Uzuncaburç032
Zeus Olbios Tapınağı / The temple of Zeus Olbios
The sanctuary mentioned by Strabo in his “Geographica” in the first century, was built in 295 BC during the reign of the king Seleukos the First, Nikator, one of the generals of Alexander the Great. It is the oldest peripheral temple in Asia Minor (6 by 12 columns), the first temple surrounded by a row of columns. The monument with 30 standing columns, 4 which still bear their capitals sculptured in the earliest Corinthian order. The sanctuary functioned not only as a pagan temple during Seleucid and Roman times, but also as a church during Byzantine era, when the Christians converted it into a basilica. Therefore, the former structure was substantially altered: the room of the god (cella) the ceiling and the two central columns on the eastern colonnade were all removed; a new lower wooden roof and an apse beveled at the eastern end were added. The columns were shaved at the sides and walls were built between them. Doors were set in these walls where necessary, while the interior of the sanctuary was arranged to conform with the Christian basilica plan. The multicolored mosaic covering the floor, which can be partially seen, was also laid in this period. Judging from the state of the inner faces of the columns, the building must have been burnt and seriously damaged.
Strabo'nun birinci yüzyılda “Coğrafyası” nda belirtilen kutsal alanı M.Ö. 295 yılında Büyük İskender'in generallerinden Nikator Kralı Seleukos krallığında yapıldı. Küçük Asya'daki en eski çevre tapınağıdır (6 x 12 sütun), bir sıra sütunla çevrili ilk tapınaktır. Başkentlerini en eski Korint düzeninde hâlâ oymakta olan, 4 ayakta duran sütunlu 4 anıt. Kutsal alan, yalnızca Selçuk ve Roma döneminde bir putperest tapınağı olarak değil, aynı zamanda Hıristiyanların bir bazilikaya dönüştürdüğü Bizans döneminde de bir kilise olarak işlev görüyordu. Bu nedenle, eski yapı büyük ölçüde değiştirildi: tanrı'nın odası (cella) tavanı ve doğu kolonideki iki merkezi sütun kaldırıldı; yeni bir alt ahşap çatı ve doğu ucunda bir eğri eklenmiştir. Yanlarda sütunlar traş edildi ve aralarında duvarlar yapıldı. Gerekirse bu duvarlara kapılar yerleştirilmiş, kutsal alanın içi ise Hıristiyan bazilika planına uyacak şekilde düzenlenmiştir. Ayrıca kısmen görülebilen zemini örten çok renkli mozaik de bu dönemde döşenmiştir. Sütunların iç yüzlerinin durumundan bakıldığında, bina yanmış ve ciddi şekilde hasar görmüş olmalıdır.
Uzuncaburç032
Zeus Olbios Tapınağı / The temple of Zeus Olbios
The sanctuary mentioned by Strabo in his “Geographica” in the first century, was built in 295 BC during the reign of the king Seleukos the First, Nikator, one of the generals of Alexander the Great. It is the oldest peripheral temple in Asia Minor (6 by 12 columns), the first temple surrounded by a row of columns. The monument with 30 standing columns, 4 which still bear their capitals sculptured in the earliest Corinthian order. The sanctuary functioned not only as a pagan temple during Seleucid and Roman times, but also as a church during Byzantine era, when the Christians converted it into a basilica. Therefore, the former structure was substantially altered: the room of the god (cella) the ceiling and the two central columns on the eastern colonnade were all removed; a new lower wooden roof and an apse beveled at the eastern end were added. The columns were shaved at the sides and walls were built between them. Doors were set in these walls where necessary, while the interior of the sanctuary was arranged to conform with the Christian basilica plan. The multicolored mosaic covering the floor, which can be partially seen, was also laid in this period. Judging from the state of the inner faces of the columns, the building must have been burnt and seriously damaged.
Strabo'nun birinci yüzyılda “Coğrafyası” nda belirtilen kutsal alanı M.Ö. 295 yılında Büyük İskender'in generallerinden Nikator Kralı Seleukos krallığında yapıldı. Küçük Asya'daki en eski çevre tapınağıdır (6 x 12 sütun), bir sıra sütunla çevrili ilk tapınaktır. Başkentlerini en eski Korint düzeninde hâlâ oymakta olan, 4 ayakta duran sütunlu 4 anıt. Kutsal alan, yalnızca Selçuk ve Roma döneminde bir putperest tapınağı olarak değil, aynı zamanda Hıristiyanların bir bazilikaya dönüştürdüğü Bizans döneminde de bir kilise olarak işlev görüyordu. Bu nedenle, eski yapı büyük ölçüde değiştirildi: tanrı'nın odası (cella) tavanı ve doğu kolonideki iki merkezi sütun kaldırıldı; yeni bir alt ahşap çatı ve doğu ucunda bir eğri eklenmiştir. Yanlarda sütunlar traş edildi ve aralarında duvarlar yapıldı. Gerekirse bu duvarlara kapılar yerleştirilmiş, kutsal alanın içi ise Hıristiyan bazilika planına uyacak şekilde düzenlenmiştir. Ayrıca kısmen görülebilen zemini örten çok renkli mozaik de bu dönemde döşenmiştir. Sütunların iç yüzlerinin durumundan bakıldığında, bina yanmış ve ciddi şekilde hasar görmüş olmalıdır.