MoltoAlto
Strak
een verhaaltje over een Muizeneus in West-Friesland
Strak is het ontwerp van de Muizeneus. Ronde lijnen. Een eivorm met glad dak .
Subtiel zijn de details die de vorm doorbreken. Er is veel weggewerkt. Geen draden op het dak. De ruitenwisser mooi strak op de raamlijst. Ik verklap niet alles. Kijk zelf maar eens rustig
De omgeving modern, ook strak. Een voetgangersbrug, een Perron. Gebouwen, gesneden in de maat van de vroege 21e eeuw. Geen tierlantijnen en weelderigheid. Geen hupjes, nisjes en “kronkels”. Alsof Strak al een eeuw norm is. Komen we toch in de knoei met bouwwerken uit de jaren ’70 ; waar gezellig zeker norm was. Gezellig wil nog wel eens vertaald worden als non functioneel. Typerend voorbeeld ? de Benelux stuurstand uit 1973; een hoge cabine zonder doorloopkop er onder. Een tierlantijn, een lelijke ontwerp kronkel… HO!! Neee. Kom niet aan met waarom dat is. Die verhalen ken ik. Dat zijn gedachten, ratio. Dit gaat om de vorm, het gevoelsleven daarbij.
Strak, zonder poespas. Binnenstappen is een geur van gebruik. Niks TL balken maar peren die zo in een fitting zitten. Prachtige ventilatie rondingen die ogen als een drukknop op het plafond. Hoogglans gelakt hout en vuurrood Novilon. Banken om in weg te zakken maar direct herkenbaar als bank. Tweede klasse fauteuils; die nog steeds zouden tonen in een modern interieur.
We liepen station Hoorn uit. Straat over. Centrum in. Op de hoek een bakker. Grote oranje banken. Tafels ertussen. Banken die strak gevormd zijn. 21e eeuw, van nu. Geinspireerd op klassieke treinbanken. Groter aangezet. Maar wel helemaal Trein.. Als in een Muizeneus. Extreem strak. Geen armleuning wel achter elkaar als in een trein.
Schuifdeuren die met een prachtige klap sluiten. Langzaam optrekken, herkenbaar maar prettig schudden. Ik verlangde naar koffie. Zou het karretje nog komen zou er een keukentje of restaurant zijn. De realiteit mixte hier met gedachten en herinnering. In de herinnering hadden zulke treinen :koffie, of zoals Patrick aangaf.. lekker kaarten, Biertje bij. We schakelden terug, de trein ook, naar het heden. Genieten. Rustig schudden, met "gevoel" uit de assen en vooral zachtjes zoemend schreed de trein door het typisch Hollandse Polderlandschap. Eenmaal aangekomen “inspectie” van de trein. Ook de postruimte. Een gedachte wisselde alsnog voor realiteit. Een echte koffiekar, zo een ouderwetse. Gevuld met spul. Vandaag niet in gebruik. Dat was prima zo. Voor een spoor bakkie moet je in Hoorn naar de overkant. Een kleine 200 meter, naar de Bakker..
Een asbak in de trein. Liefdevol niet gebruikt. Zo een trein krijgt daarmee het respect van al haar reizigers. Een schitterende asbak geïntegreerd in de armleuning. Zoals in de eerste dubbeldek sneltrein. Die zo een 25 jaar terug op de baan kwamen en iedereen. kent. Voorde kenners de IRM treinen, nu VIRM. Waar de laatste jaren met renovatie de stoelen zijn vervangen. Weg gestileerde asbak.. Asbakken die niet gebonden zijn aan voor 1960 e zelfs niet aan een tijd. In mijn huis hangt een asbak uit een DE 1 of DE 2 Diesel trein. Potsierlijk vierkant zonder fantasie. Qua vorm en uiterlijk is zo een trein net zo goed muizeneus. Die treinen ongeveer even oud als de museumtrein; begin jaren ’50.
In de provincie was roken blijkbaar fantasieloos.In Limburg en de Randstad kon dat met grandeur. Een verschil tussen een diesel muizeneus en 'deze" elektrisch is dus stijlvol roken Nu is het strak om niet te roken. Roken is ingewisseld voor tatoeages. Het “moet” om er bij te horen. In "onze" groen trein was het leven eenvoudig. Niks van die poespas, wie erin zat hoorde bij elkaar. Vertoon, van inkt of peuk ging het niet om. Mensen in de trein kwamen los met leuke gesprekjes, een fijne rust.
Langs de baan de nervositeit van de spotters. Die hoorden bij elkaar. Druk en snel. De trein achter na racende. Op Hoorn rende een spotter pardoes tegen een OV poort. Ja jongen, te laat. auw. Een maal “binnen” stond hij in een mum van tijd naast mede spotters, met camera’s. Dat waren hunnie. Patrick en ik namen gemoedelijk afscheid van een aantal medereizigers. Een leuke Marijke Helwegen look a like (of was het haar nou) vond met ons het schudden en bonken van de trein erg fijn. Haar ega knikte instemmende. Blikken kruisden en verraadde pret, zonder vlekken. Ik stapte uit.. nog in de wolken.
Een beeldschone jonge vrouw op hoge hakken, wat moeizaam waggelend. Al die mensen die maar stil staan , niks zien of. Met een boog ontweek ze mij met mijn dagdromen om direct erna zachtjes te botsen op "Helwegen". De schoonheid en strakheid van de jonge vrouw ging verloren. Ook voor mij in mijn verschijnen eens een keer geen aandacht. De mensen hadden oog voor de trein. De VIRM om te halen en de klassieker vooral om te kijken, een wereld te openen. Wij mensen waren volkomen ondergeschikt. Op het perron was het duidelijk. Voor een keer ging het om treinen, alleen treinen.
Strak
een verhaaltje over een Muizeneus in West-Friesland
Strak is het ontwerp van de Muizeneus. Ronde lijnen. Een eivorm met glad dak .
Subtiel zijn de details die de vorm doorbreken. Er is veel weggewerkt. Geen draden op het dak. De ruitenwisser mooi strak op de raamlijst. Ik verklap niet alles. Kijk zelf maar eens rustig
De omgeving modern, ook strak. Een voetgangersbrug, een Perron. Gebouwen, gesneden in de maat van de vroege 21e eeuw. Geen tierlantijnen en weelderigheid. Geen hupjes, nisjes en “kronkels”. Alsof Strak al een eeuw norm is. Komen we toch in de knoei met bouwwerken uit de jaren ’70 ; waar gezellig zeker norm was. Gezellig wil nog wel eens vertaald worden als non functioneel. Typerend voorbeeld ? de Benelux stuurstand uit 1973; een hoge cabine zonder doorloopkop er onder. Een tierlantijn, een lelijke ontwerp kronkel… HO!! Neee. Kom niet aan met waarom dat is. Die verhalen ken ik. Dat zijn gedachten, ratio. Dit gaat om de vorm, het gevoelsleven daarbij.
Strak, zonder poespas. Binnenstappen is een geur van gebruik. Niks TL balken maar peren die zo in een fitting zitten. Prachtige ventilatie rondingen die ogen als een drukknop op het plafond. Hoogglans gelakt hout en vuurrood Novilon. Banken om in weg te zakken maar direct herkenbaar als bank. Tweede klasse fauteuils; die nog steeds zouden tonen in een modern interieur.
We liepen station Hoorn uit. Straat over. Centrum in. Op de hoek een bakker. Grote oranje banken. Tafels ertussen. Banken die strak gevormd zijn. 21e eeuw, van nu. Geinspireerd op klassieke treinbanken. Groter aangezet. Maar wel helemaal Trein.. Als in een Muizeneus. Extreem strak. Geen armleuning wel achter elkaar als in een trein.
Schuifdeuren die met een prachtige klap sluiten. Langzaam optrekken, herkenbaar maar prettig schudden. Ik verlangde naar koffie. Zou het karretje nog komen zou er een keukentje of restaurant zijn. De realiteit mixte hier met gedachten en herinnering. In de herinnering hadden zulke treinen :koffie, of zoals Patrick aangaf.. lekker kaarten, Biertje bij. We schakelden terug, de trein ook, naar het heden. Genieten. Rustig schudden, met "gevoel" uit de assen en vooral zachtjes zoemend schreed de trein door het typisch Hollandse Polderlandschap. Eenmaal aangekomen “inspectie” van de trein. Ook de postruimte. Een gedachte wisselde alsnog voor realiteit. Een echte koffiekar, zo een ouderwetse. Gevuld met spul. Vandaag niet in gebruik. Dat was prima zo. Voor een spoor bakkie moet je in Hoorn naar de overkant. Een kleine 200 meter, naar de Bakker..
Een asbak in de trein. Liefdevol niet gebruikt. Zo een trein krijgt daarmee het respect van al haar reizigers. Een schitterende asbak geïntegreerd in de armleuning. Zoals in de eerste dubbeldek sneltrein. Die zo een 25 jaar terug op de baan kwamen en iedereen. kent. Voorde kenners de IRM treinen, nu VIRM. Waar de laatste jaren met renovatie de stoelen zijn vervangen. Weg gestileerde asbak.. Asbakken die niet gebonden zijn aan voor 1960 e zelfs niet aan een tijd. In mijn huis hangt een asbak uit een DE 1 of DE 2 Diesel trein. Potsierlijk vierkant zonder fantasie. Qua vorm en uiterlijk is zo een trein net zo goed muizeneus. Die treinen ongeveer even oud als de museumtrein; begin jaren ’50.
In de provincie was roken blijkbaar fantasieloos.In Limburg en de Randstad kon dat met grandeur. Een verschil tussen een diesel muizeneus en 'deze" elektrisch is dus stijlvol roken Nu is het strak om niet te roken. Roken is ingewisseld voor tatoeages. Het “moet” om er bij te horen. In "onze" groen trein was het leven eenvoudig. Niks van die poespas, wie erin zat hoorde bij elkaar. Vertoon, van inkt of peuk ging het niet om. Mensen in de trein kwamen los met leuke gesprekjes, een fijne rust.
Langs de baan de nervositeit van de spotters. Die hoorden bij elkaar. Druk en snel. De trein achter na racende. Op Hoorn rende een spotter pardoes tegen een OV poort. Ja jongen, te laat. auw. Een maal “binnen” stond hij in een mum van tijd naast mede spotters, met camera’s. Dat waren hunnie. Patrick en ik namen gemoedelijk afscheid van een aantal medereizigers. Een leuke Marijke Helwegen look a like (of was het haar nou) vond met ons het schudden en bonken van de trein erg fijn. Haar ega knikte instemmende. Blikken kruisden en verraadde pret, zonder vlekken. Ik stapte uit.. nog in de wolken.
Een beeldschone jonge vrouw op hoge hakken, wat moeizaam waggelend. Al die mensen die maar stil staan , niks zien of. Met een boog ontweek ze mij met mijn dagdromen om direct erna zachtjes te botsen op "Helwegen". De schoonheid en strakheid van de jonge vrouw ging verloren. Ook voor mij in mijn verschijnen eens een keer geen aandacht. De mensen hadden oog voor de trein. De VIRM om te halen en de klassieker vooral om te kijken, een wereld te openen. Wij mensen waren volkomen ondergeschikt. Op het perron was het duidelijk. Voor een keer ging het om treinen, alleen treinen.