in de jaren 30 een verdienstelijk conferencier. Daarbij was hij ook eigenaar van een amusementsbureau dat ingeschreven stond op het adres van zijn ouders. Toon vertrok in 1935 naar Rotterdam. Niet veel later ging zijn amusementsbureau failliet en werkte Toon kort als journalist. Hij was ook medewerker van het Bureau van Auteursrecht van de Vereniging van Letterkunde.
Eind 1937 verloofde Toon zich met zijn jeugdliefde Ziena “Zini” van Berlijn.
Bij de verplichte registratie van Joden in februari 1941 was zijn beroep reiziger (vertegenwoordiger)
Nadat Toon en Zini in augustus 1941 trouwden gingen ze in de Weesperstraat 2a in Amsterdam wonen. Er is verder weinig bekend over hoe het jonge stel in Amsterdam leefde onder de toenemende vervolging. Toon ging later voor de Joodsche Raad gaan werken en Zini werkte als verkoopster bij De Bijenkorf. Beiden onderhielden een goede band met hun familie.
Philip Polak (18 jul 1879 – 26 okt 1942) woonde ook op de Kortendijk 14. Philip was de broer van Maria van Straten-Polak en woonde al jaren bij het gezin van Straten in.
Philip was de koster bij de Israëlitische gemeente in Gorinchem. “Elke vrijdagavond tegen de schemering, als de Sjabbath begon, ging hij naar de sjoel (synagoge), gekleed in een zwart pak, zwarte rijgschoenen en hoge hoed. Hij was altijd aan de late kant, want wekelijks ging hij op een holletje via de Kortendijk, Kapelsteeg, Bloempotsteeg naar de Kwekelstraat,"
schreef een buurtbewoner
De handel was voor een groot deel van de Joodse gemeenschap de bron van inkomsten.
Dat was niet anders voor Philip Polak. Naast zijn functie als koster had hij ook op Kortendijk nr. 14 het verkoopkantoor “Mascotta” waar loten werden verkocht. Hierbij waren grote (geld)prijzen te winnen. Een deel van de opbrengst ging naar een Joods doel.
Anti Joodse maatregelen
In het eerste oorlogsjaar was er natuurlijk angst, maar van een grote verstoring van het Joodse leven in Gorinchem nog geen sprake. De aangebleven bestuurders – denkend aan de regeringsdocument 'Aanwijzingen van 1937’ de noodzakelijke rust helpen bevorderen door met de bezettende macht mee te werken. Terugblikkend zou burgemeester Van Rappard daar nog aan toevoegen dat ·”de Duitse instanties (zulks) terecht zozeer op prijs stel(ld)en”.
Eind 1940 werden de eerste anti Joodse maatregelen van kracht.
Er werd bekend gemaakt dat alle Joodse ambtenaren, voorlopig met behoud van salaris, moesten worden ontslagen. Sara van Straten was onderwijzeres op de openbare lagere school in de Zusterstraat en moest hierdoor afscheid nemen van haar leerlingen.
Op zaterdag 1 februari 1941 werd aan het bureau van politie gemeld dat er vernielingen waren gepleegd in de synagoge aan de Kwekelstraat.
Daders werden niet gevonden. De vernieling van de synagoge aan de Kwekelstraat stond op zich; van spontane anti-Joodse acties in Gorinchem nadien zijn geen voorbeelden.
Zoals overal in het land werden Duitse anti Joodse maatregelen van hogerhand bekendgemaakt, geaccepteerd en uitgevoerd, zonder veel commentaar van Joodse of niet Joodse zijde.
Joods klasje
Door de ingevoerde scheiding in het onderwijs tussen joden en niet-joden, werd Sara niet lang daarna als juf voor de Joodse kinderen aangesteld.
Sara ging in september 1941 werken als onderwijzeres voor de 9 leerlingen van het aparte Joodse klasje waarvoor een schooltje was ingericht naast de synagoge aan de Kwekelstraat. Die 9 leerlingen waren: de broertjes Meijer, Alexander Aaron en Jacob, de broertjes Vos. Flip en Manu, Levi Kalker, Liny van Vriesland, Nico Julius Polak, Manuel van Straten en ook een Indische kleinzoon van dr. Schöyer.
De ouders van de kinderen waren in paniek omdat reeds in oktober 1941, een maand nadat de Joodse lagere school was opgericht, Sara van Straten, de enige Joodse onderwijzeres in Gorinchem, overwoog een benoeming aan te nemen aan een Joodse school in Den Haag.
Haar salaris zou in Den Haag fl. 150,- per jaar meer bedragen dan in Gorinchem. Die salarisverhoging mocht Sara van Straten niet laten lopen. Zij moest aan haar toekomst denken. Zij wilde wel in Gorinchem blijven, maar alleen tegen een gelijk salaris.
Indien Sara van Straten naar den Haag zou vertrekken, betekent dit het stopzetten van het onderwijs aan de bedoelde 9 kinderen, daar deze te klein zijn om dagelijks naar Rotterdam, voor het bezoeken van een Joodse lagere school heen en weer te reizen. Een speciaal hiervoor ingestelde Joodse commissie richtte zich tot de Rotterdamse opperrabbijn Davids en vroeg hem hulp.
Het idee werd nog geopperd dat de leraar M. Seijffer, dr. v Straten en dr Schöyer misschien wel enkele vakken voor hun rekening konden nemen. Uiteindelijk zou Sara van Straten blijven. Het gemeentebestuur verleende voor deze school een subsidie van 75 gulden per leerling per jaar. Daarnaast waren voor Sara de kosten in Gorinchem lager dan in Den Haag. Zij kon bij haar ouders blijven wonen.
De deportaties beginnen
Op 28 april 1942 kregen Toon en Zini een dochter, genaamd Marion Julia van Straten.
Vijf dagen later werd het dragen van de Jodenster verplicht. De oproepen voor de “Ärbeitseinsatz” in Duitsland kwamen. Het werd een angstige tijd. Nieuwe maatregelen tegen Joden volgden elkaar op. Werken was velen al onmogelijk gemaakt, anderen werden tewerkgesteld, geld werd hun afgenomen en Nederland hing vol met bordjes “Verboden voor Joden”
Toon en Zini besloten op zoek te gaan naar een onderduikadres voor Marion.
Ze zagen steeds meer familieleden, buren en bekende vertrekken of verdwijnen. Sommige Joden werden vrijgesteld; zij ontvingen een zogenaamde Sperre. Iedereen probeerde voor zo’n Sperre in aanmerking te komen, maar velen vielen buiten de criteria.
Deze verhalen en berichten uit Amsterdam bereikten ook Gorinchem, maar daar was het rustig. Toons vader, Mozes, vroeg zijn dochter Sara of zij de kleine Marion niet kon meenemen als zij naar Amsterdam ging. “Wij zijn oud, jij bent “gesperrt”, dus gebeurt ons hier niets”. Dat bleek al snel een illusie.
Kort na de plechtige viering van de honderdste verjaardag van de synagoge in mei 1942 begonnen de deportaties, die vele Gorcumse Joden het leven zouden kosten.
Op 15 oktober 1942 stuurde de secretaris van de Nederlandsch Israëlitische Gemeente in Gorinchem een droevig bericht aan rabbijn Davids in Rotterdam. Zes gezinnen, in totaal 19 personen, zijn de dag daarvoor op transport naar de Hollandsche Schouwburg in Amsterdam gesteld.
Moses van Straten, zijn vrouw Marianne Polak en haar broer Philip Polak waren daarbij.
Het huis werd afgesloten, Sara kon er niet meer in, zij vond ergens in Gorinchem onderdak.
Sara van Straten was eigenlijk ook op deze lijst geplaatst, maar werd vanwege haar functie als lerares toch weer gesperrt (=vrijgesteld).
Vijf dagen later meldde een bewoonster van de Kortendijk zich aan het politiebureau en verklaarde dat er vermoedelijk iemand in den winkel van Van Straten aan de Kortendijk was. Twee politieagenten waren er heengegaan en meldden, dat juffr. Van Straten enige kledingstukken had willen halen. “Zij heeft den winkel verlaten zonder iets mede te nemen”
Veertien dagen later schreef Sara aan vriendinnen :
Met elke medeleven ben je dankbaar. Je kunt je wel indenken wat het is als ze je vader, moeder en oom weghalen en het huis achter je sluiten. De eerste week kreeg ik dagelijks een brief van moeder, en schreven ook de anderen erbij, maar toen zaten zij nog in A’dam. Zini, Toon en Marion waren nog verscheidene keren bij hen. Moeder was zo ontzetten flink en kalm. Bijna niet te geloven. Ook haar brieven waren opgewekt en nog volle moed. Vader was vreselijk nerveus terwijl hij altijd zo optimistisch was. Oom Flip bleef kalm doorgaan met zijn gebeden en berustte in het vertrouwen dat God hem niet in de steek liet. Gelukkig zijn zulke mensen hè?
Toen Sara dit schreef waren haar ouders en oom Flip al niet meer in leven. Via Westerbork waren ze gedeporteerd naar Auschwitz en na aankomst direct vermoord in de gaskamers.
Moses van Straten werd 67 jaar, zijn vrouw Marianne 66 jaar en haar broer Philip 63 jaar.
Sara schreef ook dat ze voorlopig niet mee bereikbaar zou zijn.
Op 22 oktober 1942 diende zoon Toon van Straten nog namens zijn vader een verzoek in bij generaal Christiansen om 'vrijgesteld te worden van arbeidsinzet in Duitsland', op grond van zijn militaire verdiensten in Nederlands-Indië. Het heeft niet mogen baten.
Nadat haar ouders en oom waren weggevoerd, besloot Sara onder te duiken.
De commissaris van politie in Gorinchem zag hierin een reden om een opsporingsbevel tegen haar uit te vaardigen. In het Algemeen Politieblad van 3 december 1942 verscheen een oproep om Sara op te sporen, aan te houden en voor te geleiden omdat zij “van woonplaats was veranderd zonder de daartoe vereiste vergunning te hebben verkregen”.
Weesperstraat
Na omzwervingen langs verschillende adressen vond Sara in het voorjaar van 1943 onderdak bij Toon en Zini in Amsterdam.
Nadat Sara enige tijd bij haar broer en zijn gezin had gewoond, kregen Toon en Zini de gevreesde oproep om zich te melden. Zij besloten hun dochtertje onder te laten duiken en stuurden de familie Tukker, die op de Langendijk in Gorinchem woonden, een kaartje met daarop de vraag: ”kan iemand voor ons hondje zorgen”.
De zeventienjarige Rietje Tukker was een vriendin van Sara met wie zij op de Kweekschool zat. De familie Tukker begreep meteen dat het om baby Marion ging en er werd besloten dat Rietje de baby de volgende dag zou gaan ophalen. De volgende nam Rietje al vroeg de trein naar Amsterdam.
Ze zag de borden “Joodsche wijk” en kwam vervolgens aan in de Weesperstraat.
Rietje belde aan bij het huis van Toon en Zini, maar er werd niet opengedaan.
Nadat ze nog een keer belde zag ze angstige hoofden boven uit het raam.
Sara herkende haar meteen en er werd opengedaan.
Ze maakten excuses omdat ze Sara lieten wachten. Met vrienden en bekenden hadden ze afgesproken hoe er moest worden aangebeld en dit was een vreemde bel. Ze waren bang geworden dat ze al werden opgehaald.
Er werd nog wat gedronken en gepraat. Rietje zag een mooie baby, ze kreeg de kleertjes te zien en nam bonnen in ontvangst. Het afscheid van hun baby viel Toon en Zini zeer zwaar,
telkens weer vroegen Toon, Zini en Sara “mag ik nog even, kan ik haar nog één keertje vasthouden?”.
Uiteindelijk liep Rietje met de kinderwagen de Weesperstraat uit, richting het station.
Nadat ze veilig in Gorinchem waren aangekomen lag Marion stil in de box en er rolden twee dikke tranen over haar wangen. Rietje zou het nooit vergeten. Dokter Schöyer die naar haar kwam kijken zei: “het kind heeft de angst en de spanning van de familie gevoeld, ze is intens verdrietig.”
Nadat Toon en Zini naar Westerbork waren vertrokken, schreef Sara over het afstaan van kleine Marion: “Wat het was om haar weg te doen, is niet in te denken. Daarom moet ik ook alles op alles zetten om voor haar te kunnen blijven. […] Probeer iets voor me te vinden. Help me zo vlug mogelijk, ik sta praktisch op straat. Een paar nachten kan ik hier nog blijven. Als er niets voor me te doen is, schrijf het dan maar. Dan meld ik me vrijwillig voor Vught
Nog géén dag later, het is 28 mei 1943 kreeg Sara te horen dat de Houtmarkt was afgezet en dat iedereen zou worden opgepakt.
Niet veel later reden auto’s met luidsprekers door de straten: Joden mogen niet naar buiten maar moeten hun bagage gereed maken. In de loop van de ochtend werden zij opgehaald.
Sara schrijft dan: Ik ga met heel veel bekenden en zal me trachten er doorheen te slaan. Misschien zie ik Zini en Toon nog in Westerbork. Waarschijnlijk in Duitsland Vader, Moeder en Oom Flip. Dat is mijn enige verlangen. Over onze kleine lieveling maak ik me niet ongerust […] Ik dank u voor alles wat u voor me gedaan hebt […].Ik zal vechten voor mijn leven, Het allerbeste gewenst en ik hoop tot heel, heel spoedig ziens, Sara van Straten.
Op 1 juni 1943 vertrok vanuit Westerbork een trein met 3006 mensen naar het Oosten.
Onder hen waren Toon, Zini en Sara.
Dat zij dagen en nachten reizen naar het vernietigingskamp Sobibor weten zij niet.
Op de dag van aankomst nog, 4 juni 1943, worden zij vergast. 29 jaar, 25 jaar en 27 jaar oud.
Onderduikplek
Gorinchem was geen grote stad en na verloop van tijd gonsde het rond dat Rietje Tukker een kind van een Duitser had. De familie Tukker liet hen maar praten.
Eén keer vielen gewapende Duitsers ‘s nachts het huis van de familie Tukker binnen.
Ze waren op zoek naar de zoon, Jan Tukker. Alles werd overhoopgehaald en toen ze Marion zagen die bij Rietje sliep vroegen ze waar de vader was. Rietje zei dat ze wel wisten waar al die mannen tegenwoordig zijn, in Duitsland toch?
Gevaarlijker was het toen ze met Marion in de kinderwagen door de stad liep.
Een Gorcumse kwam op haar afgelopen en vroeg hoe ze aan die kinderwagen kwam: “die heb ik verleden jaar aan de familie van Straten verkocht”.
Door dit voorval was Marion niet veilig meer bij de familie Ze zochten contact met het verzet om voor Marion een andere onderduikplek te vinden.
Na op verschillende plekken ondergedoken te hebben gezeten werd de 14 maanden oude Marion opgehaald door Dominee van Arkel. Hij bracht haar naar het kinderloze echtpaar Jan Dirk en Cornelia van ’t Riet in Naaldwijk. Het christelijke gezin had een slagerij en was zeer actief in het verzet. Marion haar naam werd veranderd in Arry. Ze was een stil en verdrietig meisje.
Jan Dirk en Cornelia namen haar op als een eigen kind en er ontstond een hechte band.
Ze namen zich voor Arry alleen af te staan aan de echte ouders. Toen na de oorlog duidelijk werd dat Toon en Zini waren vermoord schreef Jan Dirk aan de Voogdijcommissie Oorlogspleegkinderen dat ze met gevaar voor eigen leven 3 jaar voor Arry hadden gezorgd en dat zij niet beter wist dat Jan Dirk en Cornelia haar ouders waren. Van Marion’s familie was alleen nog een nicht over. Er is inderdaad een langdurige juridische strijd gevoerd om haar terug te krijgen en een Joodse opvoeding te geven.
Marion (Arry) is uiteindelijk bij haar pleegouders gebleven.
Op 8 aug 2011 ontving het echtpaar Van ’t Riet postuum de Yad Vashem onderscheiding.
Nawoord
Het verhaal van Marion is een verhaal over liefdevolle pleegouders waar zij kon blijven.
Er is echter veel controverse over het lot van Joodse kinderen en wat er met hen na de onderduik gebeurde. Al direct na de oorlog werd dit een groot politiek probleem waar uiteindelijk veel kinderen en families het slachtoffer van werden.
Afgelopen 30 april werd tijdens de Open Joodse Huizen dag Gorinchem het verhaal van het Joodse gezin van Straten (Kortendijk 14) verteld door schrijfster Janneke de Moei.
Marion Julia Schoenmaker - van Straten is 24 mei 2023 op 81-jarige leeftijd overleden.
Bronnen
Joods Gorkum Bert Stamkot
Regionaal Archief Gorinchem
Het verhaal van Marion van Straten Janneke de Moei
www.oorlogsslachtofferswestbetuwe.nl
www.sobiborinterviews.nl/nl/slachtoffers/sara-van-straten
Overzicht van predikanten die Joden hielpen Drs. G.C. Hovingh
Nieuw Israelitisch weekblad 11 mei 1990
Note: Please share, download and use these photos for non-commercial purposes but be sure to abide by the creative commons license by crediting the photos to Nicole Kibert Basler / www.elawgrrl.com and if using online, add a link back to this page or to www.elawgrrl.com. This license does not permit commercial use. Thanks.
Colorized by Artificial Intelligence Algorithm Tool from originally scanned hi-res photo from the respective source.
Credit disclaimer: I do not own the original scanned image and believe that it is in the public domain. These images have been collected from Flickr's search results and/or collected from various internet sources. If you know the link to the original image, please kindly put it into comment section as I will update the description to give full credit to the respective owner.
Please follow, like and leave a comment for more exiting future notifications.
My websites:
Visit my portfolio sites:
www.saatchiart.com/celestialart
www.redbubble.com/people/Motionage/shop
FOLLOW ME:
www.youtube.com/channel/UC8JtcV_EejccsUNXSK_ejcw Springs of Eden